Βιβλιοπαρουσίαση: Κύπριοι και Ιρλανδοί πολιτικοί κατάδικοι στις φυλακές της Αγγλίας.

 

Οταν ο IRA συνάντησε την ΕΟΚΑ.

Κύπριοι και Ιρλανδοί πολιτικοί κατάδικοι στις φυλακές της Αγγλίας 1956 - 59

CYPRIOT AND IRISH PRISONERS IN BRITISH JAILS

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΒΙΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣPOWER PUBLISHING

 ΣΕΛΙΔΕΣ 238

Το αληθινό «γελαστό παιδί» και η πλαστογραφία της μεταπολίτευσης

Ο Κόλλινς, ο Μίκης και το «Γελαστό Παιδί»

To1961, o Θεοδωράκης θα έγραφε μουσική για το θεατρικό έργο «Ο Όμηρος» του Ιρλανδού επαναστάτη Μπρένταν Μπέαν (1923-1964), με στίχους του ιδίου του Μπέαν, μεταφρασμένους από τον Βασίλη Ρώτα. Σε αυτό, ο IRAσυλλαμβάνει ένα Εγγλέζο στρατιώτη για να τον ανταλλάξει με κρατουμένους συναγωνιστές. 

Στη διάρκεια του έργου, ένας από τους επαναστάτες τραγουδά «Το Γελαστό Παιδί» για κάποιον, που όπως λέει χαρακτηριστικά, «σκοτώθηκε από τους δικούς μας». Ιδού οι αρχικοί στίχοι: «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή / σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». «Γελαστό παιδί» ήταν το παρατσούκλι που έδωσε στον Κόλλινς η μητέρα του Μπέαν, στενή φίλη του Ιρλανδού ηγέτη. Όμως στη «Μαγική Πόλη» του Θεοδωράκη που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά, οι στίχοι μεταλλάχτηκαν σε «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Στις δε συναυλίες της Μεταπολίτευσης, «σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί». 

Αυτό όμως δεν συνάδει με τους στίχους: «Μόνο να'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι / και μόνον από βόλι Εγγλέζου να'χε πάει/ κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή / θα' ταν τιμή μου που έχασα το γελαστό παιδί». Υπ' όψιν ότι οι πρωτότυποι στίχοι του The Laughing Boy αντί για «αρχηγό», μιλούσαν για τον Πάτρικ Πηρς και την ανατίναξη του Ταχυδρομείου. Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία για το ποιος είναι το αληθινό «Γελαστό Παιδί». Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να σταματήσει η αριστερή μεταπολιτευτική καπηλεία.

THE LAUGHING BOY

From THE HOSTAGE

By: Brendan Behan

It was on an August morning, 

all in the moring hours, 

I went to take the warming air 

all in the month of flowers,

And there I saw a maiden

and heard her mournful cry,

Oh, what will mend my broken heart, 

I' ve lost my Laughing Boy.

So strong, so wide, so brave he was,

I' ll mourn his loss too sore

When thinking that we'll hear the laugh

or springing step no more.

Ah, curse the time, and sad the loss

my heart to crucify,

Than an Irish son, with a rebel gun,

shot down my Laughing Boy.

Oh, had he died by Pearses side,

or in the G.P.O.,

Killed by an English bullet

from the rifle of the foe,

Or forcibly fed while Ashe lay

dead in the dungeons of Mountjoy,

Id have cried with pride at the way he died,

my own dear Laughing Boy.

My princely love, can ageless love

do more than tell to you 

Go raibh mile maith Agath,

for all you tried to do,

For all you did and would have done,

my enemies to destroy,

Ill prize your name and guard your fame,

my own dear Laughing Boy.

Glossary:

Mouth of Flowers is a translation of the townland Beal na Blath, where Michael Collins was ambushed and shot.

Padraig Pearse was one of the leader's of the 1916 Rising.

GPO was one of the buildings the Volunteers occupied in 1916.

Ashe was a Sinn Fein member who died on hunger strike.

Go raibh maith agat is Irish for 'Thank You'.

Γιώργος Πισσαλίδης

Ο Μπόμπυ Σαντς και η λαϊκή μούσα

του Γιώργου Πισσαλίδη

Έκλεισαν την 5^η  Μαΐου 2011, τριανταεννέα χρόνια από τον θάνατο του Μπόμπυ Σαντς, μέλους του προσωρινού IRA , βουλευτή του «Σιν Φέιν» και ποιητή, που πέθανε μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Λονγκ Κες. Αποφασίσαμε λοίπον να τιμήσουμε τον Σαντς και να δούμε πως τον εξύμνησε η λαϊκή μούσα

Η ιδεολογία του

Ο Μπόμπυ Σαντς κατατάχθηκε στον Προσωρινό IRA, μετά τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής» στις 30 Ιανουαρίου 1972, που για πολλούς σήμαναν το τέλος των ψευδαισθήσεων περί ειρηνικής επιλύσεως του Ιρλανδικού προβλήματος.

Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι ο “Προσωρινός IRA”, όπως και το “Προσωρινό Σιν Φέην” δημιουργήθηκαν ως αντίσταση στην προσπάθεια μαρξιστοποίησης του εθνικιστικού κινήματος (o όρος χρησιμοποιείται με την έννοια που δινόταν στον 19ον αιώνα και που χρησιμοποιούσε και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου) εκ μέρους του “Αυθεντικού IRA” και του “Αυθεντικού Σιν Φέιν” μετά το 1969. 

Οι ίδιοι προτιμούσαν την εθνική σοσιαλδημοκρατία, που ήταν η επίσημη ιδεολογία του αρχικού Σιν Φέιν. Αυτή η πτέρυγα του Ιρλανδικού εθνικισμού προτιμούσε τον ένοπλο αγώνα για την πλήρη απελευθέρωση της Ιρλανδίας (Republicans στα αγγλικά), παρά τους ελιγμούς της πολιτικής στο κοινοβούλιο και την διπλωματία (Nationalists στα αγγλικά).

Τον Οκτώβριο του 1976 θα συλληφθεί και θα καταδικαστεί για επίθεση στην Βασιλική Αστυνομία του Μπέλφαστ και συμμετοχή σε βομβιστική επίθεση. Παρόλο που δεν υπήρχαν αποδείξεις και οι σφαίρες που παρουσίασε η διωκτική αρχή είχαν χρησιμοποιηθεί μετά την βομβιστική επίθεση, ο Σαντς θα φυλακιστεί για 14 χρόνια στην φυλακή ασφαλείας του Κεν Λος (ή HM Maze). Εκεί θα αναλάβει διοικητής των φυλακισμένων του IRA …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«Οι άνεμοι των δακρύων» του Bobby Sands

μετάφραση-σχόλια: Άγγελος Δημητρίου

Ο Ιρλανδός αγωνιστής της ελευθερίας Bobby Sands, μέλος του IRA, πέθανε στις 5 Μαΐου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας στην ηλικία των 27 ετών. Αγωνίστηκε για την ελευθερία της πατρίδας του και, μέσα στη φυλακή, για να θεωρηθούν – αυτός και οι συγκρατούμενοί του- πολιτικοί κρατούμενοι με τα αντίστοιχα δικαιώματα.

Ενόσω ήταν φυλακισμένος στην πτέρυγα Η της φυλακής του Μέιζ στη Βόρεια Ιρλανδία, έγραψε πολλά διηγήματα, ποιήματα και ημερολόγια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα ποιήματα όπως το παρακάτω, γράφονταν σε κυλίνδρους από χαρτιά τουαλέτας ή σε τσιγαρόχαρτα. Ο θάνατός του και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του IRA.

Ω! Οι ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου θρηνούν

Είναι δύσκολα για την καρδιά του φυλακισμένου

Γιατί θυμίζουν τις παραπονεμένες κραυγές της μητέρας μου

Την οποία πρέπει να αποχωριστώ

Την ακούω να κλαίει μόνη της με λυγμούς

Η θλίψη της με σαρώνει

Και στο σκοτάδι του κελιού της φυλακής μου

Ένα δάκρυ θερμαίνει το μάτι μου.

Ω! Άνεμε γιατί σφυρίζεις κλαίγοντας,

αφού γυρνάς ελεύθερος

Ω! Είναι αυτή η φτωχή καρδιά σου που έσπασε

Και φεύγει μακριά;

‘Η μήπως κουβαλάς τις κραυγές των ανθρώπων που γεννιούνται ανελεύθεροι

Αυτούς που δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτα

Και δεν εξουσιάζουν την μοίρα τους;

Ω! Μοναχικοί άνεμοι που περπατάτε το βράδυ

Για να στοιχειώσετε την ψυχή του αμαρτωλού

Λυπηθείτε εμένα, το θλιμμένο παιδί

Που ποτέ δεν θα μεγαλώσει

Λυπηθείτε όσους πονούν

Τον δεσμώτη και τον σκλάβο

Και ψιθυρίστε γλυκά την ανάσα του Θεού

Μέσα στον ταπεινό μου τάφο.

Ω! Ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου

που διαπερνάτε το σκοτάδι

Κλαίτε σε βαρείς τόνους

Για τις ψυχές των ανθρώπων

που φέρατε στον Θεό

Αλλά εξακολουθούν να στενάζουν

Ω! Δακρυσμένοι άνεμοι

αυτής της μοναχικής νύχτας

Πονά της μητέρας μου η καρδιά

Ω! Κύριε των πάντων

φύσηξε την ανάσα της ελευθερίας

Για να μην κλαίει πια. 

πηγή

Κύκλος Ιδεάπολις: Ομιλία και ταινία για τον I.R.A.

Στηρίξτε τον Κύκλο Ιδέαπολις (Θεσσαλονίκη)

The Ballad Of Bobby Sands

Μνήμη Bobby Sands (09.03.1954 - 05.05.1981)

«Ήμουν μόνο ένα παιδί της εργατικής τάξης από ένα Εθνικιστικό γκέτο, αλλά αυτή η καταπίεση δημιουργεί το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ικανοποιηθώ μέχρι να επιτύχω την απελευθέρωση της πατρίδας μου, μέχρι η Ιρλανδία να μετατραπεί σε κυρίαρχη, ανεξάρτητη σοσιαλιστική ρεπούμπλικα»

Bobby Sands 5^η Μαΐου 1981

Το γελαστό παιδί είν' ένας από μας !

(...) Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου 1890, στην κομητεία του Κορκ, ο Μάικλ Κόλλινς εμπνεόταν από παιδί από το πνεύμα του Εθνικισμού. Σε ηλικία 20 ετών, στην διάρκεια της διαμονής του στο Λονδίνο, θα γίνει μέλος της «Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητος» (IRB), μιας μυστικής οργάνωσης που όρκιζε τα μέλη της στην απελευθέρωση της Ιρλανδίας και ήταν υπεύθυνη για τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 19ου αιώνα. (...)

(...) Ήταν ως οργανωτής της IRB, που ο Κόλλινς πήρε μέρος στην Εξέγερση του Πάσχα του 1916, πολεμώντας δίπλα στον Πάτρικ Πηρς στην κατάληψη του Ταχυδρομείου του Δουβλίνου. Θα αναδεικνυόταν επίσης σε μεγάλο ταλέντο τόσο στην οργάνωση επιχειρήσεων, όσο στην χρηματοδότηση της εξέγερσης. Η Εξέγερση του 1916 θα αποτύχαινε τραγικά. Θα άναβε όμως το φυτίλι για τον Απελευθερωτικό Αγώνα, τρία χρόνια αργότερα. (...)

(...) Στις 21 Ιανουαρίου 1919, με αφορμή την δολοφονία αστυνομικών από μια ομάδα του IRA, ξεκινά ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας. Η βρετανική κυβέρνηση επιβάλει στρατιωτικό νόμο στο νησί και στέλνει τους παραστρατιωτικούς των «Black and Tans».

O Μάικλ Κόλλινς απαντά με την ίδρυση των περίφημων «flying columns», ομάδων αντάρτικου, που κτυπούσαν γρήγορα και εξαφανιζόταν. Οι ομάδες αυτές βασιζόταν στην καθοδήγηση τοπικών ηγετών και την ανάπτυξη στρατηγικής από τον ίδιο τον Κόλλινς η τον Ρίτσαρντ Μουλκάχυ. Η καλή γνώση της επαρχίας και η στενή σχέση με τον λαό της, θα αντιστάθμιζε την έλλειψη εφοδίων. Αυτή η τακτική ανέδειξε τον Μάικλ Κόλλινς ως έναν από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του ανταρτοπόλεμου, που αργότερα αντιγράφηκε από την ΕΟΚΑ. (...)

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ ...

05.05.1981 Σαν σήμερα μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας ...

... Εάν δεν μπορέσουν να συντρίψουν αυτόν τον πόθο για ελευθερία, δεν θα μπορέσουν και να σε διαλύσουν.

Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω, γιατί ο πόθος μου για ελευθερία, όπως και η ελευθερία του ιρλανδικού λαού, είναι βαθειά μες στην καρδιά μου.

Θα ξημερώσει κάποια μέρα πο ολόκληρος ο ιρλανδικός λαός θα φανερώσει αυτόν τον πόθο για ελευθερία.

Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει ...

Η τελευταία καταγραφή από το ημερολόγιο του Bobby Sands.

πηγή

Bloody Sunday 30.01.1972.

Στις 30.01.1972 Άγγλοι αλεξιπτωτιστές δολοφονούν εν ψυχρώ 14 άοπλους Ιρλανδούς Εθνικιστές στην περιοχή του Derry στην Βόρεια Ιρλανδία.


Είναι γνωστή η μέρα αυτή ως η "Ματωμένη Κυριακή" (Domhnach na Fola).


Θερμές ευχαριστίες στον συναγωνιστή Iskender για το παρακάτω βίντεο.

Brendan Behan: «το γελαστό παιδί».

Ενάντια στους μύθους των καθεστωτικών.



Το αληθινό «γελαστό παιδί» και η πλαστογραφία της μεταπολίτευσης.

(σχετικός σύνδεσμος εδώ)

Ένα εξαιρετικό βίντεο με το τραγούδι «το γελαστό παιδί» αφιερωμένο στην αντίσταση των Ιρλανδών Εθνικιστών εναντίον των Άγγλων.


(τραγουδάει η Ντόρα Γιαννακοπούλου με την συνοδεία του Νότη Μαυρουδή).


Από το θεατρικό έργο «ένας όμηρος» του Ιρλανδού Brendan Behan (1923-1964).

πηγή

Ταινία για τον Ιρλανδό Εθνικιστή Bobby Sands: Hunger (2008) - Movie Trailer.

Ενάντια στους μύθους των καθεστωτικών.

Το αληθινό «γελαστό παιδί» και η πλαστογραφία της μεταπολίτευσης.

120 χρόνια από τη γέννηση του Μάικλ Κόλλινς.

«Ήταν πρωί του Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αέρα, στην ποτισμένη γη. Βλέπω μία κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί Σπάσε καρδιά μου εχάθη, το γελαστό παιδί».



Συμπληρώθηκαν στις 16 Οκτωβρίου, 120 χρόνια από την γέννηση του Μάικλ Κόλλινς, του στρατιωτικού ηγέτη του IRA στη διάρκεια του Αγώνα για την Ιρλανδική Ανεξαρτησία (1919- 1921) και βουλευτή του Σιν Φέιν.



Υπήρξε ο άνθρωπος για τον οποίο έχει λεχθεί ότι ... μόνος του γονάτισε μια ολόκληρη Αυτοκρατορία.



Υπήρξε όμως και ο πραγματικός ήρωας του «Γελαστού Παιδιού» του Θεοδωράκη, κάτι που αγνοείται τόσο από τους εθνικιστές, όσο και από τους αριστερούς.

για την συνέχεια στον σύνδεσμο εδώ

In Mémoriam - Michael Collins

Imperium - Belfast

Skoll - Pioggia D'Irlanda

Εθνικοεπαναστατικός Αγώνας.

του Γ.Σ.


Ελευθερία , λέξη πολύ ωραία στο άκουσμα αν και κάπως δύσκολο να κατανοήσεις τι σημαίνει όταν έχεις γεννηθεί σε μια ελεύθερη χώρα (θεωρητικά) και άλλοι την εξασφάλισαν για σένα με θυσίες.


Ο σημερινός τυπικός “ελληναράς” (που πάει εκκλησία , βρίζει το δημόσιο αλλά παράλληλα κάνει πίπες για να καταφέρει να πάρουν το παιδί του εκεί , που αισθάνεται εθνικά υπερήφανος 2 μέρες το χρόνο , βρίζει τους μετανάστες αλλά άμα χρειαστεί εργάτη αλβανό/πακιστανό/μαροκινό θα πάρει , που γουστάρει να βλέπει αρετή και τόλμη κάθε σ/κ αλλά ο γιος του δεν υπηρέτησε στο στρατό λόγω κάποιας σπάνιας ασθένειας ... κλπ) έχει να καυχιέται για το ότι οι Έλληνες πάντα πολεμούσαν για την ελευθερία για το ότι η γαλανόλευκη είναι ποτισμένη με αίμα κλπ.

Αν του αναφέρεις τον IRA (ΙΡΛΑΝΔΙΚΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ) ή την PLO ( Οργάνωση για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης ) θα σου πει «αυτοί είναι τρομοκράτες» …


Μα για την ελευθερία τους δε πολεμάνε ;

« Όχι αυτοί είναι τρομοκράτες , σκοτώνουν αθώο κόσμο»



Μα και οι Έλληνες δεν πολέμησαν τους Τούρκους για την ελευθερία τους ; Το ίδιο κάνουν και οι Ιρλανδοί και οι Παλαιστίνιοι !



« Μα οι Έλληνες πολεμούσαν τους Τούρκους δεν ήταν τρομοκράτες … »

Αυτό είναι ένα δείγμα για το πως αντιλαμβάνεται ο νεοέλληνας καθώς και ο σύγχρονος Ευρωπαίος τους Εθνικοεπαναστάτες στις μέρες μας .... καθότι όπως φαίνεται εμείς και όλα τα άλλα έθνη που πολέμησαν για την ελευθερία τους προλάβαμε κάποια προθεσμία και όλοι οι άλλοι που δεν την πρόλαβαν δεν είναι επαναστάτες αλλά τρομοκράτες :


Συνεπώς «κακοί» και πρέπει να τους πολεμήσουμε όλοι μαζί γιατί χαλάνε τη πιάτσα των σιωνιστών.Μέσα στους άτυχους που δε πρόλαβαν την προθεσμία συγκαταλέγονται οι Παλαιστίνιοι οι οποίοι για χάρη του «εκλεκτού λαού» έγιναν πρόσφυγες μέσα στην ίδια τους τη χώρα και οι Ιρλανδοί που τολμούν να προσπαθούν να διώξουν απ τα εδάφη τους τα αγγλομασωνικά στρατεύματα του σάπιου στέμματος της Ελισάβετ.

Αυτοί όπως μας μαθαίνει και η τηλεόραση είναι πολύ «κακοί» άνθρωποι που σκοτώνουν χωρίς λόγο και αιτία επειδή μας μισούν όλους ... άσε που οι μεν Παλαιστίνιοι είναι Ισλαμιστές και είναι απειλή για τους «Χριστιανούληδες» , που παραδόξως πως ποτέ δεν έχουν πειράξει κανένα και μάλιστα πάντα βοηθούσαν τον περιούσιο λαό σε κάθε ανάγκη του. Αυτοί οι κακοί Ισλαμιστές θέλουνε να τους σκοτώσουν και «να φέρουν το σκοταδισμό σε όλο τον κόσμο» ….


Ενώ οι δε Ιρλανδοί έχουν δείξει σοσιαλιστικές τάσεις οι οποίες θα οδηγήσουν σε κομμουνισμό (κατά τας γραφάς ...) και είναι και ο Παττακός μεγάλος σε ηλικία για να κατεβάσει τα άρματα , και να εγγυηθεί την ασφάλεια της χώρας από την σοσιαλιστική απειλή που θα προκύψει αν επιτύχουν οι Ιρλανδοί στον αγώνα τους.


Στην πρώτη εικόνα που αξίζει όσο χίλιες λέξεις βλέπουμε τον κοινό αγώνα Παλαιστινίων -Ιρλανδών και την αποτυχημένη προσπάθεια κάποιων LOYALISTS ( καθυστερημένοι φανατικοί του στέμματος που στη σημαία τους έχουν και εξάκτινο ) να τη σβήσουν.


Οι αγαπητοί εν λόγω κύριοι σε σελίδα τους κατηγορούν τους ιρλανδούς εθνικοεπαναστάτες ότι υποστηρίζουν τον «Ισλαμοφασισμό» των παλαιστινίων ενώ κατά το Β’ΠΠ αντί να πολεμήσουν στο πλάι του στέμματος … τόλμησαν να ενστερνιστούν τα ιδανικά του Εθνικοσοσιαλισμού !


Στο ίδιο site υπάρχει και η σημαία της Παλαιστίνης διαγραμμένη έχοντας στο κέντρο μια σβάστικα … , οι αγγλομασόνοι δεν ξεχνούν από ότι φαίνεται όσους τόλμησαν να τους αντισταθούν , είναι γνωστό πως ο Μουφτής των Ιεροσολύμων Χουσεινί που συνέβαλε τα μέγιστα στην αφύπνιση των Μουσουλμάνων ενάντια στο εβραϊκό τέρας και στη συγκρότηση της μεραρχίας των Ες-Ες Χαντσάρ ήταν συγγενής του Γιάσερ Αραφάτ που ηγήθηκε για δεκαετίες της παλαιστινιακής προσπάθειας για ελευθερία.


Το τραγικό είναι πως πολλοί ανά τον κόσμο εθνικιστές ( ή τουλάχιστον έτσι θέλουν να αυτοαποκαλούνται ) ασπάζονται τις θέσεις ενάντια στον IRA και την PLO. Και στη χώρα μας έχουμε τέτοια δείγματα γραφής από αυτοαποκαλούμενη «πατριωτική ακροδεξιά» εφημερίδα που υμνεί σε κάθε της φύλλο τις δυνάμεις καταστολής , και έχει στο εξώφυλλο βαθύπλουτο μασόνο να γράφει πριν από 5 μήνες υπέρ του Ισραηλινού στρατού και «για τον αγώνα του ενάντια στους αλητήριους παλαιστινίους» ...


Λευκέ Ξύπνα !


Αν πραγματικά πολεμάς για την Ευρώπη των Εθνών και όχι μόνο , κάθε Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας πρέπει να γίνει και δικός σου !


B&H Hellas Τεύχος 23ο , Μάιος 2009

Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του Μαύρου Κρίνου 2 σπάνια βιβλία σε μορφή .pdf για τους αναγνώστες μας.

Για άλλη μια φορά είμαστε στην ευχάριστη θέση να μοιραστούμε με τους συντρόφους τις συντρόφισσες και τους φίλους αναγνώστες του ιστολογίου μας 2 εξαιρετικά όσο και σπάνια βιβλία σε μορφή .pdf όπως κάναμε και στο παρελθόν.

Η συντακτική ομάδα του Μαύρου Κρίνου παρουσιάζει το «Ημερολόγιο του Μπόμπυ Σάντς» εκδόσεις Αιγαίον – Λευκωσία 1985 :


http://www.zshare.net/download/55602976654a06ed/

και το



«Που πήγαν ‘κείνα τα παιδιά» του Αλέξανδρου Κουτούζου εκδόσεις Νέα Θέσις – Αθήναι 1989 ένα βιβλίο φόρος τιμής στον ΕΣΕΣΙ :


http://www.zshare.net/download/556027476ef7e859/

Διαδώστε τα βιβλία του Εθνικοεπαναστατικού χώρου και μοιραστείτε τα βιβλία σας με συντρόφους και συντρόφισσες σε μορφή .pdf μέσω του διαδικτύου !


Η γνώση είναι δύναμη !

Καλή ανάγνωση !

Αγωνιστές του IRA και της ΕΟΚΑ.

του Βία Λειβαδά

Εκδήλωση στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας.


Οι Κύπριοι Πολιτικοί Κατάδικοι των φυλακών Αγγλίας , πραγματοποίησαν , ως γνωστό , τον Απρίλη του 2007 κοινή εκδήλωση με τους Ιρλανδούς του IRA κατάδικους στις ίδιες φυλακές με τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ , μέσα σε συγκινητική ατμόσφαιρα.

Στις 10 Μαΐου 2008 , πραγματοποιήθηκε επίσκεψη ανταπόδοσης από αγωνιστές της ΕΟΚΑ των Αγγλικών φυλακών, σε μια εκδήλωση στο Δουβλίνο. Η επίσκεψη ήταν από μακρού οφειλόμενη, αλλά έστω και μετά από 49 χρόνια είναι επιβαλλόμενη και πολύ χρήσιμη. Ήδη από τους 31 κύπριους αγωνιστές που μεταφέρθηκαν στις αγγλικές φυλακές , οι 9 έχουν πεθάνει και από τούς 8 Ιρλανδούς οι πέντε έχουν πεθάνει , με τελευταίο τον Seamus MacCallum , που έφυγε πριν τρεις βδομάδες , χωρίς να μπορέσουμε να τον συναντήσουμε.

Έστω και αργά, μπορέσαμε να συναντήσουμε τους τρεις επιζώντες Ιρλανδούς συναγωνιστές μας και να καταθέσουμε ένα στεφάνι στους τάφους αυτών που έφυγαν.Όταν στις 27 Αυγούστου 1956 , έφθασαν οι έξη πρώτοι κύπριοι τής ΕΟΚΑ στις Αγγλικές φυλακές Wormwood Scrubs , του Λονδίνου , συνάντησαν τέσσερις Ιρλανδούς πολιτικούς κατάδικους και έγιναν αμέσως μια ομάδα.

