-1 puppet of ZOG

Μνήμη Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί & σχόλιο συναγωνίστριας για ένα βιβλίο που ελάχιστοι τόλμησαν να προβάλλουν

 

Ο Στρατηγός Soleimani έλεγε: «Δήλωσε την ανάγκη σου προς το Θεό, ώστε να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Υπάρχουν πολλοί πόνοι που, αν κοιτάξεις προσεκτικά, η σωτηρία μας κρύβεται μέσα τους και υπάρχουν πολλά γεγονότα στη ζωή μας την έκβαση των οποίων πρέπει να αφήνουνε στα χέρια του Θεού,  γνωρίζοντας ότι σε Εκείνον βρίσκεται η δική μας ευλογία»

Μάθημα ζωής και Πίστης από έναν χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο, που γνωρίσαμε κάποιοι μετά τον θάνατο του … !   

E. Κ.

Με αφορμή την τριακοστή τρίτη επέτειο αποβίωσης του Ιμάμη Χομεϊνί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το ειδικό τεύχος για την ζωή και τα έργα του.

Μπορείτε να το διαβάσετε σε ψηφιακή έκδοση εδώ

Την ίδια στιγμή διαβάζουμε σε καθεστωτικό μέσο:

Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις (IDF) έχουν αφιχθεί, από την Κυριακή 29 Μαΐου, στη Κύπρο για να συμμετέχουν στην ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ 2022» που θα διαρκέσει πέντε ημέρες, μέχρι την Πέμπτη 2 Ιουνίου. Η άσκηση εντάσσεται στα πλαίσια της αμυντικής συνεργασίας Κύπρου-Ισραήλ που τα τελευταία χρόνια εκτείνεται και στο πεδίο των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με φόντο τόσο τον χερσαίο όσο και τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο πέριξ της Κύπρου. Η άσκηση “Chariots of Fire”, διάρκειας 4 εβδομάδων εκ μέρους των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων εντάσσει τη Κύπρο στους σχεδιασμούς της κατά το πενταήμερο του «Αγαπήνωρος».

 έτος στρατιωτικά drills που αφορούν στη δράση του IDF σε σενάρια παρατεταμένης σύγκρουσης σε εχθρικό περιβάλλον (prolonged conflict in hostile terrain) και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δύο βασικές παραμέτρους: 

• Προσαρμογή σε συνθήκες μάχης εντός εχθρικού περιβάλλοντος ή γραμμών του εχθρού και διαχείριση συνθηκών κρίσης που προέκυψαν (τραυματισμοί, εκκένωση δυνάμεων, κοκ) και 

• Εκπαίδευση στη λογιστική και διοικητική υποστήριξη ενός τέτοιου περιβάλλοντος μάχης όπου τα στρατεύματα θα πρέπει να δεχθούν εφόδια από αεροπορικές ρίψεις

Σε αυτό το πλαίσιο η ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ» περιλαμβάνει διακλαδικά αντικείμενα όπως η εγγύς υποστήριξη μάχης με επιθετικά ελικόπτερα ή η κατεύθυνση πυρών από αυτά, η μεταφορά τραυματιών με τέτοια σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης καθώς και η ρίψη στρατιωτικού υλικού υποστήριξης χερσαίων δυνάμεων με εναέρια μέσα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κύπρος ως πεδίο (τερέν) στρατιωτικών επιχειρήσεων για το Ισραήλ προσομοιάζει -με ρεαλιστικούς όρους- δύο βασικά σενάρια για τον IDF.  Σύμφωνα με τα Ισραηλινά ΜΜΕ και την «Jerusalem Post», «την μάχη με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου εντός λιβανικής επικράτειας άρα εξ’ ορισμού σε άγνωστο έδαφος -προοπτική που εξυπηρετεί η Κύπρος λόγω εγγύτητας β. τις συνθήκες μάχης του IDF σε διασυνοριακές συγκρούσεις (Λίβανος, Συρία, Γάζα) όπου εναλλάσσονται ως επιχειρησιακά πεδία ορεινοί όγκοι μεσαίων και υψηλότερων υψομέτρων, κατοικημένοι τόποι (urban warfare) κι ανοικτό πεδίο. Το Τρόοδος ομοιάζει με το όρος Hermon, τόσο κλιματολογικά όσο και -ανά σημεία- υψομετρικά, κατεξοχήν πεδίο δυνητικής δράσης του IDF στα Υψίπεδα του Γκολάν και στο νευραλγικό σημείο του «τριεθνούς» μεταξύ Λιβάνου και Συρίας όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση Χεζμπολάχ». 

Και πριν λίγο καιρό στην Παλαιστίνη οι Σιωνιστές ...

Παλαιστίνη η γη της φωτιάς

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Την ίδια περίοδο που οι εισβολείς του Πούτιν με εμπροσθοφυλακή τους μισθοφόρους της Τσετσενίας μακελεύουν γυναίκες και παιδιά στο όνομα του «αντιναζισμού» και καταστρέφουν την Μαριούπολη, σε μια άκρη της Μεσογείου στην μεγαλύτερη φυλακή της γης την Γάζα εκτυλίσσεται ένα ακόμη επεισόδιο της προαιώνιας σύγκρουσης. Γεγονότα που αποκρύβονται από τα ΜΜΕ ή παραποιούνται για να μην υπάρχει αντικειμενική πληροφόρηση ενώ αποσιωπούνται πλήρως στα δελτία τύπου των κομμάτων. 

Έτσι λοιπόν οι καναλάρχες κάνουν λόγο για μερικές «δεκάδες Παλαιστινίων» που αντιστάθηκαν στην εισβολή των Ισραηλινών στο τέμενος του Αλ Ακσά ενώ στην πραγματικότητα ήταν χιλιάδες, για περιμετρικές μάχες ενώ η αλήθεια είναι ότι οι εχθροί της ανθρωπότητας έσπασαν με πέτρες τα τζάμια έριξαν δακρυγόνα και σφαίρες, συνέλαβαν άοπλους διαδηλωτές και βεβήλωσαν ένα ακόμη θρησκευτικό  μνημείο. 

Ο αιώνιος τοκογλύφος πάντα βρίσκει τρόπο για το νέο έγκλημα καλυπτόμενος πίσω από γεωπολιτικές κρίσεις ή κοινωνικές εκρήξεις. Παράλληλα χτύπησαν και στόχους της Συριακής αεράμυνας αφού ουδείς πρόκειται  να ασχοληθεί με την σιωνιστική επιθετικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας που εντόπισαν σε μια μικρή περίοδο δοκιμών τα Ισραηλινά F-35 στο πλαίσιο ενίσχυσης της Συρίας αποσύρθηκαν άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. 

Οι Παλαιστίνιοι παρά τις διαμάχες και τον αλληλοσπαραγμό, τις διαφωνίες και τις έριδες σε μια πρωτοφανή ένδειξη ενότητας εμφανίστηκαν με εκπροσώπους τους σε κοινό κάλεσμα και προχώρησαν σε μαζική ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο θράσος του κατακτητή. 

Παρά το γεγονός ότι ο ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν αφομοιώνει σταδιακά ομάδες της αντίστασης και τα απομεινάρια της Νασερικής επαναστατικής σκέψης παραμένουν αποδυναμωμένα στο εσωτερικό, ο Παλαιστινιακός λαός δεν ξεχνάει τους δεκάδες φυλακισμένους σε ισόβια κάθειρξη, τα δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην απομόνωση, τους δεκάδες απεργούς πείνας, τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, τις ξεριζωμένες ελιές και τις εξευτελιστικές σκηνές στα δεκάδες σημεία ελέγχου. 

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Παλαιστίνιος, πάλι η Παλαιστίνη θα έδειχνε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Στην καρδιά του κτήνους υπάρχουν κάποιοι που δεν καταθέτουν τα όπλα και μάχονται απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό.

Γιατί η Κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει Αντιπολίτευση; (άρθρο του Nero Valois)

γράφει ο Nero Valois

Πάνω από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης  Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην κοινωνία και στα λαϊκά στρώματα υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.

Η βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση ενορχηστρωμένη από ένα  σύνολο πολιτικών μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ. 

Με εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστων και δυσαρεστημένων προσπάθησε να βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο, πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.

Η μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο, εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών. 

Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.

Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιών ξεκίνησε επενδυτικά με τα φυντάνια της γνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν άγγιξε καν τον Μητσοτάκη. 

Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;

Μετά κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή. 

Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.

Ο Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.

Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος δύναμη αυτή την διετία; 

Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.

Η αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις  δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.

Οφείλεται στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε τρία επίπεδα:

Πρώτον στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα θεμελιώνει την Ιεραρχία και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό, επικέντρωση στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση. 

Δεύτερον στο πολιτικό επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις. 

Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.

Τα παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες», εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.

Είναι χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην γλώσσα μας από την Fatria Zentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του Γκαετάνο Μόσκα για τις ελίτ, διαβάστε την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού. Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών που να κοιτάει προς τα εκεί, να σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.

Δεν χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν.Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους, όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.

Ας μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την δύναμη, αυτό λείπει σήμερα. 

Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ. 

Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την  ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει  τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής αλλαγής σε βάθος χρόνου.

«Ο δρόμος που άνοιξε ο Στρατηγός Σολεϊμανί δεν έχει κλείσει»

 

του Μαύρου Χμερ

Την στιγμή που η άκρα αριστερά εξελίσσεται στο πιο χρήσιμο εργαλείο των κυβερνητικών σχεδιασμών για την επιβολή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης με άκρως δημοκρατικές πρακτικές, και η δεξιά υπηρετεί με πάθος τον ακραίο φιλελευθερισμό προς όφελος του κεφαλαίου που κατασπαράσσει τα πάντα, κάποιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό. 

Σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι antifaπου πανηγύρισαν την εξόντωση του με δημόσια ανακοίνωση τους και τους εθνοκάπηλους «νεοεθνικιστές» που επικρότησαν και αυτοί δημοσίως την εντολή δολοφονίας με drone που έδωσε ο φιλοσιωνιστής Trumpμε στόχο έναν ανώτατο αξιωματούχο ανεξάρτητης χώρας που έκανε διέλευση από το Ιράκ, υπάρχουν και Έλληνες που στηρίζουν την Ιρανική επανάσταση, μια νικηφόρα επαναστατική διεργασία και ναυαρχίδα της Αντισιωνιστικής αντίστασης από την κεντρική Ασία μέχρι το κέρας της Αφρικής. Οι προαιώνιοι αντίπαλοι του Ελληνισμού αναδεικνύονται σήμερα στους σύγχρονους «300» και προασπίζονται αξίες και αρχές απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό των καπιταλιστών. 

Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από την άνανδρη δολοφονία του Εθνικοεπαναστάτη Στρατηγού Qassem Soleimani. Στην πόλη των Αθηνών την 28^η Δεκεμβρίου 2021 στην Σταδίου στον «Ιανό» παραβρέθηκαν δεκάδες Ιρανοί και Έλληνες - ανάμεσα τους και συναγωνιστές της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» - στην παρουσίαση του βιβλίου των εκδόσεων Ταξιδευτής «Ο ευτυχισμένος φίλος μας», που είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του δολοφονημένου Ιρανού Στρατηγού ενός Μάρτυρα του Περσικού έθνους. 

Μια εκδήλωση που ελάχιστοι πρόβαλλαν από όλο το πολιτικό φάσμα που υποτίθεται ότι διαφωνεί με την Αμερικανική και Ισραηλινή εξωτερική πολιτική. Θάφτηκε κυριολεκτικά η είδηση της βιβλιοπαρουσίασης από τα «κοράκια» που διαφεντεύουν τον τόπο μας και κυρίως από αυτούς που ικανοποιούνται στο να εμφανίζονται ως δήθεν πολέμιοι του ιμπεριαλισμού ενώ να σημειωθεί ότι για λόγο που δεν γνωρίζουμε δεν έγινε όπως αναμενόταν η απευθείας μετάδοση στο διαδίκτυο της εν λόγω εκδήλωσης ενώ υπήρχε κανονικά στο πρόγραμμα των διοργανωτών ...

Το βιβλίο - η εξαιρετική μετάφραση του Αλί Καρατζί - αποτελεί ένα ανθολόγιο κειμένων από μικρές ιστορίες από συντρόφους, συνεργάτες ή απλούς στρατιώτες που μοιράστηκαν τις ενθυμήσεις τους από τον Στρατηγό Σολεϊμανί. Επίσης περιλαμβάνονται μαρτυρίες από προσωπικότητες, όπως ο ήγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα. 

Το να έρχεσαι σε επαφή με έναν κόσμο που προασπίζεται επαναστατικές αρχές προς όφελος και του Ελληνισμού, αφού ο εχθρός για εμάς είναι σήμερα οι Σαούντ τα παρακλάδια τους και οι περιφερειακές συμμαχίες των ισλαμοκαπιταλιστών είναι σαφέστατα ένα καθήκον των Αυτόνομων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών. 

Για αυτούς όμως που αρέσκονται στο να μιλούν στο πλευρό δεξιών και εμμονικών αντιφασιστών (και μάλιστα σε πολυτελείς αίθουσες μετά φαγητού) γενικά και αόριστα για το «Ισλάμ» χωρίς να λένε το παραμικρό για τον καίριο ρόλο του Τελ Αβίβ στην ανάπτυξη του ISIS ή την εμπλοκή Σιωνιστικών ΜΚΟ στην προώθηση μαζών στα νησιά και την ενδοχώρα καθώς και τον ρόλο της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ή τέλος έστω τον σημαντικό ρόλο του Πακιστάν - που επισκέφτηκε την πρεσβεία του γνωστός ακροδεξιός και παλαιότερα συνεργάτης του πολυπράκτορα Βαβύλη - τους αφήνουμε στην κρίση αυτών που γνωρίζουν την ουσία και τις συνθήκες της σύγχρονης γεωπολιτικής διαμάχης και αρνούνται να ακολουθήσουν πρακτικές και λογικές ενάντια στις ιδέες μας.

Παρείχε η 21η Απριλίου διευκολύνσεις στον 6ο στόλο τον Οκτώβριο του 1973;

Ἕνας ἀρκετὰ διαδεδομένος μῦθος, ὁ ὁποῖος κυκλοφόρησε ἀπὸ φιλοχουντικοὺς κύκλους -ἀλλὰ δὲν ὑποστηρίχθηκε ποτὲ δημοσίως ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Παπαδόπουλο-, εἶναι ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη ἀνετράπη τὸν Νοέμβριο τοῦ 1973 ἀπὸ τοὺς Ἀμερικανούς, ἐπειδὴ δῆθεν ἀρνήθηκε νὰ συνδράμει τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973, παρέχοντας λιμενικὲς διευκολύνσεις στὸν 6ο Στόλο.

Ὡς ἐκ τούτου, τὰ γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου προβάλλονται ὡς μία προγραμματισμένη ἀμερικανοκίνητη προβοκάτσια προκειμένου νὰ δημιουργηθοῦν οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τοῦ καθεστῶτος ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη.

Ὁ μῦθος αὐτὸς εἶναι ὁπωσδήποτε βολικὸς γιὰ τοὺς θιασῶτες τοῦ Παπαδόπουλου προκειμένου νὰ ἄρουν τὴν μέχρι σήμερα εὐρύτατα διαδεδομένη -πλὴν ὅμως αἴολη- ἀντίληψη ὅτι τὸ πραξικόπημα τοῦ 1967 ἦταν ἀμερικανοκίνητο καὶ ὅτι ἀκόμη καὶ ὁ ἴδιος ὁ δικτάτορας ἦταν πράκτορας τῆς CIA.

Ὑποστηρίχθηκε, ὡστόσο, καὶ ἀπὸ ἀντιπάλους τῆς χούντας, προκειμένου νὰ ὑποστηρίξουν τὴν -ἐξίσου αἴολη- ὑπόθεση ὅτι ὁ Παπαδόπουλος ἔπαψε ὡς ἐνεργούμενο τῶν Ἀμερικανῶν νὰ προωθεῖ τὰ συμφέροντά τους, κι ἔτσι ἐκεῖνοι ἀποφάσισαν νὰ τὸν ἀνατρέπουν χρησιμοποιώντας τὸν Ἰωαννίδη -γιὰ τὸν ὁποῖον -ἐξίσου ἀστήρικτα- ὑποστηρίζουν ὅτι ὑπῆρξε κι αὐτὸς πράκτορας τῆς CIA.

Πέρα, ὅμως, ἀπὸ τὴν σχετικὴ συνωμοσιολογία, τὰ διαθέσιμα στοιχεῖα οὐδόλως ἐπιβεβαιώνουν αὐτὸν τὸν ἰσχυρισμό.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι τὸ καθεστὼς Παπαδοπούλου-Μαρκεζίνη δημοσίως πῆρε ἀποστάσεις ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες στὸ ζήτημα συνδρομῆς τῶν ΗΠΑ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ ἀραβοϊσραηλινοῦ πολέμου τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1973.

Ἡ στάση αὐτὴ δὲν ἦταν πρωτότυπη. Οἱ περισσότερες εὐρωπαϊκὲς χῶρες-μέλη τοῦ ΝΑΤΟ ἀρνήθηκαν νὰ παράσχουν μιὰ τέτοια συνδρομὴ ἀρνούμενες νὰ χρησιμοποιηθεῖ ὁ ἐθνικός τους χῶρος ἀπὸ ἀμερικανικὲς δυνάμεις, ποὺ θὰ ἐπιχειροῦσαν ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ, φοβούμενες τυχὸν ἀραβικὸ ἐμπάργκο πετρελαίου εἰς βάρος τους. Μόνη ἐπίσημη ἐξαίρεση ἀποτέλεσε ἡ Πορτογαλία.

Ὡστόσο, στὴν ἑλληνικὴ περίπτωση ἔχει ἐπιβεβαιωθεῖ ἡ χρησιμοποίηση τοῦ θαλάσσιου καὶ ἐναέριου χώρου ἀπὸ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες, παρὰ τὴν ἐπίσημη διαφοροποίηση, ὑπὸ τὴν προϋπόθεση νὰ μὴν γίνει κατάχρηση, γιὰ μὴν ἐκτεθεῖ ἡ Ἑλλάδα στὸν ἀραβικὸ κόσμο.

Ἄς δοῦμε, λοιπόν, τί λένε οἱ ἴδιοι οἱ Ἀμερικάνοι, ποὺ ὑποτίθεται ὅτι ἀνέτρεψαν τὸν Παπαδόπουλο.

Παραθέτουμε τρεῖς ἐπίσημες δηλώσεις Ἀμερικανῶν ἐπιτελῶν, ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές:

«Ἡ Ἑλλάδα εἶχε ἐπιτρέψει στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες νὰ χρησιμοποιήσουν τὶς ἐπικοινωνιακὲς ἐγκαταστάσεις της, καθὼς καὶ τὰ ἀεροδρόμια τῶν Ἀθηνῶν καὶ τοῦ κόλπου τῆς Σοῦδας στὴν Κρήτη, ἐνῶ κανένας περιορισμὸς δὲν εἶχε ἐπιβληθεῖ στὶς κινήσεις ἤ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ 6ου Στόλου»

Roger Davies, Ἀμερικανὸς ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν, κατάθεση στὴν Ἐπιτροπὴ Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἀμερικανικῆς Βουλῆς (19 Φεβρουαρίου 1974)

«Δημοσίως, ἡ προηγούμενη Ἑλληνικὴ κυβέρνηση ὑπὸ τὸν Πρόεδρο Παπαδόπουλο  υἱοθέτησε μιὰ ἐλαφρῶς φιλοαραβικὴ στάση κατὰ τὸν πρόσφατο πόλεμο. Προβλέποντας μιὰ ἀρνητικὴ ἀπάντηση, δὲν ζητήσαμε ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τὴν παραχώρηση δικαιωμάτων προσγείωσης γιὰ τὶς ἐναέριες δυνάμεις μας καὶ ἀερομεταφορᾶς πολεμοφοδίων στὸ Ἰσραήλ. Ἡ κυβέρνηση, παρ’ ὅλα αὐτὰ ὑπῆρξε κρυφίως (privately) ἀρωγὸς τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν μὲ ποικίλους τρόπους. Μᾶς ἐπέτρεψαν τὴ χρήση τοῦ ἀεροδρομίου τῆς Σοῦδας σὲ πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση καὶ γιὰ διαφορετικοὺς σκοπούς, ἀπ’ ὅ,τι τοὺς ὑποχρέωνε ἡ διμερής μας συμφωνία. Ὁ κόλπος τῆς Σοῦδας ἐξάλλου ἀπεδείχθη ζωτικῆς σημασίας γιὰ τὸ ἀμερικανικὸ Ναυτικὸ σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸν ἀνεφοδιασμὸ τοῦ Ἕκτου Στόλου. Ἐπιπλέον, οἱ Ἕλληνες δὲν ἔφεραν προσκόμματα, πρῶτον, στὴ χρήση τῶν ἑλληνικῶν λιμένων ἀπὸ τὸν Ἕκτο Στόλο, δεύτερον, στὶς δραστηριότητες τοῦ Ἀμερικανικοῦ Σταθμοῦ Ναυτικῶν Ἐπικοινωνιῶν τῆς Νέας Μάκρης καὶ τρίτον, στὴν χρησιμοποίηση τῆς Ἀμερικανικῆς Ἀεροπορικῆς Βάσης τοῦ Ἡρακλείου Κρήτης».

Ἀπόρρητο Ὑπόμνημα τοῦ Ἐπιτελείου τοῦ State Department πρὸς τὸν ὑπουργὸ ἐξωτερικῶν, Kissinger (1974)

«Τὸ δημοκρατικὸ Ἰσραὴλ διασώθηκε τὸ 1973 μόνο χάρη στὴν ὕπαρξη τῆς φασιστικῆς (sic) Πορτογαλίας, ὅπου προσγειώνονταν τὰ ἀεροπλάνα τῆς ἀμερικανικῆς ἀερογέφυρας, τῆς φασιστικῆς (sic) Ἱσπανίας ὑπεράνω τῆς ὁποίας τὰ ἀεροπλάνα μας ἀνεφοδιάζονταν καὶ τῆς φασιστικῆς (sic) Ἑλλάδας, ἀπὸ τὰ λιμάνια τῆς ὁποίας ἐνεργοῦσαν ὁ Ἕκτος Στόλος καὶ οἱ νηοπομπές. Στὴ διάρκεια τοῦ πολέμου τῆς Μέσης Ἀνατολῆς ἡ Τουρκία ἐπέτρεψε σὲ σοβιετικὰ ἀεροπλάνα νὰ διέρχονται ἀπὸ τὸν ἐναέριο χῶρο της καὶ ἔφερε ἐμπόδια σὲ ἐμᾶς. Ἀντίθετα, ἡ Ἑλλάδα ἐπέτρεψε στὸν Ἕκτο Στόλο νὰ συνεχίσει νὰ ἐνεργεῖ ἀπὸ τὶς βάσεις της καὶ τοῦτο εἶναι ἡ μεγάλη διαφορὰ μεταξὺ Ἑλλάδας καὶ Τουρκίας σὲ στιγμὲς κρίσεως».

Δήλωση ναυάρχου Zumwalt, ἐπικεφαλῆς τῆς ὅλης ἀμερικανικῆς ἐπιχείρησης (1976)

Τὰ στοιχεῖα ἔχουν ληφθεῖ ἀπὸ τὴν σχετικὴ μελέτη τοῦ Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, «Τὸ ἑλληνικὸ δικτατορικὸ καθεστὼς στὴ συγκυρία του Μεσανατολικοῦ Πολέμου τοῦ 1973»

Γιὰ νὰ μὴν ὑπάρξει παρεξήγηση, δὲν λαμβάνουμε ἐδῶ θέση ἀξιολογώντας τὴν στάση τοῦ καθεστῶτος, ἄν ἔπραξε ὀρθῶς ἤ ἐσφαλμένως. Ἁπλῶς ἐπιχειροῦμε νὰ περιγράψουμε τί πραγματικὰ ἔκανε. Καὶ ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε τὸ ἀλάθητο. Κάθε ἀμφισβήτηση, εὐχαρίστως δεκτή, ἀρκεῖ νὰ συνοδεύεται ἀπὸ τεκμήρια -πραγματικὰ τεκμήρια. 

πηγή

Pyotr Kropotkin και Muammar Qaddafi - μια συγκριτική ματιά στον Κανταφισμό από την αριστερή οπτική: όταν ο ευγενής «Aναρχικός Πρίγκιπας» Πέτρος Κροπότκιν συνάντησε τον Εθνικιστή «Αδερφό Συνταγματάρχη» Μουαμάρ Καντάφι στην όαση των ιδεών της Λιβύης

Το παρακάτω άρθρο αφιερώνεται στην εθνομηδενιστική antifaτου λεγόμενου «ακροαριστερού/αναρχοκομμουνιστικού/αντιεξουσιαστικού χώρου» (ένα ενδιαφέρον άρθρο για το τι συμβαίνει με αυτούς εδώ) που έσπευσε να χειροκροτήσει την ιμπεριαλιστική εισβολή στην Λιβύη το 2011 (δείτε εδώ) καθώς και την καταστροφή του Κανταφικού καθεστώτος της «Μεγάλης Αραβικής Σοσιαλιστικής Λαϊκής Τζαμαχιρίγια» από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων από τους μισθοφόρους σαλαφιστές και τους αμερικανοκίνητους μοναρχικούς, την λεηλασία του φυσικού πλούτου από τις καπιταλιστικές δυνάμεις και την επαναφορά του δουλεμπορίου (δείτε εδώ) στην περιοχή.

Οι απόψεις και τα συμπεράσματα του Ρώσου συγγραφέα δενείναι απαραίτητο να εκπροσωπούν το σύνολο της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» ή των συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης». 

Με το άρθρο αυτό συμπληρώνεται μια σειρά αναρτήσεων σχετικά με την Νασερική αντισιωνιστική Λιβύη τα οποία μπορείτε να διαβάσετε στο σύνολο τους στην ετικέτα «Λιβύη»

Εισαγωγικό σημείωμα: Τίτος

Ο ευγενής αναρχικός Κροπότκιν και ο νασερικός εθνικιστής Καντάφι. Πώς συμβιβάζονται; 

Ο αναρχικός Προυντόν και ο πρωτοφασιστικός Κύκλος Προυντόν. Ο αναρχο-κολλεκτιβιστής Μπακούνιν και ο παν-σλαβιστής Μπακούνιν. Ο αναρχο-κοινοτιστής Κροπότκιν και ο δαρβινιστής Κροπότκιν, ο άναρχο-συνδικαλιστής Σορέλ  και ο Σορέλ πηγή έμπνευσης του δημιουργού των πρώτων «fasci di combattimento». Ο «Εθνικός Απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στρατός» του υποδιοικητή Μάρκος («Μια επαναστατική διαδικασία πρέπει να έχει ως αφετηρία την επανανακάλυψη της έννοιας του Έθνους και της Πατρίδας») και το κίνημα του κάνει λόγο για Πατρίδα και Σοσιαλισμό, που υπερασπίζεται τις παραδόσεις και τα εθνικά σύμβολα, την εθνική ταυτότητα και την γη των προγόνων. 

Η ρομαντική νοσταλγία της οργανικής προ-νεωτερικότητας μέσα στα ερείπια του αστικού βιομηχανικού τοκογλυφικού μοντερνισμού. Νοσταλγία της υπαίθρου, της φυλής, της κοινότητας, των αδελφοτήτων, των συντεχνιών. Νοσταλγία ενός Μεσαίωνα, Κιβωτού της Αρχαιότητας. Ο αρχαιοπρεπής Πλήθωνας ως η επιθανάτια φωνή της πολεμικής κραυγής του μεσαιωνικού Βυζαντίου. 

Το Συντεχνιακό Κράτος, ένα οργανικό μη-κράτος, ως η διαλεκτική εκρηκτική σύνθεση μεταξύ κρατισμού και αντικρατισμού, εκπροσώπησης και ιεραρχίας, που ξεκινάει με την εξύψωση της πολιτικής βίας και τελειώνει στην υπεράσπιση του σοσιαλισμού στο Σαλό, της Λαϊκής Βούλησης και του Χαρισματικού Ηγέτη. 

Οι Λαϊκές Επιτροπές της Τζαμαχιρίγια θυμίζουν το Κάλεσμα του Ρήγα για τον σχηματισμό των Λαϊκών Συνελεύσεων στις Κοινότητες, που θα έστελναν εκπροσώπους στην Εθνοσυνέλευση που θα αναδείξει τον Ηγέτη, τον νέο Μεγαλέξανδρο της Χάρτας του, ο Κοινοτισμός και η Αριστοκρατία του Δραγούμη το όραμα του για μια Ελλάδα πέρα από τα σύνορα που επιβάλλει το καθεστώς της ανομίας.

Αν, όπως είπε ο Λένιν, ο αριστερισμός είναι η παιδική ασθένεια του Κομμουνισμού, τότε ο αναρχισμός είναι η παιδική ασθένεια του Φασισμού;  

Ένα ερώτημα σαν δίκοπο μαχαίρι που λίγοι τολμούν να αγγίξουν την κοφτερή λεπίδα του. Το σύντομο βίαιο εξωστρεφές ξέσπασμα του Επαναστατικού Φασισμού ήταν η προσπάθεια αυτουπέρβασης του μικροεθνικισμού του. Αν αντ' αυτού είχε επιλέξει την ενίσχυση των αντιστασιακών εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, σήμερα όλη αυτή η ψευδολογία, η σύγχυση και η παρανόηση θα απουσίαζε. 

Η ασυνέπεια βρίσκεται σε αυτούς που κρύβουν μέσα τους έναν αιρετικό πρωτοφασιστή κοινωνιστή και αρνούνται βλακωδώς να το παραδεχτούν ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό. Η δική μας ουτοπία είναι η απουσία μιας μονολιθικής ιεραρχίας που εμποδίζει τις Συμπολιτείες των Λαϊκών Κοινοτήτων, την κληρονομιά των Σουλιωτών να θριαμβεύσουν. Είναι η απαγόρευση της Λαϊκής αυτοδιοίκησης (όπως έπραξε από νωρίς το προτεκτοράτο που ονομάστηκε ελληνικό βασίλειο) που μετατρέπει τις επαναστάσεις σε μονολιθικά καθεστώτα;  Είναι αυτό το κοινό χαρακτηριστικό των Επαναστάσεων που διαρκούν ως τέτοιες; 

Από τα βουνά της Σιέρα Μαέστρα στην Καραϊβική ως την οροσειρά του Ζάγκρος που φωτίζεται από την πύρινη ελπίδα του Newroz, τελικά η αληθινή διαφορά δεν είναι ανάμεσα στον κρατισμό και τον αντικρατισμό, αλλά ανάμεσα στο οργανικό και το μηχανικό. Το ζωντανό και το άψυχο. Το αληθινό και το ψεύτικο. 

Ο αναρχικός πρίγκιπας Κροπότκιν και ο σοσιαλοεθνικιστής βεδουίνος Καντάφι συναντιούνται εκεί που η Λαϊκή Βούληση συναντά τους Ιερούς και άγραφους Νόμους του Διός (των Θεών, του Θεού, του Αλλάχ), αλλά για την Αντιγόνη θα μιλήσουμε μια άλλη φορά.

Σχετικός παλαιότερος σύνδεσμος: 

«Αναρχοφασισμός» η ιδεολογική σύνθεση της «Τρίτης Θέσης»

Κροπότκιν - και Μουαμάρ Αλ Καντάφι: Ένα δοκίμιο σύγκρισης

του Ρώσου οικονομολόγου και κοινωνιολόγου Said Gafourov

Μετάφραση: Τίτος

Δημοσιεύτηκε εδώ και εδώ

Το τελευταίο τέταρτο του εικοστού αιώνα η Λιβύη ήταν στο επίκεντρο της παγκόσμιας προσοχής. Οι ανορθόδοξες εξωτερικές και εγχώριες πολιτικές, η πρόκληση της στις ανεπτυγμένες χώρες μαζί με τη στρατηγική γεωγραφική της θέση και τους μεγάλους ορυκτούς πόρους (κυρίως πετρελαίου), προσελκύουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε σύγκριση με άλλες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Ένα από τα χαρακτηριστικότερα χαρακτηριστικά της χώρας ήταν η Τρίτη Οικουμενική Θεωρία, που αναπτύχθηκε από τον ηγέτη της Λιβυκής Επανάστασης Συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι, η οποία εισήχθη ως εναλλακτική λύση τόσο για την καπιταλιστική όσο και για την κομμουνιστική ιδεολογία. Αυτή η «νέα φιλοσοφία» δεν εφαρμόστηκε μόνο θεωρία και πράξη στη Λιβύη, αλλά θεωρήθηκε επίσης ως η πλέον αποτελεσματική για άλλες αναπτυσσόμενες χώρες. Χώρες όπως το Μπενίν ή η Μπουρκίνα Φάσο χρησιμοποίησαν στοιχεία της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας στις κυβερνητικές τους ιδεολογίες.

Πολλοί δυτικοί μελετητές θεώρησαν ότι η ιδεολογία του Καντάφι ήταν κάτι ιδιαίτερα ανατολίτικο, ξένο προς το δυτικό σύστημα αξιών που βρίσκεται έξω από το κύριο ρεύμα τόσο της δυτικής όσο και της ανατολικής φιλοσοφίας ή σαν απλοποίηση μιας ήδη απλοποιημένης «μαρξιστικής φιλοσοφίας» ή σαν «πραγματικό σοσιαλισμό» προσαρμοσμένο σε «φυλετικούς (στμ tribe όχι race) σοσιαλιστές πρίγκιπες».

Από την άλλη πλευρά, ορισμένοι στοχαστές του Τρίτου Κόσμου όπως ο Σάμι Χατζάρ υποθέτουν ότι το σύστημα αξιών του Καντάφι βρίσκεται στο πλαίσιο φιλοσοφικών παραδόσεων που επιστρέφουν στο «Κοινωνικό Συμβόλαιο» του Ρουσσώ.

Το 1973 το Υπουργείο Πληροφοριών και Πολιτισμού της Λιβύης δημοσίευσε ένα φυλλάδιο «Η Θεωρία του Τρίτου Κόσμου: η Ιερή Αντίληψη του Ισλάμ και η Λαϊκή Επανάσταση στη Λιβύη». Η θεωρία αναπτύχθηκε αργότερα στο φυλλάδιο του 1974 «Οι Αρχές της Θεωρίας του Τρίτου Κόσμου». Στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα, ο Καντάφι δημοσίευσε 3 μέρη του γνωστού «Πράσινου Βιβλίου», συνοψίζοντας και συστηματοποιώντας τη θεωρία του.

Από την άποψή μας, η πιθανή επιρροή (άμεση ή έμμεση) ιδεών ευρωπαϊκού και ρωσικού αναρχισμού στον Καντάφι, αξίζει τουλάχιστον να συζητηθεί.

Τον 19ο αιώνα, ο όρος «αναρχισμός» χρησιμοποιήθηκε για να ορίσει ένα αρκετά ευρύ πνευματικό και πολιτικό κίνημα. Διαφορετικοί στοχαστές όπως ο Προυντόν, ο Στίρνερ, ο Μπακούνιν, ο Λέων Τολστόι, ο Κροπότκιν και πολλοί άλλοι δήλωσαν την αλληλεγγύη τους στον Αναρχισμό ως κοινωνικο-φιλοσοφική θεωρία. Αν και οι φιλοσοφικές τους ιδέες ήταν μάλλον διαφορετικές, όλες είχαν ένα κοινό σημείο - όλοι πίστευαν ότι η κύρια αιτία αδικίας, κοινωνικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης ενός ανθρώπου από έναν άλλο ήταν το κράτος και οι πολιτικοί θεσμοί του.

Το όραμα του Καντάφι για τη σοσιαλιστική κοινωνία συνοψίζεται ως εξής:

«1) Ο σκοπός της σοσιαλιστικής κοινωνίας είναι η ευτυχία του ανθρώπου που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο μέσω της υλικής και πνευματικής ελευθερίας.

2) Οι υλικές ανάγκες όλων πρέπει να είναι εξασφαλισμένες, ασφαλείς από αυθαίρετη αναστάτωση.

3) Η ανισότητα πλούτου, εισοδήματος και κοινωνικής θέσης πρέπει να είναι μέτρια. Ο πλούτος που υπερβαίνει τις ιδιωτικές ανάγκες πρέπει να είναι δημόσια και όχι ιδιωτική ιδιοκτησία.

4) Ο άνθρωπος πρέπει να βρει εκπλήρωση στο έργο του όχι μόνο στη χρήση του εισοδήματος που αποκομίζει από αυτό».

Ο Πέτρος Κροπότκιν - ο ιδρυτής του Αναρχοκομμουνισμού και ένας από τους πιο σεβαστούς θεωρητικούς του Αναρχοσυνδικαλισμού καθόρισε ένα από τα πιο σημαντικά ανθρώπινα δικαιώματα - το δικαίωμα της ευημερίας που είναι «η δυνατότητα να ζεις ως άνθρωπος και να μεγαλώνεις παιδιά». «Πάνω από το ψωμί και πάνω από την ευημερία, πάνω από τη συλλογική περιουσία μπορούμε να δούμε έναν νέο κόσμο να έρχεται - έναν κόσμο όπου μπορούμε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον και να ικανοποιούμε τις αξιοπρεπείς και ευγενείς επιθυμίες μας για το ιδανικό ... όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί … ένας εργάτης θα δούλευε σε ό, τι είναι καλύτερο για αυτόν, ένας ερευνητής θα έκανε τα έργα του χωρίς επιφυλάξεις, ένας καλλιτέχνης δεν θα έβριζε το ιδεώδες του για την ομορφιά υπέρ των χρημάτων».

Έτσι μπορούμε να δούμε ότι οι τελικοί κοινωνικοί στόχοι του Καντάφι και του Κροπότκιν είναι παρόμοιοι. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι συσχετισμοί στις λεπτομέρειες.

Το πρώτο μέρος του Πράσινου Βιβλίου (1976) ξεκινά με μια περιγραφή και αυστηρή κριτική για το παραδοσιακό αστικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι η μεθοδολογία αυτής της κριτικής είναι μάλλον παρόμοια με εκείνη του Κροπότκιν ή του Μπακούνιν. Στην εισαγωγή της πρώτης γαλλικής έκδοσης του "Ψωμή και Ελευθερία" του Κροπότκιν διαβάζουμε: «το πρώτο βιβλίο του Κροπότκιν, ‘’Λόγια ενός Επαναστάτη’’ ήταν αφιερωμένο κυρίως στη σκληρή κριτική της ανήθικης και κακής αστικής κοινωνίας κι έκανε επίκληση στην ενέργεια των επαναστατών. να αγωνιστούν ενάντια στο κράτος».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, το όργανο ή το μέσο κοινωνικού ελέγχου (δηλ. το κράτος) είναι το κύριο πολιτικό πρόβλημα που ανέκαθεν βρισκόταν μπροστά στην ανθρωπότητα. Ο αγώνας για το «όργανο ελέγχου» οδηγούσε πάντα στη νίκη ενός ατόμου ή ενός κόμματος ή μιας τάξης και στην ήττα του λαού. «Το Κοινοβούλιο είναι μια λανθασμένη παρουσίαση του λαού και τα κοινοβουλευτικά συστήματα είναι μια ψεύτικη λύση στο πρόβλημα της δημοκρατίας. Ένα κοινοβούλιο ιδρύθηκε αρχικά για να εκπροσωπεί τον λαό, αλλά αυτό από μόνο του είναι αντιδημοκρατικό καθώς η δημοκρατία σημαίνει την εξουσία του λαού και όχι μια εξουσία που ενεργεί για λογαριασμό του », δηλώνει ο Καντάφι.

«Τα κοινοβούλια αποτέλεσαν νομικό εμπόδιο μεταξύ του λαού και της άσκησης αποκλεισμού των μαζών από ουσιαστική πολιτική και μονοπωλήσεως της κυριαρχίας στη θέση τους».

Ο Καντάφι καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «έχει γίνει δικαίωμα των ανθρώπων να αγωνίζονται μέσω της λαϊκής επανάστασης να καταστρέψουν όργανα όπως οι λεγόμενες κοινοβουλευτικές συνελεύσεις που σφετερίζονται τη δημοκρατία και την κυριαρχία και που καταπνίγουν τη βούληση του λαού» - αυτή η δήλωση συσχετίζεται με το περίφημο συνθήματα σύγχρονων αναρχοτρομοκρατών όπως, «Ενώ η κακή αστική κοινωνία χρησιμοποιεί βία υπό το όνομα της δικαιοσύνης, η δικαιοσύνη του προλεταριάτου είναι η βία».

Σε γενικές γραμμές, για τους αναρχικούς, ολόκληρο το σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ήταν το αντικείμενο της αιχμηρής ασυμβίβαστης κριτικής τους. Ο Μπακούνιν περιέγραψε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία ως «δήθεν κατάσταση δήθεν λαϊκής βούλησης, η οποία υποτίθεται ότι εκπροσωπείται από δήθεν εκπροσώπους σε δήθεν λαϊκές συναντήσεις».

Ο Κροπότκιν αρνήθηκε την ιδέα ότι το κράτος ήταν απαραίτητο - το χαρακτήρισε «δεισιδαιμονίες, που παίζουν το ρόλο της μοίρας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων» και πίστευε ότι η αυτοοργάνωση των μικρών κοινοτήτων που ενώθηκαν σε ομοσπονδιακή βάση ήταν η δομή που πρέπει να αντικαταστήσει το κράτος που είναι «συσκευή βίας».

Δήλωσε ότι ο στόχος της «εύρεσης μιας τέτοιας κυβέρνησης που θα κάνει τους ανθρώπους να υπακούν, ενώ υπακούουν ακόμη στην κοινωνία», δεν ήταν εφικτός και επεσήμανε ότι «η κοινωνία προσπαθεί να απελευθερωθεί με κάθε δυνατό τρόπο από κάθε είδους κυβέρνηση και να εκπληρώσει τις απαιτήσεις της με δωρεάν συμφωνίες μεταξύ ατόμων και ομάδων, επιδιώκοντας έναν στόχο».

