Για την 21η Απριλίου 1967 (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Η 21η Απριλίου αποτελεί το ''Πάσχα'' του εθνικιστικού - πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα. Όμως οι εν Ελλάδι εθνικιστές αγνοούν πως το συγκεκριμένο καθεστώς δεν ήταν εθνικιστικό ούτε στην εξωτερική μα ούτε και στην εσωτερική πολιτική του. 

Εθνικόν το αληθές: ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος σε συνάντηση με τους κορυφαίους εν Ελλάδι Σιωνιστές της στοάς Μπενέ Μπερίτ ...

Η επταετία υπήρξε νέο-φιλελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς το οποίο είχε μια έντονη αντικομμουνιστική ρητορική λόγω του ψυχρού πολέμου αφενός και αφετέρου της πρόσδεσης μας στο δυτικό άρμα το οποίο την εποχή εκείνη ορίζει ως ελεύθερο κόσμο τον δυτικό φιλελευθερισμό εναντίον του πραγματικά ανελεύθερου κομμουνισμού.

Η Απριλιανή επταετία ήταν μια Αμερικανόστροφη έκφραση του στρατού όπου στο όνομα του ανύπαρκτου ''κομμουνιστικού κινδύνου'' έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση που είχε τοποθετηθεί μετά τα Ιουλιανά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 είχε κρατήσει αναμφισβήτητα πατριωτική στάση στο κυπριακό λέγοντας στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ''πως αν οι Τούρκοι ανοίξουν τις πόρτες του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να μπούμε μέσα'' συνεπώς ο Παπανδρέου μίλησε ανοιχτά για ελληνοτουρκικό πόλεμο σε περίπτωση εισβολής στην Κύπρο από την Τουρκία. Επίσης τότε στον στρατό υπήρχαν δύο τάσεις: ο ΑΣΠΙΔΑ και ο ΙΔΕΑ ο πρώτος αποτελούταν από Παπανδρεικούς αξιωματικούς και ο δεύτερος από βασιλόφρονες και αντικομμουνιστές συνταγματάρχες.

Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη δουλειά της επταετίας ήταν να αποστρατικοποιήσει την Κύπρο και να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί αφήνοντας το γυμνό απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Το 1972 ο Παπαδόπουλος σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Μιλλιέτ είχε πει πως ''πρέπει να πεισθούν οι δύο κοινότητες εις την Κύπρο πως δεν θα έλθουμε σε πόλεμο για χάρη τους''. Εν συνεχεία, τόνισε πως η ομοσπονδία Ελλάδος και Τουρκίας είναι μονόδρομος επειδή είμαστε μικρά κράτη. Δηλαδή η κακομοιρίκη και μικροελλαδική πολιτική που διατυμπανίζουν οι απόστολοι του μαρασμού σήμερα και ταΐζουν το επιχείρημα Καζάν Καζάν της Αγκυρας.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αποκλειστικό: 7 + 3 σκέψεις για τον Συνταγματάρχη Γεώργιο Παπαδόπουλο και την στρατιωτική κυβέρνηση της 21ης Απριλίου (γράφει ο Ησαΐας Κωνσταντινίδης)

 

γράφει ο Ησαΐας Κωνσταντινίδης

ΩΣ ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ: 

Δεν είναι καθόλου λίγοι οι φίλοι αναγνώστες, που μου ζητούν εδώ και πολλά χρόνια να λάβω θέση για το ζήτημα: χούντα της 21ης Απριλίου και Γεώργιος Παπαδόπουλος … 

Υπήρξε κάτι το θετικό ή το αρνητικό, εν τέλει, η όλη κατάσταση που προέκυψε από τη χουντική Επανάσταση του 1967; 

Τι προσέφερε στον ελληνισμό και στο γένος των Ελλήνων; 

Άφησε πίσω της κάτι το δημιουργικό ή μήπως άφησε συντρίμμια; 

Αυτά είναι πολύ σημαντικά ερωτήματα. 

Και πρέπει να απαντηθούν, πόσο μάλλον που στις ημέρες μας πολλοί μεν αναρωτιούνται με απόγνωση «πού είσαι Παπαδόπουλε;» (λόγω της πικρίας που νιώθουν από τις αθλιότητες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ κλπ.), άλλοι μεν εκμεταλλεύονται το όλο θέμα, ως δήθεν υποστηρικτές του δικτάτορα, απλώς για να «πουλήσουν». 

Γι’ αυτόν τον λόγο αποφάσισα να συγγράψω το εν λόγω σύντομο άρθρο, ακριβώς για να λάβω ευθεία και συγκεκριμένη θέση πάνω σε ένα αμφιλεγόμενο ζητούμενο που (ιστορικά) ακόμη και σήμερα μας απασχολεί…

(το κείμενο τίθεται υπό μορφή ερωταπαντήσεων)

Χειροφίλημα του Παπαδόπουλου στον τροτσκιστή ρασοφόρο Μούσκο που κατεδίωξε τους Ενωτικούς της Κύπρου!

1. Ήταν η χούντα της 21ης Απριλίου του 1967, Επανάσταση ή όχι;

Ναι, ήταν. Διότι «Επανάσταση», με νομικούς και ιστορικούς όρους, σημαίνει κατάσταση που δύναται να δημιουργήσει Δίκαιο. Και η 21η Απριλίου δημιούργησε Δίκαιο, διεθνώς μάλιστα αναγνωρισμένο (πλην κάποιων κυρώσεων, από πλευράς ΗΠΑ και Ευρώπης, που βεβαίως δεν μπορούσαν να αποδεχθούν δικτατορία σε χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ και υπό ένταξη στην τότε ΕΟΚ). Όλες όμως οι χώρες-μέλη του ΟΗΕ συνήψαν αμέσως σχέσεις με το καθεστώς των χουντικών, ουδεμία μάλιστα προέβαλλε «βέτο» εναντίον της τότε καταστάσεως. 

Ήταν κι η εποχή του Ψυχρού πολέμου, όπου η μία υπερδύναμη έκανε τα στραβά μάτια στις ανομίες της άλλης … Έτσι, η Σοβιετική Ένωση δεν αντέδρασε στο χουντικό πραξικόπημα των Παπαδόπουλου-Μακαρέζου - Παττακού του 1967, όπως ακριβώς και οι ΗΠΑ δεν αντέδρασαν καθόλου στην εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Τσεχοσλοβακία το 1968…

2. Ποια υπήρξε η καταγωγή -κοινωνική και άλλη- του πρωτεργάτη της χουντικής Επαναστάσεως του 1967, Γεωργίου Παπαδόπουλου;

Ήταν μικροαστική. Δεν είναι τυχαίο αυτό που είπε τότε ένας μεγαλοσχήμων: 

«Ποιοι είναι αυτοί; Είναι παιδιά αγροτικών οικογενειών, δεν ανήκουν σ’ εμάς, στο σύστημά μας … Δεν τους γνωρίζουμε». Και, παρ’ όλα αυτά, η 21η Απριλίου δεν έκανε την υπέρβαση. 

Δεν τόλμησε να φέρει τολμηρές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις για το σύστημα. Παγιδευμένη μέσα στον δοσιλογικό της συντηρητισμό, απεδείχθη ιστορικά μία συνέχεια (ή «διάλειμμα», εάν προτιμάτε) των έως τότε ελλαδικών κυβερνήσεων. 

Ένας «αέρας κοπανιστός», που τίποτε δεν προσέφερε στη χώρα. Πρέπει δε, εδώ, λόγω της Ιστορίας, να σημειωθεί ότι ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν συγγενής του Γεωργίου Παπανδρέου, του περίφημου «Γέρου της Δημοκρατίας»! 

Συγκεκριμένα, ήταν ανιψιός (και βαπτιστικός του) και ξάδερφος του Ανδρέα Παπανδρέου … Στη σημείωση 4, σελ. 12, του κεφαλαίου «Οι ρίζες» του βιβλίου μου «Ποιος είναι ο Γ.Α.Π.;», εκδ. «Ελληνική Άνοδος» 2012, σημειώνω τα εξής: 

«Από την Αγία Μαρίνα καταγόταν και η οικογένεια του ηγέτη του καθεστώτος της 21ης Απριλίου, Γεωργίου Παπαδόπουλου (ο οποίος γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαΐας). 

