Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: Πολιτικός Στρατιώτης - η ζωή και ο θάνατος του Ernst Röhm, του Troy Southgate

Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: 

Πολιτικός Στρατιώτης - η ζωή και ο θάνατος του Ernst Röhm, του Troy Southgate

Ημερομηνία έκδοσης: 08.10.2025

Σελίδες: 256

Για τους αναγνώστες του «Μαύρου Κρίνου» η τιμή είναι 20 ευρώ συμπεριλαμβανομένων των ταχυδρομικών

Παραγγελίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο»

ekdoseis.antidoto@gmail.com 

ή 

με sms στο 6949124146

Διατίθεται και από τις εκδόσεις «Λόγχη» και «Πελασγός»

Ατιμασμένος και απαξιωμένος από κάποιους, αλλά επίσης την ίδια στιγμή αδικημένος και άξιος τιμής από άλλους, ο Ernst Röhm (1887-1934) ήταν μια περίπλοκη και αινιγματική φιγούρα της οποίας η αταλάντευτη υποστήριξη στον Αδόλφο Χίτλερ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930 συχνά επισκιάζει την πιο ριζοσπαστική πλευρά του, με ασυμβίβαστες απόψεις για την ηθική και την αστική τάξη. 

Η λεπτομερής βιογραφία του Troy Southgate επιχειρεί να ανακαλύψει τον πραγματικό Ernst Röhm και εξετάζει την πρώιμη ζωή του στο Μόναχο, την άνοδο του στις τάξεις του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) και τον κρίσιμο ρόλο του στις τρομερές ταξιαρχίες Freikorps και στα Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung) φορώντας το καφέ πουκάμισο (S.A.). 

Το βιβλίο διερευνά επίσης την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα του Röhm και τη θέση του ανάμεσα σε εκείνους που, στα τέλη Ιουνίου 1934, βρέθηκαν ξαφνικά στο στόχαστρο του ίδιου του ναζιστικού καθεστώτος. 

Η εργασία περιλαμβάνει εκτενείς υποσημειώσεις και μια επιλεγμένη βιβλιογραφία.

 Για την σελίδα του εκδότη δείτε εδώ και για τον Troy Southgate εδώ ...

Ο Troy Southgate για το Παλαιστινιακό σύμβολο

 

link: Η Δεξιά και η Παλαιστίνη

«Σημαίνει πραγματικά κάτι για την τρέλα των καιρών που ζούμε όταν οι επηρεασμένες λεγεώνες της βρετανικής Δεξιάς συνδέουν ασυνείδητα τη σημαία των Παλαιστίνιων αποκλειστικά με την Αριστερά, ενώ ταυτόχρονα γκρινιάζουν για την απώλεια της δικής τους εθνικής κυριαρχίας. Αυτοί στην Αριστερά, με τη σειρά τους, την έχουν από τότε διεκδικήσει ως δική τους. Αυτό που η Δεξιά δεν συνειδητοποιεί, φυσικά, είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που αρνούνται την κυριαρχία στους Παλαιστίνιους κάνουν ακριβώς το ίδιο και σε αυτούς. Αν τους δοθεί έστω η παραμικρή ευκαιρία, θα τους εξολόθρευαν ευχαρίστως με παρόμοιο τρόπο»

Το βιβλίο του Troy Southgate «ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΕΡΑΥΝΟ: CORNELIU CODREANU, HORIA SIMA & Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΚΗΣ ΣΙΔΗΡΑΣ ΦΡΟΥΡΑΣ» είναι τώρα διαθέσιμο για παραγγελία. Το βιβλίο έχει 200 σελίδες και κοστίζει μόλις 24 ΕΥΡΩ με δωρεάν ταχυδρομικά σε ολόκληρο τον κόσμο. Η διεύθυνση PayPal είναι blackfrontpress@yahoo.co.uk

 

Όταν την άνοιξη του 1919, ένας δεκαεννιάχρονος φοιτητής με το όνομα Κορνήλιος Κοντρεάνου (1899-1938) συναντήθηκε με μια χούφτα φίλους στο δάσος Ντομπρίνα για να συζητήσουν σχέδια για μια εθνικιστική εξέγερση, το πρόσωπο της ρουμανικής πολιτικής επρόκειτο να αλλάξει για πάντα. 

Η μαζική μετανάστευση και η ανησυχητική μπολσεβικική παρουσία στη γειτονική Ουγγαρία σήμαιναν ότι η πολιτική, κοινωνική και οικονομική εξουσία στη Ρουμανία υφίστατο μια ταχεία μεταμόρφωση και η μεγάλης κλίμακας διαφθορά στην ιδιοκτησία, τα οικονομικά και τα μέσα ενημέρωσης οδήγησε σε μια εκρηκτική σύντηξη μεταξύ της Ορθόδοξης θρησκείας και της δεξιάς πολιτικής. 

Ξεκινώντας ως νεαρός ακτιβιστής στη Λίγκα Εθνικής-Χριστιανικής Άμυνας (LANC), ο Κοντρεάνου προχώρησε στη δημιουργία της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, ή Σιδηρά Φρουρά, και τη διαμόρφωσε σε μια δυναμική παραστρατιωτική δύναμη που σύντομα προκάλεσε την εχθρότητα των κατασταλτικών οργάνων του κράτους.

Με σχολαστική κατανόηση της λεπτομέρειας και μια ατμόσφαιρα συναρπαστικής έντασης, το έργο του Τρόι Σάουθγκέιτ προσεγγίζει αυτό το αμφιλεγόμενο επεισόδιο της ρουμανικής ιστορίας με την ειλικρίνεια και τον σεβασμό που του αξίζει. 

Το βιβλίο περιλαμβάνει μια εξέταση της ζωής και της εποχής του ίδιου του Κοντρεάνου· τις μαζικές δολοφονίες και φυλακίσεις λεγεωνάριων στελεχών τις δραστηριότητες των Νικάτορι, Δεκεμβρίων και Ραζμπουνάτορι «ομάδων θανάτου» τον ρόλο του Χόρια Σίμα (1907-1993) στο Εθνικό Λεγεωνάριο Κράτος και την αιματηρή του συνέχεια και τη σταδιακή ενσωμάτωση της Ρουμανίας στο απανθρωπιστικό περιβάλλον της Σοβιετικής Ένωσης.

Αυτό το βιβλίο δεν έχει γραφτεί για να επαινέσει τον φασισμό ούτε και για να δυσφημίσει τους κύριους πρωταγωνιστές του. Πράγματι, το ίδιο το Λεγεωνάριο Κίνημα έκανε μια κρίσιμη διάκριση ανάμεσα στα δικά του ιδανικά και σε εκείνα του ιταλικού φασισμού και του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού. 

Εδώ, για πρώτη φορά, παρουσιάζεται η πλήρης και ανόθευτη ιστορία της Σιδηράς Φρουράς, μια ιστορία που είναι ταυτόχρονα τραγική και συναρπαστική. 

Ο Troy Southgate για την δολοφονία του Charlie Kirk

 

γράφει ο Troy Southgate

Καταρχάς, να πω ότι στην μεγάλη εικόνα της προσέγγισης των γεγονότων, η δολοφονία του Charlie Kirk δεν έχει πραγματική σημασία. Το καλύτερο που μπορείς να πεις είναι ότι ο Kirk ήταν τελείως αφελής να πιστεύει ότι μπορεί να επιτευχθεί οτιδήποτε εντός του υφιστάμενου Συστήματος. 

Στο χειρότερο, ήταν - είτε στο παρελθόν είτε στο παρόν - ένας ενεργός υποστηρικτής του Σιωνισμού και του καπιταλιστικού συστήματος όπως αυτό κατευθύνεται από την ίδια διεθνιστική συνομωσία.

Δεύτερον, αν και κανείς δεν εύχεται να δει παιδιά να μεγαλώνουν χωρίς πατέρα, οι προσωπικές του συνθήκες είναι απολύτως δευτερεύουσες σε σχέση με την πολιτική του κατάσταση. 

Αν σε μια βίαιη και ασταθή χώρα όπως η Αμερική, ένας άντρας αποφασίσει να αναλάβει δημόσιο αξίωμα, τότε πρέπει να είναι ενήμερος για τους κινδύνους.

Τρίτον, αν και οι άνθρωποι έχουν υποστηρίξει ότι ο Kirk απομακρύνονταν από ορισμένες θέσεις λόγω των φρικτών γεγονότων που διαδραματίζονται στη Γάζα, δεν βλέπω καμία χειροπιαστή σύνδεση μεταξύ του Tyler Robinson και της Mossad. 

