Το «πρόσωπο» δηλώνει την ταυτότητα. Δηλώνει την κατανόηση
του εαυτού, την αυτεπίγνωση, την συνειδητότητα.
Το «πρόσωπο» δηλώνει επίσης την ετερότητα. Κάθε πρόσωπο
είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Τέλος, και πιο σημαντικό, το «πρόσωπο» δηλώνει την
αναφορικότητα. Βρίσκεται - ακόμα και ετυμολογικά ο όρος - σε αναφορά προς κάτι
το άλλο: βρίσκεται απέναντι στις παραστάσεις τις εξωτερικής πραγματικότητας
και, το κυριότερο, βρίσκεται σε κοινωνία με το άλλο πρόσωπο.
Είναι λοιπόν, οι ταυτοτικές ετερότητες των προσώπων που
συνιστούν την κοινότητα και αυτό αποτελεί μια οντολογική σταθερά πρωτογενή και
πρωτόγονη, όσο και η ύπαρξη του ανθρώπου στον κόσμο.
Η κοινότητα πάλι, αποκτά την ιδιοπροσωπίατης που την εκδηλώνει σαν πολιτισμική
έκφραση. Διακρίνεται λοιπόν και η κοινότητα από ταυτότητα, ετερότητα, και
αναφορικότητα.
Από την αυτοσυνείδηση μιαςπολιτισμικής και φυλετικής μονάδας, από την μοναδικότητα των
χαρακτηριστικών της, από την αλληλεπίδραση με άλλες πολιτισμικές προσεγγίσεις.
Παρότι τα παραπάνω έχουν ειπωθεί και αναλυθεί πάλι και πάλι,
είναι σημαντική η υπενθύμιση της καταγωγικής ουσίας του έθνους, και κατ’
επέκταση, της ενεργητικής του μορφοποίησης, του εθνικισμού.
Τρία στοιχεία: ταυτότητα, ετερότητα, αναφορικότητα,
συγκροτούν και συνέχουν το έθνος, απηχούν τις αρχέγονες καταβολές του,
συγκροτούν την οντολογική του αλήθεια.
Και σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, αναπτύσσεται ο σημερινός
εθνικισμός και διαμορφώνεται ο ρόλος του.
Στην κατανόησης της εθνικής ύπαρξης, ως ύπαρξης αξεδιάλυτης
από τα δομικά της στοιχεία, την κοινότητα και το πρόσωπο, στον σεβασμό και την
προάσπιση των στοιχείων αυτών. Στο πεδίο αυτό ο εθνικισμός παρουσιάζεται
συντηρητικός, σαν πρόμαχος, σαν υπερασπιστής των ουσιωδών για την σύνολη ζωή
του γένους.
Εκεί που ανακύπτει επαναστατικός, είναι στην δημιουργική
πλαστικότητα, στην ζωντανή διαμορφωτική δύναμη με τις οποίες διαποτίζει το
εθνικό σώμα.
Διότι δεν αρκεί η συντήρηση, αλλά είναι αναγκαία επίσης, η
πολιτική αποκατάσταση, η εκφορά πολιτισμού, η ανάδειξη της ιδιομορφίας, ο
πλούτος της δύναμης, η αναγεννητική ροή.
Σήμερα, τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία βρίσκονται σε μια
επικίνδυνη αχλή: Ποια είναι η ταυτότητα του ελληνισμού;
Διατυπώνονται γνώμες, υπάρχουν
διαφορές και διχογνωμίες, όμως ποια είναι η ταυτότητα που έχει εσωτερικεύσει ο
λαός, η πεποίθηση για τον εαυτό του, το παρελθόν και το μέλλον του; Άλλο τόσο
ομιχλώδη είναι και τα άλλα δύο στοιχεία, τόσο στο φυλετικό όσο και στο
πολιτισμικό πεδίο.
Επομένως, η διαπίστωση είναι ρεαλιστικά απαισιόδοξη: αφού
αποτύχαμε στην συντήρηση, πώς να τολμήσουμε την επανάσταση;
Με την βοήθεια του Ιταλού καθηγητή και μελετητή φιλολογίας,
Gianluca Leggiero, σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα μιας σύντομης μελέτης του
για τα δυο μεγάλα μυαλά του 20ου αιώνα και την διαμάχη τους.
Το 1932 είναι το έτος κατά το οποίο εκδόθηκε το “Voyage au
bout de la nuit” (Ταξίδι στο βάθος της νύχτας) του Celine και το “Der Arbeiter”
(Ο Εργάτης) του Ernst Jünger. Έργα μεγάλης σημασίας για τους δυο συγγραφείς που
σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.
Στο τέλος της γαλλικής εκστρατείας κατά τον Β’
παγκόσμιο πόλεμο, ο λοχαγός Jünger στάλθηκε στο γενικό επιτελείο της
στρατιωτικής διοίκησης με έδρα το Παρίσι και εδώ είχε την ευκαιρία να
συναντήσει πολλές φορές μεταξύ άλλων μεγάλων διανοούμενων και συγγραφέων, κατά
τις περιβόητες λογοτεχνικές Πέμπτες στο σπίτι της Florence Gould, τον συγγραφέα
εκείνου του “Ταξιδιού” που τον είχε εντυπωσιάσει «τόσο για τη δύναμη του στυλ
του όσο και για τη μηδενιστική ατμόσφαιρα που προκαλούσε και αντανακλούσε πολύ
καλά την κατάσταση εκείνων των χρόνων».
Στις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε ο
Γερμανός στοχαστής για τη συνάντηση με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα Celine, θα την
θυμάται πάντα με μάλλον δυσάρεστες τόνους, από τους οποίους αναδύεται μια βαθιά
περιφρόνηση, ίσως εμβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στις διάφορες
γνωριμίες που είχε κατά την παριζιάνικη περίοδο του, αυτή ήταν η μόνη που δεν
αξιοποίησε να δείξει στοργή και θαυμασμό
Σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί
όλο και περισσότερο, η έκκληση της Casa Pound Italia ακούγεται σαν κραυγή
αφύπνισης. Η ήπειρος μας, το λίκνο του πολιτισμού και της ομορφιάς, βρίσκεται
σήμερα συντετριμμένη ανάμεσα στη λογική της εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και
της Ρωσίας, ανίκανη να διεκδικήσει τη δική της κυριαρχία. Είναι καιρός να
αντιστρέψουμε την πορεία: η Ευρώπη πρέπει να διεκδικήσει ξανά το πεπρωμένο της
και να επιστρέψει στο να είναι πρωταγωνιστής της ιστορίας
«Σε αυτό το σημείο
είναι απαραίτητο να πω λίγα λόγια για την Ευρώπη και για τη σχετική αυτή
έννοια. Δεν θα έχανα χρόνο να αναρωτηθώ τι είναι αυτή η Ευρώπη, που αρχίζει και
πού τελειώνει από γεωγραφική, ιστορική, ηθική, οικονομική άποψη, ούτε αν σήμερα
μια προσπάθεια ενοποίησης θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία από τις προηγούμενες.
Αυτό θα με πήγαινε πολύ μακριά. Περιορίζομαι στο να πω, ότι η ίδρυση μιας
ευρωπαϊκής κοινότητας είναι επιθυμητή και ίσως ακόμη δυνατή, αλλά θα ήθελα να
δηλώσω ρητά ότι δεν αισθανόμαστε Ιταλοί επειδή είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά
αισθανόμαστε Ευρωπαίοι επειδή είμαστε Ιταλοί.
Η διάκριση δεν είναι λεπτή, αλλά
θεμελιώδης. Όπως το έθνος είναι το αποτέλεσμα εκατομμυρίων οικογενειών που
έχουν τη δική τους φυσιογνωμία, ακόμα κι αν έχουν τον κοινό εθνικό παρονομαστή,
έτσι και κάθε έθνος πρέπει να εισέλθει στην ευρωπαϊκή κοινότητα, ως μια καλά
καθορισμένη οντότητα, για να αποφευχθεί η ίδια η κοινότητα να ναυαγήσει στον
διεθνισμό του σοσιαλιστικού σήματος ή να βλαστήσει στον γενικό και διφορούμενο
κοσμοπολιτισμό της ιουδαϊκής και μασονικής ελίτ».
Η γέννηση και η
επικράτηση του φασισμού στην Ιταλία, γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του
«σύντομου» 20ού αιώνα, προξένησαν εξαρχής έντονο ενδιαφέρον και αναβρασμό σε
όλο τον κόσμο. Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν εύλογα έντονη ανησυχία στο
νεοσύστατο και πολυσύνθετο γιουγκοσλαβικό κράτος, τη συνοχή και ακεραιότητα του
οποίου απειλούσε ευθέως ο ιταλικός ιμπεριαλισμός ήδη πριν από την άνοδο του
Μουσσολίνι στην εξουσία.
Προερχόμενος από αυτό τον απειλούμενο από τη φασιστική
Ιταλία γιουγκοσλαβικό χώρο, ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ού
αιώνα, ο Ίβο Άντριτς, είχε στην αρχή της διπλωματικής του σταδιοδρομίας την
ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον φασισμό στα πρώτα του κινηματικά βήματα και
να παρακολουθήσει εν συνεχεία την εξέλιξή του σε καθεστώς και κράτος.
Τη
γέννηση του φασισμού θα αναλύσει ο Ίβο Άντριτς με εκπληκτική οξυδέρκεια και
ευγλωττία στα ελάχιστα πολιτικά κείμενα που έγραψε ποτέ. Τα σημαντικά αυτά
κείμενα, μαζί με σχετικά άρθρα λογοτεχνικής κριτικής του Βόσνιου συγγραφέα,
περιλαμβάνονται στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
Μετά το 1945 η Ευρώπη γνώρισε από την «δημοκρατία» που ήρθε
πέρα από τον Ατλαντικό, φέρνοντας με μίσος την καταστροφή, την κατοχή, την
θλίψη, την παρακμή, την μιζέρια και τις νέες μαφιόζικες συμπεριφορές τύπου Far
West, αλλά κυρίως την εκδίκηση για τους Ευρωπαίους.
Ο κλασικός αντιφασισμός,
που δυστυχώς ήταν γνωστός από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και που πάνω του
δημιουργήθηκε η νέα Ευρώπη, είχε σχεδιαστεί με τέχνη. Αρχικά από τα
κομουνιστικά κόμματα και τους μηχανισμούς τους και τελικά επικυρώθηκε από την
φιλελεύθερη καπιταλιστική Δεξιά ως λειτουργικό εργαλείο σταθεροποίησης της
εξουσίας.
Τα τελευταία χρονιά όμως έχουμε κάτι πιο εξελιγμένο, σαν
έναν πολύ πιο “λεπτό” αντιφασισμό, που αυτή τη φορά προέρχεται κατευθείαν από
τη «δεξιά» και το μαγαζάκι της, την ακροδεξιά.
Πρόκειται για ένα μείγμα μίζερου
συντηρητισμού, που απευθύνεται στους αφελείς πατριώτες αστούς, τους «μη με
ενοχλείτε παρακαλώ», που ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα για την επαναστατική ιδέα
και δράση των Εθνικοεπαναστατικών κινημάτων. Αντιθέτως έχουν υιοθετήσει μόνο
τις αντιφασιστικές και αστικές διαστρεβλώσεις του εκάστοτε Καθεστώτος.
Ένα
φαινόμενο αυτό βέβαια που υπάρχει εδώ και χρόνια και στην πατρίδα μας, ριζωμένο
μέσα στην ακροδεξιά, σε εκείνη τη «σιωπηλή πλειοψηφία» που ήταν σκληρά μόνο
αντικομμουνιστική, φιλελεύθερηκαι
φιλοσιωνιστική, αλλά που λέρωσε τα χέρια της μόνο και μόνο για να ψηφίσει,
εκείνο το κομμάτι της δεξιάς που λαχταρούσε την «αστική τάξη και πειθαρχία»,
για να υπερασπιστεί την ύπαρξή της από την επικείμενη «προλεταριακή επανάσταση»
και που σε κάθε περίπτωση δεν την ενδιέφερε τίποτε άλλο
Ο 21ος αιώνας σύμφωνα με τον Φράνσις Φουκουγιάμα είναι ο
αιώνας των ιδεολογικών αμφισβητήσεων και ο αιώνας της βαρβαρότητας κατά
Κορνήλιο Καστοριάδη. Στην πραγματικότητα είναι το κλείσιμο του κύκλου του
καπιταλισμού μέσα από μια ιστορική και οικονομική πορεία, που θέτει ζητήματα
επιτάχυνσης τόσο οικονομικής όσο και ηθικής.
Η παγκοσμιοποίηση ή παγκοσμισμός,
κατά Δημήτρη Κιτσίκη, είναι μια βιοθεωρία και κατ’ επέκταση μια οικονομική
ενδυνάμωση κάποιων ολιγαρχών, οι οποίοι διεθνοποίησαν τα κέρδη τους με αποτέλεσμα
να δημιουργήσουν μοχλούς πολιτικής επιβολής σε θεσμούς που εμποδίζουν το PAX
ECONOMICA, π.χ. τα έθνη-κράτη
Θα ήταν αδιανόητο, άστοχο και ασύνδετο με την φυσική ροή και
την ανθρώπινη ψυχολογία, αν αντιλαμβανόμασταν την Μουσική ως ένα απλό ηχητικό
προϊόν, το οποίο έχει ως σκοπό και τελικό αποτέλεσμα απλώς την ακουστική
ευχαρίστηση των αυτιών μας. Τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά την δημιουργία Αληθινής
Μουσικής και όχι τα υποκατάστατά της, τα οποία παράγονται εξ ολοκλήρου από τους
ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα Υψηλότερα Νοήματα της Ζωής περιγράφονται τόσο
μέσα από την Μουσική όσο και από την ουσιαστική επίκληση σ' αυτήν.
Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ξεκινούν με την επίκληση της Θεάς
και της Μούσας. Ο δημιουργός τους, ο Όμηρος, ως δεινός αναλυτής των παθών της
Ανθρώπινης Ψυχής και Αλάνθαστος Προγνώστης των διακυμάνσεων της διάθεσης τόσο
των προσώπων όσο και των συνόλων, αφήνει παρακαταθήκη Αξιών στην Αιωνιότητα.
Στα Δημοτικά Τραγούδια της Πατρίδας μας ξεπηδούν , σχεδόν ανά στροφή, το
Μεταφυσικό, ο Μύθος, ο Θρύλος, ο Μαχητής, η Θεϊκή Παρέμβαση, η Ωραία Γυναίκα, ο
κόσμος ο οποίος μπορεί να μην είναι αυτός που θέλουμε, αλλά εντός του βρίσκουμε
τις Μεγάλες Συγκινήσεις της Ζωής με τα Μεγαλειώδη Αισθήματα και την Ανείπωτη
Ένταση.
Σε ένα σύγχρονο επίπεδο, το Heavy Metal (με τα παρακλάδια
του), ως μια Δημιουργική Διέξοδος των Εσωτερικών Αναζητήσεων μέρους της
Ανήσυχης και Διερευνητικής Λευκής Νεολαίας, παίρνει Επάξια την σκυτάλη της
θεματολογίας των Δημοτικών Τραγουδιών και την εμπλουτίζει με έναν εξώκοσμο
γεμάτο Βασιλιάδες, Πριγκίπισσες, Ξωτικά, Νάνους, Μάγους και Μάγισσες, Αγγέλους
και Δαίμονες, Θεούς και Ημίθεους, Ήρωες, Ιππότες, Πολέμαρχους.
Δίχως το " άγγιγμα " της Μεταφυσικής και της Θείας
Πρόνοιας της Φύσης, η Μουσική θα έχανε το Ουσιαστικό Περιεχόμενό της. Ας
αντιληφθούμε, λοιπόν, την Μουσική και το Εσώτερο Μήνυμά της ως μια Ψυχική
Ανάταση και ως μια αντίστοιχη Εξύψωση της Έννοιας της Τιμής, η οποία "
τιμή " δεν έχει. Σε μια εποχή, μάλιστα, κατά την οποία κυριαρχεί, σε
σχεδόν απόλυτο βαθμό, η χυδαιότητα της ρήσης " όλα έχουν την τιμή τους
", συνοδευόμενη από την παράλληλης ηθικής ρήση " τα πάντα είναι το
χρήμα ". Πόσο " κοστολογείται " άραγε ο Έρωτας, η Φιλία, η
Πατρίδα, η Τιμή, η Πίστη, ο Σεβασμός, η Αξιοπρέπεια και οι άλλες Συγγενείς
Αξίες τηςΥγιούς Πνευματικής Ζωής;
Οι μαρξιστές καυχώνται για την αθεΐα τους και για την
απέχθειά τους προς την Μεταφυσική. Δεν τα αναγνωρίζει η " ταξική πάλη
"...Οι Φιλελεύθεροι καμαρώνουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο... Δεν συμβαδίζουν
το Θείο και η Μεταφυσική με " το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης
", που μετράει τις ανθρώπινες σχέσεις με την μεζούρα της
εμπορευματοποίησης. Η νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο, των Φρίντμαν, Χάγεκ και
Μπέκερ, αντιλαμβάνεται τις Ηθικές Αξίες ως κάτι το οποίο δεν μετράει. "
Είναι δωρεάν ", επομένως " δεν τις χρειαζόμαστε ". Έχοντας την
λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων, βλέπουν ολόκληρο τον κόσμο μόνο ως
" αγορά και κέρδος ".
Όμως τα Αισθήματα δεν μπορούν να έχουν ( την οποιαδήποτε)
τιμή. Όταν π.χ. έχεις χάσει κάποιον που Αγαπάς , ή όταν έχεις απολέσει την
Ηθική σου Ακεραιότητα, όσα κι αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, τίποτα δεν
μπορείς να επαναφέρεις , καθώς οι Ηθικές Αξίες του Εσωτερικού μας κόσμου δεν
αναγνωρίζουν καμία ανταλλακτική ερμηνεία. Ο όρος " τιμή " του
εμπορίου δεν έχει την παραμικρή σχέση ή σύνδεση με την Τιμή των Ηθικών Αξιών ,
η οποία ούτε πωλείται ούτε εξαγοράζεται από εκείνους που έχουν την Πλήρη Γνώση
και Συνείδηση του Περιεχομένου της.
Όλοι όσοι έχουν μια Ουσιαστική - Εσωτερική Σχέση και μη
επιδερμική - επιφανειακή επαφή με την Μουσική και με το Μήνυμα Εσωτερικής
Αναζήτησης και Αγαλλίασης που μεταφέρει, μπορούν να αντιληφθούν τον συνδετικό
κρίκο που την ενώνει με την Έννοια της Τιμής. Είναι αρκετά παρατηρητικοί, ώστε
να κατανοήσουν ότι εντός του εαυτού τους καλλιεργείται ο σπόρος μιας τόσο
απρόσιτης για τους άλλους υποσυνείδητης κατάστασης.
Επί της Ουσίας, δεν ασχολούνται αυτοί με την Μουσική, αλλά
Εκείνη είναι που " παίζει " εντός τους και Δημιουργεί Ενεργητικά και
Ευεργετικά. Πολύ περισσότερο, από αποσπασματικές ονειροφαντασίες Οικοδομείται
μια Αστείρευτη Έμπνευση , η οποία Οδηγεί στην Ερμηνεία του Μυστικού της
Αληθινής Ευτυχίας και Καθοδηγεί με Ατσάλινο Τρόπο τις Μεγάλες Μεταβολές της
Ζωής και της Ιστορίας. Από τα Άτομα, αυτή η αόρατη - μα τόσο φορτισμένη -
αίσθηση, εξαπλώνεται στις Συλλογικότητες και από εκεί στις Κοινωνίες που θέλουν
να ζήσουνΑληθινά και να Δημιουργήσουν
Πραγματικά.
Όσοι, λοιπόν, ακολουθούν την Ανόθευτη Φύση τους και η
Αντίληψή τους δεν έχει μολυνθεί από τις συμβάσεις , την ρουτίνα και τις
δανεικές σκέψεις, ακούνε Καθαρά το Μήνυμα του Βαθύτερου Εαυτού τους και
εφαρμόζουν τις Προσταγές του, Οδηγούμενοι από την πυξίδα της Μουσικής
Αναζήτησης. Υπακούοντας στην Φωνή της Συνείδησης τους, δεν πρόκειται να μείνουν
ακαθοδήγητοι ως προς τον Προορισμό τους.
Επομένως, ορίζοντας την Μουσική ως την μετάλλαξη της
κοσμικής αντίληψης των Ανθρώπων για το πραγματικό και το φανταστικό , δοσμένη
μέσα από την ηχητική πανδαισία, αντιλαμβανόμαστε τον Μελαγχολικά Πένθιμο, μα
ταυτόχρονα τόσο Υπερήφανο , ήχο του Ηπειρωτικού Κλαρίνου, τον Βαρύ Μεταλλικό
και συνάμα Πολεμικό Ήχο της Ηλεκτρικής Κιθάρας και τα άλλα συναφή μουσικά
όργανα, ως την μέθοδο για να Αφουγκραστούμε την Αλήθεια και την Επίλυση των
Ατσάλινων Μυστικών της, καθώς και να Θωρακίσουμε την Διαφύλαξη της Τιμής,
τρεφόμενοι Ψυχικά από την Δική μας Μελωδία της Ευτυχίας!
Βαφτίσαμε τον συμβιβασμό, την οκνηρία, την δειλία, την
ενδοτικότητα, πολιτικό ρεαλισμό και σύνεση και διαλλακτικότητα. Και τότε ο
Εθνικισμός αφυδατώθηκε και γέρασαν πρόωρα τα ζωντανά του κύτταρα μέσα στις
συστημικές νοοτροπίες και διεργασίες της «πολιτικής» του συρμού.
Το κακό δεν είναι ότι η ζωή μας είναι φρικτή. Το κακό
είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να ζουν αδιαμαρτύρητα, μέσα σε αυτήν
την τακτοποιημένη φρικαλεότητα.
Πολύ περισσότερο, το κακό είναι ότι πάρα πολλοί
πείθουν τον εαυτό τους «να αναζητά τις μικρές στιγμές ευτυχίας» ή ότι «υπάρχουν
και χειρότερα», στο όνομα μιας φτηνής ροζουλί ψυχολογίας, μιας ρητορείας που
άλλο δεν κάνει απ’ το να προωθεί τον συμβιβασμό με την υποβάθμιση της ποιότητας
ζωής.
Το «υπάρχουν και χειρότερα», είναι το άλλοθι των εξουσιαστών. Για το
«χειρότερο» που ζεις εδώ και τώρα, είναι η δικλείδα ασφαλείας για να «κάθεσαι
φρόνιμος».
Επί παραδείγματι, οι περισσότεροι θεωρούν «κεκτημένο»
και «πλεονέκτημα», το «δικαίωμα» στη μισθωτή σκλαβιά, που τους εξασφαλίζει μια
αναλώσιμη μικροαστική ζωή μέσα στην απέραντη χαβούζα κάποιας μεγαλούπολης.
Πρόκειται για την ανάγκη που γίνεται φιλότιμο, είναι τα
δεσμά που τα μετονομάσαμε σε στολίδια.
Για τον «αστό», αυτός εδώ είναι ο κόσμος του. Είναι
δημιούργημά του και ταυτόχρονα ο ίδιος αποτελεί προϊόν του. Εμείς ωστόσο
είμαστε καταγωγικά και ταυτοτικά, ξένοι προς την επιβληθείσα απάνθρωπη συνθήκη
του μοντερνισμού. Ξένοι προς τον πλαστικοποιημένο πολιτισμό του καπιταλισμού
και του λιμπεραλισμού.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς πια δεν «απελπίζεται».
Όλοι συνεχίζουν σαν αυτόματα να διαγράφουν παραπαίοντας την μικρονοϊκή τους
πορεία. Όμως, το μικρό μέρος της Ιστορίας που έλαχε να ζήσουμε δεν είναι παρά ο
επιθανάτιος ρόγχος ενός ολόκληρου πολιτισμού. Ένα ψοφίμι που επιμένει να
στέκεται στα σαπισμένα πόδια του, αγκομαχώντας για τα τελευταία του τυφλά
βήματα. Θα το προμηθεύσουμε με υποστηρικτικά δεκανίκια ή θα του δώσουμε την
χαριστική βολή;
Περνάμε σε ένα ακόμη απόσπασμα από το ενδιαφέρον βιβλίο
«Οι άγνωστοι φασισμοί», του Γάλλου διανοούμενου και συγγραφέα Maurice Bardèche.
Ένα έργο με στοιχεία και περιγραφές για το φαινόμενο του φασισμού στην Ευρώπη
τον 20ο αιώνα.
Καλή ανάγνωση.
Για πολλά χρόνια, όποτε συζητείται η αραβο-ισραηλινή
σύγκρουση ή ο παναραβισμός, η λέξη φασισμός ανθίζει κάτω από τα στυλό ή στα
χείλη των φιλοϊσραηλινών δημοσιογράφων. Ο Nasser φασίστας; Το Μπάαθ είναι
φασιστικό;
Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε γρήγορα
τους αναγνωρισμένους αραβικούς φασισμούς. Όταν η φασιστική μετάδοση εξαπλώθηκε
σε όλο τον κόσμο τη δεκαετία του 1930, επηρεάστηκαν και οι Άραβες.
Αλλά ήταν
κάτω από την εθνικοσοσιαλιστική μορφή του όρου, καθώς η φασιστική Ιταλία - μη
αντιεβραϊκή στις αρχές - που είχε εξολοθρεύσει τους Senussi της Λιβύης (ΣτΜ,
είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικο-θρησκευτικό τάγμα στη Λιβύη και τις γύρω
περιοχές, που ιδρύθηκε στη Μέκκα το 1837 από τους Grand Sanussi), δεν μπορούσε
να γίνει δεκτή ως παράδειγμα προς μίμηση, παρά τις αραβόφιλες φιλοδοξίες του
Duce και του «Σπαθιού του Ισλάμ» του.
Τα Εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα
εμφανίστηκαν σχεδόν παντού στις αραβικές χώρες.
Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό άρθρο, του Romualdi, στις
αρχές της δεκαετίας του 1970, που αφορά τον φαινόμενο του Περονισμού. Και
φυσικά η βαρύτητα της γνώμης του μεγάλου Ιταλού νεοφασίστα μετράει διπλά:
Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής
μας είναι αναμφίβολα ο «περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες
συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά φασιστικά καθεστώτα καθώς η
γενική του θέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό και μεταξύ των
ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των φασιστικών κινημάτων
μεταξύ 1920 και 1945.
Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο,
νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, τόσο, που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του
caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.
Τέλος, η
μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και
η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές
γραμμές της εικόνας, σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.
«Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Il Secolo
αποφάσισε να στείλει έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο - τον Luciano Magrini - για
ένα μήνα στη Ρωσία προκειμένου να αποκαλύψει στους Ιταλούς ότι στη «nella
Russia bolscevika» τα πάντα έχουν αποτύχει, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του
μπολσεβικισμού.
Αυτές ήταν οι παραμονές του βραδινού φωτός, που έκαναν τα πάντα
θολά, νυχτερινά, στον ιταλικό αέρα. Καταιγίδες στο τέλος του πολέμου. Το
εκκρεμές της πολιτικής ταλαντεύτηκε από το ένα άκρο στο άλλο. Δεξιά-αριστερά,
αριστερά-δεξιά, σαν δύο εχθρικά χέρια που δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν στην
ολοκληρωμένη υπηρεσία ενός ενιαίου σώματος.
Η Ρωσία ήταν επίσης ένα λυκόφως. Οι
πιο επιφανείς καταστροφολόγοι στη Δύση περιορίστηκαν στις επιφανειακές
φόρμουλες: ασυμβίβαστο= ασιατικό αίνιγμα, σλαβικό χάος, απροσδιόριστη άβυσσος ...
"Θέλετε να καταλάβετε τον φασισμό; Κοιτάξτε τους
εχθρούς που πολέμησε και ότι φυσικά, θα πρέπει να συνεχίσει να πολεμά, ακόμα
και αφού τους σκοτώσει, γιατί θα ξαναγεννηθούν."
Φασισμός και πολιτισμός - Giovanni Gentile
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Σήμερα η Ευρώπη κυβερνάται από οικονομικές δυνάμεις και
τεχνοκράτες, όπως ο υπόλοιπος κόσμος και δυστυχώς περιορίζεται σε έναν απλό
γεωγραφικό χάρτη, τα σύνορα του οποίου αμφισβητούνται ακόμη και κατέχονται από
τις δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κέρδισαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τις
ΗΠΑ και την Ρωσία.
Στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, ο φαινομενικός δυισμός,
πολιτικός και οικονομικός, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, ερμηνεύεται με τη συνήθη
δυαδική λογική των κατηγοριών φίλος/εχθρός, καλός/κακός, που στην πραγματικότητα
εμποδίζει τη σωστή εστίαση μιας επείγουσας ανάγκης, η οποία δεν μπορεί πλέον να
αποποιηθεί μιας ευρωπαϊκής επιλογής σε κάθε τομέα: πολιτικό, τεχνολογικό,
υπαρξιακό και πνευματικό.
Ταυτόχρονα έχει χαθεί και η ικανότητα διάκρισης
μεταξύ εχθρού και φίλου, καθώς και η βάση της έννοιας της Πολιτικής, της
κληρονμιάς του Carl Schmitt. Όλα αυτά δυστυχώς, προκαλούν μια «πολιτική
πλοήγηση εξ όψεως», που οδηγεί πολλούς να καταφύγουν στη «μικροπολιτική» των
αδιέξοδων του πατριωτισμού και εθνικισμού.
Έφυγε για τα Ηλύσια Πεδία ένας
μεγάλος σύντροφος, ο Maurizio Boccacci, ακτιβιστής και ιδρυτής της
ριζοσπαστικής οργάνωσης την δεκαετία του 1990, " Πολιτικό Κίνημα", με
εκατοντάδες σκίνχετς ως μέλη, στην Ρώμη κυρίως.
Διαβασμένος, πολύ καλός
ομιλητής δυνατός χαρακτήρας και μεγάλος αγωνιστής. Έζησε και αυτός την
καταπίεση και το κυνήγι του αστικού καθεστώτος τόσο της αριστεράς αλλά και της δεξιάς.
Το κίνημα του τέθηκε εκτός νόμου μετά από επιχειρήσεις της αστυνομίας. Η
συνέχεια γνωστή: Φυλακίσεις, διώξεις και άλλα πολλά. Συνέχισε να αγωνίζεται με
πολλές δυσκολίες μέχρι που έφυγε μετά από χρόνια ταλαιπωρίας από μια αρρώστια.
Είχα
την τιμή, εκείνα τα παλιά χρόνια του ‘90, μα τον γνωρίσω σε εξορμήσεις
διαδηλώσεων, συναυλιών και συναντήσεων. Και εδώ θα αναφέρω τα λόγια συντρόφου
Ιταλού, που με εκφράζουν απολύτως:
«Και εκείνοι που εθεάθησαν να χορεύουν,
θεωρήθηκαν τρελοί από εκείνους που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική». (
Friedrich Nietzsche).
Θυμάμαι ακόμα όταν προσπαθούσες να εξηγήσεις σε δεξιούς «καθυστερημένους»
τι ήταν ο «αναρχοφασισμός» ...
Μας έμαθες ότι κανείς δεν πρέπει να έχει «κύριους ή
νονούς» και το έχουμε κάνει σύνθημα ζωής. Πέτα ψηλά, Μαουρίτσιο, όπως πάντα! Οι
ελεύθεροι άνθρωποι σου σκύβουν το κεφάλι.
Χθές Πέμπτη έγινε συνέδριο στην Ιερουσαλήμ με πρωτοβουλία
της κυβερνήσεως Νετανιάχου, για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού.
Εσκεμμένως, καλεσμένοι ήταν πολλοί δεξιοί, τραμπιστές,
ακροδεξιοί, εθνικίζοντες, και εθνικιστές πολιτικοί από την Ευρώπη, όπως ο Jordan
Bardella και η Marion Marechal (ανηψιά της Μαρίν Λε Πέν).
Αρκετοί εκπρόσωποι εβραϊκών οργανώσεων της Ευρώπης δεν
ήθελαν να συμμετάσχουν, και κατεδίκασαν την νομιμοποίηση της ακροδεξιάς στα
μάτια της κοινής γνώμης.
Από την άλλη μεριά, τα πρώην περιθωριακά ακροδεξιά κόμματα
της Ευρώπης επιθυμούν προβολή στα μμε και λαϊκή νομιμοποίηση, οπότε έσπευσαν να
επιδώσουν τα φιλοσιωνιστικά τους διαπιστευτήρια.
Η βαθύτερη ανάλυση αυτού του φαινομένου εξηγείται με το ότι
αφ' ενός η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ ψάχνει εναγωνίως συμμάχους εναντίον
του ριζοσπαστικού Ισλάμ και της αντισιωνιστικής Αριστεράς.
Αφ' ετέρου τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, σύμφωνα με την
δική τους ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητος, ευθυγραμμίζονται με τον
Νετανιάχου διότι δεν θέλουν τον εξισλαμισμό της Ευρώπης ούτε την αριστερόστροφη
woke ατζέντα.
Πρόκειται για μία σύμπτωση συμφερόντων. Το πρόβλημα με τους
Ευρωπαίους ακροδεξιούς και εθνικίζοντες, είναι ότι δεν κατανοούν ότι η
συγκεκριμένη στάση του καθεστώτος Νετανιάχου είναι προσωρινή και τακτικής
σημασίας, όχι στρατηγικής.
Το σιωνιστικό Ισραήλ δεν έχει καμία διάθεση να νομιμοποιήσει
και να εκθρέψει τον εθνικισμό στην Ευρώπη. Όσο τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης
λειτουργούν ως άμισθοι σωματοφύλακες του σιωνισμού, θα απολαμβάνουν έναν βαθμό
ανοχής και από το Ισραήλ, και από την ΕΕ, και από την τραμπική Αμερική.
Αν όμως πάνε παραπέρα και μιλήσουν για εθνική ομοιογένεια, ή
για μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών, η κατάσταση θα αλλάξει. Δεν θα υπάρχει η
ίδια ανοχή. Τότε θα πρέπει να συγκρουστούν στους δρόμους με το αντεθνικό
καθεστώς της ΕΕ προκειμένου να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους, κάτι που δεν
είναι διατεθειμένοι να πράξουν.
Από την οπτική γωνία της ακροδεξιάς είναι μία επωφελής
πολιτική σύμπραξη. Θα μπορεί να μιλά κατά της ισλαμικής λαθρομεταναστεύσεως και
κατά της woke αριστερής ατζέντας, χωρίς να φοβάται τόσο πολύ τις κατηγορίες
περί ρατσισμού και φασισμού, διότι έχει πιά την αποδοχή και την προστασία του
καθεστώτος Νετανιάχου.
Όμως σε μακροπρόθεσμη βάση, όπως άλλωστε συνηθίζει, η
φιλοσιωνιστική Ευρωπαϊκή ακροδεξιά θα στραφεί κατά των ριζοσπαστικών
εθνικιστικών οργανώσεων μέσα στις δικές τους χώρες.
Όσο οι ελληνόφωνοι ακροδεξιοί μιλάνε κατά του
αντισημιτισμού, το σιωνιστικό καθεστώς θα τους φλερτάρει πολιτικώς. Αλλά αν
μιλήσουν κατά του ανθελληνισμού, δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν στήριξη από τους
σιωνιστές.
Στην σημερινή εποχή, τα επετειακά αφιερώματα σε Μεγάλα
Ιστορικά Γεγονότα του παρελθόντος προκαλούν σε αρκετούς Συνειδητοποιημένους
Έλληνες μια μελαγχολία, καθώς συγκρίνουν την Αγωνιστικότητα και την Ηρωική
Συμπεριφορά του τότε με την νωθρότητα και την δειλία του σήμερα.
Οι Εθνικιστές
που Σέβονται τις Ιδέες τους και τον Εαυτό τους , έχουν Ιερό Χρέος να μετρούν τα
λόγια τους. Όχι μόνο επειδή τα Μεγάλα Ιστορικά - και συνάμα Επαναστατικά -
Γεγονότα Επιβάλλουν να Στέκεσαι με Σεβασμό και όχι αλαζονεία απέναντι τους, αλλά
και επειδή στις πονηρές ημέρες μας περισσεύει η αφηγηματική φλυαρία και ο
αλλαλάζων βερμπαλισμός από κάποιους θλιβερούς τύπους, που δεν έχουν καμία
ουσιώδη σχέση, ούτε με τον Εθνικισμό, ούτε με την Επανάσταση. Πουλούν, όμως,
" πατριωτισμό " της κακιάς ώρας για να συντηρήσουν τα στενά
συντηρητικά ατομικά συμφέροντα τους και τα άθλια - ξοφλημένα πολιτικά μαγαζάκια
τους.
Με βάση την εισαγωγή αυτή, στις 25 Μαρτίου 2025
συμπληρώνονται 204 χρόνια από την Ελληνική Εθνεγερσία ενάντια στον τούρκο
δυνάστη. Πόσα δεν γράφτηκαν και πόσα θα γραφτούν ακόμα, όλες αυτές τις ημέρες,
για την Μεγαλύτερη Στιγμή της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, τόσο από τους
κρατικούς φορείς, που αναμασούν με παγερή αδιαφορία τα χαμηλού επιπέδου
χιλιοειπωμένα ανούσια λογύδρια τους, μέχρι μερικούς "προχωρημένους"
υποκριτές και "ψώνια", που παριστάνουν - ανέξοδα και ανεύθυνα -
τους "εθνικιστές", "πατριώτες", "εθνικόφρονες", "ελληνόψυχους", "ελληνολάτρες", "ελληνοκεντρικούς" κτλ.
Έτσι, εξευτελίζουνκάθε έννοια Εθνικού Φιλότιμου και Προσωπικής Αξιοπρέπειας, με τις
φιλολογικές - τύπου μνημόσυνου - φανφάρες τους και την εξάντλησητων όποιων "εθνικών" αποθεμάτων
τους σε λεκτικούς λεονταρισμούς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου,
παρέα με άλλους απόλεμους, γραφικούς και απόμαχους της ζωής και της δράσης, που
δεν ξέρουν πώς " να σκοτώσουν την ώρα τους ".
Τύπους, που όχι μόνο
δειλιάζουν να Πολεμήσουν - έστω και ελάχιστα - το σύστημα και απέχουν από την
οποιαδήποτε ουσιαστική αντισυστημικη πράξη, αλλά αντιθέτως σπεύδουν πρόθυμα να
συμπαραταχθούν με το καθεστώς της εθνικής και κοινωνικής προδοσίας και αναλγησίας,
στηρίζοντας σύγχρονες προδοτικές πολιτικές συμφωνίες.
Μάλιστα, προχωρούν πολύ περισσότερο στην θρασυδειλία τους,
συκοφαντώντας ασύστολα όσους Πραγματικούς Έλληνες στην Σκέψη και την Δράση,
αγνοώντας την δύναμη του κατεστημένου, πολεμούν τον εχθρό και τους ντόπιους
συνεργάτες του. Αυτά τα ανθρωπάκια, λοιπόν,έχουν το θράσος να γράφουν και να εκστομίζουν "ύμνους " για
ένα Κοσμοϊστορικό Γεγονός, με το οποίο την παραμικρή σχέση δεν έχουν. Τίνα πει
κανείς γι' αυτήν την αναίδεια; Το γνωστό λαϊκό ρητό δίνει την πιο κατάλληλη
απάντηση: "Εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι
γύφτοι τα νταούλια"...
Δεν έχει, λοιπόν, ανάγκη από παχιά και ανούσια λόγια η
Εθνεγερσία του 1821. Αποτελεί λάθος να την αντιμετωπίζουμε ως μια απλή ιστορική
μνήμη, γιατί έτσι ευνουχίζουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο της και αναδεικνύουμε
μόνο τα επιφανειακά στοιχεία της. Πρέπει να Αγωνιστούμε για να Ανατείλει εκείνη
η εποχή, που μακριά από ηττοπαθείς κλάψεις, μίζερη νοσταλγία και την αστική
υποκρισία, θα υπάρξει ένα Αληθινά Εθνικό Κράτος, το οποίο θα Τιμά όπως
Πραγματικά της Αρμόζει την Ξεχωριστή μέσα στον Χρόνο Επέτειο.
Σήμερα, όμως, είναι ανάγκη να παραμερίσουμε κάθε
συναισθηματική αναφορά που μπορεί να βγαίνει μέσα από τον έμφυτο και άδολο
Ρομαντισμό μας και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην Ουσία. Στο ότι δηλαδή η
προσπάθεια των Ηρώων του 1821 ουδέποτε ολοκληρώθηκε και πως ακόμη και σήμερα η
Ελλάδα παραμένει μια Χώρα υπό κατοχή. Μια κατοχή πολύ πιο δύσκολη, αφόρητη και
δυσβάσταχτη , γιατί τώρα ο δυνάστης φορεί έναν αόρατο μανδύα, που κάνει την
κυριαρχία του λιγότερο ορατή στους σημερινούς υπόδουλους.
Στην εποχή των εθνοκτόνων μνημονίων και της νεοφιλελεύθερης
καπιταλιστικής δικτατορίας με τους πρώην μπολσεβίκους υπαλλήλους τους, στην
εποχή των ανιστόρητων τηλεοπτικών σκουπιδιών και των "διανοουμένων
", που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την Αληθινή Φύση της Εθνεγερσίας , το
Νόημα της 25ης Μαρτίου φαντάζει απόμακρο για τη νοοτροπία του κάθε τυχάρπαστου
νεοέλληνα. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει συνεχώς επίκαιρο για Εκείνους που
Πιστεύουν πως η κάθε είδους κρίση, ανασφάλεια, ενδοτικότητα και ο ωχαδερφισμός
δεν αντιμετωπίζονται με στείρες χρονολογικές αναφορές και αναμάσημα ενός
ενδόξου παρελθόντος , αλλά με την Συνεχή και Αληθινή Αγωνιστικότητα για μια
Ελλάδα Πραγματικά Ελεύθερη, Πραγματικά Μεγάλη.
Σαν το δροσερό νερό μιας πηγής που δεν στερεύει ποτέ και
προσφέρει την Αθανασία, ας πιούμε και εμείς απ' αυτήν, για να ΖήσουμεΜέσα από τις Πράξεις μας, αλλά και Μετά από
αυτές. Μακριά από μικρόψυχους λογαριασμούς και συσχετισμούς δυνάμεων, ας
γνωρίζουμε πως Πάντοτε η Ιστορία Γράφεται όχι από τις χειραγωγημένες και
πλαδαρές πλειοψηφίες, αλλά από τις Ελεύθερες και Σφυρηλατημένες μειοψηφίες.
Γράφεται από από τους λίγους Εκλεκτούς, τους Αποφασισμένους να αφήσουν ένα
Ανεξίτηλο φωτεινό σημάδι στην Ιστορική Διαδρομή. Εκείνους που δεν είναι οι
ουραγοί της σκλαβωμένης εποχής τους, αλλά οι Προάγγελοι ενός Επαναστατικού
Ελεύθερου Αύριο.
Και στην εφετινή επέτειο, λοιπόν, ας κρατήσουμε αυτά τα
λίγα, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, για να μπορούμε να διακρίνουμε τον
κάλπικο πατριωτισμό των κενών λόγων από τον Επαναστατικό Εθνικισμό, που
Στηρίζεται στην Ενότητα Σκέψεων και Πράξεων.
Ας Ακολουθήσουμε το Γνήσιο
Ελληνικό Πνεύμα, ως ένα ελάχιστο Φόρο Τιμής στην Μνήμη Εκείνων που δεν
λογάριασανδυσμενείς συνθήκες και
αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά ορμώμενοι από από το Φυλετικό τουςΑρχέτυπο Πολέμησαν και Δημιούργησαν το
Αθάνατο μέσα στο Χρόνο Έπος της Εθνεγερσίας του 1821.
Ταυτόχρονα, θα δοθεί το μήνυμα πως ο Συνεχής και
Ασυμβίβαστος Αγώνας αποτελεί την μόνη Ρεαλιστική Πρόταση για να βγει Πραγματικά
αυτό το Έθνος και ο Λαός του από την σκλαβιά. Γιατί ο Εθνικισμός είτε θα είναι
Επαναστατικός και θα επιζητεί την Ολοκληρωτική Σύγκρουση με τον δυνάστη και
τους ελληνόφωνους συνεργάτες του, είτε θα είναι έρμαιο του "συνταγματικού
πατριωτισμού " και επομένως εντελώς ελεγχόμενος και παντελώς ανώδυνος για
τους σημερινούς εξουσιαστές της Ελλάδος.
Γι' αυτό και η Απάντηση μας στους άμεσους και έμμεσους
προδότες, τους λιγόψυχους, τους κουρασμένους, τους αδιάφορους, πρέπει να είναι
ακριβώς η ίδια μ' αυτήν που ο "Γέρος του Μωριά", ο Υπέρτατος
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έδωσε στους αντίστοιχους εξωμότες, λαπάδες, "διστακτικούς" και Νενέκους της εποχής του: "Φωτιά και Τσεκούρι
στους προσκυνημένους" ! Όσο "μη πολιτικά ορθό", "αντιδημοκρατικό", "φασιστικό" και αν ακούγεται, είναι η μόνη
Αποδεκτή Εθνική Λύση και Περισσότερο Επίκαιρη από Ποτέ ...
«Νόμιζαν ότι θα μας θάψουν αλλά ξέχασαν ότι είμαστε σπόροι»
Σύνθημα της Σοσιαλιστικής Φασιστικής Πολιτείας του Σαλό, που
εκφράζει στο έπακρο την διάθεση για την επαναφορά του διαδικτυακού λόγου μας.
Νόμιζαν ότι με τις κρατικές εντολές θα παύσουν την προβολή
των ιδεών μας και την παύση της Αυτόνομης φωνής.
Όσες φορές και να μας «ρίξουν» εμείς θα επανερχόμαστε Πιστοί
στην ιδεολογική μας τάση και σταθεροί στο «χαράκωμα» της σκέψης μας.
Κάνουμε γνωστό σε εχθρούς φίλους και κυρίως στους
συναγωνιστές ότι ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ θα «ανθίσει» και πάλι με την στήριξη των
ομάδων και κινήσεων της Αντιδημοκρατικής σκέψης, ενώ στο άμεσο διάστημα θα
ακολουθήσουν ομιλίες μελών της συντακτικής ομάδας και ποιοτικές ιδεολογικές
εκδόσεις.
«Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας»
Σταύρος Λιμποβίσης εκ μέρους της συντακτικής ομάδας
Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση»: το δεύτερο μέρος από το ομότιτλο βιβλίο, Γερμανία, 1979.
πρόλογος: Στέλιος Αλεξόπουλος
μετάφραση - εισαγωγή: Βλάσης Βρανάς
Μετά την έκδοση της χρονιάς που δεν είναι άλλη από το έργο «Η Διάλυση του Συστήματος» (εκδόσεις «Λόγχη» του FrancoFreda)- το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ - έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμετο δεύτερο μέρος του ομότιτλου βιβλίουτου Michael Kühnen - «Η Δεύτερη Επανάσταση».
Ένα βιβλίο - σταθμός αφού είναι από τα πιο σημαντικά έργα μετά το ’45 το οποίο γράφτηκε στην απομόνωση της φυλακής και ο τίτλος θυμίζει τα επαναστατικά σχέδια τουErnstRöhmτων «Ταγμάτων Εφόδου».
Το «λαϊκό και αιρετικό έργο» του Michael Kühnen ενός ανθρώπου που από τα δεκατέσσερα έτη της ζωής του ενδιαφέρθηκε για την αληθινή πολιτική και αρκετά γρήγορα από Μαοϊκός εργάτης στα ναυπηγεία του Αμβούργου, κατέληξε να είναι οργανωτής και ακτιβιστής του ρεύματος των εθνικοεπαναστατών που ονομάστηκαν και «nazi-maoists».
Ο θαυμασμός του για τον Mussoliniκαι την Φασιστική Επανάσταση, τον οδήγησε αρχικά στην μελέτη του Χιτλερισμού και τελικά στην ενίσχυση του Στρασσερισμού. Απώτερος σκοπός η αναγέννηση και η εδραίωση του Εθνικοσοσιαλισμού στην μεταπολεμική Γερμανία. Με το μανιφέστο αυτό προσπάθησε να επαναπροσδιορίσει την ιδέα μέσα από μια εκρηκτική σύνθεση, να αποκαταστήσει την επαναστατική φύση του Εθνικοσοσιαλισμού και να απαντήσει στην τρομοκρατία του συστήματος.
Χαρακτηρίστηκε το βιβλίο αυτό ως «ένα από τα πιο επικίνδυνα βιβλία για την δημοκρατία»και κατασχέθηκε από τις διωκτικές αρχές όταν ήταν ακόμη σε μορφή χειρόγραφου πριν καν κυκλοφορήσει!Οι κατηγορίες εκ μέρους του καθεστώτος ήταν ένα γεγονός πρωτόγνωρο για την νομική ιστορία της χώρας,αφού ο συγγραφέας κατηγορήθηκε επειδή διάβαζε ένα χειρόγραφο έργο που δεν είχε προλάβει καν να το εκδώσει.
Ένα αντίγραφο σώθηκε από την μανία των αρχών και σήμερα με την συνδρομή των Αυτόνομων συναγωνιστών της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης»και της συντακτικής ομάδας του «Μαύρου Κρίνου» έχετε την ευκαιρία να το διαβάσετε.
Η κύρια πραγματεία ενός εκ των πρωτεργατών της «Εθνικής Αυτονομίας» δεν είχε ως στόχο την αντιπαράθεση αλλά την ανασυγκρότηση του κινήματος απέναντι στις προκλήσεις των καιρών την εποχή εκείνη.
Μια έκδοση που επηρέασε χιλιάδες συναγωνιστές αφού δεν ήταν ένα απλό πρόγραμμα, αλλά ένας οδηγός δράσης. Μια προσπάθεια να υπάρξει έντονη πολεμικήαπέναντι στους «αντιδραστικούς, τους Τέκτονες και τους υπηρέτες των Σιωνιστών που έχουν φωλιάσει στο δικό μας στρατόπεδο» όπως γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας.
