Ο Στρατηγός Soleimaniέλεγε: «Δήλωσε την ανάγκη σου προς το Θεό, ώστε να μην έχεις ανάγκη κανέναν. Υπάρχουν πολλοί πόνοι που, αν κοιτάξεις προσεκτικά, η σωτηρία μας κρύβεται μέσα τους και υπάρχουν πολλά γεγονότα στη ζωή μας την έκβαση των οποίων πρέπει να αφήνουνε στα χέρια του Θεού, γνωρίζοντας ότι σε Εκείνον βρίσκεται η δική μας ευλογία»
Μάθημα ζωής και Πίστης από έναν χαμογελαστό και ευγενικό άνθρωπο, που γνωρίσαμε κάποιοι μετά τον θάνατο του … !
E. Κ.
Με αφορμή την τριακοστή τρίτη επέτειο αποβίωσης του Ιμάμη Χομεϊνί δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το ειδικό τεύχος για την ζωή και τα έργα του.
Όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια, οι ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις (IDF) έχουν αφιχθεί, από την Κυριακή 29 Μαΐου, στη Κύπρο για να συμμετέχουν στην ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ 2022» που θα διαρκέσει πέντε ημέρες, μέχρι την Πέμπτη 2 Ιουνίου. Η άσκηση εντάσσεται στα πλαίσια της αμυντικής συνεργασίας Κύπρου-Ισραήλ που τα τελευταία χρόνια εκτείνεται και στο πεδίο των κοινών στρατιωτικών ασκήσεων με φόντο τόσο τον χερσαίο όσο και τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο πέριξ της Κύπρου. Η άσκηση “Chariots of Fire”, διάρκειας 4 εβδομάδων εκ μέρους των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων εντάσσει τη Κύπρο στους σχεδιασμούς της κατά το πενταήμερο του «Αγαπήνωρος».
έτος στρατιωτικά drills που αφορούν στη δράση του IDF σε σενάρια παρατεταμένης σύγκρουσης σε εχθρικό περιβάλλον (prolonged conflict in hostile terrain) και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων δύο βασικές παραμέτρους:
• Προσαρμογή σε συνθήκες μάχης εντός εχθρικού περιβάλλοντος ή γραμμών του εχθρού και διαχείριση συνθηκών κρίσης που προέκυψαν (τραυματισμοί, εκκένωση δυνάμεων, κοκ) και
• Εκπαίδευση στη λογιστική και διοικητική υποστήριξη ενός τέτοιου περιβάλλοντος μάχης όπου τα στρατεύματα θα πρέπει να δεχθούν εφόδια από αεροπορικές ρίψεις
Σε αυτό το πλαίσιο η ΤΑΜΣ «Αγαπήνωρ» περιλαμβάνει διακλαδικά αντικείμενα όπως η εγγύς υποστήριξη μάχης με επιθετικά ελικόπτερα ή η κατεύθυνση πυρών από αυτά, η μεταφορά τραυματιών με τέτοια σε συνθήκες διαχείρισης κρίσης καθώς και η ρίψη στρατιωτικού υλικού υποστήριξης χερσαίων δυνάμεων με εναέρια μέσα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Κύπρος ως πεδίο (τερέν) στρατιωτικών επιχειρήσεων για το Ισραήλ προσομοιάζει -με ρεαλιστικούς όρους- δύο βασικά σενάρια για τον IDF. Σύμφωνα με τα Ισραηλινά ΜΜΕ και την «Jerusalem Post», «την μάχη με την σιιτική οργάνωση Χεζμπολάχ του Λιβάνου εντός λιβανικής επικράτειας άρα εξ’ ορισμού σε άγνωστο έδαφος -προοπτική που εξυπηρετεί η Κύπρος λόγω εγγύτητας β. τις συνθήκες μάχης του IDF σε διασυνοριακές συγκρούσεις (Λίβανος, Συρία, Γάζα) όπου εναλλάσσονται ως επιχειρησιακά πεδία ορεινοί όγκοι μεσαίων και υψηλότερων υψομέτρων, κατοικημένοι τόποι (urban warfare) κι ανοικτό πεδίο. Το Τρόοδος ομοιάζει με το όρος Hermon, τόσο κλιματολογικά όσο και -ανά σημεία- υψομετρικά, κατεξοχήν πεδίο δυνητικής δράσης του IDF στα Υψίπεδα του Γκολάν και στο νευραλγικό σημείο του «τριεθνούς» μεταξύ Λιβάνου και Συρίας όπου δραστηριοποιείται η οργάνωση Χεζμπολάχ».
Και πριν λίγο καιρό στην Παλαιστίνη οι Σιωνιστές ...
πηγή: History of Religions, Vol. 3, No. 1 (Summer, 1963)
μετάφραση: επιθεώρηση ΛΥΚΑΥΓΕΣ
Εξώφυλλο του περιοδικού της Πολωνικής Τρίτης Θέσης Szturm!
* Ο Jacques Duchesne-Guillemin, Βέλγος Φιλόλογος, Αρχαιολόγος και Γλωσσολόγος, υπήρξε ένας απο τους κορυφαίους Ιρανολόγους παγκοσμίως αφιερώνοντας όλη του την ζωή στην μελέτη των Ιρανικών Θρησκευτικών και Γλωσσικών απαρχών, την σημασία τους για την ανάπτυξη όλου του Ινδοευρωπαϊκού Πολιτισμού και την ειδική σχέση τους με την Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία. Η επιστημονική του εργασία στα παραπάνω πεδία θεωρείται ακόμα και σήμερα αξεπέραστη ή τουλάχιστον κομβική για την συγκριτική ανάλυση των Πολιτισμών της Ινδοευρωπαϊκής Παράδοσης.
Το άρθρο που μεταφράσαμε και παρουσιάζουμε εδώ με τον τίτλο “Ηράκλειτος και Ιράν” αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την ανανέωση της έρευνας των πνευματικών σχέσεων της Αρχαίας Ελλάδος και της Περσίας και δημιούργησε έντονο επιστημονικό διάλογο διεθνώς σχετικά με την ιδιαίτερη επιρροή της Περσικής σκέψεως στον μεγάλο Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο. Αυτή η έρευνα ξεκίνησε από την Γερμανική Ρομαντική σχολή με πρωταγωνιστές τους Σλαίερμαχερ και Κρούτσερ.
Η εκ νέου ανακάλυψη της Avesta κάνει τις πηγές της Ιρανικής θρησκείας προσιτές σε εμάς, ώστε να μπορούμε πραγματικά να πούμε «Έτσι μίλησε Ζαρατούστρα», να καταφέρουμε να επιστρέψουμε, με νέο ενδιαφέρον, σε μια αρχαία ιδέα: αυτή της ανατολίτικης, και ιδιαίτερα ιρανικής, προέλευσης της Ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι μια ιδέα που η Αρχαιότητα είχε προικίσει με θρυλική αύρα, είτε δηλώνοντας ότι ο Πυθαγόρας ήταν του Ζωροάστρη μαθητής στη Βαβυλώνα (μια πόλη στην οποία, πιθανώς, κανένας από τους δύο δεν ήταν ποτέ) ή γράφοντας, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός, πως ο Ηράκλειτος ήταν βασισμένος στην «βαρβαρική φιλοσοφία», μια έκφραση με την οποία, εν όψει της εγγύτητας της Εφέσου με την Περσική Αυτοκρατορία, πρέπει να εννοούσε πρωτίστως τα Ιρανικά δόγματα. Το ζήτημα, που μελετήθηκε σοβαρά από τους σύγχρονους, συχνά επιλύθηκε με αρνητικό πρόσημο από μεγάλους ιστορικούς της ελληνικής φιλοσοφίας: αλλά φαίνεται, παρ’ όλα αυτά, επανειλημμένα να εγείρεται σαν Φοίνικας από τις στάχτες του, σαν ο πειρασμός να συγκρίνουμε τις δύο παραδόσεις και να ανακαλύψουμε τον δεσμό αλληλεξάρτησης μεταξύ τους να γίνεται περιοδικά ακαταμάχητος.
Το πρόβλημα έχει αναβιώσει πρόσφατα σε μια πολύ προσωπική προσέγγιση από τον Clemence Ramnoux. Αυτός ο φιλόσοφος, συγγραφέας ενός ογκώδους έργου που ο ίδιος ο τίτλος του προμηνύει την πρωτοτυπία του-Heraclite ou l’homme entre les choses et les mots (1959)-ομολογεί σε αυτό το βιβλίο ότι είχε χωρέσει ένα κεφάλαιο, που είχε αρχικά σχεδιαστεί, για τη σχέση μεταξύ του Ηρακλείτου και του Ιράν, γιατί δημιουργούσε πάρα πολλές δυσκολίες. Αργότερα μπόρεσε, με λιγότερους ενδοιασμούς, να δημοσιεύσει το κεφάλαιο ως άρθρο σε περιοδικό. Το άρθρο, που εμφανίστηκε το 1959 στο Το Revue de la Mediterranee (εκδόθηκε στο Αλγέρι), είναι το “Un Ipisode de la rencontre est-ouest, Zoroastre et Heraclite.” Πρέπει να παραδεχτούμε εξαρχής ότι για να γίνει ένας παραλληλισμός μεταξύ Ηράκλειτοy και ο Ζωροάστρη θα απαιτούταν ίσως μια πιο εμπεριστατωμένη γνώση και των δύο ,από την άλλη,το να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε την προσωπικότητα του ενός σε σχέση με εκείνη του άλλου ίσως να διεκδικεί μια ερμηνεία obscurum per obscurius.
Προφανώς θα ήταν αλαζονικό εδώ να προσποιηθούμε ότι σχεδιάζουμε μια αυθεντική και καλά καθορισμένη σκιαγράφηση στα πορτρέτα του σκοτεινού φιλοσόφου της Εφέσου και του προφήτη του Ιράν, ώστε να δείξουμε την επιρροή που ασκήθηκε από τον Ζωροάστρη στον Ηράκλειτο. Ωστόσο, θεωρώ, εν όψει των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν τα τελευταία χρόνια στη μελέτη του Ηρακλείτου και σε αυτή της Ιρανικής θρησκείας, πως θα μπορούσε να υπάρχει συγκεκριμένο ενδιαφέρον για την αντιμετώπισή αυτών των δύο γραμμών έρευνας. Αναφορικά με τον Ηράκλειτο, είναι απαραίτητο να τεθεί μια προκαταρκτική ερώτηση-αν μπορεί κανείς να βασιστεί στα σωζόμενα θραύσματα του έργο του ή πάνω στις μαρτυρίες και τις παραφράσεις που οι αρχαίοι μας έχουν αφήσει. Με την πρώτη ματιά θα πίστευε κανείς ότι ήταν απολύτως απαραίτητο να δοθεί προτίμηση στα θραύσματα, αφού οι μαρτυρίες μπορεί να υπάρχουν υπόνοιες ότι αντικατοπτρίζουν τις προσωπικές απόψεις των συγγραφέων τους, που συνιστά τη ζημία της αλήθειας.
Αλλά το ερώτημα δεν είναι τόσο απλό. Γιατί τα θραύσματα διατηρήθηκαν επίσης από συγγραφείς που είχαν συχνά δικές τους ιδέες, το δικό τους σύστημα, και δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνει κανείς αν αυτό που αναφέρουν, είναι μεταξύ κυριολεκτικής, αυθεντικής παραπομπής ή λίγο πολύ ερμηνευτική παράφραση. Είναι απαραίτητο, προκειμένου να εκτιμηθεί η εγκυρότητα των αποσπασμάτων, για να γνωρίζουμε τις απόψεις που επικράτησαν αργότερα σχετικά με τα ποικίλα ερωτήματα που χειρίστηκε ο Ηράκλειτος ,αυτό φαίνεται ξεκάθαρα, πιστεύω, στην περίπτωση του Λόγου. Καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε εμείς οι ίδιοι τι είχαν καταλάβει οι Στωικοί και μετά οι Χριστιανοί ως Λόγο, αν θέλουμε να αποφύγουμε να αποδώσουμε αδικαιολόγητα στον Ηράκλειτο κάποιες αντιλήψεις που εμφανίστηκε μόνο αργότερα. Είναι επίσης απαραίτητο, φυσικά, να λάβουμε παρόμοια προφύλαξη όταν μελετούμε την έννοια του Πυρός, όπως θα προχωρήσω τώρα να κάνω ...
«Ο Μωαμεθανικός κόσμος περιμένει Αυτόν, κάτω από την μορφή του Mahdi τον οποίο θα στείλει ο Αλλάχ στο τέλος του κόσμου, να καταστρέψει το κακό μέσα από την δύναμη του δικού του ξίφους, όταν οι Ιουδαίοι θα έχουν γίνει για άλλη μια φορά κύριοι της Ιερουσαλήμ και όταν ο Διάβολος θα τους έχει διδάξει να βάλουν φωτιά ακόμη και στο αέρα που αναπνέουν»
Savitri Devi
Μετάφραση: NeroValois
Δημοσιεύουμε σήμερα 43 χρόνια μετά την Νίκη της Ιρανικής Επανάστασης (11η Φεβρουαρίου 1979), ένα κείμενο αφιέρωμα στην πνευματική σημασία, την πολιτειακή δομή και την συνεισφορά του Επαναστατικού Ιράν .
Το κείμενο δημοσιεύτηκε σε σελίδα της Τριτοθεσίτικης Πολωνικής οργάνωσης «Φάλαγγα» την 11η Ιανουαρίου του περασμένου έτους.
Η εν λόγω κίνηση έχει έντονη ρητορική και δράση ενάντια στις ΗΠΑ το ΝΑΤΟ και το Ισραήλ, ενώ τα μέλη της δεν κρύβουν την φανατική πίστη τους στον Χριστιανισμό καθώς και τις ιδεολογικές επιδράσεις τους από την Φασιστική πολιτική κληρονομιά.
Από το Ιράν μέχρι την Υεμένη ο ΑΞΟΝΑΣ της αντίστασης!
(φωτογραφία από επίθεση της Hezbollah σε Ισραηλινό φυλάκιο)
Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν πούμε ότι η Πολωνία - και όλη η Ευρώπη - βρίσκεται σε άθλια κατάσταση. Τα διαδοχικά κύματα του σύγχρονου κόσμου που σάρωσαν τη γη μας οδήγησαν στην σημερινή εποχή, μια εποχή φιλονικιών και υποκρισίας, στην οποία οι ασεβείς άρχοντες διακατέχονται από βία και ο υλικός πλούτος είναι η μόνη αξία με την οποία κρίνονται οι άνθρωποι. Εποχή όπου κυριαρχεί η εξουσία, η υποκρισία θεωρείται αρετή και η υλική ευημερία θεωρείται ο μεγαλύτερος στόχος της ανθρώπινης ζωής. Μόνο λίγοι θεωρούν μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων ως παρέκκλιση, και μόνο μια μειοψηφία αυτών των συνειδητών προσώπων αντιλαμβάνεται ότι η πηγή μιας τέτοιας κατάστασης πραγμάτων είναι η απώλεια από την ανθρωπότητα των δεσμών της με την πρωταρχική αιτία, με την υπέρβαση, το Απόλυτο.
Η κρίση της εποχής μας είναι πρώτα και κύρια μια πνευματική κρίση. Η θρησκεία, που παλαιότερα λειτουργούσε ως σκοινί σωτηρίας προς την έκπτωτη ανθρωπότητα, από μοχλός που μας ανεβάζει σε ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, σήμερα γίνεται ψυχολογική και φιλανθρωπική υποστήριξη για τον άνθρωπο. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οι θρησκευτικές κοινότητες υποτίθεται ότι παρέχουν στους φτωχούς ένα ελάχιστο υπαρξιακό επίπεδο και στον απελπισμένο άνθρωπο ψυχολογική υποστήριξη, μιλώντας για την αγάπη του Θεού.
Μερικές φορές, ειδικά μεταξύ των πολιτικά αφοσιωμένων ανθρώπων, η θρησκεία συμπληρώνει τις απόψεις τους. Τέτοια άτομα δεν έχουν λιγότερο άγνοια για τα θέματα της θρησκείας από αυτά που περιγράφονται στην προηγούμενη παράγραφο. Η θρησκεία δεν χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει πολιτικές απόψεις, αλλά είναι ένα βοήθημα στην επικοινωνία με το Απόλυτο, το οποίο συμβάλλει στη διαμόρφωση των στάσεων και των απόψεών μας. Έγραψε σχετικά με αυτό, μεταξύ άλλων ο ιδρυτής του κινήματος που οι άθεοι στο Ριάντ και στο Ντουμπάι τρέμουν - ο HusseinBadreddinal-Houthi. Φυσικά, ο al-Houthi διατύπωσε τις απόψεις του στο πλαίσιο του Ισλάμ, αλλά μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτή τη λογική σε οποιαδήποτε θρησκεία - ένας πιστός που βγαίνει από το σπήλαιο στο φως της ημέρας, φωτισμένος από τη θεϊκή νοημοσύνη, κατανοεί καλύτερα τον κόσμο γύρω του, τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα σε αυτό και πώς πρέπει να ανταποκριθεί κανείς σε αυτές τις διαδικασίες. Η επιλογή της θρησκείας για να ταιριάζει με τις πολιτικές απόψεις είναι αντίθετη με αυτό -είναι ακόμη και έκφραση απιστίας- σε μια τέτοια εκδοχή , η θρησκεία ανάγεται σε ένα συνηθισμένο φιλοσοφικό-ηθικό σύστημα ή σε μια προσθήκη στην ταυτότητα.
Σαν να ξεφεύγουμε από τη θλιβερή πραγματικότητα στην οποία ζούμε, αναζητούμε έμπνευση για να δράσουμε: την αναζητούμε στο παρελθόν, διαβάζοντας τα έργα των ιδεολογικών πατέρων μας, την αναζητούμε σε συστήματα κρατών που αμφισβητούν την κατεύθυνση προς την οποία οδεύει ο κόσμος.
Το βλέμμα μας είναιαπό καιρό στραμμένο προς την Ανατολή - άλλωστε, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι, Exorientelux. Ως αποτέλεσμα των τραγικών γεγονότων των τελευταίων ημερών, τα μάτια μας ήταν στραμμένα σε μια χώρα, τη γη των Αρίων. Σε μια χώρα όπου τον Φεβρουάριο του 1979 ανατράπηκαν όλα όσα αντιμετωπίζουμε καθημερινά: μια πορεία εκδυτικοποίησης της κοινωνίας, η απόρριψη των παραδόσεων, ο εμπαιγμός της θρησκείας και η υποταγή στις ξένες δυνάμεις. Αυτό δεν θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχε η ιδέα που διατύπωσε ο μεγάλος Αγιατολάχ Ρουχολάχ Μουσαβί Χομεϊνί, ηγέτης της Ισλαμικής Επανάστασης και ο ανώτατος ηγέτης του Ιράν.
Πριν εξετάσουμε το σύστημα που εισήγαγε ο Χομεϊνί στην πατρίδα του, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι από το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, το Ιράν αποστραγγίστηκε ανελέητα από τη Δύση: πρώτα από τη Μεγάλη Βρετανία και μετά από τις ΗΠΑ. Με ένα πραξικόπημα , που έγινε με χρήματα της Δύσης, με αποτέλεσμα ο Σάχης να έρθει στην εξουσία, πουλώντας τη χώρα του στις εταιρείες των Γιάνκηδων. Πριν από την επανάσταση, οι Ιρανοί ανακάλυψαν τι ήταν πραγματικά ο Iμπεριαλισμός και η κυριαρχία των Γιάνκηδων: εξευτελισμός της χώρας, υποβάθμιση της στο καθεστώς μιας defacto αποικίας με έναν ασεβή ηγεμόνα επικεφαλής ενός κράτους που το μοναδικό του καθήκον ήταννα κρατήσει τη χώρα ήσυχη. Με αιματηρή καταστολή για να μην τολμήσει κανείς να ενοχλήσει στη λεηλασία των φυσικών πόρων. Μόνο η εξέγερση του πιστού Ιρανικού λαού με επικεφαλής τον μεγάλο Αγιατολάχ έβαλε τέλος σε αυτά τα τερατουργήματα.
Αντί της μοναρχίας που επιβλήθηκε ως αποτέλεσμα του πραξικοπήματος των Γιάνκηδων, το οποίο δυτικοποιούσε γρήγορα το Ιράν και διέπραττε θρησκευτικές διώξεις, ο μεγάλος Αγιατολάχ Χομεϊνί πρότεινε τη δική του ιδέα για την Ισλαμική Δημοκρατία. Στο έργο «Περί Ισλαμικής Διακυβέρνησης» ο Χομεϊνί συμπεριέλαβε μια περιγραφή και αιτιολόγηση των ιδεών του.
Πρώτα απ' όλα, ο Ιμάμ Χομεϊνί κατάλαβε ότι δεν υπάρχει στη φύση ουδέτερο κράτος. Κάθε κρατικό ον βασίζεται σε μια συγκεκριμένη ιδέα: το έθνος-κράτος συνειδητοποιεί την ιδέα του έθνους και αυτό το έθνος θα μπορούσε να έχει διαμορφωθεί φυσικά και θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα ενός βαθιά ριζωμένου κοινωνικού κονστρουκτιβισμού. Είχαμε ιδεολογικά δεσμευμένες χώρες των οποίων το πολιτικό σύστημα καθοριζόταν από μια καθοριζόμενη ιδεολογία - όπως τα κομμουνιστικά κράτη ή τα δημοκρατικά φιλελεύθερα κράτη.
Παραδόξως, είναι οι υμνητές του δημο-φιλελευθερισμού που μιλούν πιο δυνατά για την κοσμοθεωρητική ουδετερότητα και την ανεξιθρησκεία του κράτους, θέλοντας να επιβάλουν αυτήν την ανεξιθρησκεία σε ολόκληρο το έθνος - να πετάξουν όλα τα σύμβολα και τις αναφορές στη θρησκεία από τη δημόσια σφαίρα. Στην πραγματικότητα, τέτοιοι άνθρωποι επιθυμούν στην καλύτερη περίπτωση το κλείσιμο της κοινωνίας από τοφως του θείου Λόγου -όπως έγραψε ο Ρενέ Γκενόν- και στη χειρότερη εκθέτουν ολόκληρη την πολιτική κοινότητα σε επιρροές από τα κατώτερα επίπεδα της πραγματικότητας.
Στο Ιρανικό πλαίσιο, η εκκοσμίκευση του κράτους προωθήθηκε από τον Σάχη - που είχε ως αποτέλεσμα θρησκευτικές διώξεις και προσπάθειες καταστροφής του παραδοσιακού Ιρανικού μοντέλου ζωής. Στην Πολωνία, η κοσμικότητα του κράτους κραυγάζει από εκείνους που θα ήθελαν περισσότερο να διώξουν τη θρησκεία από τον δημόσιο χώρο, που μισούν την Παράδοση, τη θρησκεία και τον πολιτισμό μας. Όσοι θέλουν να κάνουν το έθνος μας μια μεταμοντέρνα μάζα,με τους συμπατριώτες χωρίς κανένα δεσμό - πράγματι, τέτοιοι άνθρωποι είναι υποστηρικτές του διαβόλου!
Μόνο ένα κράτος που σέβεται τις αρχές της θρησκείας μπορεί να διασφαλίσει ότι η θρησκεία έχει τη σωστή της θέση - ακριβώς από την υπερβατικότητα το κράτος πρέπει να αντλήσει τη βαθύτερη νομιμοποίησή του, ως γήινη έκφραση της θείας τάξης, ατελής μάλιστα, καθώς και ολόκληρου του υλικού κόσμο, αλλά ανοίγοντας στον άνθρωπο ένα ορισμένο μέρος της ουράνιας τάξης.
Στο έργο του, ο Αγιατολάχ Χομεϊνί τόνισε ότι το κράτος δεν πρέπει μόνο να φροντίζει για την υλική ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών του, αλλά έχει και καθήκον να φροντίζει για την πνευματική τους ζωή. Το κοσμικό κράτος δεν ενδιαφέρεται για αυτό - σε ένα τέτοιο κράτος η θρησκεία είναι ιδιωτική υπόθεση ενός ατόμου, το κράτος δεν παρεμβαίνει σε αυτό. Ένα τέτοιο κράτος δεν νοιάζεται για την ηθική στη δημόσια σφαίρα, ούτε υπερασπίζεται τις θρησκευτικές αξίες. Σύμφωνα με τον Χομεϊνί, η Ισλαμική διακυβέρνηση οφείλει να παρέχει στον άνθρωπο όλες τις απαραίτητες ευκαιρίες για πνευματική ανάπτυξη και καλλιέργεια της θρησκείας.
Αξίζει επίσης να δοθεί προσοχή στον Πλατωνικό χαρακτήρα του σύγχρονου Ιράν. Το σύστημα της Ισλαμικής Δημοκρατίας είναι μια εφαρμογή των παραδοχών του πολιτικού Πλατωνισμού σύμφωνα με τις αρχές του Ισλάμ. Θεσμοί όπως το Συμβούλιο των Φρουρών, το οποίο διασφαλίζει τη συμμόρφωση των νόμων με τον Ισλαμικό νόμο και ελέγχει τους υποψηφίους για τα δημόσια αξιώματα, ώστε να αποτρέπει τους εσωτερικούς εχθρούς από το να ενταχθούν σε αυτές τις θέσεις. Επίσης ο θεσμός του Ανώτατου ηγέτη - rahbara - που είναι Σιίτης κληρικός και άρα κοντά στο Απόλυτο, χάρη στον οποίο ο νους του ηγέτη όλης της χώρας φωτίζεται από τις ακτίνες του θείου Λόγου. Επίσης ιδρύματα που διασφαλίζουν την τήρηση των θρησκευτικών εντολών και ιδανικών της Επανάστασης, δηλαδή το Συμβούλιο των Φρουρών της Επανάστασης και αυτό των Εκλεκτών (που εκλέγουν τον Ανώτατο Αρχηγό), αποτελούνται επίσης από δικηγόρους και κληρικούς, δηλαδή άτομα που ως αποτέλεσμα των λειτουργιών τους , έχουν επαφή με το Απόλυτο, με τον Θεό και στις αποφάσεις και τις πράξεις τους οφείλουν να καθοδηγούνται από το νόμο του Θεού.
Μετά την Ισλαμική Επανάσταση, δημιουργήθηκε επίσης ένας ένοπλος βραχίονας αυτού του Πλατωνικού συστήματος - στο Ιράν, δίπλα στις Ένοπλες Δυνάμεις, υπάρχει ένας θεσμός που στις υποθέσεις του μοιάζει με τη Ρουθηναϊκή oprichnina (1565-1572) και τα ευρωπαϊκά μεσαιωνικά Ιπποτικά Τάγματα - είναι το Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης, το οποίο θα φροντίσει για την ειρήνη στη χώρα, εξουδετερώνοντας προδότες και εχθρούς στο εσωτερικό της χώρας, αλλά και βοηθά όλους τους μαχητές στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο στην περιοχή (το KSRI βοηθά ενεργά τον Λίβανο, την Συρία, το Ιράκ και την Παλαιστίνη). Ήταν γι' αυτό που δολοφονήθηκε ο μεγάλος πολεμιστής του Θεού, ο ήρωας όλης της ανθρωπότητας, ο αντιστράτηγος QasemSoleimani.
Επιστρέφοντας στις θεωρητικές παραδοχές της Ισλαμικής διακυβέρνησης: Ο Χομεϊνί πίστευε ότι μόνο ένα σύστημα βασισμένο στη θρησκεία θα έδινε τέλος στην επιρροή και των δύο χωρών στις εσωτερικές υποθέσεις του Ιράν. Αυτό συνέβη μετά τα ένδοξα γεγονότα του 1979. Μια χώρα που είχε λεηλατηθεί από Βρετανούς και Γιάνκηδες ανέκτησε τη δική της αξιοπρέπεια και αντιμετώπισε την αλαζονεία Αμερικανών και Εβραίων με τη χάρη του Θεού. Και θα σταθεί όρθια μέχρι να καταλάβουν οι εχθροί ότι είναι αδύνατο να συντρίψουν «ένα έθνος μαρτύρων, το έθνος του Ιμάμ Χουσεΐν».
Όταν μιλάμε για την επανάσταση υπό τον Μεγάλο Αγιατολάχ, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε μια χαρακτηριστική πτυχή του Σιιτικού Ισλάμ: την καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο τρίτος Σιίτης ιμάμης, εγγονός του προφήτη Μωάμεθ, Χουσεΐν ιμπν Αλί, είναι το πρότυπο εδώ για κάθε πιστό Σιίτη. Ο Ιμάμ Χουσεΐν προτίμησε να πολεμήσει τον ασεβή ηγεμόνα, ο οποίος ήταν ο τότε σφετεριστής χαλίφης Τζαζίντ ιμπν Μουαουίτζα, και στην Καρμπάλα του Ιράκ (τόσο σημαντικό υπό το πρίσμα των πρόσφατων γεγονότων!) υπέστη σκληρό θάνατο. Κάθε Σιίτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να πολεμήσει ενάντια στους καταπιεστές, κάτι που εκφράζεται τέλεια με τον τύπο «Κάθε μέρα είναι Ασούρα, κάθε γη είναι Καρμπάλα».
Ο κόσμος μετά τους δολοφόνους του Χουσεΐν ιμπν Αλί έχει προ πολλού εξαφανιστεί, αλλά τέτοιους Τζαζίντ δεν έχουμε και στην εποχή μας; Τώρα, οι λαοί της γης - όχι μόνο οι Σιίτες στο Ιράκ ή την Υεμένη, αλλά και οι λαοί σε όλη την Ασία και την Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένων των Πολωνών - δεν υφίστανται την πιο σκληρή καταπίεση στην ιστορία του κόσμου; Όλοι ξέρουμε ποιος μας καταπιέζει όλους, ποιος απομυζά τα έθνη μας, δηλητηριάζοντας τις ψυχές μας. Περιγράφεται αυτή η καταπιεστική δύναμη:
«Ελάτε, και δείξτε την καταδίκη της μεγάλης πόρνης που κάθεται δίπλα στα μεγάλα νερά, με την οποία οι βασιλιάδες της γης έσπειραν την πορνεία, και όσοι ζουν στη γη είναι μεθυσμένοι από το κρασί της πορνείας της. Και με μετέφερε πνευματικά στην έρημο. Και είδα μια γυναίκα να κάθεται πάνω σε ένα κόκκινο θηρίο, γεμάτο ονόματα βλασφημίας, με επτά κεφάλια και δέκα κέρατα. Και η γυναίκα ήταν ντυμένη με πορφύρα και βυσσινί, και επιχρυσωμένη με χρυσάφι, και πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, έχοντας στο χέρι της ένα χρυσό ποτήρι, γεμάτο από την ασχήμια και τη βρωμιά της πορνείας της. Και στο κεφάλι του είναι γραμμένο: Μυστήριο, μεγάλη Βαβυλωνία, μητέρα της πορνείας και των άσχημων πραγμάτων της γης».
Αν αυτή η περιγραφή μεταφερθεί στην εποχή μας, αναμφίβολα θα δούμε αυτή την χώρα που δικαίως ονομάστηκε Μέγας Σατανάς από τον Αγιατολάχ Χομεϊνί. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μεγάλη πόρνη και τα μεγάλα νερά σε αυτό το απόσπασμα δείχνουν τη θαλασσοκρατική ουσία αυτής της Σατανικής γης. Πολλά έθνη και ηγέτες συνεργάζονται οικειοθελώς με τις Ηνωμένες Πολιτείες, υποκύπτοντας στην καταστροφική επιρροή τους. Μπορούμε επίσης να κατανοήσουμε την αναφορά των βασιλιάδων κυριολεκτικά - εξάλλου, ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς μπάτλερ στη Δυτική Ασία είναι οι πλουτοκρατικές μοναρχίες από τον Περσικό Κόλπο, που χτίζουν γυάλινα σπίτια στο όνομα της υπερηφάνειάς τους, ενώ καταδικάζουν τους Υεμενίτες σε πείνα και θάνατο, βομβαρδισμούς σε σπίτια, σχολεία και νοσοκομεία.
Οι μοναρχίες του Κόλπου είναι ένα από τα κύρια εργαλεία για την Αμερικανική επιθετικότητα στην περιοχή - το 2003, οι βάσεις των Γιάνκηδων στο Κουβέιτ και τη Σαουδική Αραβία χρησιμοποιήθηκαν για την εισβολή στο Ιράκ και όταν ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, διάφορα βασίλεια και εμιράτα ήταν μεταξύ των βασικών χορηγών τρομοκρατών που πολεμούν ενάντια στη νόμιμη εξουσία του Προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, που διαπράττουν εγκλήματα κατά του χριστιανικού (και σιιτικού) πληθυσμού. Το κρασί της πορνείας και το χρυσό ποτήρι γεμάτο με αυτό αντικατοπτρίζουν καλύτερα τον χαρακτήρα της σύγχρονης αμερικανικής ποπ κουλτούρας - που δηλητηριάζει το μυαλό μας με ατομικισμό, υλισμό, ασέβεια και ασέβεια - που στάζει από όλες τις πλευρές και δηλητηριάζει τις ψυχές των θυμάτων της. Τα τιμαλφή που φορά η Βαβυλωνιακή πόρνη είναι πλούτη που λεηλατήθηκαν από τους κατακτημένους λαούς.
Το θηρίο στο οποίο καβαλάει η πόρνη, καθισμένη δίπλα στα μεγάλα νερά, είναι διάφορες, μικρότερες ή μεγαλύτερες, «αμυντικές συμμαχίες» με τις ΗΠΑ: ΝΑΤΟ, ο αραβικός συνασπισμός που επιτέθηκε στην Υεμένη, οι Σιωνιστές που ληστεύουν τους Παλαιστίνιους από τη γη τους.
Ο Άγιος Ιωάννης λέει ότι σε όραμα είδε «μια γυναίκα μεθυσμένη από αίμα». Μεταφράζοντας αυτό το απόσπασμα στα σημερινά γεγονότα, είναι το αίμα όλων των αντιπάλων της ηγεμονίας αυτής της πόρνης. Είναι το αίμα των αδελφών μας και των συντρόφων μας, είναι το αίμα του λαού της Υεμένης και των Παλαιστινίων, των κατοίκων της Δρέσδης και του Βελιγραδίου, που σκοτώθηκαν όλοι στο δικό τους έδαφος σε επιθετικούς πολέμους που διεξάγονται από μπράβους Γιάνκηδες. Είναι το αίμα όλων εκείνων εναντίον των οποίων ο Λευκός Οίκος τους αφήνει να λιμοκτονήσουν. Είναι το αίμα κάθε παιδιού από τη Συρία που δολοφονήθηκε από τους μισθοφόρους Γιάνκηδες.
Κάθε Παστούν που δολοφονήθηκε στον αμερικανικό βομβαρδισμό του χωριού του. Το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων, των οποίων τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ, και το αίμα εκείνων των ανθρώπων που μετά το θάνατό τους θρηνούν τα έθνη και ολόκληρο τον κόσμο. Στην αλαζονεία της, η Αμερική ένιωσε ότι μπορούσε να σκοτώσει οποιονδήποτε οπουδήποτε με βάση τις κατηγορίες για «τρομοκρατία» και την ανησυχία για τις ζωές των στρατιωτών της.
Ξέρουμε όμως ότι ο Θεός, η αλήθεια και το φως είναι με το μέρος μας. Μπορούν να μας επιτεθούν, να γελοιοποιήσουν τις παραδόσεις μας, να κλέψουν τους φυσικούς μας πόρους, να κυβερνήσουν με τις μαριονέτες τους. Μέχρι που κάποια στιγμή θα ξημερώσει και αυτά τα αιμοδιψή θηρία θα καούν στις ακτίνες του Θείου φωτός. Θα τους πετάξουμε έξω από τις χώρες μας, θα τους πάρουμε ότι έχουν κλέψει τόσο καιρό, θα καταλάβουμε τις φωλιές των κατασκόπων, όπως έκαναν οι Ιρανοί φοιτητές την αξέχαστη μέρα της 4ης Νοεμβρίου 1979.
Θα τους διώξουμε από την ψυχή, το μυαλό και τις χώρες μας. θα τους πετάξουμε έξω από τη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη, από τη Ρώμη και την Αθήνα, από το αυτοκρατορικό Άαχεν και το βασιλικό Παρίσι, από τη Σεούλ και το Τόκιο. Και αυτή η πόρνη που ήπιε το αίμα των αδελφών μας, αυτός ο Μεγάλος Σατανάς που μας λέει ότι δεν υπάρχει θέση για εμάς στον κόσμο του, θα μπορέσει να καταβροχθίσει τον εαυτό του μόνο από μέσα, έχοντας επίγνωση της ανικανότητας του. Αυτό είναι το μήνυμα, μετά από περισσότερα από 40 χρόνια, για όλους εμάς.
Την στιγμή που η άκρα αριστερά εξελίσσεται στο πιο χρήσιμο εργαλείο των κυβερνητικών σχεδιασμών για την επιβολή ολοκληρωτικής διακυβέρνησης με άκρως δημοκρατικές πρακτικές, και η δεξιά υπηρετεί με πάθος τον ακραίο φιλελευθερισμό προς όφελος του κεφαλαίου που κατασπαράσσει τα πάντα, κάποιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται στον Αμερικανισμό και τον Διεθνή Σιωνισμό.
Σε αντίθεση με τους εν Ελλάδι antifaπου πανηγύρισαν την εξόντωση του με δημόσια ανακοίνωση τους και τους εθνοκάπηλους «νεοεθνικιστές» που επικρότησαν και αυτοί δημοσίως την εντολή δολοφονίας με droneπου έδωσε ο φιλοσιωνιστής Trumpμε στόχο έναν ανώτατο αξιωματούχο ανεξάρτητης χώρας που έκανε διέλευση από το Ιράκ, υπάρχουν και Έλληνες που στηρίζουν την Ιρανική επανάσταση, μια νικηφόρα επαναστατική διεργασία και ναυαρχίδα της Αντισιωνιστικής αντίστασης από την κεντρική Ασία μέχρι το κέρας της Αφρικής. Οι προαιώνιοι αντίπαλοι του Ελληνισμού αναδεικνύονται σήμερα στους σύγχρονους «300» και προασπίζονται αξίες και αρχές απέναντι στον πολυφυλετικό στρατό των καπιταλιστών.
Δυο χρόνια συμπληρώθηκαν από την άνανδρη δολοφονία του Εθνικοεπαναστάτη Στρατηγού QassemSoleimani. Στην πόλη των Αθηνών την 28η Δεκεμβρίου 2021 στην Σταδίου στον «Ιανό» παραβρέθηκαν δεκάδες Ιρανοί και Έλληνες - ανάμεσα τους και συναγωνιστές της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης» - στην παρουσίαση του βιβλίου των εκδόσεων Ταξιδευτής «Ο ευτυχισμένος φίλος μας», που είναι αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του δολοφονημένου Ιρανού Στρατηγού ενός Μάρτυρα του Περσικού έθνους.
Μια εκδήλωση που ελάχιστοι πρόβαλλαν από όλο το πολιτικό φάσμα που υποτίθεται ότι διαφωνεί με την Αμερικανική και Ισραηλινή εξωτερική πολιτική. Θάφτηκε κυριολεκτικά η είδηση της βιβλιοπαρουσίασης από τα «κοράκια» που διαφεντεύουν τον τόπο μας και κυρίως από αυτούς που ικανοποιούνται στο να εμφανίζονται ως δήθεν πολέμιοι του ιμπεριαλισμού ενώ να σημειωθεί ότι για λόγο που δεν γνωρίζουμε δεν έγινε όπως αναμενόταν η απευθείας μετάδοση στο διαδίκτυο της εν λόγω εκδήλωσης ενώ υπήρχε κανονικά στο πρόγραμμα των διοργανωτών ...
Το βιβλίο - η εξαιρετική μετάφραση του Αλί Καρατζί - αποτελεί ένα ανθολόγιο κειμένων από μικρές ιστορίες από συντρόφους, συνεργάτες ή απλούς στρατιώτες που μοιράστηκαν τις ενθυμήσεις τους από τον Στρατηγό Σολεϊμανί. Επίσης περιλαμβάνονται μαρτυρίες από προσωπικότητες, όπως ο ήγέτης της Χεζμπολάχ Χασάν Νασράλα.
Το να έρχεσαι σε επαφή με έναν κόσμο που προασπίζεται επαναστατικές αρχές προς όφελος και του Ελληνισμού, αφού ο εχθρός για εμάς είναι σήμερα οι Σαούντ τα παρακλάδια τους και οι περιφερειακές συμμαχίες των ισλαμοκαπιταλιστών είναι σαφέστατα ένα καθήκον των Αυτόνομων Εθνικιστών/Εθνικοσοσιαλιστών.
Για αυτούς όμως που αρέσκονται στο να μιλούν στο πλευρό δεξιών και εμμονικών αντιφασιστών (και μάλιστα σε πολυτελείς αίθουσες μετά φαγητού) γενικά και αόριστα για το «Ισλάμ» χωρίς να λένε το παραμικρό για τον καίριο ρόλο του Τελ Αβίβ στην ανάπτυξη του ISISή την εμπλοκή Σιωνιστικών ΜΚΟ στην προώθηση μαζών στα νησιά και την ενδοχώρα καθώς και τον ρόλο της «Μουσουλμανικής Αδελφότητας» ή τέλος έστω τον σημαντικό ρόλο του Πακιστάν - που επισκέφτηκε την πρεσβεία του γνωστός ακροδεξιός και παλαιότερα συνεργάτης του πολυπράκτορα Βαβύλη - τους αφήνουμε στην κρίση αυτών που γνωρίζουν την ουσία και τις συνθήκες της σύγχρονης γεωπολιτικής διαμάχης και αρνούνται να ακολουθήσουν πρακτικές και λογικές ενάντια στις ιδέες μας.
"Από τώρα και στο εξής, η δέσμευση μας θα είναι για εκείνους τους άντρες, από όλα τα πολιτικά και ιδεολογικά υπόβαθρα, που δεν έχουν εγκαταλείψει αυτά τα διαβόητα χρόνια και για εκείνους τους νέους που τώρα κοιτάζουν απλώς σε αυτήν την έρημο των ερειπίων και αναρωτιούνται " γιατί;" [...] Υπάρχουν βιβλία και γραπτά του άλλου "άκρου" που δεν μπορούν να ανακυκλωθούν στο "σύστημα" που θα μπορούσαμε να προσυπογράψουμε λέξη προς λέξη, υπάρχουν δίκαιοι και θαρραλέοι άνδρες με τους οποίους θα νιώθαμε τιμή να μοιραστούμε πολλά.
Αλλά πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η νέα επαναστατική κουλτούρα δεν είναι αυτή του συνολικού συγκρητισμού μεταξύ των ασυμβίβαστων ιδεών, η λάθρα κουλτούρα των et-et (είτε το ένα είτε το άλλο, "και έτσι και γιουβέτσι") ad usum delphini (προς χρήση από τους δελφίνους) από τους πρώην επαναστάτες σε όλα τα μέτωπα που σήμερα ηγεμονοποιήθηκαν και αναγνωρίστηκαν από τους αφεντάδες, πολιτικούς ή/και καθηγητές . Η δική μας θα είναι τότε η κουλτούρα του aut - aut (ή το ένα ή το άλλο), των νέων και ριζικών αντιθέσεων, με τους συντρόφους του αύριο ενάντια στους εχθρούς του σήμερα και τους ψεύτικους φίλους του χθες. Αυτά είναι λοιπόν τα πραγματικά μέτωπα του αγώνα στην Ιταλία, τα οποία διασχίζουν κάθετα τα παλιά μέτωπα του παρελθόντος."
Από το οπισθόφυλλο του "Στις Ρίζες του Ροσσομπρουνίσμο".
"Στην παγκόσμια, ιδεολογική και γεωπολιτική σύγκρουση, η επιλογή μας είναι μόνο μία και υποχρεωτική: με την Ισλαμική Πολιτεία του Ιράν και με όλους τους αφιερωμένους λαούς στην γη και τον πολιτισμό τους, σε μια θανάσιμη πάλη ενάντια σε οποιονδήποτε ιμπεριαλισμό, μεγάλο ή μικρό, πάντα εξαρτώμενο από απάτριδα και κοσμοπολίτικα παγκόσμια συμφέροντα"
Αντίθετα, ο Terracciano είδε στο επαναστατικό Ισλάμ που προώθησε το Ιράν, έναν σύμμαχο ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, λόγω της σημασίας που δίνεται στην ταυτότητα, στην κυριαρχία του λαού, στη δικαιοσύνη και στην καταπολέμηση της καταπίεσης. Ο Terracciano σε ορισμένα σημεία φαίνεται σχεδόν να υποδηλώνει ότι αυτός ο τύπος Ισλάμ, σε αντίθεση με το Σαουδο-Βαχαμπισμό θα μπορούσε να είναι σωτηρία για την Ευρώπη, ή τουλάχιστον πηγή έμπνευσης, καθώς και σύμμαχος κατά της παγκοσμιοποίησης"
Από τον δεύτερο το τόμο της συλλογής κειμένων του Κάρλο Τερρατσιάνο, "Ένοπλη Σκέψη"
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Θα ήθελα να αναλύσω τη μορφή του στρατηγού Soleimani σε δύο διαφορετικά επίπεδα: ένα ιδεολογικό επίπεδο και ένα γεωστρατηγικό, παρέχοντας ταυτόχρονα ένα γεωπολιτικό πλαίσιο των τελευταίων ετών.Από αυτήν την άποψη, είναι πολύ σημαντικό να υπογραμμιστεί το γεγονός ότι, από αμερικανική (ή σιωνιστική) προοπτική, ο στρατηγός Soleimani αντιπροσώπευε απειλή και στα δύο επίπεδα.σε αυτήν την περίπτωση θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί.Είναι επίσης σημαντικό να κατανοήσουμε ότι η δολοφονία του στρατηγού Soleimani και η πρόσφατη δολοφονία του επιστήμονα Mohsen Fakhrizadeh συνδέονται στενά.Αυτό είναι αρκετά προφανές.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από το γεωστρατηγικό επίπεδο.Ήδη το 2018, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Mike Pompeo, κατά τη διάρκεια διπλωματικής αποστολής στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δήλωσε: "Ο Qassem Soleimani προκαλεί προβλήματα στο Ιράκ και τη Συρία και πρέπει να αυξήσουμε το κόστος για την οργάνωση του και τον ίδιο προσωπικά" [1].
Πάντα το 2018, ο πρωθυπουργός της σιωνιστικής οντότητας Μπέντζαμιν Νετανιάχου κάλεσε την αποκαλούμενη «διεθνή κοινότητα» να θυμάται το όνομα του Mohsen Fakhrizadeh, τον οποίο θεωρούσαν ο ίδιος και η Μοσάντ ως διευθυντή τον μυστικού προγράμματος πυρηνικών όπλων του Ιράν [2].
Αυτό σημαίνει κυρίως δύο πράγματα: 1) ήταν και οι δύο στη λίστα δολοφονιών των αμερικανικών-σιωνιστικών υπηρεσιών για μεγάλο χρονικό διάστημα. 2) οι δολοφονικές επιχειρήσεις χρειάστηκαν τουλάχιστον δύο χρόνια για να πραγματοποιηθούν.
