Ramiro Ledesma Ramos, Επαναστάτης και Φιλόσοφος (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Μεταξύ των διάφορων Φασιστών ηγετών που εμφανίστηκαν σχεδόν παντού στην Ευρώπη μεταξύ των δύο πολέμων, η φιγούρα του Ισπανού Ramiro Ledesma Ramos, δεν έχει προκαλέσει ποτέ μεγάλο ενδιαφέρον στους ιστορικούς, τουλάχιστον από αυτή την πλευρά των Πυρηναίων. 

Οι λόγοι είναι προφανείς: είναι ένας ηγέτης που όχι μόνο δεν ανέβηκε ποτέ στην εξουσία, αλλά που ακόμα και στο δικό του περιβάλλον έπρεπε να ζήσει με διάφορες άλλες, περισσότερο ή λιγότερο χαρισματικές φιγούρες, σκεφτείτε μόνο τον José Antonio Primo de Rivera και τον Onesimo Redondo, αλλά και ηγέτες που προέρχονται από τον στρατιωτικό και κληρικο - αντιδραστικό κόσμο, όπως ο ίδιος ο Francisco Franco. 

Συνολικά, η Juntas de ofensiva nacional - sindicalista που ιδρύθηκε από τον Ledesma δεν είχε ποτέ μαζικούς οπαδούς, ούτε ο ηγέτης Zamorano (γεννήθηκε στο Alfaraz de Sayago, στην επαρχία Zamora, το 1905) είχε ποτέ ρητορικό ταλέντο ή οργανωτική ιδιοφυΐα ίσα με αυτή του Μουσολίνι και του Χίτλερ

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Peron, Castro, Guevara και Jose Antonio, ήρωες με πολλά κοινά ! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Η επιστολή μεταξύ Juan Peron και Fidel Castro

Το παρακάτω, είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που αφορά τις πτυχές κάποιων προσωπικοτήτων, πέρα από τα κλασικά ιδεολογικά κλισέ. 

Απευθύνεται σε αναγνώστες που θέλουν να μάθουν, να ψάξουν να προβληματιστούν … με ανοιχτά μυαλά, αλλά επαναλαμβάνω χωρίς παρωπίδες και εγκεφαλικά κολλήματα, όπως μιας μερίδας αριστερών και ιδιαίτερα κάποιων ακροδεξιών και άλλων «σκληρών» ιδεολόγων. 

Θα βουτήξουμε σε μια θάλασσα που είναι περίεργη και με ένα αινιγματικό βυθό, με πολλά ταμπού. 

Αλλά σας αφήνω να καθίσετε αναπαυτικά και να απολαύσετε καλύτερα την ανάγνωση, του πραγματικά ενδιαφέροντος άρθρου του Ιταλού Luigi Copertino

για να το διαβάσετε στον σύνδεσμο εδώ 

Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: Πολιτικός Στρατιώτης - η ζωή και ο θάνατος του Ernst Röhm, του Troy Southgate

Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: 

Πολιτικός Στρατιώτης - η ζωή και ο θάνατος του Ernst Röhm, του Troy Southgate

Ημερομηνία έκδοσης: 08.10.2025

Σελίδες: 256

Για τους αναγνώστες του «Μαύρου Κρίνου» η τιμή είναι 20 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των ταχυδρομικών

Παραγγελίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο»

ekdoseis.antidoto@gmail.com 

ή 

με sms στο 6949124146

Διατίθεται και από τις εκδόσεις «Λόγχη» και «Πελασγός»

Ατιμασμένος και απαξιωμένος από κάποιους, αλλά επίσης την ίδια στιγμή αδικημένος και άξιος τιμής από άλλους, ο Ernst Röhm (1887-1934) ήταν μια περίπλοκη και αινιγματική φιγούρα της οποίας η αταλάντευτη υποστήριξη στον Αδόλφο Χίτλερ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930 συχνά επισκιάζει την πιο ριζοσπαστική πλευρά του, με ασυμβίβαστες απόψεις για την ηθική και την αστική τάξη. 

Η λεπτομερής βιογραφία του Troy Southgate επιχειρεί να ανακαλύψει τον πραγματικό Ernst Röhm και εξετάζει την πρώιμη ζωή του στο Μόναχο, την άνοδο του στις τάξεις του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) και τον κρίσιμο ρόλο του στις τρομερές ταξιαρχίες Freikorps και στα Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung) φορώντας το καφέ πουκάμισο (S.A.). 

Το βιβλίο διερευνά επίσης την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα του Röhm και τη θέση του ανάμεσα σε εκείνους που, στα τέλη Ιουνίου 1934, βρέθηκαν ξαφνικά στο στόχαστρο του ίδιου του ναζιστικού καθεστώτος. 

Η εργασία περιλαμβάνει εκτενείς υποσημειώσεις και μια επιλεγμένη βιβλιογραφία.

 Για την σελίδα του εκδότη δείτε εδώ και για τον Troy Southgate εδώ ...

Η Εθνικοεπαναστατική τάση και η αγάπη για τον Che Guevara ! (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

«Ποτέ δεν ήμουν, δεν είμαι και ποτέ δεν θα γίνω Μαρξιστής - Λενινιστής. Θεωρώ τον εαυτό μου Εθνικό-Λαϊκό αγωνιστή για την απελευθέρωση του λαού της Λατινικής Αμερικής από τον καπιταλιστικό και παγκοσμιοποιητικό ζυγό» 

Mario La Ferla - L' Altro Che

«9 Οκτωβρίου 1967: Ένας άνθρωπος με πίστη που δεν είναι δική μου, αλλά, από τη μία πλευρά, το στυλ της ζωής και του θανάτου του έχει σημασία για μένα. Πεθαίνει τελικά ο Guevara για μια ιδέα, ή για την ιδέα που αυτός ο θάνατος θα του δώσει από τον ιδιο του τον εαυτό; Είναι ένα ερώτημα. 

Κοινοτοπία: κάποιος πολεμά με άλλους και πεθαίνει μόνος. Και υπάρχουν τάφοι, όποια κι αν είναι η μάχη των πεσόντων και το πεδίο όπου έπεσαν, γύρω από τους οποίους πρέπει να περπατήσει κανείς με το βήμα των περιστεριών. 

Η πίστη σου Che, δεν είναι δική μου, αλλά εσύ περνάς και η στάση σου με γοητεύει. Βγάζω το καπέλο μου και σε χαιρετώ. Αυτό δεν είναι χωρίς σημασία. Η πίστη σου και ο αγώνας σου δεν είναι δικοί μου. Ο θάνατος σου είναι»

 Jean Cau, Ένα πάθος για τον Che Guevara 

link: Το μονοπάτι του Ιππότη Jean Cau προς το δάσος 

link: Όταν ο Fidel Castro διάβαζε Jose Antonio Primo de Rivera και ο Guevara ήταν λαϊ(κι)στής*

Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του εθνικοεπαναστατικού περιοδικού "Αντίδοτο" που υπήρξε η εκδοτική απαρχή της σκέψης και επίδρασης της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης». 

Χαρακτηρίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ως το καλύτερο περιοδικό της ριζοσπαστικής σκέψης σε ολόκληρη την Ευρώπη. 

Η έκδοση και η διανομή του πολεμήθηκε λυσσαλέα από τους τότε γνωστούς ακροδεξιούς που το χαρακτήρισαν ως «αναρχοφασιστικό έντυπο». 

Η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να διατηρεί μέχρι και σήμερα συνεργασία με τους Βασίλη Ροντογιάννη, Αθανάσιο Γιαλαμά και Τ.Χ. που υπήρξαν μερικοί εκ των συντελεστών της προσπάθειας αυτής.

Εκδήλωση στην νεοφασιστική κατάληψη Casa Pound για τον Che!

γράφει ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το πάθος για τον Che Guevara που έδειξε η ριζοσπαστική τάση του εθνικισμού σε Γαλλία και Ιταλία, κατά τη γνώμη μου βασίζεται σε δύο σημαντικά θεμέλια; το ένα είναι  πολιτικό και το άλλο θα έλεγα κάπως ρομαντικό. 

Οι ιδέες αυτές των εθνικοεπαναστατικών κινημάτων ήταν και είναι πολύ καθαρές: πρώτα από όλα υπάρχει η αποστροφή προς τις Ηνωμένες Πολιτείες που γεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο ανάμεσα στους Ευρωπαϊκούς εθνικιστικούς κύκλους οι οποίοι απογοητεύτηκαν από το τέλος των ονείρων τους. 

Όνειρα τα οποία γεννήθηκαν με τον φασισμό και ενισχύθηκαν από τον ιμπεριαλιστικό αμερικανικό  πόλεμο παγκοσμιώς όπως για παράδειγμα το Βιετνάμ, Ινδοκίνα και τη Μέση Ανατολή.

Πιστεύω ότι και όλες οι άλλες θέσεις , υπέρ και κατά, του λεγόμενου ακτιβιστικού εθνικισμού, απορρέουν από αυτή την εχθρική στάση απέναντι στις ΗΠΑ: ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στο Ισραήλ, στο ΝΑΤΟ, στην αποικιοκρατία, στον κομμουνισμό, στην αλαζονεία της εξουσίας και του χρήματος, στα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα, στην πλουτοκρατία και στον πολιτικό αριβισμό. 

Αυτό πίστευαν επίσης και οι «δάσκαλοι», Alain de Benoist και Jean Thiriart. Επίσης οι ιδεολογικές και ακτιβιστικές θέσεις, τάσσονταν υπέρ των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο: των Ινδιάνων στις ΗΠΑ, των Ιρλανδών του IRA, των Παλαιστινίων, με τον αγώνα στην Chiapas,  το Θιβέτ, αλλά και με τον Mussolini, με τον Peròn, με τον Ρουμάνο «ήρωα» Cornelius Codreanu, τον μαέστρο Julius Evola, τον ποιητή Ezra Pound, τον Alessandro Pavolini, τον Ισπανικό Εθνικοσυνδικαλισμό. 

Εδώ οι πολιτικές θέσεις συνδυάζονται με το ρομαντικό πνεύμα που εκφράζει o Ιταλικός ριζοσπαστικός εθνικισμός.

Ο Che, μια σημαντική φιγούρα αντίστασης, ήταν αγαπητός επειδή πολέμησε ενάντια στην απόλυτη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, αλλά επίσης και πάνω απ' όλα επειδή εμφανιζόταν στους νέους εθνικοεπαναστάτες, ως μια παθιασμένη προσωπικότητα. 

Ακόμη και ο  ένας συγγραφέας και ιστορικός από την Φλωρεντία, o Franco Cardini, με μια ισχυρή διεθνή φήμη, φαίνεται επίσης ότι βρισκόταν στο ίδιο μήκος κύματος. Διαφορετικός σαν κουλτούρα, αλλά τα ιδανικά και το πνεύμα του φαίνονταν τα ίδια. Όσο ήταν ακόμα πολύ νέος, ο Franco Cardini ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Jean Thiriart, ο οποίος δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Guevara.

Ακόμη και πριν από το 1968, ο Ernesto Guevara και ο Fidel Castro είχαν γίνει είδωλα και σύμβολα πολλών εθνικοεπαναστατών ιδεολόγων και διανοουμένων. Όπως ο ίδιος ο Thiriart και ο Alain de Benoist, έτσι και ο Cardini παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό για τους δύο διάσημους άνδρες της Κουβανικής επανάστασης, ειδικά για την περιπετειώδη πτυχή της εξέγερσης τους εναντίον του Batista και των Αμερικανών προστάτων του.

Ο ίδιος ο φιλόσοφος το εξηγεί: «Ο Fidel ήταν ένας άνθρωπος της πολιτικής που μεταφράζεται στις διαστάσεις της γενναιοδωρίας και της περιπέτειας. Ο Fidel, ένας Ιησουίτης μαθητής, ένας ανήσυχος νεαρός Καθολικός που διάβασε Bernanos  και εμπνεύστηκε από τους πρώτους ηρωικούς και αγνούς Ισπανούς Φαλαγγίτες, αυτούς που θυσιάστηκαν από την οργή της δημοκρατίας και τον κυνισμό του Francο ... μας άρεσε αυτός ο Fidel, μας μάγευε».

Απλές και ουσιώδεις λέξεις που εξηγούν αυτό το μυστήριο, λέξεις που  γοητεύουν αν διαβάσει κάποιος όλα τα κείμενα του, με την πλούσια τεκμηρίωση που μαρτυρούσε την αγάπη των εθνικοεπαναστατών για τον Guevara. Αυτό που λένε πολλοί νεοφασίστες είναι αλήθεια: «η αγάπη που τρέφουν οι ριζοσπάστες εθνικιστές για τον Che, είναι αναμφίβολα μεγαλύτερη από αυτήν που επιδείκνυε η αριστερά εδώ και πολλά χρόνια».

Τουλάχιστον αυτή η αγάπη φαίνεται πιο γνήσια, πιο αυθόρμητη, σχεδόν «καθαρή», ενώ η άλλη έπρεπε να τροφοδοτείται από συνθήματα και ομιλίες που κατέληξαν «να υποβιβάσουν τον Guevara σε μια μαριονέτα που έπρεπε να αναδειχθεί όταν προέκυπτε η ανάγκη, για να δώσει ουσία σε θεωρίες που είχαν γίνει κενές και μερικές φορές ανούσιες». 

Με λίγα και απλά λόγια, στην αριστερά, η επανάσταση του Guevara χρησίμευσε ως μια ευνοϊκή ευκαιρία για να εξαπολυθούν πολεμικές εναντίον των εχθρών της εργατικής τάξης, εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του εκάστοτε Κομουνιστικού κόμματος πανευρωπαϊκά, για να ονειρευτούν την κατάληψη της εξουσίας.

Στους εθνικοεπαναστατικούς κύκλους ο επαναστάτης Guevara, δεν έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικούς σκοπούς, ούτε κάποια μόδα για μπλουζάκι στην παραλία. Ήταν απλώς μια ιδιαίτερη προσωπικότητα που έπρεπε να αγαπηθεί ή να μισηθεί, αλλά χωρίς κάποια κρυφά κίνητρα. Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική «δεξιά» αγάπησε τον Che, γνωρίζοντας τις αντιδράσεις από την κλασική ακροδεξιά, δεμένη πάντα στο φιλελεύθερο άρμα της Δεξιάς.

Στην Ιταλία, ο γαλαξίας των εθνικιστικών ιδεολογικών τάσεων ήταν τεράστιος. Μετά τα αιματηρά γεγονότα των εξεγέρσεων στα Πανεπιστήμια της Ρώμης, τον Μάιο του 1968, το τοπίο μπερδεύτηκε αρκετά μεταξύ αριστερών και εθνικιστών. 

Οι ακροδεξιοί (οι κλασικοί υπηρέτες πάντα του Καθεστώτος και της αστικής «τάξης και πειθαρχίας») εναντιώθηκαν στις καταλήψεις του “Φοιτητικού Κινήματος” και της προσπάθειας του να εξεγερθεί ενάντια στην καταπίεση και την στέρηση των φοιτητικών δικαιωμάτων.

Μάλιστα στο “Κίνημα” συμμετείχε ενεργά, αν και μια μικρή σε αριθμό αλλά πολύ σκληρή σε ακτιβισμό, και μια μερίδα εθνικοεπαναστατών, αυτή της «αριστερής» τάσης του Φασισμού, λάτρεις του Che. Μαζί τους και οι λεγόμενοι «Ναζί-Μαοιστές». 

Αλλά τελικά προδόθηκαν από το ίδιο το εθνικιστικό κόμμα, το MSI, που είχε πλέον περάσει σε άλλες πολιτικά ορθές θέσεις λόγω εκλογικής ανόδου. (Υπάρχει σχετικό κείμενο για τα γεγονότα αυτά και το αιματηρό παρασκήνιο). 

Ο Evola έγραψε επίσης  ένα δυνατό κείμενο «Η νεολαία, η γενιά των Beats και οι δεξιοί αναρχικοί», (άρθρο που έχει δημοσιευθεί)

Ανάμεσα λοιπόν σε αυτό το τόσο διαφορετικό ριζοσπαστικό εθνικιστικό πίνακα, υπήρχαν εκείνοι οι «τρελοί» που προσπάθησαν να αναδείξουν το αληθινό πνεύμα του πρωτοφασισμού, βλέποντας την άσχημη τροχιά που είχαν πάρει τα περισσότερα εθνικιστικά κινήματα. Και τα κατάφεραν πολύ καλά μέχρι ένα σημείο. 

Το βιβλιοπωλείο «Europa» εκείνα τα χρόνια στην Ρώμη, αποτελούσε το σημείο αναφοράς με τα «τολμηρά» βιβλία του. Νεαροί ριζοσπάστες  - αλλά και άλλοι εθνικιστές στα κρυφά - προμηθευόταν τους λεγόμενους αιρετικούς και εχθρικούς - για την δεξιά - πολιτικούς, συγγραφείς και διανοούμενους, όπως Malraux , Kerouac, Βernanos, Lenin, Proudhon, Sorrel, Celine, Junger, Ledesma Ramos και πολλούς άλλους … και ανακάλυπταν μέσα σε αυτούς πολλά εθνικοεπαναστατικά θέματα.

Τα συνθήματά τους πλέον ήταν για τα βαριά και ευαίσθητα κοινωνικά θέματα – θέματα που άγγιζε μόνο η αριστερά - εναντίον των απολυταρχικών καθεστώτων, όπως οι δικτατορίες σε Πορτογαλία και Ελλάδα (που χειραγωγούταν από τις ΗΠΑ), εναντίον των ΗΠΑ και της Σοβιετικής Ένωσης, ενάντια στη «Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων» που στέρησε την κυριαρχία της Ιταλίας και της Ευρώπης, με μια απόλυτη στήριξη στην Ευρώπη ως δύναμη, επιστροφή στην Παράδοση, την Ταυτότητα. και μια πολιτική για την Οικολογία.

Δυστυχώς όμως, εκείνη η δεκαετία στοίχησε δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στους νεαρούς εθνικιστές, αλλά και  δεκάδες τυφλές και αιματηρές βομβιστικές ενέργειες σε σταθμούς, τρένα, αεροπλάνα και πλατείες με πάρα πολλά αθώα θύματα. 

Όλα αυτά έγιναν βάση ενός καλοστημένου σχεδίου από το καθεστώς, σε συντονισμό με τις μυστικές υπηρεσίες κυρίως του Ισραήλ, της Γαλλίας και της Ανατολικής Γερμανίας, με εκτελεστικά όργανα τους χρήσιμους ηλίθιους, από όλες τις πλευρές.

Ήταν η γνωστή «Στρατηγική της Έντασης», που τελικά θριάμβευσε. Αποτέλεσμα ήταν να σβήσει εκείνη η γενιά των αληθινών αγωνιστών, με τις καθαρές ιδέες της εθνικοεπαναστατικής τάσης, η οποία τόλμησε να εισχωρήσει σε εδάφη που η ίδια η δεξιά και η ακροδεξιά είχαν απαγορεύσει,  για να κάνουν το βρώμικο πολιτικό τους παιχνίδι.

Η έλευση και η κυριαρχία της νεωτερικότητας, έφερε σήμερα και την νέα μόδα του αντιφασιστικού εθνικισμού, την απόλυτη ενίσχυση της ακροδεξιάς με τις φιλελεύθερες ιδέες και εχθρική απέναντι στα σημαντικά κοινωνικά θέματα που ο Φασιστικός Σοσιαλισμός προσπάθησε να προβάλει στην κοινωνία. 

Kαι εδώ τα λόγια του Adriano Romualdi χτυπάνε την ψυχή μας: 

«Ο αντιφασισμός είναι η αποκήρυξη, η δειλία και η αποδοχή της ήττας του 1945. Στο όνομα του αντιφασισμού θα συνεχίσουμε να προδίδουμε, να εγκαταλείπουμε και να αρνούμαστε τις αξίες και τα συμφέροντα της Ευρώπης».

Yπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων (Σαμουράι της Δύσης - Συντακτική Ομάδα Μαύρες Λεγεώνες - Συντακτική Ομάδα Μαύρος Κρίνος)

Yπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων

Τόσο οι φιλοσιωνιστές δεξιοί όσο και τα αδερφάκια τους οι αριστεροί, οι  αυτοαποκαλούμενοι «ProPal», αποτελούν έναν επιβλαβή καρκίνο για  τους Ευρωπαίους Εθνικοεπαναστάτες, στο καυτό θέμα που αφορά την Παλαιστινιακή υπόθεση.

Οι πρώτοι, οι δεξιοί, βασίζονται στην γελοία πεποίθηση ότι το Ισραήλ είναι ένα δυτικό κράτος, μέρος ενός κοινού πολιτισμού που θα πρέπει το ίδιο να υπερασπιστεί.

Έτσι εκτός από το ότι αποδεικνύονται αξιοθρήνητοι, θλιβεροί και πρόθυμοι να δικαιολογήσουν τη γενοκτονία, προσβάλλουν την Ευρώπη και την απέραντη ιστορία της, εμποδίζοντας την αναβίωση της και εκθέτοντας την σε ένα συνεχώς αυξανόμενο μεταναστευτικό χάος.

Οι δεύτεροι, οι αριστεροί, βασισμένοι στην ίδια υπόθεση με τους πρώτους - ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος λευκών Δυτικών - χρησιμοποιούν την Παλαιστινιακή υπόθεση για να προωθήσουν μια πονηρή, ηθικολογική προπαγάνδα, βαθιά αντιευρωπαϊκή και γεμάτη ενοχές και  εγγυώμενοι στην de facto κυριαρχία του Ισραήλ, χωρίς να προσφέρουν καμία συγκεκριμένη βοήθεια στους Παλαιστίνιους.

Εγκλωβισμένοι στα θλιβερά πολιτικά και ιδεολογικά τους όνειρα, ξαφνικά θυμήθηκαν σύνορα, πατρίδες και τον αντισιωνισμό!

Όπως πάντα, κάποιοι λίγοι, μακριά από όλους αυτούς,  ενσαρκώνουν μια Τρίτη Θέση: 

Για μια ισχυρή Ευρώπη των λαών, ενός αληθινού σοσιαλισμού των Εθνών, υποστηρίζοντας την Παλαιστίνη, ενάντια στον Σιωνιστικό, Αμερικανικό και Ρωσικό ιμπεριαλισμό, αλλά και ενάντια σε όλες τις τάσεις του Τρίτου Κόσμου και των μεταναστευτικών εισβολέων.

Και μέσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι και ποιος ξεκίνησε τον αγώνα και την στήριξη για το Παλαιστινιακό. Πριν από πολλές δεκαετίες και με απόλυτη μυστικότητα, η Φασιστική Ιταλία εργάστηκε εντατικά και με σθένος σχέδια, για να δημιουργήσει μια πατρίδα στους Άραβες της Παλαιστίνης.

Δεν επρόκειτο μόνο για μια πολιτική υποστήριξη, αλλά για μια γνήσια υλική υποστήριξη.

Μεταξύ 10 Σεπτεμβρίου 1936 και 15 Ιουνίου 1938, η Φασιστική Ιταλία πλήρωσε στον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, ο οποίος ηγούνταν της εξέγερσης του Παλαιστινιακού λαού ενάντια στις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις και την Εβραϊκή μετανάστευση, περίπου 138.000 λίρες, ένα σημαντικό ποσό για την εποχή εκείνη.

Αυτή η οικονομική συνεισφορά αποφασίστηκε από τον Mussolini μετά τον πόλεμο της Αιθιοπίας, όχι μόνο «λόγω της στάσης που έλαβε η Ιταλία απέναντι στον αραβικό εθνικισμό και για να ενοχλήσει τους Άγγλους», αλλά και σε ένδειξη τιμής στις αντιαποικιακές θέσεις του επαναστάτη σοσιαλιστή Mussolini και του πρώιμου Φασισμού.

Εκτός από τα χρήματα, το Υπουργείο Εξωτερικών, αποφάσισε τότε να στείλει στους Παλαιστίνιους Μουτζαχεντίν μια σημαντική αποστολή όπλων και πυρομαχικών. 

Αυτό το υλικό που αποθηκεύτηκε για σχεδόν δύο χρόνια στο λιμάνι του Τάραντα της Νοτίου Ιταλίας, υποτίθεται ότι θα έφτανε, μέσω Σαουδαράβων μεσαζόντων στους Παλαιστίνιους, που συμμετείχαν στην πρώτη μεγάλη Ιντιφάντα για την ανατροπή του Χασεμιτικού βασιλείου της Υπεριορδανίας, τον τερματισμό του Βρετανικού προτεκτοράτου, την παρεμπόδιση της άφιξης περαιτέρω Εβραίων και του Σιωνιστικού σχεδίου στους Αγίους Τόπους.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Ιταλία ήταν το πρώτο Ευρωπαϊκό κράτος που υποστήριξε ενεργά τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για απελευθέρωση από τη Βρετανική εντολή και το Σιωνιστικό σχέδιο στους Αγίους Τόπους.

Αυτό προκύπτει από την ανάλυση εγγράφων - επιστολών, σημειωμάτων και υπομνημάτων - από το γραφείο συντονισμού του Ιταλού Υπουργού Εξωτερικών και εκείνων που περιέχονται στην «Αλληλογραφία της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Πληροφοριών σχετικά με διάφορα κράτη», που φυλάσσεται στα Αρχεία του Ιστορικού Γραφείου του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Kαι φυσικά, μετά από χρόνια, κάπου εκεί στη δεκαετία του 1970 και 1980, η νεοφασιστική Ιταλική νεολαία, μακριά από ακροδεξιές και πατριωτικές αγκυλώσεις βουτηγμένες στο Ιουδαϊκό δηλητήριο, διαδήλωνε στους δρόμους υπέρ της Παλαιστίνης και ενάντια στον Αμερικανικό και Ισραηλινό ιμπεριαλισμό, ενώ η Αριστερά ακόμη «θρηνούσε» γοερά τα εβραϊκά θύματα του Πολέμου ...

Συνθήματα όπως «Ο κάθε Παλαιστίνιος είναι ένας σύντροφος, ίδια χαρακώματα, ίδιος εχθρός» και «Οι πέτρες μας ενάντια στο μολύβι τους, σήμερα στην Παλαιστίνη, αύριο σε όλο τον κόσμο», έμειναν στην Ιστορία. Και εμείς συνεχίζουμε να φωνάζουμε.

Παραμένουμε πιστοί σε όλα αυτά και αναγνωρίζουμε έναν μόνο κύριο εχθρό, τον Αμερικανισμό και τα επικίνδυνα παρακλάδια του, όπως η φιλοσιωνιστική ακροδεξιά, που μονίμως λειτουργεί σαν πέμπτη φάλαγγα ενάντια στον Σοσιαλισμό και το Έθνος.

O αγώνας των Παλαιστίνιων δεν μπορεί παρά να βρει την αλληλεγγύη μας, όχι μόνο επειδή είναι δίκαιος, αλλά και λόγω του παραδείγματος που θέτει για όλους τους νέους Ευρωπαίους, που στερούνται τη βαθύτερη ταυτότητά τους, ενάντια στο Ιουδαϊκό κτήνος με την στήριξη των δολοφόνων ΗΠΑ.

Για τον Σοσιαλισμό και την Πατρίδα!

- Σαμουράι της Δύσης (Μποβιάτσος Κωνσταντίνος, Σοφούλης Τάσος)

- Συντακτική Ομάδα Μαύρες Λεγεώνες

- Συντακτική Ομάδα Μαύρος Κρίνος

Γερμανική Τρίτη Θέση - Der Dritte Weg: Απαγορεύεται η Antifa ή μήπως όχι;

 

Το ζήτημα της «απαγόρευσης της Antifa» δυστυχώς δεν είναι τόσο απλό όσο θέλουν να το παρουσιάσουν οι δεξιοί λαϊκιστές.

Αυτή η εικόνα πηγάζει από μια αστική αντίληψη που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Υπάρχουν αμέτρητες ομάδες που αυτοαποκαλούνται «Antifa», αλλά καμία οργάνωση, «Antifa». 

Αυτό γίνεται σαφές όταν κάποιος ρωτάει ποιος επηρεάζεται συγκεκριμένα από την «απαγόρευση της Antifa». 

Ο «αντιφασισμός» είναι, πρώτα και κύρια, μια στάση στην οποία τηρούν διάφοροι πρωταγωνιστές. 

Επομένως, κανείς δεν επηρεάζεται συγκεκριμένα από αυτά τα μέτρα.

Για να γίνει αυτό κατανοητό είναι σαν να μιλάμε για την απαγόρευση της ακροδεξιάς ενώ καταργούμε μόνο ένα ακροδεξιό Κόμμα. 

Ένα μέτρο κατά της «Antifa» θα έπρεπε επομένως να στοχεύει συγκεκριμένα πλαίσια πολύ πιο ρητά.

Οι δεξιοί λαϊκιστές στην Ολλανδία, την Ουγγαρία και τις ΗΠΑ δεν το κάνουν αυτό - τουλάχιστον προς το παρόν. 

Αυτό δείχνει ότι αυτό το μέτρο, είναι τυπικό για τους λαϊκιστές, στοχεύει κυρίως στο να κερδίσει τα χειροκροτήματα των υποστηρικτών τους. 

Το εκλογικό σώμα βλέπει το γεγονός ότι ο Τραμπ και οι συνεργάτες του έχουν «λύσει» ένα πρόβλημα. 

Σε λίγες εβδομάδες, οι άνθρωποι πιθανότατα θα μιλάνε για άλλα θέματα και η «απαγόρευση της Antifa» πιθανότατα θα έχει καταγραφεί στο μυαλό των μαζών κάπου κάτω από το «υπήρχε κάτι». 

Οι αντιφασίστες θα συνεχίσουν τις τρομοκρατικές τους πράξεις, λίγο πολύ κρυφά υποστηριζόμενες οικονομικά από αστούς αντιφασίστες.

Όσο δεν υπάρχει προσωποποιημένη στόχευση αντιφασιστών η απαγόρευση δεν θα φέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Der Dritte Weg

Ο Troy Southgate για το Παλαιστινιακό σύμβολο

 

link: Η Δεξιά και η Παλαιστίνη

«Σημαίνει πραγματικά κάτι για την τρέλα των καιρών που ζούμε όταν οι επηρεασμένες λεγεώνες της βρετανικής Δεξιάς συνδέουν ασυνείδητα τη σημαία των Παλαιστίνιων αποκλειστικά με την Αριστερά, ενώ ταυτόχρονα γκρινιάζουν για την απώλεια της δικής τους εθνικής κυριαρχίας. Αυτοί στην Αριστερά, με τη σειρά τους, την έχουν από τότε διεκδικήσει ως δική τους. Αυτό που η Δεξιά δεν συνειδητοποιεί, φυσικά, είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αρνούνται την κυριαρχία στους Παλαιστίνιους κάνουν ακριβώς το ίδιο και σε αυτούς. Αν τους δοθεί έστω η παραμικρή ευκαιρία, θα τους εξολόθρευαν ευχαρίστως με παρόμοιο τρόπο»

Μια βιβλιοκριτική: "Το Μανιφέστο του Επαναστάτη Εθνικιστή" του François Duprat - Emperor of Historia

 

Στις ημέρες μας, πολλά πράγματα όπως η έννοια του Έθνους και της Φυλής θεωρούνται είτε ξεπερασμένα είτε"Φασιστικά κατάλοιπα", ενώ ο Εθνικισμός περιορίζεται εντός του Κοινοβουλευτισμού, με την δημιουργία διαφόρων υποτιθέμενων Εθνικιστικών Κομμάτων. 

Ο François Duprat όμως ένας Γάλλος, ο οποίος είχε πολιτικές καταβολές από τον Αντεθνικό Τροτσκιστικό Κομμουνισμό στο Βιβλίο του "Το Μανιφέστο του Επαναστάτη Εθνικιστή" σημειώνει ξεκάθαρα την αναγκαιότητα της "εξαγνίσεως" του Εθνικισμού και στην συνέχεια εμπνευσμένος από τα πρότυπα προηγούμενων Εθνικιστικών εγχειρημάτων (όπως του Φασισμού στην Ιταλία) αλλά και εγχειρημάτων της εποχής του (όπως το Εθνικιστικό Κίνημα Jeune Nation του Pierre Sidos) θέτει τις προϋποθέσεις για την επιτυχία της Εθνικιστικής Επαναστάσεως (Πνευματικός - Ιδεολογικός Αγών και στην συνέχεια δημιουργία Κόμματος με άτομα διαποτισμένα από τις Αξίες του Εθνικισμού), η οποία θα επιφέρει στο Έθνος της Γαλλίας την Εθνική Αρμονία και Πρόοδο του.

Βέβαια, το εν λόγω Σύγγραμμα φαίνεται σε πολλά σημεία "περιορισμένο" στα δεδομένα της Γαλλίας (Δλδ ενός Αποικιοκρατικού Έθνους - Κράτους), το οποίο βιώνει τις συνέπειες της Πολιτικής του, όμως εάν κανείς μας "ξεφύγει" από το γενικό πλαίσιο του Βιβλίου, τότε θα κατανοήσει πώς ο Συγγραφέας ομιλεί για θέματα, που απασχολούν τον Κόσμο γενικώς πλέον στις ημέρες μας (και ιδίως εμάς τους Έλληνες).

Επομένως, το εν λόγω Βιβλίο αποτελεί ένα Εξαιρετικά Ενδιαφέρον τρόπο κατανοήσεως του Σύγχρονου Κόσμου, ενώ παρουσιάζει εκτός από την Σκληρή Πραγματικότητα την σημασία του Ιδεολογικού Περιεχομένου, ως βασική προϋπόθεση για την επικράτηση του Εθνικιστικού Κινήματος στο κάθε Έθνος της Ευρώπης και του Κόσμου.

Κλείνοντας, να σημειωθεί πώς το εν λόγω Βιβλίο αποτελεί την πλέον Ενδιαφέρουσα - Αξιόλογη Έκδοση των Συναγωνιστών εκ της Ελληνικής Κύπρου (Δλδ @reconquistahellas ) , από τους οποίους μπορείτε να το προμηθευτείτε σε ευνοϊκή τιμή!

Τα συμπεράσματα δικά σας.

πηγή

Ο Troy Southgate για την δολοφονία του Charlie Kirk

 

γράφει ο Troy Southgate

Καταρχάς, να πω ότι στην μεγάλη εικόνα της προσέγγισης των γεγονότων, η δολοφονία του Charlie Kirk δεν έχει πραγματική σημασία. Το καλύτερο που μπορείς να πεις είναι ότι ο Kirk ήταν τελείως αφελής να πιστεύει ότι μπορεί να επιτευχθεί οτιδήποτε εντός του υφιστάμενου Συστήματος. 

Στο χειρότερο, ήταν - είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν - ένας ενεργός υποστηρικτής του Σιωνισμού και του καπιταλιστικού συστήματος όπως αυτό κατευθύνεται από την ίδια διεθνιστική συνομωσία.

Δεύτερον, αν και κανείς δεν εύχεται να δει παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα, οι προσωπικές του συνθήκες είναι απολύτως δευτερεύουσες σε σχέση με την πολιτική του κατάσταση. 

Αν σε μια βίαιη και ασταθή χώρα όπως η Αμερική, ένας άντρας αποφασίσει να αναλάβει δημόσιο αξίωμα, τότε πρέπει να είναι ενήμερος για τους κινδύνους.

Τρίτον, αν και οι άνθρωποι έχουν υποστηρίξει ότι ο Kirk απομακρύνονταν από ορισμένες θέσεις λόγω των φρικτών γεγονότων που διαδραματίζονται στη Γάζα, δεν βλέπω καμία χειροπιαστή σύνδεση μεταξύ του Tyler Robinson και της Mossad. 

Μέχρι να δούμε σαφείς αποδείξεις ότι σκοτώθηκε από την Ισραηλινή μυστική υπηρεσία, και ακόμη και αυτό είναι υποθετικό, ο Robinson θα παραμείνει ένας αντιφασίστας που αποφάσισε να δράσει από δική του πρωτοβουλία.

Ως συνέπεια των πεποιθήσεών του, υπάρχουν δύο ζητήματα που πρέπει να εξεταστούν εδώ: 

(1) ήταν απλώς ένας θερμόαιμος που απλώς έχασε τον έλεγχο μετά την είδηση ότι ένας λεγόμενος «φασίστας» ερχόταν να απευθύνει ομιλία σε κοινό στην πολιτεία του, 

ή

(2) πίστευε ότι η δολοφονία ενός δεξιού ακτιβιστή μπορεί να δικαιολογηθεί σύμφωνα με μια σειρά ευρύτερων ιδεολογικών στόχων;

Προσωπικά, πιστεύω ότι η πρώτη περίπτωση είναι πολύ πιο πιθανό να ισχύει. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για ένα άτομο σαν τον Robinson, οι πράξεις του μπορούν να δικαιολογηθούν αν έχουν πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τη δεύτερη περίπτωση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με τις απόψεις και τις πράξεις του Robinson, αλλά στη σημερινή ατμόσφαιρα ασταθούς κατάστασης, κάποιοι άνθρωποι θα διαλέξουν πάντα να προχωρήσουν σε άμεσες ενέργειες.

Δεν έχω χρόνο για τον Charlie Kirk ή οποιονδήποτε άλλον συνεργάζεται με την παγκοσμιοποιητική ασθένεια που προέρχεται από την Αμερική, οπότε το μόνο που θα ήθελα να πω - σε αυστηρά πολιτικό πλαίσιο, δηλαδή, επειδή η γυναίκα και τα παιδιά του είναι ένα εντελώς ξεχωριστό θέμα - είναι ότι ο Luigi Mangione μπορεί να έχει διδάξει στον Robinson κάτι σχετικά με τις τακτικές.

O Λουκάς Σταύρου για την δολοφονία του Charlie Kirk

 

Η δολοφονία του Τσάρλι Κέρκ ίσως να είναι η αρχή μιας αιματηρής σύγκρουσης των δυο τάσεων του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δηλαδή της αριστερής woke τάσης με της συντηρητικής ακροδεξιάς τάσης που κι οι δυο μαζί γλύφουν τους Ιουδαίους και το γενοκτονικό Ισραήλ.

Καλή αρχή.

Λουκάς Σταύρου

link: Λουκάς Σταύρου: Ο πυρφόρος της «Εθνικιστικής Αριστεράς» της Κύπρου (συνέντευξη στο έκτο τεύχος της «Ανάκτησης» 06/2020)

Ο Κάρλ Όττο Πέτελ για το Φαιοκόκκινο Μέτωπο (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Το δοκίμιο «Ξεκάθαρα Μέτωπα» γράφτηκε από τον σοσιαλ-εθνικιστή διανοούμενο Karl Otto Paetel στη χρονική περίοδο 1929 - 1930, όταν ήταν ακόμη οργανωτής του «Young Front Working Circle», μίας άτυπης ομάδας πίεσης της οποίας κατευθυντήρια γραμμή ήταν η προώθηση ισχυρότερων δεσμών και στενότερης συνεργασίας μεταξύ των ριζοσπαστικών ομάδων της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς. 

Το μεγαλύτερο μέρος των προπαγανδιστικών προσπαθειών στόχευε στο NSDAP, ένα κόμμα το οποίο ο Paetel και οι συνεργάτες του θεωρούσαν εκείνη την περίοδο ως το πιο πολλά υποσχόμενο όχημα για την επίτευξη μίας εθνικιστικής και σοσιαλιστικής επανάστασης. 

Ενώ ο Paetel δεν ήταν ποτέ μέλος του NSDAP, εντούτοις ενθάρρυνε τους στενούς δεσμούς μαζί του αυτή την περίοδο - πολλοί από τους φίλους του ήταν μέλη του ριζοσπαστικού κλάδου του Κόμματος στο Βερολίνο - Μαγδεμβούργο και τόσο το «Young Front» και η οργάνωση που το διαδέχτηκε (η ομάδα Σοσιαλεπαναστατών Εθνικιστών που ιδρύθηκε το 1930, περισσότερα ΕΔΩ) άντλησαν το μεγαλύτερο μέρος των μελών τους από τα δυσαρεστημένα μέλη του NSDAP που ανήκαν στην φατρία Strasser. 

Η σχέση του Paetel με τους Εθνικοσοσιαλιστές ήταν αρκετά ισχυρή, ο ίδιος συνεισέφερε σε εκδόσεις του Κόμματος, κύριως σε εκείνες που αφορούσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf Verlag

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Julius Evola, έκανε μια κριτική με τον τίτλο «Μια Αποτυχημένη Επανάσταση», που αφορά το σπουδαίο έργο του Armin Mohler για την Συντηρητική Επανάσταση (Σαμουράι της Δύσης)

«Όσοι σήμερα κρίνουν τα πολιτικά κινήματα που χαρακτήρισαν τη σύγχρονη Γερμανία - εννοούμε αυτά που ξεκίνησαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, που αναπτύχθηκαν με ποικίλους τρόπους κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συνεχίστηκαν μέχρι την έλευση του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ, ακολουθώντας μια πορεία αντίθετη προς τον Μαρξισμό - συνήθως καταλήγουν σε απλοϊκές φόρμουλες, όπως φασισμός, κρυπτοφασισμός, ναζισμός, ρατσισμός: τύποι, οι οποίοι μπορεί πράγματι να είναι χρήσιμοι σε ασήμαντες πολεμικές, αλλά οι οποίοι δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη την πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ πιο περίπλοκη και διαφοροποιημένη. 

Στην πραγματικότητα, κατά την προαναφερθείσα περίοδο, στη Γερμανία ασκήθηκαν πολλαπλές επιρροές, οι οποίες δεν μπορούν να ταυτιστούν με τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως είναι συνήθως γνωστός. 

Οι κυριότερες συνδέονται μάλλον με ένα ρεύμα που μπορεί να χαρακτηριστεί με τον τύπο «Συντηρητική Επανάσταση» και το οποίο φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο από τον Χιτλερισμό, ακόμη και αν έχει υπάρξει κάποια παρέμβαση σε αυτόν και σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει συγχωνευθεί με αυτόν. Εκτός Γερμανίας, λίγα είναι γενικά γνωστά για όλα αυτά».

Εμείς βέβαια σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά από αυτό το σπουδαίο έργο - που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη -, ένα πράγμα μπορεί σίγουρα να πούμε: λίγα είναι ακόμα γνωστά για τη Συντηρητική Επανάσταση και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει, όχι μόνο εκτός Γερμανίας αλλά, μάλιστα και στον ίδιο τον τόπο προέλευσης της. 

Ο Mohler το αναφέρει ιδιαίτερα στο έργο του.

Pierre-André Taguieff: «Ο δεξιός αναρχικός δεν εκφράζει ένα δόγμα, αλλά ένα ήθος» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Ο Pierre-André Taguieff (γεννημένος στο Παρίσι το 1946) είναι φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός ιδεών, διευθυντής έρευνας στο Ινστιτούτο CNRS, τώρα πλέον συνταξιούχος. 

Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris Cité (μεταξύ 1978 και 1984), στη Σχολή Προηγμένων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών (EHESS), στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (μεταξύ 1985 και 2005). 

Τα τελευταία του βιβλία περιλαμβάνουν: “Pourquoi déconstruire ? Origines philosophiques et avatars politiques de la French Theory” (Εκδόσεις H&O, 2022). “Le Nouvel Âge de la bêtise” (Éditions de l’Observatoire/Humensis, 2023). “Le Nouvel Opium des progressistes. Antisionisme radical et islamo-palestinisme”, (Gallimard, συλλογή “Tracts”, 2023). “Les Protocoles des Sages de Sion des origines à nos jours” (Hermann, 2024). 

Στην παρακάτω συνέντευξη του σε γαλλική φιλοσοφική ιστοσελίδα, ανέφερε και ανέλυσε πολλά ενδιαφέροντα θέματα που αφορούν πολιτικές έννοιες - άγνωστες αρκετά στην Ελλάδα, στους κύκλους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που η φρασεολογία τους έχει μείνει μέσα σε ένα αποστειρωμένο και φτωχό πλαίσιο. 

Όροι και αντιλήψεις που υπάρχουν στην Γαλλία εδώ και 200 τουλάχιστον χρόνια και υιοθετήθηκαν από πολλά πολιτικά ριζοσπαστικά κινήματα σε Γαλλία , Ιταλία, Γερμανία. 

Σημειώνω ότι η χρήση του όρου «Δεξιά» που αναφέρεται παρακάτω στην μετάφραση, δεν έχει σχέση με αυτήν που έχει σήμερα στην Ελλάδα. 

Διαβάστε με προσοχή την πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη και έπειτα μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης, με την προϋπόθεση της γνώσης των διαφόρων όρων και φυσικά χωρίς τις άθλιες ιδεολογικές παρωπίδες …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Host Mahler, τέλος σε μια πορεία από την άκρα αριστερά στον ριζοσπαστικό εθνικισμό (https://anaktisi-mag.gr/)

 

Μέχρι το τέλος στις τάξεις της Τρίτης Θέσης και του εργατίστικου Εθνικοσοσιαλισμού!

του Κώστα Μποβιάτσου

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο τοτ Udo Voight υπήρξε μία ακόμη απώλεια. Ο Host Mahler έφυγε από την ζωή σε ηλικία 89 ετών.

Με πορεία από την άκρα αριστερά και την ένοπλη πάλη με την κομμουνιστική οργάνωση RAF, πέρασε στον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Πριν λίγα χρόνια σε ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει να του να διευκρινίσει γιατί «ότι κατά την άποψή του, οι φυλακισμένοι υποστηρικτές της εθνικής αντίστασης,  ήταν μάρτυρες της γερμανικής αναγέννησης και αυτή η δήλωση έχει επικριθεί έντονα»

Για μένα, μάρτυρας είναι κάποιος που αγωνίζεται για τις ιδέες του και δέχεται όλες τις ταλαιπωρίες στο όνομά του. Με αυτή την έννοια, όσοι καταδικάζονται επειδή εξέφρασαν μια γνώμη που θεωρείται εγκληματική, είναι μάρτυρες, ένας όρος που προφανώς δεν ισχύει για άτομα των οποίων τα μόνα επιχειρήματα είναι ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ. 

Υποθέτω ότι έχουν ένα θετικό όραμα για τη Γερμανία και σκοπεύουν να αγωνιστούν για την αναγέννησή της. Αν φυλακίζονται για αυτόν τον λόγο, τότε ναι, είναι μάρτυρες για την εθνική υπόθεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμμερίζομαι την οπτική τους για τα μέσα και τις οδούς που επιλέχθηκαν για την επίτευξη των στόχων τους. 

Την εποχή των γεγονότων του 1968, διεκδίκησα το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων για εμάς. Μας θεωρούσα, κατά μία έννοια, μάρτυρες του κόσμου για τον οποίο αγωνιζόμασταν. Η θέση μου δεν έχει αλλάξει σήμερα και μόνο η προκατάληψη εξηγεί την έκπληξη ορισμένων ανθρώπων. Αλλά αυτή η αντίδραση δεν με εκπλήσσει.

Ο Horst Mahler ήταν μια ιδιαίτερη και δυναμική προσωπικότητα. Μια ιστορία γεμάτη δράση και σκληρό ένοπλο πολιτικό ακτιβισμό που τη δεκαετία του 1970 ξεκίνησε μαχόμενος ενεργά στις τάξεις της “Φράξιας του Κόκκινου Στρατού” (RAF – Rote Armee Fraktion) και συμμετείχε στην υπεράσπιση ενός από τους ηγέτες της, του Andreas Baader. 

Και μετά από αυτό, ακριβώς την περίοδο που  η Γερμανία άρχισε να αμφισβητεί το αν πρέπει ή όχι να απαγορεύσει το εθνικοεπαναστατικό κόμμα NPD, το ίδιο το κόμμα επιστράτευσε αυτό το ηχηρό όνομα: τον Horst Mahler.

Ο Mahler  γεννήθηκε το 1936 στο Haynau/Schlesien (Σιλεσία), μια περιοχή που τότε ήταν γερμανική, από γονείς ένθερμους εθνικοσοσιαλιστές (και όχι μόνο μέχρι το 1945). Το 1949  μετά την απώλεια της Σιλεσίας και τον θάνατο του πατέρα του, πήγε στο Δυτικό Βερολίνο και μεγάλωσε με μια αντιφατική εικόνα για τους γονείς του, οι οποίοι ήταν «η ενσάρκωση της ανθρώπινης καλοσύνης», σύμφωνα με τον ίδιο τον Horst  καθώς και με αυτά που άκουγε στο σχολείο: 

«Μάθαμε ότι οι Γερμανοί ήταν πάντα ένας επιθετικός λαός, ότι είχαν ξεκινήσει δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν σκοτώσει έξι εκατομμύρια. Δεν μπορούσα να δαιμονοποιήσω τους γονείς μου. Αλλά ήθελα να είμαι καλός Γερμανός, οπότε κατέφυγα σε μαρξιστικές θεωρίες, οι οποίες μου επέτρεψαν να ξεφύγω από αυτό το αίσθημα ενοχής τασσόμενος με το προλεταριάτο».

Ως φοιτητής στο Βερολίνο, εντάχθηκε αμέσως στο νεαρό σοσιαλιστικό κίνημα και στην συνέχεια στην κύρια ακροαριστερή οργάνωση  της Γερμανίας της δεκαετίας του 1960, την SDS (Sozialistischer Deutscher Studentenbund – Ομοσπονδία Γερμανών Σοσιαλιστών Φοιτητών). 

Το 1968 ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της φοιτητικής εξέγερσης. Η καρδιά του ήταν αναμφισβήτητα αριστερή,  λόγω της μοχθηρίας των προθέσεών του ενάντια στην αστική τάξη και τον καπιταλισμό και σύντομα ενσάρκωσε τον «διάβολο» στα μάτια της Συντηρητικής Δεξιάς. Μάλιστα σε πιο μεγάλη ηλικία, ερμήνευε τα γεγονότα του 1968 ως μια ανεπιτυχή «Συντηρητική Επανάσταση», ως «Εθνικό-Μπολσεβικισμό» ή ως τα χρόνια του «αριστερού φασισμού». 

Είναι σημαντικό ότι και άλλοι ακροαριστεροί Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Gunther Maasche και ο Reinhold Oberlehrer, συμμερίζονταν την ίδια άποψη.

Αυτή η περίεργη περίοδος τελείωσε με τη συνάντηση του Mahler  με τον Andréas Baader και τον Gundrun Enslinn, μετέπειτα ιδρυτές της “Φράξιας Κόκκινος Στρατός”. Με τη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος το 1968, ο Mahler πέρασε στην παρανομία, στην ένοπλη βία. Μετά από αρκετές επιθέσεις και  ληστείες, πήγε για εκπαίδευση στη Μέση Ανατολή, στο παλαιστινιακό στρατόπεδο του Ali Hassan Salamek. 

«Το κοινό μίσος για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το προκεχωρημένο φυλάκιό τους, το Ισραήλ, ένωσε τους Γερμανούς και Άραβες επαναστάτες», έγραψε στην Welt am Sonntag. Καταζητούμενος πλέον, κατά την επιστροφή του συνελήφθη το 1970 και καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκισης. Ενώ βρισκόταν στη φυλακή, αποστασιοποιήθηκε από την τρομοκρατία, αυτοανακηρύχθηκε μαοϊκός και προσέλαβε κάποιον Gerhard Schröder  (ναι ακριβώς, τον ίδιο τον καγκελάριο) ως δικηγόρο, για να εξασφαλίσει την πρόωρη απελευθέρωσή του. 

Ελευθερώθηκε τελικά το 1980 και επέστρεψε στην πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του 1990, καθιστώντας τον εαυτό του έναν από τους θεωρητικούς του Γερμανικού Επαναστατικού Εθνικισμού. Το ερώτημα που τέθηκε από όλους ήταν: πώς ο παλιός ακροαριστερός αγωνιστής έγινε ο πρωταγωνιστής της «εθνικής αντίστασης». 

Όταν του γινόταν η ίδια ερώτηση, απαντούσε πάντα χαλαρά, σαν να μην βλέπει καν το … πρόβλημα: «Χθες, όπως και σήμερα, ο κύριος στόχος μου στην πολιτική είναι να καταγγείλω τις Ηνωμένες Πολιτείες ως εχθρό και να καταπολεμήσω τον ιμπεριαλισμό τους. Αυτός ο ιμπεριαλισμός κρύβεται τώρα πίσω από μια πολιτική ξένης εισβολής. Είναι η πολιτική του ανατολικοευρωπαϊκού κατεστημένου, το οποίο θέλει να «βαλκανοποιήσει» την Ευρώπη για να την οδηγήσει σε χρεωκοπία!»

Παρά την πολιτική του ορθότητα, δεν κρύβει το γεγονός ότι η κύρια μάχη του είναι και κατά της μετανάστευσης: «Για μένα, είναι σαφές, ότι οι Γερμανοί που θέλουν να διατηρήσουν την ύπαρξή τους, σύντομα θα αποτελέσουν μια μειονότητα. Με τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων και τα επτά ή οκτώ εκατομμύρια αλλοδαπούς, ιδίως μουσουλμάνους, που φέρνουν τις οικογένειές τους εδώ (ο αριθμός των οποίων αυξάνεται ραγδαία), σε 50 χρόνια ο γερμανικός λαός θα αποτελεί ένα άθλιο κλάσμα αυτού που κάποτε ήταν η πατρίδα του». 

Μαζί με αρκετούς άλλους διανοούμενους του ίδιου επιπέδου, εντάχθηκε στο NPD με σκοπό να δημιουργήσει ένα «γερμανικό κολέγιο για την ανακατάκτηση της λαϊκής ελίτ» και να την εκπαιδεύσει στη φιλοσοφία του εθνικού ιδεαλισμού. Για τον Mahler, στο ζήτημα της μετανάστευσης μόνο ο λαός έχει το δικαίωμα να λάβει θέση σε ζητήματα όπως η εθνικότητα και η υπηκοότητα.

Ακολούθησαν και άλλες καταδίκες, όπως αυτή του 2009 με 6 χρόνια φυλακή … Ανήκε τότε στο αυξανόμενο κίνημα πολιτικής ανυπακοής στη Γερμανία, το οποίο αρνείται να υποταχθεί στη νέα θρησκεία με την οποία η παγκόσμια οικονομική δύναμη κρατά ιδεολογικά υπό τον έλεγχό της την Ευρώπη και τον κόσμο. 

Εξαιρετική η απολογία του  πριν την νέα του καταδίκη, η οποία δημιούργησε μεγάλο θόρυβο, αφού συνέχισε να είναι κάθετος στα πιστεύω του. Προσπάθησε και πάλεψε με όλα τα μέσα. Πέρα από ιδεολογίες, απευθυνόταν σε πολλούς αριστερούς ακτιβιστές λέγοντας: «Ο καιρός για την ταξική πάλη τελείωσε. Μια μάχη με πολύ πιο αβέβαιο αποτέλεσμα διαφαίνεται στον ορίζοντα … η μάχη για την επιβίωση του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού».

πηγή

Εις μνήμην του αριστερού Εθνικοσοσιαλιστή Horst Mahler

γράφει ο Κ.Σ.

Απ’ τη φωτιά της μαρξιστικής επανάστασης πέρασες στο αίμα του εθνικού αρχέγονου, για να αναμετρηθείς με τη βούληση του ίδιου του κόσμου. 

Από τη ρομαντική λύσσα, στην απόγνωση της Αριστεράς, από την ένοπλη δράση της RAF, στην ιδεολογική φλόγα του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Ήταν ο μόνος τρόπος για να τιμωρήσεις την Ιστορία που μετατρέπεται σε πόρνη.

Ήσουν Μαρξιστής, ήσουν Εθνικοσοσιαλιστής, μα πάνω απ΄όλα ήσουν Ελεύθερος και αυτό δεν στο συγχώρεσαν ποτέ. 

Η πίστη σου και οι πράξεις σου δεν μπορούν να χωρέσουν σε εποχές σαν τη δική μας, γιατί το Αίμα και η Γη είναι έννοιες ακαταλαβίστικες για τους κοινούς ανθρώπους. 

Πλήρωσες την ζωή σου με φυλακίσεις, περιθωριοποίηση και μοναξιά γιατί ποτέ σου δεν γονάτισες.

Η ιστορία δεν ανήκει στους ηθικούς, αλλά στους επικίνδυνους. 

Στους ανθρώπους με βούληση, σε αυτούς που μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να ζεις χωρίς εξουσιαστές.

Καλό ταξίδι στο Φως γερόλυκε!

Danke für alles, Horst

Franco Freda για Παλαιστίνη και αριστερό αντισιωνισμό (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

 «Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η αλληλεγγύη μου στον αντισιωνιστικό αγώνα μπορεί να υποστηρίξει την θέση που θα ανακάλυπτε σε αυτόν έναν εμβληματικό σύνδεσμο με αριστερούς κύκλους. 

Μπορεί μόνο να υποστηρίξει την έξυπνη ευαισθησία που επιδεικνύει ένα μέρος της αριστεράς σε αυτό το ζήτημα και - σε περιορισμένο βαθμό - θα χρησιμεύσει μόνο για να καταγράψει την ειλικρίνεια μερικών μεμονωμένων περιθωρίων της αριστεράς, ενάντια στον υστερικό ενθουσιασμό για τον σιωνισμό που έρχεται στην επιφάνεια υπό την δράση σημαντικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Δεξιάς σε Ιταλία και Ευρώπη, όλες αναδυόμενες από την ίδια πλουτοκρατική μήτρα. 

Σε κάθε περίπτωση μόνο η κακή πίστη θα μπορούσε να εμπιστευτεί το «μονοπώλιο» των αντισιωνιστικών θέσεων στις διάφορες αριστερές οργανώσεις: αυτό επιβεβαιώνεται από τις θαρραλέες θέσεις του «φασίστα» Μπαρντές,  των Γάλλων «νεοναζί» της Orde Nouveau, του Χένρι Κόστον. 

Ήμουν ένας από τους πρώτους - και ένας από τους λίγους - στην Ιταλία το 1963 που καταδίκασαν μέσω ενός φυλλαδίου την πολιτική των λεηλασιών, δολοφονιών και σφαγών (με μία λέξη γενοκτονία) που ασκείται από την εβραϊκή αποικιοκρατία στην σιωνιστοκρατούμενη Παλαιστίνη».

Franco Freda, Δύο γράμματα ενάντια στο Ρεύμα