ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ
Για τις συλλήψεις των Αυτόνομων Θεσσαλονίκης (https://macedoniannationalists.com/)
Δεν πιστέψαμε ποτέ ότι ζούμε σε μια δίκαιη κοινωνία. Ούτε ζητήσαμε ποτέ να έχουμε την αντιμετώπιση που έχουν τα ΚΝΑΤ ή οι ANTIFA, οι οποίοι αποτελούν το αριστερό και το δεξί χέρι του συστήματος, δημιουργημένοι για να βάζουν τρικλοποδιές σε εμάς και να στηρίζουν εκείνους.
Ποιοι είμαστε εμείς; Είμαστε αυτοί που αρνήθηκαν να παίξουν το παιχνίδι τους. Αυτοί που αρνήθηκαν, μετά από μια συνειδητή ιδεολογική επανάσταση, να σταθούν στην «δημοκρατική» τους ευθεία, διαλέγοντας «αριστερό» ή «δεξιό» στρατόπεδο — σε ένα θέατρο όπου ο επιούσιος σεναριογράφος και σκηνοθέτης χαμογελάει, βλέποντας τους ηθοποιούς που επέλεξε να παίζουν το καλογραμμένο του έργο.
Αυτοί οι ηθοποιοί, για να μην κάνει κοιλιά το έργο, μπορούν να σπάνε βιτρίνες, κεφάλια, δρόμους, να βάζουν φωτιές, να στηρίζουν τη δημοκρατία με κάθε τρόπο και μέσο — και να μη κουνιέται φύλλο. Εμείς απαγορεύεται να υπάρχουμε. Το γνωρίζουμε. Μας φοβάστε.
Μας φοβάστε γιατί ο εθνικός κοινωνισμός δεν είναι στείρος· έχει πολιτικό πρόταγμα, στόχο και λύση στο πρόβλημα. Εμείς δεν θέλουμε happy end· εμείς θα τελειώσουμε την παράσταση και θα γυρίσουμε το αποχαυνωμένο κοινό στην πραγματικότητα.
Αλλά αυτά είναι ιδεολογικά. Ας περάσουμε στα των ημερών. Για να είμαστε ξεκάθαροι: η σύλληψη των συναγωνιστών δεν είναι σε καμία περίπτωση ποινική· είναι μόνο ιδεολογική! Το πρόβλημα δεν είναι κάποιες αντιφά μπλούζες που σκίστηκαν, κάποια iPhone που έσπασαν και μία-δύο μύτες «σκληρών» αντιφασιστών που μάτωσαν…
Γιατί αν αυτά ήταν το πρόβλημα, η αριστερά και η δεξιά — που αμφότερες έχουν ποινικό μητρώο (Τεμπονέρας, Marfin, Φουντούλης-Καπελώνης κ.ά.) — θα έπρεπε να έχουν κηρυχθεί εγκληματικές οργανώσεις χρόνια πριν.
Το πρόβλημά τους είναι ότι ο Αυτόνομος Πυρήνας Θεσσαλονίκης (Defend Salonica), όντας νέα παιδιά, με πάθος και ορμή, ριζοσπαστικοποιήθηκαν και γύρισαν την Ιδεολογία στο φυσικό της περιβάλλον: στην κοινωνία! Στα σχολεία, στους δρόμους, στο σήμερα.
Όσοι δεν είμαστε σωματικά δίπλα τους στα κάτεργα της δημοκρατίας, είμαστε πνευματικά δίπλα τους και φωνάζουμε: ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ & ΛΕΥΤΕΡΙΑ στα αδέλφια μας!
Ανακοίνωση στήριξης των 28 συλληφθέντων Εθνικιστών που διώκονται από το κράτος (Ιερός Λόχος)
Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, η Δικαιοσύνη οφείλει να λειτουργεί με απόλυτη ανεξαρτησία, βάσει αποδείξεων και όχι προκαταλήψεων ή ιδεολογικών ταυτοτήτων.
Η στοχοποίηση πολιτών μέσα από τα μέσα μαζικής
ενημέρωσης για τα Εθνικιστικά τους αισθήματα ή για την ιδεολογική τους
τοποθέτηση —χωρίς τεκμηριωμένες ενδείξεις τέλεσης παράνομων πράξεων— συνιστά
επικίνδυνη παρέκκλιση από τη δημοκρατική ομαλότητα.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική κοινωνία έχει γίνει μάρτυρας
κραυγαλέων περιπτώσεων όπου πρόσωπα με δημόσια ή έμμεση πολιτική σύνδεση με
κόμματα εξουσίας, εμπλέκονται σε σοβαρές και αποδεδειγμένες εγκληματικές
πράξεις, χωρίς να τους αποδοθεί πολιτική ταυτότητα από τα μέσα ενημέρωσης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η υπόθεση του Δημήτρη
Λιγνάδη, πρώην καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, ο οποίος
καταδικάστηκε για βιασμό ανηλίκων. Παρά τη γνωστή δημόσια στήριξή του από
κυβερνητικούς παράγοντες και τη διορισμένη θέση του από την τότε ηγεσία του
Υπουργείου Πολιτισμού, τα τηλεοπτικά μέσα ουδέποτε τον αποκάλεσαν “άνθρωπο της
Νέας Δημοκρατίας”.
Αντίστοιχα, στην περίπτωση του ιερέα Αντώνιου Μυστακίδη
(πατρός Αντωνίου, γνωστού από την "Κιβωτό του Κόσμου"), ο οποίος
ελέγχεται για υποθέσεις κακοποίησης και οικονομικών ατασθαλιών, οι επαφές του
με πολιτικά πρόσωπα και φωτογραφίες του με ηγετικά στελέχη της κυβέρνησης
παραμένουν στο απυρόβλητο της δημόσιας κριτικής.
Ας θυμηθούμε επίσης τον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας
Νίκο Γεωργιάδη, ο οποίος καταδικάστηκε για υπόθεση παιδεραστίας στη Μολδαβία,
χωρίς ποτέ να δοθεί έμφαση στη σχέση του με το κόμμα, ούτε να συνοδεύεται το
όνομά του από πολιτική ταυτότητα στα πρωτοσέλιδα.
Και βεβαίως, δεν μπορεί να παραληφθεί η υπόθεση Τεμπονέρα, όπου ένας καθηγητής δολοφονήθηκε από πολιτικό στέλεχος της τότε νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας, χωρίς να υπάρξει ποτέ ευρύτερη ιδεολογική στοχοποίηση του συνόλου του πολιτικού χώρου από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης.
Η συλλογική ευθύνη
δεν αποδόθηκε τότε, ούτε επιχειρήθηκε ιδεολογική δίκη του συνόλου της Δεξιάς.
Αναρωτιόμαστε λοιπόν: γιατί σε αυτές τις υποθέσεις δεν
αποδόθηκε πολιτική ιδιότητα στους δράστες, ενώ σε άλλες περιπτώσεις, απλοί
πολίτες ή πρόσωπα με Εθνικιστικές ιδέες δικάζονται πρώτα στον δημόσιο λόγο λόγω
φρονήματος και μετά —ίσως— με βάση τις πράξεις τους;
Η πολιτική ή ιδεολογική ταυτότητα δεν μπορεί να υποκαθιστά
τις αποδείξεις. Ο Εθνικισμός δεν είναι ποινικό αδίκημα.
Η ισονομία, η δίκαιη μεταχείριση και η προστασία των
θεμελιωδών δικαιωμάτων είναι απαραίτητα στοιχεία για να διαφυλαχθεί η
αξιοπιστία των θεσμών. Η δημοκρατία δεν απειλείται από ιδέες, απειλείται όταν
παύει να εφαρμόζεται ίσα προς όλους!
Εθνικό Πολιτικό Κίνημα Ιερός Λόχος
Προς Κ*ΒΟΞ το ανάγνωσμα: γιατί οι αντιφασίστες φοβούνται την αληθινή τέχνη;
Έργο του Arno Breker
γράφει ο Μαυρομετωπίτης
Όπως έγινε γνωστό οι όψιμοι αντιφασίστες θα οργανώσουν εκδήλωση στα Εξάρχεια με τον τίτλο «Τι φοβούνται από την τέχνη
οι φασίστες». Και κάποιες εύλογες απορίες γεννιούνται …
Πρώτον, εάν η εκδήλωση θα λάβει μέρος λόγω των πρόσφατων
γεγονότων της Εθνικής Πινακοθήκης, οφείλουμε να ρωτήσουμε τα «παιδιά των
Εξαρχείων» αν πραγματικά θεωρούν τέχνη την κακόγουστη, ακαλαίσθητη και
ανισόρροπη φαρσοκωμωδία που προωθήθηκε και ενισχύθηκε από το ΚΡΑΤΟΣ και ευτέλιζε
«ιερές απεικονίσεις» που αντιπροσωπεύουν το θρησκευτικό αίσθημα εκατομμυρίων
ανθρώπων, και εάν θα έδειχναν την ίδια αντιμετώπιση σε περίπτωση που σε αυτή
την έκθεση προσβαλλόταν κάποιο ιερό πρόσωπο του Ισλάμ ή του Ιουδαϊσμού ή θίγονταν
οι «κατατρεγμένοι πρόσφυγες» που «σπιτώνονται» από τις ΜΚΟ και τους ανθρώπους
του Σόρος.
Δεύτερον, εάν ως «Φασίστα» θεωρούν τον τέως βουλευτή
της «Νίκης» κάνουν τραγικό λάθος (διαβάστε ιστορία των ιδεών ρε) διότι η
συγκεκριμένη κοινοβουλευτική θρησκευτική σέχτα δεν έχει καμία σχέση με τον
Φασισμό, ούτε και ο τέως βουλευτής της, και μόνο προσβολή για εμάς τους
Φασίστες (ναι είμαστε) είναι η οποιαδήποτε ταύτιση με τους κλόουν της κοινοβουλευτικής
εκκλησιαστικής ψηφοθηρικής θρησκεμπορίας.
Άλλωστε και οι ίδιοι δηλώνουν ανοιχτά αντιφασίστες … όπως και τα «συντρόφια» του «Ρουβίκωνα» με μόνη διαφορά ότι οι μεν βάζουν τον Σταυρό μπροστά ενώ οι δε το Αλφάδι. Βέβαια εξαίρεση στον κανόνα ο γνωστός αναρχικός που πολέμησε στο πλευρό των Κούρδων και υπερασπίστηκε σε συνέντευξη του την έννοια της Πατρίδας σε αντίθεση με εσάς που χύνετε εθνομηδενιστικό δηλητήριο σε ότι υγιές έχει απομείνει.
Αλήθεια γιατί δεν διοργανώνετε ακόμη μια εκδήλωση για τις πατριωτικές παραδόσεις των Κούρδων στα πεδία των μαχών να γελάσουμε με σαρδόνια διάθεση, προς αντιπαράθεση της γελοιότητας να αντιμετωπίζετε ως εχθρικό το εθνικό συναίσθημα του λαού μας;
Αλλά τι περιμένει κανείς από τους παρωπιδοφόρους που επιτέθηκαν
σε κοριτσάκια του συλλόγου «Αφήστε με να ζήσω» και θεωρούν την θανάτωση των
βρεφών ως το «έσχατο μέσο αντισύλληψης» όπως έγραφε η αντιφασιστική αφίσα στα Εξάρχεια …
Όσον αφορά το ζήτημα του Φασισμού και της Τέχνης μάλλον οι «σύντροφοι» δεν ξέρουν καλά την ιστορία, για μια ακόμη φορά όπως στην περίπτωση του Δαπέργολα που στο twitter προβάλλει απόσπασμα του Φασιστή Ezra Pound.
Κράζουν αλλά τελικά αποδέχονται στα επίπεδα της γνώσης τους ιστορικούς ΤΙΤΑΝΕΣ του Φασισμού σε γλυπτική, ποίηση, θέατρο, κινηματογράφο, ζωγραφική.
Ο Φασισμός είναι στενά συνδεδεμένος με την Τέχνη από την εποχή του Φουτουρισμού και του Μαρινέτι στην Ιταλία. Από την ποίηση του μεγαλύτερου ποιητή του 20ου αιώνα Έζρα Πάουντ, που τόσο λατρεύουν (…) μέχρι τα μυθιστορήματα του θαυμαστή του Χίτλερ του Νορβηγού Κνούτ Χάμσουν που τον διαβάζουν στις συνελεύσεις και τις καταλήψεις. Από τις ζωγραφιές του Φαλαγγίτη Σαλβαντόρε Νταλί που κοσμούν τα σπίτια τους και που διδάσκονται στις Σχολές Καλών Τεχνών, μέχρι την γλυπτική του κορυφαίου Άρνο Μπρέκερ που επιλέγουν να μελετήσουν.
Αλήθεια πόσοι «κομμουνιστές»,
«δημοκράτες», «αριστεριστές» διανοούμενοι έχουν εκτελεστεί ή εξοβελιστεί για
τις καλλιτεχνικές ιδέες τους ή έχουν διωχθεί για τα έργα τους;
Οι μεγαλύτεροι μάρτυρες του Φασισμού είναι οι διανοούμενοι από τους Ρόμπερτ Μπραζιγιάκ και Ντριού Λα Ροσέλ μέχρι τον κατατρεγμένο Σελίν.
Τους ακολούθησαν στον μεταπολεμικό «Γολγοθά» οι καλλιτέχνες του Φάσιο
και της Σβάστικας που τα γλυπτά τους καταστράφηκαν, οι πίνακες τους κρύφτηκαν
και τα βιβλία τους πετάχτηκαν στην φωτιά ή στάλθηκαν σε ιδιωτικές συλλογές.
Και η ειρωνεία της τύχης «σύντροφοι» είναι ότι ακόμη
και στα Εξάρχεια οι Εθνικοσοσιαλιστές είχαν δωρίσει ένα κορυφαίο έργο τέχνης
που καμιά σχέση δεν έχει με τα εξαμβλώματα που θαυμάζετε. Αυτό το καλαίσθητο
δημιούργημα ποτέ δεν βρήκε την θέση που του άρμοζε αφού αντέδρασε ο ντόπιος
δυσώδης αντιφασισμός. Στην λογοκρισία της τέχνης πρωταθλητές οι αντιφασίστες με
ή χωρίς γραβάτα.
Ακόμη στα ελληνικά δεδομένα, ως «Φασίστες» θα λογίζονταν
από την νομεκλατούρα των Εξαρχείων ο εθνικιστής «μελαγχολικός» Καρυωτάκης, ο μάρτυρας
Λορέντζος Μαβίλης και ο ανοιχτά θαυμαστής του Φασισμού και του
Εθνικοσοσιαλισμού, Κωστής Παλαμάς.
Είναι λοιπόν ο Φασισμός ασύμβατος με την Τέχνη ή η antifa υστερία
διαστρεβλώνει, καπελώνει, αλλοιώνει την πραγματικότητα και πολλές φορές
ιδιοποιείται πράγματα που δεν της ανήκουν αφού για μια ακόμη φορά «την βρίσκει
με υποκατάστατα» ;
Και που είστε σύντροφοι … λίγη προσοχή με τον Σάκη των Rotting Christ διότι
τα κομμάτια της μπάντας του για τους διωκόμενους Έλληνες της Σμύρνης, οι
αναφορές στον Αυτοκράτορα Ιουλιανό στους Προγόνους και τους Θεούς των Ελλήνων, μόνο
«αντιφασιστικά» δεν μπορούν να θεωρηθούν αλλά δείγματα «προγονολατρείας» που σας
κάνουν να ανατριχιάζετε!
Τελικά στην μανία σας να υπερασπιστείτε την woke κουλτούρα που επιβάλλει το Lifo και το ίδρυμα του γνωστού μεγιστάνα, πάλι υιοθετείτε τα ψεύδη της εξουσίας και πορεύεστε άνευ «νοητικής πυξίδας» στην καθημερινότητα εν ονόματι του σάπιου αντιφασισμού που βρωμάει πτωμαΐνη και αστική δημοκρατία!
Κουνάτε το δάχτυλο προς υπεράσπιση της
τέχνης στο όνομα του αντιφασισμού την στιγμή που η ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ
ΤΕΧΝΗ έχει προέλευση και σφραγίδα Φασιστική και Αντιδημοκρατική!
Αληθινή τέχνη είναι αυτή που υπηρετεί τον Λαό και όχι
αυτή που τον προσβάλλει! Τέχνη είναι η έκφραση του συλλογικού ασυνείδητου και η
προβολή της λαϊκής ψυχής και όχι η διαφήμιση της ύβρεως του κάθε διεστραμμένου «καλλιτέχνη»
που ακόμη και κορυφαίες μορφές του αναρχισμού θα την θεωρούσαν σαμποτάζ στην
ενότητα της κοινωνίας!
Εθνικιστική Εργατική Πρωτομαγιά - Για το Σοσιαλιστικό Κράτος Ενός Υψηλότερου Πολιτισμού (άρθρο του Γιώργου Μάστορα)
γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Επί αρκετές δεκαετίες ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς
έχει καταντήσει μια εθιμοτυπική υπόθεση ρουτίνας. Το σύστημα κατάφερε να
μετατραπεί η μέρα της Πρωτομαγιάς, από την μια πλευρά σε μια καθιερωμένη
εκδρομούλα των ταλαίπωρων αστών για μάζεμα λουλουδιών, ενώ από την άλλη σε μια
χαζοχαρούμενη και άοσμη πορεία των ξοφλημένων μπολσεβίκων εργατοπατέρων, με
εκφώνηση χιλιοακουσμένων κούφιων συνθημάτων και πανηγυρικών λόγων. Όμως, η
Εργατική Πρωτομαγιά δεν μπορεί να έχει επ' ουδενί σχέση με τα παραπάνω. Η Εργατική
Πρωτομαγιά Αποτελεί μέρα Μνήμης και Αγώνα. Είναι μέρα Σκέψης και Προβληματισμού
για το ζοφερό μέλλον που μας επιφυλάσσουν ο
φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός.
Μετά την παταγώδη κατάρρευση των λαομίσητων και διεφθαρμένων
καθεστώτων του λεγόμενου "υπαρκτού σοσιαλισμού ", οι θιασώτες του
καπιταλισμού πανηγύριζαν για "τον θάνατο του σοσιαλισμού" και
"τον θρίαμβο της ελεύθερης οικονομίας της αγοράς". Και στον
εργαζόμενο, που βλέπει ότι η "ελεύθερη οικονομία" σημαίνει φτώχεια,
πείνα και ανεργία, σημαίνει εργατικά ατυχήματα , σημαίνει συνεχής εισροή
λαθρομεταναστών (που επιφέρουν περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και της
εγκληματικότητας, καθώς και πληθυσμιακή και πολιτισμική αλλοτρίωση), σημαίνει
οικολογική μόλυνση και εξαθλίωση των συνθηκών ζωής, σημαίνει θησαύρισμα των
κάθε λογής μεγαλοκαρχαριών, του δείχνουν την μίζερη κατάσταση που επί δεκαετίες
υπήρχε στην Ανατολική Ευρώπη.
Όμως, τα πράγματα δεν είναι έτσι. Αυτός ο μαρξιστικός,
ισοπεδωτικός, αντεθνικός και αντιλαϊκός "σοσιαλισμός" δεν ήταν
τίποτα άλλο παρά ένα άθλιο ψέμα, ένα βρώμικο δημιούργημα για την διάσπαση της
Ενότητας της Λαϊκής Κοινότητας. Απέναντι σ' αυτόν τον ψεύτικο "σοσιαλισμό", Προτείνουμε έναν Εθνικό , Ιεραρχικό, Αξιοκρατικό Σοσιαλισμό,
Πραγματικό Υπερασπιστή των Εργατών και των Δικαιωμάτων. Ο μόνος Αληθινός
Σοσιαλισμός έχει Αναπόφευκτα Εθνικιστικό Περιεχόμενο και είναι Ζωντανός,
έτοιμος να Αμφισβητήσει Έμπρακτα την καπιταλιστική κυριαρχία. Ο Εθνικισμός,
πιστεύοντας ότι ο Λαός δεν ζει για την Οικονομία και ούτε η Οικονομία υπάρχει για
το Κεφάλαιο, αλλά αντιστρόφως το Κεφάλαιο υπηρετεί την Οικονομία κι αυτήν με
την σειρά της τον Λαό, βρίσκεται σε Οξύτατη Αντίθεση τόσο με την μαρξιστική όσο
και με την φιλελεύθερη αντίληψη για την Οικονομία.
Ο Εθνικισμός απορρίπτει την μαρξιστική αντίληψη για την
"πάλη των τάξεων" ως αντεθνική και αντιλαϊκή, και ως εντελώς
ασυμβίβαστη με την Ιδέα του Εθνικού Κράτους και της Ενωμένης Λαϊκής Κοινότητας.
Ο Εθνικισμός, στηριζόμενος σε Ιδεαλιστική και Ηρωική βάση, έρχεται σε πλήρη
σύγκρουση με την υλιστική αντίληψη της Ζωής που διαπνέει την κομμουνιστική
αντίληψη. Ο κομμουνισμός υπήρξε ένα εντελώς αποτυχημένο κοσμοθεωρητικό -
βιοθεωρητικό σύστημα, που υποβίβασε την
αξία της ανθρώπινης ζωής και εξευτέλισε κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης,
καθώς χωρίς να ήταν ποτέ σε θέση να ανεγείρει ένα δικό του υγιές και ανθεκτικό
πολιτικό και οικονομικό οικοδόμημα, το μόνο που κατάφερνε ήταν να γκρεμίζει και
να εγκαταλείπει τα πάντα στην καταστροφή και το χάος.
