Ο Gabrielle Adinolfi για τους Γάλλους εθελοντές της 33ης Μεραρχίας Γρεναδιέρων SS «Καρλομάγνος»

 

Στο Βερολίνο, οι Γάλλοι, πλέον ελάχιστοι, αντιστάθηκαν μέχρι αργά το πρωί της 2ας Μαΐου, για να έχουν την ικανοποίηση να χαλάσουν τον εορτασμό της 1ης Μαΐου του Στάλιν. 

Δεν έχω γνωρίσει προσωπικά ποτέ κανέναν από αυτούς τους γενναίους άνδρες που γλίτωσαν τον θάνατο. Αυτοί που γνώριζα και στους οποίους σύχναζα, είχαν αιχμαλωτιστεί νωρίτερα, στην Πομερανία ή τη Γαλικία. 

Πάντα αρνούνταν να αποκαλούνται ήρωες. «Ήρωες», έλεγαν, «είναι άλλοι, που έχουν πέσει». Δεν τους έχω ακούσει ποτέ να μιλάνε για το παρελθόν, αλλά για το μέλλον. 

Πολύ νεότεροι από τους νέους. Μια από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις μου ήταν που κατάφερα, κατόπιν αιτήματος τους, να τους φέρω σε επαφή με βετεράνους της Πολιτείας του Σαλό. 

Όταν συνάντησα τον Gian Maria Guasti, έναν μικρόσωμο άντρα που είχε κερδίσει ακόμη και έναν Γερμανικό Σιδερένιο Σταυρό, γίναμε τόσο φίλοι που προχωρήσαμε στην αδελφοποίηση τους με την UNCRSI (Εθνική Ένωση Μαχητών της RSI), στην οποία μου έδωσαν την τιμή να είμαι ο «νονός» τους. 

Η ομιλία που εκφώνησε ο Υπολοχαγός Pignard-Berthet,  στο τέλος αυτής της τελετής, πρέπει να μείνει αξέχαστη: 

«Χάσαμε μια μάχη, να έχετε πίστη στον εαυτό σας και στο μέλλον, μην προδώσετε ποτέ το ιδανικό της Ευρώπης, βρίσκοντας καταφύγιο σε μικρούς διχαστικούς εθνικισμούς».

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου