ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΦΥΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΦΥΣΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ανακοίνωση «Lamia Casual Crew» για την θλιβερή κατάντια
Το «Lamia Casual Crew», με αφορμή τις τραγικές και λυπηρές καταστάσεις που περνά η πατρίδα μας, σχολιάζει με έναν ιδιαίτερο τρόπο προς πολλούς αποδέκτες τα γεγονότα:
Η τελική σύγκρουση ξεκίνησε, ο homo economicus - το τελευταίο είδος , η κατάντια του ανθρώπινου είδους - ενάντια στην Φύση και την Τάξη! Το σχέδιο της παγκόσμιου Ελίτ, βρίσκεται ένα βήμα πριν την νίκη και συντριβή μας. Μπήκαμε ήδη στην εποχή του κινδύνου. Η απελπισμένη κούρσα προς την οικονομική ανάπτυξη, φαίνεται σήμερα σαν μια φυγή προς την καταστροφή της οικονομικής , κοινωνικής και οικολογικής ζωής.
Η κρίση της ηθικής και των αξιών ισοπεδώνουν οποιαδήποτε αντίσταση. Οι κυρίαρχες μεγαλοαστικές κοινωνίες αφανίζουν τα υπολείμματα και τις όποιες ελπίδες της κάθε οντότητας. Ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας και οραματιστής Jean Raspaill, τα είχε γράψει πριν 50 χρόνια , βλέποντας την Μεγάλη Αντικατάσταση η οποία πλέον έχει μεταμορφωθεί στην Μεγάλη Διαγραφή της Ευρωπαϊκής μνήμης! Μετά από την ολοκλήρωση του σβησίματος των Παραδόσεων, Κουλτούρας, Ηθικής, ακολουθεί η ολική καταστροφή της Φύσης η οποία είναι η βάση όλων!
Η αναγνώριση της φύσης ως βάση σημαίνει σεβασμό της φυσικής τάξης και της μεγάλης οικολογικής και ανθρωπολογικής της ισορροπίας. Σημαίνει επιμονή και μετάδοση των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών της ευρωπαϊκής κληρονομιάς μας σημαίνει βύθιση στη λαμπρότητα των τοπίων μας και αφοσίωση στην κοινοτική διάσταση των παραδόσεων μας, μέσω των εορτασμών των παραδοσιακών φεστιβάλ στον ετήσιο κύκλο.
Μπροστά λοιπόν σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση δεν υπάρχουν άλλες επιλογές από το να αναλάβουμε έναν πολιτιστικό αγώνα που θα διεξαχθεί χωρίς κανένα έλεος και του οποίου το αποτέλεσμα επιβάλλεται στο μέλλον, διότι αν από ατυχία αυτό χαθεί, κινδυνεύουμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με πολύ πιο τραγικές καταστάσεις από αυτές που βιώνουμε σήμερα. Αυστηρή προτεραιότητα είναι η πρόκληση του να μπορέσουμε να ξαναποκτήσουμε την ταυτότητα μας, να επιβεβαιώσουμε ποιοι είμαστε και η σταθερή πρόθεσή μας θα είναι να παραμείνουμε κυρίαρχοι του πεπρωμένου μας.
Για να αντιμετωπίσουμε μια πρόκληση αυτού του μεγέθους, χρειαζόμαστε νέες γενιές, ενήμερες για τις απειλές που βαραίνουν αυτές και τους απογόνους τους, γενιές που ξέρουν πώς να ανακαλύψουν εκ νέου τα θεμέλια της ιστορίας και του πολιτισμού μας με ένα απαιτητικό πνευματικό έργο που υποστηρίζεται από μια ακλόνητη θέληση. Τώρα πρέπει πρώτα να απελευθερώσουμε το νήμα του χρόνου για να ορίσουμε μια νέα σχέση με την οικογένεια, με το παρελθόν μας και με τις πατρίδες μας!
Είναι μια εσωτερική ακρόπολη που πρέπει να χτίσουμε για να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις που μας περιμένουν. Ενάντια στον Οργουελικό κόσμο που προσπαθεί να μας επιβάλει η αντίσταση έχει γίνει καθήκον, προκειμένου να έχουμε τουλάχιστον την παραμικρή ελπίδα επιβίωσης ... για τις επόμενες γενιές. Και τότε μπορεί να έχει δίκιο ο ποιητής Holderlin: «Εκεί που υπάρχει κίνδυνος, υπάρχει και αυτό που θα μας σώσει.»
«Lamia Casual Crew»
Αφιέρωμα από τον Ιούλιο Έβολα στον Νίκολας Κονσταντίνοβιτς Ραίριχ, Ρώσο συμβολιστή ζωγράφο.
- Καλλιτέχνης των υψών:Nicholas Roerich.
- Ο ζωγράφος των Θιβετιανών χιονιών.
O Roerich. Ρώσος στην καταγωγή, είχε µία ζωή γεµάτη δράση. Ταξίδεψε πολύ σε περιοχές ανέγγιχτες από την εξάπλωση του δυτικού πολιτισµού,διαμένοντας κατά κύριο λόγο στο Θιβέτ και στη δυτική Μογγολία. Εκεί µελέτησε επίσης τις τοπικές παραδόσεις, επισκέφτηκε µοναστήρια, διήγαγε κοινή ζωή με ασκητές και lamas προκειµένου να διεισδύσει εις βάθος στις πεποιθήσεις τους. Από εκείνο το περιβάλλον, είναι που γέµισε µε µυστήριο και ψυχικές επιρροές, κοντά στα όρια των αέναων χιονιών, από τα οποία κατά κύριο λόγο εμπνεύστηκε για τα έργα του. Να θυμηθούμε πάλι, ότι ο Roerich ο οποίος συγκέντρωσε υλικό σχετικά με τις ινδο θιβετιανές παραδόσεις. έγραψε σχετικά με αυτές, δημοσίευσε άρθρα και μεταξύ άλλων, σε συνδυασμό με ποιήµατα, έδωσε το ερέθισμα στο έργο, όσο και να απορούν οι εκτιμητές του τελευταίου νεοκλασικού ύφους, στο αριστούργημα του Igor Strawinsky, η "Ιεροτελεστία της Ανοιξης". Το οποίο, αντικατοπτρίζει την ατμόσφαιρα των ιεροτελεστιών και των τελετών των αρχαίων πολιτισμών.
Περιοριζόμενοι στην τέχνη του Roerich, κατά μία άποψη το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζεται στο γεγονός πως δεν αποτελεί απλώς καλλιτεχνική έκφραση. Ως τεχνική είναι πάντα απλή και γραμμική. Η σύνθεση αυτή όµως, χαρακτηρίζεται από μία αυθεντική ένωση του φανταστικού και του πραγματικού, του συμβολικού και του φυσικού. Συνεπώς, δίνεται μία παρουσίαση της φύσης (πρόκειται κατά κύριο λόγο για φυσικά τοπία) διαποτισμένη με μία παράξενη έννοια εσωτερικότητας και διαφώτισης. Η τέχνη του Roerich είναι πάνω από όλα μία τέχνη των χιονισμένων και αραιωμένων υψών, όπου η ευαισθησία και ο αέρας, χάνουν τον αντικειμενικό τους χαρακτήρα και δίνουν σε κάθε στιγμή τη ζωντανή αίσθηση της διαύγειας και της σιωπής. Επιπλέον, με σχεδόν πάγιο τρόπο, βλέπουμε να εισάγεται στο τοπίο του Roerich o μύθος και το σύμβολο: μορφές ασκητών προσηλωμένες σε πνευματικά Θέματα, φωτιές της μαγείας, σχηματισμοί ειδώλων, εµφανίσεις στοιχείων της φύσης, αντανακλάσεις αφύσικου φωτός και διαστρεβλώσεις σκιών, καταλήγουν στα κάδρα, κατά το σκηνικό των Άλπεων.
Μερικές φορές, απεικονίζονται η έρηµη γη, τα σπήλαια, οι κοιλάδες και πάγοι,για να αποδώσουν τον µοναδικό λόγο της διαφορετικης τάξης και να δοθεί το κλειδί του συνόλου. Το σηµαντικότερο δεν είναι µόνο η υποκειµενική δηµιουργία του καλλιτέχνη Roerich, αλλά πρώτα απ' όλα είναι το αρχείο των εµπειριών και των πιθανών αισθήσεων,που κατά τον δικό τους αντικειµενικό τρόπο. έχουν χαθεί µέσα στη σύγχρονη δυτική ζωή. Πράγματι,δεν πρόκειται για φανταστική επικάλυψη, ασύνδετη µε την πραγματικότητα. Αξίζει να αναφερθεί κατά κύριο λόγο πως, σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον, στο οποίο, µπορεί κάποιος να πέι ότι, όπως η πραγματικότητα αντλεί από ορισµένες πτυχές τον χαρακτήρα του μύθου. Ο µύθος προϋποθέτει επίσης τον χαρακτήρα µιας sui generis πραγματικότητας, η οποία εισάγεται για να αποτελέσει μέρος του τοπίου και της φύσης. Με κάποιον συνεχή τρόπο ο μύθος εσωτερικεύεται, με µία πρόσθετη διάσταση. µε µια έννοια, η οποία προκύπτει άµεσα από αυτές ακριβώς τις µορφές, από αυτά τα σύµβολα, αυτά τα φώτα, που δεν θα γνώριζε ούτε o ίδιος να πει περισσότερο αν είναι µέσα ή έξω από εμάς, αν είναι φώτα των πραγμάτων ή διαφώτιση του πνεύματος, ή ακόµα και τα δύο την ίδια στιγµή.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η τέχνη του Roerich που αγνοεί όλα τα τεχνάσµατα της ζωγραφικής της αφηρηµένης τέχνης, του ιµπρεσιονισμού και του σουρεαλισµού των τελευταίων ετών, υιοθετώντας παράλληλα, σε βάθος τις εκφραστικές ανάγκες, έχει την αξία µίας μαρτυρίας γιατί θα πρέπει να σκέφτεται, ότι η κατάσταση του νου ,σύµφωνα µε το κεντρικό τμήμα που γινόταν το σύµβολο και ο µύθος, αντικαθίσταται από τη βάση µε εκείνη την ίδια, που εµπνέει ολόκληρους πολιτισµούς και εξαφανισµένες παραδόσεις. Είναι πιθανόν ότι το Θιβέτ υπήρξε µία από τις λίγες περιοχές στις οποίες χάρη στην εξαιρετική του αποµόνωση, διατηρήθηκαν οι περιβαλλοντικές, ψυχικές και φυσικές συνθήκες του χθες. Δεν θα πρέπει να παραβλέπεται ο παράγοντας υψομέτρου. Είναι γνωστό πως σε µεγάλα ύψη όπου κάποιος είναι απρόσβλητος από τη νόσο του υψοµέτρου και έχει ανοιχτή τη ψυχή, μπορεί να παρέμβει µία κατάσταση ηµιµέθης, η οποία δεν προκαλεί μούδιασμα, αλλά µία ανώτερη διαύγεια. Τα πράγματα μιλούν συχνά σε μια γλώσσα που πριν δεν υποψιαζόμασταν, και οι αισθήσεις σε έναν Ορισµένο βαθμό, γίνονται άυλες και φωτεινές. Με αυτό το πρότυπο, το Θιβέτ, και ίσως κάποια άλλη περιοχή ομοίως προφυλαγµένη, θεωρούνταν ως εναποµείναντα τµήματα ενός διαφορετικού κόσμου, κατηργημένου από μία διαδικασία πύκνωσης και φυσικοποιημένης γενική παρέµβασης στην ανθρώπινη εμπειρία της πραγµατικότητας.
Κατά κάποιο τρόπο, αυτό που ξεχωρίζει στην ζωγραφική του Roerich δίνει το κλειδί για το τι θα πρέπει να σχέφτεται κάποιος σχετικά με την πραγματική έννοια του μύθου και του συµβόλου σε προσύγχρονους πολιτισμούς, συµπεριλαμβανοµένων των Δυτικών. Από άποψη προελεύσεως, ο μύθος και το σύµβολο δεν ήταν απλώς δηµιουργήματα της περιπλανώµενης φαντασίας, δεισιδαιµονιών, ονείρων ή ποιητικές προσθήκες σε µία πραγµατικότητα, όμοια με εκείνη που γίνεται αντιληπτή από τον καθένα σήµερα, εξίσου άγνωστη και κλειστή, τέτοια ώστε να επιτρέπεται στο μέγιστο κάποια υποκειµενική λυρική ερμηνεία. Αντιθέτως, πρόκειται, για µορφές γεννημένες, µε µεγάλη ομοιομορφία χαρακτήρων χαρακτήρων, από µία ψυχική διαδικασία ανάλογη µε εκείνη που παράγει τα όνειρα και πιο συγκεκριµένα τις παραισθήσεις (στα όνειρα η φαντασία µεταβαίνει σε πλαστικές φόρµες και σε σκοτεινές συµβολικές αντιλήψεις), οι οποίες εξέφραζαν την αίσθηση µιας διαφορετικής όψης της πραγματικότητας, της φύσης και της ζωής - της δική τους "ψυχικής" πλευράς, εξίσου αντικειµενικής και καλλιεργηµένης σε σχέση µε τις φυσικές αισθήσεις στην κανονική ζωή. Για το λόγο αυτό, ο µύθος και το σύµβολο αποτελούσαν, όπως έλεγαν, ένα ουσιώδες κοµμάτι στον αρχαίο πολιτισμό και στο ύφιστο πνευματικό επίπεδο, ενώνοντας κάθε μορφή ζωής, σε θεσµούς δικαίου, στο σύστηµα της απαράβατης πειθαρχίας, των παραδοσιακών γνώσεων και των τυπικών δραστηριοτήτων.
Είναι αυτό που ήδη ο Vico έφερε στην επιφάνεια, μιλώντας για "ηρωικούς πολιτισµούς", ενώ ο Schelling περιέγραφε την απαραίτητη διαδικασία από την οποία, προέρχεται η απόδοση του µύθου σε μία άλλη διάσταση της πραγµατικότητας. Επίσης, υπό ένα συγκεκριµένο πλαίσιο, ο Guénon, o Eliade, και ο εθνολόγος De Martinom, υπέδειξαν το σφάλμα του όποιος θεωρεί την αρχαϊκή εμπειρία της πραγματικότητας και της φύσης ταυτόσημη με την τωρινή,κάτι το οποίο είναι φυσικό αν αναλογιστούμε το κλείσιμο και την ατροφία όλων των φιλοσοφικών σχολών που υπήρξαν στην πορεία της ιστορίας.
Στην Αµερική, δεν είναι εύκολο να ειπωθεί, το τι θα µπορούσε να αποφέρει η ενασχόληση με την τέχνη του Roerich και Θα καθίστατο ενδιαφέρον στους ιδίους. Στην πραγµατικότητα, όλα αυτά που είναι η Αμερική, εκπροσωπούν το ακριβώς αντίθετο: έναν κόσμο τεχνικό και αποκαρδιωµένο, στον οποίο οι µόνες φυγές δίνονται από τη µουσική και τους χορούς πρωτόγονης προέλευσης, από το αλκοόλ, από τη χαύνωση και από την αθλητική μανία δηµιουργώντας έτσι λεπτές και προβληματικές ισορροπίες.
《...》
Όσοι έχουν βρεθεί στα μεγάλα οροπέδια του Θιβέτ χωρίς να έχουν την επιθυμία να εξερευνήσουν ή να είναι µέρος μιας οµάδας με συγκεκριµένους σκοπούς, μπορούν να επιβεβαιώσουν την αίσθηση αυτή, η οποία έρχεται στη ζωή όταν διαπερνάται η ψυχή της θιβετιανής πνευµατικότητας καθώς, οι µορφές του πνεύµατος και η παραδοσιακή της µαγεία. O Roerich είναι ο πρώτος δυτικός (εφόσον µπορούµε να αποκαλέσουµε ένα Ρώσο ως δυτικό), ο οποίος κατάφερε να αισθανθεί και να βιώσει τα παραπάνω, µέσω της ζωγραφικής νιώθοντας την ίδια στιγμή πως αυτό που πράττει ξεπερνάει τα όρια της τέχνης και είναι πέρα από κοινή και προσωπική αισθητική αντίληψη, διότι έχει την τάση να πραγματοποιείται ως μία αίσθηση της ίδιας της ζωής. Αυτό συμβαίνει διότι τα έργα του έχουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα προς κάτι το υπερβατικό, μέσα στο ενοποιημένο νόημα αυτού του κόσμου και με αναφορά όχι σε κάτι αφηρημένο αλλά σε μία πραγματική εμπειρία. Πιστεύω πως κάτι μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά τέχνη μόνο όταν δημιουργείται με μία τέτοια αντίληψη.
Τα Ιμαλάια μας οδήγησαν σε μία υπερβατική αγνότητα, σε μία μη ανθρώπινη πνοή: "Πολλά μέτρα πάνω από τη θάλασσα αλλά ακόμη περισσότερα πάνω από τον άνθρωπο", έγραφε ο Νίτσε για τη Sils-Maria. H κορυφή αυτή, όπως και η ψηλότερη ιταλική κορυφή (θυμάμαι τη νυχτερινή θέα μιας λευκής ερήμου από τη Capanna Margherita του όρους Rosa), μας ενώνει ξανά µε το φυσικό και συμπαντικό μας περιβάλλον, το οποίο είναι ίδιο µε αυτό των στοιχειωδών δυνάμεων της γης. Όπου η δυναμική αγνότητα και η 'ηρεμία που αποτυπώνεται επάνω στις παγωμένες και λαμπερές κορυφές, δίνουν την αίσθηση ότι είναι οι απόλυτες και άυλες κορυφές ή ο μαγνητικός ρυθµός στη µεγάλη πλοκή του Συνόλου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πρέπει να αντιληφθούμε στα έργα του Roerich, µία αχτίδα απελευθέρωσης, της πιο αληθινής απελευθέρωσης.
Εξέγερση ενάντια στο μέλλον
του King Ludd
Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή το δήθεν “περιβαλλοντικό νομοσχέδιο” που ψηφίστηκε τις τελευταίες μέρες, άλλα και για την πλήρη απουσία οικολογικής συνείδησης και φωνής εντός του εθνικιστικού χώρου. Οι εποχές που διανύουμε αν μη τι άλλο διακρίνονται για την ταχύτητα των αλλαγών τους. Αυτό που συχνά πυκνά ονομάζεται πρόοδος δεν είναι κάτι αυθαίρετο και αόριστο, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Είναι το συνεχώς αυξανόμενο άνυσμα της υλιστικής, βιομηχανικής και τεχνολογικής εξέλιξης. Η έννοια της Προόδου της οποίας οι θεμελιώδεις προκείμενες υπόκεινται καθαρά στο υλιστικό πεδίο έχει καταλήξει να είναι η Θρησκεία του σύγχρονου ανθρώπου.
Εκεί που ο άνθρωπος της παράδοσης ορίζει ως σημείο αναφοράς την αρετή η το κατά Φύσιν Ζήν, έχοντας ως πυξίδα και φάρο την ιερότητα ,τον συμβολισμό και τον μύθο του κόσμου που τον περιβάλει, ο σύγχρονος άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται τίποτε το βαθύτερο και εσωτερικό. Το δικό του σημείο αναφοράς και αξιολόγησης της ζωής παραμένει το "κατά κεφαλήν εισόδημα" το "Α.Ε.Π." και οι ανέσεις που προσφέρονται από τον πολιτισμό της μηχανής , ο οποίος ήλθε για να αντικαταστήσει τον πολιτισμό της Παράδοσης. Στην παραδοσιακή αντίληψη κάθε τι που σήμερα φαντάζει ανούσιο η κοινότυπο έχει έναν εσωτερικό συμβολικό χαρακτήρα.
Ακόμη και οι πλειονότητα των σύγχρονων φυσιολατρών οι οποίοι φαίνεται να είναι σε συνεχή επαφή με την φύση αδυνατεί να βιώσει κάτι περισσότερο από απλή διασκέδαση και ενθουσιασμό όταν επισκέπτεται την ύπαιθρο. Στην ουσία δεν θέλει να την επισκεφτεί θέλει να κυριαρχήσει πάνω της. Πάνω σε αυτό το ζήτημα κάνει μια αναφορά ο Ιταλός παραδοσιακράτης Ιούλιος Έβολα, λέγοντας: «Σε αυτή την βάση, θα πρέπει να προστατέψουμε τα βουνά από την εισβολή των τουριστών, οι οποίοι επιχειρούν να τα κάνουν κτήμα τους με την δημιουργία των δικών τους "πολιτισμένων βάσεων" (base camps). Δεν αναφέρομαι μόνο στην νεολαία, η οποία φέρνει μαζί της στα δικά διαφορά θέρετρα τα αυτοκίνητα της ,τις αστικές συνήθειες (όπως disco και γήπεδα αντισφαίρισης), και η οποία με το συμπλεγματικό και ματαιόδοξο τρόπο παρουσιάζει το φανταχτερό νέο εξοπλισμό που θα χρησιμοποιηθεί για μια ακίνδυνη βόλτα στο δάσος. Αναφέρομαι και σε όσους αμαυρώνουν την ηρεμία και τα καθαρά μέρη με τον υλισμό και την κοινοτοπία, με ανταγωνιστική διάθεση και με μια μανία για οτιδήποτε είναι δύσκολο και ασυνήθιστο, μόνο και μόνο για μια νέα επίδοση. Το όρος απαιτεί αγνότητα και απλότητα. Απαιτεί ασκητισμό!»
