Ο Charles Bukowski για τον Ezra Pound (Σαμουράι της Δύσης)

 

Μερικές φορές νιώθεις ότι θέλεις να αγκαλιάσεις την εκείνη  την άλλη πλευρά, μόνο και μόνο για την κόλαση που μπορεί να ακολουθήσει. 

Επειδή λοιπόν η παλιά πλευρά υπάρχει τόσο καιρό, είναι τόσο συμπαγής και φαίνεται τόσο εξαχρειωμένη, που o Celine, ο Hamsun και οι άλλοι το έχουν κάνει  κατά καιρούς. 

Και δεν τους έχουν συγχωρέσει.

Στην προσπάθεια να ξεπεράσουν το Καλό και το Κακό (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), η ζυγαριά μερικές φορές γέρνει προς το Κακό (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) επειδή φαίνεται πιο ενδιαφέρον - ειδικά όταν οι συμπατριώτες σου δέχονται τυφλά αυτό που τους λένε ότι είναι Καλό (και ποτέ δεν το αμφισβητούν).

Γενικά, οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν την τάση να μην πιστεύουν αυτό που πιστεύει η πλειοψηφία των μαζών, και τις περισσότερες φορές αυτό τους φέρνει κοντά στον στόχο - άλλες φορές καταλήγουν με τον κώλο τους στη σκόνη, ειδικά στην πολιτική αρένα όπου οι νικητές υπαγορεύουν ποια πλευρά έχει δίκιο.

Ο Pound κατέληξε με τον κώλο του στο πάτωμα και εμείς, για να σώσουμε την ψυχή και τον κώλο του, τον πετάξαμε ανάμεσα στους τρελούς, λέγοντας ότι το να συμπεριφέρεται  έτσι,  ήταν πιο δυνατό από ότι μπορούσε να αντέξει.

Ωστόσο αν οι Φασίστες είχαν κερδίσει, νομίζω ότι ο Pound  θα ήταν ο πρώτος που θα τους είχε επιτεθεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. 

Ήταν παγιδευμένος με έναν Ηττημένο και ένας Ηττημένος δεν έχει κερδίσει ποτέ σε δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, μέχρι τώρα.

Επιπλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η λεγόμενη διανόηση, τα πανεπιστήμια, τείνουν πάντα προς τα αριστερά (με τεράστια ώθηση, ειδικά από το 1931 έως το 1947). 

Και για έναν καλλιτέχνη, η τάση προς τα αριστερά, ακόμη και προς την άκρα αριστερά, θεωρείται πάντα όχι μόνο συγχωρήσιμη, αλλά και μια μορφή υψηλής δημιουργικής ικανότητας.

Ο Pound δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία.

Charles Bukowski,  Ξανασκέφτοντας έναν από τους μεγάλους