ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ
Ούτε με τους «χουντικούς», ούτε με τους «δημοκράτες», λέμε όχι στις κρατικές αυταπάτες!
του Σταύρου Λιμποβίση
Ο «δικός μας Νοέμβρης» μας θυμίζει τους «Επίστρατους» που πέταξαν με τις ξιφολόγχες τους Αγγλογάλλους στην θάλασσα. Καμιά σχέση με γαρύφαλλα σε μνημεία «δημοκρατών» και φιέστες αντιφασιστών. Επειδή όμως η μέρα αυτή σημαίνει τα γεγονότα που έλαβαν μέρος πριν πενήντα χρόνια ας τα δούμε λίγο από μια άλλη οπτική που αποφεύγουν πολλοί λόγω του πολιτικού τους συναισθηματισμού.
Και «φασίστες» τους είπαν και «βασανιστές», και SA και SS (sic) και ότι άλλο θες. Ήταν όμως οι Απριλιανοί πραγματικά «δικοί μας» ή απλά η πιο «ακραία» πτέρυγα της «εθνικόφρονης» δεξιάς;
Φανατικοί αντικομμουνιστές άνευ όμως σοβαρής πολιτικής παιδείας, παρασημοφορημένοι στα πεδία των μαχών χωρίς όμως να διαθέτουν ένα πολιτικό σχέδιο για την εγκαθίδρυση μιας νέας πολιτείας. Από την αρχή ζήλεψαν τους τίτλους τα πόστα και τα πολιτικά κουστούμια και πέταξαν στην άκρη την στολή τους, κάνοντας το πρώτο μοιραίο λάθος. Και με τον βασιλιά και ενάντια στον βασιλιά, και με τον Καραμανλή που τον θεωρούσαν σημαντικό στο να τους λέει την γνώμη του … και ενάντια σε αυτόν. Και με το μυστρί ο Παττακός αλλά και με την κατσάδα στους ποδοσφαιριστές για να είναι πιο «ήρεμοι στο παιχνίδι». Και με τον λαό ο Παπαδόπουλος και με τους κεφαλαιοκράτες και την διαμονή του στις βίλες τους όταν ήθελε.
Και δώσε στον λαό ψωμί αλλά ποτέ ένα όραμα. Και δώσε στον αριστερό ξύλο κάνοντας αυτόν και τα παιδιά του τους πιο φανατικούς εχθρούς. Δικτατορία για τους πολλούς επανάσταση για κάποιους. Και με τον Χριστό και με τον Ελληνισμό το καθεστώς. Χωρίς να θίγεται στο ελάχιστο η ύπουλη εκκλησιαστική εξουσία και οι χρυσοκάνθαροι της, χωρίς αλλαγή στον γεωπολιτικό σχεδιασμό για να μην μας μαλώσουν οι ΗΠΑ ή η Αγγλία. Αστείοι λόγω των επιχειρημάτων τους απέναντι στους Τούρκους και άσχημα προετοιμασμένοι για τους εσωτερικούς εχθρούς. Έτοιμοι να παραδώσουν αύριο το πρωί την εξουσία αν χρειαζόταν αρκεί η «Ελλάς να ορθοποδήσει». Πως όμως και με ποιους στο τιμόνι κανείς δεν γνώριζε για επτά ολόκληρα χρόνια.
Και ευτυχώς να λέμε που δεν άκουσαν τον μακαρίτη Ζουρνατζή που ήθελε και είχε την φαεινή ιδέα … εκείνη την νύχτα να ρίξουν στον περιφραγμένο χώρο του Πολυτεχνείου δακρυγόνα από ελικόπτερο! Αν τον είχαν ακούσει θα είχαμε να λέμε σήμερα για μια ντουζίνα «ήρωες» χώρια αυτούς που τιμούν σήμερα στην «κεφάλα» του Σβορώνου. Ηττοπαθείς στην πολιτική αρένα οι «χουντικοί» όμως λαοφιλείς σε πανηγύρια και επιδείξεις. Εύκολοι στον χειρισμό τους από τον ξένο παράγοντα και ανίκανοι να προβλέψουν το πολιτικό μέλλον γεγονός που το πλήρωσαν με την πολύχρονη φυλάκιση τους στα κάτεργα της μεταπολίτευσης.
Ψυχοπονιάρηδες με τους πολιτικούς τους αντιπάλους, σκληροί με τα παιδιά των «ελασιτών» που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα κάποιες φορές ή απλά πλήρωναν τα εγκλήματα των γονιών τους. Καχύποπτοι απέναντι στους ριζοσπάστες εθνικιστές και κυρίως απέναντι σε αυτούς που δεν τους έλεγε και πολλά η ελληνική πραγματικότητα αλλά τους «τραβούσε» το μεγαλείο της ευρωπαϊκής ιδέας. Τέκτονες κάποιοι από αυτούς επειδή έτσι νόμιζαν ότι θα κερδίσουν την εύνοια των στοών και φιλικοί απέναντι στους Ισραηλινούς Σιωνιστές και το ΚΙΣ αφού ουδέποτε αμφισβήτησαν την πολιτική του Ισραήλ. Με αυτούς είχαν να κάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου οι ακροαριστεροί και οι «αναρχικοί», όλοι αυτοί που έβλεπαν το «για ένα πουκάμισο αδειανό» να γίνεται πράξη στην καθημερινότητα τους.
«Είσαι κομμουνιστής;» ρώτησε ο δυσώδης ασφαλίτης τον Γεώργιο Βεντούρη σε ένα διάλλειμα του νεοφασιστικού συνεδρίου. Τόπος η Ρώμη και χρόνος λίγο πριν ανατραπεί το καθεστώς του Παπαδόπουλου. Μάταια προσπαθούσε ο νεολαίος επιστήμονας και «αριστερός εθνικοσοσιαλιστής» να αναλύσει το σκεπτικό του απέναντι στον άνθρωπο της κυβέρνησης της Ελλάδος η οποία απειλούσε με διώξεις και αποκλεισμούς τους Έλληνες «μισίνι» αν συνέχιζαν να αμφισβητούν τα έργα και τις ημέρες της «επανάστασης».
Χρήσιμο αρχείο το βιβλίο για το ΕΣΕΣΙ «Που πήγαν εκείνα τα παιδιά» αν θέλει κάποιος να γνωρίσει μια άγνωστη και σκοτεινή πτυχή της «επάρατης επταετίας». Άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι η «χούντα» σύμφωνα με το σλόγκαν της πολεμούσε τον «μαύρο και κόκκινο φασισμό» και θα έκανε το οτιδήποτε για να πείσει για τις αντιφασιστικές προθέσεις της τους φίλους και κυρίως τους εχθρούς της.
Τι ήταν όμως τελικά η «χούντα» είναι το ερώτημα που επανέρχεται. Για όσους μπορούν να αφαιρέσουν τις νοητικές παρωπίδες δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια μερίδα του στρατού (μικρότερη από ότι νομίζουν οι περισσότεροι) η οποία με τις ευλογίες της CIA πρόλαβε το πραξικόπημα των Στρατηγών που είχαν με την σειρά τους την ευλογία του Πενταγώνου. Επιβλήθηκαν επειδή ο πολιτικός κόσμος φοβήθηκε 200 αξιωματικούς και 2000 στρατιώτες.
Σε μια εποχή και περιοχή κρίσιμη για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ όπου οι Αμερικανοσιωνιστές χρειάζονταν μια χώρα στήριγμα και ως μετόπισθεν κυρίως για το Ισραήλ, μια περιοχή όπου οι βάσεις θα εξυπηρετούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών απέναντι στις άμεσες προκλήσεις της Μέσης Ανατολής. Παρά την αρχική δυσπιστία των Αμερικανών απέναντι στην ομάδα μερικών φανατικών αντικομμουνιστών αξιωματικών (βενιζελικών τάσεων στην πλειοψηφία τους) γρήγορα οι καπιταλιστές ξαναβρήκαν την ηρεμία τους αφού δεν είχαν τίποτα να χάσουν από τον Παπαδόπουλο και το γραφικό καθεστώς του.
Οι βάσεις θα συνέχιζαν να υπάρχουν, το κεφάλαιο θα συνέχιζε σε μια εποχή ανάπτυξης και εδραίωσης του φιλελευθερισμού να έχει τα υπερκέρδη του, ο προσανατολισμός της χώρας δεν θα κινδύνευαν να αλλάξει και όλα καλά και όλα ωραία για όλους. Το στρατιωτικό καθεστώς λόγω της έμφυτης πειθαρχίας δεν είχε παρά να οργανώσει τον καθησυχασμό του λαϊκού στοιχείου στέλνοντας στην Μακρόνησο και την Γυάρο τους «ενοχλητικούς» με την ευγενική χορηγία της ΕΣΑ, και δίνοντας μεροκάματα και δάνεια δηλαδή άρτο και θεάματα αλλά και έργα στους πολλούς μέχρι να τελειώσει η «παρένθεση».
Έτσι ονόμασαν οι ίδιοι οι Απριλιανοί το καθεστώς τους προαναγγέλλοντας άλλωστε την μελλοντική επαναφορά της εξουσίας στον σάπιο πολιτικό κόσμο που είχαν βάλει στον «γύψο» τελικά για λίγο. Όμως υπολόγιζαν χωρίς τον ύπουλο Καραμανλισμό, με τον οποίο διατηρούσαν επικοινωνία και του έστελναν την σύνταξη στο Παρίσι για να μην παραπονιέται ο «εθνάρχης». Ανιχνεύοντας κάποιος τον βηματισμό της επταετίας σε πολιτικό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι οι «χουντικοί» ουδέποτε ήθελαν να κάνουν την Επανάσταση πράξη και να «σπάσουν αυγά». Προωθώντας σε θέσεις ευθύνης κυρίως στην επαρχία τα πλέον ακατάλληλα πρόσωπα σταδιακά έθρεψαν το θεριό του παλιού πολιτικού κόσμου που για καιρό ήταν στην αδράνεια λόγω της αναγκαστικής αργίας.
Η απουσία ιδεολογικών αρχών, η μη στρατικοποίηση της νεολαίας, η έλλειψη του επαναστατικού λόγου και οι εκφορές εκείνης της αισθητικής που προκαλούσε το γέλιο στους πολλούς σύντομα αποδείχτηκαν παγίδες για τους ίδιους τους κυβερνώντες. Το πολυτεχνείο που αποδείχτηκε η χρυσοφόρα δεξαμενή για τα πρόσωπα της μεταπολίτευσης, ουσιαστικά είναι έργο και γέννημα της ίδιας της δικτατορίας. Αγνοώντας οι «χουντικοί» την επέλαση της «νέας αριστεράς» που ήταν συμπλήρωμα του κατευθυνόμενου ειρηνιστικού κινήματος σε ένα χρονικό σημείο που μύριζαν έντονα οι ναπάλμ του Βιετνάμ, οι διεργασίες των παλαιών αστικών κομμάτων που ενίσχυαν τους ανθρώπους τους στα κρίσιμα πόστα και προωθούσαν τα δικά τους σχέδια, ο θάνατος του Γκεβάρα που έγινε σύμβολο της επανάστασης μιας γενιάς που δεν έβρισκε απαντήσεις στους γέροντες του Κρεμλίνου είναι μόνο μερικά από τα «εμπυρεύματα» που προώθησαν τις εκρηκτικές κινητοποιήσεις των φοιτητών.
Παρά την πίεση της αστυνομίας και την ύπαρξη χιλιάδων πληροφοριοδοτών, τον σημαντικό αλλά ποτέ πλήρη έλεγχο του στρατού, την δίωξη των αριστερών και την ανοχή απέναντι στους δεξιούς που αντιδρούσαν η «χούντα» αποδείχτηκε πολύ γρήγορα ένας γίγαντας με πήλινα πόδια. Μερικές εκατοντάδες φοιτητές άοπλοι και με διαφωνίες μεταξύ τους έφεραν μέσα σε ελάχιστες ημέρες σε δύσκολη θέση τον Παπαδόπουλο, ο οποίος αγνοούσε τις διακυμάνσεις στο μυαλό των νέων και έσπευδε να φιλελευθεροποιήσει το καθεστώς προωθώντας τον Τέκτονα και φιλότουρκο Μαρκεζίνη κλείνοντας το μάτι στους παλαιούς πολιτικούς, προσδοκώντας να περάσει γρήγορα στην επόμενη φάση, αυτή της πλήρης επαναφοράς των αστικών κομμάτων και την τοποθέτηση του στρατού σε απλό παρατηρητή των ραγδαίων εξελίξεων παραγνωρίζοντας ότι κάποιοι δεν θα ήθελαν να μοιράσουν την εξουσία.
Οι φωτιές οι διαμαρτυρίες των φοιτητών οι συγκρούσεις με την αστυνομία και οι νεκροί του Νοέμβρη, υπήρξαν οι φυσιολογικές αντιδράσεις και εντάσεις μέσα σε ένα καθεστώς που είχε να επιδείξει υψηλό ΑΕΠ αλλά χαμηλό ηθικό, απουσία οράματος και πρότασης απέναντι σε αυτούς που τότε ζητούσαν απαντήσεις σε όλα και ήθελαν κάτι το διαφορετικό όπως τα περιγράφει γλαφυρά ο επίσημος προπαγανδιστής της «χούντας» Γεωργαλάς.
Η ανικανότητα του επίσημου μηχανισμού να κατευνάσει τα πνεύματα έφερε νομοτελειακά την αντίδραση της πιο «ακραίας» πτέρυγας του καθεστώτος που έβλεπε τον Παπαδόπουλο να σπεύδει να ζητήσει άφεση αμαρτιών από τους πολιτικάντηδες και στο θέμα της Κύπρου να διατηρεί για χρόνια μια μειοδοτική πολιτική και συνεχιζόμενη «λυκοφιλία» με τον Μακάριο, ενώ οι ίδιοι είχαν ως μόνη πολιτική πρόταση την λύση του Κυπριακού μέσα από την εκμηδένιση της Μακαριακής παράταξης, χωρίς όμως να υπολογίζουν την διαφθορά των προσώπων της στρατιωτικής ηγεσίας και τις υπόγειες διασυνδέσεις του ρασοφόρου με τα κρυφά κέντρα της εξουσίας.
Σάρκα από την σάρκα της άκρας δεξιάς η Απριλιανή κυβέρνηση οποία ευλογήθηκε και ενισχύθηκε από τον Αμερικανικό παράγοντα, έπαιξε τον ρόλο της στις γεωπολιτικές εξελίξεις και έφυγε από την εξουσία το ίδιο γρήγορα όπως και ήρθε. Οι φωνές για «ελευθερία και δημοκρατία» που ακούστηκαν εκείνο τον Νοέμβρη δεν ήταν παρά ο αντίλαλος στις άναρθρες κραυγές της «χούντας» η οποία νόμιζε ότι φτιάχνοντας δρόμους και άλλα έργα θα απαντούσε στις απαιτήσεις των καιρών και στην υπονόμευση των νεομαρξιστών.
Ο πολιτικός στρατιώτης ενάντια στην παρακμή της Δύσης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Διαδικτυακό κανάλι "Μαύρες Φλόγες"
Ένας από τους μεταπολεμικούς ριζοσπαστικούς φιλοσόφους - ακτιβιστές στην Ιταλία, ήταν ο Franco Freda.
Μεγάλος διανοούμενος με σύνθετες γνώσεις και καθαρά πλατωνικός σε όλο το πνευματικό φάσμα. Αποτέλεσε ένα σημείο αναφοράς για πολλούς νεαρούς ριζοσπάστες εθνικιστές της δεκαετίας του 1960 και 1970.
Έχει χαρακτηριστεί ως ο «ιδρυτής» της λεγόμενης «ναζιμαοικήςς» τάσης του 1968, αλλά οι ιδέες του παραμένουν πάντα επίκαιρες.
Το σημαντικότερο έργο του “Η διάλυση του συστήματος”, θεωρείται - και είναι - καθαρά αιρετικό και … επικίνδυνο, για την δεξιούς και ακροδεξιούς, αυτούς της παραίτησης και της δουλοπρέπειας.
Βαρύς, ανορθολογιστής και μελαγχολικός, με ένα είδος μηδενισμού θα έλεγα, παραμένει πάντα μια χορταστική τροφή για σκέψη.
Σε σύγκριση με τον μεγάλο φιλόσοφο Evola, ο μηδενισμός του Freda υπονοούσε έναν ακτιβισμό που επιτάχυνε τη διαδικασία της παρακμής και της καταστροφής, αν όχι της Δύσης, τουλάχιστον της Ευρώπης
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Κυκλοφορεί: η πτώση της Κομμουνιστικής Αλβανίας και ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός (του Γιώργου Μάστορα)
Η παρούσα έκδοση ασχολείται όσο πιο διεξοδικά γίνεται με το ζήτημα της κομμουνιστικής Αλβανίας, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα τελευταία χρόνια της ύπαρξής της.
Μετά από μια περιληπτική, αλλά όχι πρόχειρη, εξιστόρηση των πρώτων δεκαετιών της κομμουνιστικής διακυβέρνησης της Αλβανίας, γίνεται μια εμπεριστατωμένη έρευνα για το πώς οι εξελίξεις οδήγησαν στην κατάρρευση αυτού του καθεστώτος.
Επίσης, βλέπουμε τις συνθήκες διαβίωσης του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού κατά την διάρκεια της κομμουνιστικής διακυβέρνησης στην Αλβανία, καθώς και το πώς οδηγηθήκαμε στην νομική απαγόρευση της θρησκείας και την ποινικοποίηση της θρησκευτικής πίστης στην Αλβανία, σχεδόν μέχρι την πτώση του καθεστώτος.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον, ακόμη, έχει και η έρευνα που παρουσιάζεται σε αυτό το βιβλίο για τις κομμουνιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα που υποστήριζαν το αλβανικό καθεστώς.
Μια έκδοση, στην οποία περιέχονται στοιχεία που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας σε επίσημη Ελληνική έκδοση.
για περισσότερα εδώ ...
Εκδόσεις Reconquista: Το μανιφέστο του Επαναστάτη Εθνικιστή, François Duprat
Η δημιουργία του Εθνικιστικού κινήματος, του πρώτου κύκλου της επανάστασης, είναι επομένως η πιο επείγουσα πολιτική αποστολή των επαναστατών Εθνικιστών.
Αυτή πρέπει να προηγηθεί κάθε άλλης πρωτοβουλίας, διότι, χωρίς το Εθνικιστικό κίνημα, κάθε πολιτική Εθνικιστική επαναστατική δράση θα ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία, όπως συνέβαινε πάντα στο παρελθόν.
Η γέννηση του Εθνικιστικού κινήματος δεν μπορεί να αυτοανακηρυχθεί από την τάδε ή την δείνα ομάδα περισσότερο ή λιγότερο Εθνικιστική επαναστατική.
Πρέπει να είναι αποτέλεσμα εντατικής δουλειάς τόσο δογματικής όσο και πολιτικής και οργανωτικής.
Το Εθνικιστικό κίνημα μπορεί να υπάρξει παρά μόνο στο μέτρο που η επαναστατική Εθνικιστική ιδεολογία έχει γίνει λειτουργική, δηλαδή μετά την ανανέωση της πραγματικής αυτής σκέψης.
Δεν μπορεί επίσης να υπάρξει στο μέτρο που οι επαναστάτες Εθνικιστές δεν διαιθέτουν κατάλληλη εκπαίδευση και δεν εκπληρώνουν τις απαραίτητες λειτουργίες μέσα σε ένα επαναστατικό κόμμα (σχολές εκπαίδευσης στελεχών, θεωρητικά και ιστορικά περιοδικά, πολιτικά έγραφα, κριτική της επικαιρότητας κ.λπ.)
για περισσότερα εδώ ...
Μάης του ΄68, μια χαμένη ευκαιρία για τον ριζοσπαστικό εθνικισμό στην Ιταλία! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Με το παρακάτω άρθρο, θα κάνω μια ιστορική βουτιά στο παρελθόν, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου το εθνικοεπαναστατικό κίνημα στην Ιταλία, έχασε ένα πολύ σημαντικό «ραντεβού» με την ιστορία, που θα επηρέαζε και τα υπόλοιπα εθνικιστικά κινήματα στην Ευρώπη.
Και δυστυχώς όλα αυτά δεν έγιναν μάθημα στους εθνικιστές, που ακολούθησαν και αυτοί, οι περισσότεροι ίσως, μια κλασικά πατριωτική ακροδεξιά γραμμή, συμπλέοντας σε διάφορες μορφές με το Καθεστώς και τις παραφυάδες του, παίζοντας πάντα ύποπτους ρόλους ... το βλέπουμε άλλωστε και και σήμερα.
Μια προσπάθεια που αν τότε είχε επιτυχία, κανείς δεν ξέρει τι θα γινόταν μετά.
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.
Το 1970, ένας από τους λαμπρότερους διανοούμενους νεοφασίστες της εποχής, ο Adriano Romualdi, προσπάθησε να προτείνει μια εις βάθος ανάλυση της φοιτητικής διαμαρτυρίας του Μάη του΄68 και την μεγάλη ευκαιρία να πάρουν στις φοιτητικές εξεγέρσεις τα ηνία, οι εθνικοεπαναστάτες.
Μέσα από τους προβληματισμούς του προσπάθησε να ξεκαθαρίσει τις αιτίες για τις οποίες η εξέγερση της νεολαίας είχε στραφεί οριστικά προς τα αριστερά.
Ο Ιταλός διανοούμενος, πρώτα απ’ όλα υποστήριξε ότι η φοιτητική διαμαρτυρία, εκτός από το αποτέλεσμα της ζημιάς που προκάλεσε ο καταναλωτισμός και ο αμερικανισμός, αντιπροσώπευε την «εξέγερση των μακρυμάλληδων, των βρόμικων ανδρών, των μπολσεβίκων του σαλονιού, μιας νεολαίας που αντί για καμένη, θα μπορούσε να οριστεί ως κοιμισμένη»
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Αφού αποτύχαμε στην συντήρηση, πώς να τολμήσουμε την επανάσταση; (https://anaktisi-mag.gr/)
γράφει ο Άγγελος Δημητρίου
Το «πρόσωπο» δηλώνει την ταυτότητα. Δηλώνει την κατανόηση του εαυτού, την αυτεπίγνωση, την συνειδητότητα.
Το «πρόσωπο» δηλώνει επίσης την ετερότητα. Κάθε πρόσωπο είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο.
Τέλος, και πιο σημαντικό, το «πρόσωπο» δηλώνει την αναφορικότητα. Βρίσκεται - ακόμα και ετυμολογικά ο όρος - σε αναφορά προς κάτι το άλλο: βρίσκεται απέναντι στις παραστάσεις τις εξωτερικής πραγματικότητας και, το κυριότερο, βρίσκεται σε κοινωνία με το άλλο πρόσωπο.
Είναι λοιπόν, οι ταυτοτικές ετερότητες των προσώπων που συνιστούν την κοινότητα και αυτό αποτελεί μια οντολογική σταθερά πρωτογενή και πρωτόγονη, όσο και η ύπαρξη του ανθρώπου στον κόσμο.
Η κοινότητα πάλι, αποκτά την ιδιοπροσωπία της που την εκδηλώνει σαν πολιτισμική έκφραση. Διακρίνεται λοιπόν και η κοινότητα από ταυτότητα, ετερότητα, και αναφορικότητα.
Από την αυτοσυνείδηση μιας πολιτισμικής και φυλετικής μονάδας, από την μοναδικότητα των χαρακτηριστικών της, από την αλληλεπίδραση με άλλες πολιτισμικές προσεγγίσεις.
Παρότι τα παραπάνω έχουν ειπωθεί και αναλυθεί πάλι και πάλι, είναι σημαντική η υπενθύμιση της καταγωγικής ουσίας του έθνους, και κατ’ επέκταση, της ενεργητικής του μορφοποίησης, του εθνικισμού.
Τρία στοιχεία: ταυτότητα, ετερότητα, αναφορικότητα, συγκροτούν και συνέχουν το έθνος, απηχούν τις αρχέγονες καταβολές του, συγκροτούν την οντολογική του αλήθεια.
Και σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, αναπτύσσεται ο σημερινός εθνικισμός και διαμορφώνεται ο ρόλος του.
Στην κατανόησης της εθνικής ύπαρξης, ως ύπαρξης αξεδιάλυτης από τα δομικά της στοιχεία, την κοινότητα και το πρόσωπο, στον σεβασμό και την προάσπιση των στοιχείων αυτών. Στο πεδίο αυτό ο εθνικισμός παρουσιάζεται συντηρητικός, σαν πρόμαχος, σαν υπερασπιστής των ουσιωδών για την σύνολη ζωή του γένους.
Εκεί που ανακύπτει επαναστατικός, είναι στην δημιουργική πλαστικότητα, στην ζωντανή διαμορφωτική δύναμη με τις οποίες διαποτίζει το εθνικό σώμα.
Διότι δεν αρκεί η συντήρηση, αλλά είναι αναγκαία επίσης, η πολιτική αποκατάσταση, η εκφορά πολιτισμού, η ανάδειξη της ιδιομορφίας, ο πλούτος της δύναμης, η αναγεννητική ροή.
Σήμερα, τα τρία προαναφερθέντα στοιχεία βρίσκονται σε μια επικίνδυνη αχλή: Ποια είναι η ταυτότητα του ελληνισμού;
Διατυπώνονται γνώμες, υπάρχουν διαφορές και διχογνωμίες, όμως ποια είναι η ταυτότητα που έχει εσωτερικεύσει ο λαός, η πεποίθηση για τον εαυτό του, το παρελθόν και το μέλλον του; Άλλο τόσο ομιχλώδη είναι και τα άλλα δύο στοιχεία, τόσο στο φυλετικό όσο και στο πολιτισμικό πεδίο.
Επομένως, η διαπίστωση είναι ρεαλιστικά απαισιόδοξη: αφού
αποτύχαμε στην συντήρηση, πώς να τολμήσουμε την επανάσταση;
Jünger και Céline: Μια επικίνδυνη σχέση (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Με την βοήθεια του Ιταλού καθηγητή και μελετητή φιλολογίας, Gianluca Leggiero, σας παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα μιας σύντομης μελέτης του για τα δυο μεγάλα μυαλά του 20ου αιώνα και την διαμάχη τους.
Το 1932 είναι το έτος κατά το οποίο εκδόθηκε το “Voyage au bout de la nuit” (Ταξίδι στο βάθος της νύχτας) του Celine και το “Der Arbeiter” (Ο Εργάτης) του Ernst Jünger. Έργα μεγάλης σημασίας για τους δυο συγγραφείς που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα.
Στο τέλος της γαλλικής εκστρατείας κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, ο λοχαγός Jünger στάλθηκε στο γενικό επιτελείο της στρατιωτικής διοίκησης με έδρα το Παρίσι και εδώ είχε την ευκαιρία να συναντήσει πολλές φορές μεταξύ άλλων μεγάλων διανοούμενων και συγγραφέων, κατά τις περιβόητες λογοτεχνικές Πέμπτες στο σπίτι της Florence Gould, τον συγγραφέα εκείνου του “Ταξιδιού” που τον είχε εντυπωσιάσει «τόσο για τη δύναμη του στυλ του όσο και για τη μηδενιστική ατμόσφαιρα που προκαλούσε και αντανακλούσε πολύ καλά την κατάσταση εκείνων των χρόνων».
Στις πολλές συνεντεύξεις που έδωσε ο Γερμανός στοχαστής για τη συνάντηση με τον ιδιαίτερο χαρακτήρα Celine, θα την θυμάται πάντα με μάλλον δυσάρεστες τόνους, από τους οποίους αναδύεται μια βαθιά περιφρόνηση, ίσως εμβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι ανάμεσα στις διάφορες γνωριμίες που είχε κατά την παριζιάνικη περίοδο του, αυτή ήταν η μόνη που δεν αξιοποίησε να δείξει στοργή και θαυμασμό
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Ούτε Ουάσινγκτον - Ούτε Μόσχα: Η Δύναμη της Ευρώπης! (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
Σε έναν κόσμο όπου η Ευρώπη κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί όλο και περισσότερο, η έκκληση της Casa Pound Italia ακούγεται σαν κραυγή αφύπνισης. Η ήπειρος μας, το λίκνο του πολιτισμού και της ομορφιάς, βρίσκεται σήμερα συντετριμμένη ανάμεσα στη λογική της εξουσίας των Ηνωμένων Πολιτειών και της Ρωσίας, ανίκανη να διεκδικήσει τη δική της κυριαρχία. Είναι καιρός να αντιστρέψουμε την πορεία: η Ευρώπη πρέπει να διεκδικήσει ξανά το πεπρωμένο της και να επιστρέψει στο να είναι πρωταγωνιστής της ιστορίας
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Απόσπασμα από ομιλία του Mussolini στο Λυρικό θέατρο του Μιλάνο το 1944
«Σε αυτό το σημείο είναι απαραίτητο να πω λίγα λόγια για την Ευρώπη και για τη σχετική αυτή έννοια. Δεν θα έχανα χρόνο να αναρωτηθώ τι είναι αυτή η Ευρώπη, που αρχίζει και πού τελειώνει από γεωγραφική, ιστορική, ηθική, οικονομική άποψη, ούτε αν σήμερα μια προσπάθεια ενοποίησης θα έχει μεγαλύτερη επιτυχία από τις προηγούμενες.
Αυτό θα με πήγαινε πολύ μακριά. Περιορίζομαι στο να πω, ότι η ίδρυση μιας ευρωπαϊκής κοινότητας είναι επιθυμητή και ίσως ακόμη δυνατή, αλλά θα ήθελα να δηλώσω ρητά ότι δεν αισθανόμαστε Ιταλοί επειδή είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά αισθανόμαστε Ευρωπαίοι επειδή είμαστε Ιταλοί.
Η διάκριση δεν είναι λεπτή, αλλά θεμελιώδης. Όπως το έθνος είναι το αποτέλεσμα εκατομμυρίων οικογενειών που έχουν τη δική τους φυσιογνωμία, ακόμα κι αν έχουν τον κοινό εθνικό παρονομαστή, έτσι και κάθε έθνος πρέπει να εισέλθει στην ευρωπαϊκή κοινότητα, ως μια καλά καθορισμένη οντότητα, για να αποφευχθεί η ίδια η κοινότητα να ναυαγήσει στον διεθνισμό του σοσιαλιστικού σήματος ή να βλαστήσει στον γενικό και διφορούμενο κοσμοπολιτισμό της ιουδαϊκής και μασονικής ελίτ».
Για τη γέννηση του Φασισμού (https://logxi.com/)
Η γέννηση και η
επικράτηση του φασισμού στην Ιταλία, γεγονότα που σημάδεψαν την ιστορία του
«σύντομου» 20ού αιώνα, προξένησαν εξαρχής έντονο ενδιαφέρον και αναβρασμό σε
όλο τον κόσμο. Οι εξελίξεις αυτές προκάλεσαν εύλογα έντονη ανησυχία στο
νεοσύστατο και πολυσύνθετο γιουγκοσλαβικό κράτος, τη συνοχή και ακεραιότητα του
οποίου απειλούσε ευθέως ο ιταλικός ιμπεριαλισμός ήδη πριν από την άνοδο του
Μουσσολίνι στην εξουσία.
Προερχόμενος από αυτό τον απειλούμενο από τη φασιστική Ιταλία γιουγκοσλαβικό χώρο, ένας από τους σπουδαιότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα, ο Ίβο Άντριτς, είχε στην αρχή της διπλωματικής του σταδιοδρομίας την ευκαιρία να γνωρίσει από κοντά τον φασισμό στα πρώτα του κινηματικά βήματα και να παρακολουθήσει εν συνεχεία την εξέλιξή του σε καθεστώς και κράτος.
Τη γέννηση του φασισμού θα αναλύσει ο Ίβο Άντριτς με εκπληκτική οξυδέρκεια και ευγλωττία στα ελάχιστα πολιτικά κείμενα που έγραψε ποτέ. Τα σημαντικά αυτά κείμενα, μαζί με σχετικά άρθρα λογοτεχνικής κριτικής του Βόσνιου συγγραφέα, περιλαμβάνονται στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας.
για περισσότερα εδώ ...
Νεοεθνικιστικός ακροδεξιός αντιφασισμός (https://anaktisi-mag.gr/)
του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου
Μετά το 1945 η Ευρώπη γνώρισε από την «δημοκρατία» που ήρθε πέρα από τον Ατλαντικό, φέρνοντας με μίσος την καταστροφή, την κατοχή, την θλίψη, την παρακμή, την μιζέρια και τις νέες μαφιόζικες συμπεριφορές τύπου Far West, αλλά κυρίως την εκδίκηση για τους Ευρωπαίους.
Ο κλασικός αντιφασισμός, που δυστυχώς ήταν γνωστός από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και που πάνω του δημιουργήθηκε η νέα Ευρώπη, είχε σχεδιαστεί με τέχνη. Αρχικά από τα κομουνιστικά κόμματα και τους μηχανισμούς τους και τελικά επικυρώθηκε από την φιλελεύθερη καπιταλιστική Δεξιά ως λειτουργικό εργαλείο σταθεροποίησης της εξουσίας.
Τα τελευταία χρονιά όμως έχουμε κάτι πιο εξελιγμένο, σαν έναν πολύ πιο “λεπτό” αντιφασισμό, που αυτή τη φορά προέρχεται κατευθείαν από τη «δεξιά» και το μαγαζάκι της, την ακροδεξιά.
Πρόκειται για ένα μείγμα μίζερου συντηρητισμού, που απευθύνεται στους αφελείς πατριώτες αστούς, τους «μη με ενοχλείτε παρακαλώ», που ποτέ δεν κατάλαβαν τίποτα για την επαναστατική ιδέα και δράση των Εθνικοεπαναστατικών κινημάτων. Αντιθέτως έχουν υιοθετήσει μόνο τις αντιφασιστικές και αστικές διαστρεβλώσεις του εκάστοτε Καθεστώτος.
Ένα φαινόμενο αυτό βέβαια που υπάρχει εδώ και χρόνια και στην πατρίδα μας, ριζωμένο μέσα στην ακροδεξιά, σε εκείνη τη «σιωπηλή πλειοψηφία» που ήταν σκληρά μόνο αντικομμουνιστική, φιλελεύθερη και φιλοσιωνιστική, αλλά που λέρωσε τα χέρια της μόνο και μόνο για να ψηφίσει, εκείνο το κομμάτι της δεξιάς που λαχταρούσε την «αστική τάξη και πειθαρχία», για να υπερασπιστεί την ύπαρξή της από την επικείμενη «προλεταριακή επανάσταση» και που σε κάθε περίπτωση δεν την ενδιέφερε τίποτε άλλο
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Εθνικός Σοσιαλισμός: η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση (https://samuraithsdyshs.wordpress.com)
Ο 21ος αιώνας σύμφωνα με τον Φράνσις Φουκουγιάμα είναι ο αιώνας των ιδεολογικών αμφισβητήσεων και ο αιώνας της βαρβαρότητας κατά Κορνήλιο Καστοριάδη. Στην πραγματικότητα είναι το κλείσιμο του κύκλου του καπιταλισμού μέσα από μια ιστορική και οικονομική πορεία, που θέτει ζητήματα επιτάχυνσης τόσο οικονομικής όσο και ηθικής.
Η παγκοσμιοποίηση ή παγκοσμισμός, κατά Δημήτρη Κιτσίκη, είναι μια βιοθεωρία και κατ’ επέκταση μια οικονομική ενδυνάμωση κάποιων ολιγαρχών, οι οποίοι διεθνοποίησαν τα κέρδη τους με αποτέλεσμα να δημιουργήσουν μοχλούς πολιτικής επιβολής σε θεσμούς που εμποδίζουν το PAX ECONOMICA, π.χ. τα έθνη-κράτη
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ
Για την (Λευκή) Μουσική Δύναμη (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)
γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Θα ήταν αδιανόητο, άστοχο και ασύνδετο με την φυσική ροή και
την ανθρώπινη ψυχολογία, αν αντιλαμβανόμασταν την Μουσική ως ένα απλό ηχητικό
προϊόν, το οποίο έχει ως σκοπό και τελικό αποτέλεσμα απλώς την ακουστική
ευχαρίστηση των αυτιών μας. Τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά την δημιουργία Αληθινής
Μουσικής και όχι τα υποκατάστατά της, τα οποία παράγονται εξ ολοκλήρου από τους
ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Τα Υψηλότερα Νοήματα της Ζωής περιγράφονται τόσο
μέσα από την Μουσική όσο και από την ουσιαστική επίκληση σ' αυτήν.
Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια ξεκινούν με την επίκληση της Θεάς
και της Μούσας. Ο δημιουργός τους, ο Όμηρος, ως δεινός αναλυτής των παθών της
Ανθρώπινης Ψυχής και Αλάνθαστος Προγνώστης των διακυμάνσεων της διάθεσης τόσο
των προσώπων όσο και των συνόλων, αφήνει παρακαταθήκη Αξιών στην Αιωνιότητα.
Στα Δημοτικά Τραγούδια της Πατρίδας μας ξεπηδούν , σχεδόν ανά στροφή, το
Μεταφυσικό, ο Μύθος, ο Θρύλος, ο Μαχητής, η Θεϊκή Παρέμβαση, η Ωραία Γυναίκα, ο
κόσμος ο οποίος μπορεί να μην είναι αυτός που θέλουμε, αλλά εντός του βρίσκουμε
τις Μεγάλες Συγκινήσεις της Ζωής με τα Μεγαλειώδη Αισθήματα και την Ανείπωτη
Ένταση.
Σε ένα σύγχρονο επίπεδο, το Heavy Metal (με τα παρακλάδια
του), ως μια Δημιουργική Διέξοδος των Εσωτερικών Αναζητήσεων μέρους της
Ανήσυχης και Διερευνητικής Λευκής Νεολαίας, παίρνει Επάξια την σκυτάλη της
θεματολογίας των Δημοτικών Τραγουδιών και την εμπλουτίζει με έναν εξώκοσμο
γεμάτο Βασιλιάδες, Πριγκίπισσες, Ξωτικά, Νάνους, Μάγους και Μάγισσες, Αγγέλους
και Δαίμονες, Θεούς και Ημίθεους, Ήρωες, Ιππότες, Πολέμαρχους.
Δίχως το " άγγιγμα " της Μεταφυσικής και της Θείας
Πρόνοιας της Φύσης, η Μουσική θα έχανε το Ουσιαστικό Περιεχόμενό της. Ας
αντιληφθούμε, λοιπόν, την Μουσική και το Εσώτερο Μήνυμά της ως μια Ψυχική
Ανάταση και ως μια αντίστοιχη Εξύψωση της Έννοιας της Τιμής, η οποία "
τιμή " δεν έχει. Σε μια εποχή, μάλιστα, κατά την οποία κυριαρχεί, σε
σχεδόν απόλυτο βαθμό, η χυδαιότητα της ρήσης " όλα έχουν την τιμή τους
", συνοδευόμενη από την παράλληλης ηθικής ρήση " τα πάντα είναι το
χρήμα ". Πόσο " κοστολογείται " άραγε ο Έρωτας, η Φιλία, η
Πατρίδα, η Τιμή, η Πίστη, ο Σεβασμός, η Αξιοπρέπεια και οι άλλες Συγγενείς
Αξίες της Υγιούς Πνευματικής Ζωής;
Οι μαρξιστές καυχώνται για την αθεΐα τους και για την
απέχθειά τους προς την Μεταφυσική. Δεν τα αναγνωρίζει η " ταξική πάλη
"...Οι Φιλελεύθεροι καμαρώνουν για τον ίδιο ακριβώς λόγο... Δεν συμβαδίζουν
το Θείο και η Μεταφυσική με " το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης
", που μετράει τις ανθρώπινες σχέσεις με την μεζούρα της
εμπορευματοποίησης. Η νεοφιλελεύθερη σχολή του Σικάγο, των Φρίντμαν, Χάγεκ και
Μπέκερ, αντιλαμβάνεται τις Ηθικές Αξίες ως κάτι το οποίο δεν μετράει. "
Είναι δωρεάν ", επομένως " δεν τις χρειαζόμαστε ". Έχοντας την
λογική της εμπορευματοποίησης των πάντων, βλέπουν ολόκληρο τον κόσμο μόνο ως
" αγορά και κέρδος ".
