Ο Κωνσταντίνος Μποβιάτσος είναι παλαίμαχος συναγωνιστής που λόγω της σκέψης του και της δράσης του ενοχλεί κρατιστές την antifa και τους «εθνικιστές», ενώ έχει
εμπλουτίσει τους τίτλους της «Λόγχης» τα τελευταία χρόνια.
Γεννημένος
στην Λαμία σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στην Βερόνα και έχει ασχοληθεί με τον
Ευρωπαϊκό ριζοσπαστικό εθνικισμό και με
διανοουμένους του Γαλλικού και Ιταλικού Φασισμού.
Συχνά είναι προσκεκλημένος σε εκπομπές ιδεολογικού και μουσικού ενδιαφέροντος ενώ εδώ και χρόνια διατηρεί επαφές με συναγωνιστές του εξωτερικού.
Έχει γράψει τα βιβλία:
«Léon Degrelle ο τελευταίος ιππότης»
«Μίκης Μάντακας, πεθαίνοντας για την Ευρώπη»
«Ο Μαύρος Μάης του ‘68»
«Ο Εθνικοσυνδικαλισμός του Ramiro Ledesma Ramos»
καθώς και την εισαγωγή στο «Διάλυση του Συστήματος» του Franco Freda.
Αρθρογραφεί στο ιστολόγιο της συντακτικής μας ομάδας στο προσωπικό του ιστολόγιο και σε αυτόνομα περιοδικά.
Έχει μεταφράσει τα βιβλία:
«Το δόγμα του Φασισμού»,
«Pierre Drieu La Rochelle Ιδέες για μια επανάσταση των Ευρωπαίων»
«Louis-Ferdinand Celine ένας παράνομος της λογοτεχνίας»
«Η συντηρητική επανάσταση στην Γερμανία, 1918-1932»
«Οι ψυχές που καίνε»
και έχει επιμεληθεί τα βιβλία:
«Ο Τόλκιν, η Ευρώπη και η παράδοση»
και
«Οι δρόμοι της μάχης» του Dominique Venner.
Είναι γνωστή η ιστορία σου στο «χώρο» μαζί και η ενασχόληση σου με casuals, underground και οπαδικά κινήματα στην Ευρώπη που ταυτίζονται με την ιδεολογία μας.
Εξήγησε μας το πάθος σου με το ποδόσφαιρο και πως αυτό ταιριάζει με την ιδεολογία μας.
Είναι μία έκφραση αντικομφορισμού, μία πολεμική κουλτούρα;
Είναι οι οπαδικές κερκίδες μία καλή ευκαιρία να περαστούν
πολιτικά μηνύματα;
Μπήκες δυναμικά αγαπητέ και μου αρέσει. Πιο πολύ για το … «χώρος» που πλέον είναι μια λέξη αστεία.
Πάμε όμως να βάλουμε μια σειρά. Ποδοσφαιρικά, σαν τέκνο της καταπληκτικής γενιάς του '80, είμαι Παναθηναϊκός.
Από μικρός όπως όλοι τότε, έπαιζα μπάλα στις αλάνες, αυτό που λέμε το πραγματικό ποδόσφαιρο με το απαραίτητο ξύλο και τσαμπουκά.
Μεγαλώνοντας σε μια επαρχιακή πόλη, την Λαμία, είχα και την μανία να βλέπω και την τοπική ομάδα στις ένδοξες μικρές κατηγορίες.
Τρομερές εκδρομές με πάθος και φυσικά επεισόδια παντού. Χρόνια αγνά που ακόμη και το ξύλο που παίζαμε ήταν ... ρομαντικό.
Λόγω της σχετικά κοντινής απόστασης με την Αθήνα βέβαια, ο ΠAO ήταν και αυτός στο πρόγραμμα και εννοείται στην θύρα 13.
Απαραίτητος συνδυασμός ήταν και η μουσική, φυσικά Punk, Metal σε όλες του τις τάσεις, New Wave που στις τάξεις των οπαδών μας είχε σημαντική παρουσία.
Φυσικά δεν θα μπορούσε να λείψει και η πολιτική, με μια ιδιαίτερη μορφή βέβαια, η οποία επηρέαζε αρκετούς νέους.
Δεν ήταν όμως σε καμιά περίπτωση σημαντική θα έλεγα, μέσα στα πέταλα.
Ο Βάζελος εκείνα τα χρόνια είχε αρκετούς skinheads αλλά και μεταλάδες που ανήκαν στον ευρύτερο εθνικισμό.
Το να αποτελούσες μέρος μιας κερκίδας, ενός πετάλου είχε να κάνει με μια μεταφυσική κατάσταση.
Τι εννοώ ότι δηλαδή ανήκες σε κάποια ομάδα οπαδών, είχες μια συναίσθηση ενός καθήκοντος να προστατεύσεις αυτό που πίστευες, ξεκινώντας από την γειτονιά σου, την περιοχή σου και τέλος την ομάδα σου.
Ο χούλιγκαν είναι αντικομφορμιστής κινείται ενάντια σε όλα, είναι Άναρχος, οχι αναρχικός προσοχή, που γράφει και ο Junger, είναι ένας που είναι ενάντια στην εξουσία αλλά κινείται σε κάποια πλαίσια που θέλει αυτός.
Φυσικά είναι και μια πολεμική κουλτούρα, κάτι μεταξύ ενός στρατιώτη και ενός παρτιζάνου. Σε αυτό το σημείο παίζει ρόλο και η νοοτροπία του κάθε λαού, στον οποίο ανήκει ο εκάστοτε οπαδός.
Άλλη συμπεριφορά ο Άγγλος, πιο ελεύθερος, πιο ανεξάρτητος χωρίς αρχηγούς και οπαδικά κλαμπ, αλλά μόνο mobs παρέες θα έλεγα. Πιο κοντά στον Αντάρτη.
Στα μεσογειακά κράτη, Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία αντίθετα, ο χούλιγκαν είναι πιο στρατιώτης, με όλα τα απαραίτητα εξαρτήματα: ηγεσία, οργάνωση, πειθαρχία και συντονισμό.
Τώρα, όσο αφορά τα πολιτικά μηνύματα, ναι είναι ένα τρόπος ο οπαδισμός και μάλιστα πολύ σημαντικός, να περνιούνται πολιτικά θέματα, όχι μόνο μηνύματα.
Και το κάνουν όλοι όπως βλέπουμε, ιδιαίτερα στο εξωτερικό ...
για να διαβάσετε ολόκληρη την ενδιαφέρουσα συνέντευξη εδώ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου