γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Το πρόσφατο περιστατικό με την καταδρομική επίθεση
κουκουλοφόρων στη Νομική σχολή και τα όσα επακολούθησαν, με τον χαρακτηρισμό
"φασιστική επίθεση" που αποδόθηκε στο γεγονός, αν και ήταν ολοφάνερο
από την πρώτη στιγμή ότι οι θύτες ανήκαν στον ακροαριστερό χώρο, έφερε στο νου
μου ένα άλλο σχεδόν παρόμοιο περιστατικό που συνέβη το 2017.
Τότε, ένας καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο διέπραξε
το ... λάθος να κάνει παρατήρηση σε κάποιον "μπαχαλάκια", ο οποίος
έγραφε συνθήματα σε τοίχους της Παντείου Σχολής, και τότε τόσο αυτός όσο και κάποιοι
άλλοι συνοδοιπόροι της "ταξικής πάλης", του "διεθνισμού"
και βεβαίως του "αντιφασισμού" του επιτέθηκαν ξυλοκοπώντας τον και
τον έστειλαν στο νοσοκομείο.
Το ότι ο καθηγητής επέμεινε στην σύλληψη και τον
εξαναγκασμό σε δίκη ενός από τους πρωταγωνιστές, αποτέλεσε το δεύτερο ... λάθος
του, καθώς στην συνέχεια ο ενασχολισμός των
"αντιεξουσιαστών" μαζί του έγινε ακόμη πιο έντονος, ενοχλητικός και
ξεκάθαρα στοχοποιητικός. Συγκεκριμένα, το κέντρο της Αθήνας γέμισε με αφίσες με
το πρόσωπο του, τον τίτλο "Αυτός είναι ο φασίστας!" και με γραπτό
περιεχόμενο, το οποίο παραπέμπει στις γνωστές ασυναρτησίες, ως το θλιβερό
αποτέλεσμα των ψυχοπαθητικών "αντιφασιστικών" συνδρομών που τους
διακατέχουν.
Αρκετοί ήταν αυτοί που καταδίκασαν τότε την εκ
νέου επίθεση στον καθηγητή. Κάτι
περίεργο, όμως, διέκρινε αυτές τις καταδικαστικές παρεμβάσεις. Να ορισμένα
χαρακτηριστικά παραδείγματα: Η εφημερίδα "Ελευθερία του Τύπου",
αναφερόμενη στο γεγονός και υπό τον (καθόλου πρωτότυπο) τίτλο
"Φασισμός", έγραφε για "φασιστικές μεθόδους", και ότι οι
δράστες "δεν γνωρίζουν την πραγματική έννοια του φασίστα". Η Κίνηση
Πανεπιστημιακής Αναβάθμισης, σε ανακοίνωση της ανέφερε χαρακτηριστικά: "Εκφράζοντας
όλους τους δημοκράτες συναδέλφους, απαντάμε πως ο φασισμός δεν θα περάσει στο
Ελληνικό Πανεπιστήμιο", ενώ στον "Ελεύθερο Τύπο" διαβάσαμε ότι
"και άλλοι πανεπιστημιακοί τάχθηκαν στο πλευρό του καθηγητή, κάνοντας λόγο
για φασισμό".
Η "Δημοκρατία" έγραφε (αναφερόμενη η εφημερίδα
στους "προοδευτικούς" σχολιογράφους) ότι "προφανώς δεν βλέπουν
τίποτα φασιστικό στην στοχοποίηση του ούτε στις αφίσες που αναγράφουν {ιδού ο
φασίστας}". Το "κερασάκι στην τούρτα" ήταν η παρέμβαση του τότε
Προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, ο οποίος με δήλωση του
καταδίκασε "απερίφραστα τις εναντίον του επιθέσεις από φασιστοειδή
υποκείμενα που στρέφονται ευθέως εναντίον των ακαδημαϊκών ελευθεριών".
Διαβάζοντας τα παραπάνω αποσπασματικά μέρη, δεν θα ήταν
δύσκολο για κάποιον να μπερδευτεί ως προς την πραγματική ιδεολογική ταυτότητα
των δραστών των συνεχών επιθέσεων κατά του συγκεκριμένου καθηγητή. Αν μη τι
άλλο, εκφράσεις όπως "φασισμός", "φασιστικές μεθόδους", "φασίστες", "φασιστοειδή", για κάποιον ο οποίος δεν έχει
πληροφορηθεί τι πραγματικά έχει συμβεί, παραπέμπουν - με βάση την θεωρία των
εξαρτημένων αντανακλαστικών - σε βάναυση και βάνδαλη πράξη όντως από ... Φασίστες,
αφού με αυτήν την ορολογία (του "φασίστα") το πολιτικό και εκδοτικό
κατεστημένο αποκαλεί τους Έλληνες Εθνικιστές.
Βεβαίως, εάν όντως συνέβαινε κάτι τέτοιο, και ήταν
Εθνικιστές αυτοί που είχαν κολλήσει μια αφίσα ξεκάθαρης στοχοποίησης ενός
ανθρώπου, είναι σίγουρο το τι θα επακολουθούσε. Εκτός από ατελείωτο
"μπαράζ" καταγγελιών, θα είχαμε νέες εισαγγελικές παρεμβάσεις που θα αναβίωναν
τις κατάπτυστες, ηθικά και νομικά, εποχές όπου Ντογιάκος, Κλάπα, Δημητρόπουλου
κατέλυσαν κάθε έννοια νομικού πολιτισμού. Στο περιστατικό αυτό, όμως, υπήρξε
απόλυτη σιωπή για τους (ακρο)αριστερής ιδεολογίας ερμηνευτές και αφισοκολλητές
του εν λόγω ρυπαρογραφήματος.
Σε αυτήν την περίπτωση, δεν είχαμε "μισαλλοδοξία", "μνησικακία", "τελεστικό λόγο",
όπως έλεγε σ' άλλες περιπτώσεις κάποιος γνωστός κρατικοδίαιτος (και φυσικά
εντελώς επιλεκτικός)
"δικαιωματάκιας", μιας και γι' αυτόν (και όχι μόνον) ο μόνιμος
- μοναδικός στόχος της πολιτικής βίας είναι
οι αριστεροί, οι μουσουλμάνοι, οι εβραίοι, οι ομοφυλόφιλοι και οι ... διανοούμενοι.
Αφού ο συγκεκριμένος καθηγητής δεν ήταν αριστερός, να υποθέσουμε ότι δεν είναι
και ... διανοούμενος;
Η ουσία, όμως, βρίσκεται αλλού. Στο ότι, δηλαδή, η λέξη "φασίστας" (και τα παράγωγα της) είναι στην εποχή της Μεταπολίτευσης
ίσως η πιο διαδεδομένη και ατυχώς
πολυερμηνευομένη στο πενιχρότατο ιδεολογικοπολιτικό λεξιλόγιο των συμπατριωτών
μας.
Έτσι, λοιπόν, έχουμε, ανάλογα με την περίσταση και τα συμφέροντα,
"φασιστική κυβέρνηση", "φασιστική αντιπολίτευση", "φασίστα Μητσοτάκη", "φασίστα Ανδρουλάκη", "φασίστα Τσίπρα", "φασιστική ΕΡΤ", "φασιστικό κλείσιμο
της ΕΡΤ", "γαλάζιους φασίστες", "πράσινους φασίστες", "κόκκινους φασίστες", "φασιστική φίμωση των ΜΜΕ", "φασιστική
ασυδοσία των ΜΜΕ", "φασιστικά μέτρα εναντίον των εργαζομένων",
"φασιστικές απεργίες των εργαζομένων", "φασιστική συμπεριφορά", "φασιστικός ξυλοδαρμός" και έπεται
λέγοντας.
Η αριστερά, με την αμέριστη συμπαράσταση των
φιλελευθέρων, έχει κατορθώσει να τοποθετήσει στο συλλογικό και ατομικό
υποσυνείδητο την ταύτιση ενός συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος και ιδεολογίας
(του Φασισμού), με την πολιτική, ψυχολογική και φυσική βία. Ακόμα και όταν οι
δράστες των παραπάνω ειδών και φαινομένων βίας είναι αριστεροί (που είναι και
το πιο σύνηθες), σε οποιαδήποτε από τις εκφράσεις και τις εκφάνσεις των ιδεών
τους, η ανήθικη και παράνομη πράξη τους
χαρακτηρίζεται ως "φασιστική", ορισμένες φορές ακόμη και από τους
ίδιους τους παθόντες (θυμηθείτε τις δηλώσεις Φίλη, μετά το προαναφερόμενο "πέσιμο" ακροαριστερών στη Νομική),
με αποτέλεσμα η εγκληματική φυσιογνωμία της αριστεράς να μένει στο απυρόβλητο
και όλοι να (συνεχίζουν να) μιλούν για το "ηθικό πλεονέκτημα" που
διαθέτει και για τους "αγώνες", τους οποίους "όλοι οφείλουν να τιμούν".
Ακόμη και ο χαρακτηρισμός "τάγματα εφόδου",
που χρησιμοποιείται ευρέως απ' όλο το φάσμα του "δημοκρατικού τόξου",
αποτελεί (μια ακόμη) επικοινωνιακή νίκη της αριστερής προπαγάνδας. Ακόμη και
κόμματα που δηλώνουν Εθνικιστικά, καθώς
και πρόσωπα, έχουν πέσει κι αυτά
στην εν λόγω παγίδα, μιλώντας, ουκ ολίγες φορές, για "τάγματα εφόδου της
αριστεράς" (!), μη αντιλαμβανόμενα σε τι "παγίδα" πέφτουν, χρησιμοποιώντας αυτή την εντελώς λανθασμένη
έκφραση.
Λες και μόνο τα "Τάγματα Εφόδου" (SA) του
NSDAP (Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών) ασκούσαν πολιτική βία
στην Γερμανία του Μεσοπολέμου και όχι και όλα τα υπόλοιπα κόμματα, τα οποία
είχαν κι αυτά τις δικές τους παραστρατιωτικές οργανώσεις που ασκούσαν παρόμοια
είδους βία. Για την ακρίβεια, το SPD (Σοσιαλιστές) διέθετε την οργάνωση "Λάβαρο
του Ράιχ Μαύρο-Κόκκινο-Χρυσό", το DNVP (Συντηρητικοί) το "Χαλύβδινο
Κράνος" και την "Ένωση Στρατιωτών του Μετώπου", και φυσικά το
KPD (Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας) είχε το περιβόητο (για την βιαιότητα που χρησιμοποιούσε) "Κόκκινο Μέτωπο",
που ήταν και το πιο επικίνδυνο, καθώς στις τάξεις του υπήρχαν τα πιο "λούμπεν"
και αδίστακτα κακοποιά στοιχεία του υποκόσμου, που μάλιστα είχαν και τις υλικές
απολαβές τους από τον πακτωλό χρημάτων που έρεε στο κόμμα από την "Μαμά
Μόσχα" ...
Είναι, λοιπόν, η βία "φασιστική"; Τα όσα
προηγήθηκαν, Πιστεύω ότι δίνουν την κατάλληλη απάντηση.
.jpg)
