Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο; (του Αλκιβιάδη Ζουρνατζή)

 

γράφει ο Αλκιβιάδης Ζουρνατζής

Ο αιώνιος εχθρός έκανε κάτι πολύ πιο έξυπνο από την πάταξη του Εθνικοσοσιαλισμού: Διέδωσε μια ασθένεια που επέφερε μετάλλαξη στην νοοτροπία των κινήσεων, έφτιαξε τον δικό του “εθνικοσοσιαλισμό” κονσέρβας, μια παγίδα που πέφτουν μέσα όσοι από αγαθές προθέσεις στην αρχή θέλησαν να αγωνιστούν, και μετατρέπονται σε ακίνδυνους για το σύστημα ακτιβιστές, με κανένα σοβαρό όπλο εναντίον του, προκαλώντας του επιδερμικές ζημιές, ως κάκιστοι πρεσβευτές μιας ιδεολογίας που δεν ασχολήθηκαν ποτέ να εφαρμόσουν στην καθημερινότητα τους (διότι ποτέ δεν τους έδωσαν τις βάσεις για κάτι τέτοιο οι υπεύθυνοι).

Ο “εθνικοσοσιαλισμός” τους έχει αποκοπεί από κάθε κεντρικό άξονα και πυρήνα κοσμικής αληθείας για να γίνει ένας ακόμα -ισμός στο οριζόντιο επίπεδο, όπως ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός (και μόνο για συμβατικούς λόγους η ιδεολογία μας ανήκει στην ίδια γλωσσική κατηγορία με τους άλλους -ισμούς).

Τελικά, ποιος είναι λοιπόν ο εχθρός; Ο αντιφασίστας αναρχικός; 

Ή ο κάθε μεταμφιεσμένος καλικάντζαρος και μπαμπουίνος που, πριονίζοντας σιγά αλλά σταθερά τον κορμό των Ιδεών μας, ευαγγελίζεται ότι τον υπερασπίζεται κιόλας(!) και του δίνει ζωή;

Οι στόχοι τους είναι μεγαλεπήβολοι. Αλλά η δράση για να τους επιτύχουν είναι μόνον επιδερμική.

Πως θα μεταδώσεις κάτι όταν δεν το έχεις εσύ ο ίδιος; 

Πως πρεσβεύεις κάτι όταν δεν το ζεις; 

Μια ανικανότητα επιλογής ενός σταθερού, μεγαλοπνόου και μακροπνόου σχεδίου χαρακτηρίζει τους πάντες, όλοι θέλουν κάτι “ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ” (άλλη μια μόλυνση από το Σύστημα), χωρίς φυσικά να καταφέρνουν καθόλου να το πραγματοποιήσουν. Είναι ο πλήρης αποπροσανατολισμός, αυτός που κάνει το κίνημα επί δεκαετίες να χτίζει παλάτια στην άμμο, αντί να κάνει το πρώτο βασικό και σημαντικότερο βήμα: να φτιάξει τις βάσεις γι᾿ αυτό που θα ακολουθήσει.

Είναι άραγε ποτέ δυνατόν να χτισθεί παλάτι, πάνω σε κινούμενη άμμο;