Στη νέα Γιάλτα, την Αλάσκα ...

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν δεν κατέληξε πουθενά φαινομενικά, στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία είναι τον αφοπλισμό της Ουκρανίας και την διχοτόμηση της χώρας σε Δυτική (Νατοϊκή) και ρωσική σφαίρα επιρροής.

Η Ρωσία θέλει πάση θυσία να εξασφαλίσει το Ντονιέτσκ και το Λουχάσνκ διότι έχει το πλεονέκτημα του πληθυσμού που είναι ρωσόφωνος και με το πατριαρχείο της Μόσχας, ο δεύτερος λόγος είναι πως μαζί με την Κριμαία θα είναι ο διάδρομος του φυσικού αερίου και του διαμετακομιστικού εμπορίου σε Ανατολή και Δύση.

Οι ΗΠΑ θέλουν να εξασφαλίσουν την παρουσία τους στην περιοχή διότι έχουν αντιληφθεί πως για πρώτη φορά στην μεταψυχροπολεμική ιστορία δεν συζητιέται αμερικανική ατζέντα, αντιθέτως η Αμερική πρέπει να συζητήσει με όρους "ηττημένου".

Η Ευρώπη στην προκειμένη δεν έχει δομημένη και συγκροτημένη πολιτική με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένη τόσο απέναντι στην Ρωσία όσο και στις ΗΠΑ παρότι για λόγους πολιτικής και όχι ηθικής επιβίωσης η Ευρώπη θα επιλέξει το αμερικανικό άρμα.

Εν κατακλείδι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι τόσο το πολιτικό όσο το υπαρξιακό και κυρίως η απουσία μακροπρόθεσμου γεωπολιτικού στόχου προκειμένου να τεθεί ένα μελλοντικό πλάνο που θα τις "εξασφαλίσει" την επιβίωση της καθώς τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ αποτελούν εχθρικές δυνάμεις προς την ιδιοσυστασία της Ευρώπης.

Άλλωστε μαζί με την Ουκρανία στον Καύκασο παραβιάζεται και το εθνικό συμφέρον της Αρμενίας οπού εκτός από το Αρτσάχ ο Πασινιάν παραχωρεί εδάφη στο Αζερμπαϊτζάν που δεν κατακτήθηκαν με πόλεμο άρα ιστορικά έχουμε μια επανάληψη του Ψυχρού Πολέμου οπού για να εξασφαλιστούν κάποια πλανητικά συμφέροντα παραβιάστηκαν κάποια εθνικά δίκαια όπως το 1968 στην Τσεχοσλοβακία και το 1974 στην Κύπρο.

Επίσης οι δημοσιογράφοι εκ Ρωσίας που κάνουν τον (ψευδο)διαχωρισμό εθνικιστική Ουκρανία και νόμιμη Ουκρανία είναι μια λεπτομέρεια που ουδείς την έθιξε διότι: με αυτή την τοποθέτηση το Κρεμλίνο ουσιαστικά περνά ως μήνυμα την κύρια πολιτική του απέναντι σε αυτό που ορίζουμε ως εθνική ανεξαρτησία διότι οι κήρυκες αυτού του αφηγήματος επικαλούνται την ρωσική αυτοκρατορία δηλαδή το ρωσικό Imperium ως Status Quo.

Εν συνεχεία αυτή η ρητορική είναι ο αντίποδας της αντινατιβιστικής πολιτικής της ΕΕ και των ΗΠΑ που προωθούν μέσα από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα.

Με λίγα λόγια η Ευρώπη για άλλη μια φορά ηττήθηκε διότι απουσιάζει στρατιωτικά και κατ'επέκταση οικονομικά από τον παγκόσμιο χάρτη.