Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κάποιες σκέψεις με αφορμή την δολοφονία του Charlie Kirk: ενάντια στην άψογη σκηνοθεσία των «περιούσιων» που διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σε συνεργασία με την φιλοσιωνιστική αντιφασιστική άκρα δεξιά

 

«Ο Παλαιστινιακός λαός υφίσταται ένα πραγματικό μαρτύριο, καθώς τα δικαιώματα που έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ στη δική τους γη δεν τα σέβονται. 

Είναι μια χώρα και ένας λαός που ζουν σε τρομερή φτώχεια. Ακόμη πιο τρομερή, θα ήθελα να πω, από αυτήν που πλήττει το Ιράκ. 

Στο Ιράκ, διαπράττεται και ηγείται μια γενοκτονία από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την συγκατάθεση της Ευρώπης. 

Αλλά τουλάχιστον εκεί έχουν διατηρήσει μια κυβέρνηση, θεσμούς, εθνική ομοιογένεια. Υποφέρουν και πεθαίνουν. Αλλά στο σπίτι τους. 

Ενώ ο ΟΗΕ και οι χώρες μέλη του έχουν αποδειχθεί ανίκανες να επιβάλουν μια δίκαιη λύση στην αρχαία Παλαιστίνη.

 Προσωπικά, εδώ και πολύ καιρό αναγνωρίζω το δικαίωμα των Ισραηλινών να έχουν μια πατρίδα, αλλά αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν έχει ως ανταπόδοση το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν μια ελεύθερη και κυρίαρχη πατρίδα»

Jean Marie Lepen

γράφει ο Σταύρος Λιμποβίσης

Πάντα στο όνομα της «αγάπης» οι ΗΠΑ σκότωναν τους Ινδιάνους ή εισέβαλαν με το εμπόριο στην άπω Ανατολή, βομβάρδιζαν όλους όσους αντιστέκονταν, έκαιγαν χωριά για να βγάλουν απλά φωτογραφίες, εισέβαλλαν το '44 στη γη της Νορμανδίας πάντα στο όνομα της ελευθερίας και του «αντιφασισμού», κρεμούσαν αργότερα με στημένα στοιχεία τους αντιπάλους τους στην δίκη της Νυρεμβέργης, κάτι που δεν είχαν πράξει ούτε οι Μογγόλοι για τους στρατηγούς των αντιπάλων τους. 

Απέδειξαν περίτρανα από την ιδρυτική διακήρυξη των Πολιτειών ότι η αποικία τους είναι ένα απέραντο ψυχιατρείο όπως έλεγε και ο μεγαλύτερος ποιητής του εικοστού αιώνος Ezra Pound

Γιατί λοιπόν και αυτή η δημόσια δολοφονία του Kirk να μην είναι ένα ακόμη στημένο «έργο» όταν μάλιστα στις «ιερές γραφές» το καίριο πλήγμα στον λαιμό … είναι εντολή μέσα από τον Ταλμουδικό τρόπο εκτέλεσης των χρήσιμων ηλιθίων;

Tα νέα από τις ΗΠΑ - που οι νεοσιωνιστές γιορτάζουν δημοσίως την ανθελληνική Χανουκά και διαδίδουν μετά μανίας στα σχολεία τα μυθεύματα της Βίβλου - ίσως καθορίσουν τις μελλοντικές εξελίξεις αφού μαίνεται ο πόλεμος ανάμεσα στις μυστικές υπηρεσίες και την κεντρική εξουσία. 

Οι γνωστοί εξουσιαστές της Ανατολής θα εκμεταλλευτούν τον πόνο και την απόγνωση και των Λευκών για μια μελλοντική «εμφύλια» διαμάχη που θα εξυπηρετήσει και πάλι τα σχέδια τους όπως κάνουν εδώ και 2500 χρόνια.

Αν διαφωνείτε διαβάστε απλά τα «Turner Diaries» που είχε εκδώσει η «Λόγχη» και σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να το βρει κάποιος. Ο συγγραφέας του έργου πέθανε από καρκίνο που εμφανίστηκε μυστηριωδώς ενώ δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας!

Μήπως είμαστε μπροστά σε ένα νέο Pearl Harbor;

Μπροστά σε ένα νέο επικοινωνιακό show όπως αυτό των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης που κατέρρευσαν με εκρηκτικά ή αυτό της 7ης Οκτωβρίου στην Παλαιστίνη κατά την οποία τα Ισραηλινά στρατιωτικά περίπολα δεν κινήθηκαν κατά της Χαμάς μετά από άνωθεν εντολή;

Μετά την μεγάλη ήττα των Αντιδημοκρατικών Δυνάμεων το 1945 ο Αμερικανισμός αναδείχθηκε στον μεγάλο αφέντη της Ευρώπης και της υφηλίου.

Είναι δύσκολο να ανιχνεύσει κάποιος την αλήθεια μέσα στα σκοτεινά παρασκήνια μυστικών υπηρεσιών κατευθυνόμενων αντιφασιστών και ηγεσιών των κρατών, που δεν διστάζουν να δολοφονήσουν ακόμη και δικούς τους ανθρώπους όταν κάνουν το μοιραίο λάθος να αμφισβητήσουν έστω και επιδερμικά την κυρίαρχη πολιτική τους.

Στην περίπτωση του Δεξιού ακτιβιστή Ευαγγελιστή και φανατικού «αντιναζιστή» ενός εκ των τελευταίων κορυφαίων στελεχών της Alt Right που είναι ακόμη στο πλευρό του Trump και δεν αμφισβήτησαν στο ελάχιστο την πολιτική των ΗΠΑ τουλάχιστον μέχρι πριν μερικές εβδομάδες, η χήρα του δήλωσε ότι: «ήταν πιστός στην παρούσα πολιτική κατάσταση και δεν είχε σκοπό να προκαλέσει άλλα προβλήματα στο μέλλον», υπονοώντας ότι είχε καταλάβει το λάθος του να μιλήσει στιγμιαία και δημοσίως στο διαδίκτυο για τον Epstein και την σχέση του με τον Trump ή να αντιπαρατεθεί με ανθρώπους που ήθελαν περισσότερα λεφτά για την πολεμική μηχανή του Τελ Αβίβ.

Είναι πράγματι τραγικό να πεθαίνει κάποιος σε δημόσιο χώρο μπροστά στα παιδιά του και την γυναίκα του από τα χέρια ενός «μοναχικού λύκου» ή τις μυστικές υπηρεσίες του βαθέως κράτους. 

Σε πλάνα που υπάρχουν ακόμη και η ασφάλεια του νεκρού έσπευσε να απομονώσει τους αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος και οπαδούς του Kirk ώστε να μην προλάβουν να κάνουν καίριες αποκαλύψεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες!

Να σημειώσω ότι ο Trump αμέσως μετά την δολοφονία του Charlie Kirk εμφανίστηκε ιδιαίτερα χαρούμενος (…) σε μια αθλητική εκδήλωση ενώ στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το συμβάν απλά δεν απάντησε για την δολοφονία αλλά αναφέρθηκε προς έκπληξη όλων μόνο στα έργα ανακαίνισης του Λευκού Οίκου!

Όσο και αν «χτυπιέται» ο Ραφαήλ Καλυβιώτης και η Αφροδίτη Λατινοπούλου - ή ο Κασιδιάρης και ο Φλώρος - ότι «χάθηκε ένας υπερασπιστής της Λευκής Ταυτότητας» η αλήθεια δείχνει να είναι ίσως διαφορετική. 

Υπερασπιστής της γενοκτονικής πολιτικής του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, σιωπηλός επί σειρά ετών για τα δεκάδες χτυπήματα Αμερικανών σε Ιράκ, Ιράν, Συρία, Λίβανο Υεμένη και όπου αλλού υπερασπίζονται τα κέρδη τους οι Αμερικανικές πολυεθνικές και πολεμικές βιομηχανίες, ο Kirk ήταν απλά ένα ακόμη «πιόνι» που μιλούσε με άκρως επικοινωνιακό τρόπο για «Πατρίδα - Θρησκεία - Οικογένεια» κάτι που συνηθίζουν πολλοί δεξιοί πριν πάνε στην συναγωγή.

Όσο και αν τον πενθούν όλοι αυτοί που διαδίδουν τις δηλώσεις του για την Τουρκία  ουδέποτε ο εν λόγω ομιλητής εναντιώθηκε στην πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ευρώπη ενώ δεν έκανε ποτέ νύξη για την μελλοντική διάλυση του ΝΑΤΟ. 

Ας το δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά όλο αυτό προς φρίκη πολλών αγνοώντας πλήρως την αγανάκτηση μερίδας του «χώρου», που για μια ακόμη φορά «εκδίδεται» στη «πιάτσα» του Αμερικανισμού με αντάλλαγμα την εύνοια της πρεσβείας ή και λίγα δολάρια αν όχι σέκελ.

Βλέπετε οι συνήθειες των «λαδεμπόρων» της δόλιας «εθνικοφροσύνης» δεν άλλαξαν από την εποχή της Τρούμπας μέχρι και σήμερα. Εχθροί μας δεν είναι μόνο οι εθνομηδενιστές αλλά και όλοι αυτοί που μαζί με την Γαλανόλευκη τιμούν την κατοχική σημαία των ΗΠΑ. Των μαφιόζων με τα πούρα που σκότωσαν χιλιάδες άμαχους από την Νορμανδία και την Πιον Γιανγκ μέχρι την Φαλούτζα και την Τρίπολη και διέλυσαν την χώρα μας αφού έκαναν τρόπο ζωής την Παγκοσμιοποίηση.

«Πατρίδα» του μακαρίτη ήταν το Σιωνιστικό Ισραήλ ο μεγάλος εχθρός του Ελληνισμού εδώ και 2500 χρόνια.

Άλλωστε ο ίδιος τόνιζε:

«Το Ισραήλ άλλαξε τη ζωή μου. Ενίσχυσε την πίστη μου, έκανε την Αγία Γραφή πραγματικότητα και μου χάρισε τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις με την Έρικα». «Όλη μου την ζωή υπερασπίστηκα το Ισραήλ» έλεγε δημοσίως ο Αμερικανός προκαλώντας την οργή όχι μόνο των διαφόρων ειδών αριστερών αλλά και των Αντισιωνιστών Εθνικιστών/Φυλετιστών Λευκών που δεν στηρίζουν το κίνημα MAGA και τον «πορτοκαλί πρόεδρο» ο οποίος όπως λένε οι ίδιοι είναι πλέον «η σκύλα του Ισραήλ».

Είχε δίκιο ο Celine: 

«Ο Goy είναι καθηλωμένος σαν ψάρι στο τηγάνι. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο υπνοβάτης των διαθηκών. Έχει χάσει τα πάντα, ακόμα και την επιθυμία να βρει τον εαυτό του, το άτομο του, την ψυχή του, τη θέληση του. Ο περιούσιος τον πηγαίνει όπου θέλει, όπως θέλει».

«Θρησκεία» του μακαρίτη η Βίβλος των αιμομικτών βοσκών της ερήμου, η «Αγία Γραφή» αυτών που ονειρεύονται την έλευση του «Μεσσία» και το «Μεγάλο Ισραήλ» καθώς και την ανέγερση του νέου ναού του Σολομώντος και υπονομεύουν - σύμφωνα πάντα με τις γραφές τους - τα θεμέλια ενός κορυφαίου Ισλαμικού μνημείου. 

Γεγονός που θα προκαλέσει την «κόλαση» στην πολύπαθη περιοχή για μια ακόμη φορά και μην απορήσετε αν δείτε την εκκλησία Α.Ε. και το ελλαδικό κράτος να στηρίζουν και πάλι τον Νετανιάχου και σε αυτό το έγκλημα.


Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ συμμετείχε πριν μερικές ημέρες στην κατεδάφιση του Τζαμιού Αλ-Άκσα, συνοδευόμενος από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου και τη σύζυγο του Σάρα.

Έλαβε μέρος στο σκάψιμο της σήραγγας που θα οδηγήσει στην κατάρρευση και πτώση του Τζαμιού Αλ-Άκσα. 

Η «Οικογένεια» του σαφέστατα ήταν τα παιδιά του και η γυναίκα του που μίλησε έμμεσα για μια «ιαχή πολέμου» ... πάνω από το φέρετρο του άντρα της αλλά και το AIPAC καθώς και οι οικογενειακές off shore εταιρείες που τον συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

Οικογένεια όμως είχαν και οι Χριστιανοί της Συρίας που τους σφάζουν οι Σαλαφιστές που χρηματοδοτήθηκαν και οργανώθηκαν από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Εκεί βέβαια ο μακαρίτης είχε «κοντή μνήμη» και ποτέ δεν εξέφρασε αντιρρήσεις δημοσίως ή στο διαδίκτυο για τις σχέσεις του Αμερικανικού καθεστώτος με τους αιμοσταγείς δολοφόνους.

Ο θάνατος του Δεξιού ακτιβιστή θα ωφελήσει σύντομα την σκληροπυρηνική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων που θα σπεύσουν να απαγορεύσουν για τα μάτια του κόσμου ένα κομμάτι της antifa, αφήνοντας όμως στο απυρόβλητο τον σκληρό πυρήνα της και όλους αυτούς που την ενημερώνουν την χρηματοδοτούν και την κατευθύνουν.

Και για όσους θα σπεύσουν να επευφημήσουν για μια ακόμη φορά την κατασταλτική εκστρατεία του Trump και να ευχηθούν και στα δικά μας, να τους θυμίσω ότι  ο κολλητός του Epstein - ο πρόεδρος Trump όπως τον λένε πολλοί ηλίθιοι - ζήτησε την άμεση προσαγωγή και φυλάκιση ατόμων που απλά τον γιούχαραν σε ένα εστιατόριο με αφορμή την Παλαιστίνη ενώ όποιος πετάξει σήμερα φυλλάδια για την γενοκτονία στην Γάζα στις ΗΠΑ φυλακίζεται σε πέντε χρόνια κάθειρξη!

Τώρα για κάποιους που έχουν μπερδέψει τον εθνικοσοσιαλισμό και τον εθνικισμό (…) με την βούρτσα και την άμεση υποστήριξη τους στους Αμερικανοσιωνιστές - λόγω της υποτιθέμενης αντίθεσης στην Woke ατζέντα - σύμφωνα με δηλώσεις του Charlie Kirk το 2022 οι antifa διαδηλωτές που αντιδρούσαν στις ομιλίες του ήταν «νεοναζί που πληρώνονται από τους δημοκρατικούς» ενώ οι τακτικές των αριστεριστών για τις αλλαγές φύλου μέσω εγχειρήσεων σύμφωνα με τον Kirk «θυμίζουν τις θηριωδίες των ναζί».

Ένας ορθόδοξος ραβίνος αμέσως μετά τον θάνατο του - που έχει και αριθμολογική σχέση με τις Ταλμουδικές δοξασίες και πρακτικές - δήλωσε ότι ο θανών είναι «ένας νέος Αβραάμ».

Ο νέος υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Σκοτ Μπέσεντ είναι ακτιβιστής ομοφυλόφιλος και αυτό το αναφέρω για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυταπάτες. 

Μιλάμε για τέτοια «πολεμική» τελικά εκ μέρους του ανθρώπου που συνήθιζε να επισκέπτεται το νησί λευκής σαρκός του «χειριστή» της Mossad, και ο οποίος στην λίστα επαφών του είχε και Έλληνες όπως τον υιό του τέως Μονάρχη αλλά και γόνους γνωστών εφοπλιστών που σήμερα τιμούν την μνήμη του Μαντέλα ή συχνάζουν σε αντιφασιστικά στέκια.

Δεν θα επιζήσει για πολύ ο δολοφόνος (;) του Αμερικανού Τραμπικού δεξιού. Θα έχει την ίδια τύχη με τον αφελή Λι Όσβαλντ που κατηγορήθηκε από το FBI ως ο  επαγγελματίας ακροβολιστής του διάσημου φονικού στο Ντάλας (δήθεν με εντολή της Κούβας και του φίλου της Ισπανικής Φάλαγγας Κάστρο) ενώ τελικά έχει αποδειχθεί ότι ο Κέννεντυ χτυπήθηκε από τρία διαφορετικά σημεία με εκτελεστές αγνώστους και διαμετρήματα που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι Ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις σε ανάλογες επιχειρήσεις της εποχής.

Ο λόγος ήταν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ αντιδρούσε στα πυρηνικά του Τελ Αβίβ και ήθελε τον έλεγχο της Federal Reserve Bank που δανείζει χρήματα στο κράτος! 

Και επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να πουν πόσο «Άγιος» ήταν ο διάσημος καθολικός πρόεδρος ... να θυμίσω ότι ξεκίνησε τον πόλεμο στο Βιετνάμ προς όφελος της πολεμικής βιομηχανίας.

Συμπερασματικά και με το αγγελικό πρόσωπο ενός Λευκού Ευαγγελιστή του καλού παιδιού, ο Τραμπισμός εδώ και χρόνια προελαύνει και εντός του «χώρου» μας για τον οποίο νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερη διάσταση απόψεων κάθε μέρα όλο και περισσότερο, καθώς και έντονες τάσεις πολιτικού εμετού. 

Και ξαφνικά τα ξεχνάνε όλα κάποιοι: τον «αντιφασισμό» των ξένων και ντόπιων αστών οι οποίοι είναι μια ζωή ενάντια στον δικό μας Σοσιαλισμό και τα κοινωνικά προβλήματα, αυτοί άλλωστε είναι υπέρ του εισβολέα που δεν δημιουργεί προβλήματα, αν είναι και χριστιανός και πηγαίνει και στην εκκλησία τότε είναι μια χαρά και φυσικά όταν είναι υπέρ του Ισραήλ που «αμύνεται» - το λέει άλλωστε και η Παλαιά Διαθήκη που προσκυνάνε -  όλοι είναι παιδιά του Μωυσή και τσιράκια του «Μπίμπι».

Δεν ξεχνάμε εμείς οι «Τριτοθεσίτες» τα εγκλήματα των Αμερικανών, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια και φυσικά τις κρεμάλες των Σιωνιστών. 

Τα ουρλιαχτά απόγνωσης των συναγωνιστών του Συριακού και Ιρακινού Baath στο Γκουαντάναμο και τις άλλες φυλακές κολαστήρια. 

Τις εκτελέσεις και φυλακίσεις των Αμερικανών και Ευρωπαίων συναγωνιστών στο όνομα της  «δικαιοσύνης» που έχει σφραγίδα και των δυο κομμάτων που ελέγχουν τις ΗΠΑ. 

Την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ μέσω των Starbucks και των Mc Donalds καθώς και του μπάσκετ - λόγω της επικαιρότητας - που «υπήρξε» κεντρικός μοχλός αθλητικής προπαγάνδας πρώτα του Ισραήλ και μετά των Αμερικανών. 

Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ούτε κατάρες, ούτε αναθέματα, ούτε και μοιρολόγια παρά μόνο σκεπτικισμός για το δόγμα που υπηρετεί το «Σοκ και Δέος» σε μια εποχή που συνεχίζεται το «κυνήγι μαγισσών».

Χίλιες φορές σύμμαχος μας ένας Ιρανός του ΑΞΟΝΑ της αντίστασης που προστατεύει τις μειονότητες και τα ιερά στην Μέση Ανατολή από τις ορδές του ISIS - με τα μέλη του τελευταίου να έχουν ιατρική περίθαλψη στα Ισραηλινά στρατιωτικά νοσοκομεία - παρά ένας Ευαγγελιστής Αμερικανός φιλοσιωνιστής που αν έπαιρνε εντολή θα μας κρεμούσε με χαρά σε μια νέα Νυρεμβέργη όπως έκανε ο συμπατριώτης του παρανοϊκός σαδιστής βρωμιάρης John Woods!

«Για τον κόσμο των Ρομπότ που μας ετοιμάζουν οι περιούσιοι, αρκούν μερικά προϊόντα, ατελείωτες αναπαραγωγές, ακίνδυνα ομοιώματα μυθιστορημάτων, καθηγητές, στρατηγοί, αστέρια, όλα τυποποιημένα, με πολύ βαβούρα, πολλή απάτη και πολύ σνομπισμό.

Ο περιούσιος κρατάει τους μοχλούς του ελέγχου, ενεργοποιεί όλες τις μηχανές για την τυποποίηση, κατέχει όλα τα καλώδια, όλα τα ρεύματα και αύριο θα είναι ο κύριος όλων των Ρομπότ»

Ferdinand Celine,  Bagatelles pour un massacre

Save Gaza από την Γκρέτα και τους Pro - Palestine: η γελοιότητα των ΜΜΕ και της Αριστεράς που δεν σταματάει την γενοκτονία (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

Ο Παγκόσμιος Στόλος Sumud απέπλευσε από τη Βαρκελώνη στις 31 Αυγούστου με τον δηλωμένο στόχο της άρσης της πολιορκίας της Γάζας και του ανοίγματος ενός ανθρωπιστικού διαδρόμου. Λίγες ώρες αργότερα, επέστρεψε στο λιμάνι λόγω κακοκαιρίας: οι διοργανωτές το χαρακτηρίζουν «θαλάσσια δοκιμή» και αναβάλλουν τη διέλευση. Νέες αναχωρήσεις αναμένονται κατά μήκος της μεσογειακής διαδρομής τις επόμενες ημέρες. Στους υποστηρικτές και τους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται ακτιβιστές, εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και γνωστές προσωπικότητες όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ιταλοί εθνικιστές κατά την ανάκρουση του Ισραηλινού ύμνου


 

Παράδοση και Ταυτότητα: Παλαιστίνη

 

Η εδώ και καιρό ανακοινωθείσα χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας, αντιπροσωπεύει ένα ακόμη - ίσως οριστικό - τέχνασμα του Τελ Αβίβ για να τερματίσει αυτό που περιγράφεται ως «σύγκρουση της 7ης Οκτωβρίου».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική: αυτό που προσπαθούν να σβήσουν δεν είναι μόνο η Χαμάς, αλλά κάθε ίχνος Παλαιστίνης, κάθε ρίζα, κάθε ελπίδα, κάθε σημάδι ζωής σε αυτή την κατεστραμμένη λωρίδα γης, όπου ο θάνατος και η απελπισία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Η υποβάθμιση της σύγκρουσης των Ιουδαίων με τους Παλαιστίνιους στα γεγονότα του Οκτωβρίου 2023, είναι μια βολική απλοποίηση χρήσιμη για την προπαγάνδα.

Αυτός ο πόλεμος έχει βαθιές, ιστορικές και τραγικές ρίζες. 

Είναι η μακρά ιστορία ενός λαού χωρίς κράτος, χωρίς προστασία, χωρίς φωνή.

Από τότε που ξεκίνησε αυτή η «τελική πράξη», πάνω από 60.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, πολλοί από αυτούς γυναίκες και παιδιά. 

Πέθαιναν σε βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σε στρατόπεδα προσφύγων, στα σπίτια τους. Και για πολύ καιρό, ο κόσμος έκανε τα στραβά μάτια.

Ενώ όλα στη Γάζα κατέρρευσαν - σχολεία, υποδομές, νοσοκομεία, οικογένειες, ελευθερία, ελπίδα - η Δύση παρέμεινε σιωπηλή, συνένοχος θεατής.

Σήμερα, όσοι ξυπνούν μιλώντας για «δύο λαούς, δύο κράτη» ή αυτοσχεδιάζουν δειλά καταδίκες των ισραηλινών ενεργειών, είναι σιωπηλοί ένοχοι.

Πολύ αργά για όσους πέθαναν. Πολύ αργά για όσους έχασαν τα πάντα. Πολύ αργά για όσους μεγάλωσαν κάτω από τις βόμβες, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει να ζεις μια φυσιολογική ζωή.

Είναι υποκριτικό να μιλάμε για ειρήνη σήμερα, ενώ οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. 

Είναι υποκριτικό να προσφέρουμε πολιτική αλληλεγγύη τώρα, όταν έχει ήδη χυθεί αίμα εν μέσω εκτεταμένης αδιαφορίας.

Ο κόσμος έχει καθυστερήσει ανεπανόρθωτα. Ίσως ανεπανόρθωτα. 

Και τώρα παρακολουθεί, με δάκρυα στα μάτια του, την πιθανή κατάρρευση ενός λαού που, παρά τα πάντα, συνεχίζει να αντιστέκεται με αξιοπρέπεια, προσκόλληση στη γη και την ταυτότητα του.

Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει νωρίτερα. Τώρα θα απομείνει μόνο μια αμυδρή ελπίδα: ότι η Παλαιστίνη θα ανακτήσει το δικαίωμά της στη ζωή, την ελευθερία και την κανονικότητα.

Μια ελπίδα όμως που μοιάζει όλο και περισσότερο με όνειρο, που δυστυχώς απέχει παρά  πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.

Φαιά Παλαιστίνη


«Αυτό που ένωσε και εξακολουθεί να ενώνει τους εθνοκοινωνιστές με τον παλαιστινιακό λαό δεν είναι πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες, ούτε τα φθηνά τεχνάσματα με τα οποία η αριστερά επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το ζήτημα.

Είναι ο κοινός αγώνας για ελευθερία, αυτοδιάθεση, αξιοπρέπεια απέναντι σε ένα πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό θηρίο που καταβροχθίζει λαούς και πατρίδες.

Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι επιλογή, αλλά καθήκον απέναντι στην Ιστορία, είναι όρκος τιμής προς τις γενιές που έρχονται»


 

Roger Coudroy, ένας εθνικοεπαναστάτης στην Παλαιστίνη (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Roger Coudroy είναι ένα όνομα άγνωστο, ξεχασμένο μάλλον, σαν μια σκιά που για πενήντα χρόνια στοιχειώνει τις φαντασιώσεις όσων έχουν ονειρευτεί, έστω και μία φορά, να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να ζήσουν την πληρότητα ενός ιδανικού, του δικού τους. 

Για τον πρώτο Ευρωπαίο που έπεσε σε παλαιστινιακό έδαφος δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο, παρά τον μεταθανάτιο θρύλο του, ή σχεδόν αυτόν. 

Κάποιοι λίγοι μόνο ξέρανε κάποτε, ότι ήταν ένας Βέλγος μηχανικός που μεγάλωσε στη Γαλλία και εργάστηκε για την Peugeot στο Κουβέιτ, πριν ενταχθεί στην Παλαιστινιακή αντίσταση και ότι ήταν 33 ετών όταν πέθανε στις 3 Ιουνίου 1968. 

Ακόμη και στο Διαδίκτυο δεν βρίσκει κάποιος πολλά. Αρκεί να πούμε ότι υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του και κάποιες αναφορές

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Franco Freda για Παλαιστίνη και αριστερό αντισιωνισμό (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

 «Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η αλληλεγγύη μου στον αντισιωνιστικό αγώνα μπορεί να υποστηρίξει την θέση που θα ανακάλυπτε σε αυτόν έναν εμβληματικό σύνδεσμο με αριστερούς κύκλους. 

Μπορεί μόνο να υποστηρίξει την έξυπνη ευαισθησία που επιδεικνύει ένα μέρος της αριστεράς σε αυτό το ζήτημα και - σε περιορισμένο βαθμό - θα χρησιμεύσει μόνο για να καταγράψει την ειλικρίνεια μερικών μεμονωμένων περιθωρίων της αριστεράς, ενάντια στον υστερικό ενθουσιασμό για τον σιωνισμό που έρχεται στην επιφάνεια υπό την δράση σημαντικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Δεξιάς σε Ιταλία και Ευρώπη, όλες αναδυόμενες από την ίδια πλουτοκρατική μήτρα. 

Σε κάθε περίπτωση μόνο η κακή πίστη θα μπορούσε να εμπιστευτεί το «μονοπώλιο» των αντισιωνιστικών θέσεων στις διάφορες αριστερές οργανώσεις: αυτό επιβεβαιώνεται από τις θαρραλέες θέσεις του «φασίστα» Μπαρντές,  των Γάλλων «νεοναζί» της Orde Nouveau, του Χένρι Κόστον. 

Ήμουν ένας από τους πρώτους - και ένας από τους λίγους - στην Ιταλία το 1963 που καταδίκασαν μέσω ενός φυλλαδίου την πολιτική των λεηλασιών, δολοφονιών και σφαγών (με μία λέξη γενοκτονία) που ασκείται από την εβραϊκή αποικιοκρατία στην σιωνιστοκρατούμενη Παλαιστίνη».

Franco Freda, Δύο γράμματα ενάντια στο Ρεύμα

Το εθνικιστικό κίνημα και η Παλαιστίνη (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

 Κάθε Παλαιστίνιος είναι ένας σύντροφος, ο ίδιος εχθρός, στο ίδιο χαράκωμα

Δεδομένου ότι τα φολκλορικά ή περιθωριακά κινήματα μιας δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της «ριζοσπαστικό» έχουν πρόσφατα, ενώ κανείς δεν νοιαζόταν για τη γνώμη τους, διακηρύξει τη θέση του «ούτε κεφίγια ούτε κιπά», φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε τη θέση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) για την Παλαιστίνη και τη σιωνιστική οντότητα.

Για εμάς:

1. Ο Σιωνισμός είναι ένας υστερικός εθνικισμός που γεννήθηκε στην Κεντρική Ευρώπη στα εκκοσμικευμένα περιθώρια ενός θρησκευτικού κινήματος που ασκεί αυστηρή ενδογαμία. 

Μόνο μια φαντασίωση, θρησκευτικής προέλευσης, τον συνδέει με την Παλαιστίνη.

2. Η σιωνιστική οντότητα είναι ένα αποικιακό κράτος όπου αλλόχθονες έποικοι, κυρίως από δυτικές χώρες, που επιβάλλουν βάναυσα την κυριαρχία τους στον ιθαγενή πληθυσμό.

3.  Η δέσμευση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης είναι από παλιά και ιστορικά τεκμηριωμένη

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Τιμή σε αυτούς που υπερασπίζονται την Πατρίδα: αφισοκόλληση Αυτόνομων για την Αντισιωνιστική Αντίσταση





In memoriam: Roger Coudroy ο πρώτος Ευρωπαίος που έπεσε για την Παλαιστινιακή Αντίσταση (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Στις 3 Ιουνίου 1968, ο Γάλλος εθνικοεπαναστάτης ακτιβιστής Roger Coudroy, έπεσε μαχόμενος εναντίον των ισραηλινών δυνάμεων. 

Αρχικά μέλος της ριζοσπαστικής εθνικιστικής οργάνωσης «Europe-Jeunesse» σύντομα έφτασε στη Μέση Ανατολή.

 Τρία χρόνια ήταν αρκετά για να εκτιμήσει την τραγωδία που βίωνε ο παλαιστινιακός λαός και να καταλάβει ότι ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό υπερβαίνει τα σύνορα, είτε αυτά είναι της Ευρώπης, είτε του αραβικού έθνους. 

Στη συνέχεια εγκατέλειψε τη δουλειά του ως μηχανικός και εντάχθηκε στους Παλαιστίνιους Feddayin εντός της Fatah, με το πολεμικό ψευδώνυμο Ας - Σαλέχ που σημαίνει «Ο Δίκαιος». 

Λιγότερο από έναν μήνα αφότου εισήλθε σε ένα στρατόπεδο εκπαίδευσης του Εθνικού Κινήματος για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, απαίτησε να συμμετάσχει σε επιχειρήσεις κομάντος, υποστηρίζοντας ότι «μόνο αυτοί που μάχονται ξέρουν πως να υποκαθιστούν την ελπίδα με την αγωνία». 

Σκοτώθηκε κατά την διάρκεια μίας εισβολής σε κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Έτσι έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που έπεσε στο πλευρό της Παλαιστινιακής αντίστασης.

«Οι Αραβικοί Λαοί επέλεξαν: έκαναν τους κομάντος ήρωες τους. Όπου οι πολιτικοί απέτυχαν, οι άνδρες της δράσης θριάμβευσαν αποκαθιστώντας την περηφάνια του λαού».

πηγή

Η υποκρισία της Αριστεράς στο Παλαιστινιακό

γράφει ο Τ.Σ.

Η υποκρισία της Αριστεράς γύρω από το Παλαιστινιακό είναι συνειδητή, κακώς ορισμένοι εξ ημών το αντιμετωπίζουν ως μια έκφραση φασαίων ή μια διεθνιστική παλινδρόμηση. Μιλάμε για κάτι πολύ πιο ομιχλώδες και ταυτόχρονα ιδεολογικά συμπαγές εκ μέρους τους. 

Με λίγα λόγια προσπαθούν με τρόπο γραμσιανό να εργαλειοποιήσουν ένα τόσο σοβαρό ζήτημα εθνικής αυτοδιάθεσης και ανεξαρτησίας με αποτέλεσμα να προωθήσουν την ατζέντα της παγκοσμιοποίησης όπως αυτή εκφράζεται μέσα απ τις χιλιάδες ΜΚΟ. 

Ενώ ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας συντάσσεται με τον πόνο του παλαιστινιακού λαού οι περιούσιοι των Εξαρχείων θεωρούν πως έχουν το μονοπώλιο γύρω από το Παλαιστινιακό, ενώ πολλοί εξ αυτών είναι και σεχταριστικά επιθετικοί απέναντι σε μη αριστερούς πολίτες που στηρίζουν την Παλαιστίνη. 

