Προς Κ*ΒΟΞ το ανάγνωσμα: γιατί οι αντιφασίστες φοβούνται την αληθινή τέχνη;

 

Έργο του Arno Breker

γράφει ο Μαυρομετωπίτης

Όπως έγινε γνωστό οι όψιμοι αντιφασίστες πραγματοποίησαν εκδήλωση στα Εξάρχεια με τον τίτλο «Τι φοβούνται από την τέχνη οι φασίστες». Και κάποιες εύλογες απορίες γεννιούνται …

Πρώτον, εάν η εκδήλωση έλαβε μέρος λόγω των πρόσφατων γεγονότων της Εθνικής Πινακοθήκης, οφείλουμε να ρωτήσουμε τα «παιδιά των Εξαρχείων» αν πραγματικά θεωρούν τέχνη την κακόγουστη, ακαλαίσθητη και ανισόρροπη φαρσοκωμωδία που προωθήθηκε και ενισχύθηκε από το ΚΡΑΤΟΣ και ευτέλιζε «ιερές απεικονίσεις» που αντιπροσωπεύουν το θρησκευτικό αίσθημα εκατομμυρίων ανθρώπων, και εάν θα έδειχναν την ίδια αντιμετώπιση σε περίπτωση που σε αυτή την έκθεση προσβαλλόταν κάποιο ιερό πρόσωπο του Ισλάμ ή του Ιουδαϊσμού ή θίγονταν οι «κατατρεγμένοι πρόσφυγες» που «σπιτώνονται» από τις ΜΚΟ και τους ανθρώπους του Σόρος.

Δεύτερον, εάν ως «Φασίστα» θεωρούν τον τέως βουλευτή της «Νίκης» κάνουν τραγικό λάθος (διαβάστε ιστορία των ιδεών ρε) διότι η συγκεκριμένη κοινοβουλευτική θρησκευτική σέχτα δεν έχει καμία σχέση με τον Φασισμό, ούτε και ο τέως βουλευτής της, και μόνο προσβολή για εμάς τους Φασίστες (ναι είμαστε) είναι η οποιαδήποτε ταύτιση με τους κλόουν της κοινοβουλευτικής εκκλησιαστικής ψηφοθηρικής θρησκεμπορίας.

Άλλωστε και οι ίδιοι δηλώνουν ανοιχτά αντιφασίστες … όπως και τα «συντρόφια» του «Ρουβίκωνα» με μόνη διαφορά ότι οι μεν βάζουν τον Σταυρό μπροστά ενώ οι δε το Αλφάδι. Βέβαια εξαίρεση στον κανόνα ο γνωστός αναρχικός που πολέμησε στο πλευρό των Κούρδων και υπερασπίστηκε σε συνέντευξη του την έννοια της Πατρίδας σε αντίθεση με εσάς που χύνετε εθνομηδενιστικό δηλητήριο σε ότι υγιές έχει απομείνει. 

Αλήθεια γιατί δεν διοργανώνετε μια εκδήλωση για τις πατριωτικές παραδόσεις των Κούρδων στα πεδία των μαχών να γελάσουμε με σαρδόνια διάθεση, προς αντιπαράθεση της γελοιότητας να αντιμετωπίζετε ως εχθρικό το εθνικό συναίσθημα του λαού μας; 

Αλλά τι περιμένει κανείς από τους παρωπιδοφόρους που επιτέθηκαν σε κοριτσάκια του συλλόγου «Αφήστε με να ζήσω» και θεωρούν την θανάτωση των βρεφών ως το «έσχατο μέσο αντισύλληψης» όπως έγραφε η αντιφασιστική αφίσα στα Εξάρχεια …

Όσον αφορά το ζήτημα του Φασισμού και της Τέχνης μάλλον οι «σύντροφοι» δεν ξέρουν καλά την ιστορία, για μια ακόμη φορά όπως στην περίπτωση του Δαπέργολα που στο twitter προβάλλει απόσπασμα του Φασιστή Ezra Pound. Κράζουν αλλά τελικά αποδέχονται στα επίπεδα της γνώσης τους ιστορικούς ΤΙΤΑΝΕΣ του Φασισμού σε γλυπτική, ποίηση, θέατρο, κινηματογράφο, ζωγραφική. 

Ο Φασισμός είναι στενά συνδεδεμένος με την Τέχνη από την εποχή του Φουτουρισμού και του Μαρινέτι στην Ιταλία. Από την ποίηση του μεγαλύτερου ποιητή του 20^ου αιώνα Έζρα Πάουντ, που τόσο λατρεύουν (…) μέχρι τα μυθιστορήματα του θαυμαστή του Χίτλερ του Νορβηγού Κνούτ Χάμσουν που τον διαβάζουν στις συνελεύσεις και τις καταλήψεις. Από τις ζωγραφιές του Φαλαγγίτη Σαλβαντόρε Νταλί που κοσμούν τα σπίτια τους και που διδάσκονται στις Σχολές Καλών Τεχνών, μέχρι την γλυπτική του κορυφαίου Άρνο Μπρέκερ που επιλέγουν να μελετήσουν. Αλήθεια πόσοι «κομμουνιστές», «δημοκράτες», «αριστεριστές» διανοούμενοι έχουν εκτελεστεί ή εξοβελιστεί για τις καλλιτεχνικές ιδέες τους ή έχουν διωχθεί για τα έργα τους;

Οι μεγαλύτεροι μάρτυρες του Φασισμού είναι οι διανοούμενοι από τους Ρόμπερτ Μπραζιγιάκ και Ντριού Λα Ροσέλ μέχρι τον κατατρεγμένο Σελίν. Τους ακολούθησαν στον μεταπολεμικό «Γολγοθά» οι καλλιτέχνες του Φάσιο και της Σβάστικας που τα γλυπτά τους καταστράφηκαν, οι πίνακες τους κρύφτηκαν και τα βιβλία τους πετάχτηκαν στην φωτιά ή στάλθηκαν σε ιδιωτικές συλλογές.

Και η ειρωνεία της τύχης «σύντροφοι» είναι ότι ακόμη και στα Εξάρχεια οι Εθνικοσοσιαλιστές είχαν δωρίσει ένα κορυφαίο έργο τέχνης που καμιά σχέση δεν έχει με τα εξαμβλώματα που θαυμάζετε. Αυτό το καλαίσθητο δημιούργημα ποτέ δεν βρήκε την θέση που του άρμοζε αφού αντέδρασε ο ντόπιος δυσώδης αντιφασισμός. Στην λογοκρισία της τέχνης πρωταθλητές οι αντιφασίστες με ή χωρίς γραβάτα.

Ακόμη στα ελληνικά δεδομένα, ως «Φασίστες» θα λογίζονταν από την νομεκλατούρα των Εξαρχείων ο εθνικιστής «μελαγχολικός» Καρυωτάκης, ο μάρτυρας Λορέντζος Μαβίλης και ο ανοιχτά θαυμαστής του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού, Κωστής Παλαμάς.

Είναι λοιπόν ο Φασισμός ασύμβατος με την Τέχνη ή η antifa υστερία διαστρεβλώνει, καπελώνει, αλλοιώνει την πραγματικότητα και πολλές φορές ιδιοποιείται πράγματα που δεν της ανήκουν αφού για μια ακόμη φορά «την βρίσκει με υποκατάστατα» ;

Και που είστε σύντροφοι … λίγη προσοχή με τον Σάκη των Rotting Christ διότι τα κομμάτια της μπάντας του για τους διωκόμενους Έλληνες της Σμύρνης, οι αναφορές στον Αυτοκράτορα Ιουλιανό στους Προγόνους και τους Θεούς των Ελλήνων, μόνο «αντιφασιστικά» δεν μπορούν να θεωρηθούν αλλά δείγματα «προγονολατρείας» που σας κάνουν να ανατριχιάζετε!

Τελικά στην μανία σας να υπερασπιστείτε την woke κουλτούρα που επιβάλλει το Lifo και το ίδρυμα του γνωστού μεγιστάνα, πάλι υιοθετείτε τα ψεύδη της εξουσίας και πορεύεστε άνευ «νοητικής πυξίδας» στην καθημερινότητα εν ονόματι του σάπιου αντιφασισμού που βρωμάει πτωμαΐνη και αστική δημοκρατία! 

Κουνάτε το δάχτυλο προς υπεράσπιση της τέχνης στο όνομα του αντιφασισμού την στιγμή που η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΤΕΧΝΗ έχει προέλευση και σφραγίδα Φασιστική και Αντιδημοκρατική!

Αληθινή τέχνη είναι αυτή που υπηρετεί τον Λαό και όχι αυτή που τον προσβάλλει! Τέχνη είναι η έκφραση του συλλογικού ασυνείδητου και η προβολή της λαϊκής ψυχής και όχι η διαφήμιση της ύβρεως του κάθε διεστραμμένου «καλλιτέχνη» που ακόμη και κορυφαίες μορφές του αναρχισμού θα την θεωρούσαν σαμποτάζ στην ενότητα της κοινωνίας!

Σκίτσο για την Γάζα από αυτόνομο συναγωνιστή (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

πηγή

 

Συνέντευξη του Michel Koeniguer: «Το Βερολίνο θα γίνει ο τάφος μας»

 

Συνέντευξη του Michel Koeniguer, του σπουδαίου Γάλλου καλλιτέχνη των κόμικς που δυστυχώς πέθανε μόλις πριν λίγους μήνες. 

Πολεμικός ανταποκριτής αλλά και παθιασμένος με τον σχεδιασμό ιστοριών πολέμου και ηρωισμού, αφηγείται σε ένα υπέροχο comic art book τον αγώνα των Γάλλων εθελοντών της Μεραρχίας των «SS Καρλομάγνος» στο Βερολίνο το 1945. 

Των τελευταίων Ευρωπαίων «Σπαρτιατών»που έπεσαν μαχόμενοι και επέλεξαν με πλήρη συνείδηση τον τάφο τους, για να έρθει ένας κόσμος ερειπίων να στηθεί πάνω στους θυσιασμένους για την Ιεραρχία, την Πίστη και την Νέα Ευρώπη. 

77 χρόνια μετά επιλέξαμε με αυτή την διαφορετική ματιά να τιμήσουμε την μνήμη εκείνων, ενώ τις μέρες αυτές έρχεται αναπόφευκτα στο νου μας και η υπεράνθρωπη αντίσταση των Ουκρανών συναγωνιστών στα έγκατα της γης στην Ελληνική Μαριούπολη, οι οποίοι με την σειρά τους επέλεξαν τον δικό τους τάφο.

 Η ιστορία έχει καταγράψει ότι τότε στην πλειοψηφία τους ήταν φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές του Βερολίνου, και σήμερα είναι φασίστες χριστιανοί και εργάτες οι τελευταίοι υπερασπιστές στο εργοστάσιο της μεταλλουργίας Azovstal. 

Και τότε λίγοι εναντίον πολλών, όμως όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών και σήμερα λίγοι εναντίον πολλών, πάλι όλοι υπέρ των βωμών και των εστιών!

Μετάφραση: Nero Valois

link: Βερολίνο 1945: Βουδιστές μοναχοί υπερασπίζονται τον Εθνικοσοσιαλισμό «Οι άνθρωποι με τα πράσινα γάντια»

Ναι, υπήρχε ένα τμήμα Γάλλων εθελοντών στα Waffen SS. Πρώτα θα ονομαστεί Frankreich από το LVF και μετά το 1933 Waffen - Grenadier - Division der SS Charlemagne. 

Είναι το τέλος του που αφηγείται ο Michel Koeniguer στο comic άλμπουμ του, «Το Βερολίνο θα είναι ο τάφος μας» που κυκλοφορεί σήμερα από την Paquet. Θα είναι ένα έργο με τρεις τόμους. 

Ο «Καρλομάγνος», ή ότι απομένει από αυτόν, ένα Τάγμα (σ.μ. Oμάδα Μάχης κατά την Γερμανική στρατιωτική ορολογία) θα πολεμήσει μέχρι το τέλος στα ερείπια του Βερολίνου τον Απρίλιο και τον Μάιο του 1945, κοντά στο καταφύγιο του Χίτλερ. 

Ο Koeniguer επαναλαμβάνει λεπτομερώς το ταξίδι αυτών των ανδρών που δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Με ένα μυθιστορηματικό τρόπο αλλά πάντα βασισμένο σε ακριβή δεδομένα. Ένα πραγματικό έργο ιστορικής ανασυγκρότησης ενός «ταμπού», περίπλοκου και άγνωστου επεισοδίου της Ιστορίας μας. 

Ο Michel Koeniguer μίλησε ελεύθερα στο ligneclaire.info. 

Συνέντευξη στον Jean - Laurent TRUC.

Ερώτηση: Michel Koeniguer, γιατί αυτή η επιλογή να αφηγηθείτε το τέλος της μεραρχίας Charlemagne, των SS των Γάλλων εθελοντών, παγιδευμένων στο Βερολίνο το 1945;

Απάντηση: Ήξερα καλά το θέμα και είχα διαβάσει το βιβλίο του Jean Mabire, ένα κλασικό έργο πάνω στο θέμα. Και μου ήρθε η ιδέα όταν έκανα το Misty Mission. Αναρωτήθηκα πότε ένας μαχητής θα μπορούσε να είναι περισσότερο στο τέλος της μοίρας του. Το να βρίσκεσαι στο Βερολίνο το 1945 στα SS ήταν ότι χειρότερο για το μέλλον κάποιου .

Ερώτηση: Είναι κάτι που συνέβη, αλλά συχνά επισκιαζόταν και ασκήθηκε βέτο στην αφήγηση του. Έχει έντονη πολιτική χροιά η ιστορία του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Πάντα έτσι είναι. Σήμερα είναι χειρότερα. Στη δεκαετία του 1960, υπήρχε μια ορισμένη μορφή συμφιλίωσης, ιδιαίτερα όταν επρόκειτο για τους Γάλλους που συμμετείχαν στο πλευρό του Γερμανικού στρατού, συμπεριλαμβανομένου του LVF. Στην Ταξιαρχία Frankreich και μετά στον «Καρλομάγνο», ήταν κρυμμένο κάτω από ένα μολυβένιο τσιμεντοκονίαμα. Στη Γαλλία όλα είναι πολιτικά. Επιμένω σε ένα ιστορικό γεγονός. Τώρα υπάρχει η πολιτική ορθότητα που σκοτώνει την κάθε  συζήτηση.

Ερώτηση: Υπογράφετε έναν ακριβή απολογισμό της ιστορικής πραγματικότητας. Ήταν για τους τελευταίους που πολέμησαν στο Βερολίνο το 1945. Προσθέτεις λίγο ρομαντισμό σε αυτό.

Απάντηση: Από την πλευρά μου, φυσικά, δεν υπάρχει πολιτική προκατάληψη. Πρώτα τα γεγονότα. Μερικοί από τους χαρακτήρες μου είναι εμπνευσμένοι από ανθρώπους που υπήρξαν. Άλλοι όχι. Προσθέτω ρομαντισμό γιατί δεν είναι ντοκιμαντέρ αλλά μια ιστορία σε πολύ ακριβείς ιστορικές βάσεις για την εξέλιξη των γεγονότων.

Ερώτηση: Παραμένετε στην πορεία του «Καρλομάγνου» με υπενθυμίσεις ονομάτων της «συνεργασίας», Darnand, Lafont.

Απάντηση: Ναι, γιατί υπάρχουν πολιτοφύλακες που ενσωματώθηκαν στον «Καρλομάγνο»μετά την απόβαση στη Νορμανδία. Στον πρώτο τόμο δεν υπάρχει μεγάλη αναφορά εκτός από έναν τύπο από τη Νότια Γαλλία, τον Κρίστιαν. Στη συνέχεια θα επιστρέψει στην περίοδο της Κατοχής.

Ερώτηση: Είχες πολλές πηγές;

Απάντηση: Ναι, εκτός από τον Mabire που περιγράφει τα γεγονότα ώρα με την ώρα, είχα και άλλες μαρτυρίες όπως το Combats pour l' honneur.

Ερώτηση: Έχουν απομείνει αρχεία;

Απάντηση: Όχι, μόνο βιβλία με μαρτυρίες. Τίποτα στα επίσημα αρχεία. Ίσως στη Ρωσία. Μαζί τους ήταν ένας φωτογράφος, ένας Νορβηγός από τη Μεραρχία SS Nordland στην οποία ήταν προσκολλημένοι οι Γάλλοι. Δεν είναι γνωστό τι απέγιναν οι φωτογραφίες.

Ερώτηση: Ποιοι είναι οι  αριθμοί για τον «Καρλομάγνο»;

Απάντηση: Στο Βερολίνο φτάνουν τους 300. Στο τέλος 30 αιχμαλωτίζονται από τους Ρώσους. Ο ακριβής αριθμός των επιζώντων πρέπει να ανέλθει σε λιγότερους από χίλιους από τους 7 έως 8000 άνδρες. Είναι πολύ διασκορπισμένοι σε διάφορες τοποθεσίες μάχης. Θα ακολουθήσουν τις πεποιθήσεις τους. Όταν συνειδητοποιούν κατά την άφιξη τους βόρεια του Βερολίνου ότι δεν θα υπάρξει ενίσχυση, καταλαβαίνουν. Ενώ περίμεναν ενισχύσεις. Με την ιδέα ότι οι Σύμμαχοι επρόκειτο να τους βοηθήσουν να απωθήσουν τους Ρώσους. 

Αυτό συμμεριζόταν και μέρος του Γερμανικού στρατού. Αλλά ο Πάττον δεν του επιτράπηκε τελικά να πάει στο Βερολίνο. Το Βερολίνο ήταν για τους Ρώσους ενώ ο Τσόρτσιλ ήταν πεπεισμένος αντικομμουνιστής. Είχε σχεδιαστεί ένα Γερμανικό σχέδιο επανεξοπλισμού. Αλλά για τον «Καρλομάγνο» δεν υπήρχε πλέον καμία λύση παρά μόνο να παλέψει μέχρι το τέλος.

Ερώτηση: Ο «Καρλομάγνος»σχηματίζει ένα πολύ ετερογενές περιβάλλον.

Απάντηση: Ναι, είναι μια περίεργη μίξη. Είχαν παλέψει για να στρατολογηθούν στη Γαλλία. Μετά τις 6 Ιουνίου μεταφέρθηκε εκεί η Πολιτοφυλακή (Milice). Αυτό δημιουργεί δυσφορία με τα πρώην μέλη του LVF ή τους πρώτους νεοσύλλεκτους στα Waffen SS. Υπάρχουν πρώην στρατιώτες, άνθρωποι που θέλουν να πολεμήσουν ενάντια στον μπολσεβικισμό. Είναι πλήρως Γαλλική η σύνθεση του. Οι Γερμανοί διαπίστωσαν επίσης ότι υπήρχε υπερβολική πολιτική πίστη  στη Γαλλία.

Ερώτηση: Που δεν έχει καμία σχέση με άλλα σώματα  μας, ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιοι Αλσατοί στρατιώτες στα SS;

Απάντηση: Οι Αλσατοί δεν έχουν καμία σχέση με τον «Καρλομάγνο». Το πρόβλημα της Αλσατίας είναι πολύ ιδιαίτερο. Όταν οι Γερμανοί ξέμειναν από άνδρες, πήραν και Αλσατούς με τη βία για τα SS ανακατεμένους με εθελοντές. Όχι πολλούς. (Σημείωση του συντάκτη: διαβάστε το Ταξίδι του Marcel Grob).

Ερώτηση: Το 1945 στο Βερολίνο γίνονται εκτελέσεις;

Απάντηση: Τουλάχιστον για την καταστροφή των Ρωσικών αρμάτων μάχης. Οι άλλοι πάνε στο στρατόπεδο. Δεν έχω κανένα νούμερο. Απελευθερώθηκαν μεταξύ 1947 και 1949. Οι ξένοι βγήκαν πρώτοι από τα Ρωσικά στρατόπεδα.

Ερώτηση: Όταν ο Λεκλέρκ πυροβόλησε τους Γάλλους SS, ήταν άνδρες του «Καρλομάγνου» (Σημείωση του συντάκτη: ποτέ δεν μάθαμε αν η εντολή προερχόταν από αυτόν ή από έναν αξιωματικό του);

"Όταν συνελήφθησαν οι εθελοντές της Charlemagne από τους Αμερικανούς, παραδόθηκαν στους Γάλλους  στρατιώτες. Λίγο πριν εκτελεστούν ο στρατηγός Λεκλέρκ τους ρώτησε γιατί φορούσαν Γερμανικές στολές, του απάντησαν: Εσείς γιατί φοράτε Αμερικανική; "

Απάντηση: Ναι, μια απομονωμένη μονάδα σίγουρα μετά τις μάχες στην Πομερανία.

Ερώτηση: Πού βρήκατε όλη την τεκμηρίωση για το Βερολίνο;

Απάντηση: Γενικά, είχα τα ονόματα των δρόμων όπου είχαν περάσει, εκτός από το ότι η καταστροφή ήταν τρομερή, μεταξύ άλλων σημείων στα βόρεια της πόλης όπου έφτασαν. Δεν ήταν εύκολο. Στο Βερολίνο εξακολουθούν να υπάρχουν σήμερα τοίχοι γεμάτοι σφαίρες. Οι τελευταίες μάχες γίνονται στα κεντρικά γραφεία της Luftwaffe και αρνούνται να παραδοθούν.

Ερώτηση: Εργαστήκατε  με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

Απάντηση: Σκεφτόμουν το σενάριο για πολύ καιρό. Ήθελα να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, να είναι άψογο το υπόβαθρο σε εξοπλισμό, στολές. Στο επίπεδο του σχεδίου, μολύβι, ινδικό μελάνι σε σχήμα 42 επί 59 cm. Λόγω των λεπτομερειών. Η διπλή σανίδα μπροστά από το δημαρχείο. (τέλος της σημείωσης του συντάκτη του άρθρου). Έκανα το κτίριο στο Μπρίστολ, πρόσθεσα δεξαμενές και ειδώλια στο 1/72. Έβγαλα φωτογραφία για να πάρω βάση και μου πήρε δέκα μέρες. Το χρώμα βρίσκεται στον υπολογιστή και ο Olivier Speltens το ολοκλήρωσε.

Ερώτηση: Πώς πιστεύετε ότι θα γίνει δεκτό το θέμα;

Απάντηση: Έχω ήδη με αυτόγραφο την deluxe έκδοση σε ασπρόμαυρο με μπόνους. Θα δούμε μετά το καλοκαίρι. Οι άνθρωποι που γνωρίζουν την ιστορία ενδιαφέρονται και άλλοι μαθαίνουν. Τίποτα περισσότερο.

Ερώτηση: Δεν υπήρχε ελπίδα για αυτούς τους Γάλλους, αυτούς τους χαμένους στρατιώτες του «Καρλομάγνου»;

Απάντηση: Όχι. Η υπεράσπιση του Βερολίνου ήταν απατηλή. Το βλέπουμε στην ταινία «Η Πτώση» και ο Χίτλερ παίζει σε χάρτη με μονάδες που δεν υπάρχουν πια. Οι Βερολινέζοι τους παίρνουν τηλέφωνο για τις περίφημες υποσχόμενες ενισχύσεις. Και αυτοί οι ίδιοι Γερμανοί μιλούν ελάχιστα για τις ξένες μονάδες που υπερασπίστηκαν την πόλη, για τους Γάλλους, τους Ισπανούς, τους Νορβηγούς, που χάθηκαν στη μάχη. Θα υπάρξουν τρία άλμπουμ και ετοιμάζω ένα σενάριο για τις μάχες στα τέλη του 1944. Δεν συζητήθηκε πολύ γιατί τότε ήμασταν συγκεντρωμένοι  ταυτόχρονα στην επίθεση των Αρδεννών.

Η ιδιοφυία του Herge και η συζήτηση περί της έμπνευσης του Τεν Τεν από τον Λεόν Ντεγκρέλ (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου 

Λίγο πολύ αρκετοί είναι οι αναγνώστες της ένατης τέχνης που γνωρίζουν τον Τεν Τεν. Τον καρτουνίστικο ήρωα με το τσουλούφι μαζί τον αχώριστο σύντροφο του, το λευκό φοξ τεριέ, τον Μιλού. Λιγότεροι βέβαια είναι στην χώρα μας αυτοί που γνωρίζουν κάποια στοιχεία της πολιτικής βιογραφίας εκείνου που δημιούργησε τον χάρτινο αυτό ήρωα. 

Αναφέρομαι στον George Remi, κατά τον κόσμο Herge, ο οποίος θεωρείται ειδικά στην πατρίδα του το Βέλγιο μια πολύ σημαντική προσωπικότητα. Κάτι σαν πατέρας της λαϊκής κουλτούρας. Και αυτό παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί τα αναθέματα της μεταμοντέρνας εξουσίας εναντίον του.

 Οι κατηγορίες αφορούν την πολιτική σκέψη και κουλτούρα του Herge, ο οποίος έπρεπε να απαντήσει στις συστημικές επιθέσεις που τον ήθελαν να υπήρξε φασίστας, αντιδραστικός, αντισημίτης και συνεργάτης (κατέληξε στη φυλακή, έστω και για λίγο, στο τέλος του Β Παγκοσμίου Πολέμου). Αρκετά χρόνια μετά το θάνατο του έπρεπε, επίσης, να «συλλέξει» τη μεταθανάτια κατηγορία για υφέρπων ρατσισμό, συμπληρωμένη με αίτημα για την κατάσχεση ενός από τα έργα του. Επρόκειτο για το Tintin in Congo.

 Μια καταγγελία κατατέθηκε στο Ποινικό Δικαστήριο των Βρυξελλών πριν από λίγα χρόνια από έναν πολίτη του Κονγκό που ζούσε χρόνια στο Βέλγιο, σύμφωνα με την οποία το επεισόδιο της κωμικής σειράς, που κυκλοφόρησε ασπρόμαυρο σε συνέχειες μεταξύ Ιουνίου 1930 και Ιουνίου 1931, ήταν ρατσιστικό και προσέβαλε ανοιχτά τους πολίτες της πρώην βελγικής αποικίας. 

«Ο μαύρος βοηθός του Tintin παρουσιάζεται ως αφελής άνθρωπος χωρίς σημαντικές νοητικές ικανότητες» έγραψε στη δήλωση ο καταγγέλων και συμπέρανε ότι «αυτό οδηγεί τους αναγνώστες να πιστεύουν ότι οι έγχρωμοι δεν είναι πολύ ανεπτυγμένοι άνθρωποι». Ένα άλλο καρέ που συζητήθηκε είναι αυτό στο οποίο μια μαύρη γυναίκα φαίνεται να γονατίζει μπροστά στον νεαρό Βέλγο ρεπόρτερ, τον πρωταγωνιστή του κόμικ, και στη συνέχεια να αναφωνεί: «Ο λευκός είναι πραγματικά υπέροχος. Ο λευκός κύριος είναι ένα άτομο με ανώτερες δυνάμεις». 

Το όλο σκεπτικό της καταγγελίας αποτελεί έναν από τους πολλούς δηλητηριασμένους καρπούς της «πολιτικής ορθότητας». Γιατί ακόμη και αν γίνει αποδεκτό ότι είναι καταδικαστέα βιαιότητα ενός αποικιακού καθεστώτος μεταξύ των πιο σκληρών, αδίστακτων και απατεώνων κάθε εποχής, ο Herge εκφράζει απλά την επικρατούσα αντίληψη της βελγικής κοινωνίας της συγκεκριμένης εποχής για τις αποικίες. Κι αν αυτό αποτελεί κάτι που δεν συνδέεται με τις επικρατούσες ιδέες της σημερινής εποχής, δεν παύει να αποτελεί ένα ιστορικό ίχνος για τις διανοητικές ισορροπίες των περασμένων εποχών. 

Σε αυτή την περίπτωση ο δημιουργός απλώς αναπαρήγαγε ιδέες και αντιλήψεις που ήταν ισχυρές -και όχι περιθωριοποιημένες- στην εποχή τους. Όμως ακόμη και η ιστορία πρέπει να αποσιωπηθεί. Αυτό επιτάσσει η τρέλα εκείνων που επεμβαίνουν με λογοκριτικό τρόπο στον πολιτισμό του παρελθόντος. Ίσως να θέλουν να ξαναγράψουν τις ιστορίες των αδελφών Γκριμ ή το έργο του Δάντη, ο οποίος στη Θεία Κωμωδία τοποθετεί τον Μωάμεθ στην κόλαση ...

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ο Ιππότης, Θάνατος και ο Διάβολος (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

«Οι καθώς πρέπει αξιοπρεπείς, μικροαστοί κάθε εποχής, ήταν  πάντα, η κοινωνική, αναλώσιμη σαβούρα. Η Κουλτούρα και η Ιστορία εξελίσσονται μόνον από τους τρελούς»

 Benito Mussolini

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Πριν από πεντακόσια περίπου χρόνια στην καρδιά της Ευρώπης γεννήθηκαν δύο δίδυμοι, χωρισμένοι από την γέννηση τους. Ο ένας ήθελε να κατακτήσει την δύναμη, ο άλλος ήθελε να κατακτήσει την ψυχή του κόσμου. Ήταν το 1513 όταν γεννήθηκαν ο Πρίγκιπας Niccolò Machiavelli και ο ιππότης Albrecht Dürer.

Ο πρώτος κατέκτησε τον κόσμο, ακόμη και χωρίς να κατακτήσει την Ιταλία την οποία ονειρεύτηκε να ενώσει. Ο δεύτερος  ξεκίνησε να κατακτήσει τον εαυτό του, προκαλώντας τον Θάνατο και τον Διάβολο. Και οι δύο πέρασαν από την κόλαση και άνοιξαν το πεπρωμένο της νεωτερικότητας. Ο Πρίγκιπας έγινε το παράδειγμα της Δύναμης και γιόρτασε την κυρίαρχη αυτονομία της πολιτικής στο έργο του Μακιαβέλι. Ο Ιππότης έγινε η περιπλάνησή του και γιόρτασε την ηρωική και απελπισμένη μοναξιά στη χαρακτική του Dürer. Οι δύο μορφές ήταν η τραγική περίληψη της ανθρώπινης κατάστασης που έχασε τον παράδεισο.

Ο πρώτος δίδαξε την τέχνη της νίκης, ο δεύτερος δίδαξε την τέχνη της απώλειας. Μιλάμε για τον Πρίγκιπα εδώ και πέντε αιώνες ενώ για τον μοναχικό δίδυμό του, από την άλλη πλευρά, τον καβαλάρη, θαυμάζουμε  στο πορτρέτο, το τολμηρό βάδισμα και το ειρωνικό χαμόγελο του, αλλά χωρίς να προχωρήσει κάποιος περαιτέρω, να κοιτάξει μέσα στην ψυχή του Ιππότη.

Jean Cau

Όποιος το έκανε, το έκανε πολύ αργότερα. Ήταν ένας Γάλλος συγγραφέας που γεννήθηκε στην Καρκασόν στη νότια Γαλλία, όπου έζησε ζεστά καλοκαίρια και βίαιους χειμώνες, στη συνέχεια έφυγε για το Παρίσι "με μια ξύλινη βαλίτσα και την προφορά της γης μου", σπούδασε φιλοσοφία "την οποία ελπίζω ότι έχω ξεχάσει" και εργάστηκε ως δημοσιογράφος και συγγραφέας με σκηνοθέτες, χορευτές, χορογράφους, ηθοποιούς και ταυρομάχους. Πέθανε στις 18 Ιουνίου 1993. Το όνομα του ήταν Jean Cau, ήταν ο προσωπικός γραμματέας του Sartre για δέκα χρόνια, «ήμουν μέρος των ταγμάτων εφόδων της αριστερής νοημοσύνης», του απονεμήθηκε ως νεαρός και το βραβείο Goncourt για το βιβλίο του «Το έλεος του Θεού».

Αλλά μια μέρα, επιστρέφοντας από τον πόλεμο της Αλγερίας, μετατράπηκε σε άνθρωπο της τιμής και της παράδοσης. Πολέμησε ενάντια στην παρακμή της Γαλλίας και της Ευρώπης, εγκλωβίστηκε μεταξύ της Αμερικανικοποίησης και του Σοβιετικού Κομμουνισμού και αντιτάχθηκε στον περιβόητο Μάη του 1968. Το άκρο σημείο της υποβάθμισης ήταν γι 'αυτόν η εθισμένη στα ναρκωτικά νεολαία και η τεχνοκρατία στην εξουσία. Από τότε ο Jean Cau έγινε αυτός ο μοναχικός και απομακρυσμένος Ιππότης, καταραμένος στην κόλαση και στον πολιτικό θάνατο.

Έγραψε πρωτοποριακά έργα, όπως το «ο Πάπας και ο Θάνατος»  και το «Οι σταύλοι της Δύσης» και τίμησε τις ταυρομαχίες σε ένα διάσημο βιβλίο του, το «Ο ταύρος», αφιερωμένο στους φίλους του, τους ταυρομάχους. Δεν παρέλειψε να γράψει  και  ένα τολμηρό  εγκώμιο για τον Τσε («Πάθος για τον Τσε Γκεβάρα»), ο οποίος υμνήθηκε ως ένθερμος Commandante (Διοικητής), καλλιτέχνης, εν συντομία, ένας «Ιππότης» που αψηφά τον θάνατο και τον διάβολο.

Για αυτόν, ο Τσε πήγε να αναζητήσει τον όμορφο θάνατο: «Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι αυτοκτονίας. Ο Balzac επέλεξε τον καφέ, ο Verlaine το αψέντι, ο Rimbaud την Αιθιοπία, η Δύση διάλεξε την δημοκρατία και ο Guevara τη ζούγκλα». Ο Cau άφησε μια υπέροχη ιδεολογική διαθήκη με πρόλογο του Alain de Benoist, η οποία εκδόθηκε  μετά θάνατον με τον τίτλο «Contre-attaques», Αντεπίθεση!

Αλλά το έργο που συνοψίζει το όραμα του για τον κόσμο ήταν ακριβώς αυτό που αφιερώθηκε στον πίνακα του Dürer, «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος»(1977). Ένα έργο που επηρέασε και τον Dominique Venner, τον συγγραφέα που αυτοκτόνησε στην Notre-Dame. Το έργο αυτό, αποτέλεσε μια συνάρτηση της ηρωικής απαισιοδοξίας που ζωντάνεψε στους νεαρούς εθνικιστές  την δεκαετία του '70. Ήταν η αριστοκρατική κουλτούρα της ευγενούς ήττας, ηρωική και απελπισμένη, που τροφοδότησε τον «Αυτοκράτορα» του Έβολα και τον «Άναρχο» του Jünger, τον επαναστάτη που περνά μέσα στο δάσος.

Αλλά ποιος ήταν ο Ιππότης του Dürer σύμφωνα με το όραμα του Cau; Ήταν "ένα τέρας σιδήρου, σάρκας και πνεύματος", προχωρώντας με την πανοπλία του και το δόρυ του, με τόλμη σε ένα τοπίο ερειπίων που αγνοεί τον κίνδυνο: ’’Σήμερα το πρωί, στο ραντεβού μας την αυγή, ο ιππότης μου,  μου είπε ότι ο προορισμός και ο λόγος του ταξιδιού του δεν έχει σημασία, αρκεί μια απαίσια πειθαρχία να σκληραίνει την καρδιά του. Ποτέ μην σταματάς, όποιος σταματά στο δάσος χάνεται. Η τέχνη γι 'αυτόν είναι ο ύμνος για να εξορκίσει τον θάνατο. Γνωρίζει ότι όσο περισσότερο αγαπάει τη ζωή, τόσο περισσότερο αψηφά τον θάνατο’’.

Κάθε μεγαλείο, εξηγεί ο Cau, αναγκάζεται να έχει τον θάνατο ως σύντροφο. Η φυσική του παρουσία  ονομάζεται αριστοκρατία. Τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από τον άνθρωπο όταν προχωρά, τολμά, παίρνει ρίσκα και κινδύνους, αλλά είναι μια επέλαση  προς το Τίποτα, προειδοποιεί ο Cau. Ηρωικός και μοναχικός μηδενισμός. Αν και τότε ο Cau λέει ότι ο Ιππότης έχει ραντεβού με τον Θεό, εναντίον του Διαβόλου.

Καλλιεργεί  την ξινή γεύση στα χείλη του θανάτου για ένα σκοπό κερδισμένο. Ο Ιππότης, για τον Cau, γνωρίζει την παράξενη θλίψη του νικητή και της μελαγχολίας που εισβάλλει στον στρατιώτη μετά τη νίκη. Η ίδια θλίψη που ακολουθεί την αγάπη μετά τον έρωτα. Αυτό που ισχύει στη ζωή δεν είναι η ίδια η ζωή, υποστηρίζει ο Cau, αλλά αυτό που κάνει κάποιος. Η Δύση χάνει τη ζωή της για να την σώσει.

Πιστός στη μοναξιά του, ο Cau σαν τους επαναστάτες του ‘68  που μισούσε, αρνήθηκε τον γάμο και τα παιδιά, θεωρώντας τον εαυτό του ακόμα παιδί, όπως ακριβώς είναι αυτά. Παραδέχτηκε ότι η απόλυτη ηθική του, στην αγνότητα, κατέληξε να είναι κενή επειδή αποσυνδέθηκε από τον κόσμο. Κάποιος δεν είναι χαρούμενος όταν δεν αγαπάει την ηλικία του, γράφει ο Cau και «άκουσα τον άνεμο των χαμένων παρελθόντων».

Αλλά η ηρωική του μοναξιά ήταν η κόρη αυτού του ατομικισμού που είναι η ουσία του δυτικού νεωτερισμού. Ο Ιππότης του παραμένει το τραγικό πρόσωπο της σύγχρονης ανθρωπότητας που έχει χάσει τον ουρανό και τη γη και περικλείεται στον ηρωικό ατομικισμό. «Σε ηλικία είκοσι ετών ερωτεύτηκα, αλλά αμέσως μετά τα άφησα όλα για να επιστρέψω στην πραγματικότητα και στον κόσμο με τις ατέλειές του και να ανακαλύψω ξανά τη χαρά της ζωής χωρίς να ξεχάσω την αισθητική και πνευματική ευγένεια του ταξιδιού μου αυτού. Ο ηρωικός ατομικισμός κινδυνεύει να μετατραπεί σε μίσος και οργή, όπως συνέβη σε τόσα πολλά αυστηρά προσωπικά δικαιώματα».

Έγραψε τότε, για να εξορκίσει τη γοητεία του, ότι «ήρθε η ώρα να επιστρέψω στην παρούσα κατάσταση για να διακινδυνεύσω την ευγένεια κάποιου στη σκονισμένη δυστυχία των ημερών. Διέκρινα την τέχνη, που είναι για σολίστ, από την ιστορία, που είναι χορωδιακή». Ο Ιππότης του Dürer - Cau παραμένει χαραγμένος στην καρδιά και δείχνει έναν δρόμο. Βελτιώνει την αισθητική, σχεδιάζει ένα στυλ, βάζει μια πορεία αλλά δεν αρέσει σε πολλούς. Πεσιμιστικός ναι, ίσως υπερβολικά ρεαλιστικός ειδικά την σημερινή εποχή που τα πάντα έχουν τελειώσει. 

Η πορεία του λοιπόν ίσως τελικά είναι η λύση να ξεκινήσουμε από την αρχή!

Σκίτσο του Θ.Σ. για τον Μίκη Μάντακα

 

Μνήμη Ιμίων: Street Graffiti Art

Street Graffiti Art for 1821

Αφιέρωμα από τον Ιούλιο Έβολα στον Νίκολας Κονσταντίνοβιτς Ραίριχ, Ρώσο συμβολιστή ζωγράφο.

- Καλλιτέχνης των υψών:Nicholas Roerich.

- Ο ζωγράφος των Θιβετιανών χιονιών.

πηγή: Διαλογισμοί επί των κορυφών - εκδόσεις "Λυκώρεια"

O Roerich. Ρώσος στην καταγωγή, είχε µία ζωή γεµάτη δράση. Ταξίδεψε πολύ σε περιοχές ανέγγιχτες από την εξάπλωση του δυτικού πολιτισµού,διαμένοντας κατά κύριο λόγο στο Θιβέτ και στη δυτική Μογγολία. Εκεί µελέτησε επίσης τις τοπικές παραδόσεις, επισκέφτηκε µοναστήρια, διήγαγε κοινή ζωή με ασκητές και lamas προκειµένου να διεισδύσει εις βάθος στις πεποιθήσεις τους. Από εκείνο το περιβάλλον, είναι που γέµισε µε µυστήριο και ψυχικές επιρροές, κοντά στα όρια των αέναων χιονιών, από τα οποία κατά κύριο λόγο εμπνεύστηκε για τα έργα του. Να θυμηθούμε πάλι, ότι ο Roerich ο οποίος συγκέντρωσε υλικό σχετικά με τις ινδο θιβετιανές παραδόσεις. έγραψε σχετικά με αυτές, δημοσίευσε άρθρα και μεταξύ άλλων, σε συνδυασμό με ποιήµατα, έδωσε το ερέθισμα στο έργο, όσο και να απορούν οι εκτιμητές του τελευταίου νεοκλασικού ύφους, στο αριστούργημα του Igor Strawinsky, η "Ιεροτελεστία της Ανοιξης". Το οποίο, αντικατοπτρίζει την ατμόσφαιρα των ιεροτελεστιών και των τελετών των αρχαίων πολιτισμών. 

Περιοριζόμενοι στην τέχνη του Roerich, κατά μία άποψη το μεγαλύτερο ενδιαφέρον παρουσιάζεται στο γεγονός πως δεν αποτελεί απλώς καλλιτεχνική έκφραση. Ως τεχνική είναι πάντα απλή και γραμμική. Η σύνθεση αυτή όµως, χαρακτηρίζεται από μία αυθεντική ένωση του φανταστικού και του πραγματικού, του συμβολικού και του φυσικού. Συνεπώς, δίνεται μία παρουσίαση της φύσης (πρόκειται κατά κύριο λόγο για φυσικά τοπία) διαποτισμένη με μία παράξενη έννοια εσωτερικότητας και διαφώτισης. Η τέχνη του Roerich είναι πάνω από όλα μία τέχνη των χιονισμένων και αραιωμένων υψών, όπου η ευαισθησία και ο αέρας, χάνουν τον αντικειμενικό τους χαρακτήρα και δίνουν σε κάθε στιγμή τη ζωντανή αίσθηση της διαύγειας και της σιωπής. Επιπλέον, με σχεδόν πάγιο τρόπο, βλέπουμε να εισάγεται στο τοπίο του Roerich o μύθος και το σύμβολο: μορφές ασκητών προσηλωμένες σε πνευματικά Θέματα, φωτιές της μαγείας, σχηματισμοί ειδώλων, εµφανίσεις στοιχείων της φύσης, αντανακλάσεις αφύσικου φωτός και διαστρεβλώσεις σκιών, καταλήγουν στα κάδρα, κατά το σκηνικό των Άλπεων. 

Μερικές φορές, απεικονίζονται η έρηµη γη, τα σπήλαια, οι κοιλάδες και πάγοι,για να αποδώσουν τον µοναδικό λόγο της διαφορετικης τάξης και να δοθεί το κλειδί του συνόλου. Το σηµαντικότερο δεν είναι µόνο η υποκειµενική δηµιουργία του καλλιτέχνη Roerich, αλλά πρώτα απ' όλα είναι το αρχείο των εµπειριών και των πιθανών αισθήσεων,που κατά τον δικό τους αντικειµενικό τρόπο. έχουν χαθεί µέσα στη σύγχρονη δυτική ζωή. Πράγματι,δεν πρόκειται για φανταστική επικάλυψη, ασύνδετη µε την πραγματικότητα. Αξίζει να αναφερθεί κατά κύριο λόγο πως, σε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον, στο οποίο, µπορεί κάποιος να πέι ότι, όπως η πραγματικότητα αντλεί από ορισµένες πτυχές τον χαρακτήρα του μύθου. Ο µύθος προϋποθέτει επίσης τον χαρακτήρα µιας sui generis πραγματικότητας, η οποία εισάγεται για να αποτελέσει μέρος του τοπίου και της φύσης. Με κάποιον συνεχή τρόπο ο μύθος εσωτερικεύεται, με µία πρόσθετη διάσταση. µε µια έννοια, η οποία προκύπτει άµεσα από αυτές ακριβώς τις µορφές, από αυτά τα σύµβολα, αυτά τα φώτα, που δεν θα γνώριζε ούτε o ίδιος να πει περισσότερο αν είναι µέσα ή έξω από εμάς, αν είναι φώτα των πραγμάτων ή διαφώτιση του πνεύματος, ή ακόµα και τα δύο την ίδια στιγµή.

Υπό αυτές τις συνθήκες, η τέχνη του Roerich που αγνοεί όλα τα τεχνάσµατα της ζωγραφικής της αφηρηµένης τέχνης, του ιµπρεσιονισμού και του σουρεαλισµού των τελευταίων ετών, υιοθετώντας παράλληλα, σε βάθος τις εκφραστικές ανάγκες, έχει την αξία µίας μαρτυρίας γιατί θα πρέπει να σκέφτεται, ότι η κατάσταση του νου ,σύµφωνα µε το κεντρικό τμήμα που γινόταν το σύµβολο και ο µύθος, αντικαθίσταται από τη βάση µε εκείνη την ίδια, που εµπνέει ολόκληρους πολιτισµούς και εξαφανισµένες παραδόσεις. Είναι πιθανόν ότι το Θιβέτ υπήρξε µία από τις λίγες περιοχές στις οποίες χάρη στην εξαιρετική του αποµόνωση, διατηρήθηκαν οι περιβαλλοντικές, ψυχικές και φυσικές συνθήκες του χθες. Δεν θα πρέπει να παραβλέπεται ο παράγοντας υψομέτρου. Είναι γνωστό πως σε µεγάλα ύψη όπου κάποιος είναι απρόσβλητος από τη νόσο του υψοµέτρου και έχει ανοιχτή τη ψυχή, μπορεί να παρέμβει µία κατάσταση ηµιµέθης, η οποία δεν προκαλεί μούδιασμα, αλλά µία ανώτερη διαύγεια. Τα πράγματα μιλούν συχνά σε μια γλώσσα που πριν δεν υποψιαζόμασταν, και οι αισθήσεις σε έναν Ορισµένο βαθμό, γίνονται άυλες και φωτεινές. Με αυτό το πρότυπο, το Θιβέτ, και ίσως κάποια άλλη περιοχή ομοίως προφυλαγµένη, θεωρούνταν ως εναποµείναντα τµήματα ενός διαφορετικού κόσμου, κατηργημένου από μία διαδικασία πύκνωσης και φυσικοποιημένης γενική παρέµβασης στην ανθρώπινη εμπειρία της πραγµατικότητας.

Κατά κάποιο τρόπο, αυτό που ξεχωρίζει στην ζωγραφική του Roerich δίνει το κλειδί για το τι θα πρέπει να σχέφτεται κάποιος σχετικά με την πραγματική έννοια του μύθου και του συµβόλου σε προσύγχρονους πολιτισμούς, συµπεριλαμβανοµένων των Δυτικών. Από άποψη προελεύσεως, ο μύθος και το σύµβολο δεν ήταν απλώς δηµιουργήματα της περιπλανώµενης φαντασίας, δεισιδαιµονιών, ονείρων ή ποιητικές προσθήκες σε µία πραγµατικότητα, όμοια με εκείνη που γίνεται αντιληπτή από τον καθένα σήµερα, εξίσου άγνωστη και κλειστή, τέτοια ώστε να επιτρέπεται στο μέγιστο κάποια υποκειµενική λυρική ερμηνεία. Αντιθέτως, πρόκειται, για µορφές γεννημένες, µε µεγάλη ομοιομορφία χαρακτήρων χαρακτήρων, από µία ψυχική διαδικασία ανάλογη µε εκείνη που παράγει τα όνειρα και πιο συγκεκριµένα τις παραισθήσεις (στα όνειρα η φαντασία µεταβαίνει σε πλαστικές φόρµες και σε σκοτεινές συµβολικές αντιλήψεις), οι οποίες εξέφραζαν την αίσθηση µιας διαφορετικής όψης της πραγματικότητας, της φύσης και της ζωής - της δική τους "ψυχικής" πλευράς, εξίσου αντικειµενικής και καλλιεργηµένης σε σχέση µε τις φυσικές αισθήσεις στην κανονική ζωή. Για το λόγο αυτό, ο µύθος και το σύµβολο αποτελούσαν, όπως έλεγαν, ένα ουσιώδες κοµμάτι στον αρχαίο πολιτισμό και στο ύφιστο πνευματικό επίπεδο, ενώνοντας κάθε μορφή ζωής, σε θεσµούς δικαίου, στο σύστηµα της απαράβατης πειθαρχίας, των παραδοσιακών γνώσεων και των τυπικών δραστηριοτήτων.

