Στις ημέρες μας, πολλά πράγματα όπως η έννοια του Έθνους και
της Φυλής θεωρούνται είτε ξεπερασμένα είτε"Φασιστικά κατάλοιπα", ενώ
ο Εθνικισμός περιορίζεται εντός του Κοινοβουλευτισμού, με την δημιουργία
διαφόρων υποτιθέμενων Εθνικιστικών Κομμάτων.
Ο François Duprat όμως ένας
Γάλλος, ο οποίος είχε πολιτικές καταβολές από τον Αντεθνικό Τροτσκιστικό
Κομμουνισμό στο Βιβλίο του "Το Μανιφέστο του Επαναστάτη Εθνικιστή"
σημειώνει ξεκάθαρα την αναγκαιότητα της "εξαγνίσεως" του Εθνικισμού
και στην συνέχεια εμπνευσμένος από τα πρότυπα προηγούμενων Εθνικιστικών
εγχειρημάτων (όπως του Φασισμού στην Ιταλία) αλλά και εγχειρημάτων της εποχής
του (όπως το Εθνικιστικό Κίνημα Jeune Nation του Pierre Sidos) θέτει τις
προϋποθέσεις για την επιτυχία της Εθνικιστικής Επαναστάσεως (Πνευματικός -
Ιδεολογικός Αγών και στην συνέχεια δημιουργία Κόμματος με άτομα διαποτισμένα
από τις Αξίες του Εθνικισμού), η οποία θα επιφέρει στο Έθνος της Γαλλίας την
Εθνική Αρμονία και Πρόοδο του.
Βέβαια, το εν λόγω Σύγγραμμα φαίνεται σε πολλά σημεία
"περιορισμένο" στα δεδομένα της Γαλλίας (Δλδ ενός Αποικιοκρατικού
Έθνους - Κράτους), το οποίο βιώνει τις συνέπειες της Πολιτικής του, όμως εάν
κανείς μας "ξεφύγει" από το γενικό πλαίσιο του Βιβλίου, τότε θα
κατανοήσει πώς ο Συγγραφέας ομιλεί για θέματα, που απασχολούν τον Κόσμο γενικώς
πλέον στις ημέρες μας (και ιδίως εμάς τους Έλληνες).
Επομένως, το εν λόγω Βιβλίο αποτελεί ένα Εξαιρετικά
Ενδιαφέρον τρόπο κατανοήσεως του Σύγχρονου Κόσμου, ενώ παρουσιάζει εκτός από
την Σκληρή Πραγματικότητα την σημασία του Ιδεολογικού Περιεχομένου, ως βασική
προϋπόθεση για την επικράτηση του Εθνικιστικού Κινήματος στο κάθε Έθνος της
Ευρώπης και του Κόσμου.
Κλείνοντας, να σημειωθεί πώς το εν λόγω Βιβλίο αποτελεί την
πλέον Ενδιαφέρουσα - Αξιόλογη Έκδοση των Συναγωνιστών εκ της Ελληνικής Κύπρου
(Δλδ @reconquistahellas ) , από τους οποίους μπορείτε να το προμηθευτείτε σε
ευνοϊκή τιμή!
Το δοκίμιο «Ξεκάθαρα Μέτωπα» γράφτηκε από τον
σοσιαλ-εθνικιστή διανοούμενο Karl Otto Paetel στη χρονική περίοδο 1929 - 1930,
όταν ήταν ακόμη οργανωτής του «Young Front Working Circle», μίας άτυπης ομάδας
πίεσης της οποίας κατευθυντήρια γραμμή ήταν η προώθηση ισχυρότερων δεσμών και
στενότερης συνεργασίας μεταξύ των ριζοσπαστικών ομάδων της ακροαριστεράς και
της ακροδεξιάς.
Το μεγαλύτερο μέρος των προπαγανδιστικών προσπαθειών στόχευε
στο NSDAP, ένα κόμμα το οποίο ο Paetel και οι συνεργάτες του θεωρούσαν εκείνη
την περίοδο ως το πιο πολλά υποσχόμενο όχημα για την επίτευξη μίας εθνικιστικής
και σοσιαλιστικής επανάστασης.
Ενώ ο Paetel δεν ήταν ποτέ μέλος του NSDAP,
εντούτοις ενθάρρυνε τους στενούς δεσμούς μαζί του αυτή την περίοδο - πολλοί από
τους φίλους του ήταν μέλη του ριζοσπαστικού κλάδου του Κόμματος στο Βερολίνο -
Μαγδεμβούργο και τόσο το «Young Front» και η οργάνωση που το διαδέχτηκε (η
ομάδα Σοσιαλεπαναστατών Εθνικιστών που ιδρύθηκε το 1930, περισσότερα ΕΔΩ)
άντλησαν το μεγαλύτερο μέρος των μελών τους από τα δυσαρεστημένα μέλη του NSDAP
που ανήκαν στην φατρία Strasser.
Η σχέση του Paetel με τους Εθνικοσοσιαλιστές
ήταν αρκετά ισχυρή, ο ίδιος συνεισέφερε σε εκδόσεις του Κόμματος, κύριως σε
εκείνες που αφορούσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf Verlag
«Όσοι σήμερα κρίνουν τα πολιτικά κινήματα που
χαρακτήρισαν τη σύγχρονη Γερμανία - εννοούμε αυτά που ξεκίνησαν μετά τον Α'
Παγκόσμιο Πόλεμο, που αναπτύχθηκαν με ποικίλους τρόπους κατά τη διάρκεια της
Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συνεχίστηκαν μέχρι την έλευση του Τρίτου Ράιχ του
Χίτλερ, ακολουθώντας μια πορεία αντίθετη προς τον Μαρξισμό - συνήθως καταλήγουν
σε απλοϊκές φόρμουλες, όπως φασισμός, κρυπτοφασισμός, ναζισμός, ρατσισμός: τύποι,
οι οποίοι μπορεί πράγματι να είναι χρήσιμοι σε ασήμαντες πολεμικές, αλλά οι
οποίοι δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη την πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ πιο
περίπλοκη και διαφοροποιημένη.
Στην πραγματικότητα, κατά την προαναφερθείσα περίοδο,
στη Γερμανία ασκήθηκαν πολλαπλές επιρροές, οι οποίες δεν μπορούν να ταυτιστούν
με τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως είναι συνήθως γνωστός.
Οι κυριότερες συνδέονται
μάλλον με ένα ρεύμα που μπορεί να χαρακτηριστεί με τον τύπο «Συντηρητική
Επανάσταση» και το οποίο φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο από τον
Χιτλερισμό, ακόμη και αν έχει υπάρξει κάποια παρέμβαση σε αυτόν και σε
ορισμένες περιπτώσεις, έχει συγχωνευθεί με αυτόν. Εκτός Γερμανίας, λίγα είναι
γενικά γνωστά για όλα αυτά».
Εμείς βέβαια σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά από
αυτό το σπουδαίο έργο - που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη -, ένα πράγμα
μπορεί σίγουρα να πούμε: λίγα είναι ακόμα γνωστά για τη Συντηρητική Επανάσταση
και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει, όχι μόνο εκτός Γερμανίας αλλά, μάλιστα και
στον ίδιο τον τόπο προέλευσης της.
Ο Pierre-André Taguieff (γεννημένος στο Παρίσι το 1946)
είναι φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός ιδεών, διευθυντής έρευνας
στο Ινστιτούτο CNRS, τώρα πλέον συνταξιούχος.
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris
Cité (μεταξύ 1978 και 1984), στη Σχολή Προηγμένων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών
(EHESS), στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, στο Διεθνές Κολλέγιο
Φιλοσοφίας και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (μεταξύ 1985 και
2005).
Τατελευταίατουβιβλίαπεριλαμβάνουν: “Pourquoi déconstruire ? Origines
philosophiques et avatars politiques de la French Theory” (Εκδόσεις H&O, 2022). “Le Nouvel Âge de
la bêtise” (Éditions de l’Observatoire/Humensis, 2023). “Le Nouvel Opium des
progressistes. Antisionisme radical et islamo-palestinisme”, (Gallimard, συλλογή “Tracts”, 2023). “Les Protocoles des
Sages de Sion des origines à nos jours” (Hermann, 2024).
Στην παρακάτω
συνέντευξη του σε γαλλική φιλοσοφική ιστοσελίδα, ανέφερε και ανέλυσε πολλά
ενδιαφέροντα θέματα που αφορούν πολιτικές έννοιες - άγνωστες αρκετά στην
Ελλάδα, στους κύκλους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που η φρασεολογία τους
έχει μείνει μέσα σε ένα αποστειρωμένο και φτωχό πλαίσιο.
Όροι και αντιλήψεις
που υπάρχουν στην Γαλλία εδώ και 200 τουλάχιστον χρόνια και υιοθετήθηκαν από
πολλά πολιτικά ριζοσπαστικά κινήματα σε Γαλλία , Ιταλία, Γερμανία.
Σημειώνω ότι
η χρήση του όρου «Δεξιά» που αναφέρεται παρακάτω στην μετάφραση, δεν έχει σχέση
με αυτήν που έχει σήμερα στην Ελλάδα.
Διαβάστε με προσοχή την πραγματικά πολύ
ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη και έπειτα μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης,
με την προϋπόθεση της γνώσης των διαφόρων όρων και φυσικά χωρίς τις άθλιες
ιδεολογικές παρωπίδες …
Μέχρι το τέλος στις τάξεις της Τρίτης Θέσης και του εργατίστικου Εθνικοσοσιαλισμού!
του Κώστα Μποβιάτσου
Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο τοτ Udo Voight υπήρξε μία ακόμη
απώλεια. Ο Host Mahler έφυγε από την ζωή σε ηλικία 89 ετών.
Με πορεία από την άκρα αριστερά και την ένοπλη πάλη με την
κομμουνιστική οργάνωση RAF, πέρασε στον ριζοσπαστικό εθνικισμό. Πριν λίγα χρόνια
σε ένας δημοσιογράφος τον είχε ρωτήσει να του να διευκρινίσει γιατί «ότι κατά
την άποψή του, οι φυλακισμένοι υποστηρικτές της εθνικής αντίστασης,ήταν μάρτυρες της γερμανικής αναγέννησης και
αυτή η δήλωση έχει επικριθεί έντονα»
Για μένα, μάρτυρας είναι κάποιος που αγωνίζεται για τις
ιδέες του και δέχεται όλες τις ταλαιπωρίες στο όνομά του. Με αυτή την έννοια,
όσοι καταδικάζονται επειδή εξέφρασαν μια γνώμη που θεωρείται εγκληματική, είναι
μάρτυρες, ένας όρος που προφανώς δεν ισχύει για άτομα των οποίων τα μόνα
επιχειρήματα είναι ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ.
Υποθέτω ότι έχουν ένα θετικό
όραμα για τη Γερμανία και σκοπεύουν να αγωνιστούν για την αναγέννησή της. Αν
φυλακίζονται για αυτόν τον λόγο, τότε ναι, είναι μάρτυρες για την εθνική
υπόθεση. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμμερίζομαι την οπτική τους για τα μέσα και τις
οδούς που επιλέχθηκαν για την επίτευξη των στόχων τους.
Την εποχή των γεγονότων
του 1968, διεκδίκησα το καθεστώς των πολιτικών κρατουμένων για εμάς. Μας
θεωρούσα, κατά μία έννοια, μάρτυρες του κόσμου για τον οποίο αγωνιζόμασταν. Η
θέση μου δεν έχει αλλάξει σήμερα και μόνο η προκατάληψη εξηγεί την έκπληξη
ορισμένων ανθρώπων. Αλλά αυτή η αντίδραση δεν με εκπλήσσει.
Ο Horst Mahler ήταν μια ιδιαίτερη και δυναμική
προσωπικότητα. Μια ιστορία γεμάτη δράση και σκληρό ένοπλο πολιτικό ακτιβισμό
που τη δεκαετία του 1970 ξεκίνησε μαχόμενος ενεργά στις τάξεις της “Φράξιας του
Κόκκινου Στρατού” (RAF – Rote Armee Fraktion) και συμμετείχε στην υπεράσπιση
ενός από τους ηγέτες της, του Andreas Baader.
Και μετά από αυτό, ακριβώς την
περίοδο πουη Γερμανία άρχισε να
αμφισβητεί το αν πρέπει ή όχι να απαγορεύσει το εθνικοεπαναστατικό κόμμα NPD,
το ίδιο το κόμμα επιστράτευσε αυτό το ηχηρό όνομα: τον Horst Mahler.
Ο Mahlerγεννήθηκε το
1936 στο Haynau/Schlesien (Σιλεσία), μια περιοχή που τότε ήταν γερμανική, από
γονείς ένθερμους εθνικοσοσιαλιστές (και όχι μόνο μέχρι το 1945). Το 1949μετά την απώλεια της Σιλεσίας και τον θάνατο
του πατέρα του, πήγε στο Δυτικό Βερολίνο και μεγάλωσε με μια αντιφατική εικόνα
για τους γονείς του, οι οποίοι ήταν «η ενσάρκωση της ανθρώπινης καλοσύνης»,
σύμφωνα με τον ίδιο τον Horstκαθώς και
με αυτά που άκουγε στο σχολείο:
«Μάθαμε ότι οι Γερμανοί ήταν πάντα ένας
επιθετικός λαός, ότι είχαν ξεκινήσει δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν σκοτώσει
έξι εκατομμύρια. Δεν μπορούσα να δαιμονοποιήσω τους γονείς μου. Αλλά ήθελα να
είμαι καλός Γερμανός, οπότε κατέφυγα σε μαρξιστικές θεωρίες, οι οποίες μου
επέτρεψαν να ξεφύγω από αυτό το αίσθημα ενοχής τασσόμενος με το προλεταριάτο».
Ως φοιτητής στο Βερολίνο, εντάχθηκε αμέσως στο νεαρό
σοσιαλιστικό κίνημα και στην συνέχεια στην κύρια ακροαριστερή οργάνωσητης Γερμανίας της δεκαετίας του 1960, την SDS
(Sozialistischer Deutscher Studentenbund – Ομοσπονδία Γερμανών Σοσιαλιστών
Φοιτητών).
Το 1968 ήταν ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της
φοιτητικής εξέγερσης. Η καρδιά του ήταν αναμφισβήτητα αριστερή,λόγω της μοχθηρίας των προθέσεών του ενάντια
στην αστική τάξη και τον καπιταλισμό και σύντομα ενσάρκωσε τον «διάβολο» στα
μάτια της Συντηρητικής Δεξιάς. Μάλιστα σε πιο μεγάλη ηλικία, ερμήνευε τα
γεγονότα του 1968 ως μια ανεπιτυχή «Συντηρητική Επανάσταση», ως
«Εθνικό-Μπολσεβικισμό» ή ως τα χρόνια του «αριστερού φασισμού».
Είναι σημαντικό
ότι και άλλοι ακροαριστεροί Γερμανοί ηγέτες, όπως ο Gunther Maasche και ο
Reinhold Oberlehrer, συμμερίζονταν την ίδια άποψη.
Αυτή η περίεργη περίοδος τελείωσε με τη συνάντηση του
Mahlerμε τον Andréas Baader και τον
Gundrun Enslinn, μετέπειτα ιδρυτές της “Φράξιας Κόκκινος Στρατός”. Με τη
ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος το 1968, ο Mahler πέρασε στην παρανομία, στην
ένοπλη βία. Μετά από αρκετές επιθέσεις καιληστείες, πήγε για εκπαίδευση στη Μέση Ανατολή, στο παλαιστινιακό
στρατόπεδο του Ali Hassan Salamek.
«Το κοινό μίσος για τις Ηνωμένες Πολιτείες
και το προκεχωρημένο φυλάκιό τους, το Ισραήλ, ένωσε τους Γερμανούς και Άραβες
επαναστάτες», έγραψε στην Welt am Sonntag. Καταζητούμενος πλέον, κατά την
επιστροφή του συνελήφθη το 1970 και καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκισης. Ενώ
βρισκόταν στη φυλακή, αποστασιοποιήθηκε από την τρομοκρατία, αυτοανακηρύχθηκε
μαοϊκός και προσέλαβε κάποιον Gerhard Schröder(ναι ακριβώς, τον ίδιο τον καγκελάριο) ως δικηγόρο, για να εξασφαλίσει
την πρόωρη απελευθέρωσή του.
Ελευθερώθηκε τελικά το 1980 και επέστρεψε στην
πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του 1990, καθιστώντας τον εαυτό του έναν από
τους θεωρητικούς του Γερμανικού Επαναστατικού Εθνικισμού. Το ερώτημα που τέθηκε
από όλους ήταν: πώς ο παλιός ακροαριστερός αγωνιστής έγινε ο πρωταγωνιστής της
«εθνικής αντίστασης».
Όταν του γινόταν η ίδια ερώτηση, απαντούσε πάντα χαλαρά,
σαν να μην βλέπει καν το … πρόβλημα: «Χθες, όπως και σήμερα, ο κύριος στόχος μου
στην πολιτική είναι να καταγγείλω τις Ηνωμένες Πολιτείες ως εχθρό και να
καταπολεμήσω τον ιμπεριαλισμό τους. Αυτός ο ιμπεριαλισμός κρύβεται τώρα πίσω
από μια πολιτική ξένης εισβολής. Είναι η πολιτική του ανατολικοευρωπαϊκού
κατεστημένου, το οποίο θέλει να «βαλκανοποιήσει» την Ευρώπη για να την οδηγήσει
σε χρεωκοπία!»
Παρά την πολιτική του ορθότητα, δεν κρύβει το γεγονός ότι η
κύρια μάχη του είναι και κατά της μετανάστευσης: «Για μένα, είναι σαφές, ότι οι
Γερμανοί που θέλουν να διατηρήσουν την ύπαρξή τους, σύντομα θα αποτελέσουν μια
μειονότητα. Με τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων και τα επτά ή οκτώ εκατομμύρια
αλλοδαπούς, ιδίως μουσουλμάνους, που φέρνουν τις οικογένειές τους εδώ (ο
αριθμός των οποίων αυξάνεται ραγδαία), σε 50 χρόνια ο γερμανικός λαός θα
αποτελεί ένα άθλιο κλάσμα αυτού που κάποτε ήταν η πατρίδα του».
Μαζί με
αρκετούς άλλους διανοούμενους του ίδιου επιπέδου, εντάχθηκε στο NPD με σκοπό να
δημιουργήσει ένα «γερμανικό κολέγιο για την ανακατάκτηση της λαϊκής ελίτ» και
να την εκπαιδεύσει στη φιλοσοφία του εθνικού ιδεαλισμού. Για τον Mahler, στο
ζήτημα της μετανάστευσης μόνο ο λαός έχει το δικαίωμα να λάβει θέση σε ζητήματα
όπως η εθνικότητα και η υπηκοότητα.
Ακολούθησαν και άλλες καταδίκες, όπως αυτή του 2009 με 6
χρόνια φυλακή … Ανήκε τότε στο αυξανόμενο κίνημα πολιτικής ανυπακοής στη
Γερμανία, το οποίο αρνείται να υποταχθεί στη νέα θρησκεία με την οποία η
παγκόσμια οικονομική δύναμη κρατά ιδεολογικά υπό τον έλεγχό της την Ευρώπη και
τον κόσμο.
Εξαιρετική η απολογία τουπριν την νέα του καταδίκη, η οποία δημιούργησε μεγάλο θόρυβο, αφού
συνέχισε να είναι κάθετος στα πιστεύω του. Προσπάθησε και πάλεψε με όλα τα
μέσα. Πέρα από ιδεολογίες, απευθυνόταν σε πολλούς αριστερούς ακτιβιστές
λέγοντας: «Ο καιρός για την ταξική πάλη τελείωσε. Μια μάχη με πολύ πιο αβέβαιο
αποτέλεσμα διαφαίνεται στον ορίζοντα … η μάχη για την επιβίωση του ευρωπαϊκού
μας πολιτισμού».
Απ’ τη φωτιά της μαρξιστικής επανάστασης πέρασες στο αίμα
του εθνικού αρχέγονου, για να αναμετρηθείς με τη βούληση του ίδιου του κόσμου.
Από τη ρομαντική λύσσα, στην απόγνωση της Αριστεράς, από την ένοπλη δράση της
RAF, στην ιδεολογική φλόγα του Εθνικοσοσιαλισμού.
Ήταν ο μόνος τρόπος για να τιμωρήσεις την
Ιστορία που μετατρέπεται σε πόρνη.
Ήσουν Μαρξιστής, ήσουν Εθνικοσοσιαλιστής, μα πάνω απ΄όλα
ήσουν Ελεύθερος και αυτό δεν στο συγχώρεσαν ποτέ.
Η πίστη σου και οι πράξεις
σου δεν μπορούν να χωρέσουν σε εποχές σαν τη δική μας, γιατί το Αίμα και η Γη
είναι έννοιες ακαταλαβίστικες για τους κοινούς ανθρώπους.
Πλήρωσες την ζωή σου
με φυλακίσεις, περιθωριοποίηση και μοναξιά γιατί ποτέ σου δεν γονάτισες.
Η ιστορία δεν ανήκει στους ηθικούς, αλλά στους επικίνδυνους.
Στους ανθρώπους με βούληση, σε αυτούς που μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να
ζεις χωρίς εξουσιαστές.
Στις 28 Οκτωβρίου
1922, την ημέρα της Πορείας προς τη Ρώμη, 4.000 Μαυροχίτωνες κατέλαβαν την
Παβία υπό τις διαταγές του Τσέζαρε Φόρνι.
Ο ίδιος, ωστόσο, βρισκόταν στο
Μιλάνο. Ο Μουσολίνι τον είχε τοποθετήσει εκεί, υπεύθυνο για την κατάληψη της
βόρειας Ιταλίας.
Όταν ο Ντούτσε αναχώρησε για τη Ρώμη με την ηγεσία του
κινήματος, ο Φόρνι παρέμεινε στο πόστο του. Αδιάφορος για τίτλους και εξουσία,
απέφευγε κάθε εμπλοκή στα «παλατιανά παιχνίδια» και σύντομα αποκλείστηκε από
τις ηγετικές δομές του νέου καθεστώτος.
Μετά το Συνέδριο του Νοεμβρίου 1922, το Εθνικό Φασιστικό
Κόμμα άρχισε να προσελκύει καριερίστες, μέλη των αστικών ελίτ και
μεγαλογαιοκτήμονες. Ο Φόρνι, σταθερός στις επαναστατικές αρχές του πρώιμου
φασισμού, αρνήθηκε να προσαρμοστεί
Κάθε Παλαιστίνιος
είναι ένας σύντροφος, ο ίδιος εχθρός, στο ίδιο χαράκωμα
Δεδομένου ότι τα φολκλορικά ή περιθωριακά κινήματα μιας
δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της «ριζοσπαστικό» έχουν πρόσφατα, ενώ κανείς δεν
νοιαζόταν για τη γνώμη τους, διακηρύξει τη θέση του «ούτε κεφίγια ούτε κιπά»,
φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε τη θέση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR)
για την Παλαιστίνη και τη σιωνιστική οντότητα.
Για εμάς:
1. Ο Σιωνισμός είναι ένας υστερικός εθνικισμός που γεννήθηκε
στην Κεντρική Ευρώπη στα εκκοσμικευμένα περιθώρια ενός θρησκευτικού κινήματος
που ασκεί αυστηρή ενδογαμία.
Μόνο μια φαντασίωση, θρησκευτικής προέλευσης, τον
συνδέει με την Παλαιστίνη.
2. Η σιωνιστική οντότητα είναι ένα αποικιακό κράτος όπου
αλλόχθονες έποικοι, κυρίως από δυτικές χώρες, που επιβάλλουν βάναυσα την
κυριαρχία τους στον ιθαγενή πληθυσμό.
3. Η δέσμευση του
Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης
είναι από παλιά και ιστορικά τεκμηριωμένη
Ο Cesare Forni αποτελούσε μια από τις σημαντικότερες
προσωπικότητες των αρχών του φασιστικού κινήματος καθώς και πρωτεργάτης του
επονομαζόμενου «αγροτοφασιστικού» κινήματος μέσα στο Fasci italiani di
Combattimento και μετέπειτα, με στενούς δεσμούς με την περιοχή της Lomellina.
Ιστορικός σύμμαχος δηλαδή, όλων όσων αισθανόμαστε περήφανοι για τα πατρογονικά
μας μέρη και για τις ρίζες μας.
Προερχόταν από αγροτική οικογένεια, όχι από μια μεγάλη ελίτ
γαιοκτημόνων, όπως αρέσκονται οι κριτές του να διατυπανίζουν.
Δεν ήταν
τοκογλύφος που εκμεταλλευόταν τους αγρότες, όπως, για παράδειγμα, φέρεται να
έκανε η οικογένεια του Τζιάκομο Ματτεότι.
Ο Φόρνι ήταν συνδικαλιστής, μια
προσωπικότητα από την πρώιμη φάση του φασισμού που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε
«κόκκινο φασισμό» ή ακόμα και αριστερό φασισμό, αφιερωμένος στην υπεράσπιση των
αγροτών και των εργατών από την ασυδοσία των παλαιών ελίτ της γης του ιταλικού
βορρά
Ο Φιντέλ Κάστρο ρωτά: “Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει
θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν
έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί
τόση ασέβεια; Αυτή η συμπεριφορά τους (των ομοφυλοφίλων δηλαδή) είναι καθαρά
υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της
σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους
επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειες τους. Σας υπόσχομαι
πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.
Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.
πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος
μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς
Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του FrancoFreda)- το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμετο δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίουτου Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση».
Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια τουErnstRöhmτων «Ταγμάτων Εφόδου».
Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists».
Ο θαυμασμός του για τον Mussoliniκαι την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία. Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος.
Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία»και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας,αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει.
Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης»και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.
Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη.
Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμικήαπέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Γεώργιος Καστριώτης: Οι υπερασπισταί του Μεσολογγίου τον θεωρούσαν τόσο δικό τους ώστε σε ένα από τα κανονιοστάσια τους είχαν δώσει το όνομα Σκεντέρμπεης, τρίτο κατά σειρά μετά από εκείνα των Δρακούλη και Κανάρη.
Φωτογραφίες που λάβαμε από Αυτόνομους συναγωνιστές τους οποίους και ευχαριστούμε:
Αυτόνομοι - Θεσσαλονίκη
Χανιά - καταστροφή εθνομηδενιστικού υλικού
Λαμία - συνθήματα από Αυτόνομους για τον συναγωνιστή Νίκο Τσάμη που έφυγε νωρίς ... γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις
Defend Greece: Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και στην επαρχία άμεση αλληλεγγύη σε Ουκρανούς πρόσφυγες που έπεσαν θύματα του πολέμου!
Οι συναγωνίστριες ενάντια στην παρακρατική antifa!
Ρούχα σε άριστη κατάσταση από Αυτόνομους σε έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους πολυτέκνων της χώρας στην μνήμη του συναγωνιστή Κ.Μ.
Αυτόνομοι - Χαλάνδρι
Αναγραφή συνθημάτων από Αυτόνομους συναγωνιστές στον Κορυδαλλό
Μοίρασμα εκατοντάδων φυλλαδίων ενάντια στις αμβλώσεις σε Πάτρα - Τρίπολη - Καλαμάτα (σε εκκλησίες και ιατρεία γυναικολόγων η εν λόγω κίνηση έχει διαφορετική βαρύτητα με δεδομένο το γεγονός ότι τόσο οι υπηρέτες του Ιπποκράτη όσο και αυτοί του Θεού ... στην πλειοψηφία τους σιωπούν απέναντι στην επίσημη κρατική γενοκτονία)
Αυτόνομη επιθεώρηση της συντακτικής ομάδας «Μαύρος Κρίνος» και των εκδόσεων «Τρίτη Θέση»: ¡Patria o muerte! - Μάϊος 2022 - τόμος Β’- για ένα εκδοτικό εγχείρημα ιδεολογικής ενίσχυσης της «Τρίτης Θέσης» στην Ελλάδα (.pdf)
Μια σημαντική στιγμή για την συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» & τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση».
Μια έκδοση 120 σελίδων με ένα αφιέρωμα μοναδικό για τα ελληνικά δεδομένα στον «αιρετικό» φιλόσοφο, πολιτικό, δημοσιογράφο και ιδρυτή του «εθνικοσυνδικαλισμού» RamiroLedesmaRamos.
Η ύλη σε σχέση με τον πρώτο τόμο - τον οποίο κατέβασαν σε .pdfεκατοντάδες αναγνώστες και συναγωνιστές - σχεδόν διπλάσια, τεχνικά είναι μια άκρως βελτιωμένη προσπάθεια και τα άρθρα αποκλειστικά, ενδιαφέροντα και δείγμα γραφής της αντικαπιταλιστικής τάσης του κινήματος:
Niccolo Giani «Ο Φασιστικός Πολιτισμός είναι ο Πολιτισμός του Πνεύματος»
Kurt Suckert «Η ιδέα της Κατάκτησης του Κράτους: Στο μονοπάτι του Ραμίρο Λεντέσμα Ράμος υπό το φως του Ιουλίου Έβολα»
Αφιέρωμα στον Ramiro Ledesma Ramos
Ramiro Ledesma Ramos: «Ο Φασισμός ως γεγονός & παγκόσμιο φαινόμενο»
«Ο Μαρξιστικός Εκτοπισμός»
«Το Πολιτικό Μανιφέστο των JONS»
Juan Antonio Llopart «Ramiro Ledesma Ramos: Ένας Εθνικομπολσεβίκος;»
David Sotto Carasco «Ολοκληρωτικό Κράτος, Εθνικός Μύθος και Λαϊκισμός: Ο Ramiro Ledesma Ramos και η εμπειρία της επιθεώρησης Le Patria Libre»
Zeev Sternhell «Ο Φασιστικός Τρίτος Δρόμος ή η Αναζήτηση για μια Εναλλακτική Πολιτική Κουλτούρα»
Κατεβάστε και διαβάστε ελεύθερα σε υπολογιστή και κινητό τις εκδόσεις «Τρίτη Θέση», μοιράστε το .pdf μας σε φίλους, γνωστούς και αγνώστους.
Διαδώστε ακόμα και αν δεν συμφωνείτε σε όλα με το ¡Patria o muerte!
Αυτόνομη συντακτική ομάδα «Μαύρος Κρίνος» & εκδόσεις «Τρίτη Θέση»
Hπαρουσία και η δραστηριότητα του FronteNazionale, ήταν πολύ περιορισμένη χρονικά, λίγο περισσότερο από πέντε χρόνια, από το 1990 έως το 1995, όταν αρκετοί αγωνιστές του κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για διάφορα δήθεν εγκλήματα συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που αποδίδονται στον περιβόητο νόμο Mancino για την υποκίνηση του φυλετικού μίσους.
Το Εθνικό Μέτωπο δημιουργήθηκε από τον Freda με την δεδηλωμένη πρόθεση να κινητοποιηθεί ενάντια στα μεταναστευτικά κύματα και στην πραγματικότητασχεδόν όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά έγγραφα του (αφίσες, φυλλάδια κ.λπ.) αποκάλυψαν αυτή τη μονοθεματική προσέγγιση, αυτό που ο Freda, όρισε ως «τερατούργημα» και «μάστιγα» που είναι ητρομερή πλημμύρα των μηΕυρωπαίων ενάντια τωνΕυρωπαίων. Το μεγάλο όπλο όμως που έκανε και την διαφορά ήταν ένα περιοδικό του κινήματος, το "L'Antibancor" που δημοσιεύτηκε σε πέντε δόσεις μεταξύ 1992 και 1995 και ήταν μια πρωτότυπη και αξιολογότατη συντακτική πρωτοβουλία που αξίζει να σταθούμε.
Αυτό ήταν και ένα διαφημιστικό για την παρουσίαση του περιοδικού αυτού:
«Αγαπητέ αναγνώστη,
Η απουσία μιας χρηματοπιστωτικής τάξης, και κυρίως μιας νομισματικής δομής, προκαλεί στον ορίζοντα εκλάμψεις οικονομικών καταστροφών πολύ πιο καταστροφικές από αυτές που προκλήθηκαν από το κραχ του 1929. Ενώ επιφανείς και υπερτεχνοκράτες ακαδημαϊκοί των κεντρικών εκδοτικών ινστιτούτων - όλοι “αξιότιμοι άντρες” ... ”ασθμαίνουν”στην αναζήτηση μιας οριστικής παραμέτρου για τον προσδιορισμό της πραγματικής αξίας των νομισμάτων, τα επινοημένα κόλπακαταρρέουνάδοξα, αφού επέτρεψαν τον πλουτισμό λίγων ατόμων εις βάρος τώρα του έθνους. Επομένως πιστεύουμε ότι είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε οικονομικά και νομισματικά προβλήματα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία από την κλασική, τόσο ακριβής στην πρόταση οικονομετρικών μοντέλων, λαμπρών μονογραφιών και μνημειακών πραγματειών, αλλά καιανίκανη να προτείνει στις πολιτικές αρχές τα εργαλεία για να αποτρέψει στο νόμισμα από - εγγύηση της εθνικής κυριαρχίας – να γίνεται θηλιά στο λαιμό του λαού.
Υπάρχουν νέες τεχνικές και νέοι τρόποι εξερεύνησης, εάν καταφέρουμε να καταστρέψουμε τα «κλουβιά» στα οποία - με τέλεια κακή πίστη - όσοι επωφελούνται από αυτή τη διαταραχή θα ήθελαν να συνεχίσουν να μας κρατούν κλειστούς. Για να τα διαλύσουν, οικονομολόγοι και οικονομικοί ιστορικοί εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται. Με τη διδασκαλία τους και με τη συμβολή εκείνων που βάζουν την πνευματική ειλικρίνεια πάνω από το δικό τους οικονομικό και κοινωνικό συμφέρον, θα εργαστούμε για να διασφαλίσουμε ότι αυτό το σύστημα, βασισμένο στην τεράστια «σαπουνοφούσκα» του ανύπαρκτου χρήματος, θα επιταχύνει τη δική του κατάρρευση: θα αποκαταστήσει την πραγματική οικονομία - τη μόνη που ταιριάζει στο καλό της εθνικής κοινότητας».
“FronteNazionale”
Πρώτα από όλα θα δείτε πόσο μπροστά ήταν σε επίπεδο το «L'Antibancor», που στην ουσία ήταν το μοναδικό περιοδικό συγκεκριμένα αφιερωμένο σε χρηματοοικονομικά, νομισματικάζητήματα, θέματα που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στον ευρύτερο«δεξιό» ριζοσπαστισμό (αλλά θα έλεγα ότι ήταν μια μοναδική περίπτωση στο πανόραμα ολόκληρου του ευρωπαϊκού «δεξιού» ριζοσπαστισμού). Γεννήθηκε ως «ανασκόπηση των οικονομικώναπό το Εθνικό Μέτωπο», όπως αναφέρεται στον υπότιτλο των δύο πρώτων τευχών, ξεκινώντας καιανέλαβε αυτή την «περιοδική αναθεώρηση των οικονομικών και χρηματοοικονομικών», τονίζοντας περαιτέρω την τεχνική και ακαδημαϊκή χροιά του, με την παρότρυνση του Salvatore Giuseppe Verde, ενός οικονομολόγου που είχε εργαστεί προηγουμένως στις οικονομικές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο, η επικράτηση στις νέες λειτουργίες του χρήματος και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, άφησε χώρο για την πολιτική κουλτούρα αναφοράς, όπως αποδεικνύεται από μια στήλη στην οποία υπήρχαν σύντομα οικονομικά κείμενα από «κλασικούς» συγγραφείς της «δεξιάς» από τον Spann και τον Costamagna στον Guénon και τον Spengler, και τέλος στον Friedrich Fried, μαθητή του Sombart. Κείμενα υψηλής επιστημονικής γνώσης και παιδείας.Ο μοναδικός χαρακτήρας αυτής της δημοσιογραφικής πρωτοβουλίας βρίσκει τον θεμελιώδη λόγο της στην έλλειψη προσοχής που είχε αναγνωρίσει ο «δεξιός» ριζοσπαστισμός για την οικονομική διάσταση. Ο εξοστρακισμός προς την οικονομία και την οικονομική σκέψη είχε ήδη διαταχθεί από τον Evola, στον απόηχο του Guénon και του Spengler.
Ο Evola είχε καταγγείλει ότι «ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι τόσο ανατροπή όσο και ο μαρξισμός, γιατί η εποχή της αστικής πρωτοκαθεδρίας της οικονομίας περιείχε μια θεμελιωδώς αναρχική και αντιιεραρχική ιδέα, κάτι περισσότερο από μιαανατροπή της κανονικής τάξης». Με άλλα λόγια ο Evolaσχολιάζοντας τον Jungerλέει: «δεν ήταν τόσο θέμα προτίμησης ενός οικονομικού συστήματος από το άλλο, επειδήη οικονομία ως κατηγορία ανήκει οπωσδήποτε στην αστική σκέψη, όσο για να αναπτύξει την πεποίθηση ότι η οικονομία ήταν το βασίλειο των αρνητικών αξιών, άρα έπρεπε να υποταχθεί σε εξωοικονομικούς παράγοντες μέσα σε μια πολύ μεγαλύτερη και πληρέστερη τάξη, ώστε να δώσει στην ανθρώπινη ζωή ένα βαθύ νόημα».
Ωστόσο, είναι αμφίβολο εάν ο Evola δεν έκανε το μεγάφωνο θα έλεγα, για μια στάση που χαρακτήριζε εδώ και καιρό αυτήν την πολιτική κουλτούρα, για την οποία αυτή η άρνηση εξέφραζε μια πολύ βαθύτερη κλίση που είχε προηγουμένως διασχίσει όλες τις διάφορες αρθρώσεις της «αντιπλουραλιστικής δεξιάς» του εικοστού αιώνα, σύμφωνα με το ίδιον τον Freda. Ακόμα κι αν δεν την συγκρίνουμε με τον επαναστατικό ανταγωνιστήτης, τον μαρξισμό, ηιστοριογραφική μας υπόθεση είναι ότι αυτή η πολιτική κουλτούρα, είχε αποκαλύψει μια πολύ ωμή οικονομική σκέψη, μερικές φορές κατά προσέγγιση, όπου οι συγγραφείς αναφοράς ήταν πολύ λίγοι (περίπου αυτοί που ανθολόγησε το εν λόγω περιοδικό, με την προσθήκη του Ezra Pound και μερικών άλλων). Το να μιλάς για μια πραγματική «σωστή» οικονομική σκέψη της ριζοσπαστικής «δεξιάς» είναι πολύ δύσκολο. Η εντύπωση μας είναι ότι μερικές από τις πιο πρωτότυπες σελίδες των οικονομικών επιστημών μπορούν να εντοπιστούν, και να οδηγηθούν, στο πλευρό των αντισημιτικών συγγραφέων, ξεκινώντας από τον Sombart. Ο ίδιος ο κορπορατισμός κατήγγειλε μια «σπάνια θεωρητική συνέπεια», που προέρχεται από το γεγονός ότι «οδήγησε περισσότερο σε κριτική του φιλελευθερισμού παρά σε ένα νέο οικονομικό δόγμα».
Αυτή είναι μια γενικά αποδεκτή κρίση από την ιστοριογραφία, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Renzo De Felice είχε γράψει για ένα «παράλογο της προσποίησης του να γίνει ο κορπορατισμός ένα πραγματικό οικονομικό σύστημα που πρέπει να αντιτίθεται τόσο στο καπιταλιστικό (φιλελεύθερο ήταν προτιμότερο να πούμε) όσο και στο κομμουνιστικό». Το ερώτημα μιας σκέψης οικονομικήςπου μόλις σκιαγραφήθηκε αφοράλοιπόν, όλη την κουλτούρα της αντιπλουραλιστικής «δεξιάς», πριν από τον «δεξιό» ριζοσπαστισμό της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου.
Τώρα για να δούμε λίγο το θέμα αυτό αφού είναι σκόπιμο να παρατηρήσουμε την οικονομική σκέψη του «δεξιού ριζοσπαστισμού» και πάντα σύμφωνα με τον Freda:
"μπορεί να συνοψιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πεποίθηση ότιως καπιταλισμός, η ιστορική εποχή στην οποία η οικονομία είχε απορροφήσει την πολιτική - με όλεςτις συνέπειες που συνεπαγόταν αυτή η απορρόφηση - διαβρώνοντας τις εξουσίες του έθνους κράτους, έγινε πια όμηρος ενός ανεμοστρόβιλου και μη ελεγχόμενης πλέον κυκλοφορίας χρήματος και οικονομικών με μια "παγκοσμιοποιημένη" κλίση. Ήταν ζήτημα αποκατάστασης της πρωτοκαθεδρίας και προσανατολισμού στην πολιτική, στο όνομα των δικαιωμάτων της κοινωνίας και του κράτους.
Υπό αυτή την έννοια, ο Sombart, ο Costamagna, ο Pound, οι αντισημίτες όπως ο Feder, ο θεωρητικός της πάλης ενάντια στη «σκλαβιά του συμφέροντος», ερμηνεύτηκαν όλοι σύμφωνα με τους κανόνες ενός παραδοσιακού χαρακτήρα, σαν του Evola, του Spengler και του Guénon, που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει μια οικονομική σκέψη που γιόρταζε τις δόξες του ατομικισμού και του υλισμού. Ήταν θέμα να πάρουμε θέση ενάντια στο «ανύπαρκτο χρήμα», στο όνομα της «πραγματικής οικονομίας - της μόνης που ταιριάζει στο καλό της εθνικής κοινότητα".
Καμία παραχώρηση λοιπόν, στον μαρξιστικό κολεκτιβισμό και τον σοσιαλισμό, όπως συνέβη στο «η διάλυση του συστήματος». Ο «αντιδραστικός μηδενισμός» του Freda της δεκαετίας του 1990 προτίμησε, αν μη τι άλλο, να καταγγείλει την πρωτοκαθεδρία της δημοσιοοικονομικής πολιτικής και της οικονομίας (finanza , economia, οι όροι στα ιταλικά) ως το υψηλότερο σημείο παρακμής που επιτεύχθηκε από τη Δύση. Η ανάκαμψη μιας προοπτικής αξιοποίησης του εθνικού κράτους βρήκε τη αιτιολόγηση της διαπίστωσης ότι η νομισματική κυκλοφορία είχε γίνει ανεξάρτητη από τους ελέγχους και τις πολιτικές εξουσίες του κράτους. Επρόκειτο για: «υποστήριξη της προβολής της ιδέας του κράτους σε επίπεδο ιστορίας, υπεράσπιση της ουσιαστικής αξιοπρέπειας των θεσμών του και στον τομέα της οικονομίας και της δημοσιοοικονομικής (στόχος της οικονομίας είναι να καλύψει τις ανάγκες του έθνους και αυτόςτης δημοσιοοικονομικής για τον εξορθολογισμό της ανταλλαγής αγαθών)».
