Yπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων (Σαμουράι της Δύσης - Συντακτική Ομάδα Μαύρες Λεγεώνες - Συντακτική Ομάδα Μαύρος Κρίνος)

Yπέρ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα των Παλαιστινίων

Τόσο οι φιλοσιωνιστές δεξιοί όσο και τα αδερφάκια τους οι αριστεροί, οι  αυτοαποκαλούμενοι «ProPal», αποτελούν έναν επιβλαβή καρκίνο για  τους Ευρωπαίους Εθνικοεπαναστάτες, στο καυτό θέμα που αφορά την Παλαιστινιακή υπόθεση.

Οι πρώτοι, οι δεξιοί, βασίζονται στην γελοία πεποίθηση ότι το Ισραήλ είναι ένα δυτικό κράτος, μέρος ενός κοινού πολιτισμού που θα πρέπει το ίδιο να υπερασπιστεί.

Έτσι εκτός από το ότι αποδεικνύονται αξιοθρήνητοι, θλιβεροί και πρόθυμοι να δικαιολογήσουν τη γενοκτονία, προσβάλλουν την Ευρώπη και την απέραντη ιστορία της, εμποδίζοντας την αναβίωση της και εκθέτοντας την σε ένα συνεχώς αυξανόμενο μεταναστευτικό χάος.

Οι δεύτεροι, οι αριστεροί, βασισμένοι στην ίδια υπόθεση με τους πρώτους - ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος λευκών Δυτικών - χρησιμοποιούν την Παλαιστινιακή υπόθεση για να προωθήσουν μια πονηρή, ηθικολογική προπαγάνδα, βαθιά αντιευρωπαϊκή και γεμάτη ενοχές και  εγγυώμενοι στην de facto κυριαρχία του Ισραήλ, χωρίς να προσφέρουν καμία συγκεκριμένη βοήθεια στους Παλαιστίνιους.

Εγκλωβισμένοι στα θλιβερά πολιτικά και ιδεολογικά τους όνειρα, ξαφνικά θυμήθηκαν σύνορα, πατρίδες και τον αντισιωνισμό!

Όπως πάντα, κάποιοι λίγοι, μακριά από όλους αυτούς,  ενσαρκώνουν μια Τρίτη Θέση: 

Για μια ισχυρή Ευρώπη των λαών, ενός αληθινού σοσιαλισμού των Εθνών, υποστηρίζοντας την Παλαιστίνη, ενάντια στον Σιωνιστικό, Αμερικανικό και Ρωσικό ιμπεριαλισμό, αλλά και ενάντια σε όλες τις τάσεις του Τρίτου Κόσμου και των μεταναστευτικών εισβολέων.

Και μέσα σε όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποιοι και ποιος ξεκίνησε τον αγώνα και την στήριξη για το Παλαιστινιακό. Πριν από πολλές δεκαετίες και με απόλυτη μυστικότητα, η Φασιστική Ιταλία εργάστηκε εντατικά και με σθένος σχέδια, για να δημιουργήσει μια πατρίδα στους Άραβες της Παλαιστίνης.

Δεν επρόκειτο μόνο για μια πολιτική υποστήριξη, αλλά για μια γνήσια υλική υποστήριξη.

Μεταξύ 10 Σεπτεμβρίου 1936 και 15 Ιουνίου 1938, η Φασιστική Ιταλία πλήρωσε στον Μεγάλο Μουφτή της Ιερουσαλήμ, ο οποίος ηγούνταν της εξέγερσης του Παλαιστινιακού λαού ενάντια στις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις και την Εβραϊκή μετανάστευση, περίπου 138.000 λίρες, ένα σημαντικό ποσό για την εποχή εκείνη.

Αυτή η οικονομική συνεισφορά αποφασίστηκε από τον Mussolini μετά τον πόλεμο της Αιθιοπίας, όχι μόνο «λόγω της στάσης που έλαβε η Ιταλία απέναντι στον αραβικό εθνικισμό και για να ενοχλήσει τους Άγγλους», αλλά και σε ένδειξη τιμής στις αντιαποικιακές θέσεις του επαναστάτη σοσιαλιστή Mussolini και του πρώιμου Φασισμού.

Εκτός από τα χρήματα, το Υπουργείο Εξωτερικών, αποφάσισε τότε να στείλει στους Παλαιστίνιους Μουτζαχεντίν μια σημαντική αποστολή όπλων και πυρομαχικών. 

Αυτό το υλικό που αποθηκεύτηκε για σχεδόν δύο χρόνια στο λιμάνι του Τάραντα της Νοτίου Ιταλίας, υποτίθεται ότι θα έφτανε, μέσω Σαουδαράβων μεσαζόντων στους Παλαιστίνιους, που συμμετείχαν στην πρώτη μεγάλη Ιντιφάντα για την ανατροπή του Χασεμιτικού βασιλείου της Υπεριορδανίας, τον τερματισμό του Βρετανικού προτεκτοράτου, την παρεμπόδιση της άφιξης περαιτέρω Εβραίων και του Σιωνιστικού σχεδίου στους Αγίους Τόπους.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, η Ιταλία ήταν το πρώτο Ευρωπαϊκό κράτος που υποστήριξε ενεργά τον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για απελευθέρωση από τη Βρετανική εντολή και το Σιωνιστικό σχέδιο στους Αγίους Τόπους.

Αυτό προκύπτει από την ανάλυση εγγράφων - επιστολών, σημειωμάτων και υπομνημάτων - από το γραφείο συντονισμού του Ιταλού Υπουργού Εξωτερικών και εκείνων που περιέχονται στην «Αλληλογραφία της Υπηρεσίας Στρατιωτικών Πληροφοριών σχετικά με διάφορα κράτη», που φυλάσσεται στα Αρχεία του Ιστορικού Γραφείου του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

Kαι φυσικά, μετά από χρόνια, κάπου εκεί στη δεκαετία του 1970 και 1980, η νεοφασιστική Ιταλική νεολαία, μακριά από ακροδεξιές και πατριωτικές αγκυλώσεις βουτηγμένες στο Ιουδαϊκό δηλητήριο, διαδήλωνε στους δρόμους υπέρ της Παλαιστίνης και ενάντια στον Αμερικανικό και Ισραηλινό ιμπεριαλισμό, ενώ η Αριστερά ακόμη «θρηνούσε» γοερά τα εβραϊκά θύματα του Πολέμου ...

Συνθήματα όπως «Ο κάθε Παλαιστίνιος είναι ένας σύντροφος, ίδια χαρακώματα, ίδιος εχθρός» και «Οι πέτρες μας ενάντια στο μολύβι τους, σήμερα στην Παλαιστίνη, αύριο σε όλο τον κόσμο», έμειναν στην Ιστορία. Και εμείς συνεχίζουμε να φωνάζουμε.

Παραμένουμε πιστοί σε όλα αυτά και αναγνωρίζουμε έναν μόνο κύριο εχθρό, τον Αμερικανισμό και τα επικίνδυνα παρακλάδια του, όπως η φιλοσιωνιστική ακροδεξιά, που μονίμως λειτουργεί σαν πέμπτη φάλαγγα ενάντια στον Σοσιαλισμό και το Έθνος.

O αγώνας των Παλαιστίνιων δεν μπορεί παρά να βρει την αλληλεγγύη μας, όχι μόνο επειδή είναι δίκαιος, αλλά και λόγω του παραδείγματος που θέτει για όλους τους νέους Ευρωπαίους, που στερούνται τη βαθύτερη ταυτότητά τους, ενάντια στο Ιουδαϊκό κτήνος με την στήριξη των δολοφόνων ΗΠΑ.

Για τον Σοσιαλισμό και την Πατρίδα!

- Σαμουράι της Δύσης (Μποβιάτσος Κωνσταντίνος, Σοφούλης Τάσος)

- Συντακτική Ομάδα Μαύρες Λεγεώνες

- Συντακτική Ομάδα Μαύρος Κρίνος

Παραδοσιοκρατία, Εθνικισμός και Αντισιωνισμός στον Αραβικό κόσμο μετά το 1945

 

Μετάφραση από τα γερμανικά: Α. Π. για τον «Μαύρο Κρίνο»

Το γερμανικό εθνικό κίνημα, στον αντιδυτικό του ιδιαίτερο δρόμο, ήθελε να δημιουργήσει το μέλλον ενός αντιδραστικού μοντερνισμού (Jeffrey Herf), δηλαδή έναν εκσυγχρονισμό καθαρά βιομηχανικό - τεχνικό, χωρίς όμως πολιτικό (δημοκρατικό - αστικοφιλελεύθερο) εκσυγχρονισμό. 

Αυτό το εθνικό κίνημα έφτασε στον πρωσο-γερμανικό μιλιταρισμό («Αίμα και σίδερο») και στον ναζιστικό φασισμό («Blut und Boden», «Hart wie Kruppstahl»). 

Όταν ο Μπίσμαρκ ένωνε το "αίμα" με το "σίδερο" το 1871, ένωνε την πολιτική οπισθοδρομικότητα - παραδοσιοκρατία (αίμα) με τη σύγχρονη βιομηχανία (σίδερο), κι όταν ο Γκέμπελς το 1933 μιλούσε για "ατσάλινο ρομαντισμό" ακολουθώντας τον Ερνστ Γιούνγκερ, είχε στο μυαλό του ακριβώς εκείνον τον συνδυασμό που θα πάντρευε τα "σκληρά σαν το ατσάλι του Κρουπ" κανόνια της Βέρμαχτ με τον μεσαιωνικής έμπνευσης αγροτισμό του Richard Walter Darre.

Tα αραβικά εθνικά κινήματα που προέκυψαν μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, των οποίων οι εθνοτικές ιδέες για το έθνος εμπνεύστηκαν από τον γερμανικό ρομαντισμό (ο Dawisha στη μελέτη του για τον πατέρα του αραβικού εθνικισμού Sati al-Husri αποδεικνύει την επιρροή των Χέρντερ, Φίχτε και Ernst Moritz Arndt στη σκέψη του), και που είχαν πολεμήσει στο πλευρό του «Τρίτου Ράιχ» πριν και κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ήθελαν να επιστρέψουν στη ρομαντική αραβική ιστορία, στις ρομαντικοποιημένες αραβικές παραδόσεις, ήθη και έθιμα, στην επιστροφή στις πολεμικές αρετές της χρυσής αραβικής εποχής (της άμυνας του Σαλαντίν κατά των Σταυροφόρων και της νίκης των πρώτων Μουσουλμάνων, των μαθητών και συνοδοιπόρων του Μωάμεθ, ενάντια στις ρωμαϊκές λεγεώνες σε Συρία και Αίγυπτο τον 7ο μ.Χ. αιώνα). 

Σε έναν αντιδραστικό μοντερνισμό, ένα καθαρά βιομηχανικό - τεχνικό, καθαρά γραφειοκρατικό σύγχρονο Έθνος - επίσης χωρίς αστικοφιλελεύθερη δημοκρατία. Ο παραδοσιοκρατικός χαρακτήρας που εξαπλώθηκε στη Μέση Ανατολή μετά το 1945 θα απεικονιστεί χρησιμοποιώντας παραδείγματα από τη Λιβύη, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και το Ιράκ. 

Πρόκειται για τον Μουαμάρ αλ Καντάφι, ο οποίος, ως ηγέτης της Λιβύης, ζούσε συμβολικά σε μια σκηνή Βεδουίνων, κι ο οποίος ήθελε επίσης να διαμένει στη σκηνή του σε διεθνείς περιπτώσεις, όπως σε συνέδρια του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, σε συναντήσεις του Αραβικού Συνδέσμου στη Βηρυτό, και δεν ήταν ασυνήθιστο να φοράει ιστορικής όψης, παραδοσιακές, αρχοντικές ρόμπες. 

Μια τέτοια παραδοσιακή συμπεριφορά είχε σκοπό να επισημάνει τον «εκφυλισμό της Δύσης» και να προστατεύσει το δικό του λαό από «βλαβερές επιρροές».

Πρόκειται για τον Λίβανο ως μια συλλογή από θρησκευτικά οριοθετημένες, αντικρουόμενες φυλετικές ομάδες που κυριαρχούνται από κληρονομικούς άρχοντες. Αυτό βασίζεται στο παράδειγμα των Δρούζων, του κλάδου τους όπου κυριαρχεί η φυλή Τζουμπλάτι. «... τέτοιες σχέσεις μεταξύ πελάτη και προστάτη ... ήταν τόσο κυρίαρχες στον Λίβανο που ολόκληρη η εσωτερική πολιτική, ακόμη και όλοι οι εσωτερικοί πόλεμοι των μεταγενέστερων χρόνων καθορίστηκαν από αυτές ... η συντριπτική πλειοψηφία των Λιβανέζων παντρευόταν άτομα του ίδιου θρησκεύματος μέσα στις θρησκευτικές τους ομάδες και χτιζόταν πάνω σε αυτές τις σχέσεις.» Αυτή η παραδοσιακότητα «ήταν (και είναι) ισχυρότερη από τη συνοχή των νεότερων ομάδων συμφερόντων που ακολουθούν ένα πιο ευρωπαϊκό στυλ.»

Πρόκειται για τον παραδοσιακό τρόπο ζωής του αγροτικού αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης, που χαρακτηρίζεται από πίστη στις φυλές («Hamula»), τις ιεραρχίες των φυλών («Σεΐχηδες»), «οικογενειακή τιμή», «συστολή» και «τιμωρία». «Κεντρικό στοιχείο στο παραδοσιακό σύστημα αξιών της παλαιστινιακής κοινωνίας ήταν η έννοια της «τιμής». Αυτό επεκτάθηκε στην κοινωνική δομή ολόκληρης της Hamula. «Οποιαδήποτε απόκλιση από την κοινωνική συμμόρφωση έφερνε την καταισχύνη ολόκληρης της κοινότητας και τιμωρούταν με αντίποινα. Η έννοια της τιμής επεκτάθηκε ως καθοριστικός παράγοντας σε όλους σχεδόν τους τομείς της ζωής».

Όσον αφορά την οικογενειακή δομή («Hamula»), ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούν να καθοδηγούνται εν μέρει από αυτή τη δομή. Το μοντέλο της παλαιστινιακής οικογενειακής δομής ισχύει γενικά στην αραβική περιοχή. Συνεπώς, πρόκειται για τις ίδιες αγροτικές, παραδοσιακές συνθήκες διαβίωσης που χαρακτηρίζονται από πικρή φτώχεια και δεσμούς φυλών και φατριών, στις οποίες ο μετέπειτα Ιρακινός ηγέτης Σαντάμ Χουσεΐν μεγάλωσε χωρίς πατέρα. Πρόκειται επίσης για «φυλετική πίστη», «βεντέτες και φόνους στο όνομα της οικογενειακής τιμής». Ο Coughlin γράφει για «την πολύ μεγάλη επιρροή» του θείου του Σαντάμ Χουσεΐν στην ανατροφή του. 

Αυτός ο θείος, «ο θετός πατέρας του αγοριού», αξιωματικός του στρατού, «ένας ένθερμος Άραβας εθνικιστής», ένας «αμετανόητος θαυμαστής του Αδόλφου Χίτλερ και του εθνικοσοσιαλισμού», ήταν ο Khairallah Talfah, πεθερός επίσης του Σαντάμ (που, πιστός στην ενδογαμική παράδοση των φατριών, παντρεύτηκε την ξαδέρφη του, Sajida Talfah), συγγραφέας ενός έργου με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Τρία πράγματα που ο Θεός δεν έπρεπε να έχει δημιουργήσει: Πέρσες, Εβραίοι και μύγες», αυτός ο Talfah λοιπόν είχε λάβει μέρος στο φιλογερμανικό στρατιωτικό πραξικόπημα του 1941 υπό τη φασιστική ομάδα αξιωματικών της «Χρυσής Πλατείας», υπό τον Rashid Ali Gaylani. 

«Ο νεαρός Σαντάμ θαύμαζε τον θείο του» γι' αυτό. «Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς την εντύπωση που έκανε αυτή η πατρική φιγούρα στο αγόρι στα χρόνια της μόρφωσής του ... ο χρόνος που πέρασε με τον θείο του στο Τικρίτ και τη Βαγδάτη διαμόρφωσε αναμφίβολα τις απόψεις του» (Coughlin).

Υπήρξαν τρία κύρια ρεύματα του αραβικού εθνικισμού: ο παναραβικός αιγυπτιακός νασερισμός (Νάσερ, Καντάφι), το παναραβικό Ιρακινό Κόμμα Μπάαθ του Σαντάμ Χουσεΐν, και το παναραβικό Συριακό Κόμμα Μπάαθ (Μισέλ Αφλάκ και Χαφέζ αλ-Άσαντ). 

Στόχος είναι να αναδειχθούν τα κεντρικά χαρακτηριστικά του αραβικού εθνικισμού, οι θετικές «αναφορές στη ναζιστική Γερμανία μετά το 1945», ο «αντισιωνισμός από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ» το 1948. Αυτό γίνεται χρησιμοποιώντας το παράδειγμα θετικών αναφορών του Ανουάρ ελ-Σαντάτ, του μετέπειτα Αιγύπτιου ηγεμόνα, για τον Αδόλφο Χίτλερ το 1953, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα Αιγύπτιων στρατιωτών που έφεραν μαζί τους αραβικά αντίγραφα του "Mein Kampf" κατά τη διάρκεια του πολέμου της Διώρυγας του Σουέζ το 1956, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα εθνικοσοσιαλιστών αξιωματικών που μετακόμισαν στην Αίγυπτο μετά την επανάσταση του Νάσερ το 1952 (Otto Skorzeny, Johann von Leers, Hanna Reitsch). 

Ο Σαντάτ «συχνά» προσέλκυε την προσοχή μέσω αντιεβραϊκών δηλώσεων. Σύμφωνα με τον Himpele, άλλοι εκπρόσωποι αραβικών καθεστώτων έχουν κάνει αντισημιτικές δηλώσεις, μεταξύ των οποίων: ο ίδιος ο Νάσερ, ιδρυτής του αιγυπτιακού Νασερισμού (που το 1964 είπε σε Γερμανό δημοσιογράφο ότι κανείς στην Αίγυπτο δεν πιστεύει ούτε πρόκειται ποτέ να πιστέψει ότι πέθαναν έξι εκατομμύρια Εβραίοι στο Ολοκαύτωμα), ο Χαφέζ αλ-Άσαντ, ηγέτης της Μπααθικής Συρίας (1971-2000), ο Μπασάρ αλ-Άσαντ, ο γιος και διάδοχος, Μουσταφά Τλας, Υπουργός Εξωτερικών της Μπααθικής Συρίας μέχρι το 2004, ο Σαντάμ Χουσεΐν, ηγέτης του Μπααθικού Ιράκ, ο Ταρίκ Αζίζ, υπουργός Εξωτερικών του.

Το 1951 εκδόθηκαν για πρώτη φορά στην αραβική γλώσσα τα «Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών». Μετά τον πόλεμο των έξι ημερών το 1967, η KGB της Σοβιετικής Ένωσης και η Στάζι της Ανατολικές Γερμανίας προμήθευαν το βιβλίο στους Άραβες σε μεγάλες ποσότητες (τη σύνδεση Στάζι-Αράβων είχε αναλάβει ο θρυλικός επικεφαλής της διεθνούς κατασκοπείας της Ανατολικής Γερμανίας, Μάρκους Βολφ, κι ας ήταν ο ίδιος κατά το ήμισυ εβραϊκής καταγωγής, άλλωστε θρυλείται -ως ανέκδοτη ιστορία- πως όταν ο Χόνεκερ τον είχε ρωτήσει "είσαι Εβραίος;" ο Βολφ είχε απαντήσει "δεν είμαι Εβραίος σύντροφε Χόνεκερ, είμαι κομμουνιστής"). 

Το έργο αυτό έχει φτάσει σε «αμέτρητες εκδόσεις» στον αραβικό κόσμο και είναι "μπεστ σέλερ" εκεί. Προκειμένου να υποδηλωθεί η αυθεντικότητα των «Πρωτοκόλλων», τα οποία βασίζονταν σε πλαστογραφίες, «συχνά τοποθετούνταν στο ίδιο ράφι της βιβλιοθήκης με τις εβραϊκές ιερές γραφές, Παλαιά Διαθήκη και Ταλμούδ». 

Μια λιβανέζικη έκδοση από το 2000, για παράδειγμα, έχει τον τίτλο: «Τα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών και η Διδασκαλία του Ταλμούδ». Στη Συρία, από την άλλη πλευρά, «δεν είναι ασυνήθιστο» το εμπρηστικό φυλλάδιο να φέρει «τη σφραγίδα επίσημων γραφείων και ιδρυμάτων» και ως εκ τούτου είναι «μέρος της επίσημης παρουσίασης της ιστορίας». Ο Matussek λέει πως τον καιρό του Νάσερ, «η διάδοση των Πρωτοκόλλων στην Αίγυπτο ... προχώρησε πολύ ... τόσο στο εσωτερικό όσο και σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής». Το ίδιο συνέβη και επί Χόσνι Μουμπάρακ, του μετέπειτα Αιγύπτιου ηγέτη.

Οι ιδιαιτερότητες του Ιράκ ως ενός καθυστερημένου, μετααποικιακού κράτους χωρίς ιστορική εδαφική ενότητα, γράφει ο Ιρακινός πολιτικός επιστήμονας Arras Fatah, το μετέτρεψαν σε ένα θρησκευτικά και φατριακά κατακερματισμένο κράτος. Πρόκειται για ένα «κράτος χωρίς έθνος», αφού οι Σουνίτες δεν ένιωθαν ένα με τους Σιίτες, ούτε οι Κούρδοι με τους Άραβες. Ο Σαντάμ, που κυβερνούσε από το 1968 ως το 2003, προσπάθησε με "σίδερο και αίμα" να φτιάξει κάτι που έστω να μοιάζει με ιρακινό έθνος, και το έντυσε ιδεολογικά με τον μύθο της (ρομαντικά μεταμορφωμένης) «Βαβυλωνιακής - Μεσοποτάμιας κληρονομιάς» και με μια αντιδραστική-σύγχρονη «παλινόρθωση της (ρομαντικά μεταμορφωμένης) Αραβικής Αυτοκρατορίας».

Ποιες ήταν λοιπόν οι ιστορικές φιγούρες που ηρωοποίησε η επίσημη εθνική αφήγηση του Μπααθικού Ιράκ; Πρώτον, ο Χαμουραμπί και ο Ναβουχοδονόσορ, οι "νομοθέτες - αυτοκράτορες" της ενιαίας υπό τους Βαβυλώνιους αρχαίας Μεσοποταμίας. Μετά ήταν ο Χάλιντ ιμπν αλ-Ουαλίντ, ως νικητής των Περσών και εξισλαμιστής της Μεσοποταμίας τη δεκαετία του 630 μ.Χ., και ο Χατζάτζ ιμπν Γιουσούφ, ο κυβερνήτης-αντιβασιλέας της επαρχίας του Ιράκ από το 691 ως το 714 που τερμάτισε τις εμφύλιες συγκρούσεις σουνιτών-σιιτών. Αυτοί οι δύο ήταν οι θεμελιωτές του "ισλαμικού έθνους του Ιράκ". 

Και τέλος, ήταν ο Σαλαντίν, ο θρυλικός Σουλτάνος του Μεσαίωνα, γεννημένος στο Τικρίτ όπως και ο Σαντάμ, και νικητής των Σταυροφόρων. Αυτός ήταν το σύμβολο της άμυνας του Ιράκ ενάντια στην ιμπεριαλιστική Δύση, και υψώθηκε σε σύμβολο μετά το 1991, ενώ οι Χάλιντ και Χατζάτζ ήταν πιο προβεβλημένοι κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν-Ιράκ τη δεκαετία του 1980. 

Ο Σαλαντίν, φυσικά, ήταν Κουρδικής καταγωγής, αλλά στην επίσημη αφήγηση του Μπααθισμού αυτό αποσιωπήθηκε, ο Σαλαντίν παρουσιάστηκε ως "ένας Άραβας από το Ιράκ".