Είναι αυτό που ήδη ο Vico έφερε στην επιφάνεια, μιλώντας για "ηρωικούς πολιτισµούς", ενώ ο Schelling περιέγραφε την απαραίτητη διαδικασία από την οποία, προέρχεται η απόδοση του µύθου σε μία άλλη διάσταση της πραγµατικότητας. Επίσης, υπό ένα συγκεκριµένο πλαίσιο, ο Guénon, o Eliade, και ο εθνολόγος De Martinom, υπέδειξαν το σφάλμα του όποιος θεωρεί την αρχαϊκή εμπειρία της πραγματικότητας και της φύσης ταυτόσημη με την τωρινή,κάτι το οποίο είναι φυσικό αν αναλογιστούμε το κλείσιμο και την ατροφία όλων των φιλοσοφικών σχολών που υπήρξαν στην πορεία της ιστορίας.

Στην Αµερική, δεν είναι εύκολο να ειπωθεί, το τι θα µπορούσε να αποφέρει η ενασχόληση με την τέχνη του Roerich και Θα καθίστατο ενδιαφέρον στους ιδίους. Στην πραγµατικότητα, όλα αυτά που είναι η Αμερική, εκπροσωπούν το ακριβώς αντίθετο: έναν κόσμο τεχνικό και αποκαρδιωµένο, στον οποίο οι µόνες φυγές δίνονται από τη µουσική και τους χορούς πρωτόγονης προέλευσης, από το αλκοόλ, από τη χαύνωση και από την αθλητική μανία δηµιουργώντας έτσι λεπτές και προβληματικές ισορροπίες.

《...》

Όσοι έχουν βρεθεί στα μεγάλα οροπέδια του Θιβέτ χωρίς να έχουν την επιθυμία να εξερευνήσουν ή να είναι µέρος μιας οµάδας με συγκεκριµένους σκοπούς, μπορούν να επιβεβαιώσουν την αίσθηση αυτή, η οποία έρχεται στη ζωή όταν διαπερνάται η ψυχή της θιβετιανής πνευµατικότητας καθώς, οι µορφές του πνεύµατος και η παραδοσιακή της µαγεία. O Roerich είναι ο πρώτος δυτικός (εφόσον µπορούµε να αποκαλέσουµε ένα Ρώσο ως δυτικό), ο οποίος κατάφερε να αισθανθεί και να βιώσει τα παραπάνω, µέσω της ζωγραφικής νιώθοντας την ίδια στιγμή πως αυτό που πράττει ξεπερνάει τα όρια της τέχνης και είναι πέρα από κοινή και προσωπική αισθητική αντίληψη, διότι έχει την τάση να πραγματοποιείται ως μία αίσθηση της ίδιας της ζωής. Αυτό συμβαίνει διότι τα έργα του έχουν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα προς κάτι το υπερβατικό, μέσα στο ενοποιημένο νόημα αυτού του κόσμου και με αναφορά όχι σε κάτι αφηρημένο αλλά σε μία πραγματική εμπειρία. Πιστεύω πως κάτι μπορεί να θεωρηθεί πραγματικά τέχνη μόνο όταν δημιουργείται με μία τέτοια αντίληψη.

Τα Ιμαλάια μας οδήγησαν σε μία υπερβατική αγνότητα, σε μία μη ανθρώπινη πνοή: "Πολλά μέτρα πάνω από τη θάλασσα αλλά ακόμη περισσότερα πάνω από τον άνθρωπο", έγραφε ο Νίτσε για τη Sils-Maria. H κορυφή αυτή, όπως και η ψηλότερη ιταλική κορυφή (θυμάμαι τη νυχτερινή θέα μιας λευκής ερήμου από τη Capanna Margherita του όρους Rosa), μας ενώνει ξανά µε το φυσικό και συμπαντικό μας περιβάλλον, το οποίο είναι ίδιο µε αυτό των στοιχειωδών δυνάμεων της γης. Όπου η δυναμική αγνότητα και η 'ηρεμία που αποτυπώνεται επάνω στις παγωμένες και λαμπερές κορυφές, δίνουν την αίσθηση ότι είναι οι απόλυτες και άυλες κορυφές ή ο μαγνητικός ρυθµός στη µεγάλη πλοκή του Συνόλου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, πρέπει να αντιληφθούμε στα έργα του Roerich, µία αχτίδα απελευθέρωσης, της πιο αληθινής απελευθέρωσης. 

Όταν η CIA και οι Ροκφέλερ διέδωσαν την μοντέρνα τέχνη

Απόσπασμα από το βιβλίο των Ε. Perucchietti & G. Marletta, 'Το εργοστάσιο της χειραγώγησης' (La fabbrica della manipolazione, Ed. Arianna 2014).

Πηγή: azionetradizionale.com

Μετάφραση-σχόλια: Θεόδωρος Λάσκαρης

Η τέχνη συχνά συνοδεύτηκε από τη μόδα. Ο Andy Warhol έκανε διάσημο το μοντέλο και μετά ηθοποιό του φετίχ Edie Sedwick, την ‘εικόνα’ της δεκαετίας του ’60, που έπασχε από νευρική ανορεξία και πέθανε στην ηλικία των 28 χρόνων από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών.

Κυρίαρχη φιγούρα στον κόσμο της Pop Art, ο Warhol, μέσω της μουσικής, του σινεμά και της διαφήμισης, οδήγησε τον πειραματισμό μιας νέας μορφής ‘δημοκρατικής πρωτοπορίας’. Αποτέλεσε επίσης ‘φιγούρα αναφοράς’ για νέους καλλιτέχνες, όπως ο Jean-Michel Basquiat, τον οποίο βοήθησε να αναδειχθεί στον κόσμο της τέχνης, ως εκπρόσωπος του Γκράφιτι. Επίσης, βοήθησε και τον πιο γνωστό Keith Haring. Όμως και οι δύο τελευταίοι πέθαναν νεότατοι, ο πρώτος από υπερβολική δόση ηρωίνης και ο δεύτερος από AIDS.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...

Dragos Kalajic's Hyperborean realism (22.02.1943 - 22.07.2005)