Βαφτίσαμε τον συμβιβασμό, την οκνηρία, την δειλία, την
ενδοτικότητα, πολιτικό ρεαλισμό και σύνεση και διαλλακτικότητα. Και τότε ο
Εθνικισμός αφυδατώθηκε και γέρασαν πρόωρα τα ζωντανά του κύτταρα μέσα στις
συστημικές νοοτροπίες και διεργασίες της «πολιτικής» του συρμού.
Το κακό δεν είναι ότι η ζωή μας είναι φρικτή. Το κακό
είναι ότι οι περισσότεροι έχουν συνηθίσει να ζουν αδιαμαρτύρητα, μέσα σε αυτήν
την τακτοποιημένη φρικαλεότητα.
Πολύ περισσότερο, το κακό είναι ότι πάρα πολλοί
πείθουν τον εαυτό τους «να αναζητά τις μικρές στιγμές ευτυχίας» ή ότι «υπάρχουν
και χειρότερα», στο όνομα μιας φτηνής ροζουλί ψυχολογίας, μιας ρητορείας που
άλλο δεν κάνει απ’ το να προωθεί τον συμβιβασμό με την υποβάθμιση της ποιότητας
ζωής.
Το «υπάρχουν και χειρότερα», είναι το άλλοθι των εξουσιαστών. Για το
«χειρότερο» που ζεις εδώ και τώρα, είναι η δικλείδα ασφαλείας για να «κάθεσαι
φρόνιμος».
Επί παραδείγματι, οι περισσότεροι θεωρούν «κεκτημένο»
και «πλεονέκτημα», το «δικαίωμα» στη μισθωτή σκλαβιά, που τους εξασφαλίζει μια
αναλώσιμη μικροαστική ζωή μέσα στην απέραντη χαβούζα κάποιας μεγαλούπολης.
Πρόκειται για την ανάγκη που γίνεται φιλότιμο, είναι τα
δεσμά που τα μετονομάσαμε σε στολίδια.
Για τον «αστό», αυτός εδώ είναι ο κόσμος του. Είναι
δημιούργημά του και ταυτόχρονα ο ίδιος αποτελεί προϊόν του. Εμείς ωστόσο
είμαστε καταγωγικά και ταυτοτικά, ξένοι προς την επιβληθείσα απάνθρωπη συνθήκη
του μοντερνισμού. Ξένοι προς τον πλαστικοποιημένο πολιτισμό του καπιταλισμού
και του λιμπεραλισμού.
Το πρόβλημα είναι ότι κανείς πια δεν «απελπίζεται».
Όλοι συνεχίζουν σαν αυτόματα να διαγράφουν παραπαίοντας την μικρονοϊκή τους
πορεία. Όμως, το μικρό μέρος της Ιστορίας που έλαχε να ζήσουμε δεν είναι παρά ο
επιθανάτιος ρόγχος ενός ολόκληρου πολιτισμού. Ένα ψοφίμι που επιμένει να
στέκεται στα σαπισμένα πόδια του, αγκομαχώντας για τα τελευταία του τυφλά
βήματα. Θα το προμηθεύσουμε με υποστηρικτικά δεκανίκια ή θα του δώσουμε την
χαριστική βολή;
Περνάμε σε ένα ακόμη απόσπασμα από το ενδιαφέρον βιβλίο
«Οι άγνωστοι φασισμοί», του Γάλλου διανοούμενου και συγγραφέα Maurice Bardèche.
Ένα έργο με στοιχεία και περιγραφές για το φαινόμενο του φασισμού στην Ευρώπη
τον 20ο αιώνα.
Καλή ανάγνωση.
Για πολλά χρόνια, όποτε συζητείται η αραβο-ισραηλινή
σύγκρουση ή ο παναραβισμός, η λέξη φασισμός ανθίζει κάτω από τα στυλό ή στα
χείλη των φιλοϊσραηλινών δημοσιογράφων. Ο Nasser φασίστας; Το Μπάαθ είναι
φασιστικό;
Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, πρέπει να εξετάσουμε γρήγορα
τους αναγνωρισμένους αραβικούς φασισμούς. Όταν η φασιστική μετάδοση εξαπλώθηκε
σε όλο τον κόσμο τη δεκαετία του 1930, επηρεάστηκαν και οι Άραβες.
Αλλά ήταν
κάτω από την εθνικοσοσιαλιστική μορφή του όρου, καθώς η φασιστική Ιταλία - μη
αντιεβραϊκή στις αρχές - που είχε εξολοθρεύσει τους Senussi της Λιβύης (ΣτΜ,
είναι ένα μουσουλμανικό πολιτικο-θρησκευτικό τάγμα στη Λιβύη και τις γύρω
περιοχές, που ιδρύθηκε στη Μέκκα το 1837 από τους Grand Sanussi), δεν μπορούσε
να γίνει δεκτή ως παράδειγμα προς μίμηση, παρά τις αραβόφιλες φιλοδοξίες του
Duce και του «Σπαθιού του Ισλάμ» του.
Τα Εθνικοσοσιαλιστικά κινήματα
εμφανίστηκαν σχεδόν παντού στις αραβικές χώρες.
Ένα σύντομο αλλά περιεκτικό άρθρο, του Romualdi, στις
αρχές της δεκαετίας του 1970, που αφορά τον φαινόμενο του Περονισμού. Και
φυσικά η βαρύτητα της γνώμης του μεγάλου Ιταλού νεοφασίστα μετράει διπλά:
Ένα από τα πιο σύνθετα πολιτικά φαινόμενα της εποχής
μας είναι αναμφίβολα ο «περονισμός». Από τη μια πλευρά αυτός είχε κάποιες
συμπάθειες και κάποιες συγγένειες με τα ευρωπαϊκά φασιστικά καθεστώτα καθώς η
γενική του θέση ανάμεσα στον καπιταλισμό και τον κομμουνισμό και μεταξύ των
ρωσικών και αμερικανικών εναλλακτικών, θυμίζει αυτή των φασιστικών κινημάτων
μεταξύ 1920 και 1945.
Από την άλλη πλευρά, έχει έναν έντονο αυτόχθονο,
νοτιοαμερικανικό χαρακτήρα, τόσο, που μπορεί να φαίνεται σαν μια παραλλαγή του
caudillismo και των στρατιωτικών δικτατοριών της Λατινικής Αμερικής.
Τέλος, η
μακροχρόνια εξορία του Peron, η μετωπική αντίθεση στη στρατιωτική ολιγαρχία και
η έλξη του «Καστρισμού», έχουν μπερδέψει ακόμη περισσότερο τις πολιτικές
γραμμές της εικόνας, σε σημείο να τις καθιστούν σχεδόν ανεξήγητες.
«Δέκα χρόνια έχουν περάσει από τότε που η Il Secolo
αποφάσισε να στείλει έναν εξαιρετικό δημοσιογράφο - τον Luciano Magrini - για
ένα μήνα στη Ρωσία προκειμένου να αποκαλύψει στους Ιταλούς ότι στη «nella
Russia bolscevika» τα πάντα έχουν αποτύχει, συμπεριλαμβανομένου του ίδιου του
μπολσεβικισμού.
Αυτές ήταν οι παραμονές του βραδινού φωτός, που έκαναν τα πάντα
θολά, νυχτερινά, στον ιταλικό αέρα. Καταιγίδες στο τέλος του πολέμου. Το
εκκρεμές της πολιτικής ταλαντεύτηκε από το ένα άκρο στο άλλο. Δεξιά-αριστερά,
αριστερά-δεξιά, σαν δύο εχθρικά χέρια που δεν μπορούσαν να συμφιλιωθούν στην
ολοκληρωμένη υπηρεσία ενός ενιαίου σώματος.
Η Ρωσία ήταν επίσης ένα λυκόφως. Οι
πιο επιφανείς καταστροφολόγοι στη Δύση περιορίστηκαν στις επιφανειακές
φόρμουλες: ασυμβίβαστο= ασιατικό αίνιγμα, σλαβικό χάος, απροσδιόριστη άβυσσος ...
"Θέλετε να καταλάβετε τον φασισμό; Κοιτάξτε τους
εχθρούς που πολέμησε και ότι φυσικά, θα πρέπει να συνεχίσει να πολεμά, ακόμα
και αφού τους σκοτώσει, γιατί θα ξαναγεννηθούν."
Φασισμός και πολιτισμός - Giovanni Gentile
μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Σήμερα η Ευρώπη κυβερνάται από οικονομικές δυνάμεις και
τεχνοκράτες, όπως ο υπόλοιπος κόσμος και δυστυχώς περιορίζεται σε έναν απλό
γεωγραφικό χάρτη, τα σύνορα του οποίου αμφισβητούνται ακόμη και κατέχονται από
τις δύο ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που κέρδισαν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο τις
ΗΠΑ και την Ρωσία.
Στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο, ο φαινομενικός δυισμός,
πολιτικός και οικονομικός, μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, ερμηνεύεται με τη συνήθη
δυαδική λογική των κατηγοριών φίλος/εχθρός, καλός/κακός, που στην πραγματικότητα
εμποδίζει τη σωστή εστίαση μιας επείγουσας ανάγκης, η οποία δεν μπορεί πλέον να
αποποιηθεί μιας ευρωπαϊκής επιλογής σε κάθε τομέα: πολιτικό, τεχνολογικό,
υπαρξιακό και πνευματικό.
Ταυτόχρονα έχει χαθεί και η ικανότητα διάκρισης
μεταξύ εχθρού και φίλου, καθώς και η βάση της έννοιας της Πολιτικής, της
κληρονμιάς του Carl Schmitt. Όλα αυτά δυστυχώς, προκαλούν μια «πολιτική
πλοήγηση εξ όψεως», που οδηγεί πολλούς να καταφύγουν στη «μικροπολιτική» των
αδιέξοδων του πατριωτισμού και εθνικισμού.
Έφυγε για τα Ηλύσια Πεδία ένας
μεγάλος σύντροφος, ο Maurizio Boccacci, ακτιβιστής και ιδρυτής της
ριζοσπαστικής οργάνωσης την δεκαετία του 1990, " Πολιτικό Κίνημα", με
εκατοντάδες σκίνχετς ως μέλη, στην Ρώμη κυρίως.
Διαβασμένος, πολύ καλός
ομιλητής δυνατός χαρακτήρας και μεγάλος αγωνιστής. Έζησε και αυτός την
καταπίεση και το κυνήγι του αστικού καθεστώτος τόσο της αριστεράς αλλά και της δεξιάς.
Το κίνημα του τέθηκε εκτός νόμου μετά από επιχειρήσεις της αστυνομίας. Η
συνέχεια γνωστή: Φυλακίσεις, διώξεις και άλλα πολλά. Συνέχισε να αγωνίζεται με
πολλές δυσκολίες μέχρι που έφυγε μετά από χρόνια ταλαιπωρίας από μια αρρώστια.
Είχα
την τιμή, εκείνα τα παλιά χρόνια του ‘90, μα τον γνωρίσω σε εξορμήσεις
διαδηλώσεων, συναυλιών και συναντήσεων. Και εδώ θα αναφέρω τα λόγια συντρόφου
Ιταλού, που με εκφράζουν απολύτως:
«Και εκείνοι που εθεάθησαν να χορεύουν,
θεωρήθηκαν τρελοί από εκείνους που δεν μπορούσαν να ακούσουν τη μουσική». (
Friedrich Nietzsche).
Θυμάμαι ακόμα όταν προσπαθούσες να εξηγήσεις σε δεξιούς «καθυστερημένους»
τι ήταν ο «αναρχοφασισμός» ...
Μας έμαθες ότι κανείς δεν πρέπει να έχει «κύριους ή
νονούς» και το έχουμε κάνει σύνθημα ζωής. Πέτα ψηλά, Μαουρίτσιο, όπως πάντα! Οι
ελεύθεροι άνθρωποι σου σκύβουν το κεφάλι.
Χθές Πέμπτη έγινε συνέδριο στην Ιερουσαλήμ με πρωτοβουλία
της κυβερνήσεως Νετανιάχου, για την καταπολέμηση του αντισημιτισμού.
Εσκεμμένως, καλεσμένοι ήταν πολλοί δεξιοί, τραμπιστές,
ακροδεξιοί, εθνικίζοντες, και εθνικιστές πολιτικοί από την Ευρώπη, όπως ο Jordan
Bardella και η Marion Marechal (ανηψιά της Μαρίν Λε Πέν).
Αρκετοί εκπρόσωποι εβραϊκών οργανώσεων της Ευρώπης δεν
ήθελαν να συμμετάσχουν, και κατεδίκασαν την νομιμοποίηση της ακροδεξιάς στα
μάτια της κοινής γνώμης.
Από την άλλη μεριά, τα πρώην περιθωριακά ακροδεξιά κόμματα
της Ευρώπης επιθυμούν προβολή στα μμε και λαϊκή νομιμοποίηση, οπότε έσπευσαν να
επιδώσουν τα φιλοσιωνιστικά τους διαπιστευτήρια.
Η βαθύτερη ανάλυση αυτού του φαινομένου εξηγείται με το ότι
αφ' ενός η ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ ψάχνει εναγωνίως συμμάχους εναντίον
του ριζοσπαστικού Ισλάμ και της αντισιωνιστικής Αριστεράς.
Αφ' ετέρου τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, σύμφωνα με την
δική τους ανάγνωση της πολιτικής πραγματικότητος, ευθυγραμμίζονται με τον
Νετανιάχου διότι δεν θέλουν τον εξισλαμισμό της Ευρώπης ούτε την αριστερόστροφη
woke ατζέντα.
Πρόκειται για μία σύμπτωση συμφερόντων. Το πρόβλημα με τους
Ευρωπαίους ακροδεξιούς και εθνικίζοντες, είναι ότι δεν κατανοούν ότι η
συγκεκριμένη στάση του καθεστώτος Νετανιάχου είναι προσωρινή και τακτικής
σημασίας, όχι στρατηγικής.
Το σιωνιστικό Ισραήλ δεν έχει καμία διάθεση να νομιμοποιήσει
και να εκθρέψει τον εθνικισμό στην Ευρώπη. Όσο τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης
λειτουργούν ως άμισθοι σωματοφύλακες του σιωνισμού, θα απολαμβάνουν έναν βαθμό
ανοχής και από το Ισραήλ, και από την ΕΕ, και από την τραμπική Αμερική.
Αν όμως πάνε παραπέρα και μιλήσουν για εθνική ομοιογένεια, ή
για μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών, η κατάσταση θα αλλάξει. Δεν θα υπάρχει η
ίδια ανοχή. Τότε θα πρέπει να συγκρουστούν στους δρόμους με το αντεθνικό
καθεστώς της ΕΕ προκειμένου να υλοποιήσουν τις υποσχέσεις τους, κάτι που δεν
είναι διατεθειμένοι να πράξουν.
Από την οπτική γωνία της ακροδεξιάς είναι μία επωφελής
πολιτική σύμπραξη. Θα μπορεί να μιλά κατά της ισλαμικής λαθρομεταναστεύσεως και
κατά της woke αριστερής ατζέντας, χωρίς να φοβάται τόσο πολύ τις κατηγορίες
περί ρατσισμού και φασισμού, διότι έχει πιά την αποδοχή και την προστασία του
καθεστώτος Νετανιάχου.
Όμως σε μακροπρόθεσμη βάση, όπως άλλωστε συνηθίζει, η
φιλοσιωνιστική Ευρωπαϊκή ακροδεξιά θα στραφεί κατά των ριζοσπαστικών
εθνικιστικών οργανώσεων μέσα στις δικές τους χώρες.
Όσο οι ελληνόφωνοι ακροδεξιοί μιλάνε κατά του
αντισημιτισμού, το σιωνιστικό καθεστώς θα τους φλερτάρει πολιτικώς. Αλλά αν
μιλήσουν κατά του ανθελληνισμού, δεν πρόκειται ποτέ να λάβουν στήριξη από τους
σιωνιστές.
Στην σημερινή εποχή, τα επετειακά αφιερώματα σε Μεγάλα
Ιστορικά Γεγονότα του παρελθόντος προκαλούν σε αρκετούς Συνειδητοποιημένους
Έλληνες μια μελαγχολία, καθώς συγκρίνουν την Αγωνιστικότητα και την Ηρωική
Συμπεριφορά του τότε με την νωθρότητα και την δειλία του σήμερα.
Οι Εθνικιστές
που Σέβονται τις Ιδέες τους και τον Εαυτό τους , έχουν Ιερό Χρέος να μετρούν τα
λόγια τους. Όχι μόνο επειδή τα Μεγάλα Ιστορικά - και συνάμα Επαναστατικά -
Γεγονότα Επιβάλλουν να Στέκεσαι με Σεβασμό και όχι αλαζονεία απέναντι τους, αλλά
και επειδή στις πονηρές ημέρες μας περισσεύει η αφηγηματική φλυαρία και ο
αλλαλάζων βερμπαλισμός από κάποιους θλιβερούς τύπους, που δεν έχουν καμία
ουσιώδη σχέση, ούτε με τον Εθνικισμό, ούτε με την Επανάσταση. Πουλούν, όμως,
" πατριωτισμό " της κακιάς ώρας για να συντηρήσουν τα στενά
συντηρητικά ατομικά συμφέροντα τους και τα άθλια - ξοφλημένα πολιτικά μαγαζάκια
τους.
Με βάση την εισαγωγή αυτή, στις 25 Μαρτίου 2025
συμπληρώνονται 204 χρόνια από την Ελληνική Εθνεγερσία ενάντια στον τούρκο
δυνάστη. Πόσα δεν γράφτηκαν και πόσα θα γραφτούν ακόμα, όλες αυτές τις ημέρες,
για την Μεγαλύτερη Στιγμή της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, τόσο από τους
κρατικούς φορείς, που αναμασούν με παγερή αδιαφορία τα χαμηλού επιπέδου
χιλιοειπωμένα ανούσια λογύδρια τους, μέχρι μερικούς "προχωρημένους"
υποκριτές και "ψώνια", που παριστάνουν - ανέξοδα και ανεύθυνα -
τους "εθνικιστές", "πατριώτες", "εθνικόφρονες", "ελληνόψυχους", "ελληνολάτρες", "ελληνοκεντρικούς" κτλ.
Έτσι, εξευτελίζουνκάθε έννοια Εθνικού Φιλότιμου και Προσωπικής Αξιοπρέπειας, με τις
φιλολογικές - τύπου μνημόσυνου - φανφάρες τους και την εξάντλησητων όποιων "εθνικών" αποθεμάτων
τους σε λεκτικούς λεονταρισμούς μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός γραφείου,
παρέα με άλλους απόλεμους, γραφικούς και απόμαχους της ζωής και της δράσης, που
δεν ξέρουν πώς " να σκοτώσουν την ώρα τους ".
Τύπους, που όχι μόνο
δειλιάζουν να Πολεμήσουν - έστω και ελάχιστα - το σύστημα και απέχουν από την
οποιαδήποτε ουσιαστική αντισυστημικη πράξη, αλλά αντιθέτως σπεύδουν πρόθυμα να
συμπαραταχθούν με το καθεστώς της εθνικής και κοινωνικής προδοσίας και αναλγησίας,
στηρίζοντας σύγχρονες προδοτικές πολιτικές συμφωνίες.