Ο Μπααθισμός ήταν λοιπόν μια προσπάθεια εθνογένεσης με σίδερο και αίμα, με το οποίο «οι αντιφάσεις δεν επιλύθηκαν, αλλά μάλλον κατεστάλησαν βίαια». Ήταν μια προσπάθεια που ήθελε ένα έθνος «εντελώς ομογενοποιημένο, χωρίς συγκρούσεις», που βασίζεται στην «εντολή και την υπακοή», σε μια «ηθική της υποταγής», «την ενοποίηση του λαού με το Κόμμα Μπάαθ», την κοινωνία σε «μόνιμη κατάσταση έκτακτης ανάγκης». 

Η χώρα καλύφθηκε με ένα «πλέγμα ζωνών ασφαλείας», «μέσα σε καθεμία από τις οποίες είχε δημιουργηθεί ένα αρχηγείο της υπηρεσίας ασφαλείας (Mukhabarat)». Ως εκ τούτου, πρόκειται για τη συνολική κατίσχυση και κυριαρχία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Μπάαθ, σε κάτι που πράγματι έφτασε να μοιάζει ανατριχιαστικά με τη Γερμανία του 1933-45.

Μετά την Νάκμπα του Μαΐου 1948, δηλαδή μετά τη συντονισμένη εθνοκάθαρση των Αράβων της Παλαιστίνης από το εβραϊκό κράτος, ακολούθησαν στην Αίγυπτο αντίποινα. «Μεταξύ Ιουνίου και Νοεμβρίου 1948, βόμβες εξερράγησαν στην εβραϊκή συνοικία του Καΐρου σκοτώνοντας περισσότερους από 70 Εβραίους και τραυματίζοντας σχεδόν 200», σύμφωνα με την Εβραϊκή Βιβλιοθήκη Εικόνων. 

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Διώρυγας του Σουέζ το 1956 (όπου το κράτος του Ισραήλ έπαιξε τον βρώμικο ρόλο του προωθημένου μισθοφόρου των ΑγγλοΑμερικανών ιμπεριαλιστών κατά της Αιγύπτου), η κυβέρνηση Νάσερ εξέδωσε μια εγκύκλιο του Υπουργού Θρησκευτικών Υποθέσεων προς όλα τα τζαμιά και τα σχολεία, η οποία έλεγε: «Όλοι οι Εβραίοι είναι Σιωνιστές και εχθροί του κράτους». 25.000 Εβραίοι εκδιώχθηκαν και οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν. «Από 75.000 το 1948, το 2013 η εβραϊκή κοινότητα στην Αίγυπτο αριθμεί μόνο μερικές δεκάδες» (Jewish Virtual Library).

Το κείμενο αποτελεί μέρος του βιβλίου: Sylvia Ortlieb:Palästinensische Identität und Ethnizität. Genese und Entwicklung des Selbstverständnisses der Palästinenser. 

Κολωνία 1995.

για να το παραγγείλετε εδώ ...

Όταν ο Μουσολίνι και ο Φασισμός είχαν ταχθεί υπέρ της Παλαιστίνης (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Οι αφηγήσεις για την ιστορία του παλαιστινιακού ζητήματος συχνά προέρχονται μόνο μέσα από το πρίσμα των αγγλοσαξονικών μεγάλων δυνάμεων ή του Σιωνισμού. 

Ωστόσο, τη δεκαετία του 1930 η φασιστική Ιταλία ήταν το πρώτο ευρωπαϊκό κράτος που υποστήριξε έμπρακτα την αραβική εξέγερση στους Αγίους Τόπους. 

Όχι μόνο με διακηρύξεις, αλλά και με χρήματα, όπλα, άνδρες και σχέδια τόσο τολμηρά όσο και ασυνεπή

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Troy Southgate για το Παλαιστινιακό σύμβολο

 

link: Η Δεξιά και η Παλαιστίνη

«Σημαίνει πραγματικά κάτι για την τρέλα των καιρών που ζούμε όταν οι επηρεασμένες λεγεώνες της βρετανικής Δεξιάς συνδέουν ασυνείδητα τη σημαία των Παλαιστίνιων αποκλειστικά με την Αριστερά, ενώ ταυτόχρονα γκρινιάζουν για την απώλεια της δικής τους εθνικής κυριαρχίας. Αυτοί στην Αριστερά, με τη σειρά τους, την έχουν από τότε διεκδικήσει ως δική τους. Αυτό που η Δεξιά δεν συνειδητοποιεί, φυσικά, είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αρνούνται την κυριαρχία στους Παλαιστίνιους κάνουν ακριβώς το ίδιο και σε αυτούς. Αν τους δοθεί έστω η παραμικρή ευκαιρία, θα τους εξολόθρευαν ευχαρίστως με παρόμοιο τρόπο»

Για αυτούς που πολεμούν λυσσαλέα τους παγκόσμιους εξουσιαστές

 

Κάποιες σκέψεις με αφορμή την δολοφονία του Charlie Kirk: ενάντια στην άψογη σκηνοθεσία των «περιούσιων» που διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα σε συνεργασία με την φιλοσιωνιστική αντιφασιστική άκρα δεξιά

 

«Ο Παλαιστινιακός λαός υφίσταται ένα πραγματικό μαρτύριο, καθώς τα δικαιώματα που έχουν αναγνωριστεί από τον ΟΗΕ στη δική τους γη δεν τα σέβονται. 

Είναι μια χώρα και ένας λαός που ζουν σε τρομερή φτώχεια. Ακόμη πιο τρομερή, θα ήθελα να πω, από αυτήν που πλήττει το Ιράκ. 

Στο Ιράκ, διαπράττεται και ηγείται μια γενοκτονία από τις Ηνωμένες Πολιτείες με την συγκατάθεση της Ευρώπης. 

Αλλά τουλάχιστον εκεί έχουν διατηρήσει μια κυβέρνηση, θεσμούς, εθνική ομοιογένεια. Υποφέρουν και πεθαίνουν. Αλλά στο σπίτι τους. 

Ενώ ο ΟΗΕ και οι χώρες μέλη του έχουν αποδειχθεί ανίκανες να επιβάλουν μια δίκαιη λύση στην αρχαία Παλαιστίνη.

 Προσωπικά, εδώ και πολύ καιρό αναγνωρίζω το δικαίωμα των Ισραηλινών να έχουν μια πατρίδα, αλλά αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να υφίσταται αν δεν έχει ως ανταπόδοση το δικαίωμα των Παλαιστινίων να έχουν μια ελεύθερη και κυρίαρχη πατρίδα»

Jean Marie Lepen

γράφει ο Σταύρος Λιμποβίσης

Πάντα στο όνομα της «αγάπης» οι ΗΠΑ σκότωναν τους Ινδιάνους ή εισέβαλαν με το εμπόριο στην άπω Ανατολή, βομβάρδιζαν όλους όσους αντιστέκονταν, έκαιγαν χωριά για να βγάλουν απλά φωτογραφίες, εισέβαλλαν το '44 στη γη της Νορμανδίας πάντα στο όνομα της ελευθερίας και του «αντιφασισμού», κρεμούσαν αργότερα με στημένα στοιχεία τους αντιπάλους τους στην δίκη της Νυρεμβέργης, κάτι που δεν είχαν πράξει ούτε οι Μογγόλοι για τους στρατηγούς των αντιπάλων τους. 

Απέδειξαν περίτρανα από την ιδρυτική διακήρυξη των Πολιτειών ότι η αποικία τους είναι ένα απέραντο ψυχιατρείο όπως έλεγε και ο μεγαλύτερος ποιητής του εικοστού αιώνος Ezra Pound! 

Γιατί λοιπόν και αυτή η δημόσια δολοφονία του Kirk να μην είναι ένα ακόμη στημένο «έργο» όταν μάλιστα στις «ιερές γραφές» το καίριο πλήγμα στον λαιμό … είναι εντολή μέσα από τον Ταλμουδικό τρόπο εκτέλεσης των χρήσιμων ηλιθίων;

Tα νέα από τις ΗΠΑ - που οι νεοσιωνιστές γιορτάζουν δημοσίως την ανθελληνική Χανουκά και διαδίδουν μετά μανίας στα σχολεία τα μυθεύματα της Βίβλου - ίσως καθορίσουν τις μελλοντικές εξελίξεις αφού μαίνεται ο πόλεμος ανάμεσα στις μυστικές υπηρεσίες και την κεντρική εξουσία. 

Οι γνωστοί εξουσιαστές της Ανατολής θα εκμεταλλευτούν τον πόνο και την απόγνωση και των Λευκών για μια μελλοντική «εμφύλια» διαμάχη που θα εξυπηρετήσει και πάλι τα σχέδια τους όπως κάνουν εδώ και 2500 χρόνια.

Αν διαφωνείτε διαβάστε απλά τα «Turner Diaries» που είχε εκδώσει η «Λόγχη» και σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να το βρει κάποιος. Ο συγγραφέας του έργου πέθανε από καρκίνο που εμφανίστηκε μυστηριωδώς ενώ δεν είχε κανένα πρόβλημα υγείας!

Μήπως είμαστε μπροστά σε ένα νέο Pearl Harbor;

Μπροστά σε ένα νέο επικοινωνιακό show όπως αυτό των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης που κατέρρευσαν με εκρηκτικά ή αυτό της 7^ης Οκτωβρίου στην Παλαιστίνη κατά την οποία τα Ισραηλινά στρατιωτικά περίπολα δεν κινήθηκαν κατά της Χαμάς μετά από άνωθεν εντολή;

Μετά την μεγάλη ήττα των Αντιδημοκρατικών Δυνάμεων το 1945 ο Αμερικανισμός αναδείχθηκε στον μεγάλο αφέντη της Ευρώπης και της υφηλίου.

Είναι δύσκολο να ανιχνεύσει κάποιος την αλήθεια μέσα στα σκοτεινά παρασκήνια μυστικών υπηρεσιών κατευθυνόμενων αντιφασιστών και ηγεσιών των κρατών, που δεν διστάζουν να δολοφονήσουν ακόμη και δικούς τους ανθρώπους όταν κάνουν το μοιραίο λάθος να αμφισβητήσουν έστω και επιδερμικά την κυρίαρχη πολιτική τους.

Στην περίπτωση του Δεξιού ακτιβιστή Ευαγγελιστή και φανατικού «αντιναζιστή» ενός εκ των τελευταίων κορυφαίων στελεχών της Alt Right που είναι ακόμη στο πλευρό του Trump και δεν αμφισβήτησαν στο ελάχιστο την πολιτική των ΗΠΑ τουλάχιστον μέχρι πριν μερικές εβδομάδες, η χήρα του δήλωσε ότι: «ήταν πιστός στην παρούσα πολιτική κατάσταση και δεν είχε σκοπό να προκαλέσει άλλα προβλήματα στο μέλλον», υπονοώντας ότι είχε καταλάβει το λάθος του να μιλήσει στιγμιαία και δημοσίως στο διαδίκτυο για τον Epstein και την σχέση του με τον Trump ή να αντιπαρατεθεί με ανθρώπους που ήθελαν περισσότερα λεφτά για την πολεμική μηχανή του Τελ Αβίβ.

Είναι πράγματι τραγικό να πεθαίνει κάποιος σε δημόσιο χώρο μπροστά στα παιδιά του και την γυναίκα του από τα χέρια ενός «μοναχικού λύκου» ή τις μυστικές υπηρεσίες του βαθέως κράτους. 

Σε πλάνα που υπάρχουν ακόμη και η ασφάλεια του νεκρού έσπευσε να απομονώσει τους αυτόπτες μάρτυρες του συμβάντος και οπαδούς του Kirk ώστε να μην προλάβουν να κάνουν καίριες αποκαλύψεις μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες!

Να σημειώσω ότι ο Trump αμέσως μετά την δολοφονία του Charlie Kirk εμφανίστηκε ιδιαίτερα χαρούμενος (…) σε μια αθλητική εκδήλωση ενώ στις επίμονες ερωτήσεις των δημοσιογράφων για το συμβάν απλά δεν απάντησε για την δολοφονία αλλά αναφέρθηκε προς έκπληξη όλων μόνο στα έργα ανακαίνισης του Λευκού Οίκου!

Όσο και αν «χτυπιέται» ο Ραφαήλ Καλυβιώτης και η Αφροδίτη Λατινοπούλου - ή ο Κασιδιάρης και ο Φλώρος - ότι «χάθηκε ένας υπερασπιστής της Λευκής Ταυτότητας» η αλήθεια δείχνει να είναι ίσως διαφορετική. 

Υπερασπιστής της γενοκτονικής πολιτικής του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, σιωπηλός επί σειρά ετών για τα δεκάδες χτυπήματα Αμερικανών σε Ιράκ, Ιράν, Συρία, Λίβανο Υεμένη και όπου αλλού υπερασπίζονται τα κέρδη τους οι Αμερικανικές πολυεθνικές και πολεμικές βιομηχανίες, ο Kirk ήταν απλά ένα ακόμη «πιόνι» που μιλούσε με άκρως επικοινωνιακό τρόπο για «Πατρίδα - Θρησκεία - Οικογένεια» κάτι που συνηθίζουν πολλοί δεξιοί πριν πάνε στην συναγωγή.

Όσο και αν τον πενθούν όλοι αυτοί που διαδίδουν τις δηλώσεις του για την Τουρκία  ουδέποτε ο εν λόγω ομιλητής εναντιώθηκε στην πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ευρώπη ενώ δεν έκανε ποτέ νύξη για την μελλοντική διάλυση του ΝΑΤΟ. 

Ας το δούμε λοιπόν πιο αναλυτικά όλο αυτό προς φρίκη πολλών αγνοώντας πλήρως την αγανάκτηση μερίδας του «χώρου», που για μια ακόμη φορά «εκδίδεται» στη «πιάτσα» του Αμερικανισμού με αντάλλαγμα την εύνοια της πρεσβείας ή και λίγα δολάρια αν όχι σέκελ.

Βλέπετε οι συνήθειες των «λαδεμπόρων» της δόλιας «εθνικοφροσύνης» δεν άλλαξαν από την εποχή της Τρούμπας μέχρι και σήμερα. Εχθροί μας δεν είναι μόνο οι εθνομηδενιστές αλλά και όλοι αυτοί που μαζί με την Γαλανόλευκη τιμούν την κατοχική σημαία των ΗΠΑ. Των μαφιόζων με τα πούρα που σκότωσαν χιλιάδες άμαχους από την Νορμανδία και την Πιον Γιανγκ μέχρι την Φαλούτζα και την Τρίπολη και διέλυσαν την χώρα μας αφού έκαναν τρόπο ζωής την Παγκοσμιοποίηση.

«Πατρίδα» του μακαρίτη ήταν το Σιωνιστικό Ισραήλ ο μεγάλος εχθρός του Ελληνισμού εδώ και 2500 χρόνια.

Άλλωστε ο ίδιος τόνιζε:

«Το Ισραήλ άλλαξε τη ζωή μου. Ενίσχυσε την πίστη μου, έκανε την Αγία Γραφή πραγματικότητα και μου χάρισε τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις με την Έρικα». «Όλη μου την ζωή υπερασπίστηκα το Ισραήλ» έλεγε δημοσίως ο Αμερικανός προκαλώντας την οργή όχι μόνο των διαφόρων ειδών αριστερών αλλά και των Αντισιωνιστών Εθνικιστών/Φυλετιστών Λευκών που δεν στηρίζουν το κίνημα MAGA και τον «πορτοκαλί πρόεδρο» ο οποίος όπως λένε οι ίδιοι είναι πλέον «η σκύλα του Ισραήλ».

Είχε δίκιο ο Celine: 

«Ο Goy είναι καθηλωμένος σαν ψάρι στο τηγάνι. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο υπνοβάτης των διαθηκών. Έχει χάσει τα πάντα, ακόμα και την επιθυμία να βρει τον εαυτό του, το άτομο του, την ψυχή του, τη θέληση του. Ο περιούσιος τον πηγαίνει όπου θέλει, όπως θέλει».

«Θρησκεία» του μακαρίτη η Βίβλος των αιμομικτών βοσκών της ερήμου, η «Αγία Γραφή» αυτών που ονειρεύονται την έλευση του «Μεσσία» και το «Μεγάλο Ισραήλ» καθώς και την ανέγερση του νέου ναού του Σολομώντος και υπονομεύουν - σύμφωνα πάντα με τις γραφές τους - τα θεμέλια ενός κορυφαίου Ισλαμικού μνημείου. 

Γεγονός που θα προκαλέσει την «κόλαση» στην πολύπαθη περιοχή για μια ακόμη φορά και μην απορήσετε αν δείτε την εκκλησία Α.Ε. και το ελλαδικό κράτος να στηρίζουν και πάλι τον Νετανιάχου και σε αυτό το έγκλημα.

Ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ συμμετείχε πριν μερικές ημέρες στην κατεδάφιση του Τζαμιού Αλ-Άκσα, συνοδευόμενος από τον εγκληματία πολέμου Νετανιάχου και τη σύζυγο του Σάρα.

Έλαβε μέρος στο σκάψιμο της σήραγγας που θα οδηγήσει στην κατάρρευση και πτώση του Τζαμιού Αλ-Άκσα. 

Η «Οικογένεια» του σαφέστατα ήταν τα παιδιά του και η γυναίκα του που μίλησε έμμεσα για μια «ιαχή πολέμου» ... πάνω από το φέρετρο του άντρα της αλλά και το AIPAC καθώς και οι οικογενειακές off shore εταιρείες που τον συντηρούσαν όλα αυτά τα χρόνια.

Οικογένεια όμως είχαν και οι Χριστιανοί της Συρίας που τους σφάζουν οι Σαλαφιστές που χρηματοδοτήθηκαν και οργανώθηκαν από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. 

Εκεί βέβαια ο μακαρίτης είχε «κοντή μνήμη» και ποτέ δεν εξέφρασε αντιρρήσεις δημοσίως ή στο διαδίκτυο για τις σχέσεις του Αμερικανικού καθεστώτος με τους αιμοσταγείς δολοφόνους.

Ο θάνατος του Δεξιού ακτιβιστή θα ωφελήσει σύντομα την σκληροπυρηνική πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων που θα σπεύσουν να απαγορεύσουν για τα μάτια του κόσμου ένα κομμάτι της antifa, αφήνοντας όμως στο απυρόβλητο τον σκληρό πυρήνα της και όλους αυτούς που την ενημερώνουν την χρηματοδοτούν και την κατευθύνουν.

Και για όσους θα σπεύσουν να επευφημήσουν για μια ακόμη φορά την κατασταλτική εκστρατεία του Trump και να ευχηθούν και στα δικά μας, να τους θυμίσω ότι  ο κολλητός του Epstein - ο πρόεδρος Trump όπως τον λένε πολλοί ηλίθιοι - ζήτησε την άμεση προσαγωγή και φυλάκιση ατόμων που απλά τον γιούχαραν σε ένα εστιατόριο με αφορμή την Παλαιστίνη ενώ όποιος πετάξει σήμερα φυλλάδια για την γενοκτονία στην Γάζα στις ΗΠΑ φυλακίζεται σε πέντε χρόνια κάθειρξη!

Τώρα για κάποιους που έχουν μπερδέψει τον εθνικοσοσιαλισμό και τον εθνικισμό (…) με την βούρτσα και την άμεση υποστήριξη τους στους Αμερικανοσιωνιστές - λόγω της υποτιθέμενης αντίθεσης στην Woke ατζέντα - σύμφωνα με δηλώσεις του Charlie Kirk το 2022 οι antifa διαδηλωτές που αντιδρούσαν στις ομιλίες του ήταν «νεοναζί που πληρώνονται από τους δημοκρατικούς» ενώ οι τακτικές των αριστεριστών για τις αλλαγές φύλου μέσω εγχειρήσεων σύμφωνα με τον Kirk «θυμίζουν τις θηριωδίες των ναζί».

Ένας ορθόδοξος ραβίνος αμέσως μετά τον θάνατο του - που έχει και αριθμολογική σχέση με τις Ταλμουδικές δοξασίες και πρακτικές - δήλωσε ότι ο θανών είναι «ένας νέος Αβραάμ».

Ο νέος υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Σκοτ Μπέσεντ είναι ακτιβιστής ομοφυλόφιλος και αυτό το αναφέρω για όσους συνεχίζουν να πιστεύουν σε αυταπάτες. 

Μιλάμε για τέτοια «πολεμική» τελικά εκ μέρους του ανθρώπου που συνήθιζε να επισκέπτεται το νησί λευκής σαρκός του «χειριστή» της Mossad, και ο οποίος στην λίστα επαφών του είχε και Έλληνες όπως τον υιό του τέως Μονάρχη αλλά και γόνους γνωστών εφοπλιστών που σήμερα τιμούν την μνήμη του Μαντέλα ή συχνάζουν σε αντιφασιστικά στέκια.

Δεν θα επιζήσει για πολύ ο δολοφόνος (;) του Αμερικανού Τραμπικού δεξιού. Θα έχει την ίδια τύχη με τον αφελή Λι Όσβαλντ που κατηγορήθηκε από το FBI ως ο  επαγγελματίας ακροβολιστής του διάσημου φονικού στο Ντάλας (δήθεν με εντολή της Κούβας και του φίλου της Ισπανικής Φάλαγγας Κάστρο) ενώ τελικά έχει αποδειχθεί ότι ο Κέννεντυ χτυπήθηκε από τρία διαφορετικά σημεία με εκτελεστές αγνώστους και διαμετρήματα που συνήθιζαν να χρησιμοποιούν οι Ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις σε ανάλογες επιχειρήσεις της εποχής.

Ο λόγος ήταν ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ αντιδρούσε στα πυρηνικά του Τελ Αβίβ και ήθελε τον έλεγχο της Federal Reserve Bank που δανείζει χρήματα στο κράτος! 

Και επειδή κάποιοι θα σπεύσουν να πουν πόσο «Άγιος» ήταν ο διάσημος καθολικός πρόεδρος ... να θυμίσω ότι ξεκίνησε τον πόλεμο στο Βιετνάμ προς όφελος της πολεμικής βιομηχανίας.

Συμπερασματικά και με το αγγελικό πρόσωπο ενός Λευκού Ευαγγελιστή του καλού παιδιού, ο Τραμπισμός εδώ και χρόνια προελαύνει και εντός του «χώρου» μας για τον οποίο νιώθουμε ακόμη μεγαλύτερη διάσταση απόψεων κάθε μέρα όλο και περισσότερο, καθώς και έντονες τάσεις πολιτικού εμετού. 

Και ξαφνικά τα ξεχνάνε όλα κάποιοι: τον «αντιφασισμό» των ξένων και ντόπιων αστών οι οποίοι είναι μια ζωή ενάντια στον δικό μας Σοσιαλισμό και τα κοινωνικά προβλήματα, αυτοί άλλωστε είναι υπέρ του εισβολέα που δεν δημιουργεί προβλήματα, αν είναι και χριστιανός και πηγαίνει και στην εκκλησία τότε είναι μια χαρά και φυσικά όταν είναι υπέρ του Ισραήλ που «αμύνεται» - το λέει άλλωστε και η Παλαιά Διαθήκη που προσκυνάνε -  όλοι είναι παιδιά του Μωυσή και τσιράκια του «Μπίμπι».

Δεν ξεχνάμε εμείς οι «Τριτοθεσίτες» τα εγκλήματα των Αμερικανών, τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια και φυσικά τις κρεμάλες των Σιωνιστών. 

Τα ουρλιαχτά απόγνωσης των συναγωνιστών του Συριακού και Ιρακινού Baath στο Γκουαντάναμο και τις άλλες φυλακές κολαστήρια. 

Τις εκτελέσεις και φυλακίσεις των Αμερικανών και Ευρωπαίων συναγωνιστών στο όνομα της  «δικαιοσύνης» που έχει σφραγίδα και των δυο κομμάτων που ελέγχουν τις ΗΠΑ. 

Την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ μέσω των Starbucks και των Mc Donalds καθώς και του μπάσκετ - λόγω της επικαιρότητας - που «υπήρξε» κεντρικός μοχλός αθλητικής προπαγάνδας πρώτα του Ισραήλ και μετά των Αμερικανών. 

Και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ούτε κατάρες, ούτε αναθέματα, ούτε και μοιρολόγια παρά μόνο σκεπτικισμός για το δόγμα που υπηρετεί το «Σοκ και Δέος» σε μια εποχή που συνεχίζεται το «κυνήγι μαγισσών».

Χίλιες φορές σύμμαχος μας ένας Ιρανός του ΑΞΟΝΑ της αντίστασης που προστατεύει τις μειονότητες και τα ιερά στην Μέση Ανατολή από τις ορδές του ISIS - με τα μέλη του τελευταίου να έχουν ιατρική περίθαλψη στα Ισραηλινά στρατιωτικά νοσοκομεία - παρά ένας Ευαγγελιστής Αμερικανός φιλοσιωνιστής που αν έπαιρνε εντολή θα μας κρεμούσε με χαρά σε μια νέα Νυρεμβέργη όπως έκανε ο συμπατριώτης του παρανοϊκός σαδιστής βρωμιάρης John Woods!

«Για τον κόσμο των Ρομπότ που μας ετοιμάζουν οι περιούσιοι, αρκούν μερικά προϊόντα, ατελείωτες αναπαραγωγές, ακίνδυνα ομοιώματα μυθιστορημάτων, καθηγητές, στρατηγοί, αστέρια, όλα τυποποιημένα, με πολύ βαβούρα, πολλή απάτη και πολύ σνομπισμό.

Ο περιούσιος κρατάει τους μοχλούς του ελέγχου, ενεργοποιεί όλες τις μηχανές για την τυποποίηση, κατέχει όλα τα καλώδια, όλα τα ρεύματα και αύριο θα είναι ο κύριος όλων των Ρομπότ»

Ferdinand Celine,  Bagatelles pour un massacre

Save Gaza από την Γκρέτα και τους Pro - Palestine: η γελοιότητα των ΜΜΕ και της Αριστεράς που δεν σταματάει την γενοκτονία (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

Ο Παγκόσμιος Στόλος Sumud απέπλευσε από τη Βαρκελώνη στις 31 Αυγούστου με τον δηλωμένο στόχο της άρσης της πολιορκίας της Γάζας και του ανοίγματος ενός ανθρωπιστικού διαδρόμου. Λίγες ώρες αργότερα, επέστρεψε στο λιμάνι λόγω κακοκαιρίας: οι διοργανωτές το χαρακτηρίζουν «θαλάσσια δοκιμή» και αναβάλλουν τη διέλευση. Νέες αναχωρήσεις αναμένονται κατά μήκος της μεσογειακής διαδρομής τις επόμενες ημέρες. Στους υποστηρικτές και τους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται ακτιβιστές, εργαζόμενοι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις και γνωστές προσωπικότητες όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ιταλοί εθνικιστές κατά την ανάκρουση του Ισραηλινού ύμνου

 

Παράδοση και Ταυτότητα: Παλαιστίνη

 

Η εδώ και καιρό ανακοινωθείσα χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας, αντιπροσωπεύει ένα ακόμη - ίσως οριστικό - τέχνασμα του Τελ Αβίβ για να τερματίσει αυτό που περιγράφεται ως «σύγκρουση της 7ης Οκτωβρίου».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική: αυτό που προσπαθούν να σβήσουν δεν είναι μόνο η Χαμάς, αλλά κάθε ίχνος Παλαιστίνης, κάθε ρίζα, κάθε ελπίδα, κάθε σημάδι ζωής σε αυτή την κατεστραμμένη λωρίδα γης, όπου ο θάνατος και η απελπισία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Η υποβάθμιση της σύγκρουσης των Ιουδαίων με τους Παλαιστίνιους στα γεγονότα του Οκτωβρίου 2023, είναι μια βολική απλοποίηση χρήσιμη για την προπαγάνδα.

Αυτός ο πόλεμος έχει βαθιές, ιστορικές και τραγικές ρίζες. 

Είναι η μακρά ιστορία ενός λαού χωρίς κράτος, χωρίς προστασία, χωρίς φωνή.

Από τότε που ξεκίνησε αυτή η «τελική πράξη», πάνω από 60.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, πολλοί από αυτούς γυναίκες και παιδιά. 

Πέθαιναν σε βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σε στρατόπεδα προσφύγων, στα σπίτια τους. Και για πολύ καιρό, ο κόσμος έκανε τα στραβά μάτια.

Ενώ όλα στη Γάζα κατέρρευσαν - σχολεία, υποδομές, νοσοκομεία, οικογένειες, ελευθερία, ελπίδα - η Δύση παρέμεινε σιωπηλή, συνένοχος θεατής.

Σήμερα, όσοι ξυπνούν μιλώντας για «δύο λαούς, δύο κράτη» ή αυτοσχεδιάζουν δειλά καταδίκες των ισραηλινών ενεργειών, είναι σιωπηλοί ένοχοι.

Πολύ αργά για όσους πέθαναν. Πολύ αργά για όσους έχασαν τα πάντα. Πολύ αργά για όσους μεγάλωσαν κάτω από τις βόμβες, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει να ζεις μια φυσιολογική ζωή.

Είναι υποκριτικό να μιλάμε για ειρήνη σήμερα, ενώ οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. 

Είναι υποκριτικό να προσφέρουμε πολιτική αλληλεγγύη τώρα, όταν έχει ήδη χυθεί αίμα εν μέσω εκτεταμένης αδιαφορίας.

Ο κόσμος έχει καθυστερήσει ανεπανόρθωτα. Ίσως ανεπανόρθωτα. 

Και τώρα παρακολουθεί, με δάκρυα στα μάτια του, την πιθανή κατάρρευση ενός λαού που, παρά τα πάντα, συνεχίζει να αντιστέκεται με αξιοπρέπεια, προσκόλληση στη γη και την ταυτότητα του.

Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει νωρίτερα. Τώρα θα απομείνει μόνο μια αμυδρή ελπίδα: ότι η Παλαιστίνη θα ανακτήσει το δικαίωμά της στη ζωή, την ελευθερία και την κανονικότητα.

Μια ελπίδα όμως που μοιάζει όλο και περισσότερο με όνειρο, που δυστυχώς απέχει παρά  πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη since 1941 ...

 

Φαιά Παλαιστίνη

«Αυτό που ένωσε και εξακολουθεί να ενώνει τους εθνοκοινωνιστές με τον παλαιστινιακό λαό δεν είναι πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες, ούτε τα φθηνά τεχνάσματα με τα οποία η αριστερά επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το ζήτημα.

Είναι ο κοινός αγώνας για ελευθερία, αυτοδιάθεση, αξιοπρέπεια απέναντι σε ένα πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό θηρίο που καταβροχθίζει λαούς και πατρίδες.

Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι επιλογή, αλλά καθήκον απέναντι στην Ιστορία, είναι όρκος τιμής προς τις γενιές που έρχονται»

 

Roger Coudroy, ένας εθνικοεπαναστάτης στην Παλαιστίνη (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Roger Coudroy είναι ένα όνομα άγνωστο, ξεχασμένο μάλλον, σαν μια σκιά που για πενήντα χρόνια στοιχειώνει τις φαντασιώσεις όσων έχουν ονειρευτεί, έστω και μία φορά, να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να ζήσουν την πληρότητα ενός ιδανικού, του δικού τους. 

Για τον πρώτο Ευρωπαίο που έπεσε σε παλαιστινιακό έδαφος δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο, παρά τον μεταθανάτιο θρύλο του, ή σχεδόν αυτόν. 

Κάποιοι λίγοι μόνο ξέρανε κάποτε, ότι ήταν ένας Βέλγος μηχανικός που μεγάλωσε στη Γαλλία και εργάστηκε για την Peugeot στο Κουβέιτ, πριν ενταχθεί στην Παλαιστινιακή αντίσταση και ότι ήταν 33 ετών όταν πέθανε στις 3 Ιουνίου 1968. 

Ακόμη και στο Διαδίκτυο δεν βρίσκει κάποιος πολλά. Αρκεί να πούμε ότι υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του και κάποιες αναφορές

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Franco Freda για Παλαιστίνη και αριστερό αντισιωνισμό (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

 «Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι η αλληλεγγύη μου στον αντισιωνιστικό αγώνα μπορεί να υποστηρίξει την θέση που θα ανακάλυπτε σε αυτόν έναν εμβληματικό σύνδεσμο με αριστερούς κύκλους. 

Μπορεί μόνο να υποστηρίξει την έξυπνη ευαισθησία που επιδεικνύει ένα μέρος της αριστεράς σε αυτό το ζήτημα και - σε περιορισμένο βαθμό - θα χρησιμεύσει μόνο για να καταγράψει την ειλικρίνεια μερικών μεμονωμένων περιθωρίων της αριστεράς, ενάντια στον υστερικό ενθουσιασμό για τον σιωνισμό που έρχεται στην επιφάνεια υπό την δράση σημαντικών δυνάμεων της Αριστεράς και της Δεξιάς σε Ιταλία και Ευρώπη, όλες αναδυόμενες από την ίδια πλουτοκρατική μήτρα. 

Σε κάθε περίπτωση μόνο η κακή πίστη θα μπορούσε να εμπιστευτεί το «μονοπώλιο» των αντισιωνιστικών θέσεων στις διάφορες αριστερές οργανώσεις: αυτό επιβεβαιώνεται από τις θαρραλέες θέσεις του «φασίστα» Μπαρντές,  των Γάλλων «νεοναζί» της Orde Nouveau, του Χένρι Κόστον. 

Ήμουν ένας από τους πρώτους - και ένας από τους λίγους - στην Ιταλία το 1963 που καταδίκασαν μέσω ενός φυλλαδίου την πολιτική των λεηλασιών, δολοφονιών και σφαγών (με μία λέξη γενοκτονία) που ασκείται από την εβραϊκή αποικιοκρατία στην σιωνιστοκρατούμενη Παλαιστίνη».

Franco Freda, Δύο γράμματα ενάντια στο Ρεύμα

Το εθνικιστικό κίνημα και η Παλαιστίνη (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

 Κάθε Παλαιστίνιος είναι ένας σύντροφος, ο ίδιος εχθρός, στο ίδιο χαράκωμα

Δεδομένου ότι τα φολκλορικά ή περιθωριακά κινήματα μιας δεξιάς που θεωρεί τον εαυτό της «ριζοσπαστικό» έχουν πρόσφατα, ενώ κανείς δεν νοιαζόταν για τη γνώμη τους, διακηρύξει τη θέση του «ούτε κεφίγια ούτε κιπά», φαίνεται χρήσιμο να θυμηθούμε τη θέση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) για την Παλαιστίνη και τη σιωνιστική οντότητα.

Για εμάς:

1. Ο Σιωνισμός είναι ένας υστερικός εθνικισμός που γεννήθηκε στην Κεντρική Ευρώπη στα εκκοσμικευμένα περιθώρια ενός θρησκευτικού κινήματος που ασκεί αυστηρή ενδογαμία. 

Μόνο μια φαντασίωση, θρησκευτικής προέλευσης, τον συνδέει με την Παλαιστίνη.

2. Η σιωνιστική οντότητα είναι ένα αποικιακό κράτος όπου αλλόχθονες έποικοι, κυρίως από δυτικές χώρες, που επιβάλλουν βάναυσα την κυριαρχία τους στον ιθαγενή πληθυσμό.

3.  Η δέσμευση του Εθνικοεπαναστατικού Κινήματος (NR) στο πλευρό της παλαιστινιακής αντίστασης είναι από παλιά και ιστορικά τεκμηριωμένη

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Dr. Johann von Leers: ο Αγώνας των Αράβων μια βαθιά Γερμανική υπόθεση

 

Η Μεταπολεμική Δράση του Johann von Leers και οι Σχέσεις Γερμανίας - Αραβικών Κρατών

Ο Dr. Johann von Leers, καθηγητής και ταγματάρχης των SS, υπήρξε μέλος του Γερμανικού Υπουργείου Προπαγάνδας του Γιόζεφ Γκέμπελς. Στο πλαίσιο των εργασιών του εκεί, μεταξύ άλλων κειμένων, το 1942 συνέγραψε την πραγματεία «Judaism and Islam as Opposites» («Ιουδαϊσμός και Ισλάμ ως Αντίπαλοι»).

Μετά το τέλος του πολέμου, ο von Leers δραπέτευσε στην Αργεντινή. Το 1956, μετά από προτροπή του Μεγάλου Μουφτή των Ιεροσολύμων, Μοχάμεντ Αμίν αλ-Χουσεϊνί, μετακόμισε στην Αίγυπτο, όπου ασπάστηκε το Ισλάμ και έλαβε το όνομα Ομάρ Αμίν. Διορίστηκε από την κυβέρνηση του Νάσερ στο Αιγυπτιακό Υπουργείο Προπαγάνδας και ανέλαβε καθήκοντα συμβούλου του Προέδρου.

Το Καταφύγιο των Γερμανών Φυγάδων

Η μεταπολεμική Αίγυπτος, υπό την ηγεσία του Προέδρου Νάσερ και αργότερα του Σαντάτ, αποτέλεσε καταφύγιο για εκατοντάδες υψηλόβαθμους Γερμανούς φυγάδες του πολέμου. Σημαντικό ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε ο Παλαιστίνιος Μουφτής των Ιεροσολύμων, Μοχάμεντ Αμίν αλ-Χουσεϊνί. Ο αλ-Χουσεϊνί, ο οποίος διατηρούσε επαφές με πολλά πρωτοκλασάτα στελέχη της γερμανικής ηγεσίας, οργάνωσε μεταπολεμικά τη φυγάδευση μεγάλου αριθμού Γερμανών καταζητούμενων. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Πρόεδροι της Αιγύπτου, Νάσερ και Σαντάτ, οι οποίοι ανέλαβαν την εξουσία μετά την πτώση του Βασιλιά Φαρούκ, είχαν υπάρξει μέλη της οργάνωσης «Κίνημα των Ελεύθερων Αξιωματικών» (Free Officers Movement) και συνεργάτες των Γερμανών κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Γερμανοί Σύμβουλοι και Αραβικές Απελευθερωτικές Οργανώσεις

Οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις της Αιγύπτου και της Συρίας στελεχώθηκαν από πλήθος Γερμανών συμβούλων, συμπεριλαμβανομένων πρώην ανδρών της Γκεστάπο και των SS. Ο Νάσερ, σε συνεργασία με τον Μεγάλο Μουφτή, παρείχε σε αυτούς προστασία και νέα ταυτότητα. Μαζί τους, οργανώθηκαν οι απελευθερωτικές οργανώσεις της Παλαιστίνης, με στόχο τη συνέχιση του αγώνα εναντίον των Εβραίων της περιοχής.

Η σελίδα έχει στη διάθεσή της μια λίστα με τουλάχιστον 32 υψηλόβαθμα στελέχη της Γκεστάπο και των SS, οι οποίοι ασπάστηκαν τον μουσουλμανισμό, απέκτησαν νέα ταυτότητα και τοποθετήθηκαν ως μέλη των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της Αιγύπτου και της Συρίας. Οργάνωσαν έτσι τη συνέχιση του αγώνα των Αράβων, οι οποίοι «δεν ξέχασαν τους παλιούς τους φίλους».

Ο Ρόλος των Ελλήνων της Αιγύπτου

Φυσικά, δεν ξεχάστηκε ποτέ ο ρόλος των Ελλήνων της Αιγύπτου ως «κολαούζων» των Άγγλων, κάτι που αποτέλεσε και την πραγματική αιτία της εκδίωξής τους από την Αίγυπτο. Οι πρώτες αραβικές απελευθερωτικές οργανώσεις, που οργανώθηκαν και με τη βοήθεια των Γερμανών, είχαν εθνικιστικό χαρακτήρα. Για αυτόν τον λόγο, οι δυτικές δυνάμεις καλλιέργησαν τον θρησκευτικό φονταμενταλισμό, είτε πλήττοντας είτε αλώνοντας αυτές τις αρχικές οργανώσεις.