Γράφει ο Οργίλος
Ενώ η πορεία της χώρας προχωράει προ μια νέα μορφή απόλυτης «σταθερότητας» της κεντρικής εξουσίας της Νέας Δημοκρατίας, μετά από χαμένες ευκαιρίες προς ριζοσπαστικές λύσεις τόσο από την πλέον ζητωπατριωτική «άκρα δεξιά» όσο και από την πλέον αντεθνική «άκρα αριστερά», ερχόμαστε ενώπιον ενός φαντάσματος του παρελθόντος. Αυτό το φάντασμα δεν είναι άλλο από την «Χρυσή Αυγή»!
Η «Χρυσή Αυγή», ως εναλλακτικό «εθνικιστικό έντυπο», ομολογουμένως οδήγησε σε αρκετές ζυμώσεις εντός και εκτός του κύκλου της, όμως με μια προβληματική «ορθόδοξη γραμμή» την οποία συνεχίζουν επίδοξοι μιμητές της, όπως και άλλα περιοδικά (με πιο σημαντικό το «Αντίδοτο» που δυστυχώς οι δικές του ζυμώσεις προς μια μη «ορθόδοξη» ερμηνεία δεν βρήκε την ανταπόκριση που έπρεπε και θα αναλύσουμε το γιατί παρακάτω). Όμως σαν οργάνωση καλλιέργησε μια τάση προς την αρχηγομανία και την έλλειψη πρωτοβουλίας προς τα «μέλη» της, που αργότερα οδήγησε στην εκτροφή μιας γενιάς επιδειξιομανών «υπο-τραμπούκων», ένα πλήθος άχρηστων «ακολούθων» και εν τέλει μιας αυτοκαταστροφικής μανίας εντός της.
Και εδώ, για να μην παρεξηγηθώ, θα διευκρινίσω ότι ο ακτιβισμός είναι κάτι που εφαρμόζουν όλοι οι «ριζοσπάστες», αλλά ο ακτιβισμός δεν αφορά μια χυδαία και άσκοπη βία, εκτός και αν είναι αναγκαία, αλλά ΚΥΡΙΩΣ μια δραστηριοποίηση προς διάδοση της όποιας ιδέας και δημιουργίας κινηματικών δομών για την γόνιμη σύνδεση με το κοινωνικό σύνολο. Αυτό δεν έγινε ποτέ ώριμα και απλά υπήρξε «δίκαιη αγανάκτηση» προς «ξένους» και «αντίθετους ιδεολογικά», που μια χαρά διαχειρίστηκαν οι όποιες «υπηρεσίες» (είτε μόνες τους είτε μέσω κινητοποίησης των κρατικοδίαιτων antifa που ανενδοίαστα είδαμε να βολεύονται επί ΣΥΡΙΖΑ, και να καταγγέλλονται λόγω αυτής της συμπεριφοράς από «συντρόφους» τους, οι οποίοι βέβαια από την άλλη κρατάνε το πεθαμένο κορμί της «αναρχίας» ζεστό, μαγαρίζοντας το νεκροφιλικά).
Χαμένες ευκαιρίες; Οι πλατείες (από τον Άγιο Παντελεήμονα μέχρι τους Αγανακτισμένους) και τα παλλαϊκά Συλλαλητήρια για το ιερό όνομα της Μακεδονίας – χρήσιμη παρακαταθήκη του εκκεντρικού και εθνικού ριζοσπάστη στοχαστή Ίωνα Δραγούμη. Πώς να μην ήταν άλλωστε αφού κατέληξαν απλά και μόνο σε πρόσκαιρες φιέστες «ξεσπάσματος» για «ιδεολόγους» ; Οι οποίοι κάθε τρεις και λίγο λένε «τι φταίει ;».
Περίεργα «μαγαζάκια» άνοιξαν, με χρυσαυγίτικη νοοτροπία, από πρώην κομματικά παραφερνάλια ή παρατρεχάμενους που έδωσαν νέες ακροδεξιές και διασπαστικές τάσεις, «καίγοντας» εγκεφαλικά νέους και νέες χωρίς λόγο και προβάλλοντας την περιθωριακότητα και μια σάπια έννοια «κινηματικότητας», τον αμόρφωτο ζητωπατριώτη που μπορεί να ξέρει δυο αράδες…. από το Mein Kampf. Με μόνο λίγους, να κρατάνε μια αξιοπρεπή στάση, είτε ατομικά είτε συλλογικά, σαν ομάδες χωρίς χυδαιότητες και κολλήματα με το παρελθόν.
Το ευχάριστο διάλειμμα της «Αυτονομίας», των «Νοσταλγών του Μέλλοντος», για να θυμηθούμε και έναν τίτλο βιβλίου που κρατάμε ακόμη με συγκίνηση στα χέρια μας όσοι έχουμε ακόμη Μνήμη, δυστυχώς δεν μπόρεσε να αποδώσει όσο έπρεπε και οι ζυμώσεις που έγιναν δεν οδήγησαν σε μια αξιοπρεπή γραμμή σύνδεσης με την παράδοση της «αιρετικής» γραμμής του «Αντιδότου» αλλά και πολλών προϋπάρχουσων τάσεων ήδη από τον Ευρωπαϊκό Μεσοπόλεμο και την Ελληνική Πολιτική Παράδοση, καθώς οι περισσότεροι εν τέλει δεν πίστεψαν στην έννοια της προσωπικής πρωτοβουλίας και αυτοοργάνωσης.
Που θέλω να καταλήξω; «χάθηκε», και για τους «fa» και τους «antifa», ένα ολόκληρο κίνημα αντιπαλαιοκομματικής και αντικαπιταλιστικής μορφής που ήθελε κάπου να πιαστεί από το 2010 και μετά και ναι δεν ήταν μόνο λόγω «παράνομης μετανάστευσης ξένων» ούτε λόγω «οικονομικής κρίσης», αλλά λόγω βαθύτατης αποτελμάτωσης ενός ολόκληρου μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Στην τελική το εθνικό στοιχείο «δένει» μια χαρά με το κοινωνικό και η «αναρχική» μας φύση εξάλλου ως Ελλήνων, πάντα θα συνδέεται με μια μορφή αυτό-οργανωμένης αντίστασης, χωρίς να γινόμαστε δηλαδή «παρτακιστές». Αυτή δυστυχώς η τάση διοχετεύτηκε πρόσφατα και στους «οπαδικούς» συλλόγους των όποιων ομάδων, ιδιοκτησίες των μεγαλοεκατομμυριούχων και κεφαλαιούχων υποστηρικτών του καθεστώτος, με αποτέλεσμα να αλληλοσφάζονται νέα παιδιά για την κάθε Α.Ε. με αθλητικό πρόσημο.
Η απόφαση της δίκης λοιπόν θα είναι ένα σημείο καμπής για να επαναξιολογήσουμε το «τι είμαστε» και «τι θέλουμε να κάνουμε», ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων. Είναι καιρός για νέες ζυμώσεις και νέες τάσεις μακριά από αυτιστικές «ορθόδοξες» ιδεοληψίες και επιφανειακές «δράσεις για την δράση». Βέβαια το αν θα γίνει αυτό «συλλογικά» δεν έχει και τόση σημασία, καθώς οι πολιτικοί «χώροι» δεν είναι σταθερές μεταφυσικές ουσίες αλλά σύνολα ατόμων και έτσι μεταβάλλεται συνεχώς η σύστασή τους. Όσοι θέλουν να μείνουν στο «κινηματικό παρελθόν» ας μείνουν, πολλοί άλλοι όμως δεν θέλουνε. Υπάρχουν έτσι πολλοί «χώροι» για όλους μας, χωρίς κακία και μνησικακία, εξάλλου η κριτική γίνεται για να προχωράμε όχι για κόντρες. Ειρήνη υμίν αδελφοί/ες !
«Εναντίον Όλων» – Κι αυτή την φορά και εναντίον του «κακού» εαυτού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου