Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.
πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος
μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς
Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του FrancoFreda)- το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμετο δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίουτου Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση».
Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια τουErnstRöhmτων «Ταγμάτων Εφόδου».
Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists».
Ο θαυμασμός του για τον Mussoliniκαι την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία. Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος.
Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία»και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας,αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει.
Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης»και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.
Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη.
Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμικήαπέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.
Η σημασία μιας πολιτικής και ιδεολογικής δύναμης, τάσης και κινήματος δεν μετριέται με βάση την μαζική της αποδοχή πάντα αλλά κυρίως με κριτήριο την μακροπρόθεσμη ιστορική συμβολή της στην υπεράσπιση μιας Ιδέας μέσα από διαφορετικέςμορφές αγώνα και σε διαφορετικές περιόδους. Από αυτή την σκοπιά η αξιολόγηση της σημασίας του αγώνα των αδερφών Στράσσερ, αλλά και όσων προσπάθησαν να βασιστούν στις ιδέες τους στην μεταπολεμική εποχή, είναι μία αξιολόγηση που πρέπει να γίνει στην βάση του τι προσέφερε ο Στρασσερισμός στην Εθνικοσοσιαλιστική, Εθνικοεπαναστατικήιδέα από την ημέρα της σύγκρουσης του με την Χιτλερική τάξη πραγμάτων στο Γερμανικό κίνημα έως και σήμερα.
Αυτό που καθορίζει τον Στρασσερισμό γενετικά θα λέγαμε είναι η εξεγερτικότητα του.Γεννιέται ως εξέγερση στην εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού από την ίδια του την ηγεσία. Δεν είναι μια αντιπολίτευση αντίστασης και διαμαρτυρίας αλλά μια εξαρχής πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την κρατικοποίηση της Γερμανικής Επανάστασης που μόλις βρισκόταν στο ξεκίνημα του να επιδιώξει την υλοποίηση των βαθύτερων στόχων τηςγια εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη του Λαού σε κάθε πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.
Αυτή είναι και η βασική μεγάλη διαφορά του σε σχέση με τα υπόλοιπα ρεύματα και κύκλους του μεσοπολεμικού εθνικομπολσεβικισμού και της «Συντηρητικής Επανάστασης» που ήταν εγκλωβισμένα και φοβικά απέναντι στην οργανωτική επιδίωξη της αυτοδυναμίας τους μέσα στην Γερμανική Σιδηρά Νεολαία παρά τις όποιες προσπάθειες σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως των Niekisch και Paetel.Οι Στράσσερ αποτελούν τον μοναδικό κίνδυνο μαζί με τον Ernst Rohmγια την εξαπόλυση της λεγόμενης «Δεύτερης Επανάστασης» μετά την κοινοβουλευτική και αστικοδημοκρατική επί της ουσίας ανάληψη της εξουσίας από το NSDAP. Για αυτό με αρχή τηνεκδίωξη του Όττο Στράσσερ και μετέπειτα με την δολοφονία των Ρεμ και Γκρέγκορ Στράσσερχτυπήθηκαν με τον πιο ριζικό και βίαιο τρόπο από την μεριά της Χιτλερικής κομματικής ελίτ. Εξεγέρθηκαν και πίστευαν ακόμα στην εξέγερση. Αυτό είναι το ιστορικό dna του Στρασσερισμού.
Η δυνατότητα του να επηρεάσει και μεταπολεμικά όλες τις προσπάθειες που έγιναν με μεγάλο αγώνα για ανανέωση των επαναστατικών ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού στην Ψυχροπολεμική εποχή, από την «Νέα Ευρώπη»του Θιριάρ, την Γαλλική «Νέα Δεξιά» μέχρι την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» και των Αυτόνομων την δεκαετία τουεβδομήντα, εδράζεται ακριβώς στην διατήρηση μίας καθαρής επαναστατικής θέσης απέναντι στις επιλογές του Χίτλερ να διατηρήσει την μεγαλοαστική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη της Γερμανίας δίπλα του στο σχέδιο του να επιδιώξει ένα τυφλό Παγγερμανισμό που δυστυχώς οδήγησε στο τέλος της Ευρώπης και στην διαίρεση και κατοχή της από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό.
Αν δεν υπήρχε η θυσία αλλά και η ξεκάθαρη θέση των Στράσσερ και του «Μαύρου Μετώπου»κανένα μεταπολεμικό κίνημα δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στις πηγές της «Συντηρητικής Επανάστασης» και στις ιδέες για μία Ευρώπη φεντεραλιστική, εθνική, ενάντια στον κάθε μορφής ιμπεριαλισμό με σημαία το Σοσιαλισμό της Λαϊκής κοινότητας. Συνεπώς το δεύτερο στοιχείο του Στρασσερισμού μετά την εξεγερτικότητα του είναι η διάχυση και η επίδραση του σε όλα τα μεταπολεμικά ρεύματα και κινήματα ανεξάρτητα από το ποια το παραδέχτηκαν ή όχι ανοιχτά ποτέ αυτό.Η αξία των αναλύσεων κυρίως του Όττο Στράσσερ για την μορφή της οικονομίας, την σχέση με το κράτος και την κοινότητα, τον Ευρωπαικό φεντεραλισμό αλλά και την τακτική συμμαχία διεθνώς με την Μόσχα ώστε να συντριβεί πρώτα η Αγγλοαμερικάνικη και Σιωνιστική καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, μπόρεσαν να δώσουν ζωή σε οποιαδήποτε νέα σύνθεση πήρε Φαιοκόκκινα χαρακτηριστικά στην νέα γενιά αγωνιστών.
Ο Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός, ο λεγόμενος Ναζί - Μαοϊσμός, οι σχέσεις του Αραβικού Σοσιαλισμού αλλά και της Κούβας του Κάστρο ή και της Λαοκρατικής Ανατολικής Γερμανίας, όλα τα φαινόμενα που έδωσαν ουσιαστική ζωή δηλαδή στην σύνθεση Εθνικισμού και Σοσιαλισμού στις νέες συνθήκες ενέχουν και αναφέρονται σε θέσεις που η καθαρή φωνή του Στρασσερισμού διέσωσε από τον αφανισμό της ιστορικής λήθης. Μέχρι και η έκρηξη της Γερμανικής αυτονομίας με την δράση των Kuhnen και Worch στηρίχτηκε στο πάντρεμα του Στρασσερικού Εθνικοσοσιαλισμού ως μορφή ενός Πρώιμου Γερμανικού Μαοϊσμού που ενσαρκωνόταν στο σύνθημα «Για την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Επανάσταση και για την Αντιυλιστική Πολιτιστική Επανάσταση». Οι θέσεις λοιπόν του Στρασσερισμού βρίσκονται μέσα σε κάθε απόπειρα εθνικοεπαναστατική από το πενήντα μέχρι και σήμερα και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη αναντίρρητης φρεσκάδας και επικαιρότητας.
Υπάρχει ένα στοιχείο που λογικά προκύπτει αναφορικά με το τι μπορεί να κάνεικάποιος αν θέλει να αξιοποιήσει τον Στρασσερισμό όχι σαν ένα νέο κομματικό ή μικροοργανωτικό εργαλείο σε μία ιστορική κόντρα με τον ούτως ή άλλως ηττημένο Χιτλερικό πολιτικό τρόπο αντίληψης του εθνικού σοσιαλισμού. Πως δηλαδή στις σημερινές συνθήκες θα αναπτύξει την εξεγερτική δύναμη, τα θεμέλια των θέσεων για τον σοσιαλισμό και το έθνος σε συνθήκες επανάστασης και πολέμου αλλά και σε συνθήκες πρωτόγνωρες όπως οι σημερινές.
Πως δηλαδή θα οργανωθεί μια ανάπτυξη και διάχυση της αυτονομίας έξω από τον εγκλωβισμό των θεαματικών συγκρούσεων με την αντιφα ή την ψοφοδεή αριστερά με προσανατολισμό το πέρασμα των ιδεών στους νέους, άνεργους, μορφωμένους και μη του ελληνικού λαού που θα μπορέσουν να συγκρουστούν με το σημερινό σύστημα και το κράτος ολοκληρωτικά αντιθεσμικά πάνω σε μέτωπα και σε θέσεις που αγγίζουν κάθε Έλληνα και κάθε άνθρωπο του λαού. Η παρέμβαση εκεί που φωλιάζει το γνήσιο αυθόρμητο εθνικιστικό και σοσιαλιστικό πνεύμα του εργαζόμενου ελληνικού λαού θα προστατέψει το βάλτωμα σε μία αντικουλτούρα ακτιβισμού.
Να σκεφτούμε ότι αυτό που ικανοποιεί το μιντιακό σύστημα είναι να του επιβεβαιώνεις την απόσταση σου από τον πραγματικό κόσμο της κοινωνίας του έθνους. Αυτό δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική αλλά μια ουσιαστική εφαρμογή των όσων έκαναν τουςΣτράσσερ σεβαστούς στο Γερμανικό κίνημα: Η δράση τους μέσα στην Γερμανική εργατική τάξη και στα κατώτερα στρώματα του λαού. Η καθημερινή παρουσία στους αγώνες απέναντι στο Κράτος, το ξενόδουλο αστικό σύστημα του σήμερα θα λέγαμε.Σε κάθε ζήτημα από τα θέματακαταπάτησης της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μέχρι τα στοιχειώδη της αστυνομικής τρομοκρατίας απέναντι στον μεμονωμένο Έλληνα. Από την υπεράσπιση της ελληνικότητας των γειτονιών μας μέσα στις πόλεις μέχρι την ιδεολογική σύγκρουση για το περιεχόμενο της μεταμοντέρνας εκπαίδευσης στα σημερινά Πανεπιστήμια. Τα πάντα είναι εν δυνάμει πεδία μάχης και διαμόρφωσης αγωνιστών στην υπηρεσία της Ιδέας και του Λαού.
Αυτή την δυνατότητα σύνδεσης της Αυτονομίας με μία νέα λαϊκή αντίσταση για την υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής επιβίωσηςο Στρασσερισμός σε μια ελληνική, αντιθεσμική και αντικρατική μορφή μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο, υπομονή, σαφείς στόχους για πανεθνικό συντονισμό και αλληλεγγύη των Αυτόνομων και φυσικά νέες διαρκώς πρωτοβουλίες ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά σε κάθε χώρο, γειτονιά κτλ. των μεγάλων πόλεων . Ο σοσιαλισμός δεδομένης της κατάρρευσης της μεταμοντέρνας αριστεράς σε κυβερνητικό δεκανίκι του αστικού συστήματοςκαι του φιλελευθερισμού απομένει να ξαναδιεκδικηθεί και να πάρει νέο νόημα δεμένο με τον μαχητικό εθνικισμό.
Η οριστική ρήξη με κάθε μορφή ακροδεξιάς, ενάντια σε κάθε παγίδα ενσωμάτωσης με πρόσχημα στημένα αντι-κομμουνιστικά συνθήματα και προσκλητήρια και η απόλυτη αφοσίωση σε μια συστηματική σχέση με τους νέους Έλληνες προλετάριους που ασφυκτιούν οικονομικά και πνευματικά σε κάθε γωνιά της χώρας μας, μπορεί να φέρει ένα νέο δυναμικό ρεύμα που θα βοηθήσει να εμφανιστεί ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα με την Τρίτη Θέσηστο επίκεντρο του όχι μέσω κομματικής ταμπέλας αλλά μέσα από την ψυχή των διεκδικήσεων και του τελικού Σκοπού του.
«Όλες οι Επαναστάσεις καταβροχθίζουν τα παιδιά τους»
«Δεν είμαστε λέσχη μπουρζουάδων. Δεν φιλοδοξώ να ηγούμαι ανθρώπων που εκτιμούν οι νοικοκυραίοι, αλλά επαναστατών, που θα σύρουν την Πατρίδα πίσω τους»
Ernst Röhm
γράφει ο Ian Black
Ο Ernst Röhm γεννήθηκε στο Μόναχο, στις 28 Νοεμβρίου 1887. Προερχόμενος από οικογένεια της εργατικής τάξης και μεγαλώνοντας με αρκετές ελευθερίες, μπορούσε να ασχοληθεί με τα ενδιαφέροντα του, χωρίς η οικογένειά του να τον καταπιέζει και να του στέκεται εμπόδιο. Σε ηλικία 19 χρονών κατατάσσεται στον Βαυαρικό στρατό. Με το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, μεταφέρθηκε στην πρώτη γραμμή και τον Αύγουστο του ίδιου έτους τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο, αφήνοντας του ουλές, που θα κουβαλούσε περήφανα μέχρι το τέλος της ζωής του. Δύο χρόνια αργότερα, στη μάχη του Verdunθα τραυματιστεί ακόμα μια φορά στο στήθος, με αποτέλεσμα τον παραλίγο θάνατό του. Έτσι μεταφέρθηκε για το υπόλοιπο του πολέμου στα μετόπισθεν και στην Ρουμανία σαν αξιωματικός. Οι σύντροφοι του στις μάχες, τον περιγράφουν σαν έναν φανατικό μαχητή που αψηφούσε τον κίνδυνο και πάντα μαχόμενο με θάρρος και ανδρεία. Με το τέλος του πολέμου κόλλησε την Ισπανική γρίπη, την οποία νίκησε παρά τις προβλέψεις των γιατρών.
Μετά τον πόλεμο, έχοντας τον βαθμό του λοχαγού, συμμετείχε στα "freikorps", ενάντια στους κομμουνιστές, υπό τον συνταγματάρχη Epp, καταφέρνοντας την ολοκληρωτική νίκη ενάντια στην Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας, που είχε σχηματιστεί μετά τη λήξη του Μεγάλου πολέμου. Τον ίδιο χρόνο εντάσσεται στις τάξεις του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και γνωρίζει τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο αναπτύσσει φιλία και συνεργασία καταφέρνοντας να κερδίσει σημαντικές θέσεις μέσα στο κόμμα και να καταφέρει σπουδαία οργανωτικά και πολιτικά επιτεύγματα.
Είχε ιδρύσει αρκετές παραστρατιωτικές ομάδες, άλλες ενταγμένες στο Εθνικοσοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας, άλλες δορυφόροι σε αυτό και άλλες που συμμερίζονταν παρόμοια ιδεολογικά μοτίβα. Ακόμα, κατάφερε να εξασφαλίσει κονδύλια, που ενώ προορίζονταν για τον στρατό, κατέληξαν στο κόμμα αγοράζοντας τελικά την χρεοκοπημένη εφημερίδα MünchenerBeobachter, μετονομάζοντάς την σε VölkischerBeobachter και μετατρέποντας την στο επίσημο προπαγανδιστικό όργανο του κόμματος μέχρι και τον Απρίλιο του '45. Ακόμα είχε καταφέρει να δημιουργήσει και να συντονίσει, έναν συνασπισμό ενιαίου μετώπου, ενάντια σε καπιταλιστές και κομμουνιστές, από διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες και μικρότερα εθνικιστικά κόμματα, όλα έχοντας έμμεσο ή άμεσο αρχηγό τους τον Χίτλερ. Αποτέλεσμα αυτού του δύσκολου έργου ήταν η συγκέντρωση περίπου 100.000 μελών στην εκδήλωση της "Γερμανικής Ημέρας" τον Σεπτέμβριο του 1923, από το NSDAP.
Την ημέρα του "Πραξικοπήματος της Μπυραρίας" ο Ernst Röhm ήταν αυτός που, μέρες πριν, είχε οργανώσει την μεταφορά όπλων και στρατιωτών, υπό άκρα μυστικότητα και ήταν ένας από τους κύριους οργανωτές του σχεδίου. Είχε συγκεντρώσει και οπλίσει 2.000 άντρες και αφού τους ανακοίνωσε ότι ο Χίτλερ είχε καταλύσει την κυβέρνηση της Βαυαρίας και είχε κηρύξει εθνική επανάσταση, κινήθηκε προς το υπουργείο άμυνας, το οποίο κατέλαβε και οχύρωσε. Με την αποτυχία του πραξικοπήματος καταδικάστηκε σε 15 μηνών αναστολή.
Τον Απρίλιο του 1924, εξελέγει βουλευτής, χωρίς να καταφέρει να επανεκλεγεί ξανά στις επόμενες εκλογές του Δεκεμβρίου. Παράλληλα κατάφερε να δημιουργήσει και να οργανώσει από την αρχή καινούριες παραστρατιωτικές ομάδες, καθώς και τη δημιουργία νέων "S.A." μίας και αυτά είχαν τεθεί εκτός νόμου. Εκείνη την περίοδο ο Χίτλερ διαφωνούσε με τονRöhm, σε ότι αφορούσε τις παραστρατιωτικές ομάδες διότι θεωρούσε αδύνατο να γίνει δική τους η εξουσία με επαναστατικά μέσα όσο ο στρατός και η αστυνομία ήταν πιστές στην κυβέρνηση. Τον Απρίλιο του 1925, ήρθε η τελική ρήξη ανάμεσα τους όταν ο Χίτλερ δεν δέχτηκε την προσθήκη 30.000 μελών παραστρατιωτικών οργανώσεων του Röhm στα S.A. αναγκάζοντας τον τελευταίο να παραιτηθεί από τα πόστα του και να αποσυρθεί απογοητευμένος από τη δημόσια ζωή. Το 1928 θα δεχτεί πρόταση από τη Βολιβία να συμμετέχει στον στρατό της σαν σύμβουλος με τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Δυο χρόνια αργότερα θα επιστρέψει στην αγαπημένη του πατρίδα έπειτα από τηλεφωνική παράκληση του Αδόλφου Χίτλερ.
Αφορμή της επιστροφής του ήταν το αποτυχημένο εσωτερικό πραξικόπημα του WalterStennesενάντια στον Χίτλερ. Ο Χίτλερ, αναγκάστηκε να αναλάβει γενικός αρχηγός των S.A. και διόρισε τον Röhm αμέσως επόμενο στην ιεραρχία. Ο Röhm αναδιοργάνωσε τα S.A, διόρισε άτομα της εμπιστοσύνης του σε σημαντικές ιεραρχικές θέσεις και έφερε νέες ριζοσπαστικές και επαναστατικές ιδέες στις τάξεις τους. Αυτές οι αλλαγές κατάφεραν να συγκεντρώσουν πάνω από 1.000.000 μέλη στα S.A. όπου τώρα σκοπός τους δεν ήταν η φύλαξη των συγκεντρώσεων και η προστασία των μελών του κόμματος, αλλά ο πεζοδρομιακός αγώνας ενάντια σε καπιταλιστές, κομμουνιστές και αντίπαλα κόμματα. Ακόμα τα S.A. γνωστά και ως «Τάγματα Μπιφτέκια» (κόκκινα από μέσα φαιά απέξω) διοργάνωναν απεργίες, προστάτευαν απεργίες που δεν διοργανώνονταν από τους ίδιους ή είχαν συμπαραστάτες μέλη του KPD, απειλούσαν δημόσια τους απεργοσπάστες και τα αφεντικά, επιτίθονταν στο χρηματιστήριο και σε λέσχες πλουσίων, διοργάνωναν συσσίτια για τους φτωχούς, παρείχαν καταφύγια για άστεγους και γενικότερα παρείχαν κοινωνικό έργο παράλληλα με το πολιτικό και το πολιτισμικό.
Σκοπός ήταν να περάσουν ένα πραγματικά σοσιαλιστικό και επαναστατικό πρόσωπο στο κόμμα με σκοπό να προσελκύσουν περισσότερους υποστηρικτές. Η ραγδαία αύξηση στις δημοσκοπήσεις άρχισε τον πόλεμο λάσπης και επικριτικής από τα φιλελεύθερα δημοκρατικά μέσα, ένας κλασικός και διαχρονικός τρόπος τον φιλελεύθερων δημοκρατών όταν δεν μπορούσαν να σταθούν ενάντια στην πολιτική των αντιπάλων τους να τους κατηγορούν και να τους λασπολογούν, πολλές φορές ψευδώς, με σκοπό να στρέψουν τα βλέμματα σε ανθρώπινα πάθη και αδυναμίες, μακριά από το γεγονός ότι οι ίδιοι είναι ανίκανοι πολιτικά να διαχειριστούν τις εκάστοτε καταστάσεις. Ένας τέτοιος πόλεμος λάσπης ήταν ενάντια σε μέλη των S.A. όπου υπήρχαν φήμες ότι κάποιοι εξ αυτών ήταν ομοφυλόφιλοι κατηγορώντας και τον ίδιο τον Röhm αλλά και αφήνοντας αιχμές για κορυφαία ηγετικά στελέχη του κόμματος. Ο Röhm ήταν ο μόνος που αποκαλούσε τον Χίτλερ με το μικρό του όνομα ή με το χαϊδευτικό του "Άντι". Ένας λόγος που ο Röhm ήταν ιδιαίτερο μέλος του κόμματος ήταν το γεγονός ότι ούτε τον φοβόταν αλλά ούτε και είχε "μαγευτεί" ποτέ από αυτόν, σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μέλη.