Μάλιστα ο Παπαδόπουλος υπήρξε ξάδελφος του Ανδρέα Παπανδρέου, αφού ήταν συγγενείς από τους πατεράδες τους! 

Στην πραγματικότητα οι προπαππούδες τους υπήρξαν αδέλφια κι αυτό εξηγεί το ενδιαφέρον του Γεωργίου Παπανδρέου για τον Παπαδόπουλο μετά το περίφημο «σαμποτάζ του Έβρου», αλλά και το γεγονός ότι τα μέλη της οικογένειας του μετέπειτα Απριλιανού κυβερνήτη ήταν πάντοτε ψηφοφόροι του «Γέρου της Δημοκρατίας» στον νομό Αχαΐας…».

3. Γιατί έγινε το πραξικόπημα του 1967; Ποιες ήταν οι τότε επικρατούσες συνθήκες;

Στις αρχές του 1967 το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είχε πια πεθάνει… Όπως είπε αργότερα ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, «η δημοκρατία πέθανε στη χώρα και οι συνταγματάρχες απλώς της έριξαν τη χαριστική βολή». 

Πράγματι, σε συνθήκες (τότε) Ψυχρού πολέμου, το αστικό καθεστώς δεν είχε άλλη επιλογή από το να στηρίξει μία πολιτειακή εκτροπή, ως αποτέλεσμα της υποβόσκουσας πολιτικής ανωμαλίας. 

Ο αείμνηστος καθηγητής Δημήτρης Κιτσίκης, στο έργο του «Ιστορία του ελληνοτουρκικού χώρου 1928-1973», σελ. σελ. 289-290, εκδ. «Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1981, διαβάζουμε τα ακόλουθα ενδιαφέροντα: 

«Η πτώση του ηθικού επιπέδου του Έλληνα πολιτικού που φυσικό ήταν να εκμεταλλευθεί η επανάσταση του 1967, ήταν τόσο οφθαλμοφανής ώστε ο πρώην υπουργός και μέλλων καραμανλικός πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, γιος του κατοχικού πρωθυπουργού του 1943-1944, Ιωάννη Ράλλη, αισθάνθηκε την ανάγκη να γράψει βιβλίο το 1971 για να υπερασπίσει το σώμα του («κληρονομικό σώμα θα έλεγε κανείς τουλάχιστο όσον αφορά την οικογένεια Ράλλη, η οποία βρίσκεται στην εξουσία από το 1821) διότι, όπως γράφει: 

«Έγινε συνήθεια τα τελευταία χρόνια να κατηγορούνται όλοι οι Έλληνες πολιτικοί ως φαύλοι και ανίκανοι». (Γεώργιος Ι. Ράλλης, Η αλήθεια για τους Έλληνες πολιτικούς, Αθήνα, Ερμείας, 1971, σ. 7)».

4. Υπήρχε άλλη εναλλακτική πραξικοπήματος από το σύστημα;

Βεβαίως, υπήρξε. Λίγη Ιστορία … 

Προ του διαφαινομένου αδιεξόδου, είχαν προκηρυχθεί γενικές βουλευτικές εκλογές για τις 28 Μαΐου του 1967 (που δεν έγιναν τελικά ποτέ). Ήδη η χώρα βίωνε δύο σχεδόν χρόνια πολιτικής αστάθειας: η κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου, υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου, έχοντας λάβει στις αρχές του 1964 το 53% περίπου των ψήφων, κατέρρευσε στις 15 Ιουλίου 1965, όταν όλα τα μεγαλοστελέχη της αποχώρησαν από την τότε κυβέρνηση. 

Έκτοτε, στην εξουσία βρέθηκαν είτε κυβερνήσεις «Αποστατών» (όπως ονομάσθηκαν όσοι αποσχίστηκαν από την Ένωση Κέντρου στα λεγόμενα «Ιουλιανά» του 1965) είτε βασιλικές κυβερνήσεις από τον Δεκέμβριο του 1966 έως τον Απρίλιο του 1967, αποτέλεσμα άτυπης συμφωνίας των δύο μεγαλύτερων δυνάμεων της εποχής, ήτοι της Ενώσεως Κέντρου και της ΕΡΕ. 

Επειδή όμως το σύστημα φοβόταν φοβερά γεγονότα προ των εκλογών της 28ης Μαΐου 1967, έβαλε μπροστά το σχέδιο επέμβασης των στρατηγών (που ονομάστηκε «βασιλικό πραξικόπημα»), προκειμένου οι εκλογές εκείνες να αναβληθούν. 

Η εν λόγω δικτατορία θα είχε ως αποστολή να «εκτονώσει» την κατάσταση για λίγο καιρό και έπειτα να επαναφέρει στη διακυβέρνηση του τόπου τους παλαιούς πολιτικάντηδες. Όμως τους στρατηγούς, τους πρόλαβε η Επανάσταση της 21ης Απριλίου, οι ηγέτες της οποίας ουδεμία σχέση είχαν με το ως άνω αναφερθέν σχέδιο.

5. Ποιες οι σχέσεις της Απριλιανής δικτατορίας με το (τότε) Ανατολικό μπλοκ;

Η δικτατορία των χουντικών της 21ης Απριλίου 1967 συνέχισε την εξωτερική πολιτική των προηγουμένων κυβερνήσεων, εν μέρει της ΕΡΕ και κυρίως της Ενώσεως Κέντρου, για αποκατάσταση των σχέσεων της Ελλάδας με τις χώρες του κομμουνιστικού συνασπισμού. 

Και όχι μόνο προσέγγισε τη Βουλγαρία -και την άλλοτε ΕΣΣΔ, όπως είχε γίνει ήδη επί κυβερνήσεως Γεωργίου Παπανδρέου από το 1964, αλλά ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο πρώτος που αποκατέστησε τις ελληνοαλβανικές σχέσεις: 

το 1971 αναγνώρισε πλήρως το αλβανικό κράτος, «θάβοντας» όμως το λεγόμενο «Βορειοηπειρωτικό ζήτημα»! Κατά τον τρόπο τούτο, ιδρύθηκαν πρεσβείες σε αμφότερες τις χώρες, αλλά ο ελληνισμός της Νότιας Αλβανίας σταδιακά οδηγήθηκε σε μαρασμό και αφελληνοποίηση.

6. Ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, υπέρμαχος της θεωρίας του «ελληνοτουρκισμού»;

Αναμφίβολα, ήταν! Μίλησε ευθέως περί ενώσεως των δύο οχθών του Αιγαίου (προφανώς για να εξευμενίσει το ΝΑΤΟ έναντι του), ενώ αναθέρμανε τις προηγουμένως κάκιστες ελληνοτουρκικές σχέσεις. 

Μάλιστα, έφθασε στο σημείο να επικαλεστεί το παλαιότερο παράδειγμα του Ελευθερίου Βενιζέλου -τον οποίο, ως «Κεντρώος» λάτρευε-, που μερικές δεκαετίες πιο πριν είχε προτείνει να λάβει ο Κεμάλ Ατατούρκ το βραβείο Νόμπελ ειρήνης! 

Δεν είναι τυχαίο πως ακόμη και σήμερα ο τουρκικός Τύπος αναφέρεται στον Γεώργιο Παπαδόπουλο ως «μεγάλο φίλο της Τουρκίας».

7. Γιατί απέσυρε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο;

Την απέσυρε, πεντακάθαρα, λόγω δειλίας! 

Του … έτριξαν τα δόντια οι Τούρκοι, τον Δεκέμβριο του 1967, κι εκείνος άφησε την Κύπρο τελείως ανυπεράσπιστη … 

Έτσι, η Τουρκία βρήκε έτοιμο το έδαφος για να εισβάλλει τον Ιούλιο του 1974 στη Μεγαλόνησο και να καταλάβει το 37% του εδάφους της. Δεν είναι, δε, καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι υποστηρικτές του Παπαδόπουλου είτε αποσιωπούν εντελώς το γεγονός αυτό είτε -απλώς- «τα μασάνε» … 

Τι να πουν άλλωστε γι’ αυτή τη μειοδοσία; 

Μάλιστα, η εν λόγω κατάσταση θα πρέπει οπωσδήποτε να συνδυασθεί με το τότε «αντιπραξικόπημα» που επιχείρησε ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος κατά της χούντας, το οποίο τελικώς απέτυχε παταγωδώς και, έτσι, η Ελλάς έπαυσε ουσιαστικώς να είναι βασιλευόμενη δημοκρατία. 

Για να ακολουθήσουν το 1973 τα χειρότερα, όταν ο Παπαδόπουλος, χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο, κατήργησε τη μοναρχία και μετέβαλλε το πολίτευμα της χώρας σε (δήθεν) προεδρευόμενη δημοκρατία…

8. Πολλοί ισχυρίζονται ότι η χούντα του Παπαδόπουλου ενίσχυσε την αστικοποίηση του ελλαδικού πληθυσμού και την καταστροφή των ελληνικών μεγαλουπόλεων … Ισχύει αυτό;

Όχι μόνο ισχύει, μα παραϊσχύει! 

Ο Παπαδόπουλος, με την κακόγουστη «αρχιτεκτονική» του, επέτεινε τις τότε υπάρχουσες τάσεις αστυφιλίας του επαρχιακού και αγροτικού πληθυσμού, σε σημείο η αστικοποίηση (η γιγάντωση δηλ. της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και 2-3 ακόμη πόλεων) να φθάσει σε σημείο ρεκόρ, σχεδόν παράνοιας. 

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι στην Αθήνα της σεισμικής ζώνης, όπου κανονικά δεν επιτρέπεται να υπάρχουν πολυώροφα κτίσματα, ο εν λόγω Παπαδόπουλος επέβαλλε την ανόρθωση ολόκληρων ουρανοξυστών! Οι οποίοι, πέραν της πλήρους έλλειψης αισθητικής, δύνανται να αποδειχθούν εξαιρετικά επικίνδυνοι σε περίπτωση μεγάλου σεισμού. 

Και αναρωτιέται εύλογα κανείς: γιατί έπραξε όσα έπραξε; Ήταν ανόητος και αφελής, ή ό,τι έκανε το έκανε επίτηδες;

9. Πώς πήγαινε η ελληνική οικονομία από το 1967 έως το 1973; Υπήρχαν τότε οικονομικά κλπ. σκάνδαλα;

Θα ξεκινήσω από τα σκάνδαλα της χούντας. 

Ο συγγραφέας και αρθρογράφος Διονύσης Ελευθεράτος έγραψε κάποτε ένα βιβλίο, με τίτλο «Λαμόγια στο χακί», όπου καταγράφει ένα προς ένα τα σκάνδαλα της χούντας. Σκάνδαλα, τα οποία «νομιμοποίησαν» τη μετέπειτα ασύλληπτη διαφθορά της Μεταπολίτευσης (μετά το 1974). 

Διαβάστε, παρακαλώ, το ως άνω αναφερόμενο βιβλίο, για να καταλάβετε τι είδους σήψη υπήρχε επί … δήθεν ανεπιλήπτου 21ης Απριλίου … 

Αλλά και η ελληνική οικονομία. Δεν λέω ότι οι πρωτεργάτες της 21ης Απριλίου έκλεψαν τον δημόσιο πλούτο (δεν έκλεψαν), αλλά η οικονομία της χώρας βρέθηκε, μετά το έτος οικονομικής ανάκαμψης 1966 (κυβέρνηση των «Αποστατών») σε βαθύτατη κρίση, την οποία επιδείνωσε η πετρελαϊκή κρίση του 1973. 

Εξ ’ού και οι χουντικοί έπεσαν. Άνθρωποι οικονομικά αναλφάβητοι και «στρατόκαυλοι» καραβανάδες, χωρίς ίχνος πρακτικής γνώσης, κλήθηκαν να διαχειριστούν την οικονομία μας, με καταστρεπτικά όμως αποτελέσματα.

10. Τελικά τι προσέφερε η 21η Απριλίου στον ελληνισμό και, ειδικότερα, στην πατριωτική παράταξη;

Προσέφερε μόνο το χάος. Την απόλυτη καταστροφή και παρακμή … 

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα, στον λεγόμενο «πατριωτικό χώρο», όπου επικρατεί η ανόητη λαγνεία υπέρ της χούντας της 21ης Απριλίου, δεν προσχωρούν οι νέοι και οι γυναίκες. Και δεν το κάνουν τυχαία. 

Για να ακούσουν, τι; Τα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»; 

Ή τα «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»; 

Δεν καταλαβαίνουν τα άτομα αυτά, οι υποστηρικτές της χούντας, ότι άλλα είναι τώρα τα ζητήματα που απασχολούν το έθνος και την κοινωνία μας … 

Και αναρωτιέμαι: Εν τέλει, για ποιον λόγο ο Παπαδόπουλος κι η παρέα του έκαναν το πραξικόπημα του 1967; Εμπόδισαν ένα άλλο πραξικόπημα, εκείνο των στρατηγών, που (τέλος πάντων) θα εκτόνωνε μια δύσκολη έτσι κι αλλιώς κατάσταση. 

Αλλά, επιπροσθέτως, δεν εκτέλεσαν -ως έπρεπε- τους προδότες, όπως έπραξε π.χ. το 1973 ο Πινοτσέτ στη Χιλή, αλλά τους άφησαν ελεύθερους!!! Τότε, γιατί ακριβώς έκαναν το πραξικόπημα; 

Όμως η ζωή είναι δίκαιη. Και οι εν λόγω ανόητοι είχαν την τύχη που τους έπρεπε: πέθαναν στη φυλακή και απαξιωμένοι. Καταδίκασαν όμως τον ελληνικό λαό να βιώσει μία άθλια Μεταπολίτευση, που τον Μάιο του 2010 μας έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. 

Κι αυτό δεν θα τους το συγχωρέσει ποτέ η Ιστορία του γένους μας.

Ούτε με τους «χουντικούς», ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού.

Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς;

Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε.

Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια.

Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης.

Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.

«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης».

Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος  να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της.

Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες.

Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του  ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του.

Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση».

Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας.

Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών.

Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία.

Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» Γεωργαλάς.

Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας.

Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών.

πηγή

Νεοεθνικιστικός ακροδεξιός αντιφασισμός (https://anaktisi-mag.gr/)

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου 

Μετά το 1945 η Ευρώπη γνώρισε από την «δημοκρατία» που ήρθε πέρα από τον Ατλαντικό, φέρνοντας με μίσος την καταστροφή, την κατοχή, την θλίψη, την παρακμή, την μιζέρια και τις νέες μαφιόζικες συμπεριφορές τύπου Far West, αλλά κυρίως την εκδίκηση για τους Ευρωπαίους. 

Ο κλασικός αντιφασισμός, που δυστυχώς ήταν γνωστός από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και που πάνω του δημιουργήθηκε η νέα Ευρώπη, είχε σχεδιαστεί με τέχνη. Αρχικά από τα κομουνιστικά κόμματα και τους μηχανισμούς τους και τελικά επικυρώθηκε από την φιλελεύθερη καπιταλιστική Δεξιά ως λειτουργικό εργαλείο σταθεροποίησης της εξουσίας. 

Τα τελευταία χρονιά όμως έχουμε κάτι πιο εξελιγμένο, σαν έναν πολύ πιο “λεπτό” αντιφασισμό, που αυτή τη φορά προέρχεται κατευθείαν από τη «δεξιά» και το μαγαζάκι της, την ακροδεξιά. 

Πρόκειται για ένα μείγμα μίζερου συντηρητισμού, που απευθύνεται στους αφελείς πατριώτες αστούς, τους «μη με ενοχλείτε παρακαλώ», που ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα για την επαναστατική ιδέα και δράση των Εθνικοεπαναστατικών κινημάτων. Αντιθέτως έχουν υιοθετήσει μόνο τις αντιφασιστικές και αστικές διαστρεβλώσεις του εκάστοτε Καθεστώτος. 

Ένα φαινόμενο αυτό βέβαια που υπάρχει εδώ και χρόνια και στην πατρίδα μας, ριζωμένο μέσα στην ακροδεξιά, σε εκείνη τη «σιωπηλή πλειοψηφία» που ήταν σκληρά μόνο αντικομμουνιστική, φιλελεύθερη  και φιλοσιωνιστική, αλλά που λέρωσε τα χέρια της μόνο και μόνο για να ψηφίσει, εκείνο το κομμάτι της δεξιάς που λαχταρούσε την «αστική τάξη και πειθαρχία», για να υπερασπιστεί την ύπαρξή της από την επικείμενη «προλεταριακή επανάσταση» και που σε κάθε περίπτωση δεν την ενδιέφερε τίποτε άλλο

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

-1 puppet of ZOG

Kosher εθνικιστές (άρθρο του Ιφικράτη Αμυρά)

γράφει ο Ιφικράτης Αμυράς

Χθές Πέμπτη έγινε συνέδριο στην Ιερουσαλήμ με πρωτοβουλία της κυβερνήσεως Νετανιάχου, για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού.

Εσκεμμένως, καλεσμένοι ήταν πολλοί δεξιοί, τραμπιστές, ακροδεξιοί, εθνικίζοντες, και εθνικιστές πολιτικοί από την Ευρώπη, όπως ο Jordan Bardella και η Marion Marechal (ανηψιά της Μαρίν Λε Πέν).

Αρκετοί εκπρόσωποι εβραϊκών οργανώσεων της Ευρώπης δεν ήθελαν να συμμετάσχουν, και κατεδίκασαν την νομιμοποίηση της ακροδεξιάς στα μάτια της κοινής γνώμης.

Από την άλλη μεριά, τα πρώην περιθωριακά ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης επιθυμούν προβολή στα μμε και λαϊκή νομιμοποίηση, οπότε έσπευσαν να επιδώσουν τα φιλοσιωνιστικά τους διαπιστευτήρια.

Η βαθύτερη ανάλυση αυτού του φαινομένου εξηγείται με το ότι αφ' ενός η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ ψάχνει εναγωνίως συμμάχους εναντίον του ριζοσπαστικού Ισλάμ και της αντισιωνιστικής Αριστεράς.

Αφ' ετέρου τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, σύμφωνα με την δική τους ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητος, ευθυγραμμίζονται με τον Νετανιάχου διότι δεν θέλουν τον εξισλαμισμό της Ευρώπης ούτε την αριστερόστροφη woke ατζέντα.

Πρόκειται για μία σύμπτωση συμφερόντων. Το πρόβλημα με τους Ευρωπαίους ακροδεξιούς και εθνικίζοντες, είναι ότι δεν κατανοούν ότι η συγκεκριμένη στάση του καθεστώτος Νετανιάχου είναι προσωρινή και τακτικής σημασίας, όχι στρατηγικής.

Το σιωνιστικό Ισραήλ δεν έχει καμία διάθεση να νομιμοποιήσει και να εκθρέψει τον εθνικισμό στην Ευρώπη. Όσο τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης λειτουργούν ως άμισθοι σωματοφύλακες του σιωνισμού, θα απολαμβάνουν έναν βαθμό ανοχής και από το Ισραήλ, και από την ΕΕ, και από την τραμπική Αμερική.

Αν όμως πάνε παραπέρα και μιλήσουν για εθνική ομοιογένεια, ή για μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών, η κατάσταση θα αλλάξει. Δεν θα υπάρχει η ίδια ανοχή. Τότε θα πρέπει να συγκρουστούν στους δρόμους με το αντεθνικό καθεστώς της ΕΕ προκειμένου να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους, κάτι που δεν είναι διατεθειμένοι να πράξουν.   

Από την οπτική γωνία της ακροδεξιάς είναι μία επωφελής πολιτική σύμπραξη. Θα μπορεί να μιλά κατά της ισλαμικής λαθρομεταναστεύσεως και κατά της woke αριστερής ατζέντας, χωρίς να φοβάται τόσο πολύ τις κατηγορίες περί ρατσισμού και φασισμού, διότι έχει πιά την αποδοχή και την προστασία του καθεστώτος Νετανιάχου.

Όμως σε μακροπρόθεσμη βάση, όπως άλλωστε συνηθίζει, η φιλοσιωνιστική Ευρωπαϊκή ακροδεξιά θα στραφεί κατά των ριζοσπαστικών εθνικιστικών οργανώσεων μέσα στις δικές τους χώρες.

Όσο οι ελληνόφωνοι ακροδεξιοί μιλάνε κατά του αντισημιτισμού, το σιωνιστικό καθεστώς θα τους φλερτάρει πολιτικώς. Αλλά αν μιλήσουν κατά του ανθελληνισμού, δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν στήριξη από τους σιωνιστές.

Στεφανία από την Ουκρανία: "τους antifa δημοσιογράφους τους έχουμε γραμμένους στα παλιά μας τα άρβυλα από το Azovstal"

 

Σύντροφοι (;), με σφυροδρέπανο, antifa και γιατί όχι μαζί με μισθοφόρους Τσετσένους ενωμένοι για την μεγάλη Ρωσία (εναλλακτική για την παρακμή της Δύσης)

Η antifa στο πλευρό των αποσχιστών

Αφού πρώτα δημοσίευσαν στην εφημερίδα τους την φωτογραφία του Άρη Αρίωνος την οποία πήραν από φιλοσιωνιστική αντιφασιστική πηγή του διαδικτύου, ενοχλήθηκαν και από τους Αυτόνομους της Κύπρου για το σύνθημα στην Λεμεσό!

Τώρα που έληξε η πολιορκία του εργοστασίου μεταλλουργίας της Μαριούπολης - αν και κάποιοι μαχητές δεν παραδόθηκαν - και ο γνωστός πολιτικάντης δεν θα έχει να αντιμετωπίσει εσωτερική γκρίνια για το αν τα γράφει σωστά τα υβριστικά σχόλια στο διαδίκτυο, τώρα που οι φελλοί της ενημέρωσης θα πάρουν κάτι παραπάνω από την πρεσβεία για την εμετική προπαγάνδα τους καιρό να τεθεί το ερώτημα. 

Γιατί δεν ομιλούν οι ιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου για τους Αφγανούς φαντάσματα των ειδικών δυνάμεων που δήθεν πολεμούσαν μαζί με τους Εθνικιστές; 

Γιατί δεν δείχνουν τις δυνάμεις των Τούρκων που δήθεν ενίσχυσαν το Τάγμα Azov; 

Που είναι οι αποδείξεις για τους κακούς Ουκρανούς εθελοντές και στρατεύσιμους που ήταν έτοιμοι από τα καταφύγια να εξαπολύσουν χημικά όπλα; 

Τελικά ή κάποιοι γνωρίζουν ότι αναπαράγουν ψευδείς ειδήσεις ή ξεγελιούνται από την προπαγάνδα μιας ξένης χώρας.

Ένα λεύκωμα φωτογραφιών για την μάχη του εργοστασίου Azovstal εδώ

 

Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος; (ανανεώθηκε 27.05.2022)

«Όλα τα έθνη, έχουν να επιδείξουν τους εκλεκτούς των. Οι εκλεκτοί του Ελληνικού Έθνους διαφέρουν, από τους εκλεκτούς των άλλων εθνών στο γεγονός, ότι οι δικοί μας εκλεκτοί ήσαν παγκοσμίου εμβελείας, διότι με την δράσιν των διεμόρφωσαν την ιστορία της οικουμένης, δηλαδή την ιστορία της ανθρωπότητος. Αι εκλεκταί προσωπικότητες του Ελληνισμού οφείλουν την αξίαν των, στην ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής η οποία ανέδειξε τους πρωτοδημιουργούς του πολιτισμού και τους κυριάρχους της ιστορίας. Μόνον η Φυλή μας κατώρθωσε κοσμοκρατορίας. Στο βιβλίον αυτό θα παρουσιάσωμεν ένα από τα εκλεκτά τέκνα της Φυλής μας: τον Κοσμοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνον» 

Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Πλεύρη

Εισαγωγικό σημείωμα ενός συναγωνιστή τον οποίο και ευχαριστούμε:

Το παρακάτω χρονολόγιο των διωγμών του Κωνσταντίνου είναι ενδεικτικό του «φιλελληνισμού» του αλλά και της απάτης της ξαφνικής ελληνοποίησης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της μετονομασίας της σε «βυζαντινή». Αυτό είναι το  ψευδές,  ετεροχρονισμένο και ετερόκλητο όνομα της Χριστιανικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των υπηκόων της Ρωμαίων, που εισήχθηκε για πρώτη φοράν το 1557 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμου Βολφ (Ieronymus Wolf). 

Οι ίδιοι ουδέποτε αποκαλέστηκαν Βυζαντινοί ούτε βεβαίως Έλληνες, μίας λέξεως απαγορευτικής έως το τέλος (1453) αλλά Ρωμαίοι με παραφθορά το Ρωμιοί. Όλοι οι αυτοκράτορες υπόγραφαν ως βασιλείς των Ρωμαίων. Ρωμιοσύνη είναι η παραφθορά της Ρωμαιοσύνης που σημαίνει Ρωμαϊκότητα. Οι ανθέλληνες εξουσιαστές έχουν ελληνοποιήσει εκείνη την ανθελληνική και πολυεθνική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους κατοίκους της. 

Όσον είναι … Αγγλική η αγγλόφωνη Νέα Υόρκη, άλλο τόσο ήταν «Ελληνική» η ελληνόφωνη, ποικιλώνυμα αποκαλεσθείσα Νέα Ρώμη, ή Κωνσταντινούπολις, ή Νέα Ιερουσαλήμ, ή Νέα Σιών! Ως θεμελιωτές αυτής της ιστορικής διαστρέβλωσης και ανυπόστατης ζεύξης της Ελληνικότητας με την αντινομιακή ως ελληνοκτόνο χριστιανική ρωμαϊκότητα πρωτοστατούν οι Σπυρ. Ζαμπέλιος, Κων. Παπαρρηγόπουλος και ο Κων. Πλεύρης. 

Αυτοί και όλοι οι οπαδοί των αδυνατούν όμως να εξηγήσουν το πώς μεταλλάχθηκε έξαφνα από Ρωμαϊκή σε «Ελληνικήν», όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται τα έτη είτε 324 ή 394 μ.ν.χ. Αι λέξεις Βυζάντιο και Βυζαντινοί (το ορθό είναι Βυζάντιοι) πρέπει να παραπέμπουν μόνον στην αποικία των Μεγαρέων και τους κατοίκους της, πάνω στα ερείπια της οποίας κτίστηκε από τον οικογενειοκτόνο Φλάβιο Κωνσταντίνο η Νέα Ρώμη το 330 μ.κ.χ.    

324 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή και γαμβρό του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Το διάταγμά του της «Ανεξιθρησκείας» των Μεδιολάνων του 313 ουδέποτε εφαρμόσθηκε αν ποτέ έγινε. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά..

326 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας. Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λόγου χάριν στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη). Αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.

330 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά ιερά για να διακοσμήσει την Νέα Ρώμη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού – Απόλλωνα και λυντσάρει τους ιερείς του.

335 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει τη σταύρωση όλων των εθνικών Ελλήνων ως επί το πλείστον επιστημόνων, φιλοσόφων και ιερέων. Τότε μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος. Ακολουθούν καταστροφές Ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες. Εγκαίνια της Εκκλησίας του «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα…υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου.

337 μ.ν.χ.Ο Κωνσταντίνος, από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος πεθαίνει και η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, ανακηρύσσει αυτόν και τη μητέρα του Ελένη Αγίους και Ισαποστόλους.

 Οι σύγχρονες προτομές απεικονίζουν το πραγματικό πρόσωπο του, και όχι οι μετέπειτα εικόνες, που τον δείχνουν εντελώς διαφορετικό σύμφωνα με την χριστιανική εικονογραφία και ίδιας ηλικίας με την μητέρα του ! Το βλοσυρό και ψυχρό βλέμμα αυτού του οικογενειοκτόνου, φανερώνει τον εγκληματικό του χαρακτήρα.

Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος;

Στις 20 Μαΐου του 325 συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας, η Α’ Οικουμενική Σύνοδος με την συμμετοχή 300 περίπου αρχιερέων. Ο Κωνσταντίνος (272-337) συνοδευόμενος από τους αυλικούς του φορώντας την πολυτελή αυτοκρατορική του ενδυμασία από ακριβό μετάξι και στολισμένος με βαρύτιμα κοσμήματα από πολύτιμους λίθους, κήρυξε την έναρξη των εργασιών της συνόδου. Ανάμεσα στα κοσμήματα του αυτοκράτορα εντυπωσίαζε και ένα σκουριασμένο καρφί από αυτά που δήθεν είχαν καρφώσει τον Ιησού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Οι συσκέψεις της συνόδου διήρκεσαν 3-4 χρόνια και διεξήχθησαν σε βασιλική αίθουσα. 

Ο Κωνσταντίνος είχε την προεδρία και ήταν ο κύριος ρυθμιστής των αποφάσεων της συνόδου, αργότερα όμως οι ..."άγιοι" πατέρες θα πουν ότι οι αποφάσεις λήφθηκαν με την ... επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Στην σύνοδο υπήρχαν συχνά δογματικές αντιπαλότητες και πολλά μαχαιρώματα μεταξύ των αδελφών χριστιανών. Κατά την διάρκεια της συνόδου συνέβησαν τραγικά γεγονότα.

Στις αρχές του έτους 326 κατηγορήθηκε ο υιός του Κωνσταντίνου Κρίσπος (303-326) ότι είχε ερωτικές σχέσεις με την μητριά του Φαύστα. (289-326). Ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή και δολοφονήθηκε ο πρωτότοκος υιός του που τον είχε αποκτήσει με την Μινερβίνη. Ο Κρίσπος ήταν περίπου 25 ετών και ήταν αξιαγάπητος στις δυτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας. 

Η πεθερά Αυγούστα Ελένη (248-328) που υπεραγαπούσε τον εγγόνο της επέκρινε αυστηρά τον Κωνσταντίνο και τον παρακίνησε να δολοφονήσει και την Φαύστα. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεση μέσα στο λουτρό της και της δεύτερης γυναίκας του Φαύστας με την οποία είχε αποκτήσει πέντε παιδιά, τον Κωνσταντίνο Β΄ τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα και, την Κωνσταντία και την Ελένη. 

Η Αυγούστα Φαύστα ήταν ευφυέστατη και μία πραγματική καλλονή. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα ανάκτορα της Ρώμης, και ήταν κόρη, αδελφή, σύζυγος και μητέρα πριγκίπων και αυτοκρατόρων. Ύστερα από αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα το κύρος και η δημοτικότητα του Κωνσταντίνου άρχισαν να κλονίζονται. 

Μέρα με την μέρα οι αντιπάθειες κατά του Αυτοκράτορα μεγάλωναν σε Ανατολή και Δύση και υπήρχε ο φόβος της δημιουργίας επαναστατικών κινημάτων από τον λαό και τον στρατό κατά της αυτοκρατορίας. Για να κατευνάσει ο Κωνσταντίνος την οργή και τις αντιδράσεις των κατοίκων στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας οι αυλικοί του ανακοίνωσαν ένα μεγάλο θαύμα:

«Η Αυγούστα Ελένη ενώ κοιμόταν παρουσιάστηκε σε όνειρο ο ίδιος ο Χριστός και της υπέδειξε την θέση που γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και της ανάστασης του στον λόφο του Γολγοθά. Έτσι για να ξεχαστεί ο Κρίσπος και η Φαύστα και να αποπροσανατολιστεί το θεοσεβές ποίμνιο, η Ελένη (παλιά λαϊκή πόρνη που στα νιάτα της εκδιδόταν σε πανδοχείο του πατέρα της στο Δρέπανο της Βιθυνίας), η οποία σε ηλικία 78 ετών ξεκίνησε για τα μακρινά Ιεροσόλυμα για να μπορέσει να διορθώσει τα εγκλήματα του κακοαναθρεμμένου παιδιού της. 

Ο Φλάβιος Ιούλιος Κρίσπος (Flavius Julius Crispus) γεννήθηκε γύρω στο 303 ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ήταν καρπός των σχέσεων του Κωνσταντίνου από την πρώτη του γυναίκα την Μινερβίνη, που την παντρεύτηκε το 303. Ο Κωνσταντίνος χώρισε το 307 μ.Χ. την Μινερβίνη και παντρεύτηκε την Φαύστα κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού και αδερφή του Μαξέντιου. Ο Κρίσπος, νέος με ηγετικά χαρίσματα απέκτησε καλή μόρφωση και διέγραψε λαμπρή στρατιωτική καριέρα 

Η σταδιοδρομία του ως ανώτατου αξιωματούχου ξεκίνησε την 1 Μαρτίου του 317 όταν σε ηλικία περίπου 14 ετών αναγορεύτηκε Καίσαρας. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος πίστευε πολύ στις ικανότητες του γιου του, τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Ο Κρίσπος εγκαταστάθηκε στους Τρεβήρους {σημερινή πόλη Trier της Γερμανίας} όπου τον Ιανουάριο του 322, παντρεύτηκε κάποια κοπέλα, την Ελένη, η οποία του χάρισε ένα γιο. 

{Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν έχουν διασωθεί ιστορικές αναφορές από την οικογενειακή του ζωή} 

Στη Γαλατία ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμαννών. Το 322 όταν επισκέφθηκε τον πατέρα του στη Ρώμη, ο λαός τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν για τις στρατηγικές του ικανότητες και ιδιαίτερα οι Εθνικοί, οι οποίοι μισούσαν τον Κωνσταντίνο για την φιλοχριστιανική του πολιτική. 

Στην σύντομη ζωή του ο Κρίσπος δεν βαπτίστηκε Χριστιανός αλλά παρέμεινε Εθνικός και ήταν η κρυφή ελπίδα των λαών των δυτικών περιοχών για την προστασία τους από τον εξ ανατολών ανερχόμενο Χριστιανισμό. Το 324 ο Κωνσταντίνος διόρισε Ναύαρχο του στόλου τον Κρίσπο που, απέπλευσε από την Θεσσαλονίκη και κατεναυμάχησε τον στόλο του Λικίνιου στα στενά του Ελλησπόντου. 

Μετά το τέλος της ναυμαχίας, οι λεγεώνες του Κρίσπου ενώθηκαν με τις λεγεώνες του Κωνσταντίνου και καταδίωξαν τον Λικίνιο μέχρι την Χρυσούπολη όπου κέρδισαν ακόμα μία μεγάλη μάχη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ υπερήφανος για τις επιτυχίες του γιου του και διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του, εκφωνήθηκαν πανηγυρικοί λόγοι οι οποίοι εξήραν τις αρετές του και φτιάχτηκαν αγάλματα του. 

Είναι πολύ πιθανόν ότι κατά την περίοδον αυτή ο Κωνσταντίνος σκεφτόταν να χρίσει τον Κρίσπο ως διάδοχό του. Δολοφόνησε τον ηττημένο γαμπρό του Λικίνιο τον γιό και ανηψιό του, παιδί της αδελφής του Κωνστάντιας. Ενώ ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Ρώμη ξαφνικά διατάζει τη σύλληψη και τη φυλάκισή του Κρίσπου στην φυλακή της Πόλας, στην Ίστρια. Η ενέργεια αυτή του αυτοκράτορα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία! 

Ο Καίσαρας Κρίσπος ήταν αξιοπρεπής νέος και σοβαρός αξιωματικός. Η μητριά του η Φαύστα μισούσε θανάσιμα τον Κρίσπο γιατί φοβόταν μήπως ο Κωνσταντίνος κληροδοτήσει σ’ αυτόν την Αυτοκρατορία και όχι στα τρία αγόρια της, που είχε αποκτήσει με τον Κωνσταντίνο. Τον μισούσε ακόμα γιατί η πεθερά της, η Ελένη, αγαπούσε περισσότερο τον Κρίσπο από τα δικά της παιδιά. 

Αφού η Φαύστα εξασφάλισε τους αναγκαίους ψευδομάρτυρες, κατηγόρησε τον Κρίσπο στον πατέρα του ότι συνωμοτούσε εναντίον του με σκοπό να τον ανατρέψει από τον θρόνο. Επίσης τον κατηγόρησε ότι της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς! Οι μάρτυρες κατάλληλα δασκαλεμένοι, επιβεβαίωσαν ενώπιον του αυτοκράτορα τις άθλιες καταγγελίες της. Το 326 μ.Χ. ο Κρίσπος δολοφονήθηκε σε ηλικία περίπου 25 ετών ύστερα από εντολή του ίδιου του του πατέρα. 

Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε και με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν γνωρίζουμε από επίσημα κρατικά και εκκλησιαστικά έγγραφα την σχέση του με την Φαύστα και τα αίτια της δολοφονίας του. Αργότερα τον 5ο αιώνα ο ιστορικός Ζώσιμος και τον 12ο αιώνα ο Ζωναράς, μας δίνουν την κάτωθι ερμηνεία, για την δολοφονία του Κρίσπου η οποία έχει καθιερωθεί ως η επικρατέστερη:

Ο Κωνσταντίνος για να μπορέσει να γίνει μονοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ύστερα από ραδιουργίες δολοφόνησε το 310 τον πεθερό του Μαξιμιανό. Στη μάχη που έγινε στην περιοχή της γέφυρας της Μουλβίας στις 28 Οκτωβρίου του 312 μία από τις αποφασιστικότερες μάχες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο που ήταν και αδερφός της γυναίκας του της Φαύστας. Ο Μαξέντιος στην προσπάθεια του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη. 

Με διαταγή του Κωνσταντίνου κόπηκε το κεφάλι του, και καρφώθηκε σε ένα ξύλο και διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Ρώμης. Δε γνωρίζουμε επακριβώς ιστορικά την αντίδραση της Φαύστας γι’ αυτές τις βίαιες δολοφονίες του πατέρα της και του αδελφού της από τον άντρα της. 

Οι αναφορές που έχουμε από χριστιανούς συγγραφείς στερούνται ιστορικού κύρους. Λίγο καιρό μετά την δολοφονία του Κρίσπου στις αρχές του 327 έφθασε και το τέλος της Φαύστας. Ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεσή της μέσα στο υπερθερμασμένο λουτρό της όπου πέθανε από ασφυξία. Από τους συγγραφείς του 4ου αιώνα δεν τόλμησε κανείς να περιγράψει αυτήν την οικογενειακή τραγωδία, γιατί θα ερχότανε σε σύγκρουση ….. με τον μύθο του Ισαποστόλου !!! και θαυματουργού !!! "Άγιου" Κωνσταντίνου. 

Αργότερα οι ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 5ο αιώνα και ο Ζωναράς τον 12ο αιώνα, μας αναφέρουν ότι: η Φαύστα συκοφάντησε στον Κωνσταντίνο τον πρωτότοκο γιο του Κρίσπο, ότι της έκανε ερωτική πρόταση και εκείνη όταν τον έδιωξε, ο Κρίσπος επιχείρησε να την βιάσει. Η Φαύστα ενήργησε έτσι επειδή φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους δικούς της γιους, εξαιτίας της αδυναμίας που είχε στον πρωτότοκο γιο του τον Κρίσπο. Ο Κωνσταντίνος οργισμένος εκτέλεσε το γιο του και όταν λίγο αργότερα έμαθε την αλήθεια, εκτέλεσε και τη Φαύστα. 

Ο Αυρήλιος Βίκτωρας αναφέρει ότι αυτό που ώθησε τον Κωνσταντίνο να ερευνήσει και να ανακαλύψει την αθωότητα του Κρίσπου ήταν η μητέρα του η Ελένη, {αγία} η οποία υπεραγαπούσε τον Κρίσπο. Η Ελένη απεκάλυψε στον Κωνσταντίνο μέσα από λυγμούς και αναφιλητά την ενοχή της Φαύστας και του ζήτησε την τιμωρία της. (Aurelius Victor, Caes. 41.11-12). 

Επειδή και η Φαύστα είχε υποστεί damnatio memoriae, δηλαδή το όνομά της σβήστηκε από όλα τα επίσημα έγγραφα δεν έχουμε επακριβείς ιστορικές πληροφορίες. Τα νομίσματα της καταστράφηκαν τα αγάλματα της γκρεμίστηκαν και απαγορεύτηκε ακόμη και η απλή αναφορά σ' αυτήν, προκειμένου οι άνθρωποι να την λησμονήσουν.  Τα αγάλματα του Κρίσπου και της Φαύστας γκρεμίστηκαν τα νομίσματα τους καταστράφηκαν και δεν έχει σωθεί καμιά πληροφορία για το τι απέγινε η γυναίκα και το παιδί του Κρίσπου.

Αν και αργότερα αποδείχτηκε η αθωότητα του Κρίσπου, ο Κωνσταντίνος δεν αποκατέστησε τη μνήμη του, όπως ήταν λογικό. Επίσης δεν πήρε κανένα μέτρο προστασίας για την οικογένεια του αδικοχαμένου παιδιού του. Το «damnatio memoriae» συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου από την Εκκλησία, γιατί ο Κρίσπος και η Φαύστα έπρεπε «να ξεχαστούν από τους ανθρώπους». 

Έτσι δεν θα γνώριζε ποτέ το Χριστιανικό ποίμνιο τα ειδεχθή εγκλήματα του Ιλλυριού Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου (Flavius Valerius Constantinus) Και θα μπορούσαν με μεγάλη άνεση οι ... άγιοι Πατέρες να φτιάξουν νέα θαύματα για τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, τον …"άγιο", και ισαπόστολο και την μητέρα του την … "αγία" Ελένη.

ΠΗΓΕΣ

Βίος Κωνσταντίνου, του Ευσεβίου Καισαρείας και του Βίκτορος Αυρήλιου "Καίσαρες" Aurelius Victor, Caes. 41.11-12.

Υπάρχει και στο έργο του Αμμιανού Μαρκελλίνου "Ρωμαϊκή Ιστορία" και του Ζωσίμου "Νέα Ιστορία". Επίσης του Φλάβιου Ευτρόπιου "Breviarium historiae Romanae".

Στις τρεις τελευταίες πηγές αναφέρονται τα εξής: Εκτός του Λικίνιου ο Βασσιανός ήταν επίσης γαμπρός του Κωνσταντίνου, καθώς είχε παντρευτεί άλλη ετεροθαλή αδελφή του, την Αναστασία. Συνωμότησε όμως εναντίον του Κωνσταντίνου, δικάστηκε και εκτελέστηκε για προδοσία.

Ο Ευτρόπιος και ο Αμμιανός, κατηγορούν τον Κωνσταντίνο ότι εκτός από τον Λικίνιο σκότωσε και τον εντεκάχρονο τότε, γιο του Λικινιανό. Οι δύο δολοφονίες που πιθανότατα έγιναν με εντολή του Κωνσταντίνου, ήταν του γιου του, Κρίσπου, και της συζύγου του, Φαύστας.

Γράφει σχετικά ο αντικειμενικά διακείμενος προς τον Κωνσταντίνο, ιστορικός Ζώσιμος :

«Επειδή υποψιάστηκε τον γιο του Κρίσπο - ο οποίος, όπως προανέφερα, είχε αξιωθεί να γίνει Καίσαρας – ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τη μητριά του, Φαύστα, τον σκότωσε χωρίς καν να λογαριάσει τον φυσικό νόμο της συγγένειας που τους συνέδεε (326). Και επειδή η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη, υπέφερε πολύ με το κακό που είχε συμβεί και ήταν απαρηγόρητη για το φόνο του νέου, ο Κωνσταντίνος για να την παρηγορήσει, υποτίθεται, πήγε να θεραπεύσει το κακό διαπράττοντας κι άλλο μεγαλύτερο. Παράγγειλε να υπερθερμάνουν ένα λουτρό, μες στο οποίο έκλεισε τη Φαύστα, για να τη βγάλει αργότερα νεκρή».

Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Φιλοστόργιος έγραψε ότι «ο Κωνσταντίνος σκότωσε τον γιο του, Κρίσπο, τον οποίο διέβαλε η μητριά του, Φαύστα». Για τη Φαύστα γράφει ότι πέθανε σε καυτό λουτρό, ως ένοχη μοιχείας. 

Σχετικά με τον Κρίσπο είναι τα έργα : P. Guthrie, “The Execution of Crispus” (1966) και H. Pohlsander, “Brilliant Career and Tragic End” (1984).

Επίσης και ο ιστορικός Ευνάπιος εξιστορεί τα εγκλήματα τα Φλάβιου Κωνσταντίνου.

https://el.m.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%85%CE%BD%CE%AC%CF%80%CE%B9%CE%BF%CF%82

Σάλπιγγες ηχούν και οι Θεοί τους πεσόντες ήρωες καλούν: «Έτοιμος για τη Βαλχάλα» - αποσπάσματα από ιταλική βιβλιοπαρουσίαση για το «Valhalla Express» & λίγα λόγια για την εποποιία του Azovstal.

 

του Wolverine

Αναλυτές της γεωπολιτικής που τυγχάνουν αμφιβόλου καταγωγής και πολλές φορές βραβεύτηκαν από μασονικές στοές και σιωνιστικά ιδρύματα. Αντιφασίστες εκδότες και κομματάρχες με συνεργάτες να βρίσκονται στα δεξιά του συστήματος καθώς και πρώην κολλητοί υπουργού με πολύχρονη θητεία σε όλα τα λημέρια της antifaακροδεξιάς. 

Δεν είσαι στο #Azofstal! γράφουν επιδεικτικά στο facebook για να δείξουν τάχα την αντίθεση τους στις τακτικές της κυβέρνησης σχετικά με το μεταναστευτικό και την ύπαρξη της πέμπτης φάλαγγας στο ανατολικό Αιγαίο. 

Συντάκτες ιστοσελίδων που σταυροκοπιούνται στο Άγιο Όρος αλλά φιλούν τα χέρια του Τσετσένου Σουνίτη και οπαδού της Σαρίας Καντίροφ, όταν οι ίδιοι δεν ανεβάζουν φωτογραφίες με γυμνές Ελληνίδες δίπλα σε άρθρα για την ελληνική νεολαία! 

Καθηγητές στρατιωτικών σχολών ιστορικοί και ακαδημαϊκοί που θαυμάζουν το κράτος του Ισραήλ και πίνουν καφέ μαζί με ινστρούχτορες ακροδεξιού κόμματος, οι οποίοι μιλούν και γράφουν για την ομογένεια αλλά δεν έβγαλαν μιλιά ... κατά την διάρκεια της άλωσης της Ελληνικής Μαριούπολης από τις ορδές του καπιταλιστή Πούτιν. 

Όλοι οι παραπάνω ευλογούν την εισβολή και μισούν το Τάγμα Azov και τους Ουκρανούς που πολεμούν.

Προσφάτως παρά τις φήμες που κυκλοφορούν, στις ΗΠΑ ασκήθηκαν νέες πιέσεις για την πλήρη απαγόρευση όπλων προς τα μέλη του Τάγματος Azov. «Είμαι πολύ ευχαριστημένος που η πρόσφατη διάταξη εμποδίζει τις ΗΠΑ να παρέχουν όπλα και εκπαίδευση στους Azov δήλωσε ο Ινδικής καταγωγής πολιτικός Ro Khanna». 

Παράλληλα ο ιουδαϊκής καταγωγής Max Rose και μέλος της βουλής των αντιπροσώπων κινητοποίησε τα μέλη του Κογκρέσου, ώστε να συμπεριληφθεί η Ουκρανική ένοπλη οργάνωση στην λίστα με τις τρομοκρατικές οργανώσεις. 

Σαράντα μέλη υπέγραψαν κοινή επιστολή καλώντας το Αμερικανικό υπουργείο εξωτερικών να αναλάβει τις όποιες ενέργειες απαιτούνται, ενώ πάλι πριν λίγο καιρό και την ώρα που η Ουκρανία βομβαρδιζόταν, η ιουδαϊκής καταγωγής Elissa Slotkin μέλος της βουλής των αντιπροσώπων επανέλαβε το αίτημα. 

Δεν είναι τυχαίες άλλωστε οι καταγγελίες των κορυφαίων στελεχών του πολιτικού κινήματος για τον ρόλο του ηθοποιού προέδρου της χώρας σχετικά με την τακτική στο πεδίο της μάχης. 

Οι εκεί συναγωνιστές δεν χαιρετούν στρατιωτικά τις κυβερνητικές μαριονέτες και παίρνουν τα όπλα παρά τις απαγορεύσεις και τους διωγμούς ή τις φυλακίσεις και τις δολοφονίες από τους κυβερνητικούς. 

Και τι δεν έγραψαν κάποιοι για την εθνική αντίσταση στην Μαριούπολη. Για χιλιάδες «Γκρίζους Λύκους» και άμαχους Ουκρανούς που τάχα έγιναν ασπίδα προστασίας για τους μαχητές, για εβραίους μισθοφόρους και Αφγανούς στρατιωτικούς την στιγμή που όλοι ήξεραν ποιοι πολεμούν στα περίχωρα της πόλης. Ακόμη και για σατανιστές και ένοπλους που ήθελαν να αφήσουν τα όπλα από τις πρώτες ημέρες ... ενώ ήδη κλείνουν σχεδόν τρεις μήνες με την αναλογία να είναι καθόλη την διάρκεια των μαχών 14:1. 

Οι μάχες οι μαρτυρίες και οι εξελίξεις στο πεδίο της πραγματικότητας και όχι του διαδικτύου, τους διέψευσαν όλους με έναν παραδειγματικό τρόπο. Και κάτι άλλο που ενοχλεί πολλούς. 

Είναι τιμή για τους Έλληνες συναγωνιστές ότι στην ηρωική αντίσταση της χώρας δεν έλειψαν οι ελληνικής καταγωγής εθελοντές, οι οποίοι πολέμησαν και πολεμούν στο πλευρό ενός γενναίου λαού που πέρα από κόμματα και εξουσίες πολεμάει για την τιμή και την επιβίωση του.

Κάποιοι γράφουν την αλήθεια με το αίμα τους και επιβεβαιώνουν πλήρως τις θέσεις και απόψεις της συντακτικής μας ομάδας, της «Τρίτης Θέσης» και των αυτόνομων συναγωνιστών.

«Wolandτο όνομα του μαχητή της εθελοντικής πολιτοφυλακής Azov. Από τα βόρεια της χώρας και συγγραφέας του βιβλίου «ValhallaExpress». Εντάχθηκε στον δεύτερο λόχο του τάγματος Azov, πολεμώντας στη Μαριούπολη, στο Ilovaisk και στο Shyrokyne. Αυτή είναι η βιογραφία του. Ή μάλλον: αυτό είναι το πλαίσιο στο οποίο πρέπει να βάλουμε την εικόνα της ζωής του, συλλεγμένη ακριβώς στο Valhalla Express. 

Ο «Woland» είναι ένα αγόρι όπως όλα τα άλλα. Σπουδάζει και δεν τα πάει άσχημα στο σχολείο. Μπορεί να μην είναι εργασιομανής, αλλά φέρνει τα αποτελέσματα στο σπίτι. Και αυτό είναι που έχει σημασία. Λαχταρά μια κανονική, μεσοαστική ζωή για τον εαυτό του («Ονειρευόμουν μια οικογένεια, μια δουλειά, ένα αυτοκίνητο ...»), αλλά κάτι δεν πάει καλά. 

Όταν, στο τρίτο έτος του πανεπιστημίου, ένας Ρώσος καθηγητής επιμένει ότι «οι Khokhly (ρωσικός υποτιμητικός όρος για τους Ουκρανούς), όπως τους βάφτισε, ήταν υπεύθυνοι για όλα τα προβλήματα του ρωσικού λαού». Βρίσκει απαντήσεις στα ερωτήματα που έχει στην πύρινη αλήθεια της αντιδημοκρατικής σκέψης. 

Αναζητά μια οργάνωση που να του ταιριάζει κάτι χωρίς να το βρει ποτέ, τουλάχιστον μέχρι να συναντήσει τους «Πατριώτες της Ουκρανίας», μια Ουκρανική παραστρατιωτική οργάνωση: «Εκείνη την εποχή, (...) ήταν πολύ διαφορετικοί από όλες τις άλλες ‘’δεξιές’’ οργανώσεις. Η δομή ήταν στρατιωτική με σαφή ιεραρχία, πειθαρχία και ιδεολογία», γράφει ο συγγραφέας στο Valhalla Express. 

Η ιδεολογία τους είχε τις ρίζες του στον «Ουκρανικό Σοσιαλό - Φυλετικό Εθνικισμό, που δεν πρέπει να συγχέεται με τον Εθνικοσοσιαλισμό». Για εμάς είναι παιχνίδι με τις λέξεις. Για τον "Woland", οι δύο ιδεολογίες είναι τελείως διαφορετικές: "Ο σοσιαλ-εθνικισμός είναι ακριβώς εθνικισμός, αλλά με πρότυπο κοινωνικά θεμέλια, η προσπάθεια οικοδόμησης ενός έθνους - κράτους στις αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και ο εθνικοσοσιαλισμός είναι, όσο τρομερός και αν είναι για κάποιους, καθαρός σοσιαλισμός, αλλά σε μια ιδιόμορφη κατάσταση, με ένα μείγμα εθνικής ταυτότητας, αντισημιτισμού και φυλετικών θεωριών. Αυτή είναι η σκέψη του «Woland». 

Δεν υπάρχει μόνο η θεωρία για τους «Πατριώτες της Ουκρανίας». Υπάρχει και η πρακτική. Πολλή εξάσκηση, που αποτελείται από ασκήσεις και στρατιωτικές πορείες, μερικές από τις οποίες είναι εξαντλητικές. Τα μέλη αυτής της ομάδας ονειρεύονται μια διαφορετική Ουκρανία. Κοινωνικός εθνικιστής. Ή εθνικοσοσιαλιστής. Και κάνουν τα πάντα για να τα καταφέρουν»

Σύμφωνα με ουκρανικό δημοσίευμα:

Οι σύζυγοι των ηρώων του Azovstal - Άννα Ναουμένκο, Κατερίνα Προκοπένκο, Γιούλια Φεντοσιούκ, Όλγα Αντρικάνοβα, Ντάρια Τσουκούνοβα - σε μια διαδικτυακή συνομιλία με δημοσιογράφους δήλωσαν:

«Ο αριθμός των τραυματιών αλλάζει συνεχώς, γιατί κάποιοι πεθαίνουν, άλλοι προστίθενται λόγω βομβαρδισμών και των μαχών. Γνωρίζουμε ότι ήταν περίπου 700 άνθρωποι - τώρα δεν ξέρουμε τον αριθμό τους ...

Φυσικά, οι πρώτοι που απομακρύνονται είναι οι βαριά τραυματίες, οι οποίοι μπορεί να πεθάνουν την επόμενη μέρα, αλλά εμείς επιμένουμε στην εκκένωση, απολύτως, όλων. Γιατί είναι παράλογο: σήμερα βγάζουμε όλους τους τραυματίες - αύριο έχουμε άλλους διακόσιους τραυματίες, γιατί γίνονται συνεχείς βομβαρδισμοί.

Πρέπει να μιλήσουμε για εκκένωση, για διάδρομο για όλη τη φρουρά. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να εκκενώσουμε ένα σωρό κόσμο. Είναι ακόμα ζωντανοί, υπάρχουν τραυματίες, υπάρχουν έτοιμοι μαχητές, υπάρχουν πτώματα που πρέπει να βγουν έξω».

Σύμφωνα με τις γυναίκες, η κατάσταση με τους τραυματίες είναι «τρομερή» γιατί πρόκειται για σοβαρές καταστάσεις: αποκοπή χεριών ή ποδιών, σπασμένα εσωτερικά όργανα, τεράστιους τραυματισμούς. Οι μαχητές δεν δίνουν σημασία σε μικροτραυματισμούς.

Τα αντιβιοτικά είναι διαθέσιμα σε πολύ περιορισμένες ποσότητες - για τις πιο σοβαρές περιπτώσεις. Τα άτομα με ακρωτηριασμούς είναι πλέον χωρίς αντιβιοτικά, χωρίς παυσίπονα. Οι άνθρωποι με σοβαρούς τραυματισμούς απλώς πονάνε, είπε μια γυναίκα.

pravda.com.ua

Αφισοκόλληση Αυτόνομων συναγωνιστών με το εξώφυλλο του Τριτοθεσίτικου Πολωνικού περιοδικού Szturm!