Για τον Βέλγο μαχητή Leon Degrelle

 

Leon Degrelle

 

Leon Degrelle, Ο Τελευταίος Ιππότης - του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου: για πρώτη φορά στα ελληνικά, ένα βιβλίο που ασχολείται με τις ιδέες και την σκέψη του Λεόν Ντεγκρέλ, κάτι σαν μια πνευματική βιογραφία (εκδόσεις «Λόγχη»)

Το βιβλίο αυτό δεν συνιστά μια απλή βιογραφία ούτε ένα σύνηθες ιστορικό ανάγνωσμα. Αντίθετα καλεί τον αναγνώστη σε ένα πνευματικό, εσωτερικό ταξίδι με συνοδοιπόρο και καθοδηγητή τον Λεόν Ντεγκρέλ, τον τελευταίο Λευκό Ιππότη.

Μέσα από τα ίδια τα λόγια του Ντεγκρέλ, την εξιστόρηση των εμπειριών και των αναμνήσεων του, μπαίνουμε σε έναν χώρο διαφορετικό από ότι οι σημερινές κοινωνίες επιβάλλουν, στο πεδίο της τιμής και του θάρρους, του μυστικισμού και της αναζήτησης της αλήθειας.

Αντιλαμβανόμαστε πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση για τον σημερινό κόσμο και γνωρίζουμε μια στάση ζωής που αξίζει τον χαρακτηρισμό ως εναλλακτικής. 

Γνωρίζουμε τον Λεόν Ντεγκρέλ σαν προσωπικότητα και τον ακολουθούμε στα μονοπάτια της σκέψης του και στις πνευματικές του περιπέτειες. Σε ένα ταξίδι χωρίς τέλος … 

πηγή

Η ιδιοφυία του Herge και η συζήτηση περί της έμπνευσης του Τεν Τεν από τον Λεόν Ντεγκρέλ (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου 

Λίγο πολύ αρκετοί είναι οι αναγνώστες της ένατης τέχνης που γνωρίζουν τον Τεν Τεν. Τον καρτουνίστικο ήρωα με το τσουλούφι μαζί τον αχώριστο σύντροφο του, το λευκό φοξ τεριέ, τον Μιλού. Λιγότεροι βέβαια είναι στην χώρα μας αυτοί που γνωρίζουν κάποια στοιχεία της πολιτικής βιογραφίας εκείνου που δημιούργησε τον χάρτινο αυτό ήρωα. 

Αναφέρομαι στον George Remi, κατά τον κόσμο Herge, ο οποίος θεωρείται ειδικά στην πατρίδα του το Βέλγιο μια πολύ σημαντική προσωπικότητα. Κάτι σαν πατέρας της λαϊκής κουλτούρας. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί τα αναθέματα της μεταμοντέρνας εξουσίας εναντίον του.

 Οι κατηγορίες αφορούν την πολιτική σκέψη και κουλτούρα του Herge, ο οποίος έπρεπε να απαντήσει στις συστημικές επιθέσεις που τον ήθελαν να υπήρξε φασίστας, αντιδραστικός, αντισημίτης και συνεργάτης (κατέληξε στη φυλακή, έστω και για λίγο, στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου). Αρκετά χρόνια μετά το θάνατο του έπρεπε, επίσης, να «συλλέξει» τη μεταθανάτια κατηγορία για υφέρπων ρατσισμό, συμπληρωμένη με αίτημα για την κατάσχεση ενός από τα έργα του. Επρόκειτο για το Tintin in Congo.

 Μια καταγγελία κατατέθηκε στο Ποινικό Δικαστήριο των Βρυξελλών πριν από λίγα χρόνια από έναν πολίτη του Κονγκό που ζούσε χρόνια στο Βέλγιο, σύμφωνα με την οποία το επεισόδιο της κωμικής σειράς, που κυκλοφόρησε ασπρόμαυρο σε συνέχειες μεταξύ Ιουνίου 1930 και Ιουνίου 1931, ήταν ρατσιστικό και προσέβαλε ανοιχτά τους πολίτες της πρώην βελγικής αποικίας. 

«Ο μαύρος βοηθός του Tintin παρουσιάζεται ως αφελής άνθρωπος χωρίς σημαντικές νοητικές ικανότητες» έγραψε στη δήλωση ο καταγγέλων και συμπέρανε ότι «αυτό οδηγεί τους αναγνώστες να πιστεύουν ότι οι έγχρωμοι δεν είναι πολύ ανεπτυγμένοι άνθρωποι». Ένα άλλο καρέ που συζητήθηκε είναι αυτό στο οποίο μια μαύρη γυναίκα φαίνεται να γονατίζει μπροστά στον νεαρό Βέλγο ρεπόρτερ, τον πρωταγωνιστή του κόμικ, και στη συνέχεια να αναφωνεί: «Ο λευκός είναι πραγματικά υπέροχος. Ο λευκός κύριος είναι ένα άτομο με ανώτερες δυνάμεις». 

Το όλο σκεπτικό της καταγγελίας αποτελεί έναν από τους πολλούς δηλητηριασμένους καρπούς της «πολιτικής ορθότητας». Γιατί ακόμη και αν γίνει αποδεκτό ότι είναι καταδικαστέα βιαιότητα ενός αποικιακού καθεστώτος μεταξύ των πιο σκληρών, αδίστακτων και απατεώνων κάθε εποχής, ο Herge εκφράζει απλά την επικρατούσα αντίληψη της βελγικής κοινωνίας της συγκεκριμένης εποχής για τις αποικίες. Κι αν αυτό αποτελεί κάτι που δεν συνδέεται με τις επικρατούσες ιδέες της σημερινής εποχής, δεν παύει να αποτελεί ένα ιστορικό ίχνος για τις διανοητικές ισορροπίες των περασμένων εποχών. 

Σε αυτή την περίπτωση ο δημιουργός απλώς αναπαρήγαγε ιδέες και αντιλήψεις που ήταν ισχυρές -και όχι περιθωριοποιημένες- στην εποχή τους. Όμως ακόμη και η ιστορία πρέπει να αποσιωπηθεί. Αυτό επιτάσσει η τρέλα εκείνων που επεμβαίνουν με λογοκριτικό τρόπο στον πολιτισμό του παρελθόντος. Ίσως να θέλουν να ξαναγράψουν τις ιστορίες των αδελφών Γκριμ ή το έργο του Δάντη, ο οποίος στη Θεία Κωμωδία τοποθετεί τον Μωάμεθ στην κόλαση ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Μνήμη Leon Degrelle (15.06.1906 - 31.03.1994): «Etsi mortuus urit» - «Αν και νεκρός, καίει ...»

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Όταν μιλάμε για τον Leon Degrelle, έρχονται στο μυαλό τα έργα του, η διαθήκη του, τα οποία μετά τον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο ζέσταναν τις καρδιές και τις ψυχές των εθνικoεπαναστατών μαχητών. Τα βιβλία του παρείχαν μια τεράστια ιστοριογραφική συνεισφορά στα πάθη που φλόγισαν εκείνη την περίοδο τόσο πλούσια σε εντάσεις και αναλύσεις, και μια εξίσου σημαντική κληρονομιά πνευματικής ανύψωσης για τηnδιαμόρφωση του εσωτερικού μας εαυτού. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Degrelle ήταν ένας από τους τελευταίους μεγάλους πολεμιστές του περασμένου αιώνα που κατάφερε να συγχωνεύσει την πολιτική πολιτοφυλακή και την πολιτοφυλακή της ψυχής σε ένα κοινό σημείο.

ODegrelle γεννήθηκε στις 15 Ιουνίου 1906 στη Bouillon, στο γαλλόφωνο Βέλγιο, το μέρος όπου ζούσε επίσης ο Godfrey της Bouillon, ένας από τους φεουδάρχες που γέννησε την πρώτη Σταυροφορία (θα μπορούσε να είναι σύμπτωση;).

Το 1935 δημιούργησε το Rex, ένα περήφανoκαθολικό κίνημα (Christus Rex), αντλώντας αρχικά έμπνευση από την «Action Française» του Maurras και σύντομα το έφερε στην πλευρά των ευρωπαϊκών φασιστικών κινημάτων. Και χάρη στην ρητορική του και την επαναστατική του ιδιοσυγκρασία, θα φουντώσει τις φλόγες στις πλατείες και στις καρδιές  της Βελγικής νεολαίας. Ενέπνευσε επίσης τον σχεδιαστή Herge: Τα χαρακτηριστικά του Degrelle  εμφανίζονται στο πρόσωπο του Tin Tin.

Η μαρτυρία του Robert Brasillach φαίνεται σημαντική για εμάς, ο οποίος στις σελίδες του περιοδικού "Je suis partout" περιέγραψε με εμφανή συμπάθεια την πληθωρική προσωπικότητα του Lèon Degrelle, περιμένοντας να τον συναντήσει και να του πάρει συνέντευξη:

«Βλέπω αυτόν τον ευκίνητο, όμορφο νεαρό άντρα να προχωράει προς μένα, του οποίου τα μάτια λάμπουν τόσο χαρούμενα σε ένα γεμάτο πρόσωπο. Μου μιλάει  για τα πλήθη, με δυνατή φωνή που είναι απίστευτα φυσική. Ακόμα δεν ξέρω τι θα μου πει, δεν ξέρω τι αξίζει. Ξέρω μόνο ότι εμπνέει μια χαρά για την ζωή, μια αγάπη για την ζωή και ταυτόχρονα την επιθυμία να βελτιώσει αυτή την ζωή για όλους, για να πολεμήσουμε για την ζωή, που είναι ήδη όλα τα αξιοθαύμαστα πράγματα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν μεγάλοι ηγέτες χωρίς κάποιο είδος δυναμικής ζωτικότητας, φυσικής λαμπρότητας. Δεν ξέρω αν ο Lèon Degrelle έχει άλλες ιδιότητες: αλλά πάνω απ 'όλα έχει αυτά.Υπάρχουν πολλά άλλα εξίσου ορατά, από την άλλη, και όλα τόσο ενστικτώδη (...)»

Για την έντονη και απερίσκεπτη ζωή του Léon Degrelle, θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα πραγματικό έπος, αλλά αυτό δεν είναι η πρόθεση αυτού του σύντομου άρθρου, οπότε ας πάμε κατευθείαν στους λόγους που ενέπνευσαν αυτές τις γραμμές.

Το Feldpost (οι σημειώσεις ενός πολιτικού στρατιώτη) δημοσιεύθηκε στο Βέλγιο το 1944 από τον εκδοτικό οίκο Rexist Party. Η ανάγνωση αυτού του σύντομου αλλά έντονου κειμένου προτάθηκε σε μέλη της Ρεξιστικής  νεολαίας, η οποία, με παρότρυνση από το παράδειγμα των ηγετών τους, τρέμανε από ενθουσιασμό, εν αναμονή της συμμετοχής τους στην Ευρωπαϊκή Σταυροφορία κατά του Μπολσεβικισμού, στο Ανατολικό Μέτωπο. Θα ήταν η επίθεση τους στον παράδεισο.

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το συνηθισμένο στρατιωτικό ημερολόγιο, όπου περιγράφονται πολεμικά γεγονότα ή άλλες πτυχές αυστηρά πολεμικού χαρακτήρα. Η αφήγηση στρέφεται σε άλλους ορίζοντες, πολύ βαθύτερους και πιο περίπλοκους. Ο ίδιος ο Degrelle το εξηγεί στις πρώτες γραμμές της εισαγωγικής του σημείωσης:

«Το Feldpost είναι ένα απλό βιβλίο.Είναι ένα βιβλίο στρατιώτη.Συλλέγει μια σειρά από γρήγορες σημειώσεις που έγραφα αμέσως, κάθε μέρα, ακριβώς, στα φύλλα του Feldpost.Αυτά τα χαρτιά, που γράφτηκαν στους απροσδόκητους δρόμους και τις μάχες στη Ρωσία, είχαν σκοπό να μεταφέρουν τις σκέψεις μου στο σπίτι. Μην ψάχνετε για ζωντανές σελίδες μάχης, δεν είναι στρατιωτικό ημερολόγιο. Χωρίς να ξέρω τι θα μπορούσε η μοίρα να μου φυλάει στον πόλεμο, βιάστηκα να εκφράσω τις ιδέες και τα συναισθήματα που έζησα μέσα μου».

Αυτό που αναδύεται είναι ο στρατιώτης Degrelle, ή καλύτερα, ο «πολιτικός στρατιώτης» Degrelle. Ο άνθρωπος που αποφάσισε με πλήρη συνειδητοποίηση και με αξιοθαύμαστο ιδεαλισμό να πιάσει τα όπλα, παρά τους κινδύνους και τις τεράστιες δυσκολίες, για την επιβεβαίωση ενός καθαρού και απόλυτου οράματος για τον κόσμο και τη ζωή.Ακόμα κι αν η πιθανότητα πληρωμής των συνεπειών ήταν πραγματικά υψηλή, ήξερε πολύ καλά ότι ο θάνατος τον ακολουθεί πάντα σαν μια σκιά εκείνη που παίρνει το δρόμο των όπλων.Ο δρόμος του πολεμιστή είναι δύσβατος, ασύγκριτος από δυσκολίες και τα δεινά που μπορεί να προσφέρει σε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν, αλλά είναι επίσης υπέροχος για τους καρπούς της πνευματικής ανύψωσης και  η υπέρβαση των ορίων που δίνει γενναιόδωρα σε όσους ξέρουν πώς να τον διαβούν.Ο Degrelleήξερε πως να τον ακολουθήσει.

Επιπλέον, βλέπουμε στον  Degrelle την προσπάθεια του πολιτικού στρατιώτη -  και στην περίπτωσή του ειδικότερα της τυπικής συνύπαρξης του μοναχού πολεμιστή - να θέλει να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του στο πεδίο της μάχης μέσω της αγνής δράσης, δράσης όχι μόνο με την έννοια του ανδρικού και πολεμικού  ασκητισμού, αλλά πάνω απ 'όλα τον εσωτερικό καθαρμό του πνεύματος και την μετάβαση σε υψηλότερες μορφές ζωής.

Να θυμίσουμε επίσης ότι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν καθόλου μια απλή στρατιωτική σύγκρουση, συγκρίσιμη με άλλα προηγούμενα γεγονότα, και δεν βιώθηκε ως τέτοια.Ήταν μια τιτάνια σύγκρουση με υψηλή ηθική και ιδεολογική ένταση. Υπήρχαν δύο εντελώς αντίθετοι ΚΟΣΜΟΙ: η εμφάνιση ενός Ευρωπαϊκού Εθνικού Σοσιαλισμού, ενάντια στον Διεθνή Σοσιαλισμό της ΕΣΣΔ.

Εκτός από αυτά στον Degrelle, βρίσκουμε και μια σοβαρή κριτική για τον αστικό κόσμο, ψεύτικο, υποκριτικό, υπηρέτη του θεού του χρήματος. Η ίδια δειλή μετριότητα που κυριαρχεί στην καθημερινή μας ύπαρξη.Μια μετριότητα, που δεν πρέπει καθόλου να ρέει μέσα στο βάλτο της. Η προτροπή είναι πάντοτε να πολεμάμε και να παλεύουμε στο άκρο, μαζί με τον πιο πιστό μας σύντροφο, αυτό το όραμα του κόσμου που ώθησε τον ίδιο τον Degrelleνα αντιμετωπίσει τον εαυτό του και τον εχθρό.

"Είμαι εδώ γιατί το ιδανικό που με έκαιγε  όταν έφυγα, έχει κάνει την ατμόσφαιρα ασφυκτική, με τη μυρωδιά της μούχλας του παλιού αστικού σύμπαντος  που πεθαίνει. Η ζωή του στρατιώτη στο μέτωπο είναι η μόνη, αυτή την στιγμή, που είναι πραγματικά απλή, αδιάφορη .Εδώ, μπροστά στο θάνατο, ή τουλάχιστον μπροστά στον καθημερινό πόνο, η ψυχή υψώνεται πάνω από το τέλμα της παρακμής …

Σε έναν αιώνα στον οποίο κάποιος ζει μόνο για τον εαυτό του, θα είναι απαραίτητο εκατοντάδες, χιλιάδες άντρες να μην ζουν πλέον για τον εαυτό τους, αλλά για ένα κοινό ιδεώδες, πρόθυμοι από την αρχή να υποφέρουν όλες τις θυσίες, όλους τους εξευτελισμούς, όλους τους ηρωισμούς για αυτό. Μετράει μόνο η πίστη, η ένθερμη εμπιστοσύνη, η πλήρης απουσία εγωισμού και ατομικισμού, η ένταση ολόκληρου του όντος προς τον σκοπό».

Εκστρατεία προς Ανατολάς - Εκδόσεις Λόγχη

Τεν Τεν, η αλήθεια πίσω από ένα σκίτσο ...

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πολλά έχουμε διαβάσει και άλλα τόσα έχουμε ακούσει από τους δημοκράτες κουλτουριάρηδες για την τέχνη γενικά. Και επιμελώς κρύβουν πάντα πολλές αλήθειες για την αληθινή καταγωγή ή τους λόγους δημιουργίας διαφόρων ειδών τέχνης. Και αυτό γίνεται διότι κάποια αριστουργήματα είτε μουσικά είτε συγγραφικά είτε άλλα γενικά, δεν είναι “πολιτικά ορθά”, με λίγα λόγια δεν ακολουθούν το σύστημα.

Ένα από τα θύματα αυτά είναι και ο Herge ο δημιουργός του Τεν Τεν. Και για την ακρίβεια το θύμα είναι το ίδιο το σκίτσο του. Η τεράστια επιτυχία του παγκοσμίως δεν θα μπορούσε να επιτρέψει στο καθεστώς να γνωρίζει ο κόσμος την πραγματική καταγωγή του Τεν Τεν και για ποιους λόγους ο Herge τον δημιούργησε.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο George Remi, κατά τον κόσμο Herge, γεννήθηκε στις Βρυξέλλες από πατέρα Βαλλώνο και μητέρα Φλαμανδή. Είχε μέσα του το ταλέντο του σκίτσου απλά δεν είχε την δυνατότητα να το κάνει επάγγελμα. Νέος, δούλευε περιστασιακά σε διάφορα περιοδικά αλλά με σχεδόν μηδενική επιτυχία. «Όλα τα οφείλω σε έναν ηγούμενο, τον ηγούμενο Norbert Wallez», λέει μετά από χρόνια ο Herge. Ο συγκεκριμένος ηγούμενος ήταν και ιδιοκτήτης μιας καθολικής εφημερίδος της « Le ΧΧ siècle», που αργότερα ο Ηerge το έφτιαξε πιο καλλιτεχνικό σε «Le vingtieme Siecle». Ο Wallez πίστεψε πάρα πολύ στον νεαρό George με αποτέλεσμα να τον βοηθήσει να αναδείξει το μεγάλο του ταλέντο στα σκίτσα και έγινε αναντικατάστατος στην εφημερίδα. 

Πολύ φίλος του Herge και σχεδόν γεννημένοι μαζί, ήταν ο Βαλλόνος, Leon Degrelle, καθολικός , ο οποίος εκείνα τα χρόνια ασχολούταν με τον προσκοπισμό και ερασιτεχνικά με τις ανταποκρίσεις διαφόρων άρθρων από κοντινά ταξίδια. Τότε παρουσιάστηκε μια ευκαιρία για την μικρή εφημερίδα για ένα θέμα που αφορούσε το μακρινό Μεξικό. Εκείνον τον καιρό στο Μεξικό, υπήρχε ένα σκληρό κομμουνιστικό καθεστώς, με δικτάτορα τον αιμοσταγή Calles, ο οποίος κυνηγούσε και εξόντωνε τους χριστιανούς.

Φυσικά υπήρξε και η αντίδραση από κάποιους καθολικούς οι οποίοι πήραν τα βουνά προσπαθώντας να σωθούν αλλά και να ελευθερώσουν τους συμπολίτες τους. Το κίνημα αυτό είναι γνωστό ως “ Cristeros”. Ο Degrelle αποφάσισε να πάει εκεί και να ζήσει από κοντά την περιπέτεια αυτή. Ο ηγούμενος διεθυντής της εφημερίδος πέταξε από την χαρά του μόλις του το πρότεινε, αφού καμιά εφημερίδα δεν είχε πάει στην Αμερική εκείνα τα χρόνια. Μάλιστα θα ταξίδευε και με ψεύτικη ταυτοτητα αφού θα πήγαινε σε ένα κράτος που υπήρχε εμφύλιος πόλεμος και τα ρίσκα ήταν μεγάλα.Τα έξοδα τα κάλυψε η ίδια η εφημερίδα μαζί με κάποια χρήματα που έστειλε η ιταλική “avvenire d’ Italia” για να κάνει ρεπορτάζ και για λογαριασμό της.

Η άφιξη του νεαρού Leon στο Μεξικό ξεκίνησε με περιπέτεις αφού τα πράγματα δεν ήταν εύκολα εκεί. Έζησε με τους Cristeros, είδε άγριες καταστάσεις, αφού ο αιμοσταγής δικτάτορας λάτρευε να κρεμάει τους χριστιανούς σε τηλεγραφικούς στύλους εκατοντάδων χιλιομέτρων και άλλα τέτοια φρικτά. Ο νεαρός ανταποκριτής ταυτόχρονα μάζευε και διάφορα κόμικς από την περιοχή, όπου έβρισκε, με γραφικά και φολκοριστικά σκίτσα, αφού θυμόταν πάντα τον καλό του φίλο και σχεδιαστή Herge, διότι με αυτόν τον τρόπο θα του έδινε έμπνευση.

Από εκεί λοιπόν πετάχτηκε ο Τεν Τεν, που ο καλός φίλος George θέλησε να φτιάξει έναν “αδερφό” του Leon, όπως τον φανταζότανε ο σχεδιαστής και να βάλει δίπλα του έναν ... Μιλού! Και γιατί ένα φοξ τεριέ; Ο ίδιος ο καλιτέχνης αρνήθηκε για πολλά χρόνια, ειδικά μετά το 1945, να πει γιατί ένα τέτοιο σκυλάκι. Αργότερα γράφτηκε ότι το σκυλάκι το εμπνέυστηκε από μια φωτογραφία του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, όπου απεικόνιζε μια διμοιρία Γερμανών στρατιωτών με τον δεκανέα τους και στην αγκαλιά τους είχαν ένα λευκό φοξ τεριέ, κάτι σαν μασκότ.Τώρα για ποιον λόγο αρνήθηκε να πει, ας αφήσουμε λίγο την φαντασία μας να καλπάσει για το ποιος ήτανε αυτός ο δεκανέας σε χαράκωμα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου και τα ερωτηματά μας θα λυθούν.

Βέβαια δεν φτάνει να βρεις όνομα και σκίτσο της φιγούρας, Για να ολοκληρωθεί πρέπει να τον ντύσεις και να του φτιάξεις τα τα μαλλιά . Έτσι ο ηρωάς μας ντύθηκε με παντελόνι στυλ γκολφ, σαν και αυτό που φορούσε ο Leon στην καθημερινότητα του σαν πολίτης. Κια μάλιστα όταν ρωτήθηκε γιατί είχε αυτή την ενδυμασία, ο Leon απάντησε: « ήθελα να είμαι ντυμένος με έναν τροπο δικό μου και παράξενα κομψό, με αποτέλεσμα να φοράω το παντελόνι του γκολφ, χωρίς να έχω παίξει ποτέ στην ζωή μου γκολφ».Και τελειοποιώντας την εμφάνιση, ήρθε το τσουλούφι πάντα σηκωμένο ψηλά σαν σημαία όπου ήταν και το σήμα κατατεθέν του ήρωα μας.

Και αυτό το εμπνεύστηκε από το ίδιο πρόσωπο και ειδικότερα από μια προσωπογραφία που ο ίδιος ο Herge είχε κάνει με κάρβουνο στον εικοσάχρονο τότε φίλο του Leon. Οι αναλυτές αργότερα που μελέτησαν τον Τεν Τεν, εντυπωσιάστηκαν από την ομοιότητα του πορτραίτου και του Τεν Τεν. Έτσι το τσουλούφι ολοκλήρωσε την εικόνα του ήρωα μας και τον έκανε μοναδικό ανάμεσα από πολλούς.

Mετά την λήξη του Πολέμου το 1945, οι δημοκρατικές δυνάμεις των Συμμάχων ξεκίνησαν μια εκστρατεία τιμωρίας των αντιπάλων τους, περιλαμβάνοντας μέσα σε αυτήν και άτομα συγγενικά όλων αυτών που κάποτε τόλμησαν απλά να έχουν έναν πατέρα , αδερφό η παππού που πολέμησε για κάποιον σκοπό. Το ίδιο έγινε και σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας αφού στόχοι έγιναν καλλιτέχνες, ποιητές, ζωγράφοι, συγγραφείς αλλά και άνθρωποι επαγγελματίες απλοί.

Ο Herge ήταν ένας από αυτούς και η οικογένεια του αλλά και ο ίδιος κατηγορήθηκε για ναζί και φυλακίστηκαν. Μετά από κάποιο διάστημα ελευθερώθηκε και συνέχισε το έργο του ξεδιπλώνοντας το τεράστιο ταλέντο του, κάνοντας τον Τεν Τεν να σημειώσει μεγάλη επιτυχία σε όλον τον κόσμο πουλώντας εκατομμύρια τεύχη σε πολλές γλώσσες.

Ο Λεόν Ντεγκρέλ που μετά τον πόλεμο ζούσε στην Ισπανία, δεν "ενόχλησε" ποτέ τον παιδικό του φίλο, καταλαβαίνοντας ότι θα έπεφταν επάνω του και θα τον κατέστρεφαν. Έτσι δεν υπήρξε καμιά επαφή πλέον. Στην τελευταία του συνέντευξη ο Herge, το 1975, σε έναν Βέλγο δημοσιογράφο είπε ότι, ο ήρωας του ο Τεν Τεν, είναι ο Λεόν Ντεγκρέλ και κάποιες περιπέτειες της ζωής του. 

Πολλά από τα σκίτσα του δημιουργού, μετά τον θανατό του εμφανίστηκαν στην δημοσιότητα και αρκετός κόσμο είδε κάποιες "αλλαγές" παράξενες από τις πρωτότυπες ιστορίες. Έχουν αντικατασταθεί κάποιοι πρωταγωνιστές διότι κατά το σύστημα δεν ήταν πολιτικά ορθόν να εμφανίζονται έτσι. Μάλιστα η πρώτη περιπέτεια του ηρώα μας, το " Ο Τεν Τεν στην χώρα των μπολσεβίκων", δεν έχει μεταφραστεί παρά σε ελάχιστες γλώσσες και φυσικά όχι στα ελληνικά... Γιατί άραγε; Και φυσικά τα αρωστημένα μυαλά κυρίως των αριστερών της δεκαετίας του 1970, διέδιδαν ότι ο Τεν Τεν είναι γκέι και άλλοι ότι είναι ανώμαλος και παιδεραστής. Ουδέν σχόλιο.

Την όλη αλήθεια που επιμελώς κρύβουν, ο Λεόν Ντεγκρελ την περιγράφει με τρόπο μοναδικό και με αποδεικτικά στοιχεία, στο βιβλίο του: "Ο συντροφός μου ο Τεν Τεν", που έχει κυκλοφορήσει αρκετό καιρό πριν - όχι στα ελληνικά - και έχει δημιουργήσει έναν θόρυβο. Ας ελπίσουμε οι δημοκράτες να καταλάβουν ότι η τέχνη δεν φιμώνεται με κανένα τρόπο. Αλλά μέχρι τότε, απολαύστε τις περιπέτειες του νεαρού Βέλγου και αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη διότι το έχουμε όλοι ανάγκη.

Υ.Γ. το βιβλίο για τον Τεν Τεν , υπάρχει στα Γαλλικά και στα Ιταλικά.

Μανιφέστο της Φράξιας: Λεόν Ντεγκρέλ και Ρεξιστές

Πριν ακόμη αναχωρήσει για το Μεξικό, ο #Λεόν_Ντεγκρέλ όπως και τόσοι άλλοι, είχε αναζητήσει στο Καθολικισμό τις αρχές της ανθρώπινης αδελφότητας και της Κοινωνικής Δράσης. Το Lovanio (Oλλανδικά  Leuven, Γαλλικά Louvain)  διαθέτει ένα  καθολικό πανεπιστήμιο γύρω από το οποίο συσπειρώνονταν οι δραστηριότητες των καθολικών νεολαιών ανάμεσα στις οποίες και η Καθολική Δράση που από τα 1927 αποκτά πρωταρχική σημασία. Αυτή η τελευταία μάλιστα είχε κατορθώσει να επιβάλει στους νέους τον διαχωρισμό της πολιτικής αποστολής τους από εκείνη της θρησκευτικής.

Είναι γνωστό ότι από το 1884 οι Βέλγοι καθολικοί ακολουθώντας λίγο η πολύ το παράδειγμα της Γερμανίας και του #Zentrum είχαν συσπειρωθεί σε κόμμα που το όνομα του είχε ένα διπλό νόημα: Θρησκευτικό και πολιτικό. Ακόμα και σήμερα, το #Καθολικό_κόμμα είναι ένα από τα τρία μεγαλύτερα βελγικά κόμματα και συμμετέχει στην κυβέρνηση συνασπισμού του #Van_Zeeland  δίπλα στο Φιλελεύθερο και στο Σοσιαλιστικό κόμμα. 

Βέβαια κάτι τέτοιο δεν έγινε δίχως κάποιους συμβιβασμούς. Αντίθετα οι νέοι προσπάθησαν να δώσουν στη Θρησκεία την πρώτη της ανεξαρτησία και για το λόγο αυτό ασχολήθηκαν αποκλειστικά με προβλήματα ηθικής τάξης και με κοινωνικά έργα, δείχνοντας για δύο ολόκληρα χρόνια την αδιαφορία τους για την πολιτική. Ο #Λεόν_Ντεγκρέλ ήταν ένας από τους νέους αυτούς. Όταν στα 1930 επέστρεψε από το Μεξικό, ο Γραμματέας της Καθολικής Δράσης είχε μόλις ιδρύσει έναν εκδοτικό οίκο κάτω από το σύμβολο του βασιλιά Χριστού. Από αυτό ακριβώς το σύμβολο πήρε και την ονομασία #Christus_Rex. 

για την συνέχεια εδώ

Σχετικά με το βιβλίο εδώ

Ο Leon Degrelle είχε δίκιο ...

Διαδηλωτές της Ευρώπης (;) ... στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Όταν ο ΕΧΘΡΟΣ δεν ανεμίζει το μαυροκόκκινο πανί ή το λάβαρο του Λένιν αλλά την Γαλανόλευκη και το κατοχικό σύμβολο των 12 φυλών του Ισραήλ. 

Ο Leon Degrelle είχε δίκιο ...

Εις μνήμην: Léon Degrelle (15.06.1906 - 31.03.1994)

Συνέντευξη του Leon Degrelle Β' μέρος. Περιοδικό «Αντίδοτο»1989

Συνέντευξη του Leon Degrelle Α' μέρος. Περιοδικό «Αντίδοτο»1989

Η Τάξις.

του Léon Degrelle

Η διατήρησι της «τάξεως», από πολύ καιρό καλύπτει κάθε είδους παλιανθρωπιά.Οι συντηριτικοί καταφεύγουν πίσω από την «τάξι» διότι θέλουν να προστατεύσουν τα πολιτικά τους κεκτημένα.Γι' αυτούς η τάξις συνίσταται στην με κάθε θυσία διατήρησι ενός σκωληκοβρώτου πολιτικού συστήματος.

Γι' αυτούς η τάξις είναι ο κομφορμισμός των κομμάτων, είναι η διατήρησι της αναλογικής των παροπίδων, είναι ο δίχως υπερβολικό θόρυβο διαμοιρασμός των κερδών της εξουσίας, είναι ο φόβος για όλα εκείνα που θα μπορούσαν να μεταβάλουν την προνομιακή τους κατάστασι ακόμη και αν είχαν σαν τίμημα την σωτηρία της πατρίδος ...

Να μιλούμε για τάξι αναφερόμενοι σ' αυτούς τους τύπους του εγωισμού είναι κραυγαλέα υποκρισία. Δεν υπάρχει τάξις — αλλά πρωτογενή και βαθιά αναταραχή — όταν η εκτελεστική εξουσία είναι στο έλεος των clan των μεγαλοεφοπλιστών, όταν δεν τυγχάνει ουδεμίας σταθερότητος και δεν τροχοπεδείται από κανένα αίσθημα ευθύνης, όταν οι νόμοι γεννιούνται βιαστικά από ένα αναρμόδιο κοινοβούλιο, φλύαρο και δολοπλόκο, όταν η διαχείρησις δεν είναι τίποτε άλλο από μια σκονισμένη μηχανή δίχως ζωή και δίχως απόδοσι. Το πολιτικό καθεστώς, που ανεχόμεθα εδώ και 10 χρόνια δεν είναι τάξις αλλά αναρχία: ασυνέπεια των κομμάτων, αντιγνωμίες της κυβερνήσεως, σκουριασμένα γρανάζια της διαχειρήσεως, ανικανότητα να διορθωθούν, να ανανεωθούν.

Η τάξις δεν έχει τίποτε το κοινό μ' αυτές τις πολιτικές αντίκες. Αυτοί που υπερασπίζονται τα ερείπια αυτά στο όνομα της τάξεως είναι δειλοί ή άβουλοι που μέσα στη ζωή του Έθνους και σε κάθε δημιουργική προσπάθεια προτιμούν την μετριότητα ή την αδικία.

Έχουν ένα διαβολεμένο τρόμο της αλλαγής. Το καθεστώς με όλα του τα αδιέξοδα, τα σκοτεινά δρομάκια δεν μπορεί παρά να τους αρέση. Στον κερδοσκοπικό τους συντηρητισμό, ενισχύονται από όλους εκείνους που φοβούνται τους σκονισμένους οικοδόμους και που προτιμούν την αργή αποσύνθεσι της χώρας.

Η υπεράσπισις της τάξεως για ορισμένους συντηρητικούς σημαίνει: να οργανώσουν την προστασία του κοινωνικού εγωισμού και να αντιταχθούν σε μια υγειά , εύρωστη και συνεχώς πιο σύνθετη ανάπτυξι των εργατικών μαζών.

Επιθυμούν να γυρίσουν στην κοινωνική αποτελμάτωσι κάτω από την κάλυψι της τάξεως.Αρνούνται να λάβουν υπ όψιν το ανθρώπινο στοιχείο του εργατικού προβλήματος. Θέλουν να βάλουν τρικλοποδιά σε κάθε πρωτοβουλία....

Ζητούν να αποφύγουν την δημιουργία ενός ικανού κοινωνικού καταστατικού ... Αγνοούν την αξιοπρέπεια και το μεγαλείο της εργασίας, την ευγένεια της εργατικής οικογένειας, τις ανάγκες της, το άγχος της και την ευτυχία που δικαιούται.

Αυτή η περιφρόνησις του λαού και της εργασίας του, αυτή η άγνοια της ψυχής του, αυτή η εγκατάλειψις των καταβροχθισμένων από την ρυπαρότητα εστιών και η σαπισμένη ατμόσφαιρα, αυτή η ολική έλλειψις της υγειονομικής πολιτικής, εδημιούργησαν το πιο βδελυρό των αναταραχών. Μας οδήγησαν στο χείλος της κοινωνικής αβύσσου.

Να παρατείνουμε αυτήν την αναταραχή στο όνομα της τάξεως; Ποτέ. Οι άνδρες της τάξεως για μας, είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να ανανεώσουν το κράτος... που θα δώσουν στην εκτελεστική εξουσία, την δυνατότητα, την διάρκεια και την αρμοδιότητα, στις Συντεχνίες, την επεξεργασία οικονομικών και κοινωνικών νόμων, στη διαχείρησι ζωή, εξυπνάδα, υπευθυνότητα.

Οι άνδρες της τάξεως για μας είναι εκείνοι που θα τολμήσουν να απελευθερώσουν την χώρα, την οικονομική και πολιτική ζωή από την δικτατορία του υπέρ καπιταλισμού.

Οι άνδρες της τάξεως είναι για μας εκείνοι που θα αναζητήσουν ακούραστα την καλυτέρευση - υλική και πνευματική - των πεπρωμένων του λαού που θα οικοδομήσουν την οικονομική δικαιοσύνη και θα πλησιάσουν τις τάξεις στην ευημερία, την τιμιότητα και τον Σεβασμό.

Οι άνδρες της τάξεως είναι για μας εκείνοι που θα ξεσηκώσουν όλες τις πνευματικές και διανοητικές δυνάμεις σε θέσι να γαληνέψουν και να ανασυντάξουν τις ψυχές ...

Η τάξις για μας είναι η πρόοδος και η αρμονία. ΄Οχι απραξία αλλά δημιουργία. Προσπάθεια καθημερινή.

Τάξις; Ναι. Αλλά τάξις νέα, για την σωτηρία της χώρας και του λαού.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο Le Pays Reel στις 7 Μαΐου 1937.

ΠΗΓΗ

Συνέντευξη του Leon Degrelle Α' μέρος. Περιοδικό «Αντίδοτο» 1989.

Το Αντίδοτο : Κύριε Ντεγκρέλ , γνωρίσατε από πολύ κοντά τον Α. Χίτλερ. Τι ήταν και τι αντιπροσώπευε για σας ο Α. Χίτ­λερ ;


Λεόν Ντεγκρέλ : Την επανάσταση στην καθαρή της μορφή ! Πολλοί λένε διάφο­ρες «ιστορίες» γύρω από τον Χίτλερ , αλλά εγώ τον γνώρισα από πολύ κοντά. Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν ένας ηγέτης ταγμένος στην υπηρεσία όχι μόνο του λαού του αλλά και όλης της Ευρωπαϊκής Φυλής. Πολέμησε όλες τις αντι - ε­θνικές δυνάμεις. Τσάκισε όλα τα στη­ρίγματα του καπιταλιστικού συστήματος. Φεουδάρχες , βιομήχανοι έπεσαν κάτω από την σοσιαλιστική αντεπίθεση του N.S.D.A.P.


Ο Αδόλφος Χίτλερ είτε θέλουν να το παραδεχτούν είτε όχι ε­φήρμοσε το πιο σοσιαλιστικό πρόγραμ­μα σ' όλη την Ευρώπη. Σας βλέπω που γελάτε κύριε Σορώτο , διότι ξέρω την ι­δεολογική σας τοποθέτηση. Αλλά ότι είπα δεν είναι για να σας ευχαριστήσω αλλά η πραγματικότητα.

Ο Χίτλερ μου μιλούσε με τα χειρότερα λόγια για τον καπιταλισμό και τους μικροαστούς. Μάλιστα μου είχε πει κάποτε πως «δεν πολεμάμε τον μπολσεβικισμό για να σώσουμε τα κεφάλια της αστικής τάξης αλλά για να σώσουμε το μέλλον της πα­τρίδας μας». Ο Χίτλερ επίσης ήτανε αντι - αποικιοκράτης.

Πάντα συμπαθούσε τους Άραβες , τον πολιτισμό τους και τους αγώνες τους. Ο φυλετισμός του δεν είχε να κάνει με το να σκλαβώνει άλλες φυλές, όπως λένε οι άσχετοι , αλ­λά με το η κάθε φυλή να ζήσει σύμφωνα με τους δικούς της νόμους. Μια λοιπόν νίκη του Χίτλερ θα ήταν προς το συμ­φέρον όχι μόνο της Λευκής φυλής αλ­λά κι όλου του κόσμου. Ο Ε.Σ. δεν θα εκ­μεταλλευόταν καμιά φυλή. Ο καπιταλι­σμός τις έχει εκμεταλλευτεί όλες. Κύ­ριε Σορώτο όλοι μας είμαστε σκλάβοι. Ζούμε σε πατρίδες που δεν μας ανή­κουν. Ανήκουν στους Αμερικάνους , στους Σοβιετικούς, αλλά όχι , σ’ εμάς.

