Σπύρος Παπαγεωργίου, ο «γίγαντας» της εθνικιστικής δημοσιογραφίας

 

γράφει ο Σταύρος Λιμποβίσης

ΘΑ΄ ΡΘΩ / Παπαγεωργίου Σπύρος

Να καρτεράτε. Θά ΄ρθω.

Καλή μου μάνα, θά ΄ρθω κάποιο δειλινό

την ώρα που θα συδαυλίζεις τα ξύλα για το δείπνο,

θαρρώ θά ΄χουν ανθίσει οι βασιλικοί στο λιακωτό μας

κι οι κρίνοι γύρω απ΄ το πηγάδι.

Θα κόψω ένα φυλλαράκι μικρό,

μικρό όπως την καλοσύνη των ανθρώπων

και στ΄ άρωμα του θα πλέξω

τις θύμησες του χθες

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου υπήρξε κορυφαίος Εθνικιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας, ανταποκριτής ξένων εφημερίδων, πολιτικός αναλυτής και ιστορικός, αγωνιστής της Ενωτικής παράταξης και μέλος του ένοπλου αγώνα που καθοδήγησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας. 

Υπήρξε ο εξ απορρήτων συνεργάτης και βιογράφος του Διγενή. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Γρίβας του εμπιστεύθηκε και το αρχείο της Αντικομμουνιστικής οργανώσεως «Χ», που είχε καταστεί το φόβητρο πολλών, λόγω των αποκαλύψεων για πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα και παρασκηνιακές διαδρομές της εκάστοτε εξουσίας.

Υπήρξε μέλος του πολιτικού και ιδεολογικού φορέα «Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα». Γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Τρεμετουσιά (Επαρχία Λάρνακας) στην Κύπρο. 

Εργάστηκε στην Κυπριακή εφημερίδα Ελευθερία και ως αρχισυντάκτης στην Κυπριακή εφημερίδα Πατρίς. Για αρκετά χρόνια ήταν αρχισυντάκτης στην Αθηναϊκή εφημερίδα ΕΣΤΙΑ. 

Σε πολύ νεαρή ηλικία πήρε ενεργό μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Μαζί με άλλους νεολαίους της νήσου βρήκαν παλιά όπλα, τύπωναν και κυκλοφορούσαν τις προκηρύξεις της ΕΟΚΑ, κατασκεύαζαν βαμβακοπυρίτιδα, νάρκες και χειροβομβίδες, εγχώριας κατασκευής τις οποίες και χρησιμοποιούσαν κατά των πάνοπλων Άγγλων. 

Αποκορύφωμα υπήρξε η επίθεση κατά του Διδασκαλικού Κολεγίου για την οποία υποκλίνεται ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του, ενώ οι συλληφθέντες εθνικιστές δεν λύγισαν στα βασανιστήρια και τις απειλές των Τουρκοκυπρίων επικουρικών και των σαδιστών Άγγλων. 

Πολέμησε επίσης σε Ελληνοκυπριακές Ομάδες κατά των Τουρκοκυπρίων στο πλαίσιο των Διακοινοτικών Ταραχών το 1963-64 ως χειριστής πολυβόλου Βίκερς 0.303΄, στο Πενταδάκτυλο και στις μάχες της Πάφου και παράλληλα αρθρογραφούσε προς πληροφόρηση των πολιτών.

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου ασχολήθηκε τόσο με τη λογοτεχνία όσο και με την ιστορική έρευνα εκτεταμένα, ιδίως περί τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα της Κυπριακής Ιστορίας. Δημοσίευσε τόσο διηγήματα και ποιήματα, όσο και πολλά άρθρα πολιτικού περιεχομένου καθώς και ιστορικές μελέτες. 

Ανάμεσα στους 27 τίτλους βιβλίων βρίσκεται και η Αγία Τηλλυρία (ποίηση) που εκδόθηκε στη Λευκωσία το 1972. Αυτό το ποιητικό έργο μελοποιήθηκε από το Γιώργο Κοτσώνη και πρωτοπαρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο των Σόλων (Κύπρος). 

Ο δίσκος «Αγία Τηλλυρία» εκδόθηκε το 1973. Πρόκειται για έναν κύκλο εννέα τραγουδιών ελεγειακού περιεχομένου που βασίζονται σε στίχους του Σπύρου Παπαγεωργίου από το ομώνυμο έργο του. 

Αναφέρονται στο μικρό έπος που διαδραματίστηκε στην περιοχή της Τηλλυρίας (οι κάτοικοι της έλκουν την καταγωγή τους από την Τήλο των Δωδεκανήσων), στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού.

Τον Αύγουστο του 1964 η περιοχή δέχθηκε ισχυρή επιδρομή από Τουρκικές αεροπορικές δυνάμεις - ακόμη και με χρήση βομβών ναπάλμ που τους προμήθευσαν οι ΗΠΑ - και αντιστάθηκε σθεναρά με κόστος τη θυσία της ζωής αρκετών δεκάδων κατοίκων, ενώ ολόκληρη η περιοχή μετατράπηκε σε παρανάλωμα του πυρός. 

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου ήταν παρών καταγράφοντας τα θλιβερά αυτά γεγονότα και αφιέρωσε το ποιητικό του έργο στον Ελλαδίτη ήρωα υπολοχαγό Νίκο Παπαγεωργίου που έπεσε στο πεδίο της μάχης.

Σφοδρός πολέμιος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και λόγω αυτού του γεγονότος την περίοδο της διακυβερνήσεως της Ελλάδος από το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου, του είχε απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα με εντολή του Συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου (...) ενώ να σημειωθεί ότι ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας ήταν στόχος του Απριλιανού καθεστώτος μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Ο ιδρυτής της ΕΟΚΑ και ΕΟΚΑ Β' είχε καταγγείλει απόπειρα δολοφονίας του με εμπλεκομένους Ταγματάρχες του Ελληνικού Στρατού καθώς και σχέδιο τουρκοποίησης της νήσου εκ μέρους των Απριλιανών, γεγονός που επιβεβαιώνει σε μαρτυρίες του ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Β' Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Στις 29 Ιουλίου 1973 το ονομαζόμενο Εφεδρικό Σώμα, που το αποτελούσαν φανατικοί παρακρατικοί υποστηρικτές του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, επιτέθηκε και κατέστρεψε τα γραφεία και τα τυπογραφεία των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων στην Κύπρο, ενώ συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, όσοι δημοσιογράφοι, μεταξύ τους και ο Σπύρος Παπαγεωργίου, ήταν αντίθετοι με την ενδοτική πολιτική του Αρχιεπισκόπου. 

Το 1974 κατά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ήταν διευθυντής στο «Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου» και με την έναρξη της επιθέσεως εγκατέλειψε τη θέση του και πολέμησε ως απλός στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου όταν άλλοι έτρεχαν να κρυφτούν στα μετόπισθεν!

Στην περίοδο της προεδρίας του αντάρτη πόλης της ΕΟΚΑ και τιμωρού των Άγγλων πρακτόρων Νίκου Σαμψών στη Κύπρο, διατέλεσε από τις 15 έως τις 23 Ιουλίου 1974, διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, σε δημόσια ομιλία μαζί με άλλους παράγοντες αποκάλυψε τα μεσαιωνικά εργαλεία και τις μεθόδους βασανισμού που ακολουθούσαν οι οπαδοί του Μούσκου ενάντια στους «Ενωτικούς» στις φυλακές και στα κολαστήρια της κρατικής εξουσίας. 

Μετά την εισβολή κυνηγήθηκε λυσσαλέα από τους υποστηρικτές του πανούργου ρασοφόρου και την δημοκρατία και αναγκάστηκε να αναζητήσει καταφύγιο και στήριγμα στην Ελλάδα καθώς και σε οργανώσεις εθνικιστών, όπου συνέχισε την δράση και συμμετείχε ενεργά σε πολιτικούς και ιδεολογικούς αγώνες. 

Διατέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου στο οποίο Πρόεδρος ήταν ο Στρατηγός Μιχαήλ Οικονομάκος - ο τελευταίος στα μέσα της δεκαετίας του 2000 βραβεύτηκε σε δημόσια μουσικοπολιτική εκδήλωση με τιμητική πλακέτα από τον Νίκο Μιχαλολιάκο για την πολύπλευρη προσφορά του, ενώ εκατοντάδες νεολαίοι τον χαιρετούσαν με τεταμένη την δεξιά σε ένδειξη τιμής - και δημοσίευσε κείμενα του στο περιοδικό «Μαχόμενος Ελληνισμός». 

Μετά το 2005, αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα υγείας εξ αιτίας διαβήτη, κυρίως με τη σταδιακή μείωση της οράσεως του, αποτέλεσμα της πολύωρης ασχολίας του με την μελέτη των Κυπριακών Αρχείων τα οποία κατασχέθηκαν παρανόμως από τις Κυπριακές αρχές. 

Την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007, οπλισμένοι άνδρες της Κυπριακής Αστυνομίας, οι οποίοι συνοδεύονταν από υπαλλήλους του Δημοσίου Αρχείου, με εντολή της Έφης Παρπαρίνου, τότε διευθύντριας του Δημοσίου Αρχείου της Κύπρου, με την έγκριση της Κυπριακής Κυβερνήσεως (τόσο η Κυπριακή δεξιά όσο και η αριστερά σιώπησαν για το γεγονός αυτό) περικύκλωσαν το βιβλιοπωλείο και την αποθήκη του εκδότη Κώστα Επιφανίου στην Λευκωσία. 

Κατάσχεσαν το αρχείο του Σπύρου Παπαγεωργίου, το οποίο κάλυπτε την περίοδο από το 1960 έως το 1974, με το επιχείρημα ότι περιλαμβάνει Απόρρητα Κρατικά Έγγραφα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τυχόν δημοσιοποίηση των οποίων θα βλάψει τα Κυπριακά συμφέροντα. 

Το αρχείο αποτέλεσε την βάση των πηγών του Παπαγεωργίου για την συγγραφή των βιβλίων «Από την Ζυρίχη στον Αττίλα» και «Επιχείρηση Κοφίνου» που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος του Κώστα Επιφανίου. 

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου απέδωσε την κατάσχεση στον τρόμο των Κυπριακών Αρχών για το περιεχόμενο του αρχείου του, οι οποίες ανησυχούν μην βγουν στην δημοσιότητα απόρρητα έγγραφα που καταρρίπτουν οριστικά τον μύθο του «Εθνάρχη» Μακαρίου και των συνεργατών του. 

Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα αποκαλυπτικά στοιχεία του Σπύρου Παπαγεωργίου για τις αγαθές σχέσεις του Μακαρίου, του Κρανιδιώτη και άλλων αξιωματούχων της Κυπριακής Κυβέρνησης με το καθεστώς της 21^ης Απριλίου αλλά και με τον ξένο παράγοντα. 

Στα κείμενα του δεν χαρίζεται ούτε στους οπαδούς του ΑΚΕΛ αλλά και στον Άγγελο Βλάχο, έναν από τους μεγαλύτερους υβριστές του Κυπριακού Ελληνισμού. 

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρότεινε τον Σπύρο Παπαγεωργίου ως υποψήφιο για την απονομή βραβείου συνολικής ιστορικής προσφοράς, όμως ο Παπαγεωργίου αρνήθηκε για λόγους που δημοσιοποίησε σε συνέντευξη του στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος». 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραφε με ειδικό φακό, στην αρχαιοελληνική γλώσσα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του παιδικού φίλου του και δημοσιογράφου Γιάννη Σπανού, ενώ είχαν παραλύσει τα κάτω άκρα του. 

Ως συγγραφέας έγραψε γεγονότα που κανένας άλλος δεν αποπειράθηκε, καθώς αισθάνονταν «θωρακισμένος» αφού όσα αποτύπωνε στο χαρτί τα στήριζε στα έγγραφα της Ε.Ο.Κ.Α., της Ε.Ο.Κ.Α. Β' καθώς και στο ημερολόγιο του Γρίβα το οποίο κατείχε. 

Απεβίωσε στις 9:30 το πρωί της Παρασκευής 3 Οκτωβρίου 2014, στο σπίτι του στη Ραφήνα. 

Λίγους μήνες πριν τον θάνατο του είχα την τιμή να συνομιλήσω μαζί του όπου και μου μετέφερε την πικρία του για την πορεία του εθνικιστικού κινήματος, ενώ να σημειωθεί ότι πολλοί διάσημοι «διαπρύσιοι κήρυκες των εθνικιστικών ιδεών» που απολάμβαναν μετά μανίας τα κοινοβουλευτικά αγαθά της αστικής δημοκρατίας την εποχή εκείνη … απέκρυψαν πλήρως τον θάνατο του!  

Υπήρξαν όμως και κάποιοι συναγωνιστές που τίμησαν την μνήμη του με σχετική αρθρογραφία - κυρίως στο διαδίκτυο - και εξύμνησαν το έργο του θανόντος για την Πατρίδα και τον Λαό.

Το 28^ο και το τελευταίο από τα έργα του Σπύρου Παπαγεωργίου - «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β’», εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου» τo 2009 - έμεινε ημιτελές και κυκλοφόρησε μόνο ο πρώτος τόμος, καθώς ο συγγραφέας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και λόγω σφοδρών αντιδράσεων του καθεστώτος ...

Γράφτηκε αυτό το βιβλίο με σκοπό να δώσει πληροφορίες και στοιχεία για την ταραγμένη και καθοριστική για την ιστορική μοίρα της Κύπρου περίοδο. 

Γράφτηκε σε μια προσπάθεια να απαντηθούν οι απορίες και οι προβληματισμοί της λεγόμενης «Ενωτικής Παρατάξεως» για το πως συνέβη να εμπλακεί στα γεγονότα της περιόδου. 

Ποιο κίνητρο και ποια ιδανικά συνεπήραν και στράτευσαν τα 20.000 μέλη της ένοπλης οργάνωσης ΕΟΚΑ Β'; 

Η κηδεία του έγινε τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014, στις 11:00 το πρωί, στον Ιερό Ναό της Παναγιάς Παντοβασίλισσας Ραφήνας, και τάφηκε στο νεκροταφείο Ραφήνας μεταξύ συγγενών και συναγωνιστών.

Σπύρος Παπαγεωργίου: Ζει και Μάχεται!

Ο Γρίβας δεν είναι σάρκα να τον φάει το χώμα, είναι ΙΔΕΑ

Η σχέση του αρχηγού της ΕΟΚΑ, Γεωργίου Γρίβα, με την 21η Απριλίου και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο: ένα ζήτημα ταμπού για την ελληνική και κυπριακή ιστοριογραφία και κυρίως για τον εθνικιστικό «χώρο» (.pdf)

 

Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ένας μικρόσωμος απόστρατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού έφυγε από τη ζωή στη Λεμεσό, έπειτα από οξύ καρδιακό επεισόδιο. 

Ήταν εξαιρετικά δύσκολο να πιστέψει κάποιος πως ο ηλικιωμένος εκείνος άνδρας με το χαρακτηριστικό μουστάκι καταζητείτο σε ολόκληρη την Κύπρο αναγκάζοντας τη CIA να αφιερώνει εκθέσεις στη δράση του και τον Φιντέλ Κάστρο να του αποστέλλει συγχαρητήρια τηλεγραφήματα. 

Κι όμως, επρόκειτο για τον στρατηγό Γεώργιο Γρίβα γνωστό ως Διγενή …

Συγγραφέας: Μανώλης Πέπονας

Έκδοση ebook: Ιδιωτική έκδοση

Ευθύνη έκδοσης: storia95

για να το διαβάσετε σε .pdf στον σύνδεσμο εδώ ...

Η αλήθεια δια τον Μακάριον: το σπάνιο και απαγορευμένο βιβλίο του καθαιρεμένου μητροπολίτη Κιτίου, Άνθιμου (.pdf)

Ο Μητροπολίτης Άνθιμος ή Ανθέμιος (ο Μαχαιριώτης), Πρόεδρος Αμαθούντος, Νέας Πόλεως Λεμεσού και Κουρίου, ήταν εθνικιστής καθηγητής και θεολόγος, μέλος και αγωνιστής στον εθνικό αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., προσωπικός φίλος και εξ απορρήτων συνεργάτης του Γεωργίου Γρίβα στον αγώνα για την απελευθέρωση της Κύπρου από τον Αγγλικό ζυγό και την ένωση του νησιού με τον Ελληνικό εθνικό κορμό, μέλος της ενωτικής τριανδρίας των Μητροπολιτών, μαζί με τους Κυπριανό της Κυρήνειας και Γεννάδιο της Πάφου, που αντιτάχθηκαν στην πολιτική ανεξαρτησίας του Μακάριου Γ'. 

Η αλήθεια δια τον Μακάριον: πρόκειται για ένα σπάνιο βιβλίο το οποίο κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1974 λίγο πριν το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Το βιβλίο εκδόθηκε στην Αθήνα σε 5.000 αντίτυπα . Κατά την αποστολή του στη Κύπρο κατασχέθηκαν στο τελωνείο Λεμεσού. Κυκλοφόρησε όμως στην Ελλάδα και υπάρχουν αντίγραφα για όποιαν ξέρει να ψάξει. 

Συγγραφέας ήταν ο καθαιρεμένος από τον Μακάριο μητροπολίτης Κιτίου Άνθιμος ο οποίος προσπαθούσε μέσα από το βιβλίο να αποκαθηλώσει πολιτικά (αλλά και θρησκευτικά) τον Μακάριο τον Γ’, αρχιεπίσκοπο και πρώτο πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας.  

Μέσα από αυτό το βιβλίο ο Άνθιμος παρουσιάζει τον Μακάριο, παραθέτοντας διάφορα περιστατικά τα οποία έζησε δίπλα του, ως εγωπαθή και αρχομανή που δεν πίστευε εξ αρχής στον αγώνα για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ο οποίος κοροϊδεύοντας τους συνεργάτες του και τον λαό τροχοδρομούσε την ανεξαρτησία για δικό του όφελος. 

Αφήνει αιχμές ακόμα και για την πνευματικότητα και την χριστιανική πίστη του Μακαρίου ενώ τον κατηγορεί και για οικονομικές ατασθαλίες. Τον παρουσιάζει επίσης ως δεισιδαίμον και έχοντας αισθήματα ζήλιας απέναντι στον στρατιωτικό αρχηγό της ΕΟΚΑ Γεώργιο Γρίβα Διγενή. 

Το βιβλίο περιλαμβάνει τα ακόλουθα κεφάλαια: 

Πρόλογος 

Ο Μέγας θεατρίνος της Κύπρου 

 1. Η εν Αθήναις φοιτητική ζωή του 

 2. Αναρρίχησις Μακαρίου εις Μητροπολιτικόν θρόνον Κιτίου 

Έναρξις δυναστείας Κυκκωτών 

3. Αι πρώται μετά την αναρρίχησιν αυτού εις τον Μητροπολιτικόν θρόνον θεαματικαί ενέργειαι 

 4. Η εκλογή μου ως Μητροπολίτου Κιτίου 

  5. Αυτός ο Μακάριος … 

6. Η στάσις της Ιεράς Συνόδου έναντι του κοσμικού αξιώματος του Μακαρίου 

7. Το όνειρον Μακαρίου 

 8. Αδέσμευτος πολιτική Μακαρίου 

 9. Η φήμη του Διγενή θανάσιμος ενόχλησις Μακαρίου 

 10. Ο αριθμός 13 ... 

 11. Αλόγιστος διασπάθισις δημόσιας περιουσίας 

Επίλογος.

για να κατεβάσετε σε .pdf το βιβλίο στον σύνδεσμο εδώ ...

Αποκλειστικό: συνέντευξη με μια συναγωνίστρια της Κύπρου

 Πολλές οι εξαιρέσεις του δεξιού κανόνα στην γη της Μεγαλονήσου. Μια νέα γενιά μεγαλώνει χωρίς τα βαρίδια της κάλπικης «εθνικοφροσύνης» και μια παλιότερη δείχνει να αφουγκράζεται ακόμη τις προκλήσεις του μέλλοντος, πάνω από όλα όμως να πράττει εκεί όπου άλλοι δεν θέλουν ή δεν μπορούν. 

Η συντακτική μας ομάδα από το 2007 σε πλήρη συνεργασία με τους συναγωνιστές της νήσου, ενώ σήμερα σειρά έχει μια αποκλειστική συνέντευξη με μια Ελληνίδα της Κύπρου που πέρα από την γοητεία της ως γυναίκα έχει να επιδείξει και μια ποιοτική πολιτική σκέψη και ακτιβιστική δράση.

 Αγαπητοί συναγωνιστές και συναγωνίστριες από την γη που πότισαν με το αίμα τους - ανάμεσα σε πολλούς άλλους - οι αντάρτες της ΕΟΚΑ Α’ & Β’ η συναγωνίστρια L’ Ombre d’ un Doute δίνει απαντήσεις για όλους και για όλα …

Χαίρε! Ευχαριστούμε για τον χρόνο και την τιμή. Πρώτη ερώτηση. Πότε εντάχθηκες στους Εθνικιστές της Κύπρου;

Κατ' αρχάς θερμές ευχαριστίες για την πρόσκληση γι' αυτή τη συνέντευξη. Στους Εθνικιστές εντάχθηκα «επίσημα» τον Ιούλιο του 2011, με αφορμή τη φονική έκρηξη στην Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης» του Μαρί. Τότε 13 παλληκάρια έχασαν την ζωή τους σε μια άνιση μάχη και θυσιάστηκαν στην υπηρεσία της πατρίδος. Επιτρέψτε μου να πω ότι προηγήθηκαν εγκληματικές και θανατηφόρες αποφάσεις από τους κρατούντες που παραμένουν μέχρι σήμερα ατιμώρητες. Της έκρηξης ακολούθησε μια εκκωφαντική κοινωνική αναταραχή, που οδήγησε τους πολίτες έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και τον τότε κομμουνιστή Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια στο στόχαστρο. 

Και τούτο, καθώς διαφαινόταν ότι οι αποφάσεις για την φύλαξη των εμπορευματοκιβωτίων με τα εκρηκτικά, ήταν απόφαση της ίδιας της κυβέρνησης. Ακολούθησαν λοιδορίες επί των 13 ηρώων, ένα πόρισμα που αγνοήθηκε και τα συντρίμμια μιας καταρρακωμένης πολιτείας. Στις διαμαρτυρίες λοιπόν έξω από το Προεδρικό, συνάντησα κάποια παιδιά που φορούσαν μαύρα ρούχα και που έφεραν διακριτικά του εθνικιστικού χώρου. Η μαχητικότητα που τους χαρακτήριζε, η αγωνιστική τους διάθεση και η ομοψυχία που διέκρινα ανάμεσα τους με ώθησε στο να ενταχθώ ενεργά πλέον στον Εθνικιστικό χώρο, μιας και ο παλαιοκομματισμός και η δημοκρατία που ευαγγελίζεται αυτό το κράτος με άφηναν πάντα παγερά αδιάφορη.

Ποια η άποψη σου για το ΕΛΑΜ;

Το ΕΛΑΜ εισήλθε το 2016 οριακά στη Βουλή με τις θυσίες μιας μερίδας εθνικοσοσιαλιστών και άλλων γνήσιων αγωνιστών της Ιδέας. Το 2016 ήμουν ήδη στέλεχος του εν λόγω κινήματος (τώρα κόμμα), μέλος της Κεντρικής Επιτροπής, με έντονη παρουσία σε δράσεις, πλούσια αρθρογραφία στην εθνικιστική ιστοσελίδα και την εφημερίδα «Ελλάς του Νότου» όπως επίσης και υποψήφια στις βουλευτικές εκλογές στην επαρχία μου, δηλαδή την Λευκωσία. Έλαβα σχεδόν 600 ψήφους από το σύνολο των 13,049 που έλαβε το ΕΛΑΜ παγκύπρια. Και αυτό μέσα από μια επώδυνη προεκλογική αφού είχα στοχοποιηθεί από τους εγχώριους «πετσωμένους» από το χρήμα καναλάρχες και δημοσιογράφους οι οποίοι είχαν δημοσιεύσει πληθώρα ανοικιών σχετικά με μια υπόθεση δικαστική. Αυτό με πείσμωσε ακόμη περισσότερο.

Με μηδαμινές προεκλογικές δαπάνες, το αποτέλεσμα ήταν ένα ηχηρό χαστούκι ενάντια στο κατεστημένο. Από το ΕΛΑΜ αποχώρησα το 2017 για καθαρά ιδεολογικούς λόγους συνειδητοποιώντας ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να συγκρουστούν με το κράτος, τους μπάτσους και την antifa. Προτίμησαν να παραμείνουν πιστοί στις δημοκρατικές διαδικασίες και τα ξινά κόλλυβα του κοινοβουλευτισμού. Κάτι που είναι σε σύγκρουση με τις αρχές της υποφαινόμενης και το αξιακό σύστημα των γνήσιων εθνικοσοσιαλιστών και αντιδημοκρατών. Οι πραγματικοί επαναστάτες και αγωνιστές δεν αρνούνται το παρελθόν τους.

Πιστεύεις η ηγεσία του ΕΛΑΜ είναι ένα ακόμη εξάρτημα του συστήματος ή απλά πορεύεται σε θολά νερά;

Είτε απαντήσω θετικά στο πρώτο είτε στο δεύτερο, το βέβαιο είναι ότι η ηγεσία έχει αλλάξει πλεύση για την πολιτική επιβίωση της εντός του κοινοβουλευτισμού. Έχουν απεμπολήσει την Ένωση και μιλάνε για ενιαίο κράτος, δηλαδή την αναβίωση του εφιάλτη της Ζυρίχης σε συνεταιρικό κράτος με μια μειονότητα με την οποία έχουμε εθνοτικές διαφορές, τους αποκαλούμενους τούρκο«κύπριους». Παρευρέθησαν σε παρελάσεις για την επέτειο της Κυπριακής Ανεξαρτησίας, μια επέτειο θλιβερή για τον κάθε Ελληνόψυχο της Κύπρου, αφού ουσιαστικά αυτή η επέτειος υμνεί τον ενταφιασμό της Ένωσης. Για την Ένωση οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ έχυσαν το αίμα τους. Για την Ένωση οδηγήθηκε στην αγχόνη ο αγωνιστής Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο άριστος μαθητής, ο ποιητής της Ένωσης. Το  να στηλιτεύουν τις χρυσές σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας μας ως Έλληνες της Κύπρου  (Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας  1955 - 59) όπως επίσης να καπηλεύονται τις θυσίες των μαρτύρων της Φυλής για πολιτικές καριέρες είναι ανήθικο.

Με ποιες ομάδες και κινήσεις από τη μητροπολιτική Ελλάδα έχεις επαφές;

Κατά την περίοδο που ήμουν ενεργά δραστήρια στο πολιτικό χώρο της Κύπρου και λόγω της συνεργασίας του ΕΛΑΜ με τη Χρυσή Αυγή είχα επαφές με τους συναγωνιστές πάνω. Με κάποιους διατηρήσαμε επαφή ακόμη και μετά την αποκήρυξη της Χρυσής Αυγής από το ΕΛΑΜ και τη διακοπή συνεργασίας λίγο πριν τα γεγονότα της δίκης του 2020 στην Ελλάδα. Δεν έχω επαφές με άλλους πολιτικούς σχηματισμούς και δεν το επιδίωξα ούτε είναι αυτοσκοπός. Διαβάζω συστηματικά την αρθρογραφία αξιόλογων συναγωνιστών αυτόνομων πρώτα του «Μαύρου Κρίνου»  και πολλά άρθρα σε ιστολόγια άλλων αντιδημοκρατών/νεοφασιστών/εθνικοσοσιαλιστών με τους οποίους μοιράζομαι τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς

Ένας σπουδαίος ιδεολόγος είχε κάποτε γράψει:

"... πότε δεν ήταν ότι πιο περήφανο διαθέτουμε σε αυτό τον κόσμο η ίδια μας η ζωή και τα κατορθώματα που φέρνει η θέλησή μας; Και αν θυμάσαι, ακόμη και στην πρώιμη ανωριμότητα μας, ξέραμε να διακρίνουμε τους ήρωες από τις πληγές τους και όχι από τα λόγια τους. Τους εργάτες και αγωνιστές της ζωής από τα χέρια τους και τους συντρόφους από τα βλέμματα τους. Πιστεύουμε σε μια ιδιαίτερη αριστοκρατία, αυτή των πεδίων που διαμορφωθήκαμε και εμείς. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Και αν δεν ήταν, ίσως έπρεπε να τον επιλέξουμε. Είναι η μεγάλη μας πρόκληση. Σκέψου, ήμασταν παιδιά και ασφυκτιούσαμε για μία ελπίδα ...".

Έτσι ακριβώς αισθάνομαι και εγώ στην παρούσα φάση και υιοθετώ τα ανωτέρω ως κομμάτι του είναι μου και τρόπο ζωής. Αυτό εξάλλου προστάζει τόσο η ίδια η Ιδέα μας όσο και το αξιακό μας σύστημα.

Ποια η θέση απέναντι στην ΕΟΚΑ Α’  και ΕΟΚΑ Β’;

Η ΕΟΚΑ Α’ είναι για μένα το πιο ιερό φάσμα της νεότερης Ιστορίας μας ως Έλληνες της Κύπρου. Μια χούφτα λεβέντες υπό την καθοδήγηση του Άξιου Τέκνου της πατρίδας μου, Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή πολέμησαν με λιγοστά μέσα και οπλισμό, ενάντια σε μια ολόκληρη Βρετανική Αυτοκρατορία και αποικιοκρατία. Σκοπός, η Ένωσις και μόνον η Ένωσις. Η ΕΟΚΑ Β’ δεν είχε άλλη αποστολή και άλλο σκοπό από αυτό της ΕΟΚΑ Α’  με πολιτικοστρατιωτική δράση. Την απαγκίστρωση δηλαδή από τα τετελεσμένα των Συμφωνιών της Ζυρίχης Λονδίνου για τα οποία την απόλυτη ευθύνη φέρουν οι Μακάριος και Καραμανλής. Θα είναι αιωνίως υπόλογοι στο Έθνος για την προδοσία τους.

Γεώργιος Γρίβας. Τι συναίσθημα έχεις όταν ακούς αυτό το όνομα;

Δέος. Ο δρόμος που είχε διαλέξει είχε σαν βάση του τα ιδανικά και τις αξίες, ένας δρόμος γεμάτος σκληρούς αγώνες για λευτεριά, τιμή και αξιοπρέπεια. Μόνος εναντίον όλων. Ενάντια στους Τούρκους, το ΑΚΕΛ, ενάντια στην 21^η Απριλίου, ενάντια στους Άγγλους και τους Τέκτονες. Μια πορεία που οδηγούσε στο σημαντικότερο, ίσως, όραμα της ζωής του, για εθνική αυτοδιάθεση και ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Ο Στρατηγός Γρίβας υπήρξε ένας από τους λίγους απομείναντες Έλληνες που γνώρισε καλά από πρώτο χέρι τον κίνδυνο, την τόλμη, την δόξα και την αποφασιστικότητα. Χαρακτηριστικά που τον αναγάγουν σε ύψιστο πρότυπο προς μίμηση. Γίνεται συνεχώς μια προσπάθεια αμαύρωσης του τιμημένου ονόματος του Διγενή, τίποτα όμως και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την τεράστια προσφορά του προς το Έθνος. Γρίβα κοιμήσου, Γρίβα ξεκουράσου, η Ένωση θα γίνει τη θέλουν τα παιδιά σου. ΑΘΑΝΑΤΟΣ.

Ποιοι στηρίζουν σήμερα τη Διζωνική και ποια η άποψη σου για το μέλλον του Κυπριακού;

Όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα στηρίζουν τη λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και το σημερινό ακροδεξιό ΕΛΑΜ την λύση ενιαίου κράτους. Στόχος της κυπριακής κομματοκρατίας είναι μια λύση - διάλυση τουρκοσυνεταιριστική που θα επιτρέψει την κυριαρχία της Τουρκίας σε ολόκληρο το νησί. Τουτέστιν, νομιμοποιούνται τα τετελεσμένα της εισβολής, οι έποικοι, οι Τουρκοκύπριοι από μειονότητα αναβαθμίζονται και παραχωρούνται τα υπερπρονόμια. Ουδέποτε κλήθηκε ο λαός να αποφασίσει αν επιθυμεί ΔΔΟ. Ουδέποτε ερωτήθη ο λαός να απαντήσει αν αποδέχεται τις τέσσερις βασικές ελευθερίες που θα παραχωρηθούν στους Τούρκους εξίσου με τους πολίτες του ελληνικού κράτους. Με λίγα λόγια θα έχουν όλοι οι Τούρκοι δικαίωμα εγκατάστασης στη Κύπρο, διακίνησης και δραστηριότητας.

Το ενιαίο κράτος που προτείνει το ΕΛΑΜ δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή της Διζωνικής και Δικοινοτικής θεμελίωσης του κράτους που θα νομιμοποιήσει το πολιτικό στόχο της εισβολής που ήταν η συγκέντρωση των Τουρκοκυπρίων σε μια ενιαία και αυτοδιοικούμενη εδαφική ζώνη, η οποία δεν θα παύσει ποτέ να έχει σχέσεις με την Τουρκία. Η πρόταση του ενιαίου κράτους είναι η απάτη του συστήματος του ενδοτισμού που έχει σκοπό να κτυπήσει την αντιομοσπονδιακή αντίσταση δημιουργώντας ένα μέτωπο συστημικών ακροδεξιών και λοιπών οργανώσεων. Το μέλλον του Κυπριακού διαγράφεται δυσοίωνο. Η συνεχής διολίσθηση, τα επικίνδυνα μονοπάτια μέσω των αποκαλούμενων «συνομιλιών» με τον κατακτητή είχαν μέχρι σήμερα κόστος για τον Κυπριακό Ελληνισμό της μαρτυρικής Μεγαλονήσου.

Ποια η θέση σου για το Ουκρανικό;

Οι  Ουκρανοί πολεμούν για την πατρίδα τους απέναντι σε μια αυτοκρατορία. Τι άλλο να κάνουν - και απευθύνομαι σε αυτούς που στηρίζουν το γνωστό πλυντήριο με το όνομα κυπριακή οικονομία - μήπως να γλύψουν κάποιο κόκκαλο του Κρεμλίνου μέσα από ομάδες και κόμματα όπως γίνεται εδώ αλλά στην βόρεια Ελλάδα; Δεν πολεμούν για τον εβραίο πρόεδρο τους αλλά επειδή κάποιοι χτυπούν και με ισραηλινούς πυραύλους παιδικές χαρές και άμαχους, καταστρέφουν υποδομές στο όνομα του αντιναζισμού ... αφού πρώτα διοργανώσουν και αντιφασιστικό συνέδριο με συμμετοχή των περιούσιων. Η Μαριούπολη συντρίμμια σε μια χώρα που οι Ορθόδοξοι είναι σε μεγαλύτερο αριθμό αναλογικά από τους νεοσοβιετικούς που ευλογούν εδώ και χρόνια οι μοναχοί του όρους και οι εφοπλιστές. Ο Πούτιν δεν έχει να χάσει κάτι από τις καταθέσεις και τα ακριβά γούστα του, όλοι οι μεγαλοαστοί έκρυψαν τα παιδιά τους για να μην πάνε να πολεμήσουν και οι τύποι που τον στηρίζουν θα αυξήσουν τα έσοδα από την παραχώρηση της Ουκρανικής γης σε Κινέζους και το εμπόριο όπλων. 

Ποινικοί και εγκληματίες μαζί με Ασιάτες και Καυκάσιους βιάζουν και σκοτώνουν, απαγάγουν λευκά παιδιά και κάνουν οι φανατικοί πρώην κομματικοί θρησκευτικές λειτουργίες στα ερείπια του Azovstalγια να φύγουν τα κακά δαιμόνια! Μήπως να τους υποδέχονταν με ροδοπέταλα τους εισβολείς; Ξεκάθαρα ενάντια στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε. όμως οι Ρώσοι το ενίσχυσαν τελικά σε κάθε επίπεδο με αυτή την ανόητη επίθεση σε ένα Σλαβικό έθνος που έχει υποφέρει όσο κανένα άλλο εδώ και εκατό χρόνια. Εδώ εκτέθηκε σε όλη της την γελοιότητα η εγχώρια εθνοκάπηλη σκηνή από τον κάθε ρωσόφιλο μέχρι τον Βδελόπουλο.  Τους σκεπάζει η μπόχα της αμάθειας, της θρησκοπληξίας και του σκοταδισμού που τους διακρίνει. Για λίγα ρούβλια ξεπουλήθηκαν όπως παλιότερα για λίγα δολάρια και αγγλικές λίρες είχαν ξεπουληθεί οι παππούδες τους.

Ποια η θέση σου για την Αυτονομία;

Αηδιασμένη απ’ την ανυπαρξία σημαντικού υποβάθρου, από τον εκφυλισμό των πολιτικών κομμάτων και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού με ότι αυτό συνεπάγεται, η αυτονομία δείχνει να αποτελεί τη μοναδική ιδεολογική επιλογή για τον κάθε Έλληνα Εθνικιστή, Φασιστή και Εθνικοσοσιαλιστή. Η διαφορά μας από τους υπόλοιπους του «χώρου» έγκειται στο ότι δεν χάσαμε ποτέ την Πίστη στην Ιδέα. Δυναμώνουμε. Σ' αυτό το γεγονός συμβάλλει το ότι ο κάθε ένας πρωτίστως νοιάζεται για να αναπτύσσεται εσωτερικώς. Μελέτη λοιπόν και άριστη γνώση ιστορικών γεγονότων και ιδεολογικών βιβλίων που γράφτηκαν με το Αίμα των αξιόλογων δασκάλων της Ιδέας. Εναντίον όλων, αναδυόμαστε πιο δυνατοί και στεκόμαστε όρθιοι στον κόσμο όπου τα πάντα  ακολουθούν μια συγκεκριμένη διαδρομή σήψεως περιμένοντας και αυτά τη σειρά τους προς τον θάνατο. Καταφέραμε και επιβιώσαμε μέσα από σκληρές δοκιμασίες, άδικες διώξεις, στοχοποιήσεις και αναμένουμε τη στιγμή της μεγάλης αντεπίθεσης.

Ποια τα σχέδια σου για το μέλλον;

Επιδιώκουμε την δημιουργία ενός κοινού επαναστατικού εθνικιστικού μετώπου. Η αστική δημοκρατία, το κομματικό κράτος και του καπιταλιστικό μοντέλο που εργάζεται αποκλειστικά για το οικονομικό όφελος δεξιστερών ολιγαρχών πρέπει να οδηγηθούν στα χρονοντούλαπα των αζήτητων της ιστορίας. Θα συνεχίσω να παρεμβαίνω στα δημόσια ζητήματα,  να αρθρογραφώ, να είμαι αλληλέγγυα και να μοιράζομαι προβληματισμούς με άλλους αξιόλογους πολιτικούς στρατιώτες της Μεγάλης Ιδέας.

Ποιο το μήνυμα σου προς τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες;

Πετάξτε τις αλυσίδες σας. Δυναμώστε σαν ατσάλι. Προετοιμαστείτε για τη μάχη της ζωής μας για την επιβίωση. Οι αυθεντικές, επαναστατικές και εθνοκοινωνικές φωνές δε θα σιγάσουν ποτέ. Θα φτάσουν μέχρι τον ουρανό και πιο πάνω για την δική μας έφοδο. 

Ζήτω η Νίκη! Στην Κερύνεια ξανά με την ξιφολόγχη στα χέρια!

Горячие сердца Кипра: история ЭОКА-Б. Андрей Правдин - Κύπρος καρδιές γεμάτες φωτιά - η ιστορία της ΕΟΚΑ Β΄ (εισαγωγή Λουκάς Σταύρου)

Σελίδες 222

Σεπτέμβριος 2022

Εκδόσεις Seyatel

Andrei Pravdin

Εισαγωγή: Λουκάς Σταύρου

The Russian publishing house "Seyatel" (Σπορέας) specializing in historical literature has published a unique book telling the reader the story of one of the most mysterious organizations in the Greek world, EOKA - B  - "Cyprus hearts full of fire: the history of EOKA - B". 

In his book, the author Andrei Pravdin, referring to numerous sources, tells the story of the formation and work of EOKA - B. 

At the end of the book, the biographies of Ηλιάδης Σωκράτης, Κωνσταντίνου Κίκης, Παπαδόπουλος Λευτέρης, Καρούσος Γεώργιος and Νίκος Σαμψών. 

The introduction to the book was written by Λουκάς Σταύρου. 

The book is supplied with numerous rear photographs. 

for order here ...

Το πρώτο βιβλίο σε ξένη γλώσσα με εισαγωγή του Λουκά Σταύρου (κυκλοφορεί μόνο στη Ρωσική) για τον μεγαλύτερο αντάρτη της σύγχρονης Ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας και την ένοπλη οργάνωση ΕΟΚΑ Β'. 

Τον άνθρωπο που μίσησαν Άγγλοι, Τούρκοι, Έλληνες (ανάμεσα τους οι ηγέτες της 21ης Απριλίου, οι κομμουνιστές αλλά και οι δημοκράτες κάθε είδους της μεταπολίτευσης).

Τον άνθρωπο για τον οποίο δεν θα δείτε ποτέ αφιέρωμα σε κανάλι της κρατικής τηλεόρασης ή αναφορά σε σελίδα σχολικού βιβλίου. 

Τον άνθρωπο που υποκλίθηκε στην ευφυία του και την αντάρτικη στρατηγική του ο Fidel Castro και η ηγεσία του IRA.

Τον Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα - Διγενή τον αιώνιο αντάρτη, τον Μαύρο Παρτιζάνο!

Ο άνθρωπος σύμβολο της ένοπλης αντίστασης των εθνικιστών όσο και αν κάποιοι προσπάθησαν να τον διαγράψουν ή να τον μειώσουν. 

Αυτός που εμπνέει τους εθνικιστές οπαδούς αλλά και όλους όσους πιστεύουν ακόμη στην ΕΝΩΣΗ. 

Τον τρέμουν ακόμη και νεκρό. 

Στρατηγός Γεώργιος Καρούσος: Η άγνωστη συνέντευξη του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ Β' που συγκρούστηκε με την Στρατιωτική Κυβέρνηση της 21ης Απριλίου 1967

 

Απόσπασμα από την πηγή της συνέντευξης:

Λίγα λόγια για τον Γ. Καρούσο

"Ο Αντιστράτηγος Γεώργιος Καρούσος γεννήθηκε στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας το 1928.

Στην Κατοχή, εντάχθηκε εθελοντής στις Εθνικές Ομάδες του Ν. Ζέρβα κι εκπαιδεύτηκε σε σχολείο αξιωματικών του ΕΔΕΣ. Έλαβε μέρος σε μάχες κατά των κατακτητών και σε αμυντικές επιχειρήσεις κατά του ΕΛΑΣ. 

Μετά την απελευθέρωση, εντάχθηκε στον νεοσυγκροτηθέντα Εθνικό Στρατό και μετά από φοίτηση σε στρατιωτική σχολή, συμμετείχε στις επιχειρήσεις 1946-1949.

Το 1964 στην Κύπρο, συγκρότησε την 31 Μοίρα Καταδρομών και την οδήγησε στις επιχειρήσεις Τηλλυρίας κατά των Τουρκοκυπρίων. Τον Απρίλιο του 1967, διαφώνησε με την ανάμειξη του στρατεύματος στην πολιτική και αποτάχθηκε. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε για 4 έτη, απέδρασε και κατέφυγε στην Κύπρο. 

Μετά τον θάνατο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα - Διγενή, τον Φεβρουάριο του 1974 ανέλαβε την αρχηγία της ΕΟΚΑ Β’. Αντέδρασε στην καθοδήγηση της ΕΟΚΑ Β’ από το χουντικό καθεστώς των Αθηνών, περιθωριοποιήθηκε και διέφυγε στην Ελλάδα, όπου συνελήφθη και τέθηκε σε περιορισμό.

Το 1975 προήχθη σε ταξίαρχο και ανέλαβε διοικητής της 79 Στρατιωτικής Διοικήσεως (Σάμος). Αντιμετώπισε την προκλητική τακτική τουρκικής ακταιωρού που προσέγγισε το λιμάνι της νήσου, με προειδοποιητικό κανονιοβολισμό από ελληνική κανονιοφόρο.

Το 1978, τοποθετήθηκε υποδιευθυντής της Διευθύνσεως Ειδικών Δυνάμεων και το 1979 διοικητής της ΙΙΙ Μεραρχίας Ειδικών Δυνάμεων. Αποστρατεύθηκε το 1981, προαχθείς σε αντιστράτηγο.

Ο Αντιστράτηγος Γεώργιος Καρούσος, έλαβε μέρος σε 97 μάχες. Προήχθη δύο φορές επ’ ανδραγαθία. Τιμήθηκε με 4 Χρυσά Αριστεία Ανδρείας, τον Πολεμικό Σταυρό Β’ Τάξεως, 3 Πολεμικούς Σταυρούς Γ’ Τάξεως, 6 Μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων, το Μετάλλιο Στρατιωτικής Αξίας, το Μετάλλιο Εθνικής Αντιστάσεως, το παράσημο του Χρυσού Σταυρού του Φοίνικος, του Χρυσού Σταυρού Γεωργίου και του Αργυρού Σταυρού μετά Ξιφών. Απεβίωσε στις 23 Φεβρουαρίου 2005"

για να διαβάσετε την συνέντευξη στον σύνδεσμο εδώ ...

Αυτόνομοι Κύπρου: EOKA - ΕΝΩΣΗ

1 τμχ - 10 ευρώ

2 τμχ - 15 ευρώ

5 τμχ - 25 ευρώ

 Κάρτα 8 x 5,5 εκατοστά

Καρφίτσα 2,5 cm

EOKA - ΕΝΩΣΗ 

το σύμβολο που είχαν πάνω τους τα συλληφθέντα μέλη της ΕΟΚΑ Β’ στην Λεμεσό το 1973 …

για επικοινωνία: avalonzbs63@gmail.com

Όταν η ΕΟΚΑ Β’ πήρε τα όπλα για την Ένωση (του Νίκου Παπαγεωργίου από τον πρόλογο του βιβλίου «Η Αληθινή Ιστορία της ΕΟΚΑ Β’»)

“Μετά το τέλος του Β’ ΠΠ η πλειοψηφία των ελληνοκυπρίων εκείνο που επιθυμούσε ήταν η Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. «Ένωση! Μόνο Ένωση» φώναζαν με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Όμως, άλλα ήταν τα σχέδια της Βρετανίας. Το 1955 ξεκινά ο απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με πολιτικό αρχηγό τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Μακάριο και στρατιωτικό ηγέτη τον στρατηγό Γρίβα – Διγενή. Λίγο αργότερα ο αγώνας εκείνος εγκαταλείφθηκε από τον Μακάριο. Οι συμφωνίες Λονδίνου – Ζυρίχης τις οποίες ο ίδιος συνυπέγραψε, ουσιαστικά παρέδωσαν την Κύπρο στην διάθεση της Τουρκίας. Η κίβδηλη ανεξαρτησία είχε σαν αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η άμεση διεκδίκηση της Ενώσεως, επειδή η Ελλάδα απεδέχθη με τις προδοτικές συμφωνίες, την επέμβαση της Τουρκίας στην Κύπρο ως εγγυήτρια δύναμη, για την αποτροπή τέτοιας περιπτώσεως. Αυτό δηλαδή που συνέβη τον Ιούλιο του 1974.

Μετά την λήξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, και κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 60, οι Κύπριοι έχουν διασπαστεί σε δύο στρατόπεδα. Σε δύο πολιτικές παρατάξεις. Στους μακαριακούς ή ανθενωτικούς υπό την ηγεσία του Μακαρίου (Μιχαήλ Μούσκος) και στους γριβικούς ή ενωτικούς με αρχηγό τον στρατηγό Γρίβα-Διγενή. Οι μεν αγωνίζονται και θέλουν μια Κύπρο ανεξάρτητη και οι δε θέλουν την Ένωση της Κύπρου μετά της Ελλάδος. Εξ’ άλλου αυτός ήταν ο σκοπός του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ.

Οι πρώτοι, δηλαδή οι μακαριακοί, είχαν υπό την κατοχή τους το κράτος, αφού ο ηγέτης της παράταξης τους ήταν και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Αντίθετα οι γριβικοί όχι μόνο ήταν εκτός της δημόσια διοίκησης, αλλά δεν είχαν και τη βοήθεια από την Ελληνική κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι, ο αγώνας τους ήταν η Ένωση. Όμως οι γριβικοί αντιμετώπιζαν ένα ακόμη τεράστιο πρόβλημα. Ο Μακάριος μέσω της κυβερνήσεως του ασκούσε πιέσεις σε βάρος τους, αλλά και διακρίσεις αποκλείοντας τους από τη δημόσια ζωή προκειμένου να μη έχουν ουδεμία πρόσβαση στο κράτος για να μη του δημιουργούν προβλήματα. Οι διακρίσεις σε βάρος των ενωτικών ήταν αυτές που ξεχείλισαν το ποτήρι και ήταν το έναυσμα της καθόδου του Γρίβα κρυφά στην Κύπρο. Στις 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας φτάνει στο νησί της Αφροδίτης με σκοπό αφ’ ενός μεν να εμψυχώσει τους ενωτικούς, αφ’ ετέρου δε να συνεχιστεί ο αγώνας για την Ένωση.

Την εποχή εκείνη ο Μακάριος βρίσκεται ήδη στην προεδρία της Δημοκρατίας περίπου μία δεκαετία. Κατά την διάρκεια αυτών των ετών δεν είχε κατορθώσει ή δεν το προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις των δύο παρατάξεων. Υπήρχε όμως ακόμη και ένα άλλο πρόβλημα. Η ευμενής πολιτική που ακολούθησε προς τις χώρες του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Μάλιστα ευελπιστούσε να ηγηθεί αυτών των χωρών. Οι θέσεις αυτές του Μακαρίου στην εξωτερική πολιτική που ασκούσε δημιουργούσαν μεγάλα προβλήματα στις σχέσεις της Κύπρου με τις χώρες της Δύσεως. Οι πολιτικές συνθήκες που είχαν δημιουργηθεί και η κατ’ εξακολούθηση άφρων πολιτική που ακολουθούσε στο εσωτερικό της χώρας, βοήθησαν την ανάπτυξη του αντάρτικου αγώνα των ενωτικών. Ενώ οι ελληνοκύπριοι θα έπρεπε να ήσαν ενωμένοι προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό, την Τουρκία, η οποία αναζητούσε ευκαιρία να επέμβει στο νησί, αυτοί είχαν χωρισθεί στα δύο.

Ο Μακάριος όμως είχε διαφορετικές επιδιώξεις. Φρόντιζε καθημερινά να υποδαυλίζει την ενότητα του λαού και να γίνεται επιτακτική η ανάγκη για δημιουργία μιας νέας οργανώσεως ως η μόνη προστασία των γριβικών από τους μακαριακούς. Το νέο αντάρτικο ονομάστηκε ΕΟΚΑ Β’ και στελεχώθηκε και από παλαιά στελέχη και αγωνιστές της ΕΟΚΑ αλλά δεν είχε τη δομή της παλαιάς οργανώσεως. Ήταν περισσότερο εύκαμπτη.

Ο Αρχηγός δεν είχε επιτελείο και διοικούσε την νέα οργάνωση με τους κατά τόπους τομεάρχες οι οποίοι ήταν κατά κύριο λόγο απόστρατοι αξιωματικοί. Οργανώθηκε σε τάγματα μικρότερης όμως δυνάμεως, που έφεραν ελαφρύ οπλισμό, κατάλληλο για ανταρτοπόλεμο. Οι ενωτικοί που οργανώθηκαν στο πλευρό του Γρίβα, ξεκίνησαν τη δράση τους μέσα στις πόλεις και τα χωριά. Όσοι άρχισαν να καταζητούνται από τις δυνάμεις καταστολής, κρυβόντουσαν σε διάφορα κρησφύγετα που είχαν ήδη δημιουργηθεί γι’ αυτό το σκοπό.

Η δύναμη της ΕΟΚΑ Β’ στο ξεκίνημα του νέου αντάρτικου δεν ήταν μεγάλη. Υπολογίζεται σε 500 περίπου αγωνιστές όσα και τα όπλα που διατηρούσαν κρυφά. Αργότερα άρχισε να μεγαλώνει η δύναμη της και ξεκινούν καταδρομικές επιθέσεις, για να αποσπάσουν όπλα από αποθήκες της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας. Η σοβαρότερη ενίσχυση με οπλισμό έγινε το 1972 όταν άρχισε να αγοράζει όπλα από το εξωτερικό με δικά της χρήματα. Με τον οπλισμό αυτό οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ Β’ ήταν σε θέση να δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις δυνάμεις καταστολής του Μακαρίου. Φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια. Συγκρότησε ένα ένοπλο σώμα από οπαδούς του με την ονομασία Εφεδρικό. Εκτός από αυτό και την Αστυνομία, χρησιμοποίησε εναντίον των ενωτικών και παραστρατιωτικές οργανώσεις οι οποίες δεν έφεραν στολή όπως οι άνδρες του Εφεδρικού. Το Εφεδρικό σώμα ουσιαστικά ήταν η σωματοφυλακή του Μακαρίου.

Η κυβέρνηση της Αθήνας έβλεπε ευνοϊκά την δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β΄. Ελληνικές αλλά και κυπριακές εφημερίδες εκφράζονταν ευμενώς για τους σκοπούς της οργάνωσης. Στις 26 Μαρτίου 1972 σε προάστιο της Λευκωσίας πραγματοποιείται μυστική συνάντηση Γρίβα- Μακαρίου. Κατά την διάρκεια της συζήτησης των δύο ηγετών, ο Γρίβας προτείνει στο Μακάριο να παραιτηθεί από πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ήδη όμως και από την κυβέρνηση των Αθηνών είχε σταλεί μήνυμα στο Μακάριο αφού παραιτηθεί, να σχηματιστεί κυβέρνηση εθνικής ενότητας από όλες τις παρατάξεις των εθνικοφρόνων Κυπρίων και εκλογή νέου Προέδρου. Ακόμη είχε προτείνει να συμμετάσχουν σε αυτή την κυβέρνηση και γριβικά ενωτικά στελέχη. Η άρνηση του Μακαρίου στις απαιτήσεις των Αθηνών αλλά και του Γρίβα είχε σαν αποτέλεσμα, να διαρραγούν ολοσχερώς οι σχέσεις των δύο ηγετών και η ΕΟΚΑ Β να εντείνει τις επιθέσεις της κατά μακαριακών στόχων.

Από το Φεβρουάριο του 1973 αρχίζει η δράση των ενωτικών αγωνιστών με μεγαλύτερη ένταση. Ξεκινούν επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα με ανταλλαγές πυροβολισμών και απαγωγές στελεχών του καθεστώτος. Συγκεκριμένα πραγματοποιήθηκε με καταδρομική επιχείρηση από την ΕΟΚΑ Β η απαγωγή του υπουργού Δικαιοσύνης Χρ. Βάκη. Βέβαια και ο Μακάριος δεν παρέμεινε απαθής. Αρχίζει να λαμβάνει πολύ σκληρά μέτρα. Συλλαμβάνονται δεκάδες γριβικοί και οδηγούνται στις φυλακές. Εκεί υφίστανται φρικτά βασανιστήρια από τους πραιτοριανούς του Εφεδρικού. Παρά το γεγονός ότι ο υπουργός λίγο αργότερα αφέθη ελεύθερος εν τούτοις, οι διώξεις συνεχίζονται με την ίδια ένταση.

Προκειμένου το καθεστώς να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την δράση της ΕΟΚΑ Β και γενικότερα την ενωτική παράταξη λαμβάνει μέτρα προς παραδειγματισμό. Ξεκινούν σχεδόν καθημερινά συλλήψεις ενωτικών και ακολουθούν σκληροί βασανισμοί κατά τις ανακρίσεις, προκειμένου, οι ανακρινόμενοι να καταδώσουν όχι μόνο συναγωνιστές τους, αλλά και τα κρησφύγετα και τις αποθήκες απόκρυψης όπλων.

Οι φυλακές της Λευκωσίας γίνονται κολαστήρια για τους συλληφθέντες ενωτικούς. Υπόδικοι και κατάδικοι περνούν από εξαντλητικές ανακρίσεις και υφίστανται τα πάνδεινα προκειμένου να ομολογήσουν. Παρά την πληθώρα των κατασταλτικών μέτρων που έλαβε το καθεστώς του Μακαρίου, όχι μόνο η δράση της ΕΟΚΑ Β δεν περιορίστηκε αλλά και νέοι αγωνιστές συνεχώς ενίσχυαν τη δύναμη της. Όσοι καταζητούντο από την αστυνομία του Μακαρίου αισθάνονταν ότι είχαν μεγαλύτερη ασφάλεια όταν περνούσαν στις τάξεις της οργανώσεως και προστατευόντουσαν από συμμαχητές τους.

Το αποκορύφωμα της αντάρτικης δράσης της ΕΟΚΑ Β ήταν η απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου στις 7 Οκτωβρίου 1973, κοντά στο χωριό Άγιος Σέργιος που βρίσκεται πλησίον της Αμμοχώστου. Έκτοτε η Αστυνομία αλλά και το Εφεδρικό εντείνουν τις προσπάθειες τους και επιφέρουν πολλά κτυπήματα στην οργάνωση, μέχρι τον Ιανουάριο του 1974. Ανακαλύπτονται αποθήκες με όπλα και πυρομαχικά της οργανώσεως. Συλλαμβάνονται συνεχώς και νέοι αγωνιστές αλλά η δραστηριότητα της ΕΟΚΑ Β εξακολουθεί να είναι έντονη και να προβληματίζει σοβαρά το Μακάριο και τους συνεργάτες του. Εν τω μεταξύ και από τις δύο παρατάξεις οι πολιτικές δολοφονίες αποτελούν μέσο επιλύσεων των διαφορών τους. Ο Μακάριος ετοιμάζεται να συγκαλέσει τη βουλή για να καταδικάσει τον στρατηγό Γρίβα –Διγενή ως δολοφόνο. Δεν θα προλάβουν. Στις 27 Ιανουαρίου 1974 ο αρχηγός της ΕΟΚΑ Β και της ενωτικής παρατάξεως αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα σε ένα φτωχό οικίσκο της Λεμεσού, που χρησιμοποιούσε ως κρησφύγετο, από καρδιακό επεισόδιο. Το μοιραίο συνέβη στις 13.45 μμ ενώ ο αρχηγός διένυε το 75ο έτος της ηλικίας του. Μετά τον θάνατο του στρατηγού η ΕΟΚΑ Β συνεχίζει τον αγώνα της κατά του καθεστώτος”

πηγή

Ημέρα μνήμης για τις Αντιδημοκρατικές δυνάμεις: ΕΟΚΑ Β' Ξαναχτύπα! (15η Ιουλίου 1974)

Αποκλειστική συνέντευξη με τον Alain de Benoist: «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Για τον Γάλλο διανοητή διαβάστε εδώ …

https://www.anaktisi-mag.gr/

Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

Το να συναντάς και να συζητάς με τον Alain de Benoist, μόνο θετικό μπορεί να είναι και ειδικότερα όταν δέχεται να σου απαντήσει σε κάποια αρκετά βαρεία ερωτήματα. Βρεθήκαμε και τα είπαμε στις Βρυξέλλες, για τον εχθρό των λαών, τον φιλελευθερισμό με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου με τίτλο «Ενάντια στον φιλελευθερισμό, η κοινωνία δεν είναι αγορά».

Εσείς λέτε ότι ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης. Η υπεράσπιση αυτής της ιδεολογίας θα μπορούσε να την παρομοιάσει με τον αστικό συντηρητισμό. Τι πιστεύετε;

Η κυρίαρχη ιδεολογία, είναι πάντα αυτή που ανήκει στην τάξη η οποία κυριαρχεί. Σήμερα δεν είναι αυτή του αστικού συντηρητισμού που κυριαρχεί. Είναι μια τάξη διεθνιστική που συγχρονίζεται τέλεια με έναν αποκεντρωμένο καπιταλισμό, που θέλει να είναι τόσο «αποτελεσματική», όσο και «προοδευτική». Αυτό δουλεύει με τρόπο ώστε να μετατρέψει τον πλανήτη σε μια τεράστια αγορά, αλλά ταυτόχρονα να διατηρεί την ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την ιδεολογία του προοδευτισμού. Η συγκεκριμένη ιδεολογία, βήμα-βήμα, απομακρύνθηκε από τον κόσμο, με τις όποιες επιπτώσεις έχουν υπάρξει. Η αστική τάξη, που ταυτόχρονα είναι και συντηρητική και φιλελεύθερη, προσκολλάται σε μια αφόρητη κατάσταση. Στην πραγματικότητα, μπορεί να διεκδικήσει τον εαυτό της σαν φιλελεύθερη εις βάρος του συντηρητισμού και ως συντηρητική εις βάρος του φιλελευθερισμού. Στο βιβλίο μου αναλύω μερικά σημεία δίνοντας μερικά παραδείγματα.

Πώς μπορούμε να περιμένουμε να ρυθμίσουμε τη μετανάστευση ακολουθώντας τη φιλελεύθερη αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των ανθρώπων, των κεφαλαίων και των αγαθών; Πώς να απαγορευτεί η χρήση ναρκωτικών χωρίς να παραβιάζεται η φιλελεύθερη ιδέα ότι όλοι πρέπει να μένουν εντελώς ελεύθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν; Πώς να υπερασπιστούμε την ταυτότητα των λαών και των πολιτισμών εάν τα βλέπουμε, όπως οι φιλελεύθεροι, μόνο ως απλά αθροίσματα απλών ατόμων; Πώς να διατηρήσουμε τις «παραδοσιακές αξίες» όταν το καπιταλιστικό σύστημα κάνει τα πάντα και παντού για να τις καταστείλει;

Για να έρθουμε και στο σήμερα, θα λέγαμε ότι ο Μακρόν, είναι η τέλεια προσωποποίηση της φιλελεύθερης ιδεολογίας; Για ποιους λόγους;

Ας πούμε ότι είναι από τους πιο εμβληματικούς. Ξέρουμε ότι ήταν τα οικονομικά περιβάλλοντα, που έσπρωξαν τον Μακρόν να φτάσει στην κορυφή της ισχύος. Που με την εκλογή του, έφτιαξε αμέσως μια δυνατή κυβέρνηση συνδυάζοντας τους φιλελευθέρους πολιτικούς της Δεξιάς με τους φιλελεύθερους της Αριστεράς.

Αυτό δείχνει τουλάχιστον μέχρι τώρα, όπως είπε και ο Jean-Claude Michea, ότι ο δεξιός φιλελευθερισμός και ο αριστερός κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν είναι τίποτε άλλο παρά δυο μορφές που προέρχονται από την ίδια ιδεολογία και οι οποίες αλληλοσυμπληρώνονται. Αλλά αυτό επίσης μας επέτρεψε να καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός της αριστεράς με την δεξιά, εξαφανίζεται, για να αντικατασταθεί από κάτι άλλο, ασφαλώς πιο θεμελιώδες: φιλελεύθερο και αντι-φιλελεύθερο. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα μέχρι το τέλος του σοσιαλισμού, οι συντηρητικοί ήταν οι κύριοι αντίπαλοι των φιλελευθέρων, αλλά θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό!

Κύριε de Benoist, ποια αντίδοτα, ποιες ενναλακτικές υπάρχουν ή τι μπορούμε να σκεφτούμε, να πράξουμε, για να μπορέσουν οι κοινωνίες μας να θριαμβεύσουν ενάντια στον φιλελευθερισμό;

Είναι φανερό ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια γενική κατάσταση που εξελίσσεται όλο και πιο γρήγορα και που δείχνει τώρα τα όρια του σημερινού συστήματος, είτε είναι το πολιτικό σύστημα της φιλελεύθερης δημοκρατίας είτε το οικονομικό σύστημα μιας κεφαλαιουχικής μορφής σε σύγκριση με την τεράστια απειλή γενικής υποτίμησης της αξίας.

Το μέλλον ανήκει στον καθέναν μας και σε σύντομο χρονικό διάστημα πρέπει να στραφούμε, στην αναγέννηση των ανθρώπινων κοινοτήτων, στην άμεση δημοκρατία, και στην αποκλειστική εγκατάλειψη των εμπορικών αξιών. Το αντίδοτο θα ανακαλυφθεί, όταν οι πολίτες θα ανακαλύψουν ότι δεν είναι μόνο καταναλωτές και ότι η ζωή μπορεί να γίνει πιο όμορφη όταν απορρίπτεται ένας κόσμος στον οποίο τίποτε δεν έχει αξία αλλά όλα έχουν μια τιμή.

πηγή

Αντώνης Αθανασόπουλος: “Μαζική η συμμετοχή στην ΕΟΚΑ Β'

Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου σας δημιουργήθηκε σάλος στην Κύπρο όπου κάποιοι εκφράζονται υποτιμητικά για τους αγωνιστές της τι έχετε να απαντήσετε σε αυτό; 

Το βιβλίο στηρίχτηκε σε ιστορικές πηγές αξιόπιστες, μη αμφισβητήσιμες και σε ορισμένες από αποχαρακτηρισμό αρχειακού υλικού ξένων υπηρεσιών και υπουργείων. Ως εκ’ τούτου, το περιεχόμενο του βιβλίου είναι απολύτως αξιόπιστο και είναι αδικαιολόγητος ο δημιουργηθείς θόρυβος. 

Η δράση της ΕΟΚΑ Β’ δεν έχει προβληθεί ιστορικά καθόλου σε αντίθεση με την δράση της πρώτης ΕΟΚΑ το 1955 που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; 

Το γεγονός αυτό οφείλεται σε πολλούς ιστορικούς και κυρίως πολιτικούς λόγους: α) Η ίδρυση και η δράση της ΕΟΚΑ Β’ προσέκρουσε στα συμφέροντα ξένων δυνάμεων όπως επίσης και εγχώριων τα οποία προωθούσαν την λύση της φαλκιδευμένης δήθεν ανεξαρτησίας και όχι της ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα. β) Η προσωπικότητα του Γεωργίου Γρίβα και η ένοπλη αλλά και πολιτική του δράση κατά τα έτη 1971-74 απέδειξαν περίτρανα την ακηδεμόνευτη από εγχώριες και ξένες δυνάμεις ενωτική πολιτική του γεγονός το οποίο έφερε σε δεινή θέση τους πολιτικούς του αντιπάλους, οι οποίοι αποπειράθηκαν δια της λήθης να αποσιωπήσουν το έργο του. γ) Η χρησιμοποίηση ελάχιστων πυρήνων της ήδη διαλυθείσης ΕΟΚΑ Β’ κατά τον Ιούλιο του 1974 έδωσε την αφορμή στους συκοφάντες του Γεωργίου Γρίβα να αμφισβητήσουν την εθναρχική παρουσία και δράση του. Η αντίκρουση αυτών των συκοφαντιών απετέλεσε τον κεντρικό πυρήνα του εκδοθέντος βιβλίου και ήταν το κύριο προσωπικό μου κίνητρο, δηλαδή η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας και της ιστορικής μνήμης του  Γρίβα. 

Γιατί κατά την γνώμη σας η κυβέρνηση των Αθηνών δεν υποστήριξε την πολιτική του Γρίβα; 

Θεωρώ ότι ενώ αρχικά η τότε κυβέρνηση τήρησε μία ευμενή ουδετερότητα ως προς το εγχείρημα του Γρίβα αμέσως μετά την αποτυχία της πρώτης και μοναδικής απόπειρας ανατροπής του Μακαριακού καθεστώτος τον χειμώνα του 1972 μετεστράφη σε εχθρική δύναμη για τον Γρίβα. Η μεταστροφή αυτή οφειλόταν αποκλειστικά σε φορτική αμερικανική πίεση, γεγονός που αποδεικνύει τον αντιαποικιακού και βαθειά εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα του ενωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ Β’. 

Πως αποτιμάτε την παρουσία και την δράση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ Β’; 

Η μαζική συμμετοχή του ελληνικού-κυπριακού λαού στον δεύτερο ενωτικό αγώνα του Γρίβα, η ανιδιοτέλεια την οποία επέδειξε και οι θυσίες εν τέλει τις οποίες υπέστησαν καταδεικνύουν το εθνικό φρόνημα των αγωνιστών και την πίστη τους στα ιδανικά και τις αξίες του Ελληνισμού. 

Ποιο θεωρείται ότι είναι το μήνυμα της ΕΟΚΑ Β’ σήμερα; 

Είναι σαφές ότι η Κύπρος μας ως ακρότατο σημείο του Ελληνισμού αποτελεί και σήμερα κύριο στόχο επιβουλής από την Τουρκία. Σφοδρές και συντονισμένες πιέσεις ασκούνται τόσο από την Τουρκία όσο και από τον ξένο παράγοντα σε βάρος της. Ως εκ’ τούτου η ιστορική και πολιτική δικαίωση του Γεωργίου Γρίβα συνίσταται στο ότι η μοναδική λύση εθνικής επιβιώσεως της Μεγαλονήσου είναι ένωσή της με την μητέρα Ελλάδα. 

πηγή