Μετά το 1945 η Ευρώπη γνώρισε από την «δημοκρατία» που ήρθε πέρα από τον Ατλαντικό, φέρνοντας με μίσος την καταστροφή, την κατοχή, την θλίψη, την παρακμή, την μιζέρια και τις νέες μαφιόζικες συμπεριφορές τύπου Far West, αλλά κυρίως την εκδίκηση για τους Ευρωπαίους.
Ο κλασικός αντιφασισμός, που δυστυχώς ήταν γνωστός από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και που πάνω του δημιουργήθηκε η νέα Ευρώπη, είχε σχεδιαστεί με τέχνη. Αρχικά από τα κομουνιστικά κόμματα και τους μηχανισμούς τους και τελικά επικυρώθηκε από την φιλελεύθερη καπιταλιστική Δεξιά ως λειτουργικό εργαλείο σταθεροποίησης της εξουσίας.
Τα τελευταία χρονιά όμως έχουμε κάτι πιο εξελιγμένο, σαν έναν πολύ πιο “λεπτό” αντιφασισμό, που αυτή τη φορά προέρχεται κατευθείαν από τη «δεξιά» και το μαγαζάκι της, την ακροδεξιά.
Πρόκειται για ένα μείγμα μίζερου συντηρητισμού, που απευθύνεται στους αφελείς πατριώτες αστούς, τους «μη με ενοχλείτε παρακαλώ», που ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα για την επαναστατική ιδέα και δράση των Εθνικοεπαναστατικών κινημάτων. Αντιθέτως έχουν υιοθετήσει μόνο τις αντιφασιστικές και αστικές διαστρεβλώσεις του εκάστοτε Καθεστώτος.
Ένα φαινόμενο αυτό βέβαια που υπάρχει εδώ και χρόνια και στην πατρίδα μας, ριζωμένο μέσα στην ακροδεξιά, σε εκείνη τη «σιωπηλή πλειοψηφία» που ήταν σκληρά μόνο αντικομμουνιστική, φιλελεύθερη και φιλοσιωνιστική, αλλά που λέρωσε τα χέρια της μόνο και μόνο για να ψηφίσει, εκείνο το κομμάτι της δεξιάς που λαχταρούσε την «αστική τάξη και πειθαρχία», για να υπερασπιστεί την ύπαρξή της από την επικείμενη «προλεταριακή επανάσταση» και που σε κάθε περίπτωση δεν την ενδιέφερε τίποτε άλλο
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου