του Κώστα Μποβιάτσου
Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο τοτ Udo Voight υπήρξε μία ακόμη απώλεια. Ο Host Mahler έφυγε από την ζωή σε ηλικία 89 ετών.
Με πορεία από την άκρα αριστερά και την ένοπλη πάλη με την
κομμουνιστική οργάνωση RAF, πέρασε στον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Πριν λίγα χρόνια
σε ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει να του να διευκρινίσει γιατί «ότι κατά
την άποψή του, οι φυλακισμένοι υποστηρικτές της εθνικής αντίστασης, ήταν μάρτυρες της γερμανικής αναγέννησης και
αυτή η δήλωση έχει επικριθεί έντονα»
Για μένα, μάρτυρας είναι κάποιος που αγωνίζεται για τις ιδέες του και δέχεται όλες τις ταλαιπωρίες στο όνομά του. Με αυτή την έννοια, όσοι καταδικάζονται επειδή εξέφρασαν μια γνώμη που θεωρείται εγκληματική, είναι μάρτυρες, ένας όρος που προφανώς δεν ισχύει για άτομα των οποίων τα μόνα επιχειρήματα είναι ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ.
Υποθέτω ότι έχουν ένα θετικό όραμα για τη Γερμανία και σκοπεύουν να αγωνιστούν για την αναγέννησή της. Αν φυλακίζονται για αυτόν τον λόγο, τότε ναι, είναι μάρτυρες για την εθνική υπόθεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμμερίζομαι την οπτική τους για τα μέσα και τις οδούς που επιλέχθηκαν για την επίτευξη των στόχων τους.
Την εποχή των γεγονότων του 1968, διεκδίκησα το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων για εμάς. Μας θεωρούσα, κατά μία έννοια, μάρτυρες του κόσμου για τον οποίο αγωνιζόμασταν. Η θέση μου δεν έχει αλλάξει σήμερα και μόνο η προκατάληψη εξηγεί την έκπληξη ορισμένων ανθρώπων. Αλλά αυτή η αντίδραση δεν με εκπλήσσει.
Ο Horst Mahler ήταν μια ιδιαίτερη και δυναμική προσωπικότητα. Μια ιστορία γεμάτη δράση και σκληρό ένοπλο πολιτικό ακτιβισμό που τη δεκαετία του 1970 ξεκίνησε μαχόμενος ενεργά στις τάξεις της “Φράξιας του Κόκκινου Στρατού” (RAF – Rote Armee Fraktion) και συμμετείχε στην υπεράσπιση ενός από τους ηγέτες της, του Andreas Baader.
Και μετά από αυτό, ακριβώς την περίοδο που η Γερμανία άρχισε να αμφισβητεί το αν πρέπει ή όχι να απαγορεύσει το εθνικοεπαναστατικό κόμμα NPD, το ίδιο το κόμμα επιστράτευσε αυτό το ηχηρό όνομα: τον Horst Mahler.
Ο Mahler γεννήθηκε το 1936 στο Haynau/Schlesien (Σιλεσία), μια περιοχή που τότε ήταν γερμανική, από γονείς ένθερμους εθνικοσοσιαλιστές (και όχι μόνο μέχρι το 1945). Το 1949 μετά την απώλεια της Σιλεσίας και τον θάνατο του πατέρα του, πήγε στο Δυτικό Βερολίνο και μεγάλωσε με μια αντιφατική εικόνα για τους γονείς του, οι οποίοι ήταν «η ενσάρκωση της ανθρώπινης καλοσύνης», σύμφωνα με τον ίδιο τον Horst καθώς και με αυτά που άκουγε στο σχολείο:
«Μάθαμε ότι οι Γερμανοί ήταν πάντα ένας επιθετικός λαός, ότι είχαν ξεκινήσει δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν σκοτώσει έξι εκατομμύρια. Δεν μπορούσα να δαιμονοποιήσω τους γονείς μου. Αλλά ήθελα να είμαι καλός Γερμανός, οπότε κατέφυγα σε μαρξιστικές θεωρίες, οι οποίες μου επέτρεψαν να ξεφύγω από αυτό το αίσθημα ενοχής τασσόμενος με το προλεταριάτο».
Ως φοιτητής στο Βερολίνο, εντάχθηκε αμέσως στο νεαρό σοσιαλιστικό κίνημα και στην συνέχεια στην κύρια ακροαριστερή οργάνωση της Γερμανίας της δεκαετίας του 1960, την SDS (Sozialistischer Deutscher Studentenbund – Ομοσπονδία Γερμανών Σοσιαλιστών Φοιτητών).
Το 1968 ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της φοιτητικής εξέγερσης. Η καρδιά του ήταν αναμφισβήτητα αριστερή, λόγω της μοχθηρίας των προθέσεών του ενάντια στην αστική τάξη και τον καπιταλισμό και σύντομα ενσάρκωσε τον «διάβολο» στα μάτια της Συντηρητικής Δεξιάς. Μάλιστα σε πιο μεγάλη ηλικία, ερμήνευε τα γεγονότα του 1968 ως μια ανεπιτυχή «Συντηρητική Επανάσταση», ως «Εθνικό-Μπολσεβικισμό» ή ως τα χρόνια του «αριστερού φασισμού».
Είναι σημαντικό ότι και άλλοι ακροαριστεροί Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Gunther Maasche και ο Reinhold Oberlehrer, συμμερίζονταν την ίδια άποψη.
Αυτή η περίεργη περίοδος τελείωσε με τη συνάντηση του Mahler με τον Andréas Baader και τον Gundrun Enslinn, μετέπειτα ιδρυτές της “Φράξιας Κόκκινος Στρατός”. Με τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος το 1968, ο Mahler πέρασε στην παρανομία, στην ένοπλη βία. Μετά από αρκετές επιθέσεις και ληστείες, πήγε για εκπαίδευση στη Μέση Ανατολή, στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Ali Hassan Salamek.
«Το κοινό μίσος για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το προκεχωρημένο φυλάκιό τους, το Ισραήλ, ένωσε τους Γερμανούς και Άραβες επαναστάτες», έγραψε στην Welt am Sonntag. Καταζητούμενος πλέον, κατά την επιστροφή του συνελήφθη το 1970 και καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκισης. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, αποστασιοποιήθηκε από την τρομοκρατία, αυτοανακηρύχθηκε μαοϊκός και προσέλαβε κάποιον Gerhard Schröder (ναι ακριβώς, τον ίδιο τον καγκελάριο) ως δικηγόρο, για να εξασφαλίσει την πρόωρη απελευθέρωσή του.
Ελευθερώθηκε τελικά το 1980 και επέστρεψε στην πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του 1990, καθιστώντας τον εαυτό του έναν από τους θεωρητικούς του Γερμανικού Επαναστατικού Εθνικισμού. Το ερώτημα που τέθηκε από όλους ήταν: πώς ο παλιός ακροαριστερός αγωνιστής έγινε ο πρωταγωνιστής της «εθνικής αντίστασης».
Όταν του γινόταν η ίδια ερώτηση, απαντούσε πάντα χαλαρά, σαν να μην βλέπει καν το … πρόβλημα: «Χθες, όπως και σήμερα, ο κύριος στόχος μου στην πολιτική είναι να καταγγείλω τις Ηνωμένες Πολιτείες ως εχθρό και να καταπολεμήσω τον ιμπεριαλισμό τους. Αυτός ο ιμπεριαλισμός κρύβεται τώρα πίσω από μια πολιτική ξένης εισβολής. Είναι η πολιτική του ανατολικοευρωπαϊκού κατεστημένου, το οποίο θέλει να «βαλκανοποιήσει» την Ευρώπη για να την οδηγήσει σε χρεωκοπία!»
Παρά την πολιτική του ορθότητα, δεν κρύβει το γεγονός ότι η κύρια μάχη του είναι και κατά της μετανάστευσης: «Για μένα, είναι σαφές, ότι οι Γερμανοί που θέλουν να διατηρήσουν την ύπαρξή τους, σύντομα θα αποτελέσουν μια μειονότητα. Με τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων και τα επτά ή οκτώ εκατομμύρια αλλοδαπούς, ιδίως μουσουλμάνους, που φέρνουν τις οικογένειές τους εδώ (ο αριθμός των οποίων αυξάνεται ραγδαία), σε 50 χρόνια ο γερμανικός λαός θα αποτελεί ένα άθλιο κλάσμα αυτού που κάποτε ήταν η πατρίδα του».
Μαζί με αρκετούς άλλους διανοούμενους του ίδιου επιπέδου, εντάχθηκε στο NPD με σκοπό να δημιουργήσει ένα «γερμανικό κολέγιο για την ανακατάκτηση της λαϊκής ελίτ» και να την εκπαιδεύσει στη φιλοσοφία του εθνικού ιδεαλισμού. Για τον Mahler, στο ζήτημα της μετανάστευσης μόνο ο λαός έχει το δικαίωμα να λάβει θέση σε ζητήματα όπως η εθνικότητα και η υπηκοότητα.
Ακολούθησαν και άλλες καταδίκες, όπως αυτή του 2009 με 6 χρόνια φυλακή … Ανήκε τότε στο αυξανόμενο κίνημα πολιτικής ανυπακοής στη Γερμανία, το οποίο αρνείται να υποταχθεί στη νέα θρησκεία με την οποία η παγκόσμια οικονομική δύναμη κρατά ιδεολογικά υπό τον έλεγχό της την Ευρώπη και τον κόσμο.
Εξαιρετική η απολογία του πριν την νέα του καταδίκη, η οποία δημιούργησε μεγάλο θόρυβο, αφού συνέχισε να είναι κάθετος στα πιστεύω του. Προσπάθησε και πάλεψε με όλα τα μέσα. Πέρα από ιδεολογίες, απευθυνόταν σε πολλούς αριστερούς ακτιβιστές λέγοντας: «Ο καιρός για την ταξική πάλη τελείωσε. Μια μάχη με πολύ πιο αβέβαιο αποτέλεσμα διαφαίνεται στον ορίζοντα … η μάχη για την επιβίωση του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού».
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
