ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ
«Οι Ισραηλινοί έχουν μαχητικά αεροσκάφη και πυραύλους που
μπορούν να φτάσουν τα 4.000 μίλια. Θα τα χρησιμοποιήσουν μόνο εναντίον της
Γάζας και των Παλαιστινίων;
Θα χτυπήσουν την Τυνησία, την Αλγερία και ολόκληρη την Αραβική Χερσόνησο. Μπορώ σχεδόν να το δω αυτό.
Θα δείτε τα μαχητικά τους αεροσκάφη να βομβαρδίζουν αραβικές πρωτεύουσες, τη μία μετά την άλλη»
Μουαμάρ αλ - Καντάφι, 1984
γράφει ο Τάσος Σοφούλης
Σύσσωμοι οι κάθε λογής νεόκοποι πέφτουν από τα σύννεφα για τις ορδές αφροασιατών - λαθρομεταναστών που αποβιβάζονται στην Κρήτη.
Βέβαια όλοι αυτοί αγνοούν πως εδώ και τόσα χρόνια η Ελλάδα έχει αλωθεί από λαθρομετανάστες και πως αυτού του είδους ο εποικισμός made in Sengen με
εργοστασιακές ρυθμίσεις Kallergi στοίχισαν την ζωή του Μανώλη Καντάρη στην
Κυψέλη και του Θανάση Λαζανά στην Πάτρα.
Δεν έφταναν όλα αυτά τα γεγονότα από τους λαθροεποίκους
που για αλλότρια συμφέροντα αλλοιώνουν την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης, η
ευρωμαφία των Βρυξελλών (συμπεριλαμβανομένων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ) το 2019
ψήφισε την συνθήκη του Μαρακές η οποία επιτρέπει την προσέλευση λαθρομεταναστών
από την Αφροασία προς την Ευρώπη.
Εντωμεταξύ οι χώρες που δεν ψήφισαν το Μαρακές ήταν το
Ισραήλ και οι ΗΠΑ και τώρα το Ισραήλ με τις πλάτες των ΗΠΑ θα εκτοπίσει
χιλιάδες Παλαιστινίους στέλνοντας τους στην Κύπρο.
Όσον αφορά τον Χαφτάρ πράξαμε λάθος και αυτή την στιγμή μας γυρνάει μπούμερανγκ η δειλία που επέδειξαν οι ΝΔουλοι με το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Ίσως να ήταν η μοναδική ευκαιρία να γυρίσει η Λιβύη στην Ευρώπη και να αποτελέσει εκ νέου έναν τίμιο εταίρο της Ελλάδος αλλά και όλης της Ευρώπης όπως η Λιβύη του Καντάφι.
Αντί λοιπόν να στηρίξουμε τον Χαφτάρ και ταυτόχρονα να μπλοκάρουμε τον
νεο-οθωμανισμό στην Μεσόγειο τον ρίξαμε στην αγκαλιά της Τουρκίας.
Αυτού του είδους η φοβικότητα συνέβαλε στην ανατροπή
του Άσαντ απ την Hayat Tahrir Al-Sham ενώ ταυτόχρονα ενισχύθηκε η Τουρκία και
το Ισραήλ στην περιοχή καθώς η πρώτη
εξασφαλίζει ένα κράτος δορυφόρο στην Συρία μέσω του
Σαλαφισμού - Ουαχαμπιτισμού και το δεύτερο αφού ξεμπέρδεψε με τους Σιίτες - Αλεουίτες
που στηρίζονται καθ' ολοκληρία από το Ιράν, μπορεί να αποσπάσει εδάφη από την
Συρία στοχεύοντας στα υψιπεδα του Γκολάν.
Συνεπώς η Ελλάδα ανήκει στους αδύναμους της περιοχής
καθώς την διοικούν αδύναμοι και σαφέστατα εξαρτημένοι, άρα δεν μας φταίει
κανένας Χαφτάρ διότι η διαφορά του Χαφτάρ με τους δικούς μας τους Νενέκους
είναι πως αγωνίζεται για την επιβίωση της πατρίδος του η οποία και προσβλήθηκε
από τους Δυτικούς ούτως ώστε να τοποθετήσουν δοτές κυβερνήσεις Ουαχαμπιτών και
Σαλαφιστών.
Η τελευταία μας σοβαρή ευκαιρία για απόκρουση της
Τουρκίας ήταν η σύναψη συμμαχίας ,έστω και εταιρικής, με την Λιβύη του Χαφτάρ
και, αντί αυτού, επιλέξαμε τον ενδοτισμό και την οπισθοχώρηση συνεπώς εδώ
ταιριάζει γάντι η φράση του Fridriech Nietzsche:
"Η αντίληψη
περί δυνατού και αδυνάτου συνοψίζεται στο γεγονός ότι, στον πρώτο υπάρχει μια
μεγάλη ποσότητα δύναμης η οποία έχει μεταβιβαστεί κληρονομικά και τότε, το
ανθρώπινο ον είναι ένα σύνολο. Στον δεύτερο, και πάλι έχει μεταβιβαστεί μια
μικρή ποσότητα που σημαίνει ανεπαρκή κληρονομιά".
Μαντέψτε ποιοι είμαστε λοιπόν και ας αφήσουμε τα αναθέματα απέναντι στον Χαφτάρ ο οποίος στην τελική δεν έχει και καμία υποχρέωση απέναντι μας.
Ας κοιτάξουμε το σπίτι μας και όχι του γείτονα πίσω από δανεικές κουρτίνες.
«Ἔθνη τῶν ὁποίων
ὁ ἐθνικισμὸς
καταστρέφεται προορίζονται νὰ ἀφανισθοῦν»
Μουαμάρ Καντάφι, «Το Πράσινο Βιβλίο»
03.01.2020 - Δήλωση της Άισα κόρης του Καντάφι: «Αν κανένας από σας δεν είναι ικανός να σταθεί έναντι του Τούρκου εισβολέα, τότε παραμερίστε και αφήστε τις γυναίκες της Λιβύης να αναλάβουν»
Στις ερωτήσεις απαντάει ο Λίβυος Al Naseri Al Arabi, ενώ την μετάφραση έκανε ο Μαυρομετωπίτης
Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για την πτώση της Λιβύης και
την ανατροπή της επανάστασης της 1ης Σεπτεμβρίου του ‘69*;
Το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για την πτώση της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίγια. Η Δύση και ο Διεθνής Σιωνισμός συμμάχησαν για την ανατροπή οποιασδήποτε επαναστατικής ηγεσίας στον Αραβικό κόσμο που μπορεί να αποτελέσει απειλή για το σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ. Υπάρχουν τηλεοπτικά πλάνα του ίδιου του Νετανιάχου να ζητά την πτώση της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια.
Ενορχήστρωσαν μια ψεύτικη εξέγερση, βοήθησαν τους
τρομοκράτες της Αλ Κάιντα να εισρεύσουν από την Αίγυπτο και την Τυνησία (μετά
την αποσταθεροποίηση που σημειώθηκε εκεί) και σχημάτισαν έναν μισθοφορικό
στρατό επί τόπου, μαζί με τρομοκράτες των Λιβυκών φυλακών που δραπέτευσαν.
Ήταν σχέδιο του ΝΑΤΟ από την αρχή. Παράλληλα
βομβαρδισμοί από τον ουρανό και οι τρομοκράτες για να κάνουν την επίγεια
δουλειά. Ήταν ένας παράνομος Ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξήχθη εναντίον του
μεγαλύτερου επαναστάτη ηγέτη της εποχής μας.
Πολλές κυβερνήσεις στήριξαν την παράνομη επίθεση όμως και
πολλοί λαοί διαφώνησαν
Ναι. Γνωρίζουμε πλήρως όλα τα έθνη που συμμετείχαν στον Συνασπισμό, συμπεριλαμβανομένων των αντιδραστικών και προδοτικών Αραβικών
κρατών του Κόλπου.
Δεν εξισώνουμε τις κυβερνήσεις με τις μάζες/λαό.
Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό για τον ελληνικό λαό και γνωρίζουμε ότι ο
λαός της Ελλάδας στάθηκε στο πλευρό της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίγια, όπως
είπε ο ίδιος ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι στις ομιλίες του το 2011:
«Ο λαός τους (ο λαός των κυβερνήσεων του συνασπισμού
του ΝΑΤΟ) είναι μαζί μας. Υπάρχουν διαδηλώσεις παντού που μας υποστηρίζουν. Ο
δικός τους λαός είναι εναντίον τους».
Πως ακριβώς πέθανε ο Συνταγματάρχης Καντάφι;
Υπάρχουν πολλά ψέματα και παρανοήσεις σχετικά με το πώς
πέθανε ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι. Η Δύση επινόησε την αφήγηση ότι
παγιδεύτηκε σε μια τρύπα σε έναν αγωγό υδροδότησης, ότι ο λαός της Λιβύης ήταν
αυτός που τον σκότωσε, και ότι παρακάλεσε για έλεος πριν τον πυροβολήσουν.
Όλα αυτά είναι ψέματα και μια απροκάλυπτη εκστρατεία δυσφήμισης για να παρουσιάσουν τον Αδελφό και Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι ως δειλό.
Φυσικά, θέλουν να παρουσιάσουν τον άνθρωπο που τους αψήφησε ως αδύναμο, και δεν θέλουν να τον κάνουν ήρωα ή να του δώσουν τη δόξα που του αξίζει.
Έχω μιλήσει με πολλούς επιζώντες από την νηοπομπή του
Αδελφού και Ηγέτη. Όλοι μου έχουν πει, λίγο πολύ, την ίδια ιστορία.
Αυτή είναι μια μαρτυρία ενός από τους επιζώντες
συντρόφους και στρατιώτες από την νηοπομπή του Αδελφού Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι
που χτυπήθηκε από το ΝΑΤΟ, στις 20-10-2011.
«Πεινούσαμε και διψούσαμε μέσα στη γειτονιά του τομέα 2, τα στομάχια μας γουργούριζαν, μας τελείωναν οι προμήθειες και το ηθικό μας έπεφτε. Οι μάχες ήταν σφοδρές, το ΝΑΤΟ μας βομβάρδιζε όλη μέρα και νύχτα, οι μισθοφόροι μας χτυπούσαν δειλά από ψηλά κτίρια, προσπαθώντας να μας ξεχωρίσουν έναν προς έναν.
Έπρεπε να κινούμαστε ακουμπισμένοι στους τοίχους, σκυμμένοι και σερνάμενοι για να βρούμε καταφύγιο από τους ελεύθερους σκοπευτές τους και τα γρήγορα πυρά. Έριχναν πυραύλους Grad πάνω από τα κεφάλια μας 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα.
Πολλοί από τους άντρες χτυπήθηκαν από θραύσματα. Τις
τελευταίες 2 ημέρες προσπαθούσαν να μας αναγκάσουν να φύγουμε, μας είχαν
χτυπήσει με ένα τοξικό αέριο, πολλοί άντρες έπεσαν τις τελευταίες μέρες.
Ο αδελφός Μουτασίμ ηγούνταν της άμυνας, μπορώ να πω ότι
ήταν γενναίος και προνοητικός και ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Ο Μουτασίμ γνώριζε ότι αφού μας είχαν χτυπήσει με
τοξικό αέριο δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο μέσα και έτσι αποφάσισε ότι έπρεπε
να διασπάσουμε τις εχθρικές γραμμές προς το Τζάρεφ, ένα χωριό 30 χλμ. δυτικά
της Σύρτης.
Την αυγή της 20ής Οκτωβρίου, ήρθε η ώρα.
Ετοιμάζαμε τα
φορτηγάκια που είχαμε αφήσει, πολλά από τα τεχνικά μας εργαλεία είχαν
καταστραφεί από το ΝΑΤΟ, αλλά είχαμε κρύψει περίπου 30 αυτοκίνητα σε 30
διαφορετικά γκαράζ. Μας έλειπε η βενζίνη, είχαμε αποθηκεύσει μερικά βαρέλια σε
κάποια υπόγεια.
Καταφέραμε να γεμίσουμε τα φορτηγά μέχρι το ένα τέταρτο
περίπου. Όταν όλοι ετοιμάστηκαν, κοίταξα γύρω μου και είδα ότι οι άντρες μας
ήταν απογοητευμένοι, αλλά καθώς μετακινούσα το βλέμμα μου πιο κάτω στο δρόμο,
είδα έναν ηλικιωμένο να πλησιάζει με το τουφέκι του στο χέρι.
Ήταν ο Αδελφός Ηγέτης και μαζί του ο Abu Baker Younis
Jaber . Αμέσως το ηθικό μας ανέβηκε στα ύψη και όλοι ένιωσαν δέος.
Ο Αδελφός Ηγέτης σήκωσε το τουφέκι του στον αέρα και
είπε «Γιοι της επανάστασης της Αλ Φατάχ, τρέξτε στο μαρτύριο, τρέξτε στη Τζάνα.
Ας δείξουμε στον εχθρό ποιοι είναι οι στρατιώτες της Αλ Φατάχ, πεθαίνουμε
σήμερα, Αλλάχ Ακμπάρ».
Όλοι άρχισαν να φωνάζουν «Αλ Φατάχ, Αλ Φατάχ». Υπήρχαν
δάκρυα στα μάτια μου, αυτή η συγκεκριμένη στιγμή ήταν απερίγραπτη.
Το αυτοκίνητο του Αδελφού Ηγέτη ήταν ένα Land Cruiser, οπότε ένας από τους άντρες τον πλησίασε και του είπε
«Αδερφέ Ηγέτη, δεν πρέπει
να μπεις σε αυτό το Cruiser, θα γίνει στόχος, θα ξέρουν ότι υπάρχει κάποιος
σημαντικός μέσα, έλα στο αυτοκίνητο μου».
Θυμάμαι τον Αδελφό Ηγέτη να τον χτυπάει στον ώμο και να του λέει «Γιε μου, αν καβαλήσεις την καμήλα, μην κρύψεις ποτέ το πρόσωπο σου».*
«Είμαι μόνο ένας από εσάς, γιε μου».
* = Λιβυκός ιδιωματισμός, που σημαίνει ότι αν πρόκειται
να υπερασπιστείτε κάτι, μην προσπαθήσετε να κρυφτείτε.
Έτσι, η αυτοκινητοπομπή του Αδελφού Ηγέτη Καντάφι
βομβαρδίστηκε και δηλητηριάστηκε με αέριο. Ο Μάρτυρας Abu Baker Younis Jaber
πέθανε αμέσως ως συνέπεια του βομβαρδισμού και του δηλητηριώδους αερίου, οι
επιπτώσεις του οποίου ήταν εμφανείς στο κυανώδες πρόσωπο του αργότερα.
Μετά τον βομβαρδισμό, το ΝΑΤΟ διέταξε τους πράκτορες
του να πλησιάσουν το σημείο, αναζητώντας έναν τραυματία 69χρονο, που
αιμορραγούσε από το κεφάλι και την κοιλιά του από τα θραύσματα, αποπροσανατολισμένος
από το νευροπαραλυτικό δηλητήριο ο οποίος παρόλα αυτά εξακολουθούσε να
αντιστέκεται με το πιστόλι στο χέρι μέχρι που το αιμόφυρτο και πονεμένο σώμα
του τον εγκατέλειψε.
Στη συνέχεια τον περικύκλωσαν και τον αφόπλισαν, τον
ξυλοκόπησαν και τον ακρωτηρίασαν σαν αγέλη δειλών και βρώμικων λύκων που
δαγκώνουν και ροκανίζουν τη σάρκα ενός χτυπημένου τραυματισμένου Λιονταριού.
Ο Αδελφός και Ηγέτης, λιπόθυμος και εξασθενημένος από
την απώλεια αίματος, παραπατώντας για να νικήσει τον εχθρό, πέθανε ένδοξα στο
πεδίο της μάχης βρυχώμενος σαν λιοντάρι.
(Σημ.Μεταφρ: η χαριστική βολή σε αυχένα και κεφάλι επήλθε
μετά από προφορική εντολή της Χίλαρι Κλίντον. Λίγες ημέρες μετά ο εκτελεστής του
Συνταγματάρχη Καντάφι που επιδείκνυε το χρυσό πιστόλι του ως λάφυρο και φορούσε καπέλο
Αμερικανικής ομάδας μπέιζμπολ … βρέθηκε νεκρός ως μια δίκαιη πράξη εκδίκησης εκ μέρους της Λιβυκής εθνικής αντίστασης)
Ως πράξη χαιρεκακίας, χορταίνοντας τα άρρωστα μυαλά
τους και ξεχύνοντας την απεριόριστη μνησικακία που συσσώρευαν εναντίον του για
42 χρόνια, το ΝΑΤΟ και τα πιόνια του επέδειχναν το γεμάτο σφαίρες πτώμα του σε
ένα ψυγείο για μέρες σε όλο τον κόσμο να το κοιτάζει, στέλνοντας ένα μήνυμα ότι
αυτό είναι το τέλος όποιου τολμά να τους αψηφήσει.
Οι Ιμπεριαλιστές ήθελαν πάντα να αμαυρώσουν την εικόνα
των ηρώων μας και να πουν στον κόσμο ότι ήταν δειλοί και ποτέ τους αρκετά
γενναίοι για να τους αντισταθούν, ότι δεν άξιζαν ένα ένδοξο τέλος.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι μάρτυρες μας πέθαναν
αντιστεκόμενοι σε αυτούς και στην αποικιακή τους βαρβαρότητα, πέθαναν
προχωρώντας μπροστά χωρίς να κάνουν πίσω, και το καθαρό τους αίμα που έβρεξε το
έδαφος μας δεν έρευσε μάταια.
Τι απέγιναν οι ένοπλοι σύντροφοι αλλά και οι συντρόφισσες του όπως της 77ης Ταξιαρχίας ή γνωστή ως «Φρουρά των Αμαζόνων» της οποίας την στελέχωση και οργάνωση
βοήθησε η Ανατολική Γερμανία ;
Πολλοί από τους φρουρούς του Αδελφού και Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι πέθαναν στη μάχη εναντίον του ΝΑΤΟ και του μισθοφορικού στρατού ξηράς του. Τόσο άνδρες όσο και γυναίκες φρουροί. Κάποιοι επέζησαν και αφηγούνται τις ιστορίες για το τι συνέβη στη Λιβύη και πώς το ΝΑΤΟ κατέστρεψε το πιο ευημερούν έθνος της Αφρικής.
Τελικά οι μισθοφόροι που πολέμησαν το καθεστώς που
υποστηρίχτηκαν από τον γιο του Παπανδρέου μέχρι το ελληνικό Indymedia … ήταν
πιόνια των ΗΠΑ και χρήστες ουσιών;
Απολύτως. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Αυτός είναι ο ίδιος μισθοφορικός στρατός που μάχεται παντού για τα συμφέροντα της Δύσης. Ο ίδιος τρομοκρατικός στρατός που δημιούργησαν και πολεμούν γι' αυτούς στο Αφγανιστάν, την Υεμένη, τη Λιβύη και τη Συρία.
Ένας Θεός ξέρει πού αλλού θα τους αναπτύξουν για να καταστρέψουν ένα άλλο κυρίαρχο έθνος.
Ο λόγος της επέμβασης ήταν επίσης τα έργα υδροδότησης
και το πλάνο του ηγέτη σας για μια ανεξάρτητη Αφρική;
Σωστό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τον πόλεμο κατά της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίας. Αλλά αναμφίβολα, το όραμα του Αδελφού και Ηγέτη για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής, με έναν αφρικανικό στρατό, ένα αφρικανικό διαβατήριο, μία αφρικανική οικονομική αγορά και ένα αφρικανικό νόμισμα, το Χρυσό Δηνάριο, ήταν ο κύριος λόγος.
Γινόταν πραγματική δουλειά και η Αφρικανική Ένωση πέτυχε πολλά. Η Λιβύη έχτιζε μια νέα πόλη, που ονομαζόταν Αφρικανική Οικονομική Πόλη, περίπου 90 χιλιόμετρα δυτικά της Σύρτης, η οποία υποτίθεται ότι θα ήταν η έδρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής, και εκεί επρόκειτο να χτιστεί ένα Αφρικανικό Κοινοβούλιο.
Εκατοντάδες Ευρωπαίοι σας στήριξαν στις ύστατες μάχες.
Ανάμεσα τους και κάποιοι Έλληνες. Ποια η άποψη σου για αυτούς;
Τρέφω μεγάλο σεβασμό για όλους τους ελεύθερους λαούς
του κόσμου που στάθηκαν δίπλα και πολέμησαν στο πλευρό της Λιβυκής Αραβικής
Τζαμαχιρίγια ενάντια στις τυραννικές και σατανικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Ποια ήταν η ιδεολογία της επανάστασης;
Ο Αδελφός και Ηγέτης πίστευε στη Λαϊκή Πολιτεία, ίδρυσε το πρώτο Κράτος των Μαζών στον κόσμο, δηλαδή την Τζαμαχιρίγια. Ήταν Σοσιαλιστής και απέρριπτε τον Καπιταλισμό.
Μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε το
Πράσινο Βιβλίο και τις 3 σειρές Σχολίων στο Πράσινο Βιβλίο, για να μάθετε
περισσότερα για τις κοινωνικές απόψεις του Αδελφού και Ηγέτη.
Ποια η άποψη του Καντάφι για την Ελλάδα και τους Έλληνες:
Ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι αγαπούσε την
Ελλάδα*. Αγαπούσε τη φιλοσοφία και το φιλοσοφικό του έργο παρουσιάστηκε στο
Πράσινο Βιβλίο.
Θαύμαζε το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν μια από τις κύριες
γενέτειρες της φιλοσοφίας και εκτιμούσε τη βαθιά ιστορική σχέση μεταξύ Αράβων
και Ελλήνων.
Ο Αδελφός και Ηγέτης πάντα κήρυττε στους λαούς του
κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού λαού, να καταργήσουν την ψεύτικη
δημοκρατία δυτικού τύπου και να υιοθετήσουν την αληθινή Λαϊκή Πολιτεία, μια κοινωνία
βασισμένη στην Τζαμαχιρίγια.
Πολλά από αυτά που είπε επαληθεύτηκαν. Ήταν ένας «προφήτης»
;
Ο αδελφός ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι ήταν σίγουρα ένας
μεγάλος επαναστάτης και ένας απίστευτος οραματιστής. Ήταν μελετηρός και πολύ
έξυπνος.
Καθ' όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του '70, του '80 και
του '90, σε ολόκληρη τη Δύση και δυστυχώς και στον Αραβικό κόσμο και στην
Ανατολή γενικότερα, απεικονιζόταν ως τρελός, παράφρων και ένας ασταθής άνθρωπος
που έλεγε απίστευτα πράγματα.
Η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης ήταν ισχυρή. Ωστόσο,
ο χρόνος απέδειξε ότι αυτοί ήταν οι τρελοί και ότι αυτός ήταν ο μόνος λογικός
άνθρωπος. Όλα όσα είπε αποδείχθηκαν αληθινά. Όλα όσα προέβλεψε συνέβησαν, είτε
επρόκειτο για το Λιβυκό ζήτημα, είτε για το αφρικανικό ζήτημα είτε για το
παγκόσμιο ζήτημα.
Ήταν σαν προφήτης.
Δυστυχώς, πολλές από τις ομιλίες του έχουν χαθεί, μάλλον, κρύφτηκαν ή βανδαλίστηκαν σκόπιμα. Η δική του βιβλιοθήκη βομβαρδίστηκε από το ΝΑΤΟ το 2011.
Όλα αυτά έγιναν σκόπιμα, ώστε τα λόγια του να μην φτάσουν
στις παγκόσμιες μάζες. Αλλά ελπίζουμε ότι όλο το έργο του θα ανακτηθεί και θα
ανακαλυφθεί, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να δουν περισσότερες από τις
οραματικές προβλέψεις του. Η ιστορία θα συνεχίσει να τον απαλλάσσει. Ο Θεός ας
αναπαύσει την ψυχή του.
Η Λιβυκή επανάσταση υποστήριξε τους πάντες από την ακροαριστερή RAF μέχρι
κάποια Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα και αντισιωνιστικές αντάρτικες ομάδες. Ποια
η γνώμη σου;
Ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι έλεγε πάντα ότι
η Επανάσταση της Αλ Φατάχ είναι μια παγκόσμια επανάσταση. Πίστευε ότι ήταν
καθήκον του να βοηθά και να βοηθάει άλλους λαούς σε όλο τον κόσμο που
αγωνίζονταν για την ελευθερία και την απελευθέρωση.
Υποστήριζε επαναστατικά κινήματα όχι μόνο στην Ευρώπη,
αλλά παντού στον κόσμο. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η Δύση ήθελε
να τον σκοτώσει. Ποτέ δεν ξέχασαν τι έκανε για τους λαούς του κόσμου.
Για να το αποδείξω αυτό, θυμάμαι ακόμα, βρετανικές
εφημερίδες, μια μέρα μετά τον μαρτυρικό του θάνατο, να δείχνουν το ματωμένο
σώμα του Αδελφού και Ηγέτη, να καυχιούνται για τον θάνατο του, με τίτλους όπως
«Αυτό είναι για τα θύματα του IRA». Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν ξέχασαν ότι
υποστήριζε τον IRA και άλλα επαναστατικά κινήματα, και ήταν τόσο απεγνωσμένοι
να τον σκοτώσουν γι' αυτό, όπως έδειχναν οι τίτλοι.
Ο ένας από τους γιους που επέζησε θέλει να πολιτευτεί.
Ισχύει;
Ο Σαΐφ αλ Ισλάμ Καντάφι έχει θέσει υποψηφιότητα για την
προεδρία. Αλλά από τότε που ο Σαΐφ αλ Ισλάμ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του και
το Λιβυκό δικαστήριο την επικύρωσε, η Δύση μπλοκάρει τις ελεύθερες και δίκαιες
εκλογές.
Δεν είναι περίεργο, γιατί αν υπήρχαν ελεύθερες και
δίκαιες εκλογές (όχι ότι είμαι υπέρ της ψεύτικης δυτικού τύπου δημοκρατικής
διαδικασίας, αλλά ας το κάνουμε αυτό, για να νικήσουμε τη Δύση στο δικό της
παιχνίδι) ο Σαΐφ θα κέρδιζε εύκολα και με σαρωτική νίκη, και η Δύση θα ερχόταν σε
αμήχανη θέση, γιατί το ερώτημα τότε θα ήταν, γιατί το ΝΑΤΟ επενέβη το 2011
εναντίον της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια, αν η πλειοψηφία του λιβυκού λαού υποστηρίζει
τον Σαΐφ αλ Ισλάμ;
Ποιος ήταν ο λόγος για αυτά τα 14 χρόνια δυστυχίας που
πέρασαν οι Λίβυοι, αν ο Σαΐφ εκλεγεί;
Θα αποδειχθεί ότι ο πόλεμος στη Λιβύη το 2011 ήταν
αβάσιμος και στηριγμένος σε ψέματα και ότι ο Λιβυκός λαός ήταν πάντα πίσω από
τον αδελφό και ηγέτη Μουαμάρ αλ Καντάφι. Η Δύση μπλοκάρει επίσης τις εκλογές,
επειδή η επιστροφή του Σαΐφ αλ Ισλάμ θα σήμαινε ότι το έργο της καταστροφής των
14 ετών χρόνια θα κατέληγε στο κενό.
Ποια η στάση των Λίβυων σήμερα;
Η συντριπτική πλειοψηφία των Λίβυων είναι υπέρ της
Τζαμαχιρίγια, που σημαίνει ότι υποστηρίζουν τον Αδελφό και Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι
και τη Λιβυκή Τζαμαχιρίγια μέχρι σήμερα. Αν διεξάγονταν εκλογές αύριο, θα το
δείτε αυτό μέσα από μια σαρωτική νίκη του Σαΐφ αλ Ισλάμ.
Ποια η άποψη σου για τους Νάσερ, Σαντάμ και τον πατέρα
Άσαντ
Ο Λιβυκός λαός αγαπά τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και τον
θεωρεί το Μονοπάτι του Αραβικού Εθνικισμού σε αυτή την εποχή και περίοδο.
Σχεδόν κάθε πόλη στη Λιβύη έχει έναν δρόμο που πήρε το
όνομα του από τον μεγάλο επαναστάτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Αυτό δείχνει πόσο
βαθιά τον αγαπούν και τον εκτιμούν.
Βλέπουμε τον Σαντάμ Χουσεΐν ως μάρτυρα. Αν και η Λιβυκή
Τζαμαχιρίγια είχε πολλές διαφορές μαζί του και με τις πολιτικές του, τον
θυμόμαστε ακόμα ως σύντροφο και μάρτυρα.
Ο Αδελφός Χάφεζ Αλ Άσαντ ήταν καλός φίλος της Λιβύης
και του Αδελφού και Ηγέτη Καντάφι.
Αληθεύει ότι η Λιβύη το ’74 υποστήριξε την Τουρκική
εισβολή στην Κύπρο;
Η αλήθεια είναι ίσως διαφορετική από όσα λένε κάποιοι στα ΜΜΕ και συγκεκριμένα ένας αξιωματούχος της εποχής εκείνης. Υπήρξε άνοιγμα του στρατιωτικού αποθέματος σύμφωνα με έγγραφη μαρτυρία του Σουλεϊμάν Αλί Ατέιγκα, πρώην πρέσβη της Λιβύης στην Τουρκία στο ημερολόγιο του και αν αληθεύει αυτό έλαβε μέρος ως αντίδραση στον Αμερικανικό παράγοντα λόγω του κλίματος της εποχής και της επιρροής του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Ο Καντάφι δεν περίμενε ότι θα υπάρξει εισβολή και κατοχή της νήσου*.
Μετά το Κυπριακό ο Καντάφι ενδυνάμωσε τις σχέσεις του με την
Ελλάδα και αποκαλούσε την Τουρκία «ο σκλάβος των ΗΠΑ». Θεώρησε αρχικά ότι
Τουρκία θα βοηθούσε την αντίσταση σύντομα όμως κατάλαβε ποιοι την διοικούν …
* Υπάρχει ένας θρύλος οτι ήρθε στην Ελλάδα και σπούδασε στην σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε στα 1965.
Πάντως το Γενικό Επιτελείο Στρατού διαψεύδει κατηγορηματικά πως ο Μουαμάρ Καντάφι υπήρξε ποτέ μαθητής της Στρατιωτικής Σχολή Ευελπίδων, μετά από ενδελεχή έρευνα στα αρχεία της σχολής.
Είχε φτιαχτεί με χρήματα του ΝΑΤΟ για να εκπαιδεύονται οι βατραχάνθρωποι, όμως εμείς σιγά-σιγά, πρώτα με τον Ολυμπιακό και μετά με τον Εθνικό, το εκμεταλλευτήκαμε και κάναμε προπόνηση ομάδων πόλο».
«Ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν ψηλός, πολύ καλός αθλητής και κολυμβητής, όμως καθώς υστερούσε λίγο στο πόλο, ο Γαρύφαλλος τον έβαζε συνήθως τερματοφύλακα, ακριβώς λόγω ύψους. Όποτε μάλιστα έτρωγε γκολ, τραβούσε τα κατσαρά μαλλιά του».
Ήταν τρομερά φιλέλληνας, γνώριζε καλά το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και μιλούσε για την αρχαία Ελλάδα, για Θουκυδίδη και Αριστοτέλη. Ήθελε να γίνει και βατραχάνθρωπος αλλά λόγω καταγωγής ο Αμερικανός αντιπλοίαρχος, τον έκοψε χωρίς δεύτερη σκέψη.
* Την 1η Σεπτεμβρίου 1969, μια μικρή ομάδα στρατιωτικών με επικεφαλής τον 27χρονο τότε Μουαμάρ αλ Καντάφι οργάνωσαν πραξικόπημα εναντίον του βασιλιά Ιντρίς, ο οποίος βρισκόταν για λόγους υγείας στα Καμένα Βούρλα.
Μαρτυρίες κάνουν λόγο για αρωγή της 21ης Απριλίου στην ανατροπή αυτή μέσω της διακοπής των επικοινωνιών του έκπτωτου μονάρχη.
Μετά την πτώση της ελληνικής
στρατιωτικής κυβέρνησης κάποιοι καθεστωτικοί βρήκαν άσυλο στην Λιβύη ενώ στην
εφημερίδα 4η Αυγούστου - πριν το ’74 - δημοσιεύονταν επί χρόνια υμνητικά άρθρα
για το καθεστώς του Καντάφι «πιέζοντας» τον Παπαδόπουλο να λάβει παρόμοια «επαναστατικά
μέτρα» γεγονός που δεν αποδέχτηκε ποτέ η ηγετική τριανδρία ...
* Επαφές με το καθεστώς Καντάφι διατηρούσαν και οι άτακτοι του Κύπριου γιατρού Λυσσαρίδη και μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι τελευταίοι πολέμησαν το 67' σε επιχειρήσεις ενάντια στον Ισραηλινό στρατό στο πλευρό του Συριακού στρατού ...
"Μπορεί το Ιράν να υποβληθεί σε στρατιωτικό
χτύπημα των ΗΠΑ ή του Ισραήλ, και αν ναι, ποια θα ήταν η εκτίμηση σας, αδελφέ
Ηγέτη;"
"Λοιπόν, όποιος θέλει να φλεξάρει τους μύες του, να ενεργήσει σκληρά και επιθυμεί να δοκιμάσει την τύχη του, πρέπει να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της δράσης και του εγχειρήματος του. Το Ιράν είναι μια κυρίαρχη χώρα και έχουν κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Σίγουρα τα αδέρφια μας στο Ιράν έχουν υπολογίσει το αποτέλεσμα κάθε σεναρίου και ξέρουν ποιο είναι το καλύτερο για αυτούς. Δεν ξέρω τι θα αποφασίσουν, αλλά ξέρω ότι δεν θα είναι καλό για τον εχθρό αν αντιμετωπίσει το Ιρανικό Ummah.
Εάν κάποιος τολμήσει και τα βάλει με τον Ιρανικό λαό,
δεν πρέπει να έρθει τρέχοντας όταν καταστρέφει τον κόσμο. Όποιος θέλει να
χτυπήσει τις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, επιθυμεί να καταστρέψει τον
κόσμο"
(2004)
Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην εθνομηδενιστική antifaτου λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Λιβύη το 2011 (δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.
Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δενείναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης».
Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»
Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος
Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται;
Ο αναρχικός Προυντόν και ο πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλ και ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος («Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων.
Η ρομαντική νοσταλγία της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας, των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής του μεσαιωνικού Βυζαντίου.
Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη.
Οι Λαϊκές Επιτροπές της Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.
Αν, όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού, τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;
Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε.
Η ασυνέπεια βρίσκεται σε αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά καθεστώτα; Είναι αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες;
Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο.
Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.
Σχετικός παλαιότερος σύνδεσμος:
«Αναρχοφασισμός» η ιδεολογική σύνθεση της «Τρίτης Θέσης»
Κροπότκιν - και Μουαμάρ Αλ Καντάφι: Ένα δοκίμιο σύγκρισης
του Ρώσου οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Said Gafourov
Μετάφραση: Τίτος
Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου), προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές τους ιδεολογίες.
Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν «πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race) σοσιαλιστές πρίγκιπες».
Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ.
Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.
Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση) ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να συζητηθεί.
Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές, όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.
Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία συνοψίζεται ως εξής:
«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας.
2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.
3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.
4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».
Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ των χρημάτων».
Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.
Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’ ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος».
Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού. «Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.
«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».
Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».
Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».
Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».
Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας έναν στόχο».
Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των «λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη πολιτική τάξη.
Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι το ιδανικό του αναρχισμού.
Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι «ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της κατανάλωσης.
Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.
«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».
Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα", όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε μια κοινωνία ίσων».
Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».
Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει τρία βασικά στοιχεία:
«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.
2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,
3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».
Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.
Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».
Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά συνεργάτες».
Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια. Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.
Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.
Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το 1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών (ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.
Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και απλώς την ψυχαγωγία».
Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων, είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού Συμβολαίου.
Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του «Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού, θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo» («Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov. Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του "Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα του.
Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του «Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.
Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του "φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις παραδόσεις της κοινωνίας.
Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.
Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο «Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας.
Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.
Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.
Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του 20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.
