Ο Νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1977 κοντά στη Μόσχα-και συγκεκριμένα στο χωριό Κουρίλοβο, στην περιοχή της πόλεως Παντόλσκ-. Ήταν το μοναδικό παιδί της οικογένειας και βαπτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός κατά την παιδική του ηλικία. Η μητέρα του ονομάζεται Λιουμπόβ (=αγάπη) Βασίλιεβνα.
Το 1989 η γιαγιά του πήρε τον μικρό Ευγένιο και τον πήγε στην Εκκλησία, για να εξομολογηθεί για πρώτη φορά και να μεταλάβει των αχράντων μυστηρίων. Ο ιερέας πρόσεξε ότι το παιδί δε φορούσε Σταυρό και κατά τη διάρκεια της εξομολόγησης του φόρεσε ένα Σταυρό, τον οποίο ο μικρός Ευγένιος δεν τον έβγαλε ποτέ από πάνω του· μάλιστα, έφτιαξε ένα χονδρό κορδόνι και τον πέρασε εκεί. Η μητέρα του, όταν είδε ότι φορούσε Σταυρό, τον προέτρεψε να τον βγάλει, διότι, όπως είπε, θα τον περιγελάσουν οι συμμαθητές του. Ο Ευγένιος δεν απάντησε, αλλά και δεν την υπάκουσε.
Όταν τελείωσε τις σπουδές του το 1994, εργάστηκε ως επιπλοποιός, επάγγελμα που του απέφερε πολλά έσοδα.
Στις 25 Ιουνίου του 1995 παρουσιάστηκε στο Στρατό και μετά τη βασική του εκπαίδευση, στις 13 Ιανουαρίου του 1996, τοποθετήθηκε στα συνοριακά φυλάκια Τσετσενίας - Ηγκουερίνας. Ακριβώς ένα μήνα μετά, στις 13 Φεβρουαρίου του 1996, αιχμαλωτίστηκε. Η αιχμαλωσία έγινε ως εξής: η στρατιωτική υπηρεσία έστειλε τέσσερις στρατιώτες-μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο-να κάνουν ελέγχους στα αυτοκίνητα που διέρχονταν από ένα συγκεκριμένο δρόμο. Δυστυχώς, οι αρμόδιοι έστειλαν τους στρατιώτες χωρίς να υπάρχει καμιά προηγούμενη οργάνωση (δεν υπήρχε καν φωτισμός)και καμιά ασφάλεια. Από αυτόν το δρόμο περνούσαν πολύ συχνά Τσετσένοι μεταφέροντας όπλα, αιχμαλώτους και ναρκωτικά.
Τη νύχτα εκείνη πέρασε από εκείνο το δρόμο ένα ασθενοφόρο. Όταν οι στρατιώτες το σταμάτησαν για έλεγχο, ξαφνικά μέσα από αυτό πετάχτηκαν πάνω από δέκα Τσετσένοι, πολύ καλά οπλισμένοι. Ακολούθησε συμπλοκή και οι Τσετσένοι συνέλαβαν και τους τέσσερις στρατιώτες. Αυτό έγινε στις 3 τη νύχτα. Στις 4 η ώρα ήρθαν άλλοι στρατιώτες για αλλαγή φρουράς· φυσικά δεν τους βρήκαν και κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Μετά από λίγες μέρες η υπηρεσία του στρατού ενημέρωσε τους γονείς των στρατιωτών για την εξαφάνισή τους.
Η μητέρα του Ευγένιου κατάλαβε ότι δεν πρόκειται για εξαφάνιση, αλλά για αιχμαλωσία, και πήγε με κίνδυνο της ζωής της στην Τσετσενία, για να βρει το παιδί της. Έφτασε στην πόλη Χαγκαλά και μετά από πολλές προσπάθειες ήρθε σε επαφή με τους αρχηγούς διαφόρων αντάρτικων ομάδων της Τσετσενίας προσπαθώντας να μάθει για την τύχη του Ευγένιου, διότι γνώριζε ότι οι Τσετσένοι δε σκοτώνουν αμέσως τους αιχμαλώτους, αλλά περιμένουν μήπως πάρουν λίτρα και τους ελευθερώσουν.
Οι ίδιοι οι Τσετσένοι της είπαν ότι ο γιος της ζούσε, αλλά ήταν αιχμάλωτος και σιώπησαν με νόημα προσπαθώντας να υπολογίσουν πόσα χρήματα μπορούσαν να αποσπάσουν από αυτήν. Εκείνον τον καιρό ένας ζωντανός στρατιώτης αιχμάλωτος στοίχιζε 10.000 δολάρια, ενώ ένας αξιωματικός 50.000. Όταν κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να κερδίσουν αρκετά χρήματα, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Η μητέρα του πήγε παντού για να τον ψάξει, πέρασε από χωριά, από δρόμους με νάρκες, από μέτωπα συγκρούσεων, γνώρισε πολλούς αξιωματικούς Τσετσένους και, όπως η ίδια λέει, «πέρασα από όλους τους κύκλους του άδη».
Από την πρώτη μέρα της αιχμαλωσίας του Ευγένιου, που διήρκησε 100 ημέρες, οι αντάρτες, επειδή είδαν ότι φοράει Σταυρό, προσπάθησαν να τον κάμψουν ψυχικά, ώστε να καταφέρουν-αν ήταν δυνατό-να τον αναγκάσουν να αρνηθεί την πίστη του, να βγάλει το Σταυρό, να γίνει μουσουλμάνος και να τον κάνουν δήμιο και φονιά των άλλων Ρώσων αιχμαλώτων. Ο Ευγένιος, βέβαια, αρνήθηκε όλες τις προτάσεις και, παρά τους συνεχείς ξυλοδαρμούς, τα πάμπολλα βασανιστήρια και τις υποσχέσεις ότι θα ζήσει αν βγάλει το σταυρό του, δεν μπόρεσαν να τον κάμψουν.
Αργότερα, οι ίδιοι οι αρχηγοί των ανταρτών είπαν στη μητέρα του: «εάν ο γιος σου γινόταν σαν ένας από εμάς, δε θα τον αδικούσαμε».
Στις 23 Μαΐου του 1996, δηλαδή την ημέρα των γενεθλίων του, πήραν τους τέσσερις αιχμαλώτους στρατιώτες, μεταξύ των οποίων και τον Ευγένιο, για να τους σκοτώσουν. Πρώτα σκότωσαν τους τρεις συναιχμαλώτους του. Έπειτα, πρότειναν για τελευταία φορά στον Ευγένιο να βγάλει το Σταυρό λέγοντας ότι «ορκιζόμαστε στον Αλλάχ ότι θα ζήσεις». Ο Ευγένιος και πάλι αρνήθηκε και τότε υπέστη το φρικτό του μαρτύριο. Τον έσφαξαν με μαχαίρι κόβοντας εντελώς το κεφάλι του, αλλά δεν τόλμησαν να βγάλουν το Σταυρό από το λαιμό του. Τον έθαψαν μεν με το σταυρό, αλλά χωρίς το κεφάλι.
Τελικά, η μητέρα του βρήκε τον Ευγένιο μετά από εννέα μήνες. Και πάλι ζήτησαν οι Τσετσένοι 4000 δολάρια για να της δώσουν το λείψανο. Της έδωσαν και βιντεοκασέτα με το μαρτύριο του γιου της και της διηγήθηκαν οι ίδιοι την πορεία της αιχμαλωσίας του και τα βασανιστήρια.
Η μητέρα του Ευγένιου πούλησε το διαμέρισμά της και ό,τι άλλο μπορούσε-μέχρι και ρούχα-για να μπορέσει, αφενός μεν να δώσει τα λίτρα, αφετέρου δε να ανταπεξέλθει στα έξοδα εκταφής, ειδικού φέρετρου, μεταφοράς κλπ., τα οποία δεν ήταν και λίγα.
Τελικά στις 20 Νοεμβρίου του 1996 μετέφερε το λείψανο στο χωριό τους και το έθαψε στο κοιμητήριο. Μετά από λίγες μέρες ο πατέρας του Ευγένιου πέθανε δίπλα στο μνήμα από τη λύπη του.
Αμέσως, σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας ο άγιος μάρτυρας Ευγένιος άρχισε να εμφανίζεται και να κάνει θαύματα. Παρακάτω παραθέτουμε ορισμένες μαρτυρίες και θαυμαστές επεμβάσεις:
Ένα κοριτσάκι που έμενε σε Ορθόδοξο ορφανοτροφείο διηγήθηκε ότι της εμφανίστηκε κάποτε ένας ψηλός στρατιώτης με κόκκινο μανδύα, ο οποίος της είπε ότι είναι ο Ευγένιος, την έπιασε από το χέρι και τη οδήγησε στην Εκκλησία. Το κοριτσάκι λέει: «παραξενεύθηκα που φορούσε κόκκινο μανδύα, διότι οι στρατιώτες δε φορούν σήμερα τέτοιο μανδύα, και σκέφτηκα ότι αυτός πρέπει να είναι ο μανδύας του μάρτυρα».
Σε πολλές Εκκλησίες έχουν δει ένα στρατιώτη με πύρινο μανδύα, ο οποίος βοηθάει τους αιχμαλώτους στην Τσετσενία να δραπετεύσουν από την αιχμαλωσία τους και να διαφύγουν από κάθε κίνδυνο, όπως νάρκες κλπ.
Σε ένα νοσοκομείο τραυματιών πολέμου οι τραυματισμένοι στρατιώτες πιστοποιούν ότι ένας άγιος μάρτυρας Ευγένιος τους βοηθάει, ειδικά όταν πονάνε πολύ. Όταν κάποιοι από αυτούς πήγαν στο Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, είδαν την εικόνα του μάρτυρα και αναγνώρισαν αυτόν που τους βοήθησε.
Το στρατιώτη με τον κόκκινο μανδύα τον γνωρίζουν και οι φυλακισμένοι. Κυρίως βοηθάει τους πολύ καταβεβλημένους και συντετριμμένους ψυχικά λόγω της φυλακίσεως τους.
Το 1997 με ευλογία του Πατριάρχη Αλεξίου εκδόθηκε ένα βιβλίο με τίτλο «Νέος μάρτυς του Χριστού στρατιώτης Ευγένιος». Ένας ιερέας ονόματι Βαντίμ Σκλιαρένσκο από το Ντνεποπετρόφκ έστειλε στο Πατριαρχείο μία αναφορά όπου έγραφε ότι το εξώφυλλο του βιβλίου με τη φωτογραφία του αγίου μυροβλύζει.
Μετά από τρία χρόνια και τρεις μήνες ο αρχηγός και όλη η ομάδα του, οι σφαγείς του Ευγένιου, σκοτώθηκαν από τους ίδιους τους Τσετσένους μετά από εμφύλιες αντιπαραθέσεις.
Καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου, αλλά περισσότερο την ημέρα του Μαρτυρίου του, στις 23 Μαΐου, έρχονται για προσκύνημα στο τάφο του πολλοί πιστοί και αναφέρονται πολλά θαύματα.
Hπαρουσία και η δραστηριότητα του FronteNazionale, ήταν πολύ περιορισμένη χρονικά, λίγο περισσότερο από πέντε χρόνια, από το 1990 έως το 1995, όταν αρκετοί αγωνιστές του κλήθηκαν να λογοδοτήσουν για διάφορα δήθεν εγκλήματα συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που αποδίδονται στον περιβόητο νόμο Mancino για την υποκίνηση του φυλετικού μίσους.
Το Εθνικό Μέτωπο δημιουργήθηκε από τον Freda με την δεδηλωμένη πρόθεση να κινητοποιηθεί ενάντια στα μεταναστευτικά κύματα και στην πραγματικότητασχεδόν όλα τα εσωτερικά και εξωτερικά έγγραφα του (αφίσες, φυλλάδια κ.λπ.) αποκάλυψαν αυτή τη μονοθεματική προσέγγιση, αυτό που ο Freda, όρισε ως «τερατούργημα» και «μάστιγα» που είναι ητρομερή πλημμύρα των μηΕυρωπαίων ενάντια τωνΕυρωπαίων. Το μεγάλο όπλο όμως που έκανε και την διαφορά ήταν ένα περιοδικό του κινήματος, το "L'Antibancor" που δημοσιεύτηκε σε πέντε δόσεις μεταξύ 1992 και 1995 και ήταν μια πρωτότυπη και αξιολογότατη συντακτική πρωτοβουλία που αξίζει να σταθούμε.
Αυτό ήταν και ένα διαφημιστικό για την παρουσίαση του περιοδικού αυτού:
«Αγαπητέ αναγνώστη,
Η απουσία μιας χρηματοπιστωτικής τάξης, και κυρίως μιας νομισματικής δομής, προκαλεί στον ορίζοντα εκλάμψεις οικονομικών καταστροφών πολύ πιο καταστροφικές από αυτές που προκλήθηκαν από το κραχ του 1929. Ενώ επιφανείς και υπερτεχνοκράτες ακαδημαϊκοί των κεντρικών εκδοτικών ινστιτούτων - όλοι “αξιότιμοι άντρες” ... ”ασθμαίνουν”στην αναζήτηση μιας οριστικής παραμέτρου για τον προσδιορισμό της πραγματικής αξίας των νομισμάτων, τα επινοημένα κόλπακαταρρέουνάδοξα, αφού επέτρεψαν τον πλουτισμό λίγων ατόμων εις βάρος τώρα του έθνους. Επομένως πιστεύουμε ότι είναι σωστό να αντιμετωπίζουμε οικονομικά και νομισματικά προβλήματα από μια εντελώς διαφορετική οπτική γωνία από την κλασική, τόσο ακριβής στην πρόταση οικονομετρικών μοντέλων, λαμπρών μονογραφιών και μνημειακών πραγματειών, αλλά καιανίκανη να προτείνει στις πολιτικές αρχές τα εργαλεία για να αποτρέψει στο νόμισμα από - εγγύηση της εθνικής κυριαρχίας – να γίνεται θηλιά στο λαιμό του λαού.
Υπάρχουν νέες τεχνικές και νέοι τρόποι εξερεύνησης, εάν καταφέρουμε να καταστρέψουμε τα «κλουβιά» στα οποία - με τέλεια κακή πίστη - όσοι επωφελούνται από αυτή τη διαταραχή θα ήθελαν να συνεχίσουν να μας κρατούν κλειστούς. Για να τα διαλύσουν, οικονομολόγοι και οικονομικοί ιστορικοί εργάστηκαν και συνεχίζουν να εργάζονται. Με τη διδασκαλία τους και με τη συμβολή εκείνων που βάζουν την πνευματική ειλικρίνεια πάνω από το δικό τους οικονομικό και κοινωνικό συμφέρον, θα εργαστούμε για να διασφαλίσουμε ότι αυτό το σύστημα, βασισμένο στην τεράστια «σαπουνοφούσκα» του ανύπαρκτου χρήματος, θα επιταχύνει τη δική του κατάρρευση: θα αποκαταστήσει την πραγματική οικονομία - τη μόνη που ταιριάζει στο καλό της εθνικής κοινότητας».
“FronteNazionale”
Πρώτα από όλα θα δείτε πόσο μπροστά ήταν σε επίπεδο το «L'Antibancor», που στην ουσία ήταν το μοναδικό περιοδικό συγκεκριμένα αφιερωμένο σε χρηματοοικονομικά, νομισματικάζητήματα, θέματα που δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ στον ευρύτερο«δεξιό» ριζοσπαστισμό (αλλά θα έλεγα ότι ήταν μια μοναδική περίπτωση στο πανόραμα ολόκληρου του ευρωπαϊκού «δεξιού» ριζοσπαστισμού). Γεννήθηκε ως «ανασκόπηση των οικονομικώναπό το Εθνικό Μέτωπο», όπως αναφέρεται στον υπότιτλο των δύο πρώτων τευχών, ξεκινώντας καιανέλαβε αυτή την «περιοδική αναθεώρηση των οικονομικών και χρηματοοικονομικών», τονίζοντας περαιτέρω την τεχνική και ακαδημαϊκή χροιά του, με την παρότρυνση του Salvatore Giuseppe Verde, ενός οικονομολόγου που είχε εργαστεί προηγουμένως στις οικονομικές δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ωστόσο, η επικράτηση στις νέες λειτουργίες του χρήματος και στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, άφησε χώρο για την πολιτική κουλτούρα αναφοράς, όπως αποδεικνύεται από μια στήλη στην οποία υπήρχαν σύντομα οικονομικά κείμενα από «κλασικούς» συγγραφείς της «δεξιάς» από τον Spann και τον Costamagna στον Guénon και τον Spengler, και τέλος στον Friedrich Fried, μαθητή του Sombart. Κείμενα υψηλής επιστημονικής γνώσης και παιδείας.Ο μοναδικός χαρακτήρας αυτής της δημοσιογραφικής πρωτοβουλίας βρίσκει τον θεμελιώδη λόγο της στην έλλειψη προσοχής που είχε αναγνωρίσει ο «δεξιός» ριζοσπαστισμός για την οικονομική διάσταση. Ο εξοστρακισμός προς την οικονομία και την οικονομική σκέψη είχε ήδη διαταχθεί από τον Evola, στον απόηχο του Guénon και του Spengler.
Ο Evola είχε καταγγείλει ότι «ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι τόσο ανατροπή όσο και ο μαρξισμός, γιατί η εποχή της αστικής πρωτοκαθεδρίας της οικονομίας περιείχε μια θεμελιωδώς αναρχική και αντιιεραρχική ιδέα, κάτι περισσότερο από μιαανατροπή της κανονικής τάξης». Με άλλα λόγια ο Evolaσχολιάζοντας τον Jungerλέει: «δεν ήταν τόσο θέμα προτίμησης ενός οικονομικού συστήματος από το άλλο, επειδήη οικονομία ως κατηγορία ανήκει οπωσδήποτε στην αστική σκέψη, όσο για να αναπτύξει την πεποίθηση ότι η οικονομία ήταν το βασίλειο των αρνητικών αξιών, άρα έπρεπε να υποταχθεί σε εξωοικονομικούς παράγοντες μέσα σε μια πολύ μεγαλύτερη και πληρέστερη τάξη, ώστε να δώσει στην ανθρώπινη ζωή ένα βαθύ νόημα».
Ωστόσο, είναι αμφίβολο εάν ο Evola δεν έκανε το μεγάφωνο θα έλεγα, για μια στάση που χαρακτήριζε εδώ και καιρό αυτήν την πολιτική κουλτούρα, για την οποία αυτή η άρνηση εξέφραζε μια πολύ βαθύτερη κλίση που είχε προηγουμένως διασχίσει όλες τις διάφορες αρθρώσεις της «αντιπλουραλιστικής δεξιάς» του εικοστού αιώνα, σύμφωνα με το ίδιον τον Freda. Ακόμα κι αν δεν την συγκρίνουμε με τον επαναστατικό ανταγωνιστήτης, τον μαρξισμό, ηιστοριογραφική μας υπόθεση είναι ότι αυτή η πολιτική κουλτούρα, είχε αποκαλύψει μια πολύ ωμή οικονομική σκέψη, μερικές φορές κατά προσέγγιση, όπου οι συγγραφείς αναφοράς ήταν πολύ λίγοι (περίπου αυτοί που ανθολόγησε το εν λόγω περιοδικό, με την προσθήκη του Ezra Pound και μερικών άλλων). Το να μιλάς για μια πραγματική «σωστή» οικονομική σκέψη της ριζοσπαστικής «δεξιάς» είναι πολύ δύσκολο. Η εντύπωση μας είναι ότι μερικές από τις πιο πρωτότυπες σελίδες των οικονομικών επιστημών μπορούν να εντοπιστούν, και να οδηγηθούν, στο πλευρό των αντισημιτικών συγγραφέων, ξεκινώντας από τον Sombart. Ο ίδιος ο κορπορατισμός κατήγγειλε μια «σπάνια θεωρητική συνέπεια», που προέρχεται από το γεγονός ότι «οδήγησε περισσότερο σε κριτική του φιλελευθερισμού παρά σε ένα νέο οικονομικό δόγμα».
Αυτή είναι μια γενικά αποδεκτή κρίση από την ιστοριογραφία, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο Renzo De Felice είχε γράψει για ένα «παράλογο της προσποίησης του να γίνει ο κορπορατισμός ένα πραγματικό οικονομικό σύστημα που πρέπει να αντιτίθεται τόσο στο καπιταλιστικό (φιλελεύθερο ήταν προτιμότερο να πούμε) όσο και στο κομμουνιστικό». Το ερώτημα μιας σκέψης οικονομικήςπου μόλις σκιαγραφήθηκε αφοράλοιπόν, όλη την κουλτούρα της αντιπλουραλιστικής «δεξιάς», πριν από τον «δεξιό» ριζοσπαστισμό της δεύτερης μεταπολεμικής περιόδου.
Τώρα για να δούμε λίγο το θέμα αυτό αφού είναι σκόπιμο να παρατηρήσουμε την οικονομική σκέψη του «δεξιού ριζοσπαστισμού» και πάντα σύμφωνα με τον Freda:
"μπορεί να συνοψιστεί σχεδόν εξ ολοκλήρου στην πεποίθηση ότιως καπιταλισμός, η ιστορική εποχή στην οποία η οικονομία είχε απορροφήσει την πολιτική - με όλεςτις συνέπειες που συνεπαγόταν αυτή η απορρόφηση - διαβρώνοντας τις εξουσίες του έθνους κράτους, έγινε πια όμηρος ενός ανεμοστρόβιλου και μη ελεγχόμενης πλέον κυκλοφορίας χρήματος και οικονομικών με μια "παγκοσμιοποιημένη" κλίση. Ήταν ζήτημα αποκατάστασης της πρωτοκαθεδρίας και προσανατολισμού στην πολιτική, στο όνομα των δικαιωμάτων της κοινωνίας και του κράτους.