Με άλλα λόγια, η επιστροφή στην προσδοκία του έθνους - κράτους ήταν η απάντηση σε φαινόμενα που ξέφευγαναπό τον έλεγχο της πολιτικής, όπως η δημοσιονομική και η μετανάστευση. Αν μελετήσουμε το πρόγραμμα του θα δούμε ότιη θέση του Freda δεν ήταν εντελώς απομονωμένη. Και μάλιστααν σκεφτούμε ότι, την ίδια περίοδοη κουλτούρα της πιο συνειδητοποιημένηςριζοσπαστικής «Δεξιάς» κατέγραφε μια «πατριωτική αφύπνιση» που χαρακτηριζόταν από την αίσθηση της «εθνοτικής κοινότητας», ακόμη κι αν η δράση του κράτους έπρεπε να θεωρηθεί «εμπόδιο για την ελεύθερη επίγνωση της ταυτότητας του».
Μια ιδιαιτερότητα του προγράμματος του FronteNazionaleσυνίστατο στην υποστήριξη μιας γραμμής διαφορετικού «ρατσισμού»σχεδόν στην πιο αγνή του μορφή: «Ρατσισμός σημαίνει όχι περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στην δικιά σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που τη σηματοδοτεί, σεβασμός σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικού και εξωτερικού, ανώτερου και κατώτερου που τη διατάσσουν».
Στον χώρο του «δεξιού» ριζοσπαστισμού υπήρχαν επίσης και πιο επιφυλακτικές θέσεις, όπως όταν υποστηρίχθηκε ότι «η διαφοροποίηση διεκδικεί τη σύνθετη φύση της στον κόσμο, θεωρείται πλεονέκτημα που πρέπει να διαφυλαχθείκαι σίγουρα όχι ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα επέκτασης ή κυριαρχίας, ούτε θεωρεί επιθυμητό μια εθνική ομάδα ή φυλή ή κράτος κ.λπ., να καλλιεργεί όνειρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης εις βάρος οποιουδήποτε, ούτε στοχεύει σε μορφές εσωτερίκευσης του άλλου». Σε κάθε περίπτωση, για τον Freda, ο φυλετισμός ήταν η αναγνώριση ότι «ο άνθρωπος δεν βασίζεται σε ένα τίποτα, αλλά έμφυτες και εγγενείς αλήθειες κυβερνούν την ψυχή του. Είναι ιδιότητες που δεν αποκτώνται στην πορεία της ζωής . Είναι ιδιότητες που λαμβάνονται από ανιόντες και μεταδίδονται στους απογόνους σύμφωνα με τον κανόνα της κληρονομικότητας και του χαρακτήρα».
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να επισημάνουμε ότι για άλλη μια φορά, η αναφορά τουFreda ήταν ο Evola και για την ακρίβεια, εκείνα τα ρατσιστικά και αντισημιτικά γραπτάτου, περί τα τέλη του 1930, (πάνωστην επίδραση του μαθήματος του εθνικοσοσιαλιστή ανθρωπολόγου Clauss), που θεωρητικοποιήθηκε ρητά με τηνπεποίθηση ότι δεν υπήρχαν φυλετικές ιεραρχίες, καθώς όλες οι φυλές έπρεπε να θεωρούνται «ανώτερες». Και όμως, δεδομένου ότι ο διαφορετικός «ρατσισμός» εξακολουθεί να παραμένει «ρατσισμός», με την έννοια ότι η διαφοροποίηση αποτελούσε το αρχικό στάδιο μιας διαδικασίας που έτεινε να ταξινομήσει τους άνδρες σε φυλές, ήταν προφανές ότι μόνο «οι πνευματικά και ηθικά πιο αγνές ομάδες της λευκής φυλής αναγνώρισαν το καθήκον της τάξης, μέσω της ανισότητας των φυλών, και της διακυβέρνησης, μέσω της διαφοράς των γενεαλογιών, του κινήματος για τη συνολική ενοποίηση του ανθρώπινου γένους».
Σίγουρα η φυλετική θεωρία κατά τον Freda, είχε αλλάξει κάπως από την δεκαετία του ‘30 και τους θεωρητικούς της όπως οι Rosenberg, Gobineau, Chamberlain. Η «Φυλή» ήταν η έλευση της στιγμής του μύθου ως μια διαίσθηση της αυθεντικότητας του όντος που φαινόταν πνιγμένο στο γίγνεσθαι της Ιστορίας: «Η φυλή δεν πρέπει να συζητηθεί, να αντιμετωπιστεί, αν ποτέ να αντικατοπτριστεί. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, όχι ένα θέμα. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ή δεν το έχεις ή το έχεις» … αναφέρει χαρακτηριστικά.
Παρόλο που το κίνημα του Freda δεν κράτησε πολύ, λόγω των νομικών παγίδων από το καθεστώς, άλλωστε αυτή είναι και η αστική δημοκρατία, παρόλο λοιπόν την σύντομη ιστορία του, άφησε βαθιά χαραγμένο πνεύμα, βασισμένο σε μελέτες, έρευνες και σημαντικά άρθρα που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να καταρρίψει. Άλλωστε η επιτυχία του σε αυτό το επίπεδο ήταν ότι προσπάθησε να παντρέψει τις δυνατές θεωρίες των διανοούμενων της λεγόμενης ριζοσπαστικής «δεξιάς», με τις απαιτήσεις των καιρών, αφού είχε ήδη μπει η δεκαετία του 1990 και πολλά είχαν αλλάξει από το 1969 και το επαναστατικό «Η Διάλυση του Συστήματος». Αλλά ο στόχος ήταν πάλι αυτός: Η διάλυση του συστήματος!
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