Η πλήρη αποτυχία, όμως, του μαρξιστικού μοντέλου δεν δικαιώνει σε καμία περίπτωση τον φιλελευθερισμό, τον οποίο ο Εθνικισμός αντιμετωπίζει με ακόμη μεγαλύτερη απέχθεια Για τον Εθνικισμό, η Οικονομία δεν μπορεί να κινείται μέσα στο Κράτος χωρίς αυστηρή επιτήρηση και έλεγχο, καθώς η Οικονομία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα από τα μέσα πραγματοποίησης των Εθνικών Σκοπών. Σε αντίθεση με τον φιλελευθερισμό, τασσόμαστε υπέρ της συνεχούς παρακολούθησης από την πλευρά του Κράτους του επιπέδου των τιμών και της κατεύθυνσης των Κεφαλαίων. Σε αντίθεση με τους υλιστές και τους χρηματάνθρωπους, Πιστεύουμε πως οι τιμές των αγαθών και ο τόκος των Κεφαλαίων δεν πρέπει να διέπονται από την σχέση της προσφοράς και της ζήτησης , ενώ το εμπόριο και οι τράπεζες δεν επιτρέπεται να καθοδηγούνται από την κερδοσκοπία και την ιδιοτέλεια.
Απορρίπτουμε, λοιπόν, εξ' ολοκλήρου τις
φιλελεύθερες απόψεις, για να μην εγκαταλειφθούν οι ασθενέστερες τάξεις στο
χείλος του γκρεμού. Η φιλελεύθερη οικονομία είναι εκείνη που εξέθρεψε τόσο τον
κομμουνισμό στο παρελθόν όσο και τον σύγχρονο κεφαλαιοκρατισμό, την
παντοδυναμία δηλαδή του Κεφαλαίου έναντι των υπολοίπων συντελεστών της
Παραγωγής και ιδιαίτερα της Ανθρώπινης Εργασίας. Αυτά τα χρόνια της
καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, Εμείς οι Εθνικιστές Επαναστάτες Είμαστε οι Μόνοι
που Έχουμε το Δικαίωμα και το Καθήκον να Μπορούμε να Πολεμήσουμε την
πλουτοκρατική αντίδραση.
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά, λοιπόν, καθώς οι Εργάτες, οι
Αγρότες, όλος ο " απλός λαός"("ο λαουτζίκος", σύμφωνα με τον Γιάννη Πρετεντέρη ...)
Αποτελεί την Μοναδική Ελπίδα της Πατρίδας για να ξαναβρεί τον Δοξασμένο Εαυτό
της. Γιατί ο Εργάτης Αποτελεί μια Τιμημένη Ιδιότητα του Ανθρώπου, που δεν έχει
όμως την δυνατότητα να αφαιρεί την Βιολογική και Εθνική καταβολή που υπάρχει
μέσα του και να καταπατά την προτεραιότητα τους. Αυτά, όμως, αποκτούν Ουσία και
Σημασία μόνο μέσα σε ένα Εθνικό - Λαϊκό Κράτος, που δεν θα καταπιέζει, αλλά θα
θα εκπροσωπεί τον Εργαζόμενο, ο οποίος θα Αποτελεί Αναπόσπαστο Οργανικό Μέλος
της Λαϊκής Κοινότητας.
Οι Εθνικιστές Επαναστάτες Αγωνιζόμαστε για ένα Ανθρώπινο Πρόσωπο στην Ζωή μας, Πιστοί στις Αιώνιες Αξίες της Πατρίδας και του Λαού, ενάντια στις πλουτοκρατικές δημοκρατικές κυβερνήσεις και στην συντηρητική ανασυγκρότηση του νεοφιλελευθερισμού. Αγωνιζόμαστε, προαναγγέλλοντας ένα Νέο Αύριο, έτσι ώστε να Δημιουργήσουμε κάποια στιγμή Ένα Σοσιαλιστικό Κράτος Ενός Υψηλότερου Πολιτισμού!
Vera Roll: ένα ακόμη θύμα του Ιταλικού αντιφασισμού
Μετάφραση: Στέλιος
Αλεξόπουλος
Σε αυτή τη φωτογραφία, που τραβήχτηκε στο Μιλάνο, στα τέλη Απριλίου 1945, μπορείτε να δείτε στο κέντρο μια γυναίκα της οποίας τα μαλλιά ξυρίζονται από έναν αντάρτη με το κεφάλι της όρθιο, στητό, πολύ όμορφο, μελαχρινό, με ένα λυπημένο και ερεθισμένο βλέμμα ταυτόχρονα, φορώντας ένα παλτό και μια μακριά σατέν φούστα, το ελαφρύ παλτό φαίνεται γεμάτο με λεκέδες.
Γύρω της, έξι άνδρες, αντάρτες, σχεδόν όλοι οπλισμένοι και με τις στολές τους ολοκληρωμένες. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, υπήρχαν χιλιάδες Ιταλίδες, όλων των ηλικιών, που είχαν υποστεί αυτό το σημάδεμα και άλλες παρενοχλήσεις. Στο έδαφος μπορείτε να δείτε μαύρες τούφες μαλλιών, ενώ άλλοι κοιτάζουν το έργο του συντρόφου τους και φαίνονται ευτυχισμένοι.
Τα μακριά μαλλιά είναι σύμβολο θηλυκότητας και επομένως ένας προτιμητέος στόχος. Παρατηρήστε το πρόσωπο και το βλέμμα των δύο ακριβώς πίσω της δημίων, ένα ελαφρύ χαμόγελο κυματίζει στα χείλη τους. Φαίνεται ότι έχουν την επιθυμία να φωτογραφηθούν και να είναι σε θέση να πουν ότι «ήμουν και εγώ εκεί». Είναι δυνατοί! Έξι από αυτούς, και επιπλέον οπλισμένοι, εναντίον μιας ανυπεράσπιστης γυναίκας, δέος …
Ένας από τους δημίους, με έναν αλαζονικό αέρα, υψώνει μια πινακίδα, η οποία είναι μια από τις πρώτες μορφές διαφήμισης και η οποία διαφημίζει μια παράσταση και το όνομα της φτωχής καθιστής γυναίκας που ήταν η πρωταγωνίστρια αυτής της παράστασης, της οποίας τα μαλλιά ξυρίζονται, είναι ηθοποιός θεάτρου ή όπως έλεγαν τότε σουμπρέτα. Το όνομα της είναι Vera Roll, γεννημένη το 1920, από το Πεδεμόντιο από το Condove, σύζυγος ενός άλλου ηθοποιού θεάτρου, του Nuto Navarrini.
Το λάθος τους στα μάτια των Κομμουνιστών παρτιζάνων ήταν ότι είχαν σκηνοθετήσει μια παράσταση σε ένα αντι-παριζιάνικο έργο, "την εφημερίδα του χαμόγελου", στην οποία η ηθοποιός σχολίασε ειρωνικά τους χαρακτήρες που ήταν μέρος των αντάρτικων σχηματισμών.
Δεν χρειάζονται πολλά, μετά την 25η Απριλίου 1945 είτε για να συλληφθούν είτε για να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες, ή στην περίπτωση των γυναικών, να ξυλοκοπηθούν, να βιαστούν ή όπως στην περίπτωση της Eva Roll να ξυριστούν τα μαλλιά τους. Αυτή είναι η πρακτική τους.
Αργότερα η γυναίκα αυτή δικάστηκε επίσης για δωσιλογισμό, αλλά αθωώθηκε από τις κατηγορίες και αφέθηκε ελεύθερη. Θα συνεχίσει να είναι ηθοποιός του θεάτρου και θα πεθάνει στη Ρώμη τη δεκαετία του '70, χωρίς να ξεχνά τι της είχαν κάνει κάποιοι άνδρες που είχαν πολύ λίγη ανθρωπιά ...
Οι αστικές δημοκρατίες ευνοούν την δημιουργία του «μαζάνθρωπου» (https://anaktisi-mag.gr/)
γράφει ο Άγγελος Δημητρίου
Το αντιθετικό ζεύγος της μαζοποίησης και της οργανικής
κοινωνίας αφορά τον τρόπο με τον οποίο δομείται και εκφράζεται ένα κοινωνικό
σύνολο, τον τρόπο που αλληλεπιδρούν τα άτομα μεταξύ τους, την σχέση τους με την
πολιτική εξουσία και τους θεσμούς, καθώς και την συμπεριφορά τους στο διεθνές
περιβάλλον.
Η μάζα αποκρυσταλλώνεται ως κεντρικό χαρακτηριστικό στα αστικοδημοκρατικά καθεστώτα και αυτό δεν είναι παρά επιδίωξη της πολιτικής εξουσίας που επιδιώκει την συντήρηση και διαιώνιση της ώστε να εξυπηρετούνται τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα.
Έτσι, δεν υπάρχει πιο βολικός γι’ αυτήν τρόπος ώστε να εκφραστεί η κοινωνική δυναμική, από την αγελαία καταναλωτική χαύνωση, η οποία μάλιστα διατηρεί μιαν επίφαση δημοκρατικότητας με την επίκληση στην λαϊκή κυριαρχία και το κράτος δικαίου.
Τα τελευταία είναι μόνο λέξεις κενές περιεχομένου καθώς οι αστικές δημοκρατίες έχουν κατορθώσει να διατηρηθεί ένα εξωτερικό περίβλημα λαϊκότητας, το οποίο όμως δεν αγγίζει την ουσία των θεσμών και τα στρώματα του λαού
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
José Antonio Primo de Rivera, η αρχή και το τέλος (https://anaktisi-mag.gr/)
Ο Χοσέ Αντόνιο καταγόταν από οικογένεια με μακρά στρατιωτική παράδοση και ιδιαίτερη πατριωτική αυτογνωσία. Πατέρας του ήταν ο Ισπανός στρατηγός Μιγκέλ Πρίμο ντε Ριβέρα, από τους λίγους Ισπανούς αξιωματικούς στρατιωτικούς της εποχής του, που διέσωσε την τιμή των ισπανικών όπλων κατά την δύσκολη περίοδο κατά την οποία η Ισπανία αντιμετώπιζε τις κουβανικές εξεγέρσεις, τον Ισπανο-αμερικανικό πόλεμο, και τις ταραχές στο Μαρόκο.
Ο Μιγκέλ διακρίθηκε ως στρατιωτικός διοικητής, από το 1917 ανέλαβε φρούραρχος στις μεγάλες πόλεις Βαλένθια, Μαδρίτη και Βαρκελώνη στην Καταλονία, την οποία παρέλαβε σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου και κατόρθωσε να επιβάλλει την τάξη.
Το 1921 κληρονόμησε την περιουσία και τον τίτλο του Μαρκήσιου ντε Εστέλλα, ενώ το 1923 ήταν επικεφαλής στρατιωτικού κινήματος, [Pronunciamento], μετά την επικράτηση του οποίου, διοίκησε την Ισπανίας, έως τις 28 Ιανουαρίου 1930 και υπό την αιγίδα του βασιλέως Αλφόνσου του 13ου, ενώ το χρόνο εκείνο ανακηρύχθηκε η Δεύτερη Ισπανική Δημοκρατία.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Marcello Veneziani
.jpg)
«Δεν έχω την επιθυμία να αυτοαποκαλούμαι αντιφασίστας μπροστά σε έναν μεγάλο Φασίστα φιλόσοφο όπως ο Gentile, που σκοτώθηκε ενώ αναζητούσε αρμονία ανάμεσα στους Ιταλούς.
Δεν έχω την επιθυμία να αυτοαποκαλούμαι αντιφασίστας μπροστά στη θυσία ενός νεαρού Φασίστα, σαφούς, ελεύθερου και συνεκτικού, όπως ο Berto Ricci, που έχασε τη ζωή του, χωρίς να την πάρει από κανέναν, στο όνομα της επανάστασης του.
Δεν έχω την επιθυμία να αυτοαποκαλούμαι αντιφασίστας ενθυμούμενος τον Araldo di Crollalanza, έναν υπουργό που πραγματοποίησε σπουδαία έργα και είχε μόνο την εποικοδομητική εκδοχή του Φασισμού.
Αναφέρω συγκεκριμένα αυτούς τους τρεις για να θυμηθώ μαζί τους, τους γίγαντες που εντάχθηκαν πληρώνοντας αυτοπροσώπως· τους νέους που θυσιάστηκαν για μια ιδέα ή απλώς για να σεβαστούν μια δέσμευση τιμής, και τους πολλούς έντιμους και αποτελεσματικούς ηγέτες που έχτισαν την Ιταλία.
Κανέναν κακό ή διώκτη ανάμεσα τους.
Δεν θα είχα καμία διάθεση να διαδηλώσω στο όνομα του αντιφασισμού ανάμεσα στα θύματα του σεισμού στο Abruzzo, όπου τα σπίτια που έχτισε ο Φασισμός έχουν αντισταθεί άθικτα, και αυτά που ήρθαν μετά, στην αντιφασιστική εποχή, έσφαξαν τους κατοίκους τους.
Δεν θα τολμούσα να αυτοαποκαλεστώ αντιφασίστας ακόμη και ανάμεσα στους αντιφασίστες που κατέφυγαν στη Ρωσία για να ξεφύγουν από το Φασιστικό καθεστώς και σφαγιάστηκαν εκεί, με την έγκριση του Τολιάτι.
Περισσότεροι αντιφασίστες
σκοτώθηκαν από τον κόκκινο αντιφασισμό παρά από την εικοσαετή φασιστική περίοδο»
M.V.
Jean de Brem, φρουρός της Ευρώπης (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Αξιωματικός, δημοσιογράφος, πολιτικός ακτιβιστής. Ο Jean -Nicolas Marcetteau de Brem δολοφονήθηκε από την κυβέρνηση του De Gaulle στις 18 Απριλίου του 1963.
Ξεχάστηκε πολύ γρήγορα από τις επόμενες γενιές και η μνήμη του περιορίστηκε σε κύκλους όλων εκείνων που νοσταλγούσαν τη γαλλική Αλγερία.
Ο Jean de Brem προσφέρει ωστόσο έναν ενδιαφέρον και μοναδικό προβληματισμό για την Ευρώπη στο έργο του “Διαθήκη για έναν Ευρωπαίο”. Εκδόθηκε σε δύο τόμους από τις εκδόσεις “Éditions de La Table Ronde” το 1964, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του και καλύπτει την ιστορία της Γηραιάς Ηπείρου, από την Αρχαιότητα έως τις αρχές του 20ού αιώνα.
Αυτή η παθιασμένη και λεπτομερής ιστορία διαβάζεται εύκολα και κάθε γιος της Ευρώπης πρέπει να την έχει στη βιβλιοθήκη του. Δυστυχώς όμως, είχε την ίδια μοίρα με τον λαμπρό συγγραφέα της
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Το τελευταίο τσιγάρο πριν τον πυροβολήσουν, Απρίλιος 1944.
Μετάφραση: Wolverine
Τον Απρίλιο του 1944, στην S. Maria Capua Vetere κοντά στη Νάπολη, ο Italo Palesse και δώδεκα άλλοι σύντροφοι από την Ειδική Υπηρεσία της RSI αντιμετώπιζαν την εκτέλεση από την Στρατιωτική Αστυνομία των ΗΠΑ για φερόμενη συμμετοχή τους σε δολιοφθορά.
Τα τελευταία λόγια του Palesse ήταν «Ζήτω η Ιταλία! Ζήτω ο Μουσολίνι!». Να πώς πεθαίνει ένας αληθινός στρατιώτης που ζητάει ένα τσιγάρο ως τελευταία του επιθυμία, αντιμετωπίζει τον θάνατο φωνάζοντας Ζήτω η Ιταλία, αρνείται τον ιερέα για την θρησκευτική παρηγοριά και περιμένει το εκτελεστικό απόσπασμα ενώ φωνάζει «ΦΩΤΙΑ».
Σε αντίθεση με τον Κομμουνισμό ο Φασισμός ηττήθηκε στρατιωτικά
σίγουρα όχι από τους παρτιζάνους της επόμενης μέρας, αλλά από τους
Αγγλοαμερικανούς.
Ο Εργάτης του Ernst Jünger ενάντια στην αστική παρακμή και δυστοπία (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
«Ο Εργάτης, στις βαθιές ρίζες της ύπαρξής του, έχει μια κλίση σε μια ελευθερία εντελώς διαφορετική από την αστική ελευθερία»
Γερμανία του1932, όπου η ιστορία ξεκινά να γράφεται με άλλο τρόπο πλέον. Κάπου σε εκείνη την περίοδο των ριζικών αλλαγών, έρχεται και ένας εκδοτικός κεραυνός - ένα χρόνο πριν αναλάβει ο Χίτλερ την εξουσία - ο “Εργάτης, Κυριαρχία και μορφή» του Ernst Junger, ένα από πιο τα ουσιαστικά κείμενα του εικοστού αιώνα!
Ένα έργο επανάσταση, το οποίο δεν αντιλήφθηκαν πολλοί και το παρεξήγησαν αρκετά. Νοήματα ωμά, καυτά και επιθετικά εναντίον της αστικής τάξης και της σάπιας δημοκρατίας. Το καταλαβαίνει κάποιος απλά από την αρχή, διαβάζοντας τον ίδιο τον μεγάλο στοχαστή:
«Μια αποφασιστική ώρα πρόκειται να χτυπήσει, κάτι που θα αλλάξει τη μοίρα ολόκληρου του κόσμου. Νέοι άνθρωποι μπαίνουν στη σκηνή, με τις ρίζες τους σε μια πιο άμεση και ουσιαστική επαφή με τη στοιχειώδη σφαίρα. Παρόμοια με μια κοινωνία πρωτόγονων ψυχών, με μια αρχέγονη φυλή, αποτελούν την πρωτοπορία ενός πλουσιότερου, βαθύτερου και πληρέστερου κόσμου. Η βαθιά τομή που απειλεί τη ζωή σήμερα, χωρίζει όχι μόνο δύο γενιές, όχι μόνο δύο εποχές, αλλά αναγγέλλει το τέλος χιλιετιών».
Σύμφωνα με το Junger, δύο κόσμοι αντικρίζουν πλέον την εποχή τους διαφορετικά, όπου ένας είναι τυλιγμένος στο αβέβαιο λυκόφως του ηλιοβασιλέματος, ο δεύτερος στο κρύο αλλά σαγηνευτικό φως της αυγής. Ο αστικός κόσμος, ο κόσμος του ατόμου, φθίνει. Αντίθετα αναδύεται ο κόσμος του Eργάτη, ο κόσμος της Μορφής.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Εγγόνια Επιστράτων και Τριψελιτών της ΕΣΠΟ η σπορά και των ΕΟΚΑβιτών!
Στην σκιά του Γεωργίου Γρίβα που ξεφτίλισε τρεις Στρατηγούς
και έναν Στρατάρχη καθώς και 40.000 επίλεκτα βρετανικά στρατεύματα.
Εγγόνια Επιστράτων και Τριψελιτών της ΕΣΠΟ η σπορά και των
ΕΟΚΑβιτών!
Τι περιμένεις για να περάσεις στις τάξεις της Εθνικής Αυτονομίας;
Μην μένεις στους τέσσερις τοίχους στήριξε με κάθε τρόπο την Σιδηρά Νεολαία!
Το Ινστιτούτο Αινειάδα (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Οι Ιταλοί σύντροφοι, δείχνουν πάλι τον δρόμο. Αυτή την φορά μετά τους Γάλλους με τo πρωτοποριακό “Ινστιτούτο Ιλιάδα” – που ήταν μια μια ιδέα του Venner – , δημιουργήθηκε και το αντίστοιχο Ιταλικό με το όνομα “Ινστιτούτο Αινειάδα”.
Μακριά από την μιζέρια των εκλογών, των θλιβερών ιδεών και σκέψεων της ακροδεξιάς, πέρα από κόμματα και αποκόμματα, οι Ιταλοί όπως και οι Γάλλοι ρίχνονται στο πνεύμα, σε συνδυασμό με ακτιβισμό, για την αναβίωση της Ευρωπαϊκής Παράδοσης ενάντια στον φιλελευθερισμό και τον κομμουνισμό, ενάντια σε ΗΠΑ και Ρωσία, για μια Ευρώπη ισχυρή
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Για την Ένωση: Κωνσταντίνος Στυλιανού Κατά Μέτωπον/Μια μέρα (διανομή από Αυτόνομους συναγωνιστές)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ - ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ
«Κατά Μέτωπον»: Ένα μουσικό έργο που μιλά για την
αντίσταση, την εθνική συνείδηση και τη δύναμη της αλήθειας.
Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού με αιχμηρό βλέμμα και σταθερή
στάση απέναντι στην Ιστορία, παρουσιάζει τον ολοκληρωμένο δίσκο «Κατά Μέτωπον»,
ένα έργο πολιτικό, λυρικό και ταυτόχρονα στρατευμένο στην ανάγκη για εθνική
αυτογνωσία με ιδιαίτερο βάρος και ξεχωριστό ιδεολογικό χαρακτήρα.
Με τραγούδια που μεταφέρουν τη μνήμη, τη μάχη και την
προσωπική στάση απέναντι στην Ιστορία, το «Κατά Μέτωπον» δεν απευθύνεται απλώς
σε ακροατές, αλλά κυρίως σε συνειδητοποιημένους ανθρώπους που επιλέγουν να
στέκονται όρθιοι «κατά μέτωπον» μπροστά στις προκλήσεις της εποχής.
Τα τραγούδια του άλμπουμ, όπως τα «Κατά Μέτωπον»,
«Λευκωσία - Μπέλφαστ», «Μαύρο Πουκάμισο», «Ζήτω η Νίκη» και «Πατρώα Γη»,
συνδυάζουν έντονα κοινωνικά και εθνικά μηνύματα με μουσική που κινείται σε
ροκ/φολκ - μπαλάντα ύφος.
Οι στίχοι, σκληροί και αντιποιητικοί, λειτουργούν όχι
ως διακοσμητικά στοιχεία, αλλά ως αιχμηρά εργαλεία μνήμης και αφύπνισης.
Το «Κατά Μέτωπον» κοιτά κατάματα την Ιστορία του Έθνους
των Ελλήνων και της Ιδέας. Χωρίς να χαρίζεται στην ευκολία ή στο
ψευδο-ρομαντισμό, διαλέγει την ευθύτητα, την αλήθεια και τη ρήξη.
Ο δίσκος περιλαμβάνει 8 τραγούδια και κυκλοφόρησε το
2012 από την S-Crew Records, με έντονες ερμηνείες, στιβαρή μουσική προσέγγιση
και καθαρές ιδέες.
Κωνσταντίνος Στυλιανού
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ - ΜΙΑ ΜΕΡΑ
Η μουσική της Ιστορίας και της Ψυχής.
Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού επιστρέφει με το άλμπουμ «Μια
Μέρα», ένα έργο που αναδεικνύει τη δυναμική της μουσικής ως μέσο για τη
διατήρηση της ιστορικής μνήμης και την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης.
Με ισχυρές μουσικές αναφορές και στιχουργικό βάθος, ο
καλλιτέχνης καταθέτει ένα έργο γεμάτο συναισθηματική ένταση και επαναστατική
διάθεση. Η αισθητική του δίσκου κινείται μεταξύ ροκ/φολκ και παραδοσιακών ήχων,
με κύριο στόχο να αγγίξει το κοινό σε προσωπικό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα να
επαναφέρει τα πιο δυνατά πολιτιστικά και εθνικά μηνύματα.
Η θεματολογία του άλμπουμ αναφέρεται στην αντίσταση,
την ελπίδα, την ιστορική μνήμη και την ταυτότητα του Έθνους, ενώ οι στίχοι του
αντανακλούν τη βαθιά πίστη του Κωνσταντίνου Στυλιανού στις παραδοσιακές αξίες
και στη συνέχιση της αντίστασης για το Έθνος και την Φυλή.
Τραγούδια του άλμπουμ «Μια Μέρα»:
1. Μια Μέρα
2. Εμπρός
3. Σημαία
4. Μάνα
5. Ανθρώπων
Έργα
6. Εντολή
7. Αντίσταση
8. Αντίο
9. Η Σιωπή
10. Επιστροφή
Με τα τραγούδια του, ο Κωνσταντίνος Στυλιανού στέκεται
μπροστά στο κοινό και τονίζει ότι η πατρίδα και η ιστορία μας δεν είναι μόνο
αναμνήσεις από το παρελθόν, αλλά ζωντανά στοιχεία που διαμορφώνουν το μέλλον
μας. Μια μουσική πρόταση που είναι ριζωμένη στις αξίες της Ιδέας.
Για την Ένωση: Κωνσταντίνος Στυλιανού Κατά Μέτωπον/Μια μέρα (διανομή από Αυτόνομους συναγωνιστές και την συντακτική μας ομάδα)
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ - ΚΑΤΑ ΜΕΤΩΠΟΝ
13 ευρώ
«Κατά Μέτωπον»: Ένα μουσικό έργο που μιλά για την
αντίσταση, την εθνική συνείδηση και τη δύναμη της αλήθειας.
Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού με αιχμηρό βλέμμα και σταθερή
στάση απέναντι στην Ιστορία, παρουσιάζει τον ολοκληρωμένο δίσκο «Κατά Μέτωπον»,
ένα έργο πολιτικό, λυρικό και ταυτόχρονα στρατευμένο στην ανάγκη για εθνική
αυτογνωσία με ιδιαίτερο βάρος και ξεχωριστό ιδεολογικό χαρακτήρα.
Με τραγούδια που μεταφέρουν τη μνήμη, τη μάχη και την
προσωπική στάση απέναντι στην Ιστορία, το «Κατά Μέτωπον» δεν απευθύνεται απλώς
σε ακροατές, αλλά κυρίως σε συνειδητοποιημένους ανθρώπους που επιλέγουν να
στέκονται όρθιοι «κατά μέτωπον» μπροστά στις προκλήσεις της εποχής.
Τα τραγούδια του άλμπουμ, όπως τα «Κατά Μέτωπον»,
«Λευκωσία - Μπέλφαστ», «Μαύρο Πουκάμισο», «Ζήτω η Νίκη» και «Πατρώα Γη»,
συνδυάζουν έντονα κοινωνικά και εθνικά μηνύματα με μουσική που κινείται σε
ροκ/φολκ - μπαλάντα ύφος.
Οι στίχοι, σκληροί και αντιποιητικοί, λειτουργούν όχι
ως διακοσμητικά στοιχεία, αλλά ως αιχμηρά εργαλεία μνήμης και αφύπνισης.
Το «Κατά Μέτωπον» κοιτά κατάματα την Ιστορία του Έθνους
των Ελλήνων και της Ιδέας. Χωρίς να χαρίζεται στην ευκολία ή στο
ψευδο-ρομαντισμό, διαλέγει την ευθύτητα, την αλήθεια και τη ρήξη.
Ο δίσκος περιλαμβάνει 8 τραγούδια και κυκλοφόρησε το
2012 από την S-Crew Records, με έντονες ερμηνείες, στιβαρή μουσική προσέγγιση
και καθαρές ιδέες.
Κωνσταντίνος Στυλιανού
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ - ΜΙΑ ΜΕΡΑ
13 ευρώ
Η μουσική της Ιστορίας και της Ψυχής.
Ο Κωνσταντίνος Στυλιανού επιστρέφει με το άλμπουμ «Μια
Μέρα», ένα έργο που αναδεικνύει τη δυναμική της μουσικής ως μέσο για τη
διατήρηση της ιστορικής μνήμης και την ενίσχυση της εθνικής συνείδησης.
Με ισχυρές μουσικές αναφορές και στιχουργικό βάθος, ο καλλιτέχνης καταθέτει ένα έργο γεμάτο συναισθηματική ένταση και επαναστατική διάθεση.
Η αισθητική του δίσκου κινείται μεταξύ ροκ/φολκ και παραδοσιακών ήχων,
με κύριο στόχο να αγγίξει το κοινό σε προσωπικό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα να
επαναφέρει τα πιο δυνατά πολιτιστικά και εθνικά μηνύματα.
Η θεματολογία του άλμπουμ αναφέρεται στην αντίσταση,
την ελπίδα, την ιστορική μνήμη και την ταυτότητα του Έθνους, ενώ οι στίχοι του
αντανακλούν τη βαθιά πίστη του Κωνσταντίνου Στυλιανού στις παραδοσιακές αξίες
και στη συνέχιση της αντίστασης για το Έθνος και την Φυλή.
Τραγούδια του άλμπουμ «Μια Μέρα»:
1. Μια Μέρα
2. Καλημέρα Λεμεσός
3. Ένα κερί
4. Εαρινό (Στην μνήμη των Γιώργου Φουντούλη και Μανώλη
Καπελώνη)
5. Αμμόχωστος
6. Είμαι η οργή σου
7. Πατέρες
8. Στον δάσκαλο
9. «Ίτε»
10. Ψυκτικοί θάλαμοι
11. Ένα μικρό παιδί
12. Έλληνες Κένταυροι
Με τα τραγούδια του, ο Κωνσταντίνος Στυλιανού στέκεται
μπροστά στο κοινό και τονίζει ότι η πατρίδα και η ιστορία μας δεν είναι μόνο
αναμνήσεις από το παρελθόν, αλλά ζωντανά στοιχεία που διαμορφώνουν το μέλλον
μας. Μια μουσική πρόταση που είναι ριζωμένη στις αξίες της Ιδέας.
Φασιστοφοβία: το τελευταίο στάδιο της «δημοκρατίας» (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
Δεν έχει πλέον να κάνει με πολιτικό καθεστώς: σήμερα αρκεί να εκφράσουμε απλώς μια αδέσμευτη άποψη για να κατηγορηθούμε για «φασισμό».
Ένας όρος που χρησιμοποιείται ως μότο, αδειασμένος από νόημα, αλλά γεμάτος μίσος, που κραδαίνεται από μια διανοούμενη και πολιτική τάξη που, ενώ κηρύττει την ανεκτικότητα, καλλιεργεί την πιο άγρια μισαλλοδοξία απέναντι σε αυτούς που διαφωνούν.
Αυτό που κάποτε ονομαζόταν συζήτηση έχει γίνει πλέον ανθρωποκυνηγητό. Η μονοπώληση της σκέψης δεν περιορίζεται στην λογοκρισία των πανεπιστημίων, των μέσων ενημέρωσης και της ποπ κουλτούρας: δημιουργεί ένα πολιτικό άγχος.
Και έτσι γεννήθηκε η φασιστοφοβία: όχι απλώς ένας όρος, αλλά ένα πραγματικό σύνδρομο.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Συνέντευξη με την Ισαμπέλ Περάλτα (https://macedoniannationalists.com/)
Πρώτα απ’ όλα, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω από τα βάθη της καρδιάς μου που συμφώνησες να μας παραχωρήσεις την συνέντευξη αυτή, εκ μέρους των Αυτόνομων Μακεδόνων Εθνικιστών, της συντακτικής ομάδας και φυσικά σε ευχαριστώ και εγώ προσωπικά.
Για να βοηθήσουμε τους αναγνώστες μας να γνωρίσουν καλυτέρα την ιστορία σου, έχουμε ετοιμάσει μία μικρή βιογραφία την οποία σκοπεύουμε να προσθέσουμε και στο άρθρο (το διάβασε και το ενέκρινε).
Η Ισαμπέλ Περάλτα είναι μία Ισπανικής καταγωγής πολιτική ακτιβίστρια με έντονη παρουσία στο κίνημα των Εθνικών κοινωνιστών. Γνωστή για τις εκφρασμένες απόψεις της, έχει γίνει ένας αντιπρόσωπος κλειδί για την Εθνικιστική ιδεολογία, ιδιαίτερα στην Ισπανία, ενώ η ίδια εντάσσει τον εαυτό της στο ευρύτερο Ευρωπαϊκό Εθνικιστικό κίνημα.
Νεότερα χρόνια και Πολιτική Αφύπνιση: Η Ισαμπέλ Περάλτα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ισπανία. Οι πρώτες πολιτικές απόψεις της σχηματίστηκαν από το ισχυρό ένστικτο του Εθνικισμού και την ανάγκη για διατήρηση την Ευρωπαϊκής πολιτισμικής ταυτότητας.
Ως νεαρή γυναίκα, συντάχθηκε με τον πολιτικό ακτιβισμό, όπως επίσης και με ομάδες που συνηγορούν υπέρ των παραδοσιακών και εθνικιστικών ιδεολογιών. Αυτές οι απόψεις της επηρεάστηκαν από τις ανησυχίες σχετικά με την διάβρωση των εθνικών ταυτοτήτων στην Ευρώπη, ιδιαίτερα για την παγκοσμιοποίηση και της αλλοίωσης των Ευρωπαϊκών παραδόσεων και αξιών.
Ένα από τα βασικά δόγματα του ακτιβισμού της υπήρξε η προώθηση του Εθνικοσοσιαλισμού, τον οποίο θεωρεί ότι προσφέρει λύσεις στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρώπη σήμερα και πάντα.
Έχει εκφράσει ανοιχτά τον θαυμασμό της για ιστορικά πρόσωπα που συνδέονται με τον ευρωπαϊκό εθνικό κοινωνισμό και έχει επιδιώξει να ενσωματώσει αυτές τις ιδεολογίες στον σύγχρονο πολιτικό λόγο της.
για να διαβάσετε ολόκληρη την συνέντευξη εδώ ...
Για την 21η Απριλίου 1967 (https://mavreslegeones.blogspot.com/)
γράφει ο Τάσος Σοφούλης
Η 21η Απριλίου αποτελεί το ''Πάσχα'' του εθνικιστικού - πατριωτικού χώρου στην Ελλάδα. Όμως οι εν Ελλάδι εθνικιστές αγνοούν πως το συγκεκριμένο καθεστώς δεν ήταν εθνικιστικό ούτε στην εξωτερική μα ούτε και στην εσωτερική πολιτική του.
Εθνικόν το αληθές: ο Συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος σε συνάντηση με τους κορυφαίους εν Ελλάδι Σιωνιστές της στοάς Μπενέ Μπερίτ ...
Η επταετία υπήρξε νέο-φιλελεύθερο στρατιωτικό καθεστώς το οποίο είχε μια έντονη αντικομμουνιστική ρητορική λόγω του ψυχρού πολέμου αφενός και αφετέρου της πρόσδεσης μας στο δυτικό άρμα το οποίο την εποχή εκείνη ορίζει ως ελεύθερο κόσμο τον δυτικό φιλελευθερισμό εναντίον του πραγματικά ανελεύθερου κομμουνισμού.
Η Απριλιανή επταετία ήταν μια Αμερικανόστροφη έκφραση του στρατού όπου στο όνομα του ανύπαρκτου ''κομμουνιστικού κινδύνου'' έκανε πραξικόπημα ανατρέποντας την υπηρεσιακή κυβέρνηση που είχε τοποθετηθεί μετά τα Ιουλιανά. Η κυβέρνηση Παπανδρέου το 1964 είχε κρατήσει αναμφισβήτητα πατριωτική στάση στο κυπριακό λέγοντας στον Αμερικανό πρόεδρο Λίντον Τζόνσον ''πως αν οι Τούρκοι ανοίξουν τις πόρτες του φρενοκομείου δεν θα διστάσουμε να μπούμε μέσα'' συνεπώς ο Παπανδρέου μίλησε ανοιχτά για ελληνοτουρκικό πόλεμο σε περίπτωση εισβολής στην Κύπρο από την Τουρκία. Επίσης τότε στον στρατό υπήρχαν δύο τάσεις: ο ΑΣΠΙΔΑ και ο ΙΔΕΑ ο πρώτος αποτελούταν από Παπανδρεικούς αξιωματικούς και ο δεύτερος από βασιλόφρονες και αντικομμουνιστές συνταγματάρχες.
Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη δουλειά της επταετίας ήταν να αποστρατικοποιήσει την Κύπρο και να αποσύρει την ελληνική μεραρχία από το νησί αφήνοντας το γυμνό απέναντι στην τουρκική βουλιμία. Το 1972 ο Παπαδόπουλος σε συνέντευξη του στην τουρκική εφημερίδα Μιλλιέτ είχε πει πως ''πρέπει να πεισθούν οι δύο κοινότητες εις την Κύπρο πως δεν θα έλθουμε σε πόλεμο για χάρη τους''. Εν συνεχεία, τόνισε πως η ομοσπονδία Ελλάδος και Τουρκίας είναι μονόδρομος επειδή είμαστε μικρά κράτη. Δηλαδή η κακομοιρίκη και μικροελλαδική πολιτική που διατυμπανίζουν οι απόστολοι του μαρασμού σήμερα και ταΐζουν το επιχείρημα Καζάν Καζάν της Αγκυρας.
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)