Tρίτο και τελευταίο μέρος: Το Αμερικανικό κακό (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Και με το παρακάτω άρθρο, φτάσαμε στο τέλος αυτού του αφιερώματος για τις ρίζες του Αμερικανικού κακού, βασισμένο πάντα στο εξαιρετικό βιβλίο των φιλοσόφων Giorgio Locchi και Alain De Benoist. 

Διαβάστε με προσοχή όλη την ιστορία αυτή και πέρα από τις γνώσεις που μπορεί κάποιος να αποκτήσει, θα είναι και σε θέση να κρίνει τις πραγματικές θέσεις που βασίζονται οι παγκόσμιοι τύραννοι, με τα σημερινά αγγελικά πρόσωπα. 

Η νέα Ελίτ ήρθε με σκοπό να φέρει την απόλυτη σκλαβιά … ένα νέο σκοτάδι μας περιμένει

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

 

Εθνικισμός και Ηθική (https://anaktisi-mag.gr/)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Εκείνοι που δηλώνουν Εθνικιστές είναι στην σημερινή εποχή αρκετοί, έτσι ώστε κάτω από την έννοια του Εθνικισμού να κρύβονται τόσο διαφορετικές όσο και αντιφατικές θεωρίες και ερμηνείες. 

Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, όταν το ευρύ κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, και δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια λέξη, μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις, μη μπορώντας να κατανοήσει τι ακριβώς πρεσβεύουμε. 

Δεν μπορούμε, φυσικά, να εμποδίσουμε τους άλλους να αυτοχαρακτηρίζονται και να χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους όποια ονομασία θέλουν. 

Ακόμα και εάν θεωρήσουμε πως, με μια ευρύτερη διάσταση, η Ιδεολογία μας ως Έννοια, Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, είναι κάτι Ανώτερο του Εθνικισμού, εν τούτοις, για πολιτικούς λόγους, το να σταματούσαμε δημοσίως να αυτοαποκαλούμαστε Εθνικιστές, μάλλον θα μπέρδευε περισσότερο τα πράγματα και δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε ότι συμβιβαστήκαμε και πως απλούστατα αλλάξαμε απόψεις. 

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

 

Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο; (του Αλκιβιάδη Ζουρνατζή)

 

γράφει ο Αλκιβιάδης Ζουρνατζής

Ο αιώνιος εχθρός έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο από την πάταξη του Εθνικοσοσιαλισμού: Διέδωσε μια ασθένεια που επέφερε μετάλλαξη στην νοοτροπία των κινήσεων, έφτιαξε τον δικό του “εθνικοσοσιαλισμό” κονσέρβας, μια παγίδα που πέφτουν μέσα όσοι από αγαθές προθέσεις στην αρχή θέλησαν να αγωνιστούν, και μετατρέπονται σε ακίνδυνους για το σύστημα ακτιβιστές, με κανένα σοβαρό όπλο εναντίον του, προκαλώντας του επιδερμικές ζημιές, ως κάκιστοι πρεσβευτές μιας ιδεολογίας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στην καθημερινότητα τους (διότι ποτέ δεν τους έδωσαν τις βάσεις για κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι).

Ο “εθνικοσοσιαλισμός” τους έχει αποκοπεί από κάθε κεντρικό άξονα και πυρήνα κοσμικής αληθείας για να γίνει ένας ακόμα -ισμός στο οριζόντιο επίπεδο, όπως ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός (και μόνο για συμβατικούς λόγους η ιδεολογία μας ανήκει στην ίδια γλωσσική κατηγορία με τους άλλους -ισμούς).

Τελικά, ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός; Ο αντιφασίστας αναρχικός; 

Ή ο κάθε μεταμφιεσμένος καλικάντζαρος και μπαμπουίνος που, πριονίζοντας σιγά αλλά σταθερά τον κορμό των Ιδεών μας, ευαγγελίζεται ότι τον υπερασπίζεται κιόλας(!) και του δίνει ζωή;

Οι στόχοι τους είναι μεγαλεπήβολοι. Αλλά η δράση για να τους επιτύχουν είναι μόνον επιδερμική.

Πως θα μεταδώσεις κάτι όταν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος; 

Πως πρεσβεύεις κάτι όταν δεν το ζεις; 

Μια ανικανότητα επιλογής ενός σταθερού, μεγαλοπνόου και μακροπνόου σχεδίου χαρακτηρίζει τους πάντες, όλοι θέλουν κάτι “ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” (άλλη μια μόλυνση από το Σύστημα), χωρίς φυσικά να καταφέρνουν καθόλου να το πραγματοποιήσουν. Είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός, αυτός που κάνει το κίνημα επί δεκαετίες να χτίζει παλάτια στην άμμο, αντί να κάνει το πρώτο βασικό και σημαντικότερο βήμα: να φτιάξει τις βάσεις γι᾿ αυτό που θα ακολουθήσει.

Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο;

Το δεύτερος μέρος του:Αμερικανικού κακού (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα, με το δεύτερο μέρος πάνω στο βιβλίο «Το αμερικανικό κακό», το οποίο μας διαφωτίζει με στοιχεία για το τι πιστεύουν οι Αμερικανοί, πως ξεκίνησε αυτή η λαίλαπα και ποια είναι τα είδωλα τους με τα οποία προχωρούν στην πολιτική και όχι μόνο ζωή, ανεξαρτήτου ιδεολογίας

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«To Αμερικανικό κακό» των Giorgio Locchi και Alain de Benoist (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

 Κάθε κακό έχει τις ρίζες του και συνήθως δεν είναι καθόλου αθώες και τυχαίες, ιδιαίτερα στην περίπτωση των ΗΠΑ. 

Ειδικευμένοι στις γενοκτονίες, έτσι άλλωστε ξεκίνησαν να δημιουργούν αυτό το τέρας, εξοντώνοντας τους Ινδιάνους, συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό και πιο επιθετικά μάλιστα, φορώντας διάφορες μάσκες. 

Σήμερα διάλεξαν μια διαφορετική και πιο «καλοσυνάτη», αυτή του καλού λευκού πατριώτη. 

Πάμε όμως να ξεκινήσουμε από πολύ παλιά, από την αρχή. 

Πρόκειται ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα, με αποσπάσματα από το εξαιρετικό βιβλίο «Το Αμερικανικό κακό», που έγραψαν δυο μεγάλοι σύγχρονοι στοχαστές – φιλόσοφοι Ευρωπαίοι, φρουροί της Παράδοσης μας, ο Ιταλός Giorgio Locchi* και ο Alain de Benoist. 

Αρχίζουμε λοιπόν το ταξίδι στην αρχή του … κακού

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο που ενοχλεί πολλούς εδώ ..

Η Ελλάς βρίσκεται σε ένα απελπιστικό αδιέξοδο (του Αλκιβιάδη Ζουρνατζή)

γράφει ο Αλκιβιάδης Ζουρνατζής

 Ενώ παρακολουθούμε τα επικοινωνιακά shows της συνήθους κυβερνητικής παροχολογίας που συνοδεύουν την επίσκεψη του εκάστοτε πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ., θα πρέπει να επισημάνουμε το προφανές (αν και αθέατο σε μεγάλη μερίδα υπνωτισμένων συμπατριωτών μας…): 

ότι η Ελλάς βρίσκεται σε ένα απελπιστικό αδιέξοδο, κυβερνώμενη από έναν θίασο (που παριστάνει την κυβέρνηση) προεξάρχοντος του Μητσοτάκη και ότι αυτή η άθλια κυβέρνηση, καίτοι παραπαίει υπό το βάρος αλλεπαλλήλων σκανδάλων και συντριπτικών αποτυχιών σε όλα τα επίπεδα, παραμένει στο απυρόβλητο, ελλείψει αντιπολιτεύσεως!

Το ερώτημα είναι: γιατί, παρά την πλήρη κυβερνητική αποτυχία σε ΟΛΟΥΣ του τομείς, η κυβέρνηση συνεχίζει να κυβερνά;

1ον: Έχει επιτύχει την χειραγώγηση της δικαστικής εξουσίας, η οποία, οσάκις καλείται να ελέγξει την κυβέρνηση, πάντοτε την βγάζει «λάδι».

2ον: Έχει εξασφαλίσει τον πλήρη έλεγχο των μ.μ.ε., τα οποία, κατ’ ουσίαν «χαϊδεύουν» την κυβέρνηση, αντί να ασκούν τον θεσμικό ρόλο τους, ασκώντας κριτική και ελέγχοντας την ασκούμενη πολιτική.

3ον: Έχει διαλύσει την αντιπολίτευση, αφού η μεν αριστερά του άλλοτε κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ έχει διασπασθεί σε άπειρα κόμματα και κομματίδια, το δε ΠΑΣΟΚ είναι πλήρως αποδυναμωμένο καθώς έχει εν μέρει απορροφηθεί από την κυβερνητική ΝΔ (τα μισά στελέχη της κυβέρνησης είναι πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ…). 

Η δε πέραν της ΝΔ «δεξιά»-«ακροδεξιά» που, παραδοσιακά αρθρώνει «πατριωτικό» (στην πραγματικότητα ελλαδεμπορικό πατριδοκάπηλο) λόγο, είναι επίσης κατακερματισμένη, έχοντας ως ηγετίσκους, ποταπά άτομα, αργυρώνητα, διεφθαρμένα, εντελώς ακατάλληλα για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και να οδηγήσουν σε ανατροπή της πολιτικής καταστάσεως

Η κριτική του Δημήτριου Βεζανή για τον Φασισμό και τον Εθνικοσοσιαλισμό

 

Ο Δημήτριος Βεζανής (1904-1968), ως διαπρεπής πολιτικός επιστήμονας, στάθηκε αληθινός φάρος της ελληνικής διανοήσεως αλλά και κορυφαίος θεωρητικός αυτού που αποκαλούμε Ελληνικό Εθνικισμό.

Διετέλεσε διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου, καθηγητής Γενικής Πολιτειολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Συνταγματικού Δικαίου στην Πάντειο, νομάρχης Άρτας (1930-1) και διευθυντής του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (1936-48).

Σφάλλει απολύτως όποιος υποθέσει πως επρόκειτο για άλλον έναν τυπικό τεχνοκράτη, εγκλωβισμένο μεταξύ 4 τοίχων και αρκετών στοιβών βιβλίων ενώ είναι συκοφάντες και γελοίοι όσοι προσπαθούν να μειώσουν την αξία του έργου του.

Με την πρακτική λογική του, πρωταγωνίστησε στα δημόσια δρώμενα και πραγμάτωσε ενεργητικά τις αρχές της Εθνικιστικής ιδεολογίας του.

Στον μεσοπόλεμο είχε συνεργαστεί με την «Οργάνωση Εθνικοφρόνων Σοσιαλιστών» του Ιάκωβου Διαμαντοπούλου και ήταν συνεργάτης της εφημερίδας «Ο Εθνικοσοσιαλιστής» που εξέδιδε από το 1934 το εν λόγω πολιτικό κόμμα καθώς και του περιοδικού «Αρχείον Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών», που εξέδιδε ο καθηγητής Δημήτριος Καλιτσουνάκης.

Ο Δημήτριος Βεζανής όντως πίστευε ακράδαντα στην αναγκαιότητα συζεύξεως του εθνικισμού με την κοινωνική αλληλεγγύη.

Είχε τονίσει ότι η αγωγή της νεολαίας δεν πρέπει να αρκείται στη μετάδοση της πίστης σε ορισμένα ιδανικά ενώ έγραφε ότι «απαραίτητη είναι η σαφής διάκρισης από τας εχθρικάς και αντιπάλους ιδεολογίας. Χρειάζεται ακόμη το Μίσος».

Στη μελέτη του «Η Κρίσις του Δημοκρατισμού» αναφέρει ότι ο Φασισμός είναι:

«μια πνευματική κίνησις, μία επανάστασις ψυχών κατά της υφισταμένης τάξεως των πραγμάτων ...{...}... ο Φασισμός δεν προτιμά την δουλείαν από την ελευθερίαν. 

Αλλά βλέπων τον άμεσον, τον μέγα κίνδυνον όστις απειλεί όχι μόνον το παρόν αλλά και το μέλλον της φυλής θέλει να τη σώση πάσει δυνάμει, έστω και με θυσίαν των μεγαλυτέρων ανθρωπίνων αγαθών. 

Η διαφορά λοιπόν μεταξύ αντιδημοκρατών και δημοκρατών δεν είναι ότι οι πρώτοι τάσσονται υπέρ της δουλείας και οι δεύτεροι υπέρ της ελευθερίας. Αλλ’ ότι οι πρώτοι βλέπουν τον κίνδυνον ενώ οι δεύτεροι δεν θέλουν να ιδούν αυτόν».

Γνώριζε προσωπικά τον αντικομμουνιστή Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα που δημιούργησε μέσω της «Χ» το πρώτο οργανωμένο αντάρτικο πόλης με έδρα το Θησείο, συνέδραμε στις μεταπολεμικές πολιτικές του κινήσεις του «Διγενή», ενώ συνήθιζε να περιπολεί ένοπλος οδηγώντας ένα τζιπ στις γειτονιές που κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές σκορπώντας πανικό στους αιμοσταγείς οπαδούς του Πλουμπίδη και του Ζαχαριάδη.

Δημιούργησε τον «Εθνικιστικό Σύνδεσμο» μαζί με τους Ρουμάνη, Παμπούκη, Σούτζο κ.α. και προετοίμασε στην οικία του τον ένοπλο αγώνα της αντάρτικης ΕΟΚΑ κατά των Άγγλων (ανήκοντας στην δωδεκαμελή επιτροπή που υπέγραψε τον όρκο του αγώνα στις 7/3/1953).

Με την δράση του αυτή ο Βεζανής απέδειξε ότι ο ριζοσπαστικός εθνικισμός, σε αντίθεση με την «εθνικοφροσύνη», δεν είναι απλά ο ενστερνισμός κάποιων αξιών και ιδανικών αλλά η συνεχής δράση και προσπάθεια για την πραγματοποίηση τους.

Μιλώντας στις 9 Σεπτεμβρίου 1945 στον χώρο του τότε κινηματογράφου «Καπιτόλ» στον Πειραιά, με θέμα τον Ελληνικό εθνικισμό, ο Βεζανής είπε:

«Εθνικισμός είναι το σύμβολο μιας πίστεως, μιας ολοκληρωμένης κοσμοθεωρίας. Και οι εθνικιστές είναι οι πιστοί της θρησκείας αυτής. Εις τας τάξεις των εθνικιστών δεν γίνονται δεκτοί όσοι απλώς πιστεύουν και δέχονται την ιδέα του έθνους, αλλά μόνο εκείνοι που πιστεύουν εις αυτήν και είναι έτοιμοι να την πραγματοποιήσουν. Και εις αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η διαφορά μεταξύ του απλώς εθνικόφρονα και του εθνικιστή»

... Πιστεύουμε στο Σοσιαλισμό. Ο Εθνικισμός ο οποίος τόσο προέχουσαν θέση δίνει εις το σύνολο και του οποίου η κυριότερη ηθική επιταγή λέγει «θυσιάσου χάριν του συνόλου» δεν μπορεί παρά να θέλει να εξυψώσει όλους εκείνους οι οποίοι έχουν την τιμή να ανήκουν στο ελληνικό έθνος. 

Ο Σοσιαλισμός όμως των οποίον θέλουμε διαφέρει ριζικώς από τον Σοσιαλισμό του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ λέγει «αρπάχτε και φάτε». Εμείς λέμε «δημιούργησε και ζήσε» ...

Σύμφωνα με τον καθηγητή Δημήτριο Κιτσίκη ήταν θαυμαστής και συνεχιστής των έργων των Περικλή Γιαννόπουλου και Ίωνος Δραγούμη καθώς και θεωρητικός ενός «καθαρά ελληνικού Φασισμού», ενώ πάντα κατά τον Κιτσίκη, το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου είχε αποφασίσει να του αναθέσει υπουργικά καθήκοντα, όμως η απόφαση ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή (…) μετά από παρασκηνιακές ενέργειες του ξένου παράγοντα προς το περιβάλλον της ηγετικής τριανδρίας.

Το 1968 υπέστη έμφραγμα του μυοκαρδίου και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός. Πέθανε στο σπίτι του μετά από καρδιακή ανακοπή. 

γράφει ο Μυρμιδών

Ο ελληνικός εθνικισμός οφείλει πάρα πολλά στην λαμπρή προσωπικότητα του καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και ταυτόχρονα νομικού Δημητρίου Βεζανή (1904-1968), καθώς ο τελευταίος ανέλυσε συστηματικά και ουσιαστικά την ελληνική έκφανση του εθνικισμού όχι μόνο φιλοσοφικά, αλλά και κοινωνιολογικά, προσαρμόζοντας την στα ελληνικά δεδομένα. 

Ναι μεν είχαν προηγηθεί και άλλοι θεωρητικοί Έλληνες εθνικιστές κατά το παρελθόν, αλλά ο βαθμός της συστηματοποίησης του εθνικιστικού ζητήματος κατέστη εφικτός μόνο από τον ίδιο τον Βεζανή, προτείνοντας παράλληλα στα κείμενά του και πολλές λύσεις για μία πληθώρα ζητημάτων, τα οποία εξακολουθούν να μαστίζουν μέχρι και σήμερα τον Ελληνισμό. Ευτυχώς για τον εθνικιστικό χώρο η προσωπικότητα του δεν έχει παραγκωνισθεί, όπως άλλες, και έτσι κατέστη εφικτή η ανάδειξητης εξαιρετικής ποιότητας λόγου, η οποία εντοπίζεται στα κείμενά του. 

Η συνεισφορά του όμως δεν περιορίζεται μόνο στην ενασχόλησή του με το φαινόμενο του ελληνικού εθνικισμού. Αντιθέτως, ο Δημήτριος Βεζανής προέβη και σε έναν καλοπροαίρετο σχολιασμό των ιδεολογιών του Φασισμού και του Εθνικοσοσιαλισμού αντίστοιχα, βάσει του βιβλίου Το δόγμα του Φασισμού από τους Μπενίτο Μουσολίνι & Τζιοβάνι Τζεντίλε, όπως επίσης και του βιβλίου Ο Αγών μου του Αδόλφου Χίτλερ. Πέραν της γενικής ανάλυσης, των εγκωμιαστικών σχολίων και τέλος των παρατηρήσεων του Βεζανή επί των προαναφερθέντων κειμένων, το παρόν άρθρο θα αναδείξει τα σημεία στα οποία ο Δημήτριος Βεζανής άσκησε κριτική τόσο στον Φασισμό, όσο και προς τον Εθνικοσοσιαλισμό.

Γενικά για τον φασισμό:

Ο Βεζανής ήδη από την εποχή του διαπίστωσε το συχνό και μάλλον σκόπιμο λάθος ταύτισης του φασισμού με την στρατιωτική δικτατορία. Η έλλειψη δημοκρατίας μέχρι και σήμερα συγχέεται αυθαιρέτως με την ιδεολογία του φασισμού, παρ’ όλο που πρόκειται για εντελώς διαφορετικές έννοιες, καθώς ο φασισμός αποτελεί μία ιδεολογία, ενώ η δικτατορία μία μορφή πολιτειακής οργάνωσης. Ο Βεζανής λοιπόν δήλωσε ευθέως ότι η αιφνιδιαστική κατάληψη της εξουσίας, δεν συνιστά βασική αρχή του φασισμού, πολλώ δε μάλλον καταστατική. 

Επίσης, ο φασισμός δεν αποτελεί μία ιδεολογία, η οποία προτιμά την δουλεία από την ελευθερία, όπως αναπαράγουν οι υλιστικές και υποκριτικές, πλην όμως κυρίαρχες ιδεολογίες μέχρι και σήμερα. Η φασιστική ιδεολογία απλώς αναγνωρίζει ότι πρέπει να υπάρξουν συχνά γενναίες και μεγάλες θυσίες, προκειμένου να αποτραπεί ένας μεγάλος και άμεσος κίνδυνος της φυλής. Για τον Βεζανή, ο φασισμός αποτελούσε μία πνευματική κίνηση, μία επανάσταση για την ακρίβεια των ψυχών κατά της υφιστάμενης τάξεως πραγμάτων και μία υπαγωγή των ατομικών δυνάμεων σε μία γενική κοσμοθεωρία. Ακόμη, ο φασισμός συνδέεται με άλλες πνευματικές διδασκαλίες και αποτελεί ένα σύστημα πολιτικών ιδεών στηριζόμενο σε μία μεταφυσική και σε μία φιλοσοφία γενικότερα από την οποία αντλεί το κύρος του. 

Για τον φασισμό όπισθεν της ύλης και του κόσμου των αισθήσεων υπάρχει πρωτίστως το πνεύμα. Συνεπώς, η φασιστική ιδεολογία είναι μία πνευματική θεωρία και δεν αποδέχεται επ’ ουδενί λόγω την παράδοση των ανθρώπων στον υλικό ηδονισμό. Το πνεύμα, κατά τον φασισμό, είναι αυτό, το οποίο συνενώνει τα άτομα σε χώρο και χρόνο, μέσω της παράδοσης και των κοινών πνευματικών δεσμών. Οι υλιστικές απολαύσεις δεν αποτελούν το παν, η απάρνησή των όμως οδηγεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα χωροχρονικά δεσμά, γιατί τον συνδέουν με το εθνικό του παρελθόν και μέλλον. Ο φασισμός είναι αντι-ατομικίστικος και αντιφιλελεύθερος, γι’ αυτό κι ο φασισμός θέλει τον άνθρωπο ενεργητικό και υπόχρεο σε δράση με όλες του τις δυνάμεις. Ως εκ τούτου, ο φασισμός δεν ταυτίζεται με τον Μεσαίωνα, όπως ήδη από τότε επιχειρούσαν να τον ταυτίσουν οι διεθνιστικές ιδεολογίες, αποσκοπώντας έτσι να έχουν το μονοπώλιο της κακής εννοούμενης «προόδου». 

Τουναντίον, ο φασισμός επιδιώκει το κράτος να στηρίζεται επί ευρείας λαϊκής βάσεως, θέλει δηλαδή μία ρουσωικής μορφής συμμετοχή του συνόλου στο κίνημά του. Αντίληψη δογματικά αντίθετη με τα όσα συνέβαιναν στον Μεσαίωνα. Γι’ αυτό και το άτομο δεν εξαφανίζεται εντός της φασιστικής ιδεολογίας, αλλά πολλαπλασιάζεται από την ενωμένη δύναμη των άλλων. Το δε κράτος δεν είναι απλώς ένα άθροισμα ατόμων ή μία πλειοψηφία, ούτε αποζητά απλά μία υλική ευδαιμονία έχοντας ως ιδεώδες το να καταστούν οι άνθρωποι απλά χορτασμένοι και παχυλοί, όπως επιδιώκει ο μαρξισμός, κατά συνέπεια. 

Η μαρξιστική αυτή αντίληψη εναντιώνεται με το πνεύμα της δράσεως του φασισμού, διότι ο τελευταίος θέλει την υπερένταση της ζωής, ούσα ένα καθήκον, μία ανάγκη για εξύψωση και κατάκτηση στόχων και ιδανικών. Γι’ αυτό η ζωή στον φασισμό πρέπει να είναι υψηλή και γεμάτη, απόλυτη εκδήλωση της οποίας είναι ο πόλεμος. Το φασιστικό δε κράτος είναι μία ομάδα ανθρώπων, ενοποιημένη από μία ιδέαν θελήσεως προς ύπαρξη και επικράτηση με την συνείδηση αυτής της ενοποιήσεως. Ο Δημήτριος Βεζανής αποτίμησε το έργο του Μπενίτο Μουσολίνι και Τζιοβάνι Τζεντίλε ως «πνευματικά βαθυστόχαστο» και θεώρησε αξιοσημείωτο το ότι το ιδεολογικό αυτό δόγμα συμπυκνώνεται σε λίγες μόνο σελίδες. 

Το παραπάνω κείμενο, όπως αναφέρει ο Βεζανής, χωρίζεται σε 2 μέρη. Το πρώτο αφορά τις θεμελιώδεις ιδέες του φασισμού και το δεύτερο την πολιτική και κοινωνική διδασκαλία. Ειδικότερα, το πρώτο σκέλος αφορά την θεωρητική δομή της φασιστικής ιδεολογίας, ενώ το έτερο σκέλος αφορά την ανάπτυξη και εφαρμογή των θεμελιωδών ιδεών του δόγματος του φασισμού.

Το λάθος του φασισμού:

Ίσως το σοβαρότερο, αλλά και πιο εξόφθαλμο σφάλμα της φασιστικής ιδεολογίας, αφορά την υπερβολική εξύμνηση προς το κράτος. Συγκεκριμένα, για τον Μουσολίνι το κράτος είναι ο δημιουργός του Έθνους και όχι το αντίστροφο, το οποίο ίσχυε κατά τον 19^ο αιώνα. Για τον ιταλικό φασισμό, το κράτος δεν προκύπτει από το Έθνος, αλλά το Έθνος από το κράτος. Το δε Έθνος δεν στηρίζεται στην φυλή ή στην πατρίδα, αλλά μόνο στο κράτος αυτό καθεαυτό. Το Έθνος αποτελεί μία ασυνείδητη και παθητική κατάσταση εντός του λαού, όμως το κράτος εκφράζει την συνειδητή θέληση προς ύπαρξη και επικράτηση του Έθνους, άρα μόνο αυτό δίνει ζωή στο Έθνος, διότι μόνο το κράτος ζει, εφόσον μπορεί να εξελιχθεί. 

Εν ολίγοις, το κράτος υπερέχει, διότι μόνο αυτό μπορεί να εκφράσει την ενέργεια και μόνο αυτό δύναται να δημιουργήσει. Το κράτος επίσης δεν υποχρεούται να υπηρετήσει το Έθνος και τις αξίες του. Η θεμελιώδης αυτή ερμηνεία της σχέσεως κράτους-Έθνους, κατά την οποία, το κράτος προηγείται αξιακά του Έθνους, συχνά αποσιωπάται ή λησμονείται, κατά την παρουσίαση του εν λόγω ιταλικού ιδεολογήματος. 

Τόσο κατ’ εμέ, όσο και για τον Δημήτριο Βεζανή, η υπεροχή αυτή του κράτους έναντι του Έθνους είναι αρκετά προβληματική, διότι αγνοεί το γεγονός ότι το κράτος έχει ως βάση του το Έθνος και ότι το τελευταίο αποτελεί απλώς την τεχνητή, νομική και πολιτική έκφραση ενός Έθνους, το οποίο πάντοτε είναι κάτι το υπαρκτό και διαχρονικό. Η παραπάνω απόρροια σκέψεως προκύπτει, λόγω του ότι ο φασισμός υπερεκτιμά τόσο πολύ την ισχύ της κρατικής εξουσίας, ώστε να οδηγείται στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι είναι ιεραρχικά ανώτερο το κράτος από το Έθνος. Ενδεχομένως η άποψη αυτή του Μουσολίνι εδράζεται και στην πεποίθηση ότι το Έθνος είναι κάτι το άυλο και ρευστό, ενώ το κράτος κάτι το απτό και οργανωμένο. 

Με άλλα λόγια, ο φασισμός αντιλαμβάνεται ότι η εθνική συνέχεια μέσω της επίκλησης των προγόνων, των αγέννητων νεκρών και της σύνδεσης των με τους τωρινούς γηγενείς κατοίκους, καθώς επίσης και με το σύνολο των πολιτισμικών στοιχείων, τα οποία συνδέονται με ένα Έθνος, καθίστανται δυνατά μόνο μέσω του κράτους και γι’ αυτό το τελευταίο οφείλει να προηγείται. 

Η άποψη αυτή όμως είναι αρκετά επιφανειακή, διότι αγνοεί την μεταφυσική διάσταση του Έθνους, την οποία ο ίδιος ο Βεζανής αναγνωρίζει ως συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του φασισμού. Ίσως η παραπάνω άποψη περί υπεροχής του κράτους έναντι του Έθνους, να αποτελεί και ένα ιδεολογικό κατάλοιπο της επιρροής του μαρξισμού στον Μουσολίνι, όσο αυτός ήταν ενταγμένος, ως γνωστόν, στο σοσιαλιστικό κόμμα και μάλιστα αρθρογραφούσε στο περιοδικό «Avanti».

Ο εθνικοσοσιαλισμός ως ανώτερος του φασισμού:

Ο Βεζανής φρονεί ότι ο εθνικοσοσιαλισμός, όπως εκφράζεται από το βιβλίο Ο Αγών μου, είναι ανώτερη ιδεολογία από την φασιστική, διότι το βιβλίο του Χίτλερ, αν και πλατειάζει με συχνές επαναλήψεις, εντούτοις υπερέχει διότι δεν δίδει μόνο την θεωρία πίσω από την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία, αλλά αφηγείται και την γένεσή της. Ο Βεζανής παρατηρεί ότι ο Χίτλερ ήταν βαθιά επηρεασμένος από τον πανγερμανισμό, ένα πνεύμα, το οποίο υπήρχε διάχυτο στην Αυστρία, ακόμη και όταν αυτή τότε αποτελούσε τμήμα της Αυστροουγγαρίας και όχι της Γερμανίας. Αυτό ίσως ωφέλησε τον Χίτλερ κατά την ανάπτυξη της θεωρίας του, επειδή ακριβώς ο ίδιος δεν ήταν Γερμανός πολίτης ή υπήκοος, άρα αυτό τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι το κράτος δεν είναι απαραίτητο για την ύπαρξη ενός Έθνους, παρά μόνο για την έκφραση του τελευταίου. 

Ο εθνικοσοσιαλισμός σκοπεύει στην υλοποίηση μίας ιδέας της φυλής. Αυτό απαιτεί προγραμματισμό και γι’ αυτό το κράτος αποτελεί το μέσο, δηλαδή τον μηχανισμό εκείνο ικανοποίησης των επιδιώξεων της παραπάνω ιδέας. Ο εθνικοσοσιαλισμός δεν υπηρετεί τυφλά το κράτος ως εν είδη αυτοσκοπό, αντιθέτως αν χρειαστεί, καλείται να το ανατρέψει και εκεί ακριβώς έγκειται η ειδοποιός διαφορά μεταξύ φασισμού και εθνικοσοσιαλισμού, διότι στον τελευταίο το Έθνος, ως η ευσυνείδητος φυλή, υπερέχει συγκριτικά με το κράτος. Ο Χίτλερ, όπως αναγνωρίζει και ο Βεζανής, διέκρινε ότι η ανθρωπότητα χωρίζεται σε φυλές. Κυρίαρχη θέση έχει η Λευκή/Άρια φυλή, η οποία παράγει πολιτισμό, δυνάμει του ιδεαλιστικού της πνεύματος και της τάσης της το άτομο να θυσιάζεται υπέρ του συνόλου. Εντός της Λευκής φυλής υπάρχουν διάφορα είδη πολιτισμού, όπως προκύπτουν από τα διάφορα Έθνη, ορισμένα εκ των οποίων διακρίνονται για τις πνευματικές τους αρετές (π.χ. έφεση προς γνώση) και άλλα για τις ψυχικές τους (π.χ. έφεση προς ανδρεία). 

Η Κίτρινη φυλή δύναται κυρίως να συντηρήσει τον πολιτισμό και όχι να τον δημιουργήσει, ενώ η Νέγρικη φυλή δεν μπορεί ούτε να παράξει, ούτε να συντηρήσει πολιτισμό, παρά μόνο σε έναν βαθμό να τον αφομοιώσει. Ανώτερες από την Νέγρική φυλή, αλλά εξίσου κατώτερες από την Λευκή και την Κίτρινη φυλή είναι η Ερυθρά/Κόκκινη και η Πολυνησιακή.

Για τους Εβραίους:

Ένα πρώτο σημαντικό θέμα, το οποίο σχολιάζει ο Βεζανής κατά την ανάλυση της εθνικοσοσιαλιστικής κοσμοθεωρίας, αποτελεί το εβραϊκό έθνος. Ο Δημήτριος Βεζανής θεωρούσε σφάλμα την άποψη ότι οι Εβραίοι είναι κατώτεροι εξ απόψεως νοημοσύνης. Συγκεκριμένα, ο Βεζανής φρονούσε ότι οι Εβραίοι ήταν και νοήμονες και κατείχαν στοιχεία γενναιότητας. Απόδειξη της ευφυίας τους ήταν το ότι ήταν ικανοί στο εμπόριο, ενώ παράλληλα έδειξαν γενναιότητα πολλών αιώνων κατά τις διώξεις, τις οποίες υπέστησαν καθ’ όλη την διάρκεια της υπάρξεώς τους. 