Υπό αυτή την έννοια, ο Sombart, ο Costamagna, ο Pound, οι αντισημίτες όπως ο Feder, ο θεωρητικός της πάλης ενάντια στη «σκλαβιά του συμφέροντος», ερμηνεύτηκαν όλοι σύμφωνα με τους κανόνες ενός παραδοσιακού χαρακτήρα, σαν του Evola, του Spengler και του Guénon, που δεν ήθελε να αντιμετωπίσει μια οικονομική σκέψη που γιόρταζε τις δόξες του ατομικισμού και του υλισμού. Ήταν θέμα να πάρουμε θέση ενάντια στο «ανύπαρκτο χρήμα», στο όνομα της «πραγματικής οικονομίας - της μόνης που ταιριάζει στο καλό της εθνικής κοινότητα".
Καμία παραχώρηση λοιπόν, στον μαρξιστικό κολεκτιβισμό και τον σοσιαλισμό, όπως συνέβη στο «η διάλυση του συστήματος». Ο «αντιδραστικός μηδενισμός» του Freda της δεκαετίας του 1990 προτίμησε, αν μη τι άλλο, να καταγγείλει την πρωτοκαθεδρία της δημοσιοοικονομικής πολιτικής και της οικονομίας (finanza , economia, οι όροι στα ιταλικά) ως το υψηλότερο σημείο παρακμής που επιτεύχθηκε από τη Δύση. Η ανάκαμψη μιας προοπτικής αξιοποίησης του εθνικού κράτους βρήκε τη αιτιολόγηση της διαπίστωσης ότι η νομισματική κυκλοφορία είχε γίνει ανεξάρτητη από τους ελέγχους και τις πολιτικές εξουσίες του κράτους. Επρόκειτο για: «υποστήριξη της προβολής της ιδέας του κράτους σε επίπεδο ιστορίας, υπεράσπιση της ουσιαστικής αξιοπρέπειας των θεσμών του και στον τομέα της οικονομίας και της δημοσιοοικονομικής (στόχος της οικονομίας είναι να καλύψει τις ανάγκες του έθνους και αυτόςτης δημοσιοοικονομικής για τον εξορθολογισμό της ανταλλαγής αγαθών)».
Με άλλα λόγια, η επιστροφή στην προσδοκία του έθνους - κράτους ήταν η απάντηση σε φαινόμενα που ξέφευγαναπό τον έλεγχο της πολιτικής, όπως η δημοσιονομική και η μετανάστευση. Αν μελετήσουμε το πρόγραμμα του θα δούμε ότιη θέση του Freda δεν ήταν εντελώς απομονωμένη. Και μάλιστααν σκεφτούμε ότι, την ίδια περίοδοη κουλτούρα της πιο συνειδητοποιημένηςριζοσπαστικής «Δεξιάς» κατέγραφε μια «πατριωτική αφύπνιση» που χαρακτηριζόταν από την αίσθηση της «εθνοτικής κοινότητας», ακόμη κι αν η δράση του κράτους έπρεπε να θεωρηθεί «εμπόδιο για την ελεύθερη επίγνωση της ταυτότητας του».
Μια ιδιαιτερότητα του προγράμματος του FronteNazionaleσυνίστατο στην υποστήριξη μιας γραμμής διαφορετικού «ρατσισμού»σχεδόν στην πιο αγνή του μορφή: «Ρατσισμός σημαίνει όχι περιφρόνηση για τις άλλες φυλές, αλλά πίστη στην δικιά σου φυλή, αναγνώριση της συγκεκριμένης μορφής ζωής που τη σηματοδοτεί, σεβασμός σε όλους τους δεσμούς, εσωτερικού και εξωτερικού, ανώτερου και κατώτερου που τη διατάσσουν».
Στον χώρο του «δεξιού» ριζοσπαστισμού υπήρχαν επίσης και πιο επιφυλακτικές θέσεις, όπως όταν υποστηρίχθηκε ότι «η διαφοροποίηση διεκδικεί τη σύνθετη φύση της στον κόσμο, θεωρείται πλεονέκτημα που πρέπει να διαφυλαχθείκαι σίγουρα όχι ιμπεριαλιστικό πρόγραμμα επέκτασης ή κυριαρχίας, ούτε θεωρεί επιθυμητό μια εθνική ομάδα ή φυλή ή κράτος κ.λπ., να καλλιεργεί όνειρα εκμετάλλευσης και καταπίεσης εις βάρος οποιουδήποτε, ούτε στοχεύει σε μορφές εσωτερίκευσης του άλλου». Σε κάθε περίπτωση, για τον Freda, ο φυλετισμός ήταν η αναγνώριση ότι «ο άνθρωπος δεν βασίζεται σε ένα τίποτα, αλλά έμφυτες και εγγενείς αλήθειες κυβερνούν την ψυχή του. Είναι ιδιότητες που δεν αποκτώνται στην πορεία της ζωής . Είναι ιδιότητες που λαμβάνονται από ανιόντες και μεταδίδονται στους απογόνους σύμφωνα με τον κανόνα της κληρονομικότητας και του χαρακτήρα».
Δεν είναι καθόλου απαραίτητο να επισημάνουμε ότι για άλλη μια φορά, η αναφορά τουFreda ήταν ο Evola και για την ακρίβεια, εκείνα τα ρατσιστικά και αντισημιτικά γραπτάτου, περί τα τέλη του 1930, (πάνωστην επίδραση του μαθήματος του εθνικοσοσιαλιστή ανθρωπολόγου Clauss), που θεωρητικοποιήθηκε ρητά με τηνπεποίθηση ότι δεν υπήρχαν φυλετικές ιεραρχίες, καθώς όλες οι φυλές έπρεπε να θεωρούνται «ανώτερες». Και όμως, δεδομένου ότι ο διαφορετικός «ρατσισμός» εξακολουθεί να παραμένει «ρατσισμός», με την έννοια ότι η διαφοροποίηση αποτελούσε το αρχικό στάδιο μιας διαδικασίας που έτεινε να ταξινομήσει τους άνδρες σε φυλές, ήταν προφανές ότι μόνο «οι πνευματικά και ηθικά πιο αγνές ομάδες της λευκής φυλής αναγνώρισαν το καθήκον της τάξης, μέσω της ανισότητας των φυλών, και της διακυβέρνησης, μέσω της διαφοράς των γενεαλογιών, του κινήματος για τη συνολική ενοποίηση του ανθρώπινου γένους».
Σίγουρα η φυλετική θεωρία κατά τον Freda, είχε αλλάξει κάπως από την δεκαετία του ‘30 και τους θεωρητικούς της όπως οι Rosenberg, Gobineau, Chamberlain. Η «Φυλή» ήταν η έλευση της στιγμής του μύθου ως μια διαίσθηση της αυθεντικότητας του όντος που φαινόταν πνιγμένο στο γίγνεσθαι της Ιστορίας: «Η φυλή δεν πρέπει να συζητηθεί, να αντιμετωπιστεί, αν ποτέ να αντικατοπτριστεί. Η φυλή είναι αίμα, είναι νεύρο. Δεν θέτει ερωτήματα. Είναι ένα στοιχείο, όπως ο αέρας, όπως ο ήλιος, όχι ένα θέμα. Ή υπάρχει ή δεν υπάρχει. Ή δεν το έχεις ή το έχεις» … αναφέρει χαρακτηριστικά.
Παρόλο που το κίνημα του Freda δεν κράτησε πολύ, λόγω των νομικών παγίδων από το καθεστώς, άλλωστε αυτή είναι και η αστική δημοκρατία, παρόλο λοιπόν την σύντομη ιστορία του, άφησε βαθιά χαραγμένο πνεύμα, βασισμένο σε μελέτες, έρευνες και σημαντικά άρθρα που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να καταρρίψει. Άλλωστε η επιτυχία του σε αυτό το επίπεδο ήταν ότι προσπάθησε να παντρέψει τις δυνατές θεωρίες των διανοούμενων της λεγόμενης ριζοσπαστικής «δεξιάς», με τις απαιτήσεις των καιρών, αφού είχε ήδη μπει η δεκαετία του 1990 και πολλά είχαν αλλάξει από το 1969 και το επαναστατικό «Η Διάλυση του Συστήματος». Αλλά ο στόχος ήταν πάλι αυτός: Η διάλυση του συστήματος!
Αφού πρώτα δημοσίευσαν στην εφημερίδα τους την φωτογραφία του Άρη Αρίωνος την οποία πήραν από φιλοσιωνιστική αντιφασιστική πηγή του διαδικτύου, ενοχλήθηκαν και από τους Αυτόνομους της Κύπρου για το σύνθημα στην Λεμεσό!
Τώρα που έληξε η πολιορκία του εργοστασίου μεταλλουργίας της Μαριούπολης - αν και κάποιοι μαχητές δεν παραδόθηκαν - και ο γνωστός πολιτικάντης δεν θα έχει να αντιμετωπίσει εσωτερική γκρίνια για το αν τα γράφει σωστά τα υβριστικά σχόλια στο διαδίκτυο, τώρα που οι φελλοί της ενημέρωσης θα πάρουν κάτι παραπάνω από την πρεσβεία για την εμετική προπαγάνδα τους καιρό να τεθεί το ερώτημα.
Γιατί δεν ομιλούν οι ιμπεριαλιστές του Κρεμλίνου για τους Αφγανούς φαντάσματα των ειδικών δυνάμεων που δήθεν πολεμούσαν μαζί με τους Εθνικιστές;
Γιατί δεν δείχνουν τις δυνάμεις των Τούρκων που δήθεν ενίσχυσαν το Τάγμα Azov;
Που είναι οι αποδείξεις για τους κακούς Ουκρανούς εθελοντές και στρατεύσιμους που ήταν έτοιμοι από τα καταφύγια να εξαπολύσουν χημικά όπλα;
Τελικά ή κάποιοι γνωρίζουν ότι αναπαράγουν ψευδείς ειδήσεις ή ξεγελιούνται από την προπαγάνδα μιας ξένης χώρας.
Ένα λεύκωμα φωτογραφιών για την μάχη του εργοστασίου Azovstal εδώ
«Όλα τα έθνη, έχουν να επιδείξουν τους εκλεκτούς των. Οι εκλεκτοί του Ελληνικού Έθνους διαφέρουν, από τους εκλεκτούς των άλλων εθνών στο γεγονός, ότι οι δικοί μας εκλεκτοί ήσαν παγκοσμίου εμβελείας, διότι με την δράσιν των διεμόρφωσαν την ιστορία της οικουμένης, δηλαδή την ιστορία της ανθρωπότητος. Αι εκλεκταί προσωπικότητες του Ελληνισμού οφείλουν την αξίαν των, στην ανωτερότητα της Ελληνικής Φυλής η οποία ανέδειξε τους πρωτοδημιουργούς του πολιτισμού και τους κυριάρχους της ιστορίας. Μόνον η Φυλή μας κατώρθωσε κοσμοκρατορίας. Στο βιβλίον αυτό θα παρουσιάσωμεν ένα από τα εκλεκτά τέκνα της Φυλής μας: τον Κοσμοκράτορα Μέγα Κωνσταντίνον»
Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του Κωνσταντίνου Πλεύρη
Εισαγωγικό σημείωμα ενός συναγωνιστή τον οποίο και ευχαριστούμε:
Το παρακάτω χρονολόγιο των διωγμών του Κωνσταντίνου είναι ενδεικτικό του «φιλελληνισμού» τουαλλά και τηςαπάτης της ξαφνικής ελληνοποίησης της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και της μετονομασίας της σε «βυζαντινή».Αυτό είναι το ψευδές, ετεροχρονισμένο και ετερόκλητο όνομα της Χριστιανικής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και των υπηκόων της Ρωμαίων, που εισήχθηκε για πρώτη φοράν το 1557 από τον Γερμανό ιστορικό Ιερώνυμου Βολφ (Ieronymus Wolf).
Οι ίδιοι ουδέποτε αποκαλέστηκαν Βυζαντινοί ούτε βεβαίως Έλληνες, μίας λέξεως απαγορευτικής έως το τέλος (1453) αλλά Ρωμαίοι με παραφθορά το Ρωμιοί. Όλοι οι αυτοκράτορες υπόγραφαν ως βασιλείς των Ρωμαίων. Ρωμιοσύνη είναι η παραφθορά της Ρωμαιοσύνης που σημαίνει Ρωμαϊκότητα. Οι ανθέλληνες εξουσιαστές έχουν ελληνοποιήσει εκείνη την ανθελληνική και πολυεθνική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και τους κατοίκους της.
Όσον είναι … Αγγλική η αγγλόφωνη Νέα Υόρκη, άλλο τόσο ήταν «Ελληνική» η ελληνόφωνη, ποικιλώνυμα αποκαλεσθείσα Νέα Ρώμη, ή Κωνσταντινούπολις, ή Νέα Ιερουσαλήμ, ή Νέα Σιών! Ως θεμελιωτές αυτής της ιστορικής διαστρέβλωσης και ανυπόστατης ζεύξης της Ελληνικότητας με την αντινομιακή ως ελληνοκτόνο χριστιανική ρωμαϊκότητα πρωτοστατούν οι Σπυρ. Ζαμπέλιος, Κων. Παπαρρηγόπουλος και ο Κων. Πλεύρης.
Αυτοί και όλοι οι οπαδοί των αδυνατούν όμως να εξηγήσουν το πώς μεταλλάχθηκε έξαφνα από Ρωμαϊκή σε «Ελληνικήν», όπως οι ίδιοι ισχυρίζονται τα έτη είτε 324 ή 394 μ.ν.χ. Αι λέξεις Βυζάντιο και Βυζαντινοί (το ορθό είναι Βυζάντιοι) πρέπει να παραπέμπουν μόνον στην αποικία των Μεγαρέων και τους κατοίκους της, πάνω στα ερείπια της οποίας κτίστηκε από τον οικογενειοκτόνο Φλάβιο Κωνσταντίνο η Νέα Ρώμη το 330 μ.κ.χ.
324 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος συντρίβει τον ανταγωνιστή και γαμβρό του Λικίνιο και ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Το διάταγμά του της «Ανεξιθρησκείας» των Μεδιολάνων του 313 ουδέποτε εφαρμόσθηκε αν ποτέ έγινε. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος κοντά στην Μίλητο και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των Εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά..
326 μ.ν.χ.Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας. Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης αλλά και άλλους Ναούς της ιδίας Θεάς όπως λόγου χάριν στην Άφακα Λιβάνου, την Μάμβρη, την Φοινίκη και την Βααλβέκ (Ηλιόπολη). Αυτές οι καταστροφές είναι βεβαίως μόνον όσες ομολογεί ο βιογράφος του Ευσέβιος.
330 μ.ν.χ.Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά ιερά για να διακοσμήσει την Νέα Ρώμη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη. Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού – Απόλλωνα και λυντσάρει τους ιερείς του.
335 μ.ν.χ. Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει τη σταύρωση όλων των εθνικών Ελλήνων ως επί το πλείστον επιστημόνων, φιλοσόφων και ιερέων. Τότε μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος. Ακολουθούν καταστροφές Ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες. Εγκαίνια της Εκκλησίας του «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα…υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου.
337 μ.ν.χ.Ο Κωνσταντίνος, από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος πεθαίνει και η εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, ανακηρύσσει αυτόν και τη μητέρα του Ελένη Αγίους και Ισαποστόλους.
Οι σύγχρονες προτομές απεικονίζουν το πραγματικό πρόσωπο του, και όχι οι μετέπειτα εικόνες, που τον δείχνουν εντελώς διαφορετικό σύμφωνα με την χριστιανική εικονογραφία και ίδιας ηλικίας με την μητέρα του ! Το βλοσυρό και ψυχρό βλέμμα αυτού του οικογενειοκτόνου, φανερώνει τον εγκληματικό του χαρακτήρα.
Κωνσταντίνος: άγιος ή στυγνός δολοφόνος;
Στις 20 Μαΐου του 325 συνήλθε στην Νίκαια της Βιθυνίας, η Α’ Οικουμενική Σύνοδος με την συμμετοχή 300 περίπου αρχιερέων. Ο Κωνσταντίνος (272-337) συνοδευόμενος από τους αυλικούς του φορώντας την πολυτελή αυτοκρατορική του ενδυμασία από ακριβό μετάξι και στολισμένος με βαρύτιμα κοσμήματα από πολύτιμους λίθους, κήρυξε την έναρξη των εργασιών της συνόδου. Ανάμεσα στα κοσμήματα του αυτοκράτορα εντυπωσίαζε και ένα σκουριασμένο καρφί από αυτά που δήθεν είχαν καρφώσει τον Ιησού πάνω στον σταυρό του μαρτυρίου. Οι συσκέψεις της συνόδου διήρκεσαν 3-4 χρόνια και διεξήχθησαν σε βασιλική αίθουσα.
Ο Κωνσταντίνος είχε την προεδρία και ήταν ο κύριος ρυθμιστής των αποφάσεων της συνόδου, αργότερα όμως οι ..."άγιοι" πατέρες θα πουν ότι οι αποφάσεις λήφθηκαν με την ... επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Στην σύνοδο υπήρχαν συχνά δογματικές αντιπαλότητες και πολλά μαχαιρώματα μεταξύ των αδελφών χριστιανών. Κατά την διάρκεια της συνόδου συνέβησαν τραγικά γεγονότα.
Στις αρχές του έτους 326 κατηγορήθηκε ο υιός του Κωνσταντίνου Κρίσπος (303-326) ότι είχε ερωτικές σχέσεις με την μητριά του Φαύστα. (289-326). Ο Κωνσταντίνος έδωσε εντολή και δολοφονήθηκε ο πρωτότοκος υιός του που τον είχε αποκτήσει με την Μινερβίνη. Ο Κρίσπος ήταν περίπου 25 ετών και ήταν αξιαγάπητος στις δυτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.
Η πεθερά Αυγούστα Ελένη (248-328) που υπεραγαπούσε τον εγγόνο της επέκρινε αυστηρά τον Κωνσταντίνο και τον παρακίνησε να δολοφονήσει και την Φαύστα. Λίγο αργότερα ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεση μέσα στο λουτρό της και της δεύτερης γυναίκας του Φαύστας με την οποία είχε αποκτήσει πέντε παιδιά, τον Κωνσταντίνο Β΄ τον Κωνστάντιο και τον Κώνσταντα και, την Κωνσταντία και την Ελένη.
Η Αυγούστα Φαύστα ήταν ευφυέστατη και μία πραγματική καλλονή. Ήταν κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού γεννήθηκε και μεγάλωσε στα ανάκτορα της Ρώμης, και ήταν κόρη, αδελφή, σύζυγος και μητέρα πριγκίπων και αυτοκρατόρων. Ύστερα από αυτά τα αποτρόπαια εγκλήματα το κύρος και η δημοτικότητα του Κωνσταντίνου άρχισαν να κλονίζονται.
Μέρα με την μέρα οι αντιπάθειες κατά του Αυτοκράτορα μεγάλωναν σε Ανατολή και Δύση και υπήρχε ο φόβος της δημιουργίας επαναστατικών κινημάτων από τον λαό και τον στρατό κατά της αυτοκρατορίας. Για να κατευνάσει ο Κωνσταντίνος την οργή και τις αντιδράσεις των κατοίκων στις ανατολικές επαρχίες της αυτοκρατορίας οι αυλικοί του ανακοίνωσαν ένα μεγάλο θαύμα:
«Η Αυγούστα Ελένη ενώ κοιμόταν παρουσιάστηκε σε όνειρο ο ίδιος ο Χριστός και της υπέδειξε την θέση που γεννήθηκε στην Βηθλεέμ και της ανάστασης του στον λόφο του Γολγοθά. Έτσι για να ξεχαστεί ο Κρίσπος και η Φαύστα και να αποπροσανατολιστεί το θεοσεβές ποίμνιο, η Ελένη (παλιά λαϊκή πόρνη που στα νιάτα της εκδιδόταν σε πανδοχείο του πατέρα της στο Δρέπανο της Βιθυνίας), η οποία σε ηλικία 78 ετών ξεκίνησε για τα μακρινά Ιεροσόλυμα για να μπορέσει να διορθώσει τα εγκλήματα του κακοαναθρεμμένου παιδιού της.
Ο Φλάβιος Ιούλιος Κρίσπος (Flavius Julius Crispus) γεννήθηκε γύρω στο 303 ήταν ο πρωτότοκος γιος του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Ήταν καρπός των σχέσεων του Κωνσταντίνου από την πρώτη του γυναίκα την Μινερβίνη, που την παντρεύτηκε το 303.Ο Κωνσταντίνος χώρισε το 307 μ.Χ. την Μινερβίνη και παντρεύτηκε την Φαύστα κόρη του αυτοκράτορα Μαξιμιανού και αδερφή του Μαξέντιου. Ο Κρίσπος, νέος με ηγετικά χαρίσματα απέκτησε καλή μόρφωση και διέγραψε λαμπρή στρατιωτική καριέρα
Η σταδιοδρομία του ως ανώτατου αξιωματούχου ξεκίνησε την 1 Μαρτίου του 317 όταν σε ηλικία περίπου 14 ετών αναγορεύτηκε Καίσαρας. Ο Κωνσταντίνος, ο οποίος πίστευε πολύ στις ικανότητες του γιου του, τον διόρισε διοικητή της Γαλατίας. Ο Κρίσπος εγκαταστάθηκε στους Τρεβήρους {σημερινή πόλη Trier της Γερμανίας} όπου τον Ιανουάριο του 322, παντρεύτηκε κάποια κοπέλα, την Ελένη, η οποία του χάρισε ένα γιο.
{Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν έχουν διασωθεί ιστορικές αναφορές από την οικογενειακή του ζωή}
Στη Γαλατία ο Κρίσπος ηγήθηκε νικηφόρων εκστρατειών εναντίον των Φράγκων και των Αλαμαννών. Το 322 όταν επισκέφθηκε τον πατέρα του στη Ρώμη, ο λαός τον υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Οι στρατιώτες του τον λάτρευαν για τις στρατηγικές του ικανότητες και ιδιαίτερα οι Εθνικοί, οι οποίοι μισούσαν τον Κωνσταντίνο για την φιλοχριστιανική του πολιτική.
Στην σύντομη ζωή του ο Κρίσπος δεν βαπτίστηκε Χριστιανός αλλά παρέμεινε Εθνικός και ήταν η κρυφή ελπίδα των λαών των δυτικών περιοχών για την προστασία τους από τον εξ ανατολών ανερχόμενο Χριστιανισμό. Το 324 ο Κωνσταντίνος διόρισε Ναύαρχο του στόλου τον Κρίσπο που, απέπλευσε από την Θεσσαλονίκη και κατεναυμάχησε τον στόλο του Λικίνιου στα στενά του Ελλησπόντου.
Μετά το τέλος της ναυμαχίας, οι λεγεώνες του Κρίσπου ενώθηκαν με τις λεγεώνες του Κωνσταντίνου και καταδίωξαν τον Λικίνιο μέχρι την Χρυσούπολη όπου κέρδισαν ακόμα μία μεγάλη μάχη. Ο Κωνσταντίνος ήταν πολύ υπερήφανος για τις επιτυχίες του γιου του και διέταξε και κόπηκαν νομίσματα με τη μορφή του, εκφωνήθηκαν πανηγυρικοί λόγοι οι οποίοι εξήραν τις αρετές του και φτιάχτηκαν αγάλματα του.
Είναι πολύ πιθανόν ότι κατά την περίοδον αυτή ο Κωνσταντίνος σκεφτόταν να χρίσει τον Κρίσπο ως διάδοχό του. Δολοφόνησε τον ηττημένο γαμπρό του Λικίνιο τον γιό και ανηψιό του, παιδί της αδελφής του Κωνστάντιας.Ενώ ο Κωνσταντίνος βρισκόταν στην Ρώμη ξαφνικά διατάζει τη σύλληψη και τη φυλάκισή του Κρίσπου στην φυλακή της Πόλας, στην Ίστρια. Η ενέργεια αυτή του αυτοκράτορα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία!
Ο Καίσαρας Κρίσπος ήταν αξιοπρεπής νέος και σοβαρός αξιωματικός. Η μητριά του η Φαύστα μισούσε θανάσιμα τον Κρίσπο γιατί φοβόταν μήπως ο Κωνσταντίνος κληροδοτήσει σ’ αυτόν την Αυτοκρατορία και όχι στα τρία αγόρια της, που είχε αποκτήσει με τον Κωνσταντίνο. Τον μισούσε ακόμα γιατί η πεθερά της, η Ελένη, αγαπούσε περισσότερο τον Κρίσπο από τα δικά της παιδιά.
Αφού η Φαύστα εξασφάλισε τους αναγκαίους ψευδομάρτυρες, κατηγόρησε τον Κρίσπο στον πατέρα του ότι συνωμοτούσε εναντίον του με σκοπό να τον ανατρέψει από τον θρόνο. Επίσης τον κατηγόρησε ότι της επιτέθηκε με ανήθικους σκοπούς! Οι μάρτυρες κατάλληλα δασκαλεμένοι, επιβεβαίωσαν ενώπιον του αυτοκράτορα τις άθλιες καταγγελίες της. Το 326 μ.Χ. ο Κρίσπος δολοφονήθηκε σε ηλικία περίπου 25 ετών ύστερα από εντολή του ίδιου του του πατέρα.
Επειδή ο Κρίσπος τιμωρήθηκε και με ’’damnatio memoriae’’ δηλαδή ’’να ξεχαστεί από τους ανθρώπους’’ δεν γνωρίζουμε από επίσημα κρατικά και εκκλησιαστικά έγγραφα την σχέση του με την Φαύστα και τα αίτια της δολοφονίας του. Αργότερα τον 5ο αιώνα ο ιστορικός Ζώσιμος και τον 12ο αιώνα ο Ζωναράς, μας δίνουν την κάτωθι ερμηνεία, για την δολοφονία του Κρίσπου η οποία έχει καθιερωθεί ως η επικρατέστερη:
Ο Κωνσταντίνος για να μπορέσει να γίνει μονοκράτορας της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ύστερα από ραδιουργίες δολοφόνησε το 310 τον πεθερό του Μαξιμιανό. Στη μάχη που έγινε στην περιοχή της γέφυρας της Μουλβίας στις 28 Οκτωβρίου του 312 μία από τις αποφασιστικότερες μάχες της παγκόσμιας ιστορίας, ο Κωνσταντίνος νίκησε τον Μαξέντιο που ήταν και αδερφός της γυναίκας του της Φαύστας. Ο Μαξέντιος στην προσπάθεια του να διαφύγει πνίγηκε στον ποταμό Τίβερη.
Με διαταγή του Κωνσταντίνου κόπηκε το κεφάλι του, και καρφώθηκε σε ένα ξύλο και διαπομπεύτηκε στους δρόμους της Ρώμης. Δε γνωρίζουμε επακριβώς ιστορικά την αντίδραση της Φαύστας γι’ αυτές τις βίαιες δολοφονίες του πατέρα της και του αδελφού της από τον άντρα της.
Οι αναφορές που έχουμε από χριστιανούς συγγραφείς στερούνται ιστορικού κύρους. Λίγο καιρό μετά την δολοφονία του Κρίσπου στις αρχές του 327 έφθασε και το τέλος της Φαύστας. Ο Κωνσταντίνος διέταξε την εκτέλεσή της μέσα στο υπερθερμασμένο λουτρό της όπου πέθανε από ασφυξία. Από τους συγγραφείς του 4ου αιώνα δεν τόλμησε κανείς να περιγράψει αυτήν την οικογενειακή τραγωδία, γιατί θα ερχότανε σε σύγκρουση ….. με τον μύθο του Ισαποστόλου !!! και θαυματουργού !!! "Άγιου" Κωνσταντίνου.
Αργότερα οι ιστορικοί, ο Ζώσιμος τον 5ο αιώνα και ο Ζωναράς τον 12ο αιώνα, μας αναφέρουν ότι: η Φαύστα συκοφάντησε στον Κωνσταντίνο τον πρωτότοκο γιο του Κρίσπο, ότι της έκανε ερωτική πρόταση και εκείνη όταν τον έδιωξε, ο Κρίσπος επιχείρησε να την βιάσει. Η Φαύστα ενήργησε έτσι επειδή φοβόταν ότι ο Κωνσταντίνος θα παραγκώνιζε τους δικούς της γιους, εξαιτίας της αδυναμίας που είχε στον πρωτότοκο γιο του τον Κρίσπο. Ο Κωνσταντίνος οργισμένος εκτέλεσε το γιο του και όταν λίγο αργότερα έμαθε την αλήθεια, εκτέλεσε και τη Φαύστα.
Ο Αυρήλιος Βίκτωρας αναφέρει ότι αυτό που ώθησε τον Κωνσταντίνο να ερευνήσει και να ανακαλύψει την αθωότητα του Κρίσπου ήταν η μητέρα του η Ελένη, {αγία} η οποία υπεραγαπούσε τον Κρίσπο. Η Ελένη απεκάλυψε στον Κωνσταντίνο μέσα από λυγμούς και αναφιλητά την ενοχή της Φαύστας και του ζήτησε την τιμωρία της. (Aurelius Victor, Caes. 41.11-12).
Επειδή και η Φαύστα είχε υποστεί damnatio memoriae, δηλαδή το όνομά της σβήστηκε από όλα τα επίσημα έγγραφα δεν έχουμε επακριβείς ιστορικές πληροφορίες. Τα νομίσματα της καταστράφηκαν τα αγάλματα της γκρεμίστηκαν και απαγορεύτηκε ακόμη και η απλή αναφορά σ' αυτήν, προκειμένου οι άνθρωποι να την λησμονήσουν. Τα αγάλματα του Κρίσπου και της Φαύστας γκρεμίστηκαν τα νομίσματα τους καταστράφηκαν και δεν έχει σωθεί καμιά πληροφορία για το τι απέγινε η γυναίκα και το παιδί του Κρίσπου.
Αν και αργότερα αποδείχτηκε η αθωότητα του Κρίσπου, ο Κωνσταντίνος δεν αποκατέστησε τη μνήμη του, όπως ήταν λογικό. Επίσης δεν πήρε κανένα μέτρο προστασίας για την οικογένεια του αδικοχαμένου παιδιού του. Το «damnatio memoriae» συνεχίστηκε και μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου από την Εκκλησία, γιατί ο Κρίσπος και η Φαύστα έπρεπε «να ξεχαστούν από τους ανθρώπους».
Έτσι δεν θα γνώριζε ποτέ το Χριστιανικό ποίμνιο τα ειδεχθή εγκλήματα του Ιλλυριού Φλάβιου Βαλέριου Κωνσταντίνου (Flavius Valerius Constantinus) Και θα μπορούσαν με μεγάλη άνεση οι ... άγιοι Πατέρες να φτιάξουν νέα θαύματα για τον Κωνσταντίνο τον Μέγα, τον …"άγιο", και ισαπόστολο και την μητέρα του την … "αγία" Ελένη.
ΠΗΓΕΣ
Βίος Κωνσταντίνου, του Ευσεβίου Καισαρείας και του Βίκτορος Αυρήλιου "Καίσαρες" Aurelius Victor, Caes. 41.11-12.
Υπάρχει και στο έργο του Αμμιανού Μαρκελλίνου "Ρωμαϊκή Ιστορία" και του Ζωσίμου "Νέα Ιστορία". Επίσης του Φλάβιου Ευτρόπιου "Breviarium historiae Romanae".
Στις τρεις τελευταίες πηγές αναφέρονται τα εξής: Εκτός του Λικίνιου ο Βασσιανός ήταν επίσης γαμπρός του Κωνσταντίνου, καθώς είχε παντρευτεί άλλη ετεροθαλή αδελφή του, την Αναστασία. Συνωμότησε όμως εναντίον του Κωνσταντίνου, δικάστηκε και εκτελέστηκε για προδοσία.
Ο Ευτρόπιος και ο Αμμιανός, κατηγορούν τον Κωνσταντίνο ότι εκτός από τον Λικίνιο σκότωσε και τον εντεκάχρονο τότε, γιο του Λικινιανό. Οι δύο δολοφονίες που πιθανότατα έγιναν με εντολή του Κωνσταντίνου, ήταν του γιου του, Κρίσπου, και της συζύγου του, Φαύστας.
Γράφει σχετικά ο αντικειμενικά διακείμενος προς τον Κωνσταντίνο, ιστορικός Ζώσιμος :
«Επειδή υποψιάστηκε τον γιο του Κρίσπο - ο οποίος, όπως προανέφερα, είχε αξιωθεί να γίνει Καίσαρας – ότι είχε ερωτικές σχέσεις με τη μητριά του, Φαύστα, τον σκότωσε χωρίς καν να λογαριάσει τον φυσικό νόμο της συγγένειας που τους συνέδεε (326). Και επειδή η μητέρα του Κωνσταντίνου, Ελένη, υπέφερε πολύ με το κακό που είχε συμβεί και ήταν απαρηγόρητη για το φόνο του νέου, ο Κωνσταντίνος για να την παρηγορήσει, υποτίθεται, πήγε να θεραπεύσει το κακό διαπράττοντας κι άλλο μεγαλύτερο. Παράγγειλε να υπερθερμάνουν ένα λουτρό, μες στο οποίο έκλεισε τη Φαύστα, για να τη βγάλει αργότερα νεκρή».
Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Φιλοστόργιος έγραψε ότι «ο Κωνσταντίνος σκότωσε τον γιο του, Κρίσπο, τον οποίο διέβαλε η μητριά του, Φαύστα». Για τη Φαύστα γράφει ότι πέθανε σε καυτό λουτρό, ως ένοχη μοιχείας.
Σχετικά με τον Κρίσπο είναι τα έργα : P. Guthrie, “The Execution of Crispus” (1966) και H. Pohlsander, “Brilliant Career and Tragic End” (1984).
Επίσης και ο ιστορικός Ευνάπιος εξιστορεί τα εγκλήματα τα Φλάβιου Κωνσταντίνου.
Υψηλόβαθμοι Ουκρανοί διοικητές δεν έχουν ακόμα παραδοθεί από τον λαβύρινθο καταφυγίων και στοών κάτω από τη χαλυβουργία Αζοφστάλ στη Μαριούπολη, δήλωσε ο ηγέτης της στηριζόμενης από τη Ρωσία περιοχής των αυτονομιστών του Ντονιέτσκ.
Σχεδόν 1.000 Ουκρανοί μαχητές που είχαν οχυρωθεί στις στοές έχουν παραδοθεί στις ρωσικές και φιλορωσικές δυνάμεις από τη Δευτέρα. Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας δήλωσε ότι τις τελευταίες 24 ώρες παραδόθηκαν 694 Ουκρανοί στρατιώτες - συμπεριλαμβανομένων μελών του τάγματος Αζόφ - μεταξύ των οποίων και 29 τραυματίες.
Δεν ήταν σαφές εάν οι ανώτατοι διοικητές θα εγκαταλείψουν το εργοστάσιο, ή πιθανόν θα δώσουν μια ύστατη, θανάσιμη μάχη με τις ρωσικές δυνάμεις που τις θεωρούν κατακτητές της πατρίδας τους.
«Δεν υπάρχουν διοικητές στο ανώτατο επίπεδο (μεταξύ αυτών που παραδόθηκαν) δεν έχουν φύγει», δήλωσε ο Ντένις Πουσίλιν, επικεφαλής της αποσχισθείσας Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ, που αναγνωρίστηκε επίσημα από τον πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν μόλις τρεις ημέρες πριν από την εισβολή στην Ουκρανία.
«Αυτό είναι έως τώρα», δήλωσε ο Πουσίλιν, που μαζί με τις ρωσικές δυνάμεις ελέγχει τη Μαριούπολη, σύμφωνα με το πρακτορείο ειδήσεων του Ντονιέτσκ, γνωστό ως DAN …
.png)
.png)
.png)
