1)Θα ήθελα να ξέρω τι σας ώθησε να υιοθετήσετε την Φασιστική ιδεολογία;
Κατά κανόνα, φασιστής κανείς γεννιέται, δεν γίνεται. Και τούτο, διότι ο Φασισμός δεν είναι απλώς μία ιδεολογία ή, έστω, μια θεωρία αλλά κάτι πολύ παραπάνω: μία συγκεκριμένη θεώρηση του κόσμου και ένα στυλ ζωής. Λίγο να προσέξει κανείς, πράγματι, στους κόλπους του Φασισμού και μεταξύ των ίδιων των φασιστών εντοπίζει τις περισσότερο διαφορετικές απόψεις όσον αφορά πρώτα - πρώτα την οικονομία: Άλλοι θεωρούν απαραβίαστη την ιδιοκτησία, ενώ άλλοι φτάνουν να υποστηρίζουν τη μορφή κομμουνισμού που επικρατούσε στην Αρχαία Σπάρτη. Άλλοι πάλι διακηρύσσουν την ανάγκη της τεχνολογίας και, γενικότερα, του εκσυγχρονισμού, ενώ άλλοι λατρεύουν τον αγροτικό βίο και την παράδοση.
Το ίδιο παρατηρείται και ως προς το κρυμμένο μέσα στην αχλύ του μύθου παρελθόν μας: Υπάρχουν φασιστές που θεωρούν ιδεώδη την κοινωνία των Αρχαίων Γερμανών και άλλοι που έχουν ακριβώς την ίδια άποψη για την Αρχαία Ρώμη. Ακόμα μεγαλύτερη διάσταση ιδεών παρατηρείται στις θρησκευτικές μας επιλογές, που αρχίζουν από τον παραδοσιακό Ρωμαιοκαθολικισμό ή και την ειδωλολατρία των Βορείων Λαών, του Ελληνορωμαϊκού κόσμου και των Ινδών και φτάνουν στο Ισλάμ και ακόμη πιο πέρα, στον «πεθαμένο θεό» του Νίτσε. Όσον αφορά, τώρα, τις πολιτικές μας επιλογές, η κατάσταση είναι πασίγνωστη: Άλλοι από εμάς έχουν ως σημείο αναφοράς το Κράτος, άλλοι τον Λαό, άλλοι τη Φυλή, άλλοι είναι εθνικιστές, άλλοι διεθνιστές και ούτω καθ’εξής.
Και όμως … μεταξύ μας «αναγνωριζόμαστε». Και αυτή η αμοιβαία μας αναγνώριση πηγάζει από την κοινή σε όλους επιθυμία μας να μπούμε στο παιγνίδι, χωρίς να πολυενδιαφερόμαστε για τον λογικό χαρακτήρα μιας τέτοιας επιλογής και τις πιθανότητες ευόδωσης της. Αναγνωριζόμαστε ακόμη από τη λυτρωτική στάση που υιοθετούμε ως προς την ήττα, τον θάνατο και - γιατί όχι; - τον ίδιο μας τον εαυτό. Και ειδικά σε αυτό πρέπει να προστεθεί η πίστη στον εαυτό μας, στους συντρόφους μας και στην ορθότητα των επιλογών μας - όσο και αν τελικώς μας κοστίζει η πίστη αυτή… Να σου μιλήσω ειδικώς για εμένα; Ε, λοιπόν, εγώ ήμουν φασιστής από πάντα, ακόμα και όταν ζούσα στην Empoli της Τοσκάνης, μιας από τις πιο «κόκκινες» περιοχές της Ιταλίας μας …Και εάν μου επιτρέψεις να κάνω παραπομπή σε δικό μου κείμενο, θα επαναλάβω ό,τι έγραψα για μία θεατρική παράσταση που είχα οργανώσει, πριν περισσότερο από είκοσι χρόνια, μέσα στις φοβερές φυλακές της Voghera: Απόδοση στα ελληνικά: Balcanicus
Mα πώς άρχισαν όλα; Οι εικόνες συσσωρεύονται και τελικώς εξαφανίζονται μέσα στις χοάνες της μνήμης: Πρώτα ήταν οι ερωτήσεις στις οποίες η κοινωνία δεν απαντούσε, μετά τα ερείπια που προξενούσαν οι βομβαρδισμοί των Αγγλοαμερικανών και των συμμάχων τους … Ένα παιδάκι που έκλαιγε, καθώς βρισκόταν τραυματισμένο και ακρωτηριασμένο από τα καταστροφικά μηχανήματα των «απελευθερωτών» μας … Και τέλος η βίωση της οργής την οποία προκαλούσε μια ήττα, στην οποία εγώ δεν είχα συμμετάσχει και της οποίας την ευθύνη σαφώς δεν έφερα … Έτσι, καθώς μεγάλωνα, μεγάλωνε μαζί με μένα και η συνείδηση του εαυτού μου και στο τέλος ανακάλυψα ότι είμαι φασιστής έτσι … πολύ απλά, ακριβώς όπως ανακάλυπτα τη ζωή, τον κόσμο, τα πάθη μας. Και πόση θλίψη μου προκαλούσε αυτό το Κράτος που με χτύπαγε, με κλωτσούσε και με έδιωχνε μόνο και μόνο για τις ιδέες που είχα!
Από τότε περάσανε περίπου πενήντα χρόνια. Ήτανε χρόνια δύσκολα μα και γεμάτα ενθουσιασμό, μια πορεία ανηφορική, συνεχώς τραχύτερη, στο τέρμα της οποίας δεν με ωθούσε τίποτα άλλο πέρα από την ίδια μου τη θέληση … και τη φλόγα που είχα μέσα μου, για να καταστρέψω τα δόγματα και να σπάσω τις αλυσίδες που μας έχουν επιβάλει οι αστοί ...
Χρόνια σημαδεμένα από φλογερά πάθη και αφελείς ελπίδες, που συνθέτουν αφενός παρελθόν γεμάτο αστραφτερά παραδείγματα και αφετέρου παρόν όλο αυταπάρνηση και συνακόλουθες τραγικές απογοητεύσεις … Πόνος χωρίς τέλος … και το επιστέγασμα; Ο βαθύς στεναγμός μας για την Ελευθερία, την Αλήθεια και την πικρή στη γεύση Αγάπη μας για την Πατρίδα μας και τον Λαό της ...
Και μετά ήρθε ο ένοπλος αγώνας, που αρχικά τον έζησα σαν παιγνίδι, μα γρήγορα φανερώθηκε ότι δεν ήταν παιγνίδι … Θέλησα να φορτωθώ, εγώ μόνος μου, το αμείλικτο πεπρωμένο όλων μας … Έπειτα ήτανε η προδοσία και οι σφαίρες που έφαγα στο στήθος και τον λαιμό … η σκιά της μαύρης νοσοκόμας που με άγγιξε εδώ και εκεί και προσπάθησε να με δροσίσει … … Και τώρα να’μαι εδώ, μόνος μου, να μιλάω σε σένα. Πόσο γίνονται όλα πιο καθαρά, όταν τα κυττάει κανείς μέσα από τα σκοτάδια της φυλακής, μετά από χρόνια και χρόνια απομόνωσης … Τώρα πια ακόμη και η συνείδηση του εαυτού μου άρχισε να ξεθωριάζει … αλλά αυτό, βέβαια, δεν με βοηθάει στο να βρω τον μίτο που ταιριάζει στη διήγηση μου.
Ξέρεις, ποτέ μου δεν συμβιβάστηκα με τους κανόνες και τις υποχρεώσεις της φυλακής: Πάντοτε σε απομόνωση, πάντα δύστροπος, συνεχώς αγέρωχος … αυτό είναι το τίμημα που κλήθηκα να πληρώσω για την αντίσταση μου στη διαφθορά, στην αθλιότητα, στους καταναγκασμούς και τις κρυφές αλλά τόσο μεγάλες βιαιότητες που συνεπάγεται η κάθειρξη … Εδώ, όπου οι υποψίες και οι εκβιασμοί διαπερνούν τα πάντα και εισχωρούν παντού, αδυσώπητη ορθώνεται η ανάγκη του να μην αφήνεις να βγαίνει προς τα έξω κανένα σημάδι ενδεικτικό της εσωτερικής σου κατάστασης: Οι σκέψεις και τα συναισθήματα πρέπει να παραμένουν κλεισμένες στα εσώτερα της ψυχής και να αποφεύγει κανείς ακόμη και το γέλιο, επειδή ακριβώς αυτό το τελευταίο είναι που συχνά αφυπνίζει την αλήθεια …
Ούτε και στη φυλακή όμως μπορεί κανείς να απαρνηθεί εκείνο για χάρη του οποίου θυσίασε τα πάντα … Όσο ακριβά και αν πληρώνει κανείς την προσήλωσή του στις ιδέες του, δεν γίνεται να γυρίσει την πλάτη στις εμπειρίες της ζωής του και τις επιλογές, στην πραγμάτωση των οποίων τόσο πάθος αφιερώθηκε. Πώς, πράγματι, μπορεί να πετάξει πέρα κανείς το δικαίωμα που εμείς καταφέραμε να αρπάξουμε από τα χέρια των θεών - να είμαστε εμείς και μόνο εμείς αυτοί που σφυρηλατούμε τη δική μας μοίρα!
Πολλοί το δικαίωμα αυτό το πλήρωσαν με τη ζωή τους, αλλά εγώ το πληρώνω με την ελευθερία μου. Πολλοί απέτυχαν και, όσο για μένα, καμία ψευδαίσθηση δεν έχω όσον αφορά τις δικές μου πιθανότητες επιτυχίας… Πάνω και πέρα από εμάς όμως, υπάρχει η αγωνιστική συνέχεια που πρέπει να διασφαλισθεί ή, για να το πω σαφέστερα, ένας ακόμη κρίκος που πρέπει να προστεθεί στην Αλυσίδα της Αυτοθυσίας … Και θα σας πω και κάτι άλλο, αλλά μη πάτε να μου ζητήσετε εξηγήσεις και διευκρινίσεις, επειδή ποτέ δεν θα μπορέσω να δώσω απάντηση σε αυτό ειδικά το ερώτημα: Η πράξη μου της αυτοθυσίας είναι ό,τι καλλίτερο εγώ από πάντοτε ονειρευόμουν για τον ίδιο μου τον εαυτό!
2) Τι πιστεύετε για την Ελλάδα και, κυρίως, για τον πόλεμο που ξέσπασε το 1940 μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας;
Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος συνιστά μία από τις τραγικές περιπτώσεις αυτού που ορθώς χαρακτηρίστηκε ως «εμφύλιος ευρωπαϊκός πόλεμος», τον οποίο πόλεμο χωρίς καμία αμφιβολία υπέθαλψε η Αγγλία - παντοτινός αντίπαλος της δικής μας Ευρώπης.
Αυτός ο εμφύλιος πόλεμος συνεχίζεται και σήμερα με τα λιγότερο οδυνηρά αλλά πολύ περισσότερο καταστροφικά όπλα της οικονομίας. Έτσι, το αγγλοσαξωνικό λόμπυ, για να είναι βέβαιο όσον αφορά την έκβαση των επιχειρήσεων του πολέμου αυτού, επιβάλλει παντού τους δικούς του έμπιστους ανθρώπους. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα: Αφού πρώτα εμπόδισαν τον Ελληνικό Λαό να εκφραστεί ελεύθερα μέσω δημοψηφίσματος, του επέβαλαν τον Λουκά Παπαδήμο, πρώην αντιπρόεδρο της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας. To ίδιο γίνεται και στην Ιταλία με την κυβέρνηση του Monti, δεδομένου ότι ο εν λόγω Monti είναι μέλος της διευθυντικής επιτροπής της Λέσχης Bilderberg.
Τα σχετικά με αυτήν την τελευταία, πιστεύω πως τα ξέρεις: Είναι μία οργάνωση σαφέστατα μυστηριώδης, τα μέλη της οποίας από το 1954 συνέρχονται και συνεδριάζουν με πολύ μεγάλη μυστικότητα – αλλά με τον εμφανή πια σκοπό να καθορίσουν και να υπαγορεύσουν τις κατευθυντήριες γραμμές της παγκοσμιοποίησης και να εγκαθιδρύσουν τη «Νέα Παγκόσμια Τάξη Πραγμάτων».
Βασικά στελέχη αυτής της «Νέας Τάξης» είναι οι τραπεζίτες, διάφοροι θεσμικοί ιθύνοντες καθώς και πρόσωπα που διευθύνουν πολυεθνικές οργανώσεις και ανάλογου χαρακτήρα οργανισμούς, όπως τα μέλη των οικογενειών Rothschild και Rockefeller, ο GyörgySoros, που αντλεί κέρδη από τη νομιμοποίηση και το εμπόριο των ναρκωτικών, ο BillClinton, ο Jean - Claude Trichet, πρώην διοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, ο βασιλιάς της Ισπανίας Juan Carlos, ο πρίγκιπας της Ουαλλίας Κάρολος, ο Henry Kissinger, ο Mario Draghi, ο βασιλιάς των Βέλγων Φίλιππος, ο Romano Prodi, ο Franco Bernabè του «Ιταλικού Γραφείου για την ανοικοδόμηση των Βαλκανίων», που βεβαίως υπάγεται στην Επιτροπή Trilateral, η οποία Trilateral αποτελεί παρακλάδι της Λέσχης Bilderberg …
Σε όλο αυτό το σύστημα σπουδαίο ρόλο παίζει και η Goldman Sachs, η πιο μεγάλη «επιχειρηματική» τράπεζα σε ολόκληρο τον κόσμο, η οποία έχει κάνει τεράστιες επενδύσεις πάνω στο ελληνικό χρέος και η οποία, λίγες μόνο ημέρες προηγουμένως, υποκίνησε το μέγα κύμα κερδοσκοπίας, που επέφερε τη ραγδαία άνοδο των spread εδώ, στην Ιταλία, πρώτα και έπειτα στη Γερμανία, καθορίζοντας με αυτά τα κόλπα το ποιος έμελλε να αναλάβει το πρωθυπουργικό αξίωμα. Και αυτά τα κάνει μια τράπεζα που, στις 10 Απριλίου 2010, κρίθηκε ένοχος απάτης …
για να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη στον σύνδεσμο εδώ ...