Όμως τα Αισθήματα δεν μπορούν να έχουν ( την οποιαδήποτε)
τιμή. Όταν π.χ. έχεις χάσει κάποιον που Αγαπάς , ή όταν έχεις απολέσει την
Ηθική σου Ακεραιότητα, όσα κι αν είσαι διατεθειμένος να πληρώσεις, τίποτα δεν
μπορείς να επαναφέρεις , καθώς οι Ηθικές Αξίες του Εσωτερικού μας κόσμου δεν
αναγνωρίζουν καμία ανταλλακτική ερμηνεία. Ο όρος " τιμή " του
εμπορίου δεν έχει την παραμικρή σχέση ή σύνδεση με την Τιμή των Ηθικών Αξιών ,
η οποία ούτε πωλείται ούτε εξαγοράζεται από εκείνους που έχουν την Πλήρη Γνώση
και Συνείδηση του Περιεχομένου της.
Όλοι όσοι έχουν μια Ουσιαστική - Εσωτερική Σχέση και μη
επιδερμική - επιφανειακή επαφή με την Μουσική και με το Μήνυμα Εσωτερικής
Αναζήτησης και Αγαλλίασης που μεταφέρει, μπορούν να αντιληφθούν τον συνδετικό
κρίκο που την ενώνει με την Έννοια της Τιμής. Είναι αρκετά παρατηρητικοί, ώστε
να κατανοήσουν ότι εντός του εαυτού τους καλλιεργείται ο σπόρος μιας τόσο
απρόσιτης για τους άλλους υποσυνείδητης κατάστασης.
Επί της Ουσίας, δεν ασχολούνται αυτοί με την Μουσική, αλλά
Εκείνη είναι που " παίζει " εντός τους και Δημιουργεί Ενεργητικά και
Ευεργετικά. Πολύ περισσότερο, από αποσπασματικές ονειροφαντασίες Οικοδομείται
μια Αστείρευτη Έμπνευση , η οποία Οδηγεί στην Ερμηνεία του Μυστικού της
Αληθινής Ευτυχίας και Καθοδηγεί με Ατσάλινο Τρόπο τις Μεγάλες Μεταβολές της
Ζωής και της Ιστορίας. Από τα Άτομα, αυτή η αόρατη - μα τόσο φορτισμένη -
αίσθηση, εξαπλώνεται στις Συλλογικότητες και από εκεί στις Κοινωνίες που θέλουν
να ζήσουν Αληθινά και να Δημιουργήσουν
Πραγματικά.
Όσοι, λοιπόν, ακολουθούν την Ανόθευτη Φύση τους και η
Αντίληψή τους δεν έχει μολυνθεί από τις συμβάσεις , την ρουτίνα και τις
δανεικές σκέψεις, ακούνε Καθαρά το Μήνυμα του Βαθύτερου Εαυτού τους και
εφαρμόζουν τις Προσταγές του, Οδηγούμενοι από την πυξίδα της Μουσικής
Αναζήτησης. Υπακούοντας στην Φωνή της Συνείδησης τους, δεν πρόκειται να μείνουν
ακαθοδήγητοι ως προς τον Προορισμό τους.
Επομένως, ορίζοντας την Μουσική ως την μετάλλαξη της κοσμικής αντίληψης των Ανθρώπων για το πραγματικό και το φανταστικό , δοσμένη μέσα από την ηχητική πανδαισία, αντιλαμβανόμαστε τον Μελαγχολικά Πένθιμο, μα ταυτόχρονα τόσο Υπερήφανο , ήχο του Ηπειρωτικού Κλαρίνου, τον Βαρύ Μεταλλικό και συνάμα Πολεμικό Ήχο της Ηλεκτρικής Κιθάρας και τα άλλα συναφή μουσικά όργανα, ως την μέθοδο για να Αφουγκραστούμε την Αλήθεια και την Επίλυση των Ατσάλινων Μυστικών της, καθώς και να Θωρακίσουμε την Διαφύλαξη της Τιμής, τρεφόμενοι Ψυχικά από την Δική μας Μελωδία της Ευτυχίας!
Εθνικισμός σημαίνει «όλα ή τίποτα» (του 'Αγγελου Δημητρίου)
του Άγγελου Δημητρίου
Βαφτίσαμε τον συμβιβασμό, την οκνηρία, την δειλία, την
ενδοτικότητα, πολιτικό ρεαλισμό και σύνεση και διαλλακτικότητα. Και τότε ο
Εθνικισμός αφυδατώθηκε και γέρασαν πρόωρα τα ζωντανά του κύτταρα μέσα στις
συστημικές νοοτροπίες και διεργασίες της «πολιτικής» του συρμού.
Το κακό δεν είναι ότι η ζωή μας είναι φρικτή. Το κακό είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να ζουν αδιαμαρτύρητα, μέσα σε αυτήν την τακτοποιημένη φρικαλεότητα.
Πολύ περισσότερο, το κακό είναι ότι πάρα πολλοί πείθουν τον εαυτό τους «να αναζητά τις μικρές στιγμές ευτυχίας» ή ότι «υπάρχουν και χειρότερα», στο όνομα μιας φτηνής ροζουλί ψυχολογίας, μιας ρητορείας που άλλο δεν κάνει απ’ το να προωθεί τον συμβιβασμό με την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής.
Το «υπάρχουν και χειρότερα», είναι το άλλοθι των εξουσιαστών. Για το
«χειρότερο» που ζεις εδώ και τώρα, είναι η δικλείδα ασφαλείας για να «κάθεσαι
φρόνιμος».
Επί παραδείγματι, οι περισσότεροι θεωρούν «κεκτημένο»
και «πλεονέκτημα», το «δικαίωμα» στη μισθωτή σκλαβιά, που τους εξασφαλίζει μια
αναλώσιμη μικροαστική ζωή μέσα στην απέραντη χαβούζα κάποιας μεγαλούπολης.
Πρόκειται για την ανάγκη που γίνεται φιλότιμο, είναι τα
δεσμά που τα μετονομάσαμε σε στολίδια.
Για τον «αστό», αυτός εδώ είναι ο κόσμος του. Είναι
δημιούργημά του και ταυτόχρονα ο ίδιος αποτελεί προϊόν του. Εμείς ωστόσο
είμαστε καταγωγικά και ταυτοτικά, ξένοι προς την επιβληθείσα απάνθρωπη συνθήκη
του μοντερνισμού. Ξένοι προς τον πλαστικοποιημένο πολιτισμό του καπιταλισμού
και του λιμπεραλισμού.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς πια δεν «απελπίζεται».
Όλοι συνεχίζουν σαν αυτόματα να διαγράφουν παραπαίοντας την μικρονοϊκή τους
πορεία. Όμως, το μικρό μέρος της Ιστορίας που έλαχε να ζήσουμε δεν είναι παρά ο
επιθανάτιος ρόγχος ενός ολόκληρου πολιτισμού. Ένα ψοφίμι που επιμένει να
στέκεται στα σαπισμένα πόδια του, αγκομαχώντας για τα τελευταία του τυφλά
βήματα. Θα το προμηθεύσουμε με υποστηρικτικά δεκανίκια ή θα του δώσουμε την
χαριστική βολή;
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Οι Σπαρτοί
του Σ.Λ.
Οι Σπαρτοί
Το μαύρο χώμα κοχλάζει για την γέννα
Ανάσα βρυχηθμός προοίμιο της σάρκας
Τα δόντια του δράκου σπορά του πολέμου
Υψώνονται κορμιά έτοιμα για μάχη ηρωική
Λόγχες ξίφη θώρακες του θερισμού σημάδια
Πλήγματα στην σάρκα παράσημα ανδρείας
Ο Φόβος και ο Τρόμος του Άρη οι γιοί
Γεύονται το αίμα υμνούν το μακελειό
Για τους Θεούς κραυγή του σπαραγμού
Σπονδή στο μίσος δαιμόνων βρώση
Η πληγωμένη σάρκα λάβαρο του πανικού
Λύκοι ματωμένοι μυρίζουν την νίκη
Κοράκια ψάχνουν πριν το δειλινό
Ο Ερμής μαζεύει τις ψυχές για το φευγιό
Χόρτασε η μάνα γη αίμα πηχτό
Του Κάδμου η μοίρα όνειρο ζωντανό
Maurice Bardèche: Υπάρχει Αραβικός φασισμός; (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Περνάμε σε ένα ακόμη απόσπασμα από το ενδιαφέρον βιβλίο «Οι άγνωστοι φασισμοί», του Γάλλου διανοούμενου και συγγραφέα Maurice Bardèche. Ένα έργο με στοιχεία και περιγραφές για το φαινόμενο του φασισμού στην Ευρώπη τον 20ο αιώνα.
Καλή ανάγνωση.
Για πολλά χρόνια, όποτε συζητείται η αραβο-ισραηλινή σύγκρουση ή ο παναραβισμός, η λέξη φασισμός ανθίζει κάτω από τα στυλό ή στα χείλη των φιλοϊσραηλινών δημοσιογράφων. Ο Nasser φασίστας; Το Μπάαθ είναι φασιστικό;
Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε γρήγορα τους αναγνωρισμένους αραβικούς φασισμούς. Όταν η φασιστική μετάδοση εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο τη δεκαετία του 1930, επηρεάστηκαν και οι Άραβες.
Αλλά ήταν κάτω από την εθνικοσοσιαλιστική μορφή του όρου, καθώς η φασιστική Ιταλία - μη αντιεβραϊκή στις αρχές - που είχε εξολοθρεύσει τους Senussi της Λιβύης (ΣτΜ, είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικο-θρησκευτικό τάγμα στη Λιβύη και τις γύρω περιοχές, που ιδρύθηκε στη Μέκκα το 1837 από τους Grand Sanussi), δεν μπορούσε να γίνει δεκτή ως παράδειγμα προς μίμηση, παρά τις αραβόφιλες φιλοδοξίες του Duce και του «Σπαθιού του Ισλάμ» του.
Τα Εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα
εμφανίστηκαν σχεδόν παντού στις αραβικές χώρες.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Σκέψεις για τον Περονισμό, του Αdriano Romualdi (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό άρθρο, του Romualdi, στις
αρχές της δεκαετίας του 1970, που αφορά τον φαινόμενο του Περονισμού. Και
φυσικά η βαρύτητα της γνώμης του μεγάλου Ιταλού νεοφασίστα μετράει διπλά:
Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής μας είναι αναμφίβολα ο «περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά φασιστικά καθεστώτα καθώς η γενική του θέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό και μεταξύ των ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των φασιστικών κινημάτων μεταξύ 1920 και 1945.
Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο, νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, τόσο, που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.
Τέλος, η
μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και
η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές
γραμμές της εικόνας, σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Ramiro Ledesma Ramos: Σύγκριση Φασισμού - Λενινισμού (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
«Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Il Secolo αποφάσισε να στείλει έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο - τον Luciano Magrini - για ένα μήνα στη Ρωσία προκειμένου να αποκαλύψει στους Ιταλούς ότι στη «nella Russia bolscevika» τα πάντα έχουν αποτύχει, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του μπολσεβικισμού.
Αυτές ήταν οι παραμονές του βραδινού φωτός, που έκαναν τα πάντα θολά, νυχτερινά, στον ιταλικό αέρα. Καταιγίδες στο τέλος του πολέμου. Το εκκρεμές της πολιτικής ταλαντεύτηκε από το ένα άκρο στο άλλο. Δεξιά-αριστερά, αριστερά-δεξιά, σαν δύο εχθρικά χέρια που δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν στην ολοκληρωμένη υπηρεσία ενός ενιαίου σώματος.
Η Ρωσία ήταν επίσης ένα λυκόφως. Οι
πιο επιφανείς καταστροφολόγοι στη Δύση περιορίστηκαν στις επιφανειακές
φόρμουλες: ασυμβίβαστο= ασιατικό αίνιγμα, σλαβικό χάος, απροσδιόριστη άβυσσος ...
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Η ρεζέρβα του συστήματος από τον Περισσό (δίπλα στις ρασοφόρες ύαινες)
Παπάδες - Πολιτικοί - δήθεν αντισυστημικοί όλοι δουλεύουν μαζί!
Kultura Europa: Εθνικιστικός αντιφασισμός (https://anaktisi-mag.gr/)
"Θέλετε να καταλάβετε τον φασισμό; Κοιτάξτε τους εχθρούς που πολέμησε και ότι φυσικά, θα πρέπει να συνεχίσει να πολεμά, ακόμα και αφού τους σκοτώσει, γιατί θα ξαναγεννηθούν."
Φασισμός και πολιτισμός - Giovanni Gentile
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Σήμερα η Ευρώπη κυβερνάται από οικονομικές δυνάμεις και
τεχνοκράτες, όπως ο υπόλοιπος κόσμος και δυστυχώς περιορίζεται σε έναν απλό
γεωγραφικό χάρτη, τα σύνορα του οποίου αμφισβητούνται ακόμη και κατέχονται από
τις δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κέρδισαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τις
ΗΠΑ και την Ρωσία.
Στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, ο φαινομενικός δυισμός, πολιτικός και οικονομικός, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, ερμηνεύεται με τη συνήθη δυαδική λογική των κατηγοριών φίλος/εχθρός, καλός/κακός, που στην πραγματικότητα εμποδίζει τη σωστή εστίαση μιας επείγουσας ανάγκης, η οποία δεν μπορεί πλέον να αποποιηθεί μιας ευρωπαϊκής επιλογής σε κάθε τομέα: πολιτικό, τεχνολογικό, υπαρξιακό και πνευματικό.
Ταυτόχρονα έχει χαθεί και η ικανότητα διάκρισης
μεταξύ εχθρού και φίλου, καθώς και η βάση της έννοιας της Πολιτικής, της
κληρονμιάς του Carl Schmitt. Όλα αυτά δυστυχώς, προκαλούν μια «πολιτική
πλοήγηση εξ όψεως», που οδηγεί πολλούς να καταφύγουν στη «μικροπολιτική» των
αδιέξοδων του πατριωτισμού και εθνικισμού.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)