Το Αληθινό, μη "πολιτικά ορθό", πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα: Πατριώτης, "ομοφοβικός" και "ρατσιστής" (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

Οι αφίσες των φιλοφασιστών ηγετών της Αργεντινής Juan και Evita Peron δίπλα σε αυτή του Guevara ...

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Η επέτειος δολοφονίας (9 Οκτωβρίου 1967) του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα δίνει ξανά την αφορμή στα διάφορα απολιθώματα της μαρξιστικής παρακμής να χρησιμοποιήσουν το όνομα του. Πράγματι, ο Τσε Γκεβάρα αποτελεί αναμφισβήτητα το "είδωλο" κάθε κακομαθημένου και παρηκμασμένου αριστερού (συνήθως πλουσιόπαιδου), το οποίο θέλει να παραστήσει τον "επαναστάτη" κατά την διάρκειας της νεότητάς του, πριν στην συνέχεια αστικοποιηθεί πλήρως.

Μόνο που το αληθινό πρόσωπο του Τσε Γκεβάρα είναι πολύ διαφορετικό, μη "πολιτικά ορθό", απ' αυτό που παρουσιάζουν οι διάφοροι "θαυμαστές" του. Μολονότι ο Τσε δεν ήταν Εθνικιστής, εν τούτοις, ήταν ένας πραγματικός Επαναστάτης, που πέθανε με το όπλο στο χέρι. Έστω και μέσα από τις κραυγαλέες αντιφάσεις της κομμουνιστικής ιδεολογίας του, δεν έχει καμία σχέση με τους σημερινούς νερόβραστους αριστερούς που, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπηρετούν την αεθνική παγκοσμιοποίηση.

Ο Τσε, μακριά από τα στερεότυπα της σύγχρονης διεφθαρμένης και καθεστωτικής αριστεράς, ήταν σαφέστατα εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Μάλιστα, είχε παρουσιάσει στον Φιντέλ Κάστρο ένα σχέδιο εγκλεισμού των πολιτικών αντιπάλων του, ανάμεσα στους οποίους περιλαμβάνονταν και οι ομοφυλόφιλοι.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα οποία είχε ανοίξει το καθεστώς του Κάστρο στην Κούβα, υπήρχε για τους ομοφυλόφιλους η εξής αναγραφή στην πύλη του Στρατοπέδου: "Η δουλειά θα σας κάνει άντρες" ... 

Ενδεικτικό του γεγονότος αυτού, είναι ότι σε παλαιότερη συνέντευξή του σε εγχώριο περιοδικό ομοφυλοφίλων, ο Τσίπρας είχε ερωτηθεί επικριτικά για τις προηγούμενες θετικές αναφορές του στο πρόσωπο του "ομοφοβικού" Τσε Γκεβάρα, αλλά ο ... Αλέξης προτίμησε να κάνει τον ... Αλέκο.

Ταυτόχρονα, το λανθασμένης έμπνευσης "ίνδαλμα" των απανταχού αποχαυνωμένων αριστερών , είχε μάλλον "ρατσιστικές" αντιλήψεις. Ο Τσε, Χαρακτήριζε τους Μεξικανούς ως "μπάντα αναλφάβητων Ινδιάνων", ενώ αναφερόμενος σε κάποιον δήμαρχο που χτύπησε η ομάδα του, ονόματι Κοέν, είχε πει ότι "είχαμε ακούσει πολλά γι' αυτόν, ότι ήταν Εβραίος, καθόσον ενδιαφερόταν για τα χρήματα, αλλά ήταν ένας καλός είδους". 

Επίσης, για τους μαύρους υποστήριζε ότι "έχουν διατηρήσει τη φυλετική καθαρότητα τους χάρη στην ελάχιστη σχέση που έχουν με το πλύσιμο", ότι δεν έχουν κάνει τίποτα για την επανάσταση και ότι "ο Νέγρος είναι νωχελικός και τεμπέλης και ξοδεύει τα χρήματά του σε επιπολαιότητες, ενώ ο Ευρωπαίος έχει μέλλον, είναι οργανωμένος και έξυπνος".

Πριν πω την άποψη μου πάνω στα λεγόμενά του, πρέπει να τονίσω ότι τα κόκκαλα του Αργεντινού Επαναστάτη (και όχι Κουβανού, όπως νομίζουν αρκετοί, εντελώς άσχετοι, "προοδευτικοί "... θα τρίζουν, γνωρίζοντας ότι η αναμφισβήτητη αγωνιστικότητα του (ανεξάρτητα από το ότι ιδεολογικά δεν ταυτίζομαι μαζί του) έχει γίνει αντικείμενο στυγνής και χυδαίας πολιτικής εκμετάλλευσης.

Γι' αυτό και ο ίδιος, όταν είδε τον επερχόμενο εκφυλισμό της κουβανέζικης επανάστασης (η οποία ξεκίνησε ως λαϊκή εξέγερση ενάντια στο διεφθαρμένο αμερικανοκίνητο καθεστώς του Μπατίστα) και το δέσιμο εξάρτησης της στο ιμπεριαλιστικό άρμα της Σοβιετικής Ένωσης, άφησε την ασφαλή και άνετη  θέση του υπουργού που κατείχε και θέλησε να συνεχίζει να πολεμά για την ουτοπία του στα βουνά της Βολιβίας, όπου και σκοτώθηκε.

Η ίδια η Σοβιετική Ένωση, μέχρι και τον θάνατο του, είχε απαγορεύσει στο ΚΚ Βολιβίας κάθε βοήθεια προς το πρόσωπό του, επειδή ήταν μεν κομμουνιστής, αλλά δεν φερόταν σαν εκπαιδευμένος σκύλος, όπως τα κομμουνιστικά κόμματα που ήλεγχε πλήρως. Μετά την δολοφονία του και την ραγδαία παγκόσμια απήχηση του ονόματός του, τον καπηλεύθηκε με τον πιο χυδαίο τρόπο ...

Εάν, λοιπόν, ζούσε σήμερα ο Τσε Γκεβάρα στην Ελλάδα και εξέφραζε τις απόψεις αυτές, θα αντιμετώπιζε την κατηγορία του "ακραίου", του "φασίστα" και του "ρατσιστή", από τους επαγγελματίες "αντιφασίστες" και "αντιρατσιστές", ενώ με το "αντιρατσιστικό νομοσχέδιο" ενδεχομένως θα αντιμετώπιζε και σοβαρές νομικές συνέπειες.

Ο Υμνητής (όπως και ο Φιντέλ Κάστρο) του Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα της ΕΟΚΑ για Ένωση με την Μητέρα Ελλάδα, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται από από τους πάσης φύσεως αεθνιστές -  απάτριδες. 

Ας πάψουν να χρησιμοποιούν αδίκως, παραπλανητικά και εντελώς διαστρεβλωμένα το όνομά του, καθώς αποτελεί πολύ κακό παράδειγμα για την δικτατορία της "πολιτικής ορθότητας".

Στις σημερινές ιδεολογικές και πολιτικές συνθήκες, το σύνθημά του "Πατρίδα ή Θάνατος" παραπέμπει πλέον σε Σκληροπυρηνικούς και Συνειδητοποιημένους Εθνικιστές και όχι σε παρακμιακούς μπολσεβίκους, υπέρμαχους της αεθνικής παγκοσμιοποίησης, που τον καπηλεύονται αισχρά.

Μνήμη και Τιμή Γιάννη Σχοινά (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

Μνήμη και Τιμή Γιάννη Σχοινά

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Ήταν Πέμπτη βράδυ της 6ης Οκτωβρίου 2016, όταν πληροφορήθηκα από έναν Σύντροφο ότι ο Γιάννης Σχοινάς "έφυγε" από κοντά μας. 

Γνώριζα για το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, η είδηση όμως της απώλειάς του δεν με βρήκε προετοιμασμένο.

Καθώς σήμερα συμπληρώνονται 9 χρόνια από την ημερομηνία που "χάσαμε" τον Γιάννη, ας πω λίγα λόγια γι' αυτόν. 

Γνωρίζω τον Γιάννη από το 1987, όταν αυτός ήταν υπεύθυνος των Εθνικιστικών εκδόσεων και του βιβλιοπωλείου "Νέα Θέσις", κι εγώ στην τελευταία τάξη του Λυκείου.

Από τα πρώτα βιβλία Εθνικιστικού περιεχομένου που Μελέτησα στην ζωή μου ήταν και από την "Νέα Θέσις". 

Συνετέλεσαν κι εκείνα, στον δικό τους βαθμό, σε αυτό το οποίο είμαι μέχρι σήμερα. 

Ενθυμούμαι ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Γιάννης, όχι απλώς μου έκανε εξαιρετική έκπτωση, αλλά και μου χάρισε βιβλία, σαφές δείγμα του ότι δεν φερόταν σαν "έμπορος".

Μπορεί για πολλά χρόνια να ακολουθήσαμε διαφορετικές πολιτικές επιλογές, με τις διαφωνίες εκατέρωθεν στις συζητήσεις που κάναμε να είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά πάντοτε μας ένωνε η Κοινή Προσήλωση στα Ιδεώδη του Εθνικισμού και η Αμοιβαία Προσωπική Εκτίμηση που είχαμε ο ένας για τον άλλον. 

Δεν μπορώ να ξεχάσω το Αληθινό Ενδιαφέρον του για την επαγγελματική μου αποκατάσταση το 1991, όταν τελείωσα την Στρατιωτική Θητεία μου, την εποχή που αποφάσισα τελικά να "μπλέξω" με την Οικοδομή και την ιδιότητα του Κτίστη για πάνω από 20 ολόκληρα χρόνια.

Ταυτόχρονα, γνωρίζοντας λίγα χρόνια αργότερα τον Γιο του, τον Σωτήρη, ο οποίος παραμένει μέχρι και σήμερα ένας Αφοσιωμένος στην Ιδέα Σύντροφος και Φίλος, η επαφή (έστω και έμμεση) μαζί του παρέμενε συχνή. 

Μάλιστα, από το 2012 και μετά, ο Γιάννης συμπορεύθηκε, χωρίς αμφιταλαντεύσεις και δισταγμούς, με την Χρυσή Αυγή, δίνοντας με τον Δικό του Τρόπο το Παράδειγμα και το Μήνυμα για το πώς πρέπει να αντιλαμβάνονται την Συνεργασία, την Συντροφικότητα, την Συμμαχία και την Σύμπραξη των Εθνικιστών, όλοι όσοι Ενδιαφέρονται Πραγματικά για την Ιδέα αυτή και την Τιμούν με Πράξεις.

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ είχε  Αξιοσημείωτο Δίκιο όταν στοχάστηκε πάνω στην απώλεια και την εξαφάνιση. 

Έλεγε, λοιπόν, ότι η απουσία μας βοηθάει να αντιληφθούμε την παρουσία. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε και με την περίπτωση του Γιάννη. 

Η απουσία του σώματός του ας μας κάνει να Αντιληφθούμε την Σπουδαιότητα της Παρουσίας του, όσο βρισκόταν δίπλα μας και έδινε τις δικές του Σπουδαίες Μάχες για το Έθνος και την Αλήθεια.

Πολύ περισσότερο, Τιμώντας Ουσιαστικά αυτή την Αντίληψη, ας συνεχίσουμε κι εμείς την Δική του Μάχη για τις Κοινές Ιδέες μας, γνωρίζοντας ότι κάποια στιγμή θα "φύγουμε" όλοι. 

Όμως, για να είμαστε Υπερήφανοι, θα πρέπει να έχουμε αφήσει ένα Ανάλογο Εποικοδομητικό Έργο ως Παρακαταθήκη για τους υπόλοιπους Συντρόφους που "θα μείνουν πίσω". 

Και ο Γιάννης Σχοινάς Ανήκει στην Κατηγορία Εκείνων των Ανθρώπων, Εκείνων των Ελλήνων, οι οποίοι, αν και είχαν περιορισμένη διάρκεια ζωής, Κατόρθωσαν, μέσα από τις Πράξεις τους, ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!

Να μας Παρακολουθείς και να μας Προσέχεις από εκεί Ψηλά, Γιάννη! ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΠΑΡΩΝ!

Για την Ελληνική Ιδεολογική και Πολιτι(στι)κή Αντεπίθεση (του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, το οποίο επιβλήθηκε στην Χώρα μας το 1974, εκτός από τον φόβο, την δυσπιστία και την σύγχυση που καλλιέργησε ενδόμυχα στις ψυχές των Ελλήνων όλα αυτά τα χρόνια, απέδειξε και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: ότι το καθεστώς αυτό δεν έχει μόνο την οικονομική δύναμη και την πολιτική εξουσία, όπως αυτή εκφράζεται από το ανθελληνικό κράτος, τους θεσμούς και την λειτουργία τους. Έχει και την ιδεολογική εξουσία, που το βοηθάει τα μέγιστα στην εξασφάλιση της πολιτικής ηγεμονίας.

Οι "διανοούμενοι" και οι πιο μορφωμένοι, από τους καθεστωτικούς πολιτικούς, παράγουν τέτοιου είδους "αφηγήσεις" (όπως αποκαλούνται τα ιδεολογικά παραμύθια στην γλώσσα των, από καθέδρας, κοινωνιολόγων), τα στημένα ΜΜΕ τις εκλαϊκεύουν και με αφόρητη πλύση εγκεφάλου προσπαθούν να τις σφηνώσουν στα μυαλά των απληροφόρητων και βαθιά νυχτωμένων ανθρώπων, ενώ τα συστημικά πολιτικά κόμματα, τα οποία εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κατεστημένου, μετατρέπουν τα αφηγηματικά παραμύθια σε υλική δύναμη, σε κίνηση ενσωμάτωσης των Ελλήνων στην λογική διαχείρισης του συστήματος. 

Η εμπειρία της ζωής έχει αποδείξει ότι για να αποκτήσουν κάποιοι τον έλεγχο του Λαού, φτάνει να τον διατηρούν ανεκπαίδευτο και αδαή, να τον κρατούν σε σύγχυση, να τον έχουν αποδιοργανωμένο και αποσπασμένο σε θέματα, τα οποία δεν έχουν καμία πραγματική αξία και σημασία.

Έτσι, λοιπόν, το καθεστώς της Μεταπολίτευσης, ακολουθώντας με τις δικές του μεθόδους την τακτική του Ιταλού μαρξιστή Αντόνιο Γκράμσι, επεδίωξε εξ αρχής να τιθασεύσει ιδεολογικά και να νουθετήσει πολιτιστικά (επομένως και πολιτικά) τον Ελληνικό Λαό, δημιουργώντας του, από την μια, ενοχικά σύνδρομα για το παρελθόν του, ενώ από την άλλη - προκειμένου να ελέγξει την εξέλιξη της κριτικής ικανότητας της κοινωνίας - προωθεί το αρνητικό και όχι το θετικό περιεχόμενο αυτής της κριτικής ικανότητας.

Στα πλαίσια αυτά, λοιπόν, γίνεται και η επαναγραφή, ο αναθεωρητισμός της Ελληνικής Ιστορίας από ελληνόφωνους "ιστορικούς", με μοναδικό σκοπό αυτής της μεθόδου την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας. Μια "ιστορία" ιδωμένη μέσα από τα παραποιητικά και ανθελληνικά τεχνάσματα της Ρεπούση, της Δραγώνα, της Φραγκιουδάκη, του Λιάκου, του Βερέμη κλπ. 

Σκοπός τους, που συνάμα είναι και σκοπός των αφεντικών τους, αποτελεί η πλήρης αποδόμηση της Εθνικής Ταυτότητας των Ελλήνων, η καλλιέργεια του διεθνισμού και του κοσμοπολιτισμού στην συνείδηση των νέων ηλικιακά ανθρώπων, η αποκοπή των συμπατριωτών μας από κάθε Ηρωική και Θετική πτυχή του Ιστορικού παρελθόντος μας, με τελικό σκοπό την μετατροπή του μέχρι πρότινος Ομοιογενούς Ελληνικού Λαού σε ετερόκλητο πληθυσμό. Κάθε προσπάθεια αντίστασης σ' αυτήν την επιχείρηση αποεθνικοποίησης αντιμετωπίζεται λυσσαλέα από τις ποικιλόχρωμες και ποικιλότροπες καθεστωτικές δυνάμεις.

Πρώτιστος στόχος τους, βεβαίως, η Ελληνική Νεολαία. Για κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα και Εθνικιστή, η αντίληψη που έχει για την Νεολαία είναι διαμετρικά αντίθετη από τις επιταγές του συστήματος και των υποτακτικών του, καθώς ανέκαθεν το σύστημα αυτό προσπαθούσε να παράγει ανθρώπους - "φυτά" , υπάκουους στις επιταγές του καθεστώτος. Όταν η Νεολαία αυτή αποδρά από τα προκαθορισμένα σχέδια τους και αναζητά λύσεις ταυτόσημες με τους Φυσικούς Νόμους, τότε βλέπουμε ένα εντυπωσιακό, όσο και αηδιαστικό, φαινόμενο: να "προβληματίζονται", δηλαδή, για την γνήσια αντικαθεστωτική διαπαιδαγώγηση και συμπεριφορά των νέων, αυτοί οι οποίοι μέχρι τώρα τους προωθούσαν (και τους πουλούσαν με το αζημίωτο) διάφορα σαθρά πρότυπα.

Κατέκλυσαν τον κόσμο με τις Τατιάνες, τις Αννίτες, τις Τζούλιες, τις Μανωλίδου, τους Καπουτζίδηδες, τους Λαζόπουλους, τους Κωστόπουλους, και τα πλείστα τηλεοπτικά "σκουπίδια". Αυτοί, οι οποίοι μετέδιδαν σε καθημερινή βάση "αίμα και σπέρμα", ντυμένα με "καλλιτεχνικό" περίβλημα, έχουν τώρα το θράσος και την αναίδεια να "συζητούν",  μονολογώντας, για τις τάσεις και τις συμπεριφορές μια νεολαίας, η οποία θεωρείται καλή - γι' αυτούς - όταν αποβλακώνεται από την τηλεοπτική αθλιότητα και τον ελεεινό βούρκο του "λάιφ στάιλ" ή όταν η πολιτικοποίηση της κινείται , αποσπασματικά και όχι ολοκληρωμένα, σε ρηχά νερά ήπιας αμφισβήτησης και όχι ολοκληρωτικής άρνησης του συστήματος, μέσα από φιλελεύθερα και μαρξιστικά μορφώματα.

Την λοιδορούν, όμως, και την συκοφαντούν ασύστολα, όταν προσπαθεί να αποδράσει από τα σάπια πρότυπά τους και τις στημένες εναλλακτικές λύσεις, που το σύστημα προωθεί, αναζητώντας την Αληθινή Διέξοδο διαμέσου της Ελληνικότητας, της Τιμής, της Συντροφικότητας, της Αξιοπρέπειας, της Υπερηφάνειας, της Διεκδίκησης. Γιατί μ' αυτόν τον τρόπο σπάει το μέχρι πρότινος "καλούπι", το οποίο δημιούργησε, εκ του ασφαλούς, νέους και νέες αλλοτριωμένους, αποξενωμένους, αυτιστικούς, μοναχικούς.

Δημιούργησαν, έτσι, μια ευνουχισμένη και αποπροσανατολισμένη νεολαία, στην οποία προσφερόταν ως διέξοδος το τηλεφωνικό "σεξ" , οι διαδικτυακές σαχλαμάρες, ο τηλετζόγος. Μια κοινωνία ολότελα παρηκμασμένη και σαπισμένη, στην οποία το μόνο ουσιαστικό φάρμακο θα ήταν μια Ριζική Επανάσταση Σκέψης και Δράσης, μια Διαπαιδαγώγηση Ψυχών, με σκοπό την Επανελληνοποίηση του Τόπου, σ' όλες τις πτυχές, εκφάνσεις και εκφράσεις του.

Αυτό ακριβώς (πρέπει να) θέλουμε ως Συνειδητοποιημένοι Έλληνες και Εθνικιστές να Επιτύχουμε με τα Έργα μας: μια Ιδεολογική και Πολιτι(στι)κή Αντεπίθεση, που θα σημάνει την επιστροφή στις Φυσικές Αξίες. Αντλώντας την Αισιοδοξία μας από την Πίστη στην Ζωή, την Δημιουργία και την Αθάνατη Ιδεολογία μας, γνωρίζουμε ότι το κύτταρο - φλόγα της Εθνικής και Κοινωνικής Αντίστασης, το οποίο έχουμε δημιουργήσει - και που επί πολλά χρόνια επιμένει να λάμπει σαν μικρή πυγολαμπίδα μέσα στο βαθύ σκοτάδι του ανθελληνισμού και της παγκοσμιοποίησης - έχει την δυνατότητα να μετατραπεί κάποτε σε μια Τεράστια και Ιερή Φωτιά Εξαγνισμού.

Γι' αυτό, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία, χρήσιμη και ορατή μια Αντεπίθεση Ιδεών στην Χώρα μας. Μια Αντεπίθεση Ατσάλινα Ρομαντική, που θα επανασυνδέσει, μέσω της δημιουργικής (και όχι αρρωστημένης) φαντασίας, τον σπασμένο κρίκο ανάμεσα στο Ένδοξο Παρελθόν και το παρακμιακό παρόν, προετοιμάζοντας ένα Ελπιδοφόρο - Αναζωογονητικό Μέλλον. 

Μια Αντεπίθεση Αυθεντικά και Ανθεκτικά Εθνικιστική, που θα αναδείξει την Αξία της ιδιαιτερότητας και της Αυτοτελούς Ύπαρξης των Εθνών, ενάντια στον (κενό περιεχομένου) αεθνισμό της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, τον αφασιακό κοσμοπολιτισμό και την παρακμιακή φύση της διεθνιστικής αριστεράς. 

Μια Αντεπίθεση Γνήσια Ελληνική, μια Εξέγερση Σκέψης και Δράσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο της (πιο) διεφθαρμένης εποχής μας.

Εθνικισμός και Ηθική (https://anaktisi-mag.gr/)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Εκείνοι που δηλώνουν Εθνικιστές είναι στην σημερινή εποχή αρκετοί, έτσι ώστε κάτω από την έννοια του Εθνικισμού να κρύβονται τόσο διαφορετικές όσο και αντιφατικές θεωρίες και ερμηνείες. 

Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, όταν το ευρύ κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, και δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια λέξη, μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις, μη μπορώντας να κατανοήσει τι ακριβώς πρεσβεύουμε. 

Δεν μπορούμε, φυσικά, να εμποδίσουμε τους άλλους να αυτοχαρακτηρίζονται και να χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους όποια ονομασία θέλουν. 

Ακόμα και εάν θεωρήσουμε πως, με μια ευρύτερη διάσταση, η Ιδεολογία μας ως Έννοια, Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, είναι κάτι Ανώτερο του Εθνικισμού, εν τούτοις, για πολιτικούς λόγους, το να σταματούσαμε δημοσίως να αυτοαποκαλούμαστε Εθνικιστές, μάλλον θα μπέρδευε περισσότερο τα πράγματα και δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε ότι συμβιβαστήκαμε και πως απλούστατα αλλάξαμε απόψεις. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

 

Ο Εθνικιστής και η Συμπεριφορά του (του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

"Scripta manent ", έλεγαν οι Αρχαίοι Λατίνοι και είχαν δίκιο. Όντως, "Τα γραπτά μένουν" και ανάλογα με την στάση του καθενός στην ροή του Χρόνου τον "στοιχειώνουν", θετικά ή αρνητικά. Οι προσωπικές μου απόψεις, που θα ξετυλιχθούν παρακάτω, δεν έχουν συγκεκριμένη αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Επομένως, αν κάποιος ή κάποιοι θεωρούν ότι το συγκεκριμένο κείμενο τους "φωτογραφίζει", τότε σίγουρα ισχύει στο ακέραιο η ρήση ότι "όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται". Επειδή μια ευκαιριακή αφορμή δεν ταυτίζεται πάντοτε με τα βαθύτερα αίτια ανάλυσης κάποιων γεγονότων ...

Ο Εθνικιστής και η Συμπεριφορά του αποτελούν το Θέμα αυτού του κειμένου. Καταρχάς, ο Εθνικιστής - όπως και ο κάθε Ενεργητικά Δρων Ιδεολόγος - είναι κάτι το ξεχωριστό από τον απλό συμπατριώτη του. Αποτελεί Πολιτικό Υποκείμενο. 

Παράγει Πολιτική (με την ευρεία έννοια του όρου, και όχι με την φτηνή ιδιότητα του πολιτικάντη) με τις Ιδέες του, με την Δράση του, με την Στάση του, με την Συμπεριφορά του, τις Πράξεις του, ακόμη και με τις παραλείψεις του.

Γενικά, με ότι και όσα εκπέμπει προς τα έξω  Γιατί ο Εθνικιστής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει ιδιωτική ζωή αποκομμένη από το πλαίσιο Σκέψης και Δράσης του.

Είναι "εκτεθειμένος", όχι στην δημοσιότητα της αστικής κοινωνίας, αλλά στην Ηθική (και όχι ηθικολογική) Υπόσταση των όσων (υποτίθεται ότι) ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Εθνικιστής δεν του παρέχει κανενός είδους "ασυλία", αν δεν επιβεβαιώνει αυτή την δήλωση του με Πράξεις και όχι με αόριστα λόγια και γενικότητες. 

Το ελάχιστο, λοιπόν, που Απαιτείται από τον οποιονδήποτε που δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Εθνικιστή, είναι να Συμπεριφέρεται και ΩΣ Εθνικιστής.

Να Κτίζει, σε πρώτο βαθμό μέσα του, ένα ανυπέρβλητο τείχος, που θα τον κρατά ανέγγιχτο και αμόλυντο από την διαφθορά και την σήψη της σύγχρονης παρηκμασμένης κοινωνίας. Κάνοντάς το αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθώντας ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να το επιτύχει, μπορεί αργότερα να αναζητήσει την Ομάδα, την Οργάνωση, τον Φορέα, το Κίνημα που θα εκπληρώσει (Κοσμοθεωρητικά) τις Πεποιθήσεις του, προκειμένου να μπορέσει να Αγωνιστεί για ένα διαφορετικό μέλλον.

Από το σημείο αυτό και μετά, οι όποιες πράξεις του έχουν άμεσο αντίκτυπο, όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους Συντρόφους του, με τους οποίους πλαισιώνουν την ίδια Συλλογικότητα, το ίδιο Μετερίζι Μάχης.

Αν πριν "επιτρεπόταν" να κοροϊδεύει τον εαυτό του και να φαντασιώνεται ιστορίες που συμβαίνουν μόνο στα κόμικς, με την συμμετοχή του σε ένα Στιβαρό και Σοβαρό Κίνημα Αποφασισμένων Επαναστατών  δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο, ούτε ως αμυδρή σκέψη. 

Γιατί πια δεν μιλάμε για παιχνιδάκια με μολυβένια στρατιωτάκια, ούτε για σχεδιασμό διαδικτυακών "επαναστάσεων" λίγο πριν ξαπλώσουν κάποιοι, μήπως και δουν κάποιο "ενδιαφέρον" (και εξίσου αναληθοφανές) όνειρο ...

Πλέον, μιλάμε για ένα Ιδεολογικό και Πολιτικό Σύνολο Σκέψης και Δράσης που έχει χώρο και χρόνο ΜΟΝΟ  για Αληθινούς, Αποφασισμένους και Αυτογνωσιακούς Έλληνες, που Γνωρίζουν τι Θέλουν στην Ζωή τους, και όχι πνευματικά ανώριμους, συμπλεγματικούς "ξερόλες" και θρασύτατους υποκριτές, που μπερδεύουν την άγρια πάλη της καθημερινότητας με τις όποιες νυχτερινές ονειρώξεις τους ...

Ο Εθνικιστής, λοιπόν,  οφείλει να Γνωρίζει Άριστα ΠΟΥ και ΓΙΑΤΙ βρίσκεται. Να Γνωρίζει ότι η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ Αποτελεί την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και όχι η επιφανειακή - επιδερμική "γνώση", με την ανάγνωση - "παπαγαλία" κάποιων βιβλίων, περιοδικών, εφημερίδων. Η Αληθινή Γνώση Αποτελεί το Βασικότερο στάδιο για να αποκτηθεί η ΠΙΣΤΗ, η οποία Σημαίνει Εμβάθυνση στα "εσώψυχα" της Ιδεολογίας, Σημαίνει Πειθαρχία, Σημαίνει Εμπιστοσύνη, Σημαίνει Συντροφικότητα.

Ο Εθνικιστής Οφείλει να Πιστεύει Ακράδαντα στην Αποστολή του και ο Ενθουσιασμός του να έχει διάρκεια Διαχρονική και όχι παροδική. Να δέχεται Γενναία και Υπεύθυνα τα λάθη του και όχι να τα "φορτώνει", με αηδιαστικό τρόπο, σ' άλλους.

Να Παραδέχεται τις προσωπικές ευθύνες του και να Παραδειγματίζεται από τα λάθη του, για να κάνει στο μέλλον όσο το δυνατόν λιγότερα, και όχι με ένα ευκαιριακό και ψεύτικο

"συγγνώμη"(εφόσον ... στριμωχθεί) να προσπαθεί να αποδράσει από τον ιστό της αράχνης.

Γιατί από τότε που εφευρέθηκε η "συγγνώμη", χάθηκε το Φιλότιμο ... Ο Εθνικιστής Πρέπει να είναι Εθελοντής και όχι ευθυνόφοβος, να Σέβεται τους Συντρόφους του και όχι να ασχολείται με "κατινιές", να Προασπίζει με τις Πράξεις του τον Στόχο και τον Σκοπό της Ιδέας και του Πολιτικού Κινήματος της και όχι να δημιουργεί προβλήματα και ίντριγκες, άσχετα αν το κάνει ηθελημένα ή όχι.

Αυτός που μπορεί να Υπόσχεται, Πρέπει να Ξέρει και να Πείθει. Και πρώτα απ' όλους και όλα τον ίδιο του τον εαυτό, πως είναι Αληθινός και Διαχρονικός στα όσα Πρεσβεύει και όχι ψεύτικος και παροδικός. Η Νιτσεϊκή λογική για την "περήφανη επίγνωση για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης", για τον Εθνικιστή, Οφείλει να Αποτελεί τον  Οδηγό Ζωής και όχι ένα φευγαλέο συναίσθημα που σκορπάει, όπως ο άνεμος τα φύλλα από τα δέντρα.

Ακόμη και στον Ακτιβισμό του, ο Εθνικιστής Επιβάλλεται να είναι Ουσιαστικός και όχι επιπόλαιος, Προσεκτικός και όχι βιαστικός. Να Δρα βάσει Οργανωμένου Σχεδίου, το οποίο θα φέρει Θετικό και Ασφαλές Πολιτικά  Αποτέλεσμα, και όχι με βεβιασμένες κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Η Ιδέα μας και κατ' επέκταση  το Έθνος μας δεν έχουν ανάγκη από απογοητευμένους μισητές των πάντων, φετιχιστές, εξουσιόπληκτους.

Όπως, βεβαίως, δεν έχουν ανάγκη από επίδοξους δεσπότες θελήσεων, φθηνούς πολυλογάδες, ευκαιριακούς λιγόψυχους  και θρασύδειλους κακόψυχους. 

Αντιθέτως, έχουν Ανάγκη από Συνειδητοποιημένους, Ψυχωμένους και Ετοιμοπόλεμους Έλληνες, που Συνδυάζοντας όσο το δυνατόν Καλύτερα και Αποτελεσματικά την Καρδιά με το Μυαλό, την Γενναιότητα με την Εξυπνάδα, θα Εμπνευστούν από το Ένδοξο Παρελθόν, Πολεμώντας το ατιμωτικό παρόν, για να Φέρουν Ένα Νικηφόρο Μέλλον.

Όχι, δεν είναι θέμα "προσωπικό" όλα όσα προηγήθηκαν. Αποτελούν κάτι Πολύ Περισσότερο Σημαντικό: Ζήτημα Αξιών, Αρχών, Τιμής και Εμπιστοσύνης. Ζήτημα Νίκης!

Σχολείο - Στρατόπεδο - Κάστρο (του Γιώργου Μάστορα)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Η πορεία της ζωής έδειξε πως δεν μπορεί να ξεπηδήσει Γνήσιο Εθνικιστικό Κίνημα, με Ουσιαστικούς Αγώνες και Αληθινή Αντίσταση ενάντια στο Σύστημα, μέσα από τις γραμμές κομμάτων με καθεστωτική αντίληψη και νοοτροπία. 

Κάτι τέτοιο αποτελεί απλώς εθιμοτυπία κοινοβο(υ)λευτικού τύπου, που οδήγησε, στο παρελθόν (πρόσφατο και μη) στην απογοήτευση, την ανυπαρξία και την πολιτική αποστράτευση, αρκετούς Συμπατριώτες μας.

Πρέπει, λοιπόν, να σκεφθούμε σοβαρά που μας οδήγησε, μέχρι τώρα, η λογική της "ανάθεσης", εκ μέρους αρκετών καλοπροαίρετων Ελλήνων, σε θλιβερές περιπτώσεις του πιο χυδαίου πολιτικαντισμού, με πολιτικά θρασύδειλους και ιδεολογικά αναλφάβητους ηγετίσκους, που νωρίτερα "δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους", κατά το κοινώς λεγόμενο. 

Μακριά από τέτοιου είδους γλοιώδεις και τυχάρπαστους "εθνοπατέρες" και τους (έμμισθους και μη) ακολούθους τους, ας πάρουμε, Επιτέλους, τις Τύχες μας, τις Τύχες της Πατρίδας και του Λαού, στα δικά μας χέρια, Αναπτύσσοντας Κίνημα Εθνικό, Λαϊκό, Επαναστατικό. 

Στηλιτεύοντας τον κάλπικο πατριωτισμό των διαφόρων "αποβλήτων" και "μπαζών" του ακροδεξιού χώρου, που ο ... πόθος τους εξαντλείται στην ένταξη ή την επιστροφή στην εθνοκτόνο ΝΔ, καταγγέλλουμε τα οποιαδήποτε θλιβερά φαινόμενα αριβισμού και καριερισμού, το ξεπούλημα Ιδεών και την πλήρη ενσωμάτωση στο ανθελληνικό σύστημα ...

Σε αντίθεση με τους υποκριτές, τα λαμόγια, τους παλιάνθρωπους και τους αδύναμους χαρακτήρες, κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας Εθνικιστής (οφείλει να) Υπερασπίζει με Συνέπεια και Αυταπάρνηση τις Ιδέες του, το  Καθήκον προς την Αξιοπρέπεια και την Αξιοπιστία. 

Γιατί το να είσαι Εθνικιστής και Επαναστάτης, σημαίνει να είσαι Πλήρως Συνειδητοποιημένος ως προς το Βαθύ Νόημα των Εννοιών αυτών, να "ρουφάς" Δημιουργικά την Ζωή, να της δίνεις Ουσία και Αξία μέσα από την Σκέψη και την Δράση.

Η Έννοια του Έλληνα σήμερα, με την Συνειδησιακή ερμηνεία της, Ταυτίζεται Πλήρως με αυτήν του Ολοκληρωμένου Εθνικιστή, ο οποίος Αγωνίζεται, Ουσιαστικά και όχι τυπικά, Υπεύθυνα και όχι ανεύθυνα, Σκληρά και όχι χαλαρά, μέσα από μια  Ανωτέρου Σκοπού Οργάνωση - Φορέα. 

Μια Οργάνωση - Φορέας, που θα Αποτελεί - και με Μοναδικό Τρόπο - Σχολείο, Στρατόπεδο και Κάστρο.

Σχολείο, επειδή θα Διδάσκει Ιδέες, Αρχές, Ήθος, Αξίες, Στάση και Τρόπο Ζωής. 

Στρατόπεδο, καθώς θα εκπαιδεύει "Πολιτικούς Στρατιώτες" για την Απελευθέρωση της Χώρας. 

Κάστρο, γιατί θα κρατά όλες τις προαναφερθείσες Ιδιότητες Αμόλυντες από την σήψη και την παρακμή της σύγχρονης αρρωστημένης κοινωνίας.

Όπως ένα Κοφτερό Ατσάλι, το οποίο Ξεδιπλώνει το Μυστικό του και Τσακίζει τις αλυσίδες της σκλαβιάς, όπως ο Πολεμικός  Παιάνας, που Ηχεί και Σφυρηλατεί με Νόημα την Ύπαρξη μας, Συνεχίζουμε Ακράδαντα τον Αγώνα μας για Πατρίδα, Τιμή, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, για την Εθνικιστική Ελλάδα του Αύριο!

link: Βίτσι - Γράμμος και η ξενόδουλη Δεξιά (του Γιώργου Μάστορα)

Βίτσι - Γράμμος και η ξενόδουλη Δεξιά (του Γιώργου Μάστορα)

 

Ο Γιώργος Μάστορας είναι γνωστός για την προσφορά του στους επαναστατικούς εθνικιστικούς κύκλους. 

Υπερήφανο μέλος της ελληνικής εργατικής τάξης και μια από τις κορυφαίες πένες της «Χρυσής Αυγής». 

Σήμερα είναι αρωγός των Αυτόνομων συναγωνιστών και ομάδων καθώς και συγγραφέας ποιοτικών ιστορικών βιβλίων. 

Υπήρξε κορυφαία η συμβολή του στην έκδοση κυκλοφορία και προβολή εθνικιστικών εφημερίδων περιοδικών καθώς και ιδεολογικών εκπομπών. 

Ο συναγωνιστής που διέδωσε και ενίσχυσε την εθνικιστική ροκ σκηνή στην Ελλάδα αλλά και λοιπά επαναστατικά αντιδημοκρατικά μουσικά ρεύματα. 

Η ιδεολογική του συγκρότηση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ενώ η ανυποχώρητη στάση του υπήρξε η αφορμή για να στοχοποιηθεί από την παρακρατική antifa.

Η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει ένα ακόμη άρθρο του.

Βίτσι - Γράμμος και η ξενόδουλη Δεξιά

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Κάθε χρόνο, στις 29 Αυγούστου, οι Μνήμες όσων επιμένουν να Αντιστέκονται στην λήθη και την επιχειρούμενη παραχάραξη της Ιστορικής Αλήθειας, επικεντρώνονται στην επέτειο της λήξης του Εμφυλίου ή Συμμοριτοπολέμου.

Όπως και να ονομαστεί εκείνη η τραγική  περίοδος, αυτό που έχει σημασία είναι πως οι αντανακλάσεις εκείνων των γεγονότων φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας ...

Δεν Ξεχνούμε εκείνους τους Έλληνες Στρατιώτες που έδωσαν τις Μάχες, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και την Ζωή τους, προκειμένου η Πατρίδα και ο Λαός να μην καταντήσουν ένα ακόμη τρόπαιο του σοβιετικού "ερυθρού παραδείσου".

Από εκεί και πέρα, όμως, επ' ουδενί θεωρώ ότι πρέπει ως Εθνικιστές να απολογούμαστε για τους τότε πολιτικούς αντιπάλους των κομμουνιστών, για την μετέπειτα πορεία της Χώρας, αλλά να προβληματιζόμαστε έντονα από το γεγονός ότι η Στρατιωτική Νίκη επί των υποταγμένων στις επιθυμίες της Σοβιετικής Ένωσης εγχώριων μπολσεβίκων, εκφυλίστηκε πλήρως από τους ντόπιους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου, οι οποίοι παρέδωσαν τον Τόπο στις αδηφάγες ορέξεις του Αμερικανικού παράγοντα.

Αποτελεί Απαραίτητη Διευκρίνιση ότι οι Έννοιες του Εθνικισμού με τον Πατριωτισμό διαφέρουν κατά πολύ. Ο Εθνικισμός, ως Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, είναι κάτι το Πολύ Πλατύτερο από την απλή αγάπη προς την Πατρίδα. Αποτελεί Ιδεολογική Συνείδηση, Πολιτική Θεώρηση, Κοινωνική Πρακτική, Μεταφυσική Πίστη.

Από την άλλη, ο Πατριωτισμός αποτελεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα άδολο και αγνό συναίσθημα απλής αγάπης προς την Πατρίδα, χωρίς όμως κάποιο Βαθύ και Ουσιαστικό περιεχόμενο. 

Σε άλλες περιπτώσεις, ωστόσο, αποτελεί το άλλοθι του κάθε πατριδοκάπηλου πολιτικού απατεώνα, προκειμένου να βαφτίσει ως " πατριωτικό " ότι αφορά τα στενά συντηρητικά συμφέροντα του.

Τα φτωχά παιδιά των Ελλήνων Εργατών και Αγροτών, τα οποία αντιτάχθηκαν νικηφόρα στα εγχώρια πιόνια του Στάλιν, δεν το έκαναν σε καμία περίπτωση για να  καπηλεύονται, εκ του ασφαλούς, τους Αγώνες και τις Θυσίες τους οι διάφοροι άκαπνοι και απόλεμοι πολιτικάντηδες του Λαϊκού Κόμματος, της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν το έκαναν για να ξεπουλούν σήμερα οι διάφοροι "κομμουνιστοφάγοι ", τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη, την Ελλάδα στους διεθνείς τοκογλύφους, στις ΗΠΑ, στα εβραϊκά συμφέροντα και οποιονδήποτε άλλον ξένο παράγοντα.

Και επειδή, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό βλέπω και ακούω από ορισμένους κάποιες απίθανες ατάκες, όπως π.χ. ότι "ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Εθνικιστής" (!) ή από κάποιους άλλους ότι ο ψευτοεθνάρχης ήταν "καλός"(!) μέχρι το 1974, αλλά μετά ήρθε "χαλασμένος" (ύστερα από την άνετη και ξεκούραστη "αυτοεξορία" του στο Παρίσι), πρέπει να υπάρξει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση.

Από κάτι σάπιο δεν μπορεί να υπάρξει Αναγέννηση. Και η ηγεσία της δεξιάς στην Ελλάδα ήταν πάντα σάπια, συναγωνιζόμενη την ηγεσία της αριστεράς σε εθνικές μειοδοσίες. Ιδιαίτερα ο Καραμανλής ανέκαθεν ήταν ίδιος και απαράλλαχτος και δεν "άλλαξε ξαφνικά ".

Η κυβέρνηση, της οποίας ηγείτο, ήταν αυτή που διέταζε τους χωροφύλακες να ξυλοκοπούν βάναυσα τον Ελληνικό Λαό, ακόμη και να τον δολοφονούν, επειδή κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει Υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Εκείνος ήταν που "έθαψε" την Ένωση αυτήν, με τις επαίσχυντες και ανοιχτά προδοτικές συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου. Που ρήμαξε και ερήμωσε την επαρχία, έκανε την Αθήνα μια απέραντη τσιμεντούπολη, γιγάντωσε  την ανεργία και οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να καταφύγουν στην ξενιτιά για εύρεση εργασίας.

Που με την αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική που ακολούθησε, κατάφερε να αναστήσει το βαριά τραυματισμένο ΚΚΕ, με αποτέλεσμα το καμουφλαρισμένο μετωπικό εκλογικό σχήμα του (ΕΔΑ), 9 μόλις χρόνια από την στρατιωτική συντριβή του, να κατορθώνει με 25% στις εκλογές του 1958 να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Ο άξεστος, χυδαίος και με ανώμαλη ιδιωτική ζωή αυτός τύπος ήταν που καλλιέργησε, σε συστηματική βάση, την αποπολιτικοποίηση της νεολαίας, με τραγικό αποτέλεσμα όλα τα ανήσυχα και επαναστατικά νεανικά πνεύματα να στρέφονται προς την αριστερά

Δεν είναι, επομένως, δυνατόν, στα πλαίσια του αντικομμουνισμού, να κάνουμε "τα στραβά μάτια" στην απαράδεκτη τακτική που ακολούθησε μετέπειτα το κράτος των νικητών της τραγικής περιόδου 1946 - 49. Μια τακτική, η οποία οδήγησε στην δορυφοριοποίηση της Χώρας μας από τον αμερικανικό παράγοντα και - μέσα από τις πάμπολλες διαδρομές του ελληνόφωνου δεξιού και αριστερού πολιτικού κόσμου - στην σημερινή οικτρή κατάσταση που επικρατεί στην Πατρίδα μας.

Ο Εθνικισμός βρίσκεται Πάνω και Πέρα από τα ανθελληνικά, αντιλαϊκά και στυγνά καθεστωτικά σχήματα της δεξιάς και της αριστεράς. Η μεταπολεμική Ελλάδα αποτελεί το φρικτό αποτέλεσμα των διακυβερνήσεως των κομμάτων του "δημοκρατικου τόξου", επομένως οι Έλληνες Εθνικιστές δεν είναι υπεύθυνοι για την διαδρομή αυτήν, ούτε φυσικά χρειάζεται να απολογούνται  για τα έργα και τις ημέρες της πατριδοκάπηλης και ενδοτικής δεξιάς.

Την ώρα που στο Βίτσι και τον Γράμμο τσακιζόταν η κομμουνιστική απειλή, από την πίσω πόρτα έμπαιναν ανενόχλητες η πολιτική υποταγή στις ΗΠΑ, η οικονομική εκμετάλλευση από το ξένο κεφάλαιο και η εθνική αποδόμηση από τους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου

Επειδή, λοιπόν, εκτός από αντικομμουνιστές είμαστε Πολύ Περισσότερο αντικαπιταλιστές,  γι' αυτό και ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη Συνεχίζεται!

Είναι η βία "φασιστική"; (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Το πρόσφατο περιστατικό με την καταδρομική επίθεση κουκουλοφόρων στη Νομική σχολή και τα όσα επακολούθησαν, με τον χαρακτηρισμό "φασιστική επίθεση" που αποδόθηκε στο γεγονός, αν και ήταν ολοφάνερο από την πρώτη στιγμή ότι οι θύτες ανήκαν στον ακροαριστερό χώρο, έφερε στο νου μου ένα άλλο σχεδόν παρόμοιο περιστατικό που συνέβη το 2017.

Τότε, ένας καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο διέπραξε το ... λάθος να κάνει παρατήρηση σε κάποιον "μπαχαλάκια", ο οποίος έγραφε συνθήματα σε τοίχους της Παντείου Σχολής, και τότε τόσο αυτός όσο και κάποιοι άλλοι συνοδοιπόροι της "ταξικής πάλης", του "διεθνισμού" και βεβαίως του "αντιφασισμού" του επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας τον και τον έστειλαν στο νοσοκομείο.

Το ότι ο καθηγητής επέμεινε στην σύλληψη και τον εξαναγκασμό σε δίκη ενός από τους πρωταγωνιστές, αποτέλεσε το δεύτερο ... λάθος του, καθώς στην συνέχεια ο ενασχολισμός των

"αντιεξουσιαστών" μαζί του έγινε ακόμη πιο έντονος, ενοχλητικός και ξεκάθαρα στοχοποιητικός. Συγκεκριμένα, το κέντρο της Αθήνας γέμισε με αφίσες με το πρόσωπο του, τον τίτλο "Αυτός είναι ο φασίστας!" και με γραπτό περιεχόμενο, το οποίο παραπέμπει στις γνωστές ασυναρτησίες, ως το θλιβερό αποτέλεσμα των ψυχοπαθητικών "αντιφασιστικών" συνδρομών που τους διακατέχουν.

Αρκετοί ήταν αυτοί που καταδίκασαν τότε την εκ νέου  επίθεση στον καθηγητή. Κάτι περίεργο, όμως, διέκρινε αυτές τις καταδικαστικές παρεμβάσεις. Να ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα: Η εφημερίδα "Ελευθερία του Τύπου", αναφερόμενη στο γεγονός και υπό τον (καθόλου πρωτότυπο) τίτλο "Φασισμός", έγραφε για "φασιστικές μεθόδους", και ότι οι δράστες "δεν γνωρίζουν την πραγματική έννοια του φασίστα". Η Κίνηση Πανεπιστημιακής Αναβάθμισης, σε ανακοίνωση της ανέφερε χαρακτηριστικά: "Εκφράζοντας όλους τους δημοκράτες συναδέλφους, απαντάμε πως ο φασισμός δεν θα περάσει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο", ενώ στον "Ελεύθερο Τύπο" διαβάσαμε ότι "και άλλοι πανεπιστημιακοί τάχθηκαν στο πλευρό του καθηγητή, κάνοντας λόγο για φασισμό". 

Η "Δημοκρατία" έγραφε (αναφερόμενη η εφημερίδα στους "προοδευτικούς" σχολιογράφους) ότι "προφανώς δεν βλέπουν τίποτα φασιστικό στην στοχοποίηση του ούτε στις αφίσες που αναγράφουν {ιδού ο φασίστας}". Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν η παρέμβαση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος με δήλωση του καταδίκασε "απερίφραστα τις εναντίον του επιθέσεις από φασιστοειδή υποκείμενα που στρέφονται ευθέως εναντίον των ακαδημαϊκών ελευθεριών".

Διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπασματικά μέρη, δεν θα ήταν δύσκολο για κάποιον να μπερδευτεί ως προς την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα των δραστών των συνεχών επιθέσεων κατά του συγκεκριμένου καθηγητή. Αν μη τι άλλο, εκφράσεις όπως "φασισμός", "φασιστικές μεθόδους", "φασίστες", "φασιστοειδή", για κάποιον ο οποίος δεν έχει πληροφορηθεί τι πραγματικά έχει συμβεί, παραπέμπουν - με βάση την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών - σε βάναυση και βάνδαλη πράξη όντως από ... Φασίστες, αφού με αυτήν την ορολογία (του "φασίστα") το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο αποκαλεί τους Έλληνες Εθνικιστές.

Βεβαίως, εάν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, και ήταν Εθνικιστές αυτοί που είχαν κολλήσει μια αφίσα ξεκάθαρης στοχοποίησης ενός ανθρώπου, είναι σίγουρο το τι θα επακολουθούσε. Εκτός από ατελείωτο "μπαράζ" καταγγελιών, θα είχαμε νέες εισαγγελικές παρεμβάσεις που θα αναβίωναν τις κατάπτυστες, ηθικά και νομικά, εποχές όπου Ντογιάκος, Κλάπα, Δημητρόπουλου κατέλυσαν κάθε έννοια νομικού πολιτισμού. Στο περιστατικό αυτό, όμως, υπήρξε απόλυτη σιωπή για τους (ακρο)αριστερής ιδεολογίας ερμηνευτές και αφισοκολλητές του εν λόγω ρυπαρογραφήματος. 

Σε αυτήν την περίπτωση, δεν είχαμε "μισαλλοδοξία", "μνησικακία", "τελεστικό λόγο", όπως έλεγε σ' άλλες περιπτώσεις κάποιος γνωστός κρατικοδίαιτος (και φυσικά εντελώς επιλεκτικός)  "δικαιωματάκιας", μιας και γι' αυτόν (και όχι μόνον) ο μόνιμος - μοναδικός  στόχος της πολιτικής βίας είναι οι αριστεροί, οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι και οι ... διανοούμενοι. Αφού ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν ήταν αριστερός, να υποθέσουμε ότι δεν είναι και ... διανοούμενος;

Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού. Στο ότι, δηλαδή, η λέξη "φασίστας" (και τα παράγωγα της) είναι στην εποχή της Μεταπολίτευσης ίσως η πιο διαδεδομένη  και ατυχώς πολυερμηνευομένη στο πενιχρότατο ιδεολογικοπολιτικό λεξιλόγιο των συμπατριωτών μας. 

Έτσι, λοιπόν, έχουμε, ανάλογα με την περίσταση και τα συμφέροντα, "φασιστική κυβέρνηση", "φασιστική αντιπολίτευση", "φασίστα Μητσοτάκη", "φασίστα Ανδρουλάκη", "φασίστα Τσίπρα", "φασιστική ΕΡΤ", "φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ", "γαλάζιους φασίστες", "πράσινους φασίστες", "κόκκινους φασίστες", "φασιστική φίμωση των ΜΜΕ", "φασιστική ασυδοσία των ΜΜΕ", "φασιστικά μέτρα εναντίον των εργαζομένων", "φασιστικές απεργίες των εργαζομένων", "φασιστική συμπεριφορά", "φασιστικός ξυλοδαρμός" και έπεται λέγοντας.

Η αριστερά, με την αμέριστη συμπαράσταση των φιλελευθέρων, έχει κατορθώσει να τοποθετήσει στο συλλογικό και ατομικό υποσυνείδητο την ταύτιση ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος και ιδεολογίας (του Φασισμού), με την πολιτική, ψυχολογική και φυσική βία. Ακόμα και όταν οι δράστες των παραπάνω ειδών και φαινομένων βίας είναι αριστεροί (που είναι και το πιο σύνηθες), σε οποιαδήποτε από τις εκφράσεις και τις εκφάνσεις των ιδεών τους, η  ανήθικη και παράνομη πράξη τους χαρακτηρίζεται ως "φασιστική", ορισμένες φορές ακόμη και από τους ίδιους τους παθόντες (θυμηθείτε τις δηλώσεις Φίλη, μετά το προαναφερόμενο  "πέσιμο" ακροαριστερών στη Νομική), με αποτέλεσμα η εγκληματική φυσιογνωμία της αριστεράς να μένει στο απυρόβλητο και όλοι να (συνεχίζουν να) μιλούν για το "ηθικό πλεονέκτημα" που διαθέτει και για τους "αγώνες", τους οποίους "όλοι οφείλουν να τιμούν".

Ακόμη και ο χαρακτηρισμός "τάγματα εφόδου", που χρησιμοποιείται ευρέως απ' όλο το φάσμα του "δημοκρατικού τόξου", αποτελεί (μια ακόμη) επικοινωνιακή νίκη της αριστερής προπαγάνδας. Ακόμη και κόμματα που δηλώνουν Εθνικιστικά, καθώς  και πρόσωπα,  έχουν πέσει κι αυτά στην εν λόγω παγίδα, μιλώντας, ουκ ολίγες φορές, για "τάγματα εφόδου της αριστεράς" (!), μη αντιλαμβανόμενα σε τι "παγίδα" πέφτουν,  χρησιμοποιώντας αυτή την εντελώς λανθασμένη έκφραση.

Λες και μόνο τα "Τάγματα Εφόδου" (SA) του NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών) ασκούσαν πολιτική βία στην Γερμανία του Μεσοπολέμου και όχι και όλα τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία είχαν κι αυτά τις δικές τους παραστρατιωτικές οργανώσεις που ασκούσαν παρόμοια είδους βία. Για την ακρίβεια, το SPD (Σοσιαλιστές) διέθετε την οργάνωση "Λάβαρο του Ράιχ Μαύρο-Κόκκινο-Χρυσό", το DNVP (Συντηρητικοί) το "Χαλύβδινο Κράνος" και την "Ένωση Στρατιωτών του Μετώπου", και φυσικά το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας) είχε το  περιβόητο (για την βιαιότητα που χρησιμοποιούσε) "Κόκκινο Μέτωπο", που ήταν και το πιο επικίνδυνο, καθώς στις τάξεις του υπήρχαν τα πιο "λούμπεν" και αδίστακτα κακοποιά στοιχεία του υποκόσμου, που μάλιστα είχαν και τις υλικές απολαβές τους από τον πακτωλό χρημάτων που έρεε στο κόμμα από την "Μαμά Μόσχα" ...

Είναι, λοιπόν, η βία "φασιστική"; Τα όσα προηγήθηκαν, Πιστεύω ότι δίνουν την κατάλληλη απάντηση.

Εθνικιστική Εργατική Πρωτομαγιά - Για το Σοσιαλιστικό Κράτος Ενός Υψηλότερου Πολιτισμού (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Επί αρκετές δεκαετίες ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έχει καταντήσει μια εθιμοτυπική υπόθεση ρουτίνας. Το σύστημα κατάφερε να μετατραπεί η μέρα της Πρωτομαγιάς, από την μια πλευρά σε μια καθιερωμένη εκδρομούλα των ταλαίπωρων αστών για μάζεμα λουλουδιών, ενώ από την άλλη σε μια χαζοχαρούμενη και άοσμη πορεία των ξοφλημένων μπολσεβίκων εργατοπατέρων, με εκφώνηση χιλιοακουσμένων κούφιων συνθημάτων και πανηγυρικών λόγων. Όμως, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν μπορεί να έχει επ' ουδενί σχέση με τα παραπάνω. Η Εργατική Πρωτομαγιά Αποτελεί μέρα Μνήμης και Αγώνα. Είναι μέρα Σκέψης και Προβληματισμού για το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν ο  φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός.

Μετά την παταγώδη κατάρρευση των λαομίσητων και διεφθαρμένων καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού ", οι θιασώτες του καπιταλισμού πανηγύριζαν για "τον θάνατο του σοσιαλισμού" και "τον θρίαμβο της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς". Και στον εργαζόμενο, που βλέπει ότι η "ελεύθερη οικονομία" σημαίνει φτώχεια, πείνα και ανεργία, σημαίνει εργατικά ατυχήματα , σημαίνει συνεχής εισροή λαθρομεταναστών (που επιφέρουν περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας, καθώς και πληθυσμιακή και πολιτισμική αλλοτρίωση), σημαίνει οικολογική μόλυνση και εξαθλίωση των συνθηκών ζωής, σημαίνει θησαύρισμα των κάθε λογής μεγαλοκαρχαριών, του δείχνουν την μίζερη κατάσταση που επί δεκαετίες υπήρχε στην Ανατολική Ευρώπη.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αυτός ο μαρξιστικός, ισοπεδωτικός, αντεθνικός και αντιλαϊκός "σοσιαλισμός" δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα άθλιο ψέμα, ένα βρώμικο δημιούργημα για την διάσπαση της Ενότητας της Λαϊκής Κοινότητας. Απέναντι σ' αυτόν τον ψεύτικο "σοσιαλισμό", Προτείνουμε έναν Εθνικό , Ιεραρχικό, Αξιοκρατικό Σοσιαλισμό, Πραγματικό Υπερασπιστή των Εργατών και των Δικαιωμάτων. Ο μόνος Αληθινός Σοσιαλισμός έχει Αναπόφευκτα Εθνικιστικό Περιεχόμενο και είναι Ζωντανός, έτοιμος να Αμφισβητήσει Έμπρακτα την καπιταλιστική κυριαρχία. Ο Εθνικισμός, πιστεύοντας ότι ο Λαός δεν ζει για την Οικονομία και ούτε η Οικονομία υπάρχει για το Κεφάλαιο, αλλά αντιστρόφως το Κεφάλαιο υπηρετεί την Οικονομία κι αυτήν με την σειρά της τον Λαό, βρίσκεται σε Οξύτατη Αντίθεση τόσο με την μαρξιστική όσο και με την φιλελεύθερη αντίληψη για την Οικονομία.

Ο Εθνικισμός απορρίπτει την μαρξιστική αντίληψη για την "πάλη των τάξεων" ως αντεθνική και αντιλαϊκή, και ως εντελώς ασυμβίβαστη με την Ιδέα του Εθνικού Κράτους και της Ενωμένης Λαϊκής Κοινότητας. Ο Εθνικισμός, στηριζόμενος σε Ιδεαλιστική και Ηρωική βάση, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με την υλιστική αντίληψη της Ζωής που διαπνέει την κομμουνιστική αντίληψη. Ο κομμουνισμός υπήρξε ένα εντελώς αποτυχημένο κοσμοθεωρητικό - βιοθεωρητικό σύστημα,  που υποβίβασε την αξία της ανθρώπινης ζωής και εξευτέλισε κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, καθώς χωρίς να ήταν ποτέ σε θέση να ανεγείρει ένα δικό του υγιές και ανθεκτικό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα, το μόνο που κατάφερνε ήταν να γκρεμίζει και να εγκαταλείπει τα πάντα στην καταστροφή και το χάος.

Η πλήρη αποτυχία, όμως, του μαρξιστικού μοντέλου δεν δικαιώνει σε καμία περίπτωση τον φιλελευθερισμό, τον οποίο ο Εθνικισμός αντιμετωπίζει με ακόμη μεγαλύτερη απέχθεια  Για τον Εθνικισμό, η Οικονομία δεν μπορεί να κινείται μέσα στο Κράτος χωρίς αυστηρή επιτήρηση και έλεγχο, καθώς η Οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα από τα μέσα πραγματοποίησης των Εθνικών Σκοπών. Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό, τασσόμαστε υπέρ της συνεχούς παρακολούθησης από την πλευρά του Κράτους του επιπέδου των τιμών και της κατεύθυνσης των Κεφαλαίων. Σε αντίθεση με τους υλιστές και τους χρηματάνθρωπους, Πιστεύουμε πως οι τιμές των αγαθών και ο τόκος των Κεφαλαίων δεν πρέπει να διέπονται από την σχέση της προσφοράς και της ζήτησης , ενώ το εμπόριο και οι τράπεζες δεν επιτρέπεται να καθοδηγούνται από την κερδοσκοπία και την ιδιοτέλεια. 

Απορρίπτουμε, λοιπόν, εξ' ολοκλήρου τις φιλελεύθερες απόψεις, για να μην εγκαταλειφθούν οι ασθενέστερες τάξεις στο χείλος του γκρεμού. Η φιλελεύθερη οικονομία είναι εκείνη που εξέθρεψε τόσο τον κομμουνισμό στο παρελθόν όσο και τον σύγχρονο κεφαλαιοκρατισμό, την παντοδυναμία δηλαδή του Κεφαλαίου έναντι των υπολοίπων συντελεστών της Παραγωγής και ιδιαίτερα της Ανθρώπινης Εργασίας. Αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, Εμείς οι Εθνικιστές Επαναστάτες Είμαστε οι Μόνοι που Έχουμε το Δικαίωμα και το Καθήκον να Μπορούμε να Πολεμήσουμε την πλουτοκρατική αντίδραση.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά, λοιπόν, καθώς οι Εργάτες, οι Αγρότες, όλος ο " απλός λαός"("ο λαουτζίκος", σύμφωνα με τον Γιάννη Πρετεντέρη ...) Αποτελεί την Μοναδική Ελπίδα της Πατρίδας για να ξαναβρεί τον Δοξασμένο Εαυτό της. Γιατί ο Εργάτης Αποτελεί μια Τιμημένη Ιδιότητα του Ανθρώπου, που δεν έχει όμως την δυνατότητα να αφαιρεί την Βιολογική και Εθνική καταβολή που υπάρχει μέσα του και να καταπατά την προτεραιότητα τους. Αυτά, όμως, αποκτούν Ουσία και Σημασία μόνο μέσα σε ένα Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, που δεν θα καταπιέζει, αλλά θα θα εκπροσωπεί τον Εργαζόμενο, ο οποίος θα Αποτελεί Αναπόσπαστο Οργανικό Μέλος της Λαϊκής Κοινότητας.

Οι Εθνικιστές Επαναστάτες Αγωνιζόμαστε για ένα Ανθρώπινο Πρόσωπο στην Ζωή μας, Πιστοί στις Αιώνιες Αξίες της Πατρίδας και του Λαού, ενάντια στις πλουτοκρατικές δημοκρατικές κυβερνήσεις  και στην συντηρητική ανασυγκρότηση του νεοφιλελευθερισμού. Αγωνιζόμαστε,  προαναγγέλλοντας ένα Νέο Αύριο, έτσι ώστε να Δημιουργήσουμε κάποια στιγμή Ένα Σοσιαλιστικό Κράτος  Ενός Υψηλότερου Πολιτισμού!

Για την (Λευκή) Μουσική Δύναμη (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Θα ήταν αδιανόητο, άστοχο και ασύνδετο με την φυσική ροή και την ανθρώπινη ψυχολογία, αν αντιλαμβανόμασταν την Μουσική ως ένα απλό ηχητικό προϊόν, το οποίο έχει ως σκοπό και τελικό αποτέλεσμα απλώς την ακουστική ευχαρίστηση των αυτιών μας. Τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά την δημιουργία Αληθινής Μουσικής και όχι τα υποκατάστατά της, τα οποία παράγονται εξ ολοκλήρου από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα Υψηλότερα Νοήματα της Ζωής περιγράφονται τόσο μέσα από την Μουσική όσο και από την ουσιαστική επίκληση σ' αυτήν.

Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ξεκινούν με την επίκληση της Θεάς και της Μούσας. Ο δημιουργός τους, ο Όμηρος, ως δεινός αναλυτής των παθών της Ανθρώπινης Ψυχής και Αλάνθαστος Προγνώστης των διακυμάνσεων της διάθεσης τόσο των προσώπων όσο και των συνόλων, αφήνει παρακαταθήκη Αξιών στην Αιωνιότητα. Στα Δημοτικά Τραγούδια της Πατρίδας μας ξεπηδούν , σχεδόν ανά στροφή, το Μεταφυσικό, ο Μύθος, ο Θρύλος, ο Μαχητής, η Θεϊκή Παρέμβαση, η Ωραία Γυναίκα, ο κόσμος ο οποίος μπορεί να μην είναι αυτός που θέλουμε, αλλά εντός του βρίσκουμε τις Μεγάλες Συγκινήσεις της Ζωής με τα Μεγαλειώδη Αισθήματα και την Ανείπωτη Ένταση.

Σε ένα σύγχρονο επίπεδο, το Heavy Metal (με τα παρακλάδια του), ως μια Δημιουργική Διέξοδος των Εσωτερικών Αναζητήσεων μέρους της Ανήσυχης και Διερευνητικής Λευκής Νεολαίας, παίρνει Επάξια την σκυτάλη της θεματολογίας των Δημοτικών Τραγουδιών και την εμπλουτίζει με έναν εξώκοσμο γεμάτο Βασιλιάδες, Πριγκίπισσες, Ξωτικά, Νάνους, Μάγους και Μάγισσες, Αγγέλους και Δαίμονες, Θεούς και Ημίθεους, Ήρωες, Ιππότες, Πολέμαρχους.

Δίχως το " άγγιγμα " της Μεταφυσικής και της Θείας Πρόνοιας της Φύσης, η Μουσική θα έχανε το Ουσιαστικό Περιεχόμενό της. Ας αντιληφθούμε, λοιπόν, την Μουσική και το Εσώτερο Μήνυμά της ως μια Ψυχική Ανάταση και ως μια αντίστοιχη Εξύψωση της Έννοιας της Τιμής, η οποία " τιμή " δεν έχει. Σε μια εποχή, μάλιστα, κατά την οποία κυριαρχεί, σε σχεδόν απόλυτο βαθμό, η χυδαιότητα της ρήσης " όλα έχουν την τιμή τους ", συνοδευόμενη από την παράλληλης ηθικής ρήση " τα πάντα είναι το χρήμα ". Πόσο " κοστολογείται " άραγε ο Έρωτας, η Φιλία, η Πατρίδα, η Τιμή, η Πίστη, ο Σεβασμός, η Αξιοπρέπεια και οι άλλες Συγγενείς Αξίες της  Υγιούς Πνευματικής Ζωής;

Οι μαρξιστές καυχώνται για την αθεΐα τους και για την απέχθειά τους προς την Μεταφυσική. Δεν τα αναγνωρίζει η " ταξική πάλη "...Οι Φιλελεύθεροι καμαρώνουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο... Δεν συμβαδίζουν το Θείο και η Μεταφυσική με " το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης ", που μετράει τις ανθρώπινες σχέσεις με την μεζούρα της εμπορευματοποίησης. Η νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο, των Φρίντμαν, Χάγεκ και Μπέκερ, αντιλαμβάνεται τις Ηθικές Αξίες ως κάτι το οποίο δεν μετράει. " Είναι δωρεάν ", επομένως " δεν τις χρειαζόμαστε ". Έχοντας την λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων, βλέπουν ολόκληρο τον κόσμο μόνο ως " αγορά και κέρδος ".

Όμως τα Αισθήματα δεν μπορούν να έχουν ( την οποιαδήποτε) τιμή. Όταν π.χ. έχεις χάσει κάποιον που Αγαπάς , ή όταν έχεις απολέσει την Ηθική σου Ακεραιότητα, όσα κι αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, τίποτα δεν μπορείς να επαναφέρεις , καθώς οι Ηθικές Αξίες του Εσωτερικού μας κόσμου δεν αναγνωρίζουν καμία ανταλλακτική ερμηνεία. Ο όρος " τιμή " του εμπορίου δεν έχει την παραμικρή σχέση ή σύνδεση με την Τιμή των Ηθικών Αξιών , η οποία ούτε πωλείται ούτε εξαγοράζεται από εκείνους που έχουν την Πλήρη Γνώση και Συνείδηση του Περιεχομένου της.

Όλοι όσοι έχουν μια Ουσιαστική - Εσωτερική Σχέση και μη επιδερμική - επιφανειακή επαφή με την Μουσική και με το Μήνυμα Εσωτερικής Αναζήτησης και Αγαλλίασης που μεταφέρει, μπορούν να αντιληφθούν τον συνδετικό κρίκο που την ενώνει με την Έννοια της Τιμής. Είναι αρκετά παρατηρητικοί, ώστε να κατανοήσουν ότι εντός του εαυτού τους καλλιεργείται ο σπόρος μιας τόσο απρόσιτης για τους άλλους υποσυνείδητης κατάστασης.

Επί της Ουσίας, δεν ασχολούνται αυτοί με την Μουσική, αλλά Εκείνη είναι που " παίζει " εντός τους και Δημιουργεί Ενεργητικά και Ευεργετικά. Πολύ περισσότερο, από αποσπασματικές ονειροφαντασίες Οικοδομείται μια Αστείρευτη Έμπνευση , η οποία Οδηγεί στην Ερμηνεία του Μυστικού της Αληθινής Ευτυχίας και Καθοδηγεί με Ατσάλινο Τρόπο τις Μεγάλες Μεταβολές της Ζωής και της Ιστορίας. Από τα Άτομα, αυτή η αόρατη - μα τόσο φορτισμένη - αίσθηση, εξαπλώνεται στις Συλλογικότητες και από εκεί στις Κοινωνίες που θέλουν να ζήσουν  Αληθινά και να Δημιουργήσουν Πραγματικά.

Όσοι, λοιπόν, ακολουθούν την Ανόθευτη Φύση τους και η Αντίληψή τους δεν έχει μολυνθεί από τις συμβάσεις , την ρουτίνα και τις δανεικές σκέψεις, ακούνε Καθαρά το Μήνυμα του Βαθύτερου Εαυτού τους και εφαρμόζουν τις Προσταγές του, Οδηγούμενοι από την πυξίδα της Μουσικής Αναζήτησης. Υπακούοντας στην Φωνή της Συνείδησης τους, δεν πρόκειται να μείνουν ακαθοδήγητοι ως προς τον Προορισμό τους.

Επομένως, ορίζοντας την Μουσική ως την μετάλλαξη της κοσμικής αντίληψης των Ανθρώπων για το πραγματικό και το φανταστικό , δοσμένη μέσα από την ηχητική πανδαισία, αντιλαμβανόμαστε τον Μελαγχολικά Πένθιμο, μα ταυτόχρονα τόσο Υπερήφανο , ήχο του Ηπειρωτικού Κλαρίνου, τον Βαρύ Μεταλλικό και συνάμα Πολεμικό Ήχο της Ηλεκτρικής Κιθάρας και τα άλλα συναφή μουσικά όργανα, ως την μέθοδο για να Αφουγκραστούμε την Αλήθεια και την Επίλυση των Ατσάλινων Μυστικών της, καθώς και να Θωρακίσουμε την Διαφύλαξη της Τιμής, τρεφόμενοι Ψυχικά από την Δική μας Μελωδία της Ευτυχίας!