Επιπλέον, υπάρχει και ένα άλλο γεγονός που θα ήθελα να υπογραμμίσω. Δεν πιστεύω σε συμπτώσεις. Λίγες ώρες πριν από την τραγική έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού, ακόμη και αν το Ισραήλ αρνήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη για αυτό που πραγματικά συνέβη, ο Νετανιάχου απειλούσε τη Χεζμπολάχ στην κοινωνική πλατφόρμα του Twitter. Και αυτή η συγκεκριμένη περιοχή της πόλης του Λιβάνου θεωρήθηκε από τον Ιούλιο του 2020 ως στρατηγικός στόχος από την Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη [3].
Επομένως, αυτό που αντιμετωπίζουμε εδώ είναι μια ακριβής και επιθετική στρατηγική για δολοφονίες, αποσταθεροποίηση και σαμποτάζ (συμπεριλαμβανομένων των κυβερνοεπιθέσεων) που, κατά τη γνώμη μου, υπερβαίνει κατά πολύ τον σιωνιστικό φόβο για την ιρανική πυρηνική βόμβα και δεν ισχύει αποκλειστικά για το Ιράν (ή την ευρύτερη Μέση Ανατολή) αλλά για ολόκληρη την Ευρασιατική Ήπειρο. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ανάγω προσωπικά τον στρατηγό Soleimani, σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά τη κτηνώδη και ύπουλη δολοφονία του, ως μάρτυρα της Ευρασίας: μάρτυρας στην μάχη για τον τερματισμό της αμερικανικής ηγεμονίας σε ολόκληρη την ευρασιατική περιοχή.
Στην πραγματικότητα, τα τρία γεγονότα που αναφέρθηκαν προηγουμένως (οι δολοφονίες του Soleimani και του Fakhrizadeh και η έκρηξη στη Βηρυτό) συνδέονται μεταξύ τους, αλλά, ταυτόχρονα, συνδέονται ακόμη και με άλλες γεωπολιτικές διαδικασίες που βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρασία: την αποσταθεροποίηση του Καυκάσου, το σαμποτάζ της Πρωτοβουλίας του Νέου Δρόμου του Μεταξιού σε πολλές περιοχές ενδιαφέροντος (Κιργιστάν, Κασμίρ και Ταϊλάνδη για παράδειγμα), η πίεση στα σύνορα της Κίνας.
Για να είμαστε σαφείς, προς το παρόν, δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι αυτή η στρατηγική θα τελειώσει με τη νέα αμερικανική κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, αυτή η στρατηγική ξεκίνησε ήδη υπό τη διοίκηση του Ομπάμα. Ο Τραμπ απλώς το ώθησε στα άκρα του.
Από το 2014, ο Μπαράκ Ομπάμα αναγνώρισε το γεγονός ότι, σε μια στιγμή οικονομικής παρακμής αλλά και παρακμής ισχύος, ήρθε η ώρα για τις ΗΠΑ να τερματίσουν την περίοδο των άμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων λόγω του υψηλού κόστους τους. Αλλά ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, φυσικά, δεν εννοούσε τέλος του αμερικανικού παρεμβατισμού. Απλώς, στη στρατηγική του Ομπάμα, αυτός ο «παρεμβατισμός», σε περίπτωση μη άμεσης απειλής για την Αμερική, θα είχε ανατεθεί σε περιφερειακούς συμμάχους, αντιπροσώπους και εργολάβους [4].
Υπό αυτήν την έννοια, ο Ντόναλντ Τραμπ απλώς ακολούθησε τα βήματα του προκατόχου του. Η σαφέστερη απόδειξη αυτού είναι η άνευ όρων υποστήριξη που παρέχεται σε τρομοκρατικές ομάδες όπως οι «Ιρανοί Μουτζαχεντίν του Λαού» (οι οποίοι πιθανότατα έπαιξαν ρόλο, με τη Μοσάντ, στη δολοφονία του Φαχριτζάντε) [5] ή το αντι-κινεζικό Ισλαμικό Κίνημα του Τουρκεστάν ( πρόσφατα αφαιρέθηκε από τις ΗΠΑ από τη λίστα των τρομοκρατικών οργανώσεων).
Όσον αφορά τον Donald Trump, υπάρχει μια άλλη σημαντική πτυχή. Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών της κυβέρνησης Τραμπ, πολλές φορές ο Πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ και ο Ανώτατος Ηγέτης Αλί Χαμενεΐ επιβεβαίωσαν ότι η προεδρία του έδειξε το πραγματικό επιθετικό πρόσωπο της Αμερικής. Εάν αυτό ισχύει για τη Συρία, την Παλαιστίνη, το Ιράν ή τη Βενεζουέλα, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για τη «Δύση». Στην πραγματικότητα, στο γεωγραφικό χώρο που υπόκειται στην αμερικανική πολιτιστική ηγεμονία διαδόθηκε αρκετά ο μύθος του «ειρηνισμού» ενός υποτιθέμενου «αντι-συστημικού» προέδρου των ΗΠΑ. Ολόκληρη η Δύση, ακόμη και μερικοί ανυποψίαστοι γεωπολιτικοί θεωρητικοί, έχουν κρατηθεί κάτω από ένα τέτοιο ξόρκι που τους έκανε να πιστεύουν ότι η κυβέρνηση Τραμπ θα θέσει τη λέξη «τέλος» στην εποχή του αμερικανικού παρεμβατισμού σε όλο τον κόσμο, επιστρέφοντας σε μια ορισμένη «απομόνωση». Έτσι, για τέσσερα χρόνια έχουμε δει μια συνεχή προσπάθεια ορισμένων μέσων (ακόμη και εναλλακτικών) να απεικονίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ ως «ειρηνιστή» σε αγώνα με το αμερικανικό βαθύ κράτος. «Δεν κήρυξε νέο πόλεμο», έλεγαν. Τώρα ξέρουμε ότι δεν υπήρχε τίποτα πιο μακριά από την πραγματικότητα από αυτό.
Πρώτα απ 'όλα, οι εμπορικοί πόλεμοι θεωρούνται πόλεμοι από κάθε άποψη. Και, στην περίπτωση του Ιράν (ή της Κίνας και της Ρωσίας), ένας πόλεμος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, ακόμη κι αν δεν δηλώνεται ανοιχτά και με ασύμμετρο χαρακτήρα. Δεύτερον, η λεγόμενη «απομόνωση», όπως επεσήμανε ο Γερμανός λόγιος Carl Schmitt, ήταν η πρώτη πραγματική έκφραση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Τρίτον, το ιδεολογικό σύστημα πίσω από την άνοδο του «τραμπισμού» εξακολουθεί να επηρεάζεται έντονα από τη θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών. Τέταρτον, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την τεράστια βοήθεια που έδωσε το Σιωνιστικό Αμερικανικό λόμπι στον Ντόναλντ Τραμπ για την εκλογική του εκστρατεία [6].
Προσωπικά, πιστεύω ότι αυτό που αποκαλούμε"τραμπισμό" αντιπροσωπεύει την πιο επιθετική και παρακμιακή φάση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Η προεδρία του Τραμπ, επιταχύνοντας ορισμένες γεωπολιτικές διαδικασίες που έχουν ήδη ξεκινήσει πριν από το 2016, μόλις σηματοδότησε το δρόμο για την εφαρμογή της στρατηγικής που οι ΗΠΑ χρειάζονταν για να σώσουν την ηγεμονική τους παγκόσμια κατάσταση. Για παράδειγμα, είμαι πολύ σίγουρος ότι δεν θα υπάρχει χώρος για επιστροφή στο JCPOA. Οι όροι αυτής της συμφωνίας, στην πραγματικότητα, δεν τηρούνταν από την αμερικανική μεριά ήδη κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Ομπάμα. Και, κατά τη γνώμη μου, ακόμη και μέσω του JCPOA (με στόχο να παγώσει προσωρινά τη σύγκρουση στη Μέση Ανατολή, προκειμένου οι ΗΠΑ να επικεντρωθούν στην απειλή της Άπω Ανατολής: δηλαδή την Κίνα), ο τελικός στόχος για την Ουάσινγκτον ήταν μια διείσδυση στο Ιράν που θα μπορούσε να οδηγήσει σταδιακά σε επιχειρήσεις «αλλαγής καθεστώτος» από τα μέσα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι ο Ayatollah Khamenei έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει ότι είναι καιρός να εξουδετερωθούν από τις κυρώσεις περισσότερο από να χαλαρώσουν. Από αυτήν την άποψη, η στρατηγική εταιρική σχέση με την Κίνα και τη Ρωσία είναι θεμελιώδης (αλλά και με το Πακιστάν και την Τουρκία) [7]. Και είναι θεμελιώδες να ενισχυθούν οι στρατιωτικές δυνατότητες του Ιράν και η στρατηγική του αποτροπή [8].
Τώρα, ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στον στρατηγό Soleimani. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση της αμερικανικής στρατηγικής στη Μέση Ανατολή που έχουμε αναφέρει προηγουμένως. Στην πραγματικότητα συνέβαλε με τις οργανωτικές του ικανότητες στην ανάπτυξη της ιρανικής μη συμβατικής στρατιωτικής ικανότητας που επέτρεψε στην Τεχεράνη να ενεργήσει ως περιφερειακή δύναμη, ακόμη και αν υπό καθεστώς κυρώσεων και εμπάργκο. Χάρη στον στρατηγό Soleimani και τη Δύναμη Quds, που νίκησε τους αντιπροσώπους (proxies) των σιωνιστών στη Συρία και το Ιράκ, το Ιράν μπόρεσε να διαδώσει τη γεωπολιτική του επιρροή στην περιοχή. Με άλλα λόγια, η συμβολή του Soleimani υπήρξε θεμελιώδης για την αποκατάσταση της Τεχεράνης ως γεωπολιτικού «πόλου». Τι σημαίνει αυτό; Κάθε γεωπολιτικός «πόλος» χρειάζεται δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να επιτελεί τον ρόλο του: έναν πνευματικό προσανατολισμό που προσελκύει ανθρώπους γύρω του και τη στρατιωτική ικανότητα να προβάλλει επιρροή και να εγγυάται την ασφάλεια. Πριν από τον Soleimani, το Ιράν είχε μόνο το πρώτο χαρακτηριστικό: έναν παραδοσιακό πνευματικό προσανατολισμό (όχι έναν τεχνητό, όπως η «Ιουδαϊκή-Χριστιανική Δύση») [9]. Τώρα έχει και τα δύο χαρακτηριστικά που αναφέρθηκαν προηγουμένως. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο σκοτώθηκε και γιατί, ακόμη και πριν από το θάνατο του, ο Ali Khamenei τον αποκαλούσε «ζωντανό μάρτυρα της Επανάστασης».
Η δολοφονία του Soleimani, που προσπαθούσε να οικοδομήσει μια Μέση Ανατολή απαλλαγμένη από την ηγεμονία των ΗΠΑ μέσω ειρηνικής συνεργασίας μεταξύ των κρατών της, άνοιξε τις πόρτες στην υπογραφή της λεγόμενης «Συμφωνίας του Αβραάμ»: μιας ψεύτικης ειρηνευτικής συμφωνίας που χρηματοδοτήθηκε από την Ουάσινγκτον και είχε ως στόχο χτίζοντας ένα μπλοκ αντίθεσης όχι μόνο εναντίον της Τεχεράνης (ή απλά για να εξασφαλιστούν πελάτες στην αμερικανική στρατιωτική βιομηχανία), αλλά και ενάντια σε οποιαδήποτε πιθανότητα συνεργασίας μεταξύ της περιοχής της Μεσογείου, της Ευρώπης, και του τμήματος της Ευρασίας που παραμένει εκτός του αμερικανικού γεωπολιτικού ελέγχου. Με λίγα λόγια, με αυτό το στρατηγικό σχέδιο, η Αμερική στοχεύει να διατηρήσει την ηγεμονία της όχι μόνο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής αλλά και στην Ευρώπη: το «μαργαριτάρι» της μη παραδοσιακής «αυτοκρατορίας» τους, που εξακολουθεί να καταδικάζεται σε πλήρη έλλειψη κυριαρχίας [10]..
Λαμβάνοντας υπόψη το «ιδεολογικό επίπεδο», ο Soleimani ήταν μια απειλή για τη «Δύση» επειδή, ως μουσουλμάνος, νίκησε το Ισλαμικό Κράτος: μια καθαρή δημιουργία δυτικών υπηρεσιών πληροφοριών χρήσιμων, όχι μόνο για τις επιχειρήσεις αποσταθεροποίησης, αλλά και για να συνεχίσει τη ρητορική της σύγκρουσης πολιτισμών που, τα τελευταία 20 χρόνια, διαμόρφωσε την ιδεολογική ζωή του κόσμου που υπόκειται στην αμερικανική ηγεμονία. Με άλλα λόγια, το έργο του Μάρτυρα Soleimani έχει διαλύσει την ιδεολογική υπερδομή που χτίστηκε από ορισμένους Αμερικανούς θεωρητικούς για να εγγυηθεί και να δικαιολογήσει τον ρόλο των ΗΠΑ ως παγκόσμιου αστυνομικού στη μονοπολική στιγμή. Οι μονάδες Pasdaran, Hezbollah και People Mobilization, για παράδειγμα, υπερασπίστηκαν τις χριστιανικές κοινότητες στη Συρία και το Ιράκ από τη βία που διαπράττουν οι τρομοκρατικές ομάδες που οπλίζονται από τη «Δύση» [11].
Ξεπερνώντας τη δυτική σύγκρουση πολιτισμών με το Ισλάμ, ο Soleimani άνοιξε νέες δυνατότητες για την πολυπολική εξέλιξη της παγκόσμιας τάξης. Μπορεί να είναι ο «εκπολιτιστής ήρωας» των απελπισμένων μας χρόνων. Η υποδειγματική του ζωή υπερβαίνει τα σύνορα του Ιράν και του ίδιου του Ισλάμ.
Χρησιμοποιώντας τα λόγια του Ιμάμη Χομεϊνί, μπορούμε να πούμε ότι ήταν πραγματικός άνθρωπος και, κυρίως για αυτόν τον λόγο, σκοτώθηκε. Επειδή οι εχθροί της ανθρωπότητας φοβούνται πάντα τους πραγματικούς ανθρώπους [12].
Το θέμα τώρα είναι να καταλάβουμε εάν το Ιράν θα έχει τη δύναμη να διατηρήσει ζωντανή την κληρονομιά του. Προσωπικά το πιστεύω, αλλά, δεδομένου ότι δεν βλέπω την πιθανότητα μιας νέας συμφωνίας με τη «Δύση» στο εγγύς μέλλον, νομίζω ότι είναι ζωτικής σημασίας να βελτιωθεί η συνεργασία με τις πολυπολικές δυνάμεις της Ευρασίας.
Η γεωπολιτική του Ιράν μετά την δολοφονία του Στρατηγού Soleimani
του Amedeo Maddaluno
Για να χρησιμοποιήσουμε ένα γεωγραφικό κριτήριο, μπορούμε να διακρίνουμε μεταξύ «κοντινών» και «μακρινών» κινδύνων που περιβάλλουν την Ισλαμική Δημοκρατία.
Το κύριο πρόβλημα που πρέπει να φοβάται το Ιράν είναι οι κοντινοί κίνδυνοι. Το κύριο πραγματικό «μακρινό πρόβλημα» αντιπροσωπεύεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην Τεχεράνη πολλοί πιστεύουν ότι ο νέος Πρόεδρος θα είναι πιο ανοιχτός προς τη διεξαγωγή διαλόγου με το Ιράν, και αυτό πιστεύουν ότι θα είναι καλό. Για να είμαστε ξεκάθαροι, αυτό θα συμβεί: ο Μπάιντεν πιθανότατα θα στραφεί περισσότερο προς την Ισλαμική Δημοκρατία και θα φέρει μια χαλάρωση - αν όχι άρση - των κυρώσεων που θα είναι σημαντική για την περσική οικονομία. Ενδεχομένως: Ο Πρόεδρος Μπάιντεν δεν είναι απαραίτητα εχθρός των επεμβατικών δημοκρατικών. Το ζήτημα είναι μακροπρόθεσμα: η εγκατάλειψη του στόχου των ΗΠΑ να υποτάξει το Ιράν δεν προβλέπεται και, μακροπρόθεσμα, οι ΗΠΑ έδειξαν ότι δεν είναι αξιόπιστη εταίρος για συμφωνίες. Υπογράφουν συνθήκες που καταγγέλλουν όταν αλλάζει η διοίκηση. Επιτίθενται στρατιωτικά σε χώρες - σκεφτείτε τη Λιβύη - που είχαν προηγουμένως υποδεχθεί στην παγκόσμια τάξη που οι ίδιες δημιούργησαν. Έτσι, η Ισλαμική Δημοκρατία πρέπει να καταλάβει ότι δεν έχει πραγματική μόχλευση για να επηρεάσει την πολιτική των ΗΠΑ με πιο φιλανθρωπικό και ανθεκτικό τρόπο: όπως λέμε στην Ιταλία, «Μπορείτε να επιλέξετε έναν λύκο για φίλο, αλλά τότε πρέπει να κρατήσετε κι ένα σκυλί μαζί σας». Η μόνη επιλογή που έχει η Ισλαμική Δημοκρατία είναι ένα σταθερό και αξιόπιστο σύστημα συμμαχίας και εταιρικής σχέσης: το τέλος της "ούτε Δύση, ούτε Ανατολή, Ισλαμική Δημοκρατία!» πολιτικής μπορεί να είναι δυσάρεστο αλλά απαραίτητο.
Ποιες συμμαχίες; Η Ρωσία βρίσκεται σε μια παρακμή που είναι και οικονομική και στρατιωτική, αγωνίζεται να διατηρήσει ζωντανή την επιρροή της στα πρώην σοβιετικά κράτη. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει ευκαιρίες για το Ιράν να προσφέρει στη Ρωσία την ευκαιρία να εκτρέψει το ενδιαφέρον των ΗΠΑ από το τις εγγύς περιοχές στις πιο μακρινές: σε πολλά θέατρα το ρωσικό και το ιρανικό ενδιαφέρον μπορεί να συμπέσει, πάρτε την Συρία και τη Βενεζουέλα για παράδειγμα: και οι δύο πρέπει να συγκρατήσουν και ενδεχομένως να ανατρέψουν τον αμερικανικό επεκτατισμό, ρεαλιστικά "ενώνοντας" τις σχέσεις τους για διαφορετικά θέματα - η ρωσική και η ιρανική πολιτική απέναντι στο Ισραήλ είναι σίγουρα διαφορετική αν όχι αντίθετη. Ένας άλλος πραγματικός φίλος για το Ιράν μπορεί να βρεθεί στην Κίνα: όχι μόνο η Λαϊκή Δημοκρατία πρέπει να "ενσωματώσει και να αντιστρέψει" τις πολιτικές των ΗΠΑ, αλλά επίσης μοιράζεται τα ίδια προβλήματα της Ισλαμικής Δημοκρατίας με την Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει επανειλημμένα δείξει και καταστήσει σαφές ότι δεν έχει ανεξάρτητη πολιτική. Εάν η Ευρώπη πρέπει προσωρινά να αντιμετωπίσει και την αντί-ΕΕ διοίκηση στην Ουάσινγκτον, απλώς αναμένει μια νέα φιλοευρωπαϊκή διοίκηση και ενεργεί αντιδραστικά. Εάν μια φίλο-ΕΕ διοίκηση φτάσει στον Λευκό Οίκο, η Ευρώπη αρχίζει να ενεργεί πιο ενεργητικά, αλλά πάντα προς τις ΗΠΑ, όχι προς τον κόσμο. Δεδομένου ότι η ιρανική πολιτική της ΕΕ ήταν παράλληλη ή αντιδραστική με αυτήν των ΗΠΑ και ποτέ δεν ήταν ενεργή ή ανεξάρτητη, έτσι θα είναι και η πολιτική της Ένωσης για την Κίνα.
Εάν, για τα μακρινά προβλήματα, το Ιράν δεν έχει μοχλό, προς τα κοντινά, δηλαδή το Ισραήλ, την Τουρκία και τον αραβικό κόσμο, έχει λίγα περισσότερα. Ο αραβικός-σουνιτικός κόσμος χτίζει μια όλο και ισχυρότερη σχέση με το Ισραήλ, και αυτή η σχέση δεν είναι παρά μια αντί-περσική συμμαχία. Η πολιτική της Τουρκίας έχει τη δική της αντί-περσική θέση και το Ιράν δύσκολα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί την απόσταση μεταξύ της Άγκυρας, του Τελ Αβίβ και του Ριάντ ή του Αμπού Ντάμπι. Η Τουρκία ξαναχτίζει τον οθωμανικό της χώρο, μέχρι στιγμής με τη σιωπηλή έγκριση των ΗΠΑ και τη σιωνιστική σιωπηλή συνεργασία. Η τουρκική ατζέντα, εκτός από την προπαγάνδα, δεν είναι παν-ισλαμική ή «ευρασιατική» ατζέντα αλλά παν-τουρκική και εθνικιστική. Οι ΗΠΑ - και το Ισραήλ - γνωρίζουν ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αντί-ρωσικούς, αντί-κινεζικούς και αντί-Ιρανικούς σκοπούς: ο τουρκικός χώρος μπορεί να χωρίσει αυτούς τους τρεις κόσμους και να τους χωρίσει ο ένας από τον άλλο σαν σπαθί. Η πολιτική των ΗΠΑ και του Ισραήλ περιελάμβανε πάντοτε ανατροπή βασισμένη στις εθνικότητες για να αποσταθεροποιήσει τους εχθρούς της, και οι τουρκικές μειονότητες όπως αυτές στο Ιράν και στην Κίνα είναι τέλειο εργαλείο για αυτό το σκοπό. Το μόνο γεωγραφικό εμπόδιο από την Κωνσταντινούπολη προς την Κασπία Θάλασσα ήταν η Αρμενία και η Τουρκία μόλις την νίκησε, και σύμφωνα με πληροφορίες χρησιμοποίησε τακφίρ τρομοκράτες που το Ιράν πολέμησε στη Συρία, και τώρα εγκατέστησε στα σύνορα του Ιράν χρησιμοποιώντας ισραηλινά όπλα. Για άλλη μια φορά, όπως και στη Συρία, οι άμεσες επείγουσες ανάγκες της Ρωσικής Ομοσπονδίας, της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ευθυγραμμίζονται μιας και φιλοξενούν στο έδαφος τους και θέλουν να ανατρέψουν τον τουρκικό εθνικισμό. Προς το Ισραήλ και προς τις σουνιτικές αραβικές χώρες, οι πολιτικές αυτών των τριών παραγόντων είναι διαφορετικές και, σε ορισμένες περιπτώσεις, αποκλίνουν, αλλά η απειλή που θέτει ο παντουρκισμός είναι άμεση και ευθεία και για τις τρεις. Αντιμαχόμενες τον μπορεί να θέσουν τη βάση για την ενίσχυση του κοινού εδάφους.
Με την ζήτηση υδρογονανθράκων - και τις τιμές - να μειώνονται χρόνο με το χρόνο, η Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν δεν έχει πολλά να προσφέρει στη "Δύση": όχι πολλά περισσότερα από τη δική της - μικρή - εσωτερική αγορά, μια συγκεκριμένη βιομηχανική βάση παραγωγής και ένα μορφωμένο εργατικό δυναμικό που μπορεί να κάνει έναν πιθανό τεχνολογικό τομέα να ευδοκιμεί. Όλα πράγματα που η Δύση μπορεί να τα βρει κι αλλού. Ούτε οι πολιτικοί στόχοι ή τα συμφέροντα της Δύσης και του Ιράν συμπίπτουν. Το Ιράν χρειάζεται μια σφαίρα ασφάλειας, η Δύση χρειάζεται και την περικυκλώσει. Το Ιράν χρειάζεται εμπόριο: οι ΗΠΑ πρέπει να το απομονώσουν. Το Ιράν χρειάζεται να καταπολεμήσει τον τακφιρισμό και τον αυτονομισμό ως υπαρξιακή απειλή: όχι μόνο οι ΗΠΑ βρίσκονται σε καλές σχέσεις με τους χρηματοδότες των τακφίρ από το Ριάντ έως τη Ντόχα, αλλά και με τους ίδιους τους τακφίριστες από το Αφγανιστάν στη δεκαετία του '80 έως τη Συρία στη δεκαετία του '10. Μπαίνω στην πρόκληση όλοι να πουν ότι κάνω λάθος, αν δηλώσω ότι ο τομέας της πιο ικανής συνεργασίας μεταξύ της Δύσης και του Ιράν θα ήταν ο τουρισμός - και ακόμη και τότε, ένας εξειδικευμένος τουρισμός καλά εκπαιδευμένων Ευρωπαίων στην Ισλαμική Δημοκρατία. Ο τελικός γεωπολιτικός στόχος της Δύσης είναι η αποφυγή της γέννησης μιας αυτόνομης δύναμης στη Μέση Ανατολή, οπότε δεν είναι δυνατή μια μακροπρόθεσμη πραγματική φιλία.
Όλα όσα έχει να προσφέρει το Ιράν, για τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας θα ήταν καλοδεχούμενα. Η μετάβαση της Κίνας στην πράσινη ενέργεια θα είναι πιο αργή και το φυσικό αέριο του Ιράν μπορεί να βοηθήσει πολύ ως μια φτηνή πηγή ενέργειας μετάβασης. Το κινεζικό προϊόν, ακόμα φθηνότερο από τα δυτικά, μπορεί να ταιριάζει ευκολότερα στην αγορά του Ιράν και έτσι η ιρανική βιομηχανία να μπορεί εύκολα να εισαχθεί σε κινεζικές αλυσίδες προϊόντων. Η θέση του Ιράν ως γέφυρα «στη μέση της Μέσης Ανατολής» είναι ενδιαφέρουσα για τον κινεζικό δρόμο του μεταξιού και για πιθανή ρωσική πρόσβαση στον Ινδικό Ωκεανό. Από την άλλη πλευρά, ο δυτικός κόσμος που προσπαθεί να βλάψει τους δεσμούς με την Κίνα δεν θα ενδιαφερόταν σε καμία περίπτωση για μια τέτοια γέφυρα. Εάν η Δύση έχει συμφέρον να ανατρέψει το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία έχουν συμφέρον για ένα σταθερό Ιράν. Οι τρεις χώρες μπορούν να έχουν διαφορετικούς φίλους - πάρτε τη σχέση της Κίνας και της Ρωσίας με το Ισραήλ και με τις αραβικές μοναρχίες: αλλά σίγουρα οι τρεις χώρες μοιράζονται τους ίδιους εχθρούς, δηλαδή τον αυτονομισμό, τον τακφιρισμό και τον παν-τουρκικό ρατσισμό. Επιπλέον, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας δεν παρεμβαίνει στην πολιτική της Μέσης Ανατολής καθώς δεν ενδιαφέρεται να παίξει το «μεγάλο παιχνίδι εξουσίας» σε αυτήν την περιοχή, αλλά μόνο ένα οικονομικό. Εάν το Ιράν είναι δικαίως καχύποπτο να βάλει όλα τα αυγά του σε ένα κινεζικό καλάθι, μια φιλία με τη Ρωσία μπορεί να αντισταθμίσει την κινεζική επιρροή και το αντίστροφο.
Το αμερικανικό, το σιωνιστικό και το ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν είναι αρνητικό. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: το Ιράν έχει πολύ λίγα να προσφέρει στη Δύση και η Δύση έχει μόνο συμφέρον να περιορίσει και να βλάψει το Ιράν για γεωπολιτικούς λόγους, όποιος κι αν ήταν ο κυρίαρχος στην Τεχεράνη. Ακριβώς για τους αντίθετους λόγους, το Ιράν μπορεί να οικοδομήσει μια εποικοδομητική σχέση με τη Ρωσία και την Κίνα, και το ίδιο μπορούν κι εκείνες με την Ισλαμική Δημοκρατία.
Όταν του ζητήθηκε να σκιαγραφήσει ένα «πορτρέτο» του αυτοκράτορα Ιουλιανού, ο θεολόγοςSergio Quinzio κατέφυγε σε μια άνευ προηγουμένου και προκλητική αναλογία: συνέκρινε τον «Αποστάτη» με τον Ιωάννη Παύλο Β', αναγνωρίζοντας στη δράση και των δύο την απελπισμένη προσπάθεια να διατηρηθεί ζωντανή μια θρησκεία ήδη καταδικασμένη να δύσει. "Αν ο Ιουλιανός με ρωτούσε για την πιθανότητα επανίδρυσης του παγανικού πολιτισμού - έγραψε ο θεολόγος - θα είχα δώσει την ίδια αρνητική απάντηση που θα έδινα σήμερα αν ο Πάπας με ρωτούσε σχετικά με την πιθανότητα επανίδρυσης του χριστιανικού πολιτισμού" (1). Όχι μόνο αυτό: «η ίδια η προσπάθεια αποκατάστασης που έκανε ο νεαρός αυτοκράτορας συνέβαλε στη συνέχεια στην οριστική διολίσθηση του παγανισμού. Και κάτι τέτοιο μου φαίνεται πως επαναλαμβάνεται τακτικά, στο βαθμό που στην ιστορία υπάρχουν ακριβείς επαναλήψεις "(2).
Ένας εξίσου πρωτότυπος παραλληλισμός προτάθηκε από τον Ζακ Φοντέιν, καθηγητή λατινικής γλώσσας και λογοτεχνίας στη Σορβόννη, στη συζήτηση με έναν δημοσιογράφο που πρότεινε σύγκριση μεταξύ του Ιουλιανού και άλλων πρωταγωνιστών της ιστορίας "με αρκετά παρόμοια έργα" (sic!) Όπως ο Χίτλερ ή Στάλιν. «Εγώ - απάντησε ο Fontaine - θα τον παραλλήλιζα καλύτερα, αν το θέλετε, με τον Χομεϊνί. Για τον φανατισμό, για το ότι αισθάνονταν επιφορτισμένος με έναν θεϊκό ρόλο, στο ότι θεωρούσε τον εαυτό του θεό. Και μετά για τον πολιτισμό. Για την βία, τον σεχταρισμό. Έχουμε πολύ ακριβείς φυσιογνωμικές περιγραφές του Ιουλιανού. Μία, από τον Αμμιανό της Αντιόχειας (η μυτερή γενειάδα, τα μαγνητικά μάτια, η ιερατική φιγούρα), τον κάνει να μοιάζει πολύ, ακόμη και στα χαρακτηριστικά του, με τον Ιρανό Αγιατολάχ "(3).
Έτσι εμπλουτίζεται η συλλογή ιστορικών μορφών με τις οποίες έχει συγκριθεί ο Ιουλιανός στο παρελθόν. Δεν ξέρουμε τι θα σκεφτόταν ο Στάλιν. Από την πλευρά του, ο Χίτλερ πιθανότατα θα εκτιμούσε τον παραλληλισμό, αυτός που επανειλημμένα εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον μεγάλο «Αποστάτη» (4).
Όσο για τον Khomeini, αφήνοντας κατά μέρος τις αυθαίρετες κοινοτοπίες σχετικά με τον «φανατισμό» και τον παραλογισμό του "στο ότι θεωρούσε τον εαυτό του θεό" (!), ένας σχετικά λιγότερο επιφανειακός λόγος θα μπορούσε να θεωρηθεί ο θεοκρατικός χαρακτήρας, κοινός τόσο στο έργο του Αυγούστου όσο και για σ' αυτό του Ιμάμη, για τον οποίο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια αναφορά στην αποκαταστατική δράση του ισλαμικού μονοθεϊσμού, εάν ήταν πραγματικά απαραίτητο, η προσπάθεια του Ιουλιανού να αποκαταστήσει αυτό που ορισμένοι ονόμασαν «κρατικό μονοθεϊσμό» (5). Ούτε αυτό το εγχείρημα θα ήταν επιστημονικά καταχρηστικό, δεδομένου ότι η ιδανική σχέση ανάμεσα στην αρχαία ηλιακή θεολογία και το Ισλάμ έχει επισημανθεί από έναν μελετητή του διαμετρήματος του Franz Altheim, σύμφωνα με τον οποίο "οι Νεοπλατωνιστές (...) ήταν επίσης οι πρωτοπόροι του Μωάμεθ και το παθιασμένο μίσος του ενάντια σε όλες τις θρησκείες που απέδωσαν έναν «σύντροφο» στον Θεό" (6), ενώ μια διάσημη μελέτη του Henry Corbin σχετικά με το δόγμα της θείας ενότητας (tawh td) στο σιιτικό Ισλάμ ανοίγει με αναφορά στην ακμάζουσα λογοτεχνία τη δεκαετία του 1920 γύρω από το «θρησκευτικό δράμα του αυτοκράτορα Ιουλιανού» (7).
Ωστόσο, ήταν ο ίδιος ο Ζακ Φοντέιν που πρότεινε, σε σχέση με τη θρησκεία που ο Ιουλιανός επιτελούσε ως pontifex maximus (8), την έννοια του «ηλιακού μονοθεϊσμού», στην οποία αυτοί που ερεύνησαν τις θρησκευτικές εκδηλώσεις της αυτοκρατορικής εποχής συχνά καταφεύγουν. Σύμφωνα με τον Γάλλο μελετητή, στην πραγματικότητα, η μορφή που η ελληνορωμαϊκή παράδοση παίρνει την εποχή του Ιουλιανού είναι αυτή της «σύνθεσης όλων των παγανικών θρησκειών και θεολογιών, κάτω από το λάβαρο του ηλιακού μονοθεϊσμού» (9). ή, αν προτιμάτε το συνώνυμο που χρησιμοποιείται από άλλους μελετητές, ενός «ηλιακού ενοθεϊσμού» που ορίζεται με τους ακόλουθους όρους: «Ο Ιουλιανός θέλει να δείξει σε όλους ότι ο θεός Ήλιος είναι ο μόνος αληθινός θεός και ότι οι πολυάριθμες ρωμαϊκές θεότητες δεν είναι παρά υποστάσεις, δηλαδή συγκεκριμένες πτυχές, συγκεκριμένες και τομεακές εκδηλώσεις μιας, υπέρτατης ηλιακής θεότητας "(10).
Μονοθεϊστικό ή ενοθεϊστικό, το δόγμα που υπερασπίστηκε ο Ιουλιανός συνοψίζεται από αρκετές σύγχρονες επιγραφές που διακηρύσσουν τη μοναδικότητα του Θεού, καθώς και την ενότητα και τη μοναδικότητα της αυτοκρατορικής δύναμης (11) επιγραφές που σύμφωνα με τον Σπένγκλερ μπορούν να μεταφραστούν μόνο με αυτόν τον τρόπο: «Ένας είναι ο Θεός και ο Ιουλιανός είναι ο προφήτης του» (12). Η επανάληψη αυτού του θέματος, που "έχει κεντρική σημασία στην πολιτική αντίληψη του Ιουλιανού" (13), οδήγησε την Athanassiadi-Fowden να μιλήσει ακόμη και για "εμμονή με την ενότητα" (14) και να τονίσει το γεγονός ότι « Ιουλιανός δεν είχε καν αντιληφθεί τη δυνατότητα να μοιράζεται την εξουσία με έναν συνεργάτη, αλλά αντίθετα θεωρούσε τον εαυτό του τον μοναδικό εκπρόσωπο του Θεού στη γη» (15). Αυτή η πολιτική αντίληψη βρίσκει την αρχαιότερη διατύπωση της στον Όμηρο, ο οποίος κάνει τον Οδυσσέα να λέει: "Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη. Είς κοίρανος έστω", «Το πλήθος των ηγετών δεν είναι καλό πράγμα, ένας πρέπει να είναι ο αρχηγός» (16). Ο Seneca εκθέτει την ίδια αρχή για τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, λέγοντας ότι «η φύση διαμόρφωσε τον Βασιλιά» (17). και ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς προσθέτει ένα συμπέρασμα που καθιερώνει την αναλογία μεταξύ πολυθεϊσμού και δημοκρατίας: "Ο Θεός είναι μόνο ένας, και αυτό εναντίον των υποστηρικτών της πολυθεϊστικής γνώμης, οι οποίοι δεν ντρέπονται να μεταφέρουν τη δημοκρατία από τη γη στον ουρανό, η οποία είναι η χειρότερη μεταξύ των κακών θεσμών" (18).
Όσον αφορά τον «ηλιακό μονοθεϊσμό», ο Ιουλιανός δεν εφηύρε τίποτα, αλλά περιορίστηκε να τελειοποιήσει μια διαδικασία θεολογικού ορισμού που ήταν ήδη σε εξέλιξη για αρκετό καιρό και που ο Φραντς Άλθεϊμ συνοψίζει με τους ακόλουθους όρους: «Η ιστορία του αρχαίου θεού του ήλιου, θεωρημένη σε γενικές γραμμές, είναι μια διαρκής εκλέπτυνση. Η βεδουινικής προέλευσης, λατρεία εγκαθίσταται σε μια πόλη στη Συρία. Εξαιτίας της μοναδικότητάς και της απολυτότητας της, θορύβησε τον δυτικό κόσμο και προκάλεσε την πιο παθιασμένη απόρριψή της. Αλλά η λογοτεχνική του παρουσίαση, η Νεοπλατωνική φιλοσοφία και, τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η αφομοιωτική ικανότητα της Ρωμαϊκής θρησκείας και η Ρωμαϊκή σύλληψη του κράτους, κάνουν το θαύμα: από τη θεότητα του Ηλιογάβαλου (218-222 μ.Χ.), μολυσμένο από όργια και από την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, γεννιέται ο αγνότερος των θεών, που προορίζεται να ενώσει για άλλη μια φορά την αρχαία θρησκευτικότητα" (19). Σε 274 d. Γ., Μετον Αυρηλιανό, ο ηλιακός μονοθεϊσμός έγινε η επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ο Αήττητος Ήλιος αναγνωρίστηκε ως η υπέρτατη θεότητα: στη Ρώμη χτίστηκε ένας υπέροχος ναός αφιερωμένος στον Ήλιο, προς τιμήν του οποίου ιδρύθηκαν περιοδικά φεστιβάλ, ενώ δημιουργήθηκε ένα κολλέγιο ιερέων του θεού του ήλιου και κόπηκαν πολλά νομίσματα με επιγραφές και ηλιακά σύμβολα. Με αυτόν τον τρόπο ο «μονοθεϊσμός» στον οποίο ο σεβεριανικός συγκρητισμός είχε καθοδηγήσει τον ρωμαϊκό παγανισμό, βρήκε στην υποστηριζόμενη από τον Αυρηλιανό ηλιακή λατρεία την πιο αποφασιστική και αποτελεσματική του επιβεβαίωση (20), τόσο πολύ που στον τοίχο της χριστιανικής αδιαλλαξίας πρέπει να σχηματίστηκαν ορισμένες ρωγμές (21). Την εποχή του Κωνσταντίνου, «οι μονοθεϊστίζουζες εικόνες της θρησκείας του Ήλιου απέκτησαν μεγάλη σημασία: ο ηλιακός Απόλλωνας και ο Αήττητος Ήλιος ξεχωρίζουν στα ανάγλυφα της αψίδας του θριάμβου και στα νομίσματα της εποχής» (22). Ενώ οι μορφές των θεών εξαφανίστηκαν σιγά-σιγά από τα νομίσματα του Κωνσταντίνου, ο ηλιακός θεός επιβλήθηκε όλο και περισσότερο: "Ο Αήττητος Ήλιος (...) επιβιώνει ακόμη περισσότερο σε όλα τα εδάφη που ελέγχονται από τον Κωνσταντίνο και σε όλα τα νομισματοκοπεία του (...) φαίνεται ότι ο ίδιος ο αυτοκράτορας είχε βαθιά αφοσίωση στον θεό του ήλιου »(23). Στη γραφειοκρατία και στον στρατό, η ηλιακή θρησκεία είχε τη μεγαλύτερη διάδοσή της: "Ο Αήττητος Ήλιος και η Νίκη ήταν οι στρατιωτικοί θεοί του στρατού του Κωνσταντίνου. η ηλιακή θεότητα απολάμβανε την ίδια εύνοια στις λεγεώνες του Λικίνιου" (24).
Θεωρημένη στο ιστορικό της πλαίσιο, η ιουλιανή διατύπωση της ηλιακής θεολογίας τοποθετείται σε μια ώριμη φάση του νεο-πλατωνισμού, στην οποία οι δογματικοί ακρογωνιαίοι λίθοι αυτού του πνευματικού κινήματος είναι ήδη οριστικοί και σταθεροποιημένοι. Εάν ο ιδρυτής της Σχολής, ο Πλωτίνος (204-270), είχε αναγνωρίσει στο Ένα την αρχή της ύπαρξης και το κέντρο των συμπαντικών δυνατοτήτων, ο διάδοχος του Πορφύριος της Τύρου (233-305) είχε κάνει τον Νεοπλατωνισμό ένα είδος «θρησκείας» του βιβλίου "(25) · συγγραφέας ενός εγγράφου Περί Ηλίου (26), η Πορφύριος είχε αφιερώσει μια πραγματεία στην ηλιακή θεολογία της οποίας υπάρχουν σημαντικά θραύσματα στο Saturnalia του Macrobius (27). "Στην πραγματεία του, ο Πορφύριος δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να εφαρμόζει την πλατωνική μεταφυσική - η οποία οδηγεί κάθε πτυχή του κόσμου πίσω στο Ένα - στις πιο σημαντικές θεότητες του κλασικού πάνθεου, αποκαλύπτοντας ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από συγκεκριμένες εκφάνσεις του Ενός, που από μια θεολογική άποψη προσδιορίζεται ως ο Ήλιος, καθώς αυτή η πνευματική «ουσία» σε κοσμικό επίπεδο «ακουμπά» στο άστρο της ημέρας (...) καθώς ο Απόλλωνας είναι λαμπρότητα, υγεία και φωτεινότητα (...) όπως ο Ερμής τότε, αυτός προεδρεύει της γλώσσας »(Κρόνος., I, XVIII, 70), έτσι ώστε κάθε δραστηριότητα να επαναφέρεται σε μια "ηλιακή" - "θεϊκή παρουσία" (28). Αλλά ήταν ο κληρονόμος του Πορφύριου, ο «θεϊκός Ιάμβλιχος" (250-330), αυτός που με το δόγμα του «μετέστρεψε (...) τον τελευταίο παγανιστή αυτοκράτορα στην υπερβατική ηλιολατρεία του» (29). Μετά τον Ιουλιανό, είναι δυνατόν να ακολουθήσουμε την «ηλιακή» παράδοση μέχρι τον Πρόκλο (410-485), συγγραφέας μεταξύ άλλων ενός ύμνου προς τον Ήλιο (30), καθώς και του σύγχρονου Marziano Capella, ο οποίος με τον Ύμνο-προσευχή της Φιλολογίας στον Ήλιο (De nuptiis, II, 185-193) μας άφησε ένα «αξιόλογο έγγραφο της« ηλιακής θεολογίας »του ύστερου Νεοπλατωνισμού» (31), ή μάλλον, «την τελευταία επιβεβαίωση του ηλιακού συγκρητισμού στη Δύση» (32). Στην πραγματικότητα, περίπου το 531, με την φυγή προς την Περσία του Σχολάρχη Δαμάσκιου (470-544) και τους άλλους Νεοπλατωνικούς, η «ηλιακή» παράδοση θα εγκαταλείψει τον χριστιανικό κόσμο και θα συνεχίσει την ύπαρξή της στα ίδια μέρη από τα οποία είχε ακτινοβολήσει και εξαπλωθεί σε όλη Ευρώπη, η λατρεία του Μίθρα.
Πέρσες, αδελφοί Ελλήνων εκ του Πέρσου υιού του Περσέως και γενάρχη εκ της μυθολογίας του γένους των Περσών. Οι θρυλικοί κατακτητέςτης Ανατολής, από τας απαρχάς της ιστορίας των, δείχνουν το πολεμικό τους μένος, την άρια καταγωγή τους και την αριστοκρατικότητα τους. Από τον πρώτο βασιλέα Δηιόκη, στον θρυλικό Κύρο τον μεγαλύτερο άνδρα που ενεμφανίσθην προ του Μεγάλου Αλεξάνδρου, των Βασιλέα των Βασιλέων, τον τρομερό κατακτητή που έσβησε την κυριαρχία των Σημιτών επί της Δυτικής Ασίας, στον Δαρείο τον Μεγάλο ονομαστό σαν «Πέρσης υιός Πέρσου, Άριος αρίας καταγωγής» όπουτότε το ξίφος των Περσών έφτασε από την Αίγυπτο μέχρι το Βελουχιστάν και από το Αφγανιστάν έως την Ιωνία και από την Βακτριανή έως την Φοινίκη, ο αρειομανής αυτός λαός δείχνει το αδάμαστο και κοσμοκρατορικό αίσθημα που έκαιε σαν άσβεστο πυρ στην ψυχή του.
Παρά την πλήρη καταστροφή τους από τον Μέγα Αλέξανδρο, οιΆριοι αυτοί επιστρέφουνμε την δυναστεία των Πάρθων και μετά με την αυτοκρατορία των Σασσανιδών. Κάπου εκεί εμφανίζεται η ρομφαία του Ισλάμ, ο Περσικός λαόςουδέποτε κατακτήθηκε από το Ισλάμ τουναντίον κατάφερε μέσω της δίκης του κοσμοθεωρήσεως να δημιουργήσει τον Σιισμό μαχόμενος δίχως τέλος τις βλέψεις της δυναστείας των Σαούντ και των Σημιτών της περιοχής. Και κάπως έτσι φτάνουμε στην σημερινή εποχή όπου τον Ιανουάριο του 1978 χιλιάδες «madrasah» μαθητές και σύσσωμη η Iρανική νεολαία κυρίευσαν τους δρόμουςμέσω της Iσλαμικής επανάστασης και της ορμής του αγέρωχου Περσικού λαού εναντίον της παγκοσμιοποιήσεωςκαι της άλωσης της γης των με κάθε τρόπο από τους μακελάρηδες Σιωνιστές. Ως αποτέλεσμα ο Ayatollah Khomeini,να αναδεικνύεται σε ανώτατοαρχηγό τηςχώρας των Αρίων και ανατρέπει τα σχέδια των απανταχού Σιωνιστών.
Πέραν του ζην αρειμανίως, οι Πέρσες γέννησαν και την πνευματική μορφή του Ωρομάσδη, του θεού του φωτός, του άσβεστου πυρός, της αιώνιας αλήθειας, του απαράβατου θεϊκού νόμου, της απαρέγκλιτηςειμαρμένης, μέσω ενός μεγάλου προφήτου του Ζωροάστρη, όπου ο Θεός εμπιστεύτηκε εις αυτόν τας αποκαλύψεις του, όπου γράφτηκαν στο ιερόν βιβλίο Αβέστα.Ο πλήρης κύκλος των απανταχού ουρανών, ο τρομερός δημιουργός ο Ωρομάσδης θα κυριαρχήσει επί του σύμπαντος συνθλίβοντας τον Αριμάν στην τελική μάχη κατά του σκότους και του ψεύδους, υπέρ του φωτός και της τιμής.
Εξ ίσου με το πέρασμα των αιώνων ο Σιιτισμός με τον δωδέκατο Ιμάμη να είναιακόμη «κρυμμένος» θα έλθει γιατί ο «καιρός γαρεγγύς» και μέσω του ιερού jihadθα φέρει την ισορροπία, την αρμονία και την δικαιοσύνη στους ουρανούς και την γή.Ο δωδέκατος Ιμάμηςπου θα επαναφέρει το Φώς, το Αγαθόν, την Ευσέβεια, την Δικαιοσύνη και την Αθανασία εις το όνομα του Αλλάχ του πανελεήμονος και πάνσοφου .
