Ο Εθνικιστής και η Συμπεριφορά του (του Γιώργου Μάστορα)

 

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

"Scripta manent ", έλεγαν οι Αρχαίοι Λατίνοι και είχαν δίκιο. Όντως, "Τα γραπτά μένουν" και ανάλογα με την στάση του καθενός στην ροή του Χρόνου τον "στοιχειώνουν", θετικά ή αρνητικά. Οι προσωπικές μου απόψεις, που θα ξετυλιχθούν παρακάτω, δεν έχουν συγκεκριμένη αναφορά σε πρόσωπα και καταστάσεις.

Επομένως, αν κάποιος ή κάποιοι θεωρούν ότι το συγκεκριμένο κείμενο τους "φωτογραφίζει", τότε σίγουρα ισχύει στο ακέραιο η ρήση ότι "όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται". Επειδή μια ευκαιριακή αφορμή δεν ταυτίζεται πάντοτε με τα βαθύτερα αίτια ανάλυσης κάποιων γεγονότων ...

Ο Εθνικιστής και η Συμπεριφορά του αποτελούν το Θέμα αυτού του κειμένου. Καταρχάς, ο Εθνικιστής - όπως και ο κάθε Ενεργητικά Δρων Ιδεολόγος - είναι κάτι το ξεχωριστό από τον απλό συμπατριώτη του. Αποτελεί Πολιτικό Υποκείμενο. 

Παράγει Πολιτική (με την ευρεία έννοια του όρου, και όχι με την φτηνή ιδιότητα του πολιτικάντη) με τις Ιδέες του, με την Δράση του, με την Στάση του, με την Συμπεριφορά του, τις Πράξεις του, ακόμη και με τις παραλείψεις του.

Γενικά, με ότι και όσα εκπέμπει προς τα έξω  Γιατί ο Εθνικιστής ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να έχει ιδιωτική ζωή αποκομμένη από το πλαίσιο Σκέψης και Δράσης του.

Είναι "εκτεθειμένος", όχι στην δημοσιότητα της αστικής κοινωνίας, αλλά στην Ηθική (και όχι ηθικολογική) Υπόσταση των όσων (υποτίθεται ότι) ενστερνίζεται. Το ότι δηλώνει Εθνικιστής δεν του παρέχει κανενός είδους "ασυλία", αν δεν επιβεβαιώνει αυτή την δήλωση του με Πράξεις και όχι με αόριστα λόγια και γενικότητες. 

Το ελάχιστο, λοιπόν, που Απαιτείται από τον οποιονδήποτε που δηλώνει ότι θεωρεί τον εαυτό του Εθνικιστή, είναι να Συμπεριφέρεται και ΩΣ Εθνικιστής.

Να Κτίζει, σε πρώτο βαθμό μέσα του, ένα ανυπέρβλητο τείχος, που θα τον κρατά ανέγγιχτο και αμόλυντο από την διαφθορά και την σήψη της σύγχρονης παρηκμασμένης κοινωνίας. Κάνοντάς το αυτό, ή τουλάχιστον προσπαθώντας ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ να το επιτύχει, μπορεί αργότερα να αναζητήσει την Ομάδα, την Οργάνωση, τον Φορέα, το Κίνημα που θα εκπληρώσει (Κοσμοθεωρητικά) τις Πεποιθήσεις του, προκειμένου να μπορέσει να Αγωνιστεί για ένα διαφορετικό μέλλον.

Από το σημείο αυτό και μετά, οι όποιες πράξεις του έχουν άμεσο αντίκτυπο, όχι μόνο στον εαυτό του, αλλά και στους Συντρόφους του, με τους οποίους πλαισιώνουν την ίδια Συλλογικότητα, το ίδιο Μετερίζι Μάχης.

Αν πριν "επιτρεπόταν" να κοροϊδεύει τον εαυτό του και να φαντασιώνεται ιστορίες που συμβαίνουν μόνο στα κόμικς, με την συμμετοχή του σε ένα Στιβαρό και Σοβαρό Κίνημα Αποφασισμένων Επαναστατών  δεν επιτρέπεται κάτι τέτοιο, ούτε ως αμυδρή σκέψη. 

Γιατί πια δεν μιλάμε για παιχνιδάκια με μολυβένια στρατιωτάκια, ούτε για σχεδιασμό διαδικτυακών "επαναστάσεων" λίγο πριν ξαπλώσουν κάποιοι, μήπως και δουν κάποιο "ενδιαφέρον" (και εξίσου αναληθοφανές) όνειρο ...

Πλέον, μιλάμε για ένα Ιδεολογικό και Πολιτικό Σύνολο Σκέψης και Δράσης που έχει χώρο και χρόνο ΜΟΝΟ  για Αληθινούς, Αποφασισμένους και Αυτογνωσιακούς Έλληνες, που Γνωρίζουν τι Θέλουν στην Ζωή τους, και όχι πνευματικά ανώριμους, συμπλεγματικούς "ξερόλες" και θρασύτατους υποκριτές, που μπερδεύουν την άγρια πάλη της καθημερινότητας με τις όποιες νυχτερινές ονειρώξεις τους ...

Ο Εθνικιστής, λοιπόν,  οφείλει να Γνωρίζει Άριστα ΠΟΥ και ΓΙΑΤΙ βρίσκεται. Να Γνωρίζει ότι η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΝΩΣΗ Αποτελεί την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ, και όχι η επιφανειακή - επιδερμική "γνώση", με την ανάγνωση - "παπαγαλία" κάποιων βιβλίων, περιοδικών, εφημερίδων. Η Αληθινή Γνώση Αποτελεί το Βασικότερο στάδιο για να αποκτηθεί η ΠΙΣΤΗ, η οποία Σημαίνει Εμβάθυνση στα "εσώψυχα" της Ιδεολογίας, Σημαίνει Πειθαρχία, Σημαίνει Εμπιστοσύνη, Σημαίνει Συντροφικότητα.

Ο Εθνικιστής Οφείλει να Πιστεύει Ακράδαντα στην Αποστολή του και ο Ενθουσιασμός του να έχει διάρκεια Διαχρονική και όχι παροδική. Να δέχεται Γενναία και Υπεύθυνα τα λάθη του και όχι να τα "φορτώνει", με αηδιαστικό τρόπο, σ' άλλους.

Να Παραδέχεται τις προσωπικές ευθύνες του και να Παραδειγματίζεται από τα λάθη του, για να κάνει στο μέλλον όσο το δυνατόν λιγότερα, και όχι με ένα ευκαιριακό και ψεύτικο

"συγγνώμη"(εφόσον ... στριμωχθεί) να προσπαθεί να αποδράσει από τον ιστό της αράχνης.

Γιατί από τότε που εφευρέθηκε η "συγγνώμη", χάθηκε το Φιλότιμο ... Ο Εθνικιστής Πρέπει να είναι Εθελοντής και όχι ευθυνόφοβος, να Σέβεται τους Συντρόφους του και όχι να ασχολείται με "κατινιές", να Προασπίζει με τις Πράξεις του τον Στόχο και τον Σκοπό της Ιδέας και του Πολιτικού Κινήματος της και όχι να δημιουργεί προβλήματα και ίντριγκες, άσχετα αν το κάνει ηθελημένα ή όχι.

Αυτός που μπορεί να Υπόσχεται, Πρέπει να Ξέρει και να Πείθει. Και πρώτα απ' όλους και όλα τον ίδιο του τον εαυτό, πως είναι Αληθινός και Διαχρονικός στα όσα Πρεσβεύει και όχι ψεύτικος και παροδικός. Η Νιτσεϊκή λογική για την "περήφανη επίγνωση για το εξαιρετικό προνόμιο της ευθύνης", για τον Εθνικιστή, Οφείλει να Αποτελεί τον  Οδηγό Ζωής και όχι ένα φευγαλέο συναίσθημα που σκορπάει, όπως ο άνεμος τα φύλλα από τα δέντρα.

Ακόμη και στον Ακτιβισμό του, ο Εθνικιστής Επιβάλλεται να είναι Ουσιαστικός και όχι επιπόλαιος, Προσεκτικός και όχι βιαστικός. Να Δρα βάσει Οργανωμένου Σχεδίου, το οποίο θα φέρει Θετικό και Ασφαλές Πολιτικά  Αποτέλεσμα, και όχι με βεβιασμένες κινήσεις που δεν οδηγούν πουθενά. Η Ιδέα μας και κατ' επέκταση  το Έθνος μας δεν έχουν ανάγκη από απογοητευμένους μισητές των πάντων, φετιχιστές, εξουσιόπληκτους.

Όπως, βεβαίως, δεν έχουν ανάγκη από επίδοξους δεσπότες θελήσεων, φθηνούς πολυλογάδες, ευκαιριακούς λιγόψυχους  και θρασύδειλους κακόψυχους. 

Αντιθέτως, έχουν Ανάγκη από Συνειδητοποιημένους, Ψυχωμένους και Ετοιμοπόλεμους Έλληνες, που Συνδυάζοντας όσο το δυνατόν Καλύτερα και Αποτελεσματικά την Καρδιά με το Μυαλό, την Γενναιότητα με την Εξυπνάδα, θα Εμπνευστούν από το Ένδοξο Παρελθόν, Πολεμώντας το ατιμωτικό παρόν, για να Φέρουν Ένα Νικηφόρο Μέλλον.

Όχι, δεν είναι θέμα "προσωπικό" όλα όσα προηγήθηκαν. Αποτελούν κάτι Πολύ Περισσότερο Σημαντικό: Ζήτημα Αξιών, Αρχών, Τιμής και Εμπιστοσύνης. Ζήτημα Νίκης!

Φουτουρισμός στα Χαρακώματα: Ο άδοξος θάνατος της ιταλικής Avant-Garde (https://theostyghskompania.blogspot.com/)

 

  Θέλουμε να δοξάσουμε τον πόλεμο - τη μόνη υγιεινή στον κόσμο!

- Φ.Τ. Μαρινέτι, Το Φουτουριστικό Μανιφέστο (1909)

Κατά τα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα, μια ομάδα ριζοσπαστών Ιταλών καλλιτεχνών κηρύσσουν πόλεμο στο παρελθόν. Επιζητώντας να πέσει οτιδήποτε αντικατοπτρίζει το νεκρό παρελθόν, κραυγάζοντας να κρημνίσουν μουσεία, να θρυμματίσουν παραδόσεις και να εγκαινιάσουν μια νέα εποχή ταχύτητας, βίας και ατσαλιού. 

Ο Μεγάλος Πόλεμος όμως δεν ήταν αυτό για το οποίο υμνούσαν, αντ’αυτού γνώρισαν τη λάσπη, τα αέρια, τις στατικές μάχες στα χαρακώματα του Αισόντιου ποταμού και τις κορυφές των Άλπεων

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

MGŁA - World - Without - Us [LYRIC VIDEO]

 

Παράδοση και Ταυτότητα: Παλαιστίνη

 

Η εδώ και καιρό ανακοινωθείσα χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας, αντιπροσωπεύει ένα ακόμη - ίσως οριστικό - τέχνασμα του Τελ Αβίβ για να τερματίσει αυτό που περιγράφεται ως «σύγκρουση της 7ης Οκτωβρίου».

Η αλήθεια, ωστόσο, είναι διαφορετική: αυτό που προσπαθούν να σβήσουν δεν είναι μόνο η Χαμάς, αλλά κάθε ίχνος Παλαιστίνης, κάθε ρίζα, κάθε ελπίδα, κάθε σημάδι ζωής σε αυτή την κατεστραμμένη λωρίδα γης, όπου ο θάνατος και η απελπισία είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη.

Η υποβάθμιση της σύγκρουσης των Ιουδαίων με τους Παλαιστίνιους στα γεγονότα του Οκτωβρίου 2023, είναι μια βολική απλοποίηση χρήσιμη για την προπαγάνδα.

Αυτός ο πόλεμος έχει βαθιές, ιστορικές και τραγικές ρίζες. 

Είναι η μακρά ιστορία ενός λαού χωρίς κράτος, χωρίς προστασία, χωρίς φωνή.

Από τότε που ξεκίνησε αυτή η «τελική πράξη», πάνω από 60.000 Παλαιστίνιοι έχουν σκοτωθεί, πολλοί από αυτούς γυναίκες και παιδιά. 

Πέθαιναν σε βομβαρδισμένα νοσοκομεία, σε στρατόπεδα προσφύγων, στα σπίτια τους. Και για πολύ καιρό, ο κόσμος έκανε τα στραβά μάτια.

Ενώ όλα στη Γάζα κατέρρευσαν - σχολεία, υποδομές, νοσοκομεία, οικογένειες, ελευθερία, ελπίδα - η Δύση παρέμεινε σιωπηλή, συνένοχος θεατής.

Σήμερα, όσοι ξυπνούν μιλώντας για «δύο λαούς, δύο κράτη» ή αυτοσχεδιάζουν δειλά καταδίκες των ισραηλινών ενεργειών, είναι σιωπηλοί ένοχοι.

Πολύ αργά για όσους πέθαναν. Πολύ αργά για όσους έχασαν τα πάντα. Πολύ αργά για όσους μεγάλωσαν κάτω από τις βόμβες, χωρίς να ξέρουν τι σημαίνει να ζεις μια φυσιολογική ζωή.

Είναι υποκριτικό να μιλάμε για ειρήνη σήμερα, ενώ οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται. 

Είναι υποκριτικό να προσφέρουμε πολιτική αλληλεγγύη τώρα, όταν έχει ήδη χυθεί αίμα εν μέσω εκτεταμένης αδιαφορίας.

Ο κόσμος έχει καθυστερήσει ανεπανόρθωτα. Ίσως ανεπανόρθωτα. 

Και τώρα παρακολουθεί, με δάκρυα στα μάτια του, την πιθανή κατάρρευση ενός λαού που, παρά τα πάντα, συνεχίζει να αντιστέκεται με αξιοπρέπεια, προσκόλληση στη γη και την ταυτότητα του.

Πολλά θα μπορούσαν να είχαν γίνει. Θα μπορούσαν να είχαν γίνει νωρίτερα. Τώρα θα απομείνει μόνο μια αμυδρή ελπίδα: ότι η Παλαιστίνη θα ανακτήσει το δικαίωμά της στη ζωή, την ελευθερία και την κανονικότητα.

Μια ελπίδα όμως που μοιάζει όλο και περισσότερο με όνειρο, που δυστυχώς απέχει παρά  πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.

Γραικύλε δεν φταίει ο Χαφτάρ (του Τάσου Σοφούλη)

 

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Σύσσωμοι οι κάθε λογής νεόκοποι πέφτουν από τα σύννεφα για τις ορδές αφροασιατών - λαθρομεταναστών που αποβιβάζονται στην Κρήτη. 

Βέβαια όλοι αυτοί αγνοούν πως εδώ και τόσα χρόνια η Ελλάδα έχει αλωθεί από λαθρομετανάστες και πως αυτού του είδους ο εποικισμός made in Sengen με εργοστασιακές ρυθμίσεις Kallergi στοίχισαν την ζωή του Μανώλη Καντάρη στην Κυψέλη και του Θανάση Λαζανά στην Πάτρα.

Δεν έφταναν όλα αυτά τα γεγονότα από τους λαθροεποίκους που για αλλότρια συμφέροντα αλλοιώνουν την κοινωνική συνοχή της Ευρώπης, η ευρωμαφία των Βρυξελλών (συμπεριλαμβανομένων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ) το 2019 ψήφισε την συνθήκη του Μαρακές η οποία επιτρέπει την προσέλευση λαθρομεταναστών από την Αφροασία προς την Ευρώπη.

Εντωμεταξύ οι χώρες που δεν ψήφισαν το Μαρακές ήταν το Ισραήλ και οι ΗΠΑ και τώρα το Ισραήλ με τις πλάτες των ΗΠΑ θα εκτοπίσει χιλιάδες Παλαιστινίους στέλνοντας τους στην Κύπρο.

Όσον αφορά τον Χαφτάρ πράξαμε λάθος και αυτή την στιγμή μας γυρνάει μπούμερανγκ η δειλία που επέδειξαν οι ΝΔουλοι με το τουρκολιβυκό μνημόνιο. Ίσως να ήταν η μοναδική ευκαιρία να γυρίσει η Λιβύη στην Ευρώπη και να αποτελέσει εκ νέου έναν τίμιο εταίρο της Ελλάδος αλλά και όλης της Ευρώπης όπως η Λιβύη του Καντάφι.

Αντί λοιπόν να στηρίξουμε τον  Χαφτάρ και ταυτόχρονα να μπλοκάρουμε τον νεο-οθωμανισμό στην Μεσόγειο τον ρίξαμε στην αγκαλιά της Τουρκίας.

Αυτού του είδους η φοβικότητα συνέβαλε στην ανατροπή του Άσαντ απ την Hayat Tahrir Al-Sham ενώ ταυτόχρονα ενισχύθηκε η Τουρκία και το Ισραήλ στην περιοχή καθώς η πρώτη  εξασφαλίζει ένα κράτος δορυφόρο στην Συρία μέσω του Σαλαφισμού - Ουαχαμπιτισμού και το δεύτερο αφού ξεμπέρδεψε με τους Σιίτες - Αλεουίτες που στηρίζονται καθ' ολοκληρία από το Ιράν, μπορεί να αποσπάσει εδάφη από την Συρία στοχεύοντας στα υψιπεδα του Γκολάν.

Συνεπώς η Ελλάδα ανήκει στους αδύναμους της περιοχής καθώς την διοικούν αδύναμοι και σαφέστατα εξαρτημένοι, άρα δεν μας φταίει κανένας Χαφτάρ διότι η διαφορά του Χαφτάρ με τους δικούς μας τους Νενέκους είναι πως αγωνίζεται για την επιβίωση της πατρίδος του η οποία και προσβλήθηκε από τους Δυτικούς ούτως ώστε να τοποθετήσουν δοτές κυβερνήσεις Ουαχαμπιτών και Σαλαφιστών.

Η τελευταία μας σοβαρή ευκαιρία για απόκρουση της Τουρκίας ήταν η σύναψη συμμαχίας ,έστω και εταιρικής, με την Λιβύη του Χαφτάρ και, αντί αυτού, επιλέξαμε τον ενδοτισμό και την οπισθοχώρηση συνεπώς εδώ ταιριάζει γάντι η φράση του Fridriech Nietzsche:

"Η αντίληψη περί δυνατού και αδυνάτου συνοψίζεται στο γεγονός ότι, στον πρώτο υπάρχει μια μεγάλη ποσότητα δύναμης η οποία έχει μεταβιβαστεί κληρονομικά και τότε, το ανθρώπινο ον είναι ένα σύνολο. Στον δεύτερο, και πάλι έχει μεταβιβαστεί μια μικρή ποσότητα που σημαίνει ανεπαρκή κληρονομιά".

Μαντέψτε ποιοι είμαστε λοιπόν και ας αφήσουμε τα αναθέματα απέναντι στον Χαφτάρ ο οποίος στην τελική δεν έχει και καμία υποχρέωση απέναντι μας. 

Ας κοιτάξουμε το σπίτι μας και όχι του γείτονα πίσω από δανεικές κουρτίνες.

Σχολείο - Στρατόπεδο - Κάστρο (του Γιώργου Μάστορα)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Η πορεία της ζωής έδειξε πως δεν μπορεί να ξεπηδήσει Γνήσιο Εθνικιστικό Κίνημα, με Ουσιαστικούς Αγώνες και Αληθινή Αντίσταση ενάντια στο Σύστημα, μέσα από τις γραμμές κομμάτων με καθεστωτική αντίληψη και νοοτροπία. 

Κάτι τέτοιο αποτελεί απλώς εθιμοτυπία κοινοβο(υ)λευτικού τύπου, που οδήγησε, στο παρελθόν (πρόσφατο και μη) στην απογοήτευση, την ανυπαρξία και την πολιτική αποστράτευση, αρκετούς Συμπατριώτες μας.

Πρέπει, λοιπόν, να σκεφθούμε σοβαρά που μας οδήγησε, μέχρι τώρα, η λογική της "ανάθεσης", εκ μέρους αρκετών καλοπροαίρετων Ελλήνων, σε θλιβερές περιπτώσεις του πιο χυδαίου πολιτικαντισμού, με πολιτικά θρασύδειλους και ιδεολογικά αναλφάβητους ηγετίσκους, που νωρίτερα "δεν τους ήξερε ούτε η μάνα τους", κατά το κοινώς λεγόμενο. 

Μακριά από τέτοιου είδους γλοιώδεις και τυχάρπαστους "εθνοπατέρες" και τους (έμμισθους και μη) ακολούθους τους, ας πάρουμε, Επιτέλους, τις Τύχες μας, τις Τύχες της Πατρίδας και του Λαού, στα δικά μας χέρια, Αναπτύσσοντας Κίνημα Εθνικό, Λαϊκό, Επαναστατικό. 

Στηλιτεύοντας τον κάλπικο πατριωτισμό των διαφόρων "αποβλήτων" και "μπαζών" του ακροδεξιού χώρου, που ο ... πόθος τους εξαντλείται στην ένταξη ή την επιστροφή στην εθνοκτόνο ΝΔ, καταγγέλλουμε τα οποιαδήποτε θλιβερά φαινόμενα αριβισμού και καριερισμού, το ξεπούλημα Ιδεών και την πλήρη ενσωμάτωση στο ανθελληνικό σύστημα ...

Σε αντίθεση με τους υποκριτές, τα λαμόγια, τους παλιάνθρωπους και τους αδύναμους χαρακτήρες, κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας Εθνικιστής (οφείλει να) Υπερασπίζει με Συνέπεια και Αυταπάρνηση τις Ιδέες του, το  Καθήκον προς την Αξιοπρέπεια και την Αξιοπιστία. 

Γιατί το να είσαι Εθνικιστής και Επαναστάτης, σημαίνει να είσαι Πλήρως Συνειδητοποιημένος ως προς το Βαθύ Νόημα των Εννοιών αυτών, να "ρουφάς" Δημιουργικά την Ζωή, να της δίνεις Ουσία και Αξία μέσα από την Σκέψη και την Δράση.

Η Έννοια του Έλληνα σήμερα, με την Συνειδησιακή ερμηνεία της, Ταυτίζεται Πλήρως με αυτήν του Ολοκληρωμένου Εθνικιστή, ο οποίος Αγωνίζεται, Ουσιαστικά και όχι τυπικά, Υπεύθυνα και όχι ανεύθυνα, Σκληρά και όχι χαλαρά, μέσα από μια  Ανωτέρου Σκοπού Οργάνωση - Φορέα. 

Μια Οργάνωση - Φορέας, που θα Αποτελεί - και με Μοναδικό Τρόπο - Σχολείο, Στρατόπεδο και Κάστρο.

Σχολείο, επειδή θα Διδάσκει Ιδέες, Αρχές, Ήθος, Αξίες, Στάση και Τρόπο Ζωής. 

Στρατόπεδο, καθώς θα εκπαιδεύει "Πολιτικούς Στρατιώτες" για την Απελευθέρωση της Χώρας. 

Κάστρο, γιατί θα κρατά όλες τις προαναφερθείσες Ιδιότητες Αμόλυντες από την σήψη και την παρακμή της σύγχρονης αρρωστημένης κοινωνίας.

Όπως ένα Κοφτερό Ατσάλι, το οποίο Ξεδιπλώνει το Μυστικό του και Τσακίζει τις αλυσίδες της σκλαβιάς, όπως ο Πολεμικός  Παιάνας, που Ηχεί και Σφυρηλατεί με Νόημα την Ύπαρξη μας, Συνεχίζουμε Ακράδαντα τον Αγώνα μας για Πατρίδα, Τιμή, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, για την Εθνικιστική Ελλάδα του Αύριο!

link: Βίτσι - Γράμμος και η ξενόδουλη Δεξιά (του Γιώργου Μάστορα)

Ο Κάρλ Όττο Πέτελ για το Φαιοκόκκινο Μέτωπο (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

Το δοκίμιο «Ξεκάθαρα Μέτωπα» γράφτηκε από τον σοσιαλ-εθνικιστή διανοούμενο Karl Otto Paetel στη χρονική περίοδο 1929 - 1930, όταν ήταν ακόμη οργανωτής του «Young Front Working Circle», μίας άτυπης ομάδας πίεσης της οποίας κατευθυντήρια γραμμή ήταν η προώθηση ισχυρότερων δεσμών και στενότερης συνεργασίας μεταξύ των ριζοσπαστικών ομάδων της ακροαριστεράς και της ακροδεξιάς. 

Το μεγαλύτερο μέρος των προπαγανδιστικών προσπαθειών στόχευε στο NSDAP, ένα κόμμα το οποίο ο Paetel και οι συνεργάτες του θεωρούσαν εκείνη την περίοδο ως το πιο πολλά υποσχόμενο όχημα για την επίτευξη μίας εθνικιστικής και σοσιαλιστικής επανάστασης. 

Ενώ ο Paetel δεν ήταν ποτέ μέλος του NSDAP, εντούτοις ενθάρρυνε τους στενούς δεσμούς μαζί του αυτή την περίοδο - πολλοί από τους φίλους του ήταν μέλη του ριζοσπαστικού κλάδου του Κόμματος στο Βερολίνο - Μαγδεμβούργο και τόσο το «Young Front» και η οργάνωση που το διαδέχτηκε (η ομάδα Σοσιαλεπαναστατών Εθνικιστών που ιδρύθηκε το 1930, περισσότερα ΕΔΩ) άντλησαν το μεγαλύτερο μέρος των μελών τους από τα δυσαρεστημένα μέλη του NSDAP που ανήκαν στην φατρία Strasser. 

Η σχέση του Paetel με τους Εθνικοσοσιαλιστές ήταν αρκετά ισχυρή, ο ίδιος συνεισέφερε σε εκδόσεις του Κόμματος, κύριως σε εκείνες που αφορούσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf Verlag

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Λευτεριά στην Παλαιστίνη since 1941 ...

 

Κύπρος 1974 | Η επική μάχη της ΕΛΔΥΚ

 

Οι «σκληροί» του Παρισιού, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ανακατεμένοι με φανατικούς πολιτοφύλακες, εξαντλημένους πολιτικούς και μια ετερογενή και ετερόκλητη ομάδα των λεγόμενων Συνεργατών, όπου ως συνήθως δεν λείπουν οι τυχοδιώκτες, οι πληροφοριοδότες, οι πόρνες, οι μαυραγορίτες και ούτω καθεξής, βρίσκεται τοποθετημένο και ένα μέρος των μεγαλύτερων διανοούμενων της Γαλλίας, που έμεινε γνωστή ως «η διανόηση της Συνεργασίας»: 

Drieu La Rochelle, Lucien Rebatet, Alphonse de Chateubriant, Abel Bonnard, Pierre-Antoine Cousteau, Jean Hérold-Paquis, Alain Laubreaux και πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων, αποκομμένος από τα πάντα και τους πάντες, ο μοναδικός Louis-Ferdinand Céline. 

Μιλάμε για την αφρόκρεμα της Γαλλικής διανόησης και μάλιστα λίγοι, ελάχιστοι, δεν εισχώρησαν σε αυτή τη περίεργη περιπέτεια

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

NSBM: Non Serviam!

 «Στη φωτιά των πυρκαγιών των τελευταίων ημερών του παλιού κόσμου, γεννιέται ένα νέο φως. 

Εκπορεύεται από αυτό που φωτίζει την Αυλή του Αγγέλου της Αυγής το Ιερό Δισκοπότηρο. 

Μόνο λίγοι θα μπορούν να δουν και να σταθούν στον Δρόμο της Αλήθειας και της Γνώσης. Πολεμιστές και Ιερείς. 

Ο Δημιουργός θα πέσει ... Και μαζί του, οι υπηρέτες του θα εξαφανιστούν. 

Ο Αληθινός Ήλιος της Παράδοσης θα φωτίσει τη ματιά μας. Μια ματιά πέρα από το Καλό και το Κακό!»

 

"Πέμψον", προστακτική. Ὄχι "πέμψων", μετοχή ... Ὁ Ἑλληνολατρικός (sic) μέν, ἀλλὰ δυσλεκτικὸς κατὰ τ'ἄλλα "ἐθνικὸς κορμός", ἀποδεικνύεται ἀνίκανος ἀκόμα καὶ στὴν ἀντιγραφή - ἐπικόλληση!

 

«Για την επικαιρικότητα του Ελληνικού Εμφυλίου» (https://anaktisi-mag.gr/)

 

 του Άγγελου Δημητρίου

«’Ο, τι αγαπάς πολύ αυτό απομένει,

όλα τ’ άλλα είναι σκουριά»

Ezra Pound

Ας μην γελιόμαστε. Δεν ήταν πολιτικά - με την τρέχουσα σημασία, γιατί, κατά τα άλλα, ήταν εξεχόντως πολιτικά - τα αίτια του ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Επρόκειτο, κι ακόμα σήμερα πρόκειται, για κάτι άλλο πιο σκοτεινό, πιο αδιαφανές και, ως τα σήμερα, μη επακριβώς ξεδιαλυμένο, κάτι ίσως ριζωμένο στην βαθιά νοσηρότητα της ανθρώπινης φύσης, όταν ετούτη η τελευταία στρεβλώνεται, παραμορφώνεται, στραπατσάρεται, χάνει άρα την ακέραια ουσία της. 

Πόσο τρομακτικό είναι αυτό, ειδικά όταν φανερώνεται σε συλλογικό επίπεδο, όταν επίσης στοιχίζει πολύ ανθρώπινο αίμα …

Κι ήταν πράγματι εμφύλιος ο πόλεμος αυτός. Το ότι “αδερφός σκότωνε αδερφό” είναι πλέον μια πιστοποιημένη ιστορική πραγματικότητα, που ορισμένες φορές έχει και εμπειρική επαλήθευση, μέσω άμεσων ακουσμάτων, από διηγήσεις αληθινές των συμμετεχόντων. Κι ίσως είναι η πιο ουσιώδης ανάγνωση της Ιστορίας αυτή. Αυτή δηλαδή που δραπετεύει απ’ την επίσημη εξιστόρηση και σκαλίζει όσα είναι καταχωνιασμένα στον άνθρωπο, ξεκινώντας βέβαια πάντα από γεγονότα. 

Ό,τι έχουμε σήμερα μέσα μας, τα ίδια ήταν και τότε. Μη δεν είναι και σήμερα στο μίσος πνιγμένος και αυτοκαταστρεφόμενος ολόκληρος, απ’ άκρη σ’ άκρη, ο κόσμος; Πόσες φορές η κατατρομοκράτηση αλλάζει χέρια και στρατόπεδα και φορείς και αντιστρέφονται ολοένα οι ρόλοι των θυτών και των θυμάτων; Πώς η λαχτάρα της κατεξουσίασης του συνανθρώπου μας κρύβει τα ίδια ελατήρια εγωιστικής αυτασφάλισης!

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

In memoriam: Hugo Pratt, 30 χρόνια μετά! (https://anaktisi-mag.gr/)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Ο Hugo Pratt γεννήθηκε στο Ρίμινι στην Ιταλία στις 15 Ιουνίου 1927, αλλά πέρασε όλη του την παιδική ηλικία στη Βενετία, σε ένα «σπίτι που χτυπιόταν από τον άνεμο και τη θάλασσα». 

Ο παππούς του ο Joseph, ήταν Γάλλος που μετανάστευσε στην Ιταλία και ήταν ένας από τους ιδρυτές των Fascio di Venezia. Αλλά η παιδική ηλικία του Hugo ήταν προορισμένη να τελειώσει σύντομα, όταν, το 1937 ο πατέρας του ο Rolando, μετακόμισε στην Αβησσυνία και λίγο αργότερα, ο μικρός Hugo μαζί με τη μητέρα του την Lina, τον ακολούθησαν στην Addis Abeba. 

Σε ηλικία μόλις δεκατριών ετών, ο Hugo κατατάχθηκε μαζί με τον πατέρα του σε ένα «Τάγμα Αποικιακής Πολιτοφυλακής». Το τάγμα αυτό, που αποτελούνταν και από μαθητές λυκείου και φοιτητές, είχε ως αποστολή την προστασία των αμάχων από τους επιδρομείς, εν αναμονή της άφιξης του επίσημου στρατού. 

Το 1941 ο πατέρας του συνελήφθη από τους Βρετανούς και φυλακίστηκε στο βρετανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Dire-Dawa, όπου πέθανε το 1942 λόγω των άθλιων συνθηκών στις οποίες υποβάλλονταν οι κρατούμενοι. 

Η κόρη του Hugo, η Silvina, θα έγραφε αργότερα στο βιβλίο της για τον πατέρα της: 

«Έζησε πέντε χρόνια στην Αιθιοπία, όπου βίωσε τον πόλεμο, τη φιλία και τις γυναίκες. Ο πατέρας του, φασίστας, πέθανε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης κάτω από τον αφρικανικό ήλιο»

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Το πέρασμα στο δάσος: από το οπισθόφυλλο του βιβλίου της χρονιάς

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:

 «Το πέρασμα στο δάσος: Δεν υπάρχει κανένα ειδύλλιο πίσω από αυτή την έκφραση. Ο αναγνώστης θα πρέπει μάλλον να προετοιμαστεί για μια επικίνδυνη εξόρμηση, όχι μόνο έξω από τα συνηθισμένα, αλλά και πέρα από τα όρια του στοχασμού. Το έργο αυτό ασχολείται με ένα κρίσιμο ζήτημα της εποχής μας, δηλαδή ένα ζήτημα που παρόλα αυτά ενέχει κινδύνους. Την ελευθερία!»

Λέει ο Jünger σε ένα σημείο:

"Η αυθεντική ιστορία μπορεί να δημιουργηθεί μόνο από ελεύθερους ανθρώπους. Η ιστορία είναι το αποτύπωμα που οι ελεύθεροι άνθρωποι δίνουν στο πεπρωμένο". 

 

Βίτσι - Γράμμος και η ξενόδουλη Δεξιά (του Γιώργου Μάστορα)

 

Ο Γιώργος Μάστορας είναι γνωστός για την προσφορά του στους επαναστατικούς εθνικιστικούς κύκλους. 

Υπερήφανο μέλος της ελληνικής εργατικής τάξης και μια από τις κορυφαίες πένες της «Χρυσής Αυγής». 

Σήμερα είναι αρωγός των Αυτόνομων συναγωνιστών και ομάδων καθώς και συγγραφέας ποιοτικών ιστορικών βιβλίων. 

Υπήρξε κορυφαία η συμβολή του στην έκδοση κυκλοφορία και προβολή εθνικιστικών εφημερίδων περιοδικών καθώς και ιδεολογικών εκπομπών. 

Ο συναγωνιστής που διέδωσε και ενίσχυσε την εθνικιστική ροκ σκηνή στην Ελλάδα αλλά και λοιπά επαναστατικά αντιδημοκρατικά μουσικά ρεύματα. 

Η ιδεολογική του συγκρότηση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ενώ η ανυποχώρητη στάση του υπήρξε η αφορμή για να στοχοποιηθεί από την παρακρατική antifa.

Η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να φιλοξενήσει ένα ακόμη άρθρο του.

Βίτσι - Γράμμος και η ξενόδουλη Δεξιά

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Κάθε χρόνο, στις 29 Αυγούστου, οι Μνήμες όσων επιμένουν να Αντιστέκονται στην λήθη και την επιχειρούμενη παραχάραξη της Ιστορικής Αλήθειας, επικεντρώνονται στην επέτειο της λήξης του Εμφυλίου ή Συμμοριτοπολέμου.

Όπως και να ονομαστεί εκείνη η τραγική  περίοδος, αυτό που έχει σημασία είναι πως οι αντανακλάσεις εκείνων των γεγονότων φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας ...

Δεν Ξεχνούμε εκείνους τους Έλληνες Στρατιώτες που έδωσαν τις Μάχες, και σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και την Ζωή τους, προκειμένου η Πατρίδα και ο Λαός να μην καταντήσουν ένα ακόμη τρόπαιο του σοβιετικού "ερυθρού παραδείσου".

Από εκεί και πέρα, όμως, επ' ουδενί θεωρώ ότι πρέπει ως Εθνικιστές να απολογούμαστε για τους τότε πολιτικούς αντιπάλους των κομμουνιστών, για την μετέπειτα πορεία της Χώρας, αλλά να προβληματιζόμαστε έντονα από το γεγονός ότι η Στρατιωτική Νίκη επί των υποταγμένων στις επιθυμίες της Σοβιετικής Ένωσης εγχώριων μπολσεβίκων, εκφυλίστηκε πλήρως από τους ντόπιους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου, οι οποίοι παρέδωσαν τον Τόπο στις αδηφάγες ορέξεις του Αμερικανικού παράγοντα.

Αποτελεί Απαραίτητη Διευκρίνιση ότι οι Έννοιες του Εθνικισμού με τον Πατριωτισμό διαφέρουν κατά πολύ. Ο Εθνικισμός, ως Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, είναι κάτι το Πολύ Πλατύτερο από την απλή αγάπη προς την Πατρίδα. Αποτελεί Ιδεολογική Συνείδηση, Πολιτική Θεώρηση, Κοινωνική Πρακτική, Μεταφυσική Πίστη.

Από την άλλη, ο Πατριωτισμός αποτελεί, στην καλύτερη των περιπτώσεων, ένα άδολο και αγνό συναίσθημα απλής αγάπης προς την Πατρίδα, χωρίς όμως κάποιο Βαθύ και Ουσιαστικό περιεχόμενο. 

Σε άλλες περιπτώσεις, ωστόσο, αποτελεί το άλλοθι του κάθε πατριδοκάπηλου πολιτικού απατεώνα, προκειμένου να βαφτίσει ως " πατριωτικό " ότι αφορά τα στενά συντηρητικά συμφέροντα του.

Τα φτωχά παιδιά των Ελλήνων Εργατών και Αγροτών, τα οποία αντιτάχθηκαν νικηφόρα στα εγχώρια πιόνια του Στάλιν, δεν το έκαναν σε καμία περίπτωση για να  καπηλεύονται, εκ του ασφαλούς, τους Αγώνες και τις Θυσίες τους οι διάφοροι άκαπνοι και απόλεμοι πολιτικάντηδες του Λαϊκού Κόμματος, της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας.

Δεν το έκαναν για να ξεπουλούν σήμερα οι διάφοροι "κομμουνιστοφάγοι ", τύπου Βορίδη και Γεωργιάδη, την Ελλάδα στους διεθνείς τοκογλύφους, στις ΗΠΑ, στα εβραϊκά συμφέροντα και οποιονδήποτε άλλον ξένο παράγοντα.

Και επειδή, δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό βλέπω και ακούω από ορισμένους κάποιες απίθανες ατάκες, όπως π.χ. ότι "ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν Εθνικιστής" (!) ή από κάποιους άλλους ότι ο ψευτοεθνάρχης ήταν "καλός"(!) μέχρι το 1974, αλλά μετά ήρθε "χαλασμένος" (ύστερα από την άνετη και ξεκούραστη "αυτοεξορία" του στο Παρίσι), πρέπει να υπάρξει μια ξεκάθαρη τοποθέτηση.

Από κάτι σάπιο δεν μπορεί να υπάρξει Αναγέννηση. Και η ηγεσία της δεξιάς στην Ελλάδα ήταν πάντα σάπια, συναγωνιζόμενη την ηγεσία της αριστεράς σε εθνικές μειοδοσίες. Ιδιαίτερα ο Καραμανλής ανέκαθεν ήταν ίδιος και απαράλλαχτος και δεν "άλλαξε ξαφνικά ".

Η κυβέρνηση, της οποίας ηγείτο, ήταν αυτή που διέταζε τους χωροφύλακες να ξυλοκοπούν βάναυσα τον Ελληνικό Λαό, ακόμη και να τον δολοφονούν, επειδή κατέβαινε στους δρόμους για να διαδηλώσει Υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. 

Εκείνος ήταν που "έθαψε" την Ένωση αυτήν, με τις επαίσχυντες και ανοιχτά προδοτικές συνθήκες Ζυρίχης - Λονδίνου. Που ρήμαξε και ερήμωσε την επαρχία, έκανε την Αθήνα μια απέραντη τσιμεντούπολη, γιγάντωσε  την ανεργία και οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να καταφύγουν στην ξενιτιά για εύρεση εργασίας.

Που με την αντεθνική και αντιλαϊκή πολιτική που ακολούθησε, κατάφερε να αναστήσει το βαριά τραυματισμένο ΚΚΕ, με αποτέλεσμα το καμουφλαρισμένο μετωπικό εκλογικό σχήμα του (ΕΔΑ), 9 μόλις χρόνια από την στρατιωτική συντριβή του, να κατορθώνει με 25% στις εκλογές του 1958 να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Ο άξεστος, χυδαίος και με ανώμαλη ιδιωτική ζωή αυτός τύπος ήταν που καλλιέργησε, σε συστηματική βάση, την αποπολιτικοποίηση της νεολαίας, με τραγικό αποτέλεσμα όλα τα ανήσυχα και επαναστατικά νεανικά πνεύματα να στρέφονται προς την αριστερά

Δεν είναι, επομένως, δυνατόν, στα πλαίσια του αντικομμουνισμού, να κάνουμε "τα στραβά μάτια" στην απαράδεκτη τακτική που ακολούθησε μετέπειτα το κράτος των νικητών της τραγικής περιόδου 1946 - 49. Μια τακτική, η οποία οδήγησε στην δορυφοριοποίηση της Χώρας μας από τον αμερικανικό παράγοντα και - μέσα από τις πάμπολλες διαδρομές του ελληνόφωνου δεξιού και αριστερού πολιτικού κόσμου - στην σημερινή οικτρή κατάσταση που επικρατεί στην Πατρίδα μας.

Ο Εθνικισμός βρίσκεται Πάνω και Πέρα από τα ανθελληνικά, αντιλαϊκά και στυγνά καθεστωτικά σχήματα της δεξιάς και της αριστεράς. Η μεταπολεμική Ελλάδα αποτελεί το φρικτό αποτέλεσμα των διακυβερνήσεως των κομμάτων του "δημοκρατικου τόξου", επομένως οι Έλληνες Εθνικιστές δεν είναι υπεύθυνοι για την διαδρομή αυτήν, ούτε φυσικά χρειάζεται να απολογούνται  για τα έργα και τις ημέρες της πατριδοκάπηλης και ενδοτικής δεξιάς.

Την ώρα που στο Βίτσι και τον Γράμμο τσακιζόταν η κομμουνιστική απειλή, από την πίσω πόρτα έμπαιναν ανενόχλητες η πολιτική υποταγή στις ΗΠΑ, η οικονομική εκμετάλλευση από το ξένο κεφάλαιο και η εθνική αποδόμηση από τους πολιτικάντηδες της δεξιάς και του κέντρου

Επειδή, λοιπόν, εκτός από αντικομμουνιστές είμαστε Πολύ Περισσότερο αντικαπιταλιστές,  γι' αυτό και ο Αγώνας για Εθνική Ανεξαρτησία και Κοινωνική Δικαιοσύνη Συνεχίζεται!

Ο Charles Bukowski για τον Ezra Pound (Σαμουράι της Δύσης)

 

Μερικές φορές νιώθεις ότι θέλεις να αγκαλιάσεις την εκείνη  την άλλη πλευρά, μόνο και μόνο για την κόλαση που μπορεί να ακολουθήσει. 

Επειδή λοιπόν η παλιά πλευρά υπάρχει τόσο καιρό, είναι τόσο συμπαγής και φαίνεται τόσο εξαχρειωμένη, που o Celine, ο Hamsun και οι άλλοι το έχουν κάνει  κατά καιρούς. 

Και δεν τους έχουν συγχωρέσει.

Στην προσπάθεια να ξεπεράσουν το Καλό και το Κακό (αν υπάρχει κάτι τέτοιο), η ζυγαριά μερικές φορές γέρνει προς το Κακό (αν υπάρχει κάτι τέτοιο) επειδή φαίνεται πιο ενδιαφέρον - ειδικά όταν οι συμπατριώτες σου δέχονται τυφλά αυτό που τους λένε ότι είναι Καλό (και ποτέ δεν το αμφισβητούν).

Γενικά, οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν την τάση να μην πιστεύουν αυτό που πιστεύει η πλειοψηφία των μαζών, και τις περισσότερες φορές αυτό τους φέρνει κοντά στον στόχο - άλλες φορές καταλήγουν με τον κώλο τους στη σκόνη, ειδικά στην πολιτική αρένα όπου οι νικητές υπαγορεύουν ποια πλευρά έχει δίκιο.

Ο Pound κατέληξε με τον κώλο του στο πάτωμα και εμείς, για να σώσουμε την ψυχή και τον κώλο του, τον πετάξαμε ανάμεσα στους τρελούς, λέγοντας ότι το να συμπεριφέρεται  έτσι,  ήταν πιο δυνατό από ότι μπορούσε να αντέξει.

Ωστόσο αν οι Φασίστες είχαν κερδίσει, νομίζω ότι ο Pound  θα ήταν ο πρώτος που θα τους είχε επιτεθεί, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. 

Ήταν παγιδευμένος με έναν Ηττημένο και ένας Ηττημένος δεν έχει κερδίσει ποτέ σε δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου, μέχρι τώρα.

Επιπλέον στις Ηνωμένες Πολιτείες, από το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η λεγόμενη διανόηση, τα πανεπιστήμια, τείνουν πάντα προς τα αριστερά (με τεράστια ώθηση, ειδικά από το 1931 έως το 1947). 

Και για έναν καλλιτέχνη, η τάση προς τα αριστερά, ακόμη και προς την άκρα αριστερά, θεωρείται πάντα όχι μόνο συγχωρήσιμη, αλλά και μια μορφή υψηλής δημιουργικής ικανότητας.

Ο Pound δεν εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία.

Charles Bukowski,  Ξανασκέφτοντας έναν από τους μεγάλους

Ο Julius Evola, έκανε μια κριτική με τον τίτλο «Μια Αποτυχημένη Επανάσταση», που αφορά το σπουδαίο έργο του Armin Mohler για την Συντηρητική Επανάσταση (Σαμουράι της Δύσης)

«Όσοι σήμερα κρίνουν τα πολιτικά κινήματα που χαρακτήρισαν τη σύγχρονη Γερμανία - εννοούμε αυτά που ξεκίνησαν μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, που αναπτύχθηκαν με ποικίλους τρόπους κατά τη διάρκεια της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και συνεχίστηκαν μέχρι την έλευση του Τρίτου Ράιχ του Χίτλερ, ακολουθώντας μια πορεία αντίθετη προς τον Μαρξισμό - συνήθως καταλήγουν σε απλοϊκές φόρμουλες, όπως φασισμός, κρυπτοφασισμός, ναζισμός, ρατσισμός: τύποι, οι οποίοι μπορεί πράγματι να είναι χρήσιμοι σε ασήμαντες πολεμικές, αλλά οι οποίοι δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψη την πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ πιο περίπλοκη και διαφοροποιημένη. 

Στην πραγματικότητα, κατά την προαναφερθείσα περίοδο, στη Γερμανία ασκήθηκαν πολλαπλές επιρροές, οι οποίες δεν μπορούν να ταυτιστούν με τον Εθνικοσοσιαλισμό, όπως είναι συνήθως γνωστός. 

Οι κυριότερες συνδέονται μάλλον με ένα ρεύμα που μπορεί να χαρακτηριστεί με τον τύπο «Συντηρητική Επανάσταση» και το οποίο φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ανεξάρτητο από τον Χιτλερισμό, ακόμη και αν έχει υπάρξει κάποια παρέμβαση σε αυτόν και σε ορισμένες περιπτώσεις, έχει συγχωνευθεί με αυτόν. Εκτός Γερμανίας, λίγα είναι γενικά γνωστά για όλα αυτά».

Εμείς βέβαια σήμερα, σχεδόν εβδομήντα χρόνια μετά από αυτό το σπουδαίο έργο - που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λόγχη -, ένα πράγμα μπορεί σίγουρα να πούμε: λίγα είναι ακόμα γνωστά για τη Συντηρητική Επανάσταση και θα μπορούσε κανείς να προσθέσει, όχι μόνο εκτός Γερμανίας αλλά, μάλιστα και στον ίδιο τον τόπο προέλευσης της. 

Ο Mohler το αναφέρει ιδιαίτερα στο έργο του.

Ο ειρηνευτικός Τραμπισμός ως ενδοτικό υποκατάστατο (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

του Τάσου Σοφούλη

Το Αζερμπαϊτζάν και η Αρμενία υπέγραψαν υπό την καθοδήγηση του Λευκού Οίκου συνθήκη ειρήνης με γνώμονα το διαμετακομιστικό εμπόριο μεταξύ τους. 

Στην πραγματικότητα πρόκειται για εξασφάλιση εμπορικών διαδρόμων της Αμερικής στον Καύκασο όσο και την De Facto επίβλεψη της Ρωσίας στην περιοχή με γνώμονα το φυσικό αέριο το οποίο περνάει από το Μπακού.

Η απώλεια του Αρτσάχ ή Ναγκόρνο Καραμπάχ από την Αρμενία στον πόλεμο του 2018 είναι ένας ανοιχτός λογαριασμός των Αρμενίων με τους Αζέρους όπου μάλλον φαίνεται να έκλεισε με αυτή την συμφωνία. 

Ας μην γελιόμαστε, τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ επιθυμούν να χωρίσουν σε σφαίρες επιρροής τον Καύκασο προκειμένου να αποφύγουν εστίες πολέμου (όπως αυτή της Ουκρανίας) οι οποίες θα θέτουν ζητήματα ανεξάρτητης πολιτικής με υποκείμενο το εθνικό κράτος

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Ηλία μια ακόμη επιτυχία σου!

 

Φαιά Παλαιστίνη

«Αυτό που ένωσε και εξακολουθεί να ενώνει τους εθνοκοινωνιστές με τον παλαιστινιακό λαό δεν είναι πρόσκαιρες πολιτικές σκοπιμότητες, ούτε τα φθηνά τεχνάσματα με τα οποία η αριστερά επιχειρεί να εκμεταλλευθεί το ζήτημα.

Είναι ο κοινός αγώνας για ελευθερία, αυτοδιάθεση, αξιοπρέπεια απέναντι σε ένα πανίσχυρο χρηματοπιστωτικό θηρίο που καταβροχθίζει λαούς και πατρίδες.

Κι αυτός ο αγώνας δεν είναι επιλογή, αλλά καθήκον απέναντι στην Ιστορία, είναι όρκος τιμής προς τις γενιές που έρχονται»

 

Roger Coudroy, ένας εθνικοεπαναστάτης στην Παλαιστίνη (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

Ο Roger Coudroy είναι ένα όνομα άγνωστο, ξεχασμένο μάλλον, σαν μια σκιά που για πενήντα χρόνια στοιχειώνει τις φαντασιώσεις όσων έχουν ονειρευτεί, έστω και μία φορά, να αφήσουν τα πάντα πίσω τους και να ζήσουν την πληρότητα ενός ιδανικού, του δικού τους. 

Για τον πρώτο Ευρωπαίο που έπεσε σε παλαιστινιακό έδαφος δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο, παρά τον μεταθανάτιο θρύλο του, ή σχεδόν αυτόν. 

Κάποιοι λίγοι μόνο ξέρανε κάποτε, ότι ήταν ένας Βέλγος μηχανικός που μεγάλωσε στη Γαλλία και εργάστηκε για την Peugeot στο Κουβέιτ, πριν ενταχθεί στην Παλαιστινιακή αντίσταση και ότι ήταν 33 ετών όταν πέθανε στις 3 Ιουνίου 1968. 

Ακόμη και στο Διαδίκτυο δεν βρίσκει κάποιος πολλά. Αρκεί να πούμε ότι υπάρχει μόνο μία φωτογραφία του και κάποιες αναφορές

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

ΠΑΝΣΥΦΙ ΑΠΟΕΛ κατά Κυπριακής Αστυνομίας: «Αναλαμβάνουμε επίσημα την ευθύνη για το πανό, ελάτε να μας συλλάβετε στον Μαχαιρά»

 Υπήρξε αριστερός που όμως τιμούσε τον εθνικιστή Αυξεντίου ... 

 

Hate Forest - Carl Orff - Fortuna Imperatrix Mundi

 

Ο Charles Maurras για την δημοκρατία

 

"Η δημοκρατία δεν είναι γεγονός. Είναι μια ιδέα. Αυτή η ιδέα εμπνέει τους νόμους. Και αυτοί οι νόμοι και οι θεσμοί τους αποκαλύπτονται όλο και πιο καταστροφικοί, καταστροφικοί και ολέθριοι, όλο και πιο εχθρικοί προς τις φυσικές τάσεις των ηθών, την αυθόρμητη αλληλεπίδραση των συμφερόντων και την ανάπτυξη της προόδου. 

Γιατί; Επειδή η δημοκρατική ιδέα είναι ψευδής, καθώς βρίσκεται σε αντίθεση με τη φύση. Επειδή η δημοκρατική ιδέα είναι κακή, καθώς υποτάσσει διαρκώς τον καλύτερο στον χειρότερο, τον ανώτερο στον κατώτερο".

"Η δημοκρατία είναι κακό, η δημοκρατία είναι θάνατος".

Charles Maurras

Στη νέα Γιάλτα, την Αλάσκα ...

γράφει ο Τάσος Σοφούλης

Η συνάντηση Τραμπ-Πούτιν δεν κατέληξε πουθενά φαινομενικά, στην πραγματικότητα αυτό που θέλουν τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ρωσία είναι τον αφοπλισμό της Ουκρανίας και την διχοτόμηση της χώρας σε Δυτική (Νατοϊκή) και ρωσική σφαίρα επιρροής.

Η Ρωσία θέλει πάση θυσία να εξασφαλίσει το Ντονιέτσκ και το Λουχάσνκ διότι έχει το πλεονέκτημα του πληθυσμού που είναι ρωσόφωνος και με το πατριαρχείο της Μόσχας, ο δεύτερος λόγος είναι πως μαζί με την Κριμαία θα είναι ο διάδρομος του φυσικού αερίου και του διαμετακομιστικού εμπορίου σε Ανατολή και Δύση.

Οι ΗΠΑ θέλουν να εξασφαλίσουν την παρουσία τους στην περιοχή διότι έχουν αντιληφθεί πως για πρώτη φορά στην μεταψυχροπολεμική ιστορία δεν συζητιέται αμερικανική ατζέντα, αντιθέτως η Αμερική πρέπει να συζητήσει με όρους "ηττημένου".

Η Ευρώπη στην προκειμένη δεν έχει δομημένη και συγκροτημένη πολιτική με αποτέλεσμα να είναι εκτεθειμένη τόσο απέναντι στην Ρωσία όσο και στις ΗΠΑ παρότι για λόγους πολιτικής και όχι ηθικής επιβίωσης η Ευρώπη θα επιλέξει το αμερικανικό άρμα.

Εν κατακλείδι το πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι τόσο το πολιτικό όσο το υπαρξιακό και κυρίως η απουσία μακροπρόθεσμου γεωπολιτικού στόχου προκειμένου να τεθεί ένα μελλοντικό πλάνο που θα τις "εξασφαλίσει" την επιβίωση της καθώς τόσο η Ρωσία όσο και οι ΗΠΑ αποτελούν εχθρικές δυνάμεις προς την ιδιοσυστασία της Ευρώπης.

Άλλωστε μαζί με την Ουκρανία στον Καύκασο παραβιάζεται και το εθνικό συμφέρον της Αρμενίας οπού εκτός από το Αρτσάχ ο Πασινιάν παραχωρεί εδάφη στο Αζερμπαϊτζάν που δεν κατακτήθηκαν με πόλεμο άρα ιστορικά έχουμε μια επανάληψη του Ψυχρού Πολέμου οπού για να εξασφαλιστούν κάποια πλανητικά συμφέροντα παραβιάστηκαν κάποια εθνικά δίκαια όπως το 1968 στην Τσεχοσλοβακία και το 1974 στην Κύπρο.

Επίσης οι δημοσιογράφοι εκ Ρωσίας που κάνουν τον (ψευδο)διαχωρισμό εθνικιστική Ουκρανία και νόμιμη Ουκρανία είναι μια λεπτομέρεια που ουδείς την έθιξε διότι: με αυτή την τοποθέτηση το Κρεμλίνο ουσιαστικά περνά ως μήνυμα την κύρια πολιτική του απέναντι σε αυτό που ορίζουμε ως εθνική ανεξαρτησία διότι οι κήρυκες αυτού του αφηγήματος επικαλούνται την ρωσική αυτοκρατορία δηλαδή το ρωσικό Imperium ως Status Quo.

Εν συνεχεία αυτή η ρητορική είναι ο αντίποδας της αντινατιβιστικής πολιτικής της ΕΕ και των ΗΠΑ που προωθούν μέσα από συγκεκριμένα πολιτικά κέντρα.

Με λίγα λόγια η Ευρώπη για άλλη μια φορά ηττήθηκε διότι απουσιάζει στρατιωτικά και κατ'επέκταση οικονομικά από τον παγκόσμιο χάρτη.

Mussolini

 «Η δημοκρατία είναι μια μορφή διακυβέρνησης που δίνει ή προσπαθεί να δώσει στον λαό την ψευδαίσθηση ότι είναι κυρίαρχος.»

– Μπενίτο Μουσολίνι

Σιδηρά Νεολαία: για την Εθνική Αυτονομία

 

Pierre-André Taguieff: «Ο δεξιός αναρχικός δεν εκφράζει ένα δόγμα, αλλά ένα ήθος» (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

Ο Pierre-André Taguieff (γεννημένος στο Παρίσι το 1946) είναι φιλόσοφος, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός ιδεών, διευθυντής έρευνας στο Ινστιτούτο CNRS, τώρα πλέον συνταξιούχος. 

Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Paris Cité (μεταξύ 1978 και 1984), στη Σχολή Προηγμένων Σπουδών Κοινωνικών Επιστημών (EHESS), στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, στο Διεθνές Κολλέγιο Φιλοσοφίας και στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού (μεταξύ 1985 και 2005). 

Τα τελευταία του βιβλία περιλαμβάνουν: “Pourquoi déconstruire ? Origines philosophiques et avatars politiques de la French Theory” (Εκδόσεις H&O, 2022). “Le Nouvel Âge de la bêtise” (Éditions de l’Observatoire/Humensis, 2023). “Le Nouvel Opium des progressistes. Antisionisme radical et islamo-palestinisme”, (Gallimard, συλλογή “Tracts”, 2023). “Les Protocoles des Sages de Sion des origines à nos jours” (Hermann, 2024). 

Στην παρακάτω συνέντευξη του σε γαλλική φιλοσοφική ιστοσελίδα, ανέφερε και ανέλυσε πολλά ενδιαφέροντα θέματα που αφορούν πολιτικές έννοιες - άγνωστες αρκετά στην Ελλάδα, στους κύκλους της Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που η φρασεολογία τους έχει μείνει μέσα σε ένα αποστειρωμένο και φτωχό πλαίσιο. 

Όροι και αντιλήψεις που υπάρχουν στην Γαλλία εδώ και 200 τουλάχιστον χρόνια και υιοθετήθηκαν από πολλά πολιτικά ριζοσπαστικά κινήματα σε Γαλλία , Ιταλία, Γερμανία. 

Σημειώνω ότι η χρήση του όρου «Δεξιά» που αναφέρεται παρακάτω στην μετάφραση, δεν έχει σχέση με αυτήν που έχει σήμερα στην Ελλάδα. 

Διαβάστε με προσοχή την πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσα αυτή συνέντευξη και έπειτα μπορεί να γίνει αντικείμενο συζήτησης, με την προϋπόθεση της γνώσης των διαφόρων όρων και φυσικά χωρίς τις άθλιες ιδεολογικές παρωπίδες …

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Οἱ Κόκκινοι πατριάρχες καὶ ἡ Παναγία ἡ Φασίστρια. Ἡ ἐργαλειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ Κράτος.

 

Ultima Frontiera - Vergarolla 18 Agosto

 

«Ο στρατιώτης του μετώπου και η εσωτερική πολιτική», του Ernst Jünger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

 Το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο, είναι ένα άρθρο του μεγάλου Γερμανού στοχαστή, Ernst Junger, στην εφημερίδα “Die Standarde”, στις 29 Νοεμβρίου 1925 και περιλαμβάνεται μαζί με άλλα πολλά δυνατά άρθρα του, στο δίτομο έργο “Πολιτικά και πολεμικά κείμενα”. 

Είμαστε στην Γερμανία την εποχή της Βαϊμάρης, ακριβώς στην καρδιά της ταραχώδους δεκαετίας του 1920, με τις πολλές ανακατατάξεις, τις αιματηρές αναταραχές και τις ιδεολογικοπολιτικές ζυμώσεις.

Εκείνα τα χρόνια η αξιολόγηση του Junger για τον Εθνικοσοσιαλισμό ήταν ακόμη σαφώς θετική. Μάλιστα στις 9 Ιανουαρίου του 1926, παρείχε ένα ειδικό αντίτυπο του βιβλίου του “Feuer und Blut”, με μια ειδική αφιέρωση στον Hitler. 

Έγραφε στην αφιέρωση τα εξής: «Στον Εθνικό Fuhrer, Adolf Hitler! – Ernst Junger». Λεπτομέρειες αναφέρει ο Schwarz, στο έργο του “Der konservative Anarchist” (Ο Συντηρητικός Αναρχικός). 

Η απάντηση του Hitler φέρει ημερομηνία 27 Μαΐου 1926 και συνοδευόταν από μια επιστολή στην οποία, εκτός από το ότι διαβίβασε τις γραπτές ευχαριστίες του στον Junger, τόνιζε ότι είχε διαβάσει «όλα» τα γραπτά του. Η Εθνικοεπαναστατική τάση της Συντηρητικής Επανάστασης, που ανήκε ο συγγραφέας, φαίνεται από το ύφος των γραπτών του

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Σπύρος Σολωμού: για το αίμα του μάρτυρα - για την Ένωση - για τον Γρίβα!

 

Η πειθαρχία είναι γένους θηλυκού (https://mavreslegeones.blogspot.com/)

 

της συναγωνίστριας Ν.Φ

Στη σημερινή εποχή βλέπουμε ολοένα και πιο έντονα μία απαξιωτική στάση απέναντι στις γυναίκες και θα μιλήσω κυρίως για τον ελληνικό εθνικιστικό χώρο. Η γυναίκα για πολλούς "πατριάρχες" του χώρου μας εξιδανικεύεται αποκλειστικά μόνο ως "μάνα του έθνους" και είτε θεωρείται κατώτερη σε όλα είτε ασταθής και εμπόδιο στις παραδοσιακές αξίες. 

Πάντα παρουσιάζεται ως υπεύθυνη για την παρακμή της κοινωνίας όταν δεν συμμορφώνεται με τους κανόνες που οι "κύριοι" αυτοί πλάθουνε στο μυαλό τους.

Σύμφωνα με τους "πατριάρχες" του ελληνικού εθνικιστικού χώρου πρέπει να έχει μόνο βιολογικό ρόλο που εννοείται είναι σημαντικός και καθόλου πολιτικό, στρατιωτικό και κοινωνικό ρόλο. ΛΑΘΟΣ!

Η προσφορά της γυναίκας στην πατρίδα μας την Ελλάδα είναι τεράστια καθώς και στην εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία που τόσο αγαπάνε όλοι αυτοί οι δήθεν εθνικιστές που η ασχετοσύνη τους έχει πιάσει πάτο βαρελιού. Η ελληνική μας ιστορία είναι βαθιά ποτισμένη με το αίμα γυναικών. Από τα βουνά της Μάνης, το Σούλι, την Κρήτη και την Μακεδονία

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Romper Stomper (2017) Scene