Ποιο το κέρδος από τη νίκη των συμμάχων στο Β. π.π. ;


Κανένα. Έχουμε σήμερα τα Αμερικανικά τραστ να μας διευθύνουν και τους Ρώσους να καταδυναστεύουν την Αν. Ευρώπη. Ο Ε.Σ. έσπαγε όλες αυτές τις αλυσίδες για όλους τους λαούς. Το σύνθημά μας «ποτέ πια σκλαβωμένες πατρίδες , ποτέ πια σκλαβωμένοι λαοί». Αυτός ήταν ο δικός μας αγώνας. Δυστυχώς αυτός ο αγώνας συκοφαντήθηκε όσο κανείς άλλος.


Στις μάχιμες γραμμές του Ε.Σ. πολέμησαν οι νέοι από τα Βαλκάνια την Κ. Ευρώπη, από την Σκανδιναβία και τις Βαλτικές χώρες, από την Ινδία έως τα μουσουλμανικά SS - αυτούς τους πιστούς άραβες συντρόφους, πολεμήσαμε για μια ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ ενάντια στην εκμετάλλευση του κεφαλαίου και την κόκκινη παρακμή.

Το Αντίδοτο : Κύριε Ντεγκρέλ από την πρώτη μας ερώτηση κατακρίνατε το κεφαλαιοκρατικό οικονομικό σύστημα. Για σας πως πρέπει να είναι διαρθρωμένη η οικονομία σ' ένα έθνος ;


Λ.Ν.: Το οικονομικό σύστημα πρέπει να είναι πάντα προς όφελος του λαού και του έθνους , να εξασφαλίζει μία σχετική εθνική αυτάρκεια και να μη βασίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξεως και του κάθε εργαζομένου. Εμείς φτιάξαμε μια εθνικολαική οικονομία , μια οικονομία για όλο το λαό. Γνωρίζετε πως στην Ε.Σ. Γερμανία στο κάθε δάνειο που έπαιρνε ο εργάτης για αγοράσει σπίτι , είχε το δικαίωμα να το εξοφλήσει σε δέκα χρόνια. Για κάθε παιδί τώρα που θα έκανε του αφαιρείτο το 25% της αξίας του δανείου. Δηλαδή με 4 παιδιά εξοφλούσε το δάνειο του σπιτιού του.

Αυτός ήταν ο σοσιαλισμός και αυτός ήταν ο Χίτλερ. Έχετε δει κανένα σημερινό καθεστώς να εφαρμόζει τέτοια πολιτική ; Ο Ε.Σ. όμως την εφήρμοσε πριν από 50 χρόνια.

Κύριε Ντεγκρέλ είστε σο­σιαλιστής ;


Λ.Ν. : Μα φυσικά αφού ο σοσιαλισμός είναι το σπουδαιότερο σημείο της πολιτικής του Χίτλερ. Είναι βλακεία να ταυτίζεται ο σοσιαλισμός με τον μαρξισμό. Για μας τους Ε.Σ. είναι αντίθετα πράγματα. Επειδή νομίζω ότι απευθύνομαι σε συνειδητοποιημένους αναγνώστες δεν χρειάζεται να αναφερθώ στις τεράστιες διαφορές σοσιαλισμού – μπολσεβικισμού.


Το Αντίδοτο : Κύριες Ντεγκρέλ πιστεύετε ότι ο μπολσεβικισμός έχει να προσφέρει τίποτα στο λαό ;


Ούτε έχει και ούτε είχε και ποτέ να προσφέρει. Από την εποχή των Λαϊκών Μετώπων , που ήταν περισσότερο αντι – λαϊκά παρά λαϊκά , έως σήμερα ο μπολσεβικισμός το μόνο που έχει «δώσει» στους εργάτες είναι μιζέρια , ανέχεια , εργασιακές σχέσεις χειρότερες και από αυτές τις φεουδαρχίας και τίποτα περισσότερο. Ο Ε.Σ. ανέβηκε στην εξουσία έχοντας στο πλευρό του την πλειοψηφία του λαού με όλους τους κανόνες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο μπολσεβικισμός όμως παρέμεινε μια ισχνή μειοψηφία κομματικών κομισάριων η οποία ζει παρασιτικά στις πλάτες του λαού. Ο Γκορμπατσώφ το μόνο που μπορεί να κάνει και το κάνει με μέγιστη επιτυχία , είναι να διορθώσει τη βιτρίνα του σοβιετικού καθεστώτος. Το «αρχιπέλαγος» των γκουλάγκ όπως έλεγε ο Σολζενίτσυν δεν είναι δυνατόν να ξεχαστεί. Τα εκατομμύρια των ψυχιατρείων , οι εκτοπίσεις , έχουν δείξει στον κόσμο τι σημαίνει «δικτατορία του προλεταριάτου».


Το Αντίδοτο : Κύριε Ντεγκρέλ εκτός από ένας πολύ μεγάλος πολιτικός είστε και στρατηγός του μοναδικού Ευρωπαϊκού στρατού – των Waffen SS. Τι ήταν τα Waffen SS ;


Λ. Ν. : Οι αριστοκράτες του ηρωισμού , η αφρόκρεμα της Ευρωπαϊκής νεολαίας που πολέμησε στις στέπες του Ανατολικού Μετώπου κάτω από την καθοδήγηση του μεγάλου μας Αρχηγού , θυσιαζόμενοι για την Ζωή , για τον Πολιτισμό και την Νέα Ευρωπαϊκή Τάξη. Μας απο­κάλεσαν «μισθοφόρους» και «δολοφό­νους» , ταπεινά άτομα αστικής νοοτρο­πίας. Θεέ μου πόσο έχουν σφάλλει σ' αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Αυτό που μας καθοδηγούσε ήταν η αντίδρα­ση μας στον μπολσεβικισμό και στις μα­σωνόδoυλες δυτικές δημοκρατίες. Αυ­τά τα παιδιά που πολέμησαν στα WAF­FEN SS , 18 - 22 χρόνων από διαφορετικές χώρες και κοινωνικές τάξεις, οι πε­ρισσότεροι αγροτόπαιδα και φοιτητές, ήταν ιδεαλιστές.


Πολεμούσαν και πέ­θαιναν για την ιδεολογία και την πατρί­δα μας, την Ευρώπη. Οι Γερμανοί πέθαι­ναν στο ίδιο χαράκωμα με τους Σουη­δούς , τους Γάλλους , τους Ισπανούς και ας μην ξεχνάμε τους 60.000 SS μου­σουλμάνους. Στα WAFFEN-8S δεν υ­πήρχαν μόνο Γερμανοί. Θυμάμαι τώρα ότι την πρωτοχρονιά του 1944 όλοι οι μουσουλμάνοι SS πήραν ως δώρο από τον Χίτλερ μια χρυσή αλυσίδα που κρε­μασμένο στην άκρη της είχε ένα μικρό Κοράνι, ύστατη προσφορά του Χίτλερ προς αυτούς τους ηρωικούς άντρες που είχαν συνδέσει το μέλλον της πατρίδας τους με τη νίκη των Ευρωπαϊκών Επαναστατικών δυνάμεων. Στα WAF­FEN SS όλη αυτή την περίοδο πολέμησε ότι πιο αγνό, ότι πιο ηρωικό και ιδεαλιστικό στοιχείο υπήρχε στην Ευρωπαϊκή νεολαία. Αυτό ήταν τα WAFFEN SS.

Το Aντiδοτο : Θα μπορούσατε να μας πείτε τι γνωρίζετε για την πατρίδα μας ;


Λ.Ν. : Την Ελλάδα την έχω γνωρίσει από τα βιβλία. Είμαι λάτρης του πολιτισμού και της φιλοσοφίας σας. Όπως θα παρατηρήσατε στο γραφείο μου έχω το ά­γαλμα του Λεωνίδα. Το όνομά μου είναι επίσης ελληνικό.


Ακόμα θυμάμαι κάποτε που ρώτησα τον Χίτλερ ποια είναι η πατρίδα μας , είχα την εντύπωση πως θα μου απαντούσε η Ευρώπη. Ξέρετε όμως τι μου απάντησε ; Η Ελλάδα , Πατρίδα μας είναι η Ελλάδα.


Ελπίζω στο μέλλον να μου δοθεί η ευκαιρία να την επισκεφτώ.

Συνέντευξη του Leon Degrelle Β' μέρος. Περιοδικό «Αντίδοτο» 1989.

Το Αντίδοτο : Πως βλέπετε το αναθεωρητικό κίνημα ;

Λεόν Ντεγκρέλ : Ακριβώς αυτές τις ημέρες τε­λειώνω ένα αναθεωρητικό βιβλίο. Πριν μερικά χρόνια ήταν όπως το ευαγγέλιο , ο μύθος για τα 6 εκατομ. Ήταν ένα δόγμα. Σήμερα όμως δεν το πιστεύει ο κόσμος. Ακόμα και οι Εβραίοι τα έχουν μπερδέψει και δίνει ο καθένας απ' αυτούς , ότι νούμερα θέλει ! Λίγη ώρα πριν έρθετε στο σπίτι μου, διάβαζα ένα κείμενο του Βίζενταλ πως πέθαναν 10 εκατομ. (!!) απ' τα οποία το 1 εκ. ήταν μικρά παιδιά, σε θαλάμους αερίων. Ο Ερυθρός Σταυ­ρός όμως λέει ότι πέθαναν μόνο 350 χιλ. κατά τη διάρκεια του πολέμου και φυσικά όχι στους ανύπαρκτους θαλάμους αερίων.


Είναι φυσικό όταν υπάρχουν αρρώστιες τύφος. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε την μελέτη του Αμερικανού μηχανι­κού, Lester, σχετικά με τους «θαλάμους αε­ρίων». Διότι στις Αμερικανικές φυλακές υπάρ­χουν θάλαμοι αερίων. Εκτελούνται ποινικοί κρατoύμενoι σ’ αυτές. Τον Lester, τον είχε παραξενεύσει η ιστορία των Γερμανικών «θαλάμων αερίων». Αυτός ο κύριος παρουσίασε μια εργασία 192 σελίδων, καθαρά επιστημονική , χωρίς τίποτα το πολιτι­κό, που αποδεικνύει ότι ήταν αδύνατο να γίνονταν τέτοια πράγματα. Εμείς, ως στρατιώτες, όταν περνούσαμε στα μετόπισθεν, πηγαίναμε σε ορισμένες , «σάλες» για να σκοτώσουμε τα μι­κρόβια, που πιθανόν να είχαμε, μετά από τόσες κακουχίες. Υπήρχαν «σάλες» για αξιωματικούς και για οπλίτες. Πηγαίναμε μέσα γυμνοί και πε­ριμέναμε μέσα στην αίθουσα για 2 - 3 ώρες χω­ρίς κανένα κίνδυνο.




Το Αντίδοτο: Δηλαδή δεν υπήρχαν στην πραγ­ματικότητα «θάλαμοι αερίων» ;

Λ.Ν . : Πού να βρεθούν ; Μεταφέρθηκαν 31 τ.μ.2 στις ΗΠΑ , από τούς υποτιθέμενους «θαλάμους αερίων», για χημική ανάλυση. Διότι τα αέρια , εάν υπήρχαν, θα έπρεπε να «ποτίσουν» τα τοι­χώματα. Όλες οι αναλύσεις ήταν αρνητικές ! Οι διάφοροι «μάρτυρες» των «θαλάμων» τρέμουν μπροστά στις επιστημονικές αποδείξεις. Εάν πράγματι, ας το δεχθούμε έστω για μια στιγμή, υπήρχαν, θα πέθαιναν στην Πολωνία (Άου­σβιτς) 106 χιλ. άνθρωποι. Επομένως τα 4 ή 10 εκ. του Βίζενταλ ή τα 17 (!!) του Parwueriwue είναι αδιανόητα. Προπαντός τα 17 εκ. του Parwueriwue ξεπερνούν κατά 2 εκ. τον πληθυσμό των ε8ραίων σ' ολόκληρο τον κόσμο !


Ούτε φυσικά ο μύθος των 6 εκ. στέκει, αφού στην Ευρώπη τότέ ζούσαν 5,5 εκ. εβραίοι. Πιθα­νόν κάποιοι εβραίοι να πέθαναν από δ­ύο φορές !!! Άλλο επίσης οι «θάλαμοι αερίων»κι άλλο οι φούρνοι. Πόσοι μπορούν να καούν σ’ ένα φούρνο απ' τη στιγμή που χωράει έναν άνθρωπο ; Μέσα σε μια νύκτα στη Δρέσδη σκοτώθn­καν τόσες Γερμανίδες και παιδιά όσοι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων κατά τη διάρκεια όλου ... του πολέμου. Πόσες ώρες λειτουργούσαν οι φούρνοι ; Την νύκτα δεν μπορούσαν, γιατί φαινόντουσαν από την αεροπορία. Άλλο ντοκουμέντο είναι οι φωτογραφίες της Αμερικανικής αεροπορίας. Οι Αμερικανοί κατά την διάρκεια του πολέμου φωτογράφησαν τετρά­γωνο ανά τετράγωνο όλη τη Γερμανία. Σ’ αυτές τις φωτογραφίες, που είναι γύρω στις 200 και τις έχω εδώ και δύο χρόνια διότι δεν αποτελούν πλέον στρατιωτικό μυστικό, φαίνονται κα­θαρά οι φούρνοι.


Σήμερα υπάρχουν κατάλογοι με τους ανθρώπους, που επειδή πέθαναν από τύφο ή άλλη αρρώστια, «κάηκαν» στους φούρνους. Στο Νταχάου στην είσοδο ο, υπήρχε μια τεράστια πλάκα «στη μνήμη των 286 χιλ. μαρτύρων από την Γερμανική βαρβαρότητα». Σήμερα δεν υπάρχει. Έχει αφαιρεθεί από τον επίσκοπο του Μονάχου , ο οποίος ήταν επίσκοπος στο Νταχάου και φυσικά ήξερε ότι αυτό το νούμερο είναι ψεύτικο. Τώρα έχει δημοσιευτεί στην Κομμουνιστική Διεθνή , κατάλογος μήνα – μήνα , στην θέση των 286 χιλ. υπάρχει ο αριθμός 27 χιλ. ( Τι διαφορά ! ) από τους οποίους οι 13 χιλ. πέθαναν τις τελευταίες εβδομάδες του πολέμου. Όταν χιλιάδες άνθρωποι ήρθαν στην Γερμανία για να ξεφύγουν από τους Σοβιετικούς μετέφεραν τον τύφο.


Πώς να ζήσει κάποιος χωρίς νερό και τροφή , μέσα στο κρύο με κατεστραμμένα τα πάντα γύρω του ;


Το καλοκαίρι του 1944 , οι γερμανοί δέχτηκαν ν’ ανταλλάξουν 2 εκ. εβραίους με 10 χιλ. στρατιωτικά φορτηγά. Κάτι που δεν δέχτηκαν οι Σύμμαχοι.


Πως λοιπόν οι Γερμανοί αφάνιζαν τους Εβραίους ;


Άλλη απόδειξη είναι το παράνομο κράτος του Ισραήλ. Από ποιους κατοικήθηκε ;


Από τα 2,5 εκ. Εβραίους της Κ. Ευρώπης. Για αυτό πολεμούν λυσσαλέα οποιονδήποτε μελετά γράφει και αρνείται το «ολοκαύτωμα». Στην Γαλλία απαγορεύεται να αρνηθείς το ολοκαύτωμα και τιμωρείσαι με 1 χρόνο φυλακή και 200 χιλ. φράγκα πρόστιμο όποιος αρνείται τους «θαλάμους αερίων». Φυσικά από πίσω κρύβονται αυτοί που κυβερνούν την Γαλλία. ... Στον Α.Π.Π. όταν εγώ ήμουν μικρό παιδί έλεγαν ότι οι Γερμανοί έκοβαν τα χέρια των μικρών παιδιών. !! Όταν ο πόλεμος τελείωσε , δεν παρουσιάσθηκε ούτε ένα παιδί με κομμένα χέρια.


