ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ
Βιβλιοπαρουσίαση: Η Τρίτη Ιδεολογία και η Ορθοδοξία (του Δημητρίου Κιτσίκη)
Τα άρθρα απηχούν τις προσωπικές απόψεις των συντακτών τους και δεν υιοθετούνται απαραίτητα από το σύνολο της συντακτικής ομάδας.
του Πάνου Ευθυμίου
Ο καθηγητής Δημήτριος Κιτσίκης κανονικά δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Διδάσκων επί σειρά ετών στο Πανεπιστήμιο της Οτάβας στον Καναδά, στο τμήμα Διεθνών Σπουδών έχει συγγράψει πλήθος βιβλίων στα Αγγλικά, Γαλλικά, Τουρκικά και φυσικά στα Ελληνικά. Εδώ θα ασχοληθούμε με ίσως το κορυφαίο του και όσο μας αφορά μιας που αναλύει την Ιδεολογία του Φασισμού με τον πλέον διεισδυτικό τρόπο, που όσον τουλάχιστον γνωρίζω ουδείς άλλος Έλληνας έχει κάνει ως σήμερα.
Πριν όμως προχωρήσω στο καθαυτό έργο του, πρέπει να επισημάνω κάποια στοιχεία που αποτελούν δικές του “επινοήσεις” και που είναι παρόντες στην πολύχρονη διαδρομή του. Το πρώτο βασικό στοιχείο, αυτό με το οποίο έγινε ευρύτερα γνωστός ήταν η θεωρία του, της Ενδιάμεσης Περιοχής. Η Ελλάδα δεν ήταν και ούτε μπορεί να είναι χώρα της καθολικής Δύσης μα ούτε και της Ανατολής, αλλά ανήκει στην Ενδιάμεση Περιοχή που είναι γέφυρα μεταξύ των δύο κόσμων. Αυτό προκύπτει από το ιστορικό πολιτισμικό υπόβαθρο των περιοχών που συνθέτουν αυτή την περιοχή. Η Δύση από τον 9ο αιώνα με τον Καρλομάγνο, προσπάθησε να καπηλευθεί την Ελληνική κληρονομιά πρώτα με την σφετερισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αλλά και αργότερα με την παραμορφωτική εικόνα που απέδωσε στην Αρχαία Ελληνική Σκέψη.
Το δεύτερο στοιχείο της θεωρίας Κιτσίκη, είναι ο διαχωρισμός εντός της ελληνικής κοινωνίας σε δύο αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Δυτική και Ανατολική παράταξη. Και οι δυο αυτές παρατάξεις, ανάγονται πολλούς αιώνες πριν την δημιουργία του Ελληνικού κράτους αφού η ανίχνευσή τους υπάρχει από την εποχή του Βυζαντίου. Είναι η παράταξη εκείνη που ήθελε την ένωση των Εκκλησιών δηλαδή την υποταγή της Ορθοδοξίας στον Πάπα πράγμα που πέτυχε με την σύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας. Από την άλλη η Ανατολική Παράταξη σαφώς πολυπληθέστερη εναντιώθηκε στην συγκεκριμένη Ένωση, με πρωτεργάτη τον Γεννάδιο Σχολάριο και ο Βυζαντινός λαός δεν επέτρεψε την αφομοίωσή του στην Δύση. Την δυτική παράταξη, δηλαδή τους δυτικόπληκτους ευρωπαϊστές, θα τους δούμε ξανά αργότερα με τον Κοραή και την “μετεκένωση” του και λίγο μετά με την δημιουργία του Αγγλικού και του Γαλλικού κόμματος. Οι ανατολιστές θα ταχθούν υπέρ του Ρωσικού κόμματος αλλά ο μόνος οπαδός της Ανατολικής παράταξης που μπόρεσε να πάρει την εξουσία - ο Ι. Καποδίστριας - δολοφονήθηκε και έκτοτε η εξουσία παρέμεινε στα χέρια των Δυτικόφιλων. Μόνες εξαιρέσεις μέχρι σήμερα που η εξουσία των Ευρωπαϊστών ανατράπηκε ήταν με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο αφού και οι δύο υπήρξαν ανατολιστές (οι οπαδοί του Ρωσικού κόμματος αργότερα εστράφησαν προς την Γερμανία).
Αυτά ως μια πολύ μικρή εισαγωγή πριν περάσουμε στην “ανατομία” του έργου Τρίτη Ιδεολογία και Ορθοδοξία.
Εκατοντάδες βιβλία και αρκετές δεκάδες και στα Ελληνικά έχουν γραφεί στην προσπάθεια ανάλυσης της ιδεολογίας του Φασισμού και ενώ πραγματικά κάποια εξ αυτών είναι πράγματι σημαντικά, δεν καταφέρνουν εν πολύς όμως να αποδώσουν το πολιτιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο βρίσκονται οι ρίζες του, και πολλές φορές πέφτουν στην παγίδα των αντιφάσεων του Φασισμού διότι λείπει από τους συγγραφείς αυτούς η διαλεκτική σκέψη. Θέσις + Αντίθεσις = Σύνθεσις. Ο Δ. Κιτσίκης ξεκινά το βιβλίο του και όχι τυχαία με τον ορισμό της διαλεκτικής που πρώτοι ο Πυθαγόρας και ο Ηράκλειτος εισήγαγαν και αργότερα και η Ορθοδοξία συνέχισε. Παρόλα αυτά η διαλεκτική θα εκλείψει στην βαρβαρότητα της Δύσης, που μέσα από μια διαδικασία αιώνων, όπου τα πρώτα βαρβαρικά φύλα εγκαταστάθηκαν στην δυτική πλευρά της Αυτοκρατορίας κατάφεραν με το πέρασμα των ετών να αναλάβουν την Πολιτική εξουσία. Τον 9ο αιώνα ο Καρλομάγνος στέφεται από τον Πάπα ως ψευδορωμαίος Αυτοκράτορας και ξεκινά την πολιτική του που βρίσκεται σε αντίθεση με αυτή της Κωνσταντινουπόλεως. Άλλο σημείο καμπής του πνευματικού κατήφορου της Δύσης είναι η Αναγέννηση του 14ου αιώνα προάγγελος του Διαφωτισμού. Το θείο εξοβελίζεται και την θέση του παίρνει η επιστήμη. Η ύλη έναντι του πνεύματος. Η αρχή του υλιστικού πολιτισμού της Δύσεως που θα φθάσει στον χειρότερο σύστημα που θα μπορούσε να σκεφθεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Τον καπιταλισμό.
Η ονομαζόμενη ως Κλασσική εποχή του ρασιοναλισμού έχει σημάνει. Το λογικό κυριαρχεί, όλα άγονται και είναι αποτέλεσμα του οικονομικού συμφέροντος, το πνεύμα, το συναίσθημα εξοβελίζεται . Και όμως δεν θα αργήσει ο περίοδος που το συναίσθημα, η ζωική ορμή η ασυνείδητη πλευρά του ανθρώπου, θα κάνει την εμφάνισή της και θα σφραγίσει μια νέα περίοδο αυτή του Ρομαντισμού. “Από το 1450 έως το 1770, έχουμε την άνοδο του εμπορικού καπιταλισμού, μαζί με την άνοδο του κλασικισμού στην λογοτεχνία και την τέχνη και του καρτεσιανικού ορθολογισμού. Έτσι συντελείτε η κλασσική σκέψη ως ιδεολογική βάση του αστικού φιλελευθερισμού: πρώτα με τον μεταφυσικό ιδεαλισμό (Καρτέσιο, Βολταίρο), ως βάση του δεξιού Φιλελευθερισμού και μετά με τον μηχανιστικό υλισμό (Ντιντερό) , ως βάση του αριστερού φιλελευθερισμού (σελ35)”. Μα την ίδια εποχή βρίσκουμε και τις βάσεις του κομμουνισμού. Αν και ο Μαρξ έζησε στον 19ο αιώνα υπήρξε παιδί του Διαφωτισμού εμπνεόμενος από τον Χέγκελ.
Ενώ οι κλασσικοί είχαν δώσει προτεραιότητα στο λογικό, οι Ρομαντικοί στο τέλος του 18ου αιώνα θα δώσουν προτεραιότητα στο ζωικό ένστικτο , στην πρωτόγονη πλευρά του ανθρώπου. “Ως ρομαντικός ο Χίτλερ θα δηλώσει στους οπαδούς του πως επιθυμούσε να δει μέσα στα μάτια τους το άγριο βλέμμα της υπέροχης τίγρης της Βεγγάλης (σελ 41)”.
ΓΕΝΝΕΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ
Και οι τρεις ιδεολογίες προέρχονται από την Δύση και τον Διαφωτισμό αν και ο Φασισμός έρχεται σε αντίθεση με την πορεία που έχει πάρει η Δυτική σκέψη. Ποιος είναι όμως ο πατέρας της Τρίτης Ιδεολογίας; “Εν μέσου του Διαφωτισμού του 18ου αιώνα, προτού ακόμα ξεκινήσει η πρώτη βιομηχανική επανάσταση με τον άνθρακα και τον χάλυβα, στην Αγγλία το 1770, που θα δημιουργήσει τις τεράστιες πόλεις και τις ρυπάνσεις τους, τους βιομηχανικούς αστούς και τους βιομηχανικούς εργάτες , την στιγμή που ακόμα διατυμπανίζεται γύρω από το είδωλο της προόδου η βεβαιότητα για το λαμπρό μέλλον της Ανθρωπότητας, να που καταφθάνει ο προφήτης των νέων καιρών, ο Jean-Jacques Rousseau (1712-1778), γιός ενός ρολογά που είχε κάνει στην Κωνσταντινούπολη και προειδοποιεί: πήραμε λάθος δρόμο στην Δύση, το 1450. Όχι η άνοδος της επιστήμης δεν έφερε ηθική καλυτέρευση στον άνθρωπο, τον εκπόρνευσε ... Έτσι ο Ζαν - Ζάκ Ρουσώ είναι ο πατέρας της τρίτης μεγάλης δυτικής ιδεολογίας, του φασισμού (σελ 42-43)”. Στην συνέχεια του βιβλίου ο συγγραφέας μας αναλύει διεξοδικά τις απόψεις του Ρουσώ, όπου πράγματι αποτυπώνει με ξεκάθαρο τρόπο την πρώιμη φασιστική θεωρία. Πολέμιος του καπιταλισμού και του μεγάλου κεφαλαίου των αστών, υπέρ της ολοκληρωτικού κράτους και της μικροαστικής τάξης δίνει τα πρώτα δείγματα γραφής αυτού που αργότερα θα ονομάσουμε ιστορικό φασισμό.
Χαρακτηριστικό του πολιτικού ρομαντισμού είναι η εξύψωση του μυστικισμού που από τον 19ο αιώνα θα εξαπλωθεί στην Γερμανία. “Η ρομαντική σκέψη εκφράζεται τέλεια από τον Βάγκνερ. Η διαίσθηση - ενόραση δίδει απόλυτη δεσποτική ελευθερία στον ήρωα, τον μεγαλοφυή … Μάλιστα ο μεγάλος πολιτικός δεν δύναται να έχει ''πολιτικές'' ικανότητες αλλά μόνον ''καλλιτεχνικές'' … Έτσι η διεθνής πολιτική θα γνωρίσει Βαγκνερικά πρότυπα ηρώων, σαν τον Χίτλερ που ήταν ζωγράφος ή τον Μάο που ήταν ποιητής. Ο Χίτλερ, το πνευματικό παιδί του Βάγκνερ, είχε σκοπό, όπως και ο Ροβεσπιέρος, να εγκαθιδρύσει μια καινούργια θρησκεία, την ''βόρεια θρησκεία'' αλλά ο χρόνος του έλειψε για να μπορέσει να την επισημοποιήσει πλήρως, αφού παρέμεινε στην εξουσία μόνον 12 χρόνια από τα οποία τα έξι ήταν αυτά του πολέμου”.
Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΣΩΜΑΤΕΙΑΚΟ ΚΡΑΤΟΣ
Μπροστά στην λαίλαπα του καπιταλισμού που φτωχοποιεί τεράστιες μάζες του πληθυσμού, και από την άλλη του κομμουνισμού που καλεί σε ταξική πάλη, ο Φασισμός θα προωθήσει την ταξική συνεργασία μέσα στα πλαίσια του Έθνους. Με την σωματειακή δομή του κράτους και την ίδρυση μεικτών συντεχνιών αποτελούμενα από εργοδότες και εργαζομένους θα λύσει την ταξική αντιπαλότητα. “Η συντεχνία ήταν για την εργάτη μια κοινωνική ασφάλεια, μια οικογενειακή ζεστασιά. Η συστηματική εξατομίκευση του ανθρώπου που εξ αρχής επεδίωξε ο καπιταλισμός και που συνεχίζεται ακατάπαυστα και σήμερα, απομόνωσε τον καθένα γυμνό στην απέραντη έρημο του Βορείου Πόλου της αστικής κοινωνίας (σελ 138)”. Η Τρίτη Ιδεολογία είναι φανατικός εχθρός του καπιταλισμού και όταν ακόμα συγκρούεται με τον μαρξισμό αυτό δεν γίνεται σε καμία περίπτωση από θέση υπεράσπισης του. Εδώ σημαντικά είναι τα λόγια του Ιωσήφ Γκαίμπελς που το 1936 στο συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος έλεγε “εάν εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές, από την πρώτη στιγμή ήδη της πολιτικής μας δράσεως διεξήγαμε τον αγώνα κατά του παγκόσμιου τούτο κινδύνου με απεριόριστη σφοδρότητα, καθόλου δεν υπερασπίζουμε δια του αγώνος μας τούτου οιαδήποτε αντισοσιαλιστικά και κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα. Ο αγώνας μας κατά του μπολσεβικισμού δεν είναι αγώνας εναντίον, αλλά ακριβώς υπέρ του σοσιαλισμού”.
Ο Σαίν - Σιμόν, ο Λαμενναί, ο Σορέλ είναι κάποιοι που τους πρώτους σοσιαλιστές που επέδρασαν καίρια στην φυσιογνωμία της Τρίτης Ιδεολογίας. Στην πορεία του βιβλίου θα γίνει μια πλήρης αναφορά στον Ιταλικό Φασισμό και τον Μουσολίνι καθώς και στην όλη οργάνωση του.” Έχουμε σε κάθε συμβούλιο σωματείου (συντεχνίας), ισάριθμους εργοδότες και εργαζόμενους υπό την διαιτησία του κράτους και του κόμματος. Αυτή είναι η ουσία του σωματειακού συστήματος βασισμένου στην συνεργασία και όχι στην πάλη των τάξεων. Οι διαφορές συμφερόντων εργοδοτών και εργαζομένων λύνονται με τον διάλογο των δυο πλευρών, υπό την καθοριστική παρουσία του κράτους - κόμματος. Συνεπώς το σωματείο είναι το σύνολο του λαού που ασκεί την εξουσία άμεσα: είναι το κράτος είναι το έθνος. Γι’ αυτό και το φασιστικό κράτος ονομάζεται σωματειακό (σελ 162)”.
ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το κεφάλαιο του βιβλίου που αναφέρεται στον αναρχισμό, τον μαοϊσμό , αλλά και στις τριτοκοσμικές χώρες που πολλές υιοθέτησαν την Τρίτη Ιδεολογία. Ο φασισμός πέρα από τις εξωτερικές εκφάνσεις του που στην πραγματικότητα δεν αποτελούν το σημαντικό και πρωτεύων στοιχείο, έχει κάποια κοινά ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Έτσι πολλά καθεστώτα ιδιαιτέρως στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, ενώ μπορεί να μην υιοθετούσαν τον φασιστικό προσδιορισμό, στην πραγματικότητα ανήκαν στην Τρίτη Ιδεολογία. Ανάμεσα σε αυτά διακρίνει το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, του Αργεντίνου Χουάν Περόν όπως και του Ιρακινού Σαντάμ Χουσεϊν. “Ο Τρίτος Κόσμος είναι ο κύριος φορέας της ιδεολογίας του φασισμού κατά της οποίας μάχονται οι δυο υπερδυνάμεις. Για αυτό και η ήττα του φασισμού στο τέλος του δευτέρου Π.Π, περιορίστηκε στην χερσόνησο της Ευρώπης, ενώ η ιδεολογία αυτή συνέχισε την πορεία της στον υπόλοιπο πλανήτη, ώστε να εμφανίζεται σήμερα σαφώς ως η ιδεολογία του μέλλοντος. Ο δυτικός αναλυτής αγνοώντας την ουσία του φασισμού και δίνοντας αποκλειστική σημασία στην ορολογία και τα σύμβολα (αγκυλωτός σταυρός, φασιστικός χαιρετισμός κλπ), αδυνατούσε να αναγνωρίσει τον φασισμό εκεί που έλειπαν τα εξωτερικά γνωρίσματα (σελ 231)”.
Στο επόμενο κεφάλαιο γίνεται μια αναφορά στο Φασιστικό Μοντέλο που είναι επινόηση του Καθηγητή Κιτσίκη. Αυτό αποτελείται από 13 σημεία ώστε να μετρηθεί ακριβώς το ποσοστό φασιστικοποιήσεως ενός καθεστώτος. Αφού γίνεται ορισμός κάποιων λέξεων, όπως η διαφορά ανάμεσα στον ολοκληρωτισμό και την δικτατορία ο αναγνώστης έχει την δυνατότητα να μελετήσει τα 13 σημεία του μοντέλου που έχουν να κάνουν με την έννοια της τάξεως και την σημασία της αγροτιάς, την ατομική ιδιοκτησία και το χρήμα, το έθνος και την διαφορά μεταξύ έθνους και κράτους, την σημασία του πολιτικού ήρωος και πολλά ακόμα. Μάλιστα γίνεται αντιδιαστολή με το τι πρεσβεύουν και οι ιδεολογίες του φιλελευθερισμού και του κομμουνισμού πάνω στα θεμελιώδη αυτά ζητήματα.
Κλείνοντας όσο αφορά την Τρίτη Ιδεολογία στην Ελλάδα εκτός από τον Πατέρα του Ελληνικού Εθνικισμού Ίωνος Δραγούμη, ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στα πρόσωπα του Ρένου Αποστολίδη, Ιωάννη Βεζανή και Γεωργίου Γεωργαλά.
Επίλογος
Φυσικά είναι αδύνατο σε ένα άρθρο να γίνει πλήρης παρουσίαση ενός έργου 300 σελίδων. Προσπάθησα να δώσω ένα πολύ μικρό περίγραμμα της αξίας αυτού του βιβλίου που είναι διαφωτιστικό, πλήρες και καινοτόμο και οφείλει κάθε Έλληνας συναγωνιστής να το μελετήσει.
Θεωρώ ότι στην χώρα μας δεν έχουν αξιολογηθεί και διαβαστεί τα πολύ σημαντικά έργα του Δημητρίου Κιτσίκη. Ακόμα και αν κάποιες από τις απόψεις του είναι αιρετικές ή υπερβολικές και ο καθένας μπορεί να διαφωνεί, η ουσία είναι ότι πολλάκις έχει εκφράσει την υποστήριξη του στις ιδέες μας και εξάλλου δεν είναι τυχαίο που το κατεστημένο των ΜΜΕ, τον έχει αποκλείσει συστηματικά.
Μνήμη Karl Polacek (20.10.1934 - 06.03.2014)
του Wolverine
Γεννήθηκε στην Βιέννη και παρέμεινε εκεί μέχρι τον Απρίλιο του ’45. Μαζί με την μητέρα του για την οποία μίλαγε με σεβασμό, απέφυγε την αιχμαλωσία από τον Κόκκινο Στρατό και αφού παρέμεινε σε ένα μοναστήρι κατάφερε να επιστρέψει μετά από δυο μήνες στην ερειπωμένη πόλη. Οι περιγραφές του για την προσπάθεια των συμπατριωτών του να αποφύγουν την αιχμαλωσία ήταν συγκλονιστικές.
Αρχικά στήριξε το NPD αλλά σύντομα ενίσχυσε το FAP (Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei) το οποίο επιδείκνυε μια «εθνικοεπαναστατική» δυναμική η οποία προκάλεσε ανησυχία στο κατεστημένο και την antifa. Πολλές φορές βρέθηκε στο στόχαστρο επιθέσεων οι οποίες αναφέρθηκαν στις εφημερίδες της εποχής αφού η δραστηριότητα του στην Σαξονία προκαλούσε σύγχυση στις κατοχικές αρχές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι επιθέσεις των παρακρατικών είχαν την υποστήριξη πρεσβειών και κυβερνητικών οργάνων.
Ο Αυστριακός συναγωνιστής δεν πτοήθηκε από τις δίκες και τις κατηγορίες του συστήματος. Δεν υπέκυψε ποτέ και παρέμεινε ακλόνητος στις θέσεις του. Λόγω των διώξεων το 1999 κατέφυγε στην Ελλάδα όπου και φυλακίστηκε στην Πάτρα. Με την άμεση και ουσιαστική στήριξη του συναγωνιστή Β.Μ. κατάφερε να αποφύγει τον κίνδυνο της απέλασης εξαιτίας του διεθνούς εντάλματος σύλληψης και να παραμείνει τελικά στην χώρα μας μακριά από τις απειλές των μαριονετών της πατρίδας του.
Η πολύτιμη αρωγή των συναγωνιστών Π.Κ. & Γ.Κ. καθώς και άλλων συμπατριωτών μας του εξασφάλισαν μια ασφαλή διαβίωση επί σειρά ετών αφού υπήρξε στόχος όλων αυτών που μισούν τους μαχητές της Ευρώπης.
Παρευρέθηκε σε πολλές πορείες, εκδηλώσεις και δραστηριότητες του «χώρου» και έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού από το σύνολο των συναγωνιστών. Η οικία του στην Πελοπόννησο έγινε κέντρο αναφοράς αφού αποτέλεσε πόλο έλξης για τους ‘Ελληνες Εθνικοσοσιαλιστές, Φασίστες και Εθνικιστές που ήθελαν να γνωρίσουν τον φιλέλληνα συναγωνιστή. Διατηρούσε αλληλογραφία και φιλία με σημαντικές προσωπικότητες όπως τον Δρ. HansMigeod ο οποίος ζούσε στην Νότια Αφρική και ήταν βετεράνος πιλότος.
Πάντα ήταν αλληλέγγυος και φιλικός, ένας υπερήφανος άνθρωπος και άριστος γνώστης της πολιτικής και της ιστορίας. Βοηθούσε τους ακτιβιστές και έδινε στους νεότερους συμβουλές για διάφορα θέματα. Ο θάνατος του συγκλόνισε τους Ευρωπαίους και Έλληνες συναγωνιστές και σε μια λιτή τελετή μνήμης η τέφρα του τοποθετήθηκε σε συμβολική θέση στην σκιά των Πολεμικών Σημαιών της Ιδέας και της Τιμής.
Karl Polacek: Παρών!
Εις μνήμην: Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης
του Μαύρου Χμερ
«Όσο ζω θα επιμένω ότι
οι αγνοούμενοι βρίσκονται εν ζωή.
Δεν θα δεχτώ να θαφτούν ζωντανοί.
Κι αν εγώ χαθώ, η ψυχή μου από ψηλά
θα αγωνίζεται γι’ αυτούς».
Θεόφιλος Γεωργιάδης
Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης μεγάλωσε σε μια οικογένεια που είχε άμεση σχέση με τον Ελληνισμό της Κύπρου. Ο πατέρας του Χαράλαμπος (Πάμπος) Γεωργιάδης ήταν αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. του Στρατηγού Γρίβα και πολέμησε ενάντια στην τούρκικη ανταρσία στην Κύπρο το 1963, κάτω από τις διαταγές των Ελλαδιτών αξιωματικών που γνώριζαν την φύση και την τακτική των εχθρών της ανατολής.
Ο Θεόφιλος είδε το φως του ήλιου στις 9 Σεπτεμβρίου του 1957, στο χωριό Ευρύχου της Κύπρου. Ήταν το τρίτο κατά σειρά τέκνο του Χαράλαμπου και της Έλλης Γεωργιάδη και ο μοναδικός γιός ανάμεσα στα τέσσερα παιδιά της οικογενείας.
Αμέσως μετά την αποφοίτηση του από το Παγκύπριο Γυμνάσιο, το 1975, κατατάσσεται στην Εθνική Φρουρά και υπηρετεί την στρατιωτική του θητεία στην 32η Μοίρα Καταδρομών με τον βαθμό του Εφέδρου Ανθυπολοχαγού. Εκπαιδεύτηκε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού (Σ.Ε.Α.Π.), στο Ηράκλειο της Κρήτης και στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθόδοξου Πολέμου (Κ.Ε.Α.Π.) στην Ρεντίνα της Θεσσαλονίκης.
Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας, συνεχίζει να υπηρετεί ως έφεδρος στην Εθνική Φρουρά και προάγεται στον βαθμό του Υπολοχαγού. Παράλληλα, πρωτοστατεί στην Ίδρυση του Παγκυπρίου Συνδέσμου Εφέδρων Καταδρομέων, του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και δραστήριο στέλεχος. Είναι εχθρός κάθε «δημοκρατικής» λύσης που δεν θέτει ως πρώτο ζήτημα την απελευθέρωση μέσω της ένοπλης αντιπαράθεσης και την ανεύρεση των αγνοουμένων. Εναντιώνεται σε κάθε συμφωνία που προωθεί ο σάπιος πολιτικός κόσμος προς όφελος της Τουρκίας.
Τεράστια είναι και η συμβολή του στην προβολή των θέσεων του Απελευθερωτικού Μετώπου του Κουρδιστάν (ERNK), του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν (PKK) και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Κουρδιστάν (ARGK). Αρθρογραφεί ακατάπαυστα στον ελληνικό και τον ελληνοκυπριακό Τύπο, ενώ ταυτόχρονα είναι βασικό στέλεχος της συντακτικής ομάδας του επίσημου δημοσιογραφικού οργάνου του PKK στην Ελλάδα, του περιοδικού «Φωνή του Κουρδιστάν».
Η συμμετοχή του σε επιχειρήσεις ενάντια στο βαθύ τουρκικό κράτος τον φέρνει στο στόχαστρο των Τούρκων. Ο Θεόφιλος Γεωργιάδης είχε ενημερώσει τις Κυπριακές αρχές για τις τηλεφωνικές απειλές που δεχόταν. Αυτό όμως που δεν τολμούσαν οι Τούρκοι, το έκανε ένας υποτακτικός με το ψευδώνυμο «όλμος» με εντολή της ΜΙΤ. Ο μάρτυρας του Ελληνισμού Εθνικιστής Θεόφιλος Γεωργιάδης έπεσε νεκρός στις 20 Μαρτίου του 1994 έξω από το σπίτι του στην Λεμεσό. Ο δολοφόνος τον πυροβόλησε εξ επαφής πέντε φορές με πιστόλι των 9 χιλιοστών. Ο Γεωργιάδης έδωσε μάχη και με τον θάνατο. Παρά τα σοβαρά τραύματα που είχε δεν πέθανε αμέσως αλλά μερικές ώρες αργότερα στο νοσοκομείο που είχε μεταφερθεί. Ο «όλμος» είχε το τέλος που έπρεπε. Βρέθηκε νεκρός σε ορεινή περιοχή της Λεμεσού. Την ίδια κατάληξη είχαν και οι δυο συνεργάτες του μέλη του υποκόσμου της νήσου αφού ανατινάχτηκαν στα αυτοκίνητα τους.
Η εκτέλεση του Τούρκου διπλωμάτη στην Αθήνα Ομέρ Χαλούκ Σιπαχιόγλου - αρχηγός της ΜΙΤ στη Ελλάδα - την 4η Ιουλίου του 1994 από την οργάνωση της «17 Νοέμβρη» με τον Μήτσο Κουφοντίνα να κρατάει την σκανδάλη και να ρίχνει έξι σφαίρες, ήταν η «Νέμεσις» που δεν προήλθε όπως θα έπρεπε από τους Εθνικιστές αλλά από τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Στην προκήρυξη της οργάνωσης που απέστειλαν στα ΜΜΕ υπέγραψαν ως «17 Νοέμβρη - Κομάντο Θεόφιλος Γεωργιάδης», θέλοντας να τιμήσουν την μνήμη του Ελληνοκύπριου Καταδρομέα.
«Κι αφού εμείς στην Κύπρο δεν αξιωθήκαμε ν’ αγωνιζόμαστε για την ελευθερία μας, τουλάχιστον να βοηθήσουμε πρέπει εκείνους που αγωνίζονται και για μας εναντίον του τουρκικού κράτους»
Κυκλοφορεί: «Ίων Δραγούμης, ο μοναδικός και το έθνος του» - του Πέτρου Ωρολογά - εκδόσεις Έξοδος
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐμφάνιση ὁ Δραγούμης ἐκδηλώνεται ἀντικοινοβουλευτικός. Ἀποκρούει τὸ σύστημα καὶ περιφρονεῖ τὴν κοινοβουλευτικὴ ἀριστοκρατία ποὺ βγάζουν στὴν ἐπιφάνεια οἱ κάλπες. Ἀπὸ τὴν πρώτη του ἐμφάνιση ἐκδηλώνεται ἐπίσης ἀντιδημοκρατικός, ὄχι μόνον διότι συγγενεύουν οἱ δυὸ ἔννοιες, ὄχι μόνον διότι δὲν ἀνέχεται τὸ ἰσοπέδωμα καὶ ζητεῖ μιὰ διαφορετικὴ τοποθέτηση καὶ ἱκανοποίηση τῶν ἀξιῶν, ἀλλὰ καὶ διότι διαπιστώνει ὅτι ὁ λαὸς εἶναι ἀντιδημοκρατικὸς βαθύτατα. [...]
Ἀντικοινοβουλευτικός, ἀντιδημοκρατικός, ἀντικομματικὸς ὁ Δραγούμης, κατανοεῖ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ὅτι οἱ θεσμοὶ καὶ τὰ καθεστῶτα δὲν εἶναι σκοποὶ γιὰ τὰ Ἔθνη, ἀλλὰ μέσα καὶ ὅπλα. [...]
Μελετᾶ τὶς ἐπιδράσεις ποὺ μᾶς ἔρχονται ἀπὸ τὴ Δύση, τὶς «νέες ἰδέες» καὶ βρίσκει ὅτι οἱ νέες ἰδέες ἐπιβουλεύονται τὸ Ἔθνος περισσότερο ἀπὸ τοὺς γύρω ἐχθρούς. Φανερώθηκαν μὲ τὰ κηρύγματα τῆς γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, ἁπλώθηκαν μὲ τὴ Δημοκρατία, ἀποτελοῦν τὸ πνευματικὸ περιεχόμενο τοῦ «σύγχρονου πολιτισμοῦ», τοῦ ρεπουμπλικάνικου καὶ σοσιαλιστικοῦ. Καὶ ὁ πολιτισμὸς αὐτὸς μᾶς ἔρχεται ὕπουλος, μαλακός, καταπραϋντικός, γιομᾶτος χλιαρότητα, «μὲ τὴ φιλανθρωπία του, μὲ τὴν ἀλληλοβοήθειά του, μὲ τὸν κοινοβουλευτισμό του, μὲ τὸ ἰσοπέδωμά του καὶ μᾶς κάνει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἴσους μὲ τοὺς μικρότερους».
Ἡ ἀνάγνωση τῆς μελέτης τοῦ Πέτρου Ὡρολογᾶ γιὰ τὸν Ἴωνα Δραγούμη, ἡ ὁποία τιμήθηκε μὲ κρατικὸ βραβεῖο τὸ 1939, εἶναι σήμερα σημαντικὴ ὄχι μόνο γιὰ ὅσους ἀρέσκονται νὰ ἀνατρέχουν στὴν ἱστορία τῶν πολιτικῶν ἰδεῶν τῆς πατρίδας μας. Εἶναι σημαντικὴ καὶ γιὰ ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ ἔρθουν σὲ ἐπαφὴ μὲ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι ἔδωσαν ἔμφαση στὴν ἀξία ποὺ ἔχει ἡ ἑλληνική μας καταγωγὴ καὶ τὸ προαιώνιο πολιτισμικὸ δυναμικὸ τοῦ ἑλληνισμοῦ γιὰ τὴν συνέχεια τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι συγγραφεῖς ὅπως ὁ Δραγούμης καὶ ὁ Ὡρολογᾶς ὄχι μόνο σπρώχνονται στὴν λήθη ἀπὸ τὸ σύγχρονο ἑλλαδικὸ ἐκδοτικὸ κατεστημένο ἀλλὰ καὶ ἐπιχειρεῖται ἡ διασάλευση τῶν ὅσων ἔπραξαν, ἔγραψαν καὶ ἐννόησαν.
Σημείωμα της συντακτικής ομάδας του περιοδικού «Τὸ Ἔνζυμο» για τον Κουφοντίνα: ‘’Δεν είμαστε ούτε ίσα, ούτε όμοια, «σύντροφοι»’’
Η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» στα πλαίσια προβολής του «Αυτονομισμού» καθώς και του ιδεολογικού ρεύματος της «Τρίτης Θέσης» προβάλλει και απόψεις κινήσεων που δεν είναι στον «χώρο» με την στενή έννοια του όρου.
Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε από εθνοταυτοτιστές και έρχεται να επιβεβαιώσει έως ένα σημείο μια παλαιότερη άποψη μας για τους «αριστεριστές» την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι την 27η Ιανουαρίου 2021 είχαμε αναφερθεί με εκτενές άρθρο στο βιβλίο του Κουφοντίνα στον σύνδεσμο εδώ.
Η παρακάτω δημοσίευση δεν είναι αναγκαίο να εκφράζει το σύνολο των μελών της συντακτικής μας ομάδας.
«Ἔγινε μιὰ ὁλόκληρη συζήτηση γιὰ τὸ ἄν οἱτρομονόμοι, καὶ πόσοι τρομονόμοι, κι ἐκεῖνο, καὶτ’ ἄλλο. Ἐμεῖς, ὡς Δίκτυο λέω τώρα, εἴμαστε κατὰ τῆς ὕπαρξης τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων: καὶ τοῦ187 καὶτοῦ187Α. Διότι αὐτοὶ οἱνόμοι φτιάχτηκαν γιὰ νὰχτυπήσουν ἀφ’ ἑνὸς τὴν ἀντικαπιταλιστικὴ ἔνοπλη δραστηριότητα μὲ εἰδικὸκτηνώδη τρόπο, καὶ δεύτερον, γιὰ νὰποινικοποιήσουν μὲ ἀκραῖο τρόπο τὴν πολιτικὴ ἀνυπακοὴκαὶ τὴν κοινωνικὴ ἀπειθαρχία. Λοιπόν, θέλουμε νὰ καταργηθοῦν οἱτρομονόμοι. Παράλληλα, θέλουμε νὰθεσπιστεῖμία ἀντιναζιστικὴνομοθεσία ἐξ’ ἀρχῆς, ποὺ νὰ ἀπαγορεύει τὴν λειτουργία ναζιστικῶν ὀργανώσεων, ἐνῶ οἱναζιστὲς εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας, εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας, διότι ἀγωνίζονται γιὰ τὴν καταστροφή, γιὰ τὴν ἐξόντωση. Αὐτὸ εἶναι ποιοτικὴδιαφορά. Καὶ ἐμεῖς ὅπως τὸκαταλαβαίνουμε -ξέρουμε ὅτι πολιτικὰ σὲμιὰτηλεόραση εἶναι δύσκολο νὰγίνει αὐτὴ ἡδιάκριση- ἔχουμε τὴν ἀντίληψη τῆς ταξικῆς μεροληψίας. Θεωροῦμε ὅτι οἱ ἐχθροὶτοῦ ἀνθρώπου, τῶν ἀγώνων, τῶν συλλογικοτήτων, πρέπει νὰ βάλλονται, νὰκαταστέλλονται καὶ ἀπὸ τὸΚράτος, ἐνῶ ὅσοι ἀγωνίζονται ἐνάντια στὸκεφάλαιο, τὸ κράτος καὶ τὴν ἐκμετάλλευση πρέπει νἄχουνε τὴν ὑποστήριξή μας».
Νίκος Γιαννόπουλος, στέλεχος τοῦ«Δικτύου γιὰ τὰκοινωνικὰκαὶπολιτικὰδικαιώματα» [συνιστώσα τοῦ ΣΥΡΙΖΑ], 14/3/2015, ὁμιλία στὴν ἐκδήλωση «Τὸ ἀντιφασιστικὸκίνημα μπροστὰ στὴδίκη τῆς ‘Χρυσῆς Αὐγῆς».
Ἄν αὐτὴ δὲν εἶναι μία ἀπροκάλυπτη πολιτικὴδήλωση ἀκροαριστεροῦΠαρακρατισμοῦ, τότε τί στὴν εὐχὴ εἶναι;
Εἴμαστε κατὰ τῶν ἀντιτρομοκρατικῶν νόμων ποὺδίνουν τὴν δυνατότητα στὸ ἀστικὸκράτος νὰκαταστέλλει αὐστηρὰ τὴν δικιά μας ἔνοπλη πολιτικὴδράση, ἀλλὰζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸκράτος νὰθεσπίσει νόμους γιὰ νὰ ἀπαγορεύει τὴν νόμιμη πολιτικὴ ὕπαρξη τῶν ἀντιπάλων μας.
Καὶ ἀσφαλῶς οἱ«ναζιστὲς», τῶν ὁποίων τὴν πολιτικὴ ὕπαρξη ζητᾶμε ἀπὸ τὸ ἀστικὸκράτος νὰ ἀπαγορεύσει, εἶναι αὐτοὶποὺκάθε φορὰ θὰ ὑποδεικνύουμε ἐμεῖς, δηλαδὴ θὰ εἶναι ὅλοι ὅσοι διαφωνοῦμε μαζί μας.
Γιατὶ «ναζιστὴς» θεωρεῖται ἀπὸ τὴν ἐθνομηδενιστικὴ ἀριστερὰ ὅποιος ἀγαπᾶ τὴν πατρίδα του, ὅποιος εἶναι ἀφοσιωμένος στὸ ἔθνος του, ὅποιος ὑπερασπίζεται τὸν θεσμὸ τῆς οἰκογένειας, ὅποιος πιστεύει στὴν ὀρθοδοξία, ὅποιος θεωρεῖ ὅτι ὑπάρχουν μονάχα δύο φύλα, ὅποιος τέλος πάντων εἶναι ἀντίθετος μὲ τὸν καθολικὸ ἀντικοινωνικὸμηδενισμὸ τῆς μεταμοντέρνας Ἀριστερᾶς.
Καὶ συνεχίζουμε.
Εἴμαστε κατὰτοῦκαθεστῶτος τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας, ἀλλὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὴν ἀστικὴδημοκρατία νὰ θέσει ἐκτὸς νόμου τοὺς ἀντιπάλους μας, γιατί... αὐτοὶ εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας!
Καὶ ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας -ἄκουσον, ἄκουσον- εἶναι ἐκτὸς πολιτικῆς σφαῖρας!
Ἡ ἔννοια τοῦΠολιτικοῦγιὰτοὺς μεγίστους «ἀντικαπιταλιστὲς ἐπαναστάτες», ταυτίζεται μὲ τὴν ἔννοια τοῦ Ἀστικοδημοκρατικοῦ. Ὅποιος εἶναι ἐκτὸς ἀστικῆς δημοκρατίας ἐξοβελίζεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν σφαῖρα τῆς πολιτικῆς!
Οὔτε οἱπιὸφανατικοὶφιλελεύθεροι δὲν ἔχουν φθάσει ποτὲ σὲτέτοιο σημεῖο ἀστικοδημοκρατικῆς λαγνείας ὥστε νὰ ἐξοβελίζουν ὅσους εἶναι κατὰ τῆς ἀστικῆς δημοκρατίας ἀπὸ τὴν ἔννοια τοῦΠολιτικοῦ. Ἐκτὸς ἀπὸ τὸν... Θάνο Τζήμερο, ὁ ὁποῖος ἀκριβῶς μὲ τὸν ἴδιο ἰσχυρισμὸζητεῖ νὰτεθεῖ τὸΚΚΕ ἐκτὸς νόμου, μὲ τὴν βασικὴδιαφορὰ ὅτι αὐτὸς εἶναι ἰδεολογικὰσυνεπής, καθότι εἶναι ἔνθερμος ὑποστηρικτὴς τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας καὶ δὲν παριστάνει τὸν ἀντικαπιταλιστή, οὔτε ἐπικαλεῖται τὴν ἀστικὴδημοκρατία ὅποτε τὸν βολεύει.
Οἱ ἔνθερμοι ἀντίπαλοι τοῦ ἀστικοῦκράτους φθάνουν στὸ κατάπτυστο σημεῖο νὰ ὑποστηρίζουν τὴν καταστολὴ τῶν ἀντιπάλων τους ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ἀστικὸκράτος ποὺ οἱ ἴδιοι ἀντιπαλεύουν.
Καὶ ὅλο αὐτὸ τὸμνημεῖο ἰδεολογικῆς ἀσυναρτησίας, πολιτικοῦτυχοδιωκτισμοῦ καὶ ἠθικῆς ἐξαχρείωσης βαφτίζεται «ταξικὴ μεροληψία».
Σὲ αὐτὸσυμφωνοῦμε ἀπολύτως. Μόνο ποὺπρόκειται γιὰ ταξικὴμεροληψία ὑπὲρ τῆς ἰθύνουσας τάξης, ὑπὲρ τοῦφιλελεύθερου πλουτοκρατικοῦ κατεστημένου, ὑπὲρ τοῦ ἀστισμοῦ.
Ὁ κύριος «σύντροφος» ποὺ τὰγράφει αὐτὰ δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας ἀπὸτοὺς τόσους καὶ τόσους μικροπαράγοντες τῆς «ἐπαναστατικῆς Ἀριστερᾶς».
Εἶναι στενὸς φίλος τοῦΔημήτρη Κουφοντίνα καί, κυρίως-κυρίως, ὁσυγγραφέας τοῦ Προλόγου τοῦβιβλίου του «Γεννήθηκα 17 Νοέμβρη», στὸ ὁποῖο ὁδιαβόητος «φαρμακοχέρης» ἐπιχειρεῖ τὴν πολιτικὴ ἐξιδανίκευση τῆς ὀργάνωσης προκειμένου νὰ ἀφήσει μία πολιτικὴ παρακαταθήκη γιὰ τὴν νέα γενεὰ τῆς ἀκροαριστερᾶς.
Μιᾶς νέας, μεταμοντέρνας ἀκροαριστερᾶς ποὺ ἀποτελεῖ ἀτόφιο ἰδεολογικὸμοχλὸτοῦνεοφιλελεύθερου κοινωνικοῦ μηδενισμοῦ, πού, κατὰγελοιογραφικὸ τρόπο, ἔχει ἀφομοιώσει καὶμεταλλάξει τὸν πάλαι ποτὲμαρξιστικὸ σοσιαλισμὸ ἀνάγοντας σὲ ἰδεολογική του σημαία τὸν οἰκονομισμὸ(τὸν θεμέλιο λίθο τοῦ μαρξισμοῦπερὶτοῦπρωτείου τῆς οἰκονομίας ἔναντι τῆς πολιτικῆς -«εἶναι ἡ οἰκονομία ἠλίθιε!»), τὴν κατάργηση τοῦ ἔθνους, τῆς πατρίδας, τῆς οἰκογένειας, τῆς θρησκείας καὶ γενικότερα ὅλων τῶν φυσικῶν καὶπαραδοσιακῶν συλλογικῶν ταυτοτήτων, γιὰ τὴθεμελίωση μιᾶς παγκόσμιας κοινωνίας, ποὺ θὰ ἀποτελεῖται ἀπὸμεμονωμένα ἄτομα-φορεῖς ἀτομικῶν δικαιωμάτων -στὴν πραγματικότητα ἕνας κοινωνικὸς χυλὸς ὑποτελῶν τοῦ ὑπερεθνικοῦκεφαλαίου. Καὶ σύντομα, ὅπως διακηρύττει προσφάτως τὸ Παγκόσμιο ΟἰκονομικὸΦόρουμ (τὸ παγκόσμιο «κόμμα τοῦΝταβὸς»), θὰπρέπει νὰκαταργηθεῖ καὶ ἡ ἰδιοκτησία τῶν πολλῶν, ὥστε νὰ ἀποτελεῖπρονόμιο μιᾶς ἐλάχιστης μειοψηφίας κροίσων. Ὁ σύγχρονος καπιταλισμὸς εἶναι «μαρξιστικὸς» καὶ τὸπρότυπό του εἶναι ἡΛαϊκὴΔημοκρατία τῆς Κίνας.
Κατὰ τὸν ἴδιο γελοιογραφικὸ τρόπο βλέπουμε σήμερα τὸν Δημήτρη Κουφοντίνα, τὸ πρόσωπο ποὺ ἔχει ταυτισθεῖ μὲ τὴν 17 Νοέμβρη, μία ὀργάνωση ἡ ὁποία ἰδεολογικὰ ἀνήκει στὸν χῶρο τῆς «πατριωτικῆς ἀριστερᾶς» (βλ. εἰδικὰ τὸτελευταῖο του βιβλίο «Ἡ γεωπολιτικὴ τῆς 17 Νοέμβρη» γιὰ τὸ ὁποῖο, διόλου τυχαῖα, ἡ Ἀριστερὰκατάπιε τὴν γλῶσσα της) νὰστηρίζεται στὴν ἀπεργία πείνας ποὺ κάνει ἀπό... ἀριστεροὺς ἐθνομηδενιστὲς (οἱδεξιοὶ ἐθνομηδενιστὲς εἶναι στὴν κυβέρνηση) -αὐτοὺς τοὺς ὁποίους ἡ ὀργάνωση στὶς προκηρύξεις της ἀποκαλοῦσε εἴτε συμβιβασμένους ρεφορμιστὲς (ἄν ἐπρόκειτο γιὰτοὺς σημερινοὺς Συριζαίους) εἴτε «καραγκιόζηδες τῶν Ἐξαρχείων» (ἄν ἐπρόκειτο γιὰτοὺς σημερινοὺς ἀκροαριστεροὺς καὶ «ἀντιεξουσιαστές»).
Ὅπως καὶ νἄχει τὸπρᾶγμα, τὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦφίλου καὶπρολογιστῆ τοῦπρώτου βιβλίου τοῦ Κουφοντίνα δηλώνει σαφῶς μία πολιτικὴ στάση, καὶκυρίως μιὰ ἠθική.
Τὴν πολιτικὴστάση τὴν εἴδαμε νὰ ἐκφράζει μὲ τὸν πιὸκορυφαῖο καὶγλαφυρὸτρόπο στὴν μεγάλη συγκέντρωση στὸ Ἐφετεῖο, τὴν ἡμέρα τὴν ἀπόφασης γιὰ τὴν περιβόητη δίκη τῆς «Χρυσῆς Αὐγῆς». Ἡ ἀπόφαση καταδίκης στηρίχθηκε στὸν ἀντιτρομοκρατικὸνόμο περὶ ἐγκληματῶν ὀργανώσεων (ὁ187 ποὺ ἀναφέρει ὁΓιαννόπουλος), ποὺ θέσπισε τὸΠΑΣΟΚ, καὶ στὸν ὁποῖο στηρίχθηκε ἡ καταδίκη τῆς 17 Νοέμβρη.
Τότε ἡ Ἀριστερὰκαὶ ἡ Ἀκροαριστερὰπολὺσωστὰ τὸν εἶχε στιγματίσει, γιατὶ ὁνόμος αὐτὸς ταύτιζε τὸ πολιτικὸ ἔγκλημα μὲ τὸκοινὸποινικὸ ἔγκλημα ἐξομοιώνοντας πολιτικὲς ὀργανώσεις μὲ ἐγκληματικὲς συμμορίες. Τοῦτο ὡστόσο, μέσα στὸντελίριο τῆς παροιμιώδους πιὰ Ἀριστερῆς Ὑποκρισίας, δὲν τὴν ἐμπόδισε διόλου νὰχαρακτηρίζει τὴν «Χρυσὴ Αὐγὴ» ὄχι ὡς πολιτικὴ ὀργάνωση ἀλλὰ ὡς συμμορία καὶ νὰ ἀπαιτεῖ τὴν καταδίκη της ὡς ἐγκληματικὴ ὀργάνωση βάσει τοῦνόμου ποὺ ἡ ἴδια εἶχε στιγματίσει στὴν περίπτωση τῆς 17 Νοέμβρη καὶ τοῦΕΛΑ.
Ἡ πολιτικὴστάση τῆς ἀρραγοῦς ἑνότητας καὶ ὁμοψυχίας μὲ τὸ ἀστικὸκαθεστὼς καὶ τὸ ἀστικὸκράτος φάνηκε ἐκείνη τὴν ἡμέρα ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν σύσσωμος ὁ ἐπίσημος πολιτικὸς κόσμος, ἀπὸ τὴν κυβέρνηση ἕως τὴν ἐλάσσονα ἀντιπολίτευση, (αὐτὸποὺ ἡ «Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν» σὲπρωτοσέλιδό της ὀνόμασε «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»), τὸ σύνολο τῶν μεγάλων συγκροτημάτων τοῦ Τύπου, ὅλες οἱμεγάλες κοινωνικὲς ὀργανώσεις τῆς χώρας -ὅ,τι, τέλος πάντων, συγκροτεῖ τὸ ἐπονομαζόμενο Σύστημα- μαζὶ μὲ τὴν «ἐπαναστατικὴ ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» ἔγιναν Ἕνας Ἄνθρωπος γιὰ νὰκαταδικάσουν τοὺς «ἐχθροὺς τῆς Δημοκρατίας» στὸ πρόσωπο ἑνὸς ἀκροδεξιοῦπολιτικοῦκόμματος ποὺ τὸπολιτικὸσύστημα ἔπρεπε νὰβγάλει ἀπὸ τὴν μέση μὲμία ἐντελῶς ἀνυπόστατη κατηγορία (ὅτι ἡ ἡγεσία της διέταξε τάχα τὴν δολοφονία Φύσσα), ἐπειδὴ δὲν μπόρεσε νὰ τὸ ἀφομοιώσει, ἀφοῦπροηγουμένως τὸ χρησιμοποίησε ὡς πολιτικὴφάκα γιὰ νὰ ἐγκλωβίσει καὶ νὰ ἐξουθενώσει τὰ «ἀκραία στοιχεῖα» τῆς «ἄλλης πλευρᾶς», μὲ ἐπικεφαλῆς της ἕναν ἡμιπαράφρονα ἡγετίσκο, ποὺ ἤδη ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ ‘80 βρισκόταν στὸμισθολόγιο τῆς ΚΥΠ.
Ἐκείνη τὴμέρα φάνηκε ξεκάθαρα ἡ βαθιὰσύμπνοια ὁλόκληρου τοῦπολιτικοῦφάσματος -ἀπὸ τὴν ἄκρα Ἀριστερὰ ἕως τὴν κοινοβουλευτικὴ ἄκρα Δεξιὰ- ἡ ἑνότητα τῆς πολιτικῆς, οἰκονομικῆς καὶπνευματικῆς ἰθύνουσας τάξης καὶ τὸπολύχρωμο καὶ πολυπλόκαμο μέτωπο τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.
Ἐκείνη τὴμέρα πέσαν οἱ μάσκες δεκαετιῶν γιὰπολλοὺς «ἀσυμβίβαστους ἐπαναστάτες» κι ὁκαθένας ἔδειξε τί πραγματικὰ ἦταν.
Καὶ ἐπρόκειτο ἁπλῶς γιὰ ἕναν εἰκονικό, δοκιμαστικὸ συναγερμὸτοῦκαθεστῶτος.
Μιᾶς καὶ ὁπυρῆνας τῆς ἐξουσίας γνώριζε πάρα πολὺ καλὰ ὅτι ὁξεδοντιασμένος καὶ αὐτοεξευτελισμένος Μιχαλολιάκος καὶ οἱσύν αὐτῷ οὐδόλωςἀποτελοῦν ἀπειλὴγιὰ τὸΣύστημα.
Ἦταν ὅμως ἡ εὐκαιρία τόσο γιὰμία μεγάλη ἄσκηση ἑτοιμότητας γιὰ νὰ ἐπιδειχθεῖ ἡ ἑνότητα τῶν δυνάμεων τοῦ καθεστῶτος καὶγιὰ νὰδηλωθεῖ ἡνομιμοφροσύνη πρὸς τὸΣύστημα ἀπ’ ὅλους.
Ἦταν ὅμως πρωτίστως καὶ ἡ ἐκδήλωση μιᾶς ἠθικῆς στάσης.
Μιᾶς ἠθικῆς συνέπειας λόγων καὶ ἔργων γιὰ ὅσους ἀνθρώπους διατείνονται ὅτι βρίσκονται ἀπέναντι στὸΣύστημα, ὅποια κι ἄν εἶναι ἡ «ἀκραῖα» ἰδεολογική τους τοποθέτηση.
Καὶ ἀποδείχθηκε γιὰ τὴν «ἐπαναστατικὴ Ἀριστερὰ» καὶ τὸν «ἀντιεξουσιαστικὸ χῶρο» μιὰ ἐκδήλωση ἠθικῆς ἀχρειότητας τὸ ὅτι ἔσπευσαν, μὲτέτοια μάλιστα σπουδὴ καὶπροθυμία, νὰ προσκυνήσουν τὸ«Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας», τὸ ἈστικὸΚαθεστώς.
Καὶ μάλιστα αὐτὸ τὸ ἈστικὸΚαθεστὼς ποὺ ἔχει διαπράξει ὅλα τὰγνωστὰφοβερὰ ἐγκλήματα τῆς τελευταίας δεκαετίας.
Αὐτὸς ὁ «ἐπαναστατικὸς χῶρος» ταυτίσθηκε ἐκείνη τὴν ἀποφράδα μέρα μὲ τὴν πιὸσάπια, τὴν πιὸβρωμερὴκαὶ τὴν πιὸ ἐγκληματικὴγενεὰτοῦ ἀστικοῦκαθεστῶτος στὴν ἱστορία τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.
Τώρα, τὴν ὥρα ποὺ ἡζωὴτοῦΚουφοντίνα κρέμεται ἀπὸμία κλωστή, μπορεῖ ἄραγε νὰ ἀναλογισθεῖτί σημαίνει τὸ «Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας» ποὺ πρὶν ἀπὸμερικοὺς μῆνες προσκύνησε;
Γιατί ἀκριβῶς τὸκόμμα τῶν σημερινῶν κυβερνώντων ἦταν αὐτὸ ποὺ ἔδεσε χειροπόδαρα τοὺς χρυσαυγῖτες μὲ τὴν προβοκάτσια στὸ Κερατσίνι (ὅπως εἶχε ἀφήσει σαφῶς νὰ ἐννοηθεῖ ὁμακαρίτης δημοσιογράφος Γιῶργος Δελαστὶκ - ὁμόνος ἀριστερὸς δημοσιογράφος ποὺ τόλμησε νὰ τὸκάνει) καὶ ἦταν αὐτὸ τὸκόμμα ποὺκανόνισε νὰ δικασθοῦν καὶ νὰκαταδικασθοῦν.
Ἀλήθεια, τώρα ποὺ τὸ ἴδιο αὐτὸκόμμα ἀφήνει τὸν Κουφοντίνα νὰ πεθάνει, τοὺς ἀρέσει τὸ«Τεῖχος τῆς Δημοκρατίας»;
Εἴμαστε ἀπολύτως βέβαιοι πὼς δὲν καταλαβαίνουν τίποτα.
Κι αὐτὸ ὄχι μονάχα ἐπειδὴ ἔχουν ἀπολέσει καὶ τὸπιὸστοιχειώδες ταξικό τους κριτήριο, γιὰ νὰ ἐπιδοθοῦν μὲ ζῆλο περισσὸστὴν νεοφιλελεύθερη πανδαισία τοῦ δικαιωματισμοῦ, ἀλλὰκαὶ ἐπειδὴ εἶναι βαθιὰπαραδομένοι στὸν μακάριο ναρκισσισμό τους.
Ἐμεῖς δὲν πιστεύουμε στὸν μύθο τῆς ἰσότητας.
Ἐμεῖς δὲν διαχωρίζουμε τὴν ἠθικὴ ἀπὸ τὴν πολιτική, ἀλλὰ τὶς ταυτίζουμε.
Ἐμεῖς ὡς ὑπέρμαχοι τοῦ ἘθνικοῦΚοινοτισμοῦ δὲν εὐαγγελιζόμαστε μιὰκοινωνία ὑλιστικοῦ εὐδαιμονισμοῦ, ὅπως ὁφιλελευθερισμός, ὁ μαρξισμὸς καὶ ὁ ἀναρχισμὸς -ὅλα τους παιδιὰ τοῦδυτικοῦΦωταδισμοῦ τῆς ἀστικῆς νεωτερικότητας.
Ἐμεῖς ὑποστηρίζουμε τῆς πάγιες ἀξίες τοῦΓένους μας, ὄχι γιὰ νὰ ἐπικαλεσθοῦμε ἕναν βιολογικὸντετερμινισμὸ στὴν θέση ἑνὸς οἰκονομικοῦντετερμινισμοῦ, ἀλλὰγιὰ νὰ ἀναδείξουμε τὴν ὑπαγωγὴ τῆς ἐθνικῆς κοινότητας σὲ ἀρχὲς ὑπερβατικές, ποὺμετασχηματίζονται σὲ δυνάμεις ἠθικές.
Ἡ ἐθνοφυλετικὴκοινότητα δὲν εἶναι μιὰκοινότητα εὐδαιμονισμένων χορτάτων χοίρων ἀλλὰμιὰ ἠθικὴκοινότητα πεπρωμένου. Καὶ σὲ αὐτὴν τὴν βάση στηρίζουμε τὸ δικό μας, αὐθεντικὸσοσιαλισμό: στὴν Ἰδέα τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης ὡς Ἠθικὴ ἐπιταγὴ τῆς κοινοτικῆς ἀλληλεγγύης.
Καὶ ἀκριβῶς ἐπειδὴγιὰ ἐμᾶς ἡ ἠθικὴ εἶναι πολιτική, δὲν στηρίζουμε τὴν πολιτική μας στὸν ἀκροαριστερὸ ἠθικὸ ἀμοραλισμό.
Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας δὲν εἶναι φίλος μας. Εἶναι πολιτικός μας ἀντίπαλος.
Καὶ εἶναι ἕνας πολιτικὸς ἀντίπαλος ποὺπεθαίνει.
Ἡ δικιά μας ἠθικὴ δὲν εἶναι ἡ ἠθικὴ τῶν Ρωμαίων ἐκφυλισμένων προλετάριων ποὺ ζητοῦν νὰχυθεῖ αἷμα στὴν παλαίστρα τοῦ Κολοσσαίου γιὰ νὰ εὐφρανθοῦν μὲ τὸν κατασπαραγμὸ τῶν ἡμιθανῶν μονομάχων ἀπὸ τὰ ἄγρια θηρία.
Ἡ θριαμβευτικὴ ἰαχὴποὺ ἀκούστηκε ἔξω ἀπὸ τὸ Ἐφετεῖο, ὅταν ὁ ὄχλος τῶν ἐκφυλισμένων παρακαθεστωτικῶν προλετάριων τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας εἶδε νὰσκυλεύονται τὰ πτώματα τῶν πολιτικῶν τους ἀντιπάλων μᾶς προκαλεῖ τὴν μεγαλύτερη ἀηδία καὶ ἀποστροφὴστὸν ἴδιο βαθμὸποὺ σὲ αὐτοὺς προκάλεσε χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.
Ὁ Δημήτρης Κουφοντίνας κάνει μιὰ ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ ἕνα αἴτημά του ποὺ εἶναι ἀπολύτως σύννομο.
Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁ νόμος ποὺθέσπισε ἡκυβέρνηση τῶν πολιτικῶν περιτριμμάτων τῆς Νέας Δημοκρατίας γιὰ τὴν περίπτωσή του: τὴν μεταγωγή του ἀπὸ τὶς ἀγροτικὲς φυλακὲς στὴν φυλακὴ ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε.
Τίποτα λιγότερο καὶτίποτα περισσότερο.
Ζητεῖ νὰ ἐφαρμοσθεῖ ὁνόμος μὲβάση τὴν ἀρχὴ τῆς ἰσονομίας.
Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά του εἶναι δίκαιο.
Καὶ γι’ αὐτὸ τὸ ὑποστηρίζουμε χωρὶς ἀστερίσκους, εἰσαγωγικὰκαὶ ὑποσημειώσεις.
Τὸ ὅτι εἶναι δολοφόνος δὲν σημαίνει ὅτι θὰπρέπει νὰ ἀφεθεῖ νὰπεθάνει.
Ἄν οἱκυβερνώντες -καὶ μαζὶκαὶ οἱ ἠλίθιοι ὀπαδοί τους- θέλουν νὰ πεθάνει ὁΚουφοντίνας, ἐπειδὴ εἶναι κατὰσυρροὴν δολοφόνος, τότε ἄς ἀπαιτοῦσαν ἀπὸ τὸ ἐθνοπροδοτικὸβοθροκόμμα τους -τὸ Κόμμα τῶν Προδοτῶν τῆς Κύπρου, μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν μητραλοία Καραμανλῆ, τὸν «ἐθνάρχη» τους- νὰ μὴν καταργοῦσε τὴν ποινὴτοῦθανάτου, ποὺ τὴν διατήρησε καὶ τὴν ἐφήρμοσε ὁ«τύραννος Παπαδόπουλος», ποὺ ἑκατοντάδες χιλιάδες μετέπειτα νεοδημοκράτες τὸν προσκυνοῦσαν ὅταν ἦταν κραταιός.
Ἄς μὴν τὸβουλώνανε ὅταν ἡΤρίτη ἙλληνικὴΔημοκρατία καταργοῦσε τὴν θανατικὴποινὴ ἤ, οἱνεώτεροι, ἄς βγοῦνε ντόμπρα καὶ ἀντρίκια νὰ τὸ ἀπαιτήσουν ἀνοικτὰ ἀπὸ τὸσημερινὸ ἐθνομηδενιστικὸ ἤ ὅποιο βοθροκόμμα τους νὰ τὴν ἐπαναφέρει ὥστε ὁκάθε Κουφοντίνας νὰ ἐκτελεῖται.
Ἐμεῖς, πάντως, εἴμαστε ὑπὲρ τῆς ἐπαναφορᾶς τῆς θανατικῆς ποινῆς.
Καὶ ἐπικροτοῦμε πέρα γιὰπέρα τὴν τελευταῖα ἐκτέλεση, ποὺ ἔγινε τὸ1972, γιὰκάποιον ποὺ ἔκαψε ζωντανοὺς τὴν γυναῖκα του, τὴν πεθερά του καὶ τὰδύο του παιδιά (!!!).
Ναί, στὸ δικό μας πολιτικὸκαθεστὼς ἄνθρωποι ὅπως ὁΚουφοντίνας θὰ καταδικάζονταν μὲ τὴν θανατικὴποινή, μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν στυγερὴδολοφονία τοῦ Μάτη καὶ τὸν θάνατο τοῦ Ἀξαρλιάν.
Τώρα ἔχουμε ἕνα καθεστὼς πού, μὲ τὴν λαϊκὴψήφο, καὶ τὴν ψῆφο ὅσων εὔχονται τὸν θάνατο τοῦ Κουφοντίνα, δὲν ἰσχύει ἡθανατικὴποινή, ὥστε ὁκάθε εἰδεχθὴς ἐγκληματίας νὰμπορεῖ νὰ ἀποφυλακίζεται ἐν εὐθέτῳχρόνω καὶ νὰδιάγει τὸ ὑπόλοιπο τοῦβίου του, ἐνῶ τὰθύματά του νὰ εἶναι στὸ χῶμα. Αὐτὸ τὸποινικὸσύστημα θέλει τὸ πολιτικὸσύστημα, κι αὐτὸ τὸπολιτικὸσύστημα ψηφίζει ὁ λαός.
Ὅσο γιὰ τὸν «κακὸΠαπαδόπουλο» θυμίζουμε ὅτι ὄχι μόνο δὲν ἔστειλε τὸν παρολίγο δολοφόνο του, Ἀλέκο Παναγούλη, στὸ ἐκτελεστικὸ ἀπόσπασμα, ἀλλὰτοῦ ἔδωσε καὶ ἀμνηστία, καὶμάλιστα μὲ εἰδικὴδιατύπωση τοῦ διατάγματος, γιὰ νὰ μὴν θίξει τὴν προσωπικότητά του.
Ὅσο γιὰ τὴν διαβόητη 17 Νοέμβρη δὲν ἔχουμε τὴν παραμικρὴ ἀμφιβολία ὅτι δὲν ἐπρόκειτο γιὰκαμμία ἐπαναστατικὴ ὀργάνωση λαϊκῶν ἀγωνιστῶν, ὅπως νομίζει (στὸν ὕπνο της) ἡ ἀκροαριστερά, ἡ ὁποία ἔχοντας μείνει ρέστη ἀπὸ ἰδέες ψάχνει ἀπεγνωσμένα γιὰπρότυπα καὶ ἥρωες.
Κι αὐτὸ ὄχι ἐπειδὴ ἔχουμε στοιχεῖα, ἀλλὰ ἐπειδὴδιαθέτουμε στοιχειώδη πολιτικὴ ἀντίληψη, γιὰ νὰ μὴν «χάψουμε» τὸ γεγονὸς ὅτι μία τέτοια τρομοκρατικὴ ὀργάνωση-φάντασμα, κοντολογὶς μιὰ ἔνοπλη παρέα, ποὺ ἐπὶ27 χρόνια δροῦσε ἀνενόχλητη δολοφονώντας ὅποιον ὑψηλὰ ἱστάμενο θέλει, ὅποτε θέλει καὶ ὅπου θέλει, χωρὶς νὰ ἔχει διαβρωθεῖ ἀπὸμυστικὲς ὑπηρεσίες.
Ἀκόμη κι ἔτσι πάντως -κι ἐπειδὴσκᾶνε διάφορες ἀγαπησιάρικες ἀνθρωπιστικὲς σαπουνόφισκες περὶ αὐταξίας τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς- δὲν χύνουμε κανένα δάκρυ γιὰ τοὺς δύο δολοφονημένους Τούρκους διπλωμάτες (ἕνας ἐκ τῶν ὁποίων ἄνθρωπος τῆς ΜΙΤ), εἰδικὰμάλιστα ὅταν ἦταν νωπὸ ἀκόμη τὸ αἷμα τοῦμάρτυρα Θεόφιλου Γεωργιάδη.
Ὁ Κουφοντίνας, ὕστερα ἀπὸ τὸδημόσιο χάλι ποὺ ἐπέδειξαν ἀρκετοὶ ἀπὸτοὺς συλληφθέντες γκρεμίζοντας τὸν μύθο τῆς 17 Νοέμβρη στὴν κοινωνία -ποὺσημαντικὸτμῆμα της τὴν ὑποστήριζε- πῆρε ἐπάνω του τὴν ὀργάνωση, ταυτίστηκε μαζί της, τὴν ἐξωράϊσε καὶ τὴν ἐξιδανίκευσε, καὶτώρα, ἄν τελικῶς οἱΜητσοτάκηδες τὸν ἀφήσουν νὰπεθάνει, θὰ κλείσει τὸν κύκλο τῆς ὀργάνωσης μὲτρόπο ἐπικὸπροσφέροντας μία παρακαταθήκη σὲ νέες γενεὲς ποὺ θὰ τὸν ἔχουν ὡς ἥρωα.
Αὐτὸς θὰ εἶναι, τελικά, ὁθρασύδειλα ἐκδικητικὸς «ἄθλος»τοῦΜητσοτάκη, τοῦ ὁποίου ἡβλακεία, ὅσο καὶτο ἦθος, συναγωνίζονται τὴν βλακεία τοῦμέσου ὀπαδοῦτου.
Κι ἕνα τελευταῖο.
Ὁ κατὰσυρροὴν δολοφόνος Κουφοντίνας εἶναι Ἀρσακειάδα τοῦ1850 μπροστὰ στὴν μεγαλύτερη ἐγκληματικὴ ὀργάνωση τοῦτόπου, δηλαδὴ τὸτρισάθλιο νεοελληνικὸ πολιτικὸκατεστημένο ποὺ λυμαίνεται τὸν τόπο ἀπὸ τὸ1974 ἐλέῳ τῆς ψήφου τοῦτρισμέγιστου δημοκράτη λαοῦ.
Ἡ στάση μας στὴν ἀπεργία πείνας μέχρι θανάτου τοῦ Κουφοντίνα εἶναι ἀπολύτως ξεκάθαρη.
Τουτέστιν, ἀπολύτως ἀντικαθεστωτικὴκαὶ ἀντικρατική.
Ἐμεῖς δὲν ἔχουμε οὔτε τὴν πολιτικὴστάση οὔτε πολὺπερισσότερο τὸ ἦθος τοῦξεφτιλισμένου ἀκροαριστεροῦ ἀστικοδημοκρατικοῦπαρακρατισμοῦ.
Δὲν συντασσόμαστε μὲ τὸκράτος γιὰ νὰχτυπήσουμε τοὺς πολιτικούς μας ἀντιπάλους.
Γιατὶ ὁμεγαλύτερος ἐχθρὸς τοῦ Ἔθνουςδὲν εἶναι οὔτε ὁΚουφοντίνας οὔτε ἡ17 Νοέμβρη.
Εἶναι τὸσημερινὸ ἈνθελληνικὸΚράτος.
Καὶ αὐτοὶποὺπρέπει νὰλογοδοτήσουν καὶ νὰκαταδικασθοῦν ἀναλόγως (μὴν ἐπαναλαμβανόμαστε πῶς) εἶναι οἱκεφαλὲς τῆς ἰθύνουσας τάξης τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.
Ἄλλωστε ἡ Ἐπανάσταση δημιουργεῖ Δίκαιο.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)