Παράδοση και Ταυτότητα: Παλαιστίνη

 

Η εδώ και καιρό ανακοινωθείσα χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας, αντιπροσωπεύει ένα ακόμη - ίσως οριστικό - τέχνασμα του Τελ Αβίβ για να τερματίσει αυτό που περιγράφεται ως «σύγκρουση της 7ης Οκτωβρίου».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική: αυτό που προσπαθούν να σβήσουν δεν είναι μόνο η Χαμάς, αλλά κάθε ίχνος Παλαιστίνης, κάθε ρίζα, κάθε ελπίδα, κάθε σημάδι ζωής σε αυτή την κατεστραμμένη λωρίδα γης, όπου ο θάνατος και η απελπισία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Η υποβάθμιση της σύγκρουσης των Ιουδαίων με τους Παλαιστίνιους στα γεγονότα του Οκτωβρίου 2023, είναι μια βολική απλοποίηση χρήσιμη για την προπαγάνδα.

Αυτός ο πόλεμος έχει βαθιές, ιστορικές και τραγικές ρίζες. 

Είναι η μακρά ιστορία ενός λαού χωρίς κράτος, χωρίς προστασία, χωρίς φωνή.

Από τότε που ξεκίνησε αυτή η «τελική πράξη», πάνω από 60.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, πολλοί από αυτούς γυναίκες και παιδιά. 

Πέθαιναν σε βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σε στρατόπεδα προσφύγων, στα σπίτια τους. Και για πολύ καιρό, ο κόσμος έκανε τα στραβά μάτια.

Ενώ όλα στη Γάζα κατέρρευσαν - σχολεία, υποδομές, νοσοκομεία, οικογένειες, ελευθερία, ελπίδα - η Δύση παρέμεινε σιωπηλή, συνένοχος θεατής.

Σήμερα, όσοι ξυπνούν μιλώντας για «δύο λαούς, δύο κράτη» ή αυτοσχεδιάζουν δειλά καταδίκες των ισραηλινών ενεργειών, είναι σιωπηλοί ένοχοι.

Πολύ αργά για όσους πέθαναν. Πολύ αργά για όσους έχασαν τα πάντα. Πολύ αργά για όσους μεγάλωσαν κάτω από τις βόμβες, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει να ζεις μια φυσιολογική ζωή.

Είναι υποκριτικό να μιλάμε για ειρήνη σήμερα, ενώ οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. 

Είναι υποκριτικό να προσφέρουμε πολιτική αλληλεγγύη τώρα, όταν έχει ήδη χυθεί αίμα εν μέσω εκτεταμένης αδιαφορίας.

Ο κόσμος έχει καθυστερήσει ανεπανόρθωτα. Ίσως ανεπανόρθωτα. 

Και τώρα παρακολουθεί, με δάκρυα στα μάτια του, την πιθανή κατάρρευση ενός λαού που, παρά τα πάντα, συνεχίζει να αντιστέκεται με αξιοπρέπεια, προσκόλληση στη γη και την ταυτότητα του.

Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει νωρίτερα. Τώρα θα απομείνει μόνο μια αμυδρή ελπίδα: ότι η Παλαιστίνη θα ανακτήσει το δικαίωμά της στη ζωή, την ελευθερία και την κανονικότητα.

Μια ελπίδα όμως που μοιάζει όλο και περισσότερο με όνειρο, που δυστυχώς απέχει παρά  πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.