Ο Μπόμπυ Σαντς και η λαϊκή μούσα

του Γιώργου Πισσαλίδη

Έκλεισαν την 5^η  Μαΐου 2011, τριανταεννέα χρόνια από τον θάνατο του Μπόμπυ Σαντς, μέλους του προσωρινού IRA , βουλευτή του «Σιν Φέιν» και ποιητή, που πέθανε μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας στις φυλακές Λονγκ Κες. Αποφασίσαμε λοίπον να τιμήσουμε τον Σαντς και να δούμε πως τον εξύμνησε η λαϊκή μούσα

Η ιδεολογία του

Ο Μπόμπυ Σαντς κατατάχθηκε στον Προσωρινό IRA, μετά τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής» στις 30 Ιανουαρίου 1972, που για πολλούς σήμαναν το τέλος των ψευδαισθήσεων περί ειρηνικής επιλύσεως του Ιρλανδικού προβλήματος.

Εδώ να ξεκαθαρίσουμε ότι ο “Προσωρινός IRA”, όπως και το “Προσωρινό Σιν Φέην” δημιουργήθηκαν ως αντίσταση στην προσπάθεια μαρξιστοποίησης του εθνικιστικού κινήματος (o όρος χρησιμοποιείται με την έννοια που δινόταν στον 19ον αιώνα και που χρησιμοποιούσε και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου) εκ μέρους του “Αυθεντικού IRA” και του “Αυθεντικού Σιν Φέιν” μετά το 1969. 

Οι ίδιοι προτιμούσαν την εθνική σοσιαλδημοκρατία, που ήταν η επίσημη ιδεολογία του αρχικού Σιν Φέιν. Αυτή η πτέρυγα του Ιρλανδικού εθνικισμού προτιμούσε τον ένοπλο αγώνα για την πλήρη απελευθέρωση της Ιρλανδίας (Republicans στα αγγλικά), παρά τους ελιγμούς της πολιτικής στο κοινοβούλιο και την διπλωματία (Nationalists στα αγγλικά).

Τον Οκτώβριο του 1976 θα συλληφθεί και θα καταδικαστεί για επίθεση στην Βασιλική Αστυνομία του Μπέλφαστ και συμμετοχή σε βομβιστική επίθεση. Παρόλο που δεν υπήρχαν αποδείξεις και οι σφαίρες που παρουσίασε η διωκτική αρχή είχαν χρησιμοποιηθεί μετά την βομβιστική επίθεση, ο Σαντς θα φυλακιστεί για 14 χρόνια στην φυλακή ασφαλείας του Κεν Λος (ή HM Maze). Εκεί θα αναλάβει διοικητής των φυλακισμένων του IRA …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«Οι άνεμοι των δακρύων» του Bobby Sands

μετάφραση-σχόλια: Άγγελος Δημητρίου

Ο Ιρλανδός αγωνιστής της ελευθερίας Bobby Sands, μέλος του IRA, πέθανε στις 5 Μαΐου 1981 στο νοσοκομείο της φυλακής Μέιζ έπειτα από 66 μέρες απεργίας πείνας στην ηλικία των 27 ετών. Αγωνίστηκε για την ελευθερία της πατρίδας του και, μέσα στη φυλακή, για να θεωρηθούν – αυτός και οι συγκρατούμενοί του- πολιτικοί κρατούμενοι με τα αντίστοιχα δικαιώματα.

Ενόσω ήταν φυλακισμένος στην πτέρυγα Η της φυλακής του Μέιζ στη Βόρεια Ιρλανδία, έγραψε πολλά διηγήματα, ποιήματα και ημερολόγια, σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Τα ποιήματα όπως το παρακάτω, γράφονταν σε κυλίνδρους από χαρτιά τουαλέτας ή σε τσιγαρόχαρτα. Ο θάνατός του και αυτός άλλων εννέα απεργών πείνας προκάλεσε ένα νέο κύμα στρατολόγησης και δραστηριότητας του IRA.

Ω! Οι ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου θρηνούν

Είναι δύσκολα για την καρδιά του φυλακισμένου

Γιατί θυμίζουν τις παραπονεμένες κραυγές της μητέρας μου

Την οποία πρέπει να αποχωριστώ

Την ακούω να κλαίει μόνη της με λυγμούς

Η θλίψη της με σαρώνει

Και στο σκοτάδι του κελιού της φυλακής μου

Ένα δάκρυ θερμαίνει το μάτι μου.

Ω! Άνεμε γιατί σφυρίζεις κλαίγοντας,

αφού γυρνάς ελεύθερος

Ω! Είναι αυτή η φτωχή καρδιά σου που έσπασε

Και φεύγει μακριά;

‘Η μήπως κουβαλάς τις κραυγές των ανθρώπων που γεννιούνται ανελεύθεροι

Αυτούς που δεν μπορούν να ελέγξουν τίποτα

Και δεν εξουσιάζουν την μοίρα τους;

Ω! Μοναχικοί άνεμοι που περπατάτε το βράδυ

Για να στοιχειώσετε την ψυχή του αμαρτωλού

Λυπηθείτε εμένα, το θλιμμένο παιδί

Που ποτέ δεν θα μεγαλώσει

Λυπηθείτε όσους πονούν

Τον δεσμώτη και τον σκλάβο

Και ψιθυρίστε γλυκά την ανάσα του Θεού

Μέσα στον ταπεινό μου τάφο.

Ω! Ψυχροί άνεμοι του Μαρτίου

που διαπερνάτε το σκοτάδι

Κλαίτε σε βαρείς τόνους

Για τις ψυχές των ανθρώπων

που φέρατε στον Θεό

Αλλά εξακολουθούν να στενάζουν

Ω! Δακρυσμένοι άνεμοι

αυτής της μοναχικής νύχτας

Πονά της μητέρας μου η καρδιά

Ω! Κύριε των πάντων

φύσηξε την ανάσα της ελευθερίας

Για να μην κλαίει πια. 

πηγή

Κύκλος Ιδεάπολις: Ομιλία και ταινία για τον I.R.A.

Στηρίξτε τον Κύκλο Ιδέαπολις (Θεσσαλονίκη)

The Ballad Of Bobby Sands

Μνήμη Bobby Sands (09.03.1954 - 05.05.1981)

«Ήμουν μόνο ένα παιδί της εργατικής τάξης από ένα Εθνικιστικό γκέτο, αλλά αυτή η καταπίεση δημιουργεί το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ικανοποιηθώ μέχρι να επιτύχω την απελευθέρωση της πατρίδας μου, μέχρι η Ιρλανδία να μετατραπεί σε κυρίαρχη, ανεξάρτητη σοσιαλιστική ρεπούμπλικα»

Bobby Sands 5^η Μαΐου 1981

05.05.1981 Σαν σήμερα μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας ...

... Εάν δεν μπορέσουν να συντρίψουν αυτόν τον πόθο για ελευθερία, δεν θα μπορέσουν και να σε διαλύσουν.

Δεν θα με διαλύσουν, δεν θα υποκύψω, γιατί ο πόθος μου για ελευθερία, όπως και η ελευθερία του ιρλανδικού λαού, είναι βαθειά μες στην καρδιά μου.

Θα ξημερώσει κάποια μέρα πο ολόκληρος ο ιρλανδικός λαός θα φανερώσει αυτόν τον πόθο για ελευθερία.

Και τότε θα δούμε την σελήνη να ανατέλλει ...

Η τελευταία καταγραφή από το ημερολόγιο του Bobby Sands.

πηγή

Ταινία για τον Ιρλανδό Εθνικιστή Bobby Sands: Hunger (2008) - Movie Trailer.

Skoll - Pioggia D'Irlanda

Εκ μέρους της συντακτικής ομάδας του Μαύρου Κρίνου 2 σπάνια βιβλία σε μορφή .pdf για τους αναγνώστες μας.

Για άλλη μια φορά είμαστε στην ευχάριστη θέση να μοιραστούμε με τους συντρόφους τις συντρόφισσες και τους φίλους αναγνώστες του ιστολογίου μας 2 εξαιρετικά όσο και σπάνια βιβλία σε μορφή .pdf όπως κάναμε και στο παρελθόν.

Η συντακτική ομάδα του Μαύρου Κρίνου παρουσιάζει το «Ημερολόγιο του Μπόμπυ Σάντς» εκδόσεις Αιγαίον – Λευκωσία 1985 :


http://www.zshare.net/download/55602976654a06ed/

και το



«Που πήγαν ‘κείνα τα παιδιά» του Αλέξανδρου Κουτούζου εκδόσεις Νέα Θέσις – Αθήναι 1989 ένα βιβλίο φόρος τιμής στον ΕΣΕΣΙ :


http://www.zshare.net/download/556027476ef7e859/

Διαδώστε τα βιβλία του Εθνικοεπαναστατικού χώρου και μοιραστείτε τα βιβλία σας με συντρόφους και συντρόφισσες σε μορφή .pdf μέσω του διαδικτύου !


