Vera Roll: ένα ακόμη θύμα του Ιταλικού αντιφασισμού

 

Μετάφραση: Στέλιος Αλεξόπουλος

Σε αυτή τη φωτογραφία, που τραβήχτηκε στο Μιλάνο, στα τέλη Απριλίου 1945, μπορείτε να δείτε στο κέντρο μια γυναίκα της οποίας τα μαλλιά ξυρίζονται από έναν αντάρτη με το κεφάλι της όρθιο, στητό, πολύ όμορφο, μελαχρινό, με ένα λυπημένο και ερεθισμένο βλέμμα ταυτόχρονα, φορώντας ένα παλτό και μια μακριά σατέν φούστα, το ελαφρύ παλτό φαίνεται γεμάτο με λεκέδες. 

Γύρω της, έξι άνδρες, αντάρτες, σχεδόν όλοι οπλισμένοι και με τις στολές τους ολοκληρωμένες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, υπήρχαν χιλιάδες Ιταλίδες, όλων των ηλικιών, που είχαν υποστεί αυτό το σημάδεμα και άλλες παρενοχλήσεις. Στο έδαφος μπορείτε να δείτε μαύρες τούφες μαλλιών, ενώ άλλοι κοιτάζουν το έργο του συντρόφου τους και φαίνονται ευτυχισμένοι. 

Τα μακριά μαλλιά είναι σύμβολο θηλυκότητας και επομένως ένας προτιμητέος στόχος. Παρατηρήστε το πρόσωπο και το βλέμμα των δύο ακριβώς πίσω της δημίων, ένα ελαφρύ χαμόγελο κυματίζει στα χείλη τους. Φαίνεται ότι έχουν την επιθυμία να φωτογραφηθούν και να είναι σε θέση να πουν ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Είναι δυνατοί! Έξι από αυτούς, και επιπλέον οπλισμένοι, εναντίον μιας ανυπεράσπιστης γυναίκας, δέος … 

Ένας από τους δημίους, με έναν αλαζονικό αέρα, υψώνει μια πινακίδα, η οποία είναι μια από τις πρώτες μορφές διαφήμισης και η οποία διαφημίζει μια παράσταση και το όνομα της φτωχής καθιστής γυναίκας που ήταν η πρωταγωνίστρια αυτής της παράστασης, της οποίας τα μαλλιά ξυρίζονται, είναι ηθοποιός θεάτρου ή όπως έλεγαν τότε σουμπρέτα. Το όνομα της είναι Vera Roll, γεννημένη το 1920, από το Πεδεμόντιο από το Condove, σύζυγος ενός άλλου ηθοποιού θεάτρου, του Nuto Navarrini. 

Το λάθος τους στα μάτια των Κομμουνιστών παρτιζάνων ήταν ότι είχαν σκηνοθετήσει μια παράσταση σε ένα αντι-παριζιάνικο έργο, "την εφημερίδα του χαμόγελου", στην οποία η ηθοποιός σχολίασε ειρωνικά τους χαρακτήρες που ήταν μέρος των αντάρτικων σχηματισμών. 

Δεν χρειάζονται πολλά, μετά την 25η Απριλίου 1945 είτε για να συλληφθούν είτε για να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες, ή στην περίπτωση των γυναικών, να ξυλοκοπηθούν, να βιαστούν ή όπως στην περίπτωση της Eva Roll να ξυριστούν τα μαλλιά τους. Αυτή είναι η πρακτική τους. 

Αργότερα η γυναίκα αυτή δικάστηκε επίσης για δωσιλογισμό, αλλά αθωώθηκε από τις κατηγορίες και αφέθηκε ελεύθερη. Θα συνεχίσει να είναι ηθοποιός του θεάτρου και θα πεθάνει στη Ρώμη τη δεκαετία του '70, χωρίς να ξεχνά τι της είχαν κάνει κάποιοι άνδρες που είχαν πολύ λίγη ανθρωπιά ...

José Antonio Primo de Rivera, η αρχή και το τέλος (https://anaktisi-mag.gr/)

 

Ο Χοσέ Αντόνιο καταγόταν από οικογένεια με μακρά στρατιωτική παράδοση και ιδιαίτερη πατριωτική αυτογνωσία. Πατέρας του ήταν ο Ισπανός στρατηγός Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, από τους λίγους Ισπανούς αξιωματικούς στρατιωτικούς της εποχής του, που διέσωσε την τιμή των ισπανικών όπλων κατά την δύσκολη περίοδο κατά την οποία η Ισπανία αντιμετώπιζε τις κουβανικές εξεγέρσεις, τον Ισπανο-αμερικανικό πόλεμο, και τις ταραχές στο Μαρόκο. 

Ο Μιγκέλ διακρίθηκε ως στρατιωτικός διοικητής, από το 1917 ανέλαβε φρούραρχος στις μεγάλες πόλεις Βαλένθια, Μαδρίτη και Βαρκελώνη στην Καταλονία, την οποία παρέλαβε σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου και κατόρθωσε να επιβάλλει την τάξη.

 Το 1921 κληρονόμησε την περιουσία και τον τίτλο του Μαρκήσιου ντε Εστέλλα, ενώ το 1923 ήταν επικεφαλής στρατιωτικού κινήματος, [Pronunciamento], μετά την επικράτηση του οποίου, διοίκησε την Ισπανίας, έως τις 28 Ιανουαρίου 1930 και υπό την αιγίδα του βασιλέως Αλφόνσου του 13ου, ενώ το χρόνο εκείνο ανακηρύχθηκε η Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Jean de Brem, φρουρός της Ευρώπης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 Αξιωματικός, δημοσιογράφος, πολιτικός ακτιβιστής. Ο Jean -Nicolas Marcetteau de Brem δολοφονήθηκε από την κυβέρνηση του De Gaulle στις 18 Απριλίου του 1963. 

Ξεχάστηκε πολύ γρήγορα από τις επόμενες γενιές και η μνήμη του περιορίστηκε σε κύκλους όλων εκείνων που νοσταλγούσαν τη γαλλική Αλγερία. 

Ο Jean de Brem προσφέρει ωστόσο έναν ενδιαφέρον και μοναδικό προβληματισμό για την Ευρώπη στο έργο του “Διαθήκη για έναν Ευρωπαίο”. Εκδόθηκε σε δύο τόμους από τις εκδόσεις “Éditions de La Table Ronde” το 1964, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του και καλύπτει την ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, από την Αρχαιότητα έως τις αρχές του 20ού αιώνα. 

Αυτή η παθιασμένη και λεπτομερής ιστορία διαβάζεται εύκολα και κάθε γιος της Ευρώπης πρέπει να την έχει στη βιβλιοθήκη του. Δυστυχώς όμως, είχε την ίδια μοίρα με τον λαμπρό συγγραφέα της

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Εργάτης του Ernst Jünger ενάντια στην αστική παρακμή και δυστοπία (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

«Ο Εργάτης, στις βαθιές ρίζες της ύπαρξής του, έχει μια κλίση σε μια ελευθερία εντελώς διαφορετική από την αστική ελευθερία»

Γερμανία του1932, όπου η ιστορία ξεκινά να γράφεται με άλλο τρόπο πλέον. Κάπου σε εκείνη την περίοδο των ριζικών αλλαγών, έρχεται και ένας εκδοτικός κεραυνός - ένα χρόνο πριν αναλάβει ο Χίτλερ την εξουσία - ο “Εργάτης, Κυριαρχία και μορφή» του Ernst Junger, ένα από πιο τα ουσιαστικά κείμενα του εικοστού αιώνα! 

Ένα έργο επανάσταση, το οποίο δεν αντιλήφθηκαν πολλοί και το παρεξήγησαν αρκετά. Νοήματα ωμά, καυτά και επιθετικά εναντίον της αστικής τάξης και της σάπιας δημοκρατίας. Το καταλαβαίνει κάποιος απλά από την αρχή, διαβάζοντας τον ίδιο τον μεγάλο στοχαστή: 

«Μια αποφασιστική ώρα πρόκειται να χτυπήσει, κάτι που θα αλλάξει τη μοίρα ολόκληρου του κόσμου. Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στη σκηνή, με τις ρίζες τους σε μια πιο άμεση και ουσιαστική επαφή με τη στοιχειώδη σφαίρα. Παρόμοια με μια κοινωνία πρωτόγονων ψυχών, με μια αρχέγονη φυλή, αποτελούν την πρωτοπορία ενός πλουσιότερου, βαθύτερου και πληρέστερου κόσμου. Η βαθιά τομή που απειλεί τη ζωή σήμερα, χωρίζει όχι μόνο δύο γενιές, όχι μόνο δύο εποχές, αλλά αναγγέλλει το τέλος χιλιετιών». 

Σύμφωνα με το Junger, δύο κόσμοι αντικρίζουν πλέον την εποχή τους διαφορετικά, όπου ένας είναι τυλιγμένος στο αβέβαιο λυκόφως του ηλιοβασιλέματος, ο δεύτερος στο κρύο αλλά σαγηνευτικό φως της αυγής. Ο αστικός κόσμος, ο κόσμος του ατόμου, φθίνει. Αντίθετα αναδύεται ο κόσμος του Eργάτη, ο κόσμος της Μορφής. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ... 

Για την 21η Απριλίου 1967 (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Η 21η Απριλίου αποτελεί το ''Πάσχα'' του εθνικιστικού - πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα. Όμως οι εν Ελλάδι εθνικιστές αγνοούν πως το συγκεκριμένο καθεστώς δεν ήταν εθνικιστικό ούτε στην εξωτερική μα ούτε και στην εσωτερική πολιτική του. 

Εθνικόν το αληθές: ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος σε συνάντηση με τους κορυφαίους εν Ελλάδι Σιωνιστές της στοάς Μπενέ Μπερίτ ...

Η επταετία υπήρξε νέο-φιλελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς το οποίο είχε μια έντονη αντικομμουνιστική ρητορική λόγω του ψυχρού πολέμου αφενός και αφετέρου της πρόσδεσης μας στο δυτικό άρμα το οποίο την εποχή εκείνη ορίζει ως ελεύθερο κόσμο τον δυτικό φιλελευθερισμό εναντίον του πραγματικά ανελεύθερου κομμουνισμού.

Η Απριλιανή επταετία ήταν μια Αμερικανόστροφη έκφραση του στρατού όπου στο όνομα του ανύπαρκτου ''κομμουνιστικού κινδύνου'' έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση που είχε τοποθετηθεί μετά τα Ιουλιανά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 είχε κρατήσει αναμφισβήτητα πατριωτική στάση στο κυπριακό λέγοντας στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ''πως αν οι Τούρκοι ανοίξουν τις πόρτες του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να μπούμε μέσα'' συνεπώς ο Παπανδρέου μίλησε ανοιχτά για ελληνοτουρκικό πόλεμο σε περίπτωση εισβολής στην Κύπρο από την Τουρκία. Επίσης τότε στον στρατό υπήρχαν δύο τάσεις: ο ΑΣΠΙΔΑ και ο ΙΔΕΑ ο πρώτος αποτελούταν από Παπανδρεικούς αξιωματικούς και ο δεύτερος από βασιλόφρονες και αντικομμουνιστές συνταγματάρχες.

Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη δουλειά της επταετίας ήταν να αποστρατικοποιήσει την Κύπρο και να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί αφήνοντας το γυμνό απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Το 1972 ο Παπαδόπουλος σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Μιλλιέτ είχε πει πως ''πρέπει να πεισθούν οι δύο κοινότητες εις την Κύπρο πως δεν θα έλθουμε σε πόλεμο για χάρη τους''. Εν συνεχεία, τόνισε πως η ομοσπονδία Ελλάδος και Τουρκίας είναι μονόδρομος επειδή είμαστε μικρά κράτη. Δηλαδή η κακομοιρίκη και μικροελλαδική πολιτική που διατυμπανίζουν οι απόστολοι του μαρασμού σήμερα και ταΐζουν το επιχείρημα Καζάν Καζάν της Αγκυρας.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αποκλειστικό: 7 + 3 σκέψεις για τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο και την στρατιωτική κυβέρνηση της 21ης Απριλίου (γράφει ο Ησαΐας Κωνσταντινίδης)

 

γράφει ο Ησαΐας Κωνσταντινίδης

ΩΣ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ: 

Δεν είναι καθόλου λίγοι οι φίλοι αναγνώστες, που μου ζητούν εδώ και πολλά χρόνια να λάβω θέση για το ζήτημα: χούντα της 21ης Απριλίου και Γεώργιος Παπαδόπουλος … 

Υπήρξε κάτι το θετικό ή το αρνητικό, εν τέλει, η όλη κατάσταση που προέκυψε από τη χουντική Επανάσταση του 1967; 

Τι προσέφερε στον ελληνισμό και στο γένος των Ελλήνων; 

Άφησε πίσω της κάτι το δημιουργικό ή μήπως άφησε συντρίμμια; 

Αυτά είναι πολύ σημαντικά ερωτήματα. 

Και πρέπει να απαντηθούν, πόσο μάλλον που στις ημέρες μας πολλοί μεν αναρωτιούνται με απόγνωση «πού είσαι Παπαδόπουλε;» (λόγω της πικρίας που νιώθουν από τις αθλιότητες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.), άλλοι μεν εκμεταλλεύονται το όλο θέμα, ως δήθεν υποστηρικτές του δικτάτορα, απλώς για να «πουλήσουν». 

Γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισα να συγγράψω το εν λόγω σύντομο άρθρο, ακριβώς για να λάβω ευθεία και συγκεκριμένη θέση πάνω σε ένα αμφιλεγόμενο ζητούμενο που (ιστορικά) ακόμη και σήμερα μας απασχολεί…

(το κείμενο τίθεται υπό μορφή ερωταπαντήσεων)

Χειροφίλημα του Παπαδόπουλου στον τροτσκιστή ρασοφόρο Μούσκο που κατεδίωξε τους Ενωτικούς της Κύπρου!

1. Ήταν η χούντα της 21ης Απριλίου του 1967, Επανάσταση ή όχι;

Ναι, ήταν. Διότι «Επανάσταση», με νομικούς και ιστορικούς όρους, σημαίνει κατάσταση που δύναται να δημιουργήσει Δίκαιο. Και η 21η Απριλίου δημιούργησε Δίκαιο, διεθνώς μάλιστα αναγνωρισμένο (πλην κάποιων κυρώσεων, από πλευράς ΗΠΑ και Ευρώπης, που βεβαίως δεν μπορούσαν να αποδεχθούν δικτατορία σε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και υπό ένταξη στην τότε ΕΟΚ). Όλες όμως οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ συνήψαν αμέσως σχέσεις με το καθεστώς των χουντικών, ουδεμία μάλιστα προέβαλλε «βέτο» εναντίον της τότε καταστάσεως. 

Ήταν κι η εποχή του Ψυχρού πολέμου, όπου η μία υπερδύναμη έκανε τα στραβά μάτια στις ανομίες της άλλης … Έτσι, η Σοβιετική Ένωση δεν αντέδρασε στο χουντικό πραξικόπημα των Παπαδόπουλου-Μακαρέζου - Παττακού του 1967, όπως ακριβώς και οι ΗΠΑ δεν αντέδρασαν καθόλου στην εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία το 1968…

2. Ποια υπήρξε η καταγωγή -κοινωνική και άλλη- του πρωτεργάτη της χουντικής Επαναστάσεως του 1967, Γεωργίου Παπαδόπουλου;

Ήταν μικροαστική. Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε τότε ένας μεγαλοσχήμων: 

«Ποιοι είναι αυτοί; Είναι παιδιά αγροτικών οικογενειών, δεν ανήκουν σ’ εμάς, στο σύστημά μας … Δεν τους γνωρίζουμε». Και, παρ’ όλα αυτά, η 21η Απριλίου δεν έκανε την υπέρβαση. 

Δεν τόλμησε να φέρει τολμηρές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για το σύστημα. Παγιδευμένη μέσα στον δοσιλογικό της συντηρητισμό, απεδείχθη ιστορικά μία συνέχεια (ή «διάλειμμα», εάν προτιμάτε) των έως τότε ελλαδικών κυβερνήσεων. 

Ένας «αέρας κοπανιστός», που τίποτε δεν προσέφερε στη χώρα. Πρέπει δε, εδώ, λόγω της Ιστορίας, να σημειωθεί ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν συγγενής του Γεωργίου Παπανδρέου, του περίφημου «Γέρου της Δημοκρατίας»! 

Συγκεκριμένα, ήταν ανιψιός (και βαπτιστικός του) και ξάδερφος του Ανδρέα Παπανδρέου … Στη σημείωση 4, σελ. 12, του κεφαλαίου «Οι ρίζες» του βιβλίου μου «Ποιος είναι ο Γ.Α.Π.;», εκδ. «Ελληνική Άνοδος» 2012, σημειώνω τα εξής: 

«Από την Αγία Μαρίνα καταγόταν και η οικογένεια του ηγέτη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, Γεωργίου Παπαδόπουλου (ο οποίος γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας). 

Μάλιστα ο Παπαδόπουλος υπήρξε ξάδελφος του Ανδρέα Παπανδρέου, αφού ήταν συγγενείς από τους πατεράδες τους! 

Στην πραγματικότητα οι προπαππούδες τους υπήρξαν αδέλφια κι αυτό εξηγεί το ενδιαφέρον του Γεωργίου Παπανδρέου για τον Παπαδόπουλο μετά το περίφημο «σαμποτάζ του Έβρου», αλλά και το γεγονός ότι τα μέλη της οικογένειας του μετέπειτα Απριλιανού κυβερνήτη ήταν πάντοτε ψηφοφόροι του «Γέρου της Δημοκρατίας» στον νομό Αχαΐας…».

3. Γιατί έγινε το πραξικόπημα του 1967; Ποιες ήταν οι τότε επικρατούσες συνθήκες;

Στις αρχές του 1967 το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είχε πια πεθάνει… Όπως είπε αργότερα ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «η δημοκρατία πέθανε στη χώρα και οι συνταγματάρχες απλώς της έριξαν τη χαριστική βολή». 

Πράγματι, σε συνθήκες (τότε) Ψυχρού πολέμου, το αστικό καθεστώς δεν είχε άλλη επιλογή από το να στηρίξει μία πολιτειακή εκτροπή, ως αποτέλεσμα της υποβόσκουσας πολιτικής ανωμαλίας. 

Ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, στο έργο του «Ιστορία του ελληνοτουρκικού χώρου 1928-1973», σελ. σελ. 289-290, εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1981, διαβάζουμε τα ακόλουθα ενδιαφέροντα: 

«Η πτώση του ηθικού επιπέδου του Έλληνα πολιτικού που φυσικό ήταν να εκμεταλλευθεί η επανάσταση του 1967, ήταν τόσο οφθαλμοφανής ώστε ο πρώην υπουργός και μέλλων καραμανλικός πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, γιος του κατοχικού πρωθυπουργού του 1943-1944, Ιωάννη Ράλλη, αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει βιβλίο το 1971 για να υπερασπίσει το σώμα του («κληρονομικό σώμα θα έλεγε κανείς τουλάχιστο όσον αφορά την οικογένεια Ράλλη, η οποία βρίσκεται στην εξουσία από το 1821) διότι, όπως γράφει: 

«Έγινε συνήθεια τα τελευταία χρόνια να κατηγορούνται όλοι οι Έλληνες πολιτικοί ως φαύλοι και ανίκανοι». (Γεώργιος Ι. Ράλλης, Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς, Αθήνα, Ερμείας, 1971, σ. 7)».

4. Υπήρχε άλλη εναλλακτική πραξικοπήματος από το σύστημα;

Βεβαίως, υπήρξε. Λίγη Ιστορία … 

Προ του διαφαινομένου αδιεξόδου, είχαν προκηρυχθεί γενικές βουλευτικές εκλογές για τις 28 Μαΐου του 1967 (που δεν έγιναν τελικά ποτέ). Ήδη η χώρα βίωνε δύο σχεδόν χρόνια πολιτικής αστάθειας: η κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, έχοντας λάβει στις αρχές του 1964 το 53% περίπου των ψήφων, κατέρρευσε στις 15 Ιουλίου 1965, όταν όλα τα μεγαλοστελέχη της αποχώρησαν από την τότε κυβέρνηση. 

Έκτοτε, στην εξουσία βρέθηκαν είτε κυβερνήσεις «Αποστατών» (όπως ονομάσθηκαν όσοι αποσχίστηκαν από την Ένωση Κέντρου στα λεγόμενα «Ιουλιανά» του 1965) είτε βασιλικές κυβερνήσεις από τον Δεκέμβριο του 1966 έως τον Απρίλιο του 1967, αποτέλεσμα άτυπης συμφωνίας των δύο μεγαλύτερων δυνάμεων της εποχής, ήτοι της Ενώσεως Κέντρου και της ΕΡΕ. 

Επειδή όμως το σύστημα φοβόταν φοβερά γεγονότα προ των εκλογών της 28ης Μαΐου 1967, έβαλε μπροστά το σχέδιο επέμβασης των στρατηγών (που ονομάστηκε «βασιλικό πραξικόπημα»), προκειμένου οι εκλογές εκείνες να αναβληθούν. 

Η εν λόγω δικτατορία θα είχε ως αποστολή να «εκτονώσει» την κατάσταση για λίγο καιρό και έπειτα να επαναφέρει στη διακυβέρνηση του τόπου τους παλαιούς πολιτικάντηδες. Όμως τους στρατηγούς, τους πρόλαβε η Επανάσταση της 21ης Απριλίου, οι ηγέτες της οποίας ουδεμία σχέση είχαν με το ως άνω αναφερθέν σχέδιο.

5. Ποιες οι σχέσεις της Απριλιανής δικτατορίας με το (τότε) Ανατολικό μπλοκ;

Η δικτατορία των χουντικών της 21ης Απριλίου 1967 συνέχισε την εξωτερική πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων, εν μέρει της ΕΡΕ και κυρίως της Ενώσεως Κέντρου, για αποκατάσταση των σχέσεων της Ελλάδας με τις χώρες του κομμουνιστικού συνασπισμού. 

Και όχι μόνο προσέγγισε τη Βουλγαρία -και την άλλοτε ΕΣΣΔ, όπως είχε γίνει ήδη επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου από το 1964, αλλά ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος που αποκατέστησε τις ελληνοαλβανικές σχέσεις: 

το 1971 αναγνώρισε πλήρως το αλβανικό κράτος, «θάβοντας» όμως το λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικό ζήτημα»! Κατά τον τρόπο τούτο, ιδρύθηκαν πρεσβείες σε αμφότερες τις χώρες, αλλά ο ελληνισμός της Νότιας Αλβανίας σταδιακά οδηγήθηκε σε μαρασμό και αφελληνοποίηση.

6. Ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, υπέρμαχος της θεωρίας του «ελληνοτουρκισμού»;

Αναμφίβολα, ήταν! Μίλησε ευθέως περί ενώσεως των δύο οχθών του Αιγαίου (προφανώς για να εξευμενίσει το ΝΑΤΟ έναντι του), ενώ αναθέρμανε τις προηγουμένως κάκιστες ελληνοτουρκικές σχέσεις. 

Μάλιστα, έφθασε στο σημείο να επικαλεστεί το παλαιότερο παράδειγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου -τον οποίο, ως «Κεντρώος» λάτρευε-, που μερικές δεκαετίες πιο πριν είχε προτείνει να λάβει ο Κεμάλ Ατατούρκ το βραβείο Νόμπελ ειρήνης! 

Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και σήμερα ο τουρκικός Τύπος αναφέρεται στον Γεώργιο Παπαδόπουλο ως «μεγάλο φίλο της Τουρκίας».

7. Γιατί απέσυρε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο;

Την απέσυρε, πεντακάθαρα, λόγω δειλίας! 

Του … έτριξαν τα δόντια οι Τούρκοι, τον Δεκέμβριο του 1967, κι εκείνος άφησε την Κύπρο τελείως ανυπεράσπιστη … 

Έτσι, η Τουρκία βρήκε έτοιμο το έδαφος για να εισβάλλει τον Ιούλιο του 1974 στη Μεγαλόνησο και να καταλάβει το 37% του εδάφους της. Δεν είναι, δε, καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι υποστηρικτές του Παπαδόπουλου είτε αποσιωπούν εντελώς το γεγονός αυτό είτε -απλώς- «τα μασάνε» … 

Τι να πουν άλλωστε γι’ αυτή τη μειοδοσία; 

Μάλιστα, η εν λόγω κατάσταση θα πρέπει οπωσδήποτε να συνδυασθεί με το τότε «αντιπραξικόπημα» που επιχείρησε ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος κατά της χούντας, το οποίο τελικώς απέτυχε παταγωδώς και, έτσι, η Ελλάς έπαυσε ουσιαστικώς να είναι βασιλευόμενη δημοκρατία. 

Για να ακολουθήσουν το 1973 τα χειρότερα, όταν ο Παπαδόπουλος, χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο, κατήργησε τη μοναρχία και μετέβαλλε το πολίτευμα της χώρας σε (δήθεν) προεδρευόμενη δημοκρατία…

8. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η χούντα του Παπαδόπουλου ενίσχυσε την αστικοποίηση του ελλαδικού πληθυσμού και την καταστροφή των ελληνικών μεγαλουπόλεων … Ισχύει αυτό;

Όχι μόνο ισχύει, μα παραϊσχύει! 

Ο Παπαδόπουλος, με την κακόγουστη «αρχιτεκτονική» του, επέτεινε τις τότε υπάρχουσες τάσεις αστυφιλίας του επαρχιακού και αγροτικού πληθυσμού, σε σημείο η αστικοποίηση (η γιγάντωση δηλ. της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και 2-3 ακόμη πόλεων) να φθάσει σε σημείο ρεκόρ, σχεδόν παράνοιας. 

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι στην Αθήνα της σεισμικής ζώνης, όπου κανονικά δεν επιτρέπεται να υπάρχουν πολυώροφα κτίσματα, ο εν λόγω Παπαδόπουλος επέβαλλε την ανόρθωση ολόκληρων ουρανοξυστών! Οι οποίοι, πέραν της πλήρους έλλειψης αισθητικής, δύνανται να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνοι σε περίπτωση μεγάλου σεισμού. 

Και αναρωτιέται εύλογα κανείς: γιατί έπραξε όσα έπραξε; Ήταν ανόητος και αφελής, ή ό,τι έκανε το έκανε επίτηδες;

9. Πώς πήγαινε η ελληνική οικονομία από το 1967 έως το 1973; Υπήρχαν τότε οικονομικά κλπ. σκάνδαλα;

Θα ξεκινήσω από τα σκάνδαλα της χούντας. 

Ο συγγραφέας και αρθρογράφος Διονύσης Ελευθεράτος έγραψε κάποτε ένα βιβλίο, με τίτλο «Λαμόγια στο χακί», όπου καταγράφει ένα προς ένα τα σκάνδαλα της χούντας. Σκάνδαλα, τα οποία «νομιμοποίησαν» τη μετέπειτα ασύλληπτη διαφθορά της Μεταπολίτευσης (μετά το 1974). 

Διαβάστε, παρακαλώ, το ως άνω αναφερόμενο βιβλίο, για να καταλάβετε τι είδους σήψη υπήρχε επί … δήθεν ανεπιλήπτου 21ης Απριλίου … 

Αλλά και η ελληνική οικονομία. Δεν λέω ότι οι πρωτεργάτες της 21ης Απριλίου έκλεψαν τον δημόσιο πλούτο (δεν έκλεψαν), αλλά η οικονομία της χώρας βρέθηκε, μετά το έτος οικονομικής ανάκαμψης 1966 (κυβέρνηση των «Αποστατών») σε βαθύτατη κρίση, την οποία επιδείνωσε η πετρελαϊκή κρίση του 1973. 

Εξ ’ού και οι χουντικοί έπεσαν. Άνθρωποι οικονομικά αναλφάβητοι και «στρατόκαυλοι» καραβανάδες, χωρίς ίχνος πρακτικής γνώσης, κλήθηκαν να διαχειριστούν την οικονομία μας, με καταστρεπτικά όμως αποτελέσματα.

10. Τελικά τι προσέφερε η 21η Απριλίου στον ελληνισμό και, ειδικότερα, στην πατριωτική παράταξη;

Προσέφερε μόνο το χάος. Την απόλυτη καταστροφή και παρακμή … 

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο», όπου επικρατεί η ανόητη λαγνεία υπέρ της χούντας της 21ης Απριλίου, δεν προσχωρούν οι νέοι και οι γυναίκες. Και δεν το κάνουν τυχαία. 

Για να ακούσουν, τι; Τα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»; 

Ή τα «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»; 

Δεν καταλαβαίνουν τα άτομα αυτά, οι υποστηρικτές της χούντας, ότι άλλα είναι τώρα τα ζητήματα που απασχολούν το έθνος και την κοινωνία μας … 

Και αναρωτιέμαι: Εν τέλει, για ποιον λόγο ο Παπαδόπουλος κι η παρέα του έκαναν το πραξικόπημα του 1967; Εμπόδισαν ένα άλλο πραξικόπημα, εκείνο των στρατηγών, που (τέλος πάντων) θα εκτόνωνε μια δύσκολη έτσι κι αλλιώς κατάσταση. 

Αλλά, επιπροσθέτως, δεν εκτέλεσαν -ως έπρεπε- τους προδότες, όπως έπραξε π.χ. το 1973 ο Πινοτσέτ στη Χιλή, αλλά τους άφησαν ελεύθερους!!! Τότε, γιατί ακριβώς έκαναν το πραξικόπημα; 

Όμως η ζωή είναι δίκαιη. Και οι εν λόγω ανόητοι είχαν την τύχη που τους έπρεπε: πέθαναν στη φυλακή και απαξιωμένοι. Καταδίκασαν όμως τον ελληνικό λαό να βιώσει μία άθλια Μεταπολίτευση, που τον Μάιο του 2010 μας έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. 

Κι αυτό δεν θα τους το συγχωρέσει ποτέ η Ιστορία του γένους μας.

Ούτε με τους «χουντικούς», ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού.

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς;

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε.

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια.

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης.

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης».

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της.

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες.

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του.

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση».

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας.

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών.

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία.

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» Γεωργαλάς.

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας.

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών.

πηγή

Ο πολιτικός στρατιώτης ενάντια στην παρακμή της Δύσης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Διαδικτυακό κανάλι "Μαύρες Φλόγες"

Ένας από τους μεταπολεμικούς ριζοσπαστικούς φιλοσόφους - ακτιβιστές στην Ιταλία, ήταν ο Franco Freda. 

Μεγάλος διανοούμενος με σύνθετες γνώσεις και καθαρά πλατωνικός σε όλο το πνευματικό φάσμα. Αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για πολλούς νεαρούς ριζοσπάστες εθνικιστές της δεκαετίας του 1960 και 1970. 

Έχει χαρακτηριστεί ως ο «ιδρυτής» της λεγόμενης «ναζιμαοικήςς» τάσης του 1968, αλλά οι ιδέες του παραμένουν πάντα επίκαιρες. 

Το σημαντικότερο έργο του “Η διάλυση του συστήματος”, θεωρείται - και είναι - καθαρά αιρετικό και … επικίνδυνο, για την δεξιούς και ακροδεξιούς, αυτούς της παραίτησης και της δουλοπρέπειας. 

Βαρύς, ανορθολογιστής και μελαγχολικός, με ένα είδος μηδενισμού θα έλεγα, παραμένει πάντα μια χορταστική τροφή για σκέψη. 

Σε σύγκριση με τον μεγάλο φιλόσοφο Evola, ο μηδενισμός του Freda υπονοούσε έναν ακτιβισμό που επιτάχυνε τη διαδικασία της παρακμής και της καταστροφής, αν όχι της Δύσης, τουλάχιστον της Ευρώπης

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Μάης του ΄68, μια χαμένη ευκαιρία για τον ριζοσπαστικό εθνικισμό στην Ιταλία! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

 Με το παρακάτω άρθρο, θα κάνω μια ιστορική βουτιά στο παρελθόν, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου το εθνικοεπαναστατικό κίνημα στην Ιταλία, έχασε ένα πολύ σημαντικό «ραντεβού» με την ιστορία, που θα επηρέαζε και τα υπόλοιπα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη. 

Και δυστυχώς όλα αυτά δεν έγιναν μάθημα στους εθνικιστές, που ακολούθησαν και αυτοί, οι περισσότεροι ίσως, μια κλασικά πατριωτική ακροδεξιά γραμμή, συμπλέοντας σε διάφορες μορφές με το Καθεστώς και τις παραφυάδες του, παίζοντας πάντα ύποπτους ρόλους ... το βλέπουμε άλλωστε και και σήμερα. 

Μια προσπάθεια που αν τότε είχε επιτυχία, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν μετά. 

Ας βάλουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.

Το 1970, ένας από τους λαμπρότερους διανοούμενους νεοφασίστες της εποχής, ο Adriano Romualdi, προσπάθησε να προτείνει μια εις βάθος ανάλυση της φοιτητικής διαμαρτυρίας του Μάη του΄68 και την μεγάλη ευκαιρία να πάρουν στις φοιτητικές εξεγέρσεις τα ηνία, οι εθνικοεπαναστάτες. 

Μέσα από τους προβληματισμούς του προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τις αιτίες για τις οποίες η εξέγερση της νεολαίας είχε στραφεί οριστικά προς τα αριστερά. 

Ο Ιταλός διανοούμενος, πρώτα απ’ όλα υποστήριξε ότι η φοιτητική διαμαρτυρία, εκτός από το αποτέλεσμα της ζημιάς που προκάλεσε ο καταναλωτισμός και ο αμερικανισμός, αντιπροσώπευε την «εξέγερση των μακρυμάλληδων, των βρόμικων ανδρών, των μπολσεβίκων του σαλονιού, μιας νεολαίας που αντί για καμένη, θα μπορούσε να οριστεί ως κοιμισμένη»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Maurice Bardèche: Υπάρχει Αραβικός φασισμός; (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Περνάμε σε ένα ακόμη απόσπασμα από το ενδιαφέρον βιβλίο «Οι άγνωστοι φασισμοί», του Γάλλου διανοούμενου και συγγραφέα Maurice Bardèche. Ένα έργο με στοιχεία και περιγραφές για το φαινόμενο του φασισμού στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα. 

Καλή ανάγνωση.

Για πολλά χρόνια, όποτε συζητείται η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση ή ο παναραβισμός, η λέξη φασισμός ανθίζει κάτω από τα στυλό ή στα χείλη των φιλοϊσραηλινών δημοσιογράφων. Ο Nasser φασίστας; Το Μπάαθ είναι φασιστικό; 

Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε γρήγορα τους αναγνωρισμένους αραβικούς φασισμούς. Όταν η φασιστική μετάδοση εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο τη δεκαετία του 1930, επηρεάστηκαν και οι Άραβες. 

Αλλά ήταν κάτω από την εθνικοσοσιαλιστική μορφή του όρου, καθώς η φασιστική Ιταλία - μη αντιεβραϊκή στις αρχές - που είχε εξολοθρεύσει τους Senussi της Λιβύης (ΣτΜ, είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικο-θρησκευτικό τάγμα στη Λιβύη και τις γύρω περιοχές, που ιδρύθηκε στη Μέκκα το 1837 από τους Grand Sanussi), δεν μπορούσε να γίνει δεκτή ως παράδειγμα προς μίμηση, παρά τις αραβόφιλες φιλοδοξίες του Duce και του «Σπαθιού του Ισλάμ» του. 

Τα Εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα εμφανίστηκαν σχεδόν παντού στις αραβικές χώρες.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Σκέψεις για τον Περονισμό, του Αdriano Romualdi (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό άρθρο, του Romualdi, στις αρχές της δεκαετίας του 1970, που αφορά τον φαινόμενο του Περονισμού. Και φυσικά η βαρύτητα της γνώμης του μεγάλου Ιταλού νεοφασίστα μετράει διπλά:

Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι αναμφίβολα ο «περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά φασιστικά καθεστώτα καθώς η γενική του θέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό και μεταξύ των ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των φασιστικών κινημάτων μεταξύ 1920 και 1945. 

Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο, νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, τόσο, που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής. 

Τέλος, η μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές γραμμές της εικόνας, σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Για την Εθνεγερσία του 1821και το Αληθινό Νόημα της (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Στην σημερινή εποχή, τα επετειακά αφιερώματα σε Μεγάλα Ιστορικά Γεγονότα του παρελθόντος προκαλούν σε αρκετούς Συνειδητοποιημένους Έλληνες μια μελαγχολία, καθώς συγκρίνουν την Αγωνιστικότητα και την Ηρωική Συμπεριφορά του τότε με την νωθρότητα και την δειλία του σήμερα. 

Οι Εθνικιστές που Σέβονται τις Ιδέες τους και τον Εαυτό τους , έχουν Ιερό Χρέος να μετρούν τα λόγια τους. Όχι μόνο επειδή τα Μεγάλα Ιστορικά - και συνάμα Επαναστατικά - Γεγονότα Επιβάλλουν να Στέκεσαι με Σεβασμό και όχι αλαζονεία απέναντι τους, αλλά και επειδή στις πονηρές ημέρες μας περισσεύει η αφηγηματική φλυαρία και ο αλλαλάζων βερμπαλισμός από κάποιους θλιβερούς τύπους, που δεν έχουν καμία ουσιώδη σχέση, ούτε με τον Εθνικισμό, ούτε με την Επανάσταση. Πουλούν, όμως, " πατριωτισμό " της κακιάς ώρας για να συντηρήσουν τα στενά συντηρητικά ατομικά συμφέροντα τους και τα άθλια - ξοφλημένα πολιτικά μαγαζάκια τους.

Με βάση την εισαγωγή αυτή, στις 25 Μαρτίου 2025 συμπληρώνονται 204 χρόνια από την Ελληνική Εθνεγερσία ενάντια στον τούρκο δυνάστη. Πόσα δεν γράφτηκαν και πόσα θα γραφτούν ακόμα, όλες αυτές τις ημέρες, για την Μεγαλύτερη Στιγμή της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, τόσο από τους κρατικούς φορείς, που αναμασούν με παγερή αδιαφορία τα χαμηλού επιπέδου χιλιοειπωμένα ανούσια λογύδρια τους, μέχρι μερικούς "προχωρημένους" υποκριτές και "ψώνια", που παριστάνουν - ανέξοδα και ανεύθυνα - τους "εθνικιστές", "πατριώτες",
"εθνικόφρονες", "ελληνόψυχους", "ελληνολάτρες", "ελληνοκεντρικούς" κτλ.

Έτσι, εξευτελίζουν  κάθε έννοια Εθνικού Φιλότιμου και Προσωπικής Αξιοπρέπειας, με τις φιλολογικές - τύπου μνημόσυνου - φανφάρες τους και την εξάντληση  των όποιων "εθνικών" αποθεμάτων τους σε λεκτικούς λεονταρισμούς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου, παρέα με άλλους απόλεμους, γραφικούς και απόμαχους της ζωής και της δράσης, που δεν ξέρουν πώς " να σκοτώσουν την ώρα τους ". 

Τύπους, που όχι μόνο δειλιάζουν να Πολεμήσουν - έστω και ελάχιστα - το σύστημα και απέχουν από την οποιαδήποτε ουσιαστική αντισυστημικη πράξη, αλλά αντιθέτως σπεύδουν πρόθυμα να συμπαραταχθούν με το καθεστώς της εθνικής και κοινωνικής προδοσίας και αναλγησίας, στηρίζοντας σύγχρονες προδοτικές πολιτικές συμφωνίες.

Μάλιστα, προχωρούν πολύ περισσότερο στην θρασυδειλία τους, συκοφαντώντας ασύστολα όσους Πραγματικούς Έλληνες στην Σκέψη και την Δράση, αγνοώντας την δύναμη του κατεστημένου, πολεμούν τον εχθρό και τους ντόπιους συνεργάτες του. Αυτά τα ανθρωπάκια, λοιπόν,  έχουν το θράσος να γράφουν και να εκστομίζουν "ύμνους " για ένα Κοσμοϊστορικό Γεγονός, με το οποίο την παραμικρή σχέση δεν έχουν. Τίνα πει κανείς γι' αυτήν την αναίδεια; Το γνωστό λαϊκό ρητό δίνει την πιο κατάλληλη απάντηση: "Εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι γύφτοι τα νταούλια"...

Δεν έχει, λοιπόν, ανάγκη από παχιά και ανούσια λόγια η Εθνεγερσία του 1821. Αποτελεί λάθος να την αντιμετωπίζουμε ως μια απλή ιστορική μνήμη, γιατί έτσι ευνουχίζουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο της και αναδεικνύουμε μόνο τα επιφανειακά στοιχεία της. Πρέπει να Αγωνιστούμε για να Ανατείλει εκείνη η εποχή, που μακριά από ηττοπαθείς κλάψεις, μίζερη νοσταλγία και την αστική υποκρισία, θα υπάρξει ένα Αληθινά Εθνικό Κράτος, το οποίο θα Τιμά όπως Πραγματικά της Αρμόζει την Ξεχωριστή μέσα στον Χρόνο Επέτειο.

Σήμερα, όμως, είναι ανάγκη να παραμερίσουμε κάθε συναισθηματική αναφορά που μπορεί να βγαίνει μέσα από τον έμφυτο και άδολο Ρομαντισμό μας και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην Ουσία. Στο ότι δηλαδή η προσπάθεια των Ηρώων του 1821 ουδέποτε ολοκληρώθηκε και πως ακόμη και σήμερα η Ελλάδα παραμένει μια Χώρα υπό κατοχή. Μια κατοχή πολύ πιο δύσκολη, αφόρητη και δυσβάσταχτη , γιατί τώρα ο δυνάστης φορεί έναν αόρατο μανδύα, που κάνει την κυριαρχία του λιγότερο ορατή στους σημερινούς υπόδουλους.

Στην εποχή των εθνοκτόνων μνημονίων και της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής δικτατορίας με τους πρώην μπολσεβίκους υπαλλήλους τους, στην εποχή των ανιστόρητων τηλεοπτικών σκουπιδιών και των "διανοουμένων ", που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την Αληθινή Φύση της Εθνεγερσίας , το Νόημα της 25ης Μαρτίου φαντάζει απόμακρο για τη νοοτροπία του κάθε τυχάρπαστου νεοέλληνα. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει συνεχώς επίκαιρο για Εκείνους που Πιστεύουν πως η κάθε είδους κρίση, ανασφάλεια, ενδοτικότητα και ο ωχαδερφισμός δεν αντιμετωπίζονται με στείρες χρονολογικές αναφορές και αναμάσημα ενός ενδόξου παρελθόντος , αλλά με την Συνεχή και Αληθινή Αγωνιστικότητα για μια Ελλάδα Πραγματικά Ελεύθερη, Πραγματικά Μεγάλη.

Σαν το δροσερό νερό μιας πηγής που δεν στερεύει ποτέ και προσφέρει την Αθανασία, ας πιούμε και εμείς απ' αυτήν, για να Ζήσουμε  Μέσα από τις Πράξεις μας, αλλά και Μετά από αυτές. Μακριά από μικρόψυχους λογαριασμούς και συσχετισμούς δυνάμεων, ας γνωρίζουμε πως Πάντοτε η Ιστορία Γράφεται όχι από τις χειραγωγημένες και πλαδαρές πλειοψηφίες, αλλά από τις Ελεύθερες και Σφυρηλατημένες μειοψηφίες. 

Γράφεται από από τους λίγους Εκλεκτούς, τους Αποφασισμένους να αφήσουν ένα Ανεξίτηλο φωτεινό σημάδι στην Ιστορική Διαδρομή. Εκείνους που δεν είναι οι ουραγοί της σκλαβωμένης εποχής τους, αλλά οι Προάγγελοι ενός Επαναστατικού Ελεύθερου Αύριο.

Και στην εφετινή επέτειο, λοιπόν, ας κρατήσουμε αυτά τα λίγα, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, για να μπορούμε να διακρίνουμε τον κάλπικο πατριωτισμό των κενών λόγων από τον Επαναστατικό Εθνικισμό, που Στηρίζεται στην Ενότητα Σκέψεων και Πράξεων. 

Ας Ακολουθήσουμε το Γνήσιο Ελληνικό Πνεύμα, ως ένα ελάχιστο Φόρο Τιμής στην Μνήμη Εκείνων που δεν λογάριασαν  δυσμενείς συνθήκες και αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά ορμώμενοι από από το Φυλετικό τους  Αρχέτυπο Πολέμησαν και Δημιούργησαν το Αθάνατο μέσα στο Χρόνο Έπος της Εθνεγερσίας του 1821.

Ταυτόχρονα, θα δοθεί το μήνυμα πως ο Συνεχής και Ασυμβίβαστος Αγώνας αποτελεί την μόνη Ρεαλιστική Πρόταση για να βγει Πραγματικά αυτό το Έθνος και ο Λαός του από την σκλαβιά. Γιατί ο Εθνικισμός είτε θα είναι Επαναστατικός και θα επιζητεί την Ολοκληρωτική Σύγκρουση με τον δυνάστη και τους ελληνόφωνους συνεργάτες του, είτε θα είναι έρμαιο του "συνταγματικού πατριωτισμού " και επομένως εντελώς ελεγχόμενος και παντελώς ανώδυνος για τους σημερινούς εξουσιαστές της Ελλάδος.

Γι' αυτό και η Απάντηση μας στους άμεσους και έμμεσους προδότες, τους λιγόψυχους, τους κουρασμένους, τους αδιάφορους, πρέπει να είναι ακριβώς η ίδια μ' αυτήν που ο "Γέρος του Μωριά", ο Υπέρτατος Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έδωσε στους αντίστοιχους εξωμότες, λαπάδες, "διστακτικούς" και Νενέκους της εποχής του: "Φωτιά και Τσεκούρι στους προσκυνημένους" ! Όσο "μη πολιτικά ορθό", "αντιδημοκρατικό", "φασιστικό" και αν ακούγεται, είναι η μόνη Αποδεκτή Εθνική Λύση και Περισσότερο Επίκαιρη από Ποτέ ...

Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ: ο στρατιώτης που τον ξέχασαν εύκολα οι υποστηρικτές του Πούτιν και των Τσετσενικών δυνάμεων εισβολής στην Ουκρανία οι οποίες κατέστρεψαν την Ελληνική Μαριούπολη και σκότωσαν χιλιάδες Ουκρανούς χριστιανούς

Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.

Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε. 

Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.

Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας - Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός)  και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά. 

Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους. 

Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν. 

Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη». 

Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν. 

Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε». 

Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον Αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.

Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.

Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.

Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.

Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:

Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».

Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.

Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.

Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.

Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει. 

Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις. 

Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.   

πηγή

Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος; (ανανεώθηκε 27.05.2022)

«Όλα τα έθνη, έχουν να επιδείξουν τους εκλεκτούς των. Οι εκλεκτοί του Ελληνικού Έθνους διαφέρουν, από τους εκλεκτούς των άλλων εθνών στο γεγονός, ότι οι δικοί μας εκλεκτοί ήσαν παγκοσμίου εμβελείας, διότι με την δράσιν των διεμόρφωσαν την ιστορία της οικουμένης, δηλαδή την ιστορία της ανθρωπότητος. Αι εκλεκταί προσωπικότητες του Ελληνισμού οφείλουν την αξίαν των, στην ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής η οποία ανέδειξε τους πρωτοδημιουργούς του πολιτισμού και τους κυριάρχους της ιστορίας. Μόνον η Φυλή μας κατώρθωσε κοσμοκρατορίας. Στο βιβλίον αυτό θα παρουσιάσωμεν ένα από τα εκλεκτά τέκνα της Φυλής μας: τον Κοσμοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνον» 

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Πλεύρη

Εισαγωγικό σημείωμα ενός συναγωνιστή τον οποίο και ευχαριστούμε:

Το παρακάτω χρονολόγιο των διωγμών του Κωνσταντίνου είναι ενδεικτικό του «φιλελληνισμού» του αλλά και της απάτης της ξαφνικής ελληνοποίησης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της μετονομασίας της σε «βυζαντινή». Αυτό είναι το  ψευδές,  ετεροχρονισμένο και ετερόκλητο όνομα της Χριστιανικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των υπηκόων της Ρωμαίων, που εισήχθηκε για πρώτη φοράν το 1557 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμου Βολφ (Ieronymus Wolf). 

Οι ίδιοι ουδέποτε αποκαλέστηκαν Βυζαντινοί ούτε βεβαίως Έλληνες, μίας λέξεως απαγορευτικής έως το τέλος (1453) αλλά Ρωμαίοι με παραφθορά το Ρωμιοί. Όλοι οι αυτοκράτορες υπόγραφαν ως βασιλείς των Ρωμαίων. Ρωμιοσύνη είναι η παραφθορά της Ρωμαιοσύνης που σημαίνει Ρωμαϊκότητα. Οι ανθέλληνες εξουσιαστές έχουν ελληνοποιήσει εκείνη την ανθελληνική και πολυεθνική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους κατοίκους της. 

Όσον είναι … Αγγλική η αγγλόφωνη Νέα Υόρκη, άλλο τόσο ήταν «Ελληνική» η ελληνόφωνη, ποικιλώνυμα αποκαλεσθείσα Νέα Ρώμη, ή Κωνσταντινούπολις, ή Νέα Ιερουσαλήμ, ή Νέα Σιών! Ως θεμελιωτές αυτής της ιστορικής διαστρέβλωσης και ανυπόστατης ζεύξης της Ελληνικότητας με την αντινομιακή ως ελληνοκτόνο χριστιανική ρωμαϊκότητα πρωτοστατούν οι Σπυρ. Ζαμπέλιος, Κων. Παπαρρηγόπουλος και ο Κων. Πλεύρης. 

Αυτοί και όλοι οι οπαδοί των αδυνατούν όμως να εξηγήσουν το πώς μεταλλάχθηκε έξαφνα από Ρωμαϊκή σε «Ελληνικήν», όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται τα έτη είτε 324 ή 394 μ.ν.χ. Αι λέξεις Βυζάντιο και Βυζαντινοί (το ορθό είναι Βυζάντιοι) πρέπει να παραπέμπουν μόνον στην αποικία των Μεγαρέων και τους κατοίκους της, πάνω στα ερείπια της οποίας κτίστηκε από τον οικογενειοκτόνο Φλάβιο Κωνσταντίνο η Νέα Ρώμη το 330 μ.κ.χ.    

324 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή και γαμβρό του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Το διάταγμά του της «Ανεξιθρησκείας» των Μεδιολάνων του 313 ουδέποτε εφαρμόσθηκε αν ποτέ έγινε. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά..

326 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας. Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λόγου χάριν στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη). Αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.

330 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά ιερά για να διακοσμήσει την Νέα Ρώμη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού – Απόλλωνα και λυντσάρει τους ιερείς του.

335 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει τη σταύρωση όλων των εθνικών Ελλήνων ως επί το πλείστον επιστημόνων, φιλοσόφων και ιερέων. Τότε μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος. Ακολουθούν καταστροφές Ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες. Εγκαίνια της Εκκλησίας του «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα…υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου.

337 μ.ν.χ.Ο Κωνσταντίνος, από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος πεθαίνει και η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, ανακηρύσσει αυτόν και τη μητέρα του Ελένη Αγίους και Ισαποστόλους.

 Οι σύγχρονες προτομές απεικονίζουν το πραγματικό πρόσωπο του, και όχι οι μετέπειτα εικόνες, που τον δείχνουν εντελώς διαφορετικό σύμφωνα με την χριστιανική εικονογραφία και ίδιας ηλικίας με την μητέρα του ! Το βλοσυρό και ψυχρό βλέμμα αυτού του οικογενειοκτόνου, φανερώνει τον εγκληματικό του χαρακτήρα.

Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος;

Στις 20 Μαΐου του 325 συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας, η Α’ Οικουμενική Σύνοδος με την συμμετοχή 300 περίπου αρχιερέων. Ο Κωνσταντίνος (272-337) συνοδευόμενος από τους αυλικούς του φορώντας την πολυτελή αυτοκρατορική του ενδυμασία από ακριβό μετάξι και στολισμένος με βαρύτιμα κοσμήματα από πολύτιμους λίθους, κήρυξε την έναρξη των εργασιών της συνόδου. Ανάμεσα στα κοσμήματα του αυτοκράτορα εντυπωσίαζε και ένα σκουριασμένο καρφί από αυτά που δήθεν είχαν καρφώσει τον Ιησού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Οι συσκέψεις της συνόδου διήρκεσαν 3-4 χρόνια και διεξήχθησαν σε βασιλική αίθουσα. 

Ο Κωνσταντίνος είχε την προεδρία και ήταν ο κύριος ρυθμιστής των αποφάσεων της συνόδου, αργότερα όμως οι ..."άγιοι" πατέρες θα πουν ότι οι αποφάσεις λήφθηκαν με την ... επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Στην σύνοδο υπήρχαν συχνά δογματικές αντιπαλότητες και πολλά μαχαιρώματα μεταξύ των αδελφών χριστιανών. Κατά την διάρκεια της συνόδου συνέβησαν τραγικά γεγονότα.

Στις αρχές του έτους 326 κατηγορήθηκε ο υιός του Κωνσταντίνου Κρίσπος (303-326) ότι είχε ερωτικές σχέσεις με την μητριά του Φαύστα. (289-326). Ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή και δολοφονήθηκε ο πρωτότοκος υιός του που τον είχε αποκτήσει με την Μινερβίνη. Ο Κρίσπος ήταν περίπου 25 ετών και ήταν αξιαγάπητος στις δυτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας. 

Η πεθερά Αυγούστα Ελένη (248-328) που υπεραγαπούσε τον εγγόνο της επέκρινε αυστηρά τον Κωνσταντίνο και τον παρακίνησε να δολοφονήσει και την Φαύστα. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεση μέσα στο λουτρό της και της δεύτερης γυναίκας του Φαύστας με την οποία είχε αποκτήσει πέντε παιδιά, τον Κωνσταντίνο Β΄ τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα και, την Κωνσταντία και την Ελένη. 

Η Αυγούστα Φαύστα ήταν ευφυέστατη και μία πραγματική καλλονή. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα ανάκτορα της Ρώμης, και ήταν κόρη, αδελφή, σύζυγος και μητέρα πριγκίπων και αυτοκρατόρων. Ύστερα από αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα το κύρος και η δημοτικότητα του Κωνσταντίνου άρχισαν να κλονίζονται. 

Μέρα με την μέρα οι αντιπάθειες κατά του Αυτοκράτορα μεγάλωναν σε Ανατολή και Δύση και υπήρχε ο φόβος της δημιουργίας επαναστατικών κινημάτων από τον λαό και τον στρατό κατά της αυτοκρατορίας. Για να κατευνάσει ο Κωνσταντίνος την οργή και τις αντιδράσεις των κατοίκων στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας οι αυλικοί του ανακοίνωσαν ένα μεγάλο θαύμα:

«Η Αυγούστα Ελένη ενώ κοιμόταν παρουσιάστηκε σε όνειρο ο ίδιος ο Χριστός και της υπέδειξε την θέση που γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και της ανάστασης του στον λόφο του Γολγοθά. Έτσι για να ξεχαστεί ο Κρίσπος και η Φαύστα και να αποπροσανατολιστεί το θεοσεβές ποίμνιο, η Ελένη (παλιά λαϊκή πόρνη που στα νιάτα της εκδιδόταν σε πανδοχείο του πατέρα της στο Δρέπανο της Βιθυνίας), η οποία σε ηλικία 78 ετών ξεκίνησε για τα μακρινά Ιεροσόλυμα για να μπορέσει να διορθώσει τα εγκλήματα του κακοαναθρεμμένου παιδιού της. 

Ο Φλάβιος Ιούλιος Κρίσπος (Flavius Julius Crispus) γεννήθηκε γύρω στο 303 ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ήταν καρπός των σχέσεων του Κωνσταντίνου από την πρώτη του γυναίκα την Μινερβίνη, που την παντρεύτηκε το 303. Ο Κωνσταντίνος χώρισε το 307 μ.Χ. την Μινερβίνη και παντρεύτηκε την Φαύστα κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού και αδερφή του Μαξέντιου. Ο Κρίσπος, νέος με ηγετικά χαρίσματα απέκτησε καλή μόρφωση και διέγραψε λαμπρή στρατιωτική καριέρα 

Η σταδιοδρομία του ως ανώτατου αξιωματούχου ξεκίνησε την 1 Μαρτίου του 317 όταν σε ηλικία περίπου 14 ετών αναγορεύτηκε Καίσαρας. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος πίστευε πολύ στις ικανότητες του γιου του, τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Ο Κρίσπος εγκαταστάθηκε στους Τρεβήρους {σημερινή πόλη Trier της Γερμανίας} όπου τον Ιανουάριο του 322, παντρεύτηκε κάποια κοπέλα, την Ελένη, η οποία του χάρισε ένα γιο. 

{Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν έχουν διασωθεί ιστορικές αναφορές από την οικογενειακή του ζωή} 

Στη Γαλατία ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμαννών. Το 322 όταν επισκέφθηκε τον πατέρα του στη Ρώμη, ο λαός τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν για τις στρατηγικές του ικανότητες και ιδιαίτερα οι Εθνικοί, οι οποίοι μισούσαν τον Κωνσταντίνο για την φιλοχριστιανική του πολιτική. 

Στην σύντομη ζωή του ο Κρίσπος δεν βαπτίστηκε Χριστιανός αλλά παρέμεινε Εθνικός και ήταν η κρυφή ελπίδα των λαών των δυτικών περιοχών για την προστασία τους από τον εξ ανατολών ανερχόμενο Χριστιανισμό. Το 324 ο Κωνσταντίνος διόρισε Ναύαρχο του στόλου τον Κρίσπο που, απέπλευσε από την Θεσσαλονίκη και κατεναυμάχησε τον στόλο του Λικίνιου στα στενά του Ελλησπόντου. 

Μετά το τέλος της ναυμαχίας, οι λεγεώνες του Κρίσπου ενώθηκαν με τις λεγεώνες του Κωνσταντίνου και καταδίωξαν τον Λικίνιο μέχρι την Χρυσούπολη όπου κέρδισαν ακόμα μία μεγάλη μάχη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ υπερήφανος για τις επιτυχίες του γιου του και διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του, εκφωνήθηκαν πανηγυρικοί λόγοι οι οποίοι εξήραν τις αρετές του και φτιάχτηκαν αγάλματα του. 

Είναι πολύ πιθανόν ότι κατά την περίοδον αυτή ο Κωνσταντίνος σκεφτόταν να χρίσει τον Κρίσπο ως διάδοχό του. Δολοφόνησε τον ηττημένο γαμπρό του Λικίνιο τον γιό και ανηψιό του, παιδί της αδελφής του Κωνστάντιας. Ενώ ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Ρώμη ξαφνικά διατάζει τη σύλληψη και τη φυλάκισή του Κρίσπου στην φυλακή της Πόλας, στην Ίστρια. Η ενέργεια αυτή του αυτοκράτορα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία! 

Ο Καίσαρας Κρίσπος ήταν αξιοπρεπής νέος και σοβαρός αξιωματικός. Η μητριά του η Φαύστα μισούσε θανάσιμα τον Κρίσπο γιατί φοβόταν μήπως ο Κωνσταντίνος κληροδοτήσει σ’ αυτόν την Αυτοκρατορία και όχι στα τρία αγόρια της, που είχε αποκτήσει με τον Κωνσταντίνο. Τον μισούσε ακόμα γιατί η πεθερά της, η Ελένη, αγαπούσε περισσότερο τον Κρίσπο από τα δικά της παιδιά. 

Αφού η Φαύστα εξασφάλισε τους αναγκαίους ψευδομάρτυρες, κατηγόρησε τον Κρίσπο στον πατέρα του ότι συνωμοτούσε εναντίον του με σκοπό να τον ανατρέψει από τον θρόνο. Επίσης τον κατηγόρησε ότι της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς! Οι μάρτυρες κατάλληλα δασκαλεμένοι, επιβεβαίωσαν ενώπιον του αυτοκράτορα τις άθλιες καταγγελίες της. Το 326 μ.Χ. ο Κρίσπος δολοφονήθηκε σε ηλικία περίπου 25 ετών ύστερα από εντολή του ίδιου του του πατέρα. 

Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε και με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν γνωρίζουμε από επίσημα κρατικά και εκκλησιαστικά έγγραφα την σχέση του με την Φαύστα και τα αίτια της δολοφονίας του. Αργότερα τον 5ο αιώνα ο ιστορικός Ζώσιμος και τον 12ο αιώνα ο Ζωναράς, μας δίνουν την κάτωθι ερμηνεία, για την δολοφονία του Κρίσπου η οποία έχει καθιερωθεί ως η επικρατέστερη:

Ο Κωνσταντίνος για να μπορέσει να γίνει μονοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ύστερα από ραδιουργίες δολοφόνησε το 310 τον πεθερό του Μαξιμιανό. Στη μάχη που έγινε στην περιοχή της γέφυρας της Μουλβίας στις 28 Οκτωβρίου του 312 μία από τις αποφασιστικότερες μάχες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο που ήταν και αδερφός της γυναίκας του της Φαύστας. Ο Μαξέντιος στην προσπάθεια του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη. 

Με διαταγή του Κωνσταντίνου κόπηκε το κεφάλι του, και καρφώθηκε σε ένα ξύλο και διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Ρώμης. Δε γνωρίζουμε επακριβώς ιστορικά την αντίδραση της Φαύστας γι’ αυτές τις βίαιες δολοφονίες του πατέρα της και του αδελφού της από τον άντρα της. 

Οι αναφορές που έχουμε από χριστιανούς συγγραφείς στερούνται ιστορικού κύρους. Λίγο καιρό μετά την δολοφονία του Κρίσπου στις αρχές του 327 έφθασε και το τέλος της Φαύστας. Ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεσή της μέσα στο υπερθερμασμένο λουτρό της όπου πέθανε από ασφυξία. Από τους συγγραφείς του 4ου αιώνα δεν τόλμησε κανείς να περιγράψει αυτήν την οικογενειακή τραγωδία, γιατί θα ερχότανε σε σύγκρουση ….. με τον μύθο του Ισαποστόλου !!! και θαυματουργού !!! "Άγιου" Κωνσταντίνου. 

Αργότερα οι ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 5ο αιώνα και ο Ζωναράς τον 12ο αιώνα, μας αναφέρουν ότι: η Φαύστα συκοφάντησε στον Κωνσταντίνο τον πρωτότοκο γιο του Κρίσπο, ότι της έκανε ερωτική πρόταση και εκείνη όταν τον έδιωξε, ο Κρίσπος επιχείρησε να την βιάσει. Η Φαύστα ενήργησε έτσι επειδή φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους δικούς της γιους, εξαιτίας της αδυναμίας που είχε στον πρωτότοκο γιο του τον Κρίσπο. Ο Κωνσταντίνος οργισμένος εκτέλεσε το γιο του και όταν λίγο αργότερα έμαθε την αλήθεια, εκτέλεσε και τη Φαύστα. 

Ο Αυρήλιος Βίκτωρας αναφέρει ότι αυτό που ώθησε τον Κωνσταντίνο να ερευνήσει και να ανακαλύψει την αθωότητα του Κρίσπου ήταν η μητέρα του η Ελένη, {αγία} η οποία υπεραγαπούσε τον Κρίσπο. Η Ελένη απεκάλυψε στον Κωνσταντίνο μέσα από λυγμούς και αναφιλητά την ενοχή της Φαύστας και του ζήτησε την τιμωρία της. (Aurelius Victor, Caes. 41.11-12). 

Επειδή και η Φαύστα είχε υποστεί damnatio memoriae, δηλαδή το όνομά της σβήστηκε από όλα τα επίσημα έγγραφα δεν έχουμε επακριβείς ιστορικές πληροφορίες. Τα νομίσματα της καταστράφηκαν τα αγάλματα της γκρεμίστηκαν και απαγορεύτηκε ακόμη και η απλή αναφορά σ' αυτήν, προκειμένου οι άνθρωποι να την λησμονήσουν.  Τα αγάλματα του Κρίσπου και της Φαύστας γκρεμίστηκαν τα νομίσματα τους καταστράφηκαν και δεν έχει σωθεί καμιά πληροφορία για το τι απέγινε η γυναίκα και το παιδί του Κρίσπου.

Αν και αργότερα αποδείχτηκε η αθωότητα του Κρίσπου, ο Κωνσταντίνος δεν αποκατέστησε τη μνήμη του, όπως ήταν λογικό. Επίσης δεν πήρε κανένα μέτρο προστασίας για την οικογένεια του αδικοχαμένου παιδιού του. Το «damnatio memoriae» συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου από την Εκκλησία, γιατί ο Κρίσπος και η Φαύστα έπρεπε «να ξεχαστούν από τους ανθρώπους». 

Έτσι δεν θα γνώριζε ποτέ το Χριστιανικό ποίμνιο τα ειδεχθή εγκλήματα του Ιλλυριού Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου (Flavius Valerius Constantinus) Και θα μπορούσαν με μεγάλη άνεση οι ... άγιοι Πατέρες να φτιάξουν νέα θαύματα για τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, τον …"άγιο", και ισαπόστολο και την μητέρα του την … "αγία" Ελένη.

ΠΗΓΕΣ

Βίος Κωνσταντίνου, του Ευσεβίου Καισαρείας και του Βίκτορος Αυρήλιου "Καίσαρες" Aurelius Victor, Caes. 41.11-12.

Υπάρχει και στο έργο του Αμμιανού Μαρκελλίνου "Ρωμαϊκή Ιστορία" και του Ζωσίμου "Νέα Ιστορία". Επίσης του Φλάβιου Ευτρόπιου "Breviarium historiae Romanae".

Στις τρεις τελευταίες πηγές αναφέρονται τα εξής: Εκτός του Λικίνιου ο Βασσιανός ήταν επίσης γαμπρός του Κωνσταντίνου, καθώς είχε παντρευτεί άλλη ετεροθαλή αδελφή του, την Αναστασία. Συνωμότησε όμως εναντίον του Κωνσταντίνου, δικάστηκε και εκτελέστηκε για προδοσία.

Ο Ευτρόπιος και ο Αμμιανός, κατηγορούν τον Κωνσταντίνο ότι εκτός από τον Λικίνιο σκότωσε και τον εντεκάχρονο τότε, γιο του Λικινιανό. Οι δύο δολοφονίες που πιθανότατα έγιναν με εντολή του Κωνσταντίνου, ήταν του γιου του, Κρίσπου, και της συζύγου του, Φαύστας.

Γράφει σχετικά ο αντικειμενικά διακείμενος προς τον Κωνσταντίνο, ιστορικός Ζώσιμος :

«Επειδή υποψιάστηκε τον γιο του Κρίσπο - ο οποίος, όπως προανέφερα, είχε αξιωθεί να γίνει Καίσαρας – ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τη μητριά του, Φαύστα, τον σκότωσε χωρίς καν να λογαριάσει τον φυσικό νόμο της συγγένειας που τους συνέδεε (326). Και επειδή η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη, υπέφερε πολύ με το κακό που είχε συμβεί και ήταν απαρηγόρητη για το φόνο του νέου, ο Κωνσταντίνος για να την παρηγορήσει, υποτίθεται, πήγε να θεραπεύσει το κακό διαπράττοντας κι άλλο μεγαλύτερο. Παράγγειλε να υπερθερμάνουν ένα λουτρό, μες στο οποίο έκλεισε τη Φαύστα, για να τη βγάλει αργότερα νεκρή».

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Φιλοστόργιος έγραψε ότι «ο Κωνσταντίνος σκότωσε τον γιο του, Κρίσπο, τον οποίο διέβαλε η μητριά του, Φαύστα». Για τη Φαύστα γράφει ότι πέθανε σε καυτό λουτρό, ως ένοχη μοιχείας. 

Σχετικά με τον Κρίσπο είναι τα έργα : P. Guthrie, “The Execution of Crispus” (1966) και H. Pohlsander, “Brilliant Career and Tragic End” (1984).

Επίσης και ο ιστορικός Ευνάπιος εξιστορεί τα εγκλήματα τα Φλάβιου Κωνσταντίνου.

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%82