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω την θέση που πρέπει να κρατήσουμε μεταξύ των δύο αυτών κοσμοθεωριών αυτόν της παράδοσης και αυτόν της νεωτερικότητας. Χρησιμοποιούμε συχνά την φράση του προαναφερθέντος συγγραφέα: "Εξέγερση ενάντια στον Σύγχρονο Κόσμο" χωρίς Δυστυχώς να εμβαθύνουμε στην ουσία του τι τελικά είναι αυτός ο σύγχρονος κόσμος;
Εκεί έγκειται και κατά την γνώμη μου η απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής οικολογικής συνείδησης εντός των εθνικιστών. Ο σύγχρονος άνθρωπος αντιλαμβάνεται το περιβάλλον ως μια αστείρευτη δεξαμενή υλικών και μέσων. Αντιλαμβάνεται την σχέση του με το περιβάλλον όμοια με αυτή του "αγοραστή και του καταναλωτή" της " προσφοράς και της ζήτησης" και αυτό γιατί, όπως είπα και προηγουμένως, η σύγχρονη αντίληψη της ζωής είναι αμιγώς αποσυμβολιστική και οικονομοκεντρική. Εκτός αυτής της αντίληψης που έχει φωλιάσει μέσα μας ένας δεύτερος ανασταλτικός παράγοντας για την δημιουργία οικολογικής συνείδησης είναι το φαινόμενο της αστικοποίησης. Βλέπουμε ότι οι σύγχρονοι πληθυσμοί μετακινούνται ολοένα και μακρύτερα από την ύπαιθρο σχηματίζοντας τσιμεντένιες αυτοκρατορίες, απρόσωπες και καταθλιπτικές. Βλέπει κανείς την ματαιότητα αυτής της μεταστροφής στα δεκάδες τεχνητά άλση εντός των πόλεων τα οποία γεμίζουν ασφυκτικά με κόσμο που τρέχει για να καθίσει λίγα λεπτά στο γρασίδι να ακουμπήσει τα δέντρα που φύτεψε ο δήμος να αφουγκραστεί τους ήχους της φύσης μακριά από τις επιβλαβείς ηλεκτρονικές ηχητικές συχνότητες της πόλης.
Τι άθλια ανταλλαγή; θα έλεγε κανείς ... Όταν μέχρι και στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν ακόμα και η Αττική έσφυζε από χλωρίδα και πανίδα και οι κωμοπόλεις ήταν ακόμα σε επαφή με την φύση - ανάλογη με αυτή των χωριών. Ενώ αντιλαμβανόμαστε πως η ροπή προς το φυσικό περιβάλλον είναι καθόλα φυσική, ο άνθρωπος επέλεξε να γίνει αντιρρησίας της ίδιας του της συνείδησης να εγκαταλείψει αυτή την άμεση επαφή χτίζοντας μεγαλουπόλεις με την τραγική ειρωνεία να είναι εμφανής, όταν εντός αυτών δημιουργεί έναν τεχνητό μικρόκοσμο ,αντίγραφο εκείνου του μεγαλειώδους μακρόκοσμου που θυσίασε.
