75 χρόνια από την εκτέλεση της θανατικής ποινής της δίκης της Νυρεμβέργης, το απαγορευμένο βιβλίο του Alfred Rosenberg

3/4 του Αιώνα συμπληρώνονται σήμερα από τον ταλμουδικό απαγχονισμό, στη Δίκη της Ντροπής, του κοσμοθεωρητικού της Εθνικοσοσιαλιστικής πεμπτουσίας, Alfred Rosenberg. 

Τα χρόνια περνάνε αλλά δεν ξεχνάμε την Πύρινη Μνήμη, τα ιερά και τα όσια της Μαχόμενης Ευρώπης, την αιχμαλωσία και την «Οδύσσεια» των Αντιδημοκρατών αγωνιστών της Νυρεμβέργης αλλά και σε δεκάδες χώρες που δεν λύγισαν μπροστά στα βασανιστήρια και τα αποσπάσματα θανάτου. 

Τους κατηγόρησαν με σαθρές κατηγορίες και πλαστογραφημένα έγγραφα, τους φυλάκισαν σε ανήλιαγα κάτεργα μέσα σε ανυπόφορες συνθήκες, τους απομόνωσαν από τις οικογένειες τους, τους έκαψαν τις στολές και τα παράσημα, αποτέφρωσαν τα σώματα τους για να μην θαφτούν δίπλα στους προγόνους τους, δολοφόνησαν αυτούς που αψήφησαν τις απειλές και δεν υπέγραψαν τις δηλώσεις μετανοίας. 

Μπροστά στον αιμοβόρο δήμιο είχαν το θάρρος να φτύσουν κατάμουτρα την αστική δημοκρατική πλουτοκρατική «ηθική» και αρνήθηκαν τον ελάχιστο συμβιβασμό, προσπάθησαν να σπάσουν τα δεσμά τους σηκώνοντας για τελευταία φορά το χέρι σε έναν Ηλιακό χαιρετισμό, βροντοφώναξαν ότι αυτή η παρωδία δίκης δεν ήταν παρά ένα νέο Purim του 1946!

Οι Μελανοπόρφυρες καρδιές τους ακούστηκαν μέχρι την αίθουσα των πολεμιστών που κοσμούν οι ασπίδες του Βορρά, εκεί που τα κοράκια του Odin μαζί με τους Λύκους ανέμεναν να δειπνήσουν οι ήρωες  μαζί με τους Θεούς! 

Η σ.ο. του Μαύρου Κρίνου προτείνει σε κάθε συναγωνιστή ένα από τα σημαντικότερα βιβλία της εθνικοσοσιαλιστικής βιβλιοθήκης: Το έργο «Αγάπη και Τιμή», που αποτελεί τον δεύτερο τόμο του Opus Magnum του Alfred Rosenberg  «Ο Μύθος του 20ου Αιώνος». 

Για περισσότερες λεπτομέρειες, μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον μεταφραστή του βιβλίου στο xnikas@yahoo.com.

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα (του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ)

 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τα οποία συνέγραψε υπόδικος στην Νυρεμβέργη.

«Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ένας εξαιρετικά μεγαλόσωμος και δυνατός άντρας, έντιμος, ευθυτενής, οξύνους, φιλόδοξος και πολύ δημοφιλής ρήτορας. Σε ιδεολογικά και διανοητικά ζητήματα ήταν επηρεασμένος από τον νεότερο αδερφό του Όττο, ο οποίος ανήκε επίσης στο Κόμμα. Μαζί ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf verlag κι εξέδιδαν διάφορα εβδομαδιαία έντυπα στο Βερολίνο. Κι εκεί άρχισε το πρόβλημα.

Ο Γκαίμπελς τοπικός γκαουλάιτερ, απαιτούσε τον πολιτικό έλεγχο επί όλων των εκδόσεων στην επικράτεια του. Ο Στράσσερ αντιπαρέτασσε την ιεραρχικά ανώτερη θέση του, καθώς ήταν ο Οργανωτικός Αρχηγός σε όλο το Ράιχ.Κυκλοφόρησαν φήμες, που ήθελαν τον Γκαίμπελς να διαδίδει πως η μητέρα του Στράσσερ ήταν εβραία. Έστειλα μια επιστολή στον Χίτλερ, ο οποίος ήταν τότε στο Βερολίνο. Του εξήγησα ότι τέτοιες ύπουλες μέθοδοι ήταν απαράδεκτες κι ότι ο Γκαίμπελς έπρεπε να εκδιωχθεί. Ο Χίτλερ μου είπε αργότερα ότι οι εν λόγω κύριοι είχαν καθήκον να συνεργαστούν κι ότι ο ίδιος προσωπικά θα ξεκαθάριζε τα πράγματα. Εν καιρώ, επήλθε μια τυπική συμφιλίωση, αλλά ο ανταγωνισμός δεν έπαψε.

Προς τα έξω φαινόταν ότι η δύναμη του Στράσσερ μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Οι αρμοδιότητες του ως Οργανωτικού Αρχηγού είχαν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό, που σχεδόν όλες οι υποθέσεις του Κόμματος περνούσαν από τα χέρια του. Το γραφείο του ουσιαστικά λειτουργούσε ως ανεξάρτητη μονάδα. Ο Όττο Στράσσερ ήρθε σε εμάς από την σοσιαλοδημοκρατική παράταξη, με τους αρχηγούς της οποίας είχε αναπτύξει στενές επαφές. Θεωρούσα ότι τον ενδιέφερε λιγότερο η κομματική γραμμή του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών και περισσότερο η προώθηση ορισμένων δικών του, ακόμη υπό διαμόρφωση ιδεών. Όταν μου είπε πως σχεδίαζε μια εντελώς καινούργια οικονομική δομή εξαιρετικής σημασίας, του απάντησα ότι δεν αρκούσε να την παρουσιάσει σε μορφή άρθρων αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να γράψει ένα ολοκληρωμένο, καλοδουλεμένο βιβλίο, ώστε να μπορεί το κοινό να μελετήσει καλύτερα τις ιδέες του. Τελικά, δεν πρόλαβε να κάνει κάτι τέτοιο.

Συγκρούστηκε με τον Χίτλερ, αν και ο τελευταίος έκανε πράγματι ότι περνούσε από το χέρι του, για να κρατήσει τον Όττο. Έφυγε από το Κόμμα μαζί με μέρος των οπαδών του. Όμως ο Γκρέγκορ έμεινε. Ακόμα θυμάμαι μια συζήτηση μου με τον Χίτλερ λίγο αργότερα. “Δόξα τω Θεώ”, είπε ο Χίτλερ “που ο Γκρέγκορ Στράσσερ παρέμεινε πιστός - αυτό είναι σπουδαίο για όλους μας”. Τον αγαπούσε ειλικρινά. Αλλά και ο Γκρέγκορ απέδειξε την αδελφική του αγάπη για τον Χίτλερ, παρηγορώντας τον, όταν η ανιψιά του έχασε την ζωή της και ο Φύρερ σκεφτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει την πολιτική του καριέρα.

Ένας από τους ακολούθους του Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ο απόστρατος υπολοχαγός Σουλτς, ένας άνθρωπος με ξεχωριστή προσωπικότητα, ο οποίος είχε επαφές με αρκετούς στρατιωτικούς και επίσημους. Στο Βερολίνο, στην Κολωνία και αλλού τους σύστηνε τον Στράσσερ. Αυτοί οι άνθρωποι κολάκευαν τον Στράσσερ επιδιώκοντας να τον κάνουν αρχηγό ενός πιο αποδεκτού κόμματος, εάν άλλαζε η κυβέρνηση. Κι εκεί άρχισε η τραγωδία του Στράσσερ. Πίστευε ότι δεν τον συμβουλεύονταν όσο θα έπρεπε, ότι προωθούνταν υπερβολικά ο Γκαίρινγκ και ο Γκαίμπελς και δεν είχε ακόμα πειστεί για τις ικανότητες του τελευταίου - το αντίθετο μάλιστα. Έτσι έκανε κάποια βήματα πίσω από την πλάτη του Αρχηγού, βήματα που απλώς ήταν ανόητα, εγκληματικά ανόητα. Άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για προδοσία του Στράσσερ.

Όμως εγώ πάντα αμφισβητούσα αυτές τις φήμες και μάλιστα ανοιχτά. Έπεσα πάνω στον Γκρέγκορ Στράσσερ ένα πρωί, καθώς έμπαινα στον προθάλαμο του Χίτλερ στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ. Πήγα να τον χαιρετίσω, αλλά εκείνος το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν μια απελπισμένη χειρονομία. Ύστερα έφυγε. Έμαθα ότι μόλις είχε παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα. Μεγάλο πλήγμα.

Θυμήθηκα τις ομιλίες του,  που πάντα τελείωναν μ’ αυτά τα λόγια:

”Αγωνίστηκα ως άνθρωπος του Χίτλερ. Κι ως άνθρωπος του Χίτλερ θέλω να πεθάνω”.

Αυτό είχε πια τελειώσει. Πιθανόν να μην είχε ένα ξεκάθαρο σχέδιο για ανοιχτή ανταρσία. Αλλά κυρίως , ήταν γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ένιωθε βαθιά δεμένος με το Κίνημα. Έφυγε. Ο Χίτλερ δεν έλαβε πειθαρχικά μέτρα εναντίον του. Και μετά την ανάληψη της εξουσίας, με ρητή διαταγή του Χίτλερ, κανείς δεν πείραξε τον Γκρέγκορ Στράσσερ. Αντίθετα μάλιστα, του δόθηκε ηγετική θέση στον οργανισμό των φαρμακοποιών.

Την νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών, ο Στράσσερ και ο Σλάιχερ δολοφονήθηκαν. Αρχικά νομίσαμε ότι είχαν κάποια εμπλοκή, αλλά η αστυνομία δενανακοίνωσε τίποτα. Ο Φύρερ φρόντισε προσωπικά για την οικονομική εξασφάλιση της χήρας του Στράσσερ, μιας πολύ ευχάριστης γυναίκας. Αργότερα, κατά την διάρκεια του Πολέμου, και οι δυο γιοι του Γκρέγκορ Στράσσερ έπεσαν μαχόμενοι ως αξιωματικοί στο μέτωπο. Τέτοιου είδους τραγωδίες είναι αναπόφευκτες σε μια επανάσταση.

Όποτε θυμάμαι τον Στράσσερ, βλέπω μπροστά μου εκείνον τον γίγαντα με τα γαλανά ευγενικά μάτια. Θυμάμαι τη γενναιοδωρία του, αλλά κι εκείνη την περιστασιακή αναποφασιστικότητα η οποία τελικά τον οδήγησε στον θάνατο. Ο Φύρερ μου είπε αργότερα ότι σκόπευε να κάνει τον Στράσσερ Υπουργό Εσωτερικών.Εάν είχε γίνει αυτό, πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική τροπή»

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο 6^οτεύχος του Φυλετικού εντύπου «Γαμμάδιον» το φθινόπωρο του 2005.

link: Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή» Εκδόσεις Ρήσος

Βιβλιοπαρουσίαση: Dietrich Eckart - Ο βίος ενός Γερμανού (Alfred Rosenberg)

Το να είσαι αυθεντικός άνθρωπος είναι έγκλημα, όχι μόνο σήμερα επί δημοκρατίας, η οποία αναπαράγει πλειοψηφίες για να φυτοζωεί, χωρίς να γεννά δυνάμεις που να διάγουν έναν αποδοτικό βίο. Η απεικόνιση του Εαυτού ήταν ενοχλητική ακόμα και πριν την εξέγερση του 1918. Όταν χαρακτήρες με αυτοπεποίθηση εξέφραζαν δυνατά τη γνώμη τους, αυτό δεν άρεσε σε εκείνους που κατείχαν υψηλές θέσεις, ακόμα πιο χαμηλά, η αστική τάξη κρατούνταν σε μια σταθερή υποκειμενική αφοσίωση, ενώ η σοσιαλδημοκρατία με τη σειρά της, κλεισμένη μέσα στη δική της σφαίρα ύπαρξης, έκοβε όσα κεφάλια τολμούσαν να σκεφτούν ανεξάρτητα πέρα από την μαρξιστική κατήχηση. […] Όπως είπε ο Ίψεν: ο καλικάντζαρος κυβερνά την ώρα, ο υπάνθρωπος κυβερνά τον άνθρωπο. Η εποχή της δημοκρατίας βιώνει την τελική αποκάλυψή της.

[…] Αν κάποιος πει  ότι το έργο ενός ποιητή μπορεί να κατανοηθεί σωστά μόνο αν ξέρουμε την προσωπικότητά του, αυτό ισχύει διπλά για τον Ντήτριχ  Έκαρτ. 

για να το παραγγείλετε εδώ

Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή» Εκδόσεις Ρήσος

Βιβλιοπαρουσίαση: Alfred Rosenberg "Ο μύθος του 20ου αιώνος" ενότητα Β' «Αγάπη και Τιμή»  Εκδόσεις Ρήσος 

Τον Μάιο του 2013 ο Χρήστος Νίκας ολοκληρώνει απευθείας από τα Γερμανικά, την μετάφραση την επιμέλεια και τα σχόλια ενός βαρυσήμαντου έργου της Εθνικοσοσιαλιστικής Βιβλιοθήκης. Δεν είναι άλλο από την ενότητα «Αγάπη και Τιμή» που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα Ελληνικά τον Ιούλιο του 2014 από τις εκδόσεις «Ρήσος».

Σε σύντομο χρονικό διάστημα η 1^η έκδοση, η οποία περιλαμβάνει και βιογραφικό σημείωμα για τον AlfredRosenbergο οποίος υπήρξε εξέχον μέλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, εξαντλήθηκε ενώ λίγο καιρό μετά επανακυκλοφόρησε.  Πρόκειται για την 2^η ενότητα (από το βιβλίο «Η Σύγκρουσις των Αξιών») από τις συνολικά 14 οι οποίες υπάρχουν στο κοσμοθεωρητικό έργο του AlfredRosenberg «Ο Μύθος του 20^ου Αιώνος» (είναι γραμμένο το 1934 και απαγορευμένο από την Καθολική Εκκλησία μέχρι το 1966). Ένας βιβλίο που κάποιοι το χαρακτήρισαν ως την «Βίβλο» του Εθνικοσοσιαλισμού.

Δέκα χρόνια πριν τον Οκτώβριο του 2003 είχε προηγηθεί η μετάφραση της 1^ης ενότητας «Φυλή και Φυλετική Ψυχή» από το ίδιο βιβλίο και είχε κυκλοφορήσει σε μετάφραση του Στέφανου Γκέκα και τις εκδόσεις «Απολλώνιο Φως». Ο Χρήστος Νίκας έχει κυκλοφορήσει στο παρελθόν τα βιβλία «Εβραίοι Ψυχολόγοι» (εκδόσεις Πρωτοβουλία) και το «Νέοθρον Αέλλανον Διάστημον» (εκδόσεις Απολλώνιο Φως) μια πρωτοπόρα μελέτη επί της Ελληνικής Γλώσσης με άξονα την ηχοκραδασμική ισχύ και έμμετρη αρμονία αυτής.

Για επικοινωνία με τον μεταφραστή: xnikas@yahoo.com

[…] Αὐτὸς ὁ ἀσύνδετος μὲ κάθε ἔννοια φυλετικῆς τιμῆς Ἀνθρωπισμὸς ἔχει μεταξὺ ἄλλων ἀνάγει σὲ σεβαστὸ ἐπάγγελμα τὴν ἐξωφρενικὴ κι ἀνήκουστα διεφθαρμένη λογικὴ τοῦ χρηματιστηρίου· τῷ ὄντι αὐτὴ ἡ ὠργανωμένη ἐγκληματικὴ συμμορία μὲ τὰ σμόκιν καὶ τὰ ἡμύψηλα καθορίζει σήμερα, σὲ συνέδρια παγκοσμίου οἰκονομίας καί «εἰδημόνων», σχεδὸν αὐταρχικὰ ἀτελείωτες δεκαετίες ἐλεεινῆς χειρωνακτικῆς ἐργασίας γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους. Στὸν ἀπόηχο αὐτῆς τῆς ἐλευθεροτεκτονικῆς Δημοκρατίας ᾐωρήθη ἐν συνεχείᾳ ὁλόκληρο τὸ μαρξιστικὸ κίνημα, ὅπερ διεστρέβλωσε τὶς ὑγιεῖς ἀρχὲς τῆς διαμαρτυρίας τῆς ἐργατικῆς τάξεως καὶ ἔθεσε στὴν ὑπηρεσία τοῦ χρηματιστηρίου ὅλα τὰ σοσιαλδημοκρατικὰ κόμματα μὲ τὴν βοήθεια τῶν ἑβραϊκῶν χρημάτων, τῶν ἑβραίων ἡγετῶν καὶ τῆς ἑβραϊκῆς, ἐν μέρει ἀτομικῆς, ἐν μέρει οἰκουμενικῆς «ἰδεολογίας». 

Ὁ βιομηχανικὸς ἐργάτης τοῦ 19ου αἰῶνος, ἐξηπατημένος ἀπ’τὸ πεπρῳμένο του, ξαφνικὰ ἐξεῤῥιζωμένος, ἀπεστερημένος ἀπὸ κάθε μέτρο ὀρθῆς κρίσεως, κατέφυγε στὰ ἑλκυστικὰ κηρύγματα μίας προλεταριακῆς διεθνοῦς, ἐπίστευσε ὅτι μέσῳ τῆς πάλης τῶν τάξεων, ἤτοι μέσῳ τοῦ ἀκρωτηριασμοῦ τοῦ ἑνὸς δευτέρου τοῦ ἰδίου τοῦ σώματός του, θὰ μπορέσῃ νά «ἐλευθερωθῇ», μέθυσε ἀπὸ τὴν ἀποκτηθεῖσα δύναμι καὶ τὸ ἀσβέστωσε ὅλο αὐτὸ μὲ τὸ χρῶμα τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ. 

Σήμερα αὐτὴ ἡ παραίσθησις ἔχει διαλυθῇ καὶ ἡ φριχτὴ ἀπάτη τῆς μαρξιστικῆς ἡγεσίας εἰς βάρος ἑνὸς σκληρὰ μαχομένου, ἰσχυροῦ καὶ αὐτοδυνάμου στρώματος ἀνθρώπων ἔχει ἀποκαλυφθῇ. Τὸ παράδοξον, τόσον τῆς Δημοκρατίας ὅσο καὶ τοῦ μαρξιστικοῦ δόγματος, συνίστᾳται στὸ ὅτι ἀμφότερα στὴν πραγματικότητα ἀντιπροσωπεύουν τὴν πλέον κτηνῴδη, ἄτιμη, ὑλιστικὴ κοσμοθεώρησι καὶ καλλιεργοῦν συνειδητὰ ὅλα τὰ ἔνστικτα ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ προωθήσουν τὴν ἀποσύνθεσι, ὅμως τὴν ἴδια στιγμὴ ἐπιβεβαιώνουν τὴν φιλανθρωπία τους, τὴν ἀγάπη τους γιὰ τοὺς καταπεπιεσμένους καὶ τοὺς ἐκμεμεταλλευμένους. 

Πανούργα καὶ σατανικὰ ἐπικαλεῖται ἐδῷ ἡ ψυχικὴ ἱκανότης θυσίας τοῦ Προλεταριάτου, ὥστε νὰ κατασταθῇ αὐτὸ ἐσωτερικῶς ἠθισμένο στοὺς ἡγέτες του. Ἐδῷ βλέπουμε στὸν Μαρξισμὸ τὴν ἰδέα τῆς θυσίας καὶ τῆς «Ἀγάπης» νὰ παίζουν τὸν ἴδιο ῥόλο ὅπως καὶ στὸ ῥωμαϊκὸ σύστημα. Τὸ Αἷμα καὶ ἡ Τιμὴ ἐγελοιοποιήθησαν καὶ διεκωμῳδήθησαν μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τοῦ Μαρξισμοῦ, μέχρι ὅμως αὐτὲς οἱ ἀνεκρίζωτες ἰδέες νὰ ἐκδηλωθοῦν νομοτελειακὰ στὸ ἐργατικὸ στρῶμα. Τελικὰ σήμερα γείνεται λόγος γιά «Τιμὴ τοῦ Προλεταριάτου». 

Ἂν ἐξαπλωθῇ αὐτὴ ἡ ἰδέα, δὲν ἔχουν ἀκόμα ὅλα χαθῇ, διότι μὲ τὸ νὰ διατηρηθῇ ψηλὰ ἡ ἔννοια τῆς Τιμῆς ἐν γένει, ἡ Γερμανικὴ ἐργατικὴ τάξι κἄποια στιγμὴ θὰ συνειδητοποιήσῃ ἐπίσης ὅτι πρέπει νὰ ἀπαλλαχθῇ ἀπὸ τὴν ἄτιμη μαρξιστικὴ ἡγεσία της γιὰ πάντα. Ἂν ἐν συνεχείᾳ αὐτὴ ἡ ἔννοια τῆς Ταξικῆς Τιμῆς διαμορφωθῇ σὲ ἰδέα Ἐθνικῆς Τιμῆς, τότε ἔτσι θὰ ἔχει κρουσθῇ ὁ πρῶτος κώδων τῆς Γερμανικῆς Ἀπελευθερώσεως. Αὐτὸ ὅμως εἶναι δυνατὸν μόνον ἐφ’ ὅσον ὅλοι οἱ πραγματικὰ ἐργαζόμενοι τοῦ Γερμανικοῦ λαοῦ δημιουργήσουν ἕνα μέτωπο ἐναντίον ὅλων ὅσων ἔχουν ξεπουληθῇ στὴν Οἰκονομία, τὸ κέρδος καὶ τὸ Χρῃματηστήριο, ἀνεξαρτήτως ἂν αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἔχῃ καλυφθῇ μὲ τὸν μανδύα τῆς Δημοκρατίας, τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Διεθνισμοῦ, τοῦ Ἀνθρωπισμοῦ.

In Memoriam: Alfred Rosenberg (12.01.1893 - 16.10.1946)

του Γιάννη Μανωλέα

Ήταν πρωί. Ο Βασιλιάς Ήλιος δεν είχε φτάσει ακόμη με το άρμα του σε αυτή την  πλευρά του κτιρίου μήτε καν σε αυτή την πολιτεία. Είναι σαν όλη η Άγια Γερμανική Γη να περιμένει, θρηνώντας, τον θάνατο του τελευταίου τέκνου της μέσα στην σκοτεινιά του πένθους. Αυτός αγέρωχος περιφρονώντας την άδικη δικαιοσύνη των ξεβρασμάτων της παρακμής και της υποτέλειας, προχωρά ακάθεκτος στο Πεπρωμένο του, ο αιώνιος πατέρας ντυμένος επίσημα με την μαύρη κάπα του περιμένει περήφανα το ξεχωριστό αυτό παιδί του, τον γεννήτορα του δόγματος της Λατρείας του Υπαρξιακού Αγώνα του Άριου Ανθρώπου. Έτσι στις 16 Οκτωβρίου άφησε στην αγχόνη της προσωπικής Τιμής και  Αξιοπρέπειας, μα και της Ντροπής για όλους τους κατήγορούς του, την τελευταία πνοή του ένας  από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους του 20 Αιώνα. Στις 16 Οκτώβρη, του δεύτερου μήνα του Φθινοπώρου του 1946 όλη η Ευρώπη και κάθε Συνειδητοποιημένος Λευκός πάνω στη Γη θρήνησε για ακόμη μια φορά μετά τον Απρίλιο του 1945, ένα από τα εκλεκτότερα τέκνα της Φυλής του. Ποιος ήταν αυτός ο εκλεκτός; Δεν ήταν άλλος από τον Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ.

Ο Alfred Rosenberg  γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου του 1893 στο Rivalτης Εσθονίας από Γερμανούς γονείς. Τις σπουδές του τις έκανε στην ίδια πόλη ενώ αργότερα τις συνέχισε στην Μόσχα - την πρωτεύουσα της Τσαρικής Ρωσίας που κυριαρχούσε στην περιοχή - όπου και έλαβε και τον τίτλο PhD to 1917. Από την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκε στην μνησίκακη και χαμερπή εξέγερση των Μπολσεβίκων και έτσι αναγκάστηκε να μεταναστεύσει στην Γερμανία. Εκεί αναμείχθηκε ενεργά στην δημιουργία και στην θεμελίωση της Εθνικοσοσιαλιστικής Θεώρησης γράφοντας το 1930 το κορυφαίο έργο του τον Μύθο του 20ου Αιώνος επηρεασμένος από τον Μάιστερ Έκχαρτ, τον Σοπενχάουερ, τον Νίτσε, τον Τσάμπερλαιν, τον Γκομπινώ και κατά κύριο λόγω τον Σπένγκλερ. Σε αυτό το φοβερό έργο αναλύει τον μύθο του Αίματος. Και ο μύθος αυτός είναι, με ένα Δυναμικό Τρόπο, Τραγικός. Η Φυλή είναι το βασικό στοιχείο που δημιουργεί την Κοινότητα και  οι Δυναμικές Προσωπικότητες που ξεπηδούν μέσα από αυτήν με την σειρά τους δημιουργούν ή συμβάλλουν στην Δημιουργία του Πολιτισμικού Κύκλου που τους περιβάλλει. Η Φυλή όμως εμπλέκεται σε μια κατάσταση συνεχούς Αγώνα. Έτσι οι πολιτισμοί της αρχαιότητας που δημιουργήθηκαν από τους Άριους Κατακτητές εκμηδενίστηκαν κάτω από την αφομοίωση, την ανάμειξη και την εξίσωση των μεγάλων αυτών και ενεργητικών κατακτητών  με τους υποταγμένους υπηκόους -δούλους τους.

Οι υπάνθρωποι που ξεσηκώθηκαν κατά των Αρίων στην αρχαιότητα (από την Ινδία μέχρι την Χαττούσα και την Ελλάδα) έθεσαν τα θεμέλια της παρακμής της Ρώμης και του Ελληνορωμαϊκού Πολιτισμού, όπως επίσης και της εμφάνισης του Θρησκευτικού, Σημιτικού, Μύθου του Χριστιανισμού και του Ισλάμ. Δεν είναι βέβαια ένα φαινόμενο που έχει ξεπεραστεί αλλά με την παρακμή του Σύγχρονου Δυτικού Πολιτισμού, ο οποίος όντας καρκινοπαθής όπως κάποτε υπήρξαν οι μεγάλοι Άριοι πολιτισμοί της αρχαιότητας, σιγοντάρει στον εθελούσιο αφανισμό του από τους άλλοτε σκλάβους του, όλα αυτά είναι μια ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ. Ο Φιλόσοφος προειδοποιεί και προφητεύει: ήρθε η παρακμή της Λευκής  Κυριαρχίας και η αρχή της παντοδυναμίας των μη Άριων συμφερόντων  στο Δυτικό Πολιτισμό. Έτσι όπως οι απόγονοι των πρώτων Άριων Φύλων και Ορδών κατακτήθηκαν ψυχικά και βιολογικά με τον καιρό, γηρασμένοι πλέον πολιτιστικά και βιολογικά, από την Ανατολή τώρα οι σύγχρονοι λευκοί, απόγονοι της μεγάλης καθόδου που δημιούργησαν τον Δυτικό Πολιτισμό έπαθαν το ίδιο και μάλιστα θα κακοπαθήσουν περισσότερο πλέον σαν σκλάβοι των, κακοφορμισμένων σωματικά και πληγιασμένων ψυχικά, υποτακτικών τους.  

Μέσα όμως στο πηκτό σκοτάδι λάμπει ακόμη σαν ένα αέναο Άστρο μέσα σε Ησιόδειο Έρεβος, ο Μύθος του Φυλετισμού που με τον Μύθο του 20ου Αιώνος ο Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ κόπιασε να δημιουργήσει για τους μελλοντικούς ενσαρκωτές της Ιδέας. Η Φυλή είναι Αιώνια! Μέσα σε ένα κόσμο καταρρεόντων Εθνών και ταυτοτήτων  πλάθονται και σφυροκοπούνται  μέσα στην Άβυσσο από τον μάστορα Κρόνο, με το ατσάλι του Χάους, τα κοφτερά σπαθάρια των Μελλοντικών Κατακτητών του Κόσμου, των Μελλοντικών Καταστροφέων και Δημιουργών ενός Νέου Πολιτισμού και μιας Νέας Ταυτότητας, που θα προκύψουν μέσα από τον Ιερό Φυλετικό Πόλεμο  που η μητέρα Νέμεση συνοδεύει στεφανωμένο πάνω στο άλογό του για να συναντήσει  τους Τελευταίους Πιστούς.

   ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΛΦΡΕΝΤ ΡΟΖΕΝΜΠΕΡΓΚ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΗΣ ΙΔΕΑΣ ΤΟΥ ΦΥΛΕΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΟΡΆΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ, ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΑΣ ΓΊΝΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΙ ΚΑΘΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΤΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΟΣ ΨΥΧΙΚΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ. 

Alfred Rosenberg: "Ο μύθος του 20ου αιώνος" τόμος Β' Εκδόσεις Ρήσος

Ο Στράσσερ όπως τον γνώρισα.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι απόσπασμα από τα απομνημονεύματα του Άλφρεντ Ρόζενμπεργκ τα οποία συνέγραψε υπόδικος στην Νυρεμβέργη.



Ο Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ένας εξαιρετικά μεγαλόσωμος και δυνατός άντρας , έντιμος , ευθυτενής , οξύνους , φιλόδοξος και πολύ δημοφιλής ρήτορας. Σε ιδεολογικά και διανοητικά ζητήματα ήταν επηρεασμένος από τον νεότερο αδερφό του Όττο , ο οποίος ανήκε επίσης στο Κόμμα. Μαζί ίδρυσαν τον εκδοτικό οίκο Kampf Verlag κι εξέδιδαν διάφορα εβδομαδιαία έντυπα στο Βερολίνο. Κι εκεί άρχισε το πρόβλημα.



Ο Γκαίμπελς τοπικός γκαουλάιτερ , απαιτούσε τον πολιτικό έλεγχο επί όλων των εκδόσεων στην επικράτεια του. Ο Στράσσερ αντιπαρέτασσε την ιεραρχικά ανώτερη θέση του , καθώς ήταν ο Οργανωτικός Αρχηγός σε όλο το Ράιχ. Κυκλοφόρησαν φήμες , που ήθελαν τον Γκαίμπελς να διαδίδει πως η μητέρα του Στράσσερ ήταν εβραία. Έστειλα μια επιστολή στον Χίτλερ , ο οποίος ήταν τότε στο Βερολίνο. Του εξήγησα ότι τέτοιες ύπουλες μέθοδοι ήταν απαράδεκτες κι ότι ο Γκαίμπελς έπρεπε να εκδιωχθεί. Ο Χίτλερ μου είπε αργότερα ότι οι εν λόγω κύριοι είχαν καθήκον να συνεργαστούν κι ότι ο ίδιος προσωπικά θα ξεκαθάριζε τα πράγματα. Εν καιρώ , επήλθε μια τυπική συμφιλίωση , αλλά ο ανταγωνισμός δεν έπαψε.

Προς τα έξω φαινόταν ότι η δύναμη του Στράσσερ μεγάλωνε όλο και περισσότερο. Οι αρμοδιότητες του ως Οργανωτικού Αρχηγού είχαν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό , που σχεδόν όλες οι υποθέσεις του Κόμματος περνούσαν από τα χέρια του. Το γραφείο του ουσιαστικά λειτουργούσε ως ανεξάρτητη μονάδα. Ο Όττο Στράσσερ ήρθε σε εμάς από την σοσιαλοδημοκρατική παράταξη , με τους αρχηγούς της οποίας είχε αναπτύξει στενές επαφές. Θεωρούσα ότι τον ενδιέφερε λιγότερο η κομματική γραμμή του Εθνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών και περισσότερο η προώθηση ορισμένων δικών του , ακόμη υπό διαμόρφωση ιδεών. Όταν μου είπε πως σχεδίαζε μιαν εντελώς καινούργια οικονομική δομή εξαιρετικής σημασίας , του απάντησα ότι δεν αρκούσε να την παρουσιάσει σε μορφή άρθρων – αυτό που έπρεπε να κάνει ήταν να γράψει ένα ολοκληρωμένο , καλοδουλεμένο βιβλίο , ώστε να μπορεί το κοινό να μελετήσει καλύτερα τις ιδέες του. Τελικά , δεν πρόλαβε να κάνει κάτι τέτοιο.

Συγκρούστηκε με τον Χίτλερ , αν και ο τελευταίος έκανε πράγματι ότι περνούσε από το χέρι του , για να κρατήσει τον Όττο. Έφυγε από το Κόμμα μαζί με μέρος των οπαδών του. Όμως ο Γκρέγκορ έμεινε. Ακόμα θυμάμαι μια συζήτηση μου με τον Χίτλερ λίγο αργότερα. “ Δόξα τω Θεώ ” , είπε ο Χίτλερ “ που ο Γκρέγκορ Στράσσερ παρέμεινε πιστός – αυτό είναι σπουδαίο για όλους μας ”Τον αγαπούσε ειλικρινά. Αλλά και ο Γκρέγκορ απέδειξε την αδελφική του αγάπη για τον Χίτλερ , παρηγορώντας τον , όταν η ανιψιά του έχασε την ζωή της και ο Φύρερ σκεφτόταν σοβαρά να εγκαταλείψει την πολιτική του καριέρα.

Ένας από τους ακολούθους του Γκρέγκορ Στράσσερ ήταν ο απόστρατος υπολοχαγός Σουλτς , ένας άνθρωπος με ξεχωριστή προσωπικότητα , ο οποίος είχε επαφές με αρκετούς στρατιωτικούς και επίσημους. Στο Βερολίνο , στην Κολωνία και αλλού τους σύστηνε τον Στράσσερ. Αυτοί οι άνθρωποι κολάκευαν τον Στράσσερ επιδιώκοντας να τον κάνουν αρχηγό ενός πιο αποδεκτού κόμματος , εάν άλλαζε η κυβέρνηση. Κι εκεί άρχισε η τραγωδία του Στράσσερ.Πίστευε ότι δεν τον συμβουλεύονταν όσο θα έπρεπε , ότι προωθούνταν υπερβολικά ο Γκαίρινγκ και ο Γκαίμπελς και δεν είχε ακόμα πειστεί για τις ικανότητες του τελευταίου – το αντίθετο μάλιστα. Έτσι έκανε κάποια βήματα πίσω από την πλάτη του Αρχηγού , βήματα που απλώς ήταν ανόητα , εγκληματικά ανόητα . Άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για προδοσία του Στράσσερ.



Όμως εγώ πάντα αμφισβητούσα αυτές τις φήμες και μάλιστα ανοιχτά.Έπεσα πάνω στον Γκρέγκορ Στράσσερ ένα πρωί , καθώς έμπαινα στον προθάλαμο του Χίτλερ στο ξενοδοχείο Κάιζερχοφ. Πήγα να τον χαιρετίσω , αλλά εκείνος το μόνο που μπόρεσε να κάνει ήταν μια απελπισμένη χειρονομία. Ύστερα έφυγε.Έμαθα ότι μόλις είχε παραιτηθεί από όλα του τα αξιώματα. Μεγάλο πλήγμα.

Θυμήθηκα τις ομιλίες του , που πάντα τελείωναν μ’ αυτά τα λόγια :



”Αγωνίστηκα ως άνθρωπος του Χίτλερ. Κι ως άνθρωπος του Χίτλερ θέλω να πεθάνω”.



Αυτό είχε πια τελειώσει. Πιθανόν να μην είχε ένα ξεκάθαρο σχέδιο για ανοιχτή ανταρσία. Αλλά κυρίως , ήταν γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι ένιωθε βαθιά δεμένος με το Κίνημα. Έφυγε.Ο Χίτλερ δεν έλαβε πειθαρχικά μέτρα εναντίον του. Και μετά την ανάληψη της εξουσίας , με ρητή διαταγή του Χίτλερ , κανείς δεν πείραξε τον Γκρέγκορ Στράσσερ. Αντίθετα μάλιστα , του δόθηκε ηγετική θέση στον οργανισμό των φαρμακοποιών.

Την νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών , ο Στράσσερ και ο Σλάιχερ δολοφονήθηκαν. Αρχικά νομίσαμε ότι είχαν κάποια εμπλοκή , αλλά η αστυνομία δεν ανακοίνωσε τίποτα. Ο Φύρερ φρόντισε προσωπικά για την οικονομική εξασφάλιση της χήρας του Στράσσερ , μιας πολύ ευχάριστης γυναίκας. Αργότερα , κατά την διάρκεια του Πολέμου , και οι δυο γιοι του Γκρέγκορ Στράσσερ έπεσαν μαχόμενοι ως αξιωματικοί στο μέτωπο. Τέτοιου είδους τραγωδίες είναι αναπόφευκτες σε μιαν επανάσταση.



Όποτε θυμάμαι τον Στράσσερ , βλέπω μπροστά μου εκείνον τον γίγαντα με τα γαλανά ευγενικά μάτια. Θυμάμαι τη γενναιοδωρία του , αλλά κι εκείνη την περιστασιακή αναποφασιστικότητα η οποία τελικά τον οδήγησε στον θάνατο.Ο Φύρερ μου είπε αργότερα ότι σκόπευε να κάνει τον Στράσσερ Υπουργό Εσωτερικών. Εάν είχε γίνει αυτό , πολλά πράγματα θα είχαν πάρει διαφορετική τροπή.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο 6ο τεύχος του αριστερού Φυλετικού εντύπου ‘’Γαμμάδιον’’ το φθινόπωρο του 2005.