Ανακοίνωση στήριξης των 28 συλληφθέντων Εθνικιστών που διώκονται από το κράτος (Ιερός Λόχος)

 

Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργεί με απόλυτη ανεξαρτησία, βάσει αποδείξεων και όχι προκαταλήψεων ή ιδεολογικών ταυτοτήτων. 

Η στοχοποίηση πολιτών μέσα από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τα Εθνικιστικά τους αισθήματα ή για την ιδεολογική τους τοποθέτηση —χωρίς τεκμηριωμένες ενδείξεις τέλεσης παράνομων πράξεων— συνιστά επικίνδυνη παρέκκλιση από τη δημοκρατική ομαλότητα.

Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία έχει γίνει μάρτυρας κραυγαλέων περιπτώσεων όπου πρόσωπα με δημόσια ή έμμεση πολιτική σύνδεση με κόμματα εξουσίας, εμπλέκονται σε σοβαρές και αποδεδειγμένες εγκληματικές πράξεις, χωρίς να τους αποδοθεί πολιτική ταυτότητα από τα μέσα ενημέρωσης.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του Δημήτρη Λιγνάδη, πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ο οποίος καταδικάστηκε για βιασμό ανηλίκων. Παρά τη γνωστή δημόσια στήριξή του από κυβερνητικούς παράγοντες και τη διορισμένη θέση του από την τότε ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, τα τηλεοπτικά μέσα ουδέποτε τον αποκάλεσαν “άνθρωπο της Νέας Δημοκρατίας”.

Αντίστοιχα, στην περίπτωση του ιερέα Αντώνιου Μυστακίδη (πατρός Αντωνίου, γνωστού από την "Κιβωτό του Κόσμου"), ο οποίος ελέγχεται για υποθέσεις κακοποίησης και οικονομικών ατασθαλιών, οι επαφές του με πολιτικά πρόσωπα και φωτογραφίες του με ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης παραμένουν στο απυρόβλητο της δημόσιας κριτικής.

Ας θυμηθούμε επίσης τον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Νίκο Γεωργιάδη, ο οποίος καταδικάστηκε για υπόθεση παιδεραστίας στη Μολδαβία, χωρίς ποτέ να δοθεί έμφαση στη σχέση του με το κόμμα, ούτε να συνοδεύεται το όνομά του από πολιτική ταυτότητα στα πρωτοσέλιδα.

Και βεβαίως, δεν μπορεί να παραληφθεί η υπόθεση Τεμπονέρα, όπου ένας καθηγητής δολοφονήθηκε από πολιτικό στέλεχος της τότε νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να υπάρξει ποτέ ευρύτερη ιδεολογική στοχοποίηση του συνόλου του πολιτικού χώρου από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. 

Η συλλογική ευθύνη δεν αποδόθηκε τότε, ούτε επιχειρήθηκε ιδεολογική δίκη του συνόλου της Δεξιάς.

Αναρωτιόμαστε λοιπόν: γιατί σε αυτές τις υποθέσεις δεν αποδόθηκε πολιτική ιδιότητα στους δράστες, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, απλοί πολίτες ή πρόσωπα με Εθνικιστικές ιδέες δικάζονται πρώτα στον δημόσιο λόγο λόγω φρονήματος και μετά —ίσως— με βάση τις πράξεις τους;

Η πολιτική ή ιδεολογική ταυτότητα δεν μπορεί να υποκαθιστά τις αποδείξεις. Ο Εθνικισμός δεν είναι ποινικό αδίκημα.

Η ισονομία, η δίκαιη μεταχείριση και η προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι απαραίτητα στοιχεία για να διαφυλαχθεί η αξιοπιστία των θεσμών. Η δημοκρατία δεν απειλείται από ιδέες, απειλείται όταν παύει να εφαρμόζεται ίσα προς όλους!

Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος