Η έννοια της σύγκρουσης στο πεδίο της rock κουλτούρας
Είναι αναμφίβολο ότι η έλευση της μεταμοντέρνας παγκοσμιοποίησης, της οποίας η χρονική αφετηρία τοποθετείται συμβατικά στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, σηματοδότησε αρκετές αλλαγές στα κοινωνικά δρώμενα του δυτικού κόσμου. Μια από αυτές τις αλλαγές ήταν και η χαλάρωση της έντονης σχέσης που υπήρχε παλαιότερα ανάμεσα στις νεότερες γενιές και τα μουσικά κινήματα. Η συγκεκριμένη αλλαγή συνδέεται ασφαλώς και με την αποδυνάμωση της κοινωνικής δυναμικής του ακροατηρίου της rock σκηνής, που άρχισε να παρατηρείται στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και συνεχίζεται μέχρι τις ημέρες μας.
Κατά το παρελθόν στο «βασίλειο της rock» πολλοί νέοι έβρισκαν τον δρόμο προς την υιοθέτηση τρόπων ζωής που υπερέβαιναν τις αστικές νόρμες. Δυστυχώς σήμερα κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στο ασφυκτικά συστημικό περιβάλλον της μεταμοντέρνας νεωτερικότητας είναι λίγοι αυτοί που δοκιμάζουν να θραύσουν το κέλυφος του αστικοφιλελεύθερου μουσικού mainstream κι ακόμη λιγότεροι εκείνοι που καταφέρνουν να διατηρούν ζωντανά στην καθημερινότητά τους ορισμένα από τα στοιχεία του παλαιότερου rock τρόπου ζωής.
Οι περισσότεροι απ’ όσους είχαν την τύχη να προλάβουν την εποχή που το rock αποτελούσε πραγματικό κίνημα, θα θυμούνται ότι ένα από τα πεδία του κοινωνικού γίγνεσθαι στο οποίο οι rockers άφησαν ανεξίτηλα ίχνη ήταν εκείνο των πεζοδρομιακών συγκρούσεων. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό αποτέλεσε το αρνητικότερο δεδομένο της ιστορίας του rock κινήματος. Ορισμένοι εξ αυτών προσπαθούν ενίοτε, χρησιμοποιώντας μεθοδολογικές ακροβασίες νέο-αριστερών ιδεολογικών αποχρώσεων, ακόμη και να αποκόψουν την συγκρουσιακή συμπεριφορά από την περιγραφή του πεδίου της rock.
Προσωπικά, πάντως, είμαι από εκείνους που δεν δέχονται την διανοητική συσκότιση αληθειών που βιώσαμε ως εκφραστές ενός τόσο αυθεντικού και ανυπόκριτου κινήματος. Εκτιμώ, λοιπόν, ότι ορισμένες ομαδώσεις που υιοθέτησαν βίαιες συμπεριφορές σαφώς και συνδέθηκαν ποικιλοτρόπως με το πεδίο της rock. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει ότι τούτη η παραδοχή μπορεί να έχει μόνο αρνητική ανάγνωση. Ασφαλώς οφείλω να αποδεχτώ πως η βία είχε ως αρνητική συνέπεια τα θύματά της. Από την άλλη, όμως, αναγνωρίζω ότι αποτέλεσε προϋπόθεση μιας κοινότητας που περιφρουρούσε τις αξίες της με θέρμη και αγωνιζόταν να διατηρήσει αναλλοίωτη την ιδιαιτερότητα της ταυτότητά της. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν θα διαπιστώσουμε ότι από την εποχή που η παρουσία των rockers σταμάτησε να καταγράφεται ως έντονη στο πεδίο των κοινωνικών συγκρούσεων, το rock έπαψε να αποτελεί κίνημα.
Επιπλέον δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι η βία υπήρξε αμφίδρομη. Δηλαδή, δεν ήταν μόνο κάποιοι rockers που υιοθέτησαν την συγκρουσιακή συμπεριφορά. Ήταν και οι κομφορμιστές του αστικού status, οι κρατικοί μηχανισμοί αλλά και οι παρακρατικοί κύκλοι, που ενίοτε στρέφονταν με πρακτικές βίας κατά των εκφραστών του rock κινήματος. Και, μάλιστα, σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είχαμε να κάνουμε με την αυθόρμητη βία των ροκάδων, η οποία προέκυπτε ως συνέπεια ενός αχαλίνωτου ενθουσιασμού. Αντιθέτως επρόκειτο για μεθοδικά οργανωμένη και σχεδιασμένη βία.
Στην συνέχεια του παρόντος άρθρου θέλω να σταθώ σε ένα ιστορικό συμβάν, που όσο περνά ο καιρός τείνω να πιστέψω ότι αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας. Επιλέγω, δηλαδή, να εστιάζω σε αυτό το περιστατικό γιατί η βία που περιελάμβανε πρώτον είχε την οσμή «οργανωμένου σχεδιασμού» και δεύτερον αφορούσε ένα ρεύμα του rock κινήματος. Συγκεκριμένα, αναφέρομαι στα γεγονότα του λεγόμενου βρετανικού «hot summer» του 1981.
Μολονότι η Γηραιά Αλβιόνα δεν φημίζεται για τα «καυτά καλοκαίρια» της οι δημοσιογράφοι προσέδωσαν σε εκείνο του 1981 αυτό τον χαρακτηρισμό, λόγω των δεκαπενθήμερων επεισοδίων που συγκλόνισαν την Αγγλία, έπειτα από μια Oi! συναυλία. Η συναυλία ξεκίνησε την Παρασκευή 3 Ιουλίου του ’81 -στην pub Hambrough Tavern, η οποία βρισκόταν στο Southall του δυτικού Λονδίνου- και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ …
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου