του Σταύρου Λιμποβίση
Την 4η Δεκεμβρίου του 2012 τελέστηκε στο Αγρίνιο παρουσία συγγενών και συναγωνιστών, η εξόδιος ακολουθία και ταφή του Σπύρου Σταθόπουλου, παλαίμαχου ακτιβιστή εθνικοσοσιαλιστή, κοινωνιολόγου και εγκληματολόγου, ιδρυτή της οργανώσεως «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας» - Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.», πανεπιστημιακού καθηγητή, διδάκτορα πολιτικών επιστημών του πανεπιστημίου της Νάπολης στην Ιταλία και μορφής του Ελληνικού αλλά και του Ευρωπαϊκού εθνικισμού.
Καταγόταν από ευκατάστατη μεσοαστική οικογένεια της Ακαρνανίας με σημαντική προσφορά σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, τα γράμματα, τις τέχνες και τον αθλητισμό, και στο Αγρίνιο η οικογένεια του έχει συνδέσει το όνομα της με την ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας «Παναιτωλικός Γυμναστικός Σύλλογος».
Ως μαθητής του εξαταξίου Γυμνασίου στο Αγρίνιο πρωτοστάτησε και συμμετείχε στις εκδηλώσεις και τις μαζικές διαδηλώσεις για το Κυπριακό ζήτημα και συμπαραστάθηκε στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα της αντάρτικης Ε.Ο.Κ.Α. υπό την ηγεσία του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα.
Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη το φθινόπωρο του 1958 και παρακολούθησε μαθήματα Ιταλικής γλώσσας, ενώ το ακαδημαϊκό έτος 1959 - 60 μετακόμισε στο Παλέρμο της Σικελίας, και γράφτηκε στη μαθηματική σχολή του πολυτεχνείου, όπου παρακολούθησε μαθήματα για τρία χρόνια.
Το φθινόπωρο του 1963 εγκατέλειψε τη μαθηματική σχολή του Παλέρμο και εγκαταστάθηκε στη Νάπολη της Καμπανίας στη Νότια Ιταλία, όπου σπούδασε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου και αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1968 ως πτυχιούχος του τμήματος πολιτικών επιστημών.
Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα, υπέβαλε διδακτορική διατριβή και το 1970 ανακηρύχθηκε διδάκτορας, στην έδρα των πολιτικών επιστημών της νομικής σχολής του πανεπιστημίου της Νάπολης.
Στην Ιταλία εξέδωσε και κυκλοφόρησε την εφημερίδα «Αναγέννησις». Το 1974 αμέσως μετά την απόλυση του από τον Ελληνικό Στρατό, δημοσίευσε εργασίες, μελέτες και άρθρα σε εφημερίδες, όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος», η «Ακρόπολις», ο «Ελληνικός Κόσμος», αλλά και Ιταλικές όπως στην «Secolo d' Italia».
Τον Οκτώβριο του 1976 μαζί με ομάδα φίλων και συναγωνιστών από τα χρόνια της Ιταλίας προχώρησε στην έκδοση του πολιτικού ιδεολογικού περιοδικού «Αντισοφιστικά - Νέα Ενιαία Δεξιά», το οποίο χρηματοδότησε εκποιώντας σημαντικό μέρος του μεριδίου του από την πατρική περιουσία.
Ήταν η πρώτη οργανωμένη μεταπολιτευτική προσπάθεια που απευθύνθηκε στον εθνικιστικό χώρο, ο οποίος προσπαθούσε να βρει τον πολιτικό του βηματισμό, μουδιασμένος από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα και τις ραδιουργίες του Καραμανλικού παρακράτους, που ήταν σε απόλυτη σύμπλευση και αρμονική συνεργασία με την αριστερά.
Υπήρξε στέλεχος του νεοφασιστικού «Movimento Sociale Italiano», αλλά και στο θρυλικό F.U.A.N., (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης), το τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας του κινήματος, έγινε το 1962 ο πρώτος μη Ιταλός που εκλέχθηκε με τους συνδυασμούς της στα Ιταλικά πανεπιστήμια.
Συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές της «Alleanza Nazionale», της οποίας υπήρξε στέλεχος, ήταν στενός συνεργάτης του Giorgio Almirante, αν και ιδεολογικά ανήκε στην εθνικοεπαναστατική τάση με την ομάδα της «Ordine Nuovo» του λεγόμενου «Μαύρου Γκράμσι» του διανοητή Pino Rauti.
Ο Σταθόπουλος εκλέχθηκε πρόεδρος του συνδέσμου της «LEGA - Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης, στις τάξεις του οποίου συντάχθηκαν περίπου 15.000 μέλη.
Πολλά από τα μέλη της ηγεσίας αλλά και απλά μέλη του Συνδέσμου που δήλωναν Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες οι λεγόμενοι Έλληνες «Μισίνι» στερήθηκαν - στη διάρκεια του Στρατιωτικού Καθεστώτος της 21ης Απριλίου στην Ελλάδα - της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήρια τους, καθώς και ταλαιπωρήθηκαν με προσαγωγές, ανακρίσεις, παρακολουθήσεις και απειλές της ασφάλειας μεταξύ τους ο ίδιος ο Σταθόπουλος, όλα αυτά με ευθύνη του Απριλιανού καθεστώτος.
Ο σύνδεσμος είχε εξαπλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και για το λόγο αυτό, στο Α' Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το 1968, μετετράπη σε «Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης».
Στο βιβλίο του Θεοδώρου Καραμπέτσου «Οι Αντιδραστικοί» υπάρχει αναφορά στον Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας (ΕΣΕΣΙ) ενώ το βιβλίο «Πού πήγαν κείνα τα παιδιά» του Αλέξανδρου Κουτούζου που αποτελεί το δεύτερο βήμα φωτίζει πολλές άγνωστες πτυχές του κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών που την εποχή εκείνη έδιναν την δική τους σκληρή μάχη στους πανεπιστημιακούς χώρους της γειτονικής Ιταλίας.
Ο Κουτούζος περιγράφει κυρίως την ιστορία της Εθνικοσοσιαλιστικής τάσης του ΕΣΕΣΙ η οποία υπήρξε αντικείμενο δίωξης και καταστολής από τις αρχές της «χούντας», αφού οι συναγωνιστές φοιτητές είχαν καταλάβει ότι η 21η Απριλίου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια «παρένθεση» του στρατού πριν την καταστροφική επαναφορά του σάπιου παλαιού πολιτικού κόσμου!
Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου είναι το παρακάτω:
«Λέγεται ότι μέσα στο 1969, δώδεκα χιλιάδες φοιτητές ήταν γραμμένοι στον ΕΣΕΣΙ, οργανωμένοι σε τριάντα τέσσερις τοπικές επιτροπές που αντιστοιχούσαν σε ισάριθμες Ιταλικές πόλεις.
Δύο πολιτικά ρεύματα αναμετρούνταν μεταξύ τους στο εσωτερικό του συνδέσμου με στόχο να ηγεμονεύσουν στον ιδεολογικό προσανατολισμό:
από τη μία ήταν το ρεύμα των Εθνικοσοσιαλιστών, με ηγετικό εκπρόσωπο τον Βεντούρη και από την άλλη το ρεύμα των Απριλιανών, των φοιτητών δηλαδή που επιδίωκαν στενή σχέση με την ελληνική χούντα.
Οι τελευταίοι απολάμβαναν την πολιτική και υλική στήριξη του ελληνικού καθεστώτος.
Δεν ήταν λίγες, μάλιστα, οι φορές που στρατιωτικά κλιμάκια της Χούντας παρευρέθηκαν σε συνέδρια του ΕΣΕΣΙ.
Σε ένα από αυτά, που έγινε στη Φεράρα τον Δεκέμβρη του 1969, ο Βεντούρης ενώπιον Ελληνικού και Ιταλικού ακροατηρίου αλλά και διπλωματικής αποστολής από την Ελλάδα θα εκφωνήσει τον παρακάτω λόγο.
Η νεοφασιστική εφημερίδα του MSI ονόματι Secolo θα τον αναδημοσιεύσει:
«Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές.
Αυτό ποτέ δεν το αποκρύψαμε γιατί μέσα στο θαύμα της γερμανικής επανάστασης του 1933 είδαμε τη δύναμη εκείνη που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα.
Είδαμε τη δύναμη που θα μας οδηγήσει σε μια νέα ευρωπαϊκή αναγέννηση.
Είδαμε τη φυγή από τον εφιαλτικό βιομηχανικό μαζάνθρωπο σε έναν νέο τύπου ανθρώπου, τον άνθρωπο της φιλοσοφίας και του πολέμου, τον άνθρωπο της γης και του αίματος, τον αγνό, αφελή και βίαιο άνθρωπο του μύθου και των ενστίκτων».
Η διαφωνία ήταν πλέον δεδομένη με τις πολιτικές επιλογές των Απριλιανών οι οποίοι έδειχναν σημάδια απέραντης καλοσύνης απέναντι στους κύριους καταστροφείς του τόπου ...
«Εκδρομή στην Αθήνα» ονομάστηκε η ιστορική άφιξη 52 νεοφασιστών μια πρωτοβουλία μερίδας των ανωτέρων στελεχών της 21ης Απριλίου, που ήθελαν την «φασιστικοποίηση» του εγχειρήματος σχέδιο στο οποίο αντέδρασε σφόδρα η ηγετική τριανδρία του καθεστώτος.
Για να καλυφτεί η πραγματική σκοπιμότητα του ταξιδιού, η «εκδρομή» παρουσιάστηκε ως εορταστική προσφορά του καθεστώτος προς τους φοιτητές της Ιταλίας. Την οργάνωση είχε αναλάβει ο Pino Rauti.
Γνωστός δημοσιογράφος δημοκρατικών απόψεων με πόνο ψυχής ... αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Θυμάμαι ότι μόλις έφτασαν στην Ηγουμενίτσα από το Μπρίντιζι οι νεοφασίστες άνοιξαν αμέσως τις σημαίες τους με τα Φασιστικά σήματα και τις Σβάστικες και επιβιβάστηκαν σε δύο πούλμαν».
Η πρωτοβουλία αυτή δεν κατέληξε κάπου λόγω αντίδρασης των ΗΠΑ που καθοδηγούσαν έμμεσα την ηγεσία του καθεστώτος και δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση η δικτατορία να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό και ίσως επικίνδυνο για τα συμφέροντα τους, πλην μιας μελλοντικής αφετηρίας για τη αναζωογόνηση της εξουσιαστικής κλίκας που διαφεντεύει μέχρι και σήμερα τον τόπο.
Ο ίδιος ο Σταθόπουλος σε μια συνέντευξη του αναφέρει:
«Την 21η Απριλίου την πιστέψαμε (…) σαν μια πραγματική εθνικιστική Επανάσταση, που πυροδότησε την επαναστατικότητα μας και γιγάντωσε τον εθνικιστικό μας αγώνα, με αποτέλεσμα την συγκρότηση του ΕΣΕΣΙ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρξε κάποια στήριξη στον αγώνα μας από Ελλάδα.
Αντίθετα μάλιστα, με την γιγάντωση του κινήματος μας, αντιμετωπίσαμε βρώμικο και ανοιχτό πόλεμο από την πρεσβεία μας και τα προξενεία!».
Μεγάλης κυκλοφορίας ευρωπαϊκά περιοδικά της εποχής, μεταξύ τους τα «Espresso», «Panorama», «Europeo» αλλά και το Μαρξιστικό «Manifesto», συμπεριλαμβάνουν τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, ώστε η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda να γράφει και να προτείνει να γίνει η Ελλάδα η «Κούβα» του Εθνικισμού.
Ο Σταθόπουλος κατηγορήθηκε μαζί με άλλα εκατό περίπου στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. για τη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας στο Μιλάνο, μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση, στην οποία υπήρξαν ογδόντα νεκροί και έκτοτε παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη, ότι ενήργησε δήθεν στα πλαίσιο ενός «...σχεδίου αποσταθεροποιήσεως της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας».
Με τη δημιουργία και τη δράση του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. και χάρη στους δεσμούς που είχε αναπτύξει με το νεοφασιστικό M.S.I. κατάφερε να δημιουργήσει στην Ιταλία μια φιλελληνική πολιτική παράταξη, τόσο με το M.S.I. όσο και με τις μετέπειτα ριζοσπαστικές διασπάσεις του, με θέσεις σχεδόν ταυτόσημες με τις ελληνικές.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την εποχή της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, δεκάδες μέλη της εθνικιστικής εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης Ordine Nuovo, ζήτησαν να καταταγούν ως εθελοντές στον Ελληνικό Στρατό για να πολεμήσουν στο μέτωπο της Κύπρου ή όπου υπήρχε ανάλογη ανάγκη.