Μπορούμε να δούμε εδώ ότι τα πολιτικά ιδεώδη του Κροπότκιν επανέρχονται στο «Κοινωνικό συμβόλαιο» του Ρουσσώ, τον οποίο εκτιμούσε ιδιαίτερα. Μπορούμε να πούμε ότι τόσο ο Καντάφι όσο και ο Κροπότκιν βλέπουν την κύρια εσωτερική αντίφαση μέσα στις υπάρχουσες κοινωνίες ως την αντίφαση μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Και οι δύο χρησιμοποιούν την έννοια των «λαϊκών μαζών» που είναι οι κινούμενες δυνάμεις των κοινωνικών επαναστάσεων. Οι μάζες δεν διαιρούνται σε στρώματα, τάξεις, εθνοτικές, ομολογιακές και επαγγελματικές ομάδες. Σύμφωνα με τον Κροπότκιν, η αναρχία ήταν ένα «λίγο πολύ αντανακλαστικό ιδανικό των μαζών». Ο Καντάφι χρησιμοποιεί τον όρο «άνθρωποι» και η εξουσία του λαού γενικά ως αδιαίρετη οντότητα είναι μια εναλλακτική λύση στην παλιά άδικη πολιτική τάξη.

Ίσως μπορούμε να πούμε ότι οι κοινωνικές πραγματικότητες στη Λιβύη και στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια της μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης που όντως καθόρισε την ιδεολογία της αναρχίας ήταν μάλλον παρόμοιες. Η κοινωνική διαστρωμάτωση της κοινωνίας και στις δύο περιπτώσεις ήταν ασθενής. Η αντι-φεουδαρχική ενοποίηση όλων των τρίτων τάξεων στη Γαλλία, η οποία περιλάμβανε τη συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων, ήταν δομικά κοντά στην ενότητα όλων των Λιβύων που αντιτάσσονταν στην αδύναμη και απαξιωμένη βασιλική εξουσία και τους μικρούς εμπορικούς κύκλους.

Από την άλλη πλευρά, η επακόλουθη πόλωση και ο αυτοπροσδιορισμός διαφορετικών κοινωνικών ομάδων: προλεταριάτου, μικροαστικής, οικονομικής και εμπορικής αστικής τάξης, αγροτών κ.λπ. Ο Καντάφι είπε κάποτε ότι, «Εάν η Επανάσταση κάνει λάθος, η επανάσταση πρέπει να διορθωθεί». Αυτό ειπώθηκε σε μια στιγμή κρίσιμων κοινωνικών αντιθέσεων μεταξύ μιας αναδυόμενης αστικής τάξης και των «Επαναστατικών Επιτροπών» που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα της ολιστικής κοινωνίας σε μια περίοδο αντι-αποικιακής και αντι-φεουδαρχικής επανάστασης.

Το σύστημα των Λαϊκών Συνελεύσεων και Επιτροπών που από την άποψη του Καντάφι είναι «ο μόνος τρόπος για μια γνήσια Δημοκρατία» είναι πολύ κοντά τόσο στο πνεύμα όσο και στο γράμμα της κατανόησης του Κροπότκιν για μια μελλοντική κοινωνική αυτοοργάνωση της κοινωνίας. Ένας λαός ελέγχει τον εαυτό του, αυτή είναι η ουσία της δημοκρατίας σύμφωνα με τον Καντάφι. Με άλλα λόγια, το πολιτικό μοντέλο είναι μια α-κρατική μορφή λαϊκής εξουσίας που είναι το ιδανικό του αναρχισμού.

Το «Ψωμί και Ελευθερία του Κροπότκιν» βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ιδέα ότι η κύρια λειτουργία της κοινωνίας είναι να δημιουργήσει και να αναπαράγει τις υλικές αξίες για την πλήρη και πολύπλευρη ανάπτυξη ενός ελεύθερου ατόμου. Το κύριο σύνθημα του αναρχισμού είναι «ελευθερία για όλους, ευημερία για όλους» και ο Κροπότκιν γράφει ότι «στην πολιτική οικονομία, πρέπει πρώτα απ 'όλα να μελετηθεί το κεφάλαιο για την κατανάλωση». Ο Καντάφι, με τη σειρά του, πιστεύει ότι οι μόνοι «νόμιμοι» στόχοι της οικονομικής δραστηριότητας είναι η εκπλήρωση των ανθρώπινων απαιτήσεων και ξεκινά επίσης μια συζήτηση για οικονομικά ζητήματα με το πρόβλημα της κατανάλωσης.

Η ομοιότητα των ιδεών του δεύτερου μέρους του «Πράσινου Βιβλίου» (αφιερωμένο σε οικονομικά θέματα) και των απόψεων των αναρχικών είναι μάλλον εκπληκτική - ακόμη και η δομή των κεφαλαίων στο δεύτερο μέρος και του «Ψωμί και Ελευθερία» για παράδειγμα, είναι πολύ κοντά.

Η πρακτική της Τζαμαχαρίγια στη Λιβύη αντιστοιχεί σε αναρχοκομμουνιστικές ιδέες . Η θεωρητική περιγραφή της ιδανικής κοινωνίας του Κροπότκιν - μια ομοσπονδία αυτοελεγχόμενων κοινοτήτων - θα μπορούσε να είναι μια θεωρητική περιγραφή του συστήματος των περιφερειών της Τζαμαχαρίγια που ο Καντάφι προσπάθησε να εφαρμόσει στο πρώτο στάδιο του επαναστατικού μετασχηματισμού στη Λιβύη. Ο στόχος τόσο για τον Ρώσο στοχαστή όσο και για τον Άραβα πρακτικό ήταν η εξάλειψη «των άδικων κοινωνικών σχέσεων».

«Αυτός που κατέχει το σπίτι στο οποίο ζείτε ή τα μέσα μεταφοράς που χρησιμοποιείτε ή τα χρήματα με τα οποία ζείτε, κατέχει μέρος ή ολόκληρο της ελευθερίας σας. Η ελευθερία είναι αδιαίρετη και για να είναι ευτυχισμένος ένας άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος».

Αυτή η δήλωση θα μπορούσε να προέρχεται από έναν θεωρητικό της αναρχίας, αλλά ανήκει στον Καντάφι. Με τη σειρά του, ο Κροπότκιν γράφει: «Στην πραγματικότητα, σε ένα σύγχρονο κράτος το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ανάπτυξη και διατήρηση του ηθικού επιπέδου, η απαραίτητη ζωή στην κοινωνία είναι η απουσία κοινωνικής ισότητας ..."Χωρίς ισότητα στην πραγματικότητα", όπως έλεγαν το 1793, η αίσθηση της δικαιοσύνης δεν μπορεί να γίνει κοινό κτήμα. Η δικαιοσύνη πρέπει να είναι ίση για όλους και στην κοινωνία μας ... η αίσθηση της ισότητας έχει ήττες σε κάθε βήμα ... μπορούμε να βρούμε δικαιοσύνη μόνο σε μια κοινωνία ίσων».

Σύμφωνα με τον Καντάφι, μια νέα σοσιαλιστική κοινωνία είναι «μια κοινωνία που είναι απολύτως ελεύθερη. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την εκπλήρωση των υλικών και πνευματικών απαιτήσεων ενός ανθρώπου με την απελευθέρωση αυτών των απαιτήσεων από την καταπίεση από άλλους ανθρώπους ».

Κατά τον καθορισμό των στόχων στην απαραίτητη οικονομική δραστηριότητα στον κοινωνικό μετασχηματισμό, ο Κροπότκιν τονίζει τρία βασικά στοιχεία:

«1) κατάργηση του μισθού, που καταβάλλεται από έναν καπιταλιστή σε έναν εργάτη, επειδή είναι μια σύγχρονη μορφή αρχαίας δουλείας και ιδιοκτησίας "krepostnoye" πάνω σε έναν άνθρωπο.

2) εξάλειψη της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε ό, τι είναι απαραίτητο για την κοινωνία για την παραγωγή και την κοινωνική οργάνωση προϊόντων ανταλλαγής· και τελικά,

3) εξάλειψη από το άτομο και την κοινωνία αυτής της μορφής κοινωνικής καταπίεσης - κράτους - που εξυπηρετεί τη διατήρηση και τη συνέχεια της οικονομικής δουλείας ».

Ο Καντάφι ανέφερε ότι «όσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη ανεξάρτητα από τον μισθό τους, είναι ένα είδος σκλάβου», επειδή δεν εργάζονται για δικό τους όφελος αλλά ή προς όφελος αυτών που τους προσλαμβάνουν. Από αυτό προκύπτει η μεταβολή της μορφής της ιδιοκτησίας με τη μετάβαση της από τον ένα ιδιοκτήτη στον άλλο, η οποία, ακόμη και αν πρόκειται για κράτος της εργατικής τάξης σε μαρξιστική παράδοση, δεν εγγυάται τα δικαιώματα του εργαζομένου στη διαδικασία παραγωγής.

Ο Καντάφι κάνει μια αντίληψη ότι στην Τζαμαχιρίγια, οι σχέσεις των ανθρώπων ως προς την ιδιοκτησία είναι συμπράξεις στη διαχείριση της κοινής περιουσίας. Η ίδια ιδέα προτάθηκε από τους αναρχικούς με το περίφημο σύνθημά τους - «όλα ανήκουν σε όλους».

Ο Καντάφι πιστεύει ότι η λύση αυτού του προβλήματος μπορεί να επιτευχθεί με την εξάλειψη του μισθού, και έτσι την απελευθέρωση της ανθρωπότητας από τη σκλαβιά και την επιστροφή στους «φυσικούς κανόνες» που καθόρισαν τις σχέσεις των ανθρώπων πριν από την ύπαρξη τάξεων, κυβερνήσεων και νόμων. Το επίσημο σύνθημα της Τζαμαχιρίγια είναι «Όχι εργαζόμενοι αλλά συνεργάτες».

Ο Κροπότκιν επίσης χαρακτήρισε αυτήν την προσέγγιση στις σχέσεις των ανθρώπων στη διαδικασία παραγωγής ως «φυσική». Η προσέγγιση στη διανομή και την ανταλλαγή αγαθών για αυτούς τους στοχαστές είναι παρόμοια. Και οι δύο χρησιμοποιούν μια αναλογία με ένα σούπερ μάρκετ ή ένα κατάστημα στο οποίο «κάθε άνθρωπος πρέπει να παίρνει από κοινές μετοχές ακριβώς όσο χρειάζεται για να ικανοποιήσει τις ανάγκες του» ή «σε όλους σύμφωνα με τις ανάγκες του». Είναι ενδιαφέρον ότι και οι δύο είναι κατά του καταμερισμού της εργασίας, θεωρώντας ότι είναι περιττό.

