Ο Γιώργος Μάστορας είναι γνωστός για την προσφορά του στους
επαναστατικούς εθνικιστικούς κύκλους.
Υπερήφανο μέλος της ελληνικής εργατικής τάξης και μια από τις
κορυφαίες πένες της «Χρυσής Αυγής».
Σήμερα είναι αρωγός των Αυτόνομων συναγωνιστών και
ομάδων καθώς και συγγραφέας ποιοτικών ιστορικών βιβλίων.
Υπήρξε κορυφαία η συμβολή του
στην έκδοση κυκλοφορία και προβολή εθνικιστικών εφημερίδων περιοδικών καθώς και ιδεολογικών εκπομπών.
Ο συναγωνιστής που διέδωσε και ενίσχυσε την εθνικιστική ροκ σκηνή στην Ελλάδα αλλά
και λοιπά επαναστατικά αντιδημοκρατικά μουσικά ρεύματα.
Η ιδεολογική του συγκρότηση δεν μπορεί
να αμφισβητηθεί ενώ η ανυποχώρητη στάση του υπήρξε η αφορμή για να στοχοποιηθεί
από την παρακρατική antifa.
Η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει ένα
ακόμη άρθρο του.
Βίτσι - Γράμμος
και η ξενόδουλη Δεξιά
γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Κάθε χρόνο, στις 29 Αυγούστου, οι Μνήμες όσων επιμένουν
να Αντιστέκονται στην λήθη και την επιχειρούμενη παραχάραξη της Ιστορικής
Αλήθειας, επικεντρώνονται στην επέτειο της λήξης του Εμφυλίου ή
Συμμοριτοπολέμου.
Όπως και να
ονομαστεί εκείνη η τραγικήπερίοδος,
αυτό που έχει σημασία είναι πως οι αντανακλάσεις εκείνων των γεγονότων φτάνουν
μέχρι τις ημέρες μας ...
Δεν Ξεχνούμε εκείνους τους Έλληνες Στρατιώτες που
έδωσαν τις Μάχες, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και την Ζωή τους,
προκειμένου η Πατρίδα και ο Λαός να μην καταντήσουν ένα ακόμη τρόπαιο του
σοβιετικού "ερυθρού παραδείσου".
Από εκεί και πέρα, όμως, επ' ουδενί θεωρώ ότι πρέπει ως
Εθνικιστές να απολογούμαστε για τους τότε πολιτικούς αντιπάλους των
κομμουνιστών, για την μετέπειτα πορεία της Χώρας, αλλά να προβληματιζόμαστε
έντονα από το γεγονός ότι η Στρατιωτική Νίκη επί των υποταγμένων στις επιθυμίες
της Σοβιετικής Ένωσης εγχώριων μπολσεβίκων, εκφυλίστηκε πλήρως από τους
ντόπιους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου, οι οποίοι παρέδωσαν τον Τόπο
στις αδηφάγες ορέξεις του Αμερικανικού παράγοντα.
Αποτελεί Απαραίτητη Διευκρίνιση ότι οι Έννοιες του
Εθνικισμού με τον Πατριωτισμό διαφέρουν κατά πολύ. Ο Εθνικισμός, ως Κοσμοθεωρία
και Βιοθεωρία, είναι κάτι το Πολύ Πλατύτερο από την απλή αγάπη προς την
Πατρίδα. Αποτελεί Ιδεολογική Συνείδηση, Πολιτική Θεώρηση, Κοινωνική Πρακτική,
Μεταφυσική Πίστη.
Από την άλλη, ο Πατριωτισμός αποτελεί, στην καλύτερη
των περιπτώσεων, ένα άδολο και αγνό συναίσθημα απλής αγάπης προς την Πατρίδα,
χωρίς όμως κάποιο Βαθύ και Ουσιαστικό περιεχόμενο.
Σε άλλες περιπτώσεις,
ωστόσο, αποτελεί το άλλοθι του κάθε πατριδοκάπηλου πολιτικού απατεώνα,
προκειμένου να βαφτίσει ως " πατριωτικό " ότι αφορά τα στενά
συντηρητικά συμφέροντα του.
Τα φτωχά παιδιά των Ελλήνων Εργατών και Αγροτών, τα
οποία αντιτάχθηκαν νικηφόρα στα εγχώρια πιόνια του Στάλιν, δεν το έκαναν σε
καμία περίπτωση για νακαπηλεύονται, εκ
του ασφαλούς, τους Αγώνες και τις Θυσίες τους οι διάφοροι άκαπνοι και απόλεμοι
πολιτικάντηδες του Λαϊκού Κόμματος, της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας.
Δεν το έκαναν για να ξεπουλούν σήμερα οι διάφοροι "κομμουνιστοφάγοι ", τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη, την Ελλάδα στους
διεθνείς τοκογλύφους, στις ΗΠΑ, στα εβραϊκά συμφέροντα και οποιονδήποτε άλλον
ξένο παράγοντα.
Και επειδή, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό βλέπω και
ακούω από ορισμένους κάποιες απίθανες ατάκες, όπως π.χ. ότι "ο
Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Εθνικιστής" (!) ή από κάποιους άλλους ότι ο
ψευτοεθνάρχης ήταν "καλός"(!) μέχρι το 1974, αλλά μετά ήρθε
"χαλασμένος" (ύστερα από την άνετη και ξεκούραστη "αυτοεξορία" του στο Παρίσι), πρέπει να υπάρξει μια ξεκάθαρη
τοποθέτηση.
Από κάτι σάπιο δεν μπορεί να υπάρξει Αναγέννηση. Και η
ηγεσία της δεξιάς στην Ελλάδα ήταν πάντα σάπια, συναγωνιζόμενη την ηγεσία της
αριστεράς σε εθνικές μειοδοσίες. Ιδιαίτερα ο Καραμανλής ανέκαθεν ήταν ίδιος και
απαράλλαχτος και δεν "άλλαξε ξαφνικά ".
Η κυβέρνηση, της οποίας ηγείτο, ήταν αυτή που διέταζε
τους χωροφύλακες να ξυλοκοπούν βάναυσα τον Ελληνικό Λαό, ακόμη και να τον
δολοφονούν, επειδή κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει Υπέρ της Ενώσεως
της Κύπρου με την Ελλάδα.
Εκείνος ήταν που "έθαψε" την Ένωση αυτήν,
με τις επαίσχυντες και ανοιχτά προδοτικές συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου. Που
ρήμαξε και ερήμωσε την επαρχία, έκανε την Αθήνα μια απέραντη τσιμεντούπολη,
γιγάντωσετην ανεργία και οδήγησε
εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να καταφύγουν στην ξενιτιά για εύρεση εργασίας.
Που με την αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική που ακολούθησε, κατάφερε να
αναστήσει το βαριά τραυματισμένο ΚΚΕ, με αποτέλεσμα το καμουφλαρισμένο μετωπικό
εκλογικό σχήμα του (ΕΔΑ), 9 μόλις χρόνια από την στρατιωτική συντριβή του, να
κατορθώνει με 25% στις εκλογές του 1958 να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Ο
άξεστος, χυδαίος και με ανώμαλη ιδιωτική ζωή αυτός τύπος ήταν που καλλιέργησε,
σε συστηματική βάση, την αποπολιτικοποίηση της νεολαίας, με τραγικό αποτέλεσμα
όλα τα ανήσυχα και επαναστατικά νεανικά πνεύματα να στρέφονται προς την
αριστερά
Δεν είναι, επομένως, δυνατόν, στα πλαίσια του
αντικομμουνισμού, να κάνουμε "τα στραβά μάτια" στην απαράδεκτη
τακτική που ακολούθησε μετέπειτα το κράτος των νικητών της τραγικής περιόδου
1946 - 49. Μια τακτική, η οποία οδήγησε στην δορυφοριοποίηση της Χώρας μας από
τον αμερικανικό παράγοντα και - μέσα από τις πάμπολλες διαδρομές του
ελληνόφωνου δεξιού και αριστερού πολιτικού κόσμου - στην σημερινή οικτρή
κατάσταση που επικρατεί στην Πατρίδα μας.