Έτσι όταν οι κατάδικοι ποινικού δικαίου στις ίδιες φυλακές , οργανωμένοι από δεσμοφύλακες - χίλιοι περίπου - προσπάθησαν να επιτεθούν εναντίον των Κυπρίων , μπήκαν μπροστά οι Ιρλανδοί και τούς δήλωσαν «μόνο πάνω από τα πτώματά μας θα αγγίξετε τούς Κύπριους». Μόλις το αντελήφθησαν οι Κύπριοι αγωνιστές προχώρησαν μπροστά μαζί με τους Ιρλανδούς έτοιμοι για μάχη. Όταν οι άγγλοι κατάδικοι διαπίστωσαν ότι οι αγωνιστές ήταν έτοιμοι , άρχισαν να διαλύονται σιωπηρά.

Από τότε κανένας δεν τόλμησε να απειλήσει κανένα από την ομάδα των αγωνιστών. Από τις 7 του Φεβράρη του 1957 τις 13 Νοεμβρίου , μεταφέρθηκαν συνολικά 20 αγωνιστές. Στις 14 Δεκεμβρίου μας χώρισαν σε δύο ομάδες των δέκα , η μια μεταφέρθηκε στις φυλακές του Kent και η άλλη στις φυλακές Wakefield του Yorkshire. Στην συνέχεια μεταφέρθηκαν άλλοι δέκα αγωνιστές στις φυλακές του Perth , Σκωτίας και ένας στις φυλακές Parkhurst , στην Island of Wight.

Αργότερα έκανε απεργία πείνας ζητώντας να μεταφερθεί σε φυλακές όπου υπήρχαν άλλοι συναγωνιστές του και κατέληξε στις φυλακές Maidstone. Πρώτη σκέψη όλων των αγωνιστών ήταν η απόδραση και επιστροφή στην Κύπρο για συνέχιση του αγώνα. Εκ μέρους της κυπριακής εθναρχίας ανέλαβε να προωθήσει το σχέδιο , σε συνεργασία με τον IRA , ο φοιτητής Νικόλας Ιωάννου του οποίου ο αδελφός βρισκόταν στις φυλακές Wormwood Scrubs. Μετά την μεταφορά των Κυπριών σε άλλες φυλακές το σχέδιο σταμάτησε. Συνεχίστηκε όμως στις φυλακές Wakefield όπου υπήρχαν άλλοι τρεις αγωνιστές του IRA.

Ο Νικόλας Ιωάννου ανέλαβε και πάλιν τις επαφές με τους Ιρλανδούς αγωνιστές του IRA , αλλά κατά την δεύτερη επιστροφή του από το Δουβλίνο για τη διευθέτηση των λεπτομερειών τής απόδρασης , καθ’ οδό προς το Λονδίνο με μοτοσυκλέτα ένα φορτηγό αυτοκίνητο του ανέκοψε το δρόμο και τον σκότωσε, στις 17 Ιουλίου 1958. Δεν επρόκειτο για ατύχημα αλλά για δολοφονία αφού ο οδηγός του φορτηγού ήταν δεσμοφύλακας στις φυλακές που βρισκόμαστε τότε. Ακόμη ένας αγωνιστής της ΕΟΚΑ έδινε τη ζωή του για τον αγώνα ελευθερίας , αυτή τη φορά μέσα στην ίδια την αποικιοκρατία.

Ο θάνατος του Νικόλα δεν ανέκοψε τις προσπάθειες μας για απόδραση. Αποκαταστήσαμε επαφή με ένα παρακλάδι του IRA , που δέχτηκε να μας βοηθήσει. Επειδή ως πολιτικοί κατάδικοι βρισκόμαστε διαρκώς υπό ειδική επίβλεψη , ενώ κατά τις επισκέψεις από δικούς μας γινόταν πολύ αυστηρός έλεγχος , έπρεπε να αναζητήσουμε σύνδεσμο ανάμεσα στους κατάδικους κοινού δικαίου , οι οποίοι είχαν μεγαλύτερες ελευθερίες. Δεχόντουσαν τους δικούς τους σε μεγάλη αίθουσα σε χωριστό τραπεζάκι με την παρουσία ενός μόνο δεσμοφύλακα , που δεν μπορούσε να ακούσει τις συνομιλίες.

Η οργάνωση των Ιρλανδών μας εξασφάλισαν τον Pat O’Donovan , ένα Ιρλανδό αγωνιστή που διέπραξε μια φανερή ληστεία τράπεζας στην παρουσία αστυνομικών. Παραδέχτηκε το αδίκημα και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά χρόνων και στάλθηκε στις κοντινότερες φυλακές , στο Wakefield. Από την είσοδό του στις φυλακές η διαδικασία οργάνωσης της απόδρασης κινήθηκε με γρήγορους ρυθμούς. Τελικά ορίστηκε για τις 12 Φεβρουαρίου 1959. Στις 11 Φεβρουαρίου είχαν υπογραφεί οι συμφωνίες Ζυρίχης.

Διαβάζοντάς της διαφωνήσαμε με το περιεχόμενο και αποφασίσαμε να πραγματοποιηθεί η απόδραση. Σημαντική υπήρξε η βοήθεια του Tony Martin , ενός Άγγλου που υπηρετούσε στην Κύπρο και αναγνώρισε το δίκαιο του αγώνα μας , παρέδωσε τον οπλισμό του στην ΕΟΚΑ και προσπάθησε να φύγει , αλλά συνελήφθη από τους στρατιώτες και καταδικάστηκε σε φυλάκιση επτά χρόνων. Έγινε μέλος της ομάδας μας από την άφιξή του στις φυλακές. Σ΄ αυτόν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό η απόδραση αφού ο ίδιος έκοψε τα σίδερα του παραθύρου της τραπεζαρίας του, από την οποία έγινε η απόδραση. Έτσι την καθορισμένη ώρα , στις 7.15 μμ άρχισε η εφαρμογή του σχεδίου.