Έχοντας υπόψη τους δύο βασικούς πυλώνες που καθιστούν τον μέσο σύγχρονο άνθρωπο παντελώς αποκομμένο από την οικολογία θα προσπαθήσουμε να δείξουμε πως αυτοί οδηγούν στην καταλήστευση της εναπομένουσας φύσης. Αφού πλέον τα ποτάμια δεν είναι θεοί, στα δάση δεν υπάρχουν πνεύματα και τα βουνά είναι το καταλληλότερο σημείο να χτιστούν οδικές οδοί που θα οδηγούν και τον απλό, αδαή τουρίστα στην κορυφή. Δεν υπάρχει κάνεις λόγος για τον σύγχρονο άνθρωπο να μην εκμεταλλευτεί την φύση προς ίδιον όφελος δεν υπάρχει εντός της τίποτα το θεϊκό τίποτε το ανώτερο και συμβολικό μόνο ύλη προς εκμετάλλευση. Η έννοια της συνύπαρξης φαντάζει έωλη, πλέον το σύνθημα που κυριαρχεί είναι "ύπαρξη με κάθε τίμημα!". Και ακριβώς αυτό είναι που εφαρμόζεται ή τουλάχιστον προσπαθεί να εφαρμοστεί σε πολλά σημεία της Ελληνικής Υπαίθρου.
Ο στυγνός εκμεταλλευτής, ο βλάσφημος καταπατητής, που τόσους αιώνες στον βωμό της εκβιομηχάνισης καταπατά εκτάσεις γης, ανεγείρει τουριστικά θέρετρα σε ιερά βουνά, βασανίζει με τον χειρότερο τρόπο τα ζώα που προορίζονται για βρώση, εμφανίζεται ως απελευθερωτής και σωτήρας της φύσης που όπως λέει ‘’χρειάζεται χείρα σωτηρίας’’ Εμφανίζεται με χυδαίο τρόπο μπροστά σε χωριά, κοινότητες και περιοχές της υπαίθρου που αποτελούν τους μόνους που ζουν πλησιέστερα στο φυσικό περιβάλλον και τους αυτοπροσδιορίζεται ως σωτήρας! Με δημοκρατικά ψηφίσματα δίνει το πράσινο φως σε ιδιωτικές εταιρίες ανεμογεννητριών σε εταιρίες εξόρυξης υδρογονανθράκων και πάσης φύσεως ιδιωτικών επενδυτών που έχοντας το κατάλληλο κεφάλαιο θα μπορούν να επιβουλεύονται το φυσικό περιβάλλον. Στην Ελλάδα εδώ και χρόνια γίνονται ιδιωτικές και κρατικές επεμβάσεις στο περιβάλλον άλλα το επερχόμενο νομοσχέδιο έρχεται για να διευκολύνει ακόμη περισσότερο την καταλήστευση.
Πόσο αστείο και χυδαίο ταυτόχρονα ακούγεται το ότι δημιουργούν εγκαταστάσεις φιλικές προς το περιβάλλον ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ το περιβάλλον! Ένας σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι η "New Age" οικολογική συνείδηση των ιδιωτικών κολοσσών δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα "προϊόν " το οποίο πουλάει! Φυσικά δεν γίνεται λόγος για τα υπαρξιακά ζητήματα που θα θέσουν τον άνθρωπο εντός και σε πλήρη αρμονία με το φυσικό περιβάλλον, παρά μόνο για επενδυτικά Project που απλά θα ‘’παχύνουν’’ τους τραπεζικούς λογαριασμούς των κατόχων τους στο βωμό πάντοτε της "Oικολογίας".
Ο πολιτισμός της μηχανής που με χυδαίο τρόπο έθεσε εκτός του Φυσικού Γίγνεσθαι τον Άνθρωπο, κάνοντάς τον να μοιάζει με Θεό και Αφέντη χάριν της μηχανής και του ατσαλιού, έρχεται με τα ίδια μέσα να επαναφέρει την Τάξη. Δημιούργησε το πρόβλημα και έπειτα ‘’πουλάει’’ την λύση. Και ενώ όλα αυτά λαμβάνουν χώρα ο εθνικιστικός χώρος βρίσκεται εν υπνώσει. Καθώς φαίνεται δεν έχει αντιληφθεί πως ο σύγχρονος κόσμος είναι τόσο βαθιά ριζωμένος εντός της συνείδησης του, που ενώ νομίζει ότι έρχεται σε ρήξη μαζί του, στην πραγματικότητα είναι παθητικός δέκτης των συνεπειών του. Είναι στο χέρι μας να αναδείξουμε τις λύσεις και τις διεξόδους πάντα με οδηγό την Παράδοση. Καμία λύση δεν θα βρεθεί εκ των μέσων που δημιούργησαν το πρόβλημα.
Απαιτείται εδώ και τώρα επαναστατική σκέψη η οποία θα μας οδηγήσει στα ενδότερα και ουσιαστικά ζητήματα που πρέπει να επαναξιολογήσουμε. Κλείνοντας θα παραθέσω ορισμένα αποσπάσματα φιλοσόφων σχετικά με το ζήτημα που αναλύθηκε αποσκοπώντας να λειτουργήσουν σε συνδυασμό με το κυρίως κείμενο, τροφή για σκέψη.
«Αν ήταν δυνατόν να καταργηθούν οι μηχανές και να αποκατασταθούν οι παλιές τέχνες με όλα τα στοιχεία επιδεξιότητας και αξιοπρέπειας που ενέχουν, το «εργατικό πρόβλημα» θα έπαυε να υφίσταται. Αυτό αληθεύει ακόμα και για τις καθαρά υπηρετικές λειτουργίες ή για τις λίγο-πολύ ποσοτικές ασχολίες, απλώς γιατί οι μηχανές είναι οι ίδιες απάνθρωπες και αντι-πνευματικές. Οι μηχανές σκοτώνουν όχι μόνο την ψυχή του εργάτη, αλλά την ψυχή καθεαυτή, και γι’ αυτό επίσης την ψυχή του εκμεταλλευτή. Η συνύπαρξη εκμεταλλευτή και εργάτη είναι αδιαχώριστη από τη μηχανοποίηση. Οι τέχνες, λόγω της ανθρώπινης και πνευματικής ποιότητάς τους, προφυλάσσουν από αυτήν την χονδροειδή λύση. Η μηχανοποίηση του κόσμου, τελικά, σημαίνει τον θρίαμβο του υπολογιστικού και πανούργου σιδηρού εμπορίου. Είναι η νίκη του μέταλλου πάνω στο ξύλο, της ύλης πάνω στον άνθρωπο, της πονηριάς πάνω στην ευφυΐα.»
-ΚΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΦΥΛΕΣ
FRITHJOF SCHUON.
«Αν θέλετε να βάλετε κάποιον νέο στο σωστό μονοπάτι της παιδείας, προσέξτε να μη του ταράξετε την απλοϊκή, τη γεμάτη εμπιστοσύνη και ταυτόχρονα προσωπική, άμεση σχέση του με τη φύση. Σ’ αυτόν το νέο πρέπει το δάσος και ο βράχος, η θύελλα, το αρπαχτικό πουλί, το κάθε λουλούδι, η πεταλούδα, το λιβάδι, η βουνοπλαγιά να του μιλάνε στη γλώσσα τους. Πρέπει να ξαναβλέπει σ’ αυτά τον ίδιο τον εαυτό του σαν σε αναρίθμητους κατοπτρισμούς και αντιφεγγίσματα, σε μια δίνη από ρευστές εκφάνσεις. Έτσι , στη μεγάλη αλληγορία της φύσης θα διαισθανθεί , ασύνειδα, τη μεταφυσική ενότητα όλων των όντων και ταυτόχρονα θα «ακουμπήσει» κι ο ίδιος στην ακατάλυτη συνέχεια και στην αναγκαιότητά τους. Πόσοι όμως νέοι άνθρωποι μπόρεσαν κι ανδρώθηκαν έχοντας τόσο άμεση, σχεδόν προσωπική σχέση με τη φύση ; Οι υπόλοιποι υποχρεώνονται πολύ νωρίς να μάθουν μια άλλη αλήθεια : πώς να υποδουλώνουν τη φύση.»
ΝΙΤΣΕ
(Απόσπασμα διάλεξης του ως καθηγητής κλασικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βασιλείας το 1872).
«Υπό το πρίσμα των αρχαίων Ελλήνων είναι ύβρις η σημερινή στάση μας έναντι της φύσης το πως την καταδυναστεύουμε με την βοήθεια της μηχανής και της αδίστακτης εφευρετικότητας των τεχνικών και των μηχανικών.»
ΝΙΤΣΕ, Η Γενεαλογία της Ηθικής.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)