Όπως καταγγέλλουμε με σθένος την υποκρισία της Δεξιάς η οποία στο όνομα του "εθνικού συμφέροντος" τάσσεται με το Ισραήλ έτσι πρέπει χωρίς καμία αναστολή να καταδεικνύουμε την υποκρισία της παγκοσμιοποιητικής Αριστεράς η οποία εργαλειοποιεί τεχνηέντως έναν εθνικόαπελευθερωτικό αγώνα όπου δεν έχει καμία σχέση με τα νεωτεριστικά φληναφήματα των κάθε λογής παρακρουσιακών αριστερών. 

Εν κατακλείδι εάν στηρίζουμε τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για κράτος αυτό είναι για τον απλούστατο λόγο πως εάν στις χώρες του Τρίτου Κόσμου αναπτυχθεί ο εθνικισμός τότε η Ευρώπη θα μπορέσει να συνεννοηθεί με αυτόν και το σημαντικότερο θα περιορίσει τις μαζικές λαθρομεταναστευτικές εισροές οι οποίες είναι αποτέλεσμα αποσταθεροποίησης των εκεί κρατών βλέπε Ιράκ, Συρία, Λιβύη και όχι μόνο. 

Με λίγα λόγια αναγνωρίζουμε το  δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση και στο δίκαιο της Γης όταν η Αριστερά  το αρνείται και εργαλειοποιεί έναν τέτοιο αγώνα. Ακροτελεύτιο:  Δεν είμαστε με την Παλαιστίνη επειδή το επιβάλλει η μόδα της Αριστεράς. Είμαστε γιατί κάθε λαός έχει δικαίωμα στη γη του. 

Η διεθνιστική υποκρισία δεν αναγνωρίζει έθνη μόνο «χώρους» για επεμβάσεις ΜΚΟ. Όπως απορρίπτουμε τον φιλοϊσραηλινισμό της Δεξιάς στο όνομα του "συμφέροντος", απορρίπτουμε και τον ψευδοαντιιμπεριαλισμό που εμπορεύεται τον πόνο των Παλαιστινίων. 

Η αληθινή αλληλεγγύη δεν φοβάται να πει τη λέξη: Πατρίδα.

Παλαιστίνη η γη της φωτιάς


του Αλεξόπουλου Στέλιου

Την ίδια περίοδο που οι εισβολείς του Πούτιν με εμπροσθοφυλακή τους μισθοφόρους της Τσετσενίας μακελεύουν γυναίκες και παιδιά στο όνομα του «αντιναζισμού» και καταστρέφουν την Μαριούπολη, σε μια άκρη της Μεσογείου στην μεγαλύτερη φυλακή της γης την Γάζα εκτυλίσσεται ένα ακόμη επεισόδιο της προαιώνιας σύγκρουσης. Γεγονότα που αποκρύβονται από τα ΜΜΕ ή παραποιούνται για να μην υπάρχει αντικειμενική πληροφόρηση ενώ αποσιωπούνται πλήρως στα δελτία τύπου των κομμάτων. 

Έτσι λοιπόν οι καναλάρχες κάνουν λόγο για μερικές «δεκάδες Παλαιστινίων» που αντιστάθηκαν στην εισβολή των Ισραηλινών στο τέμενος του Αλ Ακσά ενώ στην πραγματικότητα ήταν χιλιάδες, για περιμετρικές μάχες ενώ η αλήθεια είναι ότι οι εχθροί της ανθρωπότητας έσπασαν με πέτρες τα τζάμια έριξαν δακρυγόνα και σφαίρες, συνέλαβαν άοπλους διαδηλωτές και βεβήλωσαν ένα ακόμη θρησκευτικό  μνημείο. 

Ο αιώνιος τοκογλύφος πάντα βρίσκει τρόπο για το νέο έγκλημα καλυπτόμενος πίσω από γεωπολιτικές κρίσεις ή κοινωνικές εκρήξεις. Παράλληλα χτύπησαν και στόχους της Συριακής αεράμυνας αφού ουδείς πρόκειται  να ασχοληθεί με την σιωνιστική επιθετικότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ρωσικά συστήματα αεράμυνας που εντόπισαν σε μια μικρή περίοδο δοκιμών τα Ισραηλινά F-35 στο πλαίσιο ενίσχυσης της Συρίας αποσύρθηκαν άμεσα και με συνοπτικές διαδικασίες. 

Οι Παλαιστίνιοι παρά τις διαμάχες και τον αλληλοσπαραγμό, τις διαφωνίες και τις έριδες σε μια πρωτοφανή ένδειξη ενότητας εμφανίστηκαν με εκπροσώπους τους σε κοινό κάλεσμα και προχώρησαν σε μαζική ένοπλη διαμαρτυρία ενάντια στο θράσος του κατακτητή. 

Παρά το γεγονός ότι ο ισλαμοκαπιταλιστής Ερντογάν αφομοιώνει σταδιακά ομάδες της αντίστασης και τα απομεινάρια της Νασερικής επαναστατικής σκέψης παραμένουν αποδυναμωμένα στο εσωτερικό, ο Παλαιστινιακός λαός δεν ξεχνάει τους δεκάδες φυλακισμένους σε ισόβια κάθειρξη, τα δεκάδες παιδιά που βρίσκονται στην απομόνωση, τους δεκάδες απεργούς πείνας, τους χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, τις ξεριζωμένες ελιές και τις εξευτελιστικές σκηνές στα δεκάδες σημεία ελέγχου. 

Ακόμη και αν δεν υπήρχε ούτε ένας Παλαιστίνιος, πάλι η Παλαιστίνη θα έδειχνε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας. Στην καρδιά του κτήνους υπάρχουν κάποιοι που δεν καταθέτουν τα όπλα και μάχονται απέναντι σε έναν πάνοπλο εχθρό.

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF (Rote Armee Fraktion): Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς



Εισαγωγικό σημείωμα του Μαύρου Χμερ:

Μετά το τέλος του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου και την στρατιωτική ήττα του Εθνικοσοσιαλισμού (όπως αυτός εκφράστηκε στην Χιτλερική του εκδοχή) οι κατοχικές δυνάμεις μέσα από μια τεράστια προσπάθεια «αποναζιστικοποίησης» προσπάθησαν να καθυποτάξουν το σύνολο του Γερμανικού λαού και να τον μετατρέψουν σε δούλο των συμμαχικών δυνάμεων, των πολυεθνικών και των γνωστών χρηματιστών. 

Το Ανατολικό τμήμα της χώρας πέρασε στα χέρια των Σοβιετικών ενώ το Δυτικό τμήμα στην κυριαρχία των αστικών δημοκρατιών και των μαριονετών της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης, η οποία δεν διοικούσε ένα ανεξάρτητο κράτος την εποχή εκείνη αλλά μια Ε.Π.Ε. κάτι το οποίο δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα. Απέναντι σε αυτή την εξαθλίωση και την εκστρατεία «πλύσης εγκεφάλου» αντέδρασαν τα λαϊκά στρώματα όπως είχαμε γράψει στον σύνδεσμο εδώ, αν και είχαν να αντιμετωπίσουν υπέρτερες δυνάμεις και τον απηνή διωγμό από τις υπηρεσίες ασφαλείας.

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε και σε «νεοφασιστικά» έντυπα, και έχει να κάνει με μια προσωπικότητα της Γερμανικής εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, την Ulrike Meinhof. Ξεχώρισε για την δημόσια εικόνα της αλλά και για την παιδεία της και φυσικά για τον φανατισμό της απέναντι στην αμερικανική κατοχή. Η μαρξιστική ιδεολογία της λόγω της επίδρασης του οικογενειακού περιβάλλοντος αλλά και ο μηδενισμός που αναπτύχθηκε στον Γερμανικό Μάη του ’68 δεν κατάφερε να καθυποτάξει τον Γερμανισμό της λευκής φυλετικής ψυχής της, ο οποίος εκφράστηκε τόσο στην ένοπλη αντιπαράθεση με το καθεστώς της Δυτικής Γερμανίας όσο και στην έντονη κριτική που άσκησε απέναντι στην DDR. Οι απόψεις της προκάλεσαν εσωτερικές διαμάχες με κάποια από τα υπόλοιπα μέλη της ένοπλης οργάνωσης RAF (Φράξια Κόκκινος Στρατός γνωστή και ως Ομάδα Μπάαντερ - Μάινχοφ).

Η προσπάθεια της να εισάγει τα παιδιά της πριν αφοσιωθεί στην ένοπλη δράση, σε ένα ορφανοτροφείο για τα παιδιά των Παλαιστινίων, κίνηση με ξεκάθαρο εθνικό/αντισιωνιστικό πρόσημο, η διαδρομή της στην Μέση Ανατολή όπου εκπαιδεύτηκε από την PLO του Αραφάτ μαζί με ομοϊδεάτες της αλλά και Ευρωπαίους Εθνικοσοσιαλιστές στον ανταρτοπόλεμο στα Παλαιστινιακά στρατόπεδα των καθεστώτων της Συρίας της  Ιορδανίας καθώς και της Υεμένης, το θάρρος της να μιλήσει για την κατοχή της χώρας της θεωρήθηκε από κάποιους ως μια «εθνικομπολσεβικική» στροφή και ιστορική ταύτιση με την εξτρεμιστική «δεξιά».

Η «αντισιωνιστική» πολεμική του Ανατολικού κομμουνιστικού καθεστώτος για την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ, επηρέασε όπως ήταν φυσικό και την ένοπλη δράση της RAF, η οποία παρά το γεγονός ότι υιοθέτησε πλήρως την αντιφασιστική ρητορική στον δημόσιο λόγο, δεν έχανε την ευκαιρία να χτυπάει με κάθε τρόπο Αμερικανικούς και Σιωνιστικούς στόχους. Αυτή η πλευρά της ιστορίας δεν αναφέρεται συχνά στους κύκλους των «μαυροκόκκινων» αφού η κατηγορία του «αντισημιτισμού» κρέμεται σήμερα ως «δαμόκλεια σπάθη» πάνω από τα κεφάλια των λεγόμενων «ελευθεριακών» στους χώρους που συχνάζουν.

Οι ενέργειες που άρχισαν να κλιμακώνονται απέναντι σε διάφορους στόχους ήταν φυσικό να κινητοποιήσουν τις αρχές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα  να βρει η Ulrike Meinhof - μετά από βασανιστήρια - τον τελετουργικό θάνατο στις φυλακές Stammheim  τον Μάιο του ’76, ενώ οι Baader, Raspe και Ensslin είχαν την ίδια κατάληξη τον Οκτώβρη του '77 στα «λευκά κελιά» της Γερμανικής Σοσιαλοδημοκρατίας - του καγκελάριου Ιουδαίου εκ πατρός Helmut Schmidt - μετά από αεροπειρατεία Παλαιστινίων που κατέληξαν στην Σομαλία και στην οποία έδρασε η ειδική μονάδα GSG 9. Τα γεγονότα αυτά παρουσιάστηκαν επίσημα στον τύπο ως αυτοκτονίες αλλά είχαν την επιχειρησιακή και εκδικητική σφραγίδα της δημοκρατικής εξουσίας. Σε ανάλογες δομές κράτησης την ίδια περίοδο υπήρχαν και Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές οι οποίοι δεν υπέκυψαν στις απειλές και στις διώξεις και βασανίστηκαν και αυτοί από τα ίδια πρόσωπα, το ίδιο απάνθρωπα από το αστικό δημοκρατικό καθεστώς.

Η πρώτη κίνηση της RAF η οποία υιοθέτησε την Μαοϊκή έκφραση του Μαρξισμού αλλά επηρεάστηκε και από τον «Γκεβαρισμό», ήταν να προμηθευτεί όπλα από «νεοναζί» μετά από επίσκεψη σε γνωστό μπαρ μιας περιοχής του Βερολίνου, παίρνοντας την ιστορική σκυτάλη από τους συναγωνιστές των Γερμανών Werewolves - .pdf εδώ - οι οποίοι είχαν προηγηθεί στην εθνική αντίσταση στα ερείπια του ’45 και χτυπούσαν το κατοχικό καθεστώς μέσα από τις δικές τους ομάδες και οργανώσεις. Είναι χαρακτηριστικό ο τίτλος ενός βιβλίου που γράφτηκε την εποχή εκείνη για την RAF ο οποίος ήταν «Τα παιδιά του Χίτλερ». Οτιδήποτε εναντιωνόταν στην κατοχή ονομαζόταν άμεσα ως «φασιστικό» ή «νεοναζιστικό» γεγονός που θυμίζει την σημερινή κατάσταση στα κατευθυνόμενα ΜΜΕ. 

Να σημειωθεί ότι στην επιχείρηση αεροπειρατείας της Air France με την συμμετοχή του μικτού κλιμακίου Γερμανών ακροαριστερών (Wilfried Böse και Brigitte Kuhlmann) και Παλαιστινίων του PFLP το 1976 στο Entebbe της Ουγκάντας - με την ηγεσία της χώρας να υποστηρίζει τους ένοπλους - η οποία είχε ως αίτημα την απελευθέρωση κρατουμένων, οι επιβάτες χωρίστηκαν σε Εβραίους και μη Εβραίους. Τα γεγονότα προκάλεσαν πανικό που κατέληξαν στην άμεση επέμβαση του Ισραηλινού στρατού και ακολούθησε το γνωστό λουτρό αίματος. Αυτή η κίνηση απελπισίας εξόργισε ακόμη περισσότερο τους δυνάστες αφού θεωρήθηκε μια ακόμη ξεκάθαρη έκφραση μίσους και μισαλλοδοξίας προς τους Ισραηλινούς.

Ο δικηγόρος και μέλος της RAF Horst Mahler εδώ και χρονιά και παρά τις συνεχείς δίκες και την δυσμενή κατάσταση της υγείας του, υπερασπίζεται με σθένος τις Εθνικοσοσιαλιστικές αξίες, γεγονός που τον οδήγησε στις φυλακές μετά από τις διώξεις του κράτους. Διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις με Έλληνες συναγωνιστές, παλαιότερα επισκέφτηκε την χώρα μας ενώ οι απόψεις του έχουν φιλοξενηθεί σε έντυπα και ιστοσελίδες του «χώρου».


Η ημέρα του βομβαρδισμού της Δρέσδης είναι επέτειος μνήμης για τους συναγωνιστές όλης της Ευρώπης, αλλά και επικοινωνιακό show της γερμανικής antifa που «πανηγυρίζει» για την κτηνωδία των Αμερικανών και των Άγγλων απέναντι σε πρόσφυγες και άμαχους στην πλειοψηφία τους γυναίκες και παιδιά …

Η «Κόκκινη Βαλκυρία» της RAF: Όταν η ακροαριστερή Ulrike Meinhof κατήγγειλε τον βομβαρδισμό της Δρέσδης από τους Αγγλοαμερικανούς

Μετάφραση: Phocean

«Είκοσι χρόνια πριν, στις 13 και 14 Φεβρουαρίου 1945, τη νύχτα μεταξύ Fastnachtsdienstag και Aschermittwoch, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη αεροπορική επιδρομή από τα συμμαχικά αεροσκάφη σε γερμανική πόλη: ο βομβαρδισμός της Δρέσδης. Η πρώτη επίθεση διήρκησε από τις 10:13 πμ ως τις 10:21 πμ. Όταν τα βρετανικά βομβαρδιστικά αποχώρησαν, άφησαν πίσω τους μια κόλαση φωτιάς που φώτισε τον ουρανό, ορατή μέχρι και από πενήντα μίλια απόσταση. Η δεύτερη επίθεση άρχισε στις 1:30 τα ξημερώματα και σταμάτησε στις 1:50. Ήδη από τους βομβαρδισμούς οι φωτιές φαινόταν σε απόσταση 300 χιλιομέτρων.

Το επόμενο πρωί μια μοίρα βομβαρδιστικών της αμερικανικής αεροπορίας πραγματοποίησε βομβαρδισμούς το μεσημέρι μεταξύ 12:12 έως τις 12:23. Πάνω από διακόσιες χιλιάδες άτομα έχασαν την ζωή τους στην κόλαση της Δρέσδης. Ο Άγγλος David Irvingγράφει στο βιβλίο του «Η καταστροφή της Δρέσδης»: Για πρώτη φορά στην στρατιωτική ιστορία μια αεροπορική επιδρομή σε στόχο είχε προκαλέσει τόσο μεγάλες καταστροφές ώστε οι επιζώντες δεν ήταν αρκετοί έτσι ώστε να θάψουν τους πεθαμένους. Οι Άγγλοι πιλότοι που είχαν συμμετάσχει στις επιχειρήσεις είχαν εξαπατηθεί. Οι διαταγές όριζαν επίθεση του αεροπορικού τους σχηματισμού σε περιοχές της στρατιωτικής διοίκησης της Δρέσδης.

Η Δρέσδη θεωρούταν ευρέως ως ένα μεγάλο λογιστικό κέντρο υποστηρίξεως για το Ανατολικό Μέτωπο. Οι στόχοι αποτελούνταν από το αρχηγείο της Γκεστάπο στο κέντρο της πόλης, ένα εργοστάσιο κατασκευής πυρομαχικών και ένα εργοστάσιο παραγωγής αερίων χημικού πολέμου. Από τις αρχές του 1943 η βρετανική κοινή γνώμη ήταν εναντίον των βομβαρδισμών και επιθέσεων εναντίον γερμανικών πολιτικών στόχων.

Ο Επίσκοπος του Τσίτσεστερ, ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και ο επικεφαλής της Εκκλησίας της Σκωτίας φρόντισαν να διαδίδουν τις απόψεις τους επί του θέματος σε κάθε ευκαιρία αλλά οι βουλευτές των Εργατικών στη Βουλή των Κοινών είχαν εξαπατηθεί επίσης πως οι αεροπορικές επιδρομές θα είχαν ως στόχους μόνο εργοστάσια παραγωγής μέχρι τον Μάρτιο του 1945 κοντά στο τέλος του πολέμου.  O Winston Churchill κατόρθωσε να αποκρύψει τις ενέργειες εναντίον των Γερμανικών πόλεων. Η Δρέσδη ήτανε ένα από τα αποτελέσματα της πολιτικής αυτής.

Η Δρέσδη μετατράπηκε σε στάχτες δυο χρόνια αφότου το μέλλον του πολέμου είχε σφραγισθεί στο Στάλινγκραντ αφού όταν βομβαρδίστηκε οι Σοβιετικές δυνάμεις βρισκόταν ήδη σε εδάφη του Oder και Neseστο δυτικό μέτωπο του Ρήνου. Ο αυταρχικός διοικητής της Βασιλικής Αεροπορίας Sir Arthur Harris επιβιβάστηκε στο πλοίο Σαουθάμπτον στις 13 Φεβρουαρίου του 1946 δηλαδή έναν χρόνο μετά αφήνοντας πίσω τη χώρα που δεν ήταν διατεθειμένη να του δώσει αυτά που του έταξαν.

Οι διεξάγοντες την επίθεση είχαν απογυμνωθεί από την δόξα που τους έταξε η κυβέρνηση. Στη Δρέσδη ο πόλεμος εναντίον του Χίτλερ είχε εκφυλιστεί στο κακό που υποτίθεται ότι πολεμούσε: την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά για τις οποίες δεν υπάρχουν επαρκείς δικαιολογίες. Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι ένας δίκαιος πόλεμος δεν υπάρχει, η Δρέσδη είναι αυτή η απόδειξη.  Εάν χρειάζεται απόδειξη ότι η άμυνα εκφυλίστηκε σε επιθετικότητα τότε η Δρέσδη είναι μία από αυτές. Όπως και αν χρειάζονται αποδείξεις ότι οι συμμαχικές κυβερνήσεις εκμεταλλεύτηκαν τους λαούς τους τότε ναι η Δρέσδη είναι μια από αυτές. Το γεγονός ότι το στίγμα της Δρέσδης δεν αναφέρθηκε καν στην κηδεία του Churcill αποδεικνύει πώς η ευθύνη επιμερίζεται στον λαό. Όπως και η Ομοσπονδιακή Γερμανία δεν άρει τους νόμους περί καθεστώτος και ευθύνης των δολοφόνων και έτσι η ευθύνη από τους δράστες επιμερίζεται στον λαό.»

Konkret, Nr. 3, 1965.