Ο Εργάτης του Ernst Jünger ενάντια στην αστική παρακμή και δυστοπία (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

«Ο Εργάτης, στις βαθιές ρίζες της ύπαρξής του, έχει μια κλίση σε μια ελευθερία εντελώς διαφορετική από την αστική ελευθερία»

Γερμανία του1932, όπου η ιστορία ξεκινά να γράφεται με άλλο τρόπο πλέον. Κάπου σε εκείνη την περίοδο των ριζικών αλλαγών, έρχεται και ένας εκδοτικός κεραυνός - ένα χρόνο πριν αναλάβει ο Χίτλερ την εξουσία - ο “Εργάτης, Κυριαρχία και μορφή» του Ernst Junger, ένα από πιο τα ουσιαστικά κείμενα του εικοστού αιώνα! 

Ένα έργο επανάσταση, το οποίο δεν αντιλήφθηκαν πολλοί και το παρεξήγησαν αρκετά. Νοήματα ωμά, καυτά και επιθετικά εναντίον της αστικής τάξης και της σάπιας δημοκρατίας. Το καταλαβαίνει κάποιος απλά από την αρχή, διαβάζοντας τον ίδιο τον μεγάλο στοχαστή: 

«Μια αποφασιστική ώρα πρόκειται να χτυπήσει, κάτι που θα αλλάξει τη μοίρα ολόκληρου του κόσμου. Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στη σκηνή, με τις ρίζες τους σε μια πιο άμεση και ουσιαστική επαφή με τη στοιχειώδη σφαίρα. Παρόμοια με μια κοινωνία πρωτόγονων ψυχών, με μια αρχέγονη φυλή, αποτελούν την πρωτοπορία ενός πλουσιότερου, βαθύτερου και πληρέστερου κόσμου. Η βαθιά τομή που απειλεί τη ζωή σήμερα, χωρίζει όχι μόνο δύο γενιές, όχι μόνο δύο εποχές, αλλά αναγγέλλει το τέλος χιλιετιών». 

Σύμφωνα με το Junger, δύο κόσμοι αντικρίζουν πλέον την εποχή τους διαφορετικά, όπου ένας είναι τυλιγμένος στο αβέβαιο λυκόφως του ηλιοβασιλέματος, ο δεύτερος στο κρύο αλλά σαγηνευτικό φως της αυγής. Ο αστικός κόσμος, ο κόσμος του ατόμου, φθίνει. Αντίθετα αναδύεται ο κόσμος του Eργάτη, ο κόσμος της Μορφής. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ... 

Jünger και Céline: Μια επικίνδυνη σχέση (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Με την βοήθεια του Ιταλού καθηγητή και μελετητή φιλολογίας, Gianluca Leggiero, σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα μιας σύντομης μελέτης του για τα δυο μεγάλα μυαλά του 20ου αιώνα και την διαμάχη τους.

Το 1932 είναι το έτος κατά το οποίο εκδόθηκε το “Voyage au bout de la nuit” (Ταξίδι στο βάθος της νύχτας) του Celine και το “Der Arbeiter” (Ο Εργάτης) του Ernst Jünger. Έργα μεγάλης σημασίας για τους δυο συγγραφείς που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα. 

Στο τέλος της γαλλικής εκστρατείας κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο λοχαγός Jünger στάλθηκε στο γενικό επιτελείο της στρατιωτικής διοίκησης με έδρα το Παρίσι και εδώ είχε την ευκαιρία να συναντήσει πολλές φορές μεταξύ άλλων μεγάλων διανοούμενων και συγγραφέων, κατά τις περιβόητες λογοτεχνικές Πέμπτες στο σπίτι της Florence Gould, τον συγγραφέα εκείνου του “Ταξιδιού” που τον είχε εντυπωσιάσει «τόσο για τη δύναμη του στυλ του όσο και για τη μηδενιστική ατμόσφαιρα που προκαλούσε και αντανακλούσε πολύ καλά την κατάσταση εκείνων των χρόνων». 

Στις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε ο Γερμανός στοχαστής για τη συνάντηση με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα Celine, θα την θυμάται πάντα με μάλλον δυσάρεστες τόνους, από τους οποίους αναδύεται μια βαθιά περιφρόνηση, ίσως εμβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στις διάφορες γνωριμίες που είχε κατά την παριζιάνικη περίοδο του, αυτή ήταν η μόνη που δεν αξιοποίησε να δείξει στοργή και θαυμασμό

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά; (του Adriano Romualdi, μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

Υπάρχει η κουλτούρα στα Δεξιά;

του Adriano Romualdi

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το παρακάτω μικρό δοκίμιο γράφτηκε το 1970 από τον Ιταλό νεοφασίστα Adriano Romualdi και αφορά τον πολιτισμό και την κουλτούρα της Δεξιάς. Και πριν αρχίζουν οι διάφοροι περίεργοι να φωνάζουν και να γκρινιάζουν, να διαβάσουν με προσοχή το δοκίμιο αυτό (το οποίο βέβαια απαιτεί γνώσεις για  πολλές προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Φασιστικής κουλτούρας και το πνεύμα με την ορολογία τους)  και ας λάβουν αν μπορούν υπόψιν, σε ποια εποχή γράφτηκε και τι σήμαινε τότε ο όρος Δεξιά.

Τον ίδιο όρο χρησιμοποιούσε και ο Franco Freda στο σκληρό, καυστικό, προβοκατόρικο και ριζοσπαστικό δοκίμιο του «Η διάλυση του Συστήματος» - το οποίο θα κυκλοφορήσει στα ελληνικά σύντομα - και είχε απαγορευτεί πολλές φορές στην Ιταλία λόγω του ανατρεπτικού χαρακτήρα του σαν γραπτό. Φυσικά οι πρώτοι που αποδοκίμαζαν τέτοια γραπτά, όπως και πολλά του Romualdi, ήταν και είναι πάντα οι δεξιοί. 

(Η Εθνική παραφωνία σε νέα κοινοβουλευτική έκδοση και σε κρυφή εφεδρεία οι λιμπεραλιστές μαζί με τέκτονες εθνικούς διανοούμενους που λούζονται στον ποταμό της υποτέλειας για να παρουσιαστούν καθαροί στις ξένες δυνάμεις, υποκριτές και νάρκισσοι φιλοσιωνιστές εκδότες διαχρονικά λαμόγια τελευταίας διαλογής: «Εκλογές, εθνικές, δημοτικές, νομαρχιακές, σχολικές, φοιτητικές ... και όσες άλλες, κάλπες μα χιλιάδες κάλπες, ακριβές γραβάτες και ακριβά κουστούμια, ακριβά ψηφοφυλλάδια, ψήφοι ψηφουλάκια και κουκιά, μασόνοι βασιλιάδες και βασιλομήτορες, αντιναζί δεξιοί και αστοί ακροδεξιοί»)

Να λοιπόν που πάλι ο χειρότερος εχθρός των εθνικοεπαναστατών ξαναβρίσκεται στο προσκήνιο ειδικά στην πατρίδα μας, με νέα κόμματα και  νέο αντιφασιστικό αίμα, με φιλελεύθερες ιδέες, φίλοι και προστάτες της μετανάστευσης και αντικατάστασης των λευκών πληθυσμών της Ευρώπης μας.

Ας απολαύσουμε όμως τι μας γράφει ο Ιταλός συγγραφέας και συναγωνιστής:

Ίσως οι μορφωμένοι άνδρες να μην είναι λιγότερο πολλοί στα δεξιά παρά στα αριστερά. 

Αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία του δεξιού εκλογικού σώματος είναι αστοί, πρέπει να συναχθεί ότι υπάρχει πληθώρα όσων έχουν ολοκληρώσει την τριτοβάθμια εκπαίδευση και θα έπρεπε να έχουν αποκτήσει μια συγκεκριμένη «συνήθεια ανάγνωσης». Όμως, ενώ ο άνδρας στα αριστερά έχει επίσης στοιχεία αριστερής κουλτούρας, και διαβάζει τους Marx, Freud,  και τον Salvemini για παράδειγμα, ο άντρας στα δεξιά δύσκολα έχει δεξιά πολιτιστική συνείδηση.

Δεν υποψιάζεται την σημασία ενός Nietzsche στην κριτική του πολιτισμού, δεν έχει διαβάσει ποτέ μυθιστόρημα του Junger ή του Drieu La Rochelle, αγνοεί την «Την παρακμή  της Δύσης» ούτε αμφιβάλλει ότι η Γαλλική Επανάσταση ήταν μια μεγάλη σελίδα στην ιστορία της ανθρώπινης προόδου. Όσο παραμένει στην κουλτούρα είναι καλός φιλελεύθερος, ίσως λίγο εθνικιστής και πατριώτης. Μόνο όταν αρχίζει να μιλά για πολιτική διαφοροποιείται: διαπιστώνει ότι ο Μουσολίνι ήταν καλός άνθρωπος και δεν ήθελε πόλεμο και ότι οι ταινίες του Παζολίνι είναι «βρώμικες».

Χρειάζεται λίγα για να συνειδητοποιήσουμε ότι αν δεν υπάρχει πολιτισμός στα δεξιά, αυτό συμβαίνει επειδή δεν υπάρχει πραγματική ιδέα για το σωστό, μια ποιοτική, αριστοκρατική, ανταγωνιστική, αντιδημοκρατική κοσμοθεωρία. Ένα συνεκτικό όραμα πάνω από ορισμένα συμφέροντα, ορισμένες νοσταλγίες και ορισμένες πολιτικές ολογραφίες.

Τι σημαίνει να είσαι στην Δεξιά. Με αυτές τις δηλώσεις που, όπως όλες οι αληθινές δηλώσεις, θα σκανδαλίσουν περισσότερο του ενός, πιστεύουμε ότι έχουμε τοποθετήσει το δάχτυλό μας στην πληγή. Τι πρέπει να σημαίνει σωστά το «είναι της Δεξιάς»;

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, πρώτα απ' όλα, να αναγνωρίσεις τον ανατρεπτικό χαρακτήρα των κινημάτων που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, είτε είναι φιλελευθερισμός, δημοκρατία ή σοσιαλισμός. 

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, δεύτερον, να βλέπεις την παρακμιακή φύση των ορθολογιστικών, προοδευτικών, υλιστικών μύθων που προετοιμάζονται για την έλευση του πληβείου πολιτισμού, τη βασιλεία της ποσότητας, την τυραννία ανώνυμων και τερατωδών μαζών.

Το να είσαι δεξιός σημαίνει, τρίτον, να αντιλαμβάνεσαι το κράτος ως μια οργανική ολότητα όπου οι πολιτικές αξίες υπερισχύουν των οικονομικών δομών και όπου το ρητό «στον καθένα το δικό του» δεν σημαίνει ισότητα, αλλά δίκαιη ποιοτική ανισότητα.

Τέλος, το να είσαι Δεξιός σημαίνει να αποδέχεσαι αυτή την αριστοκρατική πνευματικότητα ως δική σου, θρησκευόμενη και πολεμίστρια που έχει διαμορφώσει τον ευρωπαϊκό πολιτισμό πάνω της, και - στο όνομα αυτής της πνευματικότητα και τις αξίες της - να αποδέχεσαι  τον αγώνα ενάντια στην παρακμή της Ευρώπης. Είναι ενδιαφέρον να δούμε σε ποιο βαθμό αυτή η δεξιά συνείδηση ​​έχει εμφανιστεί στην σύγχρονη ευρωπαϊκή σκέψη. Υπάρχει μια αντιδημοκρατική παράδοση που διαρκεί όλο τον XIX αιώνα και αυτό - στις διατυπώσεις της πρώτης δεκαετίας του XX - προετοιμάζει στενά τον Φασισμό.

Μπορεί να ξεκινήσει με τους προβληματισμούς για την επανάσταση στη Γαλλία, όπου ο Burkeήταν ο πρώτος που αποκάλυψε την τραγική φάρσα των Ιακωβίνων και προειδοποίησε ότι «καμία χώρα δεν μπορεί να επιβιώσει για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς ένα αριστοκρατικό σώμα του ενός ή του άλλου είδους».

Αργότερα, αυτή η δημοσιότητα προσπάθησε να υποστηρίξει την Παλινόρθωση με τα γραπτά των Γερμανών ρομαντικών και των Γάλλων αντιδραστικών. Σκεφτείτε τους αφορισμούς του Novalis, με την αντιδραστικότητα τους να αστράφτουν με καινοτομία και επανάσταση στις υπαινικτικές και προφητικές προσδοκίες. Σκεφτείτε έναν Adam Muller, την πολεμική του ενάντια στον φιλελεύθερο ατομισμό του Adam Smith, την αντίθεση μιας εθνικής οικονομίας ενάντια στη φιλελεύθερη οικονομία. Σε έναν Gentz, σύμβουλο του Metternich και γραμματέα του Κογκρέσου της Βιέννης, σε έναν Gorres, σε έναν Baader, στον ίδιο τον Schelling. Δίπλα τους στέκεται ένας Federico Schlegel με τα πολλαπλά του ενδιαφέροντα, το περιοδικό Europa, μανιφέστο του ευρωπαϊκού αντιδραστηρίου, η έξαρση του Μεσαίωνα, οι πρώτες μελέτες για την ινδοευρωπαϊκή καταγωγή, η διαμάχη με τους Ιταλούς φιλελεύθερους για τον πατριωτισμό του Δάντη, ενός πατριώτη της «Αυτοκρατορίας» και όχι ένας μικροεθνικιστής .

Σκεφτείτε έναν De Maistre, αυτόν τον αφέντη της αντεπανάστασης που εξύψωσε τον δήμιο ως σύμβολο της ανδρικής και θετικής τάξης, του υποκόμη De Bonald, του Chateaubriand, ενός μεγάλου αντιδραστικού συγγραφέα και πολιτικού, του ριζοσπαστισμού ενός Donoso Cortes: «Βλέπω ότι έρχεται η ώρα των απόλυτων αρνήσεων και των κυρίαρχων διαβεβαιώσεων».

Επιπλέον, η καθαρά αντιδραστική κριτική είχε πολύ εμφανή όρια στο κλείσιμο της σε εκείνες τις εθνικές και αστικές δυνάμεις που φιλοδοξούσαν να ιδρύσουν μια νέα αλληλεγγύη πέρα ​​από τις αρνήσεις του Διαφωτισμού. Ο Arndt, ο Jahn, ο Fichte, αλλά και ο Hengel της Φιλοσοφίας του Δικαίου ανήκουν στον αντεπαναστατικό ορίζοντα για την εθνικοαλληλέγγυα αντίληψη του κράτους, ακόμα κι αν δεν συμμερίζονται τον νομιμοποιητικό δογματισμό του. Το κλείσιμο στις εθνικές δυνάμεις (ακόμα και εκεί όπου όπως και στη Γερμανία βρίσκονται σε αντιφιλελεύθερες θέσεις) είναι το όριο της πολιτικής της Ιεράς Συμμαχίας.

Με την κατάρρευση του συστήματος του Metternich, λόγω της μυωπίας της βασικής αντίληψης (καταπολέμηση της επανάστασης με την αστυνομία και αποκατάσταση της νομιμότητας του δέκατου όγδοου αιώνα), η αντεπανάσταση χωρίζεται σε δύο κλάδους: ο ένας παραμένει σε καθαρά νόμιμες, ομολογιακές θέσεις που προορίζονται να συντριβούν, ο άλλος αναζητά νέους τρόπους και μια νέα λογική.

Ο Gobineauδημοσίευσε το 1853 το αξιομνημόνευτο «Essai sur l'inegalité des races humaìnes» (Δοκίμιο για την ανισότητα των ανθρώπινων φυλών), βασίζοντας την ιδέα της αριστοκρατίας στα φυλετικά της θεμέλια. Το έργο του Gobineau θα βρει μια συνέχεια στα γραπτά των Γερμανών Clauss, Giinther, Rosenberg, του Γάλλου Vacher de Lapouge, του Άγγλου H. S. Chamberlain. Μέσα από αυτό η έννοια της «καταγωγής», θεμελιώδους σημασίας για τον εθνικισμό, αποσπάται από την αυθαιρεσία των διαφόρων εθνικών μύθων και επανέρχεται στο σκανδιναβικό - ινδοευρωπαϊκό ιδεώδες ως αντικειμενικό μέτρο του ευρωπαϊκού ιδεώδους.

Στο τέλος του αιώνα, το ηγετικό σημείο της Δεξιάς βρίσκεται στην πολεμική του Nietzsche ενάντια στον δημοκρατικό πολιτισμό. Ο Nietzsche, ακόμη περισσότερο από τον Carlyle και τον Gobineau, είναι ο δημιουργός μιας μοντέρνας «Φασιστικής» Δεξιάς, στην οποία έχει δώσει μια επαναστατική  γλώσσα αρνήσεων. Η Νιτσεϊκή είναι η περιφρόνηση του αντιπάλου, η αμεσότητα της επίθεσης, η επαναστατική εγκράτεια. Ο λόγος του Nietzsche θα απορροφηθεί στην Ιταλία από τους Μουσολίνι και d' Annunzio, στη Γερμανία από τους Junger και Spengler, στην Ισπανία από τον Ortega y Gasset.

Εν τω μεταξύ, μια «αλλαγή προσήμου» έχει γίνει και μέσα στον εθνικισμό. Ήδη στις διατυπώσεις των Γερμανών ρομαντικών το έθνος δεν ήταν πια η ασυνάρτητη μάζα, το έθνος των Ιακωβίνων, αλλά η στάσιμη κοινωνία, με τα κοινωνικά της σώματα, τις παραδόσεις της, την αρχοντιά της. Μια κοινωνία - δίδασκε ο Federico Schlegel - είναι τόσο πιο εθνική όσο πιο δεμένη με τα έθιμά της, το αίμα της, τις κυρίαρχες τάξεις της, που αντιπροσωπεύουν τη συνέχειά της στην ιστορία.

Στο γύρισμα του αιώνα, ολοκληρώθηκε μια αναμόρφωση του εθνικισμού στο πνεύμα του συντηρητισμού. Ο Maurras και ο Barrés στη Γαλλία, ο Oriani και ο Corradini στην Ιταλία, οι Πανγερμανιστές και το «κίνημα της νεολαίας» στη Γερμανία, ο Kipling και η Rhodes στην Αγγλία, έχουν δώσει στην εθνική ιδέα ένα παραδοσιακό και αυταρχικό αποτύπωμα. Ο νέος εθνικισμός είναι ουσιαστικά στοιχείο της τάξης.

Φασισμός, Εθνικοσοσιαλισμός και Δεξιός πολιτισμός

Ουσιαστικά έχει ειπωθεί. Στην πραγματικότητα, ο απροσδιόριστος μύθος του «λαού» εξακολουθεί να χρησιμεύει για τη λαθραία διακίνηση μιας σειράς ιδεών που δεν είναι δεξιές. Εξ ου και η κακή πρόσφυση των Φασιστικών καθεστώτων της Ιταλίας και της Γερμανίας στον τομέα του πολιτισμού. Ο Φασισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός, αν και είχαν ξεκάθαρη αντίθεση τους στα κινήματα που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση, αν και τόλμησαν να σταθούν ενάντια στους αστικούς και προλεταριακούς μύθους, ενάντια στον Αγγλοσαξονικό Καπιταλισμό και τον Ρωσικό Μπολσεβικισμό, απέτυχαν να δημιουργήσουν μια ιδεολογική ακρόπολη εντός του κράτους που θα μπορούσε να επιβιώσει από την πολιτική καταστροφή.

Αρκεί να πούμε ότι στην Ιταλία η πολιτιστική ηγεσία ανατέθηκε στον Gentile, έναν άνθρωπο που ήξερε να πληρώνει αυτοπροσώπως, αλλά - ιδεολογικά - μόνο ήταν ένας πατριώτης αναγεννησιακών  πνευμάτων, στενά συνδεδεμένος με τον κόσμο της φιλελεύθερης κουλτούρας. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές του Gentile δραστηριοποιούνται σήμερα στο αντιφασιστικό, ακόμη και στο κομμουνιστικό στρατόπεδο. Όποιος διαβάζει τη Γένεση και τη δομή της κοινωνίας δεν μπορεί να μην μπερδευτεί με το δημοκρατικό - κοινωνικό πνεύμα αυτού του έργου που, επάξια, κορυφώνεται στο μπολσεβικικό ιδεώδες του ανθρωπισμού της εργασίας. Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ένας οπαδός του Gentile  όπως ο Ugo Spirito παρουσιάζεται, κατά καιρούς, πότε ως «κορπορατιστής», τώρα ως «κομμουνιστής», χωρίς να χρειάζεται να αλλάξει μια γραμμή από όσα έχει γράψει.

Στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της Φασιστικής εικοσαετίας γινόταν πολύς λόγος για την πατρίδα, για το έθνος, αλλά ποτέ δεν υπήρχε ανησυχία για τη διακίνηση των ιδεών της πιο σύγχρονης δεξιάς κουλτούρας. Η «Παρακμή  της Δύσης» του Spengler (που γνώριζε και ο Mussolini), το «Der Arbeiter» του Junger, το «Der wahre staat» του Span δεν μεταφράστηκαν ποτέ. Τα μυθιστορήματα όπως το «Gilles» του Drieu La Rochelle ή το «The Proscripts» του von Salomon αγνοήθηκαν εντελώς από την επίσημη Φασιστική κουλτούρα.

Υπό αυτές τις συνθήκες, ήταν φυσικό να αγνοηθεί το έργο ενός Julius Evola. Ένα βιβλίο σαν το «Εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο» που μεταφρασμένο στη Γερμανία προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον, (ο Gottfried Benn έγραψε γι' αυτό: "Ένα έργο του οποίου η εξαιρετική σημασία θα γίνει σαφής στα επόμενα χρόνια. Όσοι το διαβάσουν θα νιώσουν μεταμορφωμένοι και θα κοιτάξουν την Ευρώπη με διαφορετικά μάτια») στην Ιταλία μετρήθηκε ως άγραφο.

Στη σκιά του Fascio, πίσω από την πρόσοψη των αετών και των στολών, συνέχισε να ανθίζει μια ουδέτερη, ανόητη κουλτούρα, μερικές φορές πιστή στο καθεστώς λόγω ενός οικείου μικροαστικού πατριωτισμού, πιο συχνά σε μια κρυφή πολεμική και προκλητική στάση. Σήμερα μερικά από τα μνημεία της εποχής  είναι στη μόδα, στα οποία ορισμένες μέτριες προσωπικότητες της πολιτικής και της δημοσιογραφίας καυχιούνται ότι έκαναν καριέρα ως Φασίστες χωρίς να είναι στην πραγματικότητα. Η κακή πίστη αυτών των άθλιων μορφών είναι εμφανής, αλλά, ανάμεσα σε τόσα ψέματα, μια αλήθεια παραμένει: η «Φασιστική Κουλτούρα», η επίσημη των Littoriali της νεολαίας, πίσω από μια πρόσοψη κολακευτικών αφιερωμάτων στον Ντούτσε, στο καθεστώς, στην Αυτοκρατορία, παρέμεινε ένα μείγμα «πατριωτικού» σοσιαλισμού, «εθνικού» φιλελευθερισμού και «ιταλικού» καθολικισμού.

Με την πτώση της ταυτότητας Ιταλίας - Φασισμού, η παραδοσιακή έννοια της πατρίδας κατέρρευσε το 1943, οι «πατριώτες» σοσιαλιστές έγιναν σοσιαλκομμουνιστές, οι «εθνικοί» φιλελεύθεροι μόνο εθνικοί και οι «Ιταλοί» καθολικοί έγιναν χριστιανοδημοκράτες.Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο οπορτουνισμός συνέβαλε σε αυτή τη γενική φυγή, αλλά είναι βέβαιο ότι αν ο Φασισμός είχε κάνει κάτι για να δημιουργήσει μια κουλτούρα της Δεξιάς, μια απόρθητη ιδεολογική ακρόπολη, κάτι θα είχε μείνει όρθιο.

Ο Εθνικοσοσιαλισμός βρέθηκε να λειτουργεί σε καλύτερη βάση. Η κουλτούρα της γερμανικής Δεξιάς είχε πίσω της μια σειρά από ονόματα με κύρος, ξεκινώντας από τους πρώτους ρομαντικούς μέχρι τον Νίτσε. Ο ίδιος ο Γκαίτε άφησε κατηγορηματικά λόγια δυσπιστίας για τη φιλελεύθερη αγάπη της εποχής του. Επιπλέον, μεταξύ του '18 και του '33, άνθισε στη Γερμανία η λεγόμενη «Συντηρητική Επανάσταση» με συγγραφείς ευρωπαϊκής φήμης: τον Oswald Spengler και τον Ernst Junger, Othmar Spann και Moeller van den Bruck, Ernst von Salomonκαι Hans Grimm είναι γνωστά ονόματα ακόμη και εκτός γερμανικών συνόρων. Ο ίδιος ο Thomas Mann είχε δώσει με τις Θεωρήσεις του μια αντιπολιτική μια θεμελιώδης συμβολή στην υπόθεση της Γερμανικής δεξιάς.

Κι εδώ, όμως, ο μύθος του «λαού» πήρε το χέρι των κυβερνώντων και οι Gleichschaltung φίμωσαν κάθε κριτική, ακόμη και εποικοδομητική. Αλλά, απέναντι στον Φασισμό, ο Εθνικοσοσιαλισμός είχε την εξυπνάδα να εξαναγκάσει την ουδέτερη κουλτούρα να παραδοθεί. Αυτό, πολύ περισσότερο από το Ιταλικό καθεστώς, είχε τη συνείδηση ​​ότι αντιπροσώπευε ένα αυθεντικό όραμα του κόσμου, βίαια εχθρικό σε όλη τη σήψη και τις στρεβλώσεις της σύγχρονης Ευρώπης. Η έκθεση της εκφυλισμένης τέχνης, το κάψιμο των βιβλίων είχαν, αν μη τι άλλο, ένα ιδανικό επαναστατικό νόημα, ένα χαρακτήρας ανοιχτής εξέγερσης ενάντια στα φετίχ ενός κόσμου σε αποσύνθεση.

Αλλά και εδώ υπήρχε μια υπερβολή. Μαινόμαστε ενάντια σε χαρακτήρες που θα μπορούσαν επίσης να μείνουν μόνοι, όπως ο Benn και ο Wiechert, ενώ με τη σειρά τους οι ιεροεξεταστές έδειξαν ελαττώματα Λαϊκιστών  και Ιακωβίνών. Υπάρχει ένα φυλλάδιο με τίτλο «An die Dunkelmànner unserer Zeit», ("Στους σκοταδιστές της εποχής μας") στο οποίο ο Ρόζενμπεργκ απαντά στους Καθολικούς επικριτές του «Μύθου» του με μια χυδαιότητα που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει στον Βολταίρο ή τον Anatole France.

Ωστόσο, ήταν σε ένα Εθνικοσοσιαλιστικό περιβάλλον που το φιλόδοξο έργο σχεδιάστηκε για τη δημιουργία ενός «Weltanschaulicher Stosstrupp», ενός «στρατευμένου πολεμικού σώματος στο πεδίο της παγκόσμιας όρασης» για να ανοίξει ένα πέρασμα στον γκρίζο ορίζοντα της ουδέτερης και αστικής κουλτούρας. Και η ίδια η αντίληψη των SS, η υπέρβαση του απλού Γερμανικού πατριωτισμού στον μύθο της Άριας Φυλής, η σύλληψη του Κράτους ως ενός ανδροπρεπούς Τάγματος (Ordensia - atsgedanke), η ιδέα μιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας του Γερμανικού έθνους, τοποθετούν τον Εθνικοσοσιαλισμό στην πρώτη γραμμή στη διατύπωση των ιδεολογικών περιεχομένων μιας καθαρής Δεξιάς.

Ενδείξεις για μια νέα κουλτούρα της Δεξιάς

Τι προβλήματα ανακύπτουν για όσους θέλουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της κουλτούρας της Δεξιάς; Πρώτα απ 'όλα, απαιτείται μια σωστή προσέγγιση στο πρόβλημα. Και η πρώτη συμβολή σε αυτή την προσέγγιση είναι ο ορισμός των σχέσεων μεταξύ της Δεξιάς και του πολιτισμού. Πρέπει να καταστεί σαφές ότι, για τον άνθρωπο στα δεξιά, οι πολιτιστικές αξίες δεν καταλαμβάνουν την υψηλή θέση στην οποία τις ανεβάζουν συγγραφείς με ορθολογικό υπόβαθρο.

Για τον αληθινό δεξιό άνθρωπο, πριν από τον πολιτισμό έρχονται οι γνήσιες αξίες του πνεύματος που βρίσκουν έκφραση στον τρόπο ζωής των αληθινών αριστοκρατών, στους στρατιωτικούς οργανισμούς, στις θρησκευτικές παραδόσεις που είναι ακόμη ζωντανές και λειτουργούν. Πρώτα υπάρχει ένας συγκεκριμένος τρόπος ύπαρξης, μια ορισμένη ένταση προς ορισμένες πραγματικότητες, μετά ο απόηχος αυτής της έντασης με τη μορφή της φιλοσοφίας, της τέχνης. Σε έναν παραδοσιακό πολιτισμό, σε έναν κόσμο της δεξιάς, το ζωντανό πνεύμα έρχεται πρώτα και μετά ο γραπτός λόγος. Μόνο ο αστικός πολιτισμός, που γεννήθηκε από τον σκεπτικισμό του Διαφωτισμού, μπορούσε να σκεφτεί να αντικαταστήσει το ηρωικό και ασκητικό πνεύμα με τον μύθο του πολιτισμού, τη δικτατορία των φιλοσόφων.

Ο δημοκράτης έχει την λατρεία του προβληματικού, της διαλεκτικής, της συζήτησης και ευχαρίστως θα μετέτρεπε τη ζωή σε καφενείο ή κοινοβούλιο. Για τον άνθρωπο της δεξιάς, αντίθετα, η πνευματική έρευνα και η καλλιτεχνική έκφραση αποκτούν νόημα μόνο ως επικοινωνία με τη σφαίρα του όντος, με κάτι που - όπως κι αν συλληφθεί - δεν ανήκει πλέον στη σφαίρα της συζήτησης αλλά στη σφαίρα της αλήθειας. Ο αληθινός δεξιός άνδρας είναι ενστικτωδώς ομόθρησκος όχι με την απλή λατρευτική έννοια του όρου, αλλά επειδή μετράει τις αξίες του όχι με το μέτρο της προόδου αλλά με αυτό της αλήθειας. «Το να είσαι συντηρητικός - έγραψε ο Moeller van den Bruck - δεν σημαίνει να εξαρτάσαι από το άμεσο παρελθόν, αλλά να ζεις σε αιώνιες αξίες».

Ο Δεξιός πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να ισχυρίζονται ότι είναι ο ναός, αλλά μόνο ο προθάλαμος του ναού. Η ζωντανή αλήθεια είναι πιο πέρα. Εξ ου και μια ορισμένη δυσπιστία για τον γνήσιο άνθρωπο του δικαιώματος προς τον σύγχρονο πολιτισμό, μια απρόσωπη περιφρόνηση για τον απλό λαό των συγγραφέων, των δημοσιογράφων. Θυμηθείτε τα λόγια του Νίτσε: «Κάποτε η σκέψη ήταν Θεός, μετά έγινε άνθρωπος, τώρα έγινε πληβείος. Άλλος ένας αιώνας αναγνωστών και το πνεύμα θα σαπίσει και θα βρωμήσει». Ο Χοσέ Αντόνιο συνέστησε στους Φαλαγγίτες του το «ασκητικό και στρατιωτικό αίσθημα της ζωής».

Τούτου λεχθέντος, ας ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο έργο της εμψύχωσης μιας δεξιάς κουλτούρας. Στόχος, όπως είπαμε, είναι η κατασκευή ενός οράματος για τον κόσμο που εμπνέεται από αξίες άλλες από αυτές που κυριαρχούν σήμερα.

Όχι θεωρία ή φιλοσοφία, αλλά «κοσμοθεωρία». Αυτό αφήνει μεγάλο περιθώριο ελευθερίας για συγκεκριμένες ρυθμίσεις. Μπορείτε να εργαστείτε για να δημιουργήσετε μια δεξιά κοσμοθεωρία τόσο από την Καθολική όσο και από την «νεοειδωλολατρική» πλευρά, τόσο προβάλλοντας τον μύθο του Novalis της Ευρώπης - Χριστιανισμού όσο και υποστηρίζοντας την Ευρώπη - Άρια ταυτότητα. Ένα σεμνό αλλά ενδιαφέρον παράδειγμα αυτού του concordia discors μας προσφέρουν τα νεανικά περιοδικά του πρώιμου νεοφασισμού. Και φυσικά ότι νέο  από την πλευρά των Εβολιανών που συνέβαλαν όχι λίγο σε μια διαδικασία αναθεώρησης ορισμένων αστικών και πατριωτικών μύθων, χαρακτηριστικών της παλιάς Δεξιάς.

Τα χρωστούσαν όλα ή σχεδόν όλα σε αυτόν που μπορεί κάλλιστα να οριστεί ο δάσκαλος της νεοφασιστικής νεολαίας: τον Julius Evola. Χωρίς βιβλία όπως το «Όρθιοι στα ερείπια» και το «Καβαλικεύοντας την τίγρη» δεν θα ήταν δυνατό να διατηρηθεί ένας πολιτιστικός χώρος ελεύθερος στα δεξιά. Αλλά ο Evola είναι μια τεράστια μορφή και η δουλειά του βρίσκεται τώρα πίσω του. Χρειάζονται νέες δημιουργικές δυνάμεις ή τουλάχιστον ένα έργο έξυπνης διάδοσης. Οι συγκεκριμένοι τομείς της ιστορίας, της φιλοσοφίας, της μη μυθοπλασίας πρέπει να καλλιεργηθούν. Κάτι πρέπει να δοκιμαστεί σε επίπεδο τέχνης. Όχι για το τίποτα ο Evola συνέκρινε την παράδοση με μια φλέβα που χρειάζεται αμέτρητα τριχοειδή αγγεία  για να μεταφέρει αίμα σε όλο το σώμα.

Οδηγίες για μια νέα Δεξιά κουλτούρα

Ποια θα μπορούσαν να είναι τα καθήκοντα μιας Πολιτιστικής δεξιάς; Στο πεδίο της κοσμοθεωρίας, ο ορισμός μιας οργανικής, και όχι μηχανικής, ποιοτικής και μη ποσοτικής σύλληψης, ενός Ganzheitslehre (ολιστική διδασκαλία ), για το οποίο υπάρχει ένα σύνολο μια σειρά ορόσημων από τον Schelling έως τον Othmar Spann. Αλλά και ορισμένα σκέλη του ιδεαλισμού - καθαρισμένα από μια ορισμένη ιστορικιστική μυθολογία - μπορούν να αποτελέσουν σημεία αναφοράς κατά του νεομαρξισμού και του νεοδιαφωτισμού. Από τον Hegel της Φιλοσοφίας του Δικαίου μέχρι τον καλύτερο Gentile, ορισμένα στοιχεία μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Δεν πρέπει να παραλειφθεί η κριτική της επιστήμης και η μαθηματική σύλληψη του σύμπαντος, στην οποία τόσο η κριτική της έννοιας του νόμου της φύσης από έναν Boutroux, όσο και ακόμη και το «Yélan vital» του Bergson μπορούν να χρησιμεύσουν ως στοιχεία για μια μη μαθηματική αντίληψη, αλλά εθελοντική και πνευματιστική του σύμπαντος.

Επομένως, υπάρχουν πολλά σημεία αναφοράς σε αυτόν τον τομέα. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι μια κοσμοθεωρία πρέπει επίσης να διατυπωθεί με λογικούς και όχι μόνο μυθικούς όρους. Η σημασία ενός Evola σε σύγκριση με έναν Guénon είναι ότι έχει πίσω του μια Θεωρία και μια Φαινομενολογία του Απόλυτου Ατόμου, δηλαδή μια πραγματική σκέψη, ύψιστης συνέπειας και ακρίβειας. Σε μια εποχή κυρίαρχου ορθολογισμού, δεν μπορούμε να περιμένουμε να αποδεχθούμε έναν «παραδοσιακό» που παρουσιάζεται με περισσότερους ή λιγότερους όρους ως Φιντεισμός.

Ένας δεύτερος τομέας είναι αυτός της ανθρωπολογίας. Ανθρωπολόγοι όπως ο Αμερικανός Jensen (Η κληρονομικότητα της νοημοσύνης) και ο Άγγλος Eysenck (Φυλή, Ευφυΐα και Εκπαίδευση) έχουν αναλύσει το πνευματικό χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων, επισημαίνοντας κληρονομικούς παράγοντες .  Ένας άλλος Αμερικανός, ο Carleton S. Coon στο βιβλίο του «The origin of races» - που θεωρείται η πιο σημαντική μελέτη για την προέλευση του ανθρώπου μετά από αυτές του Δαρβίνου - έδειξε πώς οι ανθρώπινες φυλές δεν έχουν κοινό πρόγονο αλλά έχουν ξεπεράσει χωριστά το κατώφλι της κυριαρχίας. Πρόκειται για θεμελιώδεις δηλώσεις, τις οποίες τα μέσα μαζικής ενημέρωσης προσπαθούν να αγνοήσουν, αλλά τις οποίες μια Δεξιά δεν μπορεί να αγνοήσει λόγω των συνεπειών τους κατά της ισότητας.

Στο περιθώριο της επιστήμης βρίσκεται ένα από τα πιο συζητημένα θέματα σήμερα: η οικολογία. Λοιπόν, θα ήταν παράλογο για τη Δεξιά να εγκαταλείψει αυτό το θέμα προς τα αριστερά όταν όλο το απόλυτο νόημα της μάχης της ταυτίζεται ακριβώς με τη διατήρηση των διαφορών και ιδιαιτεροτήτων που είναι απαραίτητες για την πνευματική ισορροπία του πλανήτη, την διατήρηση των οποίων η προστασία το φυσικό περιβάλλον είναι ένα μέρος.

Επίσης εκείνο της Ιστορίας είναι ακόμη ένα θέμα , βίαια χτυπημένο από την αριστερά. Η απόδειξη ότι η Δεξιά είναι ενάντια στην «αίσθηση της ιστορίας» είναι ένα από τα φθηνότερα μέσα απαξίωσης της στα μάτια μιας εποχής έτοιμης να ανταλλάξει την τεχνική πρόοδο με την απόλυτη πρόοδο. Πρώτα απ' όλα, είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί χώρος για μια μη τετριμμένη εξελικτική αντίληψη της ιστορίας. Ένας Oswald Spengler, ένας Toynbee, ένας Giinther, ένας Altheim μπορούν να προσφέρουν σημεία αναφοράς.

Στην αντίληψη της ιστορίας ως μηχανικής «προόδου» πρέπει να αντιταχθεί ένα ιστορικό όραμα που γνωρίζει περιόδους ανάπτυξης και περιόδους εξέλιξης. Γενικά, δεν υπάρχει ιστορία της ανθρωπότητας, αλλά μόνο μια ιστορία των διαφορετικών γενεαλογικών γενεών και πολιτισμών, για παράδειγμα μια ιστορία της Ευρώπης ως η δημιουργία των ινδοευρωπαϊκών γενεαλογικών γενεών μέσω των προϊστορικών, ελληνορωμαϊκών και μεσαιωνικών κύκλων. Αυτή η αντίληψη για έναν ευρωπαϊκό «πολιτισμό» είναι επίσης που μας βοηθά να κατανοήσουμε την πιο πρόσφατη ιστορία. Όλη η δεξιά ιστοριογραφία από τον 19^ο αιώνα και μετά ήταν γραμμένη σε εθνικό και εθνικιστικό πνεύμα. Αυτό το σχήμα δεν ήταν μεθοδολογικά λάθος, αλλά στενό. Έδειξε τα όρια του όταν ο Φασισμός παρουσιάστηκε ως ευρωπαϊκό κίνημα για την αναδιάρθρωση ολόκληρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Ο τομέας της τέχνης αξίζει ιδιαίτερης αναφοράς. Εδώ η σαφήνεια των κατευθυντήριων γραμμών δεν αρκεί, αλλά είναι απαραίτητο να ενσωματωθούν οι «σωστές» θέσεις με αυτό το αλάθητο του γούστου που δίνει καλλιτεχνική αρχοντιά σε μια αίσθηση του κόσμου. Τι είναι η δεξιά τέχνη; Δεν πρόκειται απλώς για τη δημιουργία καλών μυθιστορημάτων ή ποιημάτων που διαφέρουν ως προς το περιεχόμενο, αλλά για την έκφραση μιας διαφορετικής υφολογικής έντασης. Υπάρχουν βιβλία των συγγραφέων «δεσμευμένων» προς τα δεξιά στα οποία δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί αυτή η νέα διάσταση. Αντίθετα, μπορεί να εμφανιστεί σε λιγότερο αφοσιωμένους συγγραφείς.

Δείτε, για παράδειγμα το βιβλίο «Στα μαρμάρινα βράχια» του Junger. Αυτός ο συγγραφέας, αν σε κάποια περίοδο ήταν πολύ κοντά στον Εθνικοσοσιαλισμό, αργότερα αποσπάστηκε από αυτόν υιοθετώντας κριτικές στάσεις. Αλλά δύσκολα θα μπορούσαμε να βρούμε κάτι πιο «σωστό» από αυτό το παραμύθι: η αριστοκρατική απροσωπία της αφήγησης, το άψογο και αστραφτερό ύφος, η απουσία έστω και της παραμικρής νιφάδας αστικού ψυχολογισμού καθιστούν δύσκολο να ξεχαστεί το μοντέλο. Γενικά, αυτοί οι χαρακτήρες βρίσκονται σε όλα τα καλύτερα έργα του Junger.

Αλλά ένα «δεξιό» καλλιτεχνικό συναίσθημα μπορεί επίσης να εμψυχώσει ένα αραιό, φτωχό, «νατουραλιστικό» υλικό. Έτσι τα μυθιστορήματα του Νορβηγού Hamsun, κυρίως ιστορίες χωρικών του Βορρά: ψαράδες, ναυτικοί, αγρότες. Κι εδώ, έστω και με ήσσονος σημασίας τόνο, σταθερή και μετρημένη αξιοπρέπεια και - ταυτόχρονα - μυθικό στοιχείο στα γεγονότα αυτών των απλών ψυχών που παλεύουν ενάντια στη μοίρα στη μαγνητική ατμόσφαιρα του βόρειου τοπίου. Εδώ πρέπει να περιοριστούμε σε μερικά παραδείγματα, τα πρώτα που μας έρχονται στο μυαλό. Αλλά ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θέλαμε να πούμε και να ενσωματώσει αυτές τις υποδείξεις με την ευαισθησία και τις γνώσεις του.

Και ερχόμαστε σε μια δευτερεύουσα τέχνη, τον κινηματογράφο. Εδώ, επίσης, θα κάνουμε μερικές διάσπαρτες αντανακλάσεις που μπορούν να χρησιμεύσουν για να πλαισιώσουν το πρόβλημα. Ο καθένας μπορεί να δει ότι η Πολιορκία του Αλκαζάρ είναι μια καλή Φασιστική προπαγανδιστική ταινία. Αλλά, αυστηρά μιλώντας, ένα αντιφασιστικό έπος θα μπορούσε επίσης να είχε γίνει με την ίδια γλώσσα. Από την άλλη, υπάρχουν μερικά πλάνα του κομμουνιστή Εβραίου Eisenstein (έχουμε στο μυαλό μας κάποια καρέ του Ιβάν του Τρομερού) που λόγω του εθνικιστικού και αυταρχικού μυστικισμού τους δεν μπορούν να μην χαρακτηριστούν «δεξιοί». Έτσι είναι γνωστό ότι ο Fritz Lang, ο σκηνοθέτης των Nibelungs, ήταν ένας πεπεισμένος κομμουνιστής που εγκατέλειψε τη Γερμανία με την έλευση του Χίτλερ. Λίγες όμως ταινίες καταφέρνουν να εκφράσουν περισσότερα από το αριστούργημα του το ηρωικό, μυθικό και παγανιστικό Stimung της Εθνικοσοσιαλιστικής Γερμανίας. Και ο Γκαίμπελς έδειξε αξιοσημείωτη ευφυΐα όταν σκέφτηκε αυτόν να σκηνοθετήσει την ταινία του Συνεδρίου της Νυρεμβέργης.

Άλλο παράδειγμα: ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν. Αυτός ο συγγραφέας σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί "φασίστας" (αν και οι κομμουνιστές προσπάθησαν κάποτε). Υπάρχει όμως μια δύναμη σε κάποια έργα του συμβολική, η οποία - μεταφερόμενη από την τέχνη στον κοινωνικό τομέα -  δεν μπορεί να μην ασκεί ορισμένες, ακριβείς προτάσεις που οι αντίπαλοι ευχαρίστως θα όριζαν «παράλογο και φασιστικό». Σας παρουσιάζουμε μερικές λήψεις από το «The Seventh Seal». Θυμηθείτε τα μυθικά και πανηγυρικά τοπία, την παρουσία του αόρατου στην καρδιά του ορατού, το δράμα του ήρωα. Εδώ δεν θέλουμε να διώξουμε κανένα πολιτικό μήνυμα, αλλά η εντύπωση που αποκομίζει ο θεατής από το σύνολο κάθε άλλο παρά «δημοκρατική», «κοινωνική» και «ανθρωπιστική». Φυσικά και εδώ αποφασίζει το ένστικτο. Όποιος είναι αληθινά δεξιός, που εσωτερικά χαρακτηρίζεται από ορισμένες αξίες, από ένα ιδιαίτερο ήθος, θα μπορέσει αμέσως να διακρίνει τις καλλιτεχνικές εντυπώσεις που ανήκουν στον κόσμο του. Η αισθητική προέρχεται από το αισθάνομαι, μια γνώση από την άμεση αίσθηση.

Οι σκέψεις που γίνονται εδώ δεν είναι συστηματικές. Θέλουν απλώς να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα, όχι να το ορίσουν. Από την άλλη πλευρά, οι οδηγίες είναι επίσης επαρκείς σε αυτόν τον τομέα και γενικές. Πέρα από αυτά ο καθένας πρέπει να προχωρήσει με τις γνώσεις και τις ικανότητες του. Λίγες υποδείξεις είναι αρκετές για να ανιχνεύσουμε τις γραμμές ανάπτυξης μιας δεξιάς κουλτούρας. Αλλά αυτός ο αφηρημένος προσανατολισμός θα αρχίσει να διαμορφώνεται όταν τα άτομα αρχίσουν να γράφουν  να πράττουν και να δημιουργούν.

Μια κριτική για τον «Εργάτη» και την σκέψη του Ernst Jünger (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

"Ο χαρακτήρας δεν είναι επίκτητος, χαρίζεται στον άνθρωπο χάριν στην ιδιοτροπία μιας ιερής, άδικης μοίρας, την οποία αναγνωρίζουν οι εθνικιστές και απαρνούνται οι φιλελεύθεροι."

Ernst Jünger, Der Charakter

Στρατιώτης, Εργάτης, Επαναστάτης, Άναρχος - Μία εισαγωγή στον Ernst Jünger

Αφορμή για το παρακάτω άρθρο πήρα από την μελέτη και την συζήτηση σε ένα συμπόσιο Μεταπολιτικής, για  το βιβλίο του Evola, αφιερωμένο στον Junger, «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος». Ο Julius Evola πιστώνεται ότι συνέβαλε στη διάδοση και τη γνώση πολλών συγγραφέων. Ένας από αυτούς είναι ο Ernst Jünger. Ο Evola, στην πραγματικότητα, έδωσε προσοχή στο έργο και τα γραπτά του Jünger ακόμη και πριν από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν το όνομα του Jünger μόλις γινόταν γνωστό στους Ιταλούς «Γερμανιστές».

Σύμφωνα με τον Evola, το κύριο έργο του Jünger ήταν αναμφίβολα ο «Εργάτης», ένα έργο του 1932 και μεταφράστηκε στα Ιταλικά πολλές δεκαετίες αργότερα. Ωστόσο, ο Evola ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να το μεταφράσει τη δεκαετία του 1950. Μη έχοντας πετύχει στην επέμβαση του αυτή, αποφάσισε, εν μέρει λόγω της ιδέας να διορθώσει ορισμένα σημεία της σκέψης του Jünger, να γράψει ένα βιβλίο για τον «Εργάτη», ώστε να μπορεί να σχολιάσει και να επιλέξει τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του κειμένου. Έτσι γεννήθηκε «ο Εργάτης, ο Μαχητής, ο Άναρχος».

Σήμερα, ωστόσο θα σχολιάσουμε  το δοκίμιο του Evola για τον Jünger για κάποιες σκέψεις, που θα έχουμε στη συνέχεια έναν καλύτερο τρόπο να αναπτύξουμε στο συγκεκριμένο βιβλίο και πάντα σε μια ανάλυση που έγινε με Ιταλούς συναγωνιστές σε ένα διαδικτυακό συμπόσιο αφιερωμένο σε αυτό το δοκίμιο.

Καταρχήν θα θέλαμε να σημειώσουμε ότι πρόκειται για ένα από τα «άβολα» βιβλία του Evola. Με την έννοια ότι είναι ένα από αυτά που λιγότερο από όλα βρίσκει απήχηση μεταξύ των οπαδών αυτού του Δασκάλου της Παράδοσης. Ως το πρόσωπο του σύγχρονου πνευματισμού, αυτό το βιβλίο του Evola δεν είναι ένα από τα πιο γνωστά για την φήμη του, την προβολή και το ενδιαφέρον.

Ο λόγος; Στην πραγματικότητα, είναι περίεργο όταν σταθμίζεται με το γεγονός ότι ο Evola για τον Jünger επέστρεψε για να μιλήσει μετά από περισσότερα από τριάντα χρόνια εκδοτικής και δημοσιογραφικής δραστηριότητας. Ανάμεσα σε όλες τις «άβολες ευφυΐες» της δεκαετίας του 1900, μάλιστα, ο Jünger ήταν μια συνεχής αναφορά για τον Evola, αν και με κάποιες αποστάσεις που σταδιακά ήταν πιο δυνατές, πιο μεγάλες. Αλλά ο Jünger για τον οποίο θέλουμε να επικεντρωθούμε και που αποτελεί την καρδιά της εξελικτικής ερμηνείας του τελευταίου, είναι αυτή του «Εργάτη».

Μάλιστα, ήταν ο ίδιος ο Evola που αναγνώρισε τον εαυτό του στη φράση «Γιουνγκεριανός»,  που από το «Καταιγίδα του Ατσαλιού» (1920), περνώντας στο «Ο Εργάτης» (1932), φτάνει στους «Μαρμάρινους βράχους» (1939). Μετά το 1945 ο Evola απομακρύνθηκε όλο και περισσότερο από τις νέες «Γιουνγκεριανές» θέσεις του με ορισμένες εξαιρέσεις λόγω βιβλίων που εξέταζαν θετικά ορισμένες από τις θέσεις του Jünger του παρελθόντος (π.χ. στο «Στο τείχος του χρόνου») χωρίς να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα με τη φάση του «Περάσματος στο δάσος», πράγματι, και παραμένοντας δεμένος  με την εποχή του «Εργάτη».

Ασφαλώς το γεγονός ότι, σε αυτό, αναδύεται μια πολύ έντονη πολιτική φύση κάνει αυτό το κείμενο του Evola να μην είναι ιδιαίτερα ευχάριστο στους περισσότερους. Στην πραγματικότητα, ο Evola βλέπει στο μοντέλο του «Εργάτη» μια πραγματικά υπαινικτική (αν και όχι πλήρη) απάντηση στις προκλήσεις της νεωτερικότητας, δηλαδή στο πρόβλημα της όρασης και του νοήματος της ζωής στη σύγχρονη εποχή.

Μέλημα του πολιτικού Evola ήταν πάντα να δώσει μια ζωηρή και ζωντανή διαμόρφωση, πραγματική και επίκαιρη, σε εκείνη την αντιαστική και αντιβιταλιστική αντίληψη της ζωής. Οι προκλήσεις της νεωτερικότητας  και ειδικότερα μιας τεχνικής που είχε δείξει με τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ότι αποτελεί το αληθινό παράδειγμα της σύγχρονης εποχής, καθιστούν το μοντέλο του «Εργάτη» κεντρική αναφορά για τον Evola.

Ο Evola, σε αυτό, βλέπει πέρα ​​από τον ίδιο τον Jünger που μετά τη δεκαετία του '30 ουσιαστικά εγκαταλείπει το θέμα: για τον Evola η τεχνική φαίνεται ήδη να προβλέπει εκείνη την υγρή διάσταση, την κινούμενη θα λέγαμε, που θα έπαιρνε στη συνέχεια μορφή στα επόμενα χρόνια. Επομένως, η προνοητικότητα του Evola έγκειται στην υπέρβαση της πιο τυπικής και γνωστής μορφής της τεχνικής, κατανοώντας ότι ακόμη και με την τυπική εμφάνιση της  σε όλο και πιο ρευστούς ορίζοντες, θα εξακολουθούσε να αποτελεί τον όρο σύγκρισης για τον σύγχρονο άνθρωπο.

Μπορεί να κατακτηθεί η καταστροφική και στοιχειώδης δυναμική της τεχνολογίας, εξαλείφοντας όλες τις αντιφάσεις ενός πλέον φθαρμένου και υποτιμημένου κόσμου; Είναι δυνατόν, παραδόξως, να μετατραπεί σε Πνεύμα αυτό που, συστατικά, είναι το αντί-Πνεύμα, δηλαδή η τεχνική και η στοιχειώδης φύση; Ναι σύμφωνα με τον Jünger. Ναι, ακόμη και σύμφωνα με τον Evola, αλλά ο πρώτος θα αγωνίζεται πάντα έχοντας μερικώς χάσει τον στόχο.

Στην πραγματικότητα, από τον «Γιουνγκεριανό»  τύπο λείπει η πλήρωση ενός πνευματικού χώρου που παραμένει αδυσώπητα άδειος, δεν υπάρχει επαρκής «θεολογία». Επομένως, η ομιλία του Jünger για τη μεταφυσική παραμένει μια υπαινικτική αλλά μάλλον περιορισμένη άσκηση, επειδή στερείται εκείνης της ανώτερης αιτιολόγησης που μόνο το πνευματικό επίπεδο μπορεί να δώσει.

Ο Evola«καίει» λοιπόν τον Jünger και τον εργάτη του; Καθόλου. Την αξία αυτού, αναγνωρίζει ο Evola και βρίσκεται πάνω από όλα στο ηθικό και υπαρξιακό επίπεδο. Χωρίς να ξεχνάμε ότι το να φτάσουμε σε τέτοιες γραμμές, με σεβασμό στην υπανθρωπότητα που μας περιβάλλει (μέσα και έξω!), θα ήταν το πρώτο βήμα για κάθε σοβαρή δουλειά ανόρθωσης του χαρακτήρα και της βάσης, επομένως, για μια αληθινή και σωστή άσκηση.

Ως προς το γιατί, ακόμη και σήμερα, μόνο ένας συγκεκριμένος Jünger μπορεί να διαβαστεί από  τους Εθνικιστές και οι συμβουλές του Έβολα δεν έχουν βρει πραγματικούς ακόλουθους, υπάρχουν πολλοί λόγοι για να το υποδείξουμε. Στον Φασισμό, εξάλλου, οι προτάσεις του έργου του Junger, η της «Συνθήκης του Επαναστάτη» είχαν πάντα πολύ περισσότερο χώρο και συμπάθεια από τις λιτές, μεταλλικές προτάσεις του «Εργάτη». Ίσως η προσπάθεια που, ξεκινώντας από τις δεκαετίες του 1970, κυρίως στην Γαλλία αλλά  και του 1980, είδε στο λεγόμενο ρεύμα «Νέα Δεξιά», να  ξαναδουλεύει το πολιτιστικό πάνθεον της εξωκοινοβουλευτικής «Δεξιάς» στην αδέξια προσπάθεια να γλυκάνει όπου χρειάζεται και πολιτιστική διαπίστευση όπου είναι δυνατόν.

Ο Jünger υπηρέτησε πολύ καλά την επιχείρηση αυτή, ενσωματώθηκε ευρύτερα σε εκείνο το έργο της ανάκαμψης της «Συντηρητικής Επανάστασης», σχεδόν αποστασιοποιώντας τον εαυτό του από το μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς.

Σήμερα θα ήταν ιδανική η περίπτωση να απαλλαγούμε από όλες αυτές τις εξαρτήσεις από το «προπατορικό αμάρτημα» και να επιστρέψουμε για να υψωθούμε στους κάθετους ορίζοντες του «Εργάτη». Ένας κόσμος που δεν κατοικείται πλέον από άνδρες, αλλά από καταναλωτές και χρήστες ψηφιακών, που έχει επίσης ξεχάσει το νόημα μιας «κανονικής» ζωής, πολύ ανθρώπινης, χρειάζεται απεγνωσμένα τον «Εργάτη». Διαβάστε για να πιστέψετε.

Άρθρο για τον Ernst Jünger: 
Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf

 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ: Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο σε μορφή αρχείου .pdf

Λίγο μετά την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…) 

- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdf από την συντακτική μας ομάδα με χιλιάδες downloads σε ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές των «γνωστών αγνώστων» - 

εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα». 

Αν και το τελευταίο τεύχος το 4^οστην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011) το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...

http://erimihora.blogspot.com/ 

... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη του αρχισυντάκτη Ρωμανού στην σελίδα των Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ - την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις». 

Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη Ελληνική «Τρίτη Θέση» λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος. 

Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομής ενώ μετά από σχετική άδεια η συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdf το πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ, εδώ και εδώ.

Τον Νοέμβριο του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».

Η ύλη μια εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή Pentti Linkola, τον «καταραμένο» Ernst Niekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή Ernst Junger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής ιδέας Francis ParkerYockey καθώς και την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση «Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να δείτε εδώ ή να κατεβάσετε εδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τους μέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου» εκατοντάδες νεολαίοι που αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας δεξιάς.

Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του περιοδικού.

Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ

http://erimihora.blogspot.gr/

Ernst Junger

«Ο μεσήλικας, εμβολιασμένος, επαναεμβολιασμένος, απαλλαγμένος από μικρόβια, συνηθισμένος στα φάρμακα, έχει λιγότερες πιθανότητες να ζήσει από κάποιον που δεν ξέρει τίποτα για όλα αυτά τα φάρμακα. Η χαμηλή θνησιμότητα των ειρηνικών καιρών δεν δίνει το μέτρο της αληθινής υγείας μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να δώσει τη θέση του στο αντίθετο του. Μπορεί να προκαλέσει ακόμη και άγνωστες ασθένειες. Ο ιστός των λαών γίνεται εύθραυστος»

Συνθήκη του επαναστάτη ή (η καταφυγή στα δάση, Der Waldgang), 1951

Η Αυτονομία απέναντι στο ανθελληνικό εξουσιαστικό κατεστημένο

γράφει ο Βλαδίμηρος Τεπεσίδης

Ποια είναι η έννοια της σύγχρονης Αυτονομίας; 

Σημαίνει ότι εγώ είμαι αυτός που καθορίζει κανόνες σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο χωρίς να έχω ανάγκη τον κομματικό τσοπάνη ή τον «ηγέτη» ο οποίος είναι άνθρωπος άρα μπορεί να κάνει και λάθος. 

Δρω με γνώμονα την δική μου σκέψη και αισθητική σε συλλόγους, σωματεία, φορείς, συνδέσμους, ομάδες, συνελεύσεις χωρίς να με περιορίζουν άνωθεν εντολές στην άσκηση της δική μου πορείας η οποία μπορεί να είναι πολλές φορές μοναχική αλλά είναι σίγουρα ειλικρινής. 

Η από μέσα σου ορμή για αυτή την πορεία είναι πιο αναγκαία από ποτέ για αυτούς που θέλουν να «καούν» στην ακτιβιστική φωτιά ως άλλοι Μυθικοί Φοίνικες για να έχουν όμως την ευκαιρία ... να αναγεννηθούν και πάλι.

Σήμερα, όλα τα «πατριωτικά» κόμματα εξαπατούν το σύνολο και ειδικά το πιο επαναστατικό και ανυπότακτο υγιές κύτταρο της κοινωνίας, την νεολαία. 

Δρουν ως συμμορίες της μαφίας που νοιάζονται μόνο για το κέρδος και την δημοσιότητα, τα ηγετικά στελέχη τους ενδιαφέρονται μόνο να ανέβουν ένα σκαλάκι για να φαίνονται λίγο ψηλότερα, κάποιοι άλλοι βγάζουν λόγους στο κοινό τους όπου η μόνη του αντίδραση είναι το χειροκρότημα. Ρουφάνε την ενέργεια των μελών τους χωρίς να προτείνουν κάτι το ρεαλιστικό για το μέλλον. Τους αρέσουν τα ακριβά ξενοδοχεία, οι λίστες μελών και οι εκλογικές διαδικασίες πάντα με δημοκρατικές διεργασίες. Ίδιοι με τους κυβερνώντες σε όλα. Σάπιοι σε όλα.

Όταν υπάρχουν αντιδράσεις τα μέλη απλά διαγράφονται ή οι ρουφιάνοι που είναι πιόνια του κράτους και ηγούνται σε αυτά συνεργάζονται με τις αρχές για την εξόντωση τους. 

Τα κόμματα δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας με όλα τα αρνητικά που υπάρχουν σε αυτή. Οι επιδιώξεις τους για αυτοπροβολή κρύβονται πίσω από τις ετικέτες «εθνικό κόμμα», «εθνική συμμαχία» ή ότι άλλο «εθνικό» που πάει με όλα … άλλωστε ξέρουν καλά τις νοηματικές μίξεις οι κρατιστές και οι άνθρωποι τους στις κομματικές ηγεσίες που τους έχουν και αυτούς σε ομηρεία ή επί πληρωμή υπηρεσία αφού γνωρίζουν τις αδυναμίες τους σε προσωπικό επίπεδο.

Σήμερα που η χώρα μας δεν είναι παρά μια αποικία με ύπατο αρμοστή το καθήκον του καθενός και της καθεμιάς είναι να στέκονται όρθιοι μπροστά στα ερείπια που πλακώνουν τις ζωές και τις συνειδήσεις ακόμη και τον ήλιο που αν μπορούσαν θα τον πουλούσαν οι δυνάστες για να αυξηθούν οι μετοχές της δημοκρατίας. 

Συναγωνιστή, μην εμπιστεύεσαι κανέναν που δείχνει να φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια και κάλπικη έπαρση, ένα παγώνι είναι που στον φόβο απλά βγάζει κραυγές, μην δίνεις τον οβολό σου σε παρακμιακούς τύπους που συναγελάζονται με τα δεκανίκια της εξουσίας είτε ελλαδικά είτε των Βρυξελλών. 

Μην γίνεσαι μέλοςσε κομματικές στρούγκες ο φάκελος σου στα συρτάρια της εξουσίας είναι ήδη υπαρκτός από όταν γεννήθηκες, δεν χρειάζεται να μεγαλώσει. 

Μην φοράς γνωστά διακριτικάπου σε κάνουν γνωστό στα ένστολα σκυλιά της ZOG, μην καρφώνεσαι στα ΜΚΔ με στοιχεία και φωτογραφίες, αυτοί που πουλάνε με στόχο το κέρδος και μόνο να σου πάρουν τα φράγκα θέλουν, και αυτοί που κυριαρχούν να είσαι εύκολα αναγνωρίσιμος στις καθημερινές διαδρομές σου. 

Μην δίνεις βάση στα παραμύθια που σου πουλάνε για «εθνική ενότητα» άνοιξε τα μάτια σου, έθνος μας είναι ΜΟΝΟ οι δικοί μας, οι συναγωνιστές μας, οι Συνέλληνες, μόνο αυτοί που το πρωί ξυπνάνε με πάθος για λευτεριά και το βράδυ έχουν εικόνισμα τον «Μισανθρωπισμό» του Νίτσε.

Σίγουρα δεν είναι δικοί μας, αυτοί που σου ζητάνε να υποταχθείς στις εκλογικές λίστες, αυτοί που συκοφαντούν τους συναγωνιστές σου, αυτοί που σου αναπαράγουν τα παραμυθάκια της πατριδοκαπηλίας ακόμη και οι ίδιοι πολλές φορές είναι καλά κρυπτόμενοι πίσω από εμβλήματα ιδεολογικά και θεωρίες πολιτικές αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι νοιάζονται για σένα και τους τελευταίους Έλληνες. 

Κοίτα τους πως δίνουν το χέρι στους δήμιους του λαού σου, κοίτα τους πως είναι ευγενικοί στις κάμερες απέναντι στους τυράννους, κοίτα τους πως συναγελάζονται με τα υπόλοιπα κομματικά σκουπίδια μπροστά στις παροχές του κράτους, κοίτα τους πως αναδημοσιεύουν τα δελτία τύπου των υπουργείων, κοίτα τους πως δίνουν βάση στα λεγόμενα των εχθρών μας. Οι μάσκες έχουν πέσει.

Η Αυτονομία δεν είναι διαταγή αλλά εσωτερικό καθήκον, η Αυτονομία δεν έχει κομματικό θεό διότι «ο Θεός είναι Νεκρός», η Αυτονομία δεν έχει στεγανά αφού είναι κάτι διαφορετικό από όσα σου προβάλλουν πίσω από μια Γαλανόλευκη. Να διαβάζεις τα πάντα, να κρίνεις τα πάντα αλλά και να δέχεσαι να κρίνεσαι ταυτόχρονα. Να πράττεις ακόμη αν κάνεις λάθη. 

Η Αυτονομία δεν είναι ένα ιστολόγιο ή ένα βιβλίο ή μια μάζωξη για μπύρες με κάποιους «φασίστες». Η Αυτονομία είναι τρόπος ζωής, ελιγμός στο πεδίο της καθημερινής μάχης, είναι η ΑΡΝΗΣΗ να δηλώσεις υποταγή στην ΕΞΟΥΣΙΑ των δημοκρατών και των αστών, είναι ΑΝΥΠΑΚΟΗ απέναντι στα κομματικά τσακάλια που τρώνε ότι απέμεινε από το σώμα της Πατρίδας.

Μιας πατρίδας που είναι πέρα από τα σύνορα και τους χάρτες, μιας δικής μας πατρίδας που ξεκινάει στο μυαλό μας από τον Κρότωνα και φτάνει στις ακτές της Λαττάκειας. Μιας πατρίδας που δεν είναι χωματοφαγία και επεκτατισμός αλλά αισθητική, όραμα, αλληλεγγύη, σκέψη, πολιτισμός, συναίσθημα για αυτούς δεν μας χωρίζει ο τεχνητός διαχωρισμός αλλά μας ενώνει η ιστορία το αύριο και ο κοινός κίνδυνος του εισβολέα.

Ότι είσαι Αυτόνομος δεν σημαίνει ότι οφείλεις να είσαι σε κάποια ομάδα ή να ακολουθείς τους άλλους. Όποτε μπορείς να ρίξει άμμο στην μηχανή του κατοχικού καθεστώτος ή της antifa οφείλεις να το κάνεις χωρίς άλλοι να σε πείσουν για αυτό ή να σε οδηγήσουν στο δικό τους μονοπάτι. 

Η Αυτονομία, η δική μας Αυτονομία είναι το «Φωτεινό Μονοπάτι» που φωτίζει ο «Μαύρος Ήλιος» της ύπαρξης μας ορατός σε αυτούς που έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν. Μην προσπαθείς να τον δείξεις σε άλλους που δεν θέλουν να τον δουν. Δεν μπορούν όσο και αν το θέλεις. 

Η Αυτονομία δεν έχει χώρο για συμβόλαια συμπεριφοράς ή τάση για ρηχή ηθικολογία, δεν έχει υπεύθυνους αφού όλοι αποδείχτηκαν ανεύθυνοι, οι πρωτοβουλίες είναι δικές σου, οι δεσμεύσεις δικές σου, οι αποφάσεις δικές σου και οι ερμηνείες και πάλι δικές σου. 

Μπορεί κάποιοι να σε πουν Αναρχικό όχι δεν είσαι αφού είσαι κάτι άλλο που δεν κατάλαβαν ποτέ οι δούλοι των κομμάτων και της σάπιας «εθνικοφροσύνης». 

Είσαι Άναρχος όπως έλεγε και ο Junger, είσαι Αυτόνομος αφού δεν υιοθετείς την λογική της κομματικής μάζας, είσαι Αντιδημοκράτης αφού ο εχθρός είναι ο κοινοβουλετισμός, είσαι Αμετανόητος αφού μετά το ΄45 το μόνο που δεν θες να δεις είναι το μελάνι της ντροπής να βρωμίζει τα δικά σου χέρια, είσαι Ανυπάκουος αφού αρνείσαι να δεχτείς τις ντιρεκτίβες της σιωνιστικής εξουσίας.

Το δικό σου Άλφα δεν είναι αυτό που προωθεί το κατεστημένο και η αντιφασιστική παρακμή των δικαιωματιστών των Εξαρχείων. 

Εσύ δίνεις νόημα και χρώμα σε αυτό το γράμμα, εσύ ορίζεις την μορφή και όχι οι άλλοι για σένα. Μην τους χαρίζεις τίποτα, ούτε λέξεις ούτε έννοιες, ούτε νοήματα ούτε σύμβολα, Για σένα το Α του Άναρχου και το Φ του Fascio είναι το Α και το Ω που θα ορίζει την ζωή σου μέχρι η ύπαρξη σου να σβήσει σε αυτόν τον άθλιο και 100% αντιφασιστικό κόσμο. 

Δεν οφείλεις καμία απολογία επειδή μισείς την αστική δημοκρατία, δεν οφείλεις τις όποιες απαντήσεις σε αυτούς που ρωτάνε πολλά, δεν οφείλεις να αποδεχτείς τον κόσμο τους αφού μπορείς να ζεις στον δικό σου. 

Η ουτοπία για σένα είναι η ολική Άρνηση της εξουσίας που βαδίζει εναντίον σου μαζί με το Κράτος και την Βία. Είσαι ο πιο αυθεντικός αντιεξουσιαστής αφού μετά το ’45 δεν έχεις Πατρίδα, δεν έχεις μέλλον, δεν έχεις σημαία εθνική. 

Είσαι ο Προμηθέας Δεσμώτης καταραμένος από όλους για αυτό όμως μοναδικός και αληθινός. 

Είσαι ο πραγματικός Εωσφόρος που μοιράζεις την πιο επικίνδυνη αλήθειαστους μελανοπόρφυρους ακρίτες της Ιδέας. Είσαι ο γιος και η κόρη των Επιστράτων, των «Ταγμάτων Εφόδου», της ΕΟΚΑ, των «Παιδιών του Δάσους», των «Μαύρων Φενταγίν» ο σπόρος που μεγαλώνει και πάλι στα αποκαΐδια της Ευρώπης σε φρίκη αυτών που μόλυναν την γη μας.

Η δική σου ζωή δεν είναι να είσαι άβουλος χειροκροτητής οργάνων της δημοκρατίας τους, η δική σου αξιοπρέπεια δεν είναι χαλί να την πατάνε οι ρυπαροί «πατριώτες» της ρεμούλας και της μίζας που στο ένα χέρι έχουν την σημαία και στο άλλο το τηλέφωνο της ξένης πρεσβείας, η δική σου πορεία είναι εντελώς διαφορετική από την κομματική παράταξη που θυμίζει πορεία προβάτων στο σφαγείο. 

Όταν πεις όχι στην «πρέζα» των εθνοκάπηλων που σου πουλάνε όλοι μαζί κράτος, εκκλησία, στρατός, εξουσία, μμε και κόμματα θα νιώσεις σαν εκείνο το «Άνθος της Κερασιάς» που ετοιμαζόταν να βυθιστεί χαρούμενο στα σπλάχνα του μεταλλικού θηρίου.

Για εμάς η ζωή δεν είναι απλά μια πορεία αλλά ένας στροβιλισμός φωτιάς και άρνησης, άρνηση στην «ζωή» του δημοκρατικού θανατικού και κατάφαση στον όμορφο θάνατο της μοίρας που ορίζουν οι Θεοί, ένα χαμόγελο απέναντι στον λιπόσαρκο βαρκάρη που τον παλεύεις καθημερινά στα μαρμαρένια αλώνια του σχολείου, της σχολής, της θητείας, της μισθοδοσίας, της καθημερινότητας χωρίς να νοιάζεσαι που θα τραβήξει αυτό το ταξίδι. 

Η ιαχή «Ζήτω ο Θάνατος» είναι για σένα το έναυσμα της μάχης μέσα από την συνειδητοποίηση της Θυσίας μιας θυσίας εσωτερικής όχι για τους πολλούς αλλά για τους αγέννητους και τους νεκρούς.

«Αναρχοφασισμός»: Μια επισκόπηση της «Δεξιάς Αναρχικής» Σκέψης

Πρόλογος του Wolfangel για την συντακτική ομάδα:

Κάθε συνειδητοποιημένος συναγωνιστής ή σύντροφος που υπερασπίζεται τις «εθνοκοινωνικές» ιδέες θα πρέπει να απορρίπτει ως παράνομες και αντισυνταγματικές τις αστικές μεταπολεμικές κυβερνήσεις, αφού τα όργανα τους καταδιώκουν τις ιδέες μας και είναι αντιλαϊκές και αντεθνικές σε όλα τα επίπεδα. Τουτέστιν αυτή η παραδοχή οδηγεί αυτομάτως στο γεγονός ότι ο σημερινός Συναγωνιστής οφείλει να είναι και Άναρχος - κατά τον Ernst Junger - και «νεοφασίστας» αφού ο Φασισμός είναι το απόλυτο κακό στην αστική δημοκρατία και το μόνο «ιδεολογικό δόρυ» που μπορεί να «τυφλώσει» τον παρλιαμενταρικό Κύκλωπα.

Γράφει ο Γερμανός διανοητής και πολεμιστής: «Ο αναρχικός είναι ο συνεταίρος του μοναρχικού, τον οποίον ονειρεύεται να καταστρέψει. Κτυπώντας το άτομο, εγκαθιδρύει την τάξη της διαδοχής. Η κατάληξη «-ισμός» έχει περιοριστικό νόημα: δίνει έμφαση στην βούληση εις βάρος της ουσίας. [...] Ο θετικός ομόλογος του αναρχικού είναι ο άναρχος. Ο τελευταίος δεν αποτελεί τον συνεργάτη του μοναρχικού, αλλά τον αντίποδά του, τον άνθρωπο , την δύναμη του οποίου δεν μπορεί να κατανοήσει, μολονότι είναι πολύ επικίνδυνος. Δεν είναι ο αντίπαλος του μοναρχικού, αλλά ο ομόλογός του. Ο μοναρχικός επιθυμεί να εξουσιάζει ένα πλήθος ανθρώπων, ακόμα και όλους τους ανθρώπους. Ο άναρχος θέλει να εξουσιάζει τον εαυτό του και μόνον. Αυτό του προσδίδει μία αντικειμενική, έως και σκεπτικιστική στάση έναντι της εξουσίας, τις μορφές της οποίας επιτρέπει να περνούν από μπροστά του - σαφώς ακαθόριστα, όχι, όμως, χωρίς φιλικά συναισθήματα , χωρίς ιστορικό πάθος».

Ο φόβος και ο τρόμος για τον βολεμένο δούλο των σύγχρονων σαράφηδων δεν είναι οι εθνομηδενιστικές δυνάμεις αλλά μόνο αυτοί που υπερασπίζονται την ταυτότητα. Στην πραγματικότητα όμως για όσους μπορούν να δουν καθαρά την αλήθεια ο αξιακός πυρήνας του «Φασισμού» δεν χωράει σε καλούπια. Σπάει ως κινούμενη λάβα τα στεγανά παίρνει συνέχεια μια νέα μορφή αναλλοίωτη ως προς την δυναμική του πυρήνα, αλλά δεν χάνει την σύνθεση παρά την ευμετάβλητη ιστορική διαδρομή. Για εμάς - και όχι για τους αστούς και τους υποτακτικούς τους - είναι η ιστορική και ρεαλιστική σύνθεση του Επαναστατικού Εθνικισμού και του Επαναστατικού Σοσιαλισμού. Ονομάστηκε και «Τρίτη Θέση» και προήλθε από μια «μίξη» ιδανικών, η μόνη ρεαλιστική απάντηση απέναντι στον στείρο δογματισμό των δημίων της δημοκρατίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκε ιστορικά στους πυρήνες των «fasci» των εργατών γης, και αυτό το μωρό το φάσκιωσαν οι μαίες της ιστορίας με το μαύρο χρώμα που ήταν και το σύμβολο της εξέγερσης των κολασμένων, οι οποίοι εναντιώθηκαν στους τσιφλικάδες και στους πλουτοκράτες παπάδες. Ας μην ξεχνάμε ότι μαύρα ήταν και τα λάβαρα των Ελλήνων αγροτών που συγκρούστηκαν με την βασιλική χωροφυλακή φωνάζοντας στο Κιλελέρ «Ζήτω η Ελλάς!». Ως κίνηση «βαφτίστηκε» από τους Ιταλούς αρχικά με την έννοια της «αυτονομίας» αλλά στον ελληνικό χώρο κινηματικά εκφράστηκε με τους Επίστρατους στα Νοεμβριανά του 1916 οι οποίοι υπήρξαν και οι πρόδρομοι της Ιδέας όπως περιγράφει γλαφυρά ο διανοητής Αρίστος Καμπάνης.

Μια ιστορική πρόκληση ένας τυφώνας σε δρόμους και εργοστάσια, που έγινε ο σπόρος για ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και άλλες ηπείρους αργότερα αν και προϋπήρχαν και αλλού ανάλογες προσπάθειες, όμως η χώρα του D’Annunziο και οι Squadristi ως άλλοι Προμηθείς έφεραν στο επίκεντρο του κόσμου την φωτιά των Θεών, την απάντηση στο καίριο ερώτημα για το πώς θα πορευτεί η Ευρώπη μέσα στις ιστορικές εξελίξεις απέναντι σε μια επανάσταση της αχανούς ανατολής και στην βουλιμία της προτεσταντικής δύσης.

Αν αγαπητέ αναγνώστη βάλεις τον Φασισμό στο ιστορικό μικροσκόπιο θα βρεις μέσα σε αυτόν κάποια πρόσωπα με διαφορετικές αφετηρίες ιδεών. Ξεχωρίζουν οι D’ Annunzio - ο νονός του Φασισμού - Nietzsche, Sorel, Stirner, Junger. Οι τέσσερις πρώτοι επηρέασαν βαθύτατα τον ιδρυτή του σύγχρονου Φασισμού και γιό ενός αναρχικού σιδερά τον Mussolini ο οποίος κατάφερε να ενώσει στον «αγροτοφασισμό» του 1919 συνδικαλιστές, εθνικιστές, αναρχικούς, φουτουριστές, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, μοναρχικούς και να εξυμνήσει τον Έρωτα, τον Θάνατο, τον Αγώνα, την Πίστη, την Αφοσίωση και τον πραγματικό Σοσιαλισμό μακριά από τις αλλότριες επιρροές.

Ο Μουσολίνι, επίσης, εξυμνούσε τις αρετές των συνωμοτών Μπαμπέφ και Μπλανκί. Ο πυρήνας της πολιτικής φιλοσοφίας του και ένα σταθερό χαρακτηριστικό και της σοσιαλιστικής και της Φασιστικής σταδιοδρομίας του είναι η πίστη του στην αναγκαιότητα και την αποτελεσματικότητα της βίας ως μέσου για την κοινωνική αλλαγή. Ανεξάρτητα από τον Μουσολίνι και την τάση του, οι συνδικαλιστές συνέβαλαν τα μέγιστα στην ανάπτυξη του Φασισμού. Αυτοί οι πρωτο-φασίστες συνδικαλιστές δεν ήταν ποτέ μουσολινικοί ούτε και δεξιοί εθνικιστές, αλλά ανέπτυξαν ένα δικό τους αριστερό κορπορατισμό ή εθνικό συνδικαλισμό. Προετοίμασαν το έδαφος για τον ολοκληρωτικό κορπορατισμό. Οι σημαντικότεροι από αυτούς ήταν ο Σέρτζιο Πανούντσιο, ο Ολιβέτι, ο Ροσόνι, ο Οράνο και ο Λαντσίλο. (Ο Ολιβέτι και ο Πανούντσιο επηρέασαν τον Μουσολίνι τα χρόνια 1904-1908). Να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι συνδικαλιστές της εργατικής τάξης έγιναν Φασίστες.

Στις κρίσιμες αρχές της προσπάθειας η δύσκολη γέννα της Αγέλης της Ρώμης που βύζαξε την ιστορική Λύκαινα ήταν γεμάτη από γόνιμες κραυγές που καλούσαν σε εγρήγορση και συσπείρωση: Απέναντι στο Κράτος ο πρωταρχικός επαναστατικός Φασισμός προβάλλει την Πολιτεία. Απέναντι στις αρχές τις Αξίες. Απέναντι στην Εξουσία την Φυσική Ηγεσία. Απέναντι στην χρηματιστηριακή democracy την Repubblica και την δόξα της Πατρώας Γης. Αν ο Φασισμός είναι το εκρηκτικό μείγμα με διαφορετικά συστατικά ο Άναρχος - κατά τον Junger - είναι ο πυροκροτητής στα θεμέλια του νέου ναού των εμπόρων. Είναι η διαχρονική φωνή του Αντίοχου του Δ’ του Επιφανούς που ξαναζωντάνεψε - πριν 80 χρόνια στο Salo στο Λυκαυγές των θεϊκών μαχών - και βρίσκει πάλι σήμερα την ηχώ της και στις γειτονιές της Βυρηττού  στις κλαγγές των όπλων του «Στρατού του Θεού». Άλλωστε η μάχη είναι διαχρονική και η σύγκρουση αναπόφευκτη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Ο Φασισμός είναι η υπέρτατη πρόκληση και δείγμα νίκης που ξαναβρίσκει καθημερινά το χωροχρονικό της αποτύπωμα σε κάθε καθημερινή ακτιβιστική κίνηση που χτυπάει τον παγκόσμιο αφέντη.

Ο  μεγάλος αιρετικός του «Εργατιστικού Εθνικοσοσιαλισμού» και σύμβολο του σύγχρονου «Αυτονομισμού» OttoStrasser- που τον συκοφαντούν κάποιοι «ορθόδοξοι» και «καθαρολόγοι» - αναφέρει χαρακτηριστικά για τους Φασίστες: 

«Το μονοπάτι όπου βαδίζουν αυτοί οι άνθρωποι είναι πάντοτε το ίδιο. Αρχικά είναι αναρχικοί ή ακραίοι σοσιαλιστές, κατόπιν “προσηλυτίζονται” στον εθνικισμό και δημιουργούν αξιοσημείωτες μεσσιανικές ιδέες … και φορτίζουν τον ακίνδυνο εθνικισμό των ενώσεων με το δυναμίτη της αναρχικής ετοιμότητας για δράση». 

Δεν παραλείπει να κάνει κριτική όμως και στους Μαρξιστές: «Εσείς οι μαρξιστές αναφερόσαστε πάντοτε στις θεωρίες του Μαρξ. Ο Μαρξ όμως δίδασκε, ότι η θεωρία επαληθεύεται μόνο από την πράξη. Εσείς όμως προβάλλετε πάντοτε εξηγήσεις για τις ήττες της εργατικής Διεθνούς. Ο μαρξισμός σας απέτυχε: Για την ήττα στα 1914 έφταιγε η “αποστασία της Σοσιαλδημοκρατίας”, για το 1918, η “προδοτική πολιτική της” και οι αυταπάτες της. Και τώρα έχετε πάλι έτοιμες τις “εξηγήσεις” για το γεγονός, ότι στην παρούσα παγκόσμια κρίση οι μάζες στρέφονται δεξιά κι όχι αριστερά. Μα οι εξηγήσεις σας δεν αλλάζουν το γεγονός της ήττας. Πού λοιπόν στα τελευταία 80 χρόνια επαλήθεψε η πράξη τη θεωρία της κοινωνικής επανάστασης; Το βασικό σας λάθος είναι, ότι αρνιόσαστε την ψυχή και το πνεύμα ή το γελοιοποιείτε, και πάντως δεν το καταλαβαίνετε».

Ας επανέλθω όμως στο ζήτημα της σύνθεσης του Φασισμού.

OMussoliniονειρεύτηκε ένα αντί κόμμα πολεμιστών όπως γράφει ο Emilio Gentile. Να περάσει από τον Παθητικό Μηδενισμό στον Ενεργητικό Μηδενισμό. Ανακαλύπτει ως άλλος ερευνητής το δικό του Άγιο Δισκοπότηρο του «Νιτσεϊκού Νιχιλισμού» επηρεασμένος από ιδέες που μοιάζουν να ταιριάζουν άψογα με τα διακριτά χρώματα στον «ιριδισμό» της νέας ιδέας. Η διαδρομή της ιστορίας οδήγησε σε μια γέννηση ρευμάτων πέρα από τα καθιερωμένα που ο τίτλος μπορεί να αλλάζει κάθε φορά αλλά η ζωογόνος ουσία μένει πάντα η ίδια. Μακριά από τα αστικά κόμματα η λύσσα της Αντιδημοκρατικής σκέψης παραμένει κυρίαρχη και ο πρωτογενής Φασισμός επανέρχεται και απορρίπτει πάντα τις κάλπες και τις εκλογές, τους αρχηγούς και τους πολιτικάντηδες. Και αν ακόμη υποκύπτει κάποιες φορές σε αυτές τις ανθρώπινες πλάνες το πρωταρχικό υλικό της Θείας Φασιστικής Κοινωνίας που εξυψώνει το δίποδο Κτήνος σε «Υπεράνθρωπο» και μετουσιώνει την Θεωρία σε Δράση - παρά τα ερείπια που μας περιβάλλουν - στο επίπεδο του Μυστηριακού Φασισμού κοινωνεί τους Τελευταίους Πιστούς στις διαχρονικές Ιδέες της Αντίστασης και της Φωτιάς.

Διακηρύττει ο ιδρυτής του Φασισμού το 1920 προς φρίκη πολλών: «Για όσους από εμάς, του καταδικασμένους (morituri) του ατομισμού, μέσα από το σκοτάδι του παρόντος και το ζόφο του αύριο, αυτό που απομένει είναι, η πλέον παράλογη, αλλά πάντοτε παρηγορητική θρησκεία της αναρχίας!» και πίσω από τον ορισμό την «Αναρχίας» εννοεί όχι τον ελευθεριακό αλλά τον ελεύθερο άνθρωπο, τον «Νέο Άνθρωπο» που στέκει αγέρωχος στις ριπές της αστικής σήψης που μαστιγώνουν τον βίο αλλά δεν υποκύπτει στο βασανιστήριο της αστικής καθημερινότητας. Αυτό όμως είναι και το τελικό μήνυμα και του «Μαύρου Βαρόνου» του μεταΦασισμού και Δασκάλου του «Φαιού Τερρορισμού» του Σικελού Αριστοκράτη Julius Evola, ο οποίος θεωρείται ως ο μύστης του σύγχρονου «Αναρχισμού της Δεξιάς*».

Ας δούμε τους κυρίαρχους όρους που προβάλλονται σήμερα για αυτούς που είναι «πολιτικά άστεγοι» και υπερασπίζονται το έθνος αλλά και την κοινωνική δικαιοσύνη μακριά από τις κομματικές στάνες που θυμίζουν την κόπρο του Αυγεία: «Αναρχοφασισμός», «Εθνικοαναρχισμός», «Αναρχοδεξιά», «Αναρχοεθνικισμός». Διαφορετικές εννοιολογικές προσεγγίσεις στον κόσμο των λέξεων η ουσία όμως μια και παραμένει μέχρι σήμερα κυρίαρχη, η σύνθεση αυτή είναι όπως τα ρεύματα που συναντούνται στην κοίτη ενός ορμητικού ποταμού. Η γλώσσα μας είναι ιερή και πλούσια σε νοήματα για να την χαρίσουμε στους επαγγελματίες του «αντιφασισμού». Ακόμη και αν φρίττουν οι δημοκράτες ή οι «ανθρωπιστές» εμείς δεν φοβόμαστε τους όρους και  τους διεκδικούμε για εμάς απορρίπτοντας τα δικαιώματα των άλλων χωρίς διάθεση να απολογηθούμε σε κανέναν και για τίποτα. Δεν διαθέτουμε δηλώσεις μετανοίας.

Οι Έλληνες Ρομαντικοί σε ένα πρόσφατο άρθρο τους στην παρουσίαση ενός κόμικ γράφουν: «Μια υποθετική κατηγοριοποίηση κάτω από αυτή την «ετικέτα» - του «αναρχικού φασισμού» εννοούν - θα περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό λογοτεχνών, όπως οι Céline, D. H. Lawrence, Wyndham Lewis, Gottfried Benn, Ernst Jünger, Yukio Mishima, Drieu La Rochelle, T. E. Lawrence, Ezra Pound και ούτω καθεξής. Ένα νέο αίνιγμα εμφανίζεται επίσης εδώ: οι περισσότεροι συντηρητικοί ηγέτες (σε αντίθεση με την πλειοψηφία των οπαδών τους) εμφανίζουν χαρακτηριστικά του Αναρχικού (άναρχου κατά Ernst Jünger). Βέβαια οι υποστηρικτές τέτοιων κινημάτων τείνουν να είναι πολύ πιο συντηρητικοί από τους ηγέτες τους. Οι ίδιοι εμπνέονται από τέτοια άτομα για να τους παρέχουν τον επαναστατικό κομφορμισμό, την επιθετική ομαλότητα και τον υπερβατικό στωισμό που χρειάζεται ο συντηρητισμός».

Ο Junger- εμβληματική μορφή της «Συντηρητικής Επανάστασης» - θεωρεί δεδομένο ότι η αγέλη είναι πιο δυνατή από τον «μοναχικό λύκο» μια αγαπημένη έκφραση των εξουσιαστών. Γράφει: «Λύκοι κρύβονται στο γκρίζο κοπάδι - χαρακτήρες, δηλαδή, που γνωρίζουν τι είναι ελευθερία. Οι λύκοι αυτοί, επίσης, δεν είναι μόνον δυνατοί για τον εαυτό τους. Υπάρχει και ο κίνδυνος ένα όμορφο πρωί να μεταδώσουν τα χαρακτηριστικά τους στις μάζες, ώστε το κοπάδι να μεταμορφωθεί σε αγέλη. Αυτός είναι ο εφιάλτης του αφέντη». Είναι ξεκάθαρος στην σκέψη του πολλά χρόνια πριν και δεν είναι τυχαίο ότι τα έργα του είναι σχετικά άγνωστα στην Ελλάδα αλλά και στον «χώρο». Μια μικρή παρένθεση: (την ίδια στιγμή προβάλλονται τύποι οι οποίοι προωθούν μαζικά στους χρήσιμους ηλίθιους την φιλελεύθερη σκέψη μαζί με τους γνωστούς χρηματάνθρωπους «ευνούχους» που νομίζουν ότι με τα επικοινωνιακά και εκδοτικά τερτίπια τους θα λασπολογήσουν πρόσωπα και ιδέες. Θα μας βρουν απέναντι τους).

Ανάμεσα σε άλλα ο Γάλλος Μπενουά σημειώνει για την μορφή του Junger: «Ενώ ο αναρχικός θέλει να καταργήσει την εξουσία, ο Άναρχος αρκείται στο σπάσει όλους τους δεσμούς με αυτήν. Ο Άναρχος δεν είναι εχθρός των αρχών, αλλά δε τις αναζητά, διότι δεν τις χρειάζεται, ώστε να γίνει αυτό που είναι. Ο Άναρχος είναι κυρίαρχος του εαυτού-το οποίο ισοδυναμεί με το να ισχυριζόμαστε ότι δείχνει την απόσταση που υφίσταται μεταξύ κυριαρχίας, η οποία δεν προϋποθέτει εξουσία, και εξουσίας, η οποία ποτέ δεν παρέχει κυριαρχία … Πραγματικός χαμαιλέοντας, ο Άναρχος προσαρμόζεται σε όλα τα πράγματα, διότι ουδέν τον φθάνει. Βρίσκεται στην υπηρεσία της ιστορίας, ενώ είναι πέραν αυτής. Ζει σε όλες τις εποχές ταυτοχρόνως, παρόν, παρελθόν και μέλλον. Έχοντας διαβεί «το τείχος του χρόνου», βρίσκεται την θέση του Πολικού Αστέρος, που παραμένει σταθερός, ενώ ολόκληρος ο έναστρος θόλος περιστρέφεται γύρω του, του κεντρικού άξονος ή του κεντρικού σημείου, «του κέντρου του τροχού, όπου ο χρόνος έχει εξοβελιστεί».

Υπάρχουν όμως παραδείγματα σε πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας αυτής της «φραξιονιστικής» ή «αιρετικής» πολιτικής έκφρασης που μπορεί να ονομαστεί σε ένα γενικό πλαίσιο ως «αναρχοφασισμός» ή «αναρχική δεξιά» ή «αναρχοεθνικισμός» - αν και κάποιοι θα θεωρήσουν υπερβολικό ή άτοπο τον κάθε ορισμό ξεχωριστά – που να μπορούμε να αναφέρουμε;

Καταρχάς ο Μικέλης Άβλιχος μια άγνωστη μορφή της ποίησης. Το σύμβολο του αντιβενιζελισμού και εχθρός του Μπενάκη ο Ίων Δραγούμης κυρίως στα πρώτα ιδεολογικά βήματα του. Επίσης ο καυστικός Ρένος Αποστολίδης που αντιτάχθηκε στον πολιτικό κόσμο και απέρριψε τόσο την δεξιά όσο και την αριστερά. Αλλά και ο Γεώργιος Βεντούρης του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ που εναντιώθηκε στις κινήσεις μερίδας των Απριλιανών. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τον ακτιβιστή της τέχνης και της διανόησης Μάνο Φαλτάιτς. Υπάρχουν και άλλες μορφές που ξέφυγαν από την μέγγενη του κομματισμού και είχαν μια ξεχωριστή ιδεολογική πορεία χωρίς εκπτώσεις και συμβιβασμούς αλλά παραμένουν άγνωστες στους πολλούς και κυρίως σε όσους δεν είναι του «χώρου». Εκφράστηκαν όμως μέσα από ομάδες και έντυπα, αλλά και μουσικές προσπάθειες μέχρι και τις ημέρες μας ενώ το παρόν ιστολόγιο έχει δώσει πολλές φορές βήμα σε πρόσωπα που υιοθετούν απόψεις της «Τρίτης Θέσης» με αποτέλεσμα να αντιδράσουν οι κλόουν της antifa οι ακροδεξιοί κατσαπλιάδες και οι δημοσιοκάφροι. 

Οφείλω να τονίσω ο «Μαύρος Κρίνος» είναι ένα από τα συνολικά πέντε (;) ιστολόγια και ομάδες που δημοσιεύουν, στηρίζουν και προβάλλουν ανάλογες σκέψεις και προωθούν μια λογική και πρακτική πέρα από τις συστημικές και καθιερωμένες κοινοβουλευτικές αυταπάτες.

Κάποια ιστορικά παραδείγματα που η λαϊκή αντίσταση ονομάστηκε «αναρχοφασισμός» και οι πρωταγωνιστές «αναρχοφασίστες» από τους καθεστωτικούς παλιάτσους επειδή δεν ακολούθησαν τις διαταγές του ανθελληνικού κράτους ή αντιστάθηκαν στους εκπροσώπους της άρχουσας τάξης που υπηρέτησαν τους ξένους:

Απέναντι στα εγκλήματα του ΚΚΕ οι κάτοικοι της Μεσσηνίας παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και καταλαμβάνουν με έφοδο την πόλη της Καλαμάτας τον Γενάρη του ’46. Οι αρχές του Κέντρου και της Δεξιάς στέλνουν μετά από εκκλήσεις της αριστεράς αποσπάσματα εθνοφυλακής και ένα αντιτορπιλικό για να τους καταστείλουν. Οι «εθνικόφρονες» αρχές καταδιώκουν τους ντόπιους «εθνικιστές» και τους χαρακτηρίζουν στον λαό ως «εγκληματίες» και «αναρχοφασίστες» ενώ τους καταδικάζουν σε πολυετείς ποινές ακόμη και σε θανατικές καταδίκες.

Τον Μάιο του ’56 οι Άγγλοι εκτελούν στην αγχόνη τους Εθνικιστές αντάρτες της ΕΟΚΑ του Στρατηγού Γρίβα, Καραολή και Δημητρίου. Καίγεται επί σειρά ημερών η Αθήνα με την συμμετοχή χιλιάδων Ελλήνων που καταστρέφουν Αμερικανικές υπηρεσίες και Αγγλικούς στόχους. Ο Καραμανλής πιστός δούλος των ξένων κατεβάζει τον στρατό και οι χωροφύλακες σκοτώνουν 3 πατριώτες. Εκατοντάδες τραυματίες από το ξύλο της καταστολής και οι 165 από τις σφαίρες. Οι διαδηλωτές στην πλειοψηφία τους «Γριβικοί» αλλά και «αριστεροί» Εθνικιστές που θέλουν την Ένωση και απαντούν με νεράντζια όπου έχουν προσθέσει πάνω τους ξυράφια. Οι εφημερίδες γράφουν για «αναρχοφασίστες» και «αρνητές» της δημοκρατίας.

Τον Ιούλιο του ’64 διαδηλωτές που δεν έχουν στο σύνολο τους ενιαία ιδεολογική γραμμή εισβάλλουν στην βουλή και δέρνουν βουλευτές με αφορμή το Κυπριακό αλλά και την αντίθεση τους στον Παπατζή του ’44. Οι πολιτικοί μιλάνε για «αναρχοφασίστες» και ζητούν την δίωξη τους με αποτέλεσμα την φυλάκιση των πρωταγωνιστών.

Κατά την διάρκεια της 21^ης Απριλίου μερίδα μελών του φοιτητικού ΕΣΕΣΙ που έχει ιδεολογική ζύμωση με το MSI, διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα με την τριανδρία της κυβέρνησης ενώ δέχεται και απειλές καθώς και πιέσεις από την πρεσβεία μας στην Ρώμη αλλά και από τους ασφαλίτες του Συνταγματάρχη Παπαδόπουλου. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της απογοήτευσης από τον «στείρο αντικομμουνισμό» του «ακροδεξιού» καθεστώτος καθώς και τις προσπάθειες των ηγετών του για την επαναφορά του παλαιού πολιτικού κόσμου στον οποίο αντιδρούν οι Έλληνες «Μισίνι». Στις αναφορές της ασφάλειας οι πληροφοριοδότες κάνουν λόγο για «αναρχοφασίστες» και «αντικαθεστωτική» δράση των «nazi-maoists».

Τα μέλη της αντάρτικης ΕΟΚΑ Β’ πολεμούν με τα όπλα την μειοδοτική πολιτική του ρασοφόρου Μακαρίου ο οποίος διατηρεί λυκοφιλία με την 21^η Απριλίου και σχέσεις με εξωτερικούς παράγοντες. Διώκονται καθημερινά από τους πραιτοριανούς του καθεστώτος της ανομίας και των βασανιστηρίων που ασκούνται καθημερινά στα τμήματα του Εφεδρικού. Οι εφημερίδες και τα ραδιόφωνα που στηρίζουν τον Μούσκο κάνουν λόγο για «αναρχοφασίστες» οι οποίοι «υπονομεύουν τον εθνικό αγώνα».

Ο Καραμανλής και ο Αβέρωφ αφού παραδίδουν την Κύπρο στον Αττίλα και φέρνουν την δημοκρατία μέσω της Τουρκικής ξιφολόγχης, στην συνέχεια διώκουν τους Εθνικιστές «Κανταφικούς» που αντιστέκονται στο προδοτικό καθεστώς του κουφού «εθνάρχη».  Στην βουλή ο υπουργός άμυνας της συφιλιδικής δεξιάς ονομάζει δημοσίως τους αντιπάλους «αναρχοφασίστες» και προχωρεί σε προβοκάτσιες και διωγμούς.

Η πιο πρόσφατη αναφορά των ΜΜΕ σε «αναρχοφασίστες» τα τελευταία χρόνια ήταν για τα γνωστά επεισόδια σε Κερατέα, Λευκίμμη, Πισοδέρι, Σύνταγμα και Θεσσαλονίκη κ.α. όπου για διαφορετικούς λόγους οι ριζοσπάστες αυτόνομοι συναγωνιστές μας βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή και υπερασπίστηκαν τον Λαό και το Έθνος.

Οι SergioPanunzio, Alceste De Ambris, Ottoκαι Gregor Strasser, Nicola Bombacci, Manuel Hedilla, Roberto Farinacci, Jean - François Thiriart, JosephTomassi, Michael Kühnen, John Zerzan, Francis Parker Yockey, TheodoreKaczynski, Pentti Linkola, Peter Töpfer, Tom Metzger, Kai Murros, Franco Freda, Mario Tutti, Gabriele Adinolfi, Horst Mahler, Henning Eichberg, Troy Southgate είναι μόνο μερικά από τα πρόσωπα που μπορεί να αναζητήσει κάποιος σε πηγές και έργα - αλλά και στις ετικέτες του ιστολογίου περί ιδεολογίας και εκδόσεων - για τους διανοητές και ακτιβιστές του εξωτερικού οι οποίοι και εκφράζουν από το παρελθόν έως σήμερα την «Τρίτη Θέση» ή «Στρασσερική» ή «αναρχοφασιστική» σκέψη με διαφορετικές όμως πολιτικές αφετηρίες και διαδρομές αλλά και διαφορετικά συμπεράσματα. Στο πυρήνα της σκέψης τους υπάρχει όμως ένας Φαιοκόκκινος μίτος της Αριάδνης που συνδέει τον «Κορπορατισμό» και τον «Εθνικοσυνδικαλισμό» με τον «Οικοφασισμό» ή τις «αυτόνομες φυλετικές κοινότητες» με τον ευρύτερο «φυλετικό αντικαπιταλισμό» ή «αριστερό» Εθνικοσοσιαλισμό/Φασισμό.

Οι αντίπαλοι μας θεωρούν την ιδεολογική σύνθεση του Φασισμού ως μια «διαστρέβλωση» ή ένα «ιστορικό παράδοξο» ή ακόμη και μια «ανοησία» ενώ δεν λείπουν και οι θεωρίες συνομωσίας από την μεριά της αστικής ακροδεξιάς η οποία συχνάζει στα γραφεία της καταστολής. Ο ρομαντισμός όταν πορεύεται μαζί με τον ατομικισμό και βρίσκει την πρωταρχική πηγή του αληθινού Φασισμού δεν είναι απλά μια «μεταμφίεση» όπως μας κατηγορούν κάποιοι αλλά η αποκρυστάλλωση του καλέσματος των Θεών, οι φωνές των Αγέννητων και των Νεκρών όπως γράφει ο ποιητής, το «άκουσμα των παιδιών μας στις μήτρες των γυναικών μας και οι χλωροί τάφοι των προγόνων μας» όπως έλεγε και ο αντάρτης πόλης Robert Jay Mathews αλλά και ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει έτσι λοιπόν: 

«Η κραυγή δεν είναι δική σου. Δεν μιλάς εσύ, μιλούν οι πρόγονοι με το στόμα σου. Δεν είσαι ένας είσαι ένα στρώμα στρατού. Η ράτσα σου είναι το μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό και το μελλούμενο. Εσύ είσαι μια λιγόστιγμη έκφραση, αυτή είναι το πρόσωπο. Εσύ είσαι ο ίσκιος αυτή είναι το κρέας. Δεν είσαι λεύτερος. Αόρατα μυριάδες χέρια κρατούν τα χέρια σου και σαλεύουν. Όταν θυμώνεις ένας προπάππος σου αφρίζει στο στόμα σου.  Όταν κοιμάσαι, ανοίγουν οι τάφοι μέσα στη μνήμη και γιομώνει βρυκόλακες η κεφαλή σου. Μην πεθάνεις για να μην πεθάνουμε, φωνάζουν μέσα σου οι νεκροί. Δεν προφτάσαμε να χαρούμε τις γυναίκες που πεθυμήσαμε, πρόφτασε εσύ, κοιμήσου μαζί τους! Δεν προφτάσαμε να κάνουμε έργα τις ιδέες μας, κάμε τις έργα εσύ! Τέλεψε το έργο μας!  Τέλεψε το έργο μας! Μέρα νύχτα μπαινοβγαίνουν στο κορμί σου και φωνάζουνε. Φώτισε το σκοτεινό αίμα των προγόνων, σύνταξε τις κραυγές τους σε λόγο, καθάρισε τη βούλησή τους, πλάτυνε το στενό τους ανήλεο μέτωπο. Γιατί δεν είσαι σκλάβος. Ευθύς μόλις γεννήθηκες μια νέα πιθανότητα γεννήθηκε μαζί σου, ένας λεύτερος σκιρτημός τρικυμίζει τη μεγάλη ζοφερή καρδιά του σογιού σου». 

Είμαστε Αυτόνομοι και Ελεύθεροι, Άναρχοι και Φαιοί, Αντιδημοκράτες και Αντιαστοί, «Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας».

* Ο όρος Δεξιά δεν έχει καμιά σχέση με την ελληνική πραγματικότητα αλλά στην Ευρώπη σηματοδοτεί την Ριζοσπαστική σκέψη όλων των «νεοφασιστικών» ρευμάτων που πολέμησαν τα ισοπεδωτικά κηρύγματα του Διαφωτισμού.

Το παρακάτω άρθρο που μεταφράστηκε και δημοσιεύτηκε αρχικά εδώ είναι του KeithPreston από μια διάλεξη που παραδόθηκε στο H.L. Mencken Club στις 5 Νοεμβρίου 2016. Η δημοσίευση του δεν σημαίνει ότι τα μέλη της συντακτικής ομάδας ταυτίζονται με το σύνολο του άρθρου.

Δημοσιεύτηκε από τον Keith Preston

"Το θέμα που μου δόθηκε για αυτήν την παρουσίαση είναι ο «Αναρχο-φασισμός», το οποίο είμαι σίγουρος ότι επιφανειακά ακούγεται σαν μια αντιφατική ορολογία. Στη καθομιλουμένη, ο όρος «φασισμός» χρησιμοποιείται συνήθως ως συνώνυμο του ολοκληρωτικού κράτους. Πράγματι, σε ομιλία του στην Ιταλική Βουλή των Αντιπροσώπων στις 9 Δεκεμβρίου 1928, ο Μουσολίνι περιγράφει τον ολοκληρωτισμό ως ιδεολογία που χαρακτηρίζεται από την αρχή «Όλα μέσα στο κράτος, τίποτα έξω από το κράτος, τίποτα ενάντια στο κράτος»

Ωστόσο, η πιο συχνά αναγνωρισμένη ιδεολογική έννοια του όρου «αναρχισμός» συνεπάγεται την κατάργηση του κράτους, και ο όρος «αναρχία» μπορεί είτε να χρησιμοποιηθεί με την ιδεαλιστική έννοια της απόλυτης ελευθερίας, είτε με την εκφραστική αίσθηση του χάους και της αναταραχής.

Ο αναρχισμός και ο φασισμός είναι και οι δύο ιδεολογίες για τις οποίες άρχισα να αναπτύσσω ενδιαφέρον πριν από περίπου τριάντα χρόνια, όταν ήμουν νέος στρατευμένος αναρχικός που περνούσε πολύ χρόνο στη βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου διαβάζοντας την ιστορία του κλασικού αναρχισμού. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου με ενδιέφερε επίσης η κατανόηση της ιδεολογίας του φασισμού, κυρίως από τις αναγνώσεις μου σχετικά με τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των έργων του Δρ. Payne, με τον οποίο έχω την τιμή να συμμετάσχω σε αυτό το πάνελ. Και έχω εξετάσει μερικές από αυτές τις ιδέες λίγο περισσότερο από τότε. Ένα από τα πράγματα που θεωρώ ότι είναι το πιο συναρπαστικό για τον αναρχισμό ως σώμα πολιτικής φιλοσοφίας είναι η ποικιλομορφία της αναρχικής σκέψης. Και όσο περισσότερο μελετήσει τη δεξιά πολιτική σκέψη, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι από την ποικιλομορφία των απόψεων που υπάρχει και εκεί. Είναι συνεπώς πολύ ενδιαφέρον να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους μπορεί να τέμνονται ο αναρχισμός και οι δεξιές πολιτικές ιδεολογίες.

Ο αναρχισμός θεωρείται επίσης συνήθως ως ιδεολογία της Αριστεράς και σίγουρα οι πιο γνωστές τάσεις μέσα στον αναρχισμό ταιριάζουν με αυτήν την περιγραφή. Το αναρχικό κίνημα του 19ου και στις αρχές του εικοστού αιώνα ήταν σίγουρα ένα κίνημα της επαναστατικής Αριστεράς, και διαμορφώθηκε από τη σκέψη και τις ενέργειες των ριζοσπαστών, όπως ο Pierre Joseph Proudhon, ο Mikhail Bakunin, ο Peter Kropotkin, η Emma Goldman, οι Ουκρανοί αναρχικοί, οι Ισπανοί αναρχικοί, και άλλοι. Ο αναρχισμός αυτού του είδους περιελάμβανε επίσης πολλές διαφορετικές ιδεολογικές υπο-τάσεις όπως ο αναρχοκομμουνισμός, ο αναρχοσυνδικαλισμός, ο κολλεκτιβιστικός αναρχισμός, και αυτό που ήταν γνωστό ως «προπαγάνδα με την πράξη» που ήταν ουσιαστικά ευφημισμός για την τρομοκρατία και άλλες μορφές αναρχισμού που υποστήριζαν βίαιη αντίσταση στο κράτος, όπως ο παράνομος ή εξεγερτικός αναρχισμός.

Υπάρχει επίσης ένα σύγχρονο αναρχικό κίνημα που λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό ως νεολαιΐστικη υποκουλτούρα στο πλαίσιο της ριζοσπαστικής αριστεράς, και ο σύγχρονος αναρχισμός περιλαμβάνει επίσης πολλές διαφορετικές συνθετικές τάσεις όπως ο «queer αναρχισμός», «ο αναρχισμός των τρανσέξουαλ» ή «ο αναρχο-φεμινισμός» και πολλά από τα οποία, όπως μπορείτε να μαντέψετε, διατηρούν έναν πολύ «πολιτικά ορθό» προσανατολισμό.

Ωστόσο, υπάρχουν επίσης τρόποι με τους οποίους η αναρχική παράδοση επικαλύπτεται με την άκρα δεξιά.

Ο Γάλλος διανοούμενος ιστορικός Francois Richard εντόπισε τρία κύρια ρεύματα στην ευρύτερη φιλοσοφική παράδοση του αναρχισμού. Το πρώτο από αυτά είναι ο κλασικός σοσιαλιστικός-αναρχισμός που έχω περιγράψει προηγουμένως και έχει ως κύριο επίκεντρο τον προσανατολισμό προς την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανόρθωση των ξεπεσμένων. Ένα δεύτερο είδος αναρχισμού είναι ο ριζοσπαστικός ατομικισμός του Στίρνερ και των Άγγλων και Αμερικανών ελευθεριακών, μια προοπτική που θέτει την ατομική ελευθερία ως το υψηλότερο καλό. Και ακόμη μια τρίτη παράδοση είναι ένας αριστοκρατικός ριζοσπαστισμός που επηρεάζεται από τον Νίτσε, ή αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «αναρχισμός της Δεξιάς», ο οποίος δίνει έμφαση όχι μόνο στην ελευθερία αλλά στην αξία, στην αριστεία και στη διατήρηση του υψηλού πολιτισμού.

Η πραγματική μου παρουσίαση εδώ σήμερα θα αφορά τις ευρύτερες παραδόσεις του αναρχισμού της Δεξιάς, του δεξιού αντικρατισμού και των συνθέσεων Αριστεράς/Δεξιάς που επηρεάζονται από την αναρχική παράδοση.

Πρώτον, μπορεί να είναι χρήσιμο να διατυπωθεί ένας λειτουργικός ορισμός του «αναρχο-φασισμού». Ως «αναρχο-φασιστής» θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κάποιος που απορρίπτει τη νομιμότητα ενός συγκεκριμένου κράτους, και ενδεχομένως ακόμη και να χρησιμοποιεί παράνομα ή εξω-νομικά μέσα για να αντιταχθεί στην καθιερωμένη πολιτική ή νομική τάξη, ακόμη και αν προτιμά ένα "δικό τους" κράτος, ακόμη και ένα φασιστικό κράτος.

Υπάρχουν επίσης πιο χαλαροί ορισμοί του «αναρχο-φασισμού» και θα αναφερθώ σε μερικούς από αυτούς σε λίγο. Ωστόσο, πρέπει επίσης να επισημανθεί ότι πολλοί αναρχικοί της δεξιάς δεν ήταν μέρος ενός κινήματος ή οποιουδήποτε είδους πολιτικών κομμάτων ή μαζικών οργανώσεων. Αντ 'αυτού, η συγγένεια τους με τον αναρχισμό ήταν περισσότερο μια συμπεριφορά ή μια φιλοσοφική στάση, αν και, όπως θα εξηγήσω σύντομα, υπήρξαν επίσης προσπάθειες για τη μετάφραση των δεξιών αναρχικών ιδεών σε ένα πρόγραμμα πολιτικής δράσης.

Οι Αναρχικοί της Δεξιάς κατά τη Γαλλική Επανάσταση και την Προ-Επαναστατική Εποχή

Η αριστερή αναρχική σκέψη μπορεί σε κάποιο βαθμό να εντοπίσει τις ρίζες της σε τάσεις μέσα στην επαναστατική Γαλλία στα τέλη του 18ου αιώνα, καθώς και στις προ-επαναστατικές και μετα-επαναστατικές περιόδους. Αυτό ισχύει επίσης, σε κάποιο βαθμό, και για την δεξιά αναρχική παράδοση. Για άλλη μια φορά, για να αναφέρω τον Francois Richard:

''Εδώ, στα τέλη του 18ου αιώνα, στα μεταγενέστερα στάδια του παλιού καθεστώτος, σχηματίστηκε ένας αναρχισμός de droite, του οποίου οι πρωταγωνιστές διεκδίκησαν για τον εαυτό τους μια θέση «πέρα ​​από το καλό και το κακό », μια βούληση να ζήσουν "όπως οι θεοί" , και που δεν αναγνώριζε ηθικές αξίες πέρα​​από την προσωπική τιμή και το θάρρος. Η κοσμοθεωρία αυτών των libertins συνδέθηκε στενά με έναν επιθετικό αθεϊσμό και μια απαισιόδοξη φιλοσοφία της ιστορίας. Άνδρες όπως οι Brantôme, Montluc, Béroalde de Verville και Vauquelin de La Fresnaye θεωρούσαν τον απολυταρχισμό σαν εμπόρευμα που δυστυχώς αντιτάχθηκε στις αρχές του παλαιού φεουδαρχικού συστήματος, και αυτό εξυπηρετούσε μόνο την επιθυμία των ανθρώπων για ευημερία." - Francois Richard

Αυτά τα πνευματικά ρεύματα που περιγράφει ο Ρίτσαρντ σηματοδοτούν την αρχή ενός «αναρχισμού της δεξιάς» στη γαλλική πνευματική παράδοση. Όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, αυτοί οι στοχαστές θα μπορούσαν σίγουρα να θεωρηθούν πρόδρομοι του Νίτσε, και αργότερα οι Γάλλοι στοχαστές σε αυτήν την παράδοση περιλάμβαναν μερικά αρκετά εξέχοντα πρόσωπα. Μεταξύ αυτών ήταν τα ακόλουθα:

-Arthur de Gobineau, συγγραφέας του 19ου αιώνα και πρώιμος φυλετιστής στοχαστής

-Leon Bloy, μυθιστοριογράφος στα τέλη του 19ου αιώνα

-Paul Leautaud, κριτικός θεάτρου στις αρχές του 20ου αιώνα

-Louis Ferdinand Celine, γνωστός Γάλλος συγγραφέας κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου

-George Bernanos, του οποίου οι πολιτικές ευθυγραμμίσεις ήταν εκείνες ενός αντιφασιστικού συντηρητικού, μοναρχικού, καθολικού και εθνικιστή

-Henry de Montherlant, δραματουργός, μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος του 20ου αιώνα

-Jean Anouilh, Γάλλος θεατρικός συγγραφέας στη μεταπολεμική εποχή

Μεταξύ των κοινών ιδεών που μοιράστηκαν αυτοί οι συγγραφείς ήταν ένας ελιτιστικός ατομικισμός, ο αριστοκρατικός ριζοσπαστισμός, η περιφρόνηση για καθιερωμένους ιδεολογικούς ή ηθικούς κανόνες και η πολιτιστική απαισιοδοξία. Η περιφρόνηση για τη μαζική δημοκρατία, την ισότητα και τις αξίες της μαζικής κοινωνίας · μια απορριπτική στάση απέναντι στη συμβατική κοινωνία ως παρακμιακή · προσήλωση στις αξίες της προσωπικής αξίας και της αριστείας · μια δέσμευση για την αναγνώριση του ανώτερου ατόμου και μια έμφαση στην υψηλή κουλτούρα · μια ασάφεια για την ελευθερία που βασίζεται σε περιφρόνηση για τις πληβειακές αξίες. και χαρακτηρισμός της κυβέρνησης ως συνωμοσία εναντίον του ανώτερου ατόμου.

Εκτός Γαλλίας

Ένας αριθμός στοχαστών εμφανίστηκε επίσης έξω από τη Γαλλία που μοιράστηκε πολλές κοινές ιδέες με τους Γάλλους αναρχικούς της Δεξιάς. Κατά ειρωνικό τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη πού βρισκόμαστε σήμερα, ένα από αυτά ήταν ο H. L. Mencken, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «αναρχικός της δεξιάς» από μια άλλη Γαλλίδα διανοούμενη ιστορικό, Anne Ollivier-Mellio, σε ακαδημαϊκό άρθρο πριν από μερικά χρόνια. Μια αλληλεπικαλυπτόμενη παράδοση είναι αυτό που μερικές φορές αναφέρεται ως «αναρχο-μοναρχισμός» που περιλάμβανε στοιχεία όπως ο διάσημος συγγραφέας J.R.R. Ο Tolkien στην Αγγλία, ο καλλιτέχνης Salvador Dali στην Ισπανία, ο καθολικός παραδοσιακός Erik von Kuehnelt-Leddihn στην Αυστρία, και, ίσως το πιο ενδιαφέρον, ο Άγγλος αποκρυφιστής Aleister Crowley, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ευρέως ως σατανιστής.

Συντηρητικοί Επαναστάτες

Οι παραδόσεις που συνδέονται με τον δεξιό αναρχισμό αλληλεπικαλύπτονται επίσης σημαντικά με την τάση που είναι γνωστή ως «Συντηρητική Επανάσταση» που αναπτύχθηκε μεταξύ των δεξιών Ευρωπαίων διανοουμένων κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου. Μεταξύ των σημαντικότερων από αυτούς τους στοχαστές ήταν οι Arthur Moeller van den Bruck και Stefan George στη Γερμανία, Maurice Barres στη Γαλλία, Gabriele d'Annunzio στην Ιταλία και, πολύ αργότερα, ο Yukio Mishima στην μεταπολεμική Ιαπωνία.

Ίσως ο πιο διάσημος διανοούμενος που σχετίζεται με τη Συντηρητική Επανάσταση ήταν ο Ernst Junger, βετεράνος του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου που έγινε διάσημος μετά τη δημοσίευση των πολεμικών ημερολογίων του στη Βαϊμάρη της Γερμανίας με τον τίτλο «Χαλύβδινες Καταιγίδες». Πολύ αργότερα στη ζωή, ο Junger δημοσίευσε ένα έργο που ονομάζεται "Eumewil" το οποίο υποδηλώνει την έννοια του "Άναρχου", μια έννοια που βασίζεται στην ιδέα του Max Stirner για το "Εγωιστή". Σύμφωνα με τη φιλοσοφία του Junger, ο «Άναρχος» δεν εμπλέκεται απαραίτητα σε μια εξωτερική εξέγερση κατά της θεσμοθετημένης εξουσίας. Αντ' αυτού, η εξέγερση συμβαίνει εσωτερικά και το άτομο είναι σε θέση να διατηρήσει μια εσωτερική ψυχική ελευθερία μέσω της απόσπασης από όλες τις εξωτερικές αξίες και μιας εσωτερικής απόσυρσης στον εαυτό του. Κατά κάποιο τρόπο, αυτή είναι μια φιλοσοφία που είναι παρόμοια με τα ρεύματα του βουδισμού και άλλων ανατολικών φιλοσοφιών.

