του Άγγελου Δημητρίου
Πέρασαν οι πιο ζεστές μας ώρες
Όπως μέσα σε εκτυφλωτικά
Λευκά φώτα νοσοκομείου
Η πραγματικότητα
Ραντίζει πιτσιλιές με αίμα
Σαν κομμένη αρτηρία
Το μέλλον μας
Πουλί που ξεκοιλιάστηκε
Πάνω στο συρματόπλεγμα
Οι μέρες μας
Σπασμένα οδοφράγματα
Στο έλεος της λεηλασίας
Εκεί όπου ασφυκτιά ο θυμός
Μέσα σε δωμάτια μοναχικά
Εκεί που ο κόρακας
-στα σκουπίδια μέσα -
ψάχνει την τροφή του
Εκεί που απλώνονται άδειες
Και φωταγωγημένες οι λεωφόροι
Σαν στιλβωμένα απ’ το φεγγάρι
Νεκροταφεία κατάλευκα
Μέσα στη νύχτα
Καθώς ο Θεός εξόριστος
Κρύβεται θυμωμένος
Στα μάτια αγνώστων
Που μας προσπερνούν
Καθώς ουρλιάζει ο ορίζοντας
Φλεγόμενος
Μέσα απ’ τα φαράγγια βαθιά
Καθώς η νύχτα πασπαλίζει
Με παγωμένη ασημόσκονη
Το σώμα της αμυγδαλιάς
Εκεί γεννιέται ρωμαλέα
Μια νέα ποίηση της ήττας
Μαύρη και οργισμένη
Σαν σημαία
Ενώ ο σοβάς του ουρανού
Κρέμεται ετοιμόρροπος
Πάνω απ’ τα βλέφαρά μας
Σπασμένα οδοφράγματα
Τα όνειρά μας
Στη μέση μιας εξέγερσης
Που την λογαριάσαμε
Σαν κάτι περισσότερο
Κι από Ομολογία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου