Η έκδοση της χρονιάς: Ernst Jünger «Το πέρασμα στο δάσος» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

«Το δάσος είναι περισσότερο ένας ψυχολογικός χώρος. Η θέληση για αντίσταση είναι αυτή που ορίζει τα όριά του και του δίνει τον χαρακτήρα του. Και αυτή η θέληση για αντίσταση μπορεί να εκδηλωθεί εξίσου καλά σε μια σοφίτα ή ένα κελάρι, όσο και στο ίδιο το δάσος. Θα μπορούσε επίσης να πει κανείς ότι το όνειρο είναι το δάσος. Ένας άνθρωπος, λοιπόν, δεν ασχολείται πλέον καθόλου με την πραγματικότητα γύρω του. Ζει τη ζωή του στο όνειρο, τη ζωή του στη λογοτεχνική του ύπαρξη. Βλέποντάς τον απέξω, αυτός ο άνθρωπος μοιάζει εντελώς με έναν τρομερό αστό. Στην πραγματικότητα όμως, είναι ένας επαναστάτης, ίσως ακόμη πιο επικίνδυνος επαναστάτης από κάποιον που αφήνει γενειάδα και επιδίδεται σε μεγαλαυχία...» 

Αυτά είναι τα λόγια του μεγάλου Γερμανού, σε μια συνέντευξη του την δεκαετία του 1980, για το αριστούργημα του «Το πέρασμα στο δάσος». 

Πάμε τώρα και εμείς να περιγράψουμε – μόλις εκδόθηκε στα ελληνικά – το έργο αυτό στο κοινό, για να μπορέσει να καταλάβει με απλό τρόπο το πνεύμα του βιβλίου. 

Βρισκόμαστε στο 1951. Η Ευρώπη έχει βγει από την καταστροφή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ενός μεγάλου πολέμου, αδελφοκτόνου, που τον θέλησαν και προκάλεσαν οι γνωστές Ελίτ. Η Γερμανία είναι η μεγάλη χαμένη σε όλα τα επίπεδα. 

Έξι χρόνια νωρίτερα και μέσα από τα ερείπια της σύγκρουσης και της πολλαπλής εισβολής, διαιρεμένη πλέον η Γερμανία μεταξύ Αμερικανών και Σοβιετικών, αναδύθηκαν τα πρώτα σκληρά χτυπήματα της σύγχρονης καταναλωτικής κοινωνίας. 

Μια μεγάλη οικονομική ανάπτυξη με μια ταχεία ανοικοδόμηση, που κατέστη δυνατή χάρη στην εισροή των περίφημων αμερικανικών κεφαλαίων. Κεφάλαια που εξαγόρασαν μυαλά και συνειδήσεις.

 Στην άλλη πλευρά, την ανατολική, ένα άλλο σκοτάδι διαφορετικού τύπου, αλλά του ίδιου πνεύματος. Και όλα αυτά με την απειλή μιας επικείμενης παγκόσμιας σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων Αφεντάδων του κόσμου

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Το Ισλάμ, όπως το βλέπει ο Evola (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Το παρακάτω άρθρο – σε μετάφραση μου – το έγραψε ο μελετητής και συγγραφέας Claudio Mutti. 

Αφορά τον μεγάλο Ιταλό φιλόσοφο Evola και την σκέψη του για το Ισλάμ. 

Πράγματα που δεν γνωρίζουμε και πρέπει να μελετούμε αν θέλουμε μετά να κρίνουμε. Δεν πρέπει μα βιαζόμαστε να απορρίπτουμε γνώσεις, που μπορεί να μας φανούν πολύτιμες στον αγώνα για το πνεύμα … 

Καλή ανάγνωση

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Beyond East & West -Troy Southgate (Black Front Press)

 

Fortress - Defend Europe

 

Για αυτούς που δεν γνωρίζουν την ζωή του Δραγούμη

 

γράφει ο Δ.Τ.

Γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας γιος πρώην Πρωθυπουργού, μεγάλωσε μιλώντας  γαλλικά και αγγλικά υπό τους ήχους των Μπετόβεν, Μέντελσον, Σούμαν, Σοπέν κ.ά. όπως ο ίδιος κατέγραψε σε σημειώσεις του 

Διπλωμάτης, βουλευτής, συγγραφέας, ιδεολόγος άνθρωπος των γραμμάτων με το αριστοκρατικό ύφος και το μονόκλ του όταν χρειάστηκε έγινε και αγωνιστής. 

Μακεδονομάχος μαζί με τον άνδρα της αδελφής του Παύλο Μελά. Περιγράφεται ιστορία όπου όταν έμαθε ότι Βούλγαρος ετοιμάζεται να παντρευτεί Ελληνίδα παρά την θέληση της, ζώνεται άρματα καβαλικεύει άλογο και εισβάλει μέσα στην εκκλησία την στιγμή του μυστηρίου και την παίρνει μαζί του

Την περίοδο της αντιπαράθεσης με τα Σκόπια για το Μακεδονικό, μια φράση του επαναλήφθηκε αμέτρητες φορές σε λόγους και κείμενα «Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς οι ίδιοι θα σωθούμε»

Αντίθετα με τους άλλους φιλοβασιλικούς, υπέρμαχος της Δημοτικής, συνιδρυτής του Εκπαιδευτικού Ομίλου μαζί με τους Δελμούζο, Αλέξανδρο Παπαναστασίου και τον Νίκο Καζαντζάκη που τον θαύμαζε,

Φανατικός εχθρός του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον θεωρούσε υπεύθυνο για την καταστροφή της έτσι και αλλιώς ανεδαφικής ρομαντικής του άποψης για τη σταδιακή ειρηνική μετάβαση της εξουσίας της οθωμανικής αυτοκρατορίας στους Έλληνες, θα τους νικήσουμε όχι με τα όπλα αλλά με τον πολιτισμό!

Όπως στο αρχαίο ρωμαϊκό κράτος, οι Έλληνες κατάφεραν κι έκαναν το Ανατολικό τμήμα του σιγά σιγά κράτος ελληνικό, παίρνοντας την πολιτική εξουσία στα χέρια τους - έτσι και στο τούρκικο το κράτος, που κι αυτό κατάχτησε την Ανατολή, τώρα που δόθηκε η ισοπολιτεία [εννοεί το κίνημα των Νεοτούρκων του Κεμάλ που έδωσε αρχικά ελπίδες ότι θα σεβαστεί τις εθνικές μειονότητες ], οι Έλληνες πάλι θα πάρουν σιγά σιγά την πολιτική εξουσία στα χέρια τους και θα κάνουν πάλι το κράτος ελληνικό.  Η ιστορία επαναλαμβάνεται κατά γράμμα. [...]

Για τον Ίωνα οι Έλληνες ήταν κάτι το ξεχωριστό. Ήταν τέλειοι, εκείνοι οι οποίοι είχαν πλάσει το ανθρώπινο κορμί, αυτοί που είχαν πλάσει τον άνθρωπο. Τον Ελληνισμό τον ήθελε ένα παντοτινό ποτάμι, στο οποίο θα έτρεχαν μέσα πάντα Έλληνες. Εκείνοι θα ήταν περαστικοί, αλλά ο Ελληνισμός, σαν Ιδέα, σαν Όραμα, θα έμενε πάντα μια αστείρευτη πηγή,  χωρίς χρονικά όρια.

Παθολογικά ιδεολόγος, ρομαντικός, ευγενικός, όλες ερωτευμένες μαζί του, «Je suis peuplé de femmes. Κατοικούμαι από γυναίκες» γράφει στα ημερολόγια του.