Μέχρι να δούμε σαφείς αποδείξεις ότι σκοτώθηκε από την Ισραηλινή μυστική υπηρεσία, και ακόμη και αυτό είναι υποθετικό, ο Robinson θα παραμείνει ένας αντιφασίστας που αποφάσισε να δράσει από δική του πρωτοβουλία.

Ως συνέπεια των πεποιθήσεών του, υπάρχουν δύο ζητήματα που πρέπει να εξεταστούν εδώ: 

(1) ήταν απλώς ένας θερμόαιμος που απλώς έχασε τον έλεγχο μετά την είδηση ότι ένας λεγόμενος «φασίστας» ερχόταν να απευθύνει ομιλία σε κοινό στην πολιτεία του, 

ή

(2) πίστευε ότι η δολοφονία ενός δεξιού ακτιβιστή μπορεί να δικαιολογηθεί σύμφωνα με μια σειρά ευρύτερων ιδεολογικών στόχων;

Προσωπικά, πιστεύω ότι η πρώτη περίπτωση είναι πολύ πιο πιθανό να ισχύει. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το τι μπορεί να σκεφτεί κανείς για ένα άτομο σαν τον Robinson, οι πράξεις του μπορούν να δικαιολογηθούν αν έχουν πραγματοποιηθεί σύμφωνα με τη δεύτερη περίπτωση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνώ με τις απόψεις και τις πράξεις του Robinson, αλλά στη σημερινή ατμόσφαιρα ασταθούς κατάστασης, κάποιοι άνθρωποι θα διαλέξουν πάντα να προχωρήσουν σε άμεσες ενέργειες.

Δεν έχω χρόνο για τον Charlie Kirk ή οποιονδήποτε άλλον συνεργάζεται με την παγκοσμιοποιητική ασθένεια που προέρχεται από την Αμερική, οπότε το μόνο που θα ήθελα να πω - σε αυστηρά πολιτικό πλαίσιο, δηλαδή, επειδή η γυναίκα και τα παιδιά του είναι ένα εντελώς ξεχωριστό θέμα - είναι ότι ο Luigi Mangione μπορεί να έχει διδάξει στον Robinson κάτι σχετικά με τις τακτικές.

Beyond East & West -Troy Southgate (Black Front Press)

 

Black Metal: European Roots & Musical Extremities (Troy Southgate - Black Front Press)

From the snow-covered environs of Norway and secluded graveyards of England to the dark forests of Germany and remote woodlands of Poland and Ukraine, an unstoppable Black Metal beast has dominated the extreme end of the musical scale for more than three decades. Black Metal is an aesthetic, an emotion, an attitude and, for many, a way of life. 

Exposing the inner workings of your delicate eardrums to unbridled screams of primeval fury, an unending torrent of galloping rhythms and indomitable wall of buzzing guitars is like being thrown head-first into the whirling eye of a chthonic vortex. Black Metal can be disturbing, invigorating, provoking and empowering. 

One persistent and enduring image that is often associated with Black Metal is that of semi-comedic corpse-paint, futile church-burnings and Satanic ritual; but the genre itself can often take on a decidedly political and cultural form and many of its exponents have controversial views and opinions that are frequently overlooked by the commentators of the underground music industry. 

We aim to examine some of those tendencies in this book. Since Varg Vikernes was courting media headlines for all the wrong reasons, Black Metal – like a fine wine, perhaps - has matured a great deal. This steady process of counter-cultural ripening has led to the formation of various sub-genres, among them Viking Metal, Progressive Black Metal, Blackened Death Metal, Symphonic Black Metal and National Socialist Black Metal. 

So whether you like your music traditional and ground-breaking like Venom, Bathory and Hellhammer; raw and brutal like Mayhem, Emperor and Immortal; slick and polished like Cradle of Filth, Dimmu Borgir and Old Man's Child; or politically controversial like Graveland, Drudkh and Absurd; this book is for you. 

Contributors include Tony ‘The Demolition Man’ Dolan (Venom/Atomkraft/M-Pire of Evil), Jeff ‘Mantas’ Dunn (Venom/Mantas/M-Pire of Evil), Hendrik Möbus (Absurd), Alex Kurtagic (Supernal Records), Jarl von Hagall (Der Stürmer), Alexander Wieser (Uruk-Hai), Gareth Giles (Hrafnblóð), Matt Kay (Wodfreca Records), Vijay Prozak, Elena Semenyaka, Smierc Polarsternm, Neil Hiatt, Nils Wegner and Chris G. Hicks. 

Ο Troy Southgate για την Giorgia Meloni

"Παρά την υστερία ότι οι «φασίστες» έρχονται ως εκ θαύματος στην εξουσία και ότι οι αδελφοί της Ιταλίας (FdI) είναι οι κληρονόμοι του MSI του Mussolini, η Giorgia Meloni δήλωσε ανοιχτά ότι θαυμάζει «τους Βρετανούς Tories, τους Ρεπουμπλικάνους των ΗΠΑ και το Ισραηλινό Likud». Οι kosher - εθνικιστές βγαίνουν από την ίδια γραμμή παραγωγής εδώ και χρόνια και ο προβλέψιμος σάλος που προκαλείται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι τόσο διάχυτος που ακόμη και οι πραγματικοί φασίστες ξεγελιούνται από αυτούς τους έτοιμους απατεώνες"

Troy Southgate

Δήλωση του Troy Southgate - που εκφράζει την «ακραία» τάση του Στρασσερικού ρεύματος - για τον θάνατο του Mikhail Gorbachev.

 

(σ.σ.: Το μενού της πολιτικής γαστρομανίας τόσο στην άκρα δεξιά όσο και στην άκρα αριστερά περιλαμβάνει την παρουσία του Ρωσικού στρατού στην Αλεξανδρούπολη, θερμές χειραψίες με τους καταστροφείς της Ελληνικής Μαριούπολης και τους φιλοσιωνιστές καπιταλιστές, συμμετοχή σε αντιφασιστικά συνέδρια της FSB και φυσικά την συνολική υπεράσπιση του Ανατολικού Ιμπεριαλισμού. 

Τρίτη Θέση και εθνικοεπαναστατική τάση (NR) σημαίνει εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία, καμιά ξένη βάση σε ελληνικό έδαφος, καμιά παραχώρηση πλουτοπαραγωγικών πηγών και βιομηχανικών υποδομών σε ξένα κέντρα, καμιά υποταγή σε NATO, Ουάσιγκτον, Βρυξέλλες, Πεκίνο και Μόσχα)

Καλή όρεξη σε όσους αναμασούν την εμετική antifa προπαγάνδα του Κρεμλίνου!

«Η καρδιά μου ήθελε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να κυκλοφορούν με τον τίτλο ‘’Ο Γκορμπατσόφ ήταν μια μαφιόζικη μαριονέτα που κάλυψε το Τσερνόμπιλ και βοήθησε στη διάδοση της ασθένειας του παγκόσμιου καπιταλισμού’’, αλλά το μυαλό μου πάντα ήξερε ότι θα ήταν μια περίπτωση του τύπου «Ο Πούτιν μπορούσε να μάθει ένα ή δύο πράγματα σχετικά με την ειρήνη από αυτόν τον μεγάλο πρωταθλητή των σχέσεων Ανατολής - Δύσης». 

Πόσο εφικτό είναι να ισχυριστεί κανείς ότι τα παράσιτα όπως ο Γκορμπατσόφ, ο Πούτιν ή οποιοσδήποτε άλλος πολιτικός έχουν τις δικές τους αρχές και πεποιθήσεις όταν είναι απλώς διευθυντικά στελέχη της ίδιας ‘’Διαβολικής Ύδρας’’; Αυτή η εμμονή με τις προσωπικότητες πρέπει να σταματήσει»

Troy Southgate

A voice in the twilight: the life and thought of Otto Strasser

Tomasz Kosiński's A VOICE IN THE TWILIGHT: THE LIFE AND THOUGHT OF OTTO STRASSER is now available to pre-order. 

The book is 160 pages in length and costs just 22 EUROS with free postage to anywhere in the world. 

Our PayPal address is blackfrontpress@yahoo.co.uk and you can find more details below. 

Editor: Troy Southgate / Cover: Francisco Albanese Pastene

 

1η Σεπτεμβρίου 1969: η επανάσταση της Al - Fateh και μια εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Συνταγματάρχη Muammar Qaddafi (άρθρο του Troy Southgate)

52 χρόνια πριν, την 1^η Σεπτεμβρίου 1969 ο Muammar Qaddafi και οι σύμμαχοι του πραγματοποιούν την επανάσταση της Al - Fateh και μεταμορφώνουν την Λιβύη από μια φιλοδυτική μοναρχία σε μια νέα παναραβική σοσιαλιστική κοινωνία, που για ένα κομμάτι της αριστεράς ονομάστηκε «αναρχολενινιστική» ενώ για τους Ευρωπαίους συναγωνιστές της «Τρίτης Θέσης» ως «εθνικοεπαναστατική». 