Ο Εθνικισμός βρίσκεται Πάνω και Πέρα από τα
ανθελληνικά, αντιλαϊκά και στυγνά καθεστωτικά σχήματα της δεξιάς και της
αριστεράς. Η μεταπολεμική Ελλάδα αποτελεί το φρικτό αποτέλεσμα των
διακυβερνήσεως των κομμάτων του "δημοκρατικου τόξου", επομένως οι Έλληνες Εθνικιστές δεν είναι
υπεύθυνοι για την διαδρομή αυτήν, ούτε φυσικά χρειάζεται να απολογούνταιγια τα έργα και τις ημέρες της πατριδοκάπηλης
και ενδοτικής δεξιάς.
Την ώρα που στο Βίτσι και τον Γράμμο τσακιζόταν η
κομμουνιστική απειλή, από την πίσω πόρτα έμπαιναν ανενόχλητες η πολιτική
υποταγή στις ΗΠΑ, η οικονομική εκμετάλλευση από το ξένο κεφάλαιο και η εθνική
αποδόμηση από τους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου
Επειδή, λοιπόν, εκτός από αντικομμουνιστές είμαστε Πολύ
Περισσότερο αντικαπιταλιστές, γι' αυτό
και ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη Συνεχίζεται!
Μερικές φορές νιώθεις ότι θέλεις να αγκαλιάσεις την
εκείνητην άλλη πλευρά, μόνο και μόνο
για την κόλαση που μπορεί να ακολουθήσει.
Επειδή λοιπόν η παλιά πλευρά υπάρχει
τόσο καιρό, είναι τόσο συμπαγής και φαίνεται τόσο εξαχρειωμένη, που o Celine, ο
Hamsun και οι άλλοι το έχουν κάνεικατά
καιρούς.
Και δεν τους έχουν συγχωρέσει.
Στην προσπάθεια να ξεπεράσουν το Καλό και το Κακό (αν
υπάρχει κάτι τέτοιο), η ζυγαριά μερικές φορές γέρνει προς το Κακό (αν υπάρχει
κάτι τέτοιο) επειδή φαίνεται πιο ενδιαφέρον - ειδικά όταν οι συμπατριώτες σου
δέχονται τυφλά αυτό που τους λένε ότι είναι Καλό (και ποτέ δεν το αμφισβητούν).
Γενικά, οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν την τάση να μην
πιστεύουν αυτό που πιστεύει η πλειοψηφία των μαζών, και τις περισσότερες φορές
αυτό τους φέρνει κοντά στον στόχο - άλλες φορές καταλήγουν με τον κώλο τους στη
σκόνη, ειδικά στην πολιτική αρένα όπου οι νικητές υπαγορεύουν ποια πλευρά έχει
δίκιο.
Ο Pound κατέληξε με τον κώλο του στο πάτωμα και
εμείς, για να σώσουμε την ψυχή και τον
κώλο του, τον πετάξαμε ανάμεσα στους τρελούς, λέγοντας ότι το να συμπεριφέρεται
έτσι,ήταν πιο δυνατό από ότι μπορούσε να αντέξει.
Ωστόσο αν οι Φασίστες είχαν κερδίσει, νομίζω ότι ο
Poundθα ήταν ο πρώτος που θα τους είχε
επιτεθεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες.
Ήταν παγιδευμένος με έναν Ηττημένο
και ένας Ηττημένος δεν έχει κερδίσει ποτέ σε δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου,
μέχρι τώρα.
Επιπλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το τέλος του
Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η λεγόμενη διανόηση, τα πανεπιστήμια, τείνουν πάντα
προς τα αριστερά (με τεράστια ώθηση, ειδικά από το 1931 έως το 1947).
Και για
έναν καλλιτέχνη, η τάση προς τα αριστερά, ακόμη και προς την άκρα αριστερά,
θεωρείται πάντα όχι μόνο συγχωρήσιμη, αλλά και μια μορφή υψηλής δημιουργικής
ικανότητας.
Ο Pound δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία.
Charles Bukowski,
Ξανασκέφτοντας έναν από τους μεγάλους
«Όσοι σήμερα κρίνουν τα πολιτικά κινήματα που
χαρακτήρισαν τη σύγχρονη Γερμανία - εννοούμε αυτά που ξεκίνησαν μετά τον Α'
Παγκόσμιο Πόλεμο, που αναπτύχθηκαν με ποικίλους τρόπους κατά τη διάρκεια της
Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συνεχίστηκαν μέχρι την έλευση του Τρίτου Ράιχ του
Χίτλερ, ακολουθώντας μια πορεία αντίθετη προς τον Μαρξισμό - συνήθως καταλήγουν
σε απλοϊκές φόρμουλες, όπως φασισμός, κρυπτοφασισμός, ναζισμός, ρατσισμός: τύποι,
οι οποίοι μπορεί πράγματι να είναι χρήσιμοι σε ασήμαντες πολεμικές, αλλά οι
οποίοι δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη την πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ πιο
περίπλοκη και διαφοροποιημένη.
Στην πραγματικότητα, κατά την προαναφερθείσα περίοδο,
στη Γερμανία ασκήθηκαν πολλαπλές επιρροές, οι οποίες δεν μπορούν να ταυτιστούν
με τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως είναι συνήθως γνωστός.
Οι κυριότερες συνδέονται
μάλλον με ένα ρεύμα που μπορεί να χαρακτηριστεί με τον τύπο «Συντηρητική
Επανάσταση» και το οποίο φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο από τον
Χιτλερισμό, ακόμη και αν έχει υπάρξει κάποια παρέμβαση σε αυτόν και σε
ορισμένες περιπτώσεις, έχει συγχωνευθεί με αυτόν. Εκτός Γερμανίας, λίγα είναι
γενικά γνωστά για όλα αυτά».
Εμείς βέβαια σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά από
αυτό το σπουδαίο έργο - που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη -, ένα πράγμα
μπορεί σίγουρα να πούμε: λίγα είναι ακόμα γνωστά για τη Συντηρητική Επανάσταση
και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει, όχι μόνο εκτός Γερμανίας αλλά, μάλιστα και
στον ίδιο τον τόπο προέλευσης της.
Το Αζερμπαϊτζάν και η Αρμενία υπέγραψαν υπό την καθοδήγηση
του Λευκού Οίκου συνθήκη ειρήνης με γνώμονα το διαμετακομιστικό εμπόριο μεταξύ
τους.
Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξασφάλιση εμπορικών διαδρόμων της
Αμερικής στον Καύκασο όσο και την De Facto επίβλεψη της Ρωσίας στην περιοχή με
γνώμονα το φυσικό αέριο το οποίο περνάει από το Μπακού.
Η απώλεια του Αρτσάχ ή Ναγκόρνο Καραμπάχ από την Αρμενία
στον πόλεμο του 2018 είναι ένας ανοιχτός λογαριασμός των Αρμενίων με τους
Αζέρους όπου μάλλον φαίνεται να έκλεισε με αυτή την συμφωνία.
Ας μην
γελιόμαστε, τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ επιθυμούν να χωρίσουν σε σφαίρες
επιρροής τον Καύκασο προκειμένου να αποφύγουν εστίες πολέμου (όπως αυτή της
Ουκρανίας) οι οποίες θα θέτουν ζητήματα ανεξάρτητης πολιτικής με υποκείμενο το
εθνικό κράτος
«Αυτό που ένωσε και εξακολουθεί να ενώνει τους
εθνοκοινωνιστές με τον παλαιστινιακό λαό δεν είναι πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες,
ούτε τα φθηνά τεχνάσματα με τα οποία η αριστερά επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το
ζήτημα.
Είναι ο κοινός αγώνας για ελευθερία, αυτοδιάθεση,
αξιοπρέπεια απέναντι σε ένα πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό θηρίο που καταβροχθίζει
λαούς και πατρίδες.
Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι επιλογή, αλλά καθήκον απέναντι
στην Ιστορία, είναι όρκος τιμής προς τις γενιές που έρχονται»
Ο Roger Coudroy είναι ένα όνομα άγνωστο, ξεχασμένο μάλλον,
σαν μια σκιά που για πενήντα χρόνια στοιχειώνει τις φαντασιώσεις όσων έχουν
ονειρευτεί, έστω και μία φορά, να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να ζήσουν την
πληρότητα ενός ιδανικού, του δικού τους.
Για τον πρώτο Ευρωπαίο που έπεσε σε
παλαιστινιακό έδαφος δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο, παρά τον μεταθανάτιο θρύλο
του, ή σχεδόν αυτόν.
Κάποιοι λίγοι μόνο ξέρανε κάποτε, ότι ήταν ένας Βέλγος
μηχανικός που μεγάλωσε στη Γαλλία και εργάστηκε για την Peugeot στο Κουβέιτ,
πριν ενταχθεί στην Παλαιστινιακή αντίσταση και ότι ήταν 33 ετών όταν πέθανε
στις 3 Ιουνίου 1968.
Ακόμη και στο Διαδίκτυο δεν βρίσκει κάποιος πολλά. Αρκεί
να πούμε ότι υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του και κάποιες αναφορές
"Η δημοκρατία δεν είναι γεγονός. Είναι μια ιδέα. Αυτή η
ιδέα εμπνέει τους νόμους. Και αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί τους αποκαλύπτονται
όλο και πιο καταστροφικοί, καταστροφικοί και ολέθριοι, όλο και πιο εχθρικοί
προς τις φυσικές τάσεις των ηθών, την αυθόρμητη αλληλεπίδραση των συμφερόντων
και την ανάπτυξη της προόδου.
Γιατί; Επειδή η δημοκρατική ιδέα είναι ψευδής,
καθώς βρίσκεται σε αντίθεση με τη φύση. Επειδή η δημοκρατική ιδέα είναι κακή,
καθώς υποτάσσει διαρκώς τον καλύτερο στον χειρότερο, τον ανώτερο στον
κατώτερο".
"Η δημοκρατία είναι κακό, η δημοκρατία είναι
θάνατος".
Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν δεν κατέληξε πουθενά φαινομενικά, στην
πραγματικότητα αυτό που θέλουν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία είναι τον αφοπλισμό
της Ουκρανίας και την διχοτόμηση της χώρας σε Δυτική (Νατοϊκή) και ρωσική
σφαίρα επιρροής.
Η Ρωσία θέλει πάση θυσία να εξασφαλίσει το Ντονιέτσκ και το
Λουχάσνκ διότι έχει το πλεονέκτημα του πληθυσμού που είναι ρωσόφωνος και με το
πατριαρχείο της Μόσχας, ο δεύτερος λόγος είναι πως μαζί με την Κριμαία θα είναι
ο διάδρομος του φυσικού αερίου και του διαμετακομιστικού εμπορίου σε Ανατολή
και Δύση.
Οι ΗΠΑ θέλουν να εξασφαλίσουν την παρουσία τους στην περιοχή
διότι έχουν αντιληφθεί πως για πρώτη φορά στην μεταψυχροπολεμική ιστορία δεν
συζητιέται αμερικανική ατζέντα, αντιθέτως η Αμερική πρέπει να συζητήσει με
όρους "ηττημένου".
Η Ευρώπη στην προκειμένη δεν έχει δομημένη και συγκροτημένη
πολιτική με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένη τόσο απέναντι στην Ρωσία όσο και
στις ΗΠΑ παρότι για λόγους πολιτικής και όχι ηθικής επιβίωσης η Ευρώπη θα
επιλέξει το αμερικανικό άρμα.
Εν κατακλείδι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι τόσο το
πολιτικό όσο το υπαρξιακό και κυρίως η απουσία μακροπρόθεσμου γεωπολιτικού
στόχου προκειμένου να τεθεί ένα μελλοντικό πλάνο που θα τις
"εξασφαλίσει" την επιβίωση της καθώς τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ
αποτελούν εχθρικές δυνάμεις προς την ιδιοσυστασία της Ευρώπης.
Άλλωστε μαζί με την Ουκρανία στον Καύκασο παραβιάζεται και
το εθνικό συμφέρον της Αρμενίας οπού εκτός από το Αρτσάχ ο Πασινιάν παραχωρεί
εδάφη στο Αζερμπαϊτζάν που δεν κατακτήθηκαν με πόλεμο άρα ιστορικά έχουμε μια
επανάληψη του Ψυχρού Πολέμου οπού για να εξασφαλιστούν κάποια πλανητικά
συμφέροντα παραβιάστηκαν κάποια εθνικά δίκαια όπως το 1968 στην Τσεχοσλοβακία
και το 1974 στην Κύπρο.
Επίσης οι
δημοσιογράφοι εκ Ρωσίας που κάνουν τον (ψευδο)διαχωρισμό εθνικιστική Ουκρανία
και νόμιμη Ουκρανία είναι μια λεπτομέρεια που ουδείς την έθιξε διότι: με αυτή
την τοποθέτηση το Κρεμλίνο ουσιαστικά περνά ως μήνυμα την κύρια πολιτική του
απέναντι σε αυτό που ορίζουμε ως εθνική ανεξαρτησία διότι οι κήρυκες αυτού του αφηγήματος
επικαλούνται την ρωσική αυτοκρατορία δηλαδή το ρωσικό Imperium ως Status Quo.
Εν συνεχεία αυτή η
ρητορική είναι ο αντίποδας της αντινατιβιστικής πολιτικής της ΕΕ και των ΗΠΑ
που προωθούν μέσα από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα.
Με λίγα λόγια η
Ευρώπη για άλλη μια φορά ηττήθηκε διότι απουσιάζει στρατιωτικά και κατ'επέκταση
οικονομικά από τον παγκόσμιο χάρτη.
Ο Pierre-André Taguieff (γεννημένος στο Παρίσι το 1946)
είναι φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός ιδεών, διευθυντής έρευνας
στο Ινστιτούτο CNRS, τώρα πλέον συνταξιούχος.
Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris
Cité (μεταξύ 1978 και 1984), στη Σχολή Προηγμένων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών
(EHESS), στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, στο Διεθνές Κολλέγιο
Φιλοσοφίας και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (μεταξύ 1985 και
2005).
Τατελευταίατουβιβλίαπεριλαμβάνουν: “Pourquoi déconstruire ? Origines
philosophiques et avatars politiques de la French Theory” (Εκδόσεις H&O, 2022). “Le Nouvel Âge de
la bêtise” (Éditions de l’Observatoire/Humensis, 2023). “Le Nouvel Opium des
progressistes. Antisionisme radical et islamo-palestinisme”, (Gallimard, συλλογή “Tracts”, 2023). “Les Protocoles des
Sages de Sion des origines à nos jours” (Hermann, 2024).
Στην παρακάτω
συνέντευξη του σε γαλλική φιλοσοφική ιστοσελίδα, ανέφερε και ανέλυσε πολλά
ενδιαφέροντα θέματα που αφορούν πολιτικές έννοιες - άγνωστες αρκετά στην
Ελλάδα, στους κύκλους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που η φρασεολογία τους
έχει μείνει μέσα σε ένα αποστειρωμένο και φτωχό πλαίσιο.
Όροι και αντιλήψεις
που υπάρχουν στην Γαλλία εδώ και 200 τουλάχιστον χρόνια και υιοθετήθηκαν από
πολλά πολιτικά ριζοσπαστικά κινήματα σε Γαλλία , Ιταλία, Γερμανία.
Σημειώνω ότι
η χρήση του όρου «Δεξιά» που αναφέρεται παρακάτω στην μετάφραση, δεν έχει σχέση
με αυτήν που έχει σήμερα στην Ελλάδα.
Διαβάστε με προσοχή την πραγματικά πολύ
ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη και έπειτα μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης,
με την προϋπόθεση της γνώσης των διαφόρων όρων και φυσικά χωρίς τις άθλιες
ιδεολογικές παρωπίδες …
Το παρακάτω
εξαιρετικό κείμενο, είναι ένα άρθρο του μεγάλου Γερμανού στοχαστή, Ernst Junger,
στην εφημερίδα “Die Standarde”, στις 29 Νοεμβρίου 1925 και περιλαμβάνεται μαζί
με άλλα πολλά δυνατά άρθρα του, στο δίτομο έργο “Πολιτικά και πολεμικά
κείμενα”.
Είμαστε στην Γερμανία την εποχή της Βαϊμάρης, ακριβώς στην καρδιά της
ταραχώδους δεκαετίας του 1920, με τις πολλές ανακατατάξεις, τις αιματηρές
αναταραχές και τις ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις.
Εκείνα τα χρόνια η αξιολόγηση
του Junger για τον Εθνικοσοσιαλισμό ήταν ακόμη σαφώς θετική. Μάλιστα στις 9
Ιανουαρίου του 1926, παρείχε ένα ειδικό αντίτυπο του βιβλίου του “Feuer und
Blut”, με μια ειδική αφιέρωση στον Hitler.
Έγραφε στην αφιέρωση τα εξής: «Στον
Εθνικό Fuhrer, Adolf Hitler! – Ernst Junger». Λεπτομέρειες αναφέρει ο Schwarz,
στο έργο του “Der konservative Anarchist” (Ο Συντηρητικός Αναρχικός).
Η
απάντηση του Hitler φέρει ημερομηνία 27 Μαΐου 1926 και συνοδευόταν από μια
επιστολή στην οποία, εκτός από το ότι διαβίβασε τις γραπτές ευχαριστίες του
στον Junger, τόνιζε ότι είχε διαβάσει «όλα» τα γραπτά του. Η
Εθνικοεπαναστατική τάση της Συντηρητικής Επανάστασης, που ανήκε ο συγγραφέας,
φαίνεται από το ύφος των γραπτών του
Στη σημερινή εποχή βλέπουμε ολοένα και πιο έντονα μία
απαξιωτική στάση απέναντι στις γυναίκες και θα μιλήσω κυρίως για τον ελληνικό
εθνικιστικό χώρο. Η γυναίκα για πολλούς "πατριάρχες" του χώρου μας
εξιδανικεύεται αποκλειστικά μόνο ως "μάνα του έθνους" και είτε
θεωρείται κατώτερη σε όλα είτε ασταθής και εμπόδιο στις παραδοσιακές αξίες.
Πάντα παρουσιάζεται ως υπεύθυνη για την παρακμή της κοινωνίας όταν δεν
συμμορφώνεται με τους κανόνες που οι "κύριοι" αυτοί πλάθουνε στο μυαλό
τους.
Σύμφωνα με τους "πατριάρχες" του ελληνικού
εθνικιστικού χώρου πρέπει να έχει μόνο βιολογικό ρόλο που εννοείται είναι
σημαντικός και καθόλου πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό ρόλο. ΛΑΘΟΣ!
Η προσφορά της γυναίκας στην πατρίδα μας την Ελλάδα είναι
τεράστια καθώς και στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία που τόσο αγαπάνε όλοι αυτοί
οι δήθεν εθνικιστές που η ασχετοσύνη τους έχει πιάσει πάτο βαρελιού. Η ελληνική
μας ιστορία είναι βαθιά ποτισμένη με το αίμα γυναικών. Από τα βουνά της Μάνης,
το Σούλι, την Κρήτη και την Μακεδονία
03.01.2020 - Δήλωση της Άισα κόρης του Καντάφι: «Αν κανένας από σας δεν είναι ικανός να σταθεί έναντι του
Τούρκου εισβολέα, τότε παραμερίστε και αφήστε τις γυναίκες της Λιβύης να
αναλάβουν»
Κυκλοφορεί σε επιλεγμένα εθνικιστικά βιβλιοπωλεία!
Στις ερωτήσεις απαντάει ο Λίβυος Al Naseri Al Arabi, ενώ την μετάφραση έκανε ο Μαυρομετωπίτης
Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για την πτώση της Λιβύης και
την ανατροπή της επανάστασης της 1ης Σεπτεμβρίου του ‘69*;
Το ΝΑΤΟ είναι υπεύθυνο για την πτώση της Λιβυκής
Αραβικής Τζαμαχιρίγια. Η Δύση και ο Διεθνής Σιωνισμός συμμάχησαν για την
ανατροπή οποιασδήποτε επαναστατικής ηγεσίας στον Αραβικό κόσμο που μπορεί να
αποτελέσει απειλή για το σχέδιο του Μεγάλου Ισραήλ. Υπάρχουν τηλεοπτικά πλάνα του ίδιου του Νετανιάχου να
ζητά την πτώση της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια.
Ενορχήστρωσαν μια ψεύτικη εξέγερση, βοήθησαν τους
τρομοκράτες της Αλ Κάιντα να εισρεύσουν από την Αίγυπτο και την Τυνησία (μετά
την αποσταθεροποίηση που σημειώθηκε εκεί) και σχημάτισαν έναν μισθοφορικό
στρατό επί τόπου, μαζί με τρομοκράτες των Λιβυκών φυλακών που δραπέτευσαν.
Ήταν σχέδιο του ΝΑΤΟ από την αρχή. Παράλληλα
βομβαρδισμοί από τον ουρανό και οι τρομοκράτες για να κάνουν την επίγεια
δουλειά. Ήταν ένας παράνομος Ιμπεριαλιστικός πόλεμος που διεξήχθη εναντίον του
μεγαλύτερου επαναστάτη ηγέτη της εποχής μας.
Πολλές κυβερνήσεις στήριξαν την παράνομη επίθεση όμως και
πολλοί λαοί διαφώνησαν
Ναι. Γνωρίζουμε πλήρως όλα τα έθνη που συμμετείχαν στον Συνασπισμό, συμπεριλαμβανομένων των αντιδραστικών και προδοτικών Αραβικών
κρατών του Κόλπου.
Δεν εξισώνουμε τις κυβερνήσεις με τις μάζες/λαό.
Τρέφουμε μεγάλο σεβασμό και θαυμασμό για τον ελληνικό λαό και γνωρίζουμε ότι ο
λαός της Ελλάδας στάθηκε στο πλευρό της Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίγια, όπως
είπε ο ίδιος ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι στις ομιλίες του το 2011:
«Ο λαός τους (ο λαός των κυβερνήσεων του συνασπισμού
του ΝΑΤΟ) είναι μαζί μας. Υπάρχουν διαδηλώσεις παντού που μας υποστηρίζουν. Ο
δικός τους λαός είναι εναντίον τους».
Πως ακριβώς πέθανε ο Συνταγματάρχης Καντάφι;
Υπάρχουν πολλά ψέματα και παρανοήσεις σχετικά με το πώς
πέθανε ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι. Η Δύση επινόησε την αφήγηση ότι
παγιδεύτηκε σε μια τρύπα σε έναν αγωγό υδροδότησης, ότι ο λαός της Λιβύης ήταν
αυτός που τον σκότωσε, και ότι παρακάλεσε για έλεος πριν τον πυροβολήσουν.
Όλα αυτά είναι ψέματα και μια απροκάλυπτη εκστρατεία
δυσφήμισης για να παρουσιάσουν τον Αδελφό και Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι ως
δειλό.
Φυσικά, θέλουν να παρουσιάσουν τον άνθρωπο που τους
αψήφησε ως αδύναμο, και δεν θέλουν να τον κάνουν ήρωα ή να του δώσουν τη δόξα
που του αξίζει.
Έχω μιλήσει με πολλούς επιζώντες από την νηοπομπή του
Αδελφού και Ηγέτη. Όλοι μου έχουν πει, λίγο πολύ, την ίδια ιστορία.
Αυτή είναι μια μαρτυρία ενός από τους επιζώντες
συντρόφους και στρατιώτες από την νηοπομπή του Αδελφού Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι
που χτυπήθηκε από το ΝΑΤΟ, στις 20-10-2011.
«Πεινούσαμε και διψούσαμε μέσα στη γειτονιά του τομέα
2, τα στομάχια μας γουργούριζαν, μας τελείωναν οι προμήθειες και το ηθικό μας
έπεφτε. Οι μάχες ήταν σφοδρές, το ΝΑΤΟ μας βομβάρδιζε όλη μέρα και νύχτα, οι
μισθοφόροι μας χτυπούσαν δειλά από ψηλά κτίρια, προσπαθώντας να μας ξεχωρίσουν
έναν προς έναν.
Έπρεπε να κινούμαστε ακουμπισμένοι στους τοίχους, σκυμμένοι και
σερνάμενοι για να βρούμε καταφύγιο από τους ελεύθερους σκοπευτές τους και τα
γρήγορα πυρά. Έριχναν πυραύλους Grad πάνω από τα κεφάλια μας 24 ώρες το 24ωρο,
7 ημέρες την εβδομάδα.
Πολλοί από τους άντρες χτυπήθηκαν από θραύσματα. Τις
τελευταίες 2 ημέρες προσπαθούσαν να μας αναγκάσουν να φύγουμε, μας είχαν
χτυπήσει με ένα τοξικό αέριο, πολλοί άντρες έπεσαν τις τελευταίες μέρες.
Ο αδελφός Μουτασίμ ηγούνταν της άμυνας, μπορώ να πω ότι
ήταν γενναίος και προνοητικός και ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή.
Ο Μουτασίμ γνώριζε ότι αφού μας είχαν χτυπήσει με
τοξικό αέριο δεν μπορούσαμε να μείνουμε άλλο μέσα και έτσι αποφάσισε ότι έπρεπε
να διασπάσουμε τις εχθρικές γραμμές προς το Τζάρεφ, ένα χωριό 30 χλμ. δυτικά
της Σύρτης.
Την αυγή της 20ής Οκτωβρίου, ήρθε η ώρα.
Ετοιμάζαμε τα
φορτηγάκια που είχαμε αφήσει, πολλά από τα τεχνικά μας εργαλεία είχαν
καταστραφεί από το ΝΑΤΟ, αλλά είχαμε κρύψει περίπου 30 αυτοκίνητα σε 30
διαφορετικά γκαράζ. Μας έλειπε η βενζίνη, είχαμε αποθηκεύσει μερικά βαρέλια σε
κάποια υπόγεια.
Καταφέραμε να γεμίσουμε τα φορτηγά μέχρι το ένα τέταρτο
περίπου. Όταν όλοι ετοιμάστηκαν, κοίταξα γύρω μου και είδα ότι οι άντρες μας
ήταν απογοητευμένοι, αλλά καθώς μετακινούσα το βλέμμα μου πιο κάτω στο δρόμο,
είδα έναν ηλικιωμένο να πλησιάζει με το τουφέκι του στο χέρι.
Ήταν ο Αδελφός Ηγέτης και μαζί του ο Abu Baker Younis
Jaber . Αμέσως το ηθικό μας ανέβηκε στα ύψη και όλοι ένιωσαν δέος.
Ο Αδελφός Ηγέτης σήκωσε το τουφέκι του στον αέρα και
είπε «Γιοι της επανάστασης της Αλ Φατάχ, τρέξτε στο μαρτύριο, τρέξτε στη Τζάνα.
Ας δείξουμε στον εχθρό ποιοι είναι οι στρατιώτες της Αλ Φατάχ, πεθαίνουμε
σήμερα, Αλλάχ Ακμπάρ».
Όλοι άρχισαν να φωνάζουν «Αλ Φατάχ, Αλ Φατάχ». Υπήρχαν
δάκρυα στα μάτια μου, αυτή η συγκεκριμένη στιγμή ήταν απερίγραπτη.
Το αυτοκίνητο του Αδελφού Ηγέτη ήταν ένα Land Cruiser,
οπότε ένας από τους άντρες τον πλησίασε και του είπε
«Αδερφέ Ηγέτη, δεν πρέπει
να μπεις σε αυτό το Cruiser, θα γίνει στόχος, θα ξέρουν ότι υπάρχει κάποιος
σημαντικός μέσα, έλα στο αυτοκίνητο μου».
Θυμάμαι τον Αδελφό Ηγέτη να τον χτυπάει στον ώμο και να
του λέει «Γιε μου, αν καβαλήσεις την καμήλα, μην κρύψεις ποτέ το πρόσωπο σου».*
«Είμαι μόνο ένας από εσάς, γιε μου».
* = Λιβυκός ιδιωματισμός, που σημαίνει ότι αν πρόκειται
να υπερασπιστείτε κάτι, μην προσπαθήσετε να κρυφτείτε.
Έτσι, η αυτοκινητοπομπή του Αδελφού Ηγέτη Καντάφι
βομβαρδίστηκε και δηλητηριάστηκε με αέριο. Ο Μάρτυρας Abu Baker Younis Jaber
πέθανε αμέσως ως συνέπεια του βομβαρδισμού και του δηλητηριώδους αερίου, οι
επιπτώσεις του οποίου ήταν εμφανείς στο κυανώδες πρόσωπο του αργότερα.
Μετά τον βομβαρδισμό, το ΝΑΤΟ διέταξε τους πράκτορες
του να πλησιάσουν το σημείο, αναζητώντας έναν τραυματία 69χρονο, που
αιμορραγούσε από το κεφάλι και την κοιλιά του από τα θραύσματα, αποπροσανατολισμένος
από το νευροπαραλυτικό δηλητήριο ο οποίος παρόλα αυτά εξακολουθούσε να
αντιστέκεται με το πιστόλι στο χέρι μέχρι που το αιμόφυρτο και πονεμένο σώμα
του τον εγκατέλειψε.
Στη συνέχεια τον περικύκλωσαν και τον αφόπλισαν, τον
ξυλοκόπησαν και τον ακρωτηρίασαν σαν αγέλη δειλών και βρώμικων λύκων που
δαγκώνουν και ροκανίζουν τη σάρκα ενός χτυπημένου τραυματισμένου Λιονταριού.
Ο Αδελφός και Ηγέτης, λιπόθυμος και εξασθενημένος από
την απώλεια αίματος, παραπατώντας για να νικήσει τον εχθρό, πέθανε ένδοξα στο
πεδίο της μάχης βρυχώμενος σαν λιοντάρι.
(Σημ.Μεταφρ: η χαριστική βολή σε αυχένα και κεφάλι επήλθε
μετά από προφορική εντολή της Χίλαρι Κλίντον. Λίγες ημέρες μετά ο εκτελεστής του
Συνταγματάρχη Καντάφι που επιδείκνυε το χρυσό πιστόλι του ως λάφυρο και φορούσε καπέλο
Αμερικανικής ομάδας μπέιζμπολ … βρέθηκε νεκρός ως μια δίκαιη πράξη εκδίκησης εκ μέρους της Λιβυκής εθνικής αντίστασης)
Ως πράξη χαιρεκακίας, χορταίνοντας τα άρρωστα μυαλά
τους και ξεχύνοντας την απεριόριστη μνησικακία που συσσώρευαν εναντίον του για
42 χρόνια, το ΝΑΤΟ και τα πιόνια του επέδειχναν το γεμάτο σφαίρες πτώμα του σε
ένα ψυγείο για μέρες σε όλο τον κόσμο να το κοιτάζει, στέλνοντας ένα μήνυμα ότι
αυτό είναι το τέλος όποιου τολμά να τους αψηφήσει.
Οι Ιμπεριαλιστές ήθελαν πάντα να αμαυρώσουν την εικόνα
των ηρώων μας και να πουν στον κόσμο ότι ήταν δειλοί και ποτέ τους αρκετά
γενναίοι για να τους αντισταθούν, ότι δεν άξιζαν ένα ένδοξο τέλος.
Αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι μάρτυρες μας πέθαναν
αντιστεκόμενοι σε αυτούς και στην αποικιακή τους βαρβαρότητα, πέθαναν
προχωρώντας μπροστά χωρίς να κάνουν πίσω, και το καθαρό τους αίμα που έβρεξε το
έδαφος μας δεν έρευσε μάταια.
Τι απέγιναν οι ένοπλοι σύντροφοι αλλά και οι συντρόφισσες του όπως της 77ης Ταξιαρχίας ή γνωστή ως «Φρουρά των Αμαζόνων» της οποίας την στελέχωση και οργάνωση
βοήθησε η Ανατολική Γερμανία ;
Πολλοί από τους φρουρούς του Αδελφού και Ηγέτη
Μουαμάρ αλ-Καντάφι πέθαναν στη μάχη εναντίον του ΝΑΤΟ και του μισθοφορικού
στρατού ξηράς του. Τόσο άνδρες όσο και γυναίκες φρουροί. Κάποιοι επέζησαν και
αφηγούνται τις ιστορίες για το τι συνέβη στη Λιβύη και πώς το ΝΑΤΟ κατέστρεψε
το πιο ευημερούν έθνος της Αφρικής.
Τελικά οι μισθοφόροι που πολέμησαν το καθεστώς που
υποστηρίχτηκαν από τον γιο του Παπανδρέου μέχρι το ελληνικό Indymedia… ήταν
πιόνια των ΗΠΑ και χρήστες ουσιών;
Απολύτως. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό. Αυτός
είναι ο ίδιος μισθοφορικός στρατός που μάχεται παντού για τα συμφέροντα της
Δύσης. Ο ίδιος τρομοκρατικός στρατός που δημιούργησαν και πολεμούν γι' αυτούς
στο Αφγανιστάν, την Υεμένη, τη Λιβύη και τη Συρία.
Ένας Θεός ξέρει πού αλλού θα
τους αναπτύξουν για να καταστρέψουν ένα άλλο κυρίαρχο έθνος.
Ο λόγος της επέμβασης ήταν επίσης τα έργα υδροδότησης
και το πλάνο του ηγέτη σας για μια ανεξάρτητη Αφρική;
Σωστό. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τον πόλεμο κατά της
Λιβυκής Αραβικής Τζαμαχιρίας. Αλλά αναμφίβολα, το όραμα του Αδελφού και Ηγέτη
για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής, με έναν αφρικανικό στρατό, ένα
αφρικανικό διαβατήριο, μία αφρικανική οικονομική αγορά και ένα αφρικανικό
νόμισμα, το Χρυσό Δηνάριο, ήταν ο κύριος λόγος.
Γινόταν πραγματική δουλειά και
η Αφρικανική Ένωση πέτυχε πολλά. Η Λιβύη έχτιζε μια νέα πόλη, που ονομαζόταν Αφρικανική
Οικονομική Πόλη, περίπου 90 χιλιόμετρα δυτικά της Σύρτης, η οποία υποτίθεται
ότι θα ήταν η έδρα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αφρικής, και εκεί επρόκειτο να
χτιστεί ένα Αφρικανικό Κοινοβούλιο.
Εκατοντάδες Ευρωπαίοι σας στήριξαν στις ύστατες μάχες.
Ανάμεσα τους και κάποιοι Έλληνες. Ποια η άποψη σου για αυτούς;
Τρέφω μεγάλο σεβασμό για όλους τους ελεύθερους λαούς
του κόσμου που στάθηκαν δίπλα και πολέμησαν στο πλευρό της Λιβυκής Αραβικής
Τζαμαχιρίγια ενάντια στις τυραννικές και σατανικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Ποια ήταν η ιδεολογία της επανάστασης;
Ο Αδελφός και Ηγέτης πίστευε στη Λαϊκή Πολιτεία, ίδρυσε
το πρώτο Κράτος των Μαζών στον κόσμο, δηλαδή την Τζαμαχιρίγια. Ήταν Σοσιαλιστής
και απέρριπτε τον Καπιταλισμό.
Μπορείτε να διαβάσετε και να μελετήσετε το
Πράσινο Βιβλίο και τις 3 σειρές Σχολίων στο Πράσινο Βιβλίο, για να μάθετε
περισσότερα για τις κοινωνικές απόψεις του Αδελφού και Ηγέτη.
Ποια η άποψη του Καντάφι για την Ελλάδα και τους Έλληνες:
Ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι αγαπούσε την
Ελλάδα*. Αγαπούσε τη φιλοσοφία και το φιλοσοφικό του έργο παρουσιάστηκε στο
Πράσινο Βιβλίο.
Θαύμαζε το γεγονός ότι η Ελλάδα ήταν μια από τις κύριες
γενέτειρες της φιλοσοφίας και εκτιμούσε τη βαθιά ιστορική σχέση μεταξύ Αράβων
και Ελλήνων.
Ο Αδελφός και Ηγέτης πάντα κήρυττε στους λαούς του
κόσμου, συμπεριλαμβανομένου του ελληνικού λαού, να καταργήσουν την ψεύτικη
δημοκρατία δυτικού τύπου και να υιοθετήσουν την αληθινή Λαϊκή Πολιτεία, μια κοινωνία
βασισμένη στην Τζαμαχιρίγια.
Πολλά από αυτά που είπε επαληθεύτηκαν. Ήταν ένας «προφήτης»
;
Ο αδελφός ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι ήταν σίγουρα ένας
μεγάλος επαναστάτης και ένας απίστευτος οραματιστής. Ήταν μελετηρός και πολύ
έξυπνος.
Καθ' όλη τη διάρκεια των δεκαετιών του '70, του '80 και
του '90, σε ολόκληρη τη Δύση και δυστυχώς και στον Αραβικό κόσμο και στην
Ανατολή γενικότερα, απεικονιζόταν ως τρελός, παράφρων και ένας ασταθής άνθρωπος
που έλεγε απίστευτα πράγματα.
Η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης ήταν ισχυρή. Ωστόσο,
ο χρόνος απέδειξε ότι αυτοί ήταν οι τρελοί και ότι αυτός ήταν ο μόνος λογικός
άνθρωπος. Όλα όσα είπε αποδείχθηκαν αληθινά. Όλα όσα προέβλεψε συνέβησαν, είτε
επρόκειτο για το Λιβυκό ζήτημα, είτε για το αφρικανικό ζήτημα είτε για το
παγκόσμιο ζήτημα.
Ήταν σαν προφήτης.
Δυστυχώς, πολλές από τις ομιλίες του
έχουν χαθεί, μάλλον, κρύφτηκαν ή βανδαλίστηκαν σκόπιμα. Η δική του βιβλιοθήκη βομβαρδίστηκε
από το ΝΑΤΟ το 2011.
Όλα αυτά έγιναν σκόπιμα, ώστε τα λόγια του να μην φτάσουν
στις παγκόσμιες μάζες. Αλλά ελπίζουμε ότι όλο το έργο του θα ανακτηθεί και θα
ανακαλυφθεί, ώστε οι άνθρωποι να μπορούν να δουν περισσότερες από τις
οραματικές προβλέψεις του. Η ιστορία θα συνεχίσει να τον απαλλάσσει. Ο Θεός ας
αναπαύσει την ψυχή του.
Η Λιβυκή επανάσταση υποστήριξε τους πάντες από την ακροαριστερή RAFμέχρι
κάποια Ευρωπαϊκά εθνικιστικά κινήματα και αντισιωνιστικές αντάρτικες ομάδες. Ποια
η γνώμη σου;
Ο Αδελφός και Ηγέτης Μουαμάρ αλ-Καντάφι έλεγε πάντα ότι
η Επανάσταση της Αλ Φατάχ είναι μια παγκόσμια επανάσταση. Πίστευε ότι ήταν
καθήκον του να βοηθά και να βοηθάει άλλους λαούς σε όλο τον κόσμο που
αγωνίζονταν για την ελευθερία και την απελευθέρωση.
Υποστήριζε επαναστατικά κινήματα όχι μόνο στην Ευρώπη,
αλλά παντού στον κόσμο. Αυτός είναι ένας ακόμη λόγος για τον οποίο η Δύση ήθελε
να τον σκοτώσει. Ποτέ δεν ξέχασαν τι έκανε για τους λαούς του κόσμου.
Για να το αποδείξω αυτό, θυμάμαι ακόμα, βρετανικές
εφημερίδες, μια μέρα μετά τον μαρτυρικό του θάνατο, να δείχνουν το ματωμένο
σώμα του Αδελφού και Ηγέτη, να καυχιούνται για τον θάνατο του, με τίτλους όπως
«Αυτό είναι για τα θύματα του IRA». Αυτό σημαίνει ότι ποτέ δεν ξέχασαν ότι
υποστήριζε τον IRA και άλλα επαναστατικά κινήματα, και ήταν τόσο απεγνωσμένοι
να τον σκοτώσουν γι' αυτό, όπως έδειχναν οι τίτλοι.
Ο ένας από τους γιους που επέζησε θέλει να πολιτευτεί.
Ισχύει;
Ο Σαΐφ αλ Ισλάμ Καντάφι έχει θέσει υποψηφιότητα για την
προεδρία. Αλλά από τότε που ο Σαΐφ αλ Ισλάμ ανακοίνωσε την υποψηφιότητα του και
το Λιβυκό δικαστήριο την επικύρωσε, η Δύση μπλοκάρει τις ελεύθερες και δίκαιες
εκλογές.
Δεν είναι περίεργο, γιατί αν υπήρχαν ελεύθερες και
δίκαιες εκλογές (όχι ότι είμαι υπέρ της ψεύτικης δυτικού τύπου δημοκρατικής
διαδικασίας, αλλά ας το κάνουμε αυτό, για να νικήσουμε τη Δύση στο δικό της
παιχνίδι) ο Σαΐφ θα κέρδιζε εύκολα και με σαρωτική νίκη, και η Δύση θα ερχόταν σε
αμήχανη θέση, γιατί το ερώτημα τότε θα ήταν, γιατί το ΝΑΤΟ επενέβη το 2011
εναντίον της Λιβυκής Τζαμαχιρίγια, αν η πλειοψηφία του λιβυκού λαού υποστηρίζει
τον Σαΐφ αλ Ισλάμ;
Ποιος ήταν ο λόγος για αυτά τα 14 χρόνια δυστυχίας που
πέρασαν οι Λίβυοι, αν ο Σαΐφ εκλεγεί;
Θα αποδειχθεί ότι ο πόλεμος στη Λιβύη το 2011 ήταν
αβάσιμος και στηριγμένος σε ψέματα και ότι ο Λιβυκός λαός ήταν πάντα πίσω από
τον αδελφό και ηγέτη Μουαμάρ αλ Καντάφι. Η Δύση μπλοκάρει επίσης τις εκλογές,
επειδή η επιστροφή του Σαΐφ αλ Ισλάμ θα σήμαινε ότι το έργο της καταστροφής των
14 ετών χρόνια θα κατέληγε στο κενό.
Ποια η στάση των Λίβυων σήμερα;
Η συντριπτική πλειοψηφία των Λίβυων είναι υπέρ της
Τζαμαχιρίγια, που σημαίνει ότι υποστηρίζουν τον Αδελφό και Ηγέτη Μουαμάρ αλ-Καντάφι
και τη Λιβυκή Τζαμαχιρίγια μέχρι σήμερα. Αν διεξάγονταν εκλογές αύριο, θα το
δείτε αυτό μέσα από μια σαρωτική νίκη του Σαΐφ αλ Ισλάμ.
Ποια η άποψη σου για τους Νάσερ, Σαντάμ και τον πατέρα
Άσαντ
Ο Λιβυκός λαός αγαπά τον Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ και τον
θεωρεί το Μονοπάτι του Αραβικού Εθνικισμού σε αυτή την εποχή και περίοδο.
Σχεδόν κάθε πόλη στη Λιβύη έχει έναν δρόμο που πήρε το
όνομα του από τον μεγάλο επαναστάτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Αυτό δείχνει πόσο
βαθιά τον αγαπούν και τον εκτιμούν.
Βλέπουμε τον Σαντάμ Χουσεΐν ως μάρτυρα. Αν και η Λιβυκή
Τζαμαχιρίγια είχε πολλές διαφορές μαζί του και με τις πολιτικές του, τον
θυμόμαστε ακόμα ως σύντροφο και μάρτυρα.
Ο Αδελφός Χάφεζ Αλ Άσαντ ήταν καλός φίλος της Λιβύης
και του Αδελφού και Ηγέτη Καντάφι.
Αληθεύει ότι η Λιβύη το ’74 υποστήριξε την Τουρκική
εισβολή στην Κύπρο;
Η αλήθεια είναι ίσως διαφορετική από όσα λένε κάποιοι στα
ΜΜΕ και συγκεκριμένα ένας αξιωματούχος της εποχής εκείνης. Υπήρξε άνοιγμα του
στρατιωτικού αποθέματος σύμφωνα με έγγραφη μαρτυρία του Σουλεϊμάν Αλί Ατέιγκα, πρώην πρέσβη της Λιβύης στην Τουρκία στο ημερολόγιο του και αν αληθεύει αυτό έλαβε μέρος ως αντίδραση στον Αμερικανικό παράγοντα λόγω του κλίματος της εποχής
και της επιρροής του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Ο Καντάφι δεν περίμενε ότι θα υπάρξει εισβολή και
κατοχή της νήσου*.
Μετά το Κυπριακό ο Καντάφι ενδυνάμωσε τις σχέσεις του με την
Ελλάδα και αποκαλούσε την Τουρκία «ο σκλάβος των ΗΠΑ». Θεώρησε αρχικά ότι
Τουρκία θα βοηθούσε την αντίσταση σύντομα όμως κατάλαβε ποιοι την διοικούν …
*Υπάρχει ένας θρύλος οτι ήρθε στην Ελλάδα και σπούδασε στην σχολή Ευελπίδων από όπου αποφοίτησε στα 1965.
Πάντως το Γενικό Επιτελείο Στρατού διαψεύδει κατηγορηματικά
πως ο Μουαμάρ Καντάφι υπήρξε ποτέ μαθητής της Στρατιωτικής Σχολή Ευελπίδων,
μετά από ενδελεχή έρευνα στα αρχεία της σχολής.
Σύμφωνα με μαρτυρίες όμως όχι μόνο ήταν μαθητής της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων στο Χατζηκυριάκειο
του Πειραιά, αλλά και τερματοφύλακας στην ομάδα πόλο της σχολής.
Οπως θυμάται ο 67χρονος σήμερα πρώην διεθνής παίκτης της
εθνικής Ελλάδος στο πόλο, Γιώργος Κότταλης, στα μέσα της δεκαετίας του 1960,
υπηρετώντας τη θητεία του είχε ενταχθεί στην ομάδα των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο Μουαμάρ Καντάφι, λέει ο κ. Κότταλης, «ερχόταν τρεις φορές
την εβδομάδα στο κολυμβητήριο, έξω από την πύλη της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων,
στο Παλατάκι στον Πειραιά, που είχε τότε τη μοναδική κλειστή πισίνα στη χώρα.
Είχε φτιαχτεί με χρήματα του ΝΑΤΟ για να εκπαιδεύονται οι βατραχάνθρωποι, όμως
εμείς σιγά-σιγά, πρώτα με τον Ολυμπιακό και μετά με τον Εθνικό, το
εκμεταλλευτήκαμε και κάναμε προπόνηση ομάδων πόλο».
Οι αναμνήσεις του κ. Κοττάλη συνεχίζονται:
«Ο Μουαμάρ
Καντάφι ήταν ψηλός, πολύ καλός αθλητής και κολυμβητής, όμως καθώς υστερούσε
λίγο στο πόλο, ο Γαρύφαλλος τον έβαζε συνήθως τερματοφύλακα, ακριβώς λόγω
ύψους. Όποτε μάλιστα έτρωγε γκολ, τραβούσε τα κατσαρά μαλλιά του».
«Ξεχώριζε ο Μουαμάρ Καντάφι γιατί ενώ οι άλλοι Αφρικανοί και
Λίβυοι ήταν μαύροι, εκείνος ήταν λευκός, αλλά και γιατί -αυτό μάλιστα μας έκανε
ιδιαίτερη εντύπωση- μιλούσε άπταιστα ελληνικά. Σε κάποιες συζητήσεις που κάναμε
μας έλεγε ότι πριν έρθει στη χώρα μας είχε κάνει έξι χρόνια φροντιστήριο.
Επειδή ήταν αριστούχος, φαίνεται ότι είχαν προγραμματίσει ότι κάποια στιγμή θα
έρθει στην Ελλάδα».
Στη Σχολή απ’ ό,τι μαθαίναμε από τους καθηγητές και του
πλοιάρχους ο Μουαμάρ Καντάφι ήταν αριστούχος και, όπως βλέπαμε και εμείς, ήταν
τακτικός και συνεπής. Ήταν τότε το 1964, απ’ ό,τι θυμάμαι, τριτοετής. Πρέπει να
ήταν και επιμελητής της τάξης του, αφού είχε το ανάλογο σιρίτι-γαλόνι και οι
νεότεροι και συμμαθητές του τού έδειχναν σεβασμό.
Ήταν τρομερά φιλέλληνας,
γνώριζε καλά το «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και μιλούσε για την αρχαία Ελλάδα,
για Θουκυδίδη και Αριστοτέλη. Ήθελε να γίνει και βατραχάνθρωπος αλλά λόγω
καταγωγής ο Αμερικανός αντιπλοίαρχος, τον έκοψε χωρίς δεύτερη σκέψη.
* Την 1η Σεπτεμβρίου 1969, μια μικρή ομάδα στρατιωτικών
με επικεφαλής τον 27χρονο τότε Μουαμάρ αλ Καντάφι οργάνωσαν πραξικόπημα
εναντίον του βασιλιά Ιντρίς, ο οποίος βρισκόταν για λόγους υγείας στα Καμένα
Βούρλα.
Μαρτυρίες κάνουν λόγο για αρωγή της 21ης Απριλίου στην
ανατροπή αυτή μέσω της διακοπής των επικοινωνιών του έκπτωτου μονάρχη.
Μετά την πτώση της ελληνικής
στρατιωτικής κυβέρνησης κάποιοι καθεστωτικοί βρήκαν άσυλο στην Λιβύη ενώ στην
εφημερίδα 4η Αυγούστου - πριν το ’74 - δημοσιεύονταν επί χρόνια υμνητικά άρθρα
για το καθεστώς του Καντάφι «πιέζοντας» τον Παπαδόπουλο να λάβει παρόμοια «επαναστατικά
μέτρα» γεγονός που δεν αποδέχτηκε ποτέ η ηγετική τριανδρία ...
* Επαφές με το καθεστώς Καντάφι διατηρούσαν και οι άτακτοι του Κύπριου γιατρού Λυσσαρίδη και μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι τελευταίοι πολέμησαν το 67' σε επιχειρήσεις ενάντια στον Ισραηλινό στρατό στο πλευρό του Συριακού στρατού ...
.jpg)
