Με την βοήθεια του Ιταλού καθηγητή και μελετητή φιλολογίας,
Gianluca Leggiero, σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα μιας σύντομης μελέτης του
για τα δυο μεγάλα μυαλά του 20ου αιώνα και την διαμάχη τους.
Το 1932 είναι το έτος κατά το οποίο εκδόθηκε το “Voyage au
bout de la nuit” (Ταξίδι στο βάθος της νύχτας) του Celine και το “Der Arbeiter”
(Ο Εργάτης) του Ernst Jünger. Έργα μεγάλης σημασίας για τους δυο συγγραφείς που
σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.
Στο τέλος της γαλλικής εκστρατείας κατά τον Β’
παγκόσμιο πόλεμο, ο λοχαγός Jünger στάλθηκε στο γενικό επιτελείο της
στρατιωτικής διοίκησης με έδρα το Παρίσι και εδώ είχε την ευκαιρία να
συναντήσει πολλές φορές μεταξύ άλλων μεγάλων διανοούμενων και συγγραφέων, κατά
τις περιβόητες λογοτεχνικές Πέμπτες στο σπίτι της Florence Gould, τον συγγραφέα
εκείνου του “Ταξιδιού” που τον είχε εντυπωσιάσει «τόσο για τη δύναμη του στυλ
του όσο και για τη μηδενιστική ατμόσφαιρα που προκαλούσε και αντανακλούσε πολύ
καλά την κατάσταση εκείνων των χρόνων».
Στις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε ο
Γερμανός στοχαστής για τη συνάντηση με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα Celine, θα την
θυμάται πάντα με μάλλον δυσάρεστες τόνους, από τους οποίους αναδύεται μια βαθιά
περιφρόνηση, ίσως εμβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στις διάφορες
γνωριμίες που είχε κατά την παριζιάνικη περίοδο του, αυτή ήταν η μόνη που δεν
αξιοποίησε να δείξει στοργή και θαυμασμό
Jean- PaulBelmondo, ένα από τα τέσσερα μη - κομφορμιστικά ιερά τέρατα του Γαλλικού κινηματογράφου, μαζί με AlainDelon, BrigitteBardotκαι PhilippeLeroy ...
Πατέρας του ήταν ο μεγάλος γλύπτης Paul Belmondo, γεννημένος στο Αλγέρι και γιος Σικελιανού σιδηρουργού που μετανάστευσε στην Αλγερία, ο οποίος μετά την ανακωχή του 1940 επέλεξε την πλευρά της συνεργασίας με την κυβέρνηση του Βισύ.
Στο οργανόγραμμα του συλλόγου Γάλλων διανοουμένων, ήταν αντιπρόεδρος του τμήματος Πλαστικών Τεχνών, μαζί με τον ζωγράφο Othon Friesz. Τον Μάιο του 1942, ο Paul Belmondo συμμετείχε στην Επίτιμη Επιτροπή της έκθεσης έργων τουArnoBreker στο Musée de l'Orangerie στο Παρίσι, μαζί με τον Pierre Drieu La Rochelle.
Όταν τελείωσε ο πόλεμος, το 1945 σύρθηκε σε δίκη από δικαστήριο δημοκρατικής εκδίκησης και εκκαθάρισης. Μόνο το 1956 μπόρεσε τελικά να ξαναρχίσει τη δημόσια δραστηριότητα, ξεκινώντας έτσι να διδάσκει στην Ėcole supérieure des Beaux - artsστο Παρίσι. Ωστόσο, επέστρεψε για να ασχοληθεί με τα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα της εποχής, αγωνιζόμενος για την «Γαλλική Αλγερία» τα χρόνια των αγώνων της ΟΑS.
Δούλεψε με την τέχνη μέχρι το τέλος, δουλεύοντας στο ατελιέ του στη λεωφόρο Denfert Rochereau στο Παρίσι. Λέγεται ότι ο γιος του Jean - Paul, ήδη γνωστός ηθοποιός, βλέποντας τον να πηγαίνει καθημερινά - σε ηλικία 80 ετών - στο Λούβρο, τον ρώτησε για ποιο λόγο κάνει εκείνη την καθημερινή βόλτα. Η απάντηση ήταν: «Να μάθεις, αγόρι μου, να μάθεις».