Η «Αυριανή» αφιέρωσε ολόκληρη σελίδα και πολύ κολακευτικά λόγια για τους πρωταγωνιστές του φοιτητικού Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. εντυπωσιασμένοι από την ριζοσπαστική σκέψη και δράση των εθνικοεπαναστατών.
Το 1968 στη Νάπολη, κατά την διάρκεια του πρώτου πανευρωπαϊκού συνεδρίου του συνδέσμου, ο Σπύρος Σταθόπουλος έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας και νοσηλεύτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο.
Τον Ιανουάριο του 1976 ο Σύλλογος Ελλήνων Σπουδαστών Νάπολης, πραγματοποίησε πολυήμερη Γενική Συνέλευση, τη «Γενική Συνέλευση Αποχουντοποίησης» όπως ονομάστηκε, η οποία προχώρησε στη δημοσιοποίηση των ονομάτων των «νεοφασιστών» και τη διαγραφή τους από τα μητρώα του, μεταξύ τους και ο Σπύρος Σταθόπουλος.
Το 1975 ίδρυσε μαζί με συναγωνιστές τον Πατριωτικό Σύνδεσμο Αθηνών «Ιωάννης Καποδίστριας», ενώ το 1977 συντάχθηκε με το κόμμα «Εθνική Παράταξις» και ήταν ένας από τους οργανωτές του στο Αγρίνιο.
Στην κίνηση της νεολαίας του κόμματος ακολούθησε την ομάδα του Θόδωρου Περρωτή και αποχώρησε από την Εθνική Παράταξη, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με την ομάδα «Κίνημα» και πήρε μέρος στην ίδρυση του ΕΝ.Ε.Κ., καθώς και μετέπειτα διαφόρων εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών χωρίς ποτέ να φοβηθεί να διαφωνήσει με τις λάθος επιλογές προσώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.
Μετά τη συνταξιοδότηση του ο Σταθόπουλος έζησε για αρκετά χρόνια στην Αθήνα και συνέχισε να προσφέρει το σύνολο των πνευματικών και σωματικών του δυνάμεων στην υπόθεση του Εθνικισμού.
Συνεργαζόταν με τις εκδόσεις «Λόγχη» δημοσιεύοντας πολιτικά και ιδεολογικά άρθρα στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» καθώς και με το διαδικτυακό ραδιόφωνο της εφημερίδας, τότε «Axis Radio».
Παράλληλα συμμετείχε σε εκδηλώσεις των εκδόσεων, με ομιλίες και παρουσιάσεις βιβλίων, όπως για τον Μάρτυρα Μίκη Μάντακα και τον Ιταλό φιλόσοφο Ιούλιο Έβολα.
Για τον Μίκη Μάντακα έγραψε το ’87:
«Δώδεκα χρόνια από τον αγωνιστικά και θυσιαστικά ζηλεμένο θάνατο του Παλληκαριού.
Δώδεκα χρόνια κι είναι χθες για μας τους συναγωνιστές και φίλους του.
Χθες και πλάι μας, όπως συχνά - πυκνά συνέβαινε τα χρόνια κείνα τα μαχητικά.
Όπως μπορούσε να ‘ταν οποιοσδήποτε από μας, αφού συχνά - πυκνά και παντού, τότε, στη φλεγόμενη Ιταλία, από την κτηνωδία κι άγρια για αίμα δίψα των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", των "Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων", των "ΑλβανοΜαοικών" και των … δικών μας" αντιστασιακών" στη Νάπολη, στη Ρώμη, στη Μοντένα, στην Πίζα και παντού.
Περνώντας από φωτιά και σίδερο γεμίζαμε, παιδιά της ελληνικής "LEGAS", (Φοιτητικών Εθνικιστικών Συνδέσμων) νοσοκομεία, κλούβες και φυλακές, προσφέροντας έτσι την συμμετοχή και τον φόρο αίματος στην Ιδέα και στον Αγώνα του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού».
Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 2012, αργά το απόγευμα, περπατώντας στους
δρόμους της γενέθλιας πόλης, από ανακοπή καρδιάς που προήλθε από οξύ έμφραγμα
του μυοκαρδίου.
A noi!