Μάλιστα, προχωρούν πολύ περισσότερο στην θρασυδειλία τους,
συκοφαντώντας ασύστολα όσους Πραγματικούς Έλληνες στην Σκέψη και την Δράση,
αγνοώντας την δύναμη του κατεστημένου, πολεμούν τον εχθρό και τους ντόπιους
συνεργάτες του. Αυτά τα ανθρωπάκια, λοιπόν,έχουν το θράσος να γράφουν και να εκστομίζουν "ύμνους " για
ένα Κοσμοϊστορικό Γεγονός, με το οποίο την παραμικρή σχέση δεν έχουν. Τίνα πει
κανείς γι' αυτήν την αναίδεια; Το γνωστό λαϊκό ρητό δίνει την πιο κατάλληλη
απάντηση: "Εκεί που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τα άρματα, κρεμάνε οι
γύφτοι τα νταούλια"...
Δεν έχει, λοιπόν, ανάγκη από παχιά και ανούσια λόγια η
Εθνεγερσία του 1821. Αποτελεί λάθος να την αντιμετωπίζουμε ως μια απλή ιστορική
μνήμη, γιατί έτσι ευνουχίζουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο της και αναδεικνύουμε
μόνο τα επιφανειακά στοιχεία της. Πρέπει να Αγωνιστούμε για να Ανατείλει εκείνη
η εποχή, που μακριά από ηττοπαθείς κλάψεις, μίζερη νοσταλγία και την αστική
υποκρισία, θα υπάρξει ένα Αληθινά Εθνικό Κράτος, το οποίο θα Τιμά όπως
Πραγματικά της Αρμόζει την Ξεχωριστή μέσα στον Χρόνο Επέτειο.
Σήμερα, όμως, είναι ανάγκη να παραμερίσουμε κάθε
συναισθηματική αναφορά που μπορεί να βγαίνει μέσα από τον έμφυτο και άδολο
Ρομαντισμό μας και να εστιάσουμε την προσοχή μας στην Ουσία. Στο ότι δηλαδή η
προσπάθεια των Ηρώων του 1821 ουδέποτε ολοκληρώθηκε και πως ακόμη και σήμερα η
Ελλάδα παραμένει μια Χώρα υπό κατοχή. Μια κατοχή πολύ πιο δύσκολη, αφόρητη και
δυσβάσταχτη , γιατί τώρα ο δυνάστης φορεί έναν αόρατο μανδύα, που κάνει την
κυριαρχία του λιγότερο ορατή στους σημερινούς υπόδουλους.
Στην εποχή των εθνοκτόνων μνημονίων και της νεοφιλελεύθερης
καπιταλιστικής δικτατορίας με τους πρώην μπολσεβίκους υπαλλήλους τους, στην
εποχή των ανιστόρητων τηλεοπτικών σκουπιδιών και των "διανοουμένων
", που επιχειρούν να διαστρεβλώσουν την Αληθινή Φύση της Εθνεγερσίας , το
Νόημα της 25ης Μαρτίου φαντάζει απόμακρο για τη νοοτροπία του κάθε τυχάρπαστου
νεοέλληνα. Ταυτόχρονα όμως, παραμένει συνεχώς επίκαιρο για Εκείνους που
Πιστεύουν πως η κάθε είδους κρίση, ανασφάλεια, ενδοτικότητα και ο ωχαδερφισμός
δεν αντιμετωπίζονται με στείρες χρονολογικές αναφορές και αναμάσημα ενός
ενδόξου παρελθόντος , αλλά με την Συνεχή και Αληθινή Αγωνιστικότητα για μια
Ελλάδα Πραγματικά Ελεύθερη, Πραγματικά Μεγάλη.
Σαν το δροσερό νερό μιας πηγής που δεν στερεύει ποτέ και
προσφέρει την Αθανασία, ας πιούμε και εμείς απ' αυτήν, για να ΖήσουμεΜέσα από τις Πράξεις μας, αλλά και Μετά από
αυτές. Μακριά από μικρόψυχους λογαριασμούς και συσχετισμούς δυνάμεων, ας
γνωρίζουμε πως Πάντοτε η Ιστορία Γράφεται όχι από τις χειραγωγημένες και
πλαδαρές πλειοψηφίες, αλλά από τις Ελεύθερες και Σφυρηλατημένες μειοψηφίες.
Γράφεται από από τους λίγους Εκλεκτούς, τους Αποφασισμένους να αφήσουν ένα
Ανεξίτηλο φωτεινό σημάδι στην Ιστορική Διαδρομή. Εκείνους που δεν είναι οι
ουραγοί της σκλαβωμένης εποχής τους, αλλά οι Προάγγελοι ενός Επαναστατικού
Ελεύθερου Αύριο.
Και στην εφετινή επέτειο, λοιπόν, ας κρατήσουμε αυτά τα
λίγα, για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, για να μπορούμε να διακρίνουμε τον
κάλπικο πατριωτισμό των κενών λόγων από τον Επαναστατικό Εθνικισμό, που
Στηρίζεται στην Ενότητα Σκέψεων και Πράξεων.
Ας Ακολουθήσουμε το Γνήσιο
Ελληνικό Πνεύμα, ως ένα ελάχιστο Φόρο Τιμής στην Μνήμη Εκείνων που δεν
λογάριασανδυσμενείς συνθήκες και
αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά ορμώμενοι από από το Φυλετικό τουςΑρχέτυπο Πολέμησαν και Δημιούργησαν το
Αθάνατο μέσα στο Χρόνο Έπος της Εθνεγερσίας του 1821.
Ταυτόχρονα, θα δοθεί το μήνυμα πως ο Συνεχής και
Ασυμβίβαστος Αγώνας αποτελεί την μόνη Ρεαλιστική Πρόταση για να βγει Πραγματικά
αυτό το Έθνος και ο Λαός του από την σκλαβιά. Γιατί ο Εθνικισμός είτε θα είναι
Επαναστατικός και θα επιζητεί την Ολοκληρωτική Σύγκρουση με τον δυνάστη και
τους ελληνόφωνους συνεργάτες του, είτε θα είναι έρμαιο του "συνταγματικού
πατριωτισμού " και επομένως εντελώς ελεγχόμενος και παντελώς ανώδυνος για
τους σημερινούς εξουσιαστές της Ελλάδος.
Γι' αυτό και η Απάντηση μας στους άμεσους και έμμεσους
προδότες, τους λιγόψυχους, τους κουρασμένους, τους αδιάφορους, πρέπει να είναι
ακριβώς η ίδια μ' αυτήν που ο "Γέρος του Μωριά", ο Υπέρτατος
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έδωσε στους αντίστοιχους εξωμότες, λαπάδες, "διστακτικούς" και Νενέκους της εποχής του: "Φωτιά και Τσεκούρι
στους προσκυνημένους" ! Όσο "μη πολιτικά ορθό", "αντιδημοκρατικό", "φασιστικό" και αν ακούγεται, είναι η μόνη
Αποδεκτή Εθνική Λύση και Περισσότερο Επίκαιρη από Ποτέ ...
«Νόμιζαν ότι θα μας θάψουν αλλά ξέχασαν ότι είμαστε σπόροι»
Σύνθημα της Σοσιαλιστικής Φασιστικής Πολιτείας του Σαλό, που
εκφράζει στο έπακρο την διάθεση για την επαναφορά του διαδικτυακού λόγου μας.
Νόμιζαν ότι με τις κρατικές εντολές θα παύσουν την προβολή
των ιδεών μας και την παύση της Αυτόνομης φωνής.
Όσες φορές και να μας «ρίξουν» εμείς θα επανερχόμαστε Πιστοί
στην ιδεολογική μας τάση και σταθεροί στο «χαράκωμα» της σκέψης μας.
Κάνουμε γνωστό σε εχθρούς φίλους και κυρίως στους
συναγωνιστές ότι ο ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ θα «ανθίσει» και πάλι με την στήριξη των
ομάδων και κινήσεων της Αντιδημοκρατικής σκέψης, ενώ στο άμεσο διάστημα θα
ακολουθήσουν ομιλίες μελών της συντακτικής ομάδας και ποιοτικές ιδεολογικές
εκδόσεις.
«Λύκοι ανάμεσα στα πρόβατα της αστικής δημοκρατίας»
Σταύρος Λιμποβίσης εκ μέρους της συντακτικής ομάδας
