Δύο τόμοι του Γαλλικού Συντάγματος είναι ντυμένα με ανθρώπινο δέρμα από την Βανδέα. Οι δύο γενοκτόνοι νόμοι αυτής της εποχής ισχύουν μέχρι και σήμερα και η Γαλλική κυβέρνηση αρνείται να τους αποσύρει.
του Κ.Σ.
Σαν σήμερα το 1789 ξεκινούσε η αρχή του τέλους της ανθρώπινης ύπαρξης. Η αρχή της βαρβαρότητας, της φαυλότητας, της απόλυτης τυρρανίας που γεννά η δημοκρατία και στηρίζουν οι άβουλες και ανόητες μάζες των αβράκωτων «Sans - culottes».
14 Ιουλίου 1789, η Γαλλική επανάσταση, ο διαφωτισμός και η δημοκρατία θα διέλυαν επίσημα την παράδοση του παλαιού κόσμου. Η επιβολή του ατομικισμού θα γινόταν η νέα θρησκεία.
Την σκοτεινή εκείνη εποχή, μία μικρή επαρχία στις ακτές του Ατλαντικού ωκεανού ύψωσε το ανάστημα της κατά του Παρισιού: η Βανδέα.
Όμως οι δημοκράτες και οι παραλλαγές τους, θα επικρατούσαν σε ολόκληρο τον κόσμο δείχνοντας τις πραγματικές τους προθέσεις σε όποιον διαφωνούσε. Το φανατικό αυτό κίνημα κατάφερε να διαλύσει συθέμελα την παράδοση του παλαιού κόσμου με αυταρχικές πολιτικές, μαζικές εκτελέσεις αλλά και με την βίαιη αποθρησκειοποίηση της κοινωνίας.
Αυτά συμβαίνουν και σήμερα με τον μανδύα της ωραιοποίησης και του δικαιωματισμού.Σίγουρα οι γκιλοτίνες των Γάλλων είχαν περισσότερο ήθος από τα σημερινά όπλα των δημοκρατών.
Το δημοκρατικό πολίτευμα αναγεννήθηκε το 1789 μέσα στο αίμα και μέχρι σήμερα αξιολογεί την ορθότητα της άποψης ανάλογα με τον αριθμό των οπαδών που την ακολουθούν. Η πολιτική ορθότητα και η παγκοσμιοποίηση είναι ένας σταθμός στην διαδρομή αυτή.
Τα γεγονότα και οι εξελίξεις οδηγούν όσους διαχωρίσουν την θέση τους από τις αυταρχικές πολιτικές των κυβερνήσεων της Σοβιετίας της ΕΕ σε νέες γκιλοτίνες.
Όσοι κρατήσουν το κεφάλι ψηλά, όσοι αντισταθούν μέχρι το τέλος θα έχουν την Τιμή να ζήσουν μια νέα Βανδέα, ένα νέο Βερολίνο.
ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΖΟΣΕΦ ΒΕΣΤΕΡΜΑΝ:
"Ο ΧΑΣΑΠΗΣ ΤΗΣ ΒΑΝΔΕΑΣ"
«Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα. Πέθανε κάτω από το ελεύθερο σπαθί μας μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά της. Δεν υπάρχει πλέον Βανδέα, Δημοκράτες (αντιμοναρχικοί) πολίτες, μόλις την έθαψα στους βάλτους και στα δάση της Σαβεναί, συμφωνά με τις διαταγές που μου δώσατε [.. .] Συνέθλιψα τα παιδιά κάτω από τις οπλές των αλόγων, έσφαξα τις γυναίκες, που, τουλάχιστον αυτές, δεν θα γεννήσουν ξανά συμμορίτες ... εξολόθρευσα τα πάντα»!
Το καλοκαίρι του 1994, το πλούσιο και ογκώδες περιοδικό The Human Life Review, που εκδίδεται από το φημισμένο Human Life Foundation της Νέας Υόρκης, δημοσίευσε μία πραγματεία του John Attarian υπό τον τίτλο ‘Η έκτρωση και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ’. O συγγραφέας ερευνά τη σχέση μεταξύ της σαδιστικής νοοτροπίας και των εκτρώσεων και επικεντρώνεται στη γνωστική απόρριψη της φυσικής νομοτέλειας και της αναπαραγωγής.
Ακόμη από τις αρχές της δεκαετίας του ’60, ο Michelle Vovelle, ιστορικός της Γαλλικής Επανάστασης συνδεδεμένος με το κομμουνιστικό κόμμα της Γαλλίας, δήλωσε ότι, για τα γεγονότα της φημισμένης ‘Πτώσης της Βαστίλης’ στις 14 Ιουλίου του 1789 είναι σωστό και αναγκαίο να μιλάμε μόνον για μία ‘συμβολική ερμηνεία’. Άφησε έτσι να διαφανεί η τεράστια προπαγανδιστική κατασκευή, που διήρκησε περισσότερο από δύο αιώνες, λειτουργική στην ιακωβίνικη προοδευτική μυθολογία. «Εκείνη την ημέρα» γράφει ο Jean Dumont, στην αρχή του εξαιρετικού έργου του Οι ψευδείς μύθοι της Γαλλικής Επανάστασης, «οι ‘καταπιεσμένοι Παριζιάνοι’ από τους ‘σκοταδισμούς’ του Παλαιού Kαθεστώτος (L’ Ancien Régime) απουσίαζαν από την πλατεία και η επιχείρηση ολοκληρώθηκε από μια μισθωμένη τρομοκρατική ομάδα, ενώ οι ‘μεγάλοι ηγέτες’ της Επανάστασης ήταν αλλού. Ο Bernand René Jourdan, μαρκήσιος του Launay, κυβερνήτης της Βαστίλης, συζητά, αποσύρει τα κανόνια, αφήνει έναν απεσταλμένο του Hôtel de Ville να επισκεφθεί το παλιό φρούριο και προσκαλεί δύο αντιπροσώπους των πολιορκητών στο τραπέζι του».
Στη συνέχεια ξέσπασε μια αψιμαχία, μετά την οποία ο De Launay παραδόθηκε. Ένας υπαξιωματικός των εξεγερμένων στρατιωτών υποσχέθηκε, στην τιμή του ως στρατιώτης, ότι δεν θα βλαφθεί κανένας. Παρόλα αυτά, ο Launay σφαγιάζεται και το σώμα του σύρεται στο δρόμο. Ένας βοηθός κουζίνας που ήξερε πως να ‘δουλεύει το κρέας’ κόβει το κεφάλι του, το τοποθετεί στην κορυφή ενός μπαστουνιού και το περιφέρει στην πόλη μέχρι το βράδυ. Στη συνέχεια, αυτή η χειρονομία θα αποτελέσει έναν από τους επαναστατικούς ‘καλούς τρόπους’ απευθυνόμενους στα θύματα. Στη Βαστίλη, οι ‘ήρωες της 14ης Ιουλίου’ απελευθέρωσαν μόνο τέσσερις παραχαράκτες, δύο τρελούς και έναν νεαρό έκφυλο αλήτη κλεισμένο εκεί κατόπιν αιτήματος των γονιών του, απελπισμένων από τον έκλυτο βίο του. Εάν η ‘grande journèe’ (μεγάλη ημέρα) είναι μόνο ένα σύμβολο, είναι εξαιρετικά συμπτωματικό ότι οι πράκτορες που είχαν εγγραφεί στη μισθοδοσία των Γάλλων επαναστατών, απελευθέρωσαν -εδώ όλη η εμβληματική και προκλητική δύναμη της πράξης - έναν ‘μαθητή’ του Donatien Alphonse τον François de Sade.
ΟΛΑ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ
Η φιλοσοφία, ο πολιτικός δογματισμός, ο αθεϊσμός και η πορνογραφία: το κοκτέιλ του Κόμη de Sade είναι η εικόνα του ‘πεφωτισμένου κόσμου’ που αναδύεται με τόλμη και οργανώνει τη ζωή του ανθρώπου σύμφωνα με αυτόν τον ιδιαίτερα παραμορφωμένο τρόπο κατανόησης της σχέσης ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη διάνοια που, ξεκινώντας από ένα διάσημο παιδαγωγικό έργο του Ferdinand Destutt de Tracy για την εποχή του Ναπολέοντα, το ‘Élements de ideologie’, ονομάζεται συνήθως ‘ιδεολογία’.
Η ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΗΣ
Με ένα φιλοσοφικό-πολιτικό ενδιάμεσο που τοποθετήθηκε ανάμεσα στις πορνογραφικές σελίδες του La philosophie dans le boudoir, ο de Sade κάλεσε τους Γάλλους να καταβάλουν περισσότερες προσπάθειες για να ολοκληρώσουν το ‘δημοκρατικό’ μετασχηματισμό τους, δηλαδή την ‘επίθεση στον ουρανό’: Ο Juan Donoso Cortès υπενθύμισε ότι κάθε πολιτικό ζήτημα είναι πάνω απ 'όλα ένα θεολογικό ζήτημα. Η ιστορία αρχίζει με ένα μεγάλο ‘πρόλογο στον ουρανό’. Σε αυτή την πραγματεία (La philosophie dans le boudoir), ο Γάλλος ερωτομανής, δηλώνοντας ότι η δολοφονία δεν είναι έγκλημα, διατυπώνει κλασσικά επιχειρήματα του ‘δημογραφικού ελέγχου’: «το ανθρώπινο είδος πρέπει να εκκαθαριστεί από το λίκνο». Ο Jean-Baptiste Carrier, ο ‘δήμιος της Νάντης, δήλωσε ότι το πρόσωπο της γης πρέπει να εκκαθαριστεί με κάθε κόστος από την ‘τερατώδη φυλή της Βανδέας’ (sic).
Ο ‘θεϊκός μαρκήσιος’ (ποια θεότητα θα λάτρευε αυτός ο άνθρωπος που, μέσω των προσώπων των βιβλίων του, έλεγε ότι θεωρεί θεούς τα σεξουαλικά όργανα;) ήταν ευγενής όπως και o Robespierre που είχε παραιτηθεί από το ‘de’ μεταξύ του ονόματος και του επώνυμου που κληρονόμησε από την οικογένεια. Όπως και πολλοί άλλοι επαναστάτες και οι δύο ανήκαν σε εκείνη την παρακμιακή αριστοκρατία που είχε χάσει κάθε επαφή με τη γη στην οποία μια άλλη αριστοκρατία (μικρή, μεσαία, αγροτική και στρατιωτική) έχυνε με τιμιότητα το αίμα της μαζί με τους χωρικούς που εξοντώνονταν από τον επαναστατικό Μολώχ.
Εκείνη του de Sade και του Robespierre ήταν μία ξεπεσμένη αριστοκρατία που είχε χάσει την επαφή με τον λαό και που έσφαξε τον ίδιο το λαό για να του επιβάλλει μία μη θελημένη ‘απελευθέρωση’ από τις ‘αλυσίδες’ εκείνης της αυθεντικής αριστοκρατίας που (ο λαός) σεβόταν και την ήθελε ως αρχηγό του στη μάχη. Εκείνη η αριστοκρατία του τρόμου ήταν η υπεύθυνη για την επανάσταση. Αυτή ξέκοψε από το λαό και το μαχαίρωσε, έχασε την αίσθηση της πραγματικότητας και αντί αυτής έθεσε το δικό της διανοητικό σχήμα πάνω από το υπάρχων: «Τόσο το χειρότερο για τα γεγονότα!» θα γράψει ο Ernst Bloch για την ουτοπία στο Μαρξισμό, προσφέροντας έναν εξαιρετικό ορισμό της ‘ιδεολογίας’. Και η ιδεολογία, η άρνηση των γεγονότων, είχε το πάνω χέρι.
Μαρκήσιος de Sade, άμβλωση, επανάσταση, ιδεολογία, ολοκληρωτισμός. Η σημερινή Βανδέα ονομάζεται άμβλωση: μειώνει τον ‘πεινασμένο’ πληθυσμό, επιτρέπει σε ένα κράτος να εξαλείψει εσκεμμένα και επιστημονικά ένα μέρος του δικού του έθνους, καταστέλλει τους ‘λιγότερο ανθρώπους’ που αντιτίθενται στην ιδεοκρατική ηγεμονία, είτε σκληρή είτε μαλακή, ‘ισχυρή’ ή ‘αδύναμη’, απολυταρχικά ή δημοκρατικά σχετικιστική.
Σύμφωνα με τον de Sade - μιλάει μέσα από το στόμα της κυρίας De Saint-Age, κηδεμόνας των διαστροφών της Eugénie de Mistival, μιας ανήλικης που ξεκίνησε όλα τα είδη σεξουαλικών βδελυγμάτων, συμπεριλαμβανομένης της βίας πάνω στη μητέρας της, που διαπράχθηκε με την υποκίνηση του ελευθεριακού πατέρα της- οι γυναίκες, όπως οι σκύλες και οι λύκαινες γεννήθηκαν μόνο για το σεξ και για αυτό είναι οι ‘απόλυτες ιδιοκτήτριες’ του σώματος, των απολαύσεων του και ‘ό,τι απορρέει από αυτό’. Η μητρότητα θεωρείται η ανώτατη δυστυχία - «η αναπαραγωγή είναι τόσο τρομερή για μένα, ώστε θα πάψω να είμαι φίλη σου τη στιγμή που θα μείνεις έγκυος», υπόσχεται η De Saint - Ange στη νεαρή ερωμένη - θύμα που μπορεί εύκολα να αποκατασταθεί κάνοντας έκτρωση μέσα στις πρώτες επτά ή οκτώ εβδομάδες της ζωής του εμβρύου.
«Μην φοβάσαι την παιδοκτονία» λέει η κηδεμόνας στη Eugénie «το έγκλημα είναι φαντασιακό». Η έκτρωση ενός εμβρύου είναι σαν να εκκενώνεις άλλα σωματικά απόβλητα. «Ακόμη και αν το παιδί είχε ήδη γεννηθεί»- λέει η De Saint-Ange, διδάσκοντας τη νεαρή γυναίκα, με την αμφιφυλόφιλη συνεργασία του αδελφού της, του ιππότη Mirvel - «η γυναίκα πρέπει να έχει το πλήρες δικαίωμα να το ‘καταστρέψει’: είναι στην πραγματικότητα ο απόλυτος ιδιοκτήτης κάθε δικαιώματος στα παιδιά, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου να τα εξαλείψει. Η ολική εξάλειψη της ανθρωπότητας δεν θα ήταν τίποτα περισσότερο από την παροχή μιας υπηρεσίας στη φύση.»
Ποιος γνωρίζει τη Βανδέα και τα εγκλήματα εις βάρος των κατοίκων της, που διέπραξαν τα επαναστατικά στρατεύματα των Ροβεσπιέρου, Νταντόν και Μαρά; Είναι η πρώτη γενοκτονία στη σύγχρονη ιστορία και προκαλείται από τους “δημοκράτες” Γάλλους Επαναστάτες. Τη συγκεκριμένη γενοκτονία ακολούθησε η δεύτερη δολοφονία αυτή της μνήμης των θυμάτων και η διαστροφή της αλήθειας και της πραγματικότητας, με την κατασυκοφάντηση των αθώων θυμάτων και τη δημιουργία ταμπού γύρω από την αγριότητα των Γάλλων δημοκρατικών επαναστατών - διαφωτιστών
Το χρονικό της εξόντωσης των χιλιάδων κατοίκων της Βανδέας και της ερήμωσης της περιοχής τους.
Η Βανδέα βρίσκεται στη δυτική Γαλλία και έχει ως βόρειο σύνορο της τον ποταμό Λείγηρα (Loire). Κυριότερες πόλεις της είναι η Ναντ και η Σολέ. Αγρότες οι περισσότεροι κάτοικοί της και Χριστιανοί δεν δέχθηκαν το 1790 την με Διάταγμα βίαιη κατάργηση της Εκκλησίας και των κληρικών της και την αντικατάσταση τους με την Πίστη σ’ ένα απροσδιόριστο Ανώτατο Ον, ή στη Φύση και στους “δημοκράτες” λειτουργούς τους. Τότε κατά χιλιάδες κληρικοί, μοναχοί και μοναχές οδηγήθηκαν στην γκιλοτίνα, ή υποχρεώθηκαν να παραιτηθούν της αγαμίας τους και να τελέσουν πολιτικό γάμο. Πάνω από 30.000 για να αποφύγουν την ταπείνωση και για να γλιτώσουν τη ζωή τους μετανάστευσαν από τη Γαλλία σε γειτονικές κυρίως χώρες. Οι κάτοικοι της Βανδέας ήσαν επίσης αντίθετοι στην κατάργηση της Βασιλείας και στην εκτέλεση του βασιλιά.
Για να επιβάλουν οι Επαναστάτες τη θέλησή τους στους “αντιδραστικούς” της Βανδέας στις 21 Φεβρουαρίου του 1793 εξέδωσαν διάταγμα, με το οποίο 300.000 άνδρες της υποχρεωτικά στρατολογούνταν στον επαναστατικό στρατό. Αυτοί αντέδρασαν στην επιστράτευσή τους και τότε ελήφθη η απόφαση να εξαλειφθεί η Βανδέα από τον χάρτη. Ο στρατός των επαναστατών εκστράτευσε εναντίον της και το 1793 έγινε ένας άνισος πόλεμος, που είχε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Της ήττας ακολούθησε αυτό που με σύγχρονους όρους ονομάζεται γενοκτονία, τελική λύση, ολοκαύτωμα και όσα διαπράχθηκαν από το στρατό των επαναστατών ορίζονται ως εγκλήματα πολέμου και εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Δεν ήταν μόνο η αγριότητα με την οποία σκότωναν τους “ληστές”, όπως ονόμαζαν τους αγρότες της Βανδέας, οι άνθρωποι των Ροβεσπιέρου και Μαρά. Ήταν και η βάρβαρη συμπεριφορά τους έναντι των αμάχων της περιοχής κάθε ηλικίας. Σκότωσαν παιδιά και γέροντες, βίασαν κοπέλες, άρπαξαν μωρά από τις αγκαλιές των μανάδων τους και τα έσφαξαν με ξιφολόγχες και έπνιξαν στο ποτάμι χιλιάδες αμάχων. Τους έκλειναν σε αμπάρια καϊκιών που τα βύθιζαν, ή τους έβαζαν σε βάρκες, τους πέταγαν στο ποτάμι, και όσους ήξεραν να κολυμπούν τους αποτέλειωναν πυροβολώντας τους, ή κτυπώντας τους με τα κουπιά και με τους υποκόπανους των όπλων τους.
Από τους ίδιους τους επαναστάτες αξιωματικούς και στρατιώτες περήφανα περιγράφονται οι φρικαλεότητες τους. Πυρπόλησαν σπίτια, πύργους και υποστατικά, έκαψαν λιβάδια, φυτείες και δάση, γκρέμισαν εκκλησίες, ή τις μετέτρεψαν σε χώρους ποικίλων χρήσεων και σε στρατώνες. Μέχρι εκδορές σωμάτων νεαρών γυναικών έκαμαν και χρησιμοποίησαν το δέρμα τους προς διασκέδαση.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο στον σύνδεσμο εδώ ...