Πρώτοι έφυγαν ο Tony και ένας Ιρλανδός , πήγαν στον τοίχο όπου κρεμόταν το σχοινί , και άρχισε η αναρρίχηση. Πρόλαβε να βγει στον τοίχο μόνο ο Ιρλανδός με την βοήθεια του Tony. Εκείνη την ώρα φάνηκε η περίπολος των φυλακών και ο Tony έτρεξε προς την αντίθετη κατεύθυνση για να τούς παραπλανήσει. Οι Ιρλανδοί που περίμεναν απέξω , είδαν τι έγινε και έφυγαν παίρνοντας μαζί τους ένα μόνο δραπέτη. Όταν οι άλλοι βγήκαν για να πάνε στον τοίχο , το σχοινί δεν το κρατούσε κανένας , έτσι επέστρεψαν πίσω από όπου μπήκαν και οδηγήθηκαν στην απομόνωση.



Σε λίγες μέρες οι Κύπριοι κατάδικοι μετεφέρθησαν στην Κύπρο, ενώ εκείνοι που μας βοήθησαν πέρασαν αρκετό ακόμη χρόνο με πρόσθετες κατηγορίες, μέχρι την ώρα της δικής τους απόλυσης μετά την έκτιση των ποινών τους. Μετά την αποφυλάκισή τους διατηρήσαμε επαφή με αλληλογραφία. Κάποια μέρα , μετά από 27 χρόνια , ο Ιρλανδός δραπέτης ήλθε στην Κύπρο και έγινε η πρώτη συνάντηση. Έτσι δρομολογήθηκαν οι άλλες επαφές και εκδηλώσεις. Είχαμε τόσο πολύ συνδεθεί μαζί , που ποτέ δεν ξεχάσαμε τους συναγωνιστικούς δεσμούς που αναπτύξαμε μαζί τους, γι αυτό αυτή η συνάντηση είναι πολύ ξεχωριστή και μας συγκινεί αφάνταστα. Με κάποιους συναγωνιστές είχαμε 49 χρόνια να συναντηθούμε και προσμέναμε την ώρα της συνάντησής μας.



Αυτή η εκδήλωση δένει ακόμη πιο πολύ τους συναγωνιστικούς δεσμούς της ΕΟΚΑ και του IRA , τονίζοντας το γεγονός ότι η ελευθερία είναι πανανθρώπινο ιδανικό που συγκινεί λαούς διαφορετικών εθνικοτήτων και τούς κάνει να νοιώθουν αδελφικά αισθήματα. Αυτά ακριβώς τα αισθήματα νοιώσαμε και μεις με τους Ιρλανδούς συναγωνιστές μας.

Μέλη της αποστολής ήταν οι αγωνιστές : Δημήτρης Φιλιαστίδης , Ρένος Κυριακίδης, Κατίνα Γιαμάκη , Θάσος Σοφοκλέους και Βίας Λειβαδάς.

Φωτογραφία από την κηδεία του μάρτυρα και αγωνιστή της ελευθερίας Bobby Sands !

Αθάνατος !

Ο μάρτυρας του IRA Bobby Sands.

Ο Μπόμπυ Σαντς γεννήθηκε το 1954 στο βόρειο Μπέλφαστ. Η ζωή στην γκετοποιημένη, υποβαθμισμένη γειτονιά τον παρακίνησε να δραστηριοποιηθεί από πολύ νωρίς… Ο ίδιος έλεγε «ήμουν μονάχα ένα φτωχόπαιδο, που ζούσα σ’ ένα γκέτο, με διαιρεμένη πατρίδα, αλλά πάλι είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ησυχάσω, ώσπου να απελευθερωθεί η πατρίδα μου, ώσπου η Ιρλανδία να γίνει μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία…»

Στα 18 του χρόνια έγινε μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA).
Στο ημερολόγιό του έγραφε: «Η ζωή μου τώρα έχει αλλάξει. Τις νύχτες κοιμάμαι υποχρεωτικά με το ένα μάτι ανοιχτό κι όταν διεξάγουμε κάποια επιχείρηση, είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, για να αποφύγουμε τους ελέγχους των Βρετανών. Ο κόσμος όμως είναι στο πλευρό μας. Δεν είναι μονάχα το ότι μας άνοιξαν διάπλατα τα σπίτια τους κι ότι μας βοηθούν όπως μπορούν, αλλά το ότι μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους. Έμαθα ότι χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε πολιτικά και τώρα ξέρω ότι τους χρωστώ τα πάντα».

Τον Οκτώβριο του 1972, ο Μπόμπυ Σαντς συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Κατηγορείται για οπλοκατοχή (τέσσερα περίστροφα, που βρέθηκαν στο σπίτι όπου φιλοξενείτο) και καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκιση, στα μπουντρούμια του Long Kesh. Στη διάρκεια αυτών των ετών, διαβάζει όσο μπορεί περισσότερο και μαθαίνει μόνος του ιρλανδικά. Αργότερα, θα μεταδώσει όσα έμαθε στους συγκρατούμενούς του, στη διαβόητη Πτέρυγα Η. Το 1976 αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο Τουίνμπρουκ, του Δυτικού Μπέλφαστ, στο οποίο διαμένει η οικογένειά του, πολύ κοντά στην «υγειονομική» διαχωριστική ζώνη, που απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση Καθολικών και Προτεσταντών. Εκεί γίνεται ενεργό μέλος της κοινότητάς του. Ασχολείται με το Σύνδεσμο Ενοικιαστών και πείθει τα ταξί της περιοχής να μεταφέρουν κόσμο από τη μία περιοχή στην άλλη, δεδομένου ότι τα λεωφορεία δεν επαρκούσαν. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Ο Μπόμπυ τη στιγμή της έκρηξης και των γεγονότων που ακολούθησαν, βρισκόταν μέσα σ’ ένα αμάξι λίγο πιο κει και η Αστυνομία βρήκε πάνω του ένα ρεβόλβερ. Με αυτά τα «αποδεικτικά στοιχεία» προσάγεται σε δίκη μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του, αφού πρώτα υποβάλλεται σε εξουθενωτική εξαήμερη ανάκριση και υφίσταται κάθε λογής βασανιστήρια. Αρνείται να απαντήσει σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνομά του, την ηλικία του και τη διεύθυνση κατοικίας του. Παραμένει υπόδικος για έντεκα μήνες και τελικά, η δίκη γίνεται το Σεπτέμβριο του 1977.

Όπως και την άλλη φορά, αρνείται να αναγνωρίσει το κύρος των Δικαστικών Αρχών. Ο δικαστής παραδέχεται ότι τα «αποδεικτικά στοιχεία» είναι σαθρά, ωστόσο τον καταδικάζει μαζί με τους συντρόφους του σε δεκατέσσερα χρόνια κάθειρξη (έκαστος) για οπλοκατοχή (το ένα και μοναδικό ρεβόλβερ). Τον μεταφέρουν στη φυλακή της οδού Κράμλιν, όπου περνά τις πρώτες 22 ημέρες ολόγυμνος και σε τέλεια απομόνωση. Έπειτα μεταφέρεται στην Πτέρυγα Η του Long Kesh, όπου μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του ξεκινούν τη διαμαρτυρία της «κουβέρτας» (δεδομένου ότι δεν τους επιτρεπόταν να φορούν τα πολιτικά τους ρούχα, αφού δεν τους αναγνώριζαν ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ). Αρχίζει να αρθρογραφεί στην An Phobnacht/Republican News, σε χαρτί τουαλέτας, μιας και η γραφική ύλη απαγορεύεται δια ροπάλου.

Γράφει: «Η απότομη και απόλυτη στέρηση βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως η άσκηση και ο καθαρός αέρας, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το ότι δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα μου και δεν μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, ν’ ακούσω ραδιόφωνο, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να διαβάσω ένα βιβλίο κι άλλα πολλά, έχουν κάνει τη ζωή μου πολύ δύσκολη». Γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος της διαμαρτυρίας και έρχεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με το καθεστώς της φυλακής. Τον Απρίλιο του 1978, έπειτα από συστηματική κακομεταχείριση, ειδικά στις τουαλέτες και το ντους, οι κρατούμενοι αρνούνται να πλυθούν και να παραδώσουν τα δοχεία νυκτός τους. Κάνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα στο κελί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν καταστρατηγηθεί ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι γυναικείες φυλακές ακολουθούν, με ανάλογη διαμαρτυρία, το Φεβρουάριο του 1980. Στις 27 Οκτωβρίου 1980, έπειτα από την κατάρρευση συνομιλιών μεταξύ των Βρετανών και του Καρδινάλιου O’ Fiaich, επτά κρατούμενοι της Πτέρυγας Η προχωρούν σε απεργία πείνας.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1980, ο Μπόμπυ Σαντς ανακοινώνει ότι οι κρατούμενοι δεν θα ξαναφορέσουν ρούχα φυλακής, ούτε θα υποχρεωθούν ξανά σε «κοινωνική εργασία» εντός των φυλακών. Προσφέρεται να αρχίσει πρώτος απεργία πείνας και μάλιστα, δυο εβδομάδες πριν από τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του, ώστε, εάν πεθάνει, ο θάνατός του να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Τις πρώτες 17 ημέρες, κρατά προσωπικό ημερολόγιο (σε χαρτί τουαλέτας και κρύβοντάς το μέσα στις κοιλότητες του σώματός του), όπου εκφράζει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν φοβόταν το θάνατο. Έβλεπε την απεργία πείνας σαν κάτι πιο σημαντικό, από απλά και μόνο την ικανοποίηση των αιτημάτων που είχαν τεθεί, και ήλπιζε ότι η έκβασή της (θετική ή αρνητική) θα προκαλούσε την πτώση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία. Στις 30 Μαρτίου (31η ημέρα απεργίας πείνας), εξελέγη αντιπρόσωπος της περιοχής του στις δημοτικές εκλογές. Στις 1.15 π.μ. της 5ης Μαΐου 1981 αφήνει την τελευταία του πνοή. Είχε πει: «Φυσικά και μπορεί να δολοφονηθώ. Ωστόσο, παραμένω αυτό που ήμουν πάντα – ενεργός πολίτης. Κι αυτό, κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει, ούτε καν οι Βρετανοί». Ήταν μόλις 27 ετών…