Η Πηνελόπη Δέλτα, υποδειγματική σύζυγος με 3 κορίτσια δεν άντεξε, εξομολογείται τον έρωτα της «... σ' αγαπώ άγρια και θέλω την αγκαλιά σου και το στόμα σου, σε θέλω όλον, όλον, δικό μου για πάντα και μ' έρχεται να φύγω απόψε, πριν από το γράμμα μου,  μόνο να έλθω εκεί, να ορμήσω στο σπίτι σου, να χυθώ στο λαιμό σου και χωρίς λέξη, να πνίξω την αναπνοή σου, φιλώντας σε στο στόμα ...Το ξέρω πως είμαι τρελή, μα η αγάπη κάποιον τρελαίνει ...». 

Ο Δραγούμης αργότερα ερωτεύεται την Μαρίκα Κοτοπούλη, η Πηνελόπη την περιφρονεί, ντύνεται στα μαύρα και δεν τα βγάζει ποτέ, ταυτόχρονα, η Μαρίκα εξομολογείται «κάθε φορά που πλάγιαζα με τον Ίωνα νόμιζα ότι πλάγιαζα με τον Θεό Ερμή».

Σαν σήμερα, το μοιραίο πρωί της Παρασκευής 31ης Ιουλίου 1920, σκάει η είδηση της δολοφονικής επίθεσης εναντίον του Βενιζέλου στο Παρίσι (αρχικά μαθεύτηκε ότι ήταν νεκρός), ο Ίωνας μαζί με την Μαρίκα που κάνει πρόβες στο θέατρο της στην Ομόνοια, φοβούνται αντίποινα, φεύγουν μαζί αρχικά για το σπίτι του στην οδό Ξενίας στα Ιλίσια.

Οι Βενιζελικοί βγαίνουν στους δρόμους και καταστρέφουν τα πάντα, αντιβενιζελικές εφημερίδες την «Καθημερινή», καφενεία, ζαχαροπλαστεία  το θέατρο της Κοτοπούλη, οι βιαιότητες διήρκεσαν 7 ολόκληρες ώρες· από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 7  το απόγευμα που ξεκίνησε στον μητροπολιτικό ναό Αθηνών ευχαριστήρια δοξολογία για τη σωτηρία του Βενιζέλου, καθώς οι νεότερες πληροφορίες ανέφεραν ότι ζει.

Μαθαίνοντας τις ταραχές, Ίωνας και Μαρίκα για περισσότερη ασφάλεια φεύγουν για το σπίτι της αδελφής του Ναταλίας στην Κηφισιά. Παρά τα παρακάλια των δυο γυναικών να μείνει, αυτός κάνει το μοιραίο λάθος. Αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα, για να γράψει ένα άρθρο στο οποίο θα καταδίκαζε ρητά την απόπειρα (πλέον είχε μάθει ότι ο Βενιζέλος είχε απλά τραυματιστεί). 

Γύρω στις 3 το μεσημέρι , οδηγώντας στην ανοιχτή Ford του, άλλο λάθος γιατί αμέσως τον αναγνώρισαν, λίγα αυτοκίνητα κυκλοφορούσαν τότε στην Αθήνα φθάνει στην περιοχή Θων, στην διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας και πέφτει στο «μπλόκο» των «Γυπαραίων» που τον συνέλαβαν.

Ποιοι ήταν οι περίφημοι Γυπαραίοι με επικεφαλής τον Λοχαγό Γύπαρη. Επρόκειτο για φιλο-βενιζελικό παραστρατιωτικό σώμα επιφορτισμένο με την ασφάλεια της πρωτεύουσας αλλά και του ίδιου του Βενιζέλου προσωπικά. 

Λέγεται ότι κάποτε ο Γύπαρης κοιμήθηκε στο διπλανό δωμάτιο από εκείνο του Βενιζέλου, έχοντας τις τσέπες του γεμάτες με χειροβομβίδες. Μπορεί 1.000 άτομα, ορισμένοι τους ανεβάζουν στις 4.000, αποκλειστικά νεαροί Κρητικοί, αγροτικής καταγωγής αμείβονταν με 150-180 δραχμές τον μήνα, με τυφλή πίστη και αφοσίωση στον Βενιζέλο.

