Το παρακάτω, είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που
αφορά τις πτυχές κάποιων προσωπικοτήτων, πέρα από τα κλασικά ιδεολογικά κλισέ.
Απευθύνεται σε αναγνώστες που θέλουν να μάθουν, να ψάξουν να προβληματιστούν …
με ανοιχτά μυαλά, αλλά επαναλαμβάνω χωρίς παρωπίδες και εγκεφαλικά κολλήματα, όπως
μιας μερίδας αριστερών και ιδιαίτερα κάποιων ακροδεξιών και άλλων «σκληρών»
ιδεολόγων.
Θα βουτήξουμε σε μια θάλασσα που είναι περίεργη και με ένα
αινιγματικό βυθό, με πολλά ταμπού.
Αλλά σας αφήνω να καθίσετε αναπαυτικά και να
απολαύσετε καλύτερα την ανάγνωση, του πραγματικά ενδιαφέροντος άρθρου του
Ιταλού Luigi Copertino
«Ποτέ δεν ήμουν, δεν είμαι και ποτέ δεν θα γίνω
Μαρξιστής - Λενινιστής. Θεωρώ τον εαυτό μου Εθνικό-Λαϊκό αγωνιστή για την
απελευθέρωση του λαού της Λατινικής Αμερικής από τον καπιταλιστικό και
παγκοσμιοποιητικό ζυγό»
Mario La Ferla - L' Altro Che
«9 Οκτωβρίου 1967:Ένας άνθρωπος με πίστη που δεν είναι δική μου, αλλά, από τη
μία πλευρά, το στυλ της ζωής και του θανάτου του έχει σημασία για μένα. Πεθαίνει τελικά ο Guevara για μια ιδέα, ή για την ιδέα που αυτός ο θάνατος θα
του δώσει από τον ιδιο του τον εαυτό; Είναι ένα ερώτημα.
Κοινοτοπία: κάποιος
πολεμά με άλλους και πεθαίνει μόνος. Και υπάρχουν τάφοι, όποια κι αν είναι η
μάχη των πεσόντων και το πεδίο όπου έπεσαν, γύρω από τους οποίους πρέπει να
περπατήσει κανείς με το βήμα των περιστεριών.
Η πίστη σου Che, δεν είναι δική
μου, αλλά εσύ περνάς και η στάση σου με γοητεύει. Βγάζω το καπέλο μου και σε
χαιρετώ. Αυτό δεν είναι χωρίς σημασία. Η πίστη σου και ο αγώνας σου δεν είναι
δικοί μου. Ο θάνατος σου είναι»
Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του εθνικοεπαναστατικού περιοδικού "Αντίδοτο" που υπήρξε η εκδοτική απαρχή της σκέψης και επίδρασης της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης».
Χαρακτηρίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ως το καλύτερο περιοδικό της ριζοσπαστικής σκέψης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η έκδοση και η διανομή του πολεμήθηκε λυσσαλέα από τους τότε γνωστούς ακροδεξιούς που το χαρακτήρισαν ως «αναρχοφασιστικό έντυπο».
Η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να διατηρεί μέχρι και σήμερα συνεργασία με τους Βασίλη Ροντογιάννη, Αθανάσιο Γιαλαμά και Τ.Χ. που υπήρξαν μερικοί εκ των συντελεστών της προσπάθειας αυτής.
Εκδήλωση στην νεοφασιστική κατάληψη Casa Pound για τον Che!
γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Το πάθος για τον Che Guevara που έδειξε
η ριζοσπαστική τάση του εθνικισμού σε Γαλλία και Ιταλία, κατά τη γνώμη μου
βασίζεται σε δύο σημαντικά θεμέλια; το ένα είναιπολιτικό και το άλλο θα έλεγα κάπως
ρομαντικό.
Οι ιδέες αυτές των εθνικοεπαναστατικών κινημάτων ήταν και είναι πολύ
καθαρές:πρώτα από όλα υπάρχει η αποστροφή προς τις Ηνωμένες Πολιτείες που
γεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο ανάμεσα στους Ευρωπαϊκούς εθνικιστικούς
κύκλους οι οποίοι απογοητεύτηκαν από το τέλος των ονείρων τους.
Όνειρα τα οποία
γεννήθηκαν με τον φασισμό και ενισχύθηκαν από τον ιμπεριαλιστικό
αμερικανικό πόλεμο παγκοσμιώς όπως για
παράδειγμα το Βιετνάμ, Ινδοκίνα και τη Μέση Ανατολή.
Πιστεύω ότι και όλες οι άλλες θέσεις ,
υπέρ και κατά, του λεγόμενου ακτιβιστικού εθνικισμού, απορρέουν από αυτή την
εχθρική στάση απέναντι στις ΗΠΑ: ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στο Ισραήλ,
στο ΝΑΤΟ, στην αποικιοκρατία, στον κομμουνισμό, στην αλαζονεία της εξουσίας και
του χρήματος, στα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα, στην πλουτοκρατία και στον
πολιτικό αριβισμό.
Αυτό πίστευαν επίσης και οι «δάσκαλοι»,
AlaindeBenoistκαι
Jean Thiriart. Επίσης οι ιδεολογικές και ακτιβιστικές θέσεις, τάσσονταν υπέρ
των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο: των Ινδιάνων στις ΗΠΑ, των Ιρλανδών του
IRA, των Παλαιστινίων, με τον αγώνα στην Chiapas,το Θιβέτ, αλλά και με τον Mussolini, με τον
Peròn, με τον Ρουμάνο «ήρωα» CorneliusCodreanu, τον μαέστρο Julius Evola, τον ποιητή
Ezra Pound, τον Alessandro Pavolini, τον Ισπανικό Εθνικοσυνδικαλισμό.
Εδώ οι
πολιτικές θέσεις συνδυάζονται με το ρομαντικό πνεύμα που εκφράζει o Ιταλικός ριζοσπαστικός εθνικισμός.
Ο Che, μια σημαντική φιγούρα
αντίστασης, ήταν αγαπητός επειδή πολέμησε ενάντια στην απόλυτη δύναμη των
Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, αλλά επίσης και πάνω απ' όλα επειδή
εμφανιζόταν στους νέους εθνικοεπαναστάτες, ως μια παθιασμένη προσωπικότητα.
Ακόμη και οένας συγγραφέας και
ιστορικός από την Φλωρεντία, o Franco Cardini, με μια ισχυρή διεθνή φήμη, φαίνεται
επίσης ότι βρισκόταν στο ίδιο μήκος κύματος. Διαφορετικός σαν κουλτούρα, αλλά
τα ιδανικά και το πνεύμα του φαίνονταν τα ίδια. Όσο ήταν ακόμα πολύ νέος, ο
Franco Cardiniήταν ένθερμος
υποστηρικτής του Jean Thiriart, ο οποίος δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να
εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Guevara.
Ακόμη και πριν από το 1968, ο Ernesto
Guevara και ο Fidel Castro είχαν γίνει είδωλα και σύμβολα πολλών
εθνικοεπαναστατών ιδεολόγων και διανοουμένων. Όπως ο ίδιος ο Thiriart και ο
Alain de Benoist, έτσι και ο Cardini παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό για τους
δύο διάσημους άνδρες της Κουβανικής επανάστασης, ειδικά για την περιπετειώδη
πτυχή της εξέγερσης τους εναντίον του Batista και των Αμερικανών προστάτων του.
Ο ίδιος ο φιλόσοφος το εξηγεί: «Ο
Fidel ήταν ένας άνθρωπος της πολιτικής που μεταφράζεται στις διαστάσεις της
γενναιοδωρίας και της περιπέτειας. Ο Fidel, ένας Ιησουίτης μαθητής, ένας
ανήσυχος νεαρός Καθολικός που διάβασε Bernanosκαι εμπνεύστηκε από τους πρώτους ηρωικούς και αγνούς Ισπανούς Φαλαγγίτες,
αυτούς που θυσιάστηκαν από την οργή της δημοκρατίας και τον κυνισμό του
Francο ... μας άρεσε αυτός ο Fidel, μας μάγευε».
Απλές και ουσιώδεις λέξεις που εξηγούν
αυτό το μυστήριο, λέξεις πουγοητεύουν
αν διαβάσει κάποιος όλα τα κείμενα του, με την πλούσια τεκμηρίωση που
μαρτυρούσε την αγάπη των εθνικοεπαναστατών για τον Guevara. Αυτό που λένε
πολλοί νεοφασίστες είναι αλήθεια: «η αγάπη που τρέφουν οι ριζοσπάστες
εθνικιστές για τον Che, είναι αναμφίβολα μεγαλύτερη από αυτήν που επιδείκνυε η
αριστερά εδώ και πολλά χρόνια».
Τουλάχιστον αυτή η αγάπη φαίνεται πιο
γνήσια, πιο αυθόρμητη, σχεδόν «καθαρή», ενώ η άλλη έπρεπε να τροφοδοτείται από
συνθήματα και ομιλίες που κατέληξαν «να υποβιβάσουν τον Guevara σε μια
μαριονέτα που έπρεπε να αναδειχθεί όταν προέκυπτε η ανάγκη, για να δώσει ουσία
σε θεωρίες που είχαν γίνει κενές και μερικές φορές ανούσιες».
Με λίγα και
απλά λόγια, στην αριστερά, η επανάσταση του Guevara χρησίμευσε ως μια ευνοϊκή
ευκαιρία για να εξαπολυθούν πολεμικές εναντίον των εχθρών της εργατικής τάξης,
εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του εκάστοτε Κομουνιστικού κόμματος
πανευρωπαϊκά, για να ονειρευτούν την κατάληψη της εξουσίας.
Στους εθνικοεπαναστατικούς κύκλους ο
επαναστάτης Guevara, δεν έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικούς
σκοπούς, ούτε κάποια μόδα για μπλουζάκι στην παραλία. Ήταν απλώς μια ιδιαίτερη
προσωπικότητα που έπρεπε να αγαπηθεί ή να μισηθεί, αλλά χωρίς κάποια κρυφά
κίνητρα. Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική «δεξιά» αγάπησε τον Che, γνωρίζοντας τις
αντιδράσεις από την κλασική ακροδεξιά, δεμένη πάντα στο φιλελεύθερο άρμα της
Δεξιάς.
Στην Ιταλία, ο γαλαξίας των
εθνικιστικών ιδεολογικών τάσεων ήταν τεράστιος. Μετά τα αιματηρά γεγονότα των
εξεγέρσεων στα Πανεπιστήμια της Ρώμης, τον Μάιο του 1968, το τοπίο μπερδεύτηκε
αρκετά μεταξύ αριστερών και εθνικιστών.
Οι ακροδεξιοί (οι κλασικοί υπηρέτες
πάντα του Καθεστώτος και της αστικής «τάξης και πειθαρχίας») εναντιώθηκαν στις
καταλήψεις του “Φοιτητικού Κινήματος” και της προσπάθειας του να εξεγερθεί
ενάντια στην καταπίεση και την στέρηση των φοιτητικών δικαιωμάτων.
Μάλιστα στο “Κίνημα” συμμετείχε ενεργά,
αν και μια μικρή σε αριθμό αλλά πολύ σκληρή σε ακτιβισμό, και μια μερίδα
εθνικοεπαναστατών, αυτή της «αριστερής» τάσης του Φασισμού, λάτρεις του Che.
Μαζί τους και οι λεγόμενοι «Ναζί-Μαοιστές».
Αλλά τελικά προδόθηκαν από το ίδιο
το εθνικιστικό κόμμα, το MSI, που είχε πλέον περάσει σε άλλες πολιτικά ορθές
θέσεις λόγω εκλογικής ανόδου. (Υπάρχει σχετικό κείμενο για τα γεγονότα αυτά και
το αιματηρό παρασκήνιο).
Ο Evola έγραψε επίσηςένα δυνατό κείμενο «Η νεολαία, η γενιά των Beats και οι δεξιοί αναρχικοί»,
(άρθρο που έχει δημοσιευθεί)
Ανάμεσα λοιπόν σε αυτό το τόσο
διαφορετικό ριζοσπαστικό εθνικιστικό πίνακα, υπήρχαν εκείνοι οι «τρελοί» που
προσπάθησαν να αναδείξουν το αληθινό πνεύμα του πρωτοφασισμού, βλέποντας την
άσχημη τροχιά που είχαν πάρει τα περισσότερα εθνικιστικά κινήματα. Και τα
κατάφεραν πολύ καλά μέχρι ένα σημείο.
Το βιβλιοπωλείο «Europa» εκείνα τα χρόνια
στην Ρώμη, αποτελούσε το σημείο αναφοράς με τα «τολμηρά» βιβλία του. Νεαροί
ριζοσπάστες- αλλά και άλλοι εθνικιστές
στα κρυφά - προμηθευόταν τους λεγόμενους αιρετικούς και εχθρικούς - για την
δεξιά - πολιτικούς, συγγραφείς και διανοούμενους, όπως Malraux , Kerouac,
Βernanos, Lenin, Proudhon, Sorrel, Celine, Junger, Ledesma Ramos και πολλούς άλλους
… και ανακάλυπταν μέσα σε αυτούς πολλά εθνικοεπαναστατικά θέματα.
Τα συνθήματά τους πλέον ήταν για τα
βαριά και ευαίσθητα κοινωνικά θέματα – θέματα που άγγιζε μόνο η αριστερά -
εναντίον των απολυταρχικών καθεστώτων, όπως οι δικτατορίες σε Πορτογαλία και
Ελλάδα (που χειραγωγούταν από τις ΗΠΑ), εναντίον των ΗΠΑ και της Σοβιετικής
Ένωσης, ενάντια στη «Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων» που στέρησε την
κυριαρχία της Ιταλίας και της Ευρώπης, με μια απόλυτη στήριξη στην Ευρώπη ως
δύναμη, επιστροφή στην Παράδοση, την Ταυτότητα. και μια πολιτική για την
Οικολογία.
Δυστυχώς όμως, εκείνη η δεκαετία
στοίχησε δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στους νεαρούς εθνικιστές,
αλλά καιδεκάδες τυφλές και αιματηρές
βομβιστικές ενέργειες σε σταθμούς, τρένα, αεροπλάνα και πλατείες με πάρα πολλά
αθώα θύματα.
Όλα αυτά έγιναν βάση ενός καλοστημένου σχεδίου από το καθεστώς, σε
συντονισμό με τις μυστικές υπηρεσίες κυρίως του Ισραήλ, της Γαλλίας και της
Ανατολικής Γερμανίας, με εκτελεστικά όργανα τους χρήσιμους ηλίθιους, από όλες
τις πλευρές.
Ήταν η γνωστή «Στρατηγική της Έντασης», που τελικά θριάμβευσε. Αποτέλεσμα ήταν να σβήσει εκείνη η
γενιά των αληθινών αγωνιστών, με τις καθαρές ιδέες της εθνικοεπαναστατικής
τάσης, η οποία τόλμησε να εισχωρήσει σε εδάφη που η ίδια η δεξιά και η
ακροδεξιά είχαν απαγορεύσει,για να
κάνουν το βρώμικο πολιτικό τους παιχνίδι.
Η έλευση και η κυριαρχία της
νεωτερικότητας, έφερε σήμερα και την νέα μόδα του αντιφασιστικού εθνικισμού,
την απόλυτη ενίσχυση της ακροδεξιάς με τις φιλελεύθερες ιδέες και εχθρική
απέναντι στα σημαντικά κοινωνικά θέματα που ο Φασιστικός Σοσιαλισμός προσπάθησε
να προβάλει στην κοινωνία.
Kαι εδώ τα λόγια του Adriano Romualdi χτυπάνε την
ψυχή μας:
«Ο αντιφασισμός είναι η αποκήρυξη, η δειλία και η αποδοχή της ήττας
του 1945. Στο όνομα του αντιφασισμού θα συνεχίσουμε να προδίδουμε, να
εγκαταλείπουμε και να αρνούμαστε τις αξίες και τα συμφέροντα της Ευρώπης».
Οι αφίσες των φιλοφασιστών ηγετών της Αργεντινής Juan και Evita Peron δίπλα σε αυτή του Guevara ...
γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Η επέτειος δολοφονίας (9 Οκτωβρίου 1967) του Ερνέστο
Τσε Γκεβάρα δίνει ξανά την αφορμή στα διάφορα απολιθώματα της μαρξιστικής παρακμής
να χρησιμοποιήσουν το όνομα του. Πράγματι, ο Τσε Γκεβάρα αποτελεί αναμφισβήτητα
το "είδωλο" κάθε κακομαθημένου και παρηκμασμένου αριστερού (συνήθως
πλουσιόπαιδου), το οποίο θέλει να παραστήσει τον "επαναστάτη" κατά
την διάρκειας της νεότητάς του, πριν στην συνέχεια αστικοποιηθεί πλήρως.
Μόνο που το αληθινό πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα είναι πολύ
διαφορετικό, μη "πολιτικά ορθό", απ' αυτό που παρουσιάζουν οι διάφοροι
"θαυμαστές" του. Μολονότι ο Τσε δεν ήταν Εθνικιστής, εν τούτοις, ήταν
ένας πραγματικός Επαναστάτης, που πέθανε με το όπλο στο χέρι. Έστω και μέσα από
τις κραυγαλέες αντιφάσεις της κομμουνιστικής ιδεολογίας του, δεν έχει καμία
σχέση με τους σημερινούς νερόβραστους αριστερούς που, συνειδητά ή ασυνείδητα,
υπηρετούν την αεθνική παγκοσμιοποίηση.
Ο Τσε, μακριά από τα στερεότυπα της σύγχρονης
διεφθαρμένης και καθεστωτικής αριστεράς, ήταν σαφέστατα εναντίον της
ομοφυλοφιλίας. Μάλιστα, είχε παρουσιάσει στον Φιντέλ Κάστρο ένα σχέδιο
εγκλεισμού των πολιτικών αντιπάλων του, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν
και οι ομοφυλόφιλοι.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
τα οποία είχε ανοίξει το καθεστώς του Κάστρο στην Κούβα, υπήρχε για τους
ομοφυλόφιλους η εξής αναγραφή στην πύλη του Στρατοπέδου: "Η δουλειά θα σας
κάνει άντρες" ...
Ενδεικτικό του γεγονότος αυτού, είναι ότι σε παλαιότερη
συνέντευξή του σε εγχώριο περιοδικό ομοφυλοφίλων, ο Τσίπρας είχε ερωτηθεί
επικριτικά για τις προηγούμενες θετικές αναφορές του στο πρόσωπο του
"ομοφοβικού" Τσε Γκεβάρα, αλλά ο ... Αλέξης προτίμησε να κάνει τον ...
Αλέκο.
Ταυτόχρονα, το λανθασμένης έμπνευσης "ίνδαλμα"
των απανταχού αποχαυνωμένων αριστερών , είχε μάλλον "ρατσιστικές"
αντιλήψεις. Ο Τσε, Χαρακτήριζε τους Μεξικανούς ως "μπάντα αναλφάβητων
Ινδιάνων", ενώ αναφερόμενος σε κάποιον δήμαρχο που χτύπησε η ομάδα του,
ονόματι Κοέν, είχε πει ότι "είχαμε ακούσει πολλά γι' αυτόν, ότι ήταν
Εβραίος, καθόσον ενδιαφερόταν για τα χρήματα, αλλά ήταν ένας καλός είδους".
Επίσης, για τους μαύρους υποστήριζε ότι "έχουν διατηρήσει τη φυλετική
καθαρότητα τους χάρη στην ελάχιστη σχέση που έχουν με το πλύσιμο", ότι δεν
έχουν κάνει τίποτα για την επανάσταση και ότι "ο Νέγρος είναι νωχελικός
και τεμπέλης και ξοδεύει τα χρήματά του σε επιπολαιότητες, ενώ ο Ευρωπαίος έχει
μέλλον, είναι οργανωμένος και έξυπνος".