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την εισβολή των καπιταλιστών στην Λιβύη και την καταστροφή της Τζαμαχιρίγια ένα έργο ληστρικής κατοχής το οποίο επικρότησε το σύνολο των εθνομηδενιστών από την πλατεία Εξαρχείων μέχρι το μέγαρο Μαξίμου. Οι πρώτοι προσπαθούν σήμερα με χρονοκαθυστέρηση να ξεπλύνουν επικοινωνιακά τις αμαρτίες τους μέσω της κακόγουστης μαριονέτας Αμάλ και των ΜΚΟ. 

Δεν ξεχνάμε ότι ήταν οι ίδιοι που ζητούσαν το 2011 μέσω του Indymedia το κεφάλι του Qaddafi και αργότερα αυτό του Άσαντ καθώς και την καταστροφή του Συριακού στρατού (την ίδια ένοχη στάση κράτησαν όλα αυτά τα χρόνια για τους θύτες και τα θύματα των πολέμων σε Υεμένη, Λιβύη, Συρία), ενώ οι δεύτεροι κρατούν στο σκοτάδι την άγνωστη εγκληματική συμμετοχή της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας (πήρε και βραβείο από το ΝΑΤΟ) στους βομβαρδισμούς της ανεξάρτητης Λιβύης και τα εγκλήματα πολέμου της τότε κυβέρνησης. 

Την 1^η Σεπτεμβρίου του 2021 ο υιός του ιστορικού ηγέτη Saif al - Islam ανακοίνωσε την συμμετοχή του στις εκλογές και υποσχέθηκε την αναγέννηση της χώρας. Εκδηλώσεις χαράς έλαβαν μέρος σε πόλεις και χωριά για την κίνηση αυτή. 

Στην Λιβυκή επανάσταση έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση ισλαμισμού, αλλά με έναν ιδιότυπο συγκρητισμό ανάμεσα στον αραβικό εθνικισμό, τον ισλαμισμό και τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις. Ο Καντάφι, στο «Πράσινο Βιβλίο» του υπερβαίνει τον Ισλαμισμό και το Κοράνι. 

Η προσπάθεια αυτή αποτελεί μια ιδιότυπη και πρωτότυπη μορφή χρήσης του ισλαμικού υπόβαθρου για τον κοινωνικό μετασχηματισμό της Λιβύης, προς την κατεύθυνση της εκβιομηχάνισης. Από τον ισλαμισμό κρατάει τη λογική της «ενότητας», της άρνησης της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και της αντικατάστασής της από τα «λαϊκά συμβούλια», άποψη που συμβαδίζει με την απόρριψη των κοινωνικών ανταγωνισμών και η οποία βέβαια, πέρα από οποιεσδήποτε προθέσεις, εμπεριέχει και ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά. 

Η κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και η αυτοδιαχείριση δεν έχουν την πηγή τους στον Ισλαμισμό, παρόλο που ενδύονται στην εφαρμογή τους ισλαμικό ένδυμα και φρασεολογία. 

Για περισσότερα σχετικά με τον Μάρτυρα της Λιβυκής επανάστασης του οποίου το βιβλίο επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Έξοδος» διαβάστε εδώ …

Μια Εισαγωγή στο «Πράσινο Βιβλίο» του Muammar al - Qaddafi

Δημοσιεύτηκε στα ελληνικά εδώ και πρώτη φορά εδώ

 άρθρο του Troy Southgate

Πρωτογνώρισα το «Πράσινο Βιβλίο» το 1986, όταν ήμουν μέλος του «Εθνικού Μετώπου» (NF). Μεγαλώνοντας στην Αγγλία εν μέσω της καταπιεστικής απληστίας και της διαφθοράς των χρόνων της Θάτσερ, οι ιδέες κοινής λογικής που περιέχονται σε αυτό το αναζωογονητικό μικρό κείμενο κυριολεκτικά με σφυροκόπησαν.

Πριν από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, το NF - ήδη τότε το όνομα ενός μαγαζιού, αν και για όλους τους λάθος λόγους - ήταν μια αρκετά αρνητική οργάνωση όπου σύχναζε ένα μείγμα βρετανών ιμπεριαλιστών και φαντασμένων ακροδεξιών, αλλά μόλις καθάρισε από μερικά από τα πιο αντιδραστικά στοιχεία από τις τάξεις του, η ομάδα άρχισε γρήγορα να εξελίσσεται σε ένα επαναστατικό κίνημα ταγμένο στην εθνική ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ανατροπή της καπιταλιστικής άρχουσας τάξης. Ως αποτέλεσμα, η «Τρίτη Θέση» του NF - «ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά» - οδήγησε την ομάδα να ευθυγραμμιστεί με ορισμένους αντιφρονούντες σε όλο τον κόσμο που είχαν κοινό συμφέρον να αντιταχθούν στα δίδυμα κακά τόσο του καπιταλισμού όσο και του κομμουνισμού.

Αυτό περιλάμβανε, για παράδειγμα, τον Αγιατολάχ Χομεϊνί του Ιράν, ο οποίος, το 1979, είχε οδηγήσει τη χώρα του μακριά από το να είναι το φιλοαμερικανικό κουτάβι του καθεστώτος του Σάχη και έφτασε σε μια Σιιτική θεοκρατία. Το NF απέδειξε επίσης την υποστήριξη του στους μαύρους ριζοσπάστες όπως ο Jerry Rawlings της Γκάνας και ο Louis Farrakhan των Ηνωμένων Πολιτειών, για να μην αναφέρουμε τον θετικό αφροκεντρισμό του αείμνηστου Marcus Garvey.

Ομοίως, η οργάνωση εντυπωσιάστηκε επίσης από την αντισιωνιστική ηγετική φυσιογνωμία της Λιβύης, τον Muammar al - Qaddafi, έναν άνθρωπο που είχε αψηφήσει και αντισταθεί στην συνδυασμένη δύναμη των δυτικών φιλελεύθερων δημοκρατιών για πολύ καιρό και που, την ίδια χρονιά που ανακάλυψα το «Πράσινο Βιβλίο», είχε υποστεί τη στρατιωτική οργή του αμερικάνικου προέδρου, Ronald Reagan.

Στη συνέχεια, και με την πλήρη ευλογία της Margaret Thatcher, η Πολεμική Αεροπορία των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε ένα κύμα ιμπεριαλιστικών αεροπορικών επιθέσεων από το αγγλικό έδαφος και η πατρίδα της Βόρειας Αφρικής του Qaddafi βομβαρδίστηκε δεόντως από την φαινομενικά άμεμπτη επίθεση του Διεθνούς Σιωνισμού. Το αγγλοαμερικανικό κοινό, εύπιστο ως συνήθως, ήταν έτοιμο να πιστέψει οτιδήποτε του έριξαν οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις τους και, ήδη από πολύ καιρό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χτυπιούνταν κατά του «τρελού σκύλου» του Qaddafi. Ο ίδιος ο Qaddafi, εν τω μεταξύ, έχασε ένα από τα παιδιά του στις βομβαρδιστικές επιδρομές. Ο πραγματικός λόγος που ο Qaddafi είχε στοχοποιηθεί από τους Σιωνιστές, φυσικά, είναι που η «Σοσιαλιστική Λαϊκή Λιβυκή Αραβική Jamahiriya» (SPLAJ) ήταν σκληρός αντίπαλος του Ισραηλινού κράτους και ένθερμος υποστηρικτής της Παλαιστινιακής αυτοδιάθεσης.

Ο Qaddafi, ο οποίος έγινε γνωστός κατά τη διάρκεια ενός αναίμακτου πραξικοπήματος την 1η Σεπτεμβρίου 1969, κληρονόμησε μια χώρα η οποία, μέχρι τότε, είχε ηγηθεί από τον βασιλιά Idris I, έναν μονάρχη που δεν φοβόταν να εκφράσει τις συμπάθειες του για τη Βρετανία και την Αμερική. Μόλις ο Qaddafi και οι υποστηρικτές του έδιωξαν το παλιό καθεστώς, σύντομα ίδρυσαν ένα Επαναστατικό Διοικητικό Συμβούλιο. Πράγματι, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα ότι ο Καντάφι ήταν κάποιος «δικτάτορας», συνέχισε να διατηρεί το αξίωμα του ως Συνταγματάρχης στο Λιβυκό στρατό και τέτοια ήταν η δημοτικότητα του μεταξύ των απλών ανθρώπων που μπορούσε να περπατήσει στους δρόμους χωρίς να φοβάται να τον δολοφονήσουν.

Οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο», που εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1975, αποτελούν σοβαρή απειλή για τον δυτικό φιλελευθερισμό και υπονομεύουν πλήρως την καταρρέουσα βιτρίνα της «δημοκρατίας», για την οποία πιστεύουμε ότι λειτουργεί ως διοικητικό και νομοθετικό πρότυπο για όλο τον κόσμο. Το αντίγραφο του Πράσινου Βιβλίου που αγόρασα το 1986 είχε τυπωθεί στη Μαλαισία στα τέλη της δεκαετίας του 1970, λίγο μετά την πρώτη εφαρμογή των ιδεών του Qaddafi - γνωστών ως η «Τρίτη Οικουμενική Θεωρία» - στη Λιβύη. Ήταν ένα ελκυστικό χαρτόδετο τσέπης - πράσινο, φυσικά - και μερικά από τα πιο σημαντικά και αξέχαστα συνθήματα στο κείμενο είχαν επισημανθεί σκόπιμα. Αυτές οι φράσεις εμφανίζονταν στο περιθώριο και περιλάμβαναν φράσεις όπως «καμία εκπροσώπηση αντί του λαού», «η εκπροσώπηση είναι άρνηση συμμετοχής» και «η εκπροσώπηση είναι διαστρέβλωση της δημοκρατίας».

Εκείνο που τόνιζε ο συγγραφέας είναι ότι η αντιπροσωπευτική δημοκρατία - δηλαδή ένα σύστημα στο οποίο οι άνθρωποι εκλέγουν έναν πολιτικό για να "εξυπηρετεί" τα συμφέροντα  τους - είναι ουσιαστικά ανοιχτό στην κατάχρηση. Ο Qaddafi υποστηρίζει την πραγματική συμμετοχή του ίδιου του λαού, κάτι που, σίγουρα, στις Βρετανικές Νήσους, θα οδηγούσε στη δημιουργία επιτροπών δρόμων, γειτονιών και περιφερειών αντικαθιστώντας το κάθε Μέλος του Κοινοβουλίου (MP) για κάθε εκλογική περιφέρεια.

Σε αντίθεση με το είδος της «δημοκρατίας» που λειτουργεί επί του παρόντος από το Κοινοβούλιο, μέσω του οποίου οι βουλευτές παραμένουν στην εξουσία για περίοδο τουλάχιστον τεσσάρων ετών, το μοντέλο της Λιβύης ήταν μια μορφή «άμεσης δημοκρατίας» και εάν οι εκπρόσωποί του δεν υπηρετούσαν πιστά τα συμφέροντα των ανθρώπων τους αντικαθιστούσαν αμέσως. Η λύση στην απάτη του κοινοβουλευτισμού, ως εκ τούτου, είναι γνωστή στη Λιβύη ως «η εξουσία του λαού».

Το βιβλίο του Qaddafi εξετάζει επίσης την οικονομική κατάσταση και προσφέρει μια πραγματική εναλλακτική λύση στις αποστειρωμένες θρησκείες του καπιταλισμού και του κομμουνισμού που, μεταξύ τους τότε, είχαν χωρίσει μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο συγγραφέας αποκαλεί την ιδέα του «Σοσιαλισμό», αλλά έχει πολλά περισσότερα κοινά με τον ριζοσπαστικό αντικαπιταλισμό ανθρώπων όπως ο Robert Owen, ο William Morris και ο Robert Blatchford, ή ο Διανεμισμός του Hilaire Belloc και του Chesterton, παρά με τον πρακτικά ανεφάρμοστο δόγμα της ψευδοισότητας  που προσφέρεται από την νεομαρξιστική Αριστερά.

Οι εργαζόμενοι στη Λιβύη είχαν μερίδιο στα εργοστάσια τους και κατείχαν τα μέσα παραγωγής, κάτι που δεν άφησε ποτέ το θεωρητικό σχέδιο σε μέρη όπως η Σοβιετική Ρωσία και η πρώην Ανατολική Γερμανία. Ο Qaddafi ασχολείται επίσης με το πώς αυτές οι ιδέες θα επηρεάσουν την κοινωνική σφαίρα και εξετάζει τη σχέση μεταξύ του ατόμου, της οικογένειας, της φυλής και του έθνους, καθώς και ζητήματα που σχετίζονται με τις γυναίκες, την εκπαίδευση, την τέχνη και τον αθλητισμό.

Ο βαθμός εφαρμογής της «Τρίτης Οικουμενικής Θεωρίας» στη Λιβύη παραμένει αντικείμενο μεγάλης διαμάχης. Ωστόσο, ένα από τα πρώτα του καθήκοντα ως ηγέτης της επανάστασης της Al Fateh ήταν να τερματίσει την εισαγωγή ξένων αγαθών στη χώρα, αλλά μόλις στα τέλη της δεκαετίας του 1970 τα πράγματα άρχισαν πραγματικά να αλλάζουν. Μέχρι το 1981, ο Qaddafi είχε ιδρύσει τη Λιβυκή εταιρεία λεωφορείων και φορτηγών με τη βοήθεια της ιταλικής αυτοκινητοβιομηχανίας, Fiat, αν και με την πάροδο του χρόνου το αρχικό μερίδιο 50% του κολοσσού του αυτοκινήτου μειώθηκε σταδιακά μέχρι να γίνει εντελώς Λιβυκό. 

Επιπλέον, τα μικρά εργοστάσια και οι επιχειρήσεις μετατράπηκαν σε συνεταιρισμούς σύμφωνα με το δημοφιλές σύνθημα, «συνεργάτες, όχι μισθωτοί». Αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στη Λιβύη και ως εκ τούτου η επανάσταση της Al Fateh ήταν ένα συνεχές φαινόμενο που έπρεπε να επιτύχει πολλά ακόμη εάν οι ιδέες που περιέχονται στο «Πράσινο Βιβλίο» ήταν να εφαρμοστούν πιστά.

Η τοκογλυφία ήταν επίσης παράνομη στη Λιβύη και οι άνθρωποι που επιθυμούσαν να χτίσουν ένα σπίτι μπορούσαν να δανειστούν χρήματα από δημόσιους πόρους, πληρώνοντας ένα μικρό ποσό περίπου 7-10% για το προνόμιο, σίγουρα τίποτα στην κλίμακα του εκβιαστικού τόκου που χρεώνουν τα δυτικά τραπεζικά ιδρύματα. Τα χρήματα στη συνέχεια διοχετεύονταν ξανά στη δημόσια οικονομία.

Τα σούπερ μάρκετ ήταν κρατικά, αλλά κάθε περιοχή είχε το δικό της συνεργατικό κατάστημα που περιλάμβανε πάγκους τροφίμων, ηλεκτρικούς προμηθευτές και οικογενειακά εργαστήρια. Όλα κάτω από μια στέγη. Ο ανταγωνισμός ελέγχεται μέσω του καθορισμού τιμών, κάτι που σχεδόν δεν ακούγεται στη Δύση από την εποχή των "δικαίων τιμών" του Μεσαίωνα. Οι μισθοί ήταν επίσης περιορισμένοι, παρέχοντας οικονομική ασφάλεια σε όλους τους ενδιαφερόμενους.

Η Λιβύη κατάργησε επίσης την κρατική αστυνομική δύναμη στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την αντικατέστησε με τις «Πράσινες Φρουρές του Λαού» που αποτελούνται από απλούς ανθρώπους που ζουν σε μια συγκεκριμένη περιοχή. Το έγκλημα ήταν πολύ χαμηλό στη χώρα, επίσης, γιατί σε αντίθεση με την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν μεταξύ των εκτεταμένων οικογενειών τους και όλοι γνώριζαν όλους τους άλλους.

Σε έναν κόσμο που ελέγχεται αδίστακτα από ισχυρές τράπεζες και τις απρόσωπες εταιρείες, ωστόσο, αυτό το μεγάλο κοινωνικοοικονομικό πείραμα δεν γινόταν παρά να βρεθεί σε μια πορεία σύγκρουσης με τους ιμπεριαλιστικούς εχθρούς του. Στις 20 Οκτωβρίου 2011, καθώς η Λιβύη ήταν στην διαδικασία ανατροπής από έναν στρατό ψευδοισλαμιστών εξτρεμιστών, εγκληματικών στοιχείων και ξένων μισθοφόρων - πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί κρυφά από το ΝΑΤΟ - ο ηγέτης της επανάστασης, Muammar al Qaddafi, τελικά συνελήφθη και εκτελέστηκε χωρίς δίκη. Ο άνθρωπος που θαύμαζα από μακριά για ένα τέταρτο του αιώνα δολοφονήθηκε βάναυσα με εντολή των Σιωνιστών και η συγκλονιστική εικόνα του μελανιασμένου και χτυπημένου προσώπου του Qaddafi στην οθόνη της τηλεόρασης είναι κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ.

