Γεώργιος Καστριώτης: Οι υπερασπισταί του Μεσολογγίου τον θεωρούσαν τόσο δικό τους ώστε σε ένα από τα κανονιοστάσια τους είχαν δώσει το όνομα Σκεντέρμπεης, τρίτο κατά σειρά μετά από εκείνα των Δρακούλη και Κανάρη.
Φωτογραφίες που λάβαμε από Αυτόνομους συναγωνιστές τους οποίους και ευχαριστούμε:
Αυτόνομοι - Θεσσαλονίκη
Χανιά - καταστροφή εθνομηδενιστικού υλικού
Λαμία - συνθήματα από Αυτόνομους για τον συναγωνιστή Νίκο Τσάμη που έφυγε νωρίς ... γεγονός που προκάλεσε αντιδράσεις
Defend Greece: Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη αλλά και στην επαρχία άμεση αλληλεγγύη σε Ουκρανούς πρόσφυγες που έπεσαν θύματα του πολέμου!
Οι συναγωνίστριες ενάντια στην παρακρατική antifa!
Ρούχα σε άριστη κατάσταση από Αυτόνομους σε έναν από τους μεγαλύτερους συλλόγους πολυτέκνων της χώρας στην μνήμη του συναγωνιστή Κ.Μ.
Αυτόνομοι - Χαλάνδρι
Αναγραφή συνθημάτων από Αυτόνομους συναγωνιστές στον Κορυδαλλό
Μοίρασμα εκατοντάδων φυλλαδίων ενάντια στις αμβλώσεις σε Πάτρα - Τρίπολη - Καλαμάτα (σε εκκλησίες και ιατρεία γυναικολόγων η εν λόγω κίνηση έχει διαφορετική βαρύτητα με δεδομένο το γεγονός ότι τόσο οι υπηρέτες του Ιπποκράτη όσο και αυτοί του Θεού ... στην πλειοψηφία τους σιωπούν απέναντι στην επίσημη κρατική γενοκτονία)
Τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της συνέντευξης του Σταύρου Λιμποβίση, υπεύθυνου της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» - προβλήθηκε ζωντανά στην εκπομπή Beyond the Ruins στις 04.12.2021 -
Πάνω από δυο χρόνια τώρα αυτό που καταγράφεται πολιτικά είναι μια άνευ προηγούμενου συστημική «Ειρήνη και Tάξη» υπό την καθοδήγηση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη. Και λέω συστημική γιατί μέσα στην κοινωνία και στα λαϊκά στρώματα υπήρξαν διαφορετικές διαθέσεις απέναντι στον κεντρικό διαχειριστή του αστισμού που όμως πέρασαν όλες αναξιοποίητες.
Η βασικότερη ως τα τώρα φυσικά είναι η πολιτική διαχείριση της πανδημίας που δημιούργησε μέσα στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας μια βαθιά διαίρεση ενορχηστρωμένη από ένα σύνολο πολιτικών μέτρων δημοκρατικής τρομοκρατίας, κοινωνικού αυτοματισμού, προσωπικού στιγματισμού των Ελλήνων που είχαν άλλη στάση απέναντι στο Βιοπολιτικό τρόμο-μηχανισμό. Η μέχρι πρότινος τεράστια μάζα Ελλήνων που αρνούνταν αυτή την υγειονομική δικτατορία, ξεπερνούσε το μισό του πληθυσμού, δεν εκφράστηκε σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής από καμία υποτιθέμενη αντιπολιτευτική προς το Μητσοτάκη δύναμη, από τον Τσίπρα και το ΚΙΝΑΛ ως το ΚΚΕ.
Με εξαίρεση στημένους θεατρινισμούς αντιπαράθεσης γύρω από την ορθότερη χρήση των μέτρων καραντίνας, εμβολιασμού και στήριξης στο ΕΣΥ κανένας δεν θέλησε να αξιοποιήσει έστω δημοσκοπικά την τεράστια λαϊκή ανασφάλεια και δυσαρέσκεια από την διαχείριση Μητσοτάκη. Ειδικότερα όταν ένα πιο ενεργό κομμάτι αντί-εμβολίαστωνκαι δυσαρεστημένων προσπάθησε να βγει στον δρόμο και να δείξει χαρακτηριστικά κοινωνικής αντιπολίτευσης σύσσωμα στηλιτεύθηκε και χρωματίστηκε ως αναχρονιστικό και «κρύπτο-φασιστικό» από όλο το παρασιτικό μηντιακο, πολιτικό σύστημα μέχρι την κρατικοδίαιτη αντιφα από τα Lidl που εξαφανίστηκε από τους δρόμους δυο χρόνια. Ακόμη και κάποιοι που εμφανίστηκαν ως θεματοφύλακες και υπερασπιστές του αναθεωρημένου Καραμανλικού συντάγματος είχαν άμεση ή έμμεση σχέση με την ελ.ας προκαλώντας το γέλιο σε όσους γνωρίζουν πως λειτουργεί το παρακράτος με προηγούμενα κορυφαία συμβάντα την Αμφιάλη και το Νέο Ηράκλειο.
Η μικρομεσαία τάξη συμπιέστηκε κ άλλο εξαντλητικά από τα κυβερνητικά μέτρα, το δημόσιο σύστημα υγείας εσκεμμένα αφέθηκε στην τύχη του για να δουλέψουν τα φιλαράκια των κρατούντων που κουμαντάρουν την ιδιωτική υγεία. Το χειρότερο, εκατόμβες νεκρών στα νοσοκομεία λόγω διάλυσης των δομών υγείας και όμως κανένας δεν ζήτησε ούτε μια Πανελλαδική πανεργατική γενική απεργία κανείς δεν οργάνωσε ούτε μια δυναμική συγκέντρωση για τα μάτια του κόσμου. Κανείς δεν θέλησε να αγγίξει τον Μητσοτάκη ενώ αυτοί που κατέλαβαν τα μικρόφωνα σε δημόσιες συγκεντρώσεις, ήταν πολλές φορές πρώην υποστηρικτές του Αρτέμη και της παρέας που ονειρεύεται απόβαση με διαστημόπλοια ή αποδίδει τιμές στους Πατρώους Θεούς με τα πλαστικά ποτηράκια στα χέρια μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους, κάτω από την παρατηρητικότητα και την θυμηδία ρασοφόρων και κρατιστών.
Αυτή η σουρεαλιστική κατάσταση προβλήθηκε από το σύνολο των ΜΜΕ ενώ οι κινήσεις ή οι ομάδες καθώς και οι απόψεις που έκαναν δυσάρεστη αίσθηση στα υπόγεια της εξουσίας προκάλεσαν αντιδράσεις πρώτα σε επίπεδο αρθρογραφίας. Παράδειγμα η προβοκατόρικη αναφορά γνωστών δημοσιογράφων - που διατηρούν επαφές με δομές καταστολής - σε δυο καθημερινής κυκλοφορίας εφημερίδες σχετικά με την συντακτική ομάδα του παρόντος ιστολογίου, καθώς και η στοχοποίηση αυτόνομων συναγωνιστών από τους κομισάριους του Περισσού ή ομάδων αντιεξουσιαστών που δεν καθοδηγούνται από τις υπηρεσίες και εμφανίζουν σημεία εθνισμού.
Τον βαθμό ξεφτίλας και σύμπνοιας των καταλάβαμε το περασμένο καλοκαίρι όταν όλη η Ελλάδα κάηκε για τις μπίζνες που ο αγαπημένος της οικογένειας εισαγωγέας εξωτικών ουσιώνξεκίνησε επενδυτικά με τα φυντάνια τηςγνωστής κατασκευαστικής. Η χώρα πόνεσε για την τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή της υπαίθρου, η νεολαία έκανε σύνθημα τη περιβόητη ακατάλληλη ατάκα για τον ίδιο τον πρωθυπουργό, πυροσβέστες εκβιάστηκαν να μην μιλήσουν για τα όσα είδαν σε επίπεδο επιχειρησιακής συμπεριφοράς του Κράτους που άφησε εσκεμμένα τα πάντα στην μοίρα τους και όμως κανείς πάλι συστημικά δεν άγγιξε καν τον Μητσοτάκη.
Γιατί και πως εξηγείται αυτό ;
Μετά κ από τον τρόπο εκλογής και ανάληψης της νέας ηγεσίας στο νεκρόφιλο ΠΑΣΟΚ γίνεται κατανοητό ότι το σύνολο των οικονομικών λόμπι του ελληνικού αστισμού έχει επιλέξει να είναι η οικογένεια Μητσοτάκη η μαριονέτα εκτελεστής των deal τους την επόμενη περίοδο. Έδωσε μαθήματα φανατικής προσήλωσης στο παγκόσμιο Αμερικανικοσιωνιστικό φαρμακευτικό κατεστημένο με την στυγνή υπεράσπιση της ατζέντας του κτηνιάτρου και συμπατριώτη μας ... Μπουρλά. Μονιμοποίησε τον ρόλο του Ισραήλ σε θέματα πολιτικής εθνικής άμυνας και μετά την εκλογή Biden έδωσε στον Αμερικανικό παράγοντα ατέλειωτες δεσμεύσεις και χώρο συμφερόντων με την πρόφαση της διαμόρφωσης άμυνας απέναντι στην Τουρκική απειλή.
Ο Μητσοτάκης επιπλέον ικανοποιεί με τα deal που αφορούν το μεγάλο μαφιόζικο κεφάλαιο των διεθνών κατασκευών την πλήρη αναμόρφωση της Αττικής σε φιλέτο του παγκόσμιου Αμερικανοσιωνιστικού real estate. Η απόλυτη στήριξη των ελληνικών ΜΜΕ εξηγείται και από την ειδική μεταχείριση των αφεντικών τους σε θέματα νέων επενδύσεων που εμπλέκονται δυναμικά μαζί με τα γεράκια του ξένου κεφαλαίου. Για τα τελευταία καυτά ζητήματα ουσίας ο νεκροθάφτης του ελληνικού εθνικισμού δεν έχει να πει το παραμικρό από τον Δομοκό, αφού αναλώνεται σε συγγραφή των βιβλίων του με χιλιοειπωμένα τσιτάτα και μια στείρα συνθηματολογία που την διαβάζουν μόνο οι οπαδοί του.
Ο Μητσοτάκης συνεπώς αφήνει να μεταμορφωθεί όχι μόνο ένα ακίνδυνο κέντρο στο πλάι του με την άλλη μικρό μαριονέτα της δήθεν σοσιαλιστικής Κρητικής ολιγαρχικής μαφίας αλλά συμπιέζει τον Τσίπρα σε μια πλήρη ακινησία που αποσκοπεί να τον οδηγήσει η στην ανοιχτή συμμαχία με το ΚΚΕ η στην συμμαχία με τον Ανδρουλάκη ώστε να καταστεί εσαεί εξαρτημένος αντιπολιτευτικά. Όλοι όμως συμφωνούν στους νέους ρόλους γιατί είναι πολλά τα λεφτά που έχουν μοιραστεί από τον Αμερικανικό παράγοντα - τους ίδιους που εξυμνεί ο δρομέας Χατζηγώγος - και έχουν να κάνουν και με την σταθερότητα που επιθυμούν να έχουν σε περίπτωση όξυνσης των γεωπολιτικών συγκρούσεων μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας στην περιοχή της Μαύρης Θάλασσας λόγω Ουκρανίας.
Το ερώτημα που εύλογα προκύπτει από τα παραπάνω είναι γιατί αυτή την εκκωφαντική συστημική συναίνεση δεν προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί καμία εκτός συστήματος δύναμη αυτή την διετία;
Σε όλη την Ευρώπη από Ολλανδία, Γαλλία έως και την Ιταλία υπήρξαν κινήματα με συγκρούσεις και μαζικότητα που αν και δεν έφεραν νέες ριζοσπαστικές δυνάμεις στο προσκήνιο έδωσαν χώρο σε πολλές δυνάμεις εθνικοεπαναστατικές αυτή την φορά να παράξουν μαχητικό λόγο και παρέμβαση εξαιτίας της ολοκληρωτικής απουσίας κάθε αριστερής και ψεύδο-αντιεξουσιαστικής δύναμης από τις κινητοποιήσεις. Στην Ελλάδα τίποτα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο φεμινισμός του τρίτου κύματος που εξυμνείται από την ΠτΔ μέχρι την κόρη του αρχηγού της ελλαδικής ακροδεξιάς, έχει αντικαταστήσει την φιλεργατική δυναμική ανάμεσα στις εναπομείναντες ομάδες των Εξαρχείων οι οποίες με εξαίρεση το εφετείο και την πορεία για τον Κουφοντίνα αναλώνονται σε ομιχλώδεις συζητήσεις για την φασιστική απειλή, τις συναινετικές (;) παρτούζες και τον ρόλο των τραβεστί στις καταλήψεις πάντα κάτω από τις αφίσες του Άρη και του Μπακούνιν ή για το αν θα πρέπει να δίνεται λόγος στους δικαιωματιστές της νέας αριστεράς.
Η αιτία αυτής της πρωτοφανούς πολιτικής απουσίας ακόμα και μικρών δυνάμεων οφείλεται κυρίως σε μια ανελέητη χωρίς αρχές και ουσία αλληλοεξόντωση στην βάση δήθεν ιδεολογικών διαφορών ανάμεσα στις δυνάμεις που αναζητούν πατήματα μετά το τέλος της Χ.Α. Οφείλεται στο γεγονός πως υπάρχει μια εθελουσία φυλάκιση σε χώρους και πρόσωπα και όχι η αναζήτησή σύνδεσης των ιδεών με λαϊκές δυνάμεις. Οφείλεται στο ότι υπάρχει ένας φετιχισμός γύρω από ένα μακρινό παρελθόν που υποτιμά και την Ιδέα και την Παράδοση και την Επανάσταση ως αρχές που αναζητούν πάντα σε κάθε εποχή νέα πόδια και όχι προσθετικά βοηθήματα.
Οφείλεται στο ότι κανείς δεν καθορίζεται με βάση αρχές αλλά και σύγχρονες πολιτικές θέσεις γύρω από την ΕΕ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ και τον ρόλο του Σιωνισμού στην Ελλάδα, την Εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία,την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων και των αναγκών επιβίωσης. Παρά λοιπόν την συστημική ανοιχτά πια πρόσδεση του συνόλου της αριστεράς στο κρατικό και καπιταλιστικό status κανείς ακόμα δεν μπορεί να αδράξει τη ευκαιρία να παρέμβει για να κατοχυρώσει έστω μια μικρή αλλά διακριτή ριζοσπαστική αντισυστημική θέση στα πράγματα. Αυτά τα προβλήματα ενισχύονται και για ένα άλλο λόγο. Δεν υπάρχει ακόμα μια συντονισμένη διαδικασία διαμόρφωσης νέων αγωνιστών που να αποτελέσουν το φυτώριο μιας αυριανής επαναστατικής ελίτ που να μπορεί να ανταποκρίνεται σε τρία επίπεδα:
Πρώτον στο Πνευματικό-Ιδεολογικό επίπεδο, έχοντας κερδίσει τον εσωτερικό πόλεμο που θα θεμελιώνειτην Ιεραρχία και την Πίστη στην επικαιρότητα της Ιδέας μέσα από σχολές, εκδόσεις με προσανατολισμό τέτοιο, συλλογικές εμπειρίες ηγεσίας που να καταπολεμούν τον στείρο αρχηγισμό,επικέντρωση στην θρησκευτικότητα της δράσης ενάντια στην εκκλησιαστική σιωνιστική πνευματική εξασθένηση.
Δεύτερον στο πολιτικό επίπεδο θεμελιώνοντας ως δεδομένο τρόπο σκέψης την παρέμβαση στην εκάστοτε πολιτική συγκυρία, δίπλα και μέσα στον απλό λαϊκό κόσμο γύρω από θέματα που μπορούν να κάνουν εφικτό να δημιουργούνται δέσμες αγώνα σε κάθε κοινωνικό χώρο και κύτταρο χωρίς εξαιρέσεις.
Τρίτον στο επίπεδο της οργανωτικής αυτονομίας θεμελιώνοντας ένα δίκτυο ελεύθερων ομάδων συντρόφων που να εξαπλώνονται στις μεγάλες πόλεις με κοινά χαρακτηριστικά και θέσεις, που να καθιστούν διακριτή την παρουσία μιας Εθνικής Λαϊκής Αυτονομίας που σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα να βρίσκεται έμπρακτα εκεί από την σκοπιά της Τρίτης Θέσης.
Τα παραπάνω δεν αφορούν προφανώς όσους υπαρξιακά θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν αμετάβλητοι «χώροι» και δικά τους εκλογικά ή κερδοσκοπικά «χωράφια». Δεν αφορούν τους πάσης φύσεως «Πατριάρχες»,εκδότες της πλάκας που συνουσιάζονται με την δεξιά και τους σιωνιστές, κομματικούς Φαρισαίους και κρυφούς πράκτορες του κράτους και της Ακροδεξιάς του. Αφορούν όσους θέλουν πρώτα από όλα να συγκροτήσουν μια νέα δυναμική, όσους θέλουν να απεγκλωβιστούν από την απραξία που θρέφεται με στημένα ιδεολογικά γκέτο. Δεν μπορεί κανείς να αφήσει απαρατήρητο πως μια διετία τώρα ετοιμάζεται κάτι που σύντομα δεν θα επιτρέπει ούτε καν την ανώφελη διαδικτυακή ενορχηστρωμένη διάλυση γύρω από εκτός πολιτικής και πνευματικής επικαιρότητας διαμάχες.
Είναι χρήσιμο να σκεφτούμε με το αυτοκριτικό πνεύμα που είδε σε μια άλλη εποχή τα πράγματα ο Ντομινίκ Βενέρ στο κείμενο «Για μια θετική κριτική» που κυκλοφόρησε στην γλώσσα μας από την FatriaZentropa. Είναι ακόμα πιο απαραίτητο να σκεφτούμε με βάση το σκεπτικό του Γκαετάνο Μόσκαγια τις ελίτ, διαβάστε την εξαιρετική σχετική έκδοση από τις Εκδόσεις «Έξοδος». Πρέπει να ενωθούν δυνάμεις, να δημιουργήσουν επίπεδα δράσης, θεωρίας, ταυτότητας και συντονισμού. Να υπάρξει μια θέληση να μπορεί το ρόλο της πραγματικής εθνικής και λαϊκής αντιπολίτευσης να τον επικαλείται έστω και χωρίς δυνάμεις μια συνεργασία δομών που να κοιτάει προς τα εκεί,να σχεδιάζει προς τα εκεί, να προετοιμάζεται δηλαδή να κυνηγήσει αυτό τον ρόλο.
Δεν χρειάζονται για όλα αυτά δήθεν συνέδρια που στην πραγματικότητα θα είναι γραφικές συναντήσεις καφενείου για την επανεμφάνιση νεκραναστημένων πειραμάτων που απέτυχαν στο παρελθόν.Χρειάζεται απόφαση, σκέψη, ωριμότητα, ενδιαφέρον να στηθούν τα μακροπρόθεσμα ενάντια σε κάθε τι βραχυπρόθεσμο. Χρειάζεται να δώσουμε χώρο στην πραγματική Αυτονομία να ανθίσει, να δημιουργήσει πρωτοβουλίες, να δοκιμάσει στα αχαρτογράφητα νερά των λαϊκών αγώνων χωρίς το άγχος της ανεύρεσης ενός Μεσσία αρχηγού ή αρχιερέα γιατί μόνο τα αυθεντικά κινήματα γεννάνε τους Προφήτες τους,όχι οποιαδήποτε τεχνοκρατική μίμηση του κοινοβουλευτικού σωλήνα.
Ας μελετήσουμε τα μεγάλα κινήματα μας, πως έγιναν οργανισμοί που εξαπλώθηκαν και νίκησαν όχι πως παρήλαυναν ούτε πως έδειχναν δύναμη. Αλλά πως την απέκτησαν την δύναμη,αυτό λείπει σήμερα.
