«Το χάος είναι πιο ευνοϊκό στο γίγνεσθαι παρά στην
τάξη. Η παραίτηση είναι ο εχθρός κάθε κινήματος. Σώζοντας την πατρίδα από το
χάος κλείσαμε την πόρτα στο γίγνεσθαι και ανοίξαμε τον δρόμο προς την παραίτηση»
Ernst von Salomon
Μετάφραση: Κωνσταντίνος
Μποβιάτσος
Το παρακάτω απόσπασμα, είναι από το βιβλίο του Ernst
von Salomon με τίτλο "Der
Fragebogen" (Το ερωτηματολόγιο).
Ήταν ένας τίτλος προερχόμενος από τις 131 ερωτήσεις που
αναπτύχθηκαν και συλλέχθηκαν με αυτό το όνομα από τις Συμμαχικές αρχές κατοχής
το 1945 στην Γερμανία.
Ο στόχος τους ήταν η σύνταξη μιας «ακτινογραφίας του
Εθνικοσοσιαλισμού» κατόπιν θα εφαρμοζόταν στον Γερμανικό λαό, ένα είδος μαζικής
εξέτασης - ανάκρισης στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» ...
Η ιδέα να χρησιμοποιήσει αυτή την αφήγηση για να πει τη δική του ιστορία και να καταγγείλει την ανόητη μυωπία των νικητών, για να εκθέσει τις αδικίες και την κακομεταχείριση που επιβλήθηκαν στους Γερμανούς, ήταν έξυπνη και αντίθετη προς το ρεύμα, ερχόμενη σε ρήξη με κάθε συμβατική σοφία.
Ενισχυμένη από ένα κατηγορητήριο που δεν λυπόταν τους Αμερικανούς και τους Συμμάχους τους αλλά και ταυτόχρονα επέκρινε σφόδρα τον Εθνικοσοσιαλισμό στα διάφορα λάθη και τις συμπεριφορές του.
Όλα αυτά θα έκαναν το "Der Fragebogen" το
πρώτο πραγματικά αμφιλεγόμενο βιβλίο της μεταπολεμικής Γερμανίας και
μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες.
Ernst Salomon "Der Fragebogen", απόσπασμα του έργου:
Έτσι καθίσαμε στη μεγάλη πολυτελή αίθουσα: η γυναίκα μου η Ille σε ζωηρή συζήτηση με την Eva Braun - την οποία ακόμα δεν γνώριζα ότι ήταν αυτή - και ο Wolf που ήταν με τη σύζυγο του καθηγητή, η οποία φαινόταν εξαιρετικά χαρούμενη και αστειευόταν ζωηρά με τον Wölfchen, ο οποίος με την σειρά του γελούσε τόσο χαρούμενα, που ανησυχούσα σοβαρά για τις προθέσεις του.
Εγώ κοίταξα γύρω μου στην αίθουσα και ο καθηγητής συγκινήθηκε βαθιά όταν εξέφρασα τον θαυμασμό μου για το καλλιτεχνικό του γούστο και τα ακριβά έργα τέχνης.
Η γλώσσα του βαραίνει λίγο και μου λέει, ότι ακόμα δεν ήξερε ποιος ήμουν, αλλά εμένα με συγκρατεί κάτι όταν θέλω να του το πω.
Το θεώρησε
εντελώς περιττό. Αυτός από την άλλη, κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν ο συμπαθητικός
και όλοι οι συμπαθητικοί άνθρωποι μπορούσαν πάντα να τον επισκέπτονται.
Έπειτα πήγε κάτω στο υπόγειο και οι δύο κυρίες του σπιτιού, που ήθελαν να προμηθευτούν «ταξιδιωτικά εφόδια» για τον Wölfchen που θα έφευγε, έτρεξαν μαζί του. Επιτέλους η Ille μας είπε ότι η κυρία αυτή ήταν η Eva Braun.
Ο Wölfchen δήλωσε απλώς: «Ενώ έχουμε στο σπίτι μας μόνο μια μικρή λευκή κατσίκα εδώ βλέπω πολυτέλεια ...».
Αποφάσισα να την κοιτάξω πολύ προσεκτικά. Αλλά δεν βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία, επειδή είχε έρθει η ώρα να φύγει ο Wölfchen.
Οι κυρίες του έδωσαν ένα γιγάντιο καλάθι, από το οποίο προεξείχαν κεφαλές μπουκαλιών και το οποίο, αφού το εξέτασα πιο προσεκτικά, περιείχε πράγματα που χάρηκα που είδα στα χέρια του Wölfchen: ψωμάκια με ζαμπόν, στήθη χήνας και πουτίγκα από συκώτι χήνας.
Δέχτηκε το δώρο με ανησυχία στη σκέψη ότι ίσως το καλάθι δεν θα χωρούσε στη στενή καμπίνα του μαχητικού αεροπλάνου του.
Ευχαρίστησε ευγενικά και είπε: «Το βράδυ, στις σκηνές μας, ακούμε ακόμα το Lili Marlen και μετά δεν υπάρχει πια ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλά οι άντρες δεν μπορούν να κοιμηθούν αμέσως, και πρέπει να τους πω κάτι.
Απόψε θα ανοίξω το καλάθι και θα πω: Δεν ήξερα ότι κάποιος θα
μπορούσε να νιώθει τόσο άνετα και πλούσια στο σπίτι των αξιωματούχων!»
Μια παρατήρηση που προκάλεσε γενική ευθυμία αλλά και
προβληματισμό ...
Το αυτοκίνητο του καθηγητή μας πήγε στο Schleissheim και μετά πήγε εμένα και την Ille στο ξενοδοχείο.
Λόγω της παρουσίας φυσικά του οδηγού, δεν μπορέσαμε να επιδοθούμε αμέσως στη συνήθεια μας να κάνουμε διάφορα σχόλια, αλλά μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, η Ille δεν άντεξε άλλο και άρχισε να μιλά.
Αναγκάστηκα να τη διακόψω αρκετές φορές, ρωτώντας την επίμονα αν έλεγε ανοησίες, αλλά εκείνη έλεγε: «Όχι, όχι», είπε, «είδες το ντύσιμο της; Εκλεπτυσμένο! Λίγο υπερβολικά περίτεχνο στην κορυφή, αλλά κατά τα άλλα, εξαιρετικά απλό στο σχεδιασμό!
Ύφασμα κορυφαίας ποιότητας και μόνο ένα κόσμημα, αλλά και αυτό ... ακριβό! Είδες το βραχιόλι;
Τέλος πάντων, τώρα ξέρω τι να πω αν κάποιος με προσβάλει ξανά στο τραμ εξαιτίας των κόκκινων χειλιών μου!
Τότε θα του πω: Εσύ, εσύ πρόσεχε! Ο Φύρερ μου το λατρεύει αυτό το χρώμα!».