Μια ακόμη γνωστή φιγούρα από την εποχή των Συντηρητικών Επαναστατικών, και που σίγουρα επηρεάζει τις πιο ριζοσπαστικές τάσεις στην εναλλακτική δεξιά σήμερα, είναι ο Julius Evola. Ο Έβολα ήταν υποστηρικτής ενός ακραίου ελιτισμού και χαρακτήρισε την περίοδο της Καλι Γιούγκα του ινδουιστικού πολιτισμού γύρω στο 800 π.Χ. περίπου ως το υψηλότερο σημείο στην ανθρώπινη ανάπτυξη. Πράγματι, θεώρησε ό, τι συνέβη έκτοτε ως εκδήλωση εκφυλισμού. Για παράδειγμα, ο Έβολα επέκρινε στην πραγματικότητα τον φασισμό και τον ναζισμό ότι ήταν υπερβολικά εξισωτικοί λόγω του προσανατολισμού τους προς τη λαϊκή κινητοποίηση και τις εκκλήσεις τους για το ήθος της μαζικής κοινωνίας. Ο Evola διατύπωσε επίσης μια έννοια γνωστή ως «απόλυτο άτομο», η οποία ήταν πολύ παρόμοια με την έννοια του Junger για τον "Άναρχο", και η οποία μπορεί να περιγράφει ως ένα άτομο που έχει επιτύχει ένα είδος αυτο-υπέρβασης, όπως θα το ονόμαζε ο Νίτσε, λόγω της ικανότητάς τους να ανυψώνονται πάνω από τα αγελαία ένστικτα των μαζών της ανθρωπότητας.

Τώρα, πρέπει να τονίσω ότι οι απόψεις που έχω περιγράψει μέχρι στιγμής ήταν σε μεγάλο βαθμό συμπεριφορές ή φιλοσοφικές στάσεις, όχι πραγματικά προγράμματα πολιτικής δράσης. Ωστόσο, υπήρξαν επίσης πραγματικές προσπάθειες για τον συνδυασμό του αναρχισμού ή των ιδεών που δανείστηκαν από τον αναρχισμό με τις δεξιές ιδέες, και για τη μετατροπή τους σε συμβατικά πολιτικά προγράμματα. Ένα από αυτά περιλαμβάνει την έννοια του συνδικαλισμού όπως αναπτύχθηκε από τον Georges Sorel. Ο Συνδικαλισμός είναι ένα επαναστατικό δόγμα που υποστηρίζει την κατάσχεση της βιομηχανίας και της κυβέρνησης μέσω εργατικής εξέγερσης ή αυτό που μερικές φορές ονομάζεται «γενική απεργία». Ο συνδικαλισμός θεωρήθηκε κανονικά ως μια ιδεολογία της άκρας αριστεράς, όπως ο αναρχισμός, αλλά ένα είδος δεξιού συνδικαλισμού άρχισε να αναπτύσσεται στις αρχές του εικοστού αιώνα λόγω της επιρροής του Σόρελ και του Γερμανο-Ιταλού Robert Michels, ο οποίος διατύπωσε τον επονομαζόμενο «σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας». Ο Michaels ήταν πρώην μαρξιστής που πίστευε ότι όλες οι οργανώσεις οποιουδήποτε μεγέθους είναι τελικά οργανωμένες ως ολιγαρχίες, όπου οι λίγοι οδηγούν τους πολλούς, και πίστευαν ότι τα αντικαπιταλιστικά επαναστατικά δόγματα θα έπρεπε να προσαρμοστούν σε αυτήν την αντίληψη.

Κύκλος Προυντόν

Από αυτές τις πνευματικές τάσεις αναπτύχθηκε μια οργάνωση που ονομάστηκε «Κύκλος Προυντόν», η οποία συνδύαζε τις ιδέες του πρώιμου αναρχικού στοχαστή Pierre-Joseph Proudhon, όπως η αμοιβαία οικονομία και ο πολιτικός φεντεραλισμός, με διάφορες ελιτιστικές και δεξιές ιδέες όπως ο γαλλικός εθνικισμός, μοναρχισμός, αριστοκρατικός ριζοσπαστισμός και η Καθολική Παραδοσιαρχία. Ο Κύκλος Προυντόν επηρεάστηκε επίσης σε μεγάλο βαθμό από ένα προηγούμενο κίνημα γνωστό ως Action France, το οποίο ιδρύθηκε από τον Charles Maurras.

Τρίτη Θέση, Διανεμισμός και Εθνικό-Αναρχισμός

Μια άλλη τάση που είναι παρόμοια με αυτή είναι αυτή που συχνά αποκαλείται «Τρίτη Θέση», μια μορφή επαναστατικού εθνικισμού που επηρεάζεται από τις οικονομικές θεωρίες του Διανεμισμού. Ο Διανεμισμός ήταν μια ιδέα που αναπτύχθηκε από τους καθολικούς συγγραφείς των αρχών του 20ού αιώνα G.K. Οι Chesterton και Hillaire Belloc, που διατύπωσαν την ιδέα της μικροιδιοκτησίας, των καταναλωτικών συνεταιρισμών, των εργατικών συμβουλίων, της τοπικής δημοκρατίας και των αγροτικών κοινωνιών με βάση το χωριό, και οι οποίες επικαλύπτονται με πολλούς τρόπους με τάσεις στη ριζοσπαστική Αριστερά, όπως ο συνδικαλισμός, ο συντεχνιακός σοσιαλισμός, ο συνεταιριστικός και ο ατομικιστικός αναρχισμός. Είναι ενδιαφέρον ότι πολλοί Τριτοθεσίτες είναι επίσης θαυμαστές του «Πράσινου Βιβλίου» του Καντάφι που περιγράφει ένα πρόγραμμα για τη δημιουργία ουτοπικών σοσιαλιστικών και οιονεί αναρχικών κοινοτήτων που αποτελούν τη βάση για ένα εναλλακτικό μοντέλο κοινωνίας πέρα ​​από τον Καπιταλισμό και τον Κομμουνισμό.

Πιο πρόσφατα, προέκυψε μια τάση που είναι γνωστή ως Εθνικό-Αναρχισμός, ένας όρος που σχηματίστηκε από έναν προσωπικό μου φίλο που ονομάζεται Troy Southgate, και ο οποίος ουσιαστικά συνθέτει τον αναρχισμό με την έννοια του εθνο-πολιτισμικού ταυτοτισμού.

Δεξιός Αναρχισμός, "Λιμπερταριανισμός" και Αναρχο-Καπιταλισμός

Σίγουρα, κάθε συζήτηση για τον αναρχισμό της δεξιάς αναγκαστικά περιλαμβάνει μια συζήτηση για το συνόλων των ιδεών που σχετίζονται με το ελευθεριακό ή τον αναρχο-καπιταλισμό, των ειδών που σχετίζονται με μια σειρά από ατομικιστές στοχαστές της ελεύθερης αγοράς όπως ο Ludwig von Mises, ο Friedrich August von Hayek, Milton Friedman και, φυσικά, Ayn Rand και Murray Rothbard.

Με πολλούς τρόπους, ο σύγχρονος ελευθεριακός έχει ένα πρωτότυπο στον ακραίο ατομικισμό του Max Stirner, και ίσως και στη σκέψη του Henry David Thoreau. Η πιο πρόσφατη έννοια του αναρχο-καπιταλισμού αναπτύχθηκε στην πιο εκτεταμένη μορφή του από τον Murray Rothbard και τον μαθητή του, Hans Hermann Hoppe. Πράγματι, ο Hoppe έχει αναπτύξει μια κριτική στα σύγχρονα συστήματα μαζικής δημοκρατίας, ενός είδους που μοιάζει πολύ με εκείνη των παλαιότερων στοχαστών στην παράδοση των Γάλλων «αναρχικών της Δεξιάς», Mencken και Kuehnelt-Leddihn.

Έχει επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ορισμένοι από τους υποστηρικτές του ατομικιστικού αναρχισμού στα τέλη του 20ου αιώνα, όπως ο James J. Martin και ο Samuel E. Konkin III, ο ιδρυτής μια ελευθεριακής τάσης, γνώστης ως αγοραισμός, ήταν επίσης υποστηρικτές του ρεβιζιονισμού του Ολοκαυτώματος. Πράγματι, όταν έκανα έρευνα για το σύγχρονο ελευθεριακό κίνημα, ανακάλυψα ότι ο ρεβιζιονισμός του Ολοκαυτώματος ήταν στην πραγματικότητα δημοφιλής μεταξύ των ελευθεριακών στη δεκαετία του 1970, όχι για αντισημιτικούς ή φιλοναζιστικούς λόγους, αλλά από την επιθυμία να υπερασπιστούν τον γνήσιο απομωνοτισμό ενάντια στπν Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος ο Konkin συνδέθηκε με το Ινστιτούτο Ιστορικής Αναθεώρησης σε κάποια φάση.

Υπάρχουν επίσης διάφοροι τύποι συντηρητικού χριστιανικού αναρχισμού που υποστηρίζουν την έννοια των κοινοτικών χωριών που βασίζονται σε ενορίες με συνεταιριστικές ή αγροτικές οικονομίες. Τέτοιες τάσεις υπάρχουν και στις Καθολικές, Προτεσταντικές και Ορθόδοξες παραδόσεις. Για παράδειγμα, ο πατέρας Μάθιου Ραφαήλ Τζόνσον, πρώην συντάκτης του Barnes Review, είναι υποστηρικτής μιας τέτοιας προοπτικής.

Πολύ παρόμοιες έννοιες με τον συντηρητικό χριστιανικό αναρχισμό μπορούν επίσης να βρεθούν σε νεο-παγανιστικές τάσεις που μερικές φορές υποστηρίζουν το δικό τους εθνοτικό ή παραδοσιαρχικό αναρχισμό.

Αριστερά / Δεξιά

Κινηματικές Επικαλύψεις και Διασταυρώσεις

Μπορεί επίσης να αναγνωριστεί ένας καλός αριθμός τάσεων που περιλαμβάνουν επικαλύψεις αριστεράς/δεξιάς ή διασταυρώσεις κάποιου συγκεκριμένου είδους. Μία από αυτές διατυπώθηκε από τον Gustav Landauer, έναν Γερμανό αναρχο-κομμουνιστή που σκοτώθηκε από τους Freikorps κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1919. Ο Landauer ήταν επίσης Γερμανός εθνικιστής και πρότεινε έναν λαϊκό αναρχισμό που αναγνώριζε την έννοια της εθνικής, περιφερειακής, τοπικής και εθνοτικής ταυτότητας που υπήρχαν οργανικά και ανεξάρτητα από το κράτος. Για παράδειγμα, ο Landauer χαρακτηρίστηκε κάποτε ως Γερμανός, Βαυαρός και Εβραίος που ήταν επίσης και αναρχικός.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, εμφανίστηκε μια τάση στην Αγγλία, γνωστή ως το Μαύρο Ram, η οποία υποστήριζε έναν αναρχο-εθνικισμό που επιδίωκε να εντοπίσει την έννοια της εθνικής ταυτότητας και το πώς αυτή σχετίζεται με τον αριστερό αναρχισμό. Ο Μαύρος Ram ήταν μια συμβατικά αριστερή τάση με την έννοια ότι ήταν αντι-κρατικιστική, αντι-καπιταλιστική, αντι-ρατσιστική και αντι-σεξιστική, αλλά η οποία αντιλαμβανόταν τις εθνικότητες ως προϋπάρχουσες πολιτιστικές και εθνοτικές εκφράσεις που ήταν εξωτερικές του κράτους ως αυταρχικός θεσμός.

Η Dorothy Day ήταν μια ριζοσπαστική Αμερικανίδα, ένας θρησκευτικός ειρηνιστής και υπερασπιστής της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο οποίος συνδύαζε τον αναρχισμό και την Καθολική Παραδοσιαρχία. Ήταν η ιδρυτής του καθολικού εργατικού κινήματος και θεωρούσε τον εαυτό της υποστηρικτή τόσο των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου όσο και του Βατικανού.

Ένας από τους νονούς του κλασικού αναρχισμού ήταν, φυσικά, ο Μιχαήλ Μπακούνιν, ο οποίος ήταν ο ίδιος ένας Παν-Σλαβιστής εθνικιστής, και συνεχίζει να είναι περιφερειακή επιρροή στην Ευρωπαϊκή Νέα Δεξιά. Στην πραγματικότητα, η έννοια του «ομοσπονδιακού λαϊ(κ)ισμού» του Alain De Benoist οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη σκέψη του Μπακούνιν και είναι εξαιρετικά παρόμοια με την υποστήριξη του Μπακούνιν σε μια ομοσπονδία συμμετοχικών δημοκρατιών.

Υπάρχουν ορισμένοι αριστεροί αναρχικοί που έχουν επηρεάσει βαθιά το οικολογικό κίνημα που έχουν επίσης εμπνεύσει διάφορους στοχαστές της Δεξιάς. Ο Kirkpatrick Sale, για παράδειγμα, είναι ένας νεο-Λουδίτης και δημιουργός μιας ιδέας γνωστής ως βιο-περιφέρεια. Ο Leopold Kohr είναι πιο γνωστός για την υποστήριξη του στην «διάσπαση των εθνών» σε αποκεντρωμένα, αυτόνομα μικρο-έθνη. Ο E.F. Schumacher είναι, φυσικά, γνωστός για το κλασικό του έργο στα αποκεντρωτικά οικονομικά, «Το Small is Beautiful». Κάθε ένας από αυτούς τους στοχαστές αναφέρεται επίσης στο μανιφέστο του λευκού εθνικισμού του Wilmot Robertson, «Το Εθνοκράτος».

Αναρχισμός και Δεξιός Λαϊκισμός

Επειδή η αμερικανική πολιτική κουλτούρα περιλαμβάνει σκέλη τόσο του αντι-κρατικού ριζοσπαστισμού όσο και του δεξιού λαϊκισμού, είναι επίσης σημαντικό να εξετάσουμε τους τρόπους με τους οποίους αυτοί αλληλεπικαλύπτονται ή αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Για παράδειγμα, υπάρχουν τάσεις ανάμεσα στα ακροδεξιά πολιτικά ρεύματα που ευνοούν μια ριζικά αποκεντρωμένη ή ακόμη και αναρχική κοινωνική τάξη, αλλά που ακολουθούν επίσης αντισημιτικές θεωρίες συνωμοσίας ή θεωρίες φυλετικής ανωτερότητας. Υπάρχει πραγματικά μια παράδοση όπως αυτή της άκρας δεξιάς των ΗΠΑ που συνδέεται με ομάδες όπως το Posse Comitatus.

Υπάρχει επίσης ένα ριζοσπαστικό δεξιό χριστιανικό κίνημα που ευνοεί την κυβέρνηση σε επίπεδο επαρχίας που οργανώνεται ως μια τεράστια αντιδραστική θεοκρατία (όπως η Σαουδική Αραβία, αλλά χριστιανική). Μπορούν να παρατηρηθούν και άλλες τάσεις που δεν ευνοούν καμία κυβέρνηση πέρα ​​από το επίπεδο της κομητείας, όπως οι κυρίαρχοι πολίτες, οι οποίοι θεωρούν ότι τα όρια ταχύτητας και οι άδειες οδήγησης είναι κατάφωρες παραβιάσεις της ελευθερίας, οι υποστηρικτές των εξωδικαστικών λαϊκών δικαστηρίων κοινού δικαίου και διάφορες άλλες τάσεις μέσα στο ριζοσπαστικό πατριωτικό κίνημα.

Η σχέση μεταξύ της Δεξιάς και του κράτους αντικατοπτρίζει με πολλούς τρόπους τη σχέση της Αριστεράς με την έννοια ότι τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά έχουν κάτι σαν τριγωνική αλληλεπίδραση με τα συστήματα θεσμικής και νομικής εξουσίας. Τόσο η Αριστερά όσο και η Δεξιά μπορούν να χωριστούν σε ρεφορμιστικά, ελευθεριακά ή ολοκληρωτικά στρατόπεδα. Στην περίπτωση της Αριστεράς, ένας αριστερός μπορεί να είναι ένας μεταρρυθμιστής φιλελεύθερος ή σοσιαλδημοκράτης, μπορεί να είναι ένας αναρχικός ή ένας αριστερός-ελευθεριακός, ή μπορεί να είναι ένας ολοκληρωτικός στην παράδοση του Λένιν, του Στάλιν, του Μάο και άλλων. Ομοίως, ένας δεξιός μπορεί να υποστηρίζει μεταρρυθμίσεις συντηρητικού ή δεξιού τύπου, μπορεί να είναι αναρχικός της δεξιάς ή ριζοσπαστικός αντιστασιακός, ή ένα άτομο της Δεξιάς μπορεί να είναι υποστηρικτής κάποιου είδους δεξιού αυταρχισμού, ή ένας ολοκληρωτικός στη φασιστική παράδοση."

πηγή