Η γνώση είναι δύναμη !

Καλή ανάγνωση !

Ο μάρτυρας του IRA Bobby Sands.

Ο Μπόμπυ Σαντς γεννήθηκε το 1954 στο βόρειο Μπέλφαστ. Η ζωή στην γκετοποιημένη, υποβαθμισμένη γειτονιά τον παρακίνησε να δραστηριοποιηθεί από πολύ νωρίς… Ο ίδιος έλεγε «ήμουν μονάχα ένα φτωχόπαιδο, που ζούσα σ’ ένα γκέτο, με διαιρεμένη πατρίδα, αλλά πάλι είναι η καταπίεση που γεννά το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ησυχάσω, ώσπου να απελευθερωθεί η πατρίδα μου, ώσπου η Ιρλανδία να γίνει μια ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία…»

Στα 18 του χρόνια έγινε μέλος του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA).
Στο ημερολόγιό του έγραφε: «Η ζωή μου τώρα έχει αλλάξει. Τις νύχτες κοιμάμαι υποχρεωτικά με το ένα μάτι ανοιχτό κι όταν διεξάγουμε κάποια επιχείρηση, είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση, για να αποφύγουμε τους ελέγχους των Βρετανών. Ο κόσμος όμως είναι στο πλευρό μας. Δεν είναι μονάχα το ότι μας άνοιξαν διάπλατα τα σπίτια τους κι ότι μας βοηθούν όπως μπορούν, αλλά το ότι μας έχουν ανοίξει την καρδιά τους. Έμαθα ότι χωρίς τη συμπαράσταση του κόσμου, δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουμε πολιτικά και τώρα ξέρω ότι τους χρωστώ τα πάντα».

Τον Οκτώβριο του 1972, ο Μπόμπυ Σαντς συλλαμβάνεται για πρώτη φορά. Κατηγορείται για οπλοκατοχή (τέσσερα περίστροφα, που βρέθηκαν στο σπίτι όπου φιλοξενείτο) και καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκιση, στα μπουντρούμια του Long Kesh. Στη διάρκεια αυτών των ετών, διαβάζει όσο μπορεί περισσότερο και μαθαίνει μόνος του ιρλανδικά. Αργότερα, θα μεταδώσει όσα έμαθε στους συγκρατούμενούς του, στη διαβόητη Πτέρυγα Η. Το 1976 αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο Τουίνμπρουκ, του Δυτικού Μπέλφαστ, στο οποίο διαμένει η οικογένειά του, πολύ κοντά στην «υγειονομική» διαχωριστική ζώνη, που απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση Καθολικών και Προτεσταντών. Εκεί γίνεται ενεργό μέλος της κοινότητάς του. Ασχολείται με το Σύνδεσμο Ενοικιαστών και πείθει τα ταξί της περιοχής να μεταφέρουν κόσμο από τη μία περιοχή στην άλλη, δεδομένου ότι τα λεωφορεία δεν επαρκούσαν. Μέσα σε έξι μήνες, συλλαμβάνεται ξανά, έπειτα από βομβιστική επίθεση και ανταλλαγή πυρών. Ο Μπόμπυ τη στιγμή της έκρηξης και των γεγονότων που ακολούθησαν, βρισκόταν μέσα σ’ ένα αμάξι λίγο πιο κει και η Αστυνομία βρήκε πάνω του ένα ρεβόλβερ. Με αυτά τα «αποδεικτικά στοιχεία» προσάγεται σε δίκη μαζί με άλλους τρεις συντρόφους του, αφού πρώτα υποβάλλεται σε εξουθενωτική εξαήμερη ανάκριση και υφίσταται κάθε λογής βασανιστήρια. Αρνείται να απαντήσει σε οτιδήποτε άλλο, εκτός από το όνομά του, την ηλικία του και τη διεύθυνση κατοικίας του. Παραμένει υπόδικος για έντεκα μήνες και τελικά, η δίκη γίνεται το Σεπτέμβριο του 1977.

Όπως και την άλλη φορά, αρνείται να αναγνωρίσει το κύρος των Δικαστικών Αρχών. Ο δικαστής παραδέχεται ότι τα «αποδεικτικά στοιχεία» είναι σαθρά, ωστόσο τον καταδικάζει μαζί με τους συντρόφους του σε δεκατέσσερα χρόνια κάθειρξη (έκαστος) για οπλοκατοχή (το ένα και μοναδικό ρεβόλβερ). Τον μεταφέρουν στη φυλακή της οδού Κράμλιν, όπου περνά τις πρώτες 22 ημέρες ολόγυμνος και σε τέλεια απομόνωση. Έπειτα μεταφέρεται στην Πτέρυγα Η του Long Kesh, όπου μαζί με άλλους συγκρατούμενούς του ξεκινούν τη διαμαρτυρία της «κουβέρτας» (δεδομένου ότι δεν τους επιτρεπόταν να φορούν τα πολιτικά τους ρούχα, αφού δεν τους αναγνώριζαν ως ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ). Αρχίζει να αρθρογραφεί στην An Phobnacht/Republican News, σε χαρτί τουαλέτας, μιας και η γραφική ύλη απαγορεύεται δια ροπάλου.

Γράφει: «Η απότομη και απόλυτη στέρηση βασικών ανθρώπινων αναγκών, όπως η άσκηση και ο καθαρός αέρας, η επαφή με άλλους ανθρώπους, το ότι δεν μπορώ να φορέσω τα ρούχα μου και δεν μπορώ να διαβάσω εφημερίδα, ν’ ακούσω ραδιόφωνο, να καπνίσω ένα τσιγάρο, να διαβάσω ένα βιβλίο κι άλλα πολλά, έχουν κάνει τη ζωή μου πολύ δύσκολη». Γίνεται ο βασικός εκπρόσωπος της διαμαρτυρίας και έρχεται συνεχώς σε αντιπαράθεση με το καθεστώς της φυλακής. Τον Απρίλιο του 1978, έπειτα από συστηματική κακομεταχείριση, ειδικά στις τουαλέτες και το ντους, οι κρατούμενοι αρνούνται να πλυθούν και να παραδώσουν τα δοχεία νυκτός τους. Κάνουν τις βασικές τους ανάγκες μέσα στο κελί, αφού έτσι κι αλλιώς έχουν καταστρατηγηθεί ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Οι γυναικείες φυλακές ακολουθούν, με ανάλογη διαμαρτυρία, το Φεβρουάριο του 1980. Στις 27 Οκτωβρίου 1980, έπειτα από την κατάρρευση συνομιλιών μεταξύ των Βρετανών και του Καρδινάλιου O’ Fiaich, επτά κρατούμενοι της Πτέρυγας Η προχωρούν σε απεργία πείνας.

Στις 19 Δεκεμβρίου 1980, ο Μπόμπυ Σαντς ανακοινώνει ότι οι κρατούμενοι δεν θα ξαναφορέσουν ρούχα φυλακής, ούτε θα υποχρεωθούν ξανά σε «κοινωνική εργασία» εντός των φυλακών. Προσφέρεται να αρχίσει πρώτος απεργία πείνας και μάλιστα, δυο εβδομάδες πριν από τους υπόλοιπους συγκρατούμενούς του, ώστε, εάν πεθάνει, ο θάνατός του να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των αιτημάτων τους. Τις πρώτες 17 ημέρες, κρατά προσωπικό ημερολόγιο (σε χαρτί τουαλέτας και κρύβοντάς το μέσα στις κοιλότητες του σώματός του), όπου εκφράζει τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, δεν φοβόταν το θάνατο. Έβλεπε την απεργία πείνας σαν κάτι πιο σημαντικό, από απλά και μόνο την ικανοποίηση των αιτημάτων που είχαν τεθεί, και ήλπιζε ότι η έκβασή της (θετική ή αρνητική) θα προκαλούσε την πτώση της βρετανικής κυριαρχίας στην Ιρλανδία. Στις 30 Μαρτίου (31η ημέρα απεργίας πείνας), εξελέγη αντιπρόσωπος της περιοχής του στις δημοτικές εκλογές. Στις 1.15 π.μ. της 5ης Μαΐου 1981 αφήνει την τελευταία του πνοή. Είχε πει: «Φυσικά και μπορεί να δολοφονηθώ. Ωστόσο, παραμένω αυτό που ήμουν πάντα – ενεργός πολίτης. Κι αυτό, κανείς δεν μπορεί να μου το στερήσει, ούτε καν οι Βρετανοί». Ήταν μόλις 27 ετών…