Παράλληλα τα SAθεωρούσαν τους εαυτούς τους ως την σοσιαλιστική εμπροσθοφυλακή της επερχόμενης εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης και πίστευαν ότι έπειτα της εκλογικής νίκης τους, θα γινόντουσαν πράξη τα όνειρα και οι αγώνες τόσων ετών, των πλέον εκατομμυρίων μελών όλων των ηλικιών. Όμως ο Χίτλερ δεν χρειαζόταν πια τα SAγια να ολοκληρώσει τις δικές του προσωπικές επιθυμίες, καθώς και των πλούσιων βιομηχάνων, γαιοκτημόνων, αριστοκρατών, στρατιωτικών και πολιτικών που χρηματοδοτούσαν το κόμμα και ήταν σημαντικοί πολιτικοί του σύμμαχοι.
Όσο συνέβαιναν αυτά πίσω από τις βαριές και δρύινες κλειστές πόρτες, ο Röhm, μαζί με άλλα μέλη των SAδιαφόρων βαθμίδων, οργάνωναν και προωθούσαν την λεγόμενη "Δεύτερη Επανάσταση". Μια επανάσταση αντικαπιταλιστική, αντιαριστοκρατική, αντιαστική και αντιδημοκρατική. Μια επανάσταση ενάντια στην εκμετάλλευση του καπιταλισμού, ενάντια στα μονοπώλια και υπέρ της κρατικοποίησης της γης και των επιχειρήσεων. Σχέδια που πήγαιναν κόντρα στους νέους φανερούς φίλους αλλά και κρυφούς εχθρούς του Χίτλερ, όπου έσπευσε να τους καθησυχάσει ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέβαινε.
Τα περισσότερα μέλη των SAπροέρχονταν από οικογένειες της εργατικής τάξης και μέσω αυτού, πολεμούσαν και ήλπιζαν για ένα τέτοιο όνειρο. Ακόμα ο Röhm, καθώς και η πλειοψηφία των SAήθελαν να γίνουν αυτοί ο νέος επίσημος τακτικός στρατός της Γερμανίας και να απορροφηθεί σε αυτά η ήδη υπάρχων στρατός και να δημιουργηθεί ο "Λαϊκός Στρατός" υπό την ηγεσία του. Τα SAεκείνη την εποχή αριθμούσαν τα 3 εκατομμύρια ενώ η Reichswehr τα 100.000, οπότε η ένωση φάνταζε δυνατή και λογική. Κάτι τέτοιο τρομοκρατούσε την ηγεσία της αρτηριοσκληρωτικής Reichswehr όπου δεν ήθελε να χάσει τις παραδόσεις της και ούτε την εξουσία που είχαν τα υψηλόβαθμα μέλη του. Έτσι ο στρατός συμμάχησε με τον Χίτλερ ενάντια στα σχέδια του Röhm, φέρνοντας στον Χίτλερ ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη από το καθεστώς που υποτίθεται ότι αντιμαχόταν και θα άλλαζε.
Τον Απρίλιο του 1934 ο Χίτλερ συναντήθηκε με την στρατιωτική ηγεσία στο πλοίο "Deutschland" όπου τους πληροφόρησε για τον επερχόμενο θάνατο του Χίντεμπουργκ και τους πρότεινε να τον στηρίξουν στην διαδοχή του ως αντάλλαγμα για περιορισμό και την μείωση της αντικαπιταλιστικής δύναμης των SAκαι την αύξηση του στρατού. Μετά τα γεγονότα του Απριλίου ξεκίνησε μια εσωκομματική μάχη και δημιούργησε παρατάξεις είτε υπέρ του Χίτλερ είτε υπέρ του Röhm. Οι μεγαλύτεροι σύμμαχοι του Χίτλερ ήταν οι Γκέρινγκ, Γκαίμπελς, Χίμλερ και Ες.
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους, έπειτα από παράπονα του στρατού και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων στον Χίντεμπουργκ,ο Μπλόμπεργκ παραδίδει τελεσίγραφο, του πρώτου, στον Χίτλερ όπου του ανακοίνωνε ότι αν δεν σταματούσε αυτή η εσωκομματική πολιτική αστάθεια, θα κήρυττε στρατιωτικό νόμο και θα παρέδιδε την εξουσία στο στρατό. Κάτι τέτοιο ανάγκαζε τον Χίτλερ να επισπεύσει την καταστροφή των SA αλλά και των εσωκομματικών και εξωκομματικών του εχθρών. Έτσι οι Χίμλερ και Γκέρινγκ, όπου έχοντας πολλά να κερδίσουν από την πτώση του Röhm, ενορχήστρωσαν την "Nύχτα των Mεγάλων Mαχαιριών".
Στην προετοιμασία της κάθαρσης βοήθησε και ο Ράινχαρτ Χάιντριχ όπου πλαστογράφησε τα έγγραφα όπου αποδείκνυαν ότι ο Röhm είχε πληρωθεί 12.000.000 μάρκα από τη Γαλλία για να ρίξει τον Χίτλερ και κάποια άλλα πλαστά έγγραφα στα οποία ο Röhmσκόπευε να κάνει πραξικόπημα ενάντια στον Χίτλερ και να καταλάβει την εξουσία με τα SA. Κατόπιν εντολής του Χίτλερ σχεδιάστηκαν λίστες εντός και εκτός των SAμε ονόματα εχθρών του που έπρεπε να πεθάνουν. Στις 25 Ιουνίου η Reichswehrτέθηκε σε κόκκινο συναγερμό. Την επόμενη μέρα ο Χίτλερ μετέβηκε στο Essenμε αφορμή έναν γάμο και διέταξε ορισμένους ηγέτες των SA, συμπεριλαμβανομένου και του Röhm, να τον συναντήσουν την επόμενη μέρα στις 11:00. Στις 30 Ιουνίου ο Χίτλερ και μεγάλος αριθμός των SSκαι της αστυνομίας μέσα στην νύχτα μετέβησαν στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η ηγεσία των SA και τους συνέλαβε. Ο δαιμόνιος Γκαίμπελς διάσημος αποστάτης της Στρασσερικής τάσης, εκμεταλλεύτηκε πολιτικά την φήμη, ότι στο ξενοδοχείο ο EdmundHeinesβρισκόταν στο κρεβάτι με άλλο μέλος των SA, μιλώντας για ηθική παρακμή εντός των SA, γεγονός όμως που δεν αποδείχτηκε ποτέ.
Γυρίζοντας πίσω στα κεντρικά γραφεία του κόμματος στο Μόναχο, ο Χίτλερ έκανε λόγο για "την μεγαλύτερη προδοσία στην παγκόσμια ιστορία" αναφερόμενος στην υποτιθέμενη προδοσία των SA, παρόλο που αυτή η προδοσία είχε γίνει από τον ίδιο τον Χίτλερ στα πιστά μέλη του κόμματος που είχαν δώσει κυριολεκτικά το αίμα τους στην ιδέα και στον αγώνα όπου ο ίδιος ο Χίτλερ τους πούλησε για την φιλία με τον εχθρό της εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης, τους αστούς, πλούσιους, καπιταλιστές, δημοκράτες.
Την ίδια ημέρα ο Γκαίμπελς γύρισε στο Βερολίνο και έδωσε το ελεύθερο στον Γκέρινγκ να απελευθερώσει τα πιστά εκτελεστικά αποσπάσματα ενάντια σε όποιον ήταν γραμμένος στις λίστες του θανάτου αν και πολλοί έπεσαν θύματα προσωπικών αντιδικιών. Στην φυλακή Stadelheimόπου βρισκόταν η ηγεσία των SAφυλακισμένη, άρχισαν οι εκτελέσεις με δίκες παρωδίες που κρατούσαν λιγότερο από ένα λεπτό. Ο Röhmαπό το κελί του έβλεπε έναν έναν τους συντρόφους του να εκτελούνται. Στην αρχή ο Χίτλερ δίσταζε να διατάξει τη δολοφονία τουRöhm αφού γνώριζε την τεράστια προσφορά του στο κίνημα και την πολύχρονη φιλία τους, για αυτό και του πρότεινε την αυτοκτονία, ο ίδιος όμως αρνήθηκε λέγοντας "αν είναι να πεθάνω, ας με σκοτώσει ο ίδιος ο Αδόλφος", έβγαλε τα πάνω ρούχα του και έδωσε έναν τελευταίο χαιρετισμό με τεταμένη την δεξιά φωνάζοντας HeilHitler!, προτού εκτελεστεί μέσα στο κελί του.
Ενώ οι περισσότεροι Γερμανοί σοκαρίστηκαν με τα γεγονότα, άλλοι τα είδαν θετικά ως το τέλος μιας μακροχρόνιας πολιτικής αστάθειας ενώ σίγουρα χάρηκαν οι ξένες κυβερνήσεις και πρεσβείες. Ο Γκαίμπελς τα επόμενα χρόνια χρησιμοποιούσε συχνά την υποτιθέμενη σκοτεινή πλευρά του Röhm - μια φήμη που ξεκίνησε από τους σοσιαλοδημοκράτες - ως μια ηθική παρακμή στα SAαν και στο τέλος του πολέμου ομολόγησε ότι ήταν λάθος η κτηνωδία απέναντι στην «αριστερή» τάση του Εθνικοσοσιαλισμού.
Οι δολοφονίες που έγιναν μεταξύ των 30Ιουνίου και 2 Ιουλίου, νομιμοποιήθηκαν με μία πρόταση που όριζε ότι τα μέτρα πάρθηκαν ως κρατική αυτοάμυνα (...) παρόλο που τα στοιχεία του υποτιθέμενου πραξικοπήματος ποτέ δεν βγήκαν στην δημοσιότητα και ποτέ δεν έγινε κάποια δημόσια αναφορά σε αυτά εκτός του κόμματος. Όλα τα αντίγραφα της ταινίας «Η νίκη της πίστης» (Der Sieg des Glaubens) καταστράφηκαν επειδή σε κάποιες σκηνές εμφανιζόταν ο Röhm. Η μητέρα του Röhm αρνήθηκε την σύνταξη του Χιτλερικού καθεστώτος και το ίδιο έπραξε και η γυναίκα του GregorStrasserενώ οι δυο γιοι του τελευταίου πέθαναν στην πρώτη γραμμή του ανατολικού μετώπου μετά από μερικά χρόνια.
Έτσι το όραμα μιας Εθνικοσοσιαλιστικής επανάστασης πέθανε πριν καν αρχίσει, προδομένο από τον ίδιο άνθρωπο που το υποσχέθηκε και εν τέλει όχι μόνο το ισοπέδωσε αλλά κατάφερε να φροντίσει ότι δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο ούτε ως όνειρο έπειτα από τις συνεχόμενες αποτυχίες του. Φαίνεται ότι τελικά ο άνθρωπος που πολλοί ακόμα φέρουν ως είδωλο, ήταν καλός στις δολοφονίες συμμάχων κακός απέναντι στους πραγματικούς εχθρούς του Εθνικοσοσιαλισμού.
Από το ημερολόγιο του Γιόζεφ Γκαίμπελς :
Απρίλιος 1933
''Ο λαός ζητά Δεύτερη Επανάσταση.
Πρέπει να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας, με την Αντίδραση.
Η Επανάσταση δεν θα σταματήσει πουθενά''
Μάρτιος 1945
''Αυτά που ήθελε ο Röhm ήταν σωστά …
Στις 30 Ιουνίου, θα έπρεπε να είχαν εκτελεστεί καμιά εκατοστή στρατηγοί και όχι καμιά εκατοστή αξιωματούχοι των SA.
Εκείνα τα γεγονότα ήταν τραγικά και σήμερα βλέπουμε τις συνέπειες''
