“Το να σκοτώσεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα”. Σύνθημα των Ιταλών αριστερών στα πέτρινα Χρόνια του Μολυβιού, όταν δολοφονούσαν οικογένειες Ιταλών εθνικιστών, όταν έκαιγαν ζωντανά ανήλικα παιδιά, που οι γονείς τους έκαναν το έγκλημα να είναι εθνικιστές. Το κράτος οπλίζει, η αριστερά τραβάει τη σκανδάλη. Έτσι συνέβαινε στα Χρόνια του Μολυβιού, έτσι έγινε και στην Ελλάδα της μεταπολιτευτικής σήψης. Μία μηχανή με δύο επιβαίνοντες σταματά μπροστά στην είσοδο των γραφείων της Χρυσής Αυγής του Νέου Ηρακλείου και οι σφαίρες αρχίζουν να πέφτουν βροχή αδιακρίτως.
Δύο νέοι εθνικιστές, δύο νέοι “φασίστες”, ο Γιώργος Φουντούλης και ο Μάνος Καπελώνης, πέφτουν άμεσα νεκροί, ενώ ένας τρίτος, ο Αλέξανδρος Γέροντας, τραυματίζεται σοβαρά και νοσηλεύεται για μήνες. Το έγκλημά τους; Δεν έμειναν στα σπίτια τους, δεν έγιναν “λογικοί”, δεν φοβήθηκαν, ήταν συνειδητοποιημένοι ιδεαλιστές που, σε πείσμα των καιρών, επέλεξαν, μέσα από το μετερίζι τους, να παλεύουν για ιδέες και έννοιες απαγορευμένες. Δεν ήταν δολοφόνοι. Δεν ήταν υπόκοσμος. Δεν ήταν απόκληροι της ζωής. Δεν ήταν περιθώριο. Ήταν απλά δύο από μας. Μέχρι εκείνο το μοιραίο απόγευμα.
Ένας χρόνος πέρασε από τη δολοφονική επίθεση, με τα αισθήματα, όμως, να παραμένουν έντονα, σα να ήταν χθες, και τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς να φουντώνουν όλο και περισσότερο. Ένας χρόνος και οι φυσικοί αυτουργοί της δολοφονίας παραμένουν ελεύθεροι. Ένας χρόνος και οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας κυκλοφορούν ακόμη στα πάνελς των καναλιών, νομοθετούν, κρίνουν, παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον μας και δείχνουν με το δάχτυλο.
Αλήθεια, τι ακριβώς άλλαξε μετά από έναν χρόνο; Πόσο άλλαξε η πολιτική κατάσταση στη χώρα μετά από αυτή την άγρια δολοφονία, που ήρθε για να αναβιώσει εμφυλιοπολεμικές μνήμες; Πόσο αλλάξαμε εμείς; Τι συνειδητοποιήσαμε και τι διορθώσαμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου