Μέσα βαθιά στης Σκιρίτιδας τὰ δάση
ὅπου πηγάζει ὁ Εὐρώτας ποταμός
στης θεάς Δήμητρας τὰ ἱερά τὰ ἄλση
καρποφορεῖ μὲ στάχυα ὁ ἀγρὸς
Νέοι μὲ φλεγόμενες καρδιές γεννιοῦνται
ἀπ'τα σπλάχνα τῆς πόλης Οιόν
Ὑπό τὸν μεγαλειώδη ἦχο
ρυθμικῶν πολεμικῶν μελωδιῶν
ιχνηλάτες, πρόσκοποι, νυκτερινοί φρουροί
οἱ τρομεροί καὶ ἀκάματοι Σκιρῖτες
φωλιάζει στὴ καρδιὰ τους ἡ ἀπόλυτη ἀρετή
ἦσαν αὐτοὶ ποὺ τελευταῖοι ἀναχωροῦσαν
ὁ ὕμνος τοῦ θεοῦ Ἀπόλλωνα ἀντηχοῦσε
σπέρνουν τὸν τρόμο στὸν αἰώνιο ἐχθρό
Στοῦ Ξέρξη τὴ βασιλικὴ σκηνή εἰσέρχονται σὰν φάσματα
Κάτω ἀπ’τὴν φλόγα τῶν κεριῶν τοῦ Ὠρομάσδη ἀκολουθοῦν χαλάσματα
Με πρόσωπα κατάμαυρα βαμμένα οἱ σκοτεινοί ἐπίλεκτοι πολεμιστές
τὸν Ὑπεράνθη αἰφνιδιάζουν
Πλάσματα τοῦ λυκόφωτος σιωπηλοί καὶ ἀθόρυβοι σὰν σκιές
τὸν στρατηγό Ἁβροκόμη κατασφάζουν
Εἰς τὸ εὐώνυμον κέρας πάντοτε μαχόμενοι
μὲ τ'ἄσπρο γεράκι στὴ μαῦρη ἀσπίδα
Ἀπ'τὴν ἰδέα τῆς ὕψιστης φυλῆς ὁρμώμενοι
φωτίζει τὸ ὅραμα μία χρυσή ἡλιαχτίδα
Κι'ἂν ὅλα γύρω σκοτεινιάσουν
καὶ μέσ'στα συντρίμμια ἔχουν χαθεῖ .. τότε τι νόημα ἔχει ἡ ζωῆ;
Με ἡρωική αὐταπάρνηση φωνάζουν..
αἷμα καὶ γῆ! αἷμα καὶ γῆ!
Τί κι'ἂν ὅλοι γίνουν ἄπιστοι
καὶ κάθε ἐλπίδα ἔχει σβηστεί
καὶ στὴν καρδιά τους καρφωθεί
τοῦ ἐρέβους τὸ βέλος;
Μὲ ἐμμονὴ στό καθῆκον ἡ μόρα τῶν Σκιριτῶν
πιστή μέχρι τὸ τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου