O Gabriele D’Annunzio, (γεννήθηκε 12.3.1863, Πεσκάρα Ιταλία - πέθανε 01.03.1938, Gardone Riviera - Ιταλία), ήταν Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος, δραματουργός, συγγραφέας διηγημάτων, δημοσιογράφος, στρατιωτικός ήρωας και πολιτικός ηγέτης, στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Ο γιος, ενός πολιτικά εμφανούς και πλούσιου γαιοκτήμονα της Πεσκάρα, ο D’Annunzio εκπαιδεύτηκε στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης. Στα 16 του δημοσιεύτηκαν τα πρώτα του ποιήματα ‘Primo Vere’ [στις αρχές της Ανοιξης-1879].
Το ποίημα του ‘Canto novo' [New Song -1882?] είχε περισσότερη ατομικότητα, γεμάτο από πάθος και αισθησιασμό. Ακολουθούν το αυτοβιογραφικό ‘il piacere' [το παιδί της ευχαρίστησης] όπου εισάγει κατά πρώτον, το πάθος του γιά τους νιτσεικούς ήρωες.Το 1892 ακολουθεί ο Έισβολέας' [L’innocente]. Είναι ήδη διάσημος, όταν κυκλοφορεί το γνωστό του ‘ο θρίαμβος του Θανάτου’. Ο D’Annunzio συνέχισε την τεράστια λογοτεχνική παραγωγή μέχρι το Α’Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μεγάλο ποιητικό έργο του είναι η λυρική συλλογή Laudi del cielo del mare della Terra e degli EROI (1899 ?) Αλκυόνη (1904). Το τρίτο βιβλίο αυτής της σειράς ‘Αλκυόνη-1904’ γεμάτο από μυρωδιές, γεύσεις, ήχους και εμπειρίες του καλοκαιριού της Τοσκάνης, θεωρείται από πολλούς το μεγαλύτερο ποιητικό του έργο. Το 1894, σε συνεργασία με την ηθοποιό Ελεωνόρα Duse, στράφηκε στό γράψιμο έργων γι’αυτήν κυρίως με τραγωδίες. ’La Gioconda-1899′ και’ Francesca da Riminι-1901′. Διέκοψε τη σχέση και ακολούθησε το ερωτικό μυθιστόρημα, ’Il fuoco -1900′. Το 1904, La figlia di Iorio, ένα ισχυρό ποιητικό δράμα για τους φόβους και τίς προληψεις των χωρικών Αbruzzi. Ο εξωφρενικός τρόπος ζωής και τα χρέη του, τον ανάγκασαν να φύγει στη Γαλλία.
Επέστρεψε όμως με τον Α΄ Παγκόσμιο για να παροτρύνει τη πατρίδα του στον πόλεμο. Αναζητώντας ο ίδιος επικίνδυνες αποστολές, καταλήγει στην Πολεμική Αεροπορία, όπου έχασε και το ένα του μάτι. Λάτρης στις μεμονωμένες στρατιωτικές ενέργειες, έριξε χιλιάδες φυλλάδια προπαγάνδας, με τη πτήση του πάνω απ΄τη Βιέννη [1918] και έκανε φάρσα με τολμηρή επίθεση - έκπληξη με βάρκες στον Αυστριακό στόλο στον κόλπο του Buccari.
Το 1919 ο D’Annunzio και περίπου 300 υποστηρικτές του, σε πείσμα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, κατέλαβαν το λιμάνι της Δαλματίας του Fiume (Rijeka στη σημερινή Κροατία), που η Ιταλική κυβέρνηση και οι Σύμμαχοι είχαν προτείνει να ενσωματωθεί στο νέο Γιουγκοσλαβικό κράτος, αλλά που ο D’Annunzio πίστευε ότι δικαίως ανήκει στην Ιταλία. Με τη τολμηρή δράση του είχε κινήσει το ενδιαφέρον και το λιμάνι έγινε Ιταλικό το 1924. Στη συνέχεια ο D’ Annunzio έγινε ένας ένθερμος Φασίστας και ανταμείφθηκε από τον Μπενίτο Μουσολίνι με έναν τίτλο και μια εθνική έκδοση των έργων του, αλλά δεν άσκησε καμία περαιτέρω επιρροή στην ιταλική πολιτική.
Αποσύρθηκε στο Gardone Riviera στη Λομβαρδία και έγραψε μερικά απομνημονεύματα και εξομολογήσεις. Εχτισε ένα γήπεδο, πού εμφανίζεται ένα πλοίο μισό θαμμένο στη πλαγιά του λόφου. Μετά το θάνατό του, ένα μεγάλο μαυσωλείο κατασκευάστηκε εκεί και τοποθετήθηκαν τα λείψανα του. Η Gardone Riviera έγινε όχι μόνο μνημείο του, αλλά και ένα μνημείο για τόν Ιταλικό εθνικισμό και ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα της Ιταλίας.
Η πολύχρωμη καριέρα τού D’Annunzio, οι σκανδαλώδεις ερωτοδουλειές του, η τόλμη του στη διάρκεια του πολέμου, η ευγλωττία του και η πολιτική ηγεσία του σε δύο εθνικές κρίσεις, συνέβαλαν όλα στό να θεωρείται , μία από τις πιο εντυπωσιακές προσωπικότητες της εποχής του. Τα λογοτεχνικά έργα του χαρακτηρίζονται από τήν εγωκεντρική σκοπιά τους, το ομαλό και μελωδικό ύφος τους και τήν επιτακτική έμφαση τής ικανοποίησης των αισθήσεων, είτε μέσα από την αγάπη τών γυναικών, είτε της Φύσης. Ως ποιητής, ο Gabriele D’Annunzio, αντλούσε τή δημιουργική δύναμη του από την μεγάλη συναισθηματική ευαισθησία του.