Σε πιο θετικό πνεύμα, ενώ το «Πράσινο Βιβλίο» είχε τεράστιο αντίκτυπο στη ζωή μου και βοήθησε να διαμορφώσω τις δικές μου πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές ιδέες, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να έχει το ίδιο ευεργετικό αποτέλεσμα στους αναγνώστες και τους ακτιβιστές του εικοστού πρώτου αιώνα. Εάν όχι ως πολιτικό σύστημα που μπορεί να εφαρμοστεί σε εθνικό επίπεδο, τότε σίγουρα όσον αφορά την αξιοσημείωτη «κατεδάφιση» από μέρους του συγγραφέα της «δημοκρατίας» δυτικού τύπου.

Otto Strasser «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο - Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

 

''Η Ιδέα από μόνη της είναι Θεϊκής προελεύσεως , ενώ οι άνδρες πού την υπηρετούν απλά οι μηχανές της, το σώμα και η σάρκα της. Ο ηγέτηςείναι αυτός που πρέπει να υπηρετεί την ιδέα, και στην ιδέα και μόνο σε αυτήοφείλουμε απόλυτη πίστη. Εξάλλου και ο αρχηγός είναι άνθρωπος και ανθρώπινο το να λανθάνει''

Otto Strasser

Εισαγωγικό σημείωμα

Όσοι μελετούν με αντικειμενικότητα την ιστορία του Εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος δεν μπορούν να αγνοήσουν τον καίριο ρόλο και την ποιοτική συμβολή των αδερφών Ottoκαι Gregor Strasser. Για τον Gregor Strasser που ήταν ο οργανωτικός νους του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος και ο άνθρωπος που άλωσε τον μαρξιστικό βορρά της Γερμανίας, μπορείτε να διαβάσετε ενδιαφέροντα άρθρα εδώ και εδώ - τα οποία δεν τόλμησε κανείς να αντικρούσει με επιχειρήματα - και για τον Otto Strasser που ήταν η φωνή της λογικής σε πολλά ζητήματα και ο διανοητής που τόνισε κυρίως την έννοια του Σοσιαλισμού στον όρο Εθνικός Σοσιαλισμός, ένα ιστορικό άρθρο εδώ από το εξαιρετικό ιστορικό ιστολόγιο του αείμνηστου συναγωνιστή Θεόδωρου Μανιάτη ο οποίος «έφυγε» τέτοιες ημέρες το 2019 και υπήρξε φίλος και υποστηρικτής της συντακτικής μας ομάδας. 

Πέρα από κάποια ποιοτικά άρθρα σε ιδεολογικά περιοδικά και σε διαδικτυακές πηγές τα οποία μπορεί κάποιος να βρει με μια απλή έρευνα και αναζήτηση, στην διάθεση του «χώρου» εκτός της έκδοσης της ομάδας μελετών Vidarγια τον OttoStrasser - εδώ - δεν υπάρχει κάτι άλλο σε μια ολοκληρωμένη έντυπη μορφή. Σύμφωνα με πληροφορίες αναμένονται σύντομα κάποιες ενδιαφέρουσες ποιοτικές προσπάθειες που θα εμπλουτίσουν την βιβλιοθήκη αυτών που αναζητούν τις απόψεις και θέσεις των «τροτσκιστών» του Εθνικοσοσιαλισμού. 

Και τα δυο αδέρφια υπήρξαν θρησκευόμενοι πατριώτες και βετεράνοι πολεμιστές με ριζοσπαστικές ιδέες που βρήκαν σημαντική απήχηση και γοήτευσαν πολλούς αλλά και έκαναν άλλους να τους εναντιωθούν, αν και μια από τις τελευταίες δηλώσεις του Γκαίμπελς - ο οποίος υπήρξε για σημαντικό διάστημα υπέρμαχος της αντικαπιταλιστικής τάσης στο κόμμα και γραμματέας των Strasser - τους δικαίωσε στην πορεία της ιστορίας προς φρίκη αυτών που προσπαθούν να πλαστογραφήσουν την ιστορία του επαναστατικού κινήματος. Η σκέψη τους όχι μόνο ενίσχυσε τον σύγχρονο «Εθνικό Αυτονομισμό» αλλά επηρέασε ακόμη και τους ιδεολογικούς μας αντιπάλους, οι οποίοι ανακάλυψαν σημαντικά στοιχεία προς υπεράσπιση της δικής τους θέσης και προσπάθησαν να αντιγράψουν το πρόγραμμα τους. 

Το όραμα των πρωτοπόρων της «αριστερής» εργατικής τάσης για την αναγέννηση της Ευρώπης και η εναντίωση στον Αμερικανισμό και τον Καπιταλισμό, υπήρξε η βάση για την δημιουργία της «Τρίτης Θέσης» η οποία μεταπολεμικά επηρέασε σημαντικά κινήματα και ομάδες αντίστασης. Το τελευταίο διάστημα γράφτηκαν στο διαδίκτυο πολλές αντικρουόμενες πληροφορίες για τα δυο αυτά πρόσωπα αλλά λίγες είχαν να κάνουν σε σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. 

Το παρακάτω άρθρο που έχει να κάνει με την γεωπολιτική της Ευρώπης είναι απόσπασμα από βιβλίο του Νεοζηλανδού διανοητή και ακτιβιστή KerryBolton, μια μετάφραση του συναγωνιστή Πάνου Ευθυμίου τον οποίο και ευχαριστούμε για τον χρόνο του. 

Μια ακόμη αναλυτική απάντηση τόσο στα δεκανίκια της φιλοσιωνιστικής πατριδοκάπηλης ακροδεξιάς που «θυμήθηκαν» ξαφνικά τον «Στρασσερισμό» (...) για να τον χρησιμοποιήσουν ως μια «απάντηση» σε μια ανούσια διαμάχη που έχουν ανοίξει με την «ορθόδοξη» εθνικοσοσιαλιστική έκφραση, αλλά και προς όλους αυτούς τους συναγωνιστές (εντός και εκτός εισαγωγικών) που αναπαράγουν πολλές φορές - είτε από άγνοια τους είτε επειδή ακολουθούν οδηγίες - την καθεστωτική προπαγάνδα για να υπερασπιστούν στο τέλος - προς όφελος ποιων ; - την μονολιθικότητα και την στείρα προσωπολατρεία καθώς και τα τραγικά λάθη του ιστορικού κινήματος που οδηγούν νομοτελειακά στην πολιτική αυτοχειρία. 

Είναι όμως σημαντική αυτή η ανάρτηση για έναν ακόμη λόγο. Επειδή ο αρθρογράφος έχει το θάρρος να ασκήσει αυστηρή κριτική και στον Otto Strasser χωρίς να φοβάται τις αντιδράσεις ή τα σχόλια των «αριστερών» Εθνικοσοσιαλιστών & Εθνικοεπαναστατών, γεγονός που επιβεβαιώνει τον κανόνα: Η «Τρίτη Θέση» υπερασπίζεται την διαλεκτική άνευ όρων και αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που ενισχύεται και στην χώρα μας σε όλα τα επίπεδα παρά την λυσσαλέα αντίδραση της ακροδεξιάς και των υποτακτικών της.

Otto Strasser «Νέα Ευρώπη» Μέρος πρώτο - Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (του Kerry Bolton)

Μετάφραση: Πάνος Ευθυμίου

Ο Otto Strasser, παρά την αφοσίωση του ως «πρωτοπαλίκαρο» στην κληρονομιά της Γερμανίας του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν ήταν μιλιταριστής ή ιμπεριαλιστής. Ο “Γερμανικός Σοσιαλισμός” του απείχε από οποιαδήποτε έννοια του “Lebensraum” (ζωτικού χώρου). Όντας πιο μακριά από τον Χιτλερισμό, ο Εθνικός Σοσιαλισμός του Otto δεν ενέκρινε τη βιολογική και ιεραρχική άποψη της φυλής ως το θεμέλιο της ιδεολογίας του, όπως θα συζητηθεί αργότερα. Το ιδανικό του ήταν η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, διατηρώντας ταυτόχρονα και ενισχύοντας τα αρχαία έθνη και τις εθνότητες της Ευρώπης.

Ένα πλήρες πρόγραμμα για την αναδιοργάνωση της Γερμανίας, συμπεριλαμβανομένης της σχέσης της Γερμανίας με την Ευρώπη στο πλαίσιο μιας Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και ενός κοινού ευρωπαϊκού αποικιακού έργου, διατυπώθηκε στο βιβλίο του Otto Strasser, “Germany Tomorrow” που δημοσιεύθηκε το 1940, το οποίο και ενσωματώθηκε ως το τρίτο μέρος του βιβλίου του Strasser του 1931 στο Μανιφέστο, “The Structure of German Socialism”. Ο Reed σχολίασε ότι το “Germany Tomorrow” απευθύνεται όχι μόνο στους Γερμανούς, αλλά και σε όλους τους «καλούς» Ευρωπαίους.

Ο Στράσσερ σε σχέση με αυτό έγραψε ότι το βιβλίο του προοριζόταν να παράσχει τα θεμέλια για μια τέτοια δοκιμαστική περίοδο, γράφτηκε από κάποιον που είναι πεπεισμένος ότι η Γερμανική εθνική ασφάλεια και η Ευρωπαϊκή συνεργασία, ενώ είναι αντικρουόμενες, τείνουν να ευνοούν η μια την άλλη. Η ευρωπαϊκή συνεργασία, ήταν στην τριάδα των βασικών διατάξεων του «Μαύρου Μετώπου», μαζί με την εθνική ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Το “The Aims and Methods of the Black Front”, μια πολύ σύντομη περίληψη, παρουσιάζεται ως ο ακρογωνιαίος λίθος μιας μελλοντικής Γερμανικής εξωτερικής πολιτικής όπου κάθε είδος ιμπεριαλισμού θα απορριφθεί και μια Ευρωπαϊκή ομοσπονδία θα είναι η βάση της εθνικής ελευθερίας και της λαϊκής ανάπτυξης όλων των εθνών και των μειονοτήτων.

Οι τρεις κατηγορίες που αναφέρθηκαν νωρίτερα υπηρέτησαν ως θεμέλια και προϋποθέσεις την Αναγέννηση της Δύσης. Ως εκ τούτου, η σύλληψη του δεν ήταν μόνο πέρα από τη Γερμανία, αλλά και πέρα από την Ευρώπη, υπονοώντας την ολότητα της Δύσης, ως πνευματική - πολιτιστική ταυτότητα.

Ήδη από το 1936 ο Otto είχε γράψει για την αναγέννηση του Δυτικού Πολιτισμού ως τον λόγο της ύπαρξης του:

«Είναι όλο και πιο εμφανές ότι η ομοσπονδία των λαών της Ευρώπης είναι η ζωτική προϋπόθεση για την πνευματική ανάκαμψη των ευρωπαϊκών εθνών και για τη διατήρηση του πολιτισμού και του πολιτισμού της Δύσης. Αυτό και τίποτα άλλο δεν είναι το νόημα και το περιεχόμενο της Γερμανικής Επανάστασης: Η ανάσταση της Δύσης!»

Αυτή η νέα Ευρώπη θα ήταν μια λίγκα ελεύθερων εθνών. Ο Στράσσερ το είδε αυτό ως αποκορύφωμα ενός μακροχρόνιου ονείρου μεταξύ των Ευρωπαίων διανοούμενων. Πράγματι, η έννοια της Ευρώπης είναι μια λαχτάρα με μακρύ γενεαλογικό δέντρο. Περιγράφοντας τη Μάχη του Πουατιέ εναντίον των Αράβων το 732 μΧ, το Χρονικό του Ισιδώρου της Ισπανίας αναφέρεται στους χριστιανικούς στρατούς του Τσαρλς Μαρτέλ ως “Οι Ευρωπαίοι”. Η αυτοκρατορία του Καρλομάγνου (768 - 814 μΧ) ονομάζεται “Ευρώπη” από τους σύγχρονους χρονογράφους. Το 755, ο ιερέας Cathwulf επαίνεσε τον Καρλομάγνο που αποφάνθηκε για τη δόξα της αυτοκρατορίας της Ευρώπης - “Rex, Pater Europae”. Το “Βασίλειο του Καρόλου” ονομάστηκε “Europa” στα Annals of Fulda.

Ενώ ο Strasser θρηνεί τους “χείμαρρους του αίματος” που έχουν χυθεί για την επίτευξη της ευρωπαϊκής ενότητας, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η ώθηση προήλθε από την επιθυμία ενός έθνους ή ενός κυβερνήτη να ηγηθεί, παρά στην πίστη για μια ίση θέση ως μέλη μιας οικογένειας, ως εθελοντικά μέλη της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Ωστόσο, παραπέμποντας ενθαρρυντικά στις αξιοθαύμαστες προσπάθειες αξιοσημείωτων προσώπων, δηλώνοντας ότι οι Aristide Briand και Count Coudenhove - Kalergi πρέπει να αναφερθούν ιδιαιτέρως.

Ο Strasser κάνει λάθος. Και τα δύο αυτά άτομα αντιπροσωπεύουν μια αντίληψη της Ευρώπης πιο καταστροφική - επειδή χτυπούν στην ίδια την ψυχή της Ευρώπης - ακόμη και από εκείνους που έπνιξαν την Ευρώπη στο αίμα. Ο Briand και ο Kalergi υποστήριξαν μια αντι-Ευρώπη, τις ρίζες της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που συλλήφθηκε στα Lodges of Masonry, βασισμένα στον κοσμικό - ανθρωπισμό, τον οικουμενισμό και τον κανόνα του εμπορίου, και ωθούμενοι από τα Αμερικανικά συμφέροντα - τόσο μασονικά όσο και πλουτοκρατικά - σύμφωνα με την «Ευρώπη» των πλάνων τους.

Το αφελές του Στράσσερ, η Ευρωπαϊκή Ένωση του σήμερα, με τη μασονική και εμπορική του προέλευση, δεν είναι η Νέα Ευρώπη που οραματίστηκε. Οι δύο Ευρώπες είναι αντιθετικές και στην καλύτερη περίπτωση το παρόν καθεστώς μπορεί να θεωρηθεί μια μετάβαση, με μια διαλεκτική έννοια, από την οποία θα μπορούσε η Νέα Ευρώπη να αναγεννηθεί. Ένας σημερινός με επίδραση στοχαστής της Ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς επισημαίνει δυναμικά ότι η παρούσα Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα ποταπό έργο/σχέδιο, ένας μπάσταρδος, στερείται ταυτότητας.

Europe and the United States (Ευρώπη & ΗΠΑ)

Παρόλα αυτά, ο Στράσσερ, ενστικτωδώς ή διαισθητικά, πρότεινε μια Ευρώπη που είναι αντιφατική στην έννοια που διατυπώθηκε από τα μασονικά - Αμερικανικά - εμπορικά συμφέροντα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των Coundenhove - Kalergi και Briand. Απείχε από την “Πανευρώπη” υπέρ της “Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας”, βασισμένη στις προϋποθέσεις της διασύνδεσης, της ισότητας των δικαιωμάτων και του εθελοντισμού.

Έως τη δεκαετία του 1950 παρατήρησε το πλάνο των ΗΠΑ για την Ευρώπη έναντι της ΕΣΣΔ και κατηγορηματικά το απέρριψε. Γράφοντας στο περιοδικό του Mosley, ''The European'' ο Στράσσερ απέρριψε το τελεσίγραφο προς την Ευρώπη, από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ John Foster Dulles, ότι η Ευρώπη πρέπει να ενωθεί για να εξυπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα εναντίον της Ρωσίας, με την αποκάλυψη της απειλής ότι εάν δεν προχωρήσει σύμφωνα με τα αμερικανικά σχέδια τότε θα αφεθεί στις δικές της τακτικές.

Με εξαίρεση την δήλωση του Dulles στη Διάσκεψη του ΝΑΤΟ του 1953 στο Παρίσι, ο Στράσσερ θεώρησε το σχέδιο των ΗΠΑ για την Ευρώπη ως ένα σχέδιο που θα εξαλείψει τους αρχαίους λαούς της ηπείρου και θα τους μειώσει σε ένα χωνευτήρι. Εάν η Ευρώπη συμμορφωθεί, ωστόσο, τα δολάρια θα συνεχίσουν να ρέουν και η Ευρώπη θα μπορούσε ακόμη και να έχει την ευλογία των σταθμευμένων/παραταγμένων ατομικών βομβών των ΗΠΑ για να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.

Το πρωταρχικό αίτημα ήταν για την ενοποίηση της Γαλλίας και της Γερμανίας, με τα λόγια του Dulles. Η απάντηση του Στράσσερ ήταν ότι εάν δεν υπήρχε η παρέμβαση εξωτερικών δυνάμεων και στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ειδικά από τις ΗΠΑ, οι συγκρούσεις δεν θα είχαν εξαπλωθεί και ότι δεν είναι σωστό για τις ΗΠΑ να διαλέξουν την Ευρώπη για τις απαιτήσεις της ειρήνης ενώ χρησιμοποιούν τη Ρωσική απειλή ως μέσο για την επιβολή της ατζέντας τους. Για τον Στράσσερ, η απειλή του Dulles ότι η Αμερική θα παραμείνει μακριά από τις ενδο-ευρωπαϊκές υποθέσεις σε περίπτωση που η Ευρώπη αρνηθεί να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ “προκαλεί μουσική στα αυτιά κάθε πραγματικού Ευρωπαίου”.

Η πραγματική διεξαγωγή μιας τέτοιας ευπρόσδεκτης απειλής θα έκανε περισσότερα για να ανακουφίσει την παρούσα παγκόσμια ένταση παρά την άντληση αμερικανικών ατομικών όπλων στη Δυτική Γερμανία και την αόριστη διατήρηση των αμερικανικών αεροπορικών, χερσαίων και θαλάσσιων δυνάμεων διασκορπισμένων σε όλη την Ευρώπη.

Ο Στράσσερ θεώρησε επίσης προσβολή να δηλώσει ότι η Ευρώπη χρειαζόταν αμερικανική προστασία ενάντια στη Ρωσία, όταν ο Πρόεδρος Ρούσβελτ δεν είχε και πολύ καιρό από όταν παρέδωσε την “μισή ήπειρο” στην ΕΣΣΔ και ότι η Ευρώπη ήταν πολύ ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της χωρίς τις ΗΠΑ. Ο Στράσσερ θεώρησε την αμερικανική “ψεύτικη φλυαρία'' για την διάσωση της Ευρώπης και του πολιτισμού της ως “προσβλητική να την ακούς” και ότι εάν η Ευρώπη είναι πραγματικά τόσο παρακμάζουσα τότε δεν θα την σώσει κανένα ποσό αμερικανικών χρημάτων ή όπλων: “Ένα δέντρο στραγγισμένο από την εσωτερική ζωτικότητα του δεν μπορεί να βοηθηθεί με τη στήριξη των νεκρών κλαδιών του”.

Ωστόσο, o Στράσσερ πίστευε ότι η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι γεμάτη ζωντάνια και η βάση της υγείας της είναι οι εθνικές και πολιτιστικές διαφορές της, τις οποίες θα εξαλείψει το αίτημα της Αμερικής για ένταξη. Αυτή η ποικιλομορφία δίνει σχήμα και χρώμα στην ψυχή της Ευρώπης! Θεώρησε το αίτημα της Αμερικής για ευρωπαϊκή ενότητα με τους όρους των ΗΠΑ ως μια ηλίθια δημαγωγία. Η Ευρώπη είναι αυτή που είναι λόγω της ιδιαιτερότητας των Ισπανών, των Ιταλών, των Γάλλων, των Γερμανών, των Πολωνών κ.α. πρέπει να αντισταθεί στο να γίνει μια μεγάλη μονάδα συνονθύλευμα, προς χάρη πιο αποτελεσματικής παραγωγής ή μιας πιο κερδοφόρας επιχείρησης για την Παγκόσμια Τράπεζα.

Ο Μosley δεν συμφώνησε. Σε απάντηση στον Dr. Strasser, δήλωσε ότι ενώ ο Strasser προσπάθησε να διατηρήσει ξεχωριστά έθνη, αναζήτησε την Ευρώπη ως ένα Έθνος. Ο Sir Oswald το θεωρούσε ως την κύρια διαφορά μεταξύ του Στράσσερ και του ίδιου. Ωστόσο, ένα άλλο ζωτικό ερώτημα ήταν αυτό της διαφορετικής στάσης τους απέναντι στο ρόλο των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Για τον Mosley, η Αμερική έπρεπε να παραμείνει ο προστάτης της Ευρώπης ενάντια στη Ρωσία. Αντί να είναι μια αμερικανική απόσυρση, σε όρους του Strasser, αιτία για χαράς ευαγγέλια στην Ευρώπη, ο Mosley δημιούργησε την εικόνα μιας απειλητικής Ρωσίας ανά την υφήλιο.

Η ουσία του ζητήματος για τον Mosley ήταν ότι αυτή τη στιγμή ζούμε κάτω από την Αμερική, χωρίς την Αμερική πρέπει να ζούμε κάτω από τη Ρωσία. Η διαφορά (για τον Mosley) είναι ότι κάτω από την Αμερική η Ευρώπη θα συνεχίσει να ζει ενώ κάτω από τη Ρωσία η Ευρώπη θα ήταν νεκρή.

Ο Mosley πίστευε, σε αντίθεση με τον Στράσσερ, ότι η Ευρώπη θα μπορούσε να ενωθεί υπό την κάλυψη των ΗΠΑ, γελοιοποιώντας την ιδέα του Στράσσερ ότι η Ρωσία θα επέτρεπε στην Ευρώπη να ξανακερδίσει τη δύναμη της, πιστεύοντας από την άλλη πλευρά ότι οι ΗΠΑ θα επέτρεπαν στην Ευρώπη να ενωθεί σε μια τέτοια βάση ώστε να γίνει τόσο ισχυρή ώστε να κυβερνάται από την Wall Street.

Ο Mosley ήταν ο αφελής όσον αφορά το χαρακτήρα των ΗΠA και τον παθολογικό του αντίκτυπο στην ψυχή της Ευρώπης.Αυτό είναι κάτι που τόσο ο Thiriart όσο και ο Yockey συνειδητοποίησαν. Είδαν την αμερικανική επιρροή τόσο καταστροφική όσο θα θεωρούνταν και μια συμμαχία με τη Ρωσία, και τουλάχιστον στην περίπτωση του Yockey, ακόμη και η κατοχή της Ευρώπης από τη Ρωσία ήταν προτιμότερη από την ηγεμονία των ΗΠΑ. Ο Yockey επανεξέτασε την παγκόσμια κατάσταση ήδη από το 1952 και έγραψε ακριβώς για το θέμα που συζητήθηκε από τον Strasser και τον Mosley αρκετά χρόνια αργότερα

Η συζήτηση για την άμυνα εναντίον του μπολσεβικισμού ανήκει στο χθες, όπως και η ανοησία του να μιλάμε για την άμυνα της Ευρώπης σε μια περίοδο όπου κάθε ίντσα του ευρωπαϊκού εδάφους κυριαρχείται από τους θανατηφόρους εχθρούς της Ευρώπης, εκείνους που επιδιώκουν την πολιτική - πολιτιστική - ιστορική εξαφάνιση με όποιο κόστος.

Ήταν αρκετά ανόητο να ζητάμε από την Ευρώπη να πολεμήσει για την Αμερική, ήταν αρκετά χαζό να της ζητηθεί να αμυνθεί ενάντια στον μπολσεβικισμό. Υπάρχει ένας Ευρωπαίος - ένας μόνο - ο οποίος θα ανταποκριθεί σε αυτόν τον πολεμικό στόχο; Αλλά σήμερα, ανοιχτά / ξεκάθαρα, χωρίς πιθανή μεταμφίεση, αυτή είναι η αιτία του συνασπισμού εναντίον της Ρωσίας.

The Dialectics of Dictatorship. Communism and its Legacy (Black Front Press)

Chapters include

K.R. Bolton - Karl Marx: Profile and Assessment

Troy Southgate - Rerum Novarum and After: The Catholic Response to Communism

Troy Southgate - Distinguishing Features of the Russian Bolshevik Party

Dimitris Michalopoulos - The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church

Troy Southgate - Red Alert: The German Left and the First World War

Tomislav Sunic - Dysgenics of a Communist Killing Field: The Croatian Bleiburg

Troy Southgate - The Development of Stalinism

Robert Steuckers - Alexander Zinoviev as a Lucid Rebel

Troy Southgate - All Work and No Play: Who Really Benefits from the Marxist Obsession with Labour?

Keith Preston - Marxism: Its Historic Role and Intellectual Legacy

Troy Southgate - Marxism Repeats itself: First as Tragedy, Second as Farce.

 Η ηλεκτρονική διεύθυνση του εκδοτικού οίκου είναι:

           blackfrontpress@yahoo.co.uk

Link Facebook

Το δοκίμιο του Δημητρίου Μιχαλόπουλου έχει τίτλο: The Loyal Companionship: Communism and the Orthodox Church (Δύο σύντροφοι πιστοί ο ένας στον άλλον. Ο Κομμουνισμός και η Ορθόδοξη Εκκλησία).

Βραχεία περίληψη των βασικών ιδεών:

Τα Ευαγγέλια έχουν γραφεί στα ελληνικά. Μία προσεκτική, κατά συνέπεια, ανάγνωσή τους μπορεί να δώσει σχεδόν πλήρη την πραγματική εικόνα του "ιστορικού Ιησού". Αυτό το ξέρει ο ανώτατος κλήρος αλλά όχι και το "χριστεπώνυμο πλήρωμα" της Εκκλησίας. Όπως και να είναι, ο πρώτος πολιτικός/πνευματικός φορέας που προώθησε τη θεωρία του υλισμού δεν είναι ούτε ο Μαρξ αλλά ούτε οι Γάλλοι φιλόσοφοι του 18ου αιώνα. 

Είναι το -ελληνικό- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως με τους Κύριλλο Λούκαρι, Πατριάρχη, και Θεόφιλο Κορυδαλλέα, Μητροπολίτη Άρτας (ιδίως τον δεύτερο). Αυτοί είχαν σπουδάσει στην Πάδοβα της Ιταλίας, είχαν ενστερνισθεί την υλιστική ερμηνεία της φιλοσοφίας του Αριστοτέλους, τη διέδωσαν στα Βαλκάνια και την επέβαλαν ως κρατική ιδεολογία στις υπό Φαναριώτες πρίγκηπες Ρουμανικές Ηγεμονίες της Βλαχίας και της Μολδαβίας. 

Έτσι γενικώς η Ορθοδοξία διέπεται από την αρχή της "Διττής Αλήθειας": Μπορεί να είναι κάποιος υλιστής, μαρξιστής, κομμουνιστής, αλλά εφόσον τηρεί τα τυπικώς νοητά θρησκευτικά του καθήκοντα (την Κυριακή στην εκκλησία, εορτασμός του Πάσχα και ανταλλαγή ευχών επί ταις ονομαστικαίς εορταίς) θεωρείται Ορθόδοξος "άριστος". 

Έτσι εξηγείται και το τεράστιο ποσοστό αριστερών στην Ελλάδα (περίπου το μισό των ψηφοφόρων) καθώς και το ότι ποτέ χώρα με πληθυσμό ορθόδοξο δεν ξεσηκώθηκε κατά του Κομμουνισμού. Ακόμη και στη Ρουμανία η κατά του Τσαουσέσκου εξέγερση πυροδοτήθηκε από κληρικό Διαμαρτυρόμενο.

Δύο ακόμη σημεία πρέπει να ληφθούν υπόψη - συγκεκριμένα:

Α) Στη Ρωσία ο Κομμουνισμός δεν θα είχε επικρατήσει χωρίς την υποστήριξη, σιωπηρή στην αρχή και ανοιχτή στη συνέχεια, του Πατριαρχείου Μόσχας. Ο Πέτρος Α΄ ο Μέγας, πράγματι, είχε καταργήσει το Πατριαρχείο Μόσχας στις αρχές του 18ου αιώνα, αλλά ο ρωσικός κλήρος, χάρη στη Ρωσική Επανάσταση του 1917, βρήκε την ευκαιρία να το ξαναϊδρύσει. Ο τελευταίος, μάλιστα,  πριν από την κατάρρευση του Κομμουνισμού Πατριάρχης υπήρξε "επίλεκτο στέλεχος" της KGB. 

B) O Aρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄ ήτανε ανοιχτά τροτσκιστής. Έπαιρνε λοιπόν οδηγίες από τον Μιχάλη Ράπτη, διάδοχο του Τρότσκυ στην ηγεσία της 4ης Διεθνούς, τις οποίες του μεταβίβαζαν οι Βάσος Λυσσαρίδης και Ανδρέας Παπανδρέου. Έτσι εξηγείται η καταβαράθρωση του Κυπριακού.

Βιβλιοπαρουσίαση: Otto Strasser - My Struggle A Political Autobiography & Political Soldier - The Life and Death of Ernst Röhm

facebook

Paypal address:
blackfrontpress@yahoo.co.uk

amazon

Gregor and Otto Strasser: Footnotes to the history of Nazi Germany

Copies of GREGOR & OTTO STRASSER: FOOTNOTES TO THE HISTORY OF NAZI GERMANY by Father Bernhard Strasser, O.S.B., are now available to pre-order. The book is 120 pages in length and costs just 13 EUROS with free postage to anywhere in the world. The PayPal address is blackfrontpress@yahoo.co.uk 

info: https://www.facebook.com/troy.southgate

Βιβλιοπαρουσίαση: Otto Strasser - η ζωή και η εποχή ενός Γερμανού Σοσιαλιστή (Troy Southgate ομάδα μελετών Vidar)

Σημεία διάθεσης: 

Βιβλιοπωλείο "Αριστοτέλειο" Ερμού 61 Θεσσαλονίκη 

Κοινοτικός Χώρος Λυκώρεια Γρύπαρη 71 Αθήνα

Για την «αριστερή» έκφραση του Εθνικοσοσιαλισμού το ιστολόγιο του «Μαύρου Κρίνου» έχει κάνει πάμπολλες αναφορές στο παρελθόν όπως στον σύνδεσμο εδώ, ενώ τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον των Ελλήνων συναγωνιστών είναι συνεχώς αυξανόμενο για τα πρόσωπα τις ιδέες και την ιστορική πορεία του λεγόμενου «Στρασσερισμού». Αυτή η τάση υπήρξε ένα καίριο τμήμα της συνολικής ιδεολογικής έκφρασης η οποία ας μην ξεχνάμε ότι προήλθε μέσα από την σύνθεση και σε καμιά περίπτωση από την μονολιθικότητα όπως πολλοί διαδίδουν. 

Ο «Στρασσερισμός» πολεμήθηκε τόσο στο παρελθόν αλλά και μέχρι σήμερα με αμείωτη ένταση από την λεγόμενη «ακροδεξιά» και τα παρακλάδια της καθώς και από την «ορθόδοξη» έκφραση η οποία αδυνατούσε να συνειδητοποιήσει την ανάγκη για μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική ρητορική και πρακτική στην μεταπολεμική περίοδο. Αναμενόμενο άλλωστε αφού ο «χώρος» αποτελεί δυστυχώς ένα άμεσο πεδίο δράσης για τους διάφορους «εμποράκηδες» μέχρι τους γνωστούς προβοκάτορες που στο όνομα του Εθνικοσοσιαλισμού δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν τους πάντες και τα πάντα. 

Δυστυχώς την οδό της παραπληροφόρησης και της σύγχυσης ακολούθησαν και ακολουθούν μέχρι σήμερα πολλοί ποιοτικοί σύντροφοι που ξεχνούν όμως ότι το ζητούμενο του σήμερα δεν είναι η αναμόχλευση παθών και καταστάσεων του αιματηρού παρελθόντος με συνέπεια την ρήξη μεταξύ των Εθνικοσοσιαλιστών αλλά η άμεση αντιμετώπιση του κοινού εχθρού που δεν είναι άλλος από τον Διεθνή Σιωνισμό και τον αδηφάγο Καπιταλισμό καθώς και τα όργανα της μαρξιστικής «διανόησης». Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν αρνηθούμε τα παραμορφωτικά γυαλιά, και κοιτάξουμε στα λάθη του παρελθόντος τα οποία και πρέπει να αποφύγουμε στο μέλλον.

Την παρακάτω έκδοση την έχει επιμεληθεί η ομάδα μελετών VIDAR.  Παρόλο που η συντακτική ομάδα του «Μαύρου Κρίνου» δεν ταυτίζεται στο σύνολο της με τις θέσεις του Otto Strasser καθώς και με τις απόψεις του συγγραφέα του βιβλίου TroySouthgateοφείλουμε να προβάλλουμε την εν λόγω έκδοση αφού εκτός από τα ελάχιστα κείμενα που υπάρχουν στην ελληνική γλώσσα για τους αδερφούς Στράσσερ, αυτή η προσπάθεια δίνει την ευκαιρία σε πολλούς συναγωνιστές μας να γνωρίσουν μια ιστορική προσωπικότητα του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού καθώς και ένα «ρεύμα» που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του στην πορεία του κινήματος.

Ευχόμαστε να ακολουθήσουν και άλλες ανάλογες εκδόσεις οι οποίες βοηθούν τα μέγιστα στην ιδεολογική θωράκιση της Ελληνικής Εθνικοσοσιαλιστικής Νεολαίας αλλά και στην ενίσχυση της πολιτικής μας βιβλιοθήκης.

εκ μέρους της συντακτικής ομάδας