Το βιβλίο “Louis Ferdinad Celine, o παράνομος της λογοτεχνίας”, έρχεται να μας παρουσιάσει για πρώτη φορά στα ελληνικά το πορτρέτο ενός τεράστιου Γάλλου λογοτέχνη του 1900.
Έρχεται να παρουσιάσει για πρώτη φορά στα ελληνικά ένα περίγραμμα της διάνοιας αυτής που αρκετοί προσπάθησαν να αποδομήσουν αλλά δεν τα κατάφεραν.
Η μισανθρωπία του Céline είναι εμφανής στα μυθιστορήματά του. Είναι ένας γιατρός - συγγραφέας ο Céline, ο οποίος κυρίως λόγω των ιδεών του και το ότι βομβαρδίστηκε από ανελέητες καταδίκες, καταλήγει να τιμωρείται και ως γιατρός και ως συγγραφέας.
Μαρτυρώντας τη σκληρή εμπειρία της ζωής του, ο Δρ. Destouches - το πραγματικό του όνομα - περιφρονεί την ανθρωπότητα αλλά ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο φαίνεται και καθήκον του να την φροντίσει.
Με τον Céline δεν αναφέρεται κανείς σε έναν εύκολο, παρήγορο, ευχάριστο ή καταναλωτικό συγγραφέα, αλλά κάποιον με λίγους και απαιτητικούς αναγνώστες.
Τότε είναι που αυτοί οι «ισχυροί αναγνώστες» τον απαλλάσσουν από τον πανικό μιας ιδεολογικοποιημένης εικονογραφίας, για πάρα πολύ καιρό εστιασμένη με αποκλειστικό τρόπο σε έναν αντισημιτισμό που παραμένει στο περιθώριο των έργων του.
Ιδιαίτερος ο Ουκρανικός Εθνικισμός. Άγνωστος σε πολλούς Δυτικούς αλλά μυστηριώδης και παράλληλα «μαγευτικός» για τους Σλάβους, αφού πάντα υπήρξε η σπίθα της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης λόγω της γεωπολιτικής ιδιαιτερότητας. Η γη των Κοζάκων γόνιμη στην παραγωγή αιρετικών ιδεών όπως και το μαύρο χώμα της χώρας αυτής στην παραγωγή αγαθών.
Οι ιδιαίτερες ιδεολογικές αναφορές που τους ξεχωρίζουν από τα άλλα κινήματα, η σύγκρουση με κομμάτι της Εθνικοσοσιαλιστικής ηγεσίας όπως εκφράστηκε μετά το ’33 αλλά και η ιδεολογική επίδραση από τον Φασισμό, οι διαμάχες και ο πολυμέτωπος αγώνας για την αντιμετώπιση των Μοσχοβιτών όλα αυτά μαζί μια άγνωστη διαδρομή στην αιματηρή πολιτική ιστορία των ιδεών.
Στο Κίεβο (Tarasa Shevchenka Ln, 5,) ένας πίνακας του Σικελού φιλοσόφου Ιούλιου Έβολα κοσμεί τον τοίχο του χώρου ιδεών της μεταπολιτικής σκέψης. Εκδόσεις και ομιλίες, παρουσιάσεις βιβλίων και αρθρογραφία, το απαύγασμα ενός Ρομαντικού Εθνικισμού μιας χώρας που η σύγχρονη ιστορία της είναι συνώνυμη με την τραγωδία. Η διαδρομή της λέσχης - που αποτελεί επίσημο οργανισμό και εκδοτικό οίκο του Συντάγματος Azov - είναι επηρεασμένη από την «Τρίτη Θέση»και την «Συντηρητική Επανάσταση».
Η κίνηση αυτή οργανώνει συχνά κινηματογραφικές προβολές αλλά και διαλέξεις αφιερωμένες στους μεγάλους στοχαστές που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή σκέψη όπως τον Friedrich Nietzsche, Julious Evola, Ernst Junger, Howard Lovecraft, Martin Heidegger κ.α. ενώ δεν λείπουν και οι αναφορές σε Ουκρανούς ήρωες ή και πρόσωπα που αποτελούν αντικείμενο ιδιαίτερης μελέτης όπως ο Theodore Kaczynski.
Δείγμα αυτής της ριζοσπαστικής πρωτοπορίας η πρόσφατη έκδοση και η περιπετειώδης παρουσίαση του βιβλίου του FrancoFreda«Η διάλυση του συστήματος». Του Ιταλού «αντάρτη πόλης» που κατηγορήθηκε για «τρομοκρατία» από τα Σιωνιστικά κέντρα εξουσίας και αδίκως βρέθηκε στην φυλακή. Ο εκδοτικός του οίκος «EdizionidiAr» προώθησε με ιδιαίτερη επιτυχία την σκέψη των Rosenberg, Goebbels, Szalasi, Codreanuκαι πολλών άλλων προσώπων.
Ερεθιστικός, γκρινιάρης, φευγαλέος, φιλονικώδης, βρώμικος, με επιχειρήματα, αξιολάτρευτος: ο Céline.Ένας, κανένας και εκατό χιλιάδες.Εκατό χιλιάδες σαν τους εχθρούς του: οι περιούσιοι, οι Κομμουνιστές, οι κάφροι, οι συγγραφείς, οι δημοσιογράφοι, οι αντιφασιστές, η τηλεόραση, οι Αμερικανοί, οι Κινέζοι, λίγο πολύ οι σύγχρονοι του, ο ίδιος ...
Δοκίμια, συνεντεύξεις, αναμνήσεις και γράμματα, ιδέες και πνεύμα, άφθονο πνεύμα. Και ποιος δεν έχει γράψει για τον Louis Destouches, Celine, για τον κόσμο. Μεταξύ των μαρτυριών, εκείνων του Georges Geoffroy, συντρόφου του νεαρού Louis Destouches στο Λονδίνο το 1915, του καλλιτέχνη και του μποέμ Eric Mahé, της οικογενειακής φίλης Eliane Bonabel, του φίλου εχθρού GenPaul, του Robert Debré και του Sylvain Malouvier που θυμούνται τον γιατρό Céline το 1930, της συνάντησης του στη Ρωσία το 1935 με την αντιφασίστρια Lucie Mazauric, της αγαπημένης συντρόφου Erika Irrgang, του Frédéric Empeytaz, νομάρχητου "κόκκινου" προαστίου του Clichy, του Karl Epting και του Gerhard Heller του Γερμανικού Πολιτιστικού Ινστιτούτου στο Παρίσι της Κατοχής, του συνταγματάρχη των SSHermann Bickler, του Robert Brasillach, της γοητευτικής φιλελεύθερης Maud de Belleroche, του δημοσιογράφου Ole Vinding στην δανική εξορία, από τον Pierre Duverger στο Meudon.
Και πάλι, τα σχόλια και οι αποφάσεις για τον Céline από την πένα των Cesare Cases, Emilio Tadini και Alberto Arbasino, Ezra Pound, Drieu la Rochelle, Adrien Arcand και Benito Mussolini, Kurt Vonnegut, Henri Guillemin, Paul Lévy, Nicole Debrie, Henry Miller, Saul Bellow, Will Self, António Lobo Antunes, William S. Burroughs, Charles Bukowski και Gilles Deleuze.
Εγώ γνώρισα τον Céline, όπως πολλοί, μέσα από το «Ταξίδι στο τέλος της νύχτας», διαβάζοντάς το μάλλον ως νέος, επομένως στην καλύτερη εποχή για αυτό το βιβλίο ώστε να μου δείξει την ζωή όπως είναι. Εκεί μας δείχνει την ωμότητα της ζωής, έναν ανθρώπινο σουρεαλισμό με τον χαρακτηριστικό του σκληρό και απαισιόδοξο τρόπο, αρκετά αληθινό που το βλέπουμε ειδικά στις μέρες μας. Περισσότερο με μια τραγική αισιοδοξία όπως έλεγε και ο ίδιος! Στη συνέχεια, είμαστε ίσως πολύ προβληματισμένοι, πολύ κουρασμένοι, για να κατανοήσουμε πλήρως τον Céline.
Πέρα από τις «στυλιστικές» καινοτομίες του, τοπνεύμα των δύο πρώτων μυθιστορημάτων του, η βαθιά περιγραφή της «γέφυρας του Λονδίνου», το μικροκαμωμένο και πικάντικο «Βόρεια Τριλογία», το αγαπημένο μου του Céline είναι το «Mea Culpa» - εκεί, περισσότερο από τα άλλα γραπτά του, εκεί είναι ενάντια σε όλους. Εκεί βάζει πραγματικά τον άνθρωπο μπροστά στον εαυτό του, και δεν είναι ένα όμορφο θέαμα.
Λέγεται ότι κανείς δεν είναι αθώος μεταξύ εκείνων που περπατούν σε αυτήν τη γη. Ίσως όμως - πέρα από αυτό που σκέφτονταικάποιοι μίζεροι που του χρεώνουν μόνο τον αντισημιτισμό για το βιβλίο του «Bagatelle pourunmassacre» - ο Céline, με τον θυμό του και την οργή του μπροστά στη ματαιοδοξία και την ανόητη αίσθηση των συναδέλφων του …είναι αθώος.
Όπως έγραψε ο Karl Epting:
‘’Ο Céline έπρεπε να πληρώσει ακριβά στη ζωή του για κάθε ένα από τα βήματα του.Στις ομιλίες του, είπε περισσότερες από μία φορές ότι ένιωθε «αλυσοδεμένος σε μια γαλέρα».Έπρεπε να κωπηλατεί την νύχτα και την ημέρα, ήταν εξαναγκασμένος, σε αυτή τη ζωή που ήταν ένα ταξίδι μέσα στη νύχτα, μέσα στο σκοτάδι του κόσμου μας, - στο εσωτερικό πεπρωμένο καθώς και στο εξωτερικό.Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Ξανασυναντηθήκαμε στο Βερολίνο σε ένα συνηθισμένο σκοτεινό εστιατόριο, ακόμα όρθιο από τις βόμβες, και στη συνέχεια ο Céline έφυγε, ελαφρώς λυγισμένος, με την Bébert κάτω από το χέρι του (το χαρακτηριστικό καπέλο του), ανάμεσα στα συντρίμμια σπιτιών. Αυτή είναι η οικεία μου εικόνα αυτού του συγγραφέα: Ο Φερδινάνδος περπατά χωρίς ξεκούραση, στα ερείπια του κόσμου.”
Στο σκοτεινό, απελπισμένο, κοροϊδευτικό όραμα του Cèline φαίνεται ότι τίποτα δεν μπορεί να μας σώσει, η νύχτα είναι η τρομερή μεταφορά της λήθης, του ανύπαρκτου, του χωρίς όνειρο ύπνου, του θανάτου που ακυρώνει τα πάντα και παίρνει τα πάντα: λίγο φως που τελειώνει τη νύχτα.
Ο Έλληνας συγγραφέας Στρατής Μυριβήλης, γεννήθηκε στις 30 Ιουνίου του 1890 και πέθανε στις 19 Ιουλίου του 1969. Ήταν από τους σημαντικότερους πεζογράφους της Γενιάς του ’30 …
… Αν ύστερα από ένα αιώνα αντεθνικής εκπαίδευσης σώζεται ακόμα ακμαίο και δυνατό στις βιολογικές εκδηλώσεις του το ελληνικό έθνος, το χρωστάμε στο ευτύχημα της αγραμματοσύνης του ελληνικού λαού. Και εννοώ τον γνήσια αγράμματο λαό, που εξακολουθεί να μας απομένει ο μοναδικός θεματοφύλακας του εθνικού πολιτισμού, και να διατηρεί μέσα στη σοφή άγνοιά του όλα τα νήματα της φυλετικής μας συνέχειας. Αν αυτά τα εκατό χρόνια τα κατάφερναν οι δάσκαλοι να περάσουν από το ανθελληνικό τεζάχι τους όλα τα εκατομμύρια των ρωμιών, σήμερα δε θα υπήρχαμε πάνω στη γη σα φυλή με αυτοτελή φυσιογνωμία καταγωγής και πολιτισμού.
Το πανεπιστήμιο στάθηκε ο μεγάλος οχτρός της εθνικής ψυχής. Αυτό χτύπησε κατακέφαλα καθετί που ήταν η γνήσια και ατόφια κληρονομιά του γένους. Γλώσσα, ήθη και έθιμα, μουσική, χορούς, βιοτεχνία, λαϊκές τέχνες, παραδόσεις και θρύλους. Γιατί όλα αυτά τα καταδίωξε το πανεπιστήμιο με φανατισμό, με σύστημα και με πάθος, που ποτές, κανένας καταχτητής δεν τόφτασε, απ’ όσους μας τσαλαπάτησαν μέσα στην αιώνια Ιστορία μας
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Ένα κομμάτι από τον Τσάρλς Μπουκόβσκι δεν ενηλικιώθηκε ποτέ. Έμεινε για πάντα - ένα κομμάτι του - το τραυματισμένο παιδί που έζησε την δυστυχία και την κακοποίηση πολύ πρώιμα. «Θα έλεγα πως εκείνο που έμαθα ήταν να μην κλαίω πολύ όταν κάτι πηγαίνει στραβά. Με άλλα λόγια, με σκλήρυνε προετοιμάζοντaς με για όσα ακολούθησαν: την αλητεία, τον δρόμο και όλες τις άσχημες δουλειές και τις αντιξοότητες. Είχα σκληρύνει από πολύ μικρός, όλα όσα συνέβησαν μετά δεν με σόκαραν».
Ο ίδιος, αν όχι κατασκεύασε, τότε σίγουρα συντήρησε και τροφοδότησε τον μύθο που τον ακολουθούσε για την ζωή του. Τον μύθο του περιθωριακού. Είναι αλήθεια ότι αποστράφηκε το πλήθος. Ήταν έξοχος όμως στο να το παρατηρεί και να αντλεί υλικό για τα γραπτά του. Ένιωθε αποξενωμένος και έζησε ως τέτοιος. Ένας μοναχικός παρατηρητής και καταγραφέας καταμεσής των αμερικανικών μεγαλουπόλεων και κυρίως, του Λος Άντζελες. «Το πλήθος ήταν πάντα εκεί, και εγώ ήμουν πάντοτε αλλού, από πολύ νωρίς. Κι αυτό είναι ένα απόλυτο αδιέξοδο[…] Ποτέ δεν ένιωθα ωραία μέσα στο πλήθος».
Το ποτό, η γραφή, η κλασική μουσική στάθηκαν οι μεγάλες παρηγοριές του μπροστά στον φόβο του για την ζωή και τους ανθρώπους, μπροστά στην δυσκολία του να τα αντιμετωπίσει, μπροστά στις καταθλιπτικές και αυτοκτονικές του τάσεις.
Άσκησε οξεία κριτική στον δυτικό πολιτισμό και στον μοντέρνο τρόπο ζωής, καθώς και στο αμερικανικό όνειρο, στην καταναλωτική κοινωνία, στις κίβδηλες σχέσεις των ανθρώπων. «Με τον εαυτό μου δεν είχα κανένα πρόβλημα, πρόβλημα είχα με εκείνα τα μέρη, με εκείνα τα πρόσωπα, με τις χαμένες, κατεστραμμένες ζωές- τους ανθρώπους που κοίταζαν να τα βγάλουν πέρα με τον πιο φτηνό και εύκολο τρόπο. Ανάμεσα στην Εκκλησία και το κράτος, και τον οικογενειακό τρόπο ζωής, ανάμεσα στο εκπαιδευτικό και ψυχαγωγικό σύστημα, ανάμεσα στην οκτάωρη εργασία και το τραπεζικό σύστημα εκείνοι οι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί. Το να κλείνω την πόρτα και να μένω σ’ ένα μικρό δωμάτιο ή να κάθομαι σε κάποιο μπαρ τη νύχτα ή τη μέρα ήταν ο δικός μου τρόπος να λέω όχι σε όλα αυτά».
Όμως ποτέ δεν θέλησε να γίνει καθοδηγητής, «να περάσει κάποιο μήνυμα». Εξέφρασε μόνο τον εαυτό του και έδωσε την εικόνα που είχε αυτός ο ίδιος για τα πράγματα. Στην πρώτη του νεότητα συντάχτηκε με τους γερμανούς εθνικοσοσιαλιστές αν και μετέπειτα θέλησε να αποστασιοποιηθεί από τις νεανικές αυτές επιλογές του. Όπως σημειώνει ο βιογράφος του BarryMiles, «θα ήταν τεράστιο λάθος να προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε την σημασία της σχέσης του Μπουκόβσκι με τον φασισμό και να θεωρήσουμε πως ήταν απλώς ένας τρόπος για να τραβήξει την προσοχή των άλλων». Δεν πίστεψε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αρνήθηκε να συμμετάσχει στο πλευρό της Αμερικής.
Ο κυνικός και ευαίσθητος, αντιφατικός και στωικός Μπουκόβσκι, ο βαθιά ανθρώπινος αλλά και αποστασιοποιημένος, είναι ένας κατεξοχήν πολιτικός και κοινωνικός συγγραφέας, η ζωή και το έργο του αποτελούν σημαντικό αποτύπωμα στην ιστορία της λογοτεχνίας.
*τίτλος κειμένου του Μπουκόβσκι
Περιλαμβάνεται στο βιβλίο ΑΝΥΠΟΤΑΓΗ, εκδόσεις Λόγχη.
Δημοσιεύτηκε τον Ιανουάριο του 2020 στην εφημερίδα Ελεύθερος Κόσμος
Αυτό είναι βέβαιο! Το συρματόπλεγμα είναι συρματόπλεγμα! Γνωρίζω σε τι είμαι ενάντια... Δεν υπάρχει ρόδο δίχως αγκάθι!... Και το τελευταίο πράγμα που θα υπερασπιζόμουν είναι ιδέες που θέλουν να με κάνουν καλύτερο!
Γνωρίζω αυτές τις αηδίες από το '18... αδελφότης, ισότης..., ελευθερία..., ομορφιά και αξιοπρέπεια! Πάντα κάποιος πρέπει να χρησιμοποιεί το σωστό δόλωμα. Και ύστερα, βρίσκεσαι στη μέση μιας συζήτησης και λένε: Ψηλά τα χέρια! Είσαι αφοπλισμένος..., δημοκρατικά ψηφοφορικά γουρούνια!
- Όχι, άσ' τους με την όλη ιδεολογική σούπα τους να κρατηθούν σε μια ασφαλή απόσταση... Εγώ πυροβολώ με αληθινά πυρά! Όταν ακούω την λέξη κουλτούρα..., απασφαλίζω το περίστροφο μου!
Έχω λάβει τρία μικρά φέρετρα, δέκα επιστολές που αναγγέλουν το θάνατό μου, τουλάχιστον είκοσι απειλητικές επιστολές, δύο ξυράφια, μια μικρή εγγλέζικη χειροβομβίδα και πενήντα γραμμάρια υδροκυάνιου… με θεωρούν ήδη χαμένο στις σκιές… Όλα σ' αυτήν τη νύχτα που πέφτει με μιλάνε για το θανάτο μου, το έναστρο μπλε εκεί επάνω από το Sacre-Couer, γίνεται μωβ και μετά σκοτεινό, σκοτεινό… Τα πάντα τελειώσαν για μένα, για τους δύο μας, Lucette…
Ότι έχει απομείνει για μας είναι εκείνο το χάσμα εκεί έξω, πέρα από την αίθουσα μπροστά από το παράθυρο, αυτή η τεράστια κοιλάδα, όλο το Παρίσι εκατομμύρια και εκατομμύρια ποιός-ξέρει-τι εκδικήσεων, στέγες που απλώνονται παντοτινά, αιχμηρές, κοφτερές, φοβερές, γεμάτες με ανθρώπους που μας μισούν… Το απέραντο χάσμα είναι εκεί για τους δύο μας… ολόκληρος ο κόσμος μας οδηγεί εκεί… ολόκληρος ο κόσμος με κομμένη την ανάσα του, ζουν μόνο για το θάνατο μας, τα βασανιστήρια μας, εκεί κάτω από εκείνες τις στέγες που γίνονται μπλε, αμυδρές, σκοτεινές, χιλιάδες και χιλιάδες κόλπα, κακόβουλα σπίτια, ακόμα διακριτικά μέχρι τώρα, ψιθυρίζουν… εκατομμύρια ανθρώπων που αναμένουν τη χαρά τους… η ημέρα της επαγγελίας…
Κάθε λέξη στο ραδιόφωνο του Λονδίνου είναι και μία απειλή, στο Μπραζαβίλ οι υπαινιγμοί είναι πιο συγκεκριμένοι, ανακοινώνουν "λίστες", όλες οι φραγμένες από σκατά ψυχές κοχλάζουν με όλη τους την κακία, το φθόνο, με έντονη επιθυμία, τα σκατό ξεπετάγεται από εκατομμύρια καρδιές, όλη η σεμνότητα αφημένη κατά μέρος, κάθε φραγμός έχει σπάσει, εκατομμύρια και εκατομμύρια δολοφόνων, κανιβάλων, ουρλιάζουν ενστικτωδώς κάθε νύχτα, θέλουν να πιούν το αίμα μας, πρέπει να το κάνουν, αυτό απαιτεί Η Πατρίς.
Το πραγματικό του όνομα ήταν Knut Petersen, το Hamsun ήταν λογοτεχνικό ψευδώνυμο, και γεννήθηκε ως μέλος μια φτωχής αγροτικής οικογένειας στις 4 Αυγούστου του 1859. Σε ηλικία 9 ετών ο Hamsun θα σταλεί από τους γονείς του στο αγρόκτημα του θειου του, όπου περνά δύσκολα και σκληρά παιδικά χρόνια, αλλά εκεί θα έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με τον κόσμο του βιβλίου, καθώς ο θείος του διευθύνει την τοπική βιβλιοθήκη. Το 1873 εγκαταλείπει το αγρόκτημα και περιπλανιέται ασκώντας διάφορα επαγγέλματα, ενώ το 1877 σε ηλικία 18 ετών δημοσιεύει το πρώτο του διήγημα με τον τίτλο «Ο αινιγματικός», το οποίο ήταν μια ερωτική ιστορία του βορρά. Μέχρι το 1882 εκδίδει διάφορα ακόμη διηγήματα και ποιήματα. Το έτος αυτό αποφασίζει να μεταναστεύσει στην Αμερική, όπου εργάζεται σε εμπορικό κατάστημα, ενώ παράλληλα δημοσιεύει άρθρα σε εφημερίδες και δίνει διαλέξεις. Από τα πρώτα του κείμενα είναι φανερό πως ο Hamsun είναι ο πρώτος που παρουσιάζει το διήγημα που στηρίζεται στην ψυχολογική καταγραφή των χαρακτήρων. Αρχίζει να νιώθει αποξενωμένος στην Αμερική, ενώ ταυτόχρονα αρρωσταίνει από φυματίωση.
Επιστρέφει στη Νορβηγία, όπου παραμένει άνεργος και διαβιεί υπό άθλιες συνθήκες, έτσι αναγκάζεται να φύγει ξανά για την Αμερική όπου εργάζεται σε έργα οδοποιίας στο Σικάγο. Το 1888 όμως επιστρέφει ξανά στην πατρίδα του, και εκεί θα γνωρίσει την πρώτη αναγνώριση του έργου του. Τη χρονιά εκείνη αρχίζει να γράφει στην Κοπεγχάγη το μεγαλειώδες έργο του «Η πείνα», του οποίου θα καταφέρει να δημοσιεύσει ένα μικρό απόσπασμα σε ένα περιοδικό. Το γεγονός αυτό θα του δώσει τη δυνατότητα να γίνει αποδεκτός από τους λογοτεχνικούς κύκλους, και δίδει διαλέξεις σε πανεπιστήμια. Ο Hamsun πλέον αρχίζει να καταξιώνεται, και το όνομα του γίνεται γνωστό στο λογοτεχνικό κοινό. Το επόμενο έτος συγγράφει ένα βιβλίο με τίτλο «Περί του πνευματικού βίου της σύγχρονης Αμερικής». Αυτό είναι το πρώτο έργο του Hamsun που δηλώνει ξεκάθαρα τις αντιλήψεις του για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Μέσα από το έργο αυτό ασκεί μια αδυσώπητη κριτική στο χυδαίο καπιταλιστικό και υλιστικό σύστημα των ΗΠΑ. Παράλληλα εκφράζει την αντίρρηση του προς τη δημοκρατία και τον οχλοκρατικό πολιτικό της χαρακτήρα.
Ερμηνεύει τον Αμερικανικό Εμφύλιο ως πόλεμο των καπιταλιστών του Βορρά εναντίον της αριστοκρατίας του Νότου και γράφει «αντί να δημιουργήσει μια πνευματική ελίτ, η Αμερική εγκαθίδρυσε ένα εκτροφείο μιγάδων»....
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμοεδώ ...
... Ξεκινάμε από το μοναστήρι του Μαχαιρά για ένα προσκύνημα. Να επισκεφθούμε την αδειανή αετοφωληά του Αυξεντίου.
– Είναι μακρυά από 'δώ; ρωτάω έναν νεαρό καλόγερο.
– Ένα τέταρτο ...
Και μου δείχνει το κατηφορικό μονοπάτι. Το τεταρτάκι παίρνει απίθανες προεκτάσεις, το αγροτικό δρομάκι ανάμεσα στους άγριους θάμνους αποτελείται από θρυμματισμένους
κοφτερούς σχιστόλιθους που δυναστεύουν την αθηναϊκή υπόδηση. Κατόπι παύει να υπάρχει.
– Εδώ κοντά είναι, μας πληροφορεί πολύ επίκαιρα μια συντροφιά Κυπριώτες που γύριζαν από το μέρος. Κουβέντες ακούγονταν από τη δασωμένη κατηφοριά χωρίς να βλέπω κανέναν. Είταν η παρέα των φίλων που είχε φτάσει κιόλας. Προσέχτε, φώναξαν. Είναι γλιστερό το πέρασμα. Κατέβηκα κρατημένος από τα κλωνιά των θάμνων και βρέθηκα κοντά στους φίλους που προηγήθηκαν.
– Που είναι; ρωτάω γιατί δε βλέπω τίποτα από τη σπηλιά.
Γύρω μου είναι άγριοι θάμνοι με τα κλωνιά τραυματισμένα από σφαίρες. Χάμου είναι σκορπισμένα μαραμένα στεφάνια δάφνης. Μερικά κρέμονται ξερά από τα κουτσουρεμένα
κλαδιά. Το αγεράκι τα σαλεύει και τρίζουν. Είναι πάλι η κατηφοριά, μια σάρα από τους σχιστόλιθους που κυλούν από το ψήλωμα. Είμαστε εδώ πάνω στη στέγη της αητοφωλιάς. Σ' ένα σημείο είναι ανοιγμένη.
Βλέπει κανείς απ' αυτή την τρύπα τα χοντρά πουρναρόφυλλα που την υποστηρίζουν. Πάνω τους ακουμπούν λαμαρίνες, κι αυτές είναι σκεπασμένες με χώματα και πέτρες. Η σάρα που κυλά από πάνω τα κρύβει όλα. Η είσοδος στο καταφύγιο είναι ακόμα πιο χαμηλά στην επικίνδυνη κατηφοριά. Από την ανοιγμένη τρύπα της σκεπής σκύβοντας αντικρύζεις το σκοτεινό εσωτερικό της σπηλιάς.
Στηριγμένο εκεί, ανάμεσα στις πέτρες, ένα μπουκέτο από φρέσκα μυριστικά λουλούδια, με φροντίδα τοποθετημένο όρθιο. Θάναι απ' τους προσκυνητές του ιστορικού καταφυγίου που βρήκαμε στο μονοπάτι να επιστρέφουν στο μοναστήρι.
Αντίκρυ, από την άλλη πλευρά του βουνού, που τη χωρίζει η χαράδρα, είναι μερικά αμπελοχώραφα. Εκεί κατέβηκε το ελικόπτερο που έφερε τον προδότη και το απόσπασμα πουενήργησε την επιχείρηση. Οι Εγγλέζοι αναπτύχθηκαν σ' αυτό το πρανές αντίκρυ στην είσοδο της σπηλιάς, και άρχισαν καταιγιστικά πυρά. Ο Αυξεντίου κατάλαβε πως δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής, διάταξε τους συντρόφους που πολεμούσαν μαζύ του να παραδοθούν για να μη σκοτωθούν άσκοπα.
Βγήκαν αυτοί και ο Αυξεντίου απόμεινε μόνος στο μετερίζι του να θερίζει Εγγλέζους ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
"Η δημοκρατία είναι το πιο αυταρχικό πολίτευμα, γιατί επιβάλλει στους πάντας τις ανεξέλεγκτες κι άτυπες παρορμήσεις του όχλου. Μ’ ένα δικτάτορα, κατά κάποιον τρόπο συζητείς λογικά, γιατί έχει πάντοτε μια δόση λογικής. Με τον όχλο, κάθε συζήτηση αποκλείεται. Μόνον να τον επηρεάσης μπορείς, αν είσαι δημαγωγός δηλαδή αν μεταχειρισθής επιχειρήματα χαμηλοτάτης ποιότητας, τα μόνα που ο όχλος μπορεί να κατανοήση. Ενας δικτάτωρ, αν βέβαια δεν είναι κτήνος, έχει κάποια γνώση και κάποιαν εκτίμηση προς τις προσωπικότητες της χώρας. Ο όχλος τις αγνοεί, κι ούτε παραδέχεται να κυβερνηθή από ανθρώπους που σκέπτονται.
Η σκέψη για τον όχλο είναι αντιπαθής, ύποπτη κι επικίνδυνη. Εκείνο που τον επηρεάζει είναι τα ωραία λόγια κι η καταφερτζοσύνη. Η δημοκρατία κρατάει πεισματικά στο περιθώριο τις αξίες, εκτός αν αυτές καμουφλαρισθούν με τα χυδαία προσόντα που θαυμάζει ο όχλος. Να! παράδειγμα ο κ.Τασάκος, νέος μεγάλης αξίας, που για να επιτύχει το σκοπό του διαβουκόλευε άλλοτε τον όχλο με εκδηλώσεις ψεύτικου ενδιαφέροντος. Ο κ. Τασάκος είναι πολιτικός, μα θα αποτύχη επειδή κάποτε ο όχλος θα διαισθανθή πως είναι άνθρωπος αξίας και θα τον παραμερίση. Η δημοκρατία βασίζεται στο θέλημα της πλειοψηφίας.
Ποιάς πλειοψηφίας; Η πλειοψηφία του όχλου δεν δημιουργείται στην τύχη αλλά με βάση ορισμένες κοινές ομοιότητες των ατόμων που τον αποτελούν, κι οι πιο κοινές, οι πιο θεμελιώδεις ομοιότητες είναι η βλακεία κι η κακεντρέχεια. Συνεπώς δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο που η πλειοψηφία των ηλιθίων και κακεντρεχών εκλέγει κυβερνήτες του συνόλου κατ’ εικόνα και ομοίωσή της. Η δημοκρατία δεν αρκείται να παραμερίση τους νοήμονες κι αγαθούς από τη διαχείρηση των κοινών. Διαποτισμένη από αβυσσαλέο και φαρμακερό πλέγμα κατωτερότητας, κάνει το παν για να τους εξουθενώση…"
Το παραπάνω απόσπασμα από το μυθιστόρημα “Κίτρινος Φάκελος” του Μ.Καραγάτση
«Η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν η δικτατορία πενήντα χιλιάδων ομοτίμων πολιτών επί τριών εκατομμυρίων συμμάχων, μετοίκων και δούλων. Επί πενήντα χρόνια έτυχε οι 25.001 από αυτές τις πενήντα χιλιάδες να είναι άνθρωποι έξυπνοι. Βιολογικό φαινόμενο καταπληκτικό και ανεπανάληπτο στην ιστορία. Από την στιγμή που οι 25.001 έξυπνοι έγιναν 24.999, οι 25.001 ηλίθιοι έφεραν στην αρχή τον Κλέωνα, άνθρωπο στα μέτρα τους ακριβώς, κι η δημοκρατία ξαναβρήκε τον συνεπή εαυτό της»
Πώς να μην θαυμάσει κανείς τους ανθρώπους εκείνους του πνεύματος που οταν τους καλεί η κινδυνεύουσα απο τους εχθρούς πατρίς, σπεύδουν εθελοντές να πολεμήσουν και να την υπερασπιστούν με την ίδια τους τη ζωή;
Ο λόγος για τον πολεμιστή λογοτέχνη μας και ακαδημαϊκό Στράτη Μυριβήλη, παλιό δημοσιογράφο της “ Ακροπόλεως”, την πολεμική δράση του οποίου θα παρουσιάσουμε.
Γεννημένος στην Μυτιλήνη, πήρε το ψευδώνυμό του απο το βουνό Μιριβίλι, στους πρόποδες του οποίου βρίσκεται το χωριό του η Σκαμνιά. Ο πατέρας του Χαραλάμπης Σταματόπουλος (πρώην Σταμάτογλου), ήταν δενδροφυτευτής όχι για συμφέρον - οπως έλεγε ο Στράτης - αλλά απο μεράκι. Ηταν μεγάλος πατριώτης. Οι Τούρκοι κάποτε τον συνέλαβαν και τον πέταξαν σε ένα βάραθρο και σώθηκε απο θαύμα. Αυτόν τον πατριωτισμό είχε μέσα του και ο Στράτης.
Η κήρυξη των Βαλκανικών πολέμων το φθινόπωρο του 1912 βρήκε τον Μυριβήλη να μάχεται για το ψωμί και για την μόρφωσή του στην Αθήνα.Ολοι οι Ελληνες βρίσκονται στο πόδι. Η Αθήνα δονείται απο ενθουσιασμό. Ο Βενιζέλος εγείρει τα πλήθη και ο Κωνσταντίνος προμαχεί του Στρατού.
Ο Μυριβήλης, αγορεύοντας σαν τον Τυρταίο ξεσηκώνει τους συμπατριώτες του φοιτητές να πάνε να καταταγούν εθελοντές και να πολεμήσουν εναντίον των Τούρκων για να απελευθερώσουν την Ηπειρο και την Μακεδονία.
Την επομένη μια μεγάλη συντροφιά φοιτητών πάνε στην Στρατολογία να καταταγούν, αλλά δεν τους δέχονται γιατί είναι Τούρκοι υπήκοοι! «Να πολεμήσουμε, - φώναξε με αγανάκτηση ο Μυριβήλης, για να γίνουμε κι εμείς Έλληνες υπήκοοι …». Ο στρατολόγος τους εξέφρασε την λύπη του λέγοντας οτι μόνο ο πρωθυπουργός μπορεί να λύσει το πρόβλημα ...
Ο Emil Cioran γεννήθηκε στις 8 Απριλίου του 1911 και απετέλεσε μία μεγάλη προσωπικότητα του Ρουμανικού Έθνους και κατ’ επέκταση ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Παράδοσης.
Υπήρξε στενός φίλος του Mircea Eliade, του Eugene Ionesco και του Petre Tutea, καθώς και θαυμαστής - υποστηρικτής της Σιδηράς Φρουράς, της οποίας η ιερότητα, η στρατιωτική πειθαρχία και το πολεμοχαρές πνεύμα ενέπνεαν την ψυχή, αρχικώς, και το πνεύμα, εν συνεχεία, μιας από τις σημαντικότερες μορφές της φιλοσοφίας στην Ρουμανία.
Βιβλία του έχουν κυκλοφορήσει αρκετά στα Ελληνικά, αλλά πολλές πτυχές της ζωής και του έργου του έχουν μείνει σκοπίμως κρυμμένες από την φιλολογική σκουριά της συγχρόνου Ελλάδος.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
%20(1).jpg)
.jpg)