Μπορεί να είναι ενδιαφέρον να συγκρίνουμε πραγματικές οικονομικές δομές στο Gulay - Pole και την Λιβύη. Μπορούμε να επισημάνουμε ότι στη γεωργία, ο Nestor Makhno και ο Qaddafi άσκησαν την ίδια πολιτική. Και οι δύο προσπάθησαν να ενθαρρύνουν την ατομική γεωργία με όλα τα μέσα που διέθεταν. Ο Κροπότκιν ως θεωρητικός ενθαρρύνθηκε από τη γεωργική ανάπτυξη των αμερικανικών ιδιωτικών αγροκτημάτων τηn δεκαετία του 1890 και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα μικρά αγροκτήματα ήταν ιστορικά προοδευτικά και θα έπρεπε να ενώνονται για να παρέχουν θέσεις εργασίας απαραίτητες για όλα τους.

Αυτή η ιδέα προέκυψε από τη ρωσική παράδοση να υμνεί την «Obshina» ως εναλλακτική λύση στην καπιταλιστική τάξη. Το «Obshina» ήταν ένα κοινό ιδεώδες των Ρώσων παραδοσιακών υπέρ της ισότητας όπως ο Λαβρόφ, ο Τκάτσεφ ή ο Χέρτζεν. Το τρίτο μέρος του «Πράσινου Βιβλίου», που εκδόθηκε το 1979, ήταν αφιερωμένο στα κοινωνικά προβλήματα. Ο Καντάφι πιστεύει ότι ο κύριος κινητήρας της ανθρώπινης ιστορίας είναι ο αγώνας μεταξύ κοινωνικών και εθνικών (ως μέρος των κοινωνικών) ομάδων για υπεροχή η μία πάνω στην άλλη. Και αυτός ο αγώνας μπορεί να τερματιστεί μόνο μετά την πλήρη εξάλειψη της καταπίεσης μιας κοινωνικής ομάδας από μια άλλη ομάδα ή άτομο.

Από αυτή την άποψη, οι ιδέες του είναι πολύ κοντά στις ιδέες των αναρχικών. Ο Κροπότκιν, περιγράφοντας τη μελλοντική κοινωνία, έγραψε για «ελεύθερες κοινότητες, αγροτικές και αστικές [δηλ. χερσαίες ενώσεις ανθρώπων που συνδέονται μεταξύ τους λόγω του τόπου διαβίωσης] και ευρύτατα επαγγελματικά και τεχνικά συνδικάτα (δηλ. συνδικάτα ανθρώπων από το χαρακτήρα της εργασίας τους) και κοινότητες που διασταυρώνονται στενά μεταξύ τους. Μαζί με αυτές τις μορφές κοινωνικής οργάνωσης «θα εμφανιστούν χιλιάδες απεριόριστα διαφορετικές κοινωνίες και συνδικάτα λόγω μιας ενότητας ιδιωτικών προτιμήσεων που προκύπτουν από κοινά ενδιαφέροντα: κοινωνικά, θρησκευτικά, καλλιτεχνικά, επιστημονικά και εκείνα που έχουν ως στόχο την ανατροφή, την έρευνα ή ακόμα και απλώς την ψυχαγωγία».

Οι συνοικίες της Τζαμαχιρίγια στη Λιβύη μοιάζουν πολύ με το ιδανικό του αναρχοκομμουνισμού. Ο Καντάφι καθορίζει τις παραδοσιακές μορφές ενοποίησης των ανθρώπων: οικογένεια, φυλή (tribe) και έθνος. Ο κύριος παράγοντας για μια αρμονική κοινωνία με την εξάλειψη των εσωτερικών συγκρούσεων μεταξύ των ατόμων, είναι η οικογένεια. Ένα άτομο πρέπει να αναπτυχθεί στην οικογένεια του με φυσικό τρόπο. Μπορούμε να δούμε εδώ την επιρροή της έννοιας του Jean Jaques Rousseau για «Το φυσικό δικαίωμα του πατέρα», το οποίο είναι αρκετά διαφορετικό από όλα τα άλλα δικαιώματα που υπάρχουν ως αποτέλεσμα του Κοινωνικού Συμβολαίου.

Μια ευρύτερη κοινωνική δομή που περιλαμβάνει οικογένειες, είναι μια φυλή. Ο Κροπότκιν χρησιμοποίησε τον όρο «τοπικές κοινότητες». Οι κοινωνικές λειτουργίες των φυλών στη νομαδική κοινωνία της Λιβύης και οι τοπικές κοινότητες στις ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι, σε κάποιο βαθμό, παρόμοιες. Και τα δύο προβλέπουν τη συνύπαρξη των οικογενειών και υποτίθεται ότι καταστέλλουν τις συγκρούσεις. Η γνώμη του συγγραφέα είναι ότι σε αυτές τις δύο θεωρίες υπάρχουν παρόμοιες κοινωνικές πραγματικότητες και δομές με πολύ σημαντικές λειτουργίες που συζητούνται με διαφορετικούς όρους.

Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τους όρους που χρησιμοποιούν οι στοχαστές. Ο Κροπότκιν αποκάλεσε τη θεωρία του «Αναρχοκομμουνισμός». Ωστόσο, όταν έγραψε τα προηγούμενα του Αναρχισμού, θυμήθηκε έναν όρο που εφηύρε ο Ρώσος ιστορικός Κοστομάροφ: - «Narodopravstvo» («Κυβερνήτης του Λαού») για τις φεουδαρχικές δημοκρατίες του Novograd και του Pskov. Αυτή η τεχνητή ρωσική λέξη είναι ίσως η καλύτερη μετάφραση του "Jamahiriya" από τα αραβικά στα ρωσικά.

Από την άλλη πλευρά, ούτε οι αναρχικοί ούτε ο Καντάφι ανησυχούσαν ιδιαίτερα για την ακαδημαϊκή ορθότητα των όρων εις βάρος της πολιτικής ορολογίας. Η σημασιολογική φόρτωση της λέξης «αναρχισμός» καθώς και η άσχημη μετάφραση της στα αραβικά εμπόδισαν τον Καντάφι, ο οποίος πιθανότατα δεν είχε πρόσβαση στην αναρχική λογοτεχνία, να επιλέξει αυτόν τον όρο για την ιδέα του.

Υπάρχουν δύο βασικές διαφορές μεταξύ της φιλοσοφίας του «Πράσινου Βιβλίου» και του Κροπότκιν.

Πρώτα απ' όλα υπάρχει η κατανόηση της έννοιας του "φυσικού νόμου". Οι αναρχικοί δέχτηκαν τη θεωρία του Ρουσσώ ότι όλοι οι κοινωνικοί θεσμοί προέκυψαν από το Κοινωνικό Συμβόλαιο και ότι δεν υπήρχαν ΦΥΣΙΚΟΙ κανόνες και κανόνες ρύθμισης των σχέσεων μεταξύ ανθρώπων και εθίμων. Οι παραδόσεις σίγουρα δεν είναι απόλυτες και υπόκεινται σε αλλαγές. Από την άλλη πλευρά, ο Καντάφι επισημαίνει ότι «οι νόμοι της κοινωνίας είναι η ιερή κληρονομιά της κοινωνίας». Εννοεί ότι είναι αντικειμενική πραγματικότητα που έχει τις ρίζες της στη θρησκεία και τις παραδόσεις της κοινωνίας.

Η στάση απέναντι στη θρησκεία είναι η άλλη μεγάλη διαφορά. Ο Κροπότκιν είναι σίγουρος ορθολογιστής, υλιστής και άθεος. Η θρησκεία είναι το μέσο εκμετάλλευσης από το κράτος και τις κυρίαρχες τάξεις. Ωστόσο, ο Κροπότκιν ήταν πολύ ανεκτικός στην ατομική πίστη και έγραψε για τις θρησκευτικές ενώσεις στην ιδανική κοινωνία. Για την θρησκεία του Καντάφι, αντίθετα, έχει μια εγγενή αξία και είναι ένα από εκείνα τα βασικά θεμέλια της κοινωνίας, τα οποία δεν πρέπει να επικρίνονται. Ο «υποφαινόμενος» αρθρογράφος πιστεύει ότι ο λόγος αυτής της διαφοράς είναι στη συγκεκριμένη διαφορά των πολιτικών λειτουργιών της θρησκείας στις χριστιανικές και ισλαμικές χώρες.

Στις ισλαμικές χώρες το Ισλάμ δεν ήταν ποτέ ξεχωριστή πολιτική δύναμη, πιο συγκεκριμένα η θρησκευτική και κοσμική εξουσία είναι αδιαχώριστα. Μόνο το Ισλάμ δίνει νομιμότητα στους ηγεμόνες. Ο Καντάφι ως πρακτικός, το συνειδητοποίησε αυτό και χρησιμοποίησε το Ισλάμ ως μέσο σταθεροποίησης της ενότητας στην κοινωνία χρησιμοποιώντας τα ισότιμα χαρακτηριστικά του Ισλάμ. Αυτή η πλευρά της πρακτικής του αντικατοπτρίζεται στο «Πράσινο Βιβλίο»: για να εξασφαλιστεί η γόνιμη ανάπτυξη ενός έθνους, πρέπει να υπάρχει μια ενωτική θρησκεία και έτσι ο κοινωνικός παράγοντας (δηλαδή η εθνικότητα) θα αντιστοιχούσε στον θρησκευτικό παράγοντα και έτσι η σταθερότητα ενός έθνους θα αυξάνουν. Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι ο παραδοσιακοκρατικοί Ουλεμάδες (θεολόγοι) αντιτάχθηκαν στη νέα θεωρία στην αρχή και ο επίσημος μηχανισμός προπαγάνδας του Καντάφι χρησιμοποίησε ακόμη και μια μεταφορά για τον αγώνα μεταξύ του «Πράσινου Βιβλίου» και των κίτρινων βιβλίων. (Παραδοσιακά, η θρησκευτική λογοτεχνία στον αραβικό κόσμο δημοσιεύεται σε κίτρινο χαρτί). Σε αυτό το έργο ο συγγραφέας προσπάθησε να οριοθετήσει κάποιες ομοιότητες μεταξύ των ιδεών του αναρχοκομμουνισμού και της Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας.

Αν δεχτούμε την υπόθεση του συγγραφέα, η θέση που ελήφθη δεδομένη ότι ο αναρχισμός είναι μια θεωρία που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη για ένα εύλογο χρονικό διάστημα, θα πρέπει να επανεξεταστεί. Μια ανάλυση της κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια μπορεί να γίνει ανάλυση της πρώτης σχετικά μακράς προσπάθειας για την εφαρμογή ιδανικών κοντά ή μερικές φορές παρόμοια με αυτά της αναρχίας. Έτσι θα μπορούσαμε να ορίσουμε τη Λιβύη ως αναρχική οντότητα.

Η αντιστοιχία βασικών απόψεων του Καντάφι και του Κροπότκιν ειδικότερα θα μπορούσε, θεωρητικά, να είναι τυχαία. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι ιδέες που μοιάζουν με αυτές των αναρχικών αναπόφευκτα εμφανίζονται σε χώρες με λιγότερο ανεπτυγμένη κοινωνική διαστρωμάτωση αλλά που βρίσκονται σε διαδικασία ένταξης στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία - όπως η Ρωσία, η Ισπανία και η Γαλλία τον δέκατο ένατο αιώνα ή η Λιβύη στον εικοστό.

Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Καντάφι δέχτηκε τις αναρχικές ιδέες ή αν τα κοινωνικοπολιτικά κλίματα στην Ευρώπη τις παραμονές του 20ού αιώνα και στη Λιβύη στο δεύτερο μέρος του 20ού αιώνα μοιάζουν μεταξύ τους. Αλλά μπορούμε να πούμε ότι η εκπαίδευση του Καντάφι είναι μάλλον μάρτυρας της πρώτης υπόθεσης. Ο Καντάφι δύσκολα θα είχε πρόσβαση στο υλικό του Προυντόν, του Μπακούνιν ή του Κροπότκιν κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο στρατιωτικό κολέγιο στη Βεγγάζη, αλλά παρακολούθησε διαλέξεις για την ιστορία στο Βασιλικό Πανεπιστήμιο της Βεγγάζης, όπου πρέπει να είχε εξοικειωθεί με τις θεωρίες του Διαφωτισμού. Οι ιδέες του Κροπότκιν και του Καντάφι για το ρόλο του κράτους και τα βασικά ζητήματα της οικονομίας είναι παρόμοιες. Οι διαφορές σε ερωτήματα στον κοινωνικό στίβο σχετίζονται συχνά με την ορολογία και τις κοινωνικές πολιτισμικές διαφορές.

Ο Δρόμος του «Kosher Εθνικισμού» προς την Σιωνιστική κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις ή «facilis descensus averno»

 

Η αψίδα του Τίτου: τα λάφυρα της Ιερουσαλήμ

του Σταύρου Λιμποβίση

H φράση του Δάντη μου ήρθε στο μυαλό βλέποντας την γνωστή εκπομπή των φιλοσιωνιστών «εθνικιστών» που νομίζουν ότι με απαλές περιγραφές και διακήρυξη καλών προθέσεων μειώνουν στο ελάχιστο τις ευθύνες τους για την υποταγή τους στον Διεθνή Σιωνισμό. Βέβαια αναμενόμενη η παρουσία του γνωστού φιλοσιωνιστή και κορυφαίου στελέχους των «συντηρητικών» μετά την προβολή της μνήμης του αστού Κανελλόπουλου, τους ύμνους προς τον αλκοολικό και γενοκτόνο Τσόρτσιλ, καθώς και τις πομφόλυγες για την δήθεν κοινή κληρονομιά Σπαρτιατών και Μακκαβαίων που θυμίζει τις πιο σκοτεινές και προσεκτικές psy op επιχειρήσεις της γνωστής πρεσβείας. 

Κυριαρχεί στην ελληνική ακροδεξιά η παραπληροφόρηση - χαμηλής ποιότητας μέχρι στιγμής - αλλά και σχετική αρθρογραφία υπέρ του εγκληματικού παράνομου κράτους του Ισραήλ και της επικοινωνιακής ναυαρχίδας της εξωτερικής πολιτικής του σιωνιστικού κράτους, στενές επαφές με στελέχη πρεσβειών και εκπροσώπους των Σιωνιστικών γερακιών της Wall Street, συντονισμένη εμετική πολεμική απέναντι στην αντιδημοκρατική παράδοση με στόχο τις αυτόνομες/ανένταχτες ομάδες η οποία είτε γίνεται έμμεσα με διασπορά φημών και πληροφοριών είτε άμεσα με καταθέσεις στην κρατική ασφάλεια και σε άμεση συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής. 

Χιλιοπαιγμένο εργάκι με γαλανόλευκο πρόσημο που θυμίζει μερικά ιστορικά σκηνικά για τα οποία υπάρχουν παλαιότερα δημοσιεύματα και στοιχεία: την συνεργασία της άκρας δεξιάς με τους περιούσιους προστατευόμενους του διοικητή της αστυνομίας πόλεων Άγγελου Έβερτ, την συμπόρευση μερίδας της Απριλιανής δικτατορίας με τους Αμερικανοσιωνιστές, τον εναγκαλισμό και την ένταξη της προσωπολατρικής Παπαδοπουλικής ΕΠΕΝ στον «Όμιλο Φίλων του Ισραήλ» στην Ευρώπη και την τοποθέτηση του κάδρου του Ισραηλινού στρατιωτικού Σιωνιστή Μοσέ Νταγιάν στα κεντρικά γραφεία της, τις επαφές του Καρατζαφέρη και των τριών προβεβλημένων στελεχών του που σήμερα είναι στην ΝΔ και μαζί με τους Σιωνιστές συνεργάτες σε μια σειρά συμφωνιών με κορυφαία κατάληξη την συμβολική επίσκεψη ενός εξ αυτών στο Άουσβιτς ... ώστε να εξιλεωθούν για τις «κακές παρέες» του παρελθόντος, την έντονη αγωνία του Νίκου Μιχαλολιάκουνα πανηγυρίσει την εκλογή του φανατικού φίλου του Ισραήλ και Σιωνιστή Donald Trump μέσα σε μια πολυτελή αθηναϊκή μπουζουκλερί αλλά και στα έδρανα της βουλής, την προώθηση του υιού του Σπύρου Μαρκεζίνη - που βραβεύτηκε με τον τίτλο του Sir από την αιμοδιψή βασίλισσα της Αγγλίας - μετά από την επίσημη πρόταση του κόμματος της «αγίας οικογενείας» της Πεύκης επειδή το απαίτησαν τα παιδιά με τις περίεργες ποδιές - και ίσως ο παλιός κολλητός του οξύθυμου γενικού γραμματέα δεξί χέρι του τότε πρωθυπουργού ο φανατικός νεοδημοκράτης Μπαλτάκος, την αρθογραφία της «Ακρόπολης» στο εξώφυλλο υπέρ του ελληνοισραηλινού άξονα δίπλα ακριβώς σε κεντρικό άρθρο του Μανιάτη «αρχηγίσκου». Γεγονότα που δεν εκπλήσσουν αφού είχε προηγηθεί ακόμη και η διαρροή φωτογραφιών μελών της Παλαιστινιακής κοινότητας που είχαν συμμετάσχει σε αντισιωνιστική εκδήλωση με ευθύνη φυσικά των ακροδεξιών που αργότερα έσπευσαν να αποποιηθούν το ιδεολογικό παρελθόν τους.

Επίσης για όσους γνωρίζουν και δεν ξεχνούν τις γνωριμίες και εμπορικές συνεργασίες γνωστού ακροδεξιού πάμπλουτου κηφήνα και πρώην βουλευτή φίλου της ελ.ας με τον πολυπράκτορα Βαβύλη ο οποίος καταδικάστηκε για εμπόριο ηρωίνης και είχε ιδιαίτερες άκρες στο πατριαρχείο Ιεροσολύμων ενώ στην κατοχή του βρέθηκε μια συστατική επιστολή του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Ο διάσημος ιεράρχης που είχε βραβευτεί στην συναγωγή του Βόλου και είχε κατηγορηθεί ότι η ανθρωπιστική οργάνωση του έστελνε σάπια κρέατα στα παιδιά του Ιράκ που πέθαιναν από το εμπάργκο - η φωτογραφία του κοσμεί σήμερα γνωστή φυλλάδα της ακροδεξιάς - είχε ως υπεύθυνο στην ομάδα "φίλων των 100" που τον στήριζε τον γνωστό δικηγόρο Φιλοκλή Ασημάκη. 

Υπήρξε το πρόσωπο αυτό ο πρώτος δικηγόρος του ακροαριστερού Σάββα Ξηρού της 17Ν ενώ είχε υπερασπιστεί και τους κατηγορουμένους της ΜΑΒΗ το '94. Στήριξε δημοσίως την Αμερικανοσιωνιστική εξωτερική πολιτική και τον τότε ύπατο αρμοστή των ΗΠΑ σε συνέδριο της "Πατριωτικής Συμμαχίας" στις 13/14 Δεκεμβρίου του 2005 προκαλώντας έντονες αντιδράσεις σε κύκλους των εθνικιστών εντός της αίθουσας γνωστού αθηναϊκού ξενοδοχείου. Πασίγνωστα πρόσωπα που υπήρχαν τότε στην κομματική αυλή του Μιχαλολιάκου μετά από εντολή είχαν σπεύσει να απομονώσουν και να εκδιώξουν από την εκδήλωση όσους αρνήθηκαν την επικοινωνιακή υποταγή στον Αμερικανισμό. Καλό είναι επίσης να γνωρίζουν κάποιοι την άγνωστη σε πολλούς προκλητική διαφημιστική πολιτική δημοσίευση γνωστού αστέρα της κομματικής άκρας δεξιάς σε εφημεριδάκι δεξιού κόμματος που ήταν υπό τον πλήρη έλεγχο της τοποτηρήτριας της Mossad στην Ελλάδα με τον εν λόγω να επιτίθεται άνευ λόγου σε δημόσια ομιλία στον αντισιωνιστή Σύριο πρόεδρο Bashar al-Assad στην πιο κρίσιμη φάση του πολέμου, να επιζητά στην συνέχεια συνεργασία στο Αιγαίο για τα πετρέλαια και με τις Σιωνιστικές εταιρίες εξόρυξης αφού πρώτα δεν ξέχασε όμως σε μια επίδειξη γραικυλισμού να προτείνει την παράλληλη άμεση άνευ όρων πρόσκληση για μόνιμη εγκατάσταση του στρατού της Μόσχας σε ακριτική πόλη, μέχρι και την νέα εσοδεία «νεοεθνικιστών» που σαν καλοί περιούσιοι έμποροι βγάζουν μεροκάματο και από τα «ναζιστικά» βιβλία αλλά προωθούν παράλληλα τον «αντιφασισμό» μέσα από τις τις τρύπες τους τις γραφικές φυλλάδες και τις κωμικές εκπομπές.

Εγχώρια εθνικιστική «Εδέμ». Όλοι οι καλοί χωράνε. Αν θα ρωτούσε κάποιος σήμερα τι είναι αυτό που κάνει τον εγχώριο «εθνικισμό» να ξεχωρίζει, αναμφίβολα η απάντηση θα ήταν: ο φιλοσιωνισμός του. Τα σημάδια είχαν φανεί από καιρό. Μετά από μία μακρά περίοδο «στείρου και άγονου» αντισιωνισμού που ήταν προϊόν υπηρεσιών πολλές φορές και για αυτό τον λόγο άνευ κεντρικού σχεδιασμού, δημιουργήθηκε επιτέλους η εγχώρια εθνικιστική «Εδέμ» και βρήκε τον ... Μωυσή της σε έναν προβεβλημένο από τους τέκτονες και τους υποτακτικούς τους  προκλητικό εγωπαθή ακροδεξιό σαλτιμπάγκο που κατάφερε να εκμεταλλευτεί και την ριζοσπαστική τάση και σκέψη ενώ όλα αυτα τα χρόνια απολαμβάνει την πλήρη προστασία αφού έχει κανάλι επικοινωνίας και με γνωστό Σιωνιστή του εξωτερικού. Αλλά και τους διάσημους ταγούς της σε ένα δήθεν συντηρητικό και πάντα «νεοδεξιό» ρεύμα. 

Ένα ρεύμα «ιουδαιοχριστιανικό» και ανοιχτά Τραμπικό, με έντονη ή και καταγεγραμμένη την ροπή προς τον φιλοσιωνισμό και την πλήρη υποταγή στο Τελ Αβίβ (που αρχίζει ενδεικτικά από το ποίημα Misrael του αστροφυσικού Χρίστου Γούδη που στήριξε ο Μιχαλολιάκος και ο οποίος γρήγορα ξέχασε τα βιβλία που έγραψε για τον κορυφαίο Φασιστή ποιητή Ezra Pound, περνά στο πρόσφατο «I stand with Israel» του «καταδρομέα» και φίλου της IDF Φαήλου Κρανιδιώτηκαι καταλήγει στις φιλοσιωνιστικές κορώνες γνωστών «εκδοτών» που φωτογραφίζονται χαμογελαστοί μαζί με υποστηρικτές του Βελόπουλου, ημιμαθών παρουσιαστών πρώην αφισοκολλητών της Καραμανλικής δεξιάς και διαφόρων κομματαρχών οι οποίοι φυλάσσονται από αλλοδαπούς με ιδιαίτερη σωματοδομή και προφορά που θυμίζει καταγωγή από χώρα της Μέσης Ανατολής ενώ εκτός εκδηλώσεων ενισχύονται από τις επίλεκτες δυνάμεις της ελ.ας. Οι θέσεις τα προγράμματα και τα άρθρα που ενοχλούσαν αφαιρέθηκαν σαν ενοχλητικά αγκάθια από αχινό μέσω νυχτερινών επισκέψεων και απειλών και στη θέση τους σφηνώθηκε από συγκεκριμένους κύκλους η τάση του «χριστιανικού φιλοσιωνισμού» με τους νευρώνες της χρονομηχανής μεταφοράς στις πρωτόλειες εθνικιστικές φάσεις να έχουν αντικατασταθεί από τελευταίας τεχνολογίας ισραηλινά συστήματα οπτικών ινών ...

Ατζέντες και επικοινωνιολόγοι της νέας γενιάς των «νεοεθνικιστών» ονόματα που δεν θυμίζουν Δελφούς αλλά κάποιους που ζουν κοντά στο όρος της Σιών όπως Ραφαήλ, Ηλίας, Ιωνάθαν, Ησαίας, οι περισσότεροι απόφοιτοι ξένων πανεπιστημίων και αμερικανικών κολλεγίων εν Ελλάδι που προετοιμάζουν την μελλοντική άρχουσα τάξη … Η εγχώρια εθνικιστική «Εδέμ» έχει χώρο για όλους και όλοι προτείνουν την πολιτική «περιτομή» προς όλους με προαγωγό τον δημοσιογράφο και καλεσμένο σε εκπομπές Θόδωρο Χατζηγώγο που δηλώνει φίλος του εκάστοτε πρέσβη της Αμερικής και θαυμαστής των Ιουδαίων ενώ είναι ο άνθρωπος που ζητάει κάθε στιγμή «να τα βρούμε» με τους Σιωνιστές σε κάθε επίπεδο όταν δεν δημοσιεύει εμετικές αναρτήσεις που τις ονομάζει πικάντικες ιστορίες.

Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που είναι το προτιμώμενο πεδίο «δράσης» εξ αιτίας έλλειψης πόρων μεταπηδούν από εκπομπή σε εκπομπή με χαρακτηριστική άνεση, πίνουν επικοινωνιακό πικρΑΜΥΓΔΑΛΟ από άνθρωπο των δικαστικών αιθουσών - γνωστός ως Πατριάρχης - που παλιά θεωρούσε τιμή του να συνεργάζεται με την κρατική ασφάλεια ... και κάθε Κυριακή δεν παραλείπει να παίζει σκάκι με τους Ιουδαίους φίλους του όπως έχει δηλώσει, τριγυρνάνε από ομιλία σε ομιλία και από εκδήλωση σε εκδήλωση με κινητό, βιντεοκάμερα και το κοντάρι για την σέλφι παρά πόδα όπως στην εκδήλωση τον Γενάρη του 2020 σε γνωστό κεντρικό ξενοδοχείο των Αθηνών όπου φιλοσιωνιστές δεξιοί και ακροδεξιοί στρατηγοί, διπλωμάτες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, εκδότες βρέθηκαν μαζί να διαβάζουν το πολιτικό «ταλμούδ» τάχα προς αντίθεση στον Κούλη και την πολιτική του στο μεταναστευτικό αλλά ουσιαστικά υπέρ της ιχνηλάτησης για την μελλοντική δημιουργία μιας ακόμη κομματικής εφεδρείας του συστήματος εξουσίας με πρόσωπα που δεν έχουν πολιτικά βαρίδια αλλά άνεση στο να στηρίξουν τις ξένες πρεσβείες και τις πολιτικές των πολυεθνικών.

Και ποιον δεν θα συναντήσεις στην νεοπαγή εγχώρια «Εδέμ».

Περίοπτη θέση κατέχει η Λαϊκή Ορθόδοξη κληρονομιά του προέδρου (Καρατζαφέρη) και των στελεχών του με τα πολλά δημοσιογραφικά πλοκάμια, έπονται οι «Συντηρητικοί» όψιμοι αντιναζιστές και αντιφασίστες «πατριώτες» ή ακόμη και κάποιοι πρώην δήθεν ακραίοι φασίστες και αστοί ακροδεξιοί αλλά και κανονικοί δεξιοί (πρώην μέλη ακροδεξιού κόμματος, κουμπάροι, συνεργάτες, βαστάζοι ή και υπεύθυνοι του πολιτικού γραφείου του εκκεντρικού Μάκη Βορίδηόλοι όμως υμνητές του γνωστού και μη εξαιρετέου μεγάλου αντιναζί Μπογδάνου που εξύμνησε παλαιότερα ακόμη και τον νεολαίο καλλιτέχνη γκραφιτά που καμιά σχέση δεν είχε με την καθεστωτική δεξιά), περιχαρακωμένοι αυτοί  από τους δίγλωσσους Ρεπουμπλικανούς τοποτηρητές της Σιών τους στενούς συνεργάτες του Σαμαρά και τους πρώην αριστεριστές συμβούλους του που έδιναν υπογείως κατευθυντήριες εντολές στην ακροδεξιά πινακοθήκη των χρήσιμων ηλίθιων,ενώ δεν υστερούν και τα βαριά σαν ιστορία (της ντροπής) επώνυμα από ενιαίο ιστορικό εθνικιστικό κόμμα που ο αρχηγός του το έκλεισε νύχτα για να ευνοηθεί εκλογικά η ΝΔ και ο ίδιος να βαδίσει με την σειρά του στον δρόμο της μετάνοιας. Και εκεί θα συναντήσεις ομιλητές σε εκδηλώσεις των Ρεπουμπλικάνων, πιστούς φιλοσιωνιστές χριστιανούς και υψηλόβαθμους τέκτονες για πνοή στις συγκεντρώσεις με εμπνευσμένα συνθήματα που μπροστά τους ο κοσμοκαλόγερος Κλεομένης και ο γυρολόγος Φώτιος φαντάζουν επιστήμονες. 

Στο σταυροδρόμι των παραπάνω θα ήταν αδύνατον να μην προσέλθουν για ένα ποτό στα όρθια και οι εκδότες που καπηλεύονται δρόμους και παραδρόμους του όρους των ελαιών, διάφορα στελέχη του πρώην υπουργού αμύνης του Τσίπρα και κολλητοί της πασίγνωστης δημοσιογράφου «αμαζόνας» του Μακεδονικού που αφού φωτογράφισε τους πάντες στις κινητοποιήσεις μετά έτρωγε μαζί με συγκεκριμένα κυβερνητικά πρόσωπα σε ακριβά εστιατόρια στην παραλιακή, άνθρωποι σκοτεινοί και στενοί φίλοι των πρώην κορυφαίων στελεχών του ΝΓΜ και οι επίδοξοι διάδοχοι του, όλοι πέρασαν από τον επικοινωνιακό «συντηρητικό» ναό του Σολομώντα κάποιοι μάλιστα προ φυλακής. Η θέση στα πάνελ τώρα έχει καταληφθεί από βολικότερα «παιδιά» με μεγαλοαστικό ντύσιμο κρυφή χρηματοδότηση και απεριόριστη ελευθερία κινήσεων και μετακινήσεων, νέα φυντάνια που όταν δεν σβήνουν ιστολόγια και αναρτήσεις που τους εκθέτουν, γράφουν στα άρθρα τους με νόημα και ύφος περισπούδαστο «τέλειωσε η παλιά ακροδεξιά» και «δεν είμαστε ακροδεξιοί» κάνοντας τον νέο αρθρογράφο της εφημερίδας «Δημοκρατία» και γνωστό ανθρωπιστή σχετικά με τους Παλαιστίνιους ... ραβίνο Φριζή ο οποίος τυγχάνει και φανατικός αναγνώστης του ιστολογίου μας να σκάει από τα γέλια με τα γαλανόλευκα πολιτικά goyim όταν στο ελεύθερο χρόνο του δεν ακούει την αγαπημένη του black metal μπάντα Burzum στο πολυπολιτισμικό Τελ Αβίβ το οποίο ελπίζουμε να γίνει σύντομα ο μελλοντικός στόχος των ιδεών και επαναστατικών πρακτικών των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης …

Η προσπάθεια που καταβάλλεται για να πεισθεί ο ταλαίπωρος και προδομένος από όλους έλληνας εθνικιστής πως το μέλλον του ελληνικού εθνικισμού είναι μια Neue Rechte, μια «νέα δεξιά» - που καμιά σχέση δεν έχει με την νεοφασιστική «Νέα Δεξιά» του Μπενουά κ.α. - με αδρά προτεσταντικά φιλοσιωνιστικά φιλοκαπιταλιστικά πολιτικά χαρακτηριστικά και φυσικά συνεχώς υποταγμένη στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με δεδηλωμένη την αποστροφή προς κάθε μορφή κοινοτικής αυτοοργάνωσης των λαϊκών στρωμάτων και με έντονη απέχθεια προς τον εθνικοεπαναστατικό αυθεντικό αυτόνομο αντιδημοκρατικό χώρο και τις αντιδημοκρατικές απόψεις και πρακτικές είναι ξεκάθαρη.