Να μελετήσουμε για να εμπνευστούμε και όχι να μιμηθούμε και σε αυτή την έμπνευση δεν αρκούν η Φασιστική Ιταλία και η Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία του μεσοπολέμου. Μας λείπει και η Κούβα του Περονιστή Τσε, η Αργεντινή του Περόν, η Κανταφική Λιβύη, η Νασσερική Αίγυπτος και η Μπααθική Συρία, το Σοσιαλοεθνικιστικό Ιράκ. Μας λείπει η πύρινη ορμή της μεγάλης Ιρανικής Επανάστασης και ο δρόμος ανάπτυξης της Λιβανέζικης Χεζμπολάχ, το ανολοκλήρωτο πείραμα της Ιταλικής Terza Posizione και η μητροπολιτική καινοτομία της «αριστερής» νεοφασιστικής Κάζα Πάουντ.
Μας λείπει μια Εθνική Αυτονομία που θα συνθέτει στο σήμερα της Ευρώπης και της Ελλάδας την ιδεολογία της «Τρίτης Θέσης». Αυτή είναι η αντιπολίτευση που θα ωφελήσει τον λαό και το έθνος ώστε να υπάρξει δυνατότητα μεγάλης εθνικοεπαναστατικής αλλαγής σε βάθος χρόνου.
Ζούμε και πεθαίνουμε στην Μεταμοντέρνα Μητρόπολη, αυτός είναι ο χώρος που διαμορφώνεται η Βιοπολιτική Παγκοσμιοποίηση, που υλοποιείται το Κάτεργο της τεράστιας υποβάθμισης της έννοιας «ζωή» από το ιστορικό-συμβολικό και παραδοσιακό της φορτίο σε μια ασήμαντη μονάδα ύλης με ημερομηνία λήξης. Ο πλανήτης ολόκληρος είναι δεμένος πια με τεράστιες ζώνες μεγαλουπόλεων που συγκεντρώνουν όλο και περισσότερο την συντριπτική πλειοψηφία του παγκόσμιου πληθυσμού, πνίγοντας με την ακραία ετερογένεια τους κάθε κυρίαρχη εθνική, θρησκευτική και πολιτισμική παράδοση, επιβάλλοντας ένα περιβάλλον που ευνοεί από την μια τον ανελέητο φιλελεύθερο ατομικισμό και από την άλλη την εξαφάνιση της Ταυτότητας του κυρίαρχου εθνικού πολιτισμού κάθε χώρας.
Μιλάμεγια πόλεις με μάζες φτωχών και ανέργων, αοράτων στην παραγωγή και αχρήστων για το νέο μεταβιομηχανικό καπιταλιστικό μοντέλο οικονομίας. Μάζες που φτάνουν στο επίπεδο τηςσπαταλημένης ζωής, συγκεντρώνονται δηλαδή στα τεράστια αστικά πεδία χωρίς την πάλαι ποτέ ελπίδα της βιομηχανικής απασχόλησης που διέκρινε τους παλιούς προλετάριους .
Η διάλυση του ιστορικού κοινωνικού κράτους της Ευρώπης μετά το 90’, η διάλυση των μεγάλων βιομηχανικών κέντρων και η ιδεολογική επικράτηση ενός ανελέητου αμερικανισμού, κατέληξε στην ρευστοποίηση των κοινωνικών παραδόσεων των κυρίαρχων ευρωπαϊκών εθνών, επιβάλλοντας μια νέου τύπου κοινωνική συνύπαρξη μέσα στο χώρο των μητροπόλεων ανάμεσα σε διαφορετικές εθνικές πολιτισμικές ομάδες με διαφορετικά στοιχεία κοινοτικής συγκρότησης στην καθημερινή ζωή τους.
Απέναντι στην διάλυση ιστορικών ταυτοτήτων της Ευρωπαϊκής εθνικής κοινωνικής ζωής (θεσμός της οικογένειας, Θρησκευτικές δομές, συνδικάτα, πολιτικά κινήματα με εθνικό-λαϊκές βάσεις , εμπορευματοποίηση των αθλητικών συλλόγων) η νέα γενιά των μητροπολιτικών πληθυσμών που προέρχονται εκτός Ευρώπης, Ασιάτες και Αφρικανοί,διατηρεί ισχυρές μορφές θρησκευτικού, οικογενειακού και εθνικού κοινοτισμού, κάνοντας αισθητή την αντίθεση δυο φαινομένων που στο κοντινό μέλλον θα ενεργοποιήσει μεγάλες πολιτικές κρίσεις και εξελίξεις.
Το εγχείρημα της δημιουργίας ενός οργανισμού της Τρίτης Θέσης, που ριζώνει εκεί που ζει και απειλείται η πλειοψηφία του έθνους, που αναγνωρίζει ότι ο αγώνας για εθνική ταυτότητα, ανεξαρτησία και κοινωνική δικαιοσύνη θα κριθεί μέσα στις μητροπόλεις, αυτό το εγχείρημα είναι καθοριστικό για το πως θα περάσει ο πνευματικός αγώνας μέσα στο σώμα του έθνους, εκεί που ζουν τα παιδιά του, εκεί που νιώθουν παρατημένοι και αόρατοι στον κυρίαρχο πολιτικό κόσμο οι Έλληνες, ο δικός μας Λαός.
Πως μπορεί να διατηρηθεί η Εθνική ταυτότητα μέσω ενός νέου κοινοτισμού στις μεγάλες μητροπόλεις ;
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό θα κρίνει την μοίρα των Ευρωπαϊκών εθνών, το αν μπορεί να δημιουργηθεί δηλαδή ένα αντί-κράτος εθνικοσοσιαλιστικό που θα αποτελεί κύτταρο αντίστασης στην ατομική μοναξιά, κοινοτικής ένταξης στις παραδόσεις και τα ιδανικά της Ιστορίας μας και εργαστήρι αλληλεγγύης, ενότητας και δεσμού σε κάθε μέτωπο της οικονομικής, κοινωνικής και εθνικής καθημερινότητας. Ένα Αντί-Κράτος που θα δημιουργεί δίκτυα μετάδοσης γνώσης και αλληλεγγύης, δράσης υποστήριξης του λαού, δομές λαϊκής υγείας, εθνικής προστασίας από την φτώχεια και πνευματικής δημιουργίας για την νέα γενιά.
Ο αγώνας για ένα τέτοιο Αντί-Κράτος μόνο θα φέρει ένα νέο κύμα εθνικού κοινοτισμού που θα γεννήσει τότε τις προϋποθέσεις εμφάνισης μιας πραγματικής επαναστατικής ελίτ, μετατρέπονταςτην μεταμοντέρνα μητρόπολη σε χώρο επιβίωσης και ανάπτυξης μιας νέας Σοσιαλιστικής Ιδέας για το μέλλον του Ελληνισμού ανάμεσα στα Έθνη της Ευρώπης. Αυτός είναι ο μεγάλος σκοπός μιας σύγχρονης Εθνικής Αυτονομίας.
ΜέροςΒ: Το Ρίζωμα ενός Εθνικοσοσιαλιστικού Αντί - Κράτους στην Αθήνα
Οι πρωτεύουσες κάθε Έθνους είναι σημαδεμένες από την Ιστορία στο να καθορίζουν την τραγωδία αλλά και την ανάσταση των λαών τους. Για αυτό το λόγο υπήρξαν πάντοτε οι πρώτοι στόχοι κατάκτησης κάθε εχθρού, εξωτερικού ή και εσωτερικού αλλά και κάθε επαναστατικού κινήματος που αποσκοπούσε στην εθνική και κοινωνική αναγέννηση του Λαού. Η Αθήνα με την ιδιαίτερη ιστορική, συμβολική, οικονομική και κοινωνική και πληθυσμιακή σημασία της είναι το μεγάλο πεδίο που κρίνεται όχι μόνο η λειτουργία της ξενόδουλης φιλελεύθερης αστικής κρατικής μηχανής αλλά δυστυχώς αποτελεί μέρος, όπως αναφέρεται και στην εισαγωγή του κειμένου αυτού, της σταδιακής μεταμοντέρνας παρακμής της Εθνικής ταυτότητας και ταχύτατης μετάδοσης αυτής της παρακμής σε όλο το σώμα της Ελλαδικής επικράτειας λόγω της υδροκέφαλης πληθυσμιακής κατανομής που έχει η χώρα με το μισό ελληνικό λαό να ζει μέσα στα όρια του λεκανοπεδίου.
Η Αθήνα επιπλέον είναι ο μεγαλύτερος χώρος συγκέντρωσης της ελληνικής εργατικής τάξης, της ελληνικής νεολαίας, των ανέργων και των κατώτερων μικρομεσαίων τάξεων του λαού. Αποτελεί δηλαδή την ταξική δεξαμενή της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. Μέσα σε αυτήν στοιβάζονται μόνιμα πια μεγάλες μάζες ξένων μεταναστών που κυριολεκτικά διαμορφώνουν το εθνικό προφίλ του κέντρου της πόλεως σε ένα τεράστιο βαθμό.
Στην Αθήνα αυτή του 21ου αιώνα αναπτύσσονται ραγδαία όλα τα φαινόμενα επικράτησης και κυριαρχίας της μεταμοντέρνας πολιτιστικής αριστεράς που μέσω της βιομηχανίας των νέων μίντια, την μουσική βιομηχανία, τη ιδεολογία της διάλυσης κάθε ταυτότητας ως αυτοσκοπό του ατόμου, διαμορφώνει ένα νέο καταστροφικό αντεθνικό μηδενισμό μέσα στη νέα γενιά, ταΐζοντας την antifaστρατιά του κρατικού συστήματος με νέα μέλη και κρατώντας ζωντανή στην εντατική μια υποτυπώδη πολιτική ύπαρξη της ετοιμοθάνατης από αστικό συστημισμό αριστεράς.
Αυτή η Αθήνα πρέπει όμως για όλους τους παραπάνω λόγους να γίνει η «κατάκτηση του Βερολίνου» μας, το έδαφος για την σπορά της ιδέας ενός Εθνικού Σοσιαλισμού της Tρίτης Xιλιετίας, το πεδίο που πρέπει να ριζώσει το Αντί-Κράτος της Εθνικής Αυτονομίας. Δεν αρκεί ούτε να αναζητήσουσε την λύση για μια τέτοια προσπάθεια στην αντιγραφή ξερά κορυφαίων παραδειγμάτων από την σύγχρονη εποχή όπως αυτό της Casa Pound από την γειτονική Ιταλία. Αν και δυστυχώς όσοι την αντέγραψαν το έκαναν για να μεγαλώσουν τις εκλογικές τους δεξαμενές όταν πνίγονταν στον κοινοβουλευτισμό τους και όχι για να αφήσουν πίσω δομές στήριξης της νέας γενιάς του ελληνικού λαού.
Δεν αρκεί όμως και η παράδοση σε μια απαισιοδοξία για το ότι δεν υπάρχει απάντηση στο ποιοι, πως και ποτέ μπορούν να τα καταφέρουν να μετατρέψουν την Αθήνα σε ένα στρατηγικό χώρο μακροχρόνιας ανάπτυξης ενός δικτύου λαϊκών και νεολαιίστικων κοινοτήτων εθνικής αντίστασης. Αυτή την στιγμή προέχει να μεταδοθεί η ιδέα πως σήμερα όσο ποτέ άλλοτε όσο και αν φαίνεται άτοπο είναι ρεαλιστικό να δημιουργηθούν πρωτοβουλίες που να υπηρετούν το ρίζωμα της «Εθνικής Αυτονομίας» και της «Τρίτης Θέσης» μέσα στην πρωτεύουσα.
Γιατί είναι πιο ρεαλιστική από ποτέ μια τέτοια ιδέα ;
Γιατί όσο ποτέ άλλοτε το πολιτικό κομματικό σύστημα βρίσκεται σε απόσταση οργανικής σχέσης με τις τάξεις του ελληνικού λαού και έχει μετατραπεί από τα μνημόνια και μετά σε ένα καθαρά εκτελεστικό μηχανισμό εξουσίας του ξένου και εγχώριου κεφαλαίου χωρίς οργανωτικήκαι ιδεολογική ηγεμονία μέσα στο λαό.
Η επιβολή, η αστυνομική τρομοκρατία, η επιστημονική τρομοκρατία στα χρόνια της πανδημίας, το μηντιακο σύστημα και η πλήρη συναίνεση όλων των δυνάμεων του αστικού κοινοβουλευτισμού δημιουργούν μια πλασματική εικόνα που δεν κρύβει την πλήρη αποξένωση τους από την σύγχρονη εθνική και λαϊκή καθημερινή ζωή σε όλους τους τομείς.
Όσο ποτέ άλλοτε μετά και την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η Αριστερά θεωρείται μέρος του αστικού πολιτικού συστήματος εξουσίας και όχι μόνο αντιπολίτευσης και η ιστορική μονοπώληση της ιδέας της ανατροπής κ επανάστασης είναι απλά καρικατούρα και εξαφανισμένη ακόμα και στα εξωκοινοβουλευτικά της μορφώματα. Η ιδέα του Σοσιαλισμού και της Εθνικής επανάστασης ως απαραίτητη για την προσέγγιση του σήμερα είναι ορφανή και αναζητά νέες δυνάμεις να την υπερασπιστούν και να την συνδέσουν με την καθημερινή ζωή του λαού και των νέων. Όσο ποτέ άλλοτε η κάθε είδους δεξιά και ακροδεξιάιδιαίτερα του συστήματος έχει εξαντλήσει τα ένσημα της και δεν αποτελεί καμία αξιόπιστη επιλογή για κανένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Όσο ποτέ άλλοτε η ζωή στην Αθήνα έχει γίνει απάνθρωπη από την πίεση οικονομικά, από την εγκληματικότητα, από την απώλεια κάθε εθνικής και κοινωνικής βάσης στήριξης στην σύγχρονη λαϊκή οικογένεια. Όσο ποτέ άλλοτε ο μηδενισμός στα νέα παιδιά παίρνει ένα βίαιο χαρακτήρα που εκφράζεται στις συμπεριφορές τους, στην ταύτιση τους με την ραπ κ τράπ μουσική που εξυμνεί την λατρεία του εγκλήματος και της ατομικής αυτοκαταστροφής. Σε αυτή την γενιά όμως αυτή η βία και η οργή μπορεί να αποτελέσει την βάση για μια άλλη συμπεριφορά που να χρησιμοποιήσει την μουσική, τους νέους κώδικες επικοινωνίας των νέων και να μιλήσει για το έθνος, την μνήμη του, την λαϊκή περηφάνια απέναντι στους πλούσιους και το σύστημα τους.
Αυτή η γενιά μέσα στην Αθήνα αναζητά ταυτότητα, χώρους έκφρασης και μια βάση να διαχωριστεί και να εκφράσει την δύναμη και τα όνειρα της. Μπορεί να αποτελέσει το λίκνο μιας αφύπνισης μέσα από την αντίστροφη του μηδενισμού της σε μια νέα σύγχρονη αυτόνομη αντί-κουλτούρα σύγκρουσης με το σύστημα και κοινότητας με την οικογένεια, τους φίλους, τους εκτός συστήματος συμπατριώτες.
Όσο ποτέ άλλοτε οι νέες τεχνολογίες μπορούν να δημιουργήσουν εύκολα και ποιοτικά νέες εκδόσεις, περιοδικά και γεγονότα πολιτισμού με μια αισθητική που να συνομιλεί με τον απλό κόσμο αλλά και τους νέους χωρίς να κρύβει αρχές και πεποιθήσεις. Η Αθήνα μπορεί να γεμίσει με τέτοιες πρωτοβουλίες κοιτάζοντας πρώτα τις φτωχές γειτονιές, εκεί που είναι δύσκολα να ζεις όχι μόνο κοινωνικά αλλά και εθνικά.
Όσο ποτέ άλλοτε ο κάποτε υλικός χώρος εξάπλωσης των «αντιεξουσιαστών» είναι απογοητευμένος διασπασμένος και συρρικνωμένος σε σχέση με το παρελθόν. Στέκια, χώροι, καταλήψεις σχεδόν φυτοζωούν παντού στην Αθήνα. Η στιγμή του να μπορούσε με συγκεντρωμένες όλες τις δυνάμεις η «Εθνική Αυτονομία» να επιχειρούσε την δημιουργία ενός χώρου προπύργιο έκφρασης, αλληλεγγύης και δράσης μέσα στην Αθήνα μπορεί να μην φαντάζει αδύνατη.
Παρά τον φόβο για την κρατική και antifa καταστολή ένα τέτοιο εγχείρημα συνδεδεμένο με μια περιοχή λαϊκή θα άνοιγε νέα σελίδα στον αγώνα εξόδου από την εσωστρέφεια και το ιδεολογικό περιθώριο και θα έβαζε σε πραγματική δοκιμασία την επικαιρότητα των ιδεών του καθένα σε σχέση με την αληθινή ζωή του λαού, τα προβλήματα του και τα εμπόδια που τον φοβίζουν να προχωρήσει στην στράτευση σε μια νέα εθνικό-επαναστατική ιδέα για το μέλλον της χώρας του.
Δεν υπάρχουν Επαναστάσεις χωρίς Επαναστατικά κινήματα και δεν υπάρχουν επαναστατικά κινήματα χωρίς να βγαίνουν μέσα από το λαό και να καταλήγουν σε αυτόν. Πέρα και ενάντια στην Δεξιά και την Αριστερά, πέρα και ενάντια του Φιλελευθερισμού και Μαρξισμού, πέρα και ενάντια των αστικών θεσμών εκπροσώπησης της λαϊκής ψυχής και ζωής όπως τα κόμματα, τα συνδικάτα και το συστημικό πνευματικό παράρτημα που ονομάζεται «Εκκλησία». Πέραν αυτών μέσα στην Αθήνα του σήμερα περιπλανιέται μόνος πλάι σε μάζες αλλοεθνών, αποστραγγισμένος οικονομικά, εκμηδενισμένος πνευματικά και ταπεινωμένος εθνικά ο κάθε Έλληνας, κάθε ηλικίας, γενιάς και πολιτικής και ιδεολογικής απόχρωσης. Μέσα του ξέρει πως όλοι απέτυχαν και μηχανικά προσπαθεί να υπερασπίσει μόνο το εγώ του για να τα βγάλει πέρα, να επιβιώσει, να μην αρρωστήσει ασυνείδητα από αυτή την ζωή που του χάρισε τελικά η αστική αμερικανοειδής εγχώρια παρασιτική ελίτ.
Η Αθήνα είναι η δεξαμενή της εθνικής κατάθλιψης του λαού που την βγάζει με ψέματα, ανήμπορος ακόμα να δει όχι μόνο τις οικονομικές αλλά και τις εθνικές καταστροφές που με βεβαιότητα θα φέρει το μέλλον. Όμως εκεί βρίσκεται ακόμα η μεγάλη ελπίδα και η δύναμη του Ελληνισμού. Σε αυτόν που απέμεινε μόνος με τον μηδενισμό του μπορεί να ριζώσει η Ιδέα, να στηριχθεί και να στηρίξει το Αντί-Κράτος της Εθνικής Αυτονομίας, σε αυτόν μόνο μπορεί η Ιδέα να πάρει την μορφή κινήματος και από πνευματική φλόγα να γίνει εθνική και κοινωνική φωτιά.
Η σημασία μιας πολιτικής και ιδεολογικής δύναμης, τάσης και κινήματος δεν μετριέται με βάση την μαζική της αποδοχή πάντα αλλά κυρίως με κριτήριο την μακροπρόθεσμη ιστορική συμβολή της στην υπεράσπιση μιας Ιδέας μέσα από διαφορετικέςμορφές αγώνα και σε διαφορετικές περιόδους. Από αυτή την σκοπιά η αξιολόγηση της σημασίας του αγώνα των αδερφών Στράσσερ, αλλά και όσων προσπάθησαν να βασιστούν στις ιδέες τους στην μεταπολεμική εποχή, είναι μία αξιολόγηση που πρέπει να γίνει στην βάση του τι προσέφερε ο Στρασσερισμός στην Εθνικοσοσιαλιστική, Εθνικοεπαναστατικήιδέα από την ημέρα της σύγκρουσης του με την Χιτλερική τάξη πραγμάτων στο Γερμανικό κίνημα έως και σήμερα.
Αυτό που καθορίζει τον Στρασσερισμό γενετικά θα λέγαμε είναι η εξεγερτικότητα του.Γεννιέται ως εξέγερση στην εγκατάλειψη των επαναστατικών αρχών του Γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού από την ίδια του την ηγεσία. Δεν είναι μια αντιπολίτευση αντίστασης και διαμαρτυρίας αλλά μια εξαρχής πολιτική και ιδεολογική ρήξη με την κρατικοποίηση της Γερμανικής Επανάστασης που μόλις βρισκόταν στο ξεκίνημα του να επιδιώξει την υλοποίηση των βαθύτερων στόχων τηςγια εθνική και κοινωνική δικαιοσύνη του Λαού σε κάθε πεδίο της οικονομίας, της πολιτικής και των διεθνών σχέσεων.
Αυτή είναι και η βασική μεγάλη διαφορά του σε σχέση με τα υπόλοιπα ρεύματα και κύκλους του μεσοπολεμικού εθνικομπολσεβικισμού και της «Συντηρητικής Επανάστασης» που ήταν εγκλωβισμένα και φοβικά απέναντι στην οργανωτική επιδίωξη της αυτοδυναμίας τους μέσα στην Γερμανική Σιδηρά Νεολαία παρά τις όποιες προσπάθειες σπουδαίων προσωπικοτήτων όπως των Niekisch και Paetel.Οι Στράσσερ αποτελούν τον μοναδικό κίνδυνο μαζί με τον Ernst Rohmγια την εξαπόλυση της λεγόμενης «Δεύτερης Επανάστασης» μετά την κοινοβουλευτική και αστικοδημοκρατική επί της ουσίας ανάληψη της εξουσίας από το NSDAP. Για αυτό με αρχή τηνεκδίωξη του Όττο Στράσσερ και μετέπειτα με την δολοφονία των Ρεμ και Γκρέγκορ Στράσσερχτυπήθηκαν με τον πιο ριζικό και βίαιο τρόπο από την μεριά της Χιτλερικής κομματικής ελίτ. Εξεγέρθηκαν και πίστευαν ακόμα στην εξέγερση. Αυτό είναι το ιστορικό dna του Στρασσερισμού.
Η δυνατότητα του να επηρεάσει και μεταπολεμικά όλες τις προσπάθειες που έγιναν με μεγάλο αγώνα για ανανέωση των επαναστατικών ιδεών του εθνικοσοσιαλισμού στην Ψυχροπολεμική εποχή, από την «Νέα Ευρώπη»του Θιριάρ, την Γαλλική «Νέα Δεξιά» μέχρι την εμφάνιση της «Τρίτης Θέσης» και των Αυτόνομων την δεκαετία τουεβδομήντα, εδράζεται ακριβώς στην διατήρηση μίας καθαρής επαναστατικής θέσης απέναντι στις επιλογές του Χίτλερ να διατηρήσει την μεγαλοαστική τάξη ως ηγέτιδα δύναμη της Γερμανίας δίπλα του στο σχέδιο του να επιδιώξει ένα τυφλό Παγγερμανισμό που δυστυχώς οδήγησε στο τέλος της Ευρώπης και στην διαίρεση και κατοχή της από τον Αμερικανισμό και τον Σοβιετισμό.
Αν δεν υπήρχε η θυσία αλλά και η ξεκάθαρη θέση των Στράσσερ και του «Μαύρου Μετώπου»κανένα μεταπολεμικό κίνημα δεν θα μπορούσε να επιστρέψει στις πηγές της «Συντηρητικής Επανάστασης» και στις ιδέες για μία Ευρώπη φεντεραλιστική, εθνική, ενάντια στον κάθε μορφής ιμπεριαλισμό με σημαία το Σοσιαλισμό της Λαϊκής κοινότητας. Συνεπώς το δεύτερο στοιχείο του Στρασσερισμού μετά την εξεγερτικότητα του είναι η διάχυση και η επίδραση του σε όλα τα μεταπολεμικά ρεύματα και κινήματα ανεξάρτητα από το ποια το παραδέχτηκαν ή όχι ανοιχτά ποτέ αυτό.Η αξία των αναλύσεων κυρίως του Όττο Στράσσερ για την μορφή της οικονομίας, την σχέση με το κράτος και την κοινότητα, τον Ευρωπαικό φεντεραλισμό αλλά και την τακτική συμμαχία διεθνώς με την Μόσχα ώστε να συντριβεί πρώτα η Αγγλοαμερικάνικη και Σιωνιστική καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, μπόρεσαν να δώσουν ζωή σε οποιαδήποτε νέα σύνθεση πήρε Φαιοκόκκινα χαρακτηριστικά στην νέα γενιά αγωνιστών.
Ο Ιταλικός Ροσσομπρουνισμός, ο λεγόμενος Ναζί - Μαοϊσμός, οι σχέσεις του Αραβικού Σοσιαλισμού αλλά και της Κούβας του Κάστρο ή και της Λαοκρατικής Ανατολικής Γερμανίας, όλα τα φαινόμενα που έδωσαν ουσιαστική ζωή δηλαδή στην σύνθεση Εθνικισμού και Σοσιαλισμού στις νέες συνθήκες ενέχουν και αναφέρονται σε θέσεις που η καθαρή φωνή του Στρασσερισμού διέσωσε από τον αφανισμό της ιστορικής λήθης. Μέχρι και η έκρηξη της Γερμανικής αυτονομίας με την δράση των Kuhnen και Worch στηρίχτηκε στο πάντρεμα του Στρασσερικού Εθνικοσοσιαλισμού ως μορφή ενός Πρώιμου Γερμανικού Μαοϊσμού που ενσαρκωνόταν στο σύνθημα «Για την Αντικαπιταλιστική Κοινωνική Επανάσταση και για την Αντιυλιστική Πολιτιστική Επανάσταση». Οι θέσεις λοιπόν του Στρασσερισμού βρίσκονται μέσα σε κάθε απόπειρα εθνικοεπαναστατική από το πενήντα μέχρι και σήμερα και αυτό από μόνο του είναι μια απόδειξη αναντίρρητης φρεσκάδας και επικαιρότητας.
Υπάρχει ένα στοιχείο που λογικά προκύπτει αναφορικά με το τι μπορεί να κάνεικάποιος αν θέλει να αξιοποιήσει τον Στρασσερισμό όχι σαν ένα νέο κομματικό ή μικροοργανωτικό εργαλείο σε μία ιστορική κόντρα με τον ούτως ή άλλως ηττημένο Χιτλερικό πολιτικό τρόπο αντίληψης του εθνικού σοσιαλισμού. Πως δηλαδή στις σημερινές συνθήκες θα αναπτύξει την εξεγερτική δύναμη, τα θεμέλια των θέσεων για τον σοσιαλισμό και το έθνος σε συνθήκες επανάστασης και πολέμου αλλά και σε συνθήκες πρωτόγνωρες όπως οι σημερινές.
Πως δηλαδή θα οργανωθεί μια ανάπτυξη και διάχυση της αυτονομίας έξω από τον εγκλωβισμό των θεαματικών συγκρούσεων με την αντιφα ή την ψοφοδεή αριστερά με προσανατολισμό το πέρασμα των ιδεών στους νέους, άνεργους, μορφωμένους και μη του ελληνικού λαού που θα μπορέσουν να συγκρουστούν με το σημερινό σύστημα και το κράτος ολοκληρωτικά αντιθεσμικά πάνω σε μέτωπα και σε θέσεις που αγγίζουν κάθε Έλληνα και κάθε άνθρωπο του λαού. Η παρέμβαση εκεί που φωλιάζει το γνήσιο αυθόρμητο εθνικιστικό και σοσιαλιστικό πνεύμα του εργαζόμενου ελληνικού λαού θα προστατέψει το βάλτωμα σε μία αντικουλτούρα ακτιβισμού.
Να σκεφτούμε ότι αυτό που ικανοποιεί το μιντιακό σύστημα είναι να του επιβεβαιώνεις την απόσταση σου από τον πραγματικό κόσμο της κοινωνίας του έθνους. Αυτό δεν είναι απλά μια επικοινωνιακή στρατηγική αλλά μια ουσιαστική εφαρμογή των όσων έκαναν τουςΣτράσσερ σεβαστούς στο Γερμανικό κίνημα: Η δράση τους μέσα στην Γερμανική εργατική τάξη και στα κατώτερα στρώματα του λαού. Η καθημερινή παρουσία στους αγώνες απέναντι στο Κράτος, το ξενόδουλο αστικό σύστημα του σήμερα θα λέγαμε.Σε κάθε ζήτημα από τα θέματακαταπάτησης της εθνικής αξιοπρέπειας του λαού μέχρι τα στοιχειώδη της αστυνομικής τρομοκρατίας απέναντι στον μεμονωμένο Έλληνα. Από την υπεράσπιση της ελληνικότητας των γειτονιών μας μέσα στις πόλεις μέχρι την ιδεολογική σύγκρουση για το περιεχόμενο της μεταμοντέρνας εκπαίδευσης στα σημερινά Πανεπιστήμια. Τα πάντα είναι εν δυνάμει πεδία μάχης και διαμόρφωσης αγωνιστών στην υπηρεσία της Ιδέας και του Λαού.
Αυτή την δυνατότητα σύνδεσης της Αυτονομίας με μία νέα λαϊκή αντίσταση για την υπεράσπιση της εθνικής και κοινωνικής επιβίωσηςο Στρασσερισμός σε μια ελληνική, αντιθεσμική και αντικρατική μορφή μπορεί να την κάνει πραγματικότητα. Όμως αυτό απαιτεί χρόνο, υπομονή, σαφείς στόχους για πανεθνικό συντονισμό και αλληλεγγύη των Αυτόνομων και φυσικά νέες διαρκώς πρωτοβουλίες ιδεολογικά, κοινωνικά και πολιτικά σε κάθε χώρο, γειτονιά κτλ. των μεγάλων πόλεων . Ο σοσιαλισμός δεδομένης της κατάρρευσης της μεταμοντέρνας αριστεράς σε κυβερνητικό δεκανίκι του αστικού συστήματοςκαι του φιλελευθερισμού απομένει να ξαναδιεκδικηθεί και να πάρει νέο νόημα δεμένο με τον μαχητικό εθνικισμό.
Η οριστική ρήξη με κάθε μορφή ακροδεξιάς, ενάντια σε κάθε παγίδα ενσωμάτωσης με πρόσχημα στημένα αντι-κομμουνιστικά συνθήματα και προσκλητήρια και η απόλυτη αφοσίωση σε μια συστηματική σχέση με τους νέους Έλληνες προλετάριους που ασφυκτιούν οικονομικά και πνευματικά σε κάθε γωνιά της χώρας μας, μπορεί να φέρει ένα νέο δυναμικό ρεύμα που θα βοηθήσει να εμφανιστεί ένα ελληνικό λαϊκό κίνημα με την Τρίτη Θέσηστο επίκεντρο του όχι μέσω κομματικής ταμπέλας αλλά μέσα από την ψυχή των διεκδικήσεων και του τελικού Σκοπού του.
Λίγο μετά την ξαφνική ... παύση της έκδοσης του ποιοτικού «αριστερού» Εθνικοσοσιαλιστικού περιοδικού «Γαμμάδιον» το οποίο έκανε θραύση εντός του «χώρου» αλλά και σε κύκλους των Εξαρχείων (…)
- είχαν ανέβει όλα τα τεύχη σε .pdfαπό την συντακτική μας ομάδα με χιλιάδες downloadsσε ελάχιστους μήνες με αποτέλεσμα να μπλοκαριστούν όλοι οι σύνδεσμοι μετά από συνεχείς αναφορές των «γνωστών αγνώστων» -
εμφανίζεται το 2007 μια νέα εκδοτική προσπάθεια που ονομάστηκε «Έρημη Χώρα».
Αν και το τελευταίο τεύχος το4οστην σειρά κυκλοφόρησε ακριβώς πριν δέκα χρόνια (Νοέμβριος 2011)το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο και τα μέλη της συντακτικής ομάδας διατηρούν μέχρι σήμερα το ομώνυμο ιστολόγιο καθώς και ηλεκτρονική διεύθυνση για όσους επιθυμούν να επικοινωνήσουν ...
... ενώ σε μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη τουαρχισυντάκτη Ρωμανούστην σελίδα των Ελλήνων Ρομαντικών της ΦΛΕΦΑΛΟ- την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ - η κίνηση αυτή χαρακτηρίζεται ως μια προσπάθεια της Παραδοσιοκρατίας και με «αναφορές σε μια πλειάδα θεματικών που στο πολιτικό πλαίσιο ξεκινούν από τον ριζοσπαστικό συντηρητισμό και καταλήγουν στον αναρχικό εθνικισμό και τον εθνικομπολσεβικισμό, με λογοτεχνικές αναζητήσεις που διαπερνούν την λογοτεχνία του φανταστικού για να καταλήξουν στον ‘’αντιδραστικό μοντερνισμό’’ και με καλλιτεχνικές προσεγγίσεις».
Η περιγραφή αυτή πράγματι δεν απέχει από την πραγματικότητα και στην δική μας οπτική αυτή η κίνηση εντασσόταν πλήρως - προς φρίκη και απογοήτευση πολλών αντιδραστικών ακροδεξιών που έχουν τα τελευταία χρόνια και πρόβλημα μνήμης - στην ευρύτερη Ελληνική «Τρίτη Θέση»λόγω της ενδιαφέρουσας θεματολογίας και της εξαιρετικής αρθρογραφίας και μάλιστα σε μια εποχή ενδυνάμωσης των Αυτόνομων/Ανένταχτων ομάδων με κάποιες από αυτές να επηρεάζονται μέχρι και σήμερα από την «Στρασσερική» τάση και την αντικαπιταλιστική παράδοση του κινήματος.
Κάθε τεύχος υπήρξε μια πολύτιμη παρακαταθήκη με το σύνολο των τευχών να έχουν πιθανότατα εξαντληθεί από όλα τα γνωστά σημεία διανομήςενώ μετά από σχετική άδεια η συντακτική μας ομάδα τον Μάρτιο του 2017 ανέβασε σε .pdfτο πρώτο, δεύτερο, και τρίτο τεύχος τα οποία μπορείτε να κατεβάσετε ελεύθερα αντιστοίχως εδώ,εδώ και εδώ.
Τον Νοέμβριο του 2011 κυκλοφορεί το 4ο τεύχος του ανεξάρτητου περιοδικού «Έρημη Χώρα».
Η ύλη μια εκδοτική «βόμβα» - με ένα εξώφυλλο αλλά και οπισθόφυλλο συνώνυμα της αισθητικής - που απαρτίζεται ανάμεσα σε άλλα από κάποια «εκρηκτικά» άρθρα σχετικά με τον οικοφασιστή ακτιβιστή PenttiLinkola, τον «καταραμένο» ErnstNiekisch, τον κορυφαίο διανοητή και πολεμιστή ErnstJunger, τον Μάρτυρα της εθνικοεπαναστατικής ιδέας FrancisParkerYockey καθώς και την Συλλογική Αυτόνομη Έκδοση«Νοσταλγοί του Μέλλοντος» σχετικά με την οποία μπορείτε να δείτε εδώή να κατεβάσετεεδώ σε .pdf. Την συλλογή άρθρων την έχουν ήδη στα ηλεκτρονικά αρχεία τουςμέσω των Αυτόνομων συναγωνιστών και του «Μαύρου Κρίνου»εκατοντάδες νεολαίοιπου αρνούνται να ενταχθούν στα κομματικά μαντριά ή να προσκυνήσουν τα διάσημα «τοτέμ» της αστικής πλουτοκρατικής άκρας δεξιάς.
Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» οφείλει να ευχαριστήσει δημοσίως τον αρχισυντάκτη του περιοδικού για την άδεια να προβληθούν συνολικά τα 4 τεύχη του περιοδικού.
Περιοδικό «Έρημη Χώρα» τεύχος τέταρτο για να το κατεβάσετε στον σύνδεσμο εδώ
Friedhelm Busse, το όνομα ενός εκ των κορυφαίων πολιτικών στρατιωτών και ακτιβιστών του μαχόμενου Εθνικοσοσιαλισμού. Πρόσωπο ευρείας αποδοχής και σεβασμού από την συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών συναγωνιστών. Η ζωή του και η πολύπλευρη δράση μια απόδειξη έμπρακτης ενότητας παρά τις όποιες διαφωνίες και τις διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις στους κόλπους του κινήματος, κάτι μάλλον αδιανόητο για την ζοφερή πραγματικότητα του εν Ελλάδι «χώρου»και τους όψιμους «καθαρολόγους» που βλέπουν παντού εχθρούς και γεννούν στο μυαλό τους αστείες συνομωσίες.
Γεννήθηκε την 4η Φεβρουαρίου του 1929 και ήταν γιος ενός στελέχους των «Ταγμάτων Εφόδου» ο οποίος κέρδισε τις μάχες του δρόμου στην «Κόκκινη» περιοχή του Ρουρ. Υπηρέτησε στην επίλεκτη 12ηΤεθωρακισμένη Μεραρχία της «Χιτλερικής Νεολαίας» και πολέμησε στο μέτωπο μέχρι τον Απρίλιο του ’45. Μετά τον πόλεμο υπερασπίστηκε τις θέσεις του Sozialistische Reichspartei Deutschlandsμια πολιτική κίνηση Στρασσερικών τάσεων με την συμμετοχή - ανάμεσα σε άλλα πρώην στελέχη του κόμματος - των Otto Ernst Remer, Fritz Dorls, Gerhard Krüger, Hans - Ulrich Rudel.
Ποτέ δεν κρύφτηκε σαν ποντικός στα γραφεία του κόμματος, ποτέ δεν έστειλε άλλους στην πρώτη γραμμή της μάχης αν δεν ήταν και ο ίδιος παρών, ποτέ δεν είχε σχέσεις με την προδοτική δεξιά, ποτέ δεν κάρφωσε τους συναγωνιστές του στην κρατική ασφάλεια, ποτέ δεν ζήτησε επιδόματα θέσεις και διορισμούς, ποτέ δεν βόλεψε σε συμβούλια συγγενείς και κολλητούς, ποτέ δεν ξέχασε τις ιδέες του, ποτέ δεν υπέγραψε δηλώσεις μετανοίας ακόμη και όταν βρέθηκε στην φυλακή, ποτέ δεν σιώπησε όταν είδε μπροστά του δολοφονημένους συντρόφους, ποτέ δεν έκανε πίσω ακόμη και όταν ο καρκίνος του έτρωγε τα σωθικά, έμεινε πιστός στον Εθνικό Σοσιαλισμό και με τεταμένη την δεξιά μέχρι το τέλος!
Το κόμμα βασίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο στις αρχές της Ευρωπαϊκής«Τρίτης Θέσης» πρωταγωνίστησε σε οδομαχίες και διαδηλώσεις, προώθησε τον «εθνικοσυνδικαλισμό» και την φιλεργατική πολιτική, εναντιώθηκε στο ΝΑΤΟ και την Σοβιετική κατοχή της Γερμανίας, αρνήθηκε την κρυφή χρηματοδότηση από τηνΣτάζι και την έμμεση στήριξη του καθεστώτος, τόνισε στο πρόγραμμα του την σημασία του αντικαπιταλιστικού αγώνα, προώθησε την ενότητα με τις Αραβικές αντισιωνιστικές ομάδες μέσω της Ομάδας Μάχης Hoffmannκαι απέρριψε την στείρα προσωπολατρία και τον φετιχισμό του παρελθόντος.
Ο Friedhelm Busse δεν έμεινε μόνο στην σύνταξη των εκλογικών καταλόγων και τον διορισμό των κομματικών αντιπροσώπων, δεν προσπάθησε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής να γράψει κάποια βιβλία για να δηλώσει μετά ένας ακόμη αγωνιστής με ημερομηνία λήξης, δεν περιορίστηκε σε μια κριτική προς όλους πίσω από το επικοινωνιακό τείχος του ηρωικού παρελθόντος. Γρήγορα οι κατηγορίες για «τρομοκρατία» και οι δικαστικές ποινές καθώς και ο εγκλεισμός στα ίδια κάτεργα όπου σε άλλες εποχές είχαν μαρτυρήσει σε ανακρίσεις των δημοκρατών οι συμπολεμιστές του, άρχισαν να τον συνοδεύουν για όλη του την ζωή και αυτό στάθηκε αργότερα και η αφορμή για την διαγραφή του από το NPD αφού «χάλαγε την συνταγή» της συμβιβασμένης ηγεσίας.
Φανατικός στα πιστεύω του, δυναμικός ως χαρακτήρας, η δράση του για την παράλληλη ενίσχυση πολιτικών κινήσεων που λειτουργούσαν ως «ομπρέλα» πολιτιστικών ομάδων και κουλτούρας αλλά και των ένοπλων ομάδων συνεχίστηκε. Σύντομα οι ληστείες των τραπεζών και οι επιθέσεις σε στόχους με Αμερικανική και Σιωνιστική παρουσία καθώς και οι ανταλλαγές πυροβολισμών με τις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν ως αποτέλεσμα νεκρούς εκατέρωθεν - το 1981 δυο Εθνικοσοσιαλιστές οι Nikolaus Uhl και Kurt Wolfgramέπεσαν νεκροί όταν μετά από την απαλλοτρίωση μιας τράπεζας προσπάθησαν να ξεφύγουν κάνοντας χρήση πολυβόλων και χειροβομβίδων - έγιναν συνώνυμα με το όνομα του.
Ανέλαβε ηγετικό ρόλο στο DRP, ANS, VSPD/PdAκαι στο Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei μια ακόμη «εθνικοεπαναστατική» και Στρασσερική Εθνικοσοσιαλιστική πολιτική κίνηση μεγάλης αποδοχής και δυναμικής η οποία βρήκε για χρόνια ευρεία απήχηση σε εργάτες και άνεργους καθώς και σε οπαδούς ομάδων του ποδοσφαίρου. Οι απαγορεύσεις των κομμάτων που συμμετείχε λόγω της «δικαιοσύνης» ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και η φυλάκιση του σε σκληρές συνθήκες ανάλογες με αυτές των διάσημων «λευκών κελιών» δεν έκαμψαν τις προσπάθειες του.
Υπήρξε ένας εκ των οργανωτών των εορτασμών της εργατικής πρωτομαγιάς και των πρωταγωνιστών στην προώθηση των θέσεων του στο διαδίκτυο, στην διάδοση ιδεολογικών εκδόσεων και της λευκής μουσικής, καθώς και υπεύθυνος για τις σχολές στελεχών του μελλοντικού κινήματος. Επίσης ένας εκ των ιδρυτών των Freien Kameradschaften που μεταγενέστερα «μεταλλάχθηκαν» σε ομάδες και κινήσεις της «Εθνικής Αυτονομίας».
Στις 23 Ιουλίου του 2008 και μετά από μάχη με τον καρκίνο - γεγονός όμως που δεν εμπόδισε τους δικαστές να τον στείλουν τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην φυλακή ενώ ήταν ήδη σε αναπηρικό καροτσάκι - ξεκινάει το ταξίδι για να βρει τους Θεούς των προγόνων του.
Σε μια λιτή και πολιτική κηδεία τρεις μέρες μετά, το φέρετρο του καθώς κατεβαίνει στην Πατρώα Γη σκεπάζεται από έναν σύντροφο του με την Πολεμική Σημαία. Έχει προηγηθεί η επίθεση της αστυνομίας στο νεκροταφείο τουPassau(σας θυμίζει κάτι ανάλογο με τους αστυνομικούς στο Νέο Ηράκλειο;)απέναντι στους 90 Γερμανούς συναγωνιστές οι οποίοι απέκρουσαν παράλληλα και επιθέσεις της antifa.
Το γεγονός της απόδοσης τιμών σε έναν μαχητή της Ιδέας εξοργίζει τους καθεστωτικούς τυμβωρύχους και οδηγεί σε δικαστική απόφαση για την σύλληψη ενός εκ των παρευρισκομένων που έπραξε το «έγκλημα» και με την εντολή να γίνει άμεση εκταφή (!) ώστε να αφαιρεθεί το σύμβολο της μάχης ενός έθνους που πολέμησε από τον Αρκτικό κύκλο μέχρι την έρημο της Βορείου Αφρικής και από την Νορμανδία μέχρι τον Καύκασο, με αφορμή τον νόμο σχετικά με την «χρήση συμβόλων αντισυνταγματικών οργανώσεων».
Δείγμα της τακτικής της δημοκρατικής «αισθητικής» και της προδοτικής συμπεριφοράς της ηγεσίας της σύγχρονης Γερμανίας.
Όπως έλεγε ο ίδιος στο συνέδριο του τριτοθεσίτικου κόμματος FAP το 1992«ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία αλλά η πολιτική μου συνείδηση και αφύπνιση ήρθε πραγματικά μόνο όταν έφτασε ο Οκτώβριος του 1946»και εννοούσε όταν άρχισε να ακολουθεί την «εθνικοεπαναστατική» σοσιαλιστική κληρονομιά των αδερφών Otto και GregorStrasserπου μέχρι σήμερα επηρεάζουν τους εξωκοινοβουλευτικούς αυτόνομους και ανένταχτους συντρόφους στην χώρα του Ρήνου …
Σημαίνει ότι εγώ είμαι αυτός που καθορίζει κανόνες σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο χωρίς να έχω ανάγκη τον κομματικό τσοπάνη ή τον «ηγέτη» ο οποίος είναι άνθρωπος άρα μπορεί να κάνει και λάθος.
Δρω με γνώμονα την δική μου σκέψη και αισθητική σε συλλόγους, σωματεία, φορείς, συνδέσμους, ομάδες, συνελεύσεις χωρίς να με περιορίζουν άνωθεν εντολές στην άσκηση της δική μου πορείας η οποία μπορεί να είναι πολλές φορές μοναχική αλλά είναι σίγουρα ειλικρινής.
Η από μέσα σου ορμή για αυτή την πορεία είναι πιο αναγκαία από ποτέ για αυτούς που θέλουν να «καούν» στην ακτιβιστική φωτιά ως άλλοι Μυθικοί Φοίνικες για να έχουν όμως την ευκαιρία ... να αναγεννηθούν και πάλι.
Σήμερα, όλα τα «πατριωτικά» κόμματα εξαπατούν το σύνολο και ειδικά το πιο επαναστατικό και ανυπότακτο υγιές κύτταρο της κοινωνίας, την νεολαία.
Δρουν ως συμμορίες της μαφίας που νοιάζονται μόνο για το κέρδος και την δημοσιότητα, τα ηγετικά στελέχη τους ενδιαφέρονται μόνο να ανέβουν ένα σκαλάκι για να φαίνονται λίγο ψηλότερα, κάποιοι άλλοι βγάζουν λόγους στο κοινό τους όπου η μόνη του αντίδραση είναι το χειροκρότημα. Ρουφάνε την ενέργεια των μελών τους χωρίς να προτείνουν κάτι το ρεαλιστικό για το μέλλον. Τους αρέσουν τα ακριβά ξενοδοχεία, οι λίστες μελών και οι εκλογικές διαδικασίες πάντα με δημοκρατικές διεργασίες. Ίδιοι με τους κυβερνώντες σε όλα. Σάπιοι σε όλα.
Όταν υπάρχουν αντιδράσεις τα μέλη απλά διαγράφονται ή οι ρουφιάνοι που είναι πιόνια του κράτους και ηγούνται σε αυτά συνεργάζονται με τις αρχές για την εξόντωση τους.
Τα κόμματα δεν είναι παρά ο καθρέφτης της κοινωνίας με όλα τα αρνητικά που υπάρχουν σε αυτή. Οι επιδιώξεις τους για αυτοπροβολή κρύβονται πίσω από τις ετικέτες «εθνικό κόμμα», «εθνική συμμαχία» ή ότι άλλο «εθνικό» που πάει με όλα … άλλωστε ξέρουν καλά τις νοηματικές μίξεις οι κρατιστές και οι άνθρωποι τους στις κομματικές ηγεσίες που τους έχουν και αυτούς σε ομηρεία ή επί πληρωμή υπηρεσία αφού γνωρίζουν τις αδυναμίες τους σε προσωπικό επίπεδο.
Σήμερα που η χώρα μας δεν είναι παρά μια αποικία με ύπατο αρμοστή το καθήκον του καθενός και της καθεμιάς είναι να στέκονται όρθιοι μπροστά στα ερείπια που πλακώνουν τις ζωές και τις συνειδήσεις ακόμη και τον ήλιο που αν μπορούσαν θα τον πουλούσαν οι δυνάστες για να αυξηθούν οι μετοχές της δημοκρατίας.
Συναγωνιστή, μην εμπιστεύεσαι κανέναν που δείχνει να φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια και κάλπικη έπαρση, ένα παγώνι είναι που στον φόβο απλά βγάζει κραυγές, μην δίνεις τον οβολό σου σε παρακμιακούς τύπους που συναγελάζονται με τα δεκανίκια της εξουσίας είτε ελλαδικά είτε των Βρυξελλών.
Μην γίνεσαι μέλοςσε κομματικές στρούγκες ο φάκελος σου στα συρτάρια της εξουσίας είναι ήδη υπαρκτός από όταν γεννήθηκες, δεν χρειάζεται να μεγαλώσει.
Μην φοράς γνωστά διακριτικάπου σε κάνουν γνωστό στα ένστολα σκυλιά της ZOG, μην καρφώνεσαι στα ΜΚΔ με στοιχεία και φωτογραφίες, αυτοί που πουλάνε με στόχο το κέρδος και μόνο να σου πάρουν τα φράγκα θέλουν, και αυτοί που κυριαρχούν να είσαι εύκολα αναγνωρίσιμος στις καθημερινές διαδρομές σου.
Μην δίνεις βάση στα παραμύθιαπου σου πουλάνε για «εθνική ενότητα» άνοιξε τα μάτια σου, έθνος μας είναι ΜΟΝΟ οι δικοί μας, οι συναγωνιστές μας, οι Συνέλληνες, μόνο αυτοί που το πρωί ξυπνάνε με πάθος για λευτεριά και το βράδυ έχουν εικόνισμα τον «Μισανθρωπισμό» του Νίτσε.
Σίγουρα δεν είναι δικοί μας, αυτοί που σου ζητάνε να υποταχθείς στις εκλογικές λίστες, αυτοί που συκοφαντούν τους συναγωνιστές σου, αυτοί που σου αναπαράγουν τα παραμυθάκια της πατριδοκαπηλίας ακόμη και οι ίδιοι πολλές φορές είναι καλά κρυπτόμενοι πίσω από εμβλήματα ιδεολογικά και θεωρίες πολιτικές αλλά και πάλι δεν σημαίνει ότι νοιάζονται για σένα και τους τελευταίους Έλληνες.
Κοίτα τους πως δίνουν το χέρι στους δήμιους του λαού σου, κοίτα τους πως είναι ευγενικοί στις κάμερες απέναντι στους τυράννους, κοίτα τους πως συναγελάζονται με τα υπόλοιπα κομματικά σκουπίδια μπροστά στις παροχές του κράτους, κοίτα τους πως αναδημοσιεύουν τα δελτία τύπου των υπουργείων, κοίτα τους πως δίνουν βάση στα λεγόμενα των εχθρών μας. Οι μάσκες έχουν πέσει.
Η Αυτονομία δεν είναι διαταγή αλλά εσωτερικό καθήκον, η Αυτονομία δεν έχει κομματικό θεό διότι «ο Θεός είναι Νεκρός», η Αυτονομία δεν έχει στεγανά αφού είναι κάτι διαφορετικό από όσα σου προβάλλουν πίσω από μια Γαλανόλευκη. Να διαβάζεις τα πάντα, να κρίνεις τα πάντα αλλά και να δέχεσαι να κρίνεσαι ταυτόχρονα. Να πράττεις ακόμη αν κάνεις λάθη.
Η Αυτονομία δεν είναι ένα ιστολόγιο ή ένα βιβλίο ή μια μάζωξη για μπύρες με κάποιους «φασίστες». Η Αυτονομία είναι τρόπος ζωής, ελιγμός στο πεδίο της καθημερινής μάχης, είναι η ΑΡΝΗΣΗ να δηλώσεις υποταγή στην ΕΞΟΥΣΙΑ των δημοκρατών και των αστών, είναι ΑΝΥΠΑΚΟΗ απέναντι στα κομματικά τσακάλια που τρώνε ότι απέμεινε από το σώμα της Πατρίδας.
Μιας πατρίδας που είναι πέρα από τα σύνορα και τους χάρτες, μιας δικής μας πατρίδας που ξεκινάει στο μυαλό μας από τον Κρότωνα και φτάνει στις ακτές της Λαττάκειας. Μιας πατρίδας που δεν είναι χωματοφαγία και επεκτατισμός αλλά αισθητική, όραμα, αλληλεγγύη, σκέψη, πολιτισμός, συναίσθημα για αυτούς δεν μας χωρίζει ο τεχνητός διαχωρισμός αλλά μας ενώνει η ιστορία το αύριο και ο κοινός κίνδυνος του εισβολέα.
Ότι είσαι Αυτόνομος δεν σημαίνει ότι οφείλεις να είσαι σε κάποια ομάδα ή να ακολουθείς τους άλλους. Όποτε μπορείς να ρίξει άμμο στην μηχανή του κατοχικού καθεστώτος ή της antifaοφείλεις να το κάνεις χωρίς άλλοι να σε πείσουν για αυτό ή να σε οδηγήσουν στο δικό τους μονοπάτι.
Η Αυτονομία, η δική μας Αυτονομία είναι το «Φωτεινό Μονοπάτι» που φωτίζει ο «Μαύρος Ήλιος» της ύπαρξης μας ορατός σε αυτούς που έχουν μάτια να δουν και αυτιά να ακούσουν. Μην προσπαθείς να τον δείξεις σε άλλους που δεν θέλουν να τον δουν. Δεν μπορούν όσο και αν το θέλεις.
Η Αυτονομία δεν έχει χώρο για συμβόλαια συμπεριφοράς ή τάση για ρηχή ηθικολογία, δεν έχει υπεύθυνους αφού όλοι αποδείχτηκαν ανεύθυνοι, οι πρωτοβουλίες είναι δικές σου, οι δεσμεύσεις δικές σου, οι αποφάσεις δικές σου και οι ερμηνείες και πάλι δικές σου.
Μπορεί κάποιοι να σε πουν Αναρχικό όχι δεν είσαι αφού είσαι κάτι άλλο που δεν κατάλαβαν ποτέ οι δούλοι των κομμάτων και της σάπιας «εθνικοφροσύνης».
Είσαι Άναρχος όπως έλεγε και ο Junger, είσαι Αυτόνομος αφού δεν υιοθετείς την λογική της κομματικής μάζας, είσαι Αντιδημοκράτης αφού ο εχθρός είναι ο κοινοβουλετισμός, είσαι Αμετανόητος αφού μετά το ΄45 το μόνο που δεν θες να δεις είναι το μελάνι της ντροπής να βρωμίζει τα δικά σου χέρια, είσαι Ανυπάκουος αφού αρνείσαι να δεχτείς τις ντιρεκτίβες της σιωνιστικής εξουσίας.
Το δικό σου Άλφα δεν είναι αυτό που προωθεί το κατεστημένο και η αντιφασιστική παρακμή των δικαιωματιστών των Εξαρχείων.
Εσύ δίνεις νόημα και χρώμα σε αυτό το γράμμα, εσύ ορίζεις την μορφή και όχι οι άλλοι για σένα. Μην τους χαρίζεις τίποτα, ούτε λέξεις ούτε έννοιες, ούτε νοήματα ούτε σύμβολα, Για σένα το Α του Άναρχου και το Φ του Fascioείναι τοΑ και το Ω που θα ορίζει την ζωή σου μέχρι η ύπαρξη σου να σβήσει σε αυτόν τον άθλιο και 100% αντιφασιστικό κόσμο.
Δεν οφείλεις καμία απολογία επειδή μισείς την αστική δημοκρατία, δεν οφείλεις τις όποιες απαντήσεις σε αυτούς που ρωτάνε πολλά, δεν οφείλεις να αποδεχτείς τον κόσμο τους αφού μπορείς να ζεις στον δικό σου.
Η ουτοπία για σένα είναι η ολική Άρνηση της εξουσίας που βαδίζει εναντίον σου μαζί με το Κράτος και την Βία. Είσαι ο πιο αυθεντικός αντιεξουσιαστής αφού μετά το ’45 δεν έχεις Πατρίδα, δεν έχεις μέλλον, δεν έχεις σημαία εθνική.
Είσαι ο Προμηθέας Δεσμώτης καταραμένος από όλους για αυτό όμως μοναδικός και αληθινός.
Είσαι ο πραγματικός Εωσφόρος που μοιράζεις την πιο επικίνδυνη αλήθειαστους μελανοπόρφυρους ακρίτες της Ιδέας. Είσαι ο γιος και η κόρη των Επιστράτων, των «Ταγμάτων Εφόδου», της ΕΟΚΑ, των «Παιδιών του Δάσους», των «Μαύρων Φενταγίν» ο σπόρος που μεγαλώνει και πάλι στα αποκαΐδια της Ευρώπης σε φρίκη αυτών που μόλυναν την γη μας.
Η δική σου ζωή δεν είναι να είσαι άβουλος χειροκροτητής οργάνων της δημοκρατίας τους, η δική σου αξιοπρέπεια δεν είναι χαλί να την πατάνε οι ρυπαροί «πατριώτες» της ρεμούλας και της μίζας που στο ένα χέρι έχουν την σημαία και στο άλλο το τηλέφωνο της ξένης πρεσβείας, η δική σου πορεία είναι εντελώς διαφορετική από την κομματική παράταξη που θυμίζει πορεία προβάτων στο σφαγείο.
Όταν πεις όχι στην «πρέζα» των εθνοκάπηλων που σου πουλάνε όλοι μαζί κράτος, εκκλησία, στρατός, εξουσία, μμε και κόμματα θα νιώσεις σαν εκείνο το «Άνθος της Κερασιάς» που ετοιμαζόταν να βυθιστεί χαρούμενο στα σπλάχνα του μεταλλικού θηρίου.
Για εμάς η ζωή δεν είναι απλά μια πορεία αλλά ένας στροβιλισμός φωτιάς και άρνησης, άρνηση στην «ζωή» του δημοκρατικού θανατικού και κατάφαση στον όμορφο θάνατο της μοίρας που ορίζουν οι Θεοί, ένα χαμόγελο απέναντι στον λιπόσαρκο βαρκάρη που τον παλεύεις καθημερινά στα μαρμαρένια αλώνια του σχολείου, της σχολής, της θητείας, της μισθοδοσίας, της καθημερινότητας χωρίς να νοιάζεσαι που θα τραβήξει αυτό το ταξίδι.
Η ιαχή «Ζήτω ο Θάνατος» είναι για σένα το έναυσμα της μάχης μέσα από την συνειδητοποίηση της Θυσίας μιας θυσίας εσωτερικής όχι για τους πολλούς αλλά για τους αγέννητους και τους νεκρούς.
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
.png)