Ορισμένοι από τους παραστρατιωτικούς αλλά και από το οργισμένο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί, κλότσησαν, έφτυσαν τον Δραγούμη, έσπασαν το μονόκλ του. Πήραν εντολή να τον παραδώσουν στον στρατιωτικό διοικητή της Αθήνας, η μεταφορά του θα γινόταν με τα πόδια, η απόσταση από την έπαυλη Θων ως το Φρουραρχείο ήταν μικρή,

Σαν σήμερα, 31 Ιουλίου, κατακαλόκαιρο, αφόρητη ζέστη, 40 βαθμούς, δεν κυκλοφορούσε άνθρωπος στο κέντρο της Αθήνας, ωρα 4μμ,  γωνία Βασ. Σοφίας (τοτε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου απέναντι από το Χιλτον, μια κυρία πουλάει γκαζόζες και 3-4 άνθρωποι περιμένουν το τραμ, ένας Ρώσος διπλωμάτης τυχαίνει να είναι ένας από αυτούς και μας δίνει πλήρη περιγραφή, το απόσπασμα ξαφνικά σταματά και ακούγονται πυροβολισμοί. 

Μια εκδοχή, «θέλει» έναν Λοχία να έρχεται τρέχοντας από την έπαυλη Θων και να λέει στο αφτί του επικεφαλής του αποσπάσματος  «Εδώ, εδώ», δείχνοντας το συμφωνημένο, σημείο.

Η νεκροψία που έγινε έδειξε ότι είχε δεχτεί 13 σφαίρες, 5 διαμπερείς λογχισμούς και  κάταγμα του δεξιού μηρού  από υποκόπανο όπλου. Τέτοιο μίσος. Ο Ίωνας Δραγούμης  ήταν μόλις 41 ετών. Ποιος έδωσε την εντολή εκτέλεσης του; Άγνωστο.

Την 1η Σεπτεμβρίου 1921, παραπέμφθηκε σε δίκη ως ηθικός αυτουργός ο Εμμανουήλ Μπενάκης, είχε προσωπικό μίσος για τον Δραγούμη, όχι μόνο ως πολιτικός του αντίπαλος αλλά και λόγω της ανάρμοστης σχέσης του με την κόρη του Πηνελόπη Δέλτα (ή με αυτόν ή με τα παιδιά σου) ; αθωώθηκε, οι δύο μάλιστα από τις αδελφές του Ίωνα κατέθεσαν ως μάρτυρες υπεράσπισης του!

Τα μέλη του αποσπάσματος καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη, αλλά έμειναν στην φυλακή μόνο 4 χρόνια. Ο Γύπαρης, δεν συνελήφθη, 15 χρόνια αργότερα αθωώνοντας τον εαυτό του δήλωσε ότι έλαβε την διαταγή εκτέλεσης από τον Μπενάκη όμως ο Μπενάκης δεν ζούσε τότε για να του απαντήσει.

Η δολοφονία του προκάλεσε σοκ. Ο πατριωτικός ελληνοκεντρισμός του, σε συνδυασμό με τον ρομαντισμό και τον ηρωισμό του έχουν στοιχειοθετήσει μία «προσωπική μυθολογία» όπως έγραφε ο Οδυσσέας Ελύτης: ο Δραγούμης  υπήρξε «αριστοκράτης, από αυτούς που κατακτούν με το σπαθί τους τις ιδιότητες που συνεπάγεται» οραματιστής μιας άλλου είδους μεγάλης Ελλάδας. Τον υπερασπίζεται  και ο κομμουνιστής ιστορικός Γιάννης Κορδάτος για την εντιμότητα και την καθαρότητα της ψυχής του.

Τον υπερασπίζεται μέχρι και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Σε άρθρο του στο Βήμα της 23ης Αυγούστου 1966 μετά τα Ιουλιανά γράφει για την ανάγκη Εθνικής Αναγέννησης χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ίωνα: « δεν με ταράζουν Βυζαντινά όνειρα τόσο, είτε έχουμε είτε δεν έχουμε την Πόλη, όσο η γνώση πως είμαστε ψόφιοι, κακομοιριασμένοι, κοιμισμένοι και μέτριοι. 

«Να πάρουμε την Πόλη» δεν σημαίνει «Να ξαναφτιάσουμε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία», αλλά «Να είμαστε δυνατοί». Πρέπει να κινητοποιηθούν οι Έλληνες που δεν φέρουν την ελληνικότητά τους σαν βάρος ή ατυχία, που θα θέσουν στόχους μεγάλους και τολμηρούς.

Host Mahler, τέλος σε μια πορεία από την άκρα αριστερά στον ριζοσπαστικό εθνικισμό (https://anaktisi-mag.gr/)

 

Μέχρι το τέλος στις τάξεις της Τρίτης Θέσης και του εργατίστικου Εθνικοσοσιαλισμού!

του Κώστα Μποβιάτσου

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο τοτ Udo Voight υπήρξε μία ακόμη απώλεια. Ο Host Mahler έφυγε από την ζωή σε ηλικία 89 ετών.

Με πορεία από την άκρα αριστερά και την ένοπλη πάλη με την κομμουνιστική οργάνωση RAF, πέρασε στον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Πριν λίγα χρόνια σε ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει να του να διευκρινίσει γιατί «ότι κατά την άποψή του, οι φυλακισμένοι υποστηρικτές της εθνικής αντίστασης,  ήταν μάρτυρες της γερμανικής αναγέννησης και αυτή η δήλωση έχει επικριθεί έντονα»

Για μένα, μάρτυρας είναι κάποιος που αγωνίζεται για τις ιδέες του και δέχεται όλες τις ταλαιπωρίες στο όνομά του. Με αυτή την έννοια, όσοι καταδικάζονται επειδή εξέφρασαν μια γνώμη που θεωρείται εγκληματική, είναι μάρτυρες, ένας όρος που προφανώς δεν ισχύει για άτομα των οποίων τα μόνα επιχειρήματα είναι ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ. 

Υποθέτω ότι έχουν ένα θετικό όραμα για τη Γερμανία και σκοπεύουν να αγωνιστούν για την αναγέννησή της. Αν φυλακίζονται για αυτόν τον λόγο, τότε ναι, είναι μάρτυρες για την εθνική υπόθεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμμερίζομαι την οπτική τους για τα μέσα και τις οδούς που επιλέχθηκαν για την επίτευξη των στόχων τους. 

Την εποχή των γεγονότων του 1968, διεκδίκησα το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων για εμάς. Μας θεωρούσα, κατά μία έννοια, μάρτυρες του κόσμου για τον οποίο αγωνιζόμασταν. Η θέση μου δεν έχει αλλάξει σήμερα και μόνο η προκατάληψη εξηγεί την έκπληξη ορισμένων ανθρώπων. Αλλά αυτή η αντίδραση δεν με εκπλήσσει.

Ο Horst Mahler ήταν μια ιδιαίτερη και δυναμική προσωπικότητα. Μια ιστορία γεμάτη δράση και σκληρό ένοπλο πολιτικό ακτιβισμό που τη δεκαετία του 1970 ξεκίνησε μαχόμενος ενεργά στις τάξεις της “Φράξιας του Κόκκινου Στρατού” (RAF – Rote Armee Fraktion) και συμμετείχε στην υπεράσπιση ενός από τους ηγέτες της, του Andreas Baader. 

Και μετά από αυτό, ακριβώς την περίοδο που  η Γερμανία άρχισε να αμφισβητεί το αν πρέπει ή όχι να απαγορεύσει το εθνικοεπαναστατικό κόμμα NPD, το ίδιο το κόμμα επιστράτευσε αυτό το ηχηρό όνομα: τον Horst Mahler.

Ο Mahler  γεννήθηκε το 1936 στο Haynau/Schlesien (Σιλεσία), μια περιοχή που τότε ήταν γερμανική, από γονείς ένθερμους εθνικοσοσιαλιστές (και όχι μόνο μέχρι το 1945). Το 1949  μετά την απώλεια της Σιλεσίας και τον θάνατο του πατέρα του, πήγε στο Δυτικό Βερολίνο και μεγάλωσε με μια αντιφατική εικόνα για τους γονείς του, οι οποίοι ήταν «η ενσάρκωση της ανθρώπινης καλοσύνης», σύμφωνα με τον ίδιο τον Horst  καθώς και με αυτά που άκουγε στο σχολείο: 

«Μάθαμε ότι οι Γερμανοί ήταν πάντα ένας επιθετικός λαός, ότι είχαν ξεκινήσει δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν σκοτώσει έξι εκατομμύρια. Δεν μπορούσα να δαιμονοποιήσω τους γονείς μου. Αλλά ήθελα να είμαι καλός Γερμανός, οπότε κατέφυγα σε μαρξιστικές θεωρίες, οι οποίες μου επέτρεψαν να ξεφύγω από αυτό το αίσθημα ενοχής τασσόμενος με το προλεταριάτο».

Ως φοιτητής στο Βερολίνο, εντάχθηκε αμέσως στο νεαρό σοσιαλιστικό κίνημα και στην συνέχεια στην κύρια ακροαριστερή οργάνωση  της Γερμανίας της δεκαετίας του 1960, την SDS (Sozialistischer Deutscher Studentenbund – Ομοσπονδία Γερμανών Σοσιαλιστών Φοιτητών). 

Το 1968 ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της φοιτητικής εξέγερσης. Η καρδιά του ήταν αναμφισβήτητα αριστερή,  λόγω της μοχθηρίας των προθέσεών του ενάντια στην αστική τάξη και τον καπιταλισμό και σύντομα ενσάρκωσε τον «διάβολο» στα μάτια της Συντηρητικής Δεξιάς. Μάλιστα σε πιο μεγάλη ηλικία, ερμήνευε τα γεγονότα του 1968 ως μια ανεπιτυχή «Συντηρητική Επανάσταση», ως «Εθνικό-Μπολσεβικισμό» ή ως τα χρόνια του «αριστερού φασισμού». 

Είναι σημαντικό ότι και άλλοι ακροαριστεροί Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Gunther Maasche και ο Reinhold Oberlehrer, συμμερίζονταν την ίδια άποψη.

Αυτή η περίεργη περίοδος τελείωσε με τη συνάντηση του Mahler  με τον Andréas Baader και τον Gundrun Enslinn, μετέπειτα ιδρυτές της “Φράξιας Κόκκινος Στρατός”. Με τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος το 1968, ο Mahler πέρασε στην παρανομία, στην ένοπλη βία. Μετά από αρκετές επιθέσεις και  ληστείες, πήγε για εκπαίδευση στη Μέση Ανατολή, στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Ali Hassan Salamek. 

«Το κοινό μίσος για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το προκεχωρημένο φυλάκιό τους, το Ισραήλ, ένωσε τους Γερμανούς και Άραβες επαναστάτες», έγραψε στην Welt am Sonntag. Καταζητούμενος πλέον, κατά την επιστροφή του συνελήφθη το 1970 και καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκισης. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, αποστασιοποιήθηκε από την τρομοκρατία, αυτοανακηρύχθηκε μαοϊκός και προσέλαβε κάποιον Gerhard Schröder  (ναι ακριβώς, τον ίδιο τον καγκελάριο) ως δικηγόρο, για να εξασφαλίσει την πρόωρη απελευθέρωσή του. 

Ελευθερώθηκε τελικά το 1980 και επέστρεψε στην πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του 1990, καθιστώντας τον εαυτό του έναν από τους θεωρητικούς του Γερμανικού Επαναστατικού Εθνικισμού. Το ερώτημα που τέθηκε από όλους ήταν: πώς ο παλιός ακροαριστερός αγωνιστής έγινε ο πρωταγωνιστής της «εθνικής αντίστασης». 

Όταν του γινόταν η ίδια ερώτηση, απαντούσε πάντα χαλαρά, σαν να μην βλέπει καν το … πρόβλημα: «Χθες, όπως και σήμερα, ο κύριος στόχος μου στην πολιτική είναι να καταγγείλω τις Ηνωμένες Πολιτείες ως εχθρό και να καταπολεμήσω τον ιμπεριαλισμό τους. Αυτός ο ιμπεριαλισμός κρύβεται τώρα πίσω από μια πολιτική ξένης εισβολής. Είναι η πολιτική του ανατολικοευρωπαϊκού κατεστημένου, το οποίο θέλει να «βαλκανοποιήσει» την Ευρώπη για να την οδηγήσει σε χρεωκοπία!»

Παρά την πολιτική του ορθότητα, δεν κρύβει το γεγονός ότι η κύρια μάχη του είναι και κατά της μετανάστευσης: «Για μένα, είναι σαφές, ότι οι Γερμανοί που θέλουν να διατηρήσουν την ύπαρξή τους, σύντομα θα αποτελέσουν μια μειονότητα. Με τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων και τα επτά ή οκτώ εκατομμύρια αλλοδαπούς, ιδίως μουσουλμάνους, που φέρνουν τις οικογένειές τους εδώ (ο αριθμός των οποίων αυξάνεται ραγδαία), σε 50 χρόνια ο γερμανικός λαός θα αποτελεί ένα άθλιο κλάσμα αυτού που κάποτε ήταν η πατρίδα του». 

Μαζί με αρκετούς άλλους διανοούμενους του ίδιου επιπέδου, εντάχθηκε στο NPD με σκοπό να δημιουργήσει ένα «γερμανικό κολέγιο για την ανακατάκτηση της λαϊκής ελίτ» και να την εκπαιδεύσει στη φιλοσοφία του εθνικού ιδεαλισμού. Για τον Mahler, στο ζήτημα της μετανάστευσης μόνο ο λαός έχει το δικαίωμα να λάβει θέση σε ζητήματα όπως η εθνικότητα και η υπηκοότητα.

Ακολούθησαν και άλλες καταδίκες, όπως αυτή του 2009 με 6 χρόνια φυλακή … Ανήκε τότε στο αυξανόμενο κίνημα πολιτικής ανυπακοής στη Γερμανία, το οποίο αρνείται να υποταχθεί στη νέα θρησκεία με την οποία η παγκόσμια οικονομική δύναμη κρατά ιδεολογικά υπό τον έλεγχό της την Ευρώπη και τον κόσμο. 

Εξαιρετική η απολογία του  πριν την νέα του καταδίκη, η οποία δημιούργησε μεγάλο θόρυβο, αφού συνέχισε να είναι κάθετος στα πιστεύω του. Προσπάθησε και πάλεψε με όλα τα μέσα. Πέρα από ιδεολογίες, απευθυνόταν σε πολλούς αριστερούς ακτιβιστές λέγοντας: «Ο καιρός για την ταξική πάλη τελείωσε. Μια μάχη με πολύ πιο αβέβαιο αποτέλεσμα διαφαίνεται στον ορίζοντα … η μάχη για την επιβίωση του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού».

πηγή

Crusade of Sound - Θα Επιστρέψουμε