Πριν πω την άποψη μου πάνω στα λεγόμενά του, πρέπει να
τονίσω ότι τα κόκκαλα του Αργεντινού Επαναστάτη (και όχι Κουβανού, όπως
νομίζουν αρκετοί, εντελώς άσχετοι, "προοδευτικοί "... θα τρίζουν,
γνωρίζοντας ότι η αναμφισβήτητη αγωνιστικότητα του (ανεξάρτητα από το ότι
ιδεολογικά δεν ταυτίζομαι μαζί του) έχει γίνει αντικείμενο στυγνής και χυδαίας
πολιτικής εκμετάλλευσης.
Γι' αυτό και ο ίδιος, όταν είδε τον επερχόμενο
εκφυλισμό της κουβανέζικης επανάστασης (η οποία ξεκίνησε ως λαϊκή εξέγερση
ενάντια στο διεφθαρμένο αμερικανοκίνητο καθεστώς του Μπατίστα) και το δέσιμο
εξάρτησης της στο ιμπεριαλιστικό άρμα της Σοβιετικής Ένωσης, άφησε την ασφαλή
και άνετηθέση του υπουργού που κατείχε
και θέλησε να συνεχίζει να πολεμά για την ουτοπία του στα βουνά της Βολιβίας,
όπου και σκοτώθηκε.
Η ίδια η Σοβιετική Ένωση, μέχρι και τον θάνατο του,
είχε απαγορεύσει στο ΚΚ Βολιβίας κάθε βοήθεια προς το πρόσωπό του, επειδή ήταν
μεν κομμουνιστής, αλλά δεν φερόταν σαν εκπαιδευμένος σκύλος, όπως τα
κομμουνιστικά κόμματα που ήλεγχε πλήρως. Μετά την δολοφονία του και την ραγδαία
παγκόσμια απήχηση του ονόματός του, τον καπηλεύθηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο ...
Εάν, λοιπόν, ζούσε σήμερα ο Τσε Γκεβάρα στην Ελλάδα και
εξέφραζε τις απόψεις αυτές, θα αντιμετώπιζε την κατηγορία του "ακραίου",
του "φασίστα" και του "ρατσιστή", από τους επαγγελματίες "αντιφασίστες" και
"αντιρατσιστές", ενώ με το "αντιρατσιστικό νομοσχέδιο"
ενδεχομένως θα αντιμετώπιζε και σοβαρές νομικές συνέπειες.
Ο Υμνητής (όπως και ο Φιντέλ Κάστρο) του
Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ για Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα, δεν πρέπει
να χρησιμοποιείται από από τους πάσης φύσεως αεθνιστές -απάτριδες.
Ας πάψουν να χρησιμοποιούν αδίκως,
παραπλανητικά και εντελώς διαστρεβλωμένα το όνομά του, καθώς αποτελεί πολύ κακό
παράδειγμα για την δικτατορία της "πολιτικής ορθότητας".
Στις σημερινές ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες, το
σύνθημά του "Πατρίδα ή Θάνατος" παραπέμπει πλέον σε Σκληροπυρηνικούς
και Συνειδητοποιημένους Εθνικιστές και όχι σε παρακμιακούς μπολσεβίκους, υπέρμαχους της αεθνικής παγκοσμιοποίησης, που τον καπηλεύονται αισχρά.
Ο Φιντέλ Κάστρο ρωτά: “Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει
θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν
έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί
τόση ασέβεια; Αυτή η συμπεριφορά τους (των ομοφυλοφίλων δηλαδή) είναι καθαρά
υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της
σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους
επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειες τους. Σας υπόσχομαι
πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.
«Οι καθώς πρέπει αξιοπρεπείς, μικροαστοί κάθε εποχής, ήταν πάντα, η κοινωνική, αναλώσιμη σαβούρα. Η Κουλτούρα και η Ιστορία εξελίσσονται μόνον από τους τρελούς»
Benito Mussolini
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Πριν από πεντακόσια περίπου χρόνια στην καρδιά της Ευρώπης γεννήθηκαν δύο δίδυμοι, χωρισμένοι από την γέννηση τους. Ο ένας ήθελε να κατακτήσει την δύναμη, ο άλλος ήθελε να κατακτήσει την ψυχή του κόσμου. Ήταν το 1513 όταν γεννήθηκαν ο Πρίγκιπας Niccolò Machiavelli και ο ιππότης Albrecht Dürer.
Ο πρώτος κατέκτησε τον κόσμο, ακόμη και χωρίς να κατακτήσει την Ιταλία την οποία ονειρεύτηκε να ενώσει. Ο δεύτερος ξεκίνησε να κατακτήσει τον εαυτό του, προκαλώντας τον Θάνατο και τον Διάβολο. Και οι δύο πέρασαν από την κόλαση και άνοιξαν το πεπρωμένο της νεωτερικότητας. Ο Πρίγκιπας έγινε το παράδειγμα της Δύναμης και γιόρτασε την κυρίαρχη αυτονομία της πολιτικής στο έργο του Μακιαβέλι. Ο Ιππότης έγινε η περιπλάνησή του και γιόρτασε την ηρωική και απελπισμένη μοναξιά στη χαρακτική του Dürer. Οι δύο μορφές ήταν η τραγική περίληψη της ανθρώπινης κατάστασης που έχασε τον παράδεισο.
Ο πρώτος δίδαξε την τέχνη της νίκης, ο δεύτερος δίδαξε την τέχνη της απώλειας. Μιλάμε για τον Πρίγκιπα εδώ και πέντε αιώνες ενώ για τον μοναχικό δίδυμό του, από την άλλη πλευρά, τον καβαλάρη, θαυμάζουμεστο πορτρέτο, το τολμηρό βάδισμα και το ειρωνικό χαμόγελο του, αλλά χωρίς να προχωρήσει κάποιος περαιτέρω, να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του Ιππότη.
Jean Cau
Όποιος το έκανε, το έκανε πολύ αργότερα. Ήταν ένας Γάλλος συγγραφέας που γεννήθηκε στην Καρκασόν στη νότια Γαλλία, όπου έζησε ζεστά καλοκαίρια και βίαιους χειμώνες, στη συνέχεια έφυγε για το Παρίσι "με μια ξύλινη βαλίτσα και την προφορά της γης μου", σπούδασε φιλοσοφία "την οποία ελπίζω ότι έχω ξεχάσει" και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και συγγραφέας με σκηνοθέτες, χορευτές, χορογράφους, ηθοποιούς και ταυρομάχους. Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1993. Το όνομα του ήταν Jean Cau, ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Sartre για δέκα χρόνια, «ήμουν μέρος των ταγμάτων εφόδων της αριστερής νοημοσύνης», του απονεμήθηκε ως νεαρός και το βραβείο Goncourt για το βιβλίο του «Το έλεος του Θεού».
Αλλά μια μέρα, επιστρέφοντας από τον πόλεμο της Αλγερίας, μετατράπηκε σε άνθρωπο της τιμής και της παράδοσης. Πολέμησε ενάντια στην παρακμή της Γαλλίας και της Ευρώπης, εγκλωβίστηκε μεταξύ της Αμερικανικοποίησης και του Σοβιετικού Κομμουνισμού και αντιτάχθηκε στον περιβόητο Μάη του 1968. Το άκρο σημείο της υποβάθμισης ήταν γι 'αυτόν η εθισμένη στα ναρκωτικά νεολαία και η τεχνοκρατία στην εξουσία. Από τότε ο Jean Cau έγινε αυτός ο μοναχικός και απομακρυσμένος Ιππότης, καταραμένος στην κόλαση και στον πολιτικό θάνατο.
Έγραψε πρωτοποριακά έργα, όπως το «ο Πάπας και ο Θάνατος» και το «Οι σταύλοι της Δύσης» και τίμησε τις ταυρομαχίες σε ένα διάσημο βιβλίο του, το «Ο ταύρος», αφιερωμένο στους φίλους του, τους ταυρομάχους. Δεν παρέλειψε να γράψει καιένα τολμηρόεγκώμιο για τον Τσε («Πάθος για τον Τσε Γκεβάρα»), ο οποίος υμνήθηκε ως ένθερμος Commandante (Διοικητής), καλλιτέχνης, εν συντομία, ένας «Ιππότης» που αψηφά τον θάνατο και τον διάβολο.
Για αυτόν, ο Τσε πήγε να αναζητήσει τον όμορφο θάνατο: «Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι αυτοκτονίας. Ο Balzac επέλεξε τον καφέ, ο Verlaine το αψέντι, ο Rimbaud την Αιθιοπία, η Δύση διάλεξε την δημοκρατία και ο Guevara τη ζούγκλα». Ο Cau άφησε μια υπέροχη ιδεολογική διαθήκη με πρόλογο του Alain de Benoist, η οποία εκδόθηκεμετά θάνατον με τον τίτλο «Contre-attaques», Αντεπίθεση!
Αλλά το έργο που συνοψίζει το όραμα του για τον κόσμο ήταν ακριβώς αυτό που αφιερώθηκε στον πίνακα του Dürer, «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος»(1977). Ένα έργο που επηρέασε και τον Dominique Venner, τον συγγραφέα που αυτοκτόνησε στην Notre-Dame.Το έργο αυτό, αποτέλεσε μια συνάρτηση της ηρωικής απαισιοδοξίας που ζωντάνεψε στους νεαρούς εθνικιστέςτην δεκαετία του '70.Ήταν η αριστοκρατική κουλτούρα της ευγενούς ήττας, ηρωική και απελπισμένη, που τροφοδότησε τον «Αυτοκράτορα» του Έβολα και τον «Άναρχο» του Jünger, τον επαναστάτη που περνά μέσα στο δάσος.
Αλλά ποιος ήταν ο Ιππότης του Dürer σύμφωνα με το όραμα του Cau; Ήταν "ένα τέρας σιδήρου, σάρκας και πνεύματος", προχωρώντας με την πανοπλία του και το δόρυ του, με τόλμη σε ένα τοπίο ερειπίων που αγνοεί τον κίνδυνο: ’’Σήμερα το πρωί, στο ραντεβού μας την αυγή, ο ιππότης μου, μου είπε ότι ο προορισμός και ο λόγος του ταξιδιού του δεν έχει σημασία, αρκεί μια απαίσια πειθαρχία να σκληραίνει την καρδιά του. Ποτέ μην σταματάς, όποιος σταματά στο δάσος χάνεται. Η τέχνη γι 'αυτόν είναι ο ύμνος για να εξορκίσει τον θάνατο. Γνωρίζει ότι όσο περισσότερο αγαπάει τη ζωή, τόσο περισσότερο αψηφά τον θάνατο’’.
Κάθε μεγαλείο, εξηγεί ο Cau, αναγκάζεται να έχει τον θάνατο ως σύντροφο. Η φυσική του παρουσία ονομάζεται αριστοκρατία. Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από τον άνθρωπο όταν προχωρά, τολμά, παίρνει ρίσκα και κινδύνους, αλλά είναι μια επέλασηπρος το Τίποτα, προειδοποιεί ο Cau. Ηρωικός και μοναχικός μηδενισμός. Αν και τότε ο Cau λέει ότι ο Ιππότης έχει ραντεβού με τον Θεό, εναντίον του Διαβόλου.
Καλλιεργεί την ξινή γεύση στα χείλη του θανάτου για ένα σκοπό κερδισμένο. Ο Ιππότης, για τον Cau, γνωρίζει την παράξενη θλίψη του νικητή και της μελαγχολίας που εισβάλλει στον στρατιώτη μετά τη νίκη. Η ίδια θλίψη που ακολουθεί την αγάπη μετά τον έρωτα. Αυτό που ισχύει στη ζωή δεν είναι η ίδια η ζωή, υποστηρίζει ο Cau, αλλά αυτό που κάνει κάποιος. Η Δύση χάνει τη ζωή της για να την σώσει.
Πιστός στη μοναξιά του, ο Cau σαν τους επαναστάτες του ‘68 που μισούσε, αρνήθηκε τον γάμο και τα παιδιά, θεωρώντας τον εαυτό του ακόμα παιδί, όπως ακριβώς είναι αυτά. Παραδέχτηκε ότι η απόλυτη ηθική του, στην αγνότητα, κατέληξε να είναι κενή επειδή αποσυνδέθηκε από τον κόσμο. Κάποιος δεν είναι χαρούμενος όταν δεν αγαπάει την ηλικία του, γράφει ο Cau και «άκουσα τον άνεμο των χαμένων παρελθόντων».
Αλλά η ηρωική του μοναξιά ήταν η κόρη αυτού του ατομικισμού που είναι η ουσία του δυτικού νεωτερισμού. Ο Ιππότης του παραμένει το τραγικό πρόσωπο της σύγχρονης ανθρωπότητας που έχει χάσει τον ουρανό και τη γη και περικλείεται στον ηρωικό ατομικισμό. «Σε ηλικία είκοσι ετών ερωτεύτηκα, αλλά αμέσως μετά τα άφησα όλα για να επιστρέψω στην πραγματικότητα και στον κόσμο με τις ατέλειές του και να ανακαλύψω ξανά τη χαρά της ζωής χωρίς να ξεχάσω την αισθητική και πνευματική ευγένεια του ταξιδιού μου αυτού. Ο ηρωικός ατομικισμός κινδυνεύει να μετατραπεί σε μίσος και οργή, όπως συνέβη σε τόσα πολλά αυστηρά προσωπικά δικαιώματα».
Έγραψε τότε, για να εξορκίσει τη γοητεία του, ότι «ήρθε η ώρα να επιστρέψω στην παρούσα κατάσταση για να διακινδυνεύσω την ευγένεια κάποιου στη σκονισμένη δυστυχία των ημερών. Διέκρινα την τέχνη, που είναι για σολίστ, από την ιστορία, που είναι χορωδιακή». Ο Ιππότης του Dürer - Cau παραμένει χαραγμένος στην καρδιά και δείχνει έναν δρόμο. Βελτιώνει την αισθητική, σχεδιάζει ένα στυλ, βάζει μια πορεία αλλά δεν αρέσει σε πολλούς. Πεσιμιστικός ναι, ίσως υπερβολικά ρεαλιστικός ειδικά την σημερινή εποχή που τα πάντα έχουν τελειώσει.
Η πορεία του λοιπόν ίσως τελικά είναι η λύση να ξεκινήσουμε από την αρχή!
Με δεδομένο ότι το άρθρο για τον Φασισμό τον Castroκαι την Κούβα(σύνδεσμος εδώ) προκάλεσε το έντονο ενδιαφέρον εκ μέρους των συναγωνιστών, φίλων αλλά και ... εχθρών αξίζει να προβληθεί μια ακόμη άγνωστη παράμετρος σε σχέση με το κίνημα της 26ης Ιουλίου 1953.
Σύμφωνα με πληροφορίες τις οποίες μας επιβεβαίωσε και ο παλαίμαχος Εθνικοσοσιαλιστής Άρης Αρίων ...
(ο οποίος υπήρξε πρώην στέλεχος της «Χρυσής Αυγής» και υπεύθυνος ιδεολογίας για μικρό χρονικό διάστημα, μέλος της συντακτικής ομάδας του αιρετικού περιοδικού της Εθνικιστικής Αριστεράς «Αντίδοτο», εκδότης δυο σπάνιων βιβλίων τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε σε .pdf, σύμβουλος της Ουκρανικής «Τριτοθεσίτικης» ένοπλης πολιτοφυλακής «Azov» - κάποιοι εκ των εθελοντών της επίλεκτης μονάδας έχουν σε παράλληλη εκτίμηση τόσο τον StepanBandera αλλά και τον Nestor Makhno ως τα δύο κορυφαία ένοπλα σύμβολα της Ουκρανικής ελευθερίας και της εθνικής αντίστασης ενώ κρυφό παραμένει στους κόλπους των αντιφασιστών το γεγονός ότι στο πρόσφατο πολεμικό μέτωπο ενάντια στους μισθοφόρους Τσετσένους και λοιπούς εισβολείς της Μόσχας συμμετείχαν και αναρχικές ομάδες μάχης - προσωπικός φίλος του εθνικού γραμματέα Andriy Biletsky καθώς εδώ και χρόνια υποστηρικτής και αρθρογράφος της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» τα άρθρα του οποίου μπορείτε να βρείτε στην σχετική ετικέτα) οι πρωτοπόροι της Κουβανικής Επανάστασης FidelCastro(ο οποίος είχε ίνδαλμα και έμπνευση τον κορυφαίο στο αντάρτικο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα της θρυλικής ΕΟΚΑ και τον Φασιστή JoseAntonioPrimodeRiveraτης «Φάλαγγας» ενώ κουβαλούσε πάντα μαζί του τα «Άπαντα» του τελευταίου όταν ήταν στο αντάρτικο) και ο CheGuevara(είχε επικοινωνία και εκτιμούσε βαθύτατα τον Εθνικιστή Συνταγματάρχη JuanPeron, θεωρητικό της φασιστικής δικτατορίας του προλεταριάτου από τον οποίο είχε λάβει όπλα και χρήματα, ιδεολογικά είχε επηρεαστεί εκτός από τον μαρξισμό και από τον «Περονισμό» ενώ συνεργάτης του Peronυπήρξε οNorberto Ceresoleμετέπειτα κορυφαίος σύμβουλος του εθνικoαριστερού Συνταγματάρχη των ειδικών δυνάμεων HugoChavez της Βενεζουέλας)
... είχαν επαφές και συνεργασία και με τους Ουκρανούς Εθνικιστές (Μπαντεριστές).
Ουκρανοί Εθνικιστές με σύμβολα του κινήματος τους αλλά και με την σημαία του Μαχνό ο οποίος ήταν οργανωτής του διάσημου Μαύρου Στρατού και κατηγορούμενος από κάποιους για την ανηλεή πολεμική του απέναντι στους γνωστούς διεθνείς τοκογλύφους. Πολλοί Εθνικιστές και Φασίστες της Ουκρανίας τον θεωρούν ήρωα για την λυσσαλέα αντίσταση του απέναντι στους εισβολείς της Μόσχας ...
Ανάμεσα στο αυτοκόλλητο του Χάους και το κράνος ένα όπλο με σφαίρες, η διάσημη Ουκρανική Εθνικιστική Τρίαινα και το σύμβολο του Μαχνοβτσίνα (κίνημα του Μαχνό) ...
Η μεταπολεμική «φαιοκόκκινη» συνεργασία (βασικός πρωτεργάτης της οποίας ήταν και ο OttoStrasser) δεν ήταν όμως κάτι το πρωτόγνωρο για την Κουβανική ηγεσία. Είχε προηγηθεί η επαφή με τον Τριτοθεσίτη νεοφασίστα διανοητή αναθεωρητή και συγγραφέα FrancisParker Yockey που δολοφονήθηκε από τις μυστικές υπηρεσίες του παρακράτους των ΗΠΑ ενώ ακολούθησε η συνεννόηση και με τον παλαίμαχο πολεμιστή και ακτιβιστή JeanThiriart. Ο ίδιος ο Castroγια τους Ουκρανούς είχε πει χαρακτηριστικά: «Εάν δεν ήταν αυτοί εδώ (οι υποστηρικτές του StepanBandera) δεν θα είχαμε ποτέ προωθηθεί στα προάστια του Santiago».
Το σχέδιο της κατάληψης της πόλης της SantaClaraτέθηκε με λεπτομέρειες στο κεντρικό αρχηγείο της Ουκρανικής OUN-B ...
(μέλη των Ουκρανών Φασιστών και Εθνικιστών είχαν δολοφονηθεί από την Γκεστάπο ή φυλακιστεί και απομονωθεί ενώ κορυφαίοι ηγέτες τους είχαν σταλεί σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εξαιτίας μιας μερίδας του Χιτλερικού καθεστώτος που αντιδρούσε στα δίκαια σχέδια τους για μια ανεξάρτητη Ουκρανία. Όμως λίγο πριν το τέλος του πολέμου σημαντικός αριθμός κρατουμένων από όλες τις κινηματικές φράξιες απελευθερώθηκαν και με την αρωγή της πτέρυγας των σλαβόφιλων αξιωματικών των κομματικών Waffen - SS εξοπλίστηκαν και αναχώρησαν εσπευσμένα για το ανατολικό μέτωπο παρά τις ριζικές διαφωνίες και τραγωδίες που είχαν προηγηθεί. Στήριξαν τον Άξονα απέναντι στην ταχύτατη προώθηση των Σοβιετικών ενώ μετά την ήττα επάνδρωσαν το άγνωστο αλλά κορυφαίο αντάρτικο της Ευρώπης αυτό των «Παιδιών του Δάσους» το οποίο χτυπούσε κατοχικούς στόχους των Σοβιετικών και των ντόπιων συνεργατών τους μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ‘70)
... και εκτελέστηκε λαμπρά από τον Γκεβάρα.
Τα περαιτέρω σχέδια των Κουβανών ηγετών ήταν να μεταφέρουν το αρχηγείο της Ουκρανικής αντιστασιακής οργάνωσης στην Αβάνα, σχέδιο που ναυάγησε από την διαρροή πληροφοριών του RaulCastroπρος την Μόσχα αφού ο ίδιος επιδίωκε την πλήρη υποταγή στον Σοβιετικό παράγοντα. Μετά από αυτή την εξέλιξη ο Χρουστσόφ διέταξε την δολοφονία του Ουκρανού αντιστασιακού εμιγκρέ που ζούσε μυστικά στο Μόναχο ενώ όπως είχε πει στον επικεφαλή της KGBAleksandr Shelepin: «Αν δεν τον ξεφορτωθούμε αύριο η Αβάνα θα είναι Μπλε και Κίτρινη». Κάποιοι υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους της γνωστής διαφωνίας του Γκεβάρα με τον Κάστρο ήταν και ο ρόλος του αδερφού του Comandanteστην δολοφονία του Ουκρανού Bandera.
Ο Castroπάντα είχε σε εκτίμηση τους Ουκρανούς τους οποίους ξεχώριζε από τους πανούργους Ρώσους και μια απόδειξη για αυτό ήταν το γεγονός ότι μετά την τραγωδία του Chernobyl (για την οποία το ΚΚΕ κράτησε την γνωστή στάση) χιλιάδες παιδιά Ουκρανικής καταγωγής έλαβαν ιατρική περίθαλψη στην Κούβα της οποίας το υγειονομικό σύστημα βρίσκεται σε υψηλό επίπεδο για τα δεδομένα της χώρας της Καραϊβικής παρά το πολυετές εμπάργκο των Αμερικανοσιωνιστών από το 1961.
«Ο Fidel Castro ήταν ένα ιστορικό σύμβολο που η ζωή του υπήρξε φάρος για τους επαναστάτες όλου του κόσμου»
SayyedAmmarAl-Moussawiυπεύθυνος εξωτερικών υποθέσεων της Hezbollah27.11.2016
Zero Schizo - Δημοσιεύτηκε την 31η Δεκεμβρίου 2019 εδώ και εδώ
Γράφτηκε από τον Francisco de Lizardi, Μεξικάνο Φασιστή και τον Peter Sandinista, Φασιστή της Νικαράγουας.
Μετάφραση και επεξεργασία κειμένου για τον «Μαύρο Κρίνο»: Τίτος
Ισπανοί νεοφασίστες με το Σοβιετικό πλοίο Leonid Sobinov ταξιδεύουν στην Κούβα (1978) ...
Λαμβάνοντας υπόψη τις ιστορικές οργανώσεις όπως την Επαναστατική Εθνική Συνδικαλιστική Λεγεώνα, την Εθνική Εργατική Επιτροπή, την Εθνικοσυνδικαλιστική Εργατική Νεολαία, το Κουβανικό Εθνικό Φασιστικό Κόμμα ή την ίδια την Κουβανέζικη Φάλαγγα· το πλούσιο νησί της Κούβας είχε ήδη τις πρώτες επαφές του με αυτό που θα γινόταν γνωστό ως η πολιτική «Τρίτη Θέση».
Με τους πρώτους οπαδούς του να παρουσιάζονται με γκρίζα πουκάμισα και να συντονίζονται με τον ρυθμό του ηγέτη τους JesusMarines, ο οποίος παρουσίασε με υπερηφάνεια την διαχείριση ενός οργανικού Φασισμού ο οποίος φάνηκε να βρήκε τη μοναδική δυνατότητα να μεταφέρει αυτό το δόγμα στον Κουβανικό λαό, στους μοντέρνους δρόμους της Νέας Αβάνας του 1938 και στους αγροτικούς κάμπους του επαρχιακού τοπίου. Τέτοια ήταν η πρωτοβουλία που θα ερχόταν να σφυρηλατήσει τους πρώτους καμβάδες του επαναστατικού πνεύματος, ενός κινήματος που προέκυπτε από την πρώιμη καταιγίδα ως ένας αγνός ταυτοτιστικός Εθνικισμός του Λαϊκού χαρακτήρα.
Υπάρχουν τρεις γενικές ρίζες για την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» στη Λατινική Αμερική. H«πέμπτη φάλαγγα» που κοιτούσε να παρέχει υποστήριξη για τις δυνάμεις του Άξονα κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, την άγνωστη επομένως διαχείριση του όρου υπέρ ενός ποικίλου σκοπού και την αυθεντική συμπτωματική ανάγκη μιας εναλλακτικής πάνω στις ήδη κουραστικές παραδοσιακές πολιτικές. Ήταν όντως η περίπτωση της Κούβας, μια σχεδόν αποκλειστική περίπτωση σε σύγκριση με την ηπειρωτική προσέγγιση. Το ακόλουθο κείμενο ξεθάβει μια χαμένη έννοια που περιστρέφεται γύρω από το φάντασμα ενός νέου θέματος, το οποίο εκθέτω σε μια συνεργατική εργασία με τον Sandinista, Peter.
Ο Φασισμός του Κάστρο
Η πρωτοβάθμια μόρφωση του Κάστρο διαδραματίζει έναν θεμελιώδη ρόλο ως προηγούμενο στη ζωή και το έργο του μέχρι και για τα επαναστατικά του ιδανικά. Ο Φιντέλ φοίτησε στο Σχολείο του Belen, έχοντας ως δάσκαλο και επόπτη τον Ισπανό Ιησουίτη Jesuit Armando Llorente S.J μια φιγούρα κοντά στον τον Φιντέλ, όπως είχε ο ίδιος επιβεβαιώσει. Ο Armando επιβεβαίωσε σε μια από τις πιο πρόσφατες συνεντεύξεις του στην πόλη του Μαϊάμι ότι ο Κάστρο είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τους Φασίστες ηγέτες, επισημαίνοντας τουςΜουσολίνι, Χίτλερ και Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα. Αυτό το ενδιαφέρον δεν ήταν αποκλειστικό, δεδομένου ότι το περιβάλλον του ονομαστού σχολείου είχε προσθέσει την προώθηση του Φαλαγγιτικού δόγματος. Με τα λόγια του Llorente: «Τραγουδούσε το Cara Al Sol είκοσι χιλιάδες φορές και με το χέρι του υψωμένο.»
Χρόνια αργότερα, όταν ο Κάστρο επισκέφθηκε την Sierra Maestra με τον Llorente τον Δεκέμβριο του 1958, ρωτήθηκε για τη συμμετοχή του σε επαναστατικά κινήματα φαινομενικά σοσιαλιστικής περικοπής, στο οποία απάντησε με χιούμορ:
«Πατέρα, από πού υποτίθεται ότι θα συμφωνούσα προς τον Κομμουνισμό αν ο πατέρας μου είναι περισσότερο Φρανκιστής και από σένα;», ο πατέρας του Κάστρο, ο AngelCastro, ήταν μέλος του τμήματος Καραϊβικής της «Εθνικής Ισπανικής Επιτροπής». Παρά το γεγονός ότι το δεδομένο θέμα δεν αναφέρθηκε ποτέ στη βιογραφία του, ο Κάστρο δεν αρνήθηκε τα γεγονότα που επισήμαναν και έδωσαν οι δημοσιογράφοι Frei Betto και Ignacio Ramonet.
Από την άλλη πλευρά, το έργο που γράφτηκε από τον Κάστρο επιβεβαιώνει έμμεσα τα γεγονότα, δεδομένου ότι αναφέρει ένα συνεχές ενδιαφέρον για τα ιστορικά γεγονότα του περασμένου αιώνα. Κατά την παραμονή του στη Σχολή του Belen και σχετικά με τους Ιησουίτες, ο Fidel ανέφερε:
«Εκείνη την εποχή, οι Ισπανοί δάσκαλοι του σχολείου μου, στο Σαντιάγο, μιλούσαν για αυτόν τον πόλεμο. Από πολιτική άποψη, ήταν Εθνικιστές, για να το πω πιο καθαρά ότι ήταν Φρανκιστές, όλοι χωρίς εξαίρεση.»
«Ξέρουν πως να διαμορφώνουν τον χαρακτήρα των μαθητών (…) Ο Ισπανός Ιησουίτης ξέρει πώς να ενσταλάξει μια μεγάλη αίσθηση προσωπικής αξιοπρέπειας, την αίσθηση της προσωπικής τιμής, ξέρει να εκτιμά τον χαρακτήρα, την ειλικρίνεια, την ορθότητα, το θάρρος του ατόμου, την ικανότητα υπομονής μιας θυσίας (…). Και πιστεύω ότι η ιδιοσυγκρασία μου, η οποία εν μέρει είναι από τη γέννηση, σφυρηλατήθηκε επίσης εκεί με τους Ιησουίτες ».
Τέλος, ο Llorente πρόσθεσε:
«Σπούδασε και διάβασε πολλά, με ιδιαίτερη προτίμηση για τους Ισπανούς κονκισταδόρες και γραπτά των ηγετών του Εθνικοσοσιαλισμού και του Φασισμού, όπως ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι και ο Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα.»
Σύμφωνα με τις διευκρινίσεις του Jose Ignacio Rasco, στενού φίλου του Fidel κατά τη διάρκεια των χρόνων του στη Σχολή του Belen και στο Πανεπιστήμιο της La Habana, κατά την άφιξη του στη Νομική Σχολή, ο Castro γνωρίζει μέσα από την καρδιά του το βιβλίο «Ο Αγών Μου»(σ.μ. το Mein Kampf του Αδόλφου Χίτλερ). Δεδομένου επίσης ότι συνήθιζε να χρησιμοποιεί αποσπάσματα των ομιλιών του Μουσολίνι, του Χίτλερ και του Πρίμο ντε Ρίβερα στη λογοτεχνική του ρητορική. Επισημαίνεται ότι από τον Jose Antonio Primo de Rivera, ο Fidel είχε πολλά άρθρα και δοκίμια του στην εμβληματική Διοίκηση της Sierra Maestra, από τον οποίο είχε και τα «Άπαντα» του πάντα στο σακίδιο πλάτης του.
Επιβεβαιώνεται επίσης ότι οι Ταξιαρχίες Ταχείας Ανταπόκρισης (BRP)(σ.μ. πολιτοφυλακές εργατών και επιτροπών κατοίκων γειτονιάς που στήριξαν την Κουβανική επανάσταση και μέσα από τις τάξεις τους προήλθαν οι μάχιμοι σχηματισμοί που πολέμησαν στην Αφρική αλλά και ενάντια στο κράτος του Ισραήλ) σχηματίστηκαν από τον Κάστρο και φορούσαν τα ίδια μπλε πουκάμισα της Φάλαγγας, εμπνευσμένα άμεσα από τις ήδη κλασικές "Μπριγκάντες" παραστρατιωτικών πολιτοφυλακών των πρώτων Tριτοθεσίτικων κινημάτων. Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι η σημαία της Φάλαγγας χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για την δημιουργία της σημαίας του Κινήματος της 26ης Ιουλίου (M-26-7).
Η Φαλαγγίτικη αντίληψη
Η Ισπανία είχε γίνει θύλακας όπως κανένας άλλος μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και περιγράφουμε τα Φρανκικά ελαττώματα, αλλά είναι επίσης αδύνατο να αγνοήσουμε την σαφή λειτουργία που το καθεστώς πήρε ως τόπος εξορίας για μορφές όπως ο LeonDegrelle, ο AntePavelic ή ο HoriaSima , σημείο αιχμής τόσο για βετεράνους όσο και για νεοφασίστες που ήθελαν να αναστήσουν την εμπειρία ενός υποτιθέμενου Φασισμού στην εξουσία.
Στο εσωτερικό της, μεγάλωσε μια τεράστια νεανική αντισυμβατικότητα, προϊόν της μη εκπλήρωσης συγκεκριμένων πολιτικών από το καθεστώς που επιδίωξε να θάψει τον αυθεντικό πυρήνα του δόγματος που ισχυριζόταν ότι φιλοξενούσε, μια ποιοτική ομάδα νέων σήκωναν τα χέρια τους ψηλά σε χαιρετισμό, αλλά ποτέ σε χαιρετισμό προς τον Φράνκο. Αυτή η νεολαία ήταν εκείνη που εκτίμησε τις πιο ριζοσπαστικές πινελιές της επαναστατικής πτυχής της Κούβας, δεδομένου ότι η εν λόγω επαναστατική φράξια έδειξε μια στρατηγική αντίθεση εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών και εκείνου που εκπροσωπούσε - τον οικονομικό ιμπεριαλισμό - και επίσης ότι το 1960, δεν θα ήταν δυνατό να προσδιοριστεί η μελλοντική εγγύτητα που θα μπορούσε να επιτευχθεί με το Σοβιετικό Μπλοκ.
Έκδοση της τοπικής οργάνωσης Καλαμάτας της "Χρυσής Αυγής" - 07/2001 - η οποία κυκλοφόρησε συνολικά τέσσερα τεύχη
Αυτό εξηγεί την συμπάθεια στις δηλώσεις υπέρ του αντι-αποικιακού αγώνα για λογαριασμό του φοιτητικού σώματος του καθεστώτος, του Ισπανικού Πανεπιστημιακού Συνδικάτου (SUE), τονίζοντας τον Κουβανικό επαναστατικό αγώνα ως μάχη για την απελευθέρωση της Αλγερίας επίσης. Ο MartinVilla, τότε Εθνικός Αρχηγός του SUE, ήρθε να συγκρίνει τους Λατινοαμερικανούς αντάρτες με τους πρώτους μαχητές του Φαλαγγιτικού κινήματος. Οι ευρωπαϊκές συμπάθειες για την Κουβανική επανάσταση και τους συμμετέχοντες ήταν αποκλειστικές από τους Φασίστες, γιατί για τους Κομμουνιστές αντιπροσώπευε τα πάντα εκτός από τον προοδευτικό διεθνισμό τον οποίο υποστήριζαν.
Σε ένα τέτοιο πολιτιστικό πλαίσιο, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Ερνέστο Γκεβάρα έλαβε τόσο εξαιρετική υποδοχή κατά την σύντομη στάση του στη Μαδρίτη το 1959 με σκοπό να επισκεφτεί άλλα έθνη της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, με μόνη προϋπόθεση να μην συναντηθεί με την αντιπολίτευση (σ.μ. πλουραλιστική στην δομή της αλλά άκρως αντιφασιστική στο σύνολο της) του καθεστώτος.
Προσγειώθηκε στην πρωτεύουσα στις 13 Ιουλίου της ίδιας χρονιάς, καθώς θα πετούσε την επόμενη μέρα, συναντώντας τον δημοσιογράφο Antonio Dominguez Olano και έναν νεαρό άντρα στο ίδιο επάγγελμα, τον Cesar Lucas. Ήταν σε αυτήν την περίπτωση στην οποία ο Olano έδωσε στον Γκεβάρα ένα αντίγραφο των «Επιλεγμένων Έργων» του Φαλαγγίτη διανοούμενου Χοσέ Αντόνιο Πρίμο ντε Ρίβερα, αντίγραφο τόσο αφιερωμένο σε αυτόν όσο και στον Φιντέλ, το οποίο βρίσκεται σήμερα στο μουσείο που ιδρύθηκε στο σπίτι του Τσε στην πόλη της Αβάνας.
Η δεύτερη επίσκεψη του θα γίνει στις 28 Αυγούστου, μετά από ένα ταξίδι στη Ρώμη που θα συνεχίσει μετά από μια σύντομη εμφάνιση στο Μαρόκο για να επιστρέψει αργότερα στη νέα πατρίδα του στις 8 Σεπτεμβρίου λόγω τεχνικών ζητημάτων με τη μεταφορά του. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης που θα περνούσε τις νύχτες του στο Hotel Suecia (Ξενοδοχείο Σουηδία) ως φιλοξενούμενος επισκέπτης από το «Εθνικό Κίνημα» (Movimiento Nacional) - που τώρα δυσφημείται από εκείνους που ήταν στην υπηρεσία του Φρανκικού καθεστώτος - καθώς και από τις νεοσυσταθείσες σχέσεις μεταξύ του Εθνικού Σοσιαλισμού και του Ριζοσπαστικού Συνδικαλισμού που θα οδηγούσε σε μια πιθανή συμμαχία με τη Σοβιετική Ένωση, όπως επεσήμανε ο περιθωριοποιημένος Blas Piñar.
Ωστόσο, οι ευνοϊκές αναφορές σχετικά με την επιτυχία της Κούβας ήταν σε επικαιρότητα τα επόμενα χρόνια για λογαριασμό των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, όπως συνέβη με την εφημερίδα «Diario SP», που ήταν η τακτική Φαλαγγίτικη ανεξάρτητη από το καθεστώς και η πιο δημοφιλής του έθνους. Ένας από τους συγγραφείς του, ο Jose Miguel Orti Bordas, ο οποίος ήταν ο Εθνικός Αρχηγός του SUE κατά την περίοδο 1964-1965 και στη συνέχεια Αντιπρόεδρος του Εθνικού Κινήματος το 1969-1971, σκέφτηκε και πρότεινε να δημιουργήσουν σχέσεις με την Κούβα ως μιας επανάστασης που δεν ήταν του αριστερού και δεξιού διαχωρισμού.
Μετά το θάνατο του Φράνκο, μια αντιπροσωπεία της Ισπανικής Αυθεντικής Φάλαγγας (FEA) θα έστελνε στο XI Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών του 1978 μια φοιτητική αντιπροσωπεία απαρτιζόμενη από τον Salazar και Gustavo Morales. Κατά την διάρκεια της απουσίας των οργανώσεων νέων και για την διαθεσιμότητα του ταξιδιού, προστέθηκαν τρεις μαχητές από τη Βαρκελώνη.
Η επιβίβαση των απεσταλμένων αντιπροσώπων στο Σοβιετικό κρουαζιερόπλοιο Leonid Sobinovσυμφωνήθηκε να γίνει από το κεντρικό λιμάνι της Λισαβόνας (πρωτεύουσα της Πορτογαλίας) για την εξοικονόμηση χρόνου της καθιερωμένης απευθείας θαλάσσιας γραμμής μεταξύ Ισπανίας και Κούβας. Στη Λισαβόνα, ο Φαλαγγίτης σχεδιαστής Javier Gonzalez Alberdi από την Murcia μπαίνει ως λαθρεπιβάτης, οοποίος θα ανακαλυφθεί από την καθημερινή καταμέτρηση πρωινού για το οποίο υπήρχε ζήτηση για κατανάλωση τριακόσιων ανδρών, αυξάνοντας τις υποψίες των Σοβιετικών ναυτικών λόγω της κλοπής ενός πρωινού καθημερινά.
Φορούσαν στολές με το Μπλε Πουκάμισο και το σύμβολο της Φάλαγγας στο στήθος, τραγουδώντας το εμβληματικό «Cara al Sol» και σηκώνοντας το αριστερό τους χέρι σε ένα υβρίδιο Ρωμαϊκού και κομμουνιστικού χαιρετισμού. Ο νεαρός ηγέτης τους, ο Gustavo Morales, ο οποίος ήταν μόλις 19 ετών, μας λέει για τη συνάντησή του με τον Fidel στην επόμενη παράγραφο:
«Ο Comandante (σ.μ. ο FidelCastro) ήρθε για να μας χαιρετήσει και στάθηκε έκπληκτος βλέποντας μισή ντουζίνα με μπλε πουκάμισα. Τον χαιρέτησα με το χέρι μου ψηλά και άπλωσε το χέρι του εγκάρδια: «Ξέρω τι είσαι».
Ο Φιντέλ Κάστρο είχε ήδη εξοικειωθεί με την Φαλαγγίτικη αισθητική και το δόγμα, ακόμη και όντας οπαδός του ιδεώδους της από την πιο πρώιμη νιότη του υπό την καθοδήγηση του Ισπανού Ιησουίτη Armando Llorente. Σε αυτό το ίδιο ταξίδι ήρθαν εβδομήντα μαχητές του PSOE (Ισπανικό Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) και του PCE (Ισπανικό Κομμουνιστικό Κόμμα) μαζί με πολλές άλλες οργανώσεις, καθώς η πρόσκληση ήταν ανοιχτή σε συμπαθούντες πέραν από τον ήδη κατακερματισμένο κόσμο της αριστεράς.
Ευρωπαϊκός νεοφασισμός και ο Τσε
Η μορφή του Ερνέστο Γκεβάρα επεκτάθηκε πάνω από την Ευρώπη σαν ένας μύθος. Με μεγάλο μυστήριο και λόγω της απουσίας ενός εκτεταμένου φορμαλισμού, κατέληξε ελκυστικός για μια Φασιστική νεολαία, η οποία βρέθηκε αναγεννημένη μπροστά στην εγκατάλειψη της στο πολιτικό περιθώριο και η οποία φάνηκε επίσης να διαχωρίζεται από το συντηρητικό μικρόβιο της ακροδεξιάς ανάσας που χαρακτήριζε δυστυχώς την «Τρίτη Θέση» μετά τον πόλεμο. Το πρώτο κίνημα έξω από την Κούβα που έθεσε τον Γκεβάρα ως «σύμβολο» ήταν η «Νέα Ευρώπη», που ιδρύθηκε το 1962 από τον ιδεολόγο και συγγραφέα Jean Thiriart. Εκτός του κοινού πλαισίου κάτω από την μεγάλη πλειοψηφία των Φασιστικών ομάδων, η «Jeune Europe», αντίθετα με τις αδελφικές οργανώσεις της, θα δημιουργούσε δεσμούς με ανυπάκουα έθνη στην σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Αυτό συνέβη με την Συρία, την Κίνα, το Ιράκ, την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (σ.μ. PLO), την Γιουγκοσλαβία του Τίτο και πολλά άλλα.
Σύντομα, το φάντασμα του Τσε θα έφτανε στα περιθώρια διαφορετικών ξένων τμημάτων της «Jeune Europe», όπως συνέβη με το Ιταλικό τμήμα του κόμματος, έως ότου προχωρήσει σε άμεση ανάλυση από τον ίδιο τον Thiriart. Είναι γεγονός ότι το Αντάρτικο των Εστιών (Foquismo Guerrillero) του Thiriart που ομαδοποιήθηκε με τον λεγόμενο Ευρωπαϊκό «Εθνικό-Κομμουνισμό» είχε περισσότερα κοινά από ότι διαφορές με τον Αργεντινό επαναστάτη ηγέτη. Το 1961, το τμήμα της Φλωρεντίας του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κινήματος MSI (η μεγαλύτερη πολιτική φατρία της «Τρίτης Θέσης» μετά το θάνατο του Mussolini), υπεύθυνο για την υποδοχή της «Jeune Europe», θα απέδιδε τιμές στην μορφή του Τσε. Άλλες θετικές αναφορές θα προέρχονταν από την Φασιστική εφημερίδα "L' Orologio" και την Εθνική Ομοσπονδία Μάχης της «Ιταλικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας» (FNC-RSI), αντάρτικη και υπόγεια οργάνωση που δραστηριοποιήθηκε κατά την περίοδο της μαύρης τρομοκρατίας.
Η γοητεία για τις μορφές της Κουβανικής επανάστασης έφτασε επίσης και σε κάποιο θαυμασμό για τον Φιντέλ, μέσα από τα λόγια του Ιταλού ιστορικού FrancoCardini, πρώην μαχητή του MSI και της «Νέας Ευρώπης» και δηλωμένου Καστρικού:
«Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλοι τον αγαπούσαμε τον Φιντέλ. Μπορώ να καταθέσω εντελώς, προσωπικά, γιατί τότε ήμουν αγόρι που έπαιζε στις τάξεις της Τρίτης Θέσης: και, ενάντια στις συμβουλές των πατέρων και των αδελφών μας γιατους οποίους ήταν μόνο «κομμουνιστής», όλοι εμείς ήμασταν τρελοί για αυτόν. Ήταν ένας άνδρας της πολιτικής που μεταφέρθηκε στις διαστάσεις της γενναιοδωρίας και της περιπέτειας. Ήταν λίγο Robin Hood, λίγο Garibaldi, λίγο χαρακτήρας από τα βιβλία των Conrad και Melville. Ήταν ο αναζωογονητής της δικαιοσύνης και επιδιορθωτής των λαθών, κάποιος που έκλεβε τους πλούσιους για να το δώσει στους φτωχούς».
Και είναι αυτό που ο Φασιστής αγαπούσε περισσότερο, τον νεκρό επαναστάτη από τον ζωντανό δικτάτορα. Μετά το θάνατο του Guevara στη Βολιβία, ο Ιταλός συνθέτης Pier Francesco Pingitore συνέθεσε το τραγούδι «Addio Che», ενώ ο δημοσιογράφος Adriano Bolzoni έγραψε το βιβλίο «El Che Guevara», ένα έργο που μετατράπηκε σε ταινία σε σκηνοθεσία του Paul Heusch. Αυτή η γοητεία μέσα στους νεοφασιστικούς κύκλους στα φοιτητικά κινήματα της ίδιας εποχής, θα επιβιώσει μέχρι και τα «Χρόνια του Μολυβιού», φάση του Ψυχρού Πολέμου στην οποία πολλαπλοί παραστρατιωτικοί οργανισμοί της «Τρίτης Θέσης» θα περάσουν σε κοινωνική και πολιτική εξέγερση στην Ιταλία, ειδικά η ένοπλη ομάδα Terza Posizione, της οποίας ο ιδρυτής και ηγέτης Gabriele Adinolfi έγραψε πολλά άρθρα στα οποία επαινούσε τον Τσε. (σ.μ. στο έβδομο τεύχος της "Ανάκτησης" που κυκλοφορείυπάρχει μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Ιταλού φιλέλληνα συναγωνιστή την οποία αξίζει να διαβάσετε).
Το Λατινομερικανικό Φιούμε
Από την τυραννία του Machado έως την επανάσταση του Castro.
Υπήρχαν πάντοτε σύνδεσμοι μεταξύ του Ευρωπαϊκού Φασισμού μέσω του τοπικού αμερικανικού εθνικισμού, αν και η Λατινική Αμερική είχε αστικοποιηθεί και απομονωθεί από την Ευρώπη, η Ευρώπη θα ήταν πάντα στα μάτια της Λατινικής Αμερικής η μητέρα, όπως και η Λατινική Αμερική στα μάτια της Ευρώπης θα είναι πάντα το παιδί. Σε περιόδους επανάστασης, με την έκρηξη των κοινωνικών κινημάτων, καθοδηγούμενοι από ιδεολογίες που ανέτρεψαν καθεστώτα που είχαν ηττηθεί από μόνα τους, έχοντας σκουριασμένες ιδεολογίες που βρίσκονταν στην εποχή του χαλκού ενώ αυτό-εξιδανικεύονταν πως ήταν ακόμη στη χρυσή εποχή τους. Ένα παράδειγμα αυτού θα ήταν η Κούβα, που σε περιόδους επανάστασης, ήταν το Fiume της Λατινικής Αμερικής.
Δεδομένου ότι η Φάλαγγα των JONS στην Ισπανία βρισκόταν στη μέση εμφυλίου πολέμου στην Ισπανία, όπως εξηγεί στη διδακτορική διατριβή του ο Andres Virga με τίτλο «Φασισμός και Εθνικισμός στην Κούβα»:
«Η περίοδος του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου ήταν το σημείο της άλγης της ξένης φασιστικής επιρροής στην Κούβα, δεδομένης της επιρροής που ασκούσαν οι πλουσιότεροι τομείς της ισπανικής αποικίας, οργανωμένη στην Ισπανική εθνικιστική επιτροπή, υπέρ της εθνικιστικής φράξιας για να συγκεντρώσει χρήματα και να αποκτήσει διπλωματική αναγνώριση. Με αυτό, και όχι χωρίς κάποιες αντιθέσεις, η υπηρεσία εξωτερικών της «Ισπανικής Φάλαγγας» είχε ιδρύσει μια θυγατρική στην Κούβα, η οποία λειτούργησε μεταξύ των Ισπανών μεταναστών, με ένα τμήμα Κοινωνικής Βοήθειας, το οποίο συγκέντρωσε κεφάλαια για τη χρηματοδότηση βοηθητικών έργων για τους φτωχούς Ισπανούς στην Κούβα και στην πατρίδα. Από την άλλη πλευρά, η Ιταλία και η Γερμανία είχαν λιγότερη επιρροή, δεδομένου του μικρού μεγέθους των κοινοτήτων τους.»
Αυτή η διατριβή περιλαμβάνει ένα οριστικό χαρακτηριστικό της διαλεκτικής μεθόδου, που είναι να συνοψίσουμε, να εξάγουμε και να ολοκληρώσουμε μια προκαταρκτική υπόθεση με προκαταρκτικές ανακαλύψεις. Όπως εξηγεί, σύμφωνα με τον Virga:
«Στην περίπτωση της ιστορίας, η πειραματική στιγμή συνίσταται στη συλλογή και ανάλυση και των δύο πηγών πρωτογενών και δευτερευόντων. Ενώ η σημασία του πρώτου δεν μπορεί να υποτιμηθεί, το δεύτερο ήταν πάντα σχεδόν εξίσου σημαντικό. Από τη μία πλευρά, η δευτερογενής βιβλιογραφία παρέχει στους αναγνώστες μια θεμελιωμένη ανακατασκευή των ιστορικών γεγονότων, από την άλλη πλευρά, αντιπροσωπεύει μια στιγμή συζήτησης μεταξύ ακαδημαϊκών. Στην πραγματικότητα, η ίδια η ύπαρξη μιας ιστορικής συζήτησης μας προειδοποιεί ενάντια στη θετική πεποίθηση ότι μόνο το γεγονός έχει σημασία, δεδομένου ότι η ιστοριογραφία έχει δείξει ότι οι υποκειμενικοί παράγοντες είναι σε δράση, τόσο όπως και στην προκαταρκτική εκλογή σχετικών πηγών, όπως και στις κριτικές της.»
Ο Virga επιβεβαιώνει στη συνέχεια ότι τα παραπάνω είναι αλήθεια, δεδομένου ότι το πρώτο βήμα της επιστημονικής έρευνας, είναι ο ορισμός του προβλήματος που πρέπει να λυθεί. Ότι, αντί να μειώνεται σε μια ερώτηση, αυτό μπορεί να επεκταθεί και να εμβαθύνει. Έχοντας αναδρομικές προοπτικές απέναντι στην αρχική ερώτηση.
Το δεύτερο βήμα θα ήταν να επανεκτιμηθεί και να εξεταστεί ποιες από όλες τις απαντήσεις έχουν επιλεχθεί από την ακαδημαϊκή κοινότητα. Όπου μέσω της ιστορικής φιλολογίας διαπιστώνεται τι είναι γνωστό και τι λείπει για την κατανόηση του προβλήματος. Προκειμένου να επεκταθούν οι ιστορικές πηγές και οι μέθοδοι που επιλέγονται να αιτιολογούνται με οργανωμένο τρόπο μπροστά στην ερώτηση.
Τέλος, το τρίτο βήμα θα ήταν να βρούμε νέο ιστορικό υλικό για να συμπληρώσουμε το ήδη ιστορικό υλικό που έχει ήδη παρουσιαστεί.
Η διατριβή επαναλαμβάνει όσα ειπώθηκαν προηγουμένως προκειμένου να αναρωτηθεί για την σύνδεση μεταξύ του Κουβανικού Εθνικισμού και του Ευρωπαϊκού Φασισμού. Και οι ρόλοι τους στην Κουβανική επανάσταση μετά την κρίση του φιλελευθερισμού στη Μεγάλη Ύφεση. Όταν η Λατινική Αμερική αμφισβητούσε τον Αμερικανικό παρεμβατισμό και τον δυτικό φιλελευθερισμό. Όταν και οι Σοσιαλιστές και οι Εθνικιστές αποκήρυτταν το φιλελεύθερο καθεστώς που ήθελαν να ανατρέψουν, αυτό που έκανε το ίδιο καθεστώς να απαντήσει με βίαιη καταστολή ή συγκεκριμένες δολοφονίες επαναστατών.
Ένας άλλος παράγοντας θα ήταν η Ισπανική μετανάστευση στην Κούβα μετά τον Ισπανικό εμφύλιο πόλεμο. Αυτή θα αποτελούσε το 7% των συνολικών δημογραφικών στοιχείων. Παρά το γεγονός ότι η λογοτεχνική παρουσία των ιδεολογιών κοντά στην Φάλαγγα των JONS ήταν γενικά πολύ σπάνια, στο βαθμό άλλωστε που ήταν και η τοπική και η ξένη ιστοριογραφία. Η συντηρητική λογοτεχνία που παρουσιάστηκε ως μια απάντηση μπροστά στην «επικίνδυνη, σοβαρή και ανησυχητική» μαχητική - αντιφρονούντα λογοτεχνία χάρη στη φύση και την εγγύτητα με την ιδεολογία του Σοσιαλιστικού Εθνικισμού. Κάτι που ακόμη και σήμερα, αυτό το αντιφασιστικό θέμα, δεν έχει προχωρήσει πέρα από τις συγχύσεις και τις ιστορικές μειώσεις.
Μπορεί οι Ισπανοί να είχαν εξέλθει από τον πόλεμο με την Κούβα, αλλά η Κούβα θα κατέληγε σε αυτόν τον πόλεμο εξαιτίας αυτών των ίδιων των Ισπανών. Εκεί όπου αυτοί οι αντιδραστικοί με τα «παλιά πουκάμισα»κυριαρχούνταν από την ήπια στάση του εθνικού-μπολσεβικισμού ή του εθνικού-κομμουνισμού. Επειδή ήταν άνδρες πεπεισμένοι, ακόμη και αν τους αποκαλούσαν Ναζί επειδή αγαπούν τον Φασισμό ως έναν τρόπο ζωής, δεν σκότωσαν την παθιασμένη αγάπη τους για τον Φασισμό. Αυτό μόνο τους έκανε να αγκαλιάσουν αυτές τις ορολογίες για να ωθήσουν την υπερηφάνεια τους πουέχει χίλια ονόματα, αλλά μόνο μία καρδιά.
Επειδή δεν ήταν από αυτούς που μίλησαν για μια μειονότητα, αφού δεν ήταν πλέον μειονότητα σε κανένα μέρος. Επειδή η βιολογικοποίηση της φύσης τους ποτέ δεν θα μπορούσε να συμβεί λόγω της έλλειψης ιεραρχίας στον καθημερινό κοινωνικό Δαρβινισμό. Όπου η ελευθεριότητα είναι μια αδυναμία μέσα στην χαοτική καρδιά του αναρχισμού. Εξαιτίας αυτού πρέπει να ενωθούμε ενάντια σε κάθε κίνδυνο, όχι μόνο να εστιάσουμε σε ένα μόνο πρόβλημα. Όχι για όλους να σκέφτονται στα ρωσικά και να μιλούν μόνο στα αγγλικά. Ήρθε η ώρα να τραγουδήσουμε σε αυτόν τον πόλεμο ενάντια στους πιθήκους χωρίς Θεό που αντιμετωπίζουμε. Όντας καθολικοί χωρίς τον Ιησού, σοσιαλιστές χωρίς σοσιαλισμό, μοναρχικοί χωρίς βασιλιά, αστοί χωρίς αστική τάξη ή καπιταλιστές χωρίς χρήματα.
Οι «πολιτικές ελευθερίες» δεν σημαίνουν τίποτα χωρίς τις ελευθερίες ή την οικονομική αυτονομία, είτε στην ατομική αρένα είτε στη συλλογική. Σε αυτό το τελευταίο, επειδή σε ένα δημοκρατικό καθεστώς είναι αυτές οι ομάδες της πλουτοκρατίας που ελέγχουν τον Τύπο και όλα τα άλλα μέσα για τη διαμόρφωση της «κοινής γνώμης» και της προπαγάνδας.
Να φιλάς τον θάνατο στα υγρά χείλη για να ξέρεις τι σημαίνει να ζεις. Όχι να έχεις εμπειρίες στη ζωή, αλλά ότι η ζωή είναι μια εκτεταμένη και βαθύτερη εμπειρία. Να επιβάλλουμε την ψυχή μας σε όλους τους άλλους, σε κάθε ώρα και σε κάθε είδους κατάσταση. Να ξεπεράσουμε όσους θέλουμε μέσω της θέλησης μας και να σπάσουμε τους κοινωνικούς περιορισμούς που επιβάλλονται μπροστά μας. Ασταμάτητοι στη μάχη και γενναιόδωροι στη νίκη. Θα τραγουδήσουμε μόνο στον Λαό μας, γιατί μόνο από τον Λαό μας έρχεται η φωνή μας.
Αν και τα δείγματα του Ευρωπαϊκού Φασισμού (πρέπει να προσδιοριστεί ως του Ισπανικού Φαλαγγισμού) κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης του Fulgencio Batista ήταν ήδη σπάνια, δεδομένου ότι στο κόμμα ABC από τα δεξιά, καθώς και το Ορθόδοξο Κόμμα από την αριστερά δεν είχαν κάτι σχετικό, και το οποίο είναι η επαναστατική απόρριψη όλων των εκδηλώσεων του δημοκρατικού αστικού φιλελευθερισμού και η αναζήτηση της ταυτότητας της αναγέννησης του έθνους.
Ακόμα και το Κουβανικό Σύνταγμα του 1940 δεν θα άλλαζε τα θεμέλια του, διατηρώντας ακόμη την εξάρτηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Ούτε η επανάσταση του 1933 έψαχνε για μια Σοβιετική Δημοκρατία, έναν Σοσιαλοφασισμό ή ένα Εθνικό - Συνδικαλιστικό κράτος, όπως είπε ο Gustavo Morales(σ.μ. στρατευμένος νεοφασιστής διανοητής και ακτιβιστής, ιδρυτής των οργανισμών διατήρησης της μνήμης για τον Εθνικοσυνδικαλιστή φιλόσοφο RamiroLedesmaRamosκαι τον ηρωϊκό Εθνομάρτυρα της Ισπανίας JoseAntonioPrimodeRivera) προς υποστήριξη του Κάστρο απευθυνόμενος στην Φάλαγγα των JONS(σ.μ. η ενωτική κίνηση Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista):
«Comandante, μοιραζόμαστε όνειρα, εχθρούς και αφετηρίες. Όχι κόμμα, ούτε σύστημα, ούτε φίλους»