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Βεζανής κατέτασσε τους Εβραίους απαραιτήτως ως ισάξια μέλη της Λευκής Φυλής, ούτε ηρνείτο τις πράξεις των Εβραίων εις βάρος της ανθρωπότητας και δη εις βάρος των Λευκών. Αυτό, το οποίο κυρίως μάλλον ισχυριζόταν ήταν ότι δεν είναι κυριολεκτικά φρόνιμο, αλλά μάλλον αντιδραστικό και επιφανειακό να χαρακτηρίζεται συλλήβδην ο εβραϊκός λαός ως χαμηλής νοημοσύνης και όχι ως ηθικά κατακριτέος, επειδή ακριβώς ο λαός αυτός «μολύνει» την ανθρωπότητα με υλιστικές διαθέσεις επιδιώκοντας την καταστροφή της, προκειμένου να κυριαρχήσει ο ίδιος.

Τούτων λεχθέντων, ο Βεζανής θεωρεί ότι ο εβραϊσμός διέπεται από έλλειψη συγκεκριμένων ηθικοπνευματικών αρετών και μία τάση κυριαρχίας έναντι της ανθρωπότητας. Επειδή ακριβώς μάλιστα ο εβραϊκός λαός έχει επιτύχει στο σχέδιό του με συστηματικό τρόπο για τόσους αιώνες, δεν θα έπρεπε να θεωρείται ως λαός με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, όπως αποτελούν οι λαοί της νέγρικης κυρίως φυλής, διότι αυτό πιθανώς και να υποτιμά επικίνδυνα την δυνατότητα εκπλήρωσης των ύπουλων διαθέσεών του.

Τα λάθη του εθνικοσοσιαλισμού:

Εις ότι αφορά τον εθνικοσοσιαλισμό, ο Βεζανής άσκησε κριτική στην εν λόγω ιδεολογία, την οποία μελετούσε ήδη από το 1935, αναδεικνύοντας ορισμένες αδυναμίες της. Το πρώτο σημείο κριτικής του Δημητρίου Βεζανή προς τον εθνικοσοσιαλισμό ήταν η πανγερμανική του θεώρηση και κατ’ επέκταση ηαντίληψη της θεωρίας αυτής ότι το γερμανικό φύλο αποτελεί αποκλειστική πηγή δημιουργίας ολόκληρου του πολιτισμού της ανθρωπότητάς ή έστω του μεγαλύτερου μέρους του. 

Σύμφωνα με τον Βεζανή, δεν προκύπτει από πουθενά ότι το γερμανικό φύλο υπερισχύει των λοιπών φύλων της Λευκής Φυλής, πολλώ δε μάλλον ότι το γερμανικό φύλο αποτελεί την μοναδική αιτία γενέσεως πολιτισμού. Ο Βεζανής μάλιστα διακρίνει ότι στην εθνικοσοσιαλιστική θεώρηση η γερμανική εθνότητα, αποκτά μία τέτοια αξία, ώστε να καταλήγει και αυτοτελής, άρα παρουσιάζεται σαν μία ξεχωριστή γερμανική φυλή, η οποία διακρίνεται από τις λοιπές εθνότητες, οι οποίες απαρτίζουν την Λευκή φυλή. 

Η εθνικοσοσιαλιστική οπτική μάλιστα τείνει προς την άποψη ότι το αριανό αίμα ταυτίζεται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με το γερμανικό. Κάτι τέτοιο όμως, όπως σχολιάζει ο Βεζανής, είναι απολύτως αναπόδεικτο. Η σύγχρονη βιολογία, όπως συμπληρώνει, απορρίπτει την άποψη, η οποία αναφέρεται στο βιβλίο Ο Αγών μου ότι δηλαδή οι φυλές είναι απολύτως καθαρές και φρονεί ότι η ανάμειξη με μόνο κοινής καταγωγής άτομα, μιας ορισμένης δηλαδή εθνότητας εντός της Λευκής φυσικά φυλής (με άλλα λόγια η ιδέα ανάμιξης ατόμων εντός της γερμανικής εθνότητας και μόνο) ωθεί στον εκφυλισμό των υποκειμένων, διότι το κάθε άτομο καθίσταται ευάλωτο σε ασθένειες, ελλείψει αντλήσεως χρήσιμων βιολογικών στοιχείων από άλλους ανθρώπους, οι οποίοι ανήκουν πάντοτε στην Λευκή φυλή, αλλά είναι απλά διαφορετικής καταγωγής, δηλαδή εθνότητας μη γερμανικής. 

Η πρόσμιξη δηλαδή εθνοτήτων, οι οποίες φυσικά ανήκουν στην ανώτερη κοινή Λευκή φυλή, όχι μόνο επιτρέπεται, κατά τον Βεζανή, αλλά επιβάλλεται, προκειμένου να βελτιωθούν τα εκάστοτε άτομα μιας εθνότητας, διότι κατά αυτόν τον τρόπο αντλούνται τα καλύτερα στοιχεία από μία τέτοια μίξη με εξίσου ανώτερες εθνότητες, ούσες εντός της Λευκής φυλής. Επισημαίνεται δε από τον Βεζανή ότι ακόμη και αν ίσχυε αυστηρώς το δίκαιο της Νυρεμβέργης ως προς τους φυλετικούς κανόνες, τους οποίους έθετε για την απόκτηση της ιδιότητας του Γερμανού πολίτου, ο Βεζανής παρατηρεί ότι οι ίδιοι οι παραπάνω νόμοι επέτρεπαν την απόκτηση της παραπάνω ιδιότητας του πολίτου, εφόσον ο αιτών διέθετε έναν ανιόντα β’ βαθμού εβραϊκής καταγωγής ή μη Γερμανό γενικότερα. 

Αν πράγματι λοιπόν επιδιωκόταν η καθαρότητα της φυλής, όπως όριζαν οι εθνικοσοσιαλιστές, αυτό θα συνεπαγόταν αναγκαστικά την ανυπαρξία οιουδήποτε ξένου στοιχείου σε οποιονδήποτε βαθμό. 

Επιπροσθέτως, ο Βεζανής διαφωνούσε με την οπτική του εθνικοσοσιαλισμού ότι το άτομο από μόνο του είναι δημιουργός πολιτισμού. Κατά τον Βεζανή, δημιουργός πολιτισμού κάποιες φορές είναι και το σύνολο ως μάζα, ενίοτε δε το άτομο, αμφότεροι όμως μπορούν να είναι στοιχεία δημιουργικής ισχύος. Η μάζα συνήθως παράγει ως προς το σκέλος του πολιτισμού, το δίκαιο, τα ήθη και τα έθιμα, ενώ το άτομο την φιλοσοφία, την τέχνη και την επιστήμη. Ο Βεζανής ακόμη δεν θεωρούσε ότι η βιολογική καταγωγή και μόνο ήταν ο παράγων δημιουργίας του πολιτισμού. Ως αιτίες ανάπτυξης ενός πολιτισμού συμπεριέλαβε επίσης το κλίμα και την γεωγραφία μίας περιοχής, καθώς επίσης και τους κοινωνικούς και κρατικούς όρους επί μίας περιοχής. 

Δεν λησμόνησε όμως να επισημάνει ο ίδιος ότι η φυλή είναι οπωσδήποτε η πιο σταθερή και σημαντικότερη αιτία γένεσης του πολιτισμού, απλά δεν είναι η μόνη, ούτε κατά συνέπεια η διαίρεση των φυλών προκύπτει, βάσει μόνο του δέρματος, το οποίο είναι το πιο εμφανές σημείο διάκρισης των. Ο διαχωρισμός των φυλών είναι πολύ πιο βαθύς και θεμελιώδης από την απλή διαφορά εξωτερικής εμφάνισης. 

Τέλος, ο Βεζανής θεωρούσε ότι ο εθνικοσοσιαλισμός δεν ανέπτυξε τόσο το θέμα της θρησκείας, καθώς κρατούσε μία απόσταση σε θέματα θεϊκής πίστης και εκκλησιών. Για τον Βεζανή όμως ο Ελληνισμός και κατ’ επέκταση ο ελληνικός εθνικισμός έχει μία σχέση αρμονικής σύνδεσης με την Ορθοδοξία, η οποία διέπεται και από μία αλληλοϋποστήριξη. Ενδεχομένως ο Βεζανής εδώ να υπονοεί ότι η έλλειψη περαιτέρω ανάλυσης του θρησκευτικού ζητήματος  από τον εθνικοσοσιαλισμό, οφειλόταν σε ιστορικά και εμπειρικά αίτια και άρα αιτιολογείται. Αντιθέτως, στην Ελλάδα επί αιώνες ανεπτύχθη προαναφερθείσα αρμονική συνύπαρξη με την Ορθόδοξη πίστη κατά τρόπο φυσικό, γεγονός, το οποίο δεν συνέβη με κάποια αντίστοιχη θρησκεία στην Γερμανία. Η έλλειψη έντονης συσχέτισης του εθνικοσοσιαλισμού με κάποια θρησκεία κλονίζει, κατά την άποψη του Βεζανή, την πληρότητα της εθνικοσοσιαλιστικής ιδεολογίας.

Καταληκτικά σχόλια:

Ο Δημήτριος Βεζανής αναγνώρισε και στις 2 αυτές ιδεολογίες το εξαιρετικό τους περιεχόμενο, αλλά θεώρησε ότι αμφότερες ήταν συνδεδεμένες με την χώρα προέλευσής τους. Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε ως προς τον φασισμό του Μουσολίνι, τόσο η φασιστική, όσο και η εθνικοσοσιαλιστικήιδεολογία είναι χωρικά και χρονικά προσδεμένες ή περιορισμένες. 

Με άλλα λόγια, αποτελούν εκφάνσεις του ιταλικού και γερμανικού εθνικισμού αντίστοιχα, άρα φέρουν και πολλά από τα στοιχεία των εθνικών ιδιαιτεροτήτων του χώρου προέλευσης των, κατά την έκφραση των, καθιστώντας τες διαφορετικές τόσο μεταξύ των, όσο και εν συγκρίσει με τον ελληνικό εθνικισμό. Άλλωστε είναι γνωστό ότι για πολλούς εκ των θεωρητικών του εθνικοσοσιαλισμού στην Γερμανία, η ιδεολογία τους δεν ήταν «προϊόν προς εξαγωγή», όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα προαναφερθέντα δόγματα είναι πλήρως αντίθετα μεταξύ τους, καθώς όλα τους ανήκουν στην ίδια εθνικιστική ιδεολογία και συνεπώς μοιράζονται από κοινού βασικά στοιχεία της ιδεολογίας αυτής, όπως την αναγνώριση της εθνικής ταυτότητας, της κοινωνικής και βιολογικής ιεραρχίας, της ανάγκης σύστασης ενός ισχυρού κράτους και της πίστεως σε μία μορφή μεταφυσικής υπάρξεως, η οποία επιβάλλει την προτεραιότητα του πνεύματος έναντι της ύλης.

Το ενδιαφέρον, όπως ήδη ελέχθη, είναι ότι ο φασισμός νοεί ότι το κράτος σχηματίζει το Έθνος, εξαιτίας του ότι το πρώτο είναι απτό και το δεύτερο νοερό, δίχως βέβαια αυτό να ακυρώνει την αναγνώριση της μεταφυσικής διάστασης της εν λόγω ιδεολογίας, αλλά οπωσδήποτε η προαναφερθείσα ερμηνεία επί του κράτους και του Έθνους την πλήττει. Ο εθνικοσοσιαλισμός, κατά τον Βεζανή, κατανοεί και υπερβαίνει αυτό το τόσο σοβαρό λάθος του φασισμού, καθιστώντας τον έτσι όχι μόνο πληρέστερο, αλλά και πολύ πιο επαναστατικό έναντι του φασισμού. Ο εθνικοσοσιαλισμός όμως δεν παύει να είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την γερμανική θεώρηση του κόσμου, γεγονός, το οποίο τον οδηγεί σε ορισμένα λανθασμένα συμπεράσματα, καθώς φρονεί ότι αιτία προέλευσης των πάντων είναι μόνο το γερμανικό Έθνος αδιαφορώντας εν πολλοίς για την συμβολή των έτερων εθνοτήτων εντός της Λευκής φυλής και δη για την συμβολή της ελληνικής εθνότητας.

Η άποψη του Βεζανή όμως περί της ανάμειξης φύλων, έστω των ανηκόντων στην ίδια φυλή, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Αφενός κατά αυτόν τον τρόπο αγνοούνται τα πολιτισμικά προϊόντα, όπως η γλώσσα και τα ήθη, τα οποία αποτελούν ιδιαίτερο γνώρισμα της κάθε εθνότητας και άρα δύσκολα θα μπορούσαν να αναμειχθούν μεταξύ προσώπων, τα οποία εντάσσονται σε διαφορετικές εθνότητες, αλλά εντός της ίδιας φυλής, αφετέρου δε δεν εξηγείται απολύτως τεκμηριωμένα από τον Βεζανή, το πως ακριβώς μπορεί ο πολίτης μίας ορισμένης εθνότητας να «εμπλουτιστεί» με βιολογικά στοιχεία μίας άλλης, η οποία ανήκει έστω στην ίδια φυλή. 

Το πρέπον για να αποφευχθεί η σύγχυση και για να εξασφαλιστεί η μοναδικότητα του κάθε Έθνους είναι η κάθε εθνότητα να διατηρεί τα στοιχεία της τόσο βιολογικά, όσο και πολιτισμικά εις το διηνεκές και όχι η δημιουργία ενός ευρωπαϊκού βιολογικού υβριδίου ή εθνοτικής «χίμαιρας» εντός της Ευρώπης. 

Η διαδοχική δε ανάπτυξη της κάθε εθνότητας με δικά της στοιχεία, θα οδηγήσει στην δημιουργία ακόμη καλύτερων ανθρώπων και γενικότερα στην διατήρηση και ανάδειξη των βιολογικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών του κάθε Έθνους. Φυσικά είναι άκρως προτιμότερο η σύζευξη 2 ανθρώπων διαφορετικής εθνότητας να αφορά τουλάχιστον πρόσωπα ανήκοντα εντός της ίδιας φυλής, λόγω της στενής των φυλετικής συγγενείας, αλλά αυτό θα έπρεπε να αποτελεί την εξαίρεση και όχι τον κανόνα για όλους τους παραπάνω λόγους. Εν κατακλείδι, κακώς ορισμένοι κακόβουλοι ερμηνεύουν τον Δημήτριο Βεζανή ως οπαδό των Εβραίων, διότι απώτερος σκοπός του δεν είναι η στηλίτευση των από μία στείρα οπτική τυφλής υποτίμησης.

Ο Βεζανής, κατά την γνώμη μου τουλάχιστον, δεν παύει να στρέφεται εναντίον των Εβραίων στα κείμενά του, αλλά απλώς αναγνωρίζει το μέγεθος της αποφασιστικότητας των, όπως επίσης και της πονηριάς των. Αυτό επαληθεύεται από την ιστορική τους πορεία, διότι τα παραπάνω φυλετικά τους στοιχεία τους επέτρεψαν να επικρατήσουν μετά από τόσους αιώνες εις βάρος των υπολοίπων λαών. Αυτό δηλαδή, το οποίο εννοεί επί της ουσίας ο Βεζανής είναι ότι δεν θα μπορούσαν ποτέ άτομα ανήκοντα σε κατώτερες φυλές, όπως είναι οι μαύροι, να επιτύχουν την κυριαρχία του κόσμου, την οποία καταφέρνουν οι Ιουδαίοι και γι’ αυτό ακριβώς δεν θα πρέπει να υποτιμώνται αυθαιρέτως οι προαναφερθέντες, επειδή ακριβώς είναι ικανοί να δράσουν υπούλως.

Pierre-André Taguieff: «Ο δεξιός αναρχικός δεν εκφράζει ένα δόγμα, αλλά ένα ήθος» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Ο Pierre-André Taguieff (γεννημένος στο Παρίσι το 1946) είναι φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός ιδεών, διευθυντής έρευνας στο Ινστιτούτο CNRS, τώρα πλέον συνταξιούχος. 

Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris Cité (μεταξύ 1978 και 1984), στη Σχολή Προηγμένων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών (EHESS), στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (μεταξύ 1985 και 2005). 

Τα τελευταία του βιβλία περιλαμβάνουν: “Pourquoi déconstruire ? Origines philosophiques et avatars politiques de la French Theory” (Εκδόσεις H&O, 2022). “Le Nouvel Âge de la bêtise” (Éditions de l’Observatoire/Humensis, 2023). “Le Nouvel Opium des progressistes. Antisionisme radical et islamo-palestinisme”, (Gallimard, συλλογή “Tracts”, 2023). “Les Protocoles des Sages de Sion des origines à nos jours” (Hermann, 2024). 

Στην παρακάτω συνέντευξη του σε γαλλική φιλοσοφική ιστοσελίδα, ανέφερε και ανέλυσε πολλά ενδιαφέροντα θέματα που αφορούν πολιτικές έννοιες - άγνωστες αρκετά στην Ελλάδα, στους κύκλους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που η φρασεολογία τους έχει μείνει μέσα σε ένα αποστειρωμένο και φτωχό πλαίσιο. 

Όροι και αντιλήψεις που υπάρχουν στην Γαλλία εδώ και 200 τουλάχιστον χρόνια και υιοθετήθηκαν από πολλά πολιτικά ριζοσπαστικά κινήματα σε Γαλλία , Ιταλία, Γερμανία. 

Σημειώνω ότι η χρήση του όρου «Δεξιά» που αναφέρεται παρακάτω στην μετάφραση, δεν έχει σχέση με αυτήν που έχει σήμερα στην Ελλάδα. 

Διαβάστε με προσοχή την πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη και έπειτα μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης, με την προϋπόθεση της γνώσης των διαφόρων όρων και φυσικά χωρίς τις άθλιες ιδεολογικές παρωπίδες …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

«Αυτός είναι ο κομμουνισμός», του Nicola Bombacci (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Στο παρακάτω κείμενο, θα διαβάσετε και για την δεύτερη όψη του ιδίου νομίσματος, με μήτρα από τον Ιουδαισμό … (τη πρώτη όψη την εξετάζουμε συχνά, είναι ο καπιταλισμός). 

Και δεν υπάρχει καλύτερος αφηγητής, από έναν πρωταγωνιστή του κομμουνισμού που πέρασε στον φασισμό, μια ιδιαίτερη προσωπικότητα, τον Nicola Bombacci. 

Πρώτα σας παραθέτω ένα σύντομο βιογραφικό για να μπείτε στο πνεύμα και θα ακολουθήσει σε μετάφραση μου ένα κείμενο φωτιά, γραμμένο από τον ίδιο το 1944, ενάντια στον Κομουνισμό

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Η αναγέννηση του εθνικιστικού αντεργκράουντ (https://anaktisi-mag.gr/)

 

του Άγγελου Δημητρίου

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στη ψευτιά. Καταπάνω σ΄ αυτούς, που θέλουν την Ελλάδα ένα κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο, ο καιρός θα δείξει, ποιος έχει δίκιο, αν και δεν χρειάζεται ολότελα αυτή η απόδειξη».

Φώτης Κόντογλου

Κληθήκαμε σε συνομιλία με τον κόσμο της απομάγευσης, με τον κόσμο του μεταμοντερνισμού. Αυτός είναι ο καιρός μας, εδώ εδράζεται το καθήκον και το σταυρικό πεπρωμένο μας.

Εδώ καλούμαστε να πλεύσουμε σε ένα υπόγειο ρεύμα, ένα ρεύμα που πλαισιώνεται από ιστορίες και μύθους, από πρόσωπα του παρελθόντος και του παρόντος, από συντρόφους και εχθρούς, όπου άλλοτε κυριαρχεί η βία- δημιουργική ή διαλυτική- και άλλοτε η καθηλωτική μιζέρια, η στασιμότητα και η εσωστρέφεια. Είναι ένα μυθικό ταξίδι με προορισμό την στοιχειοθέτηση μιας αντικουλτούρας που θα διαπερνά και θα αναμοχλεύει το περιθώριο στο οποίο τεθήκαμε αθέλητα ή μη.

Ο αντεργκράουντ εθνικισμός, είναι εκείνος που υποδόρια συρίζει σαν φίδι κάθε μέρα, σε δρόμους και σε πόλεις- φυλακές, μέσα στο πλήθος αλλά και σε δωμάτια- δεσμωτήρια.

Ο αντεργκράουντ εθνικισμός, κοχλάζει για να έρθει μια νύχτα σαν τον κλέφτη, δεν βολεύεται στην ομφαλοσκόπηση, δημιουργεί, καινοτομεί , είναι εξωστρεφής και αυτάρκης, αντιπαλεύει τα θεμέλια του προσωρινού.

Κληθήκαμε σε συνομιλία με τον κόσμο της απομάγευσης, και σε αυτή την διαπάλη, έχουμε την αρωγή μιας ισόθεης δωρεάς: αυτήν της Παράδοσης. Είναι αυτή που μάς θυμίζει ότι δεν είμαστε μόνοι, ότι δεν δημιουργούμε στο κενό και για το τίποτα, ότι τα πρόσωπά μας φέρουν μια κληρονομιά που χαλκεύτηκε στην φωτιά και στο σίδερο.

Ας σταθούμε αντάξιοι της δωρεάς!

πηγή

Είναι η βία "φασιστική"; (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Το πρόσφατο περιστατικό με την καταδρομική επίθεση κουκουλοφόρων στη Νομική σχολή και τα όσα επακολούθησαν, με τον χαρακτηρισμό "φασιστική επίθεση" που αποδόθηκε στο γεγονός, αν και ήταν ολοφάνερο από την πρώτη στιγμή ότι οι θύτες ανήκαν στον ακροαριστερό χώρο, έφερε στο νου μου ένα άλλο σχεδόν παρόμοιο περιστατικό που συνέβη το 2017.

Τότε, ένας καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο διέπραξε το ... λάθος να κάνει παρατήρηση σε κάποιον "μπαχαλάκια", ο οποίος έγραφε συνθήματα σε τοίχους της Παντείου Σχολής, και τότε τόσο αυτός όσο και κάποιοι άλλοι συνοδοιπόροι της "ταξικής πάλης", του "διεθνισμού" και βεβαίως του "αντιφασισμού" του επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας τον και τον έστειλαν στο νοσοκομείο.

Το ότι ο καθηγητής επέμεινε στην σύλληψη και τον εξαναγκασμό σε δίκη ενός από τους πρωταγωνιστές, αποτέλεσε το δεύτερο ... λάθος του, καθώς στην συνέχεια ο ενασχολισμός των

"αντιεξουσιαστών" μαζί του έγινε ακόμη πιο έντονος, ενοχλητικός και ξεκάθαρα στοχοποιητικός. Συγκεκριμένα, το κέντρο της Αθήνας γέμισε με αφίσες με το πρόσωπο του, τον τίτλο "Αυτός είναι ο φασίστας!" και με γραπτό περιεχόμενο, το οποίο παραπέμπει στις γνωστές ασυναρτησίες, ως το θλιβερό αποτέλεσμα των ψυχοπαθητικών "αντιφασιστικών" συνδρομών που τους διακατέχουν.

Αρκετοί ήταν αυτοί που καταδίκασαν τότε την εκ νέου  επίθεση στον καθηγητή. Κάτι περίεργο, όμως, διέκρινε αυτές τις καταδικαστικές παρεμβάσεις. Να ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα: Η εφημερίδα "Ελευθερία του Τύπου", αναφερόμενη στο γεγονός και υπό τον (καθόλου πρωτότυπο) τίτλο "Φασισμός", έγραφε για "φασιστικές μεθόδους", και ότι οι δράστες "δεν γνωρίζουν την πραγματική έννοια του φασίστα". Η Κίνηση Πανεπιστημιακής Αναβάθμισης, σε ανακοίνωση της ανέφερε χαρακτηριστικά: "Εκφράζοντας όλους τους δημοκράτες συναδέλφους, απαντάμε πως ο φασισμός δεν θα περάσει στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο", ενώ στον "Ελεύθερο Τύπο" διαβάσαμε ότι "και άλλοι πανεπιστημιακοί τάχθηκαν στο πλευρό του καθηγητή, κάνοντας λόγο για φασισμό". 

Η "Δημοκρατία" έγραφε (αναφερόμενη η εφημερίδα στους "προοδευτικούς" σχολιογράφους) ότι "προφανώς δεν βλέπουν τίποτα φασιστικό στην στοχοποίηση του ούτε στις αφίσες που αναγράφουν {ιδού ο φασίστας}". Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν η παρέμβαση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος με δήλωση του καταδίκασε "απερίφραστα τις εναντίον του επιθέσεις από φασιστοειδή υποκείμενα που στρέφονται ευθέως εναντίον των ακαδημαϊκών ελευθεριών".

Διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπασματικά μέρη, δεν θα ήταν δύσκολο για κάποιον να μπερδευτεί ως προς την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα των δραστών των συνεχών επιθέσεων κατά του συγκεκριμένου καθηγητή. Αν μη τι άλλο, εκφράσεις όπως "φασισμός", "φασιστικές μεθόδους", "φασίστες", "φασιστοειδή", για κάποιον ο οποίος δεν έχει πληροφορηθεί τι πραγματικά έχει συμβεί, παραπέμπουν - με βάση την θεωρία των εξαρτημένων αντανακλαστικών - σε βάναυση και βάνδαλη πράξη όντως από ... Φασίστες, αφού με αυτήν την ορολογία (του "φασίστα") το πολιτικό και εκδοτικό κατεστημένο αποκαλεί τους Έλληνες Εθνικιστές.

Βεβαίως, εάν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, και ήταν Εθνικιστές αυτοί που είχαν κολλήσει μια αφίσα ξεκάθαρης στοχοποίησης ενός ανθρώπου, είναι σίγουρο το τι θα επακολουθούσε. Εκτός από ατελείωτο "μπαράζ" καταγγελιών, θα είχαμε νέες εισαγγελικές παρεμβάσεις που θα αναβίωναν τις κατάπτυστες, ηθικά και νομικά, εποχές όπου Ντογιάκος, Κλάπα, Δημητρόπουλου κατέλυσαν κάθε έννοια νομικού πολιτισμού. Στο περιστατικό αυτό, όμως, υπήρξε απόλυτη σιωπή για τους (ακρο)αριστερής ιδεολογίας ερμηνευτές και αφισοκολλητές του εν λόγω ρυπαρογραφήματος. 

Σε αυτήν την περίπτωση, δεν είχαμε "μισαλλοδοξία", "μνησικακία", "τελεστικό λόγο", όπως έλεγε σ' άλλες περιπτώσεις κάποιος γνωστός κρατικοδίαιτος (και φυσικά εντελώς επιλεκτικός)  "δικαιωματάκιας", μιας και γι' αυτόν (και όχι μόνον) ο μόνιμος - μοναδικός  στόχος της πολιτικής βίας είναι οι αριστεροί, οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι και οι ... διανοούμενοι. Αφού ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν ήταν αριστερός, να υποθέσουμε ότι δεν είναι και ... διανοούμενος;

Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού. Στο ότι, δηλαδή, η λέξη "φασίστας" (και τα παράγωγα της) είναι στην εποχή της Μεταπολίτευσης ίσως η πιο διαδεδομένη  και ατυχώς πολυερμηνευομένη στο πενιχρότατο ιδεολογικοπολιτικό λεξιλόγιο των συμπατριωτών μας. 

Έτσι, λοιπόν, έχουμε, ανάλογα με την περίσταση και τα συμφέροντα, "φασιστική κυβέρνηση", "φασιστική αντιπολίτευση", "φασίστα Μητσοτάκη", "φασίστα Ανδρουλάκη", "φασίστα Τσίπρα", "φασιστική ΕΡΤ", "φασιστικό κλείσιμο της ΕΡΤ", "γαλάζιους φασίστες", "πράσινους φασίστες", "κόκκινους φασίστες", "φασιστική φίμωση των ΜΜΕ", "φασιστική ασυδοσία των ΜΜΕ", "φασιστικά μέτρα εναντίον των εργαζομένων", "φασιστικές απεργίες των εργαζομένων", "φασιστική συμπεριφορά", "φασιστικός ξυλοδαρμός" και έπεται λέγοντας.

Η αριστερά, με την αμέριστη συμπαράσταση των φιλελευθέρων, έχει κατορθώσει να τοποθετήσει στο συλλογικό και ατομικό υποσυνείδητο την ταύτιση ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος και ιδεολογίας (του Φασισμού), με την πολιτική, ψυχολογική και φυσική βία. Ακόμα και όταν οι δράστες των παραπάνω ειδών και φαινομένων βίας είναι αριστεροί (που είναι και το πιο σύνηθες), σε οποιαδήποτε από τις εκφράσεις και τις εκφάνσεις των ιδεών τους, η  ανήθικη και παράνομη πράξη τους χαρακτηρίζεται ως "φασιστική", ορισμένες φορές ακόμη και από τους ίδιους τους παθόντες (θυμηθείτε τις δηλώσεις Φίλη, μετά το προαναφερόμενο  "πέσιμο" ακροαριστερών στη Νομική), με αποτέλεσμα η εγκληματική φυσιογνωμία της αριστεράς να μένει στο απυρόβλητο και όλοι να (συνεχίζουν να) μιλούν για το "ηθικό πλεονέκτημα" που διαθέτει και για τους "αγώνες", τους οποίους "όλοι οφείλουν να τιμούν".

Ακόμη και ο χαρακτηρισμός "τάγματα εφόδου", που χρησιμοποιείται ευρέως απ' όλο το φάσμα του "δημοκρατικού τόξου", αποτελεί (μια ακόμη) επικοινωνιακή νίκη της αριστερής προπαγάνδας. Ακόμη και κόμματα που δηλώνουν Εθνικιστικά, καθώς  και πρόσωπα,  έχουν πέσει κι αυτά στην εν λόγω παγίδα, μιλώντας, ουκ ολίγες φορές, για "τάγματα εφόδου της αριστεράς" (!), μη αντιλαμβανόμενα σε τι "παγίδα" πέφτουν,  χρησιμοποιώντας αυτή την εντελώς λανθασμένη έκφραση.

Λες και μόνο τα "Τάγματα Εφόδου" (SA) του NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών) ασκούσαν πολιτική βία στην Γερμανία του Μεσοπολέμου και όχι και όλα τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία είχαν κι αυτά τις δικές τους παραστρατιωτικές οργανώσεις που ασκούσαν παρόμοια είδους βία. Για την ακρίβεια, το SPD (Σοσιαλιστές) διέθετε την οργάνωση "Λάβαρο του Ράιχ Μαύρο-Κόκκινο-Χρυσό", το DNVP (Συντηρητικοί) το "Χαλύβδινο Κράνος" και την "Ένωση Στρατιωτών του Μετώπου", και φυσικά το KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας) είχε το  περιβόητο (για την βιαιότητα που χρησιμοποιούσε) "Κόκκινο Μέτωπο", που ήταν και το πιο επικίνδυνο, καθώς στις τάξεις του υπήρχαν τα πιο "λούμπεν" και αδίστακτα κακοποιά στοιχεία του υποκόσμου, που μάλιστα είχαν και τις υλικές απολαβές τους από τον πακτωλό χρημάτων που έρεε στο κόμμα από την "Μαμά Μόσχα" ...

Είναι, λοιπόν, η βία "φασιστική"; Τα όσα προηγήθηκαν, Πιστεύω ότι δίνουν την κατάλληλη απάντηση.

Youth Resistance (https://anaktisi-mag.gr/)

 

Συνήθως ακούμε από τους μεγαλύτερους σε ηλικία ή αλλιώς boomers πως η «νεολαία δεν αντιδρά, εμείς ό, τι κάνουμε» ενώ ταυτόχρονα υπάρχει η άποψη, στην ίδια ηλικιακή ομάδα πάλι, «πως χρειαζόμαστε νέα πρόσωπα» (το λες και διπολισμό).

Η αλήθεια όμως είναι κάπου στην μέση καθώς η γενιά που το ισχυρίζεται αυτό ως επί το πλείστον στην δική της νιότη «αγωνίστηκε» για το ξεχαρβάλωμα στην ουσία κάποιων εννοιών ή και παραδόσεων δαιμονοποιώντας την έννοια της πατρίδος, της καταγωγής και του θρησκευτικού ακόμα αισθήματος δημιουργώντας μια αντικουλτούρα που σήμερα όμως είναι η επικρατούσα άποψη.

Η παλιότερη γενιά …

Η Αριστερά της εποχής διακήρυττε μια ρητορική διεθνιστική και στην βάση της μηδενιστική. Το έθνος και η παράδοση ήταν κατεξοχήν κάτι το δαιμονοποιημένο, ενώ οι φιλελεύθεροι από την άλλη θεωρούσαν πως η επικράτηση της αγοράς είναι αυτή που θα ρυθμίσει την ύπαρξη των Εθνών, άρα σε περίπτωση επέκτασης αυτής τα έθνη θα εκλείψουν

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Τρίτη Θέση απέναντι σε (ακρο)δεξιά και σύστημα: είμαστε οι «Μαύροι Χμερ»

 

γράφει ο Στάθης Μαυρολέων

Το ακροδεξιό συνονθύλευμα είναι ένα πολύ κακό αμάλγαμα αντικομμουνιστικής ΝΑΤΟικής Δεξιάς και παρακρατικής εθνικοφρονικής - περιθωριακής συνομάδωσης. Όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα δεν υπήρξε ποτέ κάτι δομημένο γύρω από τις εθνικοεπαναστατικές αρχές οι οποίες έχουν συγκεκριμένη οπτική των πραγμάτων και σαφέστατα είναι εχθρικές απέναντι στον Καπιταλισμό και το πολιτικό του όργανο την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. 

Ο καθ' ημάς χώρος δεν έχει συγκεκριμένη ιδεολογία, αποτελεί ένα μεταπολιτευτικό Δεξιό δεκανίκι το οποίο άλλοτε είναι συμπαθητικό προς την εξουσία και άλλοτε όχι και σαφέστατα όταν ισχύει η δεύτερη εκδοχή δεν γίνετε κάτι τέτοιο ελέω των «θέσεων» αλλά των αντιθέσεων που εκφράζει κάνοντας κάλεσμα στο σύστημα να «συμμορφωθεί».

Επειδή όμως δεν αρκεί να ρίξεις μια κυβέρνηση αντιθέτως πρέπει να γκρεμίσεις την τυραννία οι εν Ελλάδι οι Trans εθνικιστές επιδιώκουν να λάβουν κάποια ποσοστά και να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη αγνοώντας ή και όχι πως όταν δεν διαθέτεις τα κατάλληλα δομικά εφόδια για την διακυβέρνηση μιας χώρας με μαθηματική ακρίβεια καταλήγεις ή συμβιβασμένος ή φυλακισμένος καθώς οι νικητές του 45' δεν πρόκειται ως άλλοι Hidellbhurg να δώσουν το δαχτυλίδι σε έναν νέο Hitler. 

Βέβαια και ο γράφων αλλά και η συντακτική ομάδα του δεν έχουμε αυταπάτες πως για να τα σκεφτείς όλα αυτά προϋποθέτει να έχεις και τα κατάλληλα ιδεολογικά εφόδια τα οποία όχι απλώς δεν διαθέτει η ακροδεξιά αντιθέτως τα πολεμά όταν πάει να στηθεί κάτι το υγιές και το ριζοσπαστικό πέραν από τις χουντικές αγριοφωνάρες και τα φιλο-Μεταξικά φληναφήματα.

Η ακροδεξιά δεν είναι η λύση, αντιθέτως είναι το πρόβλημα και μάλιστα αποτελεί πολύ πιο ύπουλο εχθρό από την εκφυλισμένη αριστερά  η οποία έχει πιο ξεκάθαρες προθέσεις, η ακροδεξιά αποτελεί το τέχνασμα του συστήματος το οποίο θέλει να μαντρώσει την οποιαδήποτε λαϊκή αντίδραση γύρω από ταυτοτικά ζητήματα. 

Ας μην ξεχνάμε τα παραμάγαζα των Βορίδη - Καρατζαφέρη οι οποίοι εγκλώβισαν τους εθνικιστές στα κόμματα τους και σήμερα αποτελούν τις πλάτες του συστήματος, ας μην ξεχνάμε το παιχνίδι της Νέας Δημοκρατίας στην μετά Ζάππειο εποχή που προσπάθησε να εγκολπώσει την «Χρυσή Αυγή» και μόλις είδε πως ο «Λαϊκός Σύνδεσμος» δεν συμβιβάζεται (τουλάχιστον εξ' ολοκλήρου) τότε άρχισαν οι διώξεις. 

Το σύστημα λοιπόν από τον Β' ΠΠ και μετά αφενός εκδίωξε τις ιδέες μας και αφετέρου χρησιμοποίησε τους (άκρο)δεξιούς ως αντικομμουνιστικό βραχίονα στην Αμερικανοκρατούμενη Ευρώπη. Σήμερα η ακροδεξιά και οι παραφυάδες της παίζουν αυτόν ακριβώς τον ρόλο, σαφέστατα και δεν υπάρχει Κομμουνισμός ούτως ώστε να τον αναχαιτίσουν, ο ρόλος λοιπόν αυτός δεν είναι άλλος από την ελεγχόμενη αντίδραση η οποία δεν πρέπει ουδέποτε να αμφισβητήσει τον κοινοβουλευτισμό.

Εν κατακλείδι, αρνούμαστε να συμμετέχουμε σε κομματικά μαντριά είτε με τον προσωπείο του θρησκόληπτου είτε με το προσωπείο του εθνικιστή (ναι δεν είμαστε εθνικιστές ξυδάκι) πόσο μάλλον δε του πατριώτη που θεωρεί πως η 9^η Μάη είναι η αλήθεια που κρυβόταν στους Sex Pistols. Δεν είμαστε υποχωρητικοί λακέδες της δημοκρατίας και αν αυτό σημαίνει πως είμαστε Φασίστες ναι είμαστε. 

Δεν θέλουμε να αλλάξουμε το σύστημα προς το καλύτερο θέλουμε να το καταστρέψουμε, παραδειγματιζόμαστε από τους εθνικοσοσιαλιστές αντάρτες της Χιλής οι οποίοι συγκρούστηκαν ένοπλα με τους μπάτσους, εμπνεόμαστε από την μανία για καταστροφή των Χμερ που έδειξαν τον δρόμο της αυτοδιάθεσης από την ιμπεριαλιστική τραπεζική ηγεμονία, θέλουμε να συναντήσει ο Otto Skorzeny τον στρατηγό Γκιάπ και ο Max Stirner τον Giovanni Gentile, επιδιώκουμε την «Τρίτη Θέση» όταν όλοι ευελπιστούν να γίνουν οι πρώτοι του συστήματος.

Εθνικιστική Εργατική Πρωτομαγιά - Για το Σοσιαλιστικό Κράτος Ενός Υψηλότερου Πολιτισμού (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Επί αρκετές δεκαετίες ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς έχει καταντήσει μια εθιμοτυπική υπόθεση ρουτίνας. Το σύστημα κατάφερε να μετατραπεί η μέρα της Πρωτομαγιάς, από την μια πλευρά σε μια καθιερωμένη εκδρομούλα των ταλαίπωρων αστών για μάζεμα λουλουδιών, ενώ από την άλλη σε μια χαζοχαρούμενη και άοσμη πορεία των ξοφλημένων μπολσεβίκων εργατοπατέρων, με εκφώνηση χιλιοακουσμένων κούφιων συνθημάτων και πανηγυρικών λόγων. Όμως, η Εργατική Πρωτομαγιά δεν μπορεί να έχει επ' ουδενί σχέση με τα παραπάνω. Η Εργατική Πρωτομαγιά Αποτελεί μέρα Μνήμης και Αγώνα. Είναι μέρα Σκέψης και Προβληματισμού για το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν ο  φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός.

Μετά την παταγώδη κατάρρευση των λαομίσητων και διεφθαρμένων καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού ", οι θιασώτες του καπιταλισμού πανηγύριζαν για "τον θάνατο του σοσιαλισμού" και "τον θρίαμβο της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς". Και στον εργαζόμενο, που βλέπει ότι η "ελεύθερη οικονομία" σημαίνει φτώχεια, πείνα και ανεργία, σημαίνει εργατικά ατυχήματα , σημαίνει συνεχής εισροή λαθρομεταναστών (που επιφέρουν περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και της εγκληματικότητας, καθώς και πληθυσμιακή και πολιτισμική αλλοτρίωση), σημαίνει οικολογική μόλυνση και εξαθλίωση των συνθηκών ζωής, σημαίνει θησαύρισμα των κάθε λογής μεγαλοκαρχαριών, του δείχνουν την μίζερη κατάσταση που επί δεκαετίες υπήρχε στην Ανατολική Ευρώπη.

Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αυτός ο μαρξιστικός, ισοπεδωτικός, αντεθνικός και αντιλαϊκός "σοσιαλισμός" δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα άθλιο ψέμα, ένα βρώμικο δημιούργημα για την διάσπαση της Ενότητας της Λαϊκής Κοινότητας. Απέναντι σ' αυτόν τον ψεύτικο "σοσιαλισμό", Προτείνουμε έναν Εθνικό , Ιεραρχικό, Αξιοκρατικό Σοσιαλισμό, Πραγματικό Υπερασπιστή των Εργατών και των Δικαιωμάτων. Ο μόνος Αληθινός Σοσιαλισμός έχει Αναπόφευκτα Εθνικιστικό Περιεχόμενο και είναι Ζωντανός, έτοιμος να Αμφισβητήσει Έμπρακτα την καπιταλιστική κυριαρχία. Ο Εθνικισμός, πιστεύοντας ότι ο Λαός δεν ζει για την Οικονομία και ούτε η Οικονομία υπάρχει για το Κεφάλαιο, αλλά αντιστρόφως το Κεφάλαιο υπηρετεί την Οικονομία κι αυτήν με την σειρά της τον Λαό, βρίσκεται σε Οξύτατη Αντίθεση τόσο με την μαρξιστική όσο και με την φιλελεύθερη αντίληψη για την Οικονομία.

Ο Εθνικισμός απορρίπτει την μαρξιστική αντίληψη για την "πάλη των τάξεων" ως αντεθνική και αντιλαϊκή, και ως εντελώς ασυμβίβαστη με την Ιδέα του Εθνικού Κράτους και της Ενωμένης Λαϊκής Κοινότητας. Ο Εθνικισμός, στηριζόμενος σε Ιδεαλιστική και Ηρωική βάση, έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με την υλιστική αντίληψη της Ζωής που διαπνέει την κομμουνιστική αντίληψη. Ο κομμουνισμός υπήρξε ένα εντελώς αποτυχημένο κοσμοθεωρητικό - βιοθεωρητικό σύστημα,  που υποβίβασε την αξία της ανθρώπινης ζωής και εξευτέλισε κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης, καθώς χωρίς να ήταν ποτέ σε θέση να ανεγείρει ένα δικό του υγιές και ανθεκτικό πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα, το μόνο που κατάφερνε ήταν να γκρεμίζει και να εγκαταλείπει τα πάντα στην καταστροφή και το χάος.

Η πλήρη αποτυχία, όμως, του μαρξιστικού μοντέλου δεν δικαιώνει σε καμία περίπτωση τον φιλελευθερισμό, τον οποίο ο Εθνικισμός αντιμετωπίζει με ακόμη μεγαλύτερη απέχθεια  Για τον Εθνικισμό, η Οικονομία δεν μπορεί να κινείται μέσα στο Κράτος χωρίς αυστηρή επιτήρηση και έλεγχο, καθώς η Οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα από τα μέσα πραγματοποίησης των Εθνικών Σκοπών. Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό, τασσόμαστε υπέρ της συνεχούς παρακολούθησης από την πλευρά του Κράτους του επιπέδου των τιμών και της κατεύθυνσης των Κεφαλαίων. Σε αντίθεση με τους υλιστές και τους χρηματάνθρωπους, Πιστεύουμε πως οι τιμές των αγαθών και ο τόκος των Κεφαλαίων δεν πρέπει να διέπονται από την σχέση της προσφοράς και της ζήτησης , ενώ το εμπόριο και οι τράπεζες δεν επιτρέπεται να καθοδηγούνται από την κερδοσκοπία και την ιδιοτέλεια. 

Απορρίπτουμε, λοιπόν, εξ' ολοκλήρου τις φιλελεύθερες απόψεις, για να μην εγκαταλειφθούν οι ασθενέστερες τάξεις στο χείλος του γκρεμού. Η φιλελεύθερη οικονομία είναι εκείνη που εξέθρεψε τόσο τον κομμουνισμό στο παρελθόν όσο και τον σύγχρονο κεφαλαιοκρατισμό, την παντοδυναμία δηλαδή του Κεφαλαίου έναντι των υπολοίπων συντελεστών της Παραγωγής και ιδιαίτερα της Ανθρώπινης Εργασίας. Αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, Εμείς οι Εθνικιστές Επαναστάτες Είμαστε οι Μόνοι που Έχουμε το Δικαίωμα και το Καθήκον να Μπορούμε να Πολεμήσουμε την πλουτοκρατική αντίδραση.

Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά, λοιπόν, καθώς οι Εργάτες, οι Αγρότες, όλος ο " απλός λαός"("ο λαουτζίκος", σύμφωνα με τον Γιάννη Πρετεντέρη ...) Αποτελεί την Μοναδική Ελπίδα της Πατρίδας για να ξαναβρεί τον Δοξασμένο Εαυτό της. Γιατί ο Εργάτης Αποτελεί μια Τιμημένη Ιδιότητα του Ανθρώπου, που δεν έχει όμως την δυνατότητα να αφαιρεί την Βιολογική και Εθνική καταβολή που υπάρχει μέσα του και να καταπατά την προτεραιότητα τους. Αυτά, όμως, αποκτούν Ουσία και Σημασία μόνο μέσα σε ένα Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, που δεν θα καταπιέζει, αλλά θα θα εκπροσωπεί τον Εργαζόμενο, ο οποίος θα Αποτελεί Αναπόσπαστο Οργανικό Μέλος της Λαϊκής Κοινότητας.

Οι Εθνικιστές Επαναστάτες Αγωνιζόμαστε για ένα Ανθρώπινο Πρόσωπο στην Ζωή μας, Πιστοί στις Αιώνιες Αξίες της Πατρίδας και του Λαού, ενάντια στις πλουτοκρατικές δημοκρατικές κυβερνήσεις  και στην συντηρητική ανασυγκρότηση του νεοφιλελευθερισμού. Αγωνιζόμαστε,  προαναγγέλλοντας ένα Νέο Αύριο, έτσι ώστε να Δημιουργήσουμε κάποια στιγμή Ένα Σοσιαλιστικό Κράτος  Ενός Υψηλότερου Πολιτισμού!

Οι αστικές δημοκρατίες ευνοούν την δημιουργία του «μαζάνθρωπου» (https://anaktisi-mag.gr/)

 

γράφει ο Άγγελος Δημητρίου 

Το αντιθετικό ζεύγος της μαζοποίησης και της οργανικής κοινωνίας αφορά τον τρόπο με τον οποίο δομείται και εκφράζεται ένα κοινωνικό σύνολο, τον τρόπο που αλληλεπιδρούν τα άτομα μεταξύ τους, την σχέση τους με την πολιτική εξουσία και τους θεσμούς, καθώς και την συμπεριφορά τους στο διεθνές περιβάλλον.

Η μάζα αποκρυσταλλώνεται ως κεντρικό χαρακτηριστικό στα αστικοδημοκρατικά καθεστώτα και αυτό δεν είναι παρά επιδίωξη της πολιτικής εξουσίας που επιδιώκει την συντήρηση και διαιώνιση της ώστε να εξυπηρετούνται τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. 

Έτσι, δεν υπάρχει πιο βολικός γι’ αυτήν τρόπος ώστε να εκφραστεί η κοινωνική δυναμική, από την αγελαία καταναλωτική χαύνωση, η οποία μάλιστα διατηρεί μιαν επίφαση δημοκρατικότητας με την επίκληση στην λαϊκή κυριαρχία και το κράτος δικαίου. 

Τα τελευταία είναι μόνο λέξεις κενές περιεχομένου καθώς οι αστικές δημοκρατίες έχουν κατορθώσει να διατηρηθεί ένα εξωτερικό περίβλημα λαϊκότητας, το οποίο όμως δεν αγγίζει την ουσία των θεσμών και τα στρώματα του λαού

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Φασιστοφοβία: το τελευταίο στάδιο της «δημοκρατίας» (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

 Δεν έχει πλέον να κάνει με πολιτικό καθεστώς: σήμερα αρκεί να εκφράσουμε απλώς μια αδέσμευτη άποψη για να κατηγορηθούμε για «φασισμό». 

Ένας όρος που χρησιμοποιείται ως μότο, αδειασμένος από νόημα, αλλά γεμάτος μίσος, που κραδαίνεται από μια διανοούμενη και πολιτική τάξη που, ενώ κηρύττει την ανεκτικότητα, καλλιεργεί την πιο άγρια ​​μισαλλοδοξία απέναντι σε αυτούς που διαφωνούν. 

Αυτό που κάποτε ονομαζόταν συζήτηση έχει γίνει πλέον ανθρωποκυνηγητό. Η μονοπώληση της σκέψης δεν περιορίζεται στην λογοκρισία των πανεπιστημίων, των μέσων ενημέρωσης και της ποπ κουλτούρας: δημιουργεί ένα πολιτικό άγχος. 

Και έτσι γεννήθηκε η φασιστοφοβία: όχι απλώς ένας όρος, αλλά ένα πραγματικό σύνδρομο.

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αφού αποτύχαμε στην συντήρηση, πώς να τολμήσουμε την επανάσταση; (https://anaktisi-mag.gr/)

 

γράφει ο Άγγελος Δημητρίου

Το «πρόσωπο» δηλώνει την ταυτότητα. Δηλώνει την κατανόηση του εαυτού, την αυτεπίγνωση, την συνειδητότητα.

Το «πρόσωπο» δηλώνει επίσης την ετερότητα. Κάθε πρόσωπο είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο.

Τέλος, και πιο σημαντικό, το «πρόσωπο» δηλώνει την αναφορικότητα. Βρίσκεται - ακόμα και ετυμολογικά ο όρος - σε αναφορά προς κάτι το άλλο: βρίσκεται απέναντι στις παραστάσεις τις εξωτερικής πραγματικότητας και, το κυριότερο, βρίσκεται σε κοινωνία με το άλλο πρόσωπο.

Είναι λοιπόν, οι ταυτοτικές ετερότητες των προσώπων που συνιστούν την κοινότητα και αυτό αποτελεί μια οντολογική σταθερά πρωτογενή και πρωτόγονη, όσο και η ύπαρξη του ανθρώπου στον κόσμο.

Η κοινότητα πάλι, αποκτά την ιδιοπροσωπία  της που την εκδηλώνει σαν πολιτισμική έκφραση. Διακρίνεται λοιπόν και η κοινότητα από ταυτότητα, ετερότητα, και αναφορικότητα. 

Από την αυτοσυνείδηση μιας  πολιτισμικής και φυλετικής μονάδας, από την μοναδικότητα των χαρακτηριστικών της, από την αλληλεπίδραση με άλλες πολιτισμικές προσεγγίσεις.

Παρότι τα παραπάνω έχουν ειπωθεί και αναλυθεί πάλι και πάλι, είναι σημαντική η υπενθύμιση της καταγωγικής ουσίας του έθνους, και κατ’ επέκταση, της ενεργητικής του μορφοποίησης, του εθνικισμού.

Τρία στοιχεία: ταυτότητα, ετερότητα, αναφορικότητα, συγκροτούν και συνέχουν το έθνος, απηχούν τις αρχέγονες καταβολές του, συγκροτούν την οντολογική του αλήθεια.

Και σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, αναπτύσσεται ο σημερινός εθνικισμός και διαμορφώνεται ο ρόλος του.

Στην κατανόησης της εθνικής ύπαρξης, ως ύπαρξης αξεδιάλυτης από τα δομικά της στοιχεία, την κοινότητα και το πρόσωπο, στον σεβασμό και την προάσπιση των στοιχείων αυτών. Στο πεδίο αυτό ο εθνικισμός παρουσιάζεται συντηρητικός, σαν πρόμαχος, σαν υπερασπιστής των ουσιωδών για την σύνολη ζωή του γένους.

Εκεί που ανακύπτει επαναστατικός, είναι στην δημιουργική πλαστικότητα, στην ζωντανή διαμορφωτική δύναμη με τις οποίες διαποτίζει το εθνικό σώμα.

Διότι δεν αρκεί η συντήρηση, αλλά είναι αναγκαία επίσης, η πολιτική αποκατάσταση, η εκφορά πολιτισμού, η ανάδειξη της ιδιομορφίας, ο πλούτος της δύναμης, η αναγεννητική ροή.

Σήμερα, τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία βρίσκονται σε μια επικίνδυνη αχλή: Ποια είναι η ταυτότητα του ελληνισμού; 

Διατυπώνονται γνώμες, υπάρχουν διαφορές και διχογνωμίες, όμως ποια είναι η ταυτότητα που έχει εσωτερικεύσει ο λαός, η πεποίθηση για τον εαυτό του, το παρελθόν και το μέλλον του; Άλλο τόσο ομιχλώδη είναι και τα άλλα δύο στοιχεία, τόσο στο φυλετικό όσο και στο πολιτισμικό πεδίο.

Επομένως, η διαπίστωση είναι ρεαλιστικά απαισιόδοξη: αφού αποτύχαμε στην συντήρηση, πώς να τολμήσουμε την επανάσταση;