Η «Φιγκαρό» του 1940 έλεγε ότι έδιναν στους μικρούς εβραίους δηλητηριασμένες καραμέλες ( !! ) . Μάλιστα έδινε και το μέγεθος. Αλλά ποτέ δεν βρέθηκε ούτε μια καραμέλα. Πώς να βρεθεί άλλωστε , αφού ήταν ψέμα. Οι Εβραίοι δίνουν αυτά τα νούμερα για να παίρνουν λεφτά από το Γερμανικό κράτος. Είναι σπεσιαλίστες στις πλαστογραφίες. Επίσης ο Πωλ Ρασινιέρ , σοσιαλιστής βουλευτής με πέντε χρόνια σε στρατόπεδα συγκεντρώσεων , αρνείται το «ολοκαύτωμα». Αγανάκτησε όταν διάβασε όλα αυτά τα ψέματα γύρω από τα στρατόπεδα , κι έγραψε το βιβλίο « Το Ψέμα του Οδυσσέα». Είμαι σίγουρος ότι κανένας από τους δημοσιογράφους που αναφέρεται στο «ολοκαύτωμα» , δεν έχει διαβάσει έστω και ένα αναθεωρητικό βιβλίο !


Κατηγορούν τους αναθεωρητές. Μα γιατί ;


Ο Φωρισσόν είναι ένας φιλήσυχος καθηγητής πανεπιστημίου που δεν είχε τίποτα κοινό με τους «ναζί». Το αντίθετο. Ήταν αντι – ναζί. Η μητέρα του ήταν Αγγλίδα. Το κυνηγητό του Φωρισσόν γίνεται από σκοτεινές δυνάμεις. Παρόλα αυτά συνεχίζει.


Ο Rise πρόεδρος της Ιατρικής Ακαδημίας , ήταν στο Μπούχενβαλντ. Μετά τον πόλεμο έγραψε ένα βιβλίο , για το ποιοι ήταν σε αυτό το στρατόπεδο. Ένα μεγάλο μέρος ήταν ποινικοί κρατούμενοι άλλοι ήταν ομοφυλόφιλοι και κομμουνιστές. Αναφέρει επίσης ότι έπαιρναν φαγητό 2 χιλ θερμίδων την ημέρα , συν την βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού.


Δηλαδή ζούσαν άνετα. ,τη στιγμή που εμείς στο Ανατολικό Μέ­τωπο τρώγαμε ψωμί σαν πέτρα. λειώνοντας το χιόνι για να πιούμε νερό ! Θα σας πω κάτι επί­σης που θα κάνει πoλλούς από εσάς να γελάσουν αλλά δείχνει ,πόσο καλά λειτουργούσαν τα στρατόπεδα συγκεντρώσεων. Σε κάθε στρατόπεδο υπήρχε το «σπίτι με τη ροζ λάμπα». Τι ήταν ; Πορνείο για τους φυλακισμένους. Με τιμή δύο μάρκα για είκοσι λεπτά ! Όταν βαρούσε η σάλπιγγα. όλοι αυτοί οι «σκε­λετωμένοι»; έτρεχαν για να πάρουν θέση ... Δεν νομίζω σε πολλές φυλακές σήμερα να δέχονται τέτοια πράγματα. Όλοι περνούν άσχημα σ' έναν πόλεμο. Σ ένα βαγόνι βρέθη­καν 146 παιδιά της Χιτλερικής Νεολαίας. νεκρά από το κρύο. Πολλές φωτογραφίες που μας δείχνουν για «εγκλήματα» είναι από την Δρέσδη !!!

Το Αντίδοτο : για να ξεφύγουμε κύριε Ντεγκρέλ απ ‘ αυτά τα θέματα τα οποία μας αναπτύξατε με πολλά επιχειρήματα.


Όπως θα είδατε στο 15ο τεύχος μας είχαμε γράψει για τον Μάο. Πολλοί , ακροδεξιοί και Ναζί, μας κατηγόρησαν ως αιρετικούς. Πέστε μας την γνώμη σας για τον Μάο.


Λ.Ν. : Ο Μάο ήταν επαναστάτης. Πάρα πολλά χρόνια προετοίμαζε την Μεγάλη Πορεία.
Οι Άγγλοι ήταν χειρότεροι από τους κομμουνιστές. Ήταν αποικιοκράτες. Ο Μάο αγωνίσθηκε για την ελευθερία της Κίνας. Έδωσε ψωμί στον λαό του. Αν δεν αρέσει σε πολλούς επειδή ήταν κομμουνιστής δικαίωμα τους. Εγώ πάντως τον θαυμάζω.


Το Αντίδοτο : για τον Τσε Γκεβάρα τι έχετε να πείτε ;


Λ.Ν. : ο Γκεβάρα είναι μια άλλη μεγάλη μορφή. Η δεξιά δεν έχει προσωπικότητες σαν τον Τσε. Εμείς έχουμε.


Είναι η αδυναμία της δεξιάς , διότι είναι πολύ μαλθακή. Εμείς δεν θα μπορέσουμε να βγάλουμε επαναστάτες σαν τον Τσε Γκεβάρα , διότι δεν είμαστε προετοιμασμένοι. Οι δεξιοί είναι δειλοί , δεν κάνουν για τίποτε.





Το Αντίδοτο : Κάπου γράψαμε «Κομμαντάτε Ερνέστο Τσε Γκεβάρα : ΠΑΡΩΝ». Εσείς ως ηγέτης Εθνικοσοσιαλιστής , πως το κρίνετε :


Λ. Ν. : Δυστυχώς αυτό εννοούσαν προηγουμένως δεν υπάρχουν Άνδρες ( με άλφα κεφαλαίο ) σαν τον Τσε Γκεβάρα. Τσε βγάζει μόνο μια ιδεαλιστική εποχή. Σήμερα όλοι είναι υλιστές.


Το Αντίδοτο : Πως βλέπετε το ΝΑΤΟ ;


Λ. Ν. : Μα όπως ακριβώς είναι. Το πατρονάρισμα της Ευρώπης από τις ΗΠΑ. Δεν είναι συμμαχία , είναι υποδούλωση.


Το Αντίδοτο : Την ΕΟΚ ;


Λ. Ν. : Αυτοί οι ηλίθιοι δημοκράτες οδηγούν την Ευρώπη στην οικονομική αναρχία και στην αμερικανοποίηση κάθε ημέρα , 2 – 3 επιχειρήσεις πέφτουν σε Αμερικανικά χέρια. Όλα τα super market στην Ισπανία είναι ξένα. Η ΕΟΚ υπερασπίζεται μόνο τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Οι πατρίδες , οι λαοί και οι εργαζόμενοι δεν την απασχολούν. Εμείς πρέπει να την πολεμήσουμε.


Το Αντίδοτο : Δεν σας «φοβίζει» το γεγονός ότι μετά τις απαντήσεις σας , κυρίως για τον Μάο και τον Τσέ , θα σας χαρακτηρίσουν και εσάς «αιρετικό» ;


Λ. Ν. : Εγώ πάντα έβλεπα με συμπάθεια τους «αιρετικούς». Έχουν κάτι το ηρωικό μέσα τους.


Το Αντίδοτο : Τι θα συμβουλεύατε τους Έλληνες Εθνικοσοσιαλιστές ;


Λ. Ν. : Προσοχή στην δεξιά. Για μένα η δεξιά είναι πιο επικίνδυνη από την αριστερά. Η δεξιά είναι ένας εχθρός που έχει το πρόσωπο του «φίλου».


Είναι ένας αντίπαλος σε αυτά που πιστεύουμε. Είναι δειλοί που συμμαχούν με τους πάντες , ακόμη και με τους κομμουνιστές , προκειμένου να μας χτυπήσουν. Αυτοί θέλουν την εξουσία για να κλέβουν και να τρώνε. Εμείς όταν μπήκαμε με το REX στο κοινοβούλιο , μπήκαμε για να το διαλύσουμε. Όχι για να παίξουμε το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Ο κ. Μπλας Πινιάρ τι θα κάνει κι αν βγει βουλευτής ;


Το Αντίδοτο : Ο κ. Πινιάρ είναι της «εθνικής δεξιάς».


Λ.Ν. : Τόσο το χειρότερο. Τι θα κάνει και αν πάει στις Βρυξέλλες ; ΤΙΠΟΤΑ. Παρουσία ; Αρνητική. Όλα του θα είναι